Τα έργα

Νέο παιγνίδι. Τώρα λέμε τις 5 αγαπημένες μας κινηματογραφικές ταινίες. Μετά θα συνεχίσουμε με τους 5 αγαπημένους μας προορισμούς, τα 5 αγαπημένα μας χρώματα, τους 5 αγαπημένους μας εραστές, τα 5 αγαπημένα μας φαγητά, τα 5 αγαπημένα μας ποτά… η λίστα είναι ατέλειωτη.

Οι λίστες όμως έχουν πλάκα. Ταξινομείς τις σκέψεις σου ευκολότερα. Για οργανωτικά freaks είναι το άλφα και ο ωμέγα. Ξέρω κόσμο που πριν πάει ταξίδι, κάθεται και γράφει σε λίστα ποια ρούχα του θα πάρει μαζί του (το navy blue πουλόβερ, το “καλό” μου jean, το γκριζοπράσινο μακό κτλ). Τους κάνει να νιώθουν καλύτερα.

Δίπλα από οργανωτικά freaks, εγώ είμαι κάτι σε demi. Κάνω λίστα μόνο για να πάω στο supermarket (αλλά εννοείται ότι αγοράζω τα διπλάσια απ’ ότι έγραψα). Τώρα θα κάνω και λίστα με τα 5 αγαπημένα μου έργα. Αλήθεια. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, όπως διέταξε η Fraoulenia:

Και όχι, δεν θα κάτσω να γράψω τα πιο ντιπ κουλτουρέ έργα που είδα για να κάνω εντύπωση και να δείξω και καλά ψαγμένη.

1. The Sound of Music: Αυτό δεν ξέρω αν το έβαλα στα αγαπημένα μου διότι το είδα εκατοντάδες φορές και μου έχει γίνει πλύση εγκεφάλου, ή απλώς μου άρεσε, μου αρέσει και θα μου αρέσει. Ξέρω απ’ έξω όλους τους διαλόγους. Όταν ακόμα δεν καταλάβαινα αγγλικά, ήξερα το ρυθμό των τραγουδιών. Ο κύριος λόγος που επισκέφτηκα το Salzburg 2 φορές ήταν για να δω που ακριβώς γυρίστηκε το έργο (ναι, έχω και φωτογραφίες, όχι δεν έκανα το οργανωμένο tour, κρατούσα χάρτη). Έχω το sοundtrack της ταινίας σε CD, κασέτα, δίσκο με τη συμφωνική ορχήστρα Βιέννης (αντίκα που αγόρασα από το Portobello) και φυσικά το ίδιο το έργο σε κασέτα.

Σε άλλη επίσκεψη στην Αυστρία, προσπάθησα να κάνω αναπαράσταση της φάσης που η Julie Andrews ανεβαίνει πάνω στο βουνό, ανοίγει διάπλατα τα χέρια και τραγουδά το «The hills are alive» αλλά με κυνήγησε Αυστριακός γεωργός γιατί του πατούσα το γρασίδι που έτρωγαν οι αγελάδες του. Στο ίδιο περιστατικό ανακάλυψα έκπληκτη ότι οι ανέμελες αγελάδες που βόσκουν πάνω στα καταπράσινα βουνά, περιφράσσονται με ηλεκτροφόρο καλώδιο για να μην χάνονται πάνω στις βουνοπλαγιές (όντας ανέμελες). Όταν το ακουμπήσεις, νιώθεις ένα ελαφρό τίναγμα. Αυτά με τα αγροτικά της Αυστρίας.

2. The Unbearable Lightness of Being: Ο Μίλαν Κούντερα σε κάποια φάση που έγινε πολύ διάσημος κινδύνεψε να γίνει κάτι σαν Paolo Coelho, αλλά ευτυχώς το απέφυγε και η υπόληψη του δεν έχει χαθεί εντελώς. Είναι όμως ένοχος για τη συγγραφή του πιο περίεργου και cheesy ονόματος βιβλίου που μετά έγινε έργο. Αν βάλουμε όμως τον τίτλο κατά μέρος, μας μένει μια ταινία, από τις καλύτερες στη μεταφορά από βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Ο λόγος που παρακολουθώ φανατικά όλα τα έργα της Juliet Binoche είναι αυτό το έργο. Η Juliet ως Τερέζα με έχει στοιχειώσει. Επιπλέον, όταν βλέπω αυτό το έργο θέλω να είναι χειμώνας, να κάνει απίστευτο κρύο, να ζω σε μια σκοτεινή πόλη με ποταμό, να είναι κομμουνιστικό το καθεστώς και να κάνω sex. Και όλο το διαμέρισμα μου να είναι καλυμμένο με βιβλία. Ρώσων. Για κάποιο μυστήριο λόγο, το έργο αυτό έχει αυτή την επίδραση πάνω μου. Έκανα όσο μπορούσα αναπαράσταση στην Αγγλία αλλά φαντάσου τι θα έκανα αν ήμουν φοιτήτρια στην Πράγα. Εν τη απουσία αντίγραφου της «Άννας Καρένινας» του Τολστόι, διάβαζα τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ.

3. Διπλοπενιές: Δεν θα μπορούσε να λείπει έργο της Αλίκης Βουγιουκλάκη από τα αγαπημένα μου. Άλλωστε γράφω για τα αγαπημένα μου έργα και όχι για τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το συγκεκριμένο μάλιστα πήγε και στο Φεστιβάλ Καννών (πέρασε τέλεια και έκανε τέλειο μαύρισμα). Η επιλογή είναι δύσκολη, πολλά τα έργα-σταθμοί, διαλέγω όμως τις Διπλοπενιές. Η Βουγιουκλάκη και ο Παπαμιχαήλ σε ρόλο φτωχών που γίνονται πλούσιοι. Ένα συνηθισμένο κλισέ που όμως δεν… βαριέσαι.

Παπαμιχαήλ: Δεν μου λες. Εσύ θα άντεχες να έβλεπες τη γυναίκα σου πάνω στο τραπέζι να χορεύει?
Αυλωνίτης: Τώρα τι να σου πω… Εγώ θα άντεχα. Το τραπέζι δεν θ’ άντεχε, γιατί η κυρά Παναγιώτα είναι εκατόν πενήντα κιλά.

Η Βουγιουκλάκη (Μαρίνα) απλώνει πάνω στην ταράτσα τα σώβρακα του Παπαμιχαήλ (Γρηγόρη), όταν αυτός τη φωνάζει από κάτω. Τρέχει η Βουγιουκλάκη σούζα μπροστά του (με ρόμπα εργασίας και το μαλλί κότσο ατημέλητο) και ο Παπαμιχαήλ ανακοινώνει ότι θέλει ζεστό νερό για να κάνει μπάνιο, καθαρό πουκάμισο, καφέ και ότι θα αλλάξει σώβρακο:

Βουγιουκλάκη: Σώβρακο; Χθες δεν άλλαξες βρε Γρηγόρη;
Παπαμιχαήλ: Οχού, μυστήρια που είσαι βρε Μαρίνα. Αφού σου είπα θα πάω σε σπίτι να τραγουδήσω. (το σπίτι της πλούσιας και σεξουάλας Ρίκας Δυαλινά, την rival της Βουγιουκλάκη).
Βουγιουκλάκη: Ε και τι βρε Γρηγόρη; Μήπως λογαριάζεις να τραγουδήσεις με το σώβρακο;

4. High Fidelity: Άλλη μια καλή μεταφορά βιβλίου σε κινηματογραφική ταινία. Διότι οι σχέσεις είναι σκατά. Διότι δεν ξέρεις τι θέλεις. Διότι όλοι κάποτε μπορεί να διερωτηθήκαμε τι να έγιναν άραγε οι παλιές μας σχέσεις. Διότι άμα θέλεις κάποιον, αυτός δεν σε θέλει, άμα δεν θέλεις κάποιον αυτός σε θέλει, κάποτε βγαίνεις με κάποιον μόνο και μόνο για να μη μείνεις μόνη, παθαίνεις εμμονές, φαντάζεσαι διάφορα, θέλεις να σου αφιερώσουν τραγούδι, να γίνεις η έμπνευση για κάποιον, κάνεις λίστες με τα αγαπημένα σου (καλή ώρα). Διότι συνδέεις μουσική με φάσεις και πρόσωπα. Και να έχεις μια γαμάτη συλλογή που να τακτοποιείς ξανά και ξανά. For the record, ο Nick Hornby έγραψε και ένα άλλο βιβλίο που ονομάζεται «31 Songs» και εκεί απαριθμεί 31 τραγούδια που του θυμίζουν κάποια φάση στη ζωή του και εξηγεί γιατί τα συγκεκριμένα του αρέσουν.

5. Annie Hall: Οι Γάλλοι και ο Woody Allen κατά τη γνώμη μου έχουν κάνει τις καλύτερες ταινίες σχετικά με σχέσεις. Ο δε Woody Allen έκτισε ολόκληρη καριέρα πάνω στο νευρωτικό over analytical χαρακτήρα του. Έβαλα το Annie Hall διότι έχει απίστευτες ατάκες και παίζει μέσα η Diane Κeaton που στα 31 της ήταν μια θεά.

Don't you see the rest of the country looks upon New York like we're left-wing, communist, Jewish, homosexual pornographers? I think of us that way sometimes and I live here.

Woody Allen: Well, I didn't start out spying. I thought I'd surprise you. Pick you up after school.
Diane Keaton: Yeah, but you wanted to keep the relationship flexible. Remember, it's your phrase.
Woody Allen: Oh stop it, you're having an affair with your college professor, that jerk that teaches that incredible crap course, Contemporary Crisis in Western Man...
Diane Keaton: Existential Motifs in Russian Literature. You're really close.
Woody Allen: What's the difference? It's all mental masturbation.
Diane Keaton: Oh, well, now we're finally getting to a subject you know something about.
Woody Allen: Hey, don't knock masturbation. It's sex with someone I love.

Άλλες ατάκες από την ίδια ταινία:
Syliva Plath - interesting poetess whose tragic suicide was misinterpreted as romantic by the college girl mentality.

I remember the staff at our public school. You know, we had a saying, uh, that those who can't do teach, and those who can't teach, teach gym. And, uh, those who couldn't do anything, I think, were assigned to our school.