Friday, April 28, 2006

Ιδιοτροπίες γόνων και γονιών

Περίπτωση γόνου Α: Σπουδάζει στα εξωτερικά ενώ παράλληλα οι γονείς τον προωθούν ως ανερχόμενο αστέρι της ποπ. Με το που τελειώνει τις σπουδές, συνεχίζουν να του λένε πόσο μεγάλο αστέρι είναι, τους πιστεύει, σνομπάρει την Κύπρο και μένει στο εξωτερικό. Για να δουλέψει μόνο σε Πολύ Σημαντικές Δουλειές με πολυώροφα γραφεία (ποτζεί που εν τo Canary Warf). Δουλεύει 15 ώρες τη μέρα αλλά δεν παραπονιέται διότι κάνει μια Πολύ Σημαντική Δουλειά. Συνεχίζει να επιστρέφει στην Κύπρο για διακοπές κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα (σαν φοιτητής). Στα 35 του ξυπνάει και ανακαλύπτει ότι εκτός από τους γονείς, δεν έχει κανένα άλλο στον κόσμο για χαβαλέ. Χάθηκε με τους συμμαθητές του, χάθηκε με τους φίλους του, δεν έχει γκόμενα. Τον πιάνει κρίση και επιστρέφει στην Κύπρο. Του βρίσκουν άρον άρον appropriate νύφη με pedigree οι γονείς.

Περίπτωση γόνου Βου: Σπουδάζει στα εξωτερικά ενώ παράλληλα οι γονείς τον προωθούν ως ανερχόμενο αστέρι της ποπ. Με το που τελειώνει τις σπουδές, συνεχίζουν να του λένε πόσο μεγάλο αστέρι είναι, τους πιστεύει, σνομπάρει την Κύπρο και μένει στο εξωτερικό. Για να δουλέψει μόνο σε Πολύ Σημαντικές Δουλειές με πολυώροφα γραφεία (ποτζεί που εν τo Canary Warf). Μόνο που το αστέρι δεν είναι τόσο αστέρι και σε 6 μήνες τον διώχνουν από τη δουλειά και πιάνουν στη θέση του ένα σαίνι Ινδό. Ο γόνος επιστρέφει με το ζόρι στην Κύπρο όπου δεν παραδέχεται ότι είναι ένας normal άνθρωπος και όλα του φταίνε. Συνεχίζει να ζει λες και είναι φοιτητής και διαδίδει ότι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος «να φύγει» (όλα αυτά εις βάρος των γονιών του φυσικά). Όσο περνά ο καιρός, ή θα τον βάλουν στην οικογενειακή επιχείρηση οι γονείς ή θα του βρουν κάτι να κάνει για να περνά η ώρα. Πάντως το όνειρο της ζωής στα εξωτερικά, παραμένει όνειρο.

Περίπτωση γόνου Γου: Σπουδάζει στα εξωτερικά ενώ παράλληλα οι γονείς τον προωθούν ως ανερχόμενο αστέρι της ποπ. Με το που τελειώνει τις σπουδές, επιστρέφει πίσω (διότι δεν καταδέχεται ούτε τις Πολύ Σημαντικές Δουλειές). Ούτε να είναι υπάλληλος καταδέχεται. Οι γονείς του ανοίγουν δική του δουλειά. Τονίζω το «του ανοίγουν» διότι ο ίδιος δεν έχει κάνει ακόμα κοννέ, άρα η δική του δουλειά τον μάρανε, αλλά είπαμε, δεν μπορεί να είναι υπάλληλος. Αν η δουλειά πάει αρχικά καλά, αποτυγχάνει στην πορεία (το συγκεκριμένο lifestyle δύσκολα το κόβεις). Η απλώς δεν πάει καλά η δουλειά από την αρχή και πληρώνουν οι γονείς. Alternatively, σε λίγα χρόνια ο γόνος βάζει και υποψήφιος για βουλευτής ως η νέα γενιά.

Περίπτωση γόνου Δου: Σπουδάζει στα εξωτερικά (κάτι άσχετο με την οικογενειακή επιχείρηση). Με το που τελειώνει τις σπουδές, σνομπάρει την Κύπρο και μένει στο εξωτερικό. «Για να κάνει λαμπρή καριέρα στον τομέα του, Σούλλα μου, δεν είναι ανεπτυγμένη η Κύπρος στη σπουδή που σπούδασε» λένε οι γονείς στον περίγυρο. Ο περίγυρος σκέφτεται ότι ο γόνος δεν «τραβούσε» να σπουδάσει αυτό που κάνει ο μπαμπάς του και γι’αυτό πήγε να σπουδάσει αυτό που πήγε. Και ναι, θέση για μικροβιολόγο για δελφίνια δεν έχουμε στην Κύπρο, το παιδί θα «πεινούσε».
Ο γόνος λανγκοδέρνεται κάμποσα χρόνια στα εξωτερικά σε πασίγνωστα ινστιτούτα που ούτε η μάνα τους δεν τα ξέρει. Έρχεται όλο και πιο λίγο στην Κύπρο διότι βαριέται να εξηγεί κάθε φορά τι σπούδασε και τι κάνει, και τον έχουν επίσης βαρεθεί και όλοι οι φίλοι του. Οι γονείς του καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκαν να σπουδάσει τη μαλακία που σπούδασε, αντί να σπούδαζε κάτι normal και να ήταν τώρα μαζί τους.

Περίπτωση γόνου Ε: Αυτός πήγε να σπουδάσει στα εξωτερικά αλλά χάθηκε από το πρόσωπο της Γης. Όποτε τον ρωτούν από το τηλέφωνο οι γονείς τι κάνει, τους λέει ότι σπουδάζει, κάνει master, κάνει PhD, post Doctorat, ειδίκευση στην εκτόξευση πυραύλων (αγγλική φιλολογία δεν το στείλαμε να σπουδάσει το παιδί?), κέντημα, meditation, τα πάντα. Δεν προλαβαίνει να έρθει για διακοπές, μια παραδίδει διπλωματική, μια έχει πιντωμένα καλοκαιρινά μαθήματα, δεν μπορεί, δεν μπορεί. Όταν με το καλό επιστρέφει μετά από 15 χρόνια απουσίας, του φαίνεται παράξενο που έχει προοδεύσει η Κύπρος και δεν κυκλοφορούμε με γαϊδουράκια και καμήλες. Μα έχετε και κινητά τηλέφωνα? Και δορυφορική? Σπάει τα νεύρα σε όλους ώσπου να εγκλιματιστεί. Με το που εγκλιματίζεται δεν τον χωράει ο τόπος και θέλει να φύγει. Εδώ η Κύπρος χωράει 700,000 Κύπριους, 50,000 Τούρκικο στρατό, 60,000 Τούρκους έποικους, τουρίστες, κατασκόπους, διπλοκάμπινα και Βάσεις, εσένα δεν χωράει????

Ιράν

Τι λένε οι Αμερικάνοι: Θα ρίξουμε «έξυπνες» βόμβες με «χειρουργική ακρίβεια» κατά Ιρανικών στόχων για να πλήξουμε τις εγκαταστάσεις παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. MONO. Θα επαναφέρουμε τη σταθερότητα στην περιοχή.

Τι εννοούν: Θα βομβαρδίσουμε οτιδήποτε κινείται, με οτιδήποτε που μπορεί να πετάξει (τηλεκατευθυνόμενες βόμβες, πυραύλους αέρος-εδάφους, πυραύλους αέρος-αέρος, πυραύλους μονάχους-μονάχους, σφεντόνες, stiletto heels, κρύσταλλα, χανάπια, χειροβομβίδες, ….. –συμπληρώστε ανάλογα με τη φαντασία που διαθέτετε)
Όταν δεν μείνει ζωντανό να κινείται, θα βομβαρδίσουμε όλα τα ακίνητα (στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σπίτια, κυβερνητικά κτίρια, αρχαία, μάντρες, το σπίτι της Barbie, το σπίτι της σκυλίτσας Lassie, το μικρό σπίτι στο λειβάδι). Χεστήκαμε αν η τιμή του πετρελαίου φτάσει τα 180 δολάρια το βαρέλι. Η σταθερότητα στην περιοχή θα παραμείνει στα ίδια επίπεδα (δηλαδή, χάος και φανατισμός)

Η μόνη φάση ιστορικά που ήταν πραγματικά σταθερή η περιοχή (από την Μεσόγειο μέχρι την Ινδία) ήταν όταν πήγε εκεί για διακοπές ο Μέγας Αλέξανδρος. Δυστυχώς για την περιοχή, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν σκέφτεται να ξαναπεράσει σύντομα, άσε που το μίνι στους άνδρες δεν είναι πια στη μόδα. Πέθανε? Ποιος πέθανε? Ζει, ζει, και αυτός και ένας άλλος μαυροφορεμένος.

Θέλω να ενημερώσω ότι τους Κύπριους ουδόλως τους επηρεάζει η αύξηση στην τιμή του πετρελαίου (άμα δεν τρώγεται κάτι δεν μας επηρεάζει). Εξάλλου, οι αποστάσεις εδώ είναι τόσο μικρές που πας με τα πόδια. Η δεν πάς καθόλου και δηλώνεις sick leave.

Thursday, April 27, 2006

Όμορφη φύση με σκοτώνεις

Ο ήλιος λάμπει και πάλι στον ουρανό. Σήμερα δεν φυσάει αλλά μην μου ανησυχείτε, θα ξαναφυσήσει ethnic αέρα, με δώρα από τη Σαχάρα. Τα δέντρα και τα φυτά έχουν γεμίσει με ανθούς και λουλούδια. Ένα άρωμα Kenzo πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Η φύση έβαλε τα γιορτινά της (βαρετό κλισέ). Οι μέλισσες ψάχνουν για μέλισσους, οι ζουζουνίτσες ψάχνουν για ζουζουνίτσους, οι βατραχινίτσες ψάχνουν για βατραχινίτσους και πάει λέγοντας (το έργο «Βασικά Καλησπέρα σας» με τον Στάθη Ψάλτη είναι σχετικό – η σκηνή όπου η Ρένα Παγκράτη εξομολογείται τον έρωτα της στον Πάνο Μιχαλόπουλο).

Έχω πεθάνει στις αλλεργίες.

Τρέχουν τα μάτια μου (ελάτε πίσω ρεεεε), τρέχει η μύτη μου, με πιάνει δύσπνοια από τις μυρωδιές και τη σκόνη. Δεν μπαίνουν οι φακοί. Όταν μπαίνουν θέλουν να βγουν. Τα γυαλιά μυωπίας χρειάζονται υαλοκαθαριστήρες από τη σκόνη. Άμα παρκάρεις τα αυτοκίνητο σου για 1 εβδομάδα ακίνητο και επιστρέψεις, αν και δεν έβρεξε, δεν πρέπει να καθαρίσεις τα γυαλιά διότι μάζεψαν σκόνη? Έτσι και τα γυαλιά μυωπίας.

Το τι κλάμα έχει πέσει δεν περιγράφεται. Ούτε κρεμμύδια χωρίς φακούς επαφής να καθάριζα (τι λέω, χωρίς φακούς τα καθαρίζω). «Τα δάκρυα μου είναι πικράααα» που τραγουδούσε και η Βουγιουκλάκη στις «Διπλοπενιές». Και καλά η Βουγιουκλάκη είχε το μαλλί κότσο μπανάνα για παρηγοριά (φτωχολογιά αλλά το χτένισμα χτένισμα. Και το μολύβι στο μάτι επίσης). Εγώ τι παρηγοριά έχω?

Φταρνίζομαι συνέχεια. Ο συνδυασμός φταρνίζομαι-και-παράλληλα-τρέχουν-τα-μάτια-και-η-μύτη είναι ο πιο επιτυχημένος. Με το που πλησιάζει το σαββατοκύριακο τρέμω διότι κλείνουν τα φαρμακεία και πρέπει να βασίζομαι στα εφημερεύοντα αν μου τελειώσουν τα αντι αλλεργικά φάρμακα. Και δεν είμαι μόνη μου (τους λοιμούς και τους καταποντισμούς τους παθαίνουμε συλλογικά, κανένας να μην έχει παράπονο, δημοκρατία για όλους). Ουρές στα εφημερεύοντα φαρμακεία. Πιο εύκολα αγοράζεις φάρμακα στη Βαγδάτη παρά εδώ.

Και φαγούρα (δερματικές παθήσεις δεν τις λένε αυτές?) Ξύσε ξύσε, έγινα λευκαρίτικο. Λίγο οι σκόνες, λίγο οι ανθοί που πετάνε και κάθονται παντού, έχω συνέχεια την αίσθηση ότι κολλώ. 2 ντους την ημέρα βοηθάνε λίγο αλλά δεν είναι λύση. Θα με ανακαλύψουν από την υδατοπρομήθεια και θα με χρεώνουν extra.

Άτε, να σφίξουν οι ζέστες, να νεκρώσει η φύση γιατί από την πολλή ομορφιά ξεράθηκα στο κλάμα. Γη της λεμονιάς, της ελιάς my ass.

Joy Division

Αυτό λίγο καθυστερημένα για τη ttallou

Wednesday, April 26, 2006

όρνιθες

Είπα ότι πλησιάζει το summer season των γάμων? Το είπα. Μια πτυχή της πλαστικοποίησης του θέματος που ΔΕΝ κάλυψα (παράλειψη μου και απολογούμαι ειλικρινά) είναι μια εκδήλωση που λαμβάνει χώρα πριν το γάμο.

Το hen night.

Το concept “hen night” είναι βέβαια ξενόφερτο και δεν χρειάζεστε εμένα να το πώ. Μαζεύονται η future νύφη και οι φίλες της (από 2 μέχρι 22 άτομα, όλοι οι καλοί χωράμε) και διασκεδάζουν. Με διάφορους τρόπους. Στα μέρη μας αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί «βγαίνω έξω με τις φίλες μου» αλλά δεν θα διέφερε από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μας, άρα ορίστε και η δικαιολογία για το φανταζί όνομα.

Ναι, ξέρω, το αντίστοιχο του γαμπρού είναι bachelor party, και ναι, ξέρω για τα ρωμαϊκά όργια, για καμπαρέ και Ρωσίδες (βάλε καλύτερα όλο το ανατολικό μπλογκ- όχι blog- αυτό είναι άλλο), για κρουαζιέρες και lap dances, είναι γνωστά, πασίγνωστα και ας τα γράψει κανένας άντρας. Εγώ θα πω για τις κυρίες.

Τα hen nights έρχονται σε διάφορες μορφές και αποχρώσεις (έχει φαντασία ο κόσμος), ανάλογα και πόσο αθκιασερή είναι η premiere koumère που παραδοσιακά πρέπει να το οργανώσει. Προσωπικά έχω πάει σε hen nights:

Σε club στη Λευκωσία: Πολύ straight κατάσταση. Η νύφη ψιλοβαριότανε την όλη φάση αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά διότι ήταν το τιμώμενο πρόσωπο και έπρεπε να κάτσει εκεί που καθόταν.
Αποτέλεσμα- Γίνανε όλοι κώ*** εκτός από τη νύφη, η οποία οδήγησε και μερικά άτομα σπίτι τους διότι δεν έβρισκαν τα κλειδιά τους.
Χρόνος ανάρρωσης- Ένα μικρό hangover την επομένη και καθαρίσαμε.

Σε άλλο club στη Λευκωσία: Η νύφη και οι hens εδώ ήταν μανικωμένες και με άγριες διαθέσεις. Η φάση εξελίχτηκε σε club/bar hopping, η νύφη σε κάποια φάση θεάθηκε να κρεμμαλίζεται από τον πολυέλαιο του club για να μας αποδείξει ότι και καλά είναι fit. Ήπιε ότι βρήκε μπροστά της (το όλο hen party συμπεριφερόταν σαν hoover ποτών). To party κατέληξε στο Versus (κατά πάντα ουσιώδη χρόνο του hen υπήρχε ακόμα) όπου και χτυπήθηκε μέχρι τελικής πτώσεως. Πήγαμε σπίτι με τη δροσούλα του πρωινού. Αυτό δεν ήταν hen party. Ήταν ρεβεγιόν.
Αποτέλεσμα: Εδώ η νύφη ξεπέρασε όλες τις hens (στο ποτό, χορό, εμετοί, άστα να πάνε). Με όλα τα κινητά των παρευρισκομένων combined, μετρήσαμε 58 missed calls. Μας ψάχνανε?
Χρόνος ανάρρωσης: 3 μέρες με πονοκέφαλο και αναγούλες. Ευτυχώς που το party έγινε 2 εβδομάδες πριν το γάμο για να προλάβουμε να συνέλθουμε εγκαίρως.

Τριήμερο στην Αθήνα: Πως είναι η εκδρομή με το σχολείο? 10 γυναίκες running wild in Athens. Athens by night. Ermou by day. Kolonaki kai xero psomi. Μόνο τον Παρθενώνα αφήσαμε ήσυχο. Το δε βράδυ πήγαμε πίστα. Φαντάσου 10 γυναίκες ντυμένες καρναβαλλίστικα, να ρίχνουν γαρύφαλλα στον τραγουδιστή. Να βγαίνουν στην πίστα με τον τραγουδιστή, να βγαίνουν πάνω στις καρέκλες, τα τραπέζια, να ρωτούν διάφοροι Έλληνες που ήταν στο κέντρο τι σημαίνει hen night, να εξηγούμε, να λένε της νύφης «κορίτσι μου φύγε όσο μπορείς», η νύφη απτόητη (με τη βότκα στο χέρι). Λες ο Παπακαλιάτης από μας να έκλεψε την ιδέα του «2 μέρες μόνο?»
Πάντως οι κοιλιακοί του συγκεκριμένου τραγουδιστή δεν είναι ψεύτικοι. Μετά που ξεκολλήσαμε τη νύφη από πάνω του, το έλεγξα και εγώ.
Αποτέλεσμα: Το τριήμερο ήταν υπέροχο, οι hens το συνδύασαν και με shopping (ακατάχνωτα) και ένα χρόνο αργότερα ζητήσαμε από τη νύφη να κάνουμε hen reunion. Μας έστειλε στο καλό ευγενικά.
Χρόνος ανάρρωσης: 1 εβδομάδα, διότι προέκυψε και κρυολόγημα από το πολύ πήγαινε-έλα. Επίσης το hangover στο αεροπλάνο δεν συστήνεται. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Στη Λεμεσό: Μπήκαν στη νύφη κάτι περίεργες ιδέες αντί για κρεπάλες να κάνει hen spa αλλά καταφέραμε και της αλλάξαμε γνώμη (μην ακούω αηδίες, άμα θέλεις να αλειφτείς αιθέρια έλαια το κάνεις και μόνη σου, τι μας θέλει και εμάς για υπασπιστές?) Πήγαμε σε γνωστό bar. Και μετά σε άλλο γνωστό bar. Και μετά σε γνωστό club. Βασικά κάναμε τουρισμό. Η νύφη έπινε πρόθυμα ότι της δίναμε (έχουν τελικά γερή κράση οι γυναίκες) κάπνιζε ότι έβρισκε μπροστά της (και να φανταστείς η κοπέλα δεν καπνίζει) και μας έλεγε πόσο πολύ αγαπά αυτόν που θα παντρευτεί. Μετά το 9ο ποτό μας έλεγε πόσο αγαπά έναν άλλο τύπο αλλά δεν δώσαμε σημασία.
Αποτέλεσμα: Η νύφη μέχρι τις 4 το πρωί δεν άντεξε και κατέρρευσε. Οι υπόλοιποι ήταν σχετικά καλά (νερωμένα είναι τα ποτά στη Λεμεσό?)
Χρόνος ανάρρωσης: Η νύφη είχε τρομερό hangover, που δεν έλεγε να περάσει. Με τα πολλά πήγε στο γιατρό και ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος. No babies were harmed in the making of this hen night.

Ξανά στη Λεμεσό: Η νύφη ήταν σε καλή διάθεση. Την πείσαμε να φορέσει και ένα δαντελένιο μεσοφόρι πάνω από τα ρούχα της, βάλαμε και εμείς κάτι εσώρουχα και ξεκινήσαμε. Και πάλι το έχω παρατηρημένο ότι ήπιαμε μια πισίνα αλλά δεν συνέβηκε οτιδήποτε. Ή τα ποτά δεν ήταν πόμπες, ή στη Λεμεσό νερώνουν τα ποτά. Μυστήριο. Η νύφη πάντως ήταν μεγάλο σουξέ με το μεσοφόρι της.
Αποτέλεσμα: Το hen party στιγματίστηκε από «επεισόδια» διότι σε κάποια φάση μπούκαραν μέσα οι bachelors του γαμπρού ψάχνοντας για τις «τύπισσες με τα εσώρουχα» (news travel fast). Ψυλλιάστηκαν ότι ήμασταν εμείς και ήρθαν να ελέγξουν? Ποιος ξέρει? Το αύριο τι θα φέρει?
Χρόνος Ανάρρωσης: Ένα μικρό hangover και καθαρίσαμε (και πάλι). Μας μείνανε και τα εσώρουχα.

ΣΣ (Σοφά Συμπεράσματα)
1. Στα hen parties οι γυναίκες δεν πολύ-ασχολούνται με άντρες. Το θέμα τους σπανίως είναι «να γαμήσει η νύφη πάση θυσία». Τραβούν όμως την προσοχή του κόσμου.
2. Οι hens είναι συνήθως πιο μανικωμένες από την ίδια τη νύφη. Και είναι πιο πιθανό αν είναι να συμβεί οτιδήποτε να συμβεί από hen (δεσμευμένη ή μη).
3. Οι γυναίκες έχουν σαφώς πολύ περισσότερη φαντασία από τους άντρες.
4. Αν όμως υπήρχε κάτι αντίστοιχο του καπαρέ για γυναίκες, πιστεύω θα πήγαιναν και αυτές. Οι Chippendales για παράδειγμα, δεν παίζονται.
5. Ειδικά αν ήταν πιο εύκολο να βρεις άντρα stripteaser (υπάρχουν, αλλά τρέχα γύρευε) πιστεύω θα ήταν ανάρπαστος.
6. Αλκοόλ. Οτιδήποτε έχει να κάνει με γάμο προυποθέτει αλκοόλ σε μεγάλες ποσότητες.

Sparring Partner

Κανονικά άμα πατήσετε εδώ θα βρήτε link για τραγούδι. Testing 1,2... 1,2

Tuesday, April 25, 2006

Αγία Εβδομάδα

Διάβασα το προηγούμενο post μου (ναι, ξαναδιαβάζω τον εαυτό μου εγώ η ψωνάρα) και αντιλαμβάνομαι με τρόμο ότι μου βγήκε πολλή κακία. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το Μεγάλο Σάββατο εγώ και ο Έτερος είμασταν εντελώς μόνοι. Και τρισευτυχισμένοι.

Κάθε Μεγάλη Μέρα το βραδάκι που ακούγαμε καμπάνες έβλεπε με νόημα ο ένας τον άλλον και σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα. Να πάμε εκκλησία άραγε?? Άσε αύριο. Αύριο, αύριο φτάσαμε στην Μεγάλη Παρασκευή. Η δε νηστεία, άγνωστη στο λεξιλόγιο μας. Μπριζόλα την Μεγάλη Πέμπτη, σουβλάκια τη Μεγάλη Παρασκευή.
«Δε γίνεται, σήμερα θα πάμε» ανακοίνωσε ο Έτερος. Δεν είχε και καλή τηλεόραση.

Να αγνοείς την εκκλησία οπουδήποτε αλλού στον κόσμο είναι σχετικά εύκολο. Στην Κύπρο, που υπάρχει μια εκκλησία κάθε 800μ. (όπως τα McDonald’s) είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αγνοήσεις τις καμπάνες που παίζουν ηλεκτρικά, με ηχοσύστημα Dolby Surround (ο συνδιασμός τεχνολογία και εκκλησία είναι επικύνδυνος. Έμαθαν οι παπάδες τι είναι τα μεγάφωνα τζιαι εδώσαν τους τζι’άπσαν). Βάζαμε την τηλεόραση στη διαπασών όπως τους γέρους που δεν ακούνε καλά και πάλι ήταν δύσκολο να συγκεντρωθούμε. Το μύνημα ελήφθη.

Μια και δυό πάμε στην εκκλησία Μεγάλη Παρασκευή. Προσκυνούμε τον Επιτάφιο και παρατηρούμε ότι είχαν φέρει 356 παιδάκια από το διπλανό σχολείο για να ψάλλουν το τροπάριο του Επιταφίου. Άρα είχαμε, 356 παιδάκια, 800 γονείς και αδέρφια που ήρθαν να δούνε τα παιδάκια που θα έψαλλαν, 267 γιαγιάδες τακτικές, 153 παππούδες (οι γυναίκες ζουν περισσότερο), και διάφοροι άσχετοι που νόμισαν ότι θα άκουαν λειτουργία. Φίσκα η εκκλησία. Άμα ερχόταν η πυροσβεστική θα μας έκλεινε λόγω συνωστισμού.

Ξεκινά το τροπάριο και γίνεται τέτοιος πανζουρλισμός από όλα τα πιο πάνω άτομα που θέλουν και καλά να ψάλλουν, που ο Έτερος άρχισε να τρέχει (ναι, να τρέχει) προς την έξοδο. Παιδάκια παράφωνα, γονείς στα πρόθυρα να χειροκροτήσουν παιδική εορτούλλα, ο παπάς με το μικρόφωνο στο χέρι, το Dolby Surround να πάλλεται, ένας πανικός. Πως να σου τραγουδήσει το παιδάκι ψαλμωδίες? Σχετική δεν είμαι, αλλά η βυζαντική μουσική ξέρω ότι είναι το δυσκολότερο είδος να τραγουδίσεις.

Πάσχα και Δευτέρα του Πάσχα επιτέθηκαν οι συγγενείς και γι’αυτό διαβάστε πιο κάτω.

Ευτυχώς γιορτές τέλος

Έχω καταντήσει να τρέμω τις γιορτές. Διότι όταν είναι μέρες γιορτινές υπάρχει silent rule ότι πρέπει να τις περνάς με την οικογένεια σου. Βρίσκουν ευκαιρία διάφοροι obscure συγγενείς να βγουν από το woodwork και να απαιτήσουν τη σημασία σου.

Πόσοι από εσάς πέρασαν τη μέρα του Πάσχα ή τη μέρα των Χριστουγέννων με μη συγγενείς? Δεν εννοώ τους φοιτητές, διότι είναι ξεχωριστή κατηγορία και αναγκαστικά βρίσκονται 3500χλμ και βάλε μακρυά. Εννοώ, πόσοι από εσάς βρισκόσασταν στην Κύπρο, στο σπίτι σας (δηλαδή, όχι σε διακοπές αλλού) και περάσατε τη γιορτινή μέρα με μη συγγενείς, π.χ. να βρεθήκατε 6 φίλοι, να μαγειρέψατε και να περάσατε μαζί τη μέρα? Δύσκολο δεν είναι?

Είναι δύσκολο να αποφύγεις το loop «μας κάλεσε η μάνα/θεία/νονά/πεθερά/γιαγιά μου, κάθε χρόνο μαζευόμαστε όλη η οικογένεια, ναι βαριέμαι αλλά πως να αρνηθώ, περιμένουν και αυτοί τις γιορτές να μας δουν, ας τους κάνουμε τη χάρη». Έχω ρωτήσει άπειρες φορές τι θα κάνουν οι φίλοι μας την actual μέρα της γιορτής και πάντοτε παίρνω την ίδια απάντηση. Στους συγγενείς. Να βρεθούμε ίσως μετά?

Κακά τα ψέματα, με τους συγγενείς δεν έχουμε την επαφή που είχε παλιότερα ο κόσμος όταν όλο το σόι έμενε στο ίδιο χωριό ή στην ίδια γειτονιά. Τώρα τους συγγενείς τους βλέπεις στις γιορτές και δεν έχεις σχεδόν τίποτα να πεις μαζί τους. Βρίσκω ότι αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και ότι σπανίως έχεις οποιαδήποτε κοινά ενδιαφέροντα να συζητήσεις. Η μόνη εφικτή λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι κάθε φορά που πλησιάζει γιορτή να την κάνω προς άγνωστη κατεύθυνση με το διαβατήριο στο χέρι (με ένα ωκεανό μέταξύ εμού και συγγενών νομίζω θα είμαι ασφαλής).

Η κατάσταση, αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει. Ενώ παλιά είχα μόνο την οικογένεια μου να αποφεύγω, τώρα έχω και την οικογένεια του Έτερου να αποφεύγω. Και ενώ αυτός είναι τέρας ψυχραιμίας και δεν παθαίνει αναφυλαξία από την πολλή οικογενειακή επαφή, εγώ δεν είμαι τόσο ψύχραιμη.

Ευτυχώς πέρασαν και αυτές οι γιορτές. Αν κάνω το planning μου σωστά, τουλάχιστον μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα δεν θα χρειαστεί να δω κανένα.

Friday, April 21, 2006

Το Πάσχα είναι ένα ταξίδι

Πάσχα στο Λονδίνο, πικ νικ στο Regent's Park, οβελίας στο Bayswater, Άγγελος και περιφορά του επιταφίου στο Camden high street από την ομογένεια.

Πάσχα στην Ιρλανδία, ως περιπλανώμενοι, με μπύρες και λουκάνικα, και κρύο, φέρυ της κακιάς ώρας που μας πάει στο Innishbofin (στου διαόλου τη μάνα), θέλω να ακούω συνέχεια U2.

Πάσχα στο Τορίνο, φαί μέχρι σκασμού, ποτά στο καφέ όπου σύχναζε ο Νίτσε (μου είπαν), αγορά για ρούχα και λαχανικά, ο Victor Emmanuel να μας παρατηρεί από το συντριβάνι.

Πάσχα στην Chittagong, με ζέστη και υγρασία, ηλιοθεραπεία πίσω από τοίχους 3 μέτρα ψηλούς να μην φαινόμαστε, curry και naan bread, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, διάρροια (η εθνική ασθένεια της χώρας).

Πάσχα στο Παρίσι, κάτω από τη Sacre Coeur, ένας καυγάς πάνω στην Pont Neuf, ένα φαί που θα το θυμάμαι πάντα, ακροδεξιό συλλαλητήριο στην Opera, κόκκινο κρασί που τατσώνει.

Πάσχα στη Λευκωσία, ύσηχα και χαλαρά. Όπως πρέπει. Πάσχα με τον Έτερο στην πόρτα μου για να γνωρίσει την οικογένεια μου. Πέρασε μέσα και έμεινε.

Καλό Πάσχα σε όλους. Τα λέμε από εβδομάδας.



Thursday, April 20, 2006

Τεκνά

Οδηγούμε, με την αδερφή μου και τα δύο της τεκνά (τα παιδιά της δηλαδή) και τραγουδούμε Πέγκυ Ζήνα.

«Πάλι μωρρρρό μου λείειειπεις....»

Μας είπαν ότι έξω από τη Λευκωσία υπάρχει μια φάρμα με διάφορα ζώα και pet shop και είπαμε να πάρουμε τα τεκνά να μάθουν 3 πράγματα για την άγρια φύση. Έστω και πίσω από τα ττέλια.

«Πάλι μ’εγκαταλείειειεπεις......»

Φυσικά έχουμε χαθεί. Οι οδηγίες που μας έδωσαν ήταν ανακριβείς, μάλλον προς τα κατεχόμενα πάμε και δεν έχουμε και διαβατήριο μαζί μας. Ακόμα δεν αξιωθήκαμε, ούτε εγώ ούτε η older sister να αλλάξουμε τις ταυτότητες μας και έχουμε μείνει με τις παιδικές. Αγνώριστες. Και γραμμένες στο χέρι. Τα δε τεκνά δεν έχουν τίποτα. Παράνομα και αμαρκέ.

«Θά’θελα νάσουνα εδώωωω για μια νύχτα μόοοοονο....»

Πρέπει να ρωτήσουμε κάποιον. Σταματάμε διπλοκάμπινο με πενηντάχρονο ιθαγενή της περιοχής (τι σταματάμε δηλαδή, αυτός μας έχει πάρει από πίσω) και τον ρωτάμε που είναι η φάρμα. Αυτός βλέπει 2 τύπισσες με γυαλιά ήλιου Jackie‘O, ευρωπαικό αυτοκίνητο και 2 τεκνά, το ένα εκ των οποίων τραγουδά με όλη του τη δύναμη «Ματώωωνω, ματώωωωνω, χωρίς εσέενα λιώωνω». Το άλλο τεκνό είναι απασχολημένο να μιλά στο χέρι του «γκου, γκου, γκου, κα, κα» (λίγο ακόμα και θα τραγουδήσει Sting). Πολύ ορθά μας κόβει για Λευκωσιάτισσες (ποιοι άλλοι θα πήγαιναν εκδρομή, μέρα καθημερινή η ώρα 11:00 το πρωί μέσα στους κάμπους?) Ο κύριος είναι ευγενέστατος και μας δίνει σωστές οδηγίες.

«Πότε θα δούμε τα προβατάκια?» το ένα τεκνό ανυσηχεί. Το οποίο, για κάποιο περίεργο λόγο είναι πολύ ήσυχο σήμερα. Το older sister παλιότερα είχε εισηγηθεί να το στείλουμε πρόωρα στρατό, αλλά της εξηγήσαμε ότι δεν πιάνουν τρίχρονα αγοράκια. Το older sister εξέφρασε έκπληξη, τι τριών τι δεκαοχτώ, το ίδιο mentality έχουν.

Το δε άλλο τεκνό σταμάτησε να μιλά στο χέρι του και αποφάσισε να φάει την πόρτα του αυτοκινήτου. Συνηθισμένα πράγματα. Ώρες ώρες, πραγματικά μου θυμίζει το έργο «look who’s talking» και την Roseanne. Ενδεχομένως να σκέφτεται ότι την κάνουμε ρεζίλι, και για πόσο καιρό ακόμα θα χρειαζεται να κυκλοφορεί μαζί μας?

Η φάρμα εντοπίστηκε και ήταν όντως εντυπωσιακή. Στην επιστροφή το τρίχρονο τεκνό έχει απορίες.
(Δ. για Δρακούνα)

-Πως λένε αυτό το ζώο που είδαμε?
Δ-Λάμα
-Λαμέ
Δ-Λάμα είπαμε
-Λαααμέ
Δ-Κοίτα, σε λίγα χρόνια θα μάθεις τι είναι το λαμέ. Προς το παρόν το ζώο ήταν ΛΑΜΑ.
-ΛΑΜΕ
Δ-Καλά ότι πεις.
-Πως το λένε ξανά?
Δ-Λαμέ.
-Όχι, λάμα το λένε
Δ-Λαμέ
-ΛΑΜΑ
Δ-Α μπράβο. Το βρήκες!


Wednesday, April 19, 2006

Εξωσχολικές ασχολίες

Ιδιαίτερα μαθήματα. Εξωσχολικές δραστηριότητες. Δεν μιλώ για μαθήματα που πρέπει αναγκαστικά να ακολουθήσεις ούτως ώστε να «δυναμώσεις» για να πιάσεις καλούς βαθμούς αλλιώς kiss university goodbye. Μιλώ για τα άσχετα εξωσχολικά, που στέλλουν οι γονείς τα παιδιά τους, είτε επειδή τα παιδιά είδαν κάποιον που πάει και θέλουν και αυτά και οι γονείς δεν μπορούν να αρνηθούν, είτε γιατί οι ίδιοι οι γονείς ήθελαν να πάνε αλλά επειδή δεν τα κατάφεραν αυτοί, θεωρούν ότι πρέπει να πάνε τα παιδιά τους (λαμπρό παράδειγμα: το ότι η μισή Κύπρος one time or another έκανε μαθήματα πιάνου, το οφείλω σε απωθημένο μαμάδων.)

Σκεφτείτε τον μπαμπά εκείνης της τενίστριας που ήθελε τόσο πολύ την κόρη του να γίνει tennis champion που δηλητηρίαζε τους αντιπάλους της. Sick. Άβυσσος η ψυχή του γονιού.

Κάτσαμε με τον Έτερο μεταξύ σοβαρού και αστείου και βρήκαμε ότι μεταξύ μας, σε διάφορες φάσεις (χρονικά) κάναμε τις ακόλουθες εξωσχολικές δραστηριότητες («ιδιαίτερα»). Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ένας άντρας και μια γυναίκα στην Κύπρο, πριν μεγαλώσουν, είναι πολύ πιθανό at one time or another να έχουν κάνει τα ακόλουθα:

Αγγλικά: από την τρίτη δημοτικού, και οι δύο, μές το άγχος μήπως και δε μάθουμε.
Γαλλικά: εγώ. Φανατικά. Σε αυτό δεν φταίει η μαμά-Δρακούνα.
Ολυμπιακή Γυμναστική: Τρομερά popular στα 80ς. Πήγε ο Έτερος (!!) Κομανέτσι μου εσύ:) Υποψιάζομαι τον έστειλε η μάνα του για να μην είναι όλη μέρα μέσα στα πόδια της. Η τηλεόραση ξεκινούσε μετά τις 5 το απόγευμα τότε.
Κιθάρα: Κλασσική εγώ, μπάσο ο Έτερος. Τώρα, την κλασσική τι την ήθελα, θα σας γελάσω, δεν έχω ιδέα. Όταν ανακάλυψα τις ηλεκτρικές, προσπάθησα να μετατρέψω την κλασσική μου σε ηλεκτρική. Με ολέθρια αποτελέσματα. Ο Παπακωνσταντίνου φταίει για όλα. Η κιθάρα έγινε προσάναμμα.
Drums: O Έτερος. Έχουμε και τα ξυλάκια. Και μαζεύουν σκόνη. Να τα χρησιμοποιήσω άραγε να στερεώσω κάτι φυτά στη βεράντα που ψήλωσαν και γέρνουν?
Σαξόφωνο: Ο Έτερος (και πάλι) (το μόνο που του έμεινε είναι ο Ροζ Πάνθηρας.)
Βιολί: εγώ (για ένα φεγγάρι. Και ήταν δραματικό. Πως λέμε “Fiddler on the Roof”? Καμία σχέση). Υποψιάζομαι ότι περισσότερο ήθελε ο Μπαρμπαπάπα.
Καράτε: Ο Έτερος. Πολύ πριν το Kill Bill. Την περίοδο όμως που ανακαλύφθηκαν τα video clubs. Για να με προστατεύει (μετά από 20 χρόνια αμφιβάλλω αν θυμάται οποιαδήποτε κίνηση). Γυμναστική έπρεπε να κάνουμε να τρέχουμε πιο γρήγορα, το καράτε δεν μας σώζει.

Ο Έτερος με κάνει σκόνη με σκορ 6-4. Μέσα στο ιδιαίτερο. Μπράβο μαμά-Ετέρα.

Κόψαμε όμως πίσω από all time favorites όπως:
Χορό: Η μαμά-Δρακούνα ήταν κάθετη και αμετακίνητη. Πεταμένα λεφτά. (κάτι ήξερε. Λίγα χρόνια αργότερα γυρίζαμε τα clubs)
Μπαλέτο: Και εδώ η μαμά-Δρακούνα είχε άποψη. Το πλιέ δεν θα μας χρειαστεί αργότερα στη ζωή (ενώ η κλασσικά κιθάρα τι να σου πω, χρησιμότατη!!) Άσε που με το πολύ μπαλέτο καταντάς να περπατάς όπως την πάπια. Και αν έχεις προδιάθεση για σώμα αχλάδι (μεσογειακό), το μπαλέτο δεν σε σώζει. Γι’αυτό και οι πιο διάσημες μπαλαρίνες (και μπαλαρίνοι) είναι Ρώσοι. Άκουσες ποτέ για διάσημες Μαλτέζες μπαλαρίνες?
Πιάνο: Όλη η Κύπρος ξέρει να παίζει το Φιουρελίστ (τουλάχιστον). Όλως παραδόξως, εγώ και ο Έτερος δεν έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή με πιάνο (με εξωγήινους μπορεί, με πιάνο όχι). Είναι μυστήριο. Σε σημείο να μας δημιουργηθεί απωθημένο. Και στο μέλλον να καταπιέζουμε τα παιδιά μας σαν καλοί γονείς που θα γίνουμε!


Tuesday, April 18, 2006

Λίστες

Επειδή πλησιάζει καλοκαίρι και προβλέπεται να μας ταράξουν τα περιοδικά στις λίστες με «100 πράγματα που πρέπει να κάνουμε πριν πεθάνουμε» ή «30 πράγματα που πρέπει να κάνουμε στις διακοπές», θα γράψω τη δική μου λίστα με

«20 άσχετα πράγματα που πρέπει να κάνει μια Κυπραία πριν κλείσει τα 30»

1. Να μάθει να καπνίζει (αν θέλει μπορεί να το κόψει στη συνέχεια. Δεν είμαστε καταπιεστικοί τύποι)
2. Να έχει κάνει sex (ακόμα και για Κυπραία, αν μέχρι τα 30 δεν έκανες κούκου, βάλε αμέσως μπούρκα και μετακόμισε στο Ιράν. Θα βρεις τις φίλες σου.) –tip: να πάς με Emirates για να περάσεις από το Ντουπάι.
3. Να μάθει 4 τρόπους με τους οποίους μπορεί να ανάψει ένα zippo lighter.
4. Να ξέρει πώς να καθαρίσει αν χυθεί κόκκινο κρασί πάνω στο χαλί. (το βρέχεις αμέσως με λευκό κρασί και εξαφανίζεται το χρώμα. Μετά στεγνώνει και δεν αφήνει λεκέ. (το είδα live σε ένα party. Τύφλα να έχει το Persil automatic)
5. Να κάνει κύκλους με τον καπνό του τσιγάρου (πρέπει να έχει κάνει το νούμερο 1)
6. Να παρκάρει με την πισινή όσο στενός και αν είναι ο δρόμος. (ισχύει για όσους βγαίνουν έξω στη παλιά Λευκωσία.)
7. Να πάει να μείνει τουλάχιστον 1 φορά στον Πρωταρά με τον boyfriend ενώ στους γονείς να πει ότι πήγε «με φίλες». Τζει που τα alternative.
8. Να παει Πρωταρά για θάλασσα, και να φάει sandwich που το περίπτερο του Προφήτη Ηλία. (όταν πήγα για πρώτη φορά το sandwich στοίχιζε 50σ. Τώρα νομίζω χτύπησε την £1.75)
9. Να μπει σε καλοκαιρινή charter πτήση με προορισμό την Ελλάδα. I dare you.
10. Να πάει camping. Χωρίς τη μάμμα της.
11. Να μάθει να παίζει μπιλιάρδο/χαρτιά whatever. Όχι κέντημα.
12. Να τελειώσει οτιδήποτε σπουδές ξεκίνησε να κάνει. (Άτε, στράφου να γίνεις παραγωγική).
13. Να έχει πάει τουλάχιστον 1 φορά σε αντικατοχική μαθητική διαδήλωση και στην εν λόγω διαδήλωση να έχει τραγουδήσει οτιδήποτε από Μάριο Τόκα. (οι διαδηλώσεις των 90s ήταν πιο glamorous).
14. Να γνωρίσει τους γονείς του boyfriend. Οποιουδήποτε boyfriend (αξέχαστη εμπειρία)
15. Και μετά να την κάνει με μικρά πηδηματάκια.
16. Να βγει έξω το βράδυ, να δηλώσει ότι επιστρέφει με ταξί ή κάποιον responsible adult, αλλά στην πραγματικότητα να επιστρέψει πάνω σε μοτιφαρισμένη μοτόρα χωρίς φώτα. (Γιου-χου, Κοκουουουοδιιιιιιι!)
17. Να βρει δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθεί. Επιτέλους. (Να σβήνεις όλα τα φώτα πριν κοιμηθείς δεν είναι ανεξαρτητοποίηση.)
18. Να έχει πάει τουλάχιστον σε 4-5 χώρες για να αποκτήσει άποψη. (Δεν μετρούν- προσκύνημα στον Άγιο Ραφαήλ, προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, προσκύνημα στη Συρία και προσκύνημα στη Βίσση.)
19. Να πάει στην Ελλάδα και να μην μιλά κυπριακά νομιζόμενη ότι «εν αρχαία ελληνικά που μιλώ τζιαι καταλάβουν μου».
20. Να έχει διαλύσει τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο στην πορεία.

Και τα μυαλά στα κάγκελα…

21. Να παντρευτεί.


Extra για:

Wild things:
Να την κόψει το CID σε μέρος που δεν θα ήθελε, και να την απειλήσει ότι θα το πει στους γονείς.

Παντρεμένες:
Να τεκνοποιήσουν (τικ τακ τικ τακ τικ τακ)

Σπάσματα:
Να ξέρουν τι είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Discuss.

Ethnic:
Να μάθει να κάμνει φλαούνες (όχι, δεν έχεις σχέση με την «Πολίτικη Κουζίνα».)

Monday, April 17, 2006

Πως συνδέεται ένα μανιφέστο με ένα καναπέ

O AJP Taylor (συντηρητικός Άγγλος ιστορικός- αλλά πιστεύω μεγάλο ιστορικό σαίνι) σχολιάζει για το Communist Manifesto του Μάρξ: (αποσπάσματα, έναν περίπου)

« Όταν ο Μαρξ έγραψε το Μανιφέστο, νόμιζε ότι ο καπιταλισμός είχε φτάσει στο πιο προηγμένο του σημείο και δεν υπήρχε χώρος για άλλη ανάπτυξη. Θα ακολουθούσε η παρακμή. Και όμως, ο καπιταλισμός, το 1830 που γράφτηκε το Μανιφέστο ήταν στα αρχικά του στάδια. Ο Μαρξ έγραφε κριτική για τους καπιταλιστές under the assumption ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους και να εκμεταλλεύονται τους εργάτες χωρίς ανταμοιβή, άρα είναι οι «κακοί». Άλλο λάθος. Κανένας μεγάλος καπιταλιστής δεν σκεφτόταν με αυτό τον τρόπο διότι (I quote)

The more prosperous the workers were, the more they could buy and the greater the capitalist profits became. Successful industries are high-wage industries, and successful capitalist economies are high-wage countries. Every advance in capitalism pushes up wages, and every increase in wages pushes up profits.

Όσο οι συνθήκες των εργατών καλυτέρευαν με τα χρόνια, τόσο οι εργάτες γίνονταν ευχαριστημένοι και συντηρητικοί, άρα unlikely candidates για να ξεκινήσουν μια ταξική επανάσταση. (ώπα, να την ξύλινη γλώσσα)

Τα άτομα most likely να επαναστατήσουν ήταν οι craftsmen, artisans, lawyers και φοιτητές της μεσαίας τάξης, τους οποίους δεν καταδέχτηκε ο Μαρξ. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι που ανέκαθεν επαναστατούσαν γιατί unlike τους peasants και τους εργάτες (να μην πω προλετάριους και γίνω γραφική) δεν είχαν κανένα lord να αποφασίζει γι’αυτούς και η φύση της εργασία τους τους έκανε ανεξάρτητους π.χ. ο ράφτης μπορεί να είναι χαμηλού εισοδήματος αλλά τον χρείαζεται και ο πλούσιος και φτωχός. Ποιος άλλος θα τους ράψει ρούχα? Όλοι λοιπόν είχαν τον ράφτη καλά, και αυτός μπορούσε άφοβα να καλιεργεί επαναστατικές ιδέες, και έτσι έγινε.

Ο Μαρξ, (συνεχίζει ο A.J.P. Taylor) underestimated τον καπιταλισμό, νομίζοντας ότι όπως την αριστοκρατία θα διαλυόταν και οι ευγενείς θα έχαναν τη δύναμη και το κύρος τους. Ο καπιταλισμός όμως δεν στοιρίζεται σε μια abstract ιδεολογία, ούτε γίνεται legitimized από το «θείο» (όπως το “divine right” των αρχόντων και το status που ένας ευγενής is born into.) Οι ευγενείς της Γαλλίας (το τέλειο παράδειγμα) είχαν φτάσει στην εξευτελιστική κατάσταση που έφτασαν πριν την επανάσταση γιατί το status της «ευγένειας» τους δεν τους άφηνε ούτε να δουλέψουν, αλλά ούτε και να δανειστούν από φίλους όταν είχαν οικονομικές δυσκολίες. Το σύστημα στο οποίο στηριζόταν η τάξη τους κατέρρευσε. Ο καπιταλισμός όμως, στοιρίζεται σε κάτι λογικό (την κοινωνία μας και το εμπόριο) και περιλαμβάνει όλο τον κόσμο λίγο ή πολύ (ακόμα και τους εργάτες) άρα πολύ πιο δύσκολα θα διαλυθεί.

Και όπως μας διδάσκει η ιστορία, οι εργάτες (η «επαναστατική» τάξη του Μαρξ) θέλουν να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να ζουν άνετα, με ασφάλεια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Όταν το καταφέρουν, γίνονται πιο συντηρητικοί και από τους «καπιταλιστές». Όλες οι επαναστάσεις που πέτυχαν, είχαν σαν συντελεστές τους peasants και τη μεσαία τάξη, όχι την εργατική."

Όλο το πιο πάνω κοινωνικο-ιστορικό τώρα, σκεφτείτε πως ταιριάζει στην συμπεριφορά των pash-αριστερών στην Κύπρο. Καταλάβατε γιατί ο κόσμος δεν ταράσσει που τον καναπέ τζιαι χέ***κε για τη λύση ή για οτιδήποτε άλλο? See my point?

το μυστήριο του τηλεφώνου

Θυμάστε την εποχή που κάθε νοικοκυριό είχε μόνο ένα τηλέφωνο? Ήταν εννοείται σταθερό, και τοποθετημένο στο χειρότερο σημείο του σπιτιού, μέσα στο καθιστικό, δίπλα από την τηλεόραση και το στερεοφωνικό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλάς και να μην σε ακούει ο οποιοσδήποτε άσχετος που καθόταν πρόχειρος στην τηλεόραση.

Και όμως. Είχες μια μυστήρια τηλεπαθητική ικανότητα να απαντάς το τηλέφωνο μόνο όταν ήταν για σένα και το αγνοούσες επιδεικτικά όταν ήθελαν κάποιον άλλο, ειδικά όταν ήταν συγγενείς. Θα την ονομάσω «μυστήρια εφηβική τηλεπαθητική ικανότητα».

Επειδή «love is blind, but marriage is a real eye-opener», παρατήρησα ότι η μυστήρια εφηβική τηλεπαθητική ικανότητα συνεχίζει και μετά την εφηβεία. Άρα δεν είναι εφηβική.

Έχουμε ένα σταθερό τηλέφωνο (για πλάκα basically και για γραμμή του internet). Κανένας δεν μας τηλεφωνεί σε αυτή τη γραμμή. Εκτός από δύο άτομα. Τη μαμά-Δρακούνα και τη μαμά του Έτερου (άλλως «Πεθερά»). Δεν υπάρχει περίπτωση να απαντήσω το τηλέφωνο όταν τηλεφωνεί η «Πεθερά» και δεν υπάρχει περίπτωση να απαντήσει ο Έτερος το τηλέφωνο όταν είναι η μαμά-Δρακούνα.

Το σταθερό τηλέφωνο δεν έχει αναγνώριση κλήσης, και οι πιο πάνω αναφερόμενες κυρίες δεν τηλεφωνούν συγκεκριμένες ώρες. (extra βαθμοί δυσκολίας)

Δεν έχουμε κάνει λάθος ποτέ. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αν συμβεί κάτι του Έτερου θα το καταλάβω, ή θα το νιώσω, ή θα δω τα πουλιά να πετάνε διαφορετικά και τα σύννεφα να παίρνουν άλλο χρώμα. … τέλος πάντων κάτι θα συμβεί για να με προειδοποιήσει. Μάλλον πρόκειται περί ονείρου θερινής νυκτός. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα έργα. Preferably τα αμερικάνικα. Όπως τη σκηνή που η πρωταγωνίστρια φέρνει το χέρι στο στήθος και νιώθει ένα πόνο (σφάχτη, whatever) και αμέσως λέει με ξεψυχισμένη φωνή «I know Derek is alive, I just know it!!!» (ή μήπως είναι άλλο έργο αυτό?) Ναι. Καμία σχέση.

Γι’αυτό πιστεύω το φαινόμενο θα πρέπει να μετονομαστεί σε «μυστήρια επιλεκτική τηλεπαθητική ικανότητα» ή ακόμα σε «μυστήρια αντικοινωνική τηλεπαθητική ικανότητα


Friday, April 14, 2006

νηστεία και περισυλλογή

Η γιαγιά Μαγκάιβερ εξέδωσε ανακοινωθέν:

«Το Σάββατο θα κοινωνήσω και όποιος ενδιαφέρεται να δηλώσει συμμετοχή.»

Επειδή δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά, και επειδή τη γιαγιά Μαγκάιβερ την αγαπώ και δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να κάνω τέτοιου είδους activities μαζί της, δήλωσα συμμετοχή. Το πρόγραμμα λέει θα νηστέψουμε για μια εβδομάδα και μετά θα κοινωνήσουμε.

Όλοι οι συμμετέχοντες, πήγαν δουλειά τη Δευτέρα εξοπλισμένοι με ελιόπιτες (τασιηνόπιτα optional). Οι ρητές οδηγίες της γιαγιάς Μαγκάιβερ έλεγαν να πιούμε τσάι ή καφέ χωρίς γάλα και άμα δεν ξέρουμε τι έχει μέσα κάτι, να μην το φάμε, «just say no».

Το μεσημέρι που βρεθήκαμε για φαί στη γιαγιά Μαγκάιβερ, μας παρουσίασε στο τραπέζι λουκάνικά. Της εκκλησίας δεν είμαστε, καλά-καλά δεν ξέρουμε τις διαδικασίες αλλά είμαι σίγουρη ότι τα λουκάνικα δεν είναι νηστίσιμα. Πότε φάγαμε λουκάνικά για Καθαρή Δευτέρα και δεν το θυμάμαι? Η γιαγιά Μαγκάιβερ εξηγεί ότι τα λουκάνικά είναι τα τελευταία που της έμειναν και να τα φάμε διότι είναι κρίμα να χαλάσουν. Μεταξύ νηστείας και σπατάλης η γιαγιά Μαγκάιβερ δημιούργησε νέο κανόνα που λέει ότι δεν πειράζει να «μιλλώσεις» αν είναι για καλό σκοπό. Η νηστεία αναβάλλεται και ξεκινά officially αύριο. Μάλιστα.

Ο λόγος της γιαγιάς Μαγκάιβερ είναι όπως του Πάπα, δεν σηκώνει διαμαρτυρίες. Η γιαγιά Μαγκάιβερ έζησε σε καταπιεσμένες εποχές χωρίς Δημοκρατία και δεν καταλαβαίνει από πλουραλισμό. Αυτά περί Δημοκρατίας είναι λεπτομέρειες.

Και πάλι από την αρχή την Τρίτη οι συμμετέχοντες πάνε δουλειά εξοπλισμένοι με διάφορα νηστίσιμα. Ο καφές χωρίς γάλα για μένα είναι όπως το δηλητήριο, γι’αυτό πίνω τσάι. Δύο τσάγια. Τρία τσάγια. Τέσσερα τσάγια. Κατουριέμαι αφάνταστα. Κάθε μισή ώρα πάω τουαλέτα. Ούτε με την μπύρα δεν τα παθαίνω αυτά.
Και πεινώ. Ότι και να φάω συνεχίζω να πεινώ.

Δεν είναι δυνατόν να μην μπορώ να νηστέψω έστω και λίγες μέρες. Δεν είναι και φιλοσοφία Νευριάζω με τον εαυτό μου. Κάτι θρησκευτικά που αμυδρά θυμάμαι από το σχολείο έλεγαν ότι νηστεία είναι βασικά να δοκιμάζεις τον εαυτό σου. Να μην τρως εύγεστα φαγητά, να απέχεις….

Μισό λεπτό. Το «απέχω» τι ακριβώς υπονοεί????

Πίσω στη γιαγιά Μαγκάιβερ να μου δώσει πόρισμα.

«Απέχω, σημαίνει δεν κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Τον παλιό καιρό το μόνο ωραίο που υπήρχε ήταν το φαί. Γι’αυτό έκοβες το καλό φαί. Και το άλλο.» (όταν είσαι παντρεμένη ξαφνικά κανένας δεν κομπλάρει να συζητήσει οτιδήποτε, ΜΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ)

Το άλλο είχα υπόψη μου και εγώ. Η γιαγιά Μαγκάιβερ βλέπει την απογοήτευση μου και με καθησυχάζει. «Μην αγχώνεσαι για το άλλο. Εγώ γεννήθηκα Αύγουστο, άρα λογικά η δουλειά έγινε τέλη Νοεμβρίου. Ε πως, αφού είναι περίοδος νηστειών. Γι’αυτό σου λέω. Άμα ακόμα και οι πιο παλιοί μου, που πίστευαν σε όλων των ειδών τις δεισιδαιμονίες το έκαναν, εσύ θα κωλώσεις?»

Γιαγιά Μαγκάιβερ σε αγαπώ και υποκλίνομαι στο wisdom σου:)

Thursday, April 13, 2006

Ανανέωση χώρου

Η επιχείρηση «πόλοι αυτοκινήτου» πήγε πολύ καλά. Το αυτοκίνητο αναστήθηκε, ξεκίνησε και πήγε στο γιατρό για service (όπως τον Λάζαρο). Βέβαια, εγώ μόνο τους πόλους αγόρασα αλλά έχω ενθουσιαστεί με τις επιδόσεις μου στο κατάστημα DIY και ξεθάρρεψα. Σε σημείο να σκέφτομαι τι αλλαγές μπορώ να κάνω μέσα στο σπίτι. Μόνη μου.

Το πιο safe μέρος να ασχοληθώ με αλλαγές χωρίς να σπάσω ή να αλλάξω ανεπανόρθωτα οτιδήποτε είναι η βεράντα. Εκτός από 4-5 γλάστρες, τι άλλο μπορεί να συμβεί σε μια βεράντα? Ανοίγω σχετικό ντιζαινάτο περιοδικό για διακόσμηση. Μελετώ εντατικά και καταλήγω:

Θα μπορούσα (λέει το περιοδικό) να βάλω ασορτί πήλινες γλάστρες κατά μήκος της βεράντας και να δημιουργήσω ένα φυσικό «τείχος» από βλάστηση για να μην φαίνομαι (πολύ ωραία, το θέλουμε το privacy μας). Στη συνέχεια να επιπλώσω τη βεράντα με ρατάν έπιπλα εξωτερικού χώρου (από εκείνα με ασορτί άσπρα μαξιλάρια, έρχονται σε μορφή καναπέ, πολυθρόνας, ξαπλωτής, ππουφ, και εντοιχισμένης κουζίνας) – περιλαμβάνεται και σχετικό τραπεζάκι (κάπου πρέπει να ακουμπούμε το φραπέ, τα περιοδικά, το τασάκι τη τσιμπίδα, το καθρεφτάκι, τα πόδια μας, τα τσιγάρα, τα μπισκοτάκια, το αυτόματο όπλο, το πτώμα κτλ). Να βάψω τους τοίχους της βεράντας με έντονο χρώμα για να κάνει αντίθεση με τα ρατάν έπιπλα και τη βλάστηση. Να βάλω και 2-3 διακοσμητικά πολύχρωμα να κρέμονται από τους τοίχους για «παιγνιδιάρικη ατμόσφαιρα» (λέει το περιοδικό) και το σκηνικό να συμπληρωθεί με 54 κεράκια για ambiance, που θα βάλω γύρω-γύρω στη βεράντα και θα ανάβω κάθε φορά που θα κάθομαι.

Τι ωραία που τα λέει το περιοδικό!!! Σαν διαφήμιση χυμού θα είμαι. Ξέχασε να γράψει ότι θα φορώ απαραίτητα εμπριμέ φόρεμα καλοκαιρινό και παντόφλες φλιπ-φλοπς.

Immediate προβλήματα που κάνω spot, πριν ακόμα κινηθώ από τη θέση μου.

1. Το «τείχος βλάστησης» προϋποθέτει ότι θα υπάρχουν φυτεμένα φυτά. Που θα πρέπει να μην μαραθούν. Σύντομα. Αυτή τη λεπτομέρεια το περιοδικό δεν σου λέει πως την καταφέρνεις. Ίσως σου πει το φυτώριο.
2. Οι πήλινες γλάστρες μαδούν.
3. Τα ρατάν έπιπλα είναι πανάκριβα. Εκτός και αν στηθώ στο sale του Malloupas και μετά από διανυκτέρευση έξω από την πόρτα του, μπω πρώτη μόλις ανοίξει και αποκτήσω το ένα και μοναδικό σετ ρατάν επίπλων που έχουν available. Για αυτό το σκοπό πρέπει να ξεκινήσω εντατικά μαθήματα tae-kwo-do.
4. Τα 54 κεράκια ακούγονται απλό και εύκολο trick αλλά πρέπει (1) να τα ανάβεις, (2) να βεβαιώνεσαι ότι δεν σβήνουν, (3) να τα σβήνεις, και την επομένη (4) να τρίβεις τις επιφάνειες πάνω στις οποίες έσταξε το κερί.
5. Το βάψιμο φαντάζομαι μπορεί να γίνει (θεωρητικά). Αν κάνω άλλη μια επίσκεψη στο DIY και χαμογελάσω.

Υπάρχει βέβαια πάντα η σίγουρη επιλογή Lordos Plastics. Για 40 χρόνια καλύπτουν την Κύπρο με.... πλαστικό. Καρέκλες, τραπέζια, τραπεζάκια, τάπερ, ότι φανταστείς. Στην πυρινική καταστροφή θα διαλυθούν τα πάντα, αλλά θα μείνει μια πλαστική κάρέκλα Lordos plastics (με το αυτοκόλλητο από πίσω). Όταν μετά από 1500 χρόνια οι αρχαιολόγοι θα ξεθάψουν ένα τάπερ από το χώμα, ο Άντρος Παυλίδης του μέλλοντος θα το ταξινομήσει ως: "σκεύος φαγητού- ύστερη μετά-μοντέρνα περίοδος"


Wednesday, April 12, 2006

small talk

Κάθομαι με τις φιλενάδες, καπνίζουμε, πίνουμε μπύρες και τα λέμε.

Αποφάσισα να κάνω το μεγάλο (για μένα) βήμα και να τους πω για το blog μου. Ως τώρα μόνο 2 άτομα το ξέρουν. Τελευταία νιώθω ότι τα νέα σου (όταν δεν είναι παράνομα) πρέπει να τα μοιράζεσαι. Παίρνω φόρα.

(τα bold είμαι εγώ. Τα άλλα είναι διάφορες φιλενάδες.)

- Έχω να σας ανακοινώσω κάτι.
- Τι ?
- Είναι κάτι που μου συμβαίνει τους τελευταίους μήνες και θέλω να σας το εξομολογηθώ.
- Συμβαίνει κάτι?
- Όχι, τίποτα δυσάρεστο. Απλώς, τους τελευταίους 4 μήνες….
- ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!!!
- Απίστευτο!
- Μπράβο, μπράβο!! Επιτέλους αποφασίσατε το!!

(Επιτέλους?)

- Επάσιηνες λλίο αλλά για 4 μηνών δεν σου φαίνεται καθόλου!!!

(Τι???!!)

Σημειώνω ότι από τις φιλενάδες, μόνο εγώ αποφάσισα να πειραματιστώ και να παντρευτώ. Οι φιλενάδες περιμένουν τα αποτελέσματα της (δικής μου) νεκροψίας.
Θα τις σκοτώσω. Δεν μου γλιτώνουν. Μα είναι μιλημένες με τη μαμά-Δρακούνα?

- Εγώ δεν….
- Μα να μεν μας το πεις για 4 ολόκληρους μήνες? Ο Έτερος ξέρει το?

(Καλά είναι δυνατόν να είμαι έγκυος και να μην το λέω του Έτερου? Μαζόχα είμαι? Μα τι λέω? ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ)

- Αφήστε με να μιλήσω. Δεν είναι…
- Αποφασίσατε για το όνομα?
- Για να είσαι 4 μηνών σημαίνει ότι η φάση έγινε… αρχές Δεκεμβρίου? Αααα, με το ταξίδι στο Χ.
- Τι σχέση έχει? Εν τζιαι να το ονομάσουν Paris ή Brooklyn το μωρό. (σε μένα) Μην τολμήσεις να το ονομάσεις καμιά μαλακία. Σκέφτου την κοινωνική του ζωή.

(Τι να τους πω για το blog? Αυτές έχουν ξεφύγει. Και είναι ενδιαφέρον ότι μου το έπαιζαν και αδιάφορες. Κοίτα απωθημένα που βγαίνουν στην επιφάνεια. Λοιπόν, αποφασίζω ότι θα τις σκοτώσω αργότερα, και προς το παρόν θα κάνω την πάπια.)

- Άρα το Κοκκινοσκουφίτσα ή Κοντορεβιθούλης είναι out of the question?
- Σίγουρα. Σκέφτου τι θα γίνει στο σχολείο αν συστηθεί έτσι.
- Να το βκάλω κάτι σίγουρο. Αντρέας αν είναι αγόρι, ή Έλενα αν είναι κορίτσι. Άσε που στη γιορτή του αν ξιχάσει να κεράσει, όλο και κάποιος συνώνυμος θα βρεθεί να το καλύψει.
- (όλες μαζί) Ναι!!!
- Να κόψω τζιαι το κάπνισμα.
- Οπωσδήποτε!!! Αν τζιαι οι γιατροί στις μέρες μας είναι πιο ελαστικοί. Λαλού σου ότι είναι πιο σημαντικό να μην αλλάξεις πολύ τον τρόπο ζωής σου. Να το μειώσεις βέβαια αλλά 1-2 την ημέρα δεν κάνουν κακό.
- Γιατρός σου το είπε τούτο ή μπάρμαν?

(και από πού και ως που συζητάς με γιατρούς τέτοια θέματα? Παθούσα είσαι?)

- Εγώ άκουσα ότι από τις τύψεις το γυρίζεις στην υγιεινή ζωή anyway.
- Η μήπως οι ορμόνες σου κάνουν διάφορα?
- Τζιαι κρασί δικαιούσαι να πίνεις.

(τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχεται στο νου το image της Μαίρης Παναγιωταρά, της εργαζόμενης μητέρας, της καλής νοικοκυράς, να σιδερώνει, με μια κοιλιά μέχρι το λαιμό, με το τσιγάρο στο στόμα και το βαρελάκι με το κρασί να είναι δίπλα πρόχειρο.)

Εν τω μεταξύ, μου έχουν σβήσει το τσιγάρο και μου πέταξαν τη μπύρα. Μήπως έπρεπε να κοιτάξω το ωροσκόπιο αν ήταν καλή μέρα για ανακοινώσεις? Τα φαινόμενα δείχνουν ότι μάλλον δεν ήταν.

Tuesday, April 11, 2006

Μάρκο Πόλους

Σαν κάθεσαι δημιουργούνται δουλειές.

Έχουμε ένα σαράβαλο van αυτοκίνητο που χρησιμοποιούμε μόνο για μετακομίσεις και «ξιμαρισμένες» δουλειές (με χώματα, μην πάει ο νους σας αλλού). Έκατσε η μπαταρία του και έμεινε αποκλεισμένο μέσα στο γκαράζ. Επειδή υποψιάζομαι ότι η μπαταρία είναι η αφορμή, και ότι κάτι πιο σοβαρό έχει (είναι ήδη 13 χρονών), συνεδριάσαμε με τον Έτερο και αποφασίσαμε να καλέσουμε την οδική βοήθεια να μας το μεταφέρει σε γκαράζ επισκευών. Αναλαμβάνω να κάνω τα σχετικά τηλέφωνα.

Παίρνω την οδική βοήθεια (που δικαιούμαστε λόγω της ασφάλειας του αυτοκινήτου). Τους λέω το πρόβλημα, το και το, να το πάμε στον μηχανικό. «Δεν γίνεται» μου λέει. «Μπορώ να έρθω και να σου το ξεκινήσω, αλλά μεταφορές δεν κάνουμε. Μόνο αν χαλάσει μέσα στο δρόμο το μεταφέρουμε.»

Μούμπλε μούμπλε….

«Δηλαδή αν κουντήσω το αυτοκίνητο και το βγάλω έξω στο δρόμο ΚΑΙ ΜΕΤΑ σου τηλεφωνήσω θα έρθεις να το πάρεις?»

«Αν ξεκινά, θα σου το ξεκινήσω και να το πάρεις εσύ στον μηχανικό.»

Οκ, επειδή δεν μπορώ να συζητώ με επιχειρήματα μηχανικού, μεταφέρω τι μου είπε στον Έτερο. Ο Έτερος δεν είναι μηχανικός (not even remotely) αλλά είναι ον αρσενικό και τον πιάνει το πατριωτικό του. «Αν είναι να μας το ξεκινήσει μόνο, το κάνουμε και μόνοι μας, ευχαριστούμε! Θα πάς σε DIY και θα αγοράσεις πόλους και μετά θα δούμε αν θα ξεκινήσει ή όχι!!»

Καταλάβατε τώρα τι έγινε. Ο μηχανικός πάσαρε τη δουλειά σε μας, και ο Έτερος πάσαρε τη δουλειά στη Δρακούνα –την μόνη άσχετη της υπόθεσης-.

-Τι είναι οι πόλοι?
- Είναι κάτι εργαλεία που τα ενώνεις με την καθούμενη μπαταρία και τροφοδοτείς με ρεύμα την μπαταρία για να γεμίσει.
- Να τα ζητήσω ως πόλους?
- Ναι.
- Βόρειους ή Νότιους?
- Να χαμογελάσεις σαν άσχετη που είσαι και οι τύποι στο DIY θα σε εξυπηρετήσουν.

(Ο Έτερος το λέει αυτό ξεπίτηδες. Διότι μου έχει ξανατύχει να πάω μόνη μου σε hardware store, να μην ξέρω πως λένε αυτό που θέλω και τι ακριβώς κάνει αλλά χαμογελώντας σαν ηλίθια να κάνω τη δουλειά μου. Οι DIYηδες έχουν αδυναμία σε μόνες και ανυπεράσπιστες κοπέλες. Όταν πατήσει άντρας σε DIY τον ταράζουν στο jargon για να του αποδείξουν ότι ως άντρας όφειλε να ξέρει πώς να χτίσει και να χαλάσει από σπίτι μέχρι αεροπλάνο. Υπάρχει και το element του ανταγωνιστικού caveman.)

- Δεν πας καλύτερα εσύ που ξέρεις τι θέλεις? (λέω στον Κρο Μανιόν μου –ε, εννοώ Έτερο-)
- Όχι, είπαμε ξέρεις, σου έχω εμπιστοσύνη.

(να και το γλείψιμο για να δέσει το γλυκό)

Και τώρα ψάχνω για πόλους. Όχι Βόρειους ούτε Νότιους.
Σκέτους Πόλους


Κοκούδι

Είδα στον "Πολίτη" δημοσιευμένα τα ονόματα των αστυνομικών του video (call me Bruce Lee). Μα εν τζιαι το Κοκούδι μέσα???

Έχω την εντύπωση ότι ο Γιώργος Κυλίλης εν το Κοκούδι, σωστά?

Και αν ναι, αυτό είναι το τέλος του Κοκουδιού??

Explication: Το Κοκούδι είναι λοχίας της τροχαίας τζιαι βαστά (βαστούσε τουλάχιστον) μια μοτόρα μεγάλου κυβισμού και δουλειά του ήταν (και είναι?) να κυνηγά μιτσιούς με chaly χωρίς άδεια, ή που έχουν μοτίφες, ή που κάμνουν κόντρες.

Το Saturday Night Fever της Λευκωσίας των 90s ήταν να φύεις που το Picadilly ή τις δισκοθήκες τζιαι να σε κυνηγά το Κοκούδι (αυτός με τη μοτοράτσα και εσύ με τη Chaly). He was notorious. He was a legend. He was the Κοκούδι.

Είχα ακούσει και ιστορίες που έφταναν τα όρια του θρύλου, αλλά αμφιβάλλω αν ήταν πραγματικές. Ότι το Κοκούδι ήταν himself a young deliquent, "αναμορφώθηκε" και έγινε αστυνομικός και ήταν καλός διότι ήξερε όλα τα tricks. Ότι του έστησαν μπλόκο μια φορά σε ένα δρόμο, του έβαλαν σύρμα και περνώντας η μοτόρα του πιάστηκε και εκτοξεύθηκε στον αέρα. Ότι έκανε "πετάγματα" στην προσπάθεια του να πιάσει ένα νεαρό παραβάτη.

Τώρα που το σκέφτομαι, αφού αυτός κρατούσε μοτόρατσα και οι αντίπαλοι του Chaly, δεν ήταν επόμενο να τους πιάνει όλους???


Monday, April 10, 2006

camping

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που ο ουρανός είναι πραγματικά γαλανός, κάνει ζέστη (από αυτή του καλοκαιριού) και φορώ κοντομάνικα (όλα αυτά την ίδια μέρα). Μου μυρίζει camping.

Πριν να αποκτήσω περιπετειώδη ενδιαφέροντα τύπου «απλώνω ζάμπα πάνω στον καναπέ αλλά διαδίδω ότι κάνω γιόγκα», ήμουν για ένα (χλωμό) φεγγάρι πρόσκοπος/οδηγός. Με τα όλα του. Στολή, σακίδιο, sleeping bag (αγορασμένο από το Μαύρο, ξεχάστε DIY και λοιπά. Άμα ήθελες εξοπλισμό camping τη δεκαετία του 80 πήγαινες στο Μαύρο… ή στρατό), hiking boots, κάλτσες ποδοσφαιριστή μέχρι το γόνατο (να μην χτέρνεσαι στα αγκάθια) τα πάντα. Όσοι έχουν πάει κατασκήνωση με τους προσκόπους/οδηγούς ξέρουν ότι η κατασκήνωση αυτή καμία σχέση δεν έχει με το οργανωμένο της Πόλης Χρυσοχούς. Καλό είναι και αυτό, αλλά όταν οι πρόσκοποι/οδηγοί λένε «πάμε κατασκήνωση» εννοούν:

- Πακετάρουμε τα απολύτως απαραίτητα ΜΟΝΟ. Ένα μαγιώ, ένα short, μια φανέλα, ένα τρικό. Αν λερωθούν συνεχίζεις να τα φορείς. Μέσα στη μέση του πουθενά δεν είναι αγένεια να είσαι τατσωμένος. Μετά από 5 μέρες, όλοι είναι τατσωμένοι.
- Διάφορα tricks που βρίσκεις στο Super Home να τα ξεχάσεις. Ειδικά στρώματα αέρος για τη σκηνή, λάμπες με ειδικό φωτισμό, δάδες από παμπού, αεροδυναμικές φουκούδες, παγωνιέρες με μυστικές τσέπες και άλλα εμπριμέ δεν είναι αντικείμενα χρήσιμα σε μια κατασκήνωση. Είναι άχρηστα συμπληρωματικά.
- Ότι χρειάζεσαι το παίρνεις σαν πρώτη ύλη από το περιβάλλον (οκ, εκτός από κωλόχαρτο). Ένα κλεφτοφάναρο είναι αρκετός φωτισμός (διότι το βράδυ θα παρατηρείς τα άστρα). Κοιμάσαι πάνω στη γη που κάνει καλό στην πλάτη.
- Από ένα κομμάτι σχοινί μπορείς να φτιάξεις καρέκλα, αιώρα, γέφυρα, highway διπλής κατεύθυνσης, σαλονάκι με ασορτί τραπέζι και ψυγείο.

Camping για τον πρόσκοπο δεν σημαίνει «κάθομαι αραχτός και πίνω μπύρες» αλλά «περπατώ 32 χιλιόμετρα μέσα σε πυκνή βλάστηση, βρίσκω το κατάλληλο σημείο να στήσω τη σκηνή μου (δηλαδή, σε σημείο που αν χτυπήσει κεραυνός δεν θα με ιγκώσει, αν έχει υγρασία να μείνω στεγνός, αν περάσει wandering αγέλη ρινόκερων δεν θα με πατήσει και δεν θα καταστρέψω τη βλάστηση γύρω μου), μοιράζω υπευθυνότητες και μετά αν μείνει ώρα κάθομαι αραχτός, και πίνω μπύρες –τις οποίες πάγωσα όχι σε παγωνιέρα αλλά με το νερό του ποταμού-".

Ο λόγος για αυτό το μαζοχιστικό attitude είναι απλός: Όταν πριν 120 χρόνια ο Baden Powell (ιδρυτής του concept πρόσκοπος) πειραματιζόταν πώς να ξε-βουτυρώσει τα εγγλεζάκια, δεν είχε στη διάθεση του φωσφοριζέ παγωνιέρες και στρώματα αέρος. Σκέφτηκε ότι στην άγρια ζούγκλα που θα βρεθεί ο φέρελπις νέος Άγγλος δεν θα έχει αυτά τα αξεσουάρ στη διάθεση του. Είδε τους ιθαγενείς που κατάφερναν να χρησιμοποιήσουν το περιβάλλον τους με 18 διαφορετικούς χρήσιμους τρόπους και εντυπωσιάστηκε. Βέβαια, αν οι ιθαγενείς είχαν όλα τα καλά της φαντασίας τους (και ένα Super Home) νομίζω θα διάλεγαν και οι ίδιοι στρώματα αέρος και water proof πτυσσόμενες καρέκλες. Διότι ήταν ιθαγενείς και όχι μαζόχες.

Η ιστορία πάντως του Baden Powell είναι ενδιαφέρουσα. Ο τύπος ήταν Άγγλος στρατιωτικός που πολέμησε στον πόλεμο των Μπόερς στη Νότια Αφρική. Έγινε γνωστός κυρίως διότι κατάφερε να λύσει από πολιορκία μια πόλη που βρίσκονταν οι Άγγλοι, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις των ιθαγενών για πληροφορίες και επιβίωση (οι ιθαγενείς που λέγαμε). Βασικά τυχοδιώκτης ήταν ο τύπος, που αν ζούσε σήμερα θα έκανε globe trekking με το σακίδιο του (θυμηθείτε το έργο Beach) αλλά την τότε εποχή αυτοί οι τύποι έκαναν καριέρα στον στρατό. Επιστρέφοντας στην Αγγλία αντιλήφθηκε ότι ο κόσμος εκεί περίπου καθόταν και τα έξυνε και απολάμβανε τα καλά της αυτοκρατορίας. Ανία και παρακμή. Κάπου εκεί ξεκίνησε η φάση κατασκήνωση-μαζόχα.

εκδρομή

Η εκδρομή της ειρήνης κανονίστηκε για την Κυριακή. Πήραμε τα βουνά. Η πλατεία Τροόδους ακόμα επισκευάζεται. Με τους Ολυμπιακούς του Πεκίνο (σε Κίνα και Πεκίνα τα μάτια σου Ρεγγίνα) το 2008 θα είναι έτοιμη. Ομολογουμένως, κάτι πάει να γίνει αλλά ακόμα κρύβεται κάτω από τα μπάζα.

Κάναμε περίπατο. Ξεκινήσαμε όλο χαρά το μονοπάτι στης φύσης διαβάζοντας τα ονόματα των φυτών που βλέπαμε γύρω (το τμήμα δασών έβαλε καινούργιες ταμπελίτσες):
Pinus nigra ssp. pallasiana – πεύκο
Cedrus libani ssp. Bravifolia – κέδρο
Pinus pinea – κι’άλλο πέυκο
Pinus brutia – κι’άλλο πεύκο
Coca cola light – τενεκούδι της κόκα κόλας (οκ, αυτό είναι δικό μου)

Μετά από 200μ «περιπλάνησης» στο black forest κάτσαμε να κάνουμε τσιγάρο (πήραμε μαζί μας τα αποτσίγαρα μην συγχύζεστε). Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, ένα ελαφρό αεράκι φυσούσε απαλά, τα πεύκα μύριζαν ευχάριστα, βλέπαμε τη θέα από το βουνό κάτω…….

………

- Έλλη Κοκκίνου είναι αυτό που ακούω?
- …Ναι, ή μήπως Πέγκυ Ζήνα?
- Όχι, Κοκκίνου είναι σίγουρα.
- Το δάσος μας τραγουδά!! Τι τιμή!!
- Η απλώς είναι ο τύπος που πουλά κασέτες στην είσοδο της πλατείας.

Μπορεί το pinus pinea (το πεύκο που λέγαμε) να είναι εδώ τα τελευταία 350 χρόνια, αλλά και ο κασεττάρης της πλατείας πάει να κλείσει δεκαετία στο πόστο του. Τον έχω δει
σε καλό καιρό
σε κακό καιρό
με χιόνια
με καύσωνα
να βρέχει
να φυσά

Αυτός δεν είναι μικροπωλητής. Είναι γυναίκα Ηπειρώτισσα, πάνω στα χιόνια πάει και οβίδες κουβαλάει (έτσι δεν πάει το τραγούδι?). Επιπλέον έχει τη μοναδική ικανότητα να βάζει ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ τραγούδια για το περιβάλλον που βρίσκεται. Δεν είπα να βάλει Cafe Del Mar, αλλά έλεος. Θα μου πεις, αν είχε γούστο θα καθόταν να πουλά κασέτες στην πλατεία? Όχι, θα πουλούσε ζιβανία και λίζα στα περίπτερα δίπλα :)

Friday, April 07, 2006

Paranoid

Τα κάναμε πλακάκια. Για ασήμαντη αφορμή. Φυσικά. Είδες που χρειάζονται τα χανάπια και τα κρύσταλλα? Είναι θέμα εκτόνωσης. Στο πανεπιστήμιο πέταγα βιβλία. Στον τοίχο συνήθως. Άλλο να πετάς κρύσταλλο και άλλο να πετάς χαρτί.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, και ενώ δεν μπορείς να θυμηθείς τι έφαγες το μεσημέρι, παθαίνεις απίστευτο φλας και θυμάσαι κουβέντες και ιστορίες (των τελευταίων 3 χρόνων) που και πως έγιναν με κινηματογραφική λεπτομέρεια. Μυστήριο πράγμα. Μεταμόρφωση από χρυσόψαρο σε ελέφαντας. Να προσθέσω ότι δεν είναι μόνο εσύ που παθαίνεις το φλας, είναι αμοιβαία η επιφοίτηση.

Και τότε σε πιάνει γλωσσοδυάρια. Χτυπάς 322 λέξεις το λεπτό. Επιχειρήματα. Κατηγορίες. Παράπονα. Επιθυμίες. Και άλλα επιχειρήματα. Βαρυσήμαντες δηλώσεις. Ο Μπερλουσκόνι είναι ερασιτέχνης δίπλα σου. «Να πας πίσω στη μάνα σου» (all time favorite), «έγινες σαν τη μάνα σου» (δυνατό και to the point), «εγώ ήμουν μια χαρά μόνος/η μου» (άλλα έλεγες μέχρι χθες αλλά ποιος μετράει), «θέλεις να κάνουμε πάντα τις Χ, Ψ, Φ μαλακίες σου» (ενώ αν κάνουμε τις Α, Β, Γ δικές σου ο κόσμος θα πάει μπροστά και θα βρούμε τη θεραπεία του καρκίνου. Μητέρα Τερέζα μου εσύ!)

Κάτι τέτοιες στιγμές σου έρχονται ιδέες για ριζοσπαστικές αλλαγές. Ψάχνεις για το διαβατήριο, ψάχνεις τα υπόλοιπα των λογαριασμών σου. Σκέφτεσαι πόσα να στοιχίζει άραγε το εισιτήριο για Νέα Ζηλανδία, σκέφτεσαι «τώρα θα σου δείξω εγώ». Σκέφτεσαι να τον/την καρφώσεις στους Γερμανούς. Δεν έχουμε κατοχή. Δεν πειράζει. Δεν είμαστε Εβραίοι. Λεπτομέρειες.

Μισή ώρα αργότερα προσπαθείτε να αποφασίσετε τι θα φάτε άραγε και τι έχει στην τηλεόραση.

Appellation Contrôlée

Όταν μιλάς για κρασί, appellation contrôlée σημαίνει τη συγκεκριμένη περιοχή από την οποία προέρχεται το κρασί. Η λεγόμενη «ονομασία προέλευσης». Για να μπορείς να γράψεις πάνω στην ετικέτα του μπουκαλιού «ονομασία προέλευσης», πρέπει το κρασί να έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (που έχει η συγκεκριμένη περιοχή και δεν τα βρίσκεις αλλού) και να ακολουθήθηκαν κάποιες συγκεκριμένες διαδικασίες στην παραγωγή του, που ελέγχονται. Οι «ονομασίες προέλευσης» κάθε χώρας είναι συγκεκριμένες, δηλωμένες και καταχωρημένες (η Κύπρος έχει 5). Δεν μπορείς π.χ. να φυτέψεις αμπελώνα στη Λακατάμια και το κρασί που θα δημιουργήσεις να το διαφημίζεις ότι είναι «ονομασίας προέλευσης». Η Λακατάμια δεν είναι δηλωμένη ονομασία προέλευσης.

Με λίγα λόγια, και το κρασί έχει το pedigree του. Σκεφτείτε τώρα την καταγωγή των ανθρώπων. Σκεφτείτε το Μονακό.

Πολλοί συνωστίζονται (στο Μονακό), πολλοί το παίζουν σχετικοί (στο Μονακό), αλλά για να θεωρείσαι υπήκοος (original, τόπακας) πρέπει να έχεις παρουσία τουλάχιστον 5 γενεών πίσω σου. Το 5 γενιές έχει βάση, διότι δεν είναι μόνο να κατοικείς κάπου. Πρέπει να μπεις και στο νόημα, να αποκτήσεις κάποια χαρακτηριστικά συμπεριφοράς που έχει το συγκεκριμένο μέρος (καλά ή κακά).

Σε ένα μικρό νησί όπως η Κύπρος, που του έτυχε και ένα σαρδάμ ανταλλαγής πληθυσμών, είναι αναπόφευκτο να υπάρχει μια ανακατωσούρα. Πολύ λίγοι μπορούν να εντοπίσουν 5 γενεές πίσω τι έκαναν οι πρόγονοι τους (επιπλεόν, η έλλειψη αξιόπιστου αρχείου πριν το 1878 δεν βοηθά).

Παράδειγμα Λευκωσίας: Αν χρησιμοποιήσουμε το κριτήριο του Μονακό, αυτή τη στιγμή στη Λευκωσία ζουν περίπου….. 552 άτομα που μπορούν να ονομαστούν Λευκωσιάτες ονομασίας προέλευσης.

Δεν είσαι Λευκωσιάτης επειδή μετακόμισες (εσύ ή οι γονείς σου) λόγω εισβολής ή λόγω δουλειάς ή γάμου. Είσαι κάτοικος Λευκωσίας. Αυτό δεν είναι κακός χαρακτηρισμός. Είναι ένα γεγονός.

Τα στερεότυπα που ακούμε δεξιά και αριστερά («οι Λευκωσιάτες είναι φαντασμένοι», «οι Λεμεσιανοί ξέρουν να διασκεδάζουν καλύτερα», «οι Παφίτες …» anyway κάτι κάνουν και αυτοί) δεν έχουν νόημα διότι δημογραφικώς είμαστε όλοι μια σαλάτα. Ο χαρακτήρας των πόλεων μας άλλαξε, σε σημείο που πλέον η πλειοψηφία που μένει σε μια πόλη κατάγεται από αλλού. Αν λοιπόν εσύ έκατσες για καφέ κάπου στη Λευκωσία και δίπλα σου μια τύπισσα έλεγε διάφορα τραγελαφικά, δεν πρέπει εσύ μετά να διαδίδεις ότι στη Λευκωσία ο κόσμος είναι π.χ. φαντασμένος και σνομπ, διότι πολύ πιθανόν αυτή η τύπισσα να μην είναι καν από τη Λευκωσία αλλά, ο ένας της γονιός πρόσφυγας από το Ριζοκάρπασο, ο άλλος της γονιός από τη Λόφου, γεννήθηκε στη Λεμεσό και μεγάλωσε στη Λευκωσία, οπότε μέσα στον εγκέφαλο της υπάρχει ένα σαρδάμ γνώσεων και χαρακτηριστικών που μόνο με τη Λευκωσία δεν έχουν σχέση.

Εγώ και οι υπόλοιποι 551 Λευκωσιάτες, δηλώνουμε ότι είμαστε φιλόξενα και περιπετειώδη άτομα, ουδέποτε αρνηθήκαμε στον οποιονδήποτε να έρθει να κατοικήσει στην πόλη μας και αντιμετωπίζουμε με χιούμορ όλους τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους μας στολίζουν οι διάφοροι με κάθε ευκαιρία. Τώρα που το σκέφτομαι, το χιούμορ είναι ένα καλό χαρακτηριστικό των Λευκωσιατών με "ονομασία προέλευσης" :)

Wednesday, April 05, 2006

Links

EKATΑΦΕΡΑ NA ΒΡΩ ΠΩΣ BAZΩ LINKS!!!!!!!!! (Pigs in space, η ανακάλυψη της τασιηνόπιττας τζιαι μια σικλού κούννες).

Πατήστε ποτζιεί, ποδά, (this is getting interesting) και πάραπερα. 'Ατε κανεί.

Άτε ακόμα ένα !!!!

Φιρμός!!!


Οριζόντια και κάθετα

Μου τα εξήγησαν ώς ακολούθως:

Οριζόντιο σύστημα ψηφοφορίας: Οι ψηφοφόροι έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν όποιον θέλουν από ότι κόμμα και να είναι. Μπορείς π.χ. να ψηφίσεις 2 υποψήφιους από το Χ κόμμα και 3 από το Ψ κόμμα. Πόμπα ο τραχανάς.

Με την οριζόντια ψηφοφορία προβάλλεται ως αρνητικό η λεγόμενη «χαμένη ψήφος». Τι είναι αυτό? Παράδειγμα:

Οι έδρες της Βουλής είναι 56. Σε κάθε επαρχία αναλογεί ένας αριθμός εδρών π.χ. στη Λευκωσία 21. Άρα στην οριζόντια ψηφοφορία θα παίρναμε το σύνολο των ψήφων της επαρχίας (π.χ. 150,341 διά 21 έδρες = 7159). Όποιος υποψήφιος πιάσει πάνω από 7159 ψήφους (που είναι το λεγόμενο «εκλογικό μέτρο») αυτόματα εκλέγεται. Τι γίνεται όμως αν ένας υποψήφιος είναι πολύ popular και πιάσει 17160 ψήφους? Αυτοί οι 10,000 extra ψήφοι που έπιασε δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Είναι η «χαμένη ψήφος». Αν βάλεις μαζί όλες τις χαμένες ψήφους από τους υποψηφίους, θα πρέπει λογικά να γεμίσεις τις υπόλοιπες έδρες της Βουλής που δεν τα κατάφερες με την πρώτη.

Όμως γι’αυτό υπάρχει η δεύτερη κατανομή των εδρών.

ΑΛΛΑ, το εκλογικό σύστημα, είναι και απλό αναλογικό. Το κάθε κόμμα που συγκεντρώνει το 1/56 των ψήφων εκλέγει βουλευτή. Άρα, η κάθε ψήφος μετρά. Η «χαμένη ψήφος» καταργήθηκε με την απλή αναλογική.

Άρα θα μπορούσαμε να έχουμε απλή αναλογική και οριζόντιο σύστημα χωρίς να υπάρχει το πρόβλημα των «χαμένων ψήφων».

Κάθετο σύστημα ψηφοφορίας: Εξυπηρετεί τέλεια τα συμφέροντα των κομμάτων, διότι σε αναγκάζει να ψηφίσεις υποψηφίους από ένα μόνο κόμμα. Βασικά, «ψήφισε όποιον θέλεις, φτάνει να ανήκει στο ίδιο κόμμα. Ή αν δεν ξέρεις ποιον, βάλε σταυρό στο κόμμα και τα κανονίζουμε εμείς. Don’t worry». Άρα οι βουλευτικές εκλογές εξυπηρετούν ένα και μοναδικό σκοπό. Να μετρήσουν τη δύναμη τους τα κόμματα για να δουν πως θα συνασπιστούν στις προεδρικές που θα ακολουθήσουν (που είναι οι pash εκλογές στην Κύπρο) και που εκεί εκλέγεται η Κυβέρνηση.

Three guesses τι έχουμε στην Κύπρο. Μπράβο, ούτε βοήθεια του κοινού δεν θέλετε.

Έχω ξαναγράψει ότι λόγω του προεδρικού συστήματος που έχουμε στην Κύπρο, στις βουλευτικές εκλογές δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση. Ψηφίζουμε «Αντιπροσώπους» που για τα επόμενα 5 χρόνια θα έχουν free parking στη Βουλή (πολύ βοηθητικό αν θέλεις να πεταχτείς απέναντι στο νοσοκομείο, τώρα με τη μετακόμιση θα κακοφανιστούν) και διάφορα benefits που οι ίδιοι ψηφίζουν και μας επιβάλλουν.

Στατιστικά είναι αδύνατον όλοι οι υποψήφιοι να είναι μαμάκες (τίποτα δεν είναι αδύνατον αλλά λέμε τώρα). Κάποιοι από αυτούς λογικά είναι έξυπνοι, δραστήριοι άνθρωποι που θέλουν να ανακατωθούν στα κοινά και να προσφέρουν. Κάτι. Οτιδήποτε. Εισφορές στον Ερυθρό Σταυρό δεκτές.

Το θέμα οριζόντιας ψηφοφορίας εμφανίζεται που και που στην επικαιρότητα (όπως τη γρίπη των πτηνών –του χρόνου πάλι-) αλλά ουδέποτε σε φάση που να εξυπηρετεί του πολίτες. Με τις Ευρωεκλογές επανήλθε στο προσκήνιο αλλά και πάλι με επιδέξιους ελιγμούς εστάλη στον αγύριστο.

Η μόνη hard core ενέργεια έγινε το 2000 όταν κατατέθηκε πρόταση νόμου για να εισαχθεί και το οριζόντιο σύστημα ψηφοφορίας. Βασικά να μπορούμε να ψηφίζουμε όποιον θέλουμε, πάνω κάτω και πλαγίως. Από τότε αγνοείται η τύχη του. Όταν συμπληρωθούν τα 7 χρόνια μπορούμε να το δηλώσουμε άφαντο και να πάρουμε το διαζύγιο.


Monday, April 03, 2006

τα ένθετα της κακίας

Έχουν γεμίσει οι εφημερίδες με ένθετα. Ένθετα με φωτογραφίες «καλλιτεχνικού» περιεχομένου, που περιέχουν κείμενα «γενικού» περιεχομένου. Οι συγγραφείς των κειμένων 9 φορές στις 10 επιδίδονται σε ένα άνευ προηγουμένου ξεκατίνιασμα για το πώς συμπεριφέρονται οι Κύπριοι. Όλα χάλια, όλοι δήθεν, τελικά ότι και να κάνεις κάποιος θα σε κράξει.

Αν πας π.χ για καφέ- έγκλημα μεγάλο!! Ιδίως να κάτσεις στο Starbucks ή Πραλίνα η ξέρω γω που down town, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ είσαι δήθεν που πάει να πιει καφέ για να τη δει ο κόσμος. Έχουν βγει και κατηγορίες- η secretary, ο τακτικός, ο ποδοσφαιρόφιλος, οι αθκιασεροί κτλ. Δεν υπάρχει περίπτωση να πήγες για καφέ για να δεις 3 φίλους και να πιεις καφέ. Υπάρχει αλλότριος σκοπός.

Αν πας καταστήματα στη Μακαρίου το Σάββατο (διότι την υπόλοιπη εβδομάδα δουλεύεις και δεν βρίσκεις άλλη ώρα)- άλλο έγκλημα μεγάλο!! Διότι δεν γίνεται να περπατάς με όλο τον υπόλοιπο αργόσχολο κόσμο, είσαι στολή. Όταν περπατάς στην Oxford street είναι εντάξει. Όταν περπατάς στη Μακαρίου δεν είναι εντάξει.

Αν πας σε έκθεση ζωγραφικής, είσαι νεόπλουτος που θέλει να δειχτεί και για να μπεις στα περιοδικά. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν καταλαβαίνεις γρι από ζωγραφική, ούτε σου αρέσει και πήγες για να δεις κόσμο και όχι τέχνη (αποφάνθηκε ο ειδικός στο ένθετο). Στο τέλος, μας πληροφορεί ο «δικαιωμένος» αρθρογράφος, θα αγοράσεις ένα πίνακα «να πηγαίνει με το μπεζ σαλόνι σου».

Το ίδιο ισχύει και για το σινεμά. Αν δεν έχεις περασμένο ταγάρι στον ώμο και το μαλλί φριζαρισμένο διότι ακόμα να ανακαλύψεις το πιστολάκι, σημαίνει ότι πήγες να δεις το κουλτουρέ έργο για να πεις ότι πήγες, δεν πρόκειται να καταλάβεις τίποτε και πάει χάλασε και ο όμιλος φίλων κινηματογράφου. Φαίνεται το φριζαρισμένο μαλλί βοηθά στην καλύτερη κατανόηση του έργου.

Το φυσικό σου περιβάλλον είναι οπουδήποτε έχει μεζέδες και άλλα φαγητά που προκαλούν έμφραγμα. Ο αρθρογράφος που «γαλουχήθηκε» στα εξωτερικά δεν περιμένει να ξέρεις τι σημαίνει γαλλική κουζίνα, είσαι άλλωστε σε ημιάγρια κατάσταση. Αυτός είναι εξευγενισμένος και εκλεκτικός, γι’αυτό σχολιάζει. Τι συμφορά Θεέ μου να ζει σε μια χώρα αγρίων. Το ανέχεται με τη βοήθεια της εσωτερικής του δύναμης και της παιδείας του.

Όλοι είναι αγράμματοι και κανένας δεν διαβάζει. Ο αρθογράφος μας ρίχνει που και που quotations από άγνωστους συγγραφείς και φιλόσοφους (για να μας δείξει ότι και καλά είναι ψαγμένος, ξέρει και τους λιγότερο γνωστούς του είδους). Το ότι άνοιξαν τουλάχιστον 3 νέα βιβλιοπωλεία στην Λευκωσία (αυτά που ξέρω εγώ τουλάχιστον, μπορεί να έχει και άλλα) μόνο τα τελευταία 2 χρόνια δεν τον απασχολεί. Λεπτομέρειες.

Να προσέχεις την εικόνα σου και τη φόρμα σου (είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα) είναι σημάδι νεοπλουτισμού και βιτρίνας. Πίσω στην μπούρκα που μου θέλεις και λέιζερ!

Τι να κάνουμε κύριοι αρθρογράφοι? Ότι και να κάνουμε σας φταίει. Ότι και να βάλουμε είναι λάθος. Μόνο εσείς από το ψηλό σας θεωρείο μπορείτε να κρίνετε το σωστό. Μόνο εσείς αγαπάτε πραγματικά την τέχνη, μόνο εσείς βλέπετε ταινίες-αφιερώματα στον Φαστμπίτερ, μόνο εσείς δικαιούστε να πίνετε καφέ Κολομβιανό χωρίς να είσαστε δήθεν. Τελικά γιατί ασχολείστε? Άστε μας να πίνουμε ποτά που δεν ξέρουμε να προφέρουμε, να φοράμε ρούχα που δεν μας πάνε, να μιλούμε τα ελληνικά λάθος, να μιλούμε τα αγγλικά λάθος, να μιλούμε τέλος πάντων κυπριακά. Και αν δεν μπορείτε να μας αγαπήσετε γι’αυτό που είμαστε, τουλάχιστον μην μας κράζετε κάθε εβδομάδα στα ένθετα. Έχουμε ψιλο-κουραστεί από το "υψηλό" επίπεδο σας.

Sunday, April 02, 2006

Ανακοίνωση!

Επειδή οι γείτονες έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου spring cleaning και ότι δεν θέλουν άλλο το πετάνε στο απέναντι χωράφι (βασικά οικόπεδο που ψάχνει τον developer του) και κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε χωματερή, θα ήθελα να παρακαλέσω:

Δεν μας αφήνουν λέω εγώ και 2 τραπεζάκια σαλονιού (1 μέγάλο για το κέντρο και 1 βοηθητικό) και μια τραπεζαρία με 6 (μάλλον κάνε τις 8 να είμαστε άνετα) καρέκλες ασορτί που τα χρειάζομαι να συμπληρωθεί η επίπλωση??? Και ένα καινούργιο γραφείο για το computer δεν θα με χάλαγε. Χρώματος καφε παρακαλώ, να πηγαίνει με το πάτωμα.

ΥΓ: Δεν δεχόμαστε γδαρμένα, δεν κολλάμε στη μάρκα- Bo, Habitat, Natuzzi ότι νάναι.

ΥΓ(2): Αυτός που πέταξε το καλάθι α λα Μωησής στο Νείλο, έχει τις θερμές ευχαριστίες όλων των γάτων της γειτονιάς που το μετέτρεψαν σε boutique hotel.




τι να πω

Με αυτά που διαβάζω και βλέπω αυτές τις μέρες κινδυνεύω να χάσω το χιούμορ μου.

Ούτε ένα ψέμα δεν είπα εχτές και ήταν Πρωταπριλιά. Είπαν όλοι οι υπόλοιποι. Εόρταζαν, είπαν, τον αγώνα για "ελευθερία". Ούτε με gross negligence δεν λες τέτοιο πράγμα και να το εννοείς. Ένωση ήθελαν οι μουστακοφόροι αγωνιστές, helloooo. Όταν δεν τους έκατσε, απλώς αντικατέστησαν τους Άγγλους.

Δεν είδα καθόλου τηλεόραση (τι να δω, τα θλιβερά επετειακά σκετσάκια?) και επιδόθηκα σε ένα μαραθώνιο διαβάσματος εφημερίδας. Τελειώνοντας τον "Πολίτη" ήμουν στα πρόθυρα κατάθλιψης. Όλα πάνε στραβά. Κατηγορούμε όλο τον κόσμο ότι καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα μας, αλλά δεν χρειάζεται. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. Φυσικά και δεν θα γίνει τίποτα ουσιαστικό. Πότε γίνεται και θα γίνει τώρα?

Ο "Φιλελεύθερος" ήταν σαφώς πιο αόριστος και σοβαρός. Καμία κατηγορία. Καμία θέση. Πρώτο θέμα η συνάντηση της Ντόρας και της Κοντολίζας (τάχα "εμείς ασχολούμεθα με σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής και δεν κουτσομπολεύουμε"). Αν κάτι δεν αφορά το Κυπριακό και τις επαφές υψηλού επιπέδου δεν ασχολούμαστε μαζί του. Γι'αυτό ίσως έχει την μεγαλύτερη κυκλοφορία. Δεν ξέρει, δεν είδε, δεν παίρνει θέση. Όπως τους Κύπριους.

Στη "Σημερινή" διάβασα για το πολύ σημαντικό θέμα του τι θα κάνουν οι σύζυγοι των διπλωματών όταν αυτοί πάνε στα εξωτερικά και έχουν το δίλημμα καριέρα ή οικογένεια? Εγώ προτείνω στους/στις συζύγους εργόχειρο, πασλ και ένα καλό παράθυρο με περιβάζι να κάθονται και να αγναντεύουν το δρόμο πότε θα φανεί ο καλός τους. Με την πάροδο 10 χρόνων μπορούν να γράψουν και ένα δακρύβρεχτο βιβλίο με εξίσου δακρύβρεχτο τίτλο γύρω από τις εμπειρίες τους.

"Χαραυγή" δεν διάβασα. Αν και υποψιάζομαι ότι αν διάβαζα θα είχα την εντύπωση ότι όλα πάνε καλά, η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει, όλα τα κακά που συμβαίνουν είναι μικροπαρεξηγήσεις (αυτός που τράβηξε το video του ξυλοδαρμού ήταν βαλτός από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις) και γενικά ζούμε στην τέλεια χώρα. Διαμετρικά αντίθετα από τον "Πολίτη".

Δεν ένιωσα καλύτερα. Και δεν ξέρω και τι να κάνω. Το αντάρτικο είναι out of the question. Οι εξεγέρσεις σε αυτή τη χώρα πάντα ήταν καταστροφικές. Τα τελευταία 60 χρόνια, η πρώτη εξέγερση ακόμα μας καταπιέζει, η δεύτερη τα έκανε εντελώς (μα εντελώς) σκατά, ίσως μια τρίτη να είναι πιο τυχερή.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.