Paranoid

Τα κάναμε πλακάκια. Για ασήμαντη αφορμή. Φυσικά. Είδες που χρειάζονται τα χανάπια και τα κρύσταλλα? Είναι θέμα εκτόνωσης. Στο πανεπιστήμιο πέταγα βιβλία. Στον τοίχο συνήθως. Άλλο να πετάς κρύσταλλο και άλλο να πετάς χαρτί.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, και ενώ δεν μπορείς να θυμηθείς τι έφαγες το μεσημέρι, παθαίνεις απίστευτο φλας και θυμάσαι κουβέντες και ιστορίες (των τελευταίων 3 χρόνων) που και πως έγιναν με κινηματογραφική λεπτομέρεια. Μυστήριο πράγμα. Μεταμόρφωση από χρυσόψαρο σε ελέφαντας. Να προσθέσω ότι δεν είναι μόνο εσύ που παθαίνεις το φλας, είναι αμοιβαία η επιφοίτηση.

Και τότε σε πιάνει γλωσσοδυάρια. Χτυπάς 322 λέξεις το λεπτό. Επιχειρήματα. Κατηγορίες. Παράπονα. Επιθυμίες. Και άλλα επιχειρήματα. Βαρυσήμαντες δηλώσεις. Ο Μπερλουσκόνι είναι ερασιτέχνης δίπλα σου. «Να πας πίσω στη μάνα σου» (all time favorite), «έγινες σαν τη μάνα σου» (δυνατό και to the point), «εγώ ήμουν μια χαρά μόνος/η μου» (άλλα έλεγες μέχρι χθες αλλά ποιος μετράει), «θέλεις να κάνουμε πάντα τις Χ, Ψ, Φ μαλακίες σου» (ενώ αν κάνουμε τις Α, Β, Γ δικές σου ο κόσμος θα πάει μπροστά και θα βρούμε τη θεραπεία του καρκίνου. Μητέρα Τερέζα μου εσύ!)

Κάτι τέτοιες στιγμές σου έρχονται ιδέες για ριζοσπαστικές αλλαγές. Ψάχνεις για το διαβατήριο, ψάχνεις τα υπόλοιπα των λογαριασμών σου. Σκέφτεσαι πόσα να στοιχίζει άραγε το εισιτήριο για Νέα Ζηλανδία, σκέφτεσαι «τώρα θα σου δείξω εγώ». Σκέφτεσαι να τον/την καρφώσεις στους Γερμανούς. Δεν έχουμε κατοχή. Δεν πειράζει. Δεν είμαστε Εβραίοι. Λεπτομέρειες.

Μισή ώρα αργότερα προσπαθείτε να αποφασίσετε τι θα φάτε άραγε και τι έχει στην τηλεόραση.