one of those days

Είναι μια από εκείνες τις μέρες. Περιφραστικά: «σηκώθηκα που την ανάποδη». Δεν έβρισκα τα ρούχα που ήθελα να βάλω, άργησα να πάω δουλειά, μόλις έφτασα άρχισε να παίζει το τηλέφωνο. Φυσικά να ρωτούν για πράγματα που δεν ξέρω πώς να απαντήσω, που δεν μου έχουν ξανατύχει. Εσιώνοσα τον καφέ. Πάνω στις κόλλες. Τις σημαντικές.

Τέτοιες μέρες νευριάζω με τα πάντα. Με νευριάζει το επιτόκιο που πληρώνω, η οικονομική μου κατάσταση γενικά, τα χιλιάδες combinations δανείων που υπάρχουν και όπως φαίνεται έχω το πλέον ακατάλληλο για μένα, το αυτοκίνητο που θέλει πλύσιμο και το αγνοώ διότι τεσταρισμένα μόλις το πλύνω θα βρέξει (sorry guys για προχτές, έμαθα το μάθημα μου), τα μάτια μου που ερεθίστηκαν και δεν μπαίνουν οι φακοί, που φορώ γυαλιά και νιώθω όπως τον Ray, που δεν καθάρισα εχτές και έχω να το κάνω σήμερα, που όπου κάτσει η γάτα αφήνει τρίχες, που χρειάζομαι κάποια έπιπλα για το σπίτι και δεν μπορώ ψυχολογικά να μπω στη διαδικασία να τα βρω, not to mention οικονομικά, που έρχεται Πάσχα και θέλω να αποφύγω συγγενικά reunions, που μέσα στο ψυγείο σαπίζουν διάφορα λαχανικά που αγόρασα με σκοπό να τρέφομαι πιο υγιεινά (την έχω πάθει άπειρες φορές, πότε θα βάλω νου να τρώω τα μεταλλαγμένα που μου πασάρουν) ουφ!

Η πολιτική κατάσταση όλως παραδόξως δεν με νευριάζει….. Προς το παρόν…. Μην βιάζεσαι….. Έρχεται….. Οκ, με νευριάζει ΚΑΙ αυτό.

Ναι, αλλού κόσμος πεινάει, είναι άνεργος, άρρωστος, δυστυχισμένος. Καλά. Μόλις πάω σπίτι θα ξαπλώσω να μου περάσει.

Τουλάχιστον δεν έχω εξετάσεις (ούτε καν ιατρικές).