Μικρές κρίσεις

Πήγα σε μια έκθεση βιβλίου. Έπαθα αυτό που συνήθως παθαίνω σε εκθέσεις βιβλίων και όποτε μπω σε βιβλιοπωλείο. Παθαίνω κρίση, ότι υπάρχουν χιλιάδες βιβλία που θα έπρεπε να διαβάζω και δεν το κάνω, και δεν προλαβαίνω να το κάνω. Ακόμα χειρότερα, βλέπω κάποιους τίτλους που διάβασα, και δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί και πως τους διάβασα, και με πιάνει άγχος ότι πρέπει να τα ξαναδιαβάσω και θα χάσω πολύτιμο χρόνο διότι δεν θα διαβάσω κάτι καινούργιο (μπλέχτηκα). Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα όσα θέλω να διαβάσω!

Τι κάνουμε?

Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα εντατικό πρόγραμμα διαβάσματος βιβλίων με σειρά (1 βιβλίο κάθε 4 μέρες, να το εμπεδώνω καλά), μια εβδομάδα θα διαβάζω κλασσικούς, μια εβδομάδα μοντέρνους, εναλλάξ, να μην βαριέμαι το πολύ κύριε ελέησον. 1 βιβλίο κάθε 4 μέρες, μας κάνει 91.25 βιβλία τον χρόνο (άντε 91). Αν υποθέσουμε ότι θα ζήσω μέχρι τα 80 μου (είμαι αισιόδοξη αλλά καπνίζω) αλλά ήδη έχασα τα πρώτα 30 χρόνια (περίπου), έχουμε 50 Χ 91= 4550 βιβλία (βάλε και καμιά 100οστή που ήδη διάβασα μας κάνει 4650 βιβλία. Βγάλε καμιά 200αριά που δεν θα καταφέρω να διαβάσω λόγω οκνηρίας ή άλλων αντικειμενικών δυσκολιών, μας κάνει 4450 βιβλία.) Είναι άραγε αρκετά?

Υπάρχει (διάβασα) μια κατηγορία βιβλιόφιλων που, έχοντας διαβάσει τους Joyce και τους Τολστόι τους, δεν μπορούν ποια να "ρίξουν" το επίπεδο τους και φτάνουν στο σημείο να ντρέπονται να πουν ότι διαβάζουν και light literature όπως Χάρυ Πότερ ή Marian Keyes. Δεν ξέρω αν η Marian Keyes θα μείνει στην ιστορία. Δεν θα την απορρίψω όμως. Αλίμονο αν π.χ. το μόνο βιβλίο που διάβαζα για σχέσεις ήταν το Wuthering Heights και προσπερνούσα το Bridget Jones Diary. Φαντάσου το πρότυπο σχέσεων να ήταν η Catherine Earnshaw/Lindon και ο Heathcliff (αλλά η Juliette Binoche στο έργο θεά, έτσι?) Και δεν έχουμε και Yorkshire moors να χτυπιόμαστε. Ενώ Galaxy bars έχουμε για στιγμές κατάθλιψης.

Υπάρχουν βέβαια και συγγραφείς που μετά τις πρώτες 2-3 εξυπνάδες που είπαν, η συνέχεια δεν ήταν και τόσο εμπνευσμένη. Λαμπερό παράδειγμα ο Paulo Coehlo. Στα πρώτα βιβλία του μας έπεισε ότι περπατώντας στο άσχετο μέσα στην έρημο με οδηγό τη φαντασία μας (πες τα του English Patient) βρίσκουμε την αληθινή ευτυχία (και μια γκόμενα Βεδουίνα να μας περιμένει σε μια όαση.)
Διαβάζοντας τα βιβλία του μπορεί να αρχίσεις να μιλάς κάπως έτσι- «Πάντα σε περίμενα. Είδα ότι θα έρθεις στα όνειρα μου. Πριν σε γνωρίσω ακόμα αγαπούσα την ιδέα σου.» (άμα σου πει κάποιος αυτή τη φράση κάθεσαι?)

Μετά προσπάθησε να μας πείσει ότι η σεξουαλική πράξη κρατά 11 λεπτά χρονομετρημένα, πράγμα αστείο, διότι ήδη ο Μικελλίδης μας απέδειξε ότι για τους Κυπρίους (τουλάχιστον) η πράξη διαρκεί από 0-4 λεπτά (0 για αυτούς που δεν έχουν όρεξη να το κάνουν, και μέχρι 4 λεπτά για αυτούς που τελειώνουν γρήγορα. Δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες. Όσον αφορά τον Greek lover, δεν είμαστε φαίνεται και τόσο Greek).

Και η ιδέα που αγαπούσαμε? Αυτός που περιμένω, αυτός αυτός? (καλά, αυτό είναι Βίσση).

YΓ: Διαβάζοντας ένα βιβλίο (βλέποντας ένα έργο κτλ), πριν να ακούσεις τα διάφορα κλισέ που διαμορφώνονται από τους γύρω και ενδεχομένως να σε επηρεάσουν, πρώτα αποκτάς υποκειμενική άποψη για το έργο. Η υποκειμενική άποψη είναι βασικά το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν διαβάζεις ή βλέπεις κάτι. Η υποκειμενική άποψη είναι η φωνούλα που, ενώ όλος ο κόσμος λέει «τι αριστούργημα!», εσύ από μέσα σου την ακούς να σου λέει «μα είναι σοβαρό το άτομο?». Η υποκειμενική άποψη δεν είναι απαραίτητα σωστή ή δίκαιη.
Ένας από τους λόγους που μου αρέσει να διαβάζω βιβλία είναι για να ακούω τη φωνούλα αυτή να μου μιλά.