Απόσταση

Έρωτας εξ αποστάσεως. Υπάρχει τέτοιο πράγμα? Πως είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος με κάποιον που δεν βλέπεις, ή βλέπεις για 4 μέρες κάθε 2 μήνες? Είσαι μήπως ερωτευμένος με την ιδέα του? (τελικά ο Paulo Coehlo δεν έλεγε μαμακίες?)

Αφορμή η συζήτηση που είχα με μια φίλη που διαβάζει το blog μου, διάβασε το post με τα βιβλία και πήρε να μου πει ότι λέω μαμακίες και μπορεί ο Coehlo να είναι μελιστάλακτο άρλεκιν αλλά να είσαι τελικά ερωτευμένος με την ιδέα του άλλου είναι σύνηθες φαινόμενο, το παθαίνουν όλοι περιλαμβανομένης και της γραφούσης. «Δεν θυμάσαι τα δικά σου?» μου λέει, και έχει δίκιο. Επειδή πιστεύω η ιστορία είναι classic (και παλαβά πράγματα κάνει όλος ο κόσμος), την παραθέτω:

To πρόγραμμα Erasmus νομίζω ξέρουν όλοι τι είναι. Πάνε φοιτητές, έρχονται φοιτητές, σε κίνηση να βρισκόμαστε. Εγώ δεν πήγα Erasmus διότι σήμαινε ένας extra χρόνος για να πάρω πτυχίο και τότε πληρώναμε overseas fees και δεν έλεγε ο τουρισμός. Ήρθαν τα Erasmus και με βρήκαν. Γνωρίζω λοιπόν τον Π. (από την Ιταλία). Και παθαίνω ταχυπαλμία, ταχυκαρδία, έμφραγμα και εγκεφαλικό. Μέσα σε 3 μέρες έχω ξεχάσει τι πήγα να κάνω στην Αγγλία, ποια είμαι και τι θέλω. Μέχρι και ότι είχα ήδη άλλον boyfriend ξέχασα. Τον έβλεπα στα μάτια όπως το αποβλακωμένο. Ναρκωτικά και μαμακίες. Το natural high είναι το καλύτερο. Υπήρχε ανταπόκριση. Τρελή ανταπόκριση. Τον χάσαμε και οι δύο. Και περνά ο πρώτος χρόνος. Το πρόγραμμα Erasmus κρατάει 1 χρόνο. Μας έπιασε μεγάλος πανικός. Τι κάνουμε? Αμυδρά θυμήθηκα ότι σπούδαζα, έπρεπε να περάσω τη χρονιά. Το ίδιο και ο Π. Τέλος πάντων τελειώνουν οι εξετάσεις κτλ. αποχαιρετιζόμαστε (το μαύρο δάκρυ που έπεσε έμεινε ανεπανάληπτο. Ούτε ο Μπάμπι το ελαφάκι όταν έχασε τη μάνα του δεν έκανε έτσι).

Περνάμε ένα καλοκαίρι να γράφουμε γράμματα. Από τα αληθινά, με κόλλες και πέννες και γραμματόσημα. Δεν είχαμε κινητό ούτε email. 40 βαθμοί και εγώ στον Πρωταρά κάτω από την ομπρέλα να γράφω γράμμα και να μου το παίρνει ο αέρας και να μπαίνουν άμμοι μέσα στο φάκελο. Και να μου φαίνεται το όλο σκηνικό άκρως ρομαντικό.
Και τηλέφωνα. Να χτυπά το τηλέφωνο (το οποίο ήταν σταθερό, ούτε καν cordless, να είναι μέσα στο καθιστικό) και να κάνω κούρσα να το απαντήσω πρώτη. Να δίνουμε ραντεβού συγκεκριμένη ώρα και μέρα (για να πετυχηθούμε) και να παθαίνω ταχυπαλμία 4 ώρες προηγουμένως. Να θέλω να με καταπιεί η Γη. Να βγαίνω από τα ρούχα μου. Αρρώστια κανονικά.

Σε κάποια φάση με παίρνει και μου λέει ότι έκανε transfer και θα επιστρέψει στην Αγγλία να τελειώσει το πτυχίο του εκεί. Άρα θα ξαναβρεθούμε, εγγυημένα. Μετρούσα μέρες και λεπτά να επιστρέψω πίσω. Ξέρεις τι σημαίνει να μετράς 3 ολόκληρους μήνες με τα λεπτά? Μίσησα το ρολόι μου.

Και επιστρέψαμε πίσω «σπίτι μας». Για ακόμα ένα χρόνο παλαβομάρας. Το δεύτερο χρόνο όμως κάτι έπαιζε, δεν ήταν το ίδιο. Κάτι δεν ήταν σωστό, αλλά δεν μπορούσε να προσδιοριστεί. Τελειώνει και πάλι η χρονιά, λιγότερο δακρύβρεχτα good byes.

Και εδώ οι στενές επαφές τέλειωσαν. Ο καθένας πήγε σπίτι του. Ξανά γράμματα, ξανά τηλέφωνα, έσπασαν τα νεύρα μου. Είμαστε τώρα για εγκράτειες? Πήγε στρατό. Σε κάτι βουνά των Άλπειων. Μου δίνει ένα τηλέφωνο (θάλαμος) και πάλι κανονίζουμε ώρες και μέρες για να πετυχηθούμε. Να παίρνω τηλέφωνο (από θάλαμο και εγώ, δεν είχαμε κινητό ούτε καν τηλέφωνο στο hall, μέσα στους 0 βαθμούς και να βρέχει, να πλακώνομαι κάθε φορά με τον κάθε Ασιάτη που τηλεφωνούσε σπίτι του –με τις παντόφλες-) στο στρατόπεδο των Ιταλών κάπου στις Άλπεις, να ζητώ τον Π. στα ιταλικά, να πιάνω κουβέντα με τον κάθε άσχετο αργόσχολο και μετά να χτυπιόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας από τα τηλέφωνα. Παράλληλα, να θέλω να ζω και μια άλφα φοιτητική ζωή. Τι μπλέξιμο. Ξεκινώ να πάω στις Άλπεις να τον βρω αλλά την τελευταία στιγμή δεν κάθεται η φάση (θυμήθηκα ότι σπούδαζα και είχα εξετάσεις). Άραγε τι θα συνέβαινε αν εμφανιζόμουν στο ιταλικό στρατόπεδο στη μέση του πουθενά? (και δεν ήμασταν καν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης τότε.) Φαντάστηκες να με συλλάμβαναν για κατάσκοπο? Φαντάστηκες να τηλεφωνούσαν του Μπαρμπαπάπα στο άσχετο να του ανακοινώσουν ότι η κόρη του, που υποτίθεται ήταν στην Αγγλία, δεν ήταν, και βρέθηκε να κυκλοφορεί ύποπτα γύρω από ένα στρατόπεδο στη μέση του πουθενά στην Ιταλία? Από κάτι τέτοια παθαίνεις έμφραγμα, όχι από τους πολλούς μεζέδες.
Ακόμα διερωτώμαι πως κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις μου.

Το γλυκό κρύωνε σιγά σιγά αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Παίζαμε το παιγνίδι της απόστασης. Μέσα από αντίξοες συνθήκες μπορείς, γίνεται. Ξεχείλωμα κανονικό.

Περνάει άλλο ένα καλοκαίρι με τηλέφωνα. Χωρίς γράμματα αυτή το φορά. Και με περιστασιακές φάσεις. Και από τις δύο πλευρές (πιστεύω). Παίρνει τηλέφωνο και πάλι και μου ανακοινώνει ότι μετακομίζει στην Αγγλία, βρήκε δουλειά. Μόνο που δεν είναι ακριβώς στην Αγγλία, είναι στο Greenock (στα περίχωρα της Γλασκόβης). Θαύμα, μόνο που εγώ μένω διαμετρικά αντίθετα, στο Λονδίνο. Εδώ θα κολλήσουμε?

Κανονίζεται ως πρώτη συνάντηση να έρθει στο Λονδίνο για 2-3 μέρες. Επιστρατεύω φίλες και γνωστές να κάνω αποτρίχωση, χτένισμα, μάσκες κτλ να γίνω όμορφη. Πάω στο Stanstead μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα να τον παραλάβω. Είχαμε να βρεθούμε 14 μήνες. Παράνοια κανονική. Νόμιζα ότι είδα φάντασμα. Το θέμα μπλέχτηκε τόσο πολύ που πλέον ήταν ένα είδος στοιχήματος αν θα καταφέρουμε να βρεθούμε. Καταφέραμε.

Κανονίζεται ένα περίπλοκο σύστημα «επισκέψεων». Μια να πηγαίνω μια να έρχεται. Επιστρατεύονται αεροπλάνα, τρένα, National Express ότι φανταστείς. Να μου τηλεφωνεί η μαμά Δρακούνα (μέχρι τότε απέκτησα κινητό) και να της λέω «είμαι στη βιβλιοθήκη και διαβάζω» ενώ ήμουν στα highlands της Σκωτίας παρέα με τον Π. Άγχος, στρες και αγωνία. Πεντέμισι-έξι ώρες μέσα στο τρένο να πάω και άλλες τόσες να επιστρέψω (το ίδιο και για τον Π.) Αυτό δεν ήταν σχέση, ήταν βάσανο.

Δεν γίνεται να είσαι normal και να έχεις σχέση από απόσταση. Ένα από τα δύο δεν το κάνεις καλά. Σε κάποια φάση φάνηκε ότι έκανα τη φοιτήτρια καλά και το άλλο όχι. Σιγά σιγά επιβεβαιώθηκε. Ήταν μάταιο να προσπαθώ. Η τελευταία πράξη παίχτηκε όταν μου ανακοίνωσε ότι μάλλον επιστρέφει σπίτι του για να βρει δουλειά εκεί.

Λίγο το ότι κρύωσε εντελώς το γλυκό, λίγο το ότι είχα πάλι εξετάσεις (αν είναι δυνατόν! Κάθε φορά έκανα εξετάσεις μέσα στην κρίση) δεν το έψαξα το θέμα. Και μετά από 4 σχεδόν χρόνια ησύχασα πραγματικά.

Το πρώτο πράγμα που είπα του Έτερου όταν τον γνώρισα ήταν αυτή την ιστορία. Μου είπε μια παρόμοια που του συνέβηκε αυτού (τηλέφωνα, δάκρυα και ιδρώτας). Τελικά το γλυκό αυτό είναι πολύ διαδεδομένο.