το μυστήριο του τηλεφώνου

Θυμάστε την εποχή που κάθε νοικοκυριό είχε μόνο ένα τηλέφωνο? Ήταν εννοείται σταθερό, και τοποθετημένο στο χειρότερο σημείο του σπιτιού, μέσα στο καθιστικό, δίπλα από την τηλεόραση και το στερεοφωνικό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μιλάς και να μην σε ακούει ο οποιοσδήποτε άσχετος που καθόταν πρόχειρος στην τηλεόραση.

Και όμως. Είχες μια μυστήρια τηλεπαθητική ικανότητα να απαντάς το τηλέφωνο μόνο όταν ήταν για σένα και το αγνοούσες επιδεικτικά όταν ήθελαν κάποιον άλλο, ειδικά όταν ήταν συγγενείς. Θα την ονομάσω «μυστήρια εφηβική τηλεπαθητική ικανότητα».

Επειδή «love is blind, but marriage is a real eye-opener», παρατήρησα ότι η μυστήρια εφηβική τηλεπαθητική ικανότητα συνεχίζει και μετά την εφηβεία. Άρα δεν είναι εφηβική.

Έχουμε ένα σταθερό τηλέφωνο (για πλάκα basically και για γραμμή του internet). Κανένας δεν μας τηλεφωνεί σε αυτή τη γραμμή. Εκτός από δύο άτομα. Τη μαμά-Δρακούνα και τη μαμά του Έτερου (άλλως «Πεθερά»). Δεν υπάρχει περίπτωση να απαντήσω το τηλέφωνο όταν τηλεφωνεί η «Πεθερά» και δεν υπάρχει περίπτωση να απαντήσει ο Έτερος το τηλέφωνο όταν είναι η μαμά-Δρακούνα.

Το σταθερό τηλέφωνο δεν έχει αναγνώριση κλήσης, και οι πιο πάνω αναφερόμενες κυρίες δεν τηλεφωνούν συγκεκριμένες ώρες. (extra βαθμοί δυσκολίας)

Δεν έχουμε κάνει λάθος ποτέ. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αν συμβεί κάτι του Έτερου θα το καταλάβω, ή θα το νιώσω, ή θα δω τα πουλιά να πετάνε διαφορετικά και τα σύννεφα να παίρνουν άλλο χρώμα. … τέλος πάντων κάτι θα συμβεί για να με προειδοποιήσει. Μάλλον πρόκειται περί ονείρου θερινής νυκτός. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα έργα. Preferably τα αμερικάνικα. Όπως τη σκηνή που η πρωταγωνίστρια φέρνει το χέρι στο στήθος και νιώθει ένα πόνο (σφάχτη, whatever) και αμέσως λέει με ξεψυχισμένη φωνή «I know Derek is alive, I just know it!!!» (ή μήπως είναι άλλο έργο αυτό?) Ναι. Καμία σχέση.

Γι’αυτό πιστεύω το φαινόμενο θα πρέπει να μετονομαστεί σε «μυστήρια επιλεκτική τηλεπαθητική ικανότητα» ή ακόμα σε «μυστήρια αντικοινωνική τηλεπαθητική ικανότητα.»