camping

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που ο ουρανός είναι πραγματικά γαλανός, κάνει ζέστη (από αυτή του καλοκαιριού) και φορώ κοντομάνικα (όλα αυτά την ίδια μέρα). Μου μυρίζει camping.

Πριν να αποκτήσω περιπετειώδη ενδιαφέροντα τύπου «απλώνω ζάμπα πάνω στον καναπέ αλλά διαδίδω ότι κάνω γιόγκα», ήμουν για ένα (χλωμό) φεγγάρι πρόσκοπος/οδηγός. Με τα όλα του. Στολή, σακίδιο, sleeping bag (αγορασμένο από το Μαύρο, ξεχάστε DIY και λοιπά. Άμα ήθελες εξοπλισμό camping τη δεκαετία του 80 πήγαινες στο Μαύρο… ή στρατό), hiking boots, κάλτσες ποδοσφαιριστή μέχρι το γόνατο (να μην χτέρνεσαι στα αγκάθια) τα πάντα. Όσοι έχουν πάει κατασκήνωση με τους προσκόπους/οδηγούς ξέρουν ότι η κατασκήνωση αυτή καμία σχέση δεν έχει με το οργανωμένο της Πόλης Χρυσοχούς. Καλό είναι και αυτό, αλλά όταν οι πρόσκοποι/οδηγοί λένε «πάμε κατασκήνωση» εννοούν:

- Πακετάρουμε τα απολύτως απαραίτητα ΜΟΝΟ. Ένα μαγιώ, ένα short, μια φανέλα, ένα τρικό. Αν λερωθούν συνεχίζεις να τα φορείς. Μέσα στη μέση του πουθενά δεν είναι αγένεια να είσαι τατσωμένος. Μετά από 5 μέρες, όλοι είναι τατσωμένοι.
- Διάφορα tricks που βρίσκεις στο Super Home να τα ξεχάσεις. Ειδικά στρώματα αέρος για τη σκηνή, λάμπες με ειδικό φωτισμό, δάδες από παμπού, αεροδυναμικές φουκούδες, παγωνιέρες με μυστικές τσέπες και άλλα εμπριμέ δεν είναι αντικείμενα χρήσιμα σε μια κατασκήνωση. Είναι άχρηστα συμπληρωματικά.
- Ότι χρειάζεσαι το παίρνεις σαν πρώτη ύλη από το περιβάλλον (οκ, εκτός από κωλόχαρτο). Ένα κλεφτοφάναρο είναι αρκετός φωτισμός (διότι το βράδυ θα παρατηρείς τα άστρα). Κοιμάσαι πάνω στη γη που κάνει καλό στην πλάτη.
- Από ένα κομμάτι σχοινί μπορείς να φτιάξεις καρέκλα, αιώρα, γέφυρα, highway διπλής κατεύθυνσης, σαλονάκι με ασορτί τραπέζι και ψυγείο.

Camping για τον πρόσκοπο δεν σημαίνει «κάθομαι αραχτός και πίνω μπύρες» αλλά «περπατώ 32 χιλιόμετρα μέσα σε πυκνή βλάστηση, βρίσκω το κατάλληλο σημείο να στήσω τη σκηνή μου (δηλαδή, σε σημείο που αν χτυπήσει κεραυνός δεν θα με ιγκώσει, αν έχει υγρασία να μείνω στεγνός, αν περάσει wandering αγέλη ρινόκερων δεν θα με πατήσει και δεν θα καταστρέψω τη βλάστηση γύρω μου), μοιράζω υπευθυνότητες και μετά αν μείνει ώρα κάθομαι αραχτός, και πίνω μπύρες –τις οποίες πάγωσα όχι σε παγωνιέρα αλλά με το νερό του ποταμού-".

Ο λόγος για αυτό το μαζοχιστικό attitude είναι απλός: Όταν πριν 120 χρόνια ο Baden Powell (ιδρυτής του concept πρόσκοπος) πειραματιζόταν πώς να ξε-βουτυρώσει τα εγγλεζάκια, δεν είχε στη διάθεση του φωσφοριζέ παγωνιέρες και στρώματα αέρος. Σκέφτηκε ότι στην άγρια ζούγκλα που θα βρεθεί ο φέρελπις νέος Άγγλος δεν θα έχει αυτά τα αξεσουάρ στη διάθεση του. Είδε τους ιθαγενείς που κατάφερναν να χρησιμοποιήσουν το περιβάλλον τους με 18 διαφορετικούς χρήσιμους τρόπους και εντυπωσιάστηκε. Βέβαια, αν οι ιθαγενείς είχαν όλα τα καλά της φαντασίας τους (και ένα Super Home) νομίζω θα διάλεγαν και οι ίδιοι στρώματα αέρος και water proof πτυσσόμενες καρέκλες. Διότι ήταν ιθαγενείς και όχι μαζόχες.

Η ιστορία πάντως του Baden Powell είναι ενδιαφέρουσα. Ο τύπος ήταν Άγγλος στρατιωτικός που πολέμησε στον πόλεμο των Μπόερς στη Νότια Αφρική. Έγινε γνωστός κυρίως διότι κατάφερε να λύσει από πολιορκία μια πόλη που βρίσκονταν οι Άγγλοι, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις των ιθαγενών για πληροφορίες και επιβίωση (οι ιθαγενείς που λέγαμε). Βασικά τυχοδιώκτης ήταν ο τύπος, που αν ζούσε σήμερα θα έκανε globe trekking με το σακίδιο του (θυμηθείτε το έργο Beach) αλλά την τότε εποχή αυτοί οι τύποι έκαναν καριέρα στον στρατό. Επιστρέφοντας στην Αγγλία αντιλήφθηκε ότι ο κόσμος εκεί περίπου καθόταν και τα έξυνε και απολάμβανε τα καλά της αυτοκρατορίας. Ανία και παρακμή. Κάπου εκεί ξεκίνησε η φάση κατασκήνωση-μαζόχα.