Ανακαίνιση ή Ιστορία ο πόνος

Έχοντας ωριμάσει ως χαρακτήρας και έχοντας αποκτήσει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση, αποφασίζεις να ανακαινίσεις ένα σπίτι. Μπορεί να είναι κληρονομιά, μπορεί και όχι. Όπως και νάναι, την ίδια ταλαιπωρία θα υποστείς. Έχεις τα σχέδια σου, τα όνειρα σου, έχεις ξεπεράσει τη φάση εργένικο loft και σκέφτεσαι κάτι με ξύλο και ζεστασιά, και μια καλή κουζίνα για γαστρονομικές περιπέτειες.

Ξεχύνεσαι στα καταστήματα για να βρεις αυτό το κάτι μοντέρνο και καλόγουστο που έχεις υπόψη σου. Τα απογεύματα και τα Σάββατα σου γεμίζουν από είδη υγιεινής, πατώματα, παρκέ, πλακάκια και ηλεκτρικές συσκευές. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τη διαφορά του ιταλικού κεραμικού από το κυπριακό (η τιμή). Κάνεις διατριβή πάνω στις βρύσες και τους νεροχύτες. Ένα παρκέ δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ξύλου αλλά ολόκληρη επιστήμη που περιμένει να την ανακαλύψεις (και να την αγοράσεις). Εσύ όμως είσαι λογικός άνθρωπος. Ούτως ή άλλως δεν ήθελες να εγκαταστήσεις τη Fontana Di Trevi στο μπάνιο σου. Δεν ζητάς πολλά. Γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι με το budget σου, βάζεις μόνο τα βασικά. Βασικά ούτε σπίτι προσφυγικού συνοικισμού δεν εξοπλίζεις. Κάνεις το σκατό σου παξιμάδι και συμβιβάζεσαι με ότι καλύτερο μπορείς.

Ξέρεις ήδη ότι οι έτοιμες κουζίνες στοιχίζουν μια περιουσία άρα θα καταφύγεις στη χειροποίητη λύση του πελεκάνου. Ο πελεκάνος κάνει μεν καλή δουλειά, αλλά είναι ένας πελεκάνος (μάστορας) που δουλεύει με το δικό του προσωπικό ρυθμό και φυσικά δεν συγχρονίζεται με τον χτίστη, τον μπογιατζή, τους τεχνικούς της θέρμανσης, τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο. Βασικά όλοι αυτοί πρέπει κάπως να συγχρονιστούν για να τελειώσει η ανακαίνιση.

Η σχέση των μαστόρων μεταξύ τους, λειτουργεί ως ανθρωπιστικό παράδειγμα της σχέσης των δύο πλευρών στο Κυπριακό. Όλοι το παίζουν συνεργάσιμοι αλλά ενδόμυχα όλοι θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικοί από τους άλλους και θεωρούν ότι έχουν δίκιο. Δηλαδή, δεν πρόκειται να συνεννοηθούν. Θα σου λένε ότι θα έρθουν και δεν θα έρχονται. Ο ένας θα φταίει τον άλλον που δεν προχωρεί η δουλειά και όταν δεν θα μπορούν να φταίξουν κανένα, θα φταίνε τα υλικά που τους έφερες (στο Κυπριακό αυτό μεταφράζεται ως τα σχέδια λύσης που προτείνει κάθε 10 χρόνια ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ). Τι εννοώ:

Τηλέφωνο στο γραφείο από τα εφτά χαράματα:
- Έλα, Δρακούνα?
- Ναι κύριε Νίκο (Νίκος ήταν ο χτίστης)
- Είμαι μέσα στο μπάνιο σου και προσπαθώ να βάλω τα πλακάκια που μου έφερες…. Το ξέρεις ότι είναι πρόστυχα?
- … τι εννοείται κύριε Νίκο μου?
- Είναι πρόστυχα μάνα μου! Διάλεξες πρόστυχα πλακάκια για το μπάνιο.
- Μα, τι χρώμα είναι? Δεν είναι μπεζ?
- Ναι αλλά είναι πρόστυχα. Πως το λένε, ανώμαλα, δεν είναι γυαλιστερά.
- … εννοείτε έχουν mat επιφάνεια? Μα το ξέρω, επίτηδες τα αγόρασα έτσι.
- Είναι πολύ δύσκολο να μπουν και σε προειδοποιώ για να μην έχεις μετά πρόβλημα.
Δηλαδή, βαριέται να σκεφτεί λίγο να τα ταιριάσει να μπουν.
- Μα τι λέτε κύριε Νίκο μου. Τα καλύτερα πλακάκια είναι αυτά. Τα αγόρασα από το καλύτερο κατάστημα.
- Έπρεπε να πάρεις γυαλιστερά!!

Κάποτε θα τελειώσει ο χτίστης. Και θα παρακαλάς τον πελεκάνο να έρθει να εφαρμόσει την κουζίνα…. Και θα τον περιμένεις…. και θα τον περιμένεις….. και θα τον περιμένεις. Ο μπογιατζής που έκλεισες θα θέλει να έρθει να ξεκινήσει μπογιάτισμα αλλά δεν θα μπορεί διότι πρώτα θα πρέπει να έρθει ο πελεκάνος. Κάθε μέρα θα σου τηλεφωνεί ο μπογιατζής και εσύ με τη σειρά σου θα τηλεφωνείς στον πελεκάνο. Και κάποτε θα κά, θα κάνει ξαστεριά (sorry, θα έρθει ο πελεκάνος).

Αλίμονο αν έρθει ο πελεκάνος και μείνει μια μικρή λεπτομέρεια ατέλειωτη. Δεν πρόκειται να έρθει ποτέ να την τελειώσει. Ούτε αν τον αφήσετε απλήρωτο. Ούτε αν τον απειλήσετε. Μόνο αν πάτε στο εργαστήρι του και τον απαγάγετε με το έτσι θέλω.

Και τότε θα έρθει ο μπογιατζής. Αυτού θα πρέπει να του μιλάτε αργά και καθαρά διότι από τις αναθυμιάσεις της μπογιάς είναι σε μια κατάσταση συνεχούς νιρβάνας και είναι αδύνατον να συνεννοηθείτε. Είναι επίσης άσκοπο να κάτσετε να διαλέξετε χρώμα από τον κατάλογο της εταιρείας που κατασκευάζει τις μπογιές και διαφημίζει ότι διαθέτει 120,000 χρωματισμούς. Ο μπογιατζής καταλαβαίνει 4 χρώματα: ασπρούδι, μπεζούδι, κιτρινούδι, γαλαζιούδι. Οτιδήποτε άλλο αν επιχειρήσετε να του πείτε δεν θα το καταλάβει και θα σας βάλει ένα από τους πιο πάνω 4 χρωματισμούς. Τελεία. Στα παράπονα σας θα απαντήσει ότι τα άλλα χρώματα «δεν είναι καλά» και ότι «δεν πάνε» ή απλώς θα σας βγάλει τρελή. Δυνατά επιχειρήματα, όχι αστεία.

Τα ίδια ισχύουν και για τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο. Για τα σύρματα που δεν μπορούν να εφαρμόσουν ή βαριούνται να περάσουν, θα σας πουν ότι ο χτίστης δεν έκανε καλή δουλειά. Για τους τοίχους που θα λερώσουν θα σας πουν ότι έπρεπε να φέρεις τελευταίο τον μπογιατζή (άλλα σου είπαν χτίστης και πελεκάνος) και γενικά ο ένας θα ρίχνει και πάλι την ευθύνη στον άλλον.

Ο μαλάκας της υπόθεσης είστε βεβαίως εσείς που έχετε την ανάγκη όλων αυτών των ανεπρόκοπων και δεν μπορείτε να τους διώξετε και να κάνετε τη δουλειά μόνη σας.

Extra βαθμός δυσκολίας: Κάθε φορά που ξεκινάτε ένα τέτοιο εγχείρημα είσαστε μέσα στη τρελή χαρά, γεμάτοι όρεξη και ιδέες. Μέχρι το τέλος, δεν σας ενδιαφέρει τίποτα, μόνο να τελειώσει το καταραμένο. Σκέφτεστε σοβαρά να παρακολουθήσετε επιμορφωτικά μαθήματα για να μην χρειάζεστε μαστόρους. Λέτε να ξεκινήσετε από ξυλουργική και να προχωρήσετε με χτίσιμο. Είστε δε σίγουροι, ότι δεν θα χτίσετε ποτέ δικό σας σπίτι.

Πρέπει πολύ σύντομα να διενεργήσουμε μια μικρή αλλαγή μέσα στο σπίτι. Λέω "πρέπει" και τρέμω, διότι αυτό σημαίνει ότι θα μπουν μαστόροι στο σπίτι. Στο σπίτι μου. Και εγώ να είμαι μέσα. Και να τους παρακαλώ να τελειώσουν. Θεέ μου, δώσε μου υπομονή και αντοχή ΤΩΡΑ!!!

Ανακοίνωση

Προς τον γύφτο που έκλεψε τα 2 τάσια του αυτοκινήτου μου:

Θα ήθελα να σε πληροφορήσω, ότι τα τάσια του αυτοκινήτου μου είναι ραντισμένα με σκόνη άνθρακα και μετά βουτηγμένα σε ειδικό acid που λιώνει τα πάντα με καθυστέρηση 3 ημερών. Άρα, σε 3 μέρες θα αρρωστήσεις φρικτά από τον άνθρακα και θα αναγκαστείς να περάσεις από το Νέο Νοσοκομείο Λευκωσίας (και όλοι ξέρουμε τι διασκεδαστική εμπειρία είναι αυτή), όπως επίσης θα ξεραθεί το τσουτσούνι σου και θα πέσει. Θα μου πεις "τέτοια μπάμια που είμαι, δεν έχει και πολύ υλικό να πέσει". Έστω. Μετά τα τάσια, θα αναγκαστείς να κλέβεις και τσόντες από τα DVDάδικα διότι δεν έχει άλλο κου-κου για σένα.

Το ξέρω, θα πας σε μάγισσες και χαρτορίχτρες να δεις που χάνομαι όλες τις νύχτες, αλλά δεν θα μπορέσεις να βρεις λύση στο πρόβλημα σου. Ναι, είναι μόνιμο, και είναι και οδυνηρό. Ελπίζω να βγεις να κλαφτείς στα κανάλια ως σωστός καραγκιόζης που είσαι και εγώ να σε παρακαλουθώ από τον καναπέ μου πίνοντας ένα παγωμένο κοκτέιλ και γελώντας σατανικά, όπως κάνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Εσύ θλιβερέ γύφτε, μια μπύρα ζεστή θα καταφέρεις να πιεις και θα σε σταματήσει η Αστυνομία για αλκοτέστ. Τέτοιος γύφτος που είσαι, το δίχως άλλο θα προκαλέσεις όλα τα ξενοφοβικά και σωβινιστικά αισθήματα των αστυνομικών, οι οποίοι θα σε κάνουν πρώτα μαύρο από το ξύλο και μετά θα σε βγάλουν και τρελό. Στην Πύλη Πάφου ξέρεις, ακόμα έχουν τους γάντζους να κρέμμονται από το ταβάνι. Αναφορά στις παλιές καλές μέρες. Για σένα ειδικά θα στηθεί ολόκληρο σόου.

Μόνος, δαρμένος και άνευ τσουτσουνιού θα περιφέρεσαι μέσα στους δρόμους όπως την άδικη κατάρα, αλλά υπάρχει έλεος και για σένα. Μπορείς πάντα να προσδοκείς ότι θα σε πατήσει μια νταλίκα (από αυτές τις παμπάλαιες με το εξώστ που φτύνει πυρινικά απόβλητα και τον οδηγό με σκεμπέ και κίτρινα δόντια που απεργεί και κλείνει δρόμους) και θα υσηχάσουμε από τη γυφτιά σου.

Τις κατάρες μου να έχεις looser γύφτε, είθε τα τάσια που έκλεψες να γίνουν αιτία μεγάλης δυστυχίας για σένα. Και να ξέρεις, είμαι Σαββατογεννημένη και πιάνει και το μάτι μου...

Οικοκυρικά (μια ανάμνηση)

Ήρθε η γιαγιά Μαγκάιβερ σπίτι μου για να μου δείξει πως κάνουν τις μπάμιες (καλά).

Νιώθω όπως το μάθημα των οικοκυρικών που όλες έπρεπε να φορούμε κάτι γελοίες ποδιές σαν νοσοκόμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και να απλώνουμε τα υλικά πάνω στον πάγκο της κουζίνας όπως τους γιατρούς λες και θα κάνουμε εγχείριση. Ήμουν χάλια σε αυτό το μάθημα, χειρότερη και από τα μαθηματικά.

Η δε καθηγήτρια μας ήταν μια κυρία που ηλικιακά έφερνε προς τη γιαγιά Μαγκάιβερ (προπολεμική… του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όχι του 74’). Οι συμβουλές της ήταν της δεκαετίας του πενήντα και αγνοούσε την ύπαρξη του microwave. Θεωρούσε ότι εκτός από μαγειρική, είναι καθήκον της να μας προετοιμάσει για μια ζωή ως νοικοκυρές, όπου θα καθόμασταν όλη μέρα σπίτι και θα περιμέναμε το σύζυγο να επιστρέψει από τη δουλειά έχοντας έτοιμο το ψητό. Θεωρούσε ότι θα είχαμε υπηρέτρια να μας καθαρίζει και δεν ασχολήθηκε με την καθαριότητα. Στο τσακίρ κέφι θα καλούσαμε άλλες φίλες μας για καφέ και τσάι και θα σερβίραμε κέικ και αλμυρά (που φυσικά εμείς θα ετοιμάζαμε διότι εκτός από το microwave, αγνοούσε και την ύπαρξη των φούρνων και ζαχαροπλαστείων).

Η καθηγήτρια αυτή θεωρούσε ότι πρέπει να μας ενημερώσει για τα…. μυστικά ενός πετυχημένου γάμου. Φαντάσου τώρα 10 δεκατριάχρονα, τα μισά από αυτά δεν είχαν καν αδιαθετήσει για πρώτη φορά. Τα μυστικά του γάμου, κατά την καθηγήτρια μας έρχονταν σε κατηγορίες:

Η μουρμούρα:
«Τον άντρα σας, θα τον περιμένετε πάντοτε στην πόρτα χαμογελαστές και δεν θα αρχίζετε τη μουρμούρα μόλις μπει στο σπίτι, διότι άμα είναι να επιστρέφει σε ένα περιβάλλον που δεν του αρέσει, απλώς σε κάποια φάση δεν θα ξανα-επιστρέψει. Θα βρείτε την κατάλληλη στιγμή να του μουρμουρίσετε και πάντοτε με τον τρόπο σας για να μην μπορεί να σας αρνηθεί.»

Το φαί:
«Το σπίτι θα το καθαρίζει το υπηρετικό προσωπικό, αλλά θα μαγειρεύετε πάντοτε εσείς για να τρώει ο σύζυγος σας φαί από τα χεράκια σας και θα σας εκτιμά απεριόριστα. Στα γλυκά, ειδικότητα σας θα είναι τα scone cakes που πάνε ασορτί με το τσάι και τον καφέ.»

Το sex:
«Κάθε μέρα θα φοράτε και διαφορετικά εσώρουχα για να βλέπει ο σύζυγος σας κάτι διαφορετικό και να μην το ψάχνει κάπου αλλού. Τα δε εσώρουχα, πρέπει να είναι τα… καλύτερα (πρόστυχα ήθελε να πει, ζητήσαμε διευκρινήσεις), και να είναι ασορτί (και διάφανα, και δαντελένια, και πολύχρωμα και να παραπέμπουν σε Ζωή Λάσκαρη).»

Attitude στο κρεβάτι:
«Πρέπει να είσαστε σοβαρές και μετρημένες. Οι άντρες θέλουν μόνο ένα πράγμα και σας παντρεύονται για να το αποκτήσουν (όχι, δεν είναι η μαγειρική σας). Τον άντρα σας δεν πρέπει να τον ντρέπεστε αλλά να του ενδίδετε για να δείχνετε ότι τον αγαπάτε.» (σε στυλ, "κάτσε του για να σκάσει".)

Οι πιο πάνω συμβουλές έρχονταν με ιλουστρασιόν παραδείγματα, όλα από πρώην μαθήτριες της που τόση αδυναμία της είχαν που έρχονταν και της εκμυστηρεύονταν τι έκαναν με τους συζύγους τους τα βράδια. Όλες ήταν παρθένες όταν παντρεύτηκαν και είδαν το φως το αληθινό χάρης τις συμβουλές της.

Μαγειρική τελικά ουδέποτε μάθαμε από τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Μάθαμε όμως όλα τα υπόλοιπα του γάμου. Με λεπτομέρειες.

Γι’ αυτό και τώρα θέλω μια γιαγιά Μαγκάιβερ να μου συμπληρώσει τη μόρφωση μου.

Η Αγάπη άργησε μια μέρα

Τελικά όπου και να σκάψεις σε αυτό τον τόπο κάτι θα βρεις. Λείψανα αγίων, χαμένα Ευαγγέλια, αρχαία αγγεία και κεραμικά, και τελευταίως πτώματα. Πτώματα παντού. Σε πηγάδια, σε χωράφια, δίπλα από δρόμους, σε roundabouts, σε κοίτες ποταμών.

Πρόσφατα μια φίλη μου αγόρασε διαμέρισμα (στα σχέδια). Ξεκίνησαν να χτίζουν την πολυκατοικία και στα 2 μέτρα σκάψιμο βρήκαν αρχαία. Βρήκαν λέει είσοδο τάφου της αρχαϊκής περιόδου. Τσουπ! ανέλαβε το Τμήμα Αρχαιοτήτων, μπήκαν διακοσμητικές ταινίες στην περιοχή και το έργο ακυρώθηκε. Πώς να χτίσεις το σπίτι σου πάνω από ένα αρχαϊκό τάφο. Δεν μπορείς. Η φίλη μου αναγκαστικά έψαξε για νέο διαμέρισμα. Έψαξε, έψαξε βρήκε ένα άλλο. Καταπληκτικά τα σχέδια, το διαμέρισμα των ονείρων της, καλύτερο και από το προηγούμενο. Θα ξεκινήσουν να σκάβουν σύντομα.

«Πλάκα θα έχει να βρουν πάλι τίποτε και να αναβληθεί το έργο», μου λέει. «Μην ανησυχείς» της λέω, «η περιοχή είναι νέα, δεν έχει ιστορικά προηγούμενα, δεν έχει αρχαίους οικισμούς κοντά, μια χαρά θα κτίσετε.»

Το ίδιο βράδυ από την τηλεόραση μαθαίνω ότι πολύ κοντά στο σημείο που θα αρχίσει να κτίζει η φίλη μου, άρχισαν να σκάβουν για να βρουν τα λείψανα κάτι Τουρκοκυπρίων που αγνοούνται από το 1964. Είχε λέει, στο σημείο εκείνο ένα πηγάδι και τους έριξαν μέσα. Μετά από 2 μέρες σκάψιμο βρήκαν λείψανα από περίπου 10 άτομα. Την ίδια ώρα κάπου στα περίχωρα της Κερύνειας, σκάβουν οι Τουρκοκύπριοι μετά από πληροφορίες για την ύπαρξη ομαδικού τάφου Ελληνοκυπρίων. Υπολογίζουν να βρουν περίπου 100 άτομα. Αγνοούμενα.

Μπάχαλο… όλοι σκάβουν…

Εγκεφαλικό θα πάθει η φίλη μου αν το μάθει. Θα πάει να αγοράσει μια βάρκα να ζει στη θάλασσα. Φαντάστηκες να κτίσεις το σπίτι των ονείρων σου και από κάτω να βρεις οστά? Τι να υποθέσεις? Ότι έκανες σπονδή στους θεούς να πάει καλά η δουλειά, και σε ρόλο Ιφιγένειας να σε στοιχειώνει τα βράδια το φάντασμα ενός κακομοίρη αγνοούμενου? Ότι θυσίασες τη γυναίκα του πρωτομάστορα για να στεριώσει της Άρτας το γιοφύρι? Να πηγαίνεις περίπατο στη φύση και κάτω από κάθε πέτρα να κρύβεται και ένα έγκλημα? Εδώ έπρεπε να γυρίζουν τα horror films όχι στο Hollywood.

Ειδικά το σημείο που άρχισαν να σκάβουν τώρα, είναι από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους στη Λευκωσία (πριν 40 χρόνια στο σημείο εκείνο έβοσκαν πρόβατα). Θα έχω περάσει από εκεί χιλιάδες φορές. Μόνο που το σκέφτομαι τώρα με πιάνει ρίγος… θυμάμαι μια φάση από την «Αιολική Γη», που ο παππούς του συγγραφέα, ενώ κάθεται στη βάρκα καθοδόν προς την προσφυγιά, βγάζει ένα μαντήλι για να του δείξει ότι μέσα έχει κρύψει λίγο χώμα από το περιβόλι του για να φυτέψει κάτι εκεί που θα πάει. Η σκηνή είναι από τις πιο συγκινητικές της ελληνικής λογοτεχνίας (κατά τη γνώμη μου) αλλά τώρα, υπό το φως αυτών που γίνονται εδώ δεν ξέρω τι να σκεφτώ.

Που να μαζέψεις χώμα από εδώ? Ή κεραμικά θα έχει μέσα ή οστά.

Η Κρήτη μπορεί να είναι λεβεντομάνα αλλά εμείς τη λεβεντιά μας τη ξεθάβουμε 40 χρόνια αργότερα.

Δεν μου κάνει εντύπωση που βρέθηκε κόσμος που γνωρίζει το περιστατικό και έσπευσε στην περιοχή να υποδείξει το ακριβές σημείο της ταφής. Εντύπωση μου κάνει που θυμήθηκε ΤΩΡΑ να μιλήσει. Νέο σλόγκαν για τον ΚΟΤ: «Κύπρος, το μέρος όπου τα ένοχα μυστικά σας θα μείνουν για πάντα κρυμμένα…. ή έστω για τουλάχιστον 40 χρόνια.»

- Πως προσέφερες μπαμπά στη νεώτερη ιστορία του τόπου μας?
- Σκάψε και θα μάθεις τέκνο μου.

Άλλο καλό σλόγκαν για τον ΚΟΤ: «Σε αυτά τα άγια χώματα, δεν βόσκουν μόνο γίδες…»

Κάθε σπίτι και κάστρο (αυτό δεν είναι δικό μου)
- Στα 20 μέτρα βρίσκεται η διάτρηση
- Στα 10 μέτρα βρίσκονται κεραμικά με ελληνικές παραστάσεις
- Στα 5 μέτρα βρίσκονται οι Τουρκοκύπριοι γείτονες μας από το χωριό.
(αυτά είναι δικά μου)

Τα ίδια βεβαίως ισχύουν και για τους Τουρκοκύπριους. Φαίνεται τελικά όλοι ήταν με μια τσάπα στο χέρι. Το ξεφόρτωμα πτωμάτων ήταν πιο popular άσκηση και από το Pilates.

Τουλάχιστον να τους έβρισκαν όλους. Να ξέρουμε δηλαδή όταν θα θέλουμε να κτίσουμε. Να προσλάβουμε κτίστες ή ιατροδικαστές/ αρχαιολόγους?

Επιτέλους καταλαβαίνω τι σημαίνει η πρόταση: «Η Κύπρος είναι πλούσια σε ιστορία» (και που να σκάψεις ακόμα).

So you think you can be a Garagiozis?

Το βράδυ κυλούσε ομαλά. Είχα μόλις κάνει το μπάνιο μου, έβαλα τις αναζωογονητικές κρέμες μου (στο πρόσωπο, στα πόδια, την κοιλιά και τα χέρια), είχα βάλει καθαρό νυχτικό και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Έβλεπα τον τοίχο απέναντι και σκεφτόμουν ότι είναι πολύ άδειος (το παρακάναμε με το minimalist) μάλλον θα πρέπει να βάλουμε κάνα poster, κάνα wallpaper, κάνα πίνακα, κάτι να σπάσει την ανία της μπογιάς χρώματος magnolia. Την ευτυχία μου συμπλήρωνε ένα κουτί μπισκότα με γέμιση σοκολάτας και πορτοκάλι (Jaffa cakes)... ξαφνικά έπεσε το μάτι μου στην τηλεόραση… έδειχνε τη Βίκη Καγιά έξω από το Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου. Αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα:

Το So you think you can dance ήρθε για οντισιόν και στην Κύπρο…

Ω…
Θεέ….
Μου…..

Περάσαμε κάπως ανώδυνα τα talent shows τραγουδιού. Αποφύγαμε έντεχνα όλα τα προγράμματα για να βρουν Pop Stars, Fame Stories και Pop Idols. Οι Κύπριοι, είχαν μεν τα μπάζα τους αλλά σε γενικές γραμμές είχαν στείλει άτομα στους τελικούς άρα κάποιοι προφανώς μπορούν και τραγουδούν. Του δε Σταύρου (θυμάστε, το παιδί που τραγουδούσε Πάριο) του έβγαλαν μέχρι και τα φρύδια του. Κάποια πρόοδος είναι και αυτό, δεν μπορείς να πεις.

Βλέπω πλάνο με τους επίδοξους χορευτές και πέφτει αμέσως το μάτι μου σε ένα κύριο με κόκκινο σατέν πουκάμισο (αμάν πια αυτά τα σατέν, πότε θα ξεπεραστούν ως show business αμφίεση? Μέχρι και ο Μαρίνος τα ξεπέρασε. Έλεος, σαν μέλος ορχήστρας καπαρέ είναι). «Αμάν», σκέφτομαι, «να δεις που αυτός θα είναι το νούμερο ένα μπάζο. Τι γυρεύει ένας 60χρονος σε οντισιόν για χορό?»

Επαληθεύομαι πανηγυρικά. Άλλο να τον βλέπεις και άλλο να τον περιγράφεις. Τα λόγια είναι φτωχά. Πρέπει να ανοίξω λεξικό. Για όσους δεν είδαν το πρόγραμμα, υπολογίζω πολύ σύντομα θα έχει σποτάκια με τον κύριο στο You Tube όπως είχε όλα τα άλλα μπάζα των άλλων shows, άρα μην αγχώνεστε, όλοι θα τον θαυμάσετε.

Ο κύριος τα είχε όλα. 65χρονος (τελικά), βιοπαλαιστής, ερωτεύτηκε μια Σπανιόλα (είπε) και πήγε στην Ισπανία. Εκεί χόρευε όλη μέρα παρέα με ένα φίλο του που τον έχασε απότομα (είπε). Έχασε απότομα και τη Σπανιόλα (είπε).

Στα 65 σου χάνεις πολλούς φίλους απότομα, είναι μέρος της ζωής.

Επέστρεψε πίσω στην Κύπρο και θα παρουσιάσει είπε τη φιγούρα «Το πέταγμα του Αετού» που το έκανε (το πέταγμα) και στην Ισπανία και ήταν κα-τα-πλη-κτι-κό. Βάζει μουσική υπόκρουση Κάρμεν, αρπάζει μια κόκκινη, επίσης σατέν μπέρτα και κάνει κύκλους. Πάει, έρχεται, τινάζει τη μπέρτα, τινάζει τα χέρια (δεν μπορώ να περιγράψω τις κινήσεις του χορό, sorry), αν θυμάμαι καλά φωνάζει και ένα «ΟΛΕ». Κάνει και κάτι τρελά χωρίς μουσική….

Νάναι καλά ο άνθρωπος, το γέλιο νομίζω κάνει καλό στην εγκυμοσύνη. Πιάστηκε η κοιλιά μου από το γέλιο. Έφτυσα μέχρι και τα μπισκότα. Από το σαλόνι ακούω ένα «Γδουπ!». Είναι ο Έτερος που από το γέλιο έπεσε από τον καναπέ.

Οι κωμωδίες του MEGA τελικά έχουν αναβαθμιστεί πολύ φέτος.

Οι κριτές έμειναν άφωνοι. Ο κύριος Don Camillo Αετός (κάπως έτσι συστήθηκε) είχε την απαίτηση να του αναγνωρίσουν ότι έκανε και γαμώ τη μαγκιά να πάει στο show (εμείς τι φταίμε?), και ότι νιώθει ακόμα παιδί (εμείς τι φταίμε?) και ότι σφύζει από ενέργεια (εμείς τι φταίμε?) και ότι δεν θέλει τίποτα από τους κριτές (πάλι καλά) και φεύγει, και γειά σας, και ευχαριστεί πολύ (προφανώς για τα 10 minutes of fame του).

Βγαίνοντας έξω, άρπαζε τα αγχωμένα εικοσάχρονα και φώναζε:

«Έσκισα! Τους άφησα άφωνους!» (όντως)

«Ζήτω τα νιάτα!»

«Ζήτω το Sex» (μήπως εννοούσε Viagra?)

«Ζήτω ο Έρωτας!»

«Ζήτω ο Στρόβολος!»


Ηθικό δίδαγμα: Σε αυτή τη χώρα (την Κύπρο), οι ηλικιωμένοι μας έρχονται σε 2 συσκευασίες. Είτε έρχονται σε συσκευασία πρώην αγωνιστή και υπερασπιστή της Ελευθερίας μας (ακόμα και με το ζόρι), είτε έρχονται σε συσκευασία «ο τρελός του χωριού που ακόμα νομίζει ότι είναι έφηβος και η ψυχή του πάρτι». Και οι δύο περιπτώσεις είναι κλινικά ανισόρροπες. Και οι δύο είναι η προσωποποίηση της απουσίας αυτογνωσίας, του λεγόμενου κατά τον Χίλωνα το Λακεδαιμόνιο «γνώθι σαυτόν». Και οι δύο περιπτώσεις είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Ζήτω.

Ακόμα 5 πράγματα

Ο Μαριάμπας μου έκανε πάσα στο παιγνίδι με τα 5 πράγματα για σένα που φαίνεται να κρατά απασχολημένους τους bloggers τελευταίως. Έχω πει παραπάνω από 5 πράγματα για μένα μέχρι τώρα αλλά δεν είμαι ακατάδεκτη. Το συνεχίζω με νέες συνταρακτικές πληροφορίες:

1. Διάφορα επαγγέλματα που έχω κάνει κατά καιρούς: τηλεφωνήτρια, συσκευαστής τζελιών και κρέμας καραμελέ σε εργοστάσιο, βοηθός σε pottery (για 2 μέρες μόνο, με έδιωξαν), secretary, βοηθός σε γραφείο που παρείχε πληροφορίες αναφορικά με τη φερεγγυότητα εταιρειών, εργάτρια συλλογής φραουλών (για 1 εβδομάδα στην Αγγλία, αρρώστησα από τις πολλές φράουλες που έφαγα). Έχω κάνει και άλλα, λιγότερο σημαντικά.

2. Έχω τόση πολλή μυωπία που άμα βγάλω τα γυαλιά ή τους φακούς μου, δεν βλέπω τίποτα. Αν το πρωί αστοχήσω και δεν βρω με την πρώτη τα γυαλιά μου, μπορεί να ψάχνω στα τέσσερα μου για μισή ώρα.

3. Έχω πάει σε συνέντευξη στο Υπουργείο Παιδείας (επί προεδρίας Κληρίδη και Υπουργού Ουράνιου Ιωαννίδη), και σε ερώτηση «Ποιος Κύπριος λογοτέχνης, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσε να βραβευτεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας», απάντησα, «κανένας, δεν έχει δημιουργήσει κανένας Κύπριος τόσο μεγάλο έργο αλλά αν πρέπει αναγκαστικά να το πάρει κάποιος, να το πάρει ο Μακάριος Δρουσιώτης, που δεν είναι λογοτέχνης αλλά έχει δημιουργήσει αξιόλογο ερευνητικό έργο.» Δεν πήρα τη θέση. Φυσικά.

Αλλά το ευχαριστήθηκα.

Και γελούσαμε 4 μέρες με την κοτσάνα που αμόλησα.

4. Όταν σπούδαζα στην Αγγλία συγκατοικούσα με ένα Σαουδάραβα μέλος της βασιλικής τους οικογένειας (ουδέποτε έτρωγε μαζί μας, ήταν ευγενικός μέχρι αηδίας, αντί να πλένει τα πιάτα και τα ρούχα του τα πετούσε και αγόραζε άλλα). Ήταν στο πανεπιστήμιο ινκόγκνιτο, και μια μέρα όταν ήρθε μια επιστολή από την πρεσβεία τους addressed Prince Νασίρ Αλ… τέτοιος τέτοιος τέτοιος, τους πήρε τηλέφωνο και τους ξέχεσε. Μαζί με το Σαουδάραβα, συγκατοικούσα και με 2 δίμετρους μαύρους από τη Νιγηρία. Τώρα αυτοί ασχολούνται με πετρέλαια. Το residence office του πανεπιστημίου είχε κέφια.

5. Για όσους νομίζουν ότι έχω κάτι με τη Λεμεσό, να αναφέρω ότι δεν έχω να αποδείξω τίποτε και σε κανένα. Έχω κάνει εισαγωγή από τη Λεμεσό ολόκληρο Έτερο Ήμισυ και τον παντρεύτηκα. Το παιδί είναι από τα δυτικά προάστια, όχι παίξε γέλασε :)


Δεν ξέρω αν οι ακόλουθοι έχουν ήδη λάβει πρόσκληση. Δεν πειράζει, αν θέλουν συνεχίζουν:

Michaella
Yo!Reekas

Impius
Demetris
Stravaralanders

White Trash, a test

Για να πάει η νηστεία καλά, ας την αρχίσουμε με ένα κουτσομπολίστικο post:

10 λόγοι γιατί η μακαρίτισσα Anne Nicole Smith ήταν by far καλύτερη white trash γκόμενα από την Britney Spears:

Πρόλογος:
Και οι δύο ξανθιές.
Και οι δύο white trash.
Μια μόνο όμως ξεχωρίζει ως εντελώς βλαμμένο…

1. Η Anne Nicole Smith σε αντίθεση με τη Britney που έχει (υποτίθεται) καλή φωνή, δεν είχε κανένα φυσικό ταλέντο. Ότι απέκτησε, το απέκτησε από μόνη της και με πλαστική χειρουργική. Και έγινε nevertheless διάσημη.

2. Η Anne Nicole Smith δεν είχε λεφτά. Ήθελε λεφτά. Έκανε το πιο απλό και άμεσο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει. Παντρεύτηκε ένα ενενηντάχρονο εκατομμυριούχο και έκανε τη μπάζα της. Για να μην αναφέρω και τον ευτυχισμένο ενενηντάχρονο. Η Britney, όντας η ίδια εκατομμυριούχος και επομένως φυσικός μαγνήτης χρυσοθήρων, περιμάζεψε όλους τους losers γκόμενους που θα μπορούσε να σκεφτεί, και μετά παντρεύτηκε το χειρότερο (που είχε και 2 παιδιά από προηγούμενα ανεξέλεγκτα γαμήσια –τι διάολο, στο Hollyοod δεν ξέρουν τι είναι τα προφυλακτικά?-)

3. Η Anne Nicole Smith είχε 2 παιδιά αλλά δεν το έκανε τούμπανο. Για το γιο της μάθαμε ότι υπάρχει όταν πέθανε πέρσι. Για την κόρη της μάθαμε ότι υπάρχει φέτος που πέθανε η ίδια. Το κορίτσι έκανε τις καταχρήσεις του, τις εμφανίσεις του, τα τέτοια του αλλά τα παιδιά τα κρατούσε μακριά. Η Britney έμεινε μια φορά έγκυος και έγινε πανικός. Τώρα η Britney τρώει junk food, τώρα η Britney έγινε βουβάλι, τώρα η Britney έβγαλε σπυράκια, έλεος! Τι θα γίνει κορίτσι μου? Άσε κάτω το Kentucky Fried Chicken.

4. Η Britney έκανε reality show την καθημερινότητα της με τον άντρα της… μα πόσο βλαμμένο πρέπει να είσαι για να κρατάς μια κάμερα και να ρωτάς το προσωπικό σου «περιέγραψε μου σε παρακαλώ μπροστά στην κάμερα ποια είναι η αγαπημένη σου στάση στο sex»?

5. Θεϊκές απαντήσεις: Σε ερώτηση του Δικαστή γιατί χρειάζεται τόσο λεφτά, στην αγωγή που κατέθεσε ο γιος του εκατομμυριούχου ενενηντάχρονου για να μην πάρει τα λεφτά του η Anne Nicole Smith, αυτή με έκπληκτο ύφος απάντησε: «Χρυσέ μου, ξέρεις πόσο ακριβό είναι να είμαι ο εαυτός μου? Χρειάζομαι πανάκριβες τουαλέτες για τις πρεμιέρες που πάω, παπούτσια, καθημερινά κομμωτή και μακιγιέζ. Τι νόμισες? Κουρεύω το γρασίδι?»
Την επομένη εμφανίστηκε στο Δικαστήριο με ροζ see-through φόρεμα που έγραφε πάνω «Spoiled».

6. Η Anne Nicole Smith ανακαλύφθηκε και προωθήθηκε από τον Hugh Hefner. H Britney από τη Walt Disney και το Mickey Mouse Club (μαζί με το άλλο παρτσακλό τον Justin Timberlake). Ποια άραγε είναι ποιο γκόμενα?

7. Η Anne Nicole Smith έμοιαζε της Marilyn Monroe KAI της Jane Mansfiled. Η Britney ούτε με σφαίρες και ούτε με πενήντα πλαστικές. Γουρουνόφατσα για πάντα θα μείνει.

8. Όταν η Anne Nicole Smith ήταν high, έκανε και γαμώ τις δηλώσεις (MTV Awards 2004, «Do you like my body?.. I am beautifuuuuuuuul»). Η Britney μια φορά που ήταν high, πήγε και παντρεύτηκε ένα μαλάκα στο Las Vegas για να το ακυρώσει 8 ώρες αργότερα. Άμα είναι να κάνεις τη μαλακία αγάπη μου, να την κάνεις και να μην το μετανιώσεις. Να το κάνεις live on air.

9. Πέπλο μυστηρίου καλύπτει την πατρότητα του τελευταίου παιδιού της Anne Nicole Smith. Μέχρι και ο σιτεμένος σύζυγος της Zaza Gabor θα ήθελε να είναι ο πατέρας (καλέ μην σκουντάτε, όλοι θα πάρετε). Ενώ με την Britney, όλοι ξέρουν ποιος είναι, και όλοι συμφωνούν ότι τα χρωματοσώματα του παιδιού έχουν γαμηθεί ανεπανόρθωτα.

10. Στα MTV Australian Awards 2005 η Anne Nicole Smith, διακωμωδώντας το… βυζί της Janet Jackson, κατέβασε το φόρεμα της για να φανεί όλο το στήθος της με κολλημένο πάνω το Logo του MTV. Αποθέωση!! Η Britney φίλησε τη Madonna… και μετά η Madonna φίλησε τη Christina Aguilera. Φαντάσου πόσο χάλια ήταν το φιλί…

Bonus: Η Anne Nicole Smith πέθανε νέα, οπότε είναι ήδη ένα icon στη σφαίρα του θρύλου. Να δούμε πόσες μαλακίες της Britney θα μάθουμε ακόμα….

Trash Καρναβάλι

Για τα τραγούδια που ζήτησα, ευχαριστώ τους Φιρφιρή, Antonymous και Τταλλού που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμα των ορμονών μου. Σας ευχαριστώ και πάλι. Τα ράδιο του αυτοκινήτου, δεν είμαι τόσο σίγουρη αν σας ευχαριστεί και αυτό.


Και τώρα, ως πνεύμα της αντιλογίας, θα σπείρω τον πανικό και τη διχόνοια.


Η Λεμεσός είναι η πόλη του γλεντιού. Αυτό μαθαίνουμε παπαγαλία από πολύ μικροί, αυτό συντηρούν τα media και τα urban legends. Στη Λεμεσό όλοι είναι έξω καρδιά, η μουσική ακούγεται στη διαπασών στους δρόμους, ο κόσμος όλη μέρα χορεύει και τραγουδά, γλεντά δηλαδή. Σόδομα και Γόμορρα (με την καλή έννοια). Ειδικά την περίοδο του καρναβαλιού (που υποτίθεται είναι officially η γιορτή του γλεντιού –πρέπει να γλεντήσεις πάση θυσία-) έχει την τιμητική της και αλίμονο αν υπαινιχθείς ότι οι Λεμεσιανοί διασκεδάζουν όπως όλο τον κόσμο.

Θα κατηγορηθείς για δυσφήμιση.

Διότι οι Λεμεσιανοί διασκεδάζουν καλύτερα.

Προσωπικά πιστεύω, να περιγράφεις μια ολόκληρη πόλη ως «η πόλη του γλεντιού» δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σαν να υπαινίσσεσαι ότι το γλέντι και η διασκέδαση, είναι κάτι αντικειμενικό και μπορεί να συμβεί με ένα και μοναδικό τρόπο σε ένα μόνο μέρος. Έξω από τη Λεμεσό το γέλιο χάνεται, ο κόσμος είναι περίπου κάτι σαν κρυόκωλοι Σουηδέζοι, ή στην καλύτερη περίπτωση συμπεριφέρονται όπως τα ρομπότ.

Ο Λεμεσιανός δικαιολογείται να είναι ευέξαπτος, loud, να παλιμπαιδίζει, να είναι επιδειξίας, να χαλάει τον κόσμο. Διότι ξέρει να διασκεδάζει.

Οι άλλοι προφανώς δεν ξέρουμε.

Μου έχει τύχει αμέτρητες φορές να πάω έξοδο στη Λεμεσό. Και μόλις συστηθείς σε κάποιον μέσα σε club, bar, πάρτι, οπουδήποτε και πεις ότι είσαι από τη Λευκωσία, σε βλέπουν με συγκαταβατικό ύφος και σχολιάζουν ότι «οι Λευκωσιάτες δεν ξέρουν να διασκεδάζουν». Δεν χορεύουν, δεν χασκογελούν συνέχεια, δεν στην πέφτουν χωρίς να ρωτήσουν πρώτα, δεν κάνουν τούμπες στο άσχετο, ορίστε, απόδειξη ότι είναι ξενέρωτοι. Σπεύδουν να σου αποδείξουν ότι αυτοί είναι και γαμώ τους πασιαμάδες κάνοντας επίδειξη πάνω στο bar, κάνοντας extreme χορευτικά, και μιλώντας πολύ δυνατά.

Τόσοι άνθρωποι, τα media, πρέπει να έχουν δίκιο. Πρέπει να είναι πολύ διασκεδαστικό 20 μεσόκοποι άνδρες να κάθονται στο ανοικτό πίσω μέρος ενός φορτηγού καλυμμένου με σατέν ύφασμα, και οι ίδιοι να φορούν πλαστικά καπελάκια και κόκκινες σατέν μπέρτες ενώ παράλληλα τίρι-τιρι να παίζουν το μαντολίνο και να τραγουδούν τραγούδια της δεκαετίας του 40’.

Μιλάμε για τρελό κέφι, δεν το συζητώ.

Όπως επίσης φαίνεται είναι τρομερά διασκεδαστικό ένα ολόκληρο χρόνο να φτιάχνεις τεράστιες χάρτινες φιγούρες που απεικονίζουν τον Καρνάβαλο (εγώ θα το περιέγραφα ως τέρας) και να τον περιφέρεις μέσα στους δρόμους ενώ γύρω-γύρω από το… άρμα το λένε αλλά γιατί εγώ βασικά βλέπω ένα τρακτέρ, οι διάφορες σχολές χορού της Λεμεσού παρατάσσουν τα μέλη τους με ασορτί ενδυμασίες και προσπαθούν να κάνουν κάτι που φαίνεται ως συγχρονισμένος χορός αλλά θα σας γελάσω…

Και όλοι έχουν τρομερό κέφι, αμείωτο γλέντι, τρελλή χαρά. Αλίμονο αν πεις βαρέθηκες.

Άμα περίμενες ένα χρόνο να ντυθείς Μικρή Ολλανδέζα, ή Ποκαχόντας φαντάζομαι τρελαίνεσαι από τη χαρά σου. Άντε και με το καλό ως Πόκεμον.

Τι ξέρω όμως εγώ? Είμαι άλλωστε μια ξενέρωτη Λευκωσιάτισσα. Δεν ξέρω να διασκεδάσω, δεν ξέρω τι σημαίνει γλέντι. Να δεις που ούτε να μασκαρευτώ δεν ξέρω η ανεπρόκοπη.

Γράψε και εσύ ένα βιβλίο ιστορίας, μπορείς!

Τελικά πιστεύω είναι καταπληκτική ιδέα να γράψουμε μόνοι μας το βιβλίο νεότερης ιστορίας. Διότι τα μαθηματικά, η χημεία, η φυσική, η γεωγραφία, είναι ένα περίπου ίδια σε όλες τις χώρες. Ενώ με την ιστορία, κάθε χώρα έχει τη δική της (νομίζει). Και η λογοτεχνία θα μπορούσε κάποιος να πει είναι διαφορετική σε κάθε χώρα αλλά αφού ελληνικά διδασκόμαστε στα σχολεία, άσε την ελληνική λογοτεχνία εκεί που είναι. Φαντάστηκες να πρέπει να ξετρυπώσουμε Κύπριους λογοτέχνες? Υπάρχει τέτοιο πράγμα? Όχι, ο θείος σας από τον Αγρό που τραγουδά τσιαττιστά στους γάμους και λαμβάνει κάθε χρόνο μέρος στους εορτασμούς του Κατακλυσμού στα Λάρνακα, δεν απαγγέλει ποίηση. Ξεπεράστε το.

Αυτό το βιβλίο πιστεύω θα είναι πολύ απλό και σύντομο, διότι απλά και straight forward μας μαθαίνουν τα γεγονότα στο σχολείο. Για παράδειγμα, τα γεγονότα του καλοκαιριού 1974, θα πάρουν μόλις μια παράγραφο να γραφτούν:

Τούρκοι – κακοί
Χούντα (μόνο μία υπάρχει, αυτή της Ελλάδας) – κακή
Πραξικόπημα – τι είναι αυτό? Κάτι έγινε, τι ακριβώς θα σας γελάσουμε, ακούσατε λάθος.
Προδοτικό πραξικόπημα – το γιορτάζουμε στις 15 Ιουλίου με τυμπανοκρουσίες και σειρήνες. Έχει τη θαυματουργή ιδιότητα κάθε χρόνο να μειώνει σε αριθμό τους πραξικοπηματίες και να αυξάνει τους υπερασπιστές της Δημοκρατίας. Γίνε και εσύ υπερασπιστής, μπορείς.
Εισβολή – κακή, ουρανοκατέβατη. Τη γιορτάζουμε στις 20 Ιουλίου με ρεσιτάλ δηλώσεων πολιτικών, σειρήνες και Ξυλούρη να παίζει στο ράδιο.
Αγνοούμενοι: Άτομα που αγνοείται η τύχη τους από το καλοκαίρι του 1974. Αναλόγως κυβέρνησης και υποσχέσεων, αυτοί ήταν 1619, μετά έγιναν 1426, μετά έγιναν 1379, μετά βρήκαν καμιά εκατοστή στο κοιμητήριο Λακατάμιας, μετά βρήκαν άλλους 50 στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Αγίας Ελένης, μετά βρήκαν μερικούς και στα κατεχόμενα εδάφη, μετά διέγραψαν και μερικούς λόγω λάθους. Αυτό το κεφάλαιο να αποφεύγεται από το διδακτικό προσωπικό διότι θα χάσουν τα παιδιά τον μπούσουλα τους και άντε μετά να τους εξηγήσεις τι σημαίνει «πολιτική εκμετάλλευση του πόνου των ανθρώπων».

Σύνθημα της νεότερης μας ιστορίας, «Δεν Ξεχνώ» (αυτά που μου συμφέρουν).

Αντίθετα, πιστεύω το κεφάλαιο για τον ένοπλο αγώνα 1955-59 θα είναι μεγάλης έκτασης, με glossy φωτογραφίες και λεπτομερείς αναφορές σε όλες τις πράξεις που έλαβαν χώρα (και πέτυχαν… και ήταν εναντίον των Άγγλων ΜΟΝΟ). Θα υπάρχει λεπτομερής αναφορά για ΟΛΟΥΣ τους εγγεγραμμένους αγωνιστές (sorry παιδιά, η ύλη θα μεγαλώσει), που γεννήθηκαν, που μεγάλωσαν, η δράση τους, τα όνειρα και οι ελπίδες τους. Θα μάθουμε για τον κύριο Κόκο από το χωριό Ευρύχου που έκανε 3 μήνες μέσα στα κρατητήρια αλλά οι Άγγλοι δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν στην πραγματικότητα το «Γεράκι της Σολέας» και τον άφησαν να τους φύγει. Θα μάθουμε για την κυρία Ελπίδα από το χωριό Όμοδος, που έκρυβε μέσα στο φούρνο της επαναστατικά φυλλάδια για να δώσει στην εκκλησία κάθε Κυριακή μετά τη λειτουργία. Θα μάθουμε για τα κρατητήρια, τα φυλακισμένα μνήματα, τι χρώμα γυαλιά ηλίου φορούσε ο Γρίβας πάνω στο βουνό για να μην τον εντοπίζουν οι Άγγλοι…. θα ξεσαλώσουμε στις ηρωικές περιγραφές.

Επιδή ενδεχομένως η Εκκλησία θα τσοντάρει κάτι για να τυπωθούν τα βιβλία αυτά, θα υπάρχει και ειδικό αφιέρωμα στο ρόλο της Εκκλησίας στη νεότερη μας ιστορία.

«…Η Εκκλησία ως στοργική μητέρα παρηγορούσε, υποβάσταζε, ενίσχυε και συγκρατούσε το δούλο Κυπριακό Ελληνισμό. Οι ναοί δεν ήταν μόνο κέντρα λατρευτικά, αλλά γίνονταν και σχολεία και εστίες Εθνικού φρονηματισμού και εμψύχωσης...»

(οποιαδήποτε ομοιότητα με τα θρησκευτικά σχολεία των Ταλιμπάν που σκοπό έχουν να φανατίσουν και να προπαγανδίσου, είναι εντελώς συμπτωματική και ατυχής. Η Εκκλησία άλλωστε δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη προπαγάνδα και προσηλυτισμός.)

Θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει και ένα κεφάλαιο πάνω στην επαναπροσέγγιση. Διότι όσο και αν προσπαθούμε να τους διαγράψουμε από την ιστορία, υπάρχουν κάτι ιδιότροπα και κακότροπα άτομα που συνεχίζουν να επιμένουν να μιλούν τούρκικα αλλά να θεωρούν για κάποιο μυστήριο λόγο ότι είναι Κύπριοι (μάλλον για να λαμβάνουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αλλά μην το πείτε αυτό στα παιδιά, δεν θα το καταλάβουν). Βέβαια, μετά τα πιο πάνω ηρωικά, πως θα πείσεις το παιδί ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι συμπατριώτες μας? Η απάντηση είναι και πάλι η απλότητα και η συντομία.

Τουρκοκύπριοι: …. Υπάρχουν…. Μπορεί όχι για πολύ….. το βιβλίο συστήνει υπομονή….

Τέλος, στο κεφάλαιο «Μεγάλες Φιγούρες της Νεότερης μας Ιστορίας» τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν μόνο αυτά τα απλά πράγματα:

Ο Μακάριος Ζει
Ο Γρίβας Ζει
Ο Κληρίδης Ζει
Ο Elvis Ζει

… κουφάλα νεκροθάφτη…



Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του post ακουγόταν θαλασσινή μουσική και προσφέρθηκε χυμός. Όλοι έμειναν πανευτυχείς και είναι «έτοιμοι για μπάνιο».

και κάτι πιο σοβαρό

Για να αφήσουμε λίγο τις ορμόνες μου κατά μέρος, αντιγράφω ένα άρθρο του κ. Κώστα Κωνσταντίνου από τον σημερινό Πολίτη στη στήλη του "Κατά Βαρβάρων":

Όταν οι Κυπραίοι αφήνουν τα "μούχτιν" και γράφουν Ιστορία

Λαλίστατοι οι πολιτικοί μας για τα βιβλία της Ιστορίας. Φοβεροί, πραγματικά! Έχουν ισχυρότατη άποψη όλοι τους αλλά ουδείς σκέφτηκε να εισηγηθεί πως, εάν δεν μας κάνουν τα βιβλία τα οποία τζάμπα (τζάμπα για μας, διότι οι μαλάκες φορολογούμενοι στην Ελλάδα πληρώνουν το ουδόλως ευκαταφρόνητο κόστος μια χαρά) θα πρέπει ίσως να παύσουμε να είμαστε το μοναδικό κράτος στον πλανήτη το οποίο χρησιμοποιεί (τζάμπα πάντα) τα βιβλία ενός άλλου κράτους στα σχολεία του και να τυπώσουμε δικά μας βιβλία, αντί να διαμαρτυρόμαστε διότι (το άλλο κράτος) δεν ασχολείται στα βιβλία του τόσο όσο θα θέλαμε μαζί μας. Είπαμε, την "ποθκιαντραποσύνη" ως λαός την έχουμε στο αίμα μας αλλά είναι ανάγκη να τη σηκώνουμε παντιέρα; Πρέπει όλοι να μας πάρουν χαμπάρι;

Οι απόψεις των πολιτικών μας, στους οποίους παρουσιάστηκαν χθες τα "αμαρτωλά" βιβλία Ιστορίας (τα οποία παίρνουμε τζάμπα αλλά δεν μας κάνουν) ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Όλοι επεσήμαναν ελλείψεις αλλά ουδείς είδε τις ελλείψεις... από την ανάποδη. Και εάν από όλους θα το περιμέναμε, από τον κ. Σαμψών του ΔΗΣΥ ομολογούμε ότι μας εξέπληξε. Ο κ. Σαμψών είπε πως στο (τζάμπα) βιβλίο το οποίο τους παρουσίασαν δεν αναφέρονται τα φυλακισμένα μνήματα, δεν αναφέρονται τα βασανιστήρια, οι απαγχονισμοί, δεν αναφέρονται τίποτα απ' εκείνα, όπως σημείωσε, ''τα οποία εμείς διδαχθήκαμε, τα οποία έχουν δώσει σε μας τα εφόδια να μπορούμε να γνωρίζουμε και την ιστορία, τις καταβολές μας και από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε''.

Ναι, είναι σημαντικά λ.χ. τα βασανιστήρια του '55-'59, δεν λέμε. Αλλά ποιος είπε στον κ. Σαμψών και τους υπόλοιπους ότι ο Έλληνας φορολογούμενος είναι υποχρεωμένος να δίνει την έμφαση που δίνει ο Κύπριος στα Βασανιστήρια του '55-'59; Μπορεί να μην το θεωρούν τόσο σημαντικό οι άνθρωποι ώστε να του δώσουν την έκταση που θέλουμε εμείς. Αυτοί πληρώνουν τα βιβλία. Από την άλλη, ίσως ο Έλληνας φορολογούμενος να ενδιαφέρεται περισσότερο να μάθει (και ο ίδιος αλλά και τα παιδιά του στο σχολείο) ποιες αμαρτίες πληρώνει τα τελευταία 33 χρόνια και γιατί αναγκάστηκε να γεμίσει το ελληνικό Δημόσιο με Κύπριους, να σπουδάζει δεκαετίες τώρα τζάμπα τα παιδιά τους αφού τους πληρώσει τα βιβλία από την πρώτη Δημοτικού μέχρι και την Τρίτη Λυκείου και τόσα μα τόσα άλλα. Η βασικότερη των αμαρτιών που πληρώνουν ακούει, όπως ξέρουμε, στο όνομα Πραξικόπημα (της Χούντας, όχι του ελληνικού λαού). Και ο κ. Σαμψών, λόγω ειδικά των... καταβολών του, θα ανέμενε κανείς ότι θα ήταν λίγο πιο σεμνός στις υποδείξεις του για τις ελλείψεις των βιβλίων. Διότι, μεταξύ μας, η συμπερίληψη όλων αυτών των σκοτεινών κεφαλαίων της σύγχρονης Ιστορίας του ελληνισμού (τα οποία επίσης απουσιάζουν από τα βιβλία αλλά δεν δείχνει να ενοχλείται κανείς) θα ήταν πολύ πιο σημαντική από τα Βασανιστήρια του '55-'59. Για να ξέρουμε όντως "από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε'' που λέει και ο κ. Σαμψών.

Από την άλλη φυσικά, είναι να απορεί κανείς τι σόι βιβλία θα γράψουμε και πόσο αντικειμενικά θα αποδίδουν αυτά την Ιστορία. Ίσως, από αυτή την άποψη, να είναι χίλιες φορές καλύτερα τα βιβλία από την Ελλάδα τα οποία, με τις ελλείψεις και τις "ανακρίβειές" τους, προσεγγίζουν αν μη τι άλλο με έναν πιο νηφάλιο τρόπο τα γεγονότα. Πιο νηφάλιο, σίγουρα, από αυτόν με τον οποίο θα την προσεγγίσουν οι διάφοροι εδώ, οι οποίοι (ειδικά με δεδομένο ποιοι μας διοικούν σήμερα) είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα αρπάξουν την ευκαιρία για να περάσουν όσο πιο ακραία μηνύματα μπορούν μέσα από τα βιβλία, χωρίς φυσικά να τολμήσουν να αγγίξουν την άλλη όψη της Ιστορίας, τις δικές μας... αμαρτίες. Αν δει κανείς το κλίμα που καλλιεργείται σήμερα στα σχολεία μας (με κάποιες, σπάνιες εξαιρέσεις), το ερώτημα "τι σόι βιβλία θα γράψουμε" απαντάται μάλλον αφ' εαυτού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που, χθες, η κοινοβουλευτική Ακροδεξιά, το ΕΥΡΩΚΟ, εμφανίστηκε να υποστηρίζει ένθερμα το ενδεχόμενο της τοπικής συγγραφής των βιβλίων της Ιστορίας (αλλά μόνον αυτών - τα άλλα τους κάνουν και τζάμπα). Διότι, οι επόμενες γενιές πρέπει να ξέρουν "από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε'' που λέει και ο κ. Σαμψών. Να ξέρουν πού πατούν. Για να τα κάνουν τόσο... καλά όσο και οι προηγούμενες; Μάλλον γι' αυτό.

Η εκδίκηση της Ελένης

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Πρέπει να είναι οι ορμόνες μου, πως το λένε στα αγγλικά, I can’t think straight.

Νιώθω συνέχεια ότι είμαι σε ένα σύννεφο, όλα περνούν από μπροστά μου σε slow motion, και εγώ κάθομαι και παρακολουθώ. Για κάποιο λόγο έχω πάθει τρομερό κόλλημα με τα 70s, καθώς επίσης και για οτιδήποτε cheesy που μέχρι προηγουμένως κορόιδευα. Νιώθω συνέχεια ότι είμαι σε ένα φιλμάκι με παπαρούνες και μαργαρίτες, τρέχω σε αργή κίνηση και το μαλλί ανεμίζει.

Για να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος, ακούω Μαρινέλλα στο ράδιο και το δυναμώνω. Προχτές, ενώ οδηγούσα, έβαλε το ράδιο αυτό του Πουλόπουλου, το «Αγάπα με» και έβαλα τα κλάματα μέσα στη μέση της κίνησης. Επιστρέφει ο Έτερος σπίτι από τη δουλειά και κρέμομαι από πάνω του σαν εκκρεμές. Κάνω σαν ηλίθια.

Τι ρεζιλίκια είναι αυτά στην ηλικία μου?

Άσε το άλλο, τη μανία που με έπιασε να δω όλα τα έργα της Ελένης Ναθαναήλ (γιατί ειδικά αυτή τη ηθοποιό δεν έχω ιδέα). Το Σαββατοκύριακο ανακάλυψα ένα έργο της Ναθαναήλ το «η Πρόκληση» και κάτσαμε παρέα για πλάκα να το δούμε. Όλη η παρέα παρά τρίχα να κατουρηθεί από το γέλιο, το δε ύφος, οι διάλογοι, τα ρούχα και η μουσική ήταν για γέλια (με τα σημερινά πάντα δεδομένα). Εγώ από μέσα μου κάθε φορά που παιζόταν φάση –αυτή θλιμμένη (τι άλλο θα ήταν η Ναθαναήλ στα έργα της) στην αποβάθρα να τον βλέπει που φεύγει με το καράβι και όμως έπρεπε να μείνει πίσω και να παντρευτεί κάποιον μοχθηρό που δεν θέλει- συγκινούμουν. Πως και δεν έγινα ρεζίλι μπροστά στον κόσμο είναι επίτευγμα.

Και τώρα θέλω να δω το «Εκείνο το Καλοκαίρι», με διάβασε σε παρακαλώ deep υπόθεση να λιώσεις από καημό:

«Ένα ζευγάρι μετά από διετή χωρισμό, βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Εκείνος (Λάκης Κομνηνός) έρχεται από το Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της γυναίκας του (Έλενα Ναθαναήλ) και η συνάντηση αναζωπυρώνει τη φλόγα του έρωτα τους. Εκείνος είναι έτοιμος να ξαναρχίσει μια καινούργια ζωή μαζί της, αλλά εκείνη είναι καταδικασμένη να πεθάνει από μια ανίατη αρρώστια. Αυτό είναι το τελευταίο τους καλοκαίρι, και το μόνο που θέλει είναι να φέρει στον κόσμο το παιδί τους, ένα αξιολάτρευτο κοριτσάκι (Ρούλα Χριστοπούλου).»

(προφανώς είναι μια ανίατη αρρώστια που σου επιτρέπει να τρέχεις στις ακρογιαλιές και να είσαι έγκυος, ενώ παράλληλα είσαι μια κουκλάρα.)

Ναι, είναι το ελληνικό version του αμερικάνικου έργου «Love Story» με τους Ryan O’ Neal και την Ally MacGraw. Γυρίστηκε το 1971 και φαίνεται, λόγω Χούντας και χαράς έπρεπε να μπει και το twist του παιδιού (Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια είναι αυτή όχι αστεία).

Χάθηκε να πάθαινα φλασάκι με το punk ή τη μουσική reggae??

Πρέπει να είναι η χαρούμενη φάση εγκυμοσύνης όπου οι ορμόνες σου σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι σε LSD trip. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το συννεφάκι sepia χρωμάτων και θλιμμένων ηρωίδων που όλο και κάποιον θέλουν αλλά μέχρι να τους κάτσει τους βγάζει τη ψυχή. Και κλάμα ο λαός.

Για την περίπτωση της Μαρινέλλας και του Πουλόπουλου, σηκώνω τα χέρια ψηλά, παραδίδομαι, και ελπίζω (για το καλό του ραδίου και του CD player μου) να μου περάσει σύντομα. Τι ερεθίσματα τελικά θα δώσω σε αυτό το παιδί?



Όποιος έχει σε MP3 version το «Aγάπα με» του Πουλόπουλου, το «Μίλα μου» (με τη Μαρινέλλα, όχι τη Μάρω Λύτρα), το «Πάρ’ το φεγγάρι και κάνε το…γαλατομπούρεκο» (καταλάβατε) ή οτιδήποτε σε cheesy 70s ελληνικά τραγούδια που δεν μου έρχονται τώρα στο νου αλλά άμα τα ακούσω θα βάλω τα κλάματα, θα εκτιμήσω ιδιαίτερα αν μπορέσει να μου το στείλει στο email να ξεσαλώσω μπας και μου περάσει.

Θα σας ευχαριστήσω δημόσια, no questions asked.

Και στο βάθος… κορίτσι

Ο γιατρός ισχυρίζεται ότι θα κάνουμε κορίτσι. Εγώ είδα μόνο μια μούντζα στο monitor. Ο Έτερος χαίρεται περισσότερο. Τα κορίτσια είναι χαριτωμένα και αγαπούν τους μπαμπάδες τους. Εγώ σκέφτομαι την πάλη με το φρύδι, το μαλλί, το πόδι και το μπικίνι που θα ζήσει αυτό το κορίτσι. Ίσως σε 15 χρόνια να μπορείς να κάνεις laser στο σπίτι σου. Πιστεύουμε το γιατρό.

Κοριτσομάνια. Μέχρι και η γάτα κορίτσι είναι. Ο Έτερος θα ζει με 3 γυναίκες. Το όνειρο κάθε άντρα. Πασάς.

«Γιατρέ, θα πρέπει να χτίσω σπίτι της κόρης μου? Να αφήσουμε σίδερα να εξέχουν πάνω στην ταράτσα για κάθε ενδεχόμενο?»

«Θέλεις να πεις θα θέλει να βγαίνει έξω? ΜΕ ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ??? Θα την σκοτώσω!!!»

Ο γιατρός παρεμβαίνει στη συζήτηση για να μας αναφέρει ότι το μωρό είναι μόνο 8.5 εκατοστά σε ύψος, άρα προς το παρόν δεν πρέπει να ανησυχούμε για τα νυχτοπερπατήματα του. Μάλλον για το σίδηρο του και αν τα κόκαλα του έχουν αρκετό calcium.

Σωστά.

Φεύγοντας από το γιατρό, μπορούμε όμως να επιδοθούμε στο σπορ «τι να το ονομάσουμε άραγε»??

Άμα ξέρεις ένα άτομο με ένα συγκεκριμένο όνομα, για σένα συχνά το όνομα αυτό μπορεί να αντιπροσωπεύει μόνο το άτομο που ξέρεις και πολύ δύσκολα μπορείς να δεις ένα όνομα έξω από το καλούπι του ατόμου που ξέρεις. Αν για παράδειγμα μισείς ένα άτομο που το λένε Κυριάκο, το όνομα Κυριάκος για σένα έχει καταστραφεί και δεν σου αρέσει. Αυτό είναι καταστροφικό, όπως θα δείτε στη συνέχεια.

Μια προκαταρκτική συζήτηση έδειξε ότι τα ονόματα των παππούδων αποκλείονται λόγω του ότι δεν παρουσιάζονται και αυτά που παρουσιάζονται μας έχουν εκνευρίσει ανεπανόρθωτα. Η μαμά Εταίρα για παράδειγμα, που έχει ένα αντικειμενικά normal όνομα, όταν της είπαμε ότι το παιδί θα είναι κορίτσι και θα γεννηθεί αρχές Αυγούστου, αντί να μας εισηγηθεί το όνομα της, μας εισηγήθηκε να ονομάσουμε το παιδί «Σωτήρα» διότι μια μέρα του Αυγούστου (που δεν ξέρω ποια) είναι η γιορτή του Σωτήρα μας (έχω αναφέρει ότι η μαμά Εταίρα είναι της εκκλησίας?)

Σωτήρα? Jesus Christ?

«Και γιατί να βγάλουμε το παιδί Σωτήρα? Αν είναι να το βγάλω όνομα χωριού, θα το βγάλω Ορόκλινη. Ή Κακοπετριά, ή Ευρύχου!! Παιδί με το όνομα Σωτήρα, εγώ ΔΕΝ ΒΓΑΖΩΩΩ.»

«Επίσης δεν μπορούμε να το βγάλουμε κάτι πολύ απλό… π.χ. Κούλλα. Φαντάσου στο μέλλον να έχει για φιλενάδα ένα παιδάκι που το λένε… Νεφέλη. Δίπλα από το Νεφέλη, το Κούλλα είναι πολύ κοινό.»

«Σωστά»

«Εμένα μου αρέσει το Ναταλία.»

«Χαρά, Μάγια, Σεμέλη, Αυγή και λοιπά… αερικά είναι πολύ χίπικα. Όπως επίσης είναι πολύ πομπώδη και τα hard core ελληνικά ονόματα και ότι έχει να κάνει με αρχαία τραγωδία και Τρωικό πόλεμο.»

«Άρα αποκλείονται Ιφιγένεια, Αντιγόνη, Κλυταιμνήστρα, Περσεφόνη, Πηνελόπη… (έλα σκέψου λίγο)… Λήδα, Κασσάνδρα, Ερμιόνη, Ίριδα (??), Δηιδάμεια (ο Χριστός και η Παναγία), Εκάβη, Άρτεμη, Αθηνά..»

«Θυμάσαι παλιά μια μόδα που έβγαζαν ονόματα όπως Ελλάδα, Ελισάβετ, Μακαρία, Νταιάνα… Έλεος!! Ειδικά αν σου βγει το παιδί αριστερό, μιλάμε για πολύ πλάκα!!»

«Ανδρομάχη?»

«Τρωικό είναι και αυτό. Όχι, διότι μια γειτόνισσα μας ονομαζόταν Ανδρομάχη και για συντομία τη φωνάζαμε κυρία Μάχη και ήταν μια χοντρή κυρία με χέρια σαν δοκάρια και όλη μέρα άπλωνε σεντόνια πάνω στην ταράτσα της. Όχι, όχι, απορρίπτεται.»

«Πολυξένη? Και για συντομία Πόλυ?»

«Μα είσαι με τα καλά σου?» Άσε που και αυτό είναι Τρωικό:

«…Η προσφορά του Αχιλλέα στον πόλεμο ήταν πολύ μεγάλη, γι' αυτό ο Οδυσσέας λέει πως πρέπει να του προσφέρουν ένα από τα πιο εκλεκτά λάφυρα. Προτείνει λοιπόν να θυσιάσουν στον τάφο του την κόρη του Πρίαμου Πολυξένη. Οι Αχαιοί συμφωνούν με την πρότασή του και αρχίζουν οι προετοιμασίες για τη θυσία, που θα γίνει στον τύμβο του Αχιλλέα και του Πάτροκλου από τον Νεοπτόλεμο μπροστά σ' όλους τους Αχαιούς.

Και πραγματικά η Πολυξένη πλησιάζει με αληθινή βασιλική αξιοπρέπεια στο χώρο της θυσίας, αρνείται κατηγορηματικά να την κρατήσουν, γονατίζει και δέχεται το θανάσιμο χτύπημα στο λαιμό από το σπαθί του γιου του Αχιλλέα Νεοπτόλεμου. Οι Αχαιοί μένουν άφωνοι από συγκίνηση για τη γενναία στάση της κοπέλας και αποφασίζουν να κάψουν το νεκρό κορμί της με τιμές…»

«Είδες? Είχε και άσχημο τέλος. Ξέχνα το.»

«Εμένα μου αρέσει το Ναταλία.»

«Κλεοπάτρα?»

«Κλεοπάτρα έλεγαν την κατινιέρισσα στο δημοτικό μας και μύριζε όλη μέρα κούπες.» Πάει και η Κλεοπάτρα.

«Στέφανη, Νικόλ, Νικολίνα, Νικολέττα?»

«Όλες οι τύπισσες που ξέρω με αυτά τα ονόματα ήταν ιδιαίτερα snob, ήταν όλες κόρες ιατρών και ψηλομύτες του κερατά. Το παιδί μας χρειάζεται ένα normal όνομα, διότι θα είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας.»

«Εμένα μου αρέσει το Ναταλία.»

«Μ’ έχεις πρήξει με το Ναταλία και το Ναταλία. Ποια είναι αυτή η Ναταλία και ποιο απωθημένο έχεις με αυτό το όνομα?»

«Κανένα απωθημένο δεν έχω, αλλά αν είναι να αποκλείσουμε ονόματα προηγούμενων γκόμενων πρέπει να αποκλειστούν και τα Ειρήνη, Λουκία, Λίτσα, Μάγδα, Μυρτώ, Μικαέλλα, Γεωργία, Κωνσταντίνα, Τζένη, Τζούλια, Σιμόνη, Σταυρούλα και Τζίνα (τα ονόματα σε «Τζ» είναι το φεγγάρι που έκανε ο Έτερος στην Αθήνα. Μερικά από τα πιο πάνω είναι και δικά μου, στο θηλυκό τους. Είμαστε δημοκρατικοί στους αποκλεισμούς.)

«Να το βγάλουμε το όνομα της προ-γιαγιάς μου?»

«Πως την έλεγαν?»

«Σεβαστή»

«Αντιλαμβάνεσαι ότι το έτος 2007 ΔΕΝ βαφτίζονται παιδιά με αυτό το όνομα? Σκέψου λίγο. Θα πάει το κορίτσι να σπουδάσει. Θα πάει σε πάρτι και θα θέλει να συστηθεί. Θα έρθει ο γκόμενος ο Erasmus να τη ρωτήσει:

- Hello, what’s your name?
- My name is Sevasti.
- Oh, strange name. What does it mean?
- It means respectable…

Σου κάθεται μετά από αυτό ο γκόμενος? Δεν σου κάθεται!! Θέλεις να καταστρέψεις την κοινωνική ζωή της κόρης σου?»

«Να το βγάλουμε Αννίτα. Είναι χαριτωμένο, μοντέρνο και αρκετά funky»

«Αννίτα έλεγαν την καθηγήτρια των γαλλικών μου. Όπως και την Αννίτα Πάνια… και το ανέκδοτο Αννίτα Σκέλια…. Κινδυνεύει να γίνει η πουτάνα του σχολείου. Όχι»

«Να το βγάζαμε κάτι ξένο πειράζει? Ας πούμε… Ναόμι?»

«Λίζλ, Μπριγκίτε, Μάρθα, Γκρέτλ…»

«Και σένα πως θα σε λένε? Captain Georg Von Trapp, στο Sound of music? Αν είναι έτσι να το βγάλουμε Χάιντι, Χιονάτη, Κοκκινοσκουφίτσα..»

«Μη λες βλακείες, πως θα συστήνεται το παιδί? Άσε που αν το βγάλουμε Κοκκινοσκουφίτσα θα σκοτωθεί μέχρι να μάθει να γράφει το όνομα του.»

«Μήπως να τη βγάζαμε κάτι απλό και εύκολο, Μαρία, Ελένη, Χριστίνα, απλά και εύκολα πράγματα? Μαρία λεν τη Παναγιά, Μαρία λεν και σένα που λέει και το τραγούδι. Το δε Ελένη είναι όνομα μπαλαντέρ, ταιριάζει παντού.»

«Δεν έχεις και άδικο»



…Οι συνομιλίες συνεχίζονται με τη συμμετοχή τεχνικών επιτροπών... αν καταλήξουμε κάπου να με φτύσετε….

Συζυγικές Συζητήσεις

Χρίστος Δοξαράς – Μάρθα Καραγιάννη - «Γοργόνες και Μάγκες»

Δοξαράς: Μαρίνα! Μαρίνα! Στάσου λίγο. Μη φεύγεις.
Καραγιάννη: Σε παρακαλώ! Μη με παίρνεις εξ οπισθίως, γιατί είμαι μυστηρευομένη.
Δοξαράς: Μήπως εννοείς μνηστηρευομένη?
Καραγιάννη: Τι είναι παιδί μου ο γάμος? Μυστήριο δεν είναι? Άρα είναι ο μυστήρ! Και εγώ είμαι μυστηρευομένη!



Γιώργος Κωνσταντίνου – Μάρω Κοντού – «Η γυνή να φοβήται τον Άνδρα»

Κωνσταντίνου: Αυτό που σου λέω
Κοντού: Αυτό που σου λέω εγώ.
Κωνσταντίνου: Σύνελθε Ελένη.
Κοντού: Σύνελθε εσύ, Αντωνάκη.
Κωνσταντίνου: Πρόσεχε, Ελενίτσα, γιατί εγώ είμαι παλάβρας. Δε λογαριάζω τίποτα. Παίρνω αυτή τη στιγμή το καπελάκι μου και φεύγω.
Κοντού: Άκουσε να δεις Αντωνάκη μου… δέκα χρόνια μ’ έπρηξες «παίρνω το καπελάκι μου» και «παίρνω το καπελάκι μου». Ε, λοιπόν πάρε το καπελάκι σου και ώρα καλή στην πρύμνη σου και αγέρα στα πανιά σου.
Κωνσταντίνου: Αααααα, με καπέλωσε. Φεύγωωωω…. Φεύγωωωω



Αλίκη Βουγιουκλάκη – Δημήτρης Παπαμιχαήλ – «Αχ αυτή η γυναίκα μου»

Παπαμιχαήλ: Με συγχωρείς αγάπη μου. Τι είναι αυτό?
Βουγιουκλάκη: Φουστάνι.
Παπαμιχαήλ: Καλά. Μόνο μπλούζα έχει?
Βουγιουκλάκη: Ολόκληρο είναι. Ολόκληρο.
Παπαμιχαήλ: Και η φούστα? Τι έγινε η φούστα?
Βουγιουκλάκη: Νάτη.
Κωνσταντάναρου: Είναι στη μόδα κύριε. Τα μίνια, που λένε.
Παπαμιχαήλ: Βρε, άει παράτα μας και συ.



Δρακούνα- Έτερος – «Όλα είναι το μυαλού και η παντρειά της τύχης»

Έτερος: Στο τελευταίο πάρτι που πήγαμε, δεν μου σέρβιρες φαί με τα χεράκια σου, και αν δεν φιλοτιμούσε η ΦΣ να με σερβίρει ακόμα θα περίμενα….Το’ πιασες?

Δρακούνα: Εγώ αυτό που έπιασα είναι ότι η ΦΣ χαλάει την πιάτσα και πρέπει οπωσδήποτε να της μιλήσω σχετικά.

Έτερος: Αυτό που έπρεπε να πιάσεις, ήταν ότι μια καλή σύζυγος από ευγένεια και χαρά, πάντοτε σερβίρει το σύζυγο της σε κοινωνικές εκδηλώσεις.

Δρακούνα: Γιατί να θέλει κάποιος να κάνει αυτό το πράγμα?.... Ίσως επειδή ο ίδιος είναι κουτσός, στραβός, ανίκανος, και δεν προσανατολίζεται να βρει το μπουφέ? Θεωρώ αγάπη μου ότι δεν πάσχεις από καμία ασθένεια που σου περιορίζει τις κινήσεις του σώματος σου, η δε όραση σου είναι καλύτερη από τη δική μου. Θα μπορούσα βεβαίως στο επόμενο πάρτι, να σε σερβίρω με τον χειρότερο συνδυασμό του μπουφέ (π.χ. πουρέ πατάτας και γιαούρτι) για να μάθεις τι εστί «σερβίρισμα» και να με αφήσεις ήσυχη!

Το κυπριώτικο σκετς

Το δεύτερο και τελευταίο μέρος με τους υπόλοιπους ανατρεπτικούς χαρακτήρες:

O καλός εργατικός νέος του χωριού: Πρέπει απαραίτητα να είναι όμορφος και να διαθέτει μουστάκι (τώρα, πως συνδυάζονται τα δύο δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι είναι μια πρόκληση για την μακιγιέζ της σειράς). Πρέπει να έχει ένα τίμιο όνομα όπως, Παναής, Κωστής, Αντρίκκος, Σαββής. Αυτός κανονικά θα μπορούσε να είναι και ο γιος του πλούσιου που θέλει τη φτωχή γκόμενα-Παυλίδου αλλά ποιος μπορεί να ταυτιστεί με ένα πλούσιο νέο που τα έχει όλα έτοιμα από τους γονείς του? Άρα ο νέος:

α) Είναι ο φτωχός πλην τίμιος γεωργός/εργάτης/μισταρκός/ άλλη παραδοσιακή τέχνη της αρεσκείας σας που θέλει την πλούσια γκόμενα-Παυλίδου. Στέλλει προξενιά και απορρίπτεται, ξημεροβραδιάζεται κάτω από το παράθυρο της, λιώνει από καημό, ίσως και για περισσότερο suspense να βάλει ο πλούσιος να τον δείρουν.

β) Είναι φτωχός πλην τίμιος γεωργός/εργάτης/μισταρκός/ άλλη παραδοσιακή τέχνη της αρεσκείας σας και θέλει μια εξίσου φτωχή γκόμενα-Παυλίδου, που όμως θέλει και ο πλούσιος γιος του πλούσιου χωρικού. Σε αυτή την περίπτωση ο γιός του πλούσιου χωρικού είναι ένα ρεμάλι και μισό (για να μην τον συμπαθήσουμε) και η φτωχή γκόμενα-Παυλίδου κινδυνεύει να την πασάρουν στον πλούσιο και να ζήσει μια ζωή δυστυχισμένη ως η γκόμενα-τρόπαιο του πλουσίου.

γ) Μπορεί να μην παίζει καθόλου γκομενικό με το νέο μας, αλλά να έχει μια παλιά και αόριστη βεντέτα με τον πλούσιο του χωριού. Μπορεί να περιλαμβάνει χωράφια (σταθερή αξία της υπαίθρου), μπορεί να περιλαμβάνει θέμα τιμής. Ότι και να’ ναι, οι δύο τους πρέπει να βρίσκονται συνέχεια σε κόντρα αλλά άμα το καλοσκεφτείς, αν δεν παίζει γκομενικό ο τηλεθεατής βαριέται άρα το τρίτο σενάριο να αποφεύγεται.

Ο catalyst, ή αν θέλετε ο από μηχανής Θεός του κυπριώτικου σκετς είναι η χήρα του χωριού. Είναι ο χαρακτήρας μπαλαντέρ, μπορεί να κάνει τα πάντα, έχει πρόσβαση σε όλους και συμφέρει. Μπορεί να είναι:

α) πονηρή και κουτσομπόλα (άμα όλοι είναι καλοί και ενάρετοι πως θα μαθαίνουμε τα νέα?)
β) πουτανέ που παίζει το μάτι της που διατηρεί σχέση με τον πλούσιο (γι’ αυτό και τον κάνει ότι θέλει). Μην φανταστείτε όμως τη χήρα στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», καμία σχέση. Οι Κύπριες χήρες είναι low key και δεν προκαλούν τέτοια αναστάτωση. Ίσως επιδή τα κυπριώτικα σκετς δεν γράφονται από κολοσσούς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.
γ) η προξενήτρα που θα φέρει την γκόμενα-Παυλίδου και τον καλό εργατικό νέο μαζί

Κάτι σε Πόπη Αβραάμ θα ήταν ιδανικό. Ότι και να κάνει αυτή η γυναίκα, δεν μπορεί να παίξει συνεσταλμένο χαρακτήρα. Μια ίντριγκα τη θέλει ο ρόλος της.

Τέλος, το κυπριώτικο σκετς πρέπει να έχει και κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες για να κάνουν κίνηση και να προχωρά καλύτερα η ιστορία. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες συνήθως είναι οι ακόλουθοι:

Ο Δάσκαλος: Θλιβερή και ξενέρωτη φιγούρα. Όλοι μιλούν στην κυπριακή διάλεκτο, αυτός επιμένει να μιλά νέα ελληνικά λες και βρίσκεται στην Αθήνα. Όλοι φορούν παραδοσιακές στολές, αυτός είναι ντυμένος φράγκικα. Είναι η προσωποποίηση της Μαμάς Πατρίδας στο χωριό. Η εθνικιστική νότα που τους έλειπε. Οι συμβουλές του πάντοτε περιλαμβάνουν αναφορές στον Περικλή και τον Κολοκοτρώνη. Νιώθει πολύ άνετα να ξεσηκώσει τους χωρικούς σε αιματηρό αγώνα για γενική και αόριστη «Ελευθερία». Αυτός στο εν των μεταξύ θα κάθεται στον καφενέ να πίνει τον καφέ του. Θα ήταν ίσως πιο ευτυχισμένος αν έβρισκε και αυτός μια γκόμενα να βγάλει τα μάτια του κάτω από τις χαρουπιές. Πρέπει όμως με κάποιο τρόπο να δείξουμε ότι οι χωρικοί είναι Ελληνοκύπριοι.

Ο παπάς: Και πάλι, επιδή τα κυπριώτικα σκετς δεν γράφονται από κολοσσούς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, ο παπάς στα κυπριακά χωριά δεν είναι ο συμφεροντολόγος, δολοπλόκος τραγόπαπας, αλλά ένα αιωνόβιο χούφταλο γεροντάκι που κάθεται όλη μέρα μέσα στο καφενείο και προσφέρει κοινωνική κριτική όπως τους 2 γέρους που κάθονται πάνω στον εξώστη στο Muppet Show. Δεν του δίνει σημασία κανένας. Πετάει γνωμικά από το Ευαγγέλιο που και που. Είναι όμως λιγότερο ξενέρωτος από το δάσκαλο.

Κανονικά ζευγάρια: Το χωριό πρέπει να διαθέτει και 2-3 happily married ζευγάρια (βιοπαλαιστές οπωσδήποτε) με 5-6 παιδιά το καθένα. Για να έχει να κάνει κάτι η μαμή. Και να δικαιολογούν την υπογεννητικότητα των υπολοίπων χαρακτήρων που όλα τα κάνουν εκτός από παιδιά. Και να είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν είχε και τίποτα να κάνεις στην κυπριακή ύπαιθρο, εκτός από sex. Στο σπίτι, στο σταύλο, στα χωράφια, κάτω από τα δέντρα, μέσα στις ρεματιές κτλ. Σε αυτό προσθέτει και το γεγονός ότι τα παραδοσιακά ρούχα είναι loose και άνετα ρούχα χωρίς κουμπιά, που βγαίνουν εύκολα (δοκιμασμένο).

Τέλος στο κυπριώτικο σκετς,

- Δεν υπάρχουν gay χαρακτήρες
- Δεν υπάρχουν χαρακτήρες που να διαφωνούν με το δάσκαλο/ τον παπά ή την ελληνικότητα των κατοίκων

Διότι για να γίνει το κυπριώτικο σκετς πρέπει να πάρουμε και μια άλφα χορηγία, και χορηγία με ριζοσπαστικές ιδέες δεν παίρνουμε ούτε για δείγμα. Άσε που μπορεί να πρέπει να περάσουμε και deep μήνυμα στο κοινό, άρα εκτός από τα γκομενικά να πρέπει να προστεθούν και μακριοί μονόλογοι για τη Μαμά Πατρίδα και τους αγώνες του ελληνισμού.

Εννοείται ότι θα έχουμε happy ending.

Για αυτόν που θα γράψει το επόμενο κυπριώτικο σκετς

Γίνονται σημαντικά events και εγώ τα χάνω. Κοίτα τι έχασα η άσχετη:

«Το Ραδιοφωνικό ΄Ιδρυμα Κύπρου (Τμήμα Ραδιοφωνικών & Μουσικών Προγραμμάτων) διοργανώνει σεμινάριο συγγραφής Κυπριώτικου Σκετς στις 27/1/2007 στο Θεατράκι Ρ.Ι.Κ. από 09.00 εως 13.00.»

Και εγώ η απαράδεκτη το έχασα. Και τώρα έχασα την ευκαιρία της ζωής μου να γράψω ένα σενάριο για κυπριώτικο σκετς και να μπω κατευθείαν στο πάνθεο των ηρώων που αποθανάτισαν την κυπριακή πραγματικότητα του παρελθόντος και του μέλλοντος μέσα από σειρές που αγάπησε όλος ο κόσμος, ή τουλάχιστον τις αγάπησε τα χρόνια που το ΡΙΚ μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του κοινού, οι τηλεοράσεις ήταν λίγες και δεν είχε τίποτε εναλλακτικό να δεις.

Αλλά δεν παραπονιόμαστε.

Επειδή μιλώ εντελώς θεωρητικά και εκ του ασφαλούς (κάτι σαν προπονητής του καναπέ) θα θέσω τους δικούς μου κανόνες για τη συγγραφή ενός κυπριώτικου σκετς και όποιον πάρει ο Χάρος.

Πρώτα απ’ όλα, για μένα κυπριώτικο σκετς είναι το hard core παραδοσιακό. Να διαδραματίζεται απαραίτητα σε ορεινό χωριό της Μαραθάσας ή της Σολέας (διότι πουθενά αλλού δεν κατοικούσε ο κόσμος παλιά, άσε που τα γυρίσματα είναι πιο φτηνά σε εγκαταλελειμμένα χωριά). Οι ηθοποιοί θα είναι ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες, οι οποίες θα είναι καλοραμμένες και πιστές, όχι ότι βρήκαν έτοιμο από το βεστιάριο του Θ.Ο.Κ. Θέλω καλή εφαρμογή των ρούχων, αλλιώς ο θεατής δεν μπορεί να ταυτιστεί άνετα με αυτό που βλέπει. Ο Καυκαρίδης όταν κατέβαινε από το άλογο του στο «ο Κάμπος» δεν έσερνε τη βράκα του, του ερχόταν γάντι. Λεβέντης! Επίσης κομμένες οι ανταύγειες στις γυναίκες. Δεν μπορείς αγάπη μου να τρέχεις μέσα στη φύση με τη στάμνα και το μαλλί πάνω να έχει οξυζενέ νούμερο 20.

Και τώρα στην υπόθεση. Ακολουθούν οι χαρακτήρες με σειρά προτεραιότητας:

Πλούσιος γαιοκτήμονας χωρικός: Πρέπει απαραίτητα να είναι αυταρχικός, καταπιεστικός και λεβέντης. Πολύ βασικός στην ιστορία μας. Κάτι σε Καυκαρίδη (οι απίστευτες ερμηνείες του θα μείνουν αξέχαστες) Ο πλούσιος χωρικός μας μπορεί να είναι:

α) ελεύθερος και γκομενιάρης, να έχει για γκόμενα τη νεαρή χήρα/παίζει το μάτι της του χωριού ή μια παντρεμένη social climber που δεν θέλει τον άντρα την τον γεωργό χωρίς μοίρα. Σε κάθε περίπτωση, οι σχέσεις αυτές δεν θα έχουν καλό τέλος (διότι δεν είναι socially acceptable και τι μήνυμα θα δώσουμε στις νέες γενιές)?

β) παντρεμένος με την πρώην γκόμενα του χωριού που όμως τώρα καταπιέζει άγρια και η ίδια δεν τον θέλει, δεν τον ήθελε ποτέ, ήθελε τον φτωχό μισταρκό αλλά οι γονείς της την πάσαραν στον πλούσιο και είναι από τότε δυστυχισμένη. Τα βράδια ανάβει καντήλι και φαντάζεται τον παλιό της έρωτα το μισταρκό. Ενδεχομένως να τρώει και κέρατο από τις πιο πάνω συγχωριανές της.

γ) παντρεμένος αλλά να έχει κόρη/γιο σε ηλικία γάμου και να ψάχνει φανατικά το καλύτερο catch του χωριού για το παιδί του. Εννοείται ότι το παιδί του θα έχει ερωτευτεί παράφορα το πιο λάθος άτομο για τη θέση του και θα μαλώνουν όλη μέρα ποιος θα πάρει ποιον.

Η γκόμενα: Αυτή πρέπει να είναι νεαρή και κρύα σαν τα νερά (τον παλιό καιρό δεν υπήρχε ανομβρία και όλα τα ρυάκια κυλούσαν δίπλα από τα χωριά για να έχουν και ένα μέρος οι νέοι να πηγαίνουν ραντεβού για να παίρνουν μάτι και πίτσι-πίτσι.) Η νεαρή αυτή πολύ θα θέλαμε να είναι η μια και ανεπανάληπτη για αυτό το ρόλο Χριστίνα Παυλίδου (το συνεσταλμένο ύφος, τα μάτια που τρεμοπαίζουν, η ομορφιά που σε σκλαβώνει) αλλά έχει μεγαλώσει η Χριστίνα και άλλες πιο νέες ηθοποιοί ήρθαν να την αντικαταστήσουν. Η δεκαετία του 90’ όμως της ανήκει χωρίς συζήτηση και μετά από αυτήν έρχεται το χάος και η ανταύγεια.

Καλός ο Τσέχωφ Χριστίνα μου, αλλά σαν Μαρουλλού και Γριστινού, και Ελενού ΕΣΚΙΣΕΣ!!!

Η γκόμενα-Παυλίδου μπορεί να κάνει διάφορα πράγματα αλλά ότι και να κάνει, πρέπει να είναι ένας passive χαρακτήρας, διότι η παράδοση μας θέλει τις γυναίκες σιωπηλές και συνεσταλμένες (εκτός αν είσαι η χήρα που παίζει το μάτι της) Δεν μπορείς να είσαι αγνή αλλά να παίζει και το μάτι σου. Άρα:

α) Μπορεί να είναι η πλούσια κόρη του πλούσιου χωρικού πιο πάνω και να έχει ερωτευτεί τον φτωχό μισταρκό του παπά της. Σε αυτή την περίπτωση ο παπάς της βγάζει αφρούς μόνο που ακούει το όνομα του νέου και την κλειδώνει μέσα στο σπίτι και της φέρνει διάφορους γλοιώδεις τύπους που θέλουν να γίνουν γαμπροί. Αυτή αναστενάζει τις νύχτες στο παράθυρο της και περιμένει τον καλό της να σταθεί από κάτω και να της πετάξει γιασεμί και άλλα λουλούδια της κυπριακής υπαίθρου (ευτύχημα που η ηλεκτροδότηση στα χωριά της Κύπρου δεν ολοκληρώθηκε παρά τη δεκαετία του 60’) και τις μέρες βοηθά τη μάνα της στο φούρνισμα, το ζύμωμα, το κέντημα και διάφορες άλλες παραδοσιακές ασχολίες που θα προβληθούν έντεχνα μέσα από το κυπριώτικο σκετς για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί. Αγαπημένη της φράση: «Φύε Παναή!!! Αν σε έβρει δαμέ ο τζείρης μου εν να σε παίξει!!»

β) Μπορεί να είναι η φτωχή πλην τίμια κόρη της χήρας ράφτενας (άλλη χήρα αυτή –τραγική-) που την ερωτεύτηκε ο γιος του πλούσιου χωρικού πιο πάνω, και ο πατέρας του φυσικά αφρίζει και πάλι με τη σκέψη ότι το φτωχό ορφανό θα γίνει νύφη του. Σε αυτή την περίπτωση η γκόμενα –Παυλίδου είναι η καλύτερη κοπέλα του χωριού (στο κέντημα, το ράψιμο, τη νοικοκυροσύνη, το μαγείρεμα κτλ) ένα διαμάντι που οι κακουχίες την κάνουν ακόμα πιο όμορφη. Πρέπει απαραίτητα να παιχτούν σκηνές στη βρύση του χωριού, στο ρυάκι, στα χωράφια και στην εκκλησία (για να προβληθεί –παράλληλα με την φλογερή σκηνή- και η ωραία φύση της ορεινής Κύπρου).

γ) Δεν υπάρχει τρίτο ενδεχόμενο. Ή πλούσια είναι η γκόμενα, ή φτωχή, δεν υπάρχει μέση λύση. Αν ήταν μια κανονική χωριατοπούλα, με αξιαγάπητους γονείς δεν θα είχαμε ιστορία.


Συνεχίζεται με τους υπόλοιπους ανατρεπτικούς χαρακτήρες….

Rite of Passage

Σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής σου, είναι λογικό να έχεις την αίσθηση ότι προχωρείς σε ένα ανώτερο επίπεδο. Όταν για παράδειγμα τελειώσεις το σχολείο, το πανεπιστήμιο, μια σημαντική σχέση, το ξεκίνημα της πρώτης σου δουλειάς, όταν πληρώνεις μόνος σου τους λογαριασμούς σου, ο γάμος σου, η αγορά του σπιτιού σου. Όλα είναι γεγονότα κλειδιά που συνήθως σηματοδοτούν ένα ακόμα βήμα προς την ανάπτυξη σου. Είναι γεγονότα που μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις ότι ωριμάζεις.

Την Κυριακή, έζησα και εγώ ένα ακόμα γεγονός κλειδί που με έβαλε σε ένα άλλο επίπεδο στο παιγνίδι της δικής μου ζωής.

Πήγα στην πρώτη μου επίδειξη πλαστικών ειδών TUPPERWARE.

(γελάτε καημένοι και αδαείς θνητοί. Και ο Δίας σε τάπερ φύλαγε το νέκταρ και την αμβροσία του).

Άσε που εδώ μιλάμε για όνομα θρύλο. Ο όρος τάπερ (δηλαδή πλαστικό δοχείο που τοποθετούμε μέσα φαγητό) προέρχεται από τη μάρκα Tupperware. Μια μάρκα δίνει το όνομα της σε μια ενέργεια καθημερινής χρήσης. Όπως και την περίπτωση της Hoover. 120 εκατομμύρια νοικοκυρές σε 232 χώρες του κόσμου ορκίζονται στο όνομα Tupperware. Μιλάμε για μεγαλείο να υποκλιθείς, όχι αστεία.

Όλα άρχισαν όταν μου τηλεφώνησε μια οικογενειακή φίλη της μαμάς Δρακούνας και με κάλεσε σπίτι της. Πήρα έντρομη τη μαμά Δρακούνα να ρωτήσω τι εννοεί με το «επίδειξη τάπερ». Η μαμά Δρακούνα με καθησύχασε, δεν θα με φάει κανείς, η σωματική μου ακεραιότητα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο, ότι δεν θα κακο-χαρακτηριστώ bimbo-νοικοκυρά αν πάω, αντιθέτως οι επιδείξεις έχουν χαρακτήρα αυστηρώς κουλτουρέ, και παράλληλα με την επίδειξη γίνεται και ανάγνωση των ποιημάτων του Jean de La Fontaine στην original γαλλική γλώσσα. Απλά πράγματα δηλαδή. Αφού θα έχει απαγγελία ποίησης να πάω εγώ η λάτρης των γραμμάτων.

«Να πάμε μαζί.»
«Σαφώς, εννοείται ότι δεν θα πας μόνη σου. Υπάρχει κίνδυνος να αμολήσεις καμιά κοτσάνα. Θα κάτσεις δίπλα μου και θα κουνάς μόνο το κεφάλι σου. Και μην διανοηθείς να ρωτάς βλακείες.»

Φτάσαμε στο σπίτι και μας υποδέχτηκε η εν λόγω φίλη. Καθίσαμε στο σαλόνι και συστηθήκαμε στις υπόλοιπες 10 κυρίες που κάθονταν αραχτές στους άλλους καναπέδες. Μερικές γνωρίζονταν μεταξύ τους από άλλες επιδείξεις και μερικές άλλες ανυπομονούσαν να δουν τα νέα μοντέλα. Κάνω νόημα της μαμάς Δρακούνας.

«Τι εννοούν νέα μοντέλα? Πλαστικά τάπερ δεν θα δούμε?»
«Ναι, αλλά κάθε σεζόν, βγαίνουν νέα επαναστατικά μοντέλα με καλύτερα υλικά. Θα δεις, ορίστε, δες τον κατάλογο.» Μου δίνει ένα κατάλογο με…. πλαστικά.

(καημένοι μου που νομίζατε ότι τα Tupperware θα έμεναν τα ίδια και τα ίδια. Και τάπερ να είναι, θέλει την αλλαγή του. Για το καλοκαίρι κάτι σε λεμονί ή peachούδι και για το χειμώνα κάτι σε navy blue).

Η τύπισσα που έκανε την επίδειξη μας συστήθηκε (ελαφρώς παρτσακλό, ελαφρώς εκνευριστική, μιλούσε πολύ, ξερόλα και τάχα μου ενδιαφέρουσα –δηλαδή κανονική-). Έφερε ένα ολόκληρο πάγκο με πλαστικά τάπερ και ξεκίνησε ένα-ένα να μας εξηγεί τι κάνει το καθένα, που μπαίνει, τι μπαίνει μέσα, πως καθαρίζεται, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, πως θα επηρεάσει την οικονομία μας, όχι οι Τούρκοι δεν έκαναν διαβήματα και κινήσεις εντυπωσιασμού, τα Tupperware άλλωστε είναι στην Κύπρο από τη δεκαετία του 60’, μέχρι και οι Τ/Κ νοικοκυρές ορκίζονται στο όνομα τους.

Να μην σας πω ότι οι παρευρισκόμενες κρατούσαν μέχρι και σημειώσεις.

Θα ήταν υπερβολή.

Μας είχε δώσει όμως όλες από ένα μολύβι για να σημειώσουμε τι μας άρεσε.

Και κατάλογο (αλλά αυτό το είπαμε).

Ξέρατε ότι υπάρχει τάπερ που είναι πυρίμαχο και μπαίνει μέσα στο φούρνο και ψήνει ψητό και άλλα διάφορα του φούρνου?? Αυτό δεν το μαθαίνεις διαβάζοντας λογοτεχνία κυρίες μου.

Η επίδειξη κράτησε περίπου 30 λεπτά, και μετά μας άφησαν να συζητήσουμε το θέμα και να αποφασίσουμε. Επιδή εγώ ρωτούσα κάθε 3 λεπτά τη μαμά Δρακούνα τι κάνει το ένα και τι κάνει το άλλο (μη γελάτε, υπάρχουν τάπερ για τα πάντα: μικρά, μεγάλα, με ειδικά φίλτρα για να αναπνέει το ψωμί, το τυρί, το ζαμπόν, με λεπίδες για να κόβεις κρεμμύδι, με ραφάκια για καλύτερη αποθήκευση, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΑΣ ΛΕΩ) οι άλλες τύπισσες θεώρησαν σωστό να μου εξηγήσουν και να μου διηγηθούν τι προϊόντα έχουν οι ίδιες και πόσο ευχαριστημένες είναι.

Είχα την αίσθηση ότι έγινα δεκτή σε ένα exclusive club μελών που δεν μπορείς εύκολα να γίνεις μέλος, όταν όμως γίνεις, σε αποδέχονται όλοι με χαρά. Κάτι σαν μασόνοι. Στο θηλυκό τους. Το club αυτό ξέρει ποιο είναι και που πάει. Τα ξέρουν όλα. Είναι όλες μαμάδες. Μου εξηγούσαν τι κάνει το κάθε τι, τι είναι πραγματικά χρήσιμο και τι θα χρειαστώ αργότερα όταν μεγαλώσει η οικογένεια μου. Μετά άρχισαν να μιλούν κινέζικα για διάφορους τρόπους να μαγειρέψεις και να αποθηκεύσεις φαί και κάπου εκεί χάθηκα.

Τα ίδια έπαθα και όταν πήγα με τη μαμά Δρακούνα να μου αγοράσει χύτρα ταχύτητος.

Οι περισσότερες φαίνονταν γύρω στα 40, αλλά είχαν γιους που είναι τώρα στρατιώτες και κόρες που σπουδάζουν. Αντάλλαζαν ιστορίες για αγρίους του στρατού και πόσο κομπλεξικοί είναι οι διοικητές τους. Όλες φαίνονταν αξιοπρεπείς και καπάτσες κυρίες. Ούτε καταπιεσμένες φαίνονταν, ούτε θλιβερές υπάρξεις. Αντίθετα, έκαναν αστεία (με μένα κυρίως που δεν καταλάβαινα Χριστό και ρωτούσα που μπαίνει το κάθε κομμάτι), αντάλλαζαν εμπειρίες με τα τάπερ που διέθεταν και όλες παρήγγειλαν νέα κομμάτια για τη συλλογή τους.

Μετά τσακίσαμε τσάγια, καφέδες, γλυκά και αλμυρά.


Εννοείται ότι παρήγγειλα και εγώ τάπερ. Ένα φανταστικό διαστημικό αεροδυναμικό πράγμα με 2 ορόφους που είναι κατάλληλο και για αποθήκευση μπιμπερό και άλλα πλαστικά accessories του μωρού. Το πρώτο πράγμα που officially αγοράζω για το μωρό (με προοπτική). Είναι ένα όνειρο. Πωρώθηκα. Θέλω να με ξανακαλέσουν.

Ο Έτερος νιώθει περήφανος για μένα.

Παραλογίζομαι.

Παραλογίζεται και αυτός.

Καζαμίας εγκυμοσύνης

Ακολουθεί Καζαμία για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου και αλίμονο της αν δεν γίνει όπως τα περιγράφω.

Φεβρουάριος: Αισίως τελειώνω τον τρίτο μήνα και μπαίνω στον… τέταρτο (ρίξε ένα standing ovation για το μαθηματικό μυαλό). Οι αναγούλες θα κοπούν δια ροπάλου, η υπνηλία επίσης και θα γίνω κάτι σαν βρικόλακας - party animal – sexy mama. Η κοιλιά παραμένει σε λογικά επίπεδα, άμα ρουφήξω αρκετά, ξεγελώ ακόμα και τη μαμά Δρακούνα ότι δεν είμαι έγκυος. Το πρόβλημα είναι ότι πάνω από 2 δέκατα του δευτερολέπτου δεν μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου. Πόσοι να αναπνεύσουμε σε αυτό τον οργανισμό! Το τεκνό αποφασίζει επιτέλους αν θα γίνει γκόμενα ή γκόμενος αλλά επειδή δεν ξέρεις καμιά φορά, λέμε να περιμένουμε να ενηλικιωθεί για να βεβαιωθούμε.

Μάρτιος: Μπαίνει η άνοιξη. Ανθίζουν τα λουλούδια. Καρποφορούν τα δέντρα. Από όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει τίποτα, μόνο να ανοίξει λίγο ο καιρός να μην χρειάζεται να φορώ 6 layers ρούχων κάθε φορά που θέλω να μετακινηθώ. Ναι, ξέρω ότι ζω στην Κύπρο. Είμαι τουρτούρα και είναι πρόβλημα μου. Το τεκνό κάθεται σταυροπόδι (τώρα που διαθέτει και πόδια) μέσα στη μήτρα και αναλογίζεται την αβάστακτη ελαφρότητα του είναι. Περί τα τέλη Φεβρουαρίου, ανακαλύπτει ότι έχει και δύο χέρια που τρώγονται. Τα μασουλάει ευτυχισμένο.

Απρίλιος: Οι μάχες συνεχίζονται αμείωτες για το πώς θα είναι το όνομα του τεκνού. Δεν αγχωνόμαστε όμως διότι έχουμε άλλους 3-4 μήνες να σφαχτούμε καταλλήλως. Το τεκνό αρχίζει να μεγαλώνει και από size Playmobil γίνεται size Barbie. Δηλώνει ότι όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει εκατομμυριούχο, στο οποίο του υπενθυμίζουμε ότι λάθος μήτρα βρήκε να κατοικήσει, εμείς είμαστε παιδιά του λαού. Το τεκνό κάνει αίτηση για να μεταφερθεί σε πιο glamorous περιβάλλον. Απορρίπτεται λόγω του ότι στην αίτηση του ξέχασε να βάλει χαρτόσημο της λίρας.

Μάιος: Γράφω γράμμα στην Anna Wintour της αμερικάνικης Vogue για να την ευχαριστήσω που η μόδα φέτος θέλει τα ρούχα ριχτά και αερικά σαν ξέμπαρκος χίπης της δεκαετίας του 70. Μου θυμίζω την Έλενα Ναθαναήλ στο πιο χαρούμενο και με λιγότερο eye liner. Τα ρούχα είναι τόσο αερικά που δεν χρειάζεται να φορέσω καν maternity, πάω στο Zara και βγάζω τα μάτια μου σε λογικές τιμές. Το τεκνό κάνει σιωπηλή διαμαρτυρία προς συμπαράσταση των ανταρτών στην Κολομβία και του commandant Marcos. Αφού μόνο κόκκινο βλέπει εκεί που είναι, εξελίσσεται σε αριστερό. Πρέπει να το προσέξω αυτό.

Ιούνιος: Η κοιλιά μου λειτουργεί ως το κέντρο της Γης. Έχει το ίδιο gravitational pull με μια μαύρη τρύπα, μόνο που δεν επιβραδύνει το χρόνο αλλά επιμηκύνει την ανυπομονησία μου… ευτυχώς που δεν είμαι ελέφαντας. Προχτές στον ύπνο μου όταν γύρισα πλευρό, ο άξονας της Γης κουνήθηκε και κάτι πάγοι στο Βόρειο Πόλο έσπασαν. Λέω να κόψω τις μετακινήσεις. Το τεκνό ανακάλυψε ότι άμα με κλωτσήσει το κλωτσώ και εγώ πίσω. Θέλει να παίζει αυτό το παιγνίδι όλη μέρα. Σκέφτομαι να του αγοράσω Playstation για να με αφήσει ήσυχη. Τέλη του μηνός ο γιατρός μας ανακοινώνει με ύφος βλοσυρό ότι από τώρα μέχρι τη γέννα, κομμένο το sex λόγω κινδύνου να προκαλέσουμε πρόωρα τοκετό. Οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε θα γίνεται «εξωτερικά και manually»… πίσω στην early εφηβεία και το χούφτωμα δηλαδή… λέμε τα βράδια να πηγαίνουμε και σε ερημικά παρκάκια για το εφέ αλλά πλέον έχω γίνει βουβάλι και δεν λέει. Θα τρομάξουμε τα άλλα ζευγαράκια.

Ιούλιος: Κάθομαι ακίνητη και περιμένω. Μέσα στον κλιματισμό. Ο Έτερος επίσης. Το τεκνό ζει μια ευτυχία, απαγγέλλει Αρθούρο Ρεμπό και θέλει να το μοιραστεί μαζί μας αλλά εμείς δεν θέλουμε. Θέλουμε να πάμε διακοπές χύμα στο κύμα. Σκέφτομαι να στείλω το τεκνό πίσω στη μάνα του αλλά δεν γίνεται. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, λάθη δεν αναγνωρίζονται.

Αύγουστος: Το χάος. Η Αποκάλυψη. Το τέλος του κόσμου. Που πήγα και έμπλεξα.

Καλέ, τι έχασα?

Χθες το μεσημέρι πήγα με μια φίλη για φαγητό, ακολούθως περάσαμε ευχάριστα την ώρα μας στα καταστήματα που ακόμα έχουν προσφορές.

Το βράδυ είδα στο DVD το «Black Dahlia» και κοιμήθηκα νωρίς (όπως πάντα).

Σήμερα το πρωί διάβασα στις εφημερίδες ότι χθες επικράτησε κρίση και πανικός διότι ένα τούρκικο πλοίο (αναλόγως του ποια εφημερίδα διάβασες θα μεταδόθηκε ότι το τούρκικο πλεούμενο ήταν από μια ξέμπαρκη φρεγάτα μέχρι ολόκληρος στόλος) πέρασε νότια της Κύπρου (και πάλι, αναλόγως του ποιο ράδιο άκουγες, μεταδόθηκε ότι το πλοίο ήταν):

- εντός των χωρικών μας υδάτων
- εκτός των χωρικών μας υδάτων
- ώσπου να μεταδοθεί, το πλοίο ήταν ήδη στη Μεσίνα

Τα ΜΜΕ και οι γνωστοί λαϊκιστές πολιτικοί βγήκαν στα ράδια και καλούσαν περίπου σε επιστράτευση.

…….

Δεν ξέρω για επιστράτευση, πάντως χθες βρήκα ένα πολύ χαριτωμένο φόρεμα που κρύβει και την κοιλίτσα μου.

…….

Δεν ξέρω ποιος στρατός θα μας επισκεφτεί σήμερα, αλλά λέω να πάω να δω για τραπεζαρία σαλονιού.


… Και τα στρατιωτικά ρούχα του Έτερου είναι ακόμα άπλυτα από την προηγούμενη φορά που χρειάστηκε να εμφανιστεί στο στρατό.

Μια ιστορία της άγριας δύσης

Τελευταία προβληματίζομαι για το αν πρέπει να αλλάξω το αυτοκίνητο μου. Όπως ανέφερα παλαιότερα, προς το παρόν διαθέτω μια σπιριθκιά και σε λίγο που θα έχω και ένα παιδικό κάθισμα να βολέψω και ένα αμαξάκι παιδικό να βάλω στο πορτμπαγκάζ, θα πρέπει να βρω κάτι πιο μεγάλο. Δεν μιλώ για εκείνα τα θεόρατα πολυμορφικά αυτοκίνητα που τα βλέπω και διερωτώμαι πόσα χρόνια θα πρέπει να είμαι έγκυος για να γεμίσω το αυτοκίνητο με τεκνά, αλλά εν πάση περιπτώσει, χρειάζομαι κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό.

Τυχαία, βρήκα μια κυπριακή ιστοσελίδα όπου μπορείς να αγοράσεις ή να πουλήσεις το αυτοκίνητο σου. Είναι στη διεύθυνση www.icars.com.cy και δεν έχω ιδέα πόσο καλή είναι. Φαίνεται πάντως καινούργια ιστοσελίδα διότι δεν προσφέρει πολλά αυτοκίνητα. Περίεργη όπως είμαι, κοίταζα τα αυτοκίνητα που είχε για πώληση ενώ παράλληλα σκεφτόμουν πώς να πουλήσω την σπιριθκιά που διαθέτω τώρα.

Ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο μου τράβηξε την προσοχή (φυσικά για όλους τους λάθος λόγους):

Triumph Sedan 2000 Antique 1971, saloon, εικοσάρι (ήταν τουλάχιστον το 1971), χρώματος κίτρινο, με κιβώτιο ταχυτήτων (και έλεγα μήπως είναι το αμάξι του Fred Flintstone που το κρατά και τρέχει), 4 πόρτες.

Δεν έχω σκοπό να αγοράσω αντίκα, αλλά το συγκεκριμένο αυτοκίνητο συνόδευε και η ακόλουθη extra περιγραφή:

«…με καρυδιά στο εσωτερικό, δερμάτινα καθίσματα σε άριστη κατάσταση, τα πρώτα 3-4 χρόνια ανήκε ασφάλεια του Προεδρικού, σε πολύ καλή κατάσταση.»

Και η φαντασία μου αμέσως οργιάζει:


Δηλαδή μεταξύ 1971-1975 το αυτοκίνητο αυτό ανήκε στην ασφάλεια του Μακαρίου…

…..Μουσική έργων John Wayne και άγριας Δύσης….ξέρετε… άουαουά… κουα κουα κουα….

«… 1971…. στο wild west για να μετακινηθεί ο Πρόεδρος κλείνουν οι δρόμοι, στέκονται αστυνομικοί ακροβολιστές στις ταράτσες, η ασφάλεια του Προέδρου νεκρώνει την κυκλοφορία και το προεδρικό αυτοκίνητο με τη συνοδεία του speed through με απίστευτες για την εποχή ταχύτητες από φόβο δολοφονικής απόπειρας…. Ήδη προηγήθηκε μια δολοφονική απόπειρα με ρουκέτα που εκτοξεύθηκε εναντίον του προεδρικού ελικοπτέρου, η δολοφονία του Υπουργού Εσωτερικών και διάφορες άλλες βομβιστικές ενέργειες…. Τα αυτοκίνητα της ασφάλειας του Προεδρικού έχουν δεχτεί σφαίρες, έχουν πατήσει κόσμο, έχουν ανέβει σε πεζοδρόμια, τα έχουν δει όλα…. Μόλις θεαθούν να κυκλοφορούν στους δρόμους ο κόσμος κρατά την ανάσα του, ηχούν εκκωφαντικά οι σειρήνες….. ΙΙΙΙουΙΙΙΙουΙΙΙΙουΙΙΙουΙΙΙΙου…..

(φανταστείτε τη σκηνή στο Bad Boys II που ο Will Smith και ο άλλος τύπος, ο συνάδελφος του –δεν θυμάμαι το όνομα του- μέσα στην Porsche του Will Smith κάνουν ένα ολόκληρο highway χαμό κυνηγώντας τους κακούς… μιλάμε για υπερπαραγωγή).

Αυτοί που ανήκαν στην ασφάλεια του Προεδρικού ήταν οι Αστυνομικοί των Αστυνομικών. Περνούσαν από κόσκινο για να προσληφθούν σε εκείνη τη θέση και εννοείται ήταν φιλο-Μακαριακοί. Και φανατικοί. Άνθρωποι στη σφαίρα του μύθου και του θρύλου….

Και φτάνουμε στο 1974…. στο ένδοξο Άλαμο…. στην επίθεση των πραξικοπηματιών στο Προεδρικό… οι σφαίρες πέφτουν βροχή… οι βόμβες επίσης…. οι ρουκέτες σφυρίζουν πάνω από το καπό του Triumph και αυτό ενεργεί ως ασπίδα για τους Αστυνομικούς-Rambo που αμύνονται του Προεδρικού (να προσθέσω με αμφίβολη επιτυχία διότι οι φωτογραφίες το δείχνουν να έχει γίνει καλοκαιρινό)…

… οι αστυνομικοί (εδώ να φανταστείτε φουντωτές φαβορίτες –παρπέττες- και καμπάνα παντελόνια) πείθουν τον Μακάριο να την κάνει για την Πάφο όπου τον περιμένει ο Γιαννάκης Ομήρου με μαλλί άφρο (παρπέττα, μην τα επαναλαμβάνω) και κοντομάνικο μπλουζάκι θαλασσί, μια φορούσε αυτός, μια εσύ. Ο Γιαννάκης Ομήρου δεν θα μας αφήσει ποτέ να ξεχάσουμε αυτή τη μέρα. Ας φόραγε τουλάχιστον κάτι πιο glamorous να έχω να περιγράφω…

…Το Triumph με απίστευτες ταχύτητες (να μην σου πω και 100χλμ την ώρα) πάνω από βουνά και χαράδρες, το μοναστήρι του Κύκκου και το δάσος της Πάφου με τα αγρινά (διαφήμιση του ΚΟΤ) τα καταφέρνει κάτω από αντίξοες συνθήκες και ανύπαρκτους δρόμους….»

Αντιλαμβάνεστε ότι το αυτοκίνητο αυτό ήταν σκολασμένο από το 1974…




Για όσου ενδιαφέρονται να αποκτήσουν ένα κομμάτι… ιστορίας… τιμή £900 συζητήσιμη. Αν βρείτε πυρομαχικά κάτω από το μπροστινό κάθισμα μην φοβηθείτε, έρχονται δώρο με το αυτοκίνητο. Έχει και φωτογραφία που σκλαβώνει.