In a Galaxy far far away

Έργο επιστημονικής φαντασίας:

In a Galaxy far far away ένα βράδυ 2 φίλοι βγαίνουν για ποτά. Αφού πίνουν τα ποτά τους κτλ. ξεκινούν να πάνε σπίτι τους. Για κακή τους τύχη (των φίλων) τους σταματά η Αστυνομία, η οποία ψάχνει για ένα άλλο τύπο που περιφέρεται τα βράδυα και προκαλεί πανικό στις νεαρές (πλην αγάμητες) γυναίκες της πόλης. Η Αστυνομία τους κατεβάζει από το αυτοκίνητο και τους σπάζει στο ξύλο. Κανονικά. Όπως τα έργα με τους μαύρους και την Αμερική της δεκαετίας του ’60, ‘70, ‘80, ‘90, ‘00 .... (για έργο μιλάμε άλλωστε).

Για κακή τους τύχη (της Αστυνομίας) τη φάση τραβάει με ερασιτεχνική κάμερα ένας τρίτος άσχετος. Ο οποίος και παραδίδει το φιλμ στην Εισαγγελία. Βεβαίως, καταλήγει (ή δημοσιοποιείται ξεπίτηδες δεν ξέρω ακριβώς) στις εφημερίδες και τα ΜΜΕ.

Ο τρίτος άσχετος βρίσκει μια γκόμενα δημοσιογράφο (που την παίζει η Scarlet Johansen ή άλλη γκόμενα) και προσπαθούν να αποδείξουν τη γνησιότητα της κασέτας. Τους καταδιώκουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι συγγενείς τους, που βλέπουν τα όνειρα τους για μια καριέρα στην Αστυνομία να εξανεμίζονται. (οκ, η τελευταία παράγραφος είναι δική μου φαντασίωση).

Μετά την πιο πάνω αποκάλυψη, ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης και ο Αρχηγός της Αστυνομίας παραιτούνται και οι αστυνομικοί που έλαβαν μέρος στον ξυλοδαρμό απολύονται και τους ασκείται ποινική δίωξη. Οι δύο φίλοι καταχωρούν αγωγή για αποζημιώσεις, την οποία και κερδίζουν. Ζουν στο εξωτερικό και έχουν πουλήσει τα δικαιώματα για το σίκουελ.

Αφελής ερώτηση:
-Τι φταίει ο Υπουργός αν υπάρχουν 10 άσχετοι που την είδαν Judge Dredd?
-Μικρέ Jedi, έχεις πολλά να μάθεις. Να είσαι Αρχηγός/Υπουργός κτλ. σημαίνει ότι έχεις την ευθύνη των υφιστάμενων σου. Εσύ είσαι η εικόνα του τμήματος. Ότι γίνει αντανακλά πάνω σου. Έχεις το όνομα και έχεις τη χάρη. Γι’αυτό ονομάζεσαι Αρχηγός. Γι'αυτό θεωρείσαι η κεφαλή. Γι’αυτό you get the big bucks.

Το έργο κυκλοφορεί στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Πολίτης».

one of those days

Είναι μια από εκείνες τις μέρες. Περιφραστικά: «σηκώθηκα που την ανάποδη». Δεν έβρισκα τα ρούχα που ήθελα να βάλω, άργησα να πάω δουλειά, μόλις έφτασα άρχισε να παίζει το τηλέφωνο. Φυσικά να ρωτούν για πράγματα που δεν ξέρω πώς να απαντήσω, που δεν μου έχουν ξανατύχει. Εσιώνοσα τον καφέ. Πάνω στις κόλλες. Τις σημαντικές.

Τέτοιες μέρες νευριάζω με τα πάντα. Με νευριάζει το επιτόκιο που πληρώνω, η οικονομική μου κατάσταση γενικά, τα χιλιάδες combinations δανείων που υπάρχουν και όπως φαίνεται έχω το πλέον ακατάλληλο για μένα, το αυτοκίνητο που θέλει πλύσιμο και το αγνοώ διότι τεσταρισμένα μόλις το πλύνω θα βρέξει (sorry guys για προχτές, έμαθα το μάθημα μου), τα μάτια μου που ερεθίστηκαν και δεν μπαίνουν οι φακοί, που φορώ γυαλιά και νιώθω όπως τον Ray, που δεν καθάρισα εχτές και έχω να το κάνω σήμερα, που όπου κάτσει η γάτα αφήνει τρίχες, που χρειάζομαι κάποια έπιπλα για το σπίτι και δεν μπορώ ψυχολογικά να μπω στη διαδικασία να τα βρω, not to mention οικονομικά, που έρχεται Πάσχα και θέλω να αποφύγω συγγενικά reunions, που μέσα στο ψυγείο σαπίζουν διάφορα λαχανικά που αγόρασα με σκοπό να τρέφομαι πιο υγιεινά (την έχω πάθει άπειρες φορές, πότε θα βάλω νου να τρώω τα μεταλλαγμένα που μου πασάρουν) ουφ!

Η πολιτική κατάσταση όλως παραδόξως δεν με νευριάζει….. Προς το παρόν…. Μην βιάζεσαι….. Έρχεται….. Οκ, με νευριάζει ΚΑΙ αυτό.

Ναι, αλλού κόσμος πεινάει, είναι άνεργος, άρρωστος, δυστυχισμένος. Καλά. Μόλις πάω σπίτι θα ξαπλώσω να μου περάσει.

Τουλάχιστον δεν έχω εξετάσεις (ούτε καν ιατρικές).

γενέθλια

H γιαγιά Μαγκάιβερ τηλεφωνεί:

-Γεια σου γιαγιά. Τι νέα?
-Την Κυριακή θέλω να με πάς κάπου με το αυτοκίνητο. Μπορείς?
-Βέβαια. Τι έχεις να κάνεις?
-Έχω γενέθλια.
-Πάρτυ?
-Μπορείς να το πεις και έτσι.
-Ποιος έχει γενέθλια?
-Η θεία σου η Σ.
……

-Η θεία Σ. πέθανε πριν 2 χρόνια.
-Ναι μωρέ το ξέρω. Στο μνημόσυνο θα με πας.
-Είπες έχεις γενέθλια.
-Γενέθλια, μνημόσυνο, το ίδιο πράγμα είναι. Θα βρεθούμε όλοι μαζί και θα έχει καφέ και τυροπιτάκια.
-Θα λείπει η «εορτάζουσα».
-Ε καλά, δεν σου ξανάτυχε?

τι μου θυμίζει?

Σε περίπτωση που ακούσατε το Σάκη εψές και λίγο πριν να κάνετε εμετό εσκέφτεστουν «τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει», εν το The Blower’s Daughter του Damien Rice που εμάσιετουν να τραγουδήσει.

«Δεν παίρνω τα μάτια μου από σένα» δεν είναι μετάφραση του «can’t take my eyes off of you». Είναι ελεύθερη μετάφραση. Δηλαδή παπαριές.

Αποκαλύφθηκε τι έκανε ο Σάκης στην Αμερική. Άκουε Damien Rice και έπαιζε μπάσκετ με τα παιδιά του Baywatch. Μικρό παιδί χαρά γεμάτο. Μπορούσε να το κάνει και σπίτι του. Α ναι, έκανε και μαθήματα ορθοφωνίας. Για να τραγουδήσει «δεν παίρνω το μυαλό μου από σένα».

Απόσταση

Έρωτας εξ αποστάσεως. Υπάρχει τέτοιο πράγμα? Πως είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος με κάποιον που δεν βλέπεις, ή βλέπεις για 4 μέρες κάθε 2 μήνες? Είσαι μήπως ερωτευμένος με την ιδέα του? (τελικά ο Paulo Coehlo δεν έλεγε μαμακίες?)

Αφορμή η συζήτηση που είχα με μια φίλη που διαβάζει το blog μου, διάβασε το post με τα βιβλία και πήρε να μου πει ότι λέω μαμακίες και μπορεί ο Coehlo να είναι μελιστάλακτο άρλεκιν αλλά να είσαι τελικά ερωτευμένος με την ιδέα του άλλου είναι σύνηθες φαινόμενο, το παθαίνουν όλοι περιλαμβανομένης και της γραφούσης. «Δεν θυμάσαι τα δικά σου?» μου λέει, και έχει δίκιο. Επειδή πιστεύω η ιστορία είναι classic (και παλαβά πράγματα κάνει όλος ο κόσμος), την παραθέτω:

To πρόγραμμα Erasmus νομίζω ξέρουν όλοι τι είναι. Πάνε φοιτητές, έρχονται φοιτητές, σε κίνηση να βρισκόμαστε. Εγώ δεν πήγα Erasmus διότι σήμαινε ένας extra χρόνος για να πάρω πτυχίο και τότε πληρώναμε overseas fees και δεν έλεγε ο τουρισμός. Ήρθαν τα Erasmus και με βρήκαν. Γνωρίζω λοιπόν τον Π. (από την Ιταλία). Και παθαίνω ταχυπαλμία, ταχυκαρδία, έμφραγμα και εγκεφαλικό. Μέσα σε 3 μέρες έχω ξεχάσει τι πήγα να κάνω στην Αγγλία, ποια είμαι και τι θέλω. Μέχρι και ότι είχα ήδη άλλον boyfriend ξέχασα. Τον έβλεπα στα μάτια όπως το αποβλακωμένο. Ναρκωτικά και μαμακίες. Το natural high είναι το καλύτερο. Υπήρχε ανταπόκριση. Τρελή ανταπόκριση. Τον χάσαμε και οι δύο. Και περνά ο πρώτος χρόνος. Το πρόγραμμα Erasmus κρατάει 1 χρόνο. Μας έπιασε μεγάλος πανικός. Τι κάνουμε? Αμυδρά θυμήθηκα ότι σπούδαζα, έπρεπε να περάσω τη χρονιά. Το ίδιο και ο Π. Τέλος πάντων τελειώνουν οι εξετάσεις κτλ. αποχαιρετιζόμαστε (το μαύρο δάκρυ που έπεσε έμεινε ανεπανάληπτο. Ούτε ο Μπάμπι το ελαφάκι όταν έχασε τη μάνα του δεν έκανε έτσι).

Περνάμε ένα καλοκαίρι να γράφουμε γράμματα. Από τα αληθινά, με κόλλες και πέννες και γραμματόσημα. Δεν είχαμε κινητό ούτε email. 40 βαθμοί και εγώ στον Πρωταρά κάτω από την ομπρέλα να γράφω γράμμα και να μου το παίρνει ο αέρας και να μπαίνουν άμμοι μέσα στο φάκελο. Και να μου φαίνεται το όλο σκηνικό άκρως ρομαντικό.
Και τηλέφωνα. Να χτυπά το τηλέφωνο (το οποίο ήταν σταθερό, ούτε καν cordless, να είναι μέσα στο καθιστικό) και να κάνω κούρσα να το απαντήσω πρώτη. Να δίνουμε ραντεβού συγκεκριμένη ώρα και μέρα (για να πετυχηθούμε) και να παθαίνω ταχυπαλμία 4 ώρες προηγουμένως. Να θέλω να με καταπιεί η Γη. Να βγαίνω από τα ρούχα μου. Αρρώστια κανονικά.

Σε κάποια φάση με παίρνει και μου λέει ότι έκανε transfer και θα επιστρέψει στην Αγγλία να τελειώσει το πτυχίο του εκεί. Άρα θα ξαναβρεθούμε, εγγυημένα. Μετρούσα μέρες και λεπτά να επιστρέψω πίσω. Ξέρεις τι σημαίνει να μετράς 3 ολόκληρους μήνες με τα λεπτά? Μίσησα το ρολόι μου.

Και επιστρέψαμε πίσω «σπίτι μας». Για ακόμα ένα χρόνο παλαβομάρας. Το δεύτερο χρόνο όμως κάτι έπαιζε, δεν ήταν το ίδιο. Κάτι δεν ήταν σωστό, αλλά δεν μπορούσε να προσδιοριστεί. Τελειώνει και πάλι η χρονιά, λιγότερο δακρύβρεχτα good byes.

Και εδώ οι στενές επαφές τέλειωσαν. Ο καθένας πήγε σπίτι του. Ξανά γράμματα, ξανά τηλέφωνα, έσπασαν τα νεύρα μου. Είμαστε τώρα για εγκράτειες? Πήγε στρατό. Σε κάτι βουνά των Άλπειων. Μου δίνει ένα τηλέφωνο (θάλαμος) και πάλι κανονίζουμε ώρες και μέρες για να πετυχηθούμε. Να παίρνω τηλέφωνο (από θάλαμο και εγώ, δεν είχαμε κινητό ούτε καν τηλέφωνο στο hall, μέσα στους 0 βαθμούς και να βρέχει, να πλακώνομαι κάθε φορά με τον κάθε Ασιάτη που τηλεφωνούσε σπίτι του –με τις παντόφλες-) στο στρατόπεδο των Ιταλών κάπου στις Άλπεις, να ζητώ τον Π. στα ιταλικά, να πιάνω κουβέντα με τον κάθε άσχετο αργόσχολο και μετά να χτυπιόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας από τα τηλέφωνα. Παράλληλα, να θέλω να ζω και μια άλφα φοιτητική ζωή. Τι μπλέξιμο. Ξεκινώ να πάω στις Άλπεις να τον βρω αλλά την τελευταία στιγμή δεν κάθεται η φάση (θυμήθηκα ότι σπούδαζα και είχα εξετάσεις). Άραγε τι θα συνέβαινε αν εμφανιζόμουν στο ιταλικό στρατόπεδο στη μέση του πουθενά? (και δεν ήμασταν καν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης τότε.) Φαντάστηκες να με συλλάμβαναν για κατάσκοπο? Φαντάστηκες να τηλεφωνούσαν του Μπαρμπαπάπα στο άσχετο να του ανακοινώσουν ότι η κόρη του, που υποτίθεται ήταν στην Αγγλία, δεν ήταν, και βρέθηκε να κυκλοφορεί ύποπτα γύρω από ένα στρατόπεδο στη μέση του πουθενά στην Ιταλία? Από κάτι τέτοια παθαίνεις έμφραγμα, όχι από τους πολλούς μεζέδες.
Ακόμα διερωτώμαι πως κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις μου.

Το γλυκό κρύωνε σιγά σιγά αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Παίζαμε το παιγνίδι της απόστασης. Μέσα από αντίξοες συνθήκες μπορείς, γίνεται. Ξεχείλωμα κανονικό.

Περνάει άλλο ένα καλοκαίρι με τηλέφωνα. Χωρίς γράμματα αυτή το φορά. Και με περιστασιακές φάσεις. Και από τις δύο πλευρές (πιστεύω). Παίρνει τηλέφωνο και πάλι και μου ανακοινώνει ότι μετακομίζει στην Αγγλία, βρήκε δουλειά. Μόνο που δεν είναι ακριβώς στην Αγγλία, είναι στο Greenock (στα περίχωρα της Γλασκόβης). Θαύμα, μόνο που εγώ μένω διαμετρικά αντίθετα, στο Λονδίνο. Εδώ θα κολλήσουμε?

Κανονίζεται ως πρώτη συνάντηση να έρθει στο Λονδίνο για 2-3 μέρες. Επιστρατεύω φίλες και γνωστές να κάνω αποτρίχωση, χτένισμα, μάσκες κτλ να γίνω όμορφη. Πάω στο Stanstead μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα να τον παραλάβω. Είχαμε να βρεθούμε 14 μήνες. Παράνοια κανονική. Νόμιζα ότι είδα φάντασμα. Το θέμα μπλέχτηκε τόσο πολύ που πλέον ήταν ένα είδος στοιχήματος αν θα καταφέρουμε να βρεθούμε. Καταφέραμε.

Κανονίζεται ένα περίπλοκο σύστημα «επισκέψεων». Μια να πηγαίνω μια να έρχεται. Επιστρατεύονται αεροπλάνα, τρένα, National Express ότι φανταστείς. Να μου τηλεφωνεί η μαμά Δρακούνα (μέχρι τότε απέκτησα κινητό) και να της λέω «είμαι στη βιβλιοθήκη και διαβάζω» ενώ ήμουν στα highlands της Σκωτίας παρέα με τον Π. Άγχος, στρες και αγωνία. Πεντέμισι-έξι ώρες μέσα στο τρένο να πάω και άλλες τόσες να επιστρέψω (το ίδιο και για τον Π.) Αυτό δεν ήταν σχέση, ήταν βάσανο.

Δεν γίνεται να είσαι normal και να έχεις σχέση από απόσταση. Ένα από τα δύο δεν το κάνεις καλά. Σε κάποια φάση φάνηκε ότι έκανα τη φοιτήτρια καλά και το άλλο όχι. Σιγά σιγά επιβεβαιώθηκε. Ήταν μάταιο να προσπαθώ. Η τελευταία πράξη παίχτηκε όταν μου ανακοίνωσε ότι μάλλον επιστρέφει σπίτι του για να βρει δουλειά εκεί.

Λίγο το ότι κρύωσε εντελώς το γλυκό, λίγο το ότι είχα πάλι εξετάσεις (αν είναι δυνατόν! Κάθε φορά έκανα εξετάσεις μέσα στην κρίση) δεν το έψαξα το θέμα. Και μετά από 4 σχεδόν χρόνια ησύχασα πραγματικά.

Το πρώτο πράγμα που είπα του Έτερου όταν τον γνώρισα ήταν αυτή την ιστορία. Μου είπε μια παρόμοια που του συνέβηκε αυτού (τηλέφωνα, δάκρυα και ιδρώτας). Τελικά το γλυκό αυτό είναι πολύ διαδεδομένο.

Μικρές κρίσεις

Πήγα σε μια έκθεση βιβλίου. Έπαθα αυτό που συνήθως παθαίνω σε εκθέσεις βιβλίων και όποτε μπω σε βιβλιοπωλείο. Παθαίνω κρίση, ότι υπάρχουν χιλιάδες βιβλία που θα έπρεπε να διαβάζω και δεν το κάνω, και δεν προλαβαίνω να το κάνω. Ακόμα χειρότερα, βλέπω κάποιους τίτλους που διάβασα, και δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί και πως τους διάβασα, και με πιάνει άγχος ότι πρέπει να τα ξαναδιαβάσω και θα χάσω πολύτιμο χρόνο διότι δεν θα διαβάσω κάτι καινούργιο (μπλέχτηκα). Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα όσα θέλω να διαβάσω!

Τι κάνουμε?

Θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα εντατικό πρόγραμμα διαβάσματος βιβλίων με σειρά (1 βιβλίο κάθε 4 μέρες, να το εμπεδώνω καλά), μια εβδομάδα θα διαβάζω κλασσικούς, μια εβδομάδα μοντέρνους, εναλλάξ, να μην βαριέμαι το πολύ κύριε ελέησον. 1 βιβλίο κάθε 4 μέρες, μας κάνει 91.25 βιβλία τον χρόνο (άντε 91). Αν υποθέσουμε ότι θα ζήσω μέχρι τα 80 μου (είμαι αισιόδοξη αλλά καπνίζω) αλλά ήδη έχασα τα πρώτα 30 χρόνια (περίπου), έχουμε 50 Χ 91= 4550 βιβλία (βάλε και καμιά 100οστή που ήδη διάβασα μας κάνει 4650 βιβλία. Βγάλε καμιά 200αριά που δεν θα καταφέρω να διαβάσω λόγω οκνηρίας ή άλλων αντικειμενικών δυσκολιών, μας κάνει 4450 βιβλία.) Είναι άραγε αρκετά?

Υπάρχει (διάβασα) μια κατηγορία βιβλιόφιλων που, έχοντας διαβάσει τους Joyce και τους Τολστόι τους, δεν μπορούν ποια να "ρίξουν" το επίπεδο τους και φτάνουν στο σημείο να ντρέπονται να πουν ότι διαβάζουν και light literature όπως Χάρυ Πότερ ή Marian Keyes. Δεν ξέρω αν η Marian Keyes θα μείνει στην ιστορία. Δεν θα την απορρίψω όμως. Αλίμονο αν π.χ. το μόνο βιβλίο που διάβαζα για σχέσεις ήταν το Wuthering Heights και προσπερνούσα το Bridget Jones Diary. Φαντάσου το πρότυπο σχέσεων να ήταν η Catherine Earnshaw/Lindon και ο Heathcliff (αλλά η Juliette Binoche στο έργο θεά, έτσι?) Και δεν έχουμε και Yorkshire moors να χτυπιόμαστε. Ενώ Galaxy bars έχουμε για στιγμές κατάθλιψης.

Υπάρχουν βέβαια και συγγραφείς που μετά τις πρώτες 2-3 εξυπνάδες που είπαν, η συνέχεια δεν ήταν και τόσο εμπνευσμένη. Λαμπερό παράδειγμα ο Paulo Coehlo. Στα πρώτα βιβλία του μας έπεισε ότι περπατώντας στο άσχετο μέσα στην έρημο με οδηγό τη φαντασία μας (πες τα του English Patient) βρίσκουμε την αληθινή ευτυχία (και μια γκόμενα Βεδουίνα να μας περιμένει σε μια όαση.)
Διαβάζοντας τα βιβλία του μπορεί να αρχίσεις να μιλάς κάπως έτσι- «Πάντα σε περίμενα. Είδα ότι θα έρθεις στα όνειρα μου. Πριν σε γνωρίσω ακόμα αγαπούσα την ιδέα σου.» (άμα σου πει κάποιος αυτή τη φράση κάθεσαι?)

Μετά προσπάθησε να μας πείσει ότι η σεξουαλική πράξη κρατά 11 λεπτά χρονομετρημένα, πράγμα αστείο, διότι ήδη ο Μικελλίδης μας απέδειξε ότι για τους Κυπρίους (τουλάχιστον) η πράξη διαρκεί από 0-4 λεπτά (0 για αυτούς που δεν έχουν όρεξη να το κάνουν, και μέχρι 4 λεπτά για αυτούς που τελειώνουν γρήγορα. Δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες. Όσον αφορά τον Greek lover, δεν είμαστε φαίνεται και τόσο Greek).

Και η ιδέα που αγαπούσαμε? Αυτός που περιμένω, αυτός αυτός? (καλά, αυτό είναι Βίσση).

YΓ: Διαβάζοντας ένα βιβλίο (βλέποντας ένα έργο κτλ), πριν να ακούσεις τα διάφορα κλισέ που διαμορφώνονται από τους γύρω και ενδεχομένως να σε επηρεάσουν, πρώτα αποκτάς υποκειμενική άποψη για το έργο. Η υποκειμενική άποψη είναι βασικά το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν διαβάζεις ή βλέπεις κάτι. Η υποκειμενική άποψη είναι η φωνούλα που, ενώ όλος ο κόσμος λέει «τι αριστούργημα!», εσύ από μέσα σου την ακούς να σου λέει «μα είναι σοβαρό το άτομο?». Η υποκειμενική άποψη δεν είναι απαραίτητα σωστή ή δίκαιη.
Ένας από τους λόγους που μου αρέσει να διαβάζω βιβλία είναι για να ακούω τη φωνούλα αυτή να μου μιλά.

ακόμα μια φορά

Εγώ βασικά Μαμαλάκη έβλεπα που έκανε οδοιπορικό στη Συρία αλλά τα τραβάει ο οργανισμός μου κάτι τέτοια και έμεινα συντονισμένη να δω τις ειδήσεις.

Πρώτο θέμα: Έδωσε, λέει, το πράσινο φως Ο κ. Ταλάτ για να ξεκινήσουν εργασίες οι τεχνικές επιτροπές που θα ασχοληθούν με καθημερινά θέματα (πράσινο το φως κ. Ταλάτ μου αλλά να μην πατήσετε τη γραμμή γιατί θα σας φωτογραφήσει η κάμερα της τροχαίας). Η Δρακούνα, εξασφάλησε από μη εξακριβωμένες, μη έγκυρες πηγές που νομίζουν ότι είναι και διπλωματικές αλλά δεν είναι, ποια θα είναι τα θέματα που θα συζητηθούν άμεσα, διότι είναι και τα πιο επείγοντα που χωρίς να συμφωνηθούν αυτά δεν μπορεί να «γεφυρωθεί το χάσμα» των δύο πλευρών.

Το πρώτο, λοιπόν, θέμα που θα συζητηθεί θα είναι ποια απόχρωση του κίτρινου πρέπει να χρησιμοποιείται από τους λειτουργούς του Τμήματος Οδικών Έργων των 2 πλευρών όταν ζωγραφίζουν τις γραμμές των δρόμων. Ένα τόσο τεχνικό και σημαντικό θέμα κρίνεται πολύ πιο επείγον από π.χ. το εδαφικό ή τον κατοχικό στρατό. Διότι και για να φύγει ο κατοχικός στρατός, τους δρόμους θα πρέπει να χρησιμοποιήσει.

Δεύτερο βαρυσήμαντο θέμα που θα συζητηθεί, θα είναι η ακριβής ποσότητα κρέατος που συμφωνημένα θα πρέπει οι σουβλητζήδες των 2 πλευρών να βάζουν σε κάθε πίττα σουβλάκια. Εδώ αναμένονται έντονες αντιπαραθέσεις διότι το αρνί είναι πιο ακριβό και βαρύ κρέας από το χοιρινό και οι Τ/Κ δικαιολογημένα δεν θέλουν να αδικηθούν.

Άλλα σημαντικά θέματα περιλαμβάνουν την αλλαγή της ονομασίας δρόμων με εθνικιστικό περιεχόμενο σε κάτι πιο μετριοπαθές. Οτιδήποτε σε «Ατατούρκ» και «Πασά» θα φύγει και θα αντικατασταθεί από «Αγάπη» και «Φιλία». Η λεωφόρος Γρίβα Διγενή/Σανταρόζας/Σπύρου Κυπριανού θα αλλάξει ΚΑΙ ΠΑΛΙ όνομα και θα γίνει κάτι σε στιλ «Ειρήνης». Αυτό βέβαια θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους Ε/Κ διότι οι μισοί δρόμοι ονομάζονται «Μακαρίου» και οι άλλοι μισοί «Γρίβα Διγενή» αλλά μέσα σε πνεύμα συνεργασίας θα την κάνουν τη θυσία.

Μετά που θα συμφωνηθούν τα πιο πάνω υψίστης σημασίας θέματα, δεν βλέπω γιατί να μην καταλήξουμε και σε συνολική διευθέτηση του Κυπριακού μέχρι το Φθινόπωρο. Οι πρόσφυγες που θα επιστρέψουν να αρχίσουν να πακετάρουν ελαφριά ρούχα, και ζακετούλες διότι το φθινόπωρο κάνει λίγο ψύχρα τα βράδια (ο Σενέρ Λεβέντ δίνει και ταξιδιωτική πληροφορία ότι οι νύχτες μυρίζουν γιασεμί, αλλά το μόνο σίγουρο προς το παρόν είναι ότι θα χρειαστούν ζακετούλα).

Νέα φράση κλειδί : Ρεαλιστικός Πατριωτισμός -είμαστε Κύπριοι (πατριωτισμός), αλλά να μην το κάνουμε και θέμα (ρεαλιστικός).

Δεύτερο Θέμα ήταν η είδηση σοκ ότι 14χρονη από τη Λάρνακα κάνει χρήση «σκληρών» ναρκωτικών. Τα «σκληρά» ναρκωτικά ήταν χαπάκια Ecstasy (σόρυ αλλά «σκληρά» δεν λέμε τα ναρκωτικά που κάνεις με βελόνες και ενδοφλέβιες ενέσεις? Από πότε τα ecstasy ακούνε ροκ και έγιναν «σκληρά»?) Είναι γεγονός ότι δεν έχεις τι να κάνεις στη Λάρνακα. Εκτός από το να πάρεις το αεροπλάνο και να φύγεις. Τώρα έχουν και τα ναρκωτικά. Να ανοίξει και καμιά ταβέρνα να έχουν κάτι να κάνουν οι άνθρωποι.

Μετά από την πιο πάνω είδηση σοκ, ήμουν literally σε κατάσταση σοκ και δεν άκουσα άλλα.

το δικαίωμα της έκφρασης (λέμε τώρα)

Η ελευθερία της έκφρασης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη αλλά μπορεί να περιοριστεί για «το συμφέρον της ασφαλείας της Δημοκρατίας ή της συνταγματικής τάξεως ή της δημοσίας ασφαλείας ή της δημοσίας τάξεως ή της δημοσίας υγείας ή των δημοσίων ηθών (ατςςςς) ή προς προστασία της υπολήψεως…»

Το άσπρο φέτος είναι στη μόδα. Ωραία. Το άσπρο όμως είναι δύσκολο χρώμα να φορεθεί διότι:

- φεντζιάζει (στα ελληνικά, σκιάζει). Με άλλα λόγια, ότι φορείς από κάτω, φαίνεται και από πάνω. Όχι, όσο ωραίο και αν είναι το σουτιέν πάλι φαίνεται. Με τον κακό τρόπο. Όχι, το «τρικ» στρίγκ κάτω από άσπρο δεν είναι «τρικ». Πάλι φαίνεται. Και το άλλο που σκέφτηκες, πάλι φαίνεται.
- παχαίνει (δεν ξέρω πως το καταφέρνει αυτό το άσπρο χρώμα αλλά συμβαίνει. Το κακό είναι ότι παχαίνει μόνο στα ρούχα. Αν βάψεις π.χ. το σπίτι σου άσπρο δεν θα φαίνεται μεγαλύτερο. Θα φαίνεται άσπρο.)
- λερώνεται εύκολα (φορείς άσπρα ρούχα. Κάθεσαι ακίνητη. Δεν τρώς. Δε πίνεις. Δεν κινείσαι. Αν μπορείς, δεν αναπνέεις. Και όμως, επιστρέφοντας στο σπίτι θυμίζεις τον μικρό μπόμπιρα που παίζει ποδόσφαιρο όλη μέρα και η μαμά του πλένει τα ρούχα του με ultra καθαριστικό για δύσκολους λεκέδες.)

Το πρόγραμμα των γάμων για φέτος περιλαμβάνει 3 σίγουρους (ξέρω από τώρα ότι έχω 2 γάμους τον Ιούνιο και 1 τον Σεπτέμβριο) και φυσικά πρέπει να υπολογίζω και 4-5 που δεν ξέρω ακόμα (αλλά θα έρθει να με βρει το προσκλητήριο). Που να ‘ξερα πριν 12 χρόνια που έβλεπα για πρώτη φορά το «Four Weddings and a Funeral» ότι θα το ζούσα κανονικά (δηλ. το ίδιο πλήθος να πηγαίνει από γάμο σε γάμο).

Και καλά εγώ το ξέρω ότι το άσπρο παχαίνει και φεντζιάζει, οι υπόλοιπες επίδοξες Andy MacDowells των γάμων το ξέρουν?

Εδώ έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα!

Όταν δηλαδή σε δω κυρία μου με περιφέρεια μεγέθους τριών οικοπέδων χαλίτικων να επιμένεις να κυκλοφορείς με χαμηλοκάβαλλα παντελόνια κολλητά άσπρα (να φαίνεται το αφάλι, το περίγραμμα του στριγκ και οι μίλλες να ξεχειλίζουν από το πλάι) εγώ θα επικαλεσθώ τη «δημοσία ασφαλεία» μου και θα ζητήσω να απομακρυνθείς. Από την Αστυνομία.

Όταν σε δω κυρία μου στο γάμο με το see through top σου –και δεν εννοώ γυμνασμένα σώματα μοντέλων- (ναι ξέρω είναι της μόδα αλλά έλεος) θα επικαλεσθώ τη «δημοσία υγεία» μου και θα σε παίξω on the spot.

Να ανακαλύψεις τι σου πάει και τι όχι είναι δουλειά 10 λεπτών και προυποθέτει πολύ λίγη μνήμη. Αντί να μάθεις τα λόγια του «Everything» μάθε τι σου πάει.

Έχοντας πει τα πιο πάνω-

Είμαι κάθετα εναντίον της τακτικής «φωτογραφίζω ανυποψίαστες τύπισσες στο δρόμο και μετά σχολιάζω το ντύσιμο τους στο περιοδικό μου. Ταυτόχρονα τους βάζω μια μαύρη λωρίδα μπροστά από τη φάτσα τους αλλά είναι hopeless διότι αν κάποιος σε ξέρει, θα σε αναγνωρίσει και με μαύρη λωρίδα μπροστά από τη φάτσα σου». Σε μια χώρα 60 εκατομμυρίων ψυχών maybe it makes sense. Σε μια χώρα 700,000 κουτσομπόλων αμπάλατων όχι.

Ευτυχώς που τελειώνει ο χειμώνας και θα σταματήσει το φαινόμενο «βάζω μπότα μέσα στο παντελόνι, ασχέτως του ότι το παντελόνι είναι baggy και σακκουλιάζει, δεν μπαίνω καν στον κόπο να αγοράσω σωλήνα παντελόνι, δεν μπαίνω άλλωστε μέσα σε σωλήνα παντελόνι επειδή δεν είμαι η Kate Moss, απλώς αγοράζω μπότες ότι να ‘ναι, τις φορώ και κυκλοφορώ όπως τον καουμπόη» (gay ή μη).

Έχω ανθρώπινα δικαιώματα and I am not afraid to use them!

5 X 2 : Cinq fois deux

Το τελευταίο έργο που είδα ήταν το 5Χ2. (ακολουθούν spoilers)

Λίγα λόγια για το έργο: 5Χ2 εννοεί 2 πλάσματα (το 2) επί τα 5 στάδια μιας σχέσης (γνωριμία, γάμος, παιδί, απιστία, διαζύγιο). Με λίγα λόγια, η ιστορία μιας σχέσης. Το έργο επιδή είναι γαλλικό (άρα έπρεπε πάση θυσία να βρεθεί τρόπος να είναι πιο δύσκολο να παρακολουθηθεί) ξεκινά ανάποδα και βλέπουμε όλα τα στάδια αντίστροφα (ξεκινά με την υπογραφή των χαρτιών του διαζυγίου και καταλήγει στη φάση που γνωρίστηκαν οι 2).

Όπως και τα περισσότερα γαλλικά έργα, οι πρωταγωνιστές συμπεριφέρονται όπως όλοι οι "normal" ανθρώποι. Το ζευγάρι βασικά γνωρίστηκε σε κάτι διακοπές όπου η γυναίκα σε ρόλο αντροχωρίστρας "έκλεψε" τον άντρα από την σχέση που είχε τότε. Ήταν τυχαίαιαο (ή μήπως pre-orchestrated?). Στη νύχτα του γάμου τους η νύφη κάνει φάση (ή μπορεί και όχι, μπορεί να ήταν βιασμός) με ένα τυχαίο Αμερικάνο που βρέθηκε πρόχειρος σε κάτι θάμνους (!!!)

Στη γέννηση του παιδιού τους ο άντρας εξαφανίζεται και αφήνονται υπονοούμενα ότι εξαφανίζεται διότι πιστεύει ότι το παιδί δεν είναι δικό του.

Μας δίνονται random πληροφορίες ότι σε parties που πάει το ζευγάρι γίνονται όργια, σε ένα από τα οποία συμμετέχει ο άντρας ενώ τον παρακολουθεί η γυναίκα (μετά το γάμο και το εξώγαμο φαίνεται είπε να ξεδώσει ο άνθρωπος. Και φυσικά είναι απόλυτα φυσιολογικό στα parties (με married people) να γίνονται όργια. Kαλέ τι λέτε. Συνηθισμένα πράγματα. Τι, μόνο σούβλα κάνουμε?)

Τέλος, αφού υπογράφονται τα χαρτιά του διαζυγίου (αυτό όμως αν θυμάστε το βλέπουμε στην αρχή) το ζευγάρι πάει σε ένα φτηνό ξενοδοχείο για ένα τελευταίο γα**** (επιδή όταν χωρίζει το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο Γάλλος είναι να το ξανακάνει). Όπου καταλήγει σε ένα μίνι βιασμό, ή μπορεί και όχι, είναι δύσκολο να καταλάβεις, ακόμα συζητούμε και δεν έχουμε βγάλει άκρη.

Το έργο μου άρεσε. Το πρόβλημα είναι, που κάθε φορά που πάω να το περιγράψω (καλή ώρα) μου βγαίνει το πιο πάνω πασανάκατο. Βλέποντας αυτό το έργο έχεις περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Είναι μέρος της γοητίας του I guess.

Έχει και καλή μουσική.

όχι άλλα φλας

Εκτός από το άγχος κάθε πρωί να ξυπνώ και να εμφανίζομαι στην ώρα μου (σχετικά) στο γραφείο, και να βρίσκω more or less coordinated ρούχα για να μην είμαι για τα πανυγήρια, πρέπει να προλαβαίνω να είμαι ΚΑΙ χτενισμένη ΚΑΙ βαμμένη διότι τώρα τελευταία καραδοκούν κάμερες παραράτσι στους δρόμους που μας φωτογραφίζουν αδιακρίτως. Έχω ξεχάσει και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας που ήξερα. Αν πατώ τη γραμμή φωτογραφίζομαι, αν περιμένω να στρίψω δεξιά (και αναγκαστικά είμαι μέσα στη μέση του δρόμου -που να πάω-) φωτογραφίζομαι, αν περάσω με πορτοκαλοκόκκινο (το χρώμα του ηλιοβασιλέματος θέλω να πιστεύω, η κάμερα άλλα πιστεύει) φωτογραφίζομαι. Τι πρέπει να κάνω για να μην φωτογραφίζομαι? Να αποφεύγω τους δρόμους altogether??

Που θα πάμε διακοπές?

Μέχρι τα 25 του ο Έτερος έκανε διατριβή στα ελληνικά νησιά και δεν έβλεπε το λόγο να κάνει οτιδήποτε άλλο (δεν έχει μείνει παραθαλάσσια ταβέρνα σε νησί που να μην έχει φάει. Σε σημείο να βλέπει καρό τραπεζομάντιλο και να του έρχονται δάκρυα στα μάτια. Αγαπημένος ηθοποιός ο Στάθης Ψάλτης (στην 80s περίοδο του). Εγώ η «γαλαζοαίματη» είχα κόλλημα με την Αγγλία. Η Jane Austen φταίει για όλα. Τα ελληνικά νησιά τα είχα μόνο ακουστά από το μάθημα των ελληνικών και τον Μυριβήλη –και δεν είναι ο καλύτερος να σε πείσει να τα επισκεφτείς-.)

Την ιδιαιτερότητα αυτή ανακαλύψαμε όταν ήταν να πάμε για πρώτη φορά διακοπές μαζί. Τον είπα εθνικόφατσα και Χρυσαυγίτη, με είπε κρυόκωλη Αρχισνομπάρα. «Πως είναι δυνατόν να διαβάζεις Κωστόπουλο και να μην πηγαίνεις στα νησιά. Τζάμπα τόσο διάβασμα.» Το επιχείρημα ήταν σωστό. 1-0 υπέρ του.

«Από την άλλη,» (έλεγα εγώ) «δεν γίνεται να μην έχεις πάει τουλάχιστον μια φορά στην Αγγλία. Μέχρι και συγγενείς έχεις εκεί. Τώρα που το σκέφτομαι ΟΛΟΙ έχουμε συγγενείς στην Αγγλία. Ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι έχουν συγγενείς στην Αγγλία. Είναι cult.» Το σκορ έγινε 1-1.

(ήταν κεραυνοβόλος ο έρωτας)

Όταν τελικά πήγαμε και Αγγλία και νησιά, αναθεωρήσαμε και οι δύο. Τώρα παρακαλώ τον Έτερο να πάμε νησί και ο Έτερος ονειρεύεται την Αγγλία.

Από το island hopping έχω μάθει διάφορες άγνωστες λέξεις όπως:

«παντόφλα» - συγκεκριμένο σχήμα ferryboat που θυμίζει την αρχιτεκτονική παλιού σπιτιού (υπάρχει διώροφο ή τριώροφο «σπίτι» στην άκρη που μπαίνουν οι επιβάτες και εκεί που κανονικά θα υπήρχε αυλή μπαίνουν τα διάφορα οχήματα.) Η πατέντα που παρκάρεις με την πισινή για να βγεις μετά κανονικά από το ferry είναι πιστεύω τόσο σημαντική ανακάλυψη όσο και η πενικιλίνη (έσωσε πολύ κόσμο.)

«τράβα» - το ακούει συνήθως κάποιος όταν παστωθεί με όλες τις φυλές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα σε ΚΤΕΛ σε νησί για να πάει θάλασσα. Την επομένη πάει και ενοικιάζει μηχανάκι.

«αγγουροντομάτα» - σαλάτα χωριάτικη χωρίς τη φέτα (πιο φτηνή)

«Πλατύς Γιαλός» - όνομα παραλίας που υπάρχει σε ΟΛΑ τα ελληνικά νησιά. Αν χαθείς, ρώτα που είναι ο Πλατύς Γιαλός –καθάρισες.

«παιδική» - αναφέρεται σε σουβλάκια και καμία σχέση δεν έχει με το μέγεθος. Σε ρωτούν αν θέλεις μέσα κρεμμύδι (τα παιδιά στην Ελλάδα δεν τρώνε άραγε κρεμμύδι?)

Επίσης έχω μάθει πλέον και δεν την παθαίνω:

1. Σε αντίθεση με τον Έτερο που έχει εκπαιδευτεί καταλλήλως, δεν παραγγέλλω ΠΟΤΕ φραπέ στην Ελλάδα. Διότι δεν πίνω το φραπέ μου με 3 κουταλάκια καφέ και γάλα εβαπορέ. Και είναι άσκοπο να συζητάς με το γκαρσόνι για το πώς πίνεις το φραπέ. Μπορεί να έκανε ΕΛΔΥΚάριος στην Κλήρου και να μην αποφύγεις τη μουρμούρα του. Παραγγέλνω μπύρες (απλό και εύκολο).

2. Περαιτέρω, δεν παραγγέλλω ΠΟΤΕ μόνη μου σουβλάκια. Γελάσαμε, γέλασαν και οι σουβλιτζήδες ανά το πανελλήνιο. «Μια πίττα μιξ με απ’όλα» δεν σημαίνει τίποτε. Got it.

3. Τέλος, αν πάς σε ελληνικό νησί και δεν υπάρχει τουλάχιστον ένα καφέ που να ονομάζεται «Mezzo» ή «Remezzo» τότε ΔΕΝ έχεις πάει σε ελληνικό νησί, κάπου αλλού πήγες και να το ελέγξεις σε παρακαλώ με τον ταξιδιωτικό σου πράκτορα.

Αφυπηρέτηση (2)

Ο Μπαρμπαπάπα σε νέες περιπέτειες!

Όπως ήδη έγραψα, ο Μπαρμπαπάπα αφυπηρέτησε και κάθεται αραχτός στο σπίτι. Οι πρώτες μέρες αμηχανίας και βαρεμάρας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, διότι ο Μπαρμπαπάπα ανακάλυψε την πρωινή τηλεόραση. Ανακάλυψε τον Πρωινό Καφέ, την Τατιάνα και τη Βέφα. Και έχει μείνει έκθαμβος.

-Την είδα που λες τη Βέφα αλλά ο Μαμαλάκης είναι καλύτερος διότι πάει και σε άλλες χώρες και βλέπεις και άλλα πράγματα εκτός από τις κατσαρόλες της. Κρίμα που το πρόγραμμα του είναι κάθε Κυριακή απόγευμα.

Επίσης τον συγχύζει το γεγονός που στις πρωινές εκπομπές οι παρουσιάστριες είναι ντυμένες λες και ετοιμάζονται να βγουν έξω για το βράδυ (το ότι φέρνουν τραγουδιστές και χορεύουν τσιφτετέλια από τις 10 το πρωί δεν βοηθά either). Νομίζει ότι βλέπει τις βραδινές επαναλήψεις. Του εξηγώ ότι πρέπει να μπει στο πετσί της οικοκυράς. Να έχει συνέχεια αναμμένη την τηλεόραση, και να κάνει δουλειές, περνώντας κάθε τόσο μπροστά από την τηλεόραση για να μην χάνει από την deep and meaningful συζήτηση. Οι πρωινές εκπομπές δεν είναι Discovery Channel να κάτσεις με τις ώρες. Πρέπει να έχεις attitude περαστικού. «Πέρασα για καφέ» στιλ.

Ο καημένος Μπαρμπαπάπα όμως δεν προλαβαίνει να καταλάβει τις «ειδήσεις» που βλέπει. Τόσο glitter που παρελαύνει από την οθόνη, δεν βοηθά στη συγκέντρωση. Με αποτέλεσμα να γίνει η ακόλουθη συζήτηση μεταξύ εμένα και του Μπαρμπαπάπα:

(Δ για Δρακούνα, Μ για Μπαρμπαπάπα)

Μ- Πάντως μεταξύ Τατιάνας και Λαμπίρη, προτιμώ Λαμπίρη. Πολύ κουτσομπολιό αυτή η Τατιάνα. Έχει ξεφύγει.
Δ- Καλά, και η Λαμπίρη τι βάζει δηλαδή? Ανταπόκριση από το Ιράκ?
Μ- Όχι αλλά βάζει καλύτερα θέματα. Για παράδειγμα, έβαλε την είδηση ότι η Άννα Βίσση θεάθηκε να χτυπά με μανία το αυτοκίνητο του πρώην φίλου της μέσα στη μέση του δρόμου επειδή μάλωσαν. Αν είναι δυνατόν!
Δ- Η Άννα Βίσση?
Μ- Ναι
Δ- Να χτυπά αυτοκίνητο?
Μ- Ναι! Είδες οι διάσημοι πως συμπεριφέρονται? Απαράδεκτο. Και να φανταστείς θα την στείλουν και στη Eurovision.
Δ- Μήπως η «σκηνή» εκτυλίχθητε έξω από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία»?
Μ- Ναι! Το είδες και εσύ?
Δ- Μήπως εννοείς το φιλμάκι του τραγουδιού «Everything” που θα τραγουδά η Βίσση στη Eurovision για την Ελλάδα?
Μ- …….
Δ- Μήπως άλλα είδες και άλλα κατάλαβες?
Μ- ……. ΑΑΑΑ γι’αυτό!!! Εγώ το είπα του Σ. (φίλος του Μπαρμπαπάπα, συνταξιούχος και αυτός) αλλά αυτός επέμενε!!

Ποια είναι η παράδοση μας?

Ο Μικελλίδης είναι γιατρός, τακτικός θαμώνας σε talk shows, γράφει στήλες σε εφημερίδες και περιοδικά, γενικά όποια πέτρα σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω. Έχει πει τη γνώμη του για τα πάντα, για τη σεξουαλική ζωή των Κυπρίων, μέχρι το Κυπριακό πρόβλημα (χωρίς να τον ρωτήσει κανείς).

Μέσα στα πολλά που έγραψε, έγραψε και το ακόλουθο (κάπως έτσι, δεν θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις): «μην πηγαίνετε στα κατεχόμενα χωριά σας ψάχνοντας για τις τσούρες της γιαγιάς σας, δεν θα τις βρείτε. Ψάξτε για κάτι πιο βαθύ, αυτό που σας δένει με αυτό τον τόπο. Δεν θα το βρείτε στα χαλαμάντουρα.» Ο Μικελλίδης (νομίζω) θέλει να πει ότι δεν ακολουθούμε τις παραδόσεις μας διότι έχουμε γενικά φύγει (με τη βία ή και μόνοι μας) από το φυσικό μας περιβάλλον και οι προσπάθειες μας να «μην ξεχάσουμε» είναι άνισες διότι δεν μας ενώνει τίποτα πλέον με το παρελθόν μας. Τι είναι όμως η παράδοση, τα ήθη και έθιμα?

Τα ήθη και έθιμα ενός τόπου έχουν νόημα όταν ασκούνται την κατάλληλη στιγμή στις κατάλληλες συνθήκες. Αλλιώς αντιγράφουμε (και μάλιστα με κακό τρόπο) πράγματα που μάθαμε παπαγαλία. Τα ήθη και έθιμα στην τελική είναι η πρακτική που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο group ανθρώπων για ένα χρονικό διάστημα. Ο χρόνος κυμαίνεται αναλόγως. Κάτι που ασκείται για 500 χρόνια θεωρείται μέρος της παράδοσης. Αλλά και κάτι που ασκείται τα τελευταία 50 χρόνια μπορεί να θεωρηθεί παράδοση.

Όταν ήταν να παντρευτώ, άκουσα διάφορα που «πρέπει» μου έλεγαν να κάνει το άτομο που επιμένει να παντρευτεί. «Να φέρεις λαουτάρη να σου τραγουδά την ώρα που θα ντύνεσαι» (η σκέψη και μόνο να ακούω τίρι-τίρι ένα γερούδι να τραγουδά παράφωνα ενώ εγώ προσπαθώ να μεταμορφωθώ σε απαστράπτουσα νύφη, δεν με ενθουσίασε). «Να σε ζώσουν οι γονείς και συγγενείς» (κανένας δεν ήξερε να μου πει γιατί και πως ακριβώς γίνεται αυτό). «Στο party να βάλεις παραδοσιακά και νησιώτικα τραγούδια να χορέψουν οι συγγενείς και φυσικά ζειμπέκικα» (όχι, ποτέ!!!). Ρώτησα τη μαμά Δρακούνα και πήρα την ακόλουθη κατατοπιστική απάντηση:

«Εμείς είμαστε Λευκωσιάτες. Αυτά τα έθιμα δεν τα ξέρουμε. Λαουτάρηδες και ζώματα δεν έχουν σχέση με τη Λευκωσία και αν ρωτήσεις και τη γιαγιά σου θα σου πει ότι είναι έθιμα της υπαίθρου. Δεν ξέρουμε να τα κάνουμε και ούτε όταν παντρευτήκαμε εμείς τα κάναμε. Εγώ όταν παντρεύτηκα ξύπνησα το πρωί, πήγα κομμωτήριο, ήρθα σπίτι μου, ντύθηκα και ετοιμάστηκα μόνη μου, στο πικ-απ έβαλα να παίζει Top of the Pops (έχουμε ακόμα τον δίσκο) και μετά πήγαμε στην εκκλησία. Τα ίδια έκανε και η γιαγιά σου (χωρίς το πικ-απ). Μετά το γάμο, σε άλλη μέρα, κάναμε party για φίλους και συγγενείς με χορό και τραγούδι. Στο party φορούσα jeans, όλοι ήταν χαλαροί και κανένας δεν χόρεψε ζειμπεκιές ή άλλα βαρετά και ασήκωτα. Ο κόσμος χόρευε χάλι-γκάλι και φορούσε φορέματα στιλ Αλίκη Βουγιουκλάκη στη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» (υπάρχει και ενοχοποιητικό video). Τι σχέση έχουμε με ρεμπέτικα και ζειμπεκιές? Η Λευκωσία δεν είναι λιμάνι να έχει ναύτες και βάσανα. Πάντοτε χορεύαμε δυτικού τύπου τραγούδια (η γιαγιά π.χ. χόρευε Sinatra και κάτι άλλους πεθαμένους). Αυτή είναι η παράδοση σου.»

Θυμήθηκα κάτι παραδοσιακούς χορούς που μας μάθαιναν στο δημοτικό. Εκτός από κάτι κυπριακούς, μαθαίναμε αν δεν κάνω λάθος και καλαματιανό. Τώρα ο καλαματιανός τι σχέση είχε με μας δεν ξέρω. Είναι αυτό που λέμε ήθη και έθιμα-παπαγαλία.

Η παλιά Λευκωσία

Διαβάζω για την παλιά Λευκωσία σε εφημερίδες και περιοδικά και μου δημιουργείται κάθε φορά η εντύπωση ότι διαβάζω τον επικήδειο μιας γυναίκας που στο παρελθόν υπήρξε όμορφη και νέα, και τώρα πέθανε γερασμένη και ξεχασμένη. Πολλοί οικειοποιούνται την παλιά πόλη αλλά οι περισσότεροι ούτε ένα βράδυ δεν πέρασαν «εντός των τειχών», έτσι θα γράψω κάποιες δικές μου σκέψεις. Θα γράψω διότι πιστεύω πολύ παρεξηγήθηκε το θέμα.

Πρώτα απ’όλα, η ζωή στην παλιά Λευκωσία δεν θύμιζε ποτέ έργο κουλτουρέ, με ανθισμένα μπαλκόνια και γελαστές οικοκυρές. Ήταν πάντα μικρά στενά σπίτια, με αμφιβόλου αρχιτεκτονικής τάσεως σχήμα, το ένα πάνω στο άλλο, κάποτε συμπαθούσες τον γείτονα σου, κάποτε όχι. Μάλωνε ο γείτονας με τη γυναίκα του και τον άκουε όλη η γειτονιά. Ανύπαρκτη ιδιωτική ζωή. Ναι, υπήρχαν και υπάρχουν πλινθόκτιστα σπίτια, που υπέφεραν και υποφέρουν από υγρασία. Η μισή παλιά Λευκωσία είναι χτισμένη πάνω στην παλιά κοίτη του Πειδιά (μετά από πλημμύρες και λοιμούς αποφασίστηκε να χτιστεί η κοίτη, και όποιος το αποφάσιζε έχτιζε χωρίς άδεια οικοδομής. Ως αποτέλεσμα κανένας πλέον δεν μπορεί να πει με σιγουριά από πού περνά η κοίτη του ποταμού. Τη καταπίνει literally η Γη). Κάθε χρόνο τα σπίτια ήθελαν σοβάτισμα και μπογιάτισμα. Παίζαμε βασιλέα κόβοντας πλιθάρια από τους τοίχους. Τα σπίτια ήταν πάντα ολόμαυρα από τη βρωμιά, το ίδιο και τα «ιστορικά» κτήρια. Κανένα planning δεν υπήρχε. Στον ίδιο δρόμο υπήρχαν οικίες, ξυλουργεία, καφενές, μπακάλης, μέχρι και κατασκευαστής φέρετρων.

Κανόνιζες το πρόγραμμα σου αναλόγως του πότε άκουες την προσευχή του Χότζα από τους δίπλα. Αν την άκουες και ήταν ακόμα νύχτα, ήταν νωρίς να σηκωθείς. Αν την άκουες το πρωί και δεν είχες ήδη βάλει το φαί να ψήνεται άργησες (οι Μάγισσες της Σμύρνης σε αυτό έχουν δίκιο). Αν ήσουν σωστή νοικοκυρά θα πήγαινες 2 φορές της εβδομάδα στη Λαϊκή να ψωνίσεις τα φρούτα και λαχανικά σου από «τους χωρκάτες», τα όσπρια σου από το Ματθαίο και το γάλα γινόταν παράδοση στο σπίτι από γαλατά. Αυτά που περιγράφω δεν είναι αρχαία ιστορία. Τα θυμούμαι. Εκτός τον γαλατά που πέθανε, τα υπόλοιπα ακόμα ισχύουν.

Οι εντός των τειχών Λευκωσιάτες πάντοτε παραπονούνταν για την υγρασία και την έλλειψη χώρου. Με την αύξηση στα αυτοκίνητα, παραπονούνταν και για την έλλειψη παρκινγκ. Το ότι με την εισβολή η πράσινη γραμμή περνούσε πολύ κοντά στα σπίτια τους δεν βοήθησε either. Το αντιλήφθηκα όταν μου το υπέδειξε μια φίλη από τη Λεμεσό που τρομοκρατήθηκε με τη σκέψη να καθόμαστε αραχτές και 10 μέτρα πιο κάτω υπήρχε «το χάος» (η συζήτηση έγινε πριν 15 χρόνια).

Και βεβαίως, άρχισαν να μετακομίζουν προς τα έξω πολύ πριν φθάσουν οι Αράπηδες, οι Κινέζοι φοιτητές, οι Πακιστανοί και οι Ρωσσοπόντιοι. Σε εποχές που καμπαρέ δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, οι πουτάνες της Λευκωσίας ήταν alive and kicking. Ούτε οι πουτάνες ενοχλούσαν τους Λευκωσιάτες. Ήθελαν να έχουν κήπο, παρκινγκ για το αυτοκίνητο, κούνγκρενο σπίτι κτλ. Να μπουν στον εικοστό αιώνα.

Αυτά που ακούω για ερήμωση, αλλοδαπούς και πράσινα άλογα, τα βρίσκω άκρως παραπλανητικά από κουλτουριάρηδες που νομίζουν παλιά Λευκωσία είναι τα «Καλά Καθούμενα», «το Αιγαίο» και «το Εναλλάξ». Ή από «Λευκωσιάτες» πρώτης γενιάς που δεν έχουν αποφασίσει ακόμη από πού κατάγονται. Η παλιά Λευκωσία δεν πέθανε και αντιθέτως λέω ότι τώρα σε πολλούς τομείς βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από πριν. Βεβαίως πολλά πράγματα πρέπει να βελτιωθούν. Τίποτα δεν είναι τέλειο. Λίγη υπομονή παρακαλώ.

άσχετα χαλαρωτικά

Πλησιάζει το σαββατοκύριακο:

Απεργίες/κινητοποιήσεις: 0 (αν και το βρίσκω περίεργο διότι πλησιάζουν εκλογές. Άμα θέλεις να γίνει το δικό σου, ζήτα το κοντά στις εκλογές. Θα σχιστούν όλες οι παρατάξεις να σε ικανοποιήσουν).

Καιρός: άστατος αλλά δεν μας ενδιαφέρει διότι σκοπεύουμε να κάτσουμε στον καναπέ χαλαροί, η διαδρομή μέχρι το ψυγείο της κουζίνας διαρκεί ακριβώς 3 δευτερόλεπτα.

DVD: 3 (οικογενειακό (αξίες), action (νεύρο) και κουλτουρέ (παιδία) - νομίζουμε. Απ’όλα έχει το πανέρι)

Τσιγάρα: ένα ολόκληρο περίπτερο (αλλά σουτιέν δώσαμε για τον καρκίνο του μαστού στην Europa Dona- κάποιος pervert στη Μονή θα απολαμβάνει σίγουρα το θέαμα του σουτιέν μου όταν αναρτηθεί.)

Εμβαδόν οικίας- 175 τ.μ.
Εμβαδόν χώρου καπνιστών- 175 τ.μ.

8 τασάκια μετρημένα. 3 remote controls στο τραπεζάκι έτοιμα για δράση. Ο δείκτης είναι γυμνασμένος και ζεσταμένος. Φορά τις φόρμες του και περιμένει.

Διάθεση για διαδήλωση/εξέγερση/πασιαμά: καμία («εμείς δεν θα πεθάνουμε από σφαίρες δολοφονικές, ούτε από μαχαίρι ζηλιάρη αντεραστή. Θα πεθάνουμε ήσυχοι στον ύπνο μας σε βαθιά γεράματα από έλλειψη φαντασίας»- η Δάφνη Λόρδου το έγραψε.)

Το ψυγείο είναι γεμάτο (check), η γάτα μπήκε στον αυτόματο πιλότο (ταϊσμένη και κοιμισμένη- ζεν), οι δύσκολοι λεκέδες έχουν βγει από τα ρούχα, δεν έχουμε να κάνουμε διάβασμα καθότι δεν είμεθα μαθητές ούτε φοιτητές άρα μπορούμε να διαβάζουμε μόνο ότι θέλουμε (δεν είναι και λίγο), η άνοιξη κάπου πήγε και θα επιστρέψει σε λίγο, μην ανησυχείτε.

Άμα ανοίξω τις κουρτίνες και κάτσω αναπαυτικά στην άκρη του καναπέ με τα πόδια πάνω στο τραπέζι, σε γωνία 53 μοιρών, μπορώ να δω και τη δύση του ήλιου.

Το δικαίωμα του απεργειν

Ξεκίνησα να το γράφω σαν απάντηση αλλά μπορεί να γίνει από μόνο του post.

Το δικαίωμα της απεργίας προστατεύεται συνταγματικά από τις περισσότερες χώρες του κόσμου (including της δικής μας –άρθρο 27 του Συντάγματος-). Τώρα, η απεργία σαν concept, υπάρχει διότι ένας εργαζόμενος στην τελική δεν έχει άλλο πιο δυναμικό μέτρο να λάβει προκειμένου να εισακουστεί από τον εργοδότη. Υπάρχουν και άλλα μέτρα π.χ. Work to rule, η απεργία όμως παραμένει το πιο δυνατό και αποτελεσματικό του όπλο.

Η πρώτη απεργία που καταγράφηκε δεν ήταν των καθηγητών του πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά στην αρχαία Ρώμη (πριν να γίνει παντοδύναμη). Πολλές πολλές λεπτομέρειες δεν ξέρω, ξέρω ότι ενώ συνήθως οι φτωχοί εξεγείρονταν και έκαιγαν τα πάντα, εκείνη τη φορά έκαναν απεργία και εισακούστηκαν από τους πιο πλούσιους (κάτι μεταρρυθμίσεις ήθελαν και φαί).

Δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα αναλογικά γίνονται περισσότερες απεργίες. Δεν νομίζω όμως να είναι επειδή είναι ανίκανοι όπως εισηγήθηκε ένας εδώ μέσα. Μπορεί να έχουν πολύ περισσότερους λόγους για να απεργήσουν, μπορεί να είναι και μέσα στην κουλτούρα τους. Μπορεί να είναι επειδή οι Έλληνες είναι πιο διεκδικητικοί (σε όλους τους τομείς).

Και στην Κύπρο έχουμε παραδείγματα "κινητοποιήσεων" αλλά συνήθως προσπαθούν άγαρμπα να αντιγράψουν την Ελλάδα (που φαίνεται να αντιγράφει τη Γαλλία) - βλέπε πατατοπαραγωγοί, σιτοπαραγωγοί, φορτηγατζήδες κτλ. Είναι τυχαίο που τις πιο "δυναμικές" κινητοποιήσεις στην Κύπρο τις κάνουν αυτοί που έχουν μεγάλα οχήματα (και άρα όγκο)??

Και βέβαια υπάρχει διαφορά μεταξύ απεργίας και «κλείνω και τους δρόμους, σε περίπτωση που ο υπόλοιπος αχάπαρος πληθυσμός δεν με πρόσεξε, θα με προσέξει αναγκαστικά τώρα, θα ταλαιπωρηθεί, άρα θα μουρμουρίσει και αυτός της κυβέρνησης, και θα γίνει το δικό μου» (mine mine all mine!!!)

Η απεργία/κινητοποίηση στην Κύπρο συνδέεται με το γινάτι (τώρα θα δεις τι θα σου κάνω, και αφού εκ των πραγμάτων έχω και μεγάλο όχημα θα σου κάνω maximum ζημιά). Χρησιμοποιείται συνήθως εναντίον της Κυβέρνησης, από previously favored groups of people που με την είσοδο μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχασαν και τα αυγά και τα καλάθια (έγιναν κανονικοί άνθρωποι). Να βγαίνει ο κάθε τριχωτός που το χειμώνα σπέρνει πατάτες και το καλοκαίρι σπέρνει εξώγαμα και να δηλώνει χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι δικαίωμα του να κάνει κινητοποιήσεις (να κλείνει δρόμους με το έτσι θέλω «ειρηνικά») είναι τόσο αστείο όσο οι Αμερικάνοι που κάνουν πόλεμο στο Ιράκ και το ονομάζουν «ειρηνευτική επιχείρηση».

Και μην μου πείτε "μα τζιαι μου", το είδα στην τηλεόραση - "θα πορευτούμε με τα οχήματα μας" (κομπάι, τρακτέρ, διπλοκάμπινα κτλ) "ειρηνικά προς το Προεδρικό" (θα κλείσουμε την κυκλοφορία σε 2 highway και αν δεν την κλείσουμε θα πορευόμαστε τόσο αργά που θα σπάσουμε όποιον άτυχο βρεθεί πίσω μας) "όπου θα σταματήσουμε τα οχήματα μας" (θα προκαλέσουμε κυκλοφοριακό χάος στο roundabout του Προεδρικού και τη Δημοσθένη Σεβέρη) "και θα ζητήσουμε να δούμε τον Πρόεδρο" (ο οποίος θα λείπει στο εξωτερικό αλλά κανένας δεν σκέφτηκε να ρωτήσει, άρα το όλο σκηνικό θα επαναληφθεί σε καμιά εβδομάδα όταν επιστρέψει).

Και για να απεργήσεις, στην τελική, χρειάζεσαι παιδία.

Και οι secretaries είναι underpaid και χωρίς ασφάλεια η επιδοτήσεις από την κυβέρνηση αλλά δεν τις βλέπεις να κλείνουν δρόμους ή να απεργούν. Τόσος κόσμος που δεν απεργεί κάθε 3 μήνες, είναι επειδή έχει την τέλια δουλειά?


ΥΓ: No hairy people were harmed in the making of this post.

Φιλική παρατήρηση

2 μικρά tips για το ξανά/ξανά/ξανά ανακαινισμένο αεροδρόμιο:

Tip 1: Δημιουργήσατε χώρο καπνιστών. ok, πολύ ωραία. Γιατί όμως το εκάματε 2Χ2?? Άμα φτάνει ένα Παρίσι, μια Αθήνα και ένα Τελ Αβίβ την ίδια ώρα, νιώθεις όπως το club Shiraz που είσαι πιττωμένος και σου αρέσει. Α, εν για να προωθήσετε το nightlife μας. I get it.

Τιp 2: Άμα καταφέρετε να έρχονται οι βαλίτσες σε λιγότερο από ανάμιση ώρα θα σας παραδεχτώ. Αν είναι βάλτε 3-4 extra διαδρόμους να περπατούν οι επιβάτες, να νιώθουν απασχολημένοι και επιπλέον να νομίζουν ότι έφτασαν σε μεγάλο αεροδρόμιο τύπου Shiphol.

Ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας. Ξέρουμε ότι ενώ εκόψετε εισητήριο για να έρτετε με Cyprus Airways, τελικά εστραφήκετε με EuroCypria αλλά εν πειράζει. Εν θυγατρική μας εταιρεία άρα εν εντάξει. Τζιαι να μεν νεν εντάξει, φτάνει που ήρτετε.

Επεισόδιο «αποκλεισμός στο Παρίσι»

Το Σάββατο οι πιλότοι των Κυπριακών Αερογραμμών έκαναν απεργία. Υπό κανονικές συνθήκες το γεγονός δεν προκαλεί καμία απορία η ανησυχία, απεργίες κάνουν όλη μέρα, το ακούς στις ειδήσεις και συνεχίζεις να πίνεις τον καφέ σου. Εγώ όμως ήμουν στα εξωτερικά. Ήμουν στις Βρυξέλλες. Και ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου το Σάββατο. Επειδή όμως δεν υπάρχει απευθείας πτήση για Λάρνακα τα Σάββατα από Βρυξέλλες, σηκώθηκα και πήγα Παρίσι που είχε πτήση. Νόμιζα. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο (ως εδώ όλα καλά) με πληροφόρησαν ότι ντεν έχει αεροπλάνα, απεργία, ορίστε voucher για φαί και ξενοδοχείο εδώ απέναντι. Τα λέμε αύριο. Au revoir!

Και έμεινα εκεί.

Βέβαια, καλύτερα να αποκλειστείς στο Παρίσι παρά π.χ. στην Ουκρανία αλλά πάλι-

Ήταν 2 βαθμοί.

Ήταν συννεφιά και κατά διαστήματα έβρεχε.

Φυσούσε παγωμένος αέρας.

Το ξενοδοχείο ήταν από εκείνα τα καταθλιπτικά των αεροδρομίων που είναι στη μέση του πουθενά και δεν έχει τίποτε να κάνεις.

Και στην τελική, έχουμε και δουλειές, θέλουμε να πάμε σπίτι μας, δεν ήρθαμε για τουρισμό (για τουρισμό πάμε μόνο τον Αύγουστο και μόνο στα ελληνικά νησιά, το ξανα είπαμε- σχέδιο Αττίλας της Μυκόνου).

Οι Γάλλοι επιβάτες με το που άκουσαν απεργία είπαν «α, καλά» και έφυγαν (οι απεργίες είναι φαίνεται το εθνικό σπορ των Γάλλων μετά από εκείνο το παιγνίδι με τις μπίλιες και τις μπάλες που τις ρίχνεις και βλέπεις κάτι γέρους να το παίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Δεν πτοούνται εύκολα).

Τώρα, να είσαι 24 ώρες στο Παρίσι και να μην κατεβείς στο κέντρο είναι έγκλημα. Επειδή δεν είμαστε εγκληματίες κατεβήκαμε στο κέντρο. Αναστενάξαμε πάνω από την Pont Neuf. Είδαμε απέξω το Λούβρο (check), περάσαμε έξω από την Παναγία των Παρισίων (check), είδαμε από μακριά τον Πύργο του Άιφελ (check), είδαμε καταστήματα αλλά δεν μπήκαμε μέσα (αντισταθήκαμε τον πειρασμό, μπράβο μας) και καταλήξαμε στο Saint Michel. Όπου αντιληφθήκαμε ότι οι φοιτητές της Σορβόννης εξεγείρονταν για κάποιο λόγο. ΜΑΤ (γαλλικά) παντού, αστυνομία (είχαν κλείσει τη γέφυρα) γινόταν πανικός και πάνω σε ένα άγαλμα στεκόταν ένας τύπος και έκανε ομιλία.

Να πας Παρίσι και να σου τύχει και φοιτητική εξέγερση, τι να πω, είναι μεγάλη τιμή.
Ειδικά για κάποιον που έχει κάνει στο μάθημα της ιστορίας όλες τις φάσεις της Γαλλικής Επανάστασης και τα μετά, συγκινήθηκα. Ο δε Έτερος (με τον Έτερο ήμουν σε αυτό τον πανικό), ο οποίος σπούδασε στην Αθήνα, θυμήθηκε τις καταλήψεις και τις απεργίες και ήθελε να πάει να διαδηλωθεί με τους φοιτητές.

Οι Γάλλοι υποστηρίζουν ότι το θέμα εξέγερση και απεργία είναι προϊόν εξαγωγής τους. Αυτοί το ανακάλυψαν πρώτοι και άρα έχουν το copyright. Άρα ήμασταν σε original κατάσταση. Τους Γάλλους αντιγράφουν άραγε στην Ελλάδα?

Από αεροπορική απεργία σε φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αυτό το σαββατοκύριακο τα είχε όλα.

ένα ποστ για τα παιδιά του λαού

Το χταπόδι έπεσε τελικά λίγο βαρύ και πέρασα όλο το απόγευμα χθες ξαπλωμένη στον καναπέ. Επιδή δεν άντεχα άλλο τα φολκλορικού περιεχομένου προγράμματα της τηλεόρασης παρακολούθησα τα πριν, και την ίδια την τελετή των βραβείων Όσκαρ. Όχι ότι θα κάτσω να δω όλα αυτά τα έργα. Τα περισσότερα υπάρχουν ήδη σε βιβλίο (τι λέω, όλα σχεδόν υπάρχουν σε βιβλίο). Είναι όμως πιο διασκεδαστικό να βλέπεις καλοντυμένο κόσμο να πηγαινοέρχεται στην οθόνη παρά έκπληκτους συμπατριώτες που ανακαλύπτουν την εξοχή μια μέρα του χρόνου, και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν είδαν δεν άκουσαν.

Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου η φύση χρησιμεύει σαν καμουφλάζ σε περίπτωση που θέλεις να πετάξεις το παλιό ψυγείο σου και δεν ξέρεις που να το βάλεις και τα σκουπίδια του Δήμου αρνούνται να το μαζέψουν. Έτσι και εσύ, που είσαι πολυμήχανος απόγονος του Οδυσσέα (θέλεις να πιστεύεις) επιστρατεύεις 2 ξαδέρφια σου και ένα γνωστό γνωστού που έχει στην κατοχή του διπλοκάμπινο φαρδύ και με ανυψωμένες σούστες, φορτώνετε το εν λόγω παλιό ψυγείο και πάτε μια δεύτερη εκδρομή για να απαλλαγείτε από αυτό.

Πίσω στα Όσκαρ. Οι θαυμάσιες γυναίκες που περνούν από μπροστά μου, μου δημιουργούν 2 υπαρξιακά: (1) Άρχισα να πιστεύω ότι μάνα δεν με γέννησε εμένα, έχω πέσει από το εξώστ της μοτόρας. (2) Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, άμα είχα και εγώ 3 κομμώτριες, 1 μακιγιέρ και 2 αισθητικούς να με περιποιηθούν και όλα τα ρούχα των σχεδιαστών στη διάθεση μου, ποιο θα ήταν άραγε το αποτέλεσμα? Τελικά δεν είναι superficial όλα αυτά?

Ποια θα ήταν η θέση μου αν ήμουν ένα παιδί του λαού?

Θα έπρεπε να ζω στη δεκαετία του 50-60, που όλοι ήταν «καλά παιδιά» και αγνά και όχι τώρα που είμαστε ξερόλες και έχουμε –άκουσον άκουσον- άποψη (ξεχάστε ταραχές και αγώνες για 15 λεπτά. Θυμηθείτε τη Φίνος φιλμ.) Θα ζούσα στην παλιά Λευκωσία, μέσα στα τείχη, σε ένα σπιτάκι με 3 κάμαρες, με εσωτερική αυλή που θα την μοιραζόμουν με άλλες 3 οικογένειες. Θα υπήρχε 1 τουαλέτα στην αυλή για κοινή χρήση. Θα ήμουν οπωσδήποτε νοικοκυρά και θα άπλωνα τα ρούχα στην ταράτσα μαζί με τις γειτόνισσες. Τα ρούχα δε, θα πλένονταν στο χέρι, μετά από κοπιαστικό τρίψιμο. Μετά θα μαγείρευα, αλλά μόνο απλά πράγματα όπως φασόλια, φακές (μουτζιέντρα) και μακαρόνια διότι θα ήμουν παιδί του λαού που τρώει κρέας μόνο στις γιορτές (όχι εκ πεποιθήσεως αλλά εκ των πραγμάτων –ταπί και ψύχραιμοι-).

Θα φορούσα εμπριμέ φόρεμα με μέση και απαραίτητα ποδιά. Θα ήμουν όπως τη Βουγιουκλάκη στο «Διπλοπενιές», με λιγότερη σκιά στο μάτι. Και χωρίς τα μαλλιά να είναι πιασμένα κότσο μπανάνα.

Ο Έτερος θα έκανε ένα τίμιο επάγγελμα όπως χτίστης, πογιατζής, σιδεράς (θα ήταν δηλαδή, τιμημένη εργατιά). Μόνο ο μισθός του δεν θα ήταν τιμημένος αλλά ποιος τα κοιτάει αυτά. Θα επέστρεφε κάθε μέρα από τη δουλειά ένα μαύρο χάλι. Θα ντουμάνιαζε την τουαλέτα, θα έκανε μπάνιο (με τον μαστραππά) και θα απαιτούσε αμέσως τις φακές του (όπως τον Πόπαυ, χωρίς σπανάκι όμως). Θα περίμενα με ανυπομονησία να επιστρέψει (διότι αν δεν επέστρεφε, δεν θα είχα καν κοινωνική ασφάλιση ή οποιαδήποτε ασφάλεια, θα ήταν δηλαδή πρακτικό το πρόβλημα) για να στριμωχτούμε ακόμα παραπάνω μέσα στις 3 κάμαρες.

Ανάλογα με τα χρόνια γάμου (χωρίς εργατικό ατύχημα) θα είχαμε και τον ανάλογο αριθμό μωρών (do the math). Το ότι δεν θα είχαμε να φάμε και δεν θα μας χωρούσαν οι τόποι δεν θα αποτελούσε πρόβλημα. Οι διακοπές θα ήταν άγνωστη λέξη, αλλά θα είχαμε την κρυφή ικανοποίηση ότι είμαστε παιδιά του λαού και τίμιοι (apparently σου δίνει τόση ικανοποίηση όση ένα δεκαήμερο ταξίδι-πακέτο με εισιτήριο-ξενοδοχείο-transfers σε ελληνικό νησί της αρεσκείας σου. Το γραφείο μας σας προτείνει εκείνο του Λούη στη Μύκονο).

Το σάουντρακ της ζωής μας θα ήταν το δίχως άλλο Μάνος Λοίζος («η δουλειά κάνει τους άντρες», «ο κουταλιανός» και άλλα λαϊκά, με ίσως αμέσως επόμενη προτίμηση τον Καζαντζίδη αλλά που να τα ξέρω εγώ αυτά). Σε φάσεις αισιοδοξίας θα το ρίχναμε στο «Κάνε Υπομονή» (του Χατζηδάκη είναι αυτό?)

Παράδοση

Τη Καθαρή Δευτέρα σκοπεύω να κάνω όλα τα παραδοσιακά events που σχετίζονται με εκείνη τη μέρα. Θα φάω του κόσμου τα λαχανικά, ξιδάτα όλων των ειδών και χρωμάτων, θα πιω κρασί μέχρι λυποθυμίας και ενώ δεν τρώω συνήθως ελιές, τη Δευτέρα θα κάνω μια εξαίρεση (μαύρες, πράσινες, τσακιστές, ξιδάτες, όλες).

Τα τσιαττιστά θα τα προσπεράσουμε διότι ο παππούς μας άφησε, και όταν ήταν μαζί μας δεν τραγουδούσε, καθότι Λευκωσιάτης και ως γνωστόν (τουλάχιστον αυτό ακούω τις μέρες του καρναβαλιού) οι Λευκωσιάτες είναι κρυόκωλοι και δεν καρναβαλίζουν.

Αφού ξινίσω το στομάχι μου καλά καλά, κατά τις 7 το απόγευμα που θα έχω πεθάνει από την πείνα (δεν χορτάνεις με το κραμπί και το μαρούλι) θα παραγγείλω αναλόγως μια πίτσα ή ένα submarine για να κλείσει η μέρα ευχάριστα. Άκουσα μπορείς να κλείσεις τη μέρα σου και με ένα McDonalds, αλλά εγώ δεν ξέρω αυτά τα ξενόφερτα, όταν ήμουν teenager, το McDonalds ήταν κάτι που έπρεπε να πάεις σε άλλη χώρα για να βρεις. Το submarine δίπλα από το Picadilly έκανε τη δουλειά του μια χαρά.

Αφυπηρέτηση

O Μπαρμπαπάπα αφυπηρέτησε. Με όλες τις επισημότητες, συμπλήρωσε τα ππούλια του και τις τελευταίες 3 μέρες κάθεται σπίτι. Ο Μπαρμπαπάπα, ήταν τύπος που του άρεσε η δουλειά του και δεν έχει ακόμα σκεφτεί τι θα κάνει με την σύνταξη του (βασικά τον ελεύθερο του χρόνο). Toute la famille Drakoune του εισηγήθηκε να αγοράσει ένα χωραφούδι και μια διπλοκαμπινιά και να ασχοληθεί με τη γεωργία. Μόνο στο Προεδρικό να μην κατεβαίνει για διαδήλωση και θα είμαστε ευχαριστημένοι.

Ο Μπαρμπαπάπα, μια ζωή μέσα στο κουστούμι, δεν μπορεί να συνηθίσει τις λαστιχένιες μπότες Wellington και τις φόρμες εργασίας. Απέρριψε την ιδέα. «Τα χωραφούθκια», είπε, «είναι για τους αθκιασερούς κυβερνητικούς. Λευκωσιάτης άνθρωπος, τι γυρεύω πάνω στα βουνά?»

Ο Μπαρμπαπάπα όμως δεν μπορεί να κάθεται. Ένα μαστροχαλαστή τον κρύβει μέσα του (δεν είναι Μαγκάιβερ όπως τη γιαγιά, αλλά προσπαθεί.) Την πρώτη μέρα που έκατσε, έπλυνε όλα τα αυτοκίνητα της οικογένειας. Ακόμα και αν δεν ήθελες να σου πλύνει το αυτοκίνητο αυτός το έπλενε. Τη δεύτερη μέρα ξεκίνησε να πάει δουλειά. Χάθηκε για 3 ώρες (μάλλον έπινε καφέ με τους παλιούς του συναδέλφους) και επέστρεψε σπίτι με 4 εφημερίδες και 3 περιοδικά. Πάλι καλά που δεν αγόρασε να διαβάσει και το Cosmo. Την τρίτη μέρα αποφάσισε να διορθώσει ότι ήθελε διόρθωμα μέσα στο σπίτι. Επέστρεψα από τη δουλειά και τον βρήκα σκαρφαλωμένο πάνω στο δέντρο της αυλής με αλυσοπρίονο (Texas chain saw massacre κατάσταση) να προσπαθεί να κόψει το δέντρο, γιατί είπε, ανακάλυψε στον κορμό του σκουλήκια βλαβερά και δεν μπορούσε να το σώσει. Του υπενθύμισα ότι απέρριψε την ιδέα του «χαρούμενος συνταξιούχος με χωραφούδι», αλλά με αγνόησε. Τρία τέταρτα αργότερα, κατάφερε να κόψει το δέντρο, κάνοντας φυσικά την αυλή άχρηστη με πριονίδια και κλαδιά. Μάζεψε τα «πασιά-πασιά», ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε για καφέ. (το δέντρο είχε όντως σκουλήκια)

Η μαμα-Δρακούνα κάλεσε σε συνεδρίαση τη Δρακούνα και το older sister. «Πρέπει να του βρούμε κάτι να κάνει, θα ξεχαρβαλώσει το σπίτι. Να κάνετε κανένα εγγονάκι να τον βάλουμε να το προσέχει.»

ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΠΠΠΠΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΝΤΑΑΑΑΑΑΑ !!! (αχ, και έλεγα ότι γλίτωσα)

Ακόμα ένας λόγος γιατί ΔΕΝ πρέπει να αφυπηρετεί ο κόσμος, πέρα από το οικονομικό βάρος στο σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων της χώρας του.

Το older sister ανακοίνωσε ότι ήδη έκανε 2, ευχαριστεί αλλά δεν θα πάρει άλλα. Είναι μια μάνα και είναι fulfilled. Η Δρακούνα εισηγήθηκε (σφυρίζοντας αδιάφορα) να του αγοράσουμε παζλ… των 3,000 κομματιών.

Διανύουμε την τέταρτη μέρα αφυπηρέτησης. Η μαμα-Δρακούνα μοιράζει ηρεμιστικά.

Ακόμα μια μικρή ιστορία

Τη δεύτερη φορά που αποφάσισε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, αποφάσισε να πάρει όλες τις δυνατές προφυλάξεις για να μην πάθει τα τραγελαφικά της προηγούμενης φοράς. Έλεγξε ότι δεν επρόκειτο να εκδηλωθεί και πάλι πραξικόπημα (όλα καλά, η κυβέρνηση κρατούσε γερά), έλεγξε ότι οι Τούρκοι κάθονταν ανέμελοι στις θέσεις τους και δεν ενδιαφέρονταν για εναέριες εκδρομές (όλα καλά και εδώ. Οι Τούρκοι ήταν στο ίδιο σημείο από το 74’). Ο Μπαρμπαπάπα δεν είχε υποχρεώσεις με το στρατό, άρα όλα έδειχναν ότι αυτή η γέννα θα ήταν χωρίς επεισόδια.

Η μαμά-Δρακούνα φόρεσε τα μίνια της, απόλαυσε το καλοκαίρι (όσο μπορούσε, με την κοιλιά στο στόμα πάντοτε) και αρχές Αυγούστου αποφάσισε ότι ήταν καλή εποχή να γεννήσει. 3 μέρες πριν να γεννήσει, και ενώ έστειλε το μωρό Α (αυτό της προηγούμενης ιστορίας) στη γιαγιά του και πακέταρε τα απαραίτητα για το νέο μωρό Β (αυτή τη φορά οι πάνες μπήκαν πάνω-πάνω, μην έχουμε τρεχάματα πάλι) πέθανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Σιγά τώρα θα μου πείτε, ε και τι έγινε, κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα. Ο πρόεδρος όμως που πέθανε ήταν εκτός από πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος, πασίγνωστος βαπτιστής αφρικάνικων βρεφών, εθνάρχης, Αρχηγός, πατερούλης με λίγα λόγια, η χώρα παρέλυσε (και πάλι γα**** μου). Η μαμά-Δρακούνα κατέβασε πάλι Χριστοπαναγίες αλλά το πένθος πένθος. Βγήκε αμέσως πρόγραμμα: 3 μέρες λαϊκό προσκύνημα, μετά κηδεία και πομπή μέχρι το χώρο ταφής (στο βουνό ψηλά εκεί, στο Θρονί).

Η χειρότερη μέρα που θα μπορούσε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, ήταν η μέρα της κηδείας. Χιλιάδες κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους, κομμένοι οι δρόμοι για να περάσει η πομπή (και δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί δρόμοι τότε), ένας μικρός πανικός να επικρατεί, ο κόσμος ήθελε να πιάσει spot για να δει τη νεκρώσιμη πομπή, τουλάχιστον δεν έπεφταν πυροβολισμοί. Η μαμά-Δρακούνα αποφάσισε εκείνη τη μέρα να γεννήσει.

Ξανά μάνα με το ζόρι ο Μπαρμπαπάπα να καταφέρει να οδηγήσει στην κλινική μέσα στον πανικό. Άσε που η κλινική ήταν κοντά στην Αρχιεπισκοπή που ήταν και το κέντρο του πανικού (extra βαθμοί δυσκολίας). Ο Μπαρμπαπάπα άφησε τη μαμά-Δρακούνα στην κλινική και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα ομολόγησε ο άτιμος ότι ήθελε και αυτός να δει τη νεκρώσιμη πομπή (την εποχή που δεν υπήρχε Lumiere, δορυφορική ή άμεσες συνδέσεις, ο κόσμος διασκέδαζε με ότι έβρισκε πρόχειρο – δεν τον αδικούμε).

Πίσω στην κλινική, η μαμά-Δρακούνα βρήκε 1 γιατρό τσαντισμένο που έπρεπε να τη ξεγεννήσει ενώ έχανε το γεγονός της χρονιάς, 1 νοσοκόμα ξέμπαρκη και άλλες 5 ετοιμόγεννες τύπισσες που και αυτές εγκαταλείφθηκαν στην κλινική από συγγενείς που ήθελαν να πάνε να παρακολουθήσουν την κηδεία. Γνώριμο σκηνικό, η μαμά-Δρακούνα από τότε νομίζει ότι τα μαιευτήρια είναι μονίμως εγκαταλελειμμένα από προσωπικό και κόσμο (ούτε αυτήν την αδικούμε).

Η μαμά-Δρακούνα τελικά γέννησε, και παράλληλα αποφάσισε ότι για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν θα έπρεπε να ξανά επιχειρήσει να γεννήσει (ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά).

ΥΓ: Η ιστορία είναι και αυτή πραγματική. Οι γέννες της μαμάς-Δρακούνας είναι οικογενειακό ανέκδοτο. Για αρκετά χρόνια οι συγγενείς για να με πειράξουν, αντί να με ρωτούν πόσο χρονών είμαι με ρωτούσαν πότε πέθανε ο Μακάριος!

Μια μικρή ιστορία

Η μαμά-Δρακούνα κατά ή περί τις 23 Ιουλίου 1974 αποφάσισε ότι είχε απηυδήσει. Η μαμά-Δρακούνα τα σκεφτόταν όλα αυτά διότι 7 μέρες πριν, είχε αποφασίσει να γεννήσει, και οι πραξικοπηματίες δεν την άφηναν να πάει στην κλινική. Οι πραξικοπηματίες βέβαια κατάλαβαν ότι η μαμά-Δρακούνα με την κοιλιά μέχρι το στόμα δεν αποτελούσε απειλή, ο σύζυγος της όμως που την συνόδευε μέσα στο στραπατσαρισμένο VW Beetle φαινόταν πολύ μούτρο τύπος (τα άφρο μαλλιά, τα αξύριστα γένια) και να δεις που ήταν και Μακαριακός.

Με τα πολλά, όταν πλέον έγινε ξεκάθαρο ότι η μαμά-Δρακούνα δεν αστειευόταν και θα γεννούσε, τους άφησαν να περάσουν. Φτάνοντας στην κλινική ανακάλυψαν άλλες 5 ετοιμόγεννες (και πολύ τσαντισμένες με την όλη κατάσταση) γυναίκες και ένα έξαλλο γιατρό που είχε να κοιμηθεί 3 μέρες. Το όλο σκηνικό σου ενέπνεε εμπιστοσύνη. Η μαμά-Δρακούνα κατάφερε να γεννήσει, και μετά θυμήθηκε ότι μέσα στον πανικό ξέχασε να πάρει μαζί της διάφορα απαραίτητα, όπως πάνες, για το μωρό. Αφού βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε να γεννήσει εν των μέσω πραξικοπήματος, έστειλε τον υπεύθυνο για την ταλαιπωρία (Μπαρμπαπάπα) να φέρει πάνες. Ο Μπαρμπαπάπα επέστρεψε μετά από 15 λεπτά επίσης βλαστημώντας. Πάνες δεν βρήκε, βρήκε όμως τσιγάρα, από τους πραξικοπηματίες λίγο πιο κάτω, που μάλιστα ήθελαν να τον στρατολογήσουν για να κάνουν επίθεση, λέει, στην Αρχιεπισκοπή. Η μαμά-Δρακούνα του είπε να κόψει τις μαμακίες και να κάτσει να της κάνει παρέα. Ο Μπαρμπαπάπα έκατσε. Έκατσε βασικά 2 μέρες, οπότε κόπασε το πιστολίδι απέξω και κατάφεραν να πάνε σπίτι τους (χωρίς τις πάνες).

Εκεί που πήγε να χαλαρώσει η κατάσταση στις 20 του μηνός, νάσου πάλι εκρήξεις και από τον ουρανό ουρανοκατέβατοι στρατιώτες. Ο Μπαρμπαπάπα ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται για τους συμπαθητικούς πραξικοπηματίες που μοιράζουν τσιγάρα αλλά για βλοσυρούς Τούρκους και θα πάει να καταταγεί. Εδώ φαντάζομαι θα παίχτηκε άγριος καυγάς με υστερίες διότι η μαμά-Δρακούνα ήταν που ήταν τσαντισμένη με τα σκηνικά της γέννας, δεν είχε σκοπό να κάτσει μόνη της σπίτι με ένα μωρό να τη βιάσουν (Τούρκοι ή πραξικοπηματίες, άμα θα σε βιάσουν δεν το ψάχνεις).

Και όμως, ο Μπαρμπαπάπα έφυγε. Βασικά εξαφανίστηκε για 2 μέρες (η μαμά-Δρακούνα κατέβασε Χριστούς και Παναγίες –αργότερα μας είπε ότι προσευχόταν-) και επέστρεψε με 4 κουτιά πόλιπιφ, μακαρόνια και γάλα Βλάχας. Απ’ότι μας είπε πολύ αργότερα, πήγε μέχρι το Καϊμακλί να βρει το τάγμα του, δεν βρήκε κανένα, ούτε καν όπλα και αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι του. Επιστρέφοντας πέρασε από ένα μπακάλικο και πήρε προμήθειες (δεν είχε τότε Αλφαμέγα). Πάνες εννοείται και πάλι δεν βρήκε. Πέρασαν το υπόλοιπο της εισβολής στο σπίτι τους.

Από τότε το έχουν γούρι και στα μεγάλα γεγονότα (Euro, Ολυμπιακοί, τελικοί κυπέλλων και πρωταθλήματος, κτλ) δεν πάνε πουθενά.

ΥΓ: Η μαμά-Δρακούνα ήταν 22 χρονών, και ο Μπαρμπαπάπα 27.Το μωρό δεν είναι η Δρακούνα αλλά το older sister της. Η ιστορία είναι αληθινή.

Why do the angels cry? (διότι ψάχνουν εισητήριο για τη Eurovision και δεν βρίσκουν)

Πολλή σοβαροφάνεια έχει πέσει και δεν μου αρέσει. Αλλάζω το ύφος μου α-μέ-σως!!

Έχει γίνει ένας μικρός πανικός για τα εισητήρια της Eurovision. Άνοιξαν τα ταμεία χθες και η σχετική ιστοσελίδα έπαθε υπερφόρτωση από τη ζήτηση (καλά, οι Κυπραίοι δεν χρειάζονταν δικαιολογία για να πεταχτούν στην Αθήνα, φαντάσου τώρα που υπάρχει δικαιολογία τι θα γίνει!!)

Υποψιάζομαι όσο πλησιάζουν οι μέρες θα γίνει ένας μικρός πανικός όπως τον καιρό του Euro, που ξαφνικά όσοι ήταν Κύπρο αποφάσισαν να πάνε Πορτογαλία για να δουν live την εθνική Ελλάδας (αν και άκουσα και μερικές που ήταν το Σάκη που ήθελαν να δουν live στις κερκίδες και όχι την εθνική, αλλά άστο). Ανακαλύπτοντας έντρομοι ότι δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις για Λισσαβώνα (ούτε για Μαδρίτη, ούτε για Βαρκελώνη), έκατσαν πάνω στα αυτιά των τουριστικών πρακτόρων να τους βρουν μέσο και τρόπο να πάνε. Και άντε μερικοί extreme Έλληνες αποφάσισαν να πάνε οδηγώντας. Εμείς πως να πάμε??

Με αυτά και με άλλα, ναυλώθηκε τελικά αν θυμάστε μια πτήση, και πήρε 250 μεσατζίδες στη Λισσαβώνα (λύσσαξαν πια). Οι υπόλοιποι μανικωμένοι, ή ξεμανικώθηκαν και έκατσαν σπίτι τους ή πήγαν μέχρι την Αθήνα για να δουν το ματς από τις γιγαντοθόνες και να κατεβούν μετά στην Ομόνοια να πανυγηρίσουν (έχω πλέον πεισθεί για την αγνή αγάπη που τρέφουν οι Κύπριοι προς τους Έλληνες).

Το ίδιο υπολογίζω θα γίνει και για την Eurovision. Οι γνωστοί 250 μεσατζήδες θα εξασφαλίσουν εισητήριο (μια φορά γίνεται μάνα μου η Eurovision, ...και το Euro, ...και οι Ολυμπιακοί, ...και πάει λέγοντας) οι υπόλοιποι θα κάτσουν σπίτι τους ή θα πάνε anyway Αθήνα (έχει απευθείας πτήσεις, μην ανυσηχείτε) για να δουν την Eurovision από ελληνική τηλεόραση.

Στο Παρίσι κάνει κρύο (τρίτο και φαρμακερό)

Όταν έγραφα για τη ξύλινη γλώσσα, ξέχασα να προσθέσω μια φράση που ανήκει σε αυτή την κατηγορία: Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Τη θυμήθηκα πανυγηρικά όταν άκουσα τις δηλώσεις του ΟΗΕ και της πλευράς μας από το Παρίσι. Δεν είναι ότι είμαι χεραίκακη. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να ικανοποιηθώ με τίποτα. Αντιθέτως, από τότε που θυμάμαι, ψάχνω για το φως στην άκρη του τούνελ. Προσπαθώ να είμαι προετοιμασμένη για όλα.

Μα τι μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και μα***ίες μας λένε? Ξανά από την αρχή?

Από τον Φιλελεύθερο:

"....Σε πρώτη φάση θα αρχίσουν συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών σε τεχνικό - όπως χαρακτηρίστηκε - επίπεδο για θέματα όπως η απαγκίστρωση, η πλήρης αποναρκοθέτηση και η αποστρατιωτικοποίηση. Παράλληλα, συμφωνήθηκε η έναρξη συνομιλιών και για το θέμα της Αμμοχώστου..."

και λίγο πιο κάτω:
"...Τόσο η ελληνοκυπριακή πλευρά όσο και ο ΓΓ συμφώνησαν στην ανάγκη καλής προετοιμασίας του εδάφους, μια προϋπόθεση που έθετε η Λευκωσία και την οποία αποδέχθηκε ο κ. Ανάν...."

Αυτά τα πράγματα (απαγκίστρωση, αποναρκωθέτηση, αποστρατικοποίηση) τα ακουμε για ΧΡΟΝΙΑ. Και by the way, αποναρκωθέτηση γίνεται as we speak, δεν είναι καινούργια πατέντα, τα φυλάκια επανδρώνονται όλο και από λιγότερους στρατιώτες, άρα τι συμφωνήθηκε τελικά? Να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά που ήδη κάνουμε? Χαίρω πολύ. Κάναμε τεράστια πρόοδο.

Όσο για την Αμμόχωστο, ναι, είναι καταπληκτικό ο ελληνοκύπριος και ο ΟΗΕς να λένε "θα συζητήσουμε το θέμα της Αμμοχώστου". Αν δεν ακούσω από τουρκικά (και τουρκοκυπριακά) στόματα να αναφέρονται στην Αμμόχωστο δεν πιστεύω τίποτα. Και δεν δικαιούμαι να πιστεύω τίποτα. Διότι ο δικός μας πάντα θα εκφράζει τους ευσεβείς του πόθους με το "συζητάμε για την Αμμόχωστο". Ο Τούρκος που είναι actually μέσα στην πόλη τι λέει? Μακάρι να μην είναι φούσκα και αυτό.

Οικοδόμηση εμπιστοσύνης επιτυγχάνεται και με τους ακόλουθους τρόπους (και ας μην σας αρέσει):

με τους ελληνοκύπριους παίχτες των καζίνο των κατεχομένων

με αυτούς που πάνε διήμερα κτλ στα κατεχόμενα (ναι, σε ελληνοκυπριακές περιουσίες)

με τους τουρκοκύπριους που έρχονται να ψωνίσουν από τον Ορφανίδη και το Άλφαμεγα

με τη λειτουργία εκκλησιών και τζαμιών

με τους τουρκοκύπριους που έρχονται να δουν τα χιόνια στο Τρόοδος

με τους ελληνοκύπριους που θα πάνε να κόψουν τη μούτη της σαρακοστής στον Πενταδάκτυλο.

Και με αυτά τα απλά οικοδομούμε εμπιστοσύνη. Διότι η εμπιστοσύνη δεν είναι θεωρία να την διαβάσεις στο βιβλίο να την μάθεις παπαγαλία. Ή την νιώθεις, ή δεν την νιώθεις.

Αυτά. (και σας παρακαλώ, μην μου αρχίσετε με τα ναι και τα όχι του Σχεδίου Ανάν, δεν είναι αυτό το θέμα του post. Και η κουτσή Μαρία το έχει πάρει χαπάρι, ότι η κάθε κυβέρνηση προτιμά το δικό της σχέδιο λύσης. Γι'αυτό και είχαμε 5-6 σχέδια μέχρι τώρα. Αν λόγω ηλικίας δεν τα θυμάστε δεν πειράζει. Υπήρξαν όμως και άλλα.