Ακόμα μια μικρή ιστορία

Τη δεύτερη φορά που αποφάσισε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, αποφάσισε να πάρει όλες τις δυνατές προφυλάξεις για να μην πάθει τα τραγελαφικά της προηγούμενης φοράς. Έλεγξε ότι δεν επρόκειτο να εκδηλωθεί και πάλι πραξικόπημα (όλα καλά, η κυβέρνηση κρατούσε γερά), έλεγξε ότι οι Τούρκοι κάθονταν ανέμελοι στις θέσεις τους και δεν ενδιαφέρονταν για εναέριες εκδρομές (όλα καλά και εδώ. Οι Τούρκοι ήταν στο ίδιο σημείο από το 74’). Ο Μπαρμπαπάπα δεν είχε υποχρεώσεις με το στρατό, άρα όλα έδειχναν ότι αυτή η γέννα θα ήταν χωρίς επεισόδια.

Η μαμά-Δρακούνα φόρεσε τα μίνια της, απόλαυσε το καλοκαίρι (όσο μπορούσε, με την κοιλιά στο στόμα πάντοτε) και αρχές Αυγούστου αποφάσισε ότι ήταν καλή εποχή να γεννήσει. 3 μέρες πριν να γεννήσει, και ενώ έστειλε το μωρό Α (αυτό της προηγούμενης ιστορίας) στη γιαγιά του και πακέταρε τα απαραίτητα για το νέο μωρό Β (αυτή τη φορά οι πάνες μπήκαν πάνω-πάνω, μην έχουμε τρεχάματα πάλι) πέθανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Σιγά τώρα θα μου πείτε, ε και τι έγινε, κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα. Ο πρόεδρος όμως που πέθανε ήταν εκτός από πρόεδρος και Αρχιεπίσκοπος, πασίγνωστος βαπτιστής αφρικάνικων βρεφών, εθνάρχης, Αρχηγός, πατερούλης με λίγα λόγια, η χώρα παρέλυσε (και πάλι γα**** μου). Η μαμά-Δρακούνα κατέβασε πάλι Χριστοπαναγίες αλλά το πένθος πένθος. Βγήκε αμέσως πρόγραμμα: 3 μέρες λαϊκό προσκύνημα, μετά κηδεία και πομπή μέχρι το χώρο ταφής (στο βουνό ψηλά εκεί, στο Θρονί).

Η χειρότερη μέρα που θα μπορούσε να γεννήσει η μαμά-Δρακούνα, ήταν η μέρα της κηδείας. Χιλιάδες κόσμος κυκλοφορούσε στους δρόμους, κομμένοι οι δρόμοι για να περάσει η πομπή (και δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί δρόμοι τότε), ένας μικρός πανικός να επικρατεί, ο κόσμος ήθελε να πιάσει spot για να δει τη νεκρώσιμη πομπή, τουλάχιστον δεν έπεφταν πυροβολισμοί. Η μαμά-Δρακούνα αποφάσισε εκείνη τη μέρα να γεννήσει.

Ξανά μάνα με το ζόρι ο Μπαρμπαπάπα να καταφέρει να οδηγήσει στην κλινική μέσα στον πανικό. Άσε που η κλινική ήταν κοντά στην Αρχιεπισκοπή που ήταν και το κέντρο του πανικού (extra βαθμοί δυσκολίας). Ο Μπαρμπαπάπα άφησε τη μαμά-Δρακούνα στην κλινική και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα ομολόγησε ο άτιμος ότι ήθελε και αυτός να δει τη νεκρώσιμη πομπή (την εποχή που δεν υπήρχε Lumiere, δορυφορική ή άμεσες συνδέσεις, ο κόσμος διασκέδαζε με ότι έβρισκε πρόχειρο – δεν τον αδικούμε).

Πίσω στην κλινική, η μαμά-Δρακούνα βρήκε 1 γιατρό τσαντισμένο που έπρεπε να τη ξεγεννήσει ενώ έχανε το γεγονός της χρονιάς, 1 νοσοκόμα ξέμπαρκη και άλλες 5 ετοιμόγεννες τύπισσες που και αυτές εγκαταλείφθηκαν στην κλινική από συγγενείς που ήθελαν να πάνε να παρακολουθήσουν την κηδεία. Γνώριμο σκηνικό, η μαμά-Δρακούνα από τότε νομίζει ότι τα μαιευτήρια είναι μονίμως εγκαταλελειμμένα από προσωπικό και κόσμο (ούτε αυτήν την αδικούμε).

Η μαμά-Δρακούνα τελικά γέννησε, και παράλληλα αποφάσισε ότι για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν θα έπρεπε να ξανά επιχειρήσει να γεννήσει (ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε την επόμενη φορά).

ΥΓ: Η ιστορία είναι και αυτή πραγματική. Οι γέννες της μαμάς-Δρακούνας είναι οικογενειακό ανέκδοτο. Για αρκετά χρόνια οι συγγενείς για να με πειράξουν, αντί να με ρωτούν πόσο χρονών είμαι με ρωτούσαν πότε πέθανε ο Μακάριος!