Προς τους φανς

Αυτός/ή που έκανε την επίσκεψη μου στο Trikkis Palace slide show pop-up (με μπλε background), και μετά το έκανε forward σε όλους τους αργόσχολους υπαλλήλους της Λευκωσίας, ελπίζω να το έκανε την ώρα της δουλειάς. Πολύ συγυρισμένη δουλειά, μπράβο τέκνα μου!

Και στο άλλο σαΐνι που αντέγραψε το post μου "Επιστολή Παραίτησης" αλλά το άλλαξε για να δείχνει ότι γράφτηκε από άντρα (ναι, το έλαβα και αυτό)…

Το plagiarism είναι τελικά ένα είδος αναγνώρισης…

Όταν γράψω και το πολιτικό μου πρόγραμμα, παρακαλώ να διαδοθεί μέσω glossy τρίπτυχου με γαλαζιούδι background και forward με μουσικούλα συγκινητική. Στη θέση της φωτογραφίας να βάλετε μια γκομενάρα όπως τη Monica Belluci. Ευχαριστώ.

Πώς να οργανώσετε «το γάμο της χρονιάς»:

1. Παίρνετε μια νύφη. Δεν έχει σημασία αν είναι όμορφη ή όχι. Οι γιατροί και το make-up στις μέρες μας κάνουν θαύματα.

2. Η νύφη μπορεί στο παρελθόν να υπήρξε wild thing. Όσους περισσότερους πρώην γκόμενους είχε, τόσο το καλύτερο. Αυτοί οι πρώην γκόμενοι θα διοχετεύουν το παζάρι με κουτσομπολιά και κακίες. Όπως και οι πρώην συμμαθήτριες της (preferably από ιδιωτική σχολή): Πόσα κιλά ζύγιζε η νύφη πριν τον γάμο και πόσες φορές λιποθύμησε μέχρι να χωρέσει στο νυφικό. Πόσα σπυράκια έβγαζε την πρώτη βδομάδα του μήνα και πόσοι αισθητικοί / πλαστικοί χρειάστηκαν για να τη φέρουν σε κατάσταση παντρειάς.

3. Παίρνετε ένα γαμπρό.

4. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ένας από τους δύο (ή και οι δύο) πρέπει να διαθέτει πολλά λεφτά. Εννοείται ότι μιλάμε για τους γονείς τους. Αλλιώς πως θα πληρωθεί ο γάμος της χρονιάς? Σε περίπτωση που μόνο ο ένας έχει λεφτά, ο άλλος βαφτίζεται αυτόματα social climber και από μόνος του είναι λόγος σχολιασμού.

5. Ο γάμος πρέπει να γίνει σε δύσβατη και απομονωμένη περιοχή, ψηλά στο βουνό, πέρα στον πέρα κάμπο, πάνω στα βραχάκια, κάτω από τα βραχάκια, μέσα στα βραχάκια. Διότι δεν γίνεται να παντρευτούν οι 2 νέοι συμβατικά κάτω από τον πολυέλαιο της εκκλησίας. Το εξωτικό νησί είναι προαιρετικό αλλά κάνει καλό εφέ και βγάζει καταπληκτικές φωτογραφίες. Επίσης, αν επιλέξετε το Ελληνικό νησί, καλό θα ήταν να σας ανήκει.

6. Άλλη μέρα θα γίνει το πάρτι, άλλη μέρα ο γάμος, άλλη μέρα η χαιρετούρα. Δεν θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα αγαπητοί μου! Είναι ένα είδος παιγνιδιού, «Συγχύστε τους καλεσμένους». Και για να είναι «φρέσκα» τα παιδιά σε κάθε event. Και για να σας δείξουν τα τρία συνολάκια που αγόρασαν για το κάθε ένα από αυτά.

7. Το πάρτι μπορεί να είναι οπουδήποτε φτάνει:
- Να ξοδευτούν τουλάχιστον 30 λίρες κάθε άτομο για το φαί και 50 λίρες την ώρα για το wedding consultation.
- Να έχει λογότυπο που θα στολίζει ΟΛΑ τα μικροαντικείμενα που θα επιστρατευτούν: δωράκια καλεσμένων, προσκλητήρια, καρτέλες για το sitting arrangement κτλ.
- Να γίνουν ιδιοτροπίες για το decoration (π.χ. η νύφη να θέλει να αλλάξει τις κουρτίνες του ξενοδοχείου, να της φταίει ένας τοίχος που βρίσκεται μέσα στη μέση. Το ξενοδοχείο θα αρνείται να τον κατεδαφίσει κ.α.) Όσες πιο πολλές υστερίες, τόσο το καλύτερο.
- Να έχει VIP καλεσμένους. Με VIP καλεσμένους, εννοούμε δευτεροκλασάτες ελληνίδες τραγουδίστριες που έγιναν εισαγωγή ειδικά για να τραγουδήσουν και να κάνουν κέφι, πρώην παίκτες του Fame Story και νυν μαϊντανοί, οποιονδήποτε από τα αδέρφια Χ’Ιωάννου και φυσικά την Πάρις Χίλτον της Κύπρου, τη Βαλεντίνα Τσίγκη.
- Οι εορτασμοί να διαρκέσουν τουλάχιστον μια βδομάδα και οι τυχεροί που θα παρευρεθούν σε ΟΛΑ τα events να φοράνε μπλουζάκια με το λογότυπο του γάμου. «Ήμουνα κι εγώ εκεί! Σωτήρης + Μάρω = LFE» (μην γελάτε, έχει γίνει)
- Να έχει wedding list στο Armani Casa
- Τα φακελάκια του γάμου να δοθούν σε φιλανθρωπικό Ίδρυμα…… «Διότι εμείς αγάπη μου δεν το κάνουμε για τα λεφτά. Έχουμε!» (αυτό ΔΕΝ έχει ξαναγίνει στην Κύπρο, είναι ευγενική εισήγηση του blog και όποιος τολμά,… ας το κάνει!!)

8. Ο γαμπρός πρέπει να φτάσει στην εκκλησία με εντυπωσιακό τρόπο (με speed boat ας πούμε, αν θα γίνει κοντά στη θάλασσα.)

9. Η πρώτη κουμέρα πρέπει να είναι εξίσου VIP και να φτάσει στο γάμο με εξίσου εντυπωσιακό τρόπο (με ελικόπτερο, λιμουζίνα, υδροπλάνο, όχι πάντως με Honda Civic. Το έξαλλο ξώπλατο που μόλις καλύπτει τα επίμαχα σημεία ε-πι-βάλ-λε-ται.)

10. Ο γαμπρός θα είναι ασορτί με τη νύφη, που θα είναι ασορτί με το μπουκέτο, που θα είναι ασορτί με τα υπόλοιπα λουλούδια, που θα είναι ασορτί με το centerpiece, που θα είναι ασορτί με τα μάτια τα τσακίρικα της νύφης, που και αυτά με τη σειρά τους θα είναι ασορτί το χρώμα της θάλασσας, που είναι ασορτί με τον ουρανό, και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι ασορτί, κουράστηκα. Τα φαναράκια ίσως?

11. Η νύφη θα φορά ένα απλό νυφικό που πλην όμως θα κόστισε τρεις περιουσίες διότι θα είναι Vera Wang, ή Elie Saab ή κάτι παρόμοιο. Το κόλπο είναι το νυφικό να δείχνει ότι αγοράστηκε από το Zara (διότι η νύφη είναι μια απλή κοπέλα) αλλά να κόστισε όσο όλο το εμπόρευμα του Zara μαζί. Η νύφη θα ισχυρίζεται ότι αυτό το νυφικό (που κόστισε 3 περιουσίες) ήταν το μόνο «που ήταν άνετο και απλό» και γι’ αυτό το αγόρασε, όχι για κανένα άλλο λόγο. Βεβαίως και την πιστεύουμε, δεν έχουμε λόγο να μην την πιστέψουμε, άλλωστε η μέρα του γάμου της ανήκει.

12.Ο/η κομμωτής/ αισθητικός/ μανικιουρίστα, της νύφης πληροφορεί όλους τους πελάτες του/της για όλα τα πιο πάνω spicy details.

13. 2 μήνες αργότερα, εμφανίζονται φωτογραφίες του γάμου σε διάφορα περιοδικά. Όσο πιο χαρούμενοι δείχνουν οι καλεσμένοι σε αυτές τις φωτογραφίες (believe me, they do) τόσο το καλύτερο. Για ακόμα μεγαλύτερο εφέ, δεν δίνετε ΚΑΜΙΑ φωτογραφία σας στα έντυπα (κάνετε τάχα μου ιδιοτροπίες) και προκαλείτε θύελλα αντιδράσεων.

Αφού έχετε εξασφαλίσει την πλειοψηφία των πιο πάνω προϋποθέσεων, μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι. Εσείς θα κοιμάστε στο cottage που κλείσατε από πέρσι στο Μπαλί με ιδιωτική πισίνα - τζακούζι (το ελληνικό νησί είναι ξενερουά) και το gossip – machine θα δουλεύει για χάρη σας. Αν υπάρξουν φήμες και για παρουσία της Kate Moss στο διπλανό cottage, την κάνατε λαχείο.

Χριστοπαναγίες

Η ώρα είναι 8:30 το πρωί και τα air conditions έχουν σταματήσει να λειτουργούν σε όλο το κτήριο. On closer inspection οφείλεται στην απεργία των αχάπαρων της ΑΗΚ (τις κατάρες μου να έχετε που σηκώνετε τα συστήματα της Cyprus Airways που κάνει απεργίες πάντα εν ώρα αιχμής).

Η Δρακούνα θα πιάσει τη τσεντού της και θα επιστρέψει σπίτι της όπου ελπίζει εκεί να λειτουργούν τα κλιματιστικά. Αν όχι:

α) θα μπει μέσα στη μπανιέρα με το παπάκι.

β) θα πάει θάλασσα.

γ) θα πάει κάπου με κλιματιστικό να παίξει μπιρίμπα.

Θυμάστε που έγραψα παλιότερα ότι το έχουμε οικογενειακή παράδοση να γεννάμε σε μέρες πανικού σε αυτή τη χώρα? Ρε συ, λες να μου έρθει να γεννήσω σήμερα και η κλινική να μείνει χωρίς ρεύμα????

Σημεία και Τέρατα

Δεν έχω άποψη για το πως θα γεννήσω. Βασικά δεν με ενδιαφέρει, φτάνει να γεννήσω (να φύγει από πάνω μου το μωρό) και να είμαστε όλοι (εγώ και το μωρό) καλά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάρω φάρμακα, να κάνω ενέσεις, να μου χορηγηθούν ναρκωτικές ουσίες, αναισθητικό, ότι να’ ναι. Φτάνει να γίνει η δουλειά. Πιστεύω ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που έχουμε τη δυνατότητα (στη γέννα τουλάχιστον) να ελέγξουμε τους πόνους, την ένταση, τον τρόπο και πότε θα γεννήσουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί να μην χρησιμοποιούμε όλη αυτή τη γνώση.

Δεν λαμβάνω μέρος σε κανένα διαγωνισμό «φυσικότητας». Δεν με ενδιαφέρει να γεννήσω με «φυσιολογικό»τρόπο. Άσε που παρόλο το όνομα, δεν βρίσκω τίποτα φυσιολογικό σε ακατάσχετους σπασμούς και πόνο όταν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί. Και εγχείρηση μπορείς να κάνεις χωρίς αναισθητικό αλλά δεν το κάνεις.

Δεν με ενδιαφέρει να «νιώσω» οτιδήποτε. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ ότι και καλά η «καλή γέννα είναι η φυσιολογική γέννα». Το μωρό που θα γεννηθεί με καισαρική δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που θα γεννηθεί «φυσιολογικά». Άσε που θα είναι και λιγότερο στραπατσαρισμένο. Και άσε που με την καισαρική το μ**** σου δεν γίνεται φυσαρμόνικα.

Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και δεν προσπαθώ να την επιβάλω σε κανένα. Ότι μου πει ο γιατρός θα κάνω. Και ελπίζω να τελειώσει γρήγορα.

Για αυτό το λόγο εκνευρίζομαι όταν με ρωτούν πως θα γεννήσω, τους απαντώ «δεν έχω ιδέα» και με συμβουλεύουν «να γεννήσεις φυσιολογικά.» Σε περαιτέρω ερώτηση μου «Γιατί?» μου απαντούν το πολύ πειστικό «Διότι είναι καλύτερα.» Λες και περνά από το χέρι μου πως θα γεννήσω. Λες και το είδος της γέννας είναι μπλουζάκι που θα αγοράσεις (τυλίξετε μου το ροζ παρακαλώ).

Αυτά τα άτομα αντιλαμβάνονται ότι ζούμε στον 21ο αιώνα? Αντιλαμβάνονται ότι οι γιατροί πλέον γνωρίζουν τα πάντα που συμβαίνουν μέσα στην κοιλιά σου και μπορούν να προβλέψουν τυχόν επιπλοκές? Αντιλαμβάνονται ότι στο παρελθόν το ότι όλοι γεννούσαν φυσιολογικά δεν ήταν και το καλύτερο? Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν είναι καλή ιδέα να γεννήσεις φυσιολογικά.

Πράγματα (και η επεξήγηση τους) που έχω ακούσει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και που αποδείχτηκαν μαλακίες:

- Μην κάθεσαι με σταυρωμένα τα πόδια. Εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος και το μωρό θα πάθει ασφυξία. (διότι το μωρό αναπνέει από το … τέτοιο σου?)

- Μην μπαίνεις μέσα στη θάλασσα. Θα «πνιγεί» το μωρό. (το ότι το μωρό κολυμπά ήδη μέσα σε υγρό δεν έχει σημασία έτσι?)

- Ότι σου μυρίσει πρέπει αμέσως να το φας αλλιώς το μωρό θα γεννηθεί με σύνδρομο στέρησης. (το μωρό δεν θα γεννηθεί με σύνδρομο στέρησης αλλά με μια τετράπαχη μαμά).

- Ότι φαγώσιμο πεθυμήσεις πρέπει αμέσως να βρεθεί και να φας αλλιώς το μωρό θα γεννηθεί με τη στάμπα του φαγώσιμου αυτού πάνω του. (απαξιώ να σχολιάσω)

- Μην κάνεις sex διότι θα… χτυπήσεις το μωρό (καμία σχέση, ούτε ο Ρασπούτιν δεν θα μπορούσε να… χτυπήσει το μωρό εκεί που είναι πακεταρισμένο)

- Μην στέκεσαι πολλή ώρα. Θα σου… πέσει το παιδί (όχι εντάξει, το έχω δέσει καλά).

- Μην σκύβεις, μη βάφεις, μη ,μη, μη, μη (μην αναπνέεις)

Και τώρα τελευταία προστίθεται και αυτό με τον τρόπο που «πρέπει» να γεννήσω. Και μην νομίσετε ότι αυτά τα ακούω από ηλικιωμένες γυναίκες. Όχι, τα ακούω από κόσμο που απέκτησε πρόσφατα παιδί άρα δεν δικαιολογείται να τα πιστεύει πραγματικά.

Και όμως τα πιστεύουν.

Και δεν μιλάμε για εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου που πρέπει αναγκαστικά να προσέχεις άρα οκ, οι προφυλάξεις είναι μέρος του προγράμματος. Μιλώ για normal εγκυμοσύνες χωρίς επιπλοκές. Ράδιο αρβύλα από τα χειρότερα.

Η αντάρτισσα και η νύφη

Τις δουλειές του σπιτιού παλιά τις έκανα εγώ. Με το ζόρι βέβαια και μετά από πολλή μουρμούρα και διαπραγματεύσεις αλλά εν πάση περιπτώσει, ουδέποτε βρωμήσαμε. Επειδή ζούμε 2 άτομα σε ένα σπίτι και μας έπιασε το ελαφρώς σοσιαλιστικό μας (power to the people), θεωρούσαμε ρεζίλι να φέρνουμε καθαρίστρια.

Όταν έμεινα έγκυος, αποφασίσαμε ότι δεν πρέπει να κουράζομαι και ότι ήταν καιρός να φέρνουμε μια καθαρίστρια μια φορά τη βδομάδα να μας καθαρίζει τα χοντρά- χοντρά. Θαύμα.

Νόμισα.

Αρχικά προσπάθησα να βρω μια Κύπρια καθαρίστρια. Στάθηκε αδύνατον. Η μια δεν μπορούσε, η άλλη δεν μπορούσε, η άλλη μου ζητούσε όσα βγάζω εγώ σε μια ώρα (και υποτίθεται εγώ είμαι white collar εργαζόμενη), η άλλη μου ανακοίνωσε ότι δεν κάνει το ένα, δεν κάνει το άλλο, δεν σκύβει (έχει χαρτί του νοσοκομείου) δεν τεντώνεται, δεν βγαίνει σε σκάλες και δεν τρίβει. Πίνει τον καφέ της μέτριο και θέλει και κουλουράκια ολικής αλέσεως.

Είπαμε σοσιαλισμός και power αλλά οι Κύπριες καθαρίστριες έχουν πάρει πολύ αέρα. Άμα ήθελα να ψήνω καφέδες καλούσα και τις φίλες μου. Και δεν θέλουν κουλουράκια ολικής αλέσεως.

Κάπου εδώ γνώρισα τη Σαμμαντάρα (για συντομία call me Σάμμα) (η αντάρτισσα).

Η Σάμμα, ήταν μια συμπαθητική γυναίκα που γεννήθηκε στη μακρινή Σρι Λάνκα. Επειδή βαρέθηκε να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί, αποφάσισε να έρθει να δουλέψει στην Κύπρο, για 2 κομμάτια ψωμί. Πακέταρε τη βαλίτσα της, έκοψε το εισιτήριο της (μάλλον, της το έκοψαν) και ήρθε στην Κύπρο.

Στην Κύπρο δούλεψε αρχικά 2-3 μήνες στο σπίτι που την είχε κάνει εισαγωγή. Παράπονο δεν είχε από τους εργοδότες της (δεν ήρθε για να γίνουν και best friends, για δουλειά ήρθε), μέχρι που δικτυώθηκε. Η Σάμμα γνώρισε και άλλες Σρι Λανκέζες που σαν και εκείνη ήρθαν στην Κύπρο για δουλειά. Της είπαν για το Σχέδιο Δράσης:

Σχέδιο Δράσης
Κανονικά, η work visa προνοεί ότι έρχεσαι στην Κύπρο για να εργαστείς σε ένα και μοναδικό εργοδότη. Δεν δικαιούσαι να πας αλλού. Και η αμοιβή σου είναι fixed. Αν όμως φύγεις σκαστός από τον εργοδότη σου και ζήσεις στην παρανομία, μπορείς να κάνεις freelance δουλειές και να πληρώνεσαι πολύ περισσότερα από τον fixed νομότυπο εργοδότη (διότι βασικά θα δουλεύεις πολύ περισσότερο).

Σατανικό? Κερδοσκοπικό? Μια γροθιά στο κατεστημένο που την θέλει μετανάστη πολίτη δεύτερης κατηγορίας, χαμηλά αμειβόμενη σκλάβα?

Χέστηκε η Σάμμα. Αποφάσισε να ζήσει στην παρανομία.

Πακέταρε τα πράγματα της και ένα βράδυ με φεγγάρι έφυγε από το σπίτι του εργοδότη της και ξεκίνησε το αντάρτικο με το immigration. Έμενε μαζί με άλλες 5 φίλες της Σρι Λανκέζες σε παλιά σπίτια που ενοικίαζαν. Άλλαζαν διαμονή τακτικά, όταν πίστευαν ότι θα τις ανακαλύψει το immigration. Έκαναν διάφορες freelance δουλειές του ποδαριού (καθάριζαν σπίτια, εστιατόρια, έπλεναν πιάτα σε bars κτλ). Έβγαζε μεν περισσότερα χρήματα αλλά ζούσε συνέχεια με το φόβο της σύλληψης και απέλασης ως πλέον παράνομη.

Δεν έχω ιδέα αν το αντάρτικο εξίταρε τη Σάμμα, αν η αδρεναλίνη της χτυπούσε κόκκινο και αν τα βράδια τραγουδούσε απαγορευμένα τραγούδια του ανταρτοπόλεμου, πάντως το σπίτι μου το καθάριζε μια χαρά, δεν είχα και πολλές απαιτήσεις. Κάθε φορά μου τηλεφωνούσε από διαφορετικό μέρος και δίναμε ραντεβού να πάω να την πάρω με το αυτοκίνητο. Τη μια ήταν στο κέντρο, την άλλη στον Άγιο Δομέτιο, την άλλη στην Ακρόπολη, ήταν σε συνεχή κίνηση. Προσφέρθηκα να της αγοράσω μπεζ καμπαρτίνα και μαύρα γυαλιά αλλά δεν κατάλαβε το αστείο.

Ώσπου ένα πρωί μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι επιστρέφει στη Σρι Λάνκα. Βαρέθηκε το αντάρτικο και πεθύμησε τα παιδιά της. Θα ερχόταν να δουλέψει στη θέση της ο αδερφός της.

«We’ll always have Paris, Σάμμα» (ούτε αυτό το έπιασε.)

Έτσι έμεινα πάλι χωρίς καθαρίστρια… να ψάξω πάλι για Κύπρια δεν άντεχα τις ιδιοτροπίες τους, έτσι κοίταξα πάλι για κάτι εξωτικό.

Κάπου εδώ γνώρισα τη Μίνα (η νύφη).

Η Μίνα κατάγεται από την Κίνα, κάπου έξω από το Πεκίνο. Έχει ήδη μια κόρη-φαινόμενο που σπουδάζει σε κινέζικο πανεπιστήμιο (πράγμα πολύ δύσκολο διότι είναι λίγες οι θέσεις και πολλοί οι Κινέζοι, σφαγή ο ανταγωνισμός) και ήρθε στην Κύπρο να δουλέψει καθότι χωρισμένη και άνεργη. Η μόνη δουλειά που έβρισκε στην Κίνα ήταν τόσο μακριά που όλος ο μισθός της πήγαινε στα μεταφορικά. Ήρθε λοιπόν στην Κύπρο για να προσέχει ένα ηλικιωμένο κύριο που έμενε μόνος του.

Πολλά πολλά δεν ξέρω, πάντως η Μίνα βρέθηκε σε χρόνο ρεκόρ παντρεμένη με τον ηλικιωμένο κύριο και με απεριόριστη άδεια παραμονής καθότι… σύζυγος Κυπρίου. Απέκτησε (της αγόρασε? δεν έχω ιδέα) αυτοκίνητο, δικτυώθηκε και φυσικά το γύρισε και αυτή στο freelance που αποφέρει περισσότερα λεφτά. Έμενε και τζάμπα με τον ηλικιωμένο κύριο. Κυριλέ η Μίνα. ‘Έμαθε και ελληνικά.

Η Μίνα τώρα μου καθαρίζει το σπίτι. Έρχεται μέσα στη τρελή χαρά από το πρωί ξημέρωμα και είναι το πιο χαμογελαστό άτομο που έχω γνωρίσει. Όλα της φαίνονται αστεία. Και όλα είναι «no problem, εγώ σάσω».

Έχω πάντως την απορία τι να γίνεται ο ηλικιωμένος κύριος- σύζυγος που έπρεπε κανονικά να προσέχει η Μίνα αντί να μου καθαρίζει το σπίτι αλλά ντρέπομαι να τη ρωτήσω. Και δεν θέλω να την τρομάξω. Που να βρίσκω άλλη μετά?

Την προηγούμενη εβδομάδα μου ανακοίνωσε ότι θα πάει 1 μήνα διακοπές στην Κίνα να δει την κόρη της και τους συγγενείς της και να κανονίσω την πορεία μου. Αν θέλω, να μου φέρει μια φίλη της να μου καθαρίζει. Πέρσι πήγε στην Κίνα (πάει μια φορά το χρόνο) με Aeroroflot μέσω Μόσχας και τρόμαξε. Απαράδεκτη αερογραμμή (είπε). Στην Μόσχα ήθελε να κόψει τις φλέβες της. Φέτος τα κανόνισε καλύτερα και θα πετάξει in style με Emirates μέσω Dubai. Θα τα ξαναπούμε τον Αύγουστο. Τα λέμε.

Θα βρωμήσουμε....

Book Club (2)

Ενημέρωση για τα εικαστικά. Οι εκδόσεις Αιγαίον (με ννου) έχουν τυπώσει νέο βιβλίο χιούμορ που ονομάζεται «Χωραϊτικο είναι». Στην εισαγωγή, το βιβλιοφάγο κοινό πληροφορείται ότι μετά την επιτυχία του βιβλίου «Χωρκάτικο είναι», προφανώς οι Λευκωσιάτες πίστεψαν ότι το βιβλίο δεν τους αφορούσε και επαναπαύτηκαν στις σπιταρώνες τους των 250 τετραγωνικών.

Παρατηρώντας αυτή την κατάφορη αδικία, ο αγαπημένος πατριώτης σουβλιτζής της Λευκωσίας αποφάσισε να μην αφήσει τους Λευκωσιάτες κακοκαρδισμένους και να εκδώσει ένα ολόκληρο βιβλίο ειδικά για αυτούς.

Ως pash Λευκωσιάτισσα, δηλώνω κατενθουσιασμένη και βρίσκω το βιβλίο έκτακτο. Οι Λευκωσιάτες άλλωστε διακρίνονται για το απεριόριστο χιούμορ και την καλή καρδιά τους. Αν ξέρετε Λευκωσιάτες που δεν έχουν αυτά τα χαρίσματα, μάλλον δεν είναι Λευκωσιάτες και σας λένε ψέματα. Αν δεν ήταν και αυτοί να δημιουργούν λίγη κίνηση σε αυτό το νησί τι θα κάναμε? (ναι ρε, αστειεύομαι, μην ακονίζετε τα μαχαίρια).

Το βιβλίο είναι brand new και hot from the press. Συγγραφείς παρουσιάζονται οι πασίγνωστοι «Β.Φ, Γ.Τ, Γ.Χ, Α.Α, Α.Μ και άλλοι Λεμεσιανοί». Δεν έχω ιδέα αν τα αρχικά αυτά έκαναν και αίτηση για αποζημίωση από την επιτροπή των Τουρκοκυπρίων αλλά είναι άσχετο με το συγγραφικό τους έργο και να μην συγχύζονται.

Θα ήθελα να αντιγράψω και μερικά αποσπάσματα για να κάνω spice up το post, αλλά δεν θέλω να μπλέξω με τα copyrights.



Άτε, ένα μικρό sneak peek. Δείτε το σαν ένα μικρό δείγμα, μια δωρεάν διαφήμιση.

1. Κατηγορία «ποδοσφαιρικά και αθλητικά».

«Χωραϊτικο είναι:

Να γοράζεις season ticket του ΑΠΟΕΛ.

Να παίζεις φούτσαλ με τους φίλους σου για να χάσεις κιλά.

Να σπάζεις το πόδι σου στο φούτσαλ.»

2. Κατηγορία «Στην Αθήνα».

«Χωραϊτικο είναι:

Να ξέρεις την Ερμού, το Κολωνάκι τζιαι την Ομόνοια τζιαι να νομίζεις ότι ξέρεις την Αθήνα πόξω τζι ανακατωτά.

Να πηαίννεις στου Ψυρρή για φαί, να τρώεις τα ψευτοκουλτουριάρικα παράξενα φαγιά, τζιαι να νομίζεις ότι τρώεις παραδοσιακή ελληνική κουζίνα.

Ν’ αγοράζεις διαμέρισμα στην Αθήνα για να μεν τα τρώσιν στα ενοίκια τα κοπελλούθκια σου άμαν εν να σπουδάζουν.»


Αρκετά. Θα με μαυροπινακίσουν από το Αιγαίο και που θα τρώω πατριωτικό φαί μετά?

Όνειρα

Ένα κοινό, λέει το βιβλίο εγκυμοσύνης, όνειρο που βλέπουν οι έγκυες γυναίκες είναι να τρέχουν από πίσω ένα παιδί χωρίς πρόσωπο. Ή να προσπαθούν να συνεννοηθούν με ένα μωρό αλλά αυτό να μιλά μια ακαταλαβίστικη γλώσσα. Είναι απόλυτα φυσιολογικά τα όνειρα σε αυτή την περίοδο (λέει) και μάλιστα προσπαθεί να εξηγήσει ότι τα όνειρα που βλέπεις έχουν να κάνουν με την φυσιολογική αγωνία που νιώθεις.

Πολύ ωραία. Όνειρα που τρέχεις ξοπίσω παιδάκια. Μάλιστα.

Εγώ όμως είδα όνειρο αυτό:

… Ξυπνώ απότομα και βρίσκομαι μέσα σε ένα πέτρινο δωμάτιο χωρίς παράθυρα. Δίπλα μου ο Έτερος κοιμάται φορώντας μια… χλαμύδα. Και εγώ φορώ χλαμύδα. Χρώματος μπεζ. Και τα μαλλιά μου είναι Πολύ Σγουρά. Κάπου εκεί μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μια μικρή με μια λεκάνη, την αφήνει σε μια γωνιά και φεύγει σφαίρα. Αφήνει πίσω της μια μυρωδιά αλουσίας και ιδρώτα. Αυτά τα rooms rent είναι απαράδεκτα. Που σκατά είμαστε?

Ξυπνώ τον Έτερο και βγαίνουμε έξω. Προφανώς είμαστε στο twilight zone διότι το σκηνικό μου θυμίζει ντοκιμαντέρ του History Channel. Μια κατσίκα μασά φύλλα μέσα στην αυλή μας (μας?), ένας τριχωτός τύπος κόβει ξύλα και μια φωτιά στη μέση της αυλής ντουμανιάζει το χώρο. Η χλαμύδα πάντως πάει στον Έτερο.

Βγαίνουμε έξω στο δρόμο και ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια απίστευτη μπόχα. Ο δε δρόμος είναι ένας χείμαρρος λάσπης και ακαθαρσιών. Ανηφορίζουμε μέχρι που φτάνουμε σε μια μικρή πλατεία και πάνω ψηλά βλέπουμε τον Παρθενώνα… να χτίζεται….

Προφανώς είμαστε στην Αθήνα. Την αρχαία Αθήνα….

«Εσύ που τέλειωσες κλασσικό και ξέρεις αρχαία, κάτσε να συνεννοηθείς με τους αρχαίους πώς να φύγουμε απ’ εδώ. Έχω ραντεβού με το γιατρό στις 3:30.» λέω του Έτερου. Δεν φαίνεται να είμαστε δούλοι. Τουλάχιστον.

Ο Έτερος αντίθετα είναι της άποψης ότι εφόσον ο Παρθενώνας ακόμα χτίζεται, λογικά πρέπει να είμαστε στη «χρυσή εποχή» του Περικλή. Δεν ξέρω για χρυσή με τόση λάσπη, πάντως κάπου είμαστε. Todo, we are not in Kansas any more. Ο Έτερος μάλιστα κάνει και το συνειρμό ότι αν όντως βρισκόμαστε στη χρυσή εποχή του Περικλή είναι καθήκον μας να πάμε να βρούμε τον Περικλή και να τον προειδοποιήσουμε για την επικείμενη εξορία του και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο που πλησιάζει. Να του πούμε άραγε και για το μέγα λοιμό?

«Δεν είσαι με τα καλά σου που θα πάμε να βρούμε τον Περικλή. Και αν μας βγάλουν τρελούς? Αν εξορίσουν εμάς για διάδοση ψευδών, ηττοπαθών πληροφοριών? Εξορία από τη μόνη πολιτισμένη πόλη του… κόσμου? (αυτή την περίοδο τουλάχιστον)…»

«Έλα μωρέ, όπου να’ σαι θα πάρει τα πάνω της η Ρώμη. Πάμε εκεί. Θα βρούμε και φθηνά οικόπεδα στο Κάπρι.»
«Γιατί να μην πάμε Κύπρο? Σπίτι μας?»
«Διότι θα έχει Πέρσες, μετά Πτολεμαίους, μετά Ρωμαίους, μετά Άραβες, μετά Βυζαντινούς, μετά Σταυροφόρους, μετά Γάλλους, μετά Ενετούς, μετά Τούρκους, μετά Άγγλους, ΚΑΙ ΜΕΤΑ θα γίνει ανεξάρτητη…. και μετά ξανά Τούρκους… ευκαιρία να πάμε να ζήσουμε κάπου πιο ήσυχα…»

«Ελβετία να πάμε…»
«Όχι ακόμα… σε περίπου 1000 χρόνια, που θα έχουν φύγει οι βάρβαροι αιμοβόροι λαοί.»
«Σωστά.»
«…Πότε θα ξυπνήσεις?»
«Γιατί?»
«Κατουριέμαι και δεν έχω ιδέα που πήγαιναν τουαλέτα οι αρχαίοι.»

....

Και τώρα το σπάσιμο:

32 μέρες, 13 ώρες και 10 λεπτά

μέχρι τη μεγάλη…. ανεπανάληπτη…. αγχωτική στιγμή που θα αλλάξει η ζωή μου για πάντα.

Tη στιγμή που θα γίνει released το έβδομο και τελευταίο βιβλίο Harry Potter!!!

- Άραγε θα πεθάνει ο Harry Potter?
- Άραγε θα νικήσει τον κακό Voldemort αλλά θα πάθει ανεπανόρθωτη βλάβη? (στον εγκέφαλο, όχι αλλού πονηροί)
- Άραγε θα νικήσει τον κακό Voldermort αλλά θα πάθει δυσκοιλιότητα?
- Άραγε θα χάσει την παρθενιά του με την Ginny, τη φλογερή sexy κοκκινομάλλα γκόμενα του? (ναι! ναι!)

Τι θα συμβεί άραγε? Πολλά και αμείλιχτα τα βασανιστικά ερωτήματα...

The long and winding road

Ένα νοσταλγικό (ας πούμε) post.

36 βαθμοί χθες στη Λευκωσία και εγώ στη βεράντα να κάνω αέρα με μια βεντάλια. Λόγω ειλημμένων υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να πάω παραλία. Πίνω ένα φρέσκο χυμό φρούτων. Πίνω δεύτερο φρέσκο χυμό φρούτων. Πάω να πιω και τρίτο… κατουριέμαι. Το ράδιο προειδοποιεί ότι όλη η Λευκωσία επιχειρεί να πάει στον Πρωταρά και παρατηρείται πυκνή κίνηση στους δρόμους. Μπα, συνηθισμένα πράγματα. Δεν κωλώνει κανείς. Οι δρόμοι τώρα είναι ευθείες διπλής κατεύθυνσης.

Παλιά, για να πάμε Πρωταρά ξεκινούσαμε από τον παλιό δρόμο για Λάρνακα (μονής κατεύθυνσης). Ευχόσουν να μην βρεις μπροστά σου κανένα άσχετο που πήγαινε με ταχύτητα φωτός. Φτάνοντας στη Λάρνακα περνούσες μέσα από την πόλη (άλλο πήξιμο και αυτό), όλο τον παραλιακό δρόμο με τα διυλιστήρια (εδώ κατέβαζες το παράθυρο για να μυρίσεις τον … καθαρό αέρα της θάλασσας) και έμπαινες μέσα στις αγγλικές βάσεις.

Ο δρόμος στις βάσεις ξαφνικά γινόταν λείος και συγυρισμένος, η σηματοδότηση τέλεια. Μικρά, συγυρισμένα cottages ξεπρόβαλλαν πίσω από θάμνους και αραιή βλάστηση. Μέχρι και ίχνος γρασιδιού μπορούσες να διακρίνεις. Στις βάσεις όλοι ακολουθούσαν τα σήματα της τροχαίας και τη νενομισμένη ταχύτητα. Βγαίνοντας από τις βάσεις, ο δρόμος γινόταν και πάλι σκατά και οι οδηγοί οδηγούσαν και πάλι σαν μανιακοί.

Σειρά τώρα είχαν κάτι θλιβερά χωριά που αναγκαστικά έπρεπε να περάσεις από μέσα. Χαρακτηριστικότερο αυτών η Ξυλοφάγου, στο κέντρο της οποίας υπήρχε round about με τα καφενεία του χωριού, όλα σημαιοστολισμένα στα εθνικά μας χρώματα. Οι τοίχοι των καφενείων ήταν γεμάτοι μαυρόασπρες φωτογραφίες με πεθαμένους αγωνιστές και άλλους άγνωστους της περιοχής. Όλοι οι γέροι κάθονταν και χάζευαν την κίνηση σαν αξιοθέατο. Και φορούσαν όλοι μαύρα. Περνούσες εσύ με το saloon αυτοκίνητο και τα φουσκωτά σου, το εμπριμέ φανελάκι και τα γυαλιά ηλίου σου και δεν μπορούσες να αποφασίσεις ποιοι ήταν τα UFO. Εσύ ή αυτοί?

Μετά περνούσες κάμποσες επίπεδες άχτιστες καλλιεργήσιμες εκτάσεις (τότε ήταν φυτεμένες με πατάτες και καρπούζια, τώρα έχουν όλα χτιστεί και είναι «εξοχικές επαύλεις») και έφτανες στης Αγία Νάπα. Ήθελες όμως να πας στον Πρωταρά. Γι’ αυτό συνέχιζες the long and winding road κατά μήκος της θάλασσας. Το τοπίο τώρα άλλαζε, αντί καλλιεργήσιμες εκτάσεις έβλεπες βράχους και «χαμηλή βλάστηση» (ο ευγενικός τρόπος για να πεις αγκάθια και πέτρες). Ο δρόμος ήταν τόσο στενός, που αν συναντιόνταν 2 αυτοκίνητα με αντίθετη κατεύθυνση, το ένα έπρεπε να κάνει στην άκρη έξω από το δρόμο (στα κυπριακά «να πέσει στο παγκέττο») αλλιώς δεν τα χωρούσε και τα δύο να περάσουν (τώρα ο δρόμος έχει διαπλατυνθεί, έχουν χτίσει πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομος).

Τέλος, έφτανες στον Πρωταρά. Ήθελες πέραν των 2 ωρών για να φτάσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, χωρίς κίνηση. Στην επιστροφή δε, έβρισκες πάντοτε κίνηση (οι επιστροφή των μυρίων) και ήθελες πέραν των τριών ωρών. Ένας Λευκωσιάτης καταλαβαίνει απόλυτα τι σημαίνει όταν τα ελληνικά κανάλια παραπονιούνται για το πέταλο του Μαλλιακού ή την Κακιά Σκάλα. Το έχει ζήσει. Σε μικρότερη κλίμακα μεν, αλλά το έχει ζήσει.

Και όμως, όλη η Λευκωσία κάθε σαββατοκύριακο ήταν με το φουσκωτό στο χέρι έτοιμη για εξόρμηση. Κανένας δεν κώλωνε λόγω του δρόμου.

Τώρα, με τον αυτοκινητόδρομο χρειάζεσαι μόνο 1 ώρα και είναι διπλής κατεύθυνσης all the way. Έχασαν και τα θλιβερά χωριά της αίγλη τους. Τι να χαζεύουν άραγε οι γέροι στα καφενεία?

Μεγάλο φάουλ που δεν πήγα αυτό το σαββατοκύριακο. Θα πάω next week. Άσε που όλα τα ένθετα των εφημερίδων μιλούν για διακοπές και πώς να τις οργανώσεις και εγώ δεν έχω να πάω πουθενά. Η μόνη βαλίτσα που θα φτιάξω φέτος θα είναι για να πάω στην κλινική.

5 year plan

Πιάνω τον εαυτό μου αδιάβαστο και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω ποτέ εκπονήσει 5 year plan. Τι είναι αυτό?

Το 5 year plan είναι ένα… plan (οκ αυτονόητο) που περιλαμβάνει όλα τα σημαντικά σχέδια σου, complete με ημερομηνίες μέχρι πότε πρέπει να τα πραγματοποιήσεις. Κάθε οργανωμένο και δυναμικό άτομο που σέβεται τον εαυτό του κινείται με αυστηρό πρόγραμμα και καταφέρνει να πραγματοποιήσει τα σχέδια του μέσα στα χρονικά πλαίσια που θέτει. Αυτό σημαίνει να είσαι μια γυναίκα με σκοπό. Επείσης σημαίνει ότι είσαι ελαφρώς psycho. Ή αλλιώς, get a life.

Στο 5 year plan μπορείς να βάλεις υψηλούς και ευγενείς στόχους π.χ. να τελειώσω τις σπουδές μου μέχρι τα 30 μου (μεταξύ μας, μόνο οι γιατροί δικαιολογούνται να θέσουν τόσο μακρινό στόχο. Ακόμα να αποφοιτήσεις? Έλα τώρα, αιώνιος φοιτητής θα μείνεις?), μέχρι και κατινίστικους π.χ. να πείσω τον ανεπρόκοπο να με παντρευτεί πριν γίνω 35 χρονών.

Κανονικά, αφού είμαι σχεδόν 30 χρονών, θα έπρεπε μέχρι τώρα να είχα εκπονήσει έξι 5 year plans. Συνήθως όμως οι στόχοι που έθετα ήταν μικρότερης εμβέλειας:

- Να μάθω να κάνω κύκλους με τον καπνό του τσιγάρου (αποστολή εξετελέσθη στην εκδρομή με το σχολείο στην Ελλάδα)
- Να μάθω να ανάβω τον Zippo lighter μου με 3 διαφορετικούς τρόπους (αποστολή εξετελέσθη έξω από το Piccadilly και σε συναυλίες)
- Να μάθω να παίζω κιθάρα (αποστολή σχεδόν εξετελέσθη αν δεν τα σκατώναμε με το γκόμενο που με μάθαινε κιθάρα)
- Να μάθω να σφυρώ κλέφτικα (αυτό ακόμα να το καταφέρω)

Αν και χωρίς 5 year plan, νομίζω μια χαρά τα κατάφερα μέχρι τώρα. Για να είμαι όμως ειλικρινής πάντα με τραβούσαν οι λίστες που κατά καιρούς γράφουν τα περιοδικά, π.χ. 15 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν τα 30 σου, 100 πράγματα που πρέπει να κάνεις μέχρι να πεθάνεις κ.α. Ασυναίσθητα κάθεσαι και τικκάρεις τι έκανες και τι όχι. Αν έκανες τα περισσότερα από αυτά που εισηγούνται, νιώθεις μια καταξίωση (είσαι και γαμώ τα άτομα, πάντα το ήξερες). Αν όχι, κράζεις αυτόν που έγραψε τη λίστα και απαξιείς να ασχοληθείς. Ποιος μαλάκας σκέφτηκε ότι πρέπει να πάς οπωσδήποτε στα νησιά Fiji πριν τα 30 σου? Φύκια έχει και εδώ.

Σε αντιπερισπασμό, θα κάνω μια λίστα (αν θέλεις πες το 5 year plan) με πολύ χαμηλά expectations για normal άτομα που δεν πολύ-ξεχειλώθηκαν στη ζωή τους (και ούτε θέλουν):

Κάπου έχω ξανακάνει λίστα αλλά δεν θυμάμαι… 500 posts είναι αυτά… χάθηκα.

10 πράγματα που πρέπει να κάνεις (όποτε θέλεις, όσο θέλεις, αν θέλεις) Αν δεν τα κάνεις…. δεν σημαίνει τίποτε:

1. sex (αδιαπραγμάτευτο. Μόνος σου, με παρέα, με μεγάλη παρέα. Όπως θέλεις κάνε το. Φτάνει να το κάνεις.)

2. να μάθεις να κοιμάσαι με σβηστό το φως (preferably μετά την εφηβεία είναι καλή περίοδος να σταματήσεις).

3. Να πας τουλάχιστον μια φορά στο εξωτερικό (δεν είναι τόσο δύσκολο. Ούτε καν εξωτικό. Έλα. Μπορείς να τα καταφέρεις. Και με ταχύπλοο μέχρι το Καστελόριζο πιάνει. Προσοχή! Τα κατεχόμενα δεν είναι «εξωτερικό» άσχετα!)

4. Να κάνεις πικ νικ με μόνο 2 άτομα, εσένα και το αμόρε (σε αντίθεση με την κοινή λογική εδώ, στις περισσότερες χώρες του κόσμου, άμα πεις «πικ νικ» εννοείς 2 άτομα να κάθονται στα γρασίδια. Όχι 35 άτομα με διπλοκάμπινα, γεννήτρια, φωτιστικό λουξ, φουκού και κάρβουνα για σούβλα, ράδιο στην διαπασών και πλαστικές καρέκλες.) Είπα να βάλω και κάτι εξωτικό.

5. Να μάθεις απέξω τον αριθμό της φορολογικής σου ταυτότητας (χρειάζεται να το σημειώσεις σε 8 από τις 10 αιτήσεις που θα συμπληρώσεις για διάφορα θέματα. Και σε κάνει να φαίνεσαι σοβαρό άτομο με σταθερή δουλειά.)

6. Να συνομιλήσεις με αστυνομικό (για οποιοδήποτε λόγο, οπουδήποτε. Δεν προσθέτει τίποτε στη ζωή σας αλλά είναι διασκεδαστική εμπειρία. Θα σας κάνει να νιώσετε απόφοιτοι του MIT.)

7. Να ξέρετε απ ‘έξω τα lyrics του τραγουδιού Bohemian Rhapsody (7 λεπτά τραγούδι) και όταν το πετυχαίνετε στο αυτοκίνητο να κουνιέστε πάνω κάτω διότι έχετε δει το έργο Wayne’s World και έχετε αντιληφθεί το βαθύτερο νόημα του.

8. Να μάθετε όλο το savoir faire ενός κυπριακού γάμου (αυτό είναι λίγο δύσκολο. Θέλει επιμονή και χρόνια μελέτης. Καλή τύχη)

9. Να βρείτε το τέλειο jean (αυτό που πάει ΕΣΑΣ και όχι της Kate Moss. Διότι αυτή ξέρει τι της πάει. Εσείς πιθανών ακόμα όχι.)

10. Να βρεις τρόπο να λάβεις τουλάχιστον μια χορηγία για κάτι (από ιμη-κρατικό οργανισμό, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από την Κοινοπολιτεία, υποτροφία από την Κυβέρνηση της Ιαπωνίας, λόγω status πρόσφυγα, να λαδωθείς, ως συγγενής αγωνιστή, ως συγγενής αντιστασιακού, κάτι, οτιδήποτε. Είναι πανεύκολο.)

Καλή τύχη!

(σιγά να μην σας έγραφα «να γίνω μάνα».)

Ανίτα Λίμπερτυ

To 1999 βρέθηκα για λίγες μέρες στην Αθήνα. Εκεί αγόρασα ένα βιβλίο, που μου φάνηκε (at the time) σαν ανέκδοτο αλλά τελικά είχε απίστευτο γέλιο. Ονομαζόταν «Μετά τη Χυλόπιτα» και συγγραφέας ήταν κάποια Ανίτα Λίμπερτυ, που βασικά ήταν το ψευδώνυμο της Suzan Weber.

Ολόκληρο το βιβλίο έσταζε χολή για τον πρώην γκόμενο της Λίμπερτυ και διάφορους τρόπους να τον εκδικηθείς και πως αντιμετώπισε τον χωρισμό (την παράτησε για μια άλλη). Η ίδια όπως φαίνεται κάνει και stand up comedy στη Νέα Υόρκη. Το βιβλίο μου ήταν μετάφραση του αγγλικού πρωτότυπου «How to Heal the Heart by Hating».

Το βρήκα ξανά χθες που συγύριζα τη βιβλιοθήκη μου και θυμήθηκα παλιά και αγαπημένα κομμάτια όπως το ακόλουθο ποίημα:

«Ο καλύτερος τρόπος να φας ένα ακτινίδιο

Χωρίς να ξεφλουδίσετε το φρούτο,
κόψτε το ακτινίδιο στη μέση (κατά πλάτος)
Φάτε το εσωτερικό του με ένα κουτάλι.

Μμμ!

Πολύ νόστιμο.»

Δεν ξέρω για σας, αλλά αυτό το ποίημα μου άλλαξε τη ζωή.

Άλλο ένα ποίημα βαθιού περιεχομένου:

«Κάνω οικονομία δυνάμεων.

Απέχω από το σεξ ώστε να εξοικονομήσω σεξουαλική ενέργεια
και να τη διοχετεύσω καλύτερα.
Αν δεν κάνετε σεξ, ένας καλός τρόπος να το διατυπώνετε είναι:
«Δεν είμαι loser, απλώς κάνω οικονομία δυνάμεων.»

Και ένα απόσπασμα από το ποίημα για τον Μίτσελ (τον πρώην γκόμενο) και τη Χέδερ (τη νέα του γκόμενα):

«Ο Μίτσελ και η Χέδερ
Ο Μίτσελ και η Χέδερ
Ο Μίτσελ και η Χέδερ
Χεστήκαμε.»

Στο πίσω μέρος του βιβλίου υπάρχουν και 2 χρήσιμες καρτ ποστάλ που μπορείς να κόψεις και να ταχυδρομήσεις. Η πρώτη γράφει "Δεν σε σκέφτομαι", και η δεύτερη γράφει "Εξακολουθώ να μην σε σκέφτομαι". Χρήσιμες, θα έλεγα.

Η Ανίτα Λίμπερτυ εξέδωσε και δεύτερο βιβλίο, το «How to Stay Bitter through the Happiest Times of your Life». Θέλω να το αγοράσω για να το διαβάζω στην κλινική τώρα που θα πάω να γεννήσω.

Έχει και ιστοσελίδα.

Flower Power

Όχι θα το πω.

Έχω (όπως φαίνεται) απεριόριστη υπομονή. Τελικά. Έκατσα 2 ολόκληρες ώρες με τη ΦΣ να μου μιλήσει για τα λουλούδια του γάμου (της). Δηλαδή, μιλούσαμε 2 ώρες για λουλούδια. Μιλούσαμε 2 ώρες για φύλλα πράσινα και κόκκινα και μπλε και πορτοκαλιά και κίτρινα άνθη. Αν είναι δυνατόν! Πως τα κατάφερα?

Με «λουλούδια του γάμου» εννοούμε:

- Διακόσμηση εκκλησίας - κάπως να κρυφτεί το χρυσοκόκκινο κιτσαριό που επικρατεί μέσα στους ναούς μας. Σταυροί, δικέφαλοι αετοί, ρομφαίες, ψάρια, σκαλιστοί ξύλινοι σκάμνοι (όχι χρώματος βεγκέ), ξέρω γω τι άλλο κρέμεται από το ταβάνι, κρύβεται μια χαρά με 5 μέτρα τούλι και λίγη πρασινάδα.
- Την ανθοδέσμη της νύφης - που δεν έχω ακόμα καταλάβει ποιο σκοπό εξυπηρετεί και ζυγίζει 10 κιλά που πρέπει να κουβαλά η νύφη κατά τη διάρκεια του μυστηρίου… μήπως είναι αλληγορία για τα «βάρη του γάμου»?.
- Το centerpiece των τραπεζιών του δείπνου - εκείνο το πράγμα μέσα στη μέση του τραπεζιού που προσέχετε για 10 λεπτά και μετά αγνοείτε την ύπαρξη του μέχρι να αποφασίσετε να το πάρετε μαζί σας φεύγοντας. Ναι, εκείνο το παρδαλό.

Η ΦΣ έχει διαβάσει 2-3 περιοδικά, μια άλφα άποψη τη διαθέτει, τι σκατά, δεν είναι και δύσκολο να φανταστείς μια ωραία διακόσμηση. Φαντάζεται ρομαντικά γλαστράκια ή ανθοδέσμες στο χρώμα του γάμου, ωραία βάζα που θα προδίδουν χαρακτήρα στην αίθουσα, κεράκια για ατμόσφαιρα, καταπληκτικά. Μου αναλύει τις ιδέες της αλλά έχει παράλληλα κλείσει και ραντεβού με «ανθοπώλη».

Ο «ανθοπώλης» σε εισαγωγικά διότι ο ανθοπώλης δεν ονομάζεται πλέον ανθοπώλης αλλά flower arrangements, flower creations, flower power, και άλλα ακαταλαβίστικα από το λατινικό αλφάβητο. Αντί ας πούμε να πεις «Ανθοπωλείο η Λεμονιά», γράφεις «Tilia» (lime-tree στα λατινικά) και αμέσως γίνεσαι πιο μυστήριος και επομένως πιο ακριβός. Ή ονομάζεσαι «Vitis» αντί το κοινό «Αμπέλι» και γίνεσαι αμέσως Vitis creator. Όλοι στις μέρες μας είναι creators. Μόνο ο πραγματικός Creator κάπου έχει πάει διακοπές και αγνοείται η τύχη του.

Η ΦΣ δεν πήγε επειδή είναι ανάξια να κάνει τη διακόσμηση μόνη της αλλά διότι δεν θέλει να χάσει άλλο χρόνο με αυτό το θέμα. Ήδη έχει ένα πάρα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα.

«Τι έγινε? Σου έδωσε καμιά ιδέα?»

«Του είπα τον πόνο (sorry, όραμα) μου. Αυτός αρχικά μου έδειξε ένα δειγματολόγιο παλαιότερων δουλειών του, και ακολούθως εμπνεύστηκε κάτι «ειδικά» για μένα».

«Και τι ήταν αυτή η «ειδική» έμπνευση?»

«Ρομαντικά γλαστράκια ή ανθοδέσμες στο χρώμα του γάμου, ωραία βάζα που θα προδίδουν χαρακτήρα στην αίθουσα και κεράκια για ατμόσφαιρα.»

«Κάτι μου θυμίζει αυτό.»

Υποθέτω η ΦΣ (όπως όλες) υποτίμησε τον έτοιμο κατάλογο διότι δεν θέλει να αντιγράψει άλλη νύφη αν και θέλει κάτι απλό και εύκολο και όχι πολύ ακριβό αλλά να ξεχωρίζει και να είναι διαφορετικό και να την χαρακτηρίζει –τώρα πως την «χαρακτηρίζει» η ας πούμε τουλίπα δεν ξέρω- και να κάνει εντύπωση. Απλά πράγματα. Όπως όλες.

«Από τιμές πως πάει?»

«Πιο φτηνό είναι ένα μπάι πας. Ή μια πλαστική για ανόρθωση στήθους. Άραγε αντί να παντρευτώ να κάνω μια πλαστική? Φθηνότερα θα μου έρθει. Έπρεπε να παντρευτώ τότε που πήγα στο Λας Βέγκας, με τον Έλβις για παπά.»

«Και να χάσεις την ευκαιρία να μοιράσεις λουκούμια και φαί σε μια ορδή βαρβάρων καλεσμένων?»

«Σωστά»

«Εξάλλου τότε περνούσες μια πιο spiritual φάση και δεν θα καταδεχόσουν να σε παντρέψει ο Elvis. Θυμάσαι? Έγινες vegetarian (τρομάρα σου που τώρα τσακίζεις σουβλάκια και παιδάκια και οφτό κλέφτικο κάτω από τα πεύκα), έκοψες τους καφέδες και έπινες κάτι νερόβραστα τσάγια φυτικά (που σου προκαλούν ευκοιλιότητα… sorry αποτοξίνωση), έκοψες το πολύ κάπνισμα, έκανες γιόγκα, έπαιζες τουμπερλέκι στα πάρκα (έκανα ότι δεν σε ήξερα, νόμιζα ότι σε περιμάζεψε καμιά αίρεση) και ζούσες (νόμιζες) μια υγιεινή ζωή.»

«Αν παντρευόμουν εκείνη την περίοδο, εννοείται ότι δεν θα έκανα θρησκευτικό γάμο αλλά θα αντάλλαζα home made όρκους αιώνιας αγάπης»

«… που θα έβρισκες έτοιμους γραμμένους σε βιβλίο…» plagiarism never killed anybody…

«… αντί για νυφικό θα φορούσα απλά λινά και αερικά ρούχα καμωμένα με φυτικές ίνες»

«…σαν τρόφιμος ψυχιατρείου»

«…και θα μας έραιναν με λουλούδια οι φίλοι μας»

Τελικό Συμπέρασμα: Τους βάρβαρους καλεσμένους δεν τους γλιτώνεις με κανένα σενάριο.

32 weeks

Ο γιατρός τελικά ήταν κατηγορηματικός. Είπε όχι στο sex και το εννοούσε.

«Μόνο εξωτερικά και manually».
«Μα…»
«Είπα ΟΧΙ»
«Θα είμαστε προσεκτικοί»
«Βροντερό Ο-Χ-Ι»
«Αν βάλουμε προφυλακτικό?»
«Και πάλι κινδυνεύετε».

Τι σκατά, το προφυλακτικό σε προφυλάγει από το AIDS και άλλα αηδιαστικά αλλά όχι από την πρόωρη γέννα? Να το εξετάσουμε… να εισηγηθούμε κάτι στην Durex.

Επιστρέψαμε σπίτι με την ουρά στα σκέλια… δηλαδή τι σκέλια… ας μην τα σκέφτομαι καλύτερα. Είπαμε, δεν τα βλέπω κιόλας… πίκρα.

Περάσαμε 3 μέρες σαν αδέρφια. Πολύ διάβασμα περιοδικού και τηλεόραση… μέχρι που αρχίσαμε να αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον μέσα στο σπίτι να μην μας μπαίνουν ιδέες. Άδικος κόπος. Δεν μπορείς να το κόψεις έτσι στην ψύχρα (χωρίς να χωρίσεις και χωρίς να έχεις ξενερώσει εννοώ). Είναι σαν να σου λένε να τρως το φαί ανάλατο. Είναι το γνωστό που άμα σου πουν να μην κάνεις κάτι, θέλεις να το κάνεις συνέχεια. Γύρω-γύρω όλοι, εδώ το φέραμε, εκεί το φέραμε, ξανά στα γνωστά.

Εξωτερικά και manually δεν είπε ο γιατρός? Εξωτερικό και manually εμείς. Κατεβάσαμε το μισό ψυγείο στο κρεβάτι για lubrication (δεν συστήνω τη λεμονάδα. Κολλάει) 91/2 weeks (που το θυμήθηκα, 850 χρονών έργο. Όταν η Κιμ ήταν μικρή.)

Κάνω απαλές κινήσεις μπαλαρίνας… αν φανταστείς μια μπαλαρίνα οριζοντιωμένη και σχεδόν ακίνητη. Κάπου στα μισά μας έρχεται αναλαμπή. Να σου δέσω τα χέρια για το εφέ? Και τα πόδια, και τα χέρια, δοκίμασε να δούμε. Συνεχίζουμε και πάλι και νιώθω μια χαρά και μια γλύκα, πρέπει να είναι η Twix που έφαγα πριν ξεκινήσουμε. Παίζω το ρόλο της αβοήθητης παρθένας δεμένης στα βράχια, παραβλέπουμε την κοιλιά-ηφαίστειο (που δεν βοηθά ούτε στο ρόλο της αβοήθητης παρθένας) και το όλο σκηνικό με έχει φτιάξει αφάνταστα. Έχω ξεχάσει κράμπες, πόνους, τραβήγματα, ρευματισμούς, είμαι μέσα σε ένα συννεφάκι σαν φουσκωτό κρεβατάκι της θάλασσας και επιπλέω… Έχω δεθεί με κάτι που μοιάζει με τούλι. Κάτι μου θυμίζει…

«Ρε συ Έτερε, που το βρήκες αυτό?»
«Δωράκι από γάμο, το βρήκα στο συρτάρι με τις κορδέλες από λουκούμια και μπομπονιέρες που φυλάγεις.»

Είδες προνοητικότητα? Να ξέρετε τι κάνουμε τις κορδέλες από τα δώρα γάμου. Εκτός από τους εαυτούς μας, σε λιγότερο glamorous στιγμές στερεώνουμε με αυτά και λουλούδια.

Και τότε χτυπά το κουδούνι.

«Άστο, μην τολμήσεις!!!»
«Και να θέλω δεν μπορώ, είμαι δεμένη στα βράχια, θυμάσαι?»

Συνεχίζουμε με αμείωτο ρυθμό.

Αρχίζει να χτυπά το σταθερό τηλέφωνο

Και μετά το κινητό μου τηλέφωνο

Και μετά το κινητό τηλέφωνο του Έτερου.

«Δεν γίνεται, για να επιμένουν τόσο κάτι συμβαίνει. Κάποιος έπαθε κάτι. Η γιαγιά Μαγκάιβερ!! Τρέχα!!»

Ο Έτερος τρέχει. Μετά θυμάται και επιστρέφει για να βάλει μποξεράκι. Μετά ξαναθυμάται και επιστρέφει για να με ξεδέσει. Το τούλι έχει δεθεί κόμπο και δεν λύνεται. Πάει να φέρει ψαλιδάκι. Το ψάχνει, δεν το βρίσκει. Δεξιά μέσα στο κουτί, ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΡΤΑΤΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

Σκατά τα κάναμε.

Τρέχω (καλά, όσο πιο γρήγορα μπορώ έτσι?) βλέπω από τα missed calls ότι μας ψάχνει η μαμά Δρακούνα, της τηλεφωνώ.

«ΕΛΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ? ΠΟΙΟΣ ΠΕΘΑΝΕ?»
«Χτύπησα να δω αν είσαι καλά, μα που ήσασταν? Τα αυτοκίνητα σας ήταν μέσα στο γκαράζ. Νόμιζα έπαθες κάτι. Το μωρό καλά?»

Θα την σκοτώσω….

«Και γιατί μας πήρες σε όλα τα τηλέφωνα? Τόσο επείγον ήταν?
«Εεε όχι, απλώς νόμισα ότι δεν ακούγατε το τηλέφωνο και δοκίμασα όλα τα υπόλοιπα…. Σας ενόχλησα?»

Θα την σκοτώσω… (δις)

«Καλά είμαι… κανένας λόγος πανικού. Όταν δεν σου απαντώ δεν σημαίνει emergency αλλά ότι θέλω την ησυχία μου…»
«Γιατί?»
«… Ξεκουράζομαι»

Μιλημένη με το γιατρό είναι? Κλείνω το τηλέφωνο και κάθομαι στον καναπέ. Δεν έχω πια όρεξη, έχω ακόμα λίγο τούλι τυλιγμένο στο χέρι, ο Έτερος κάνει ήδη ζάπινγκ.

Κάποιος πρέπει να μαζέψει τα τρόφιμα από το κρεβάτι πριν χαλάσουν….



Υ.Γ Όσοι από εσάς έχουν βαρεθεί τις…. έγκυες και τα posts για εγκυμοσύνη (ή τους έρχεται εμετός), μπορούν να μεταφερθούν εδώ και να μείνουν ήσυχοι. Θα παραμείνουν αγάμητοι και χωρίς κίνδυνο για εγκυμοσύνη.

Βρέθηκε! Βρέθηκε!

Έχει πολλή πλάκα όταν αποτελεί πιο σημαντική είδηση η ανεύρεση του briefcase τυφλού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας (complete me σχετικό video, δηλώσεις από τον ίδιο και τη συγκινημένη (???) γυναίκα του) από όλα τα κανάλια, από την είδηση της επίσημης επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στην Αλβανία και τα Σκόπια.

Ύστερα λέμε ότι οι Αμερικάνοι είναι χαζοί και οι ειδήσεις τους ουδέποτε δείχνουν τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο.

Αν ποτέ καταφέρω να γίνω εισοδηματίας και δεν έχω ανάγκη να δουλεύω για να ζήσω, έτσι από περιέργεια θα ήθελα να δουλέψω σε αίθουσα σύνταξης τηλεοπτικού σταθμού για να δω ποιος αποφασίζει τι ειδήσεις θα μας δείξουν και με ποια σειρά. Υποψιάζομαι να ισχύει παρόμοιο καθεστώς με το έργο «Good Morning Vietnam», όπου ο Robin Williams σκίζει το χαρτί με τις ειδήσεις και πριν το διαβάσει on air πρέπει να λάβει την έγκριση 2 τύπων που εργάζονται για τη λογοκρισία.

Εμάς πιστεύω είναι λιγότερο θέμα λογοκρισίας και περισσότερο θέμα βλακείας.

Τελικά δεν ήξερα ότι είναι τόσο εύκολο να κάνεις headlines. Έχω χάσει κάτι κλειδιά. Και ο Έτερος μια κάλτσα. Να θυμηθώ να πάω κομμωτήριο πριν μπουκάρουν τα κανάλια για δηλώσεις.

Let the games begin

Η μοναδική αντίσταση που έχουμε σε αυτό τον κόσμο τον άδικο, το μάταιο, τον σχιζοφρενικό, είναι η κοσμάρα μας και ότι την περιβάλλει. Όταν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα σε πνίγουν και νιώθεις ότι είσαι ένας άνθρωπος μεταξύ ΟΥΦΟ, η μόνη διέξοδος είναι να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και την παρέα σου λες και είσαστε μόνοι πάνω σε αυτή τη Γη (διατίθεται και σε χρώμα φούξια).

Καιρός λοιπόν να ασχοληθούμε με τα δικά μας.

Η ΦΣ παντρεύεται!

Μετά από περιπλανήσεις σε 3 ηπείρους, διαλογισμό στο μακρινό Νεπάλ (δεν πήγε, αλλά πλάκα θα είχε αν πήγαινε), γιόγκα στο εξωτικό Λονδίνο, αντάρτικο στη Νικαράγουα, surfing στον Πρωταρά, πτυχία και περγαμηνές, η ΦΣ κρέμασε τα γάντια της, πέταξε το διαβατήριο, έσπασε το ναργιλέ (λέμε τώρα) βρήκε τον Κύπριο της ζωής της και αποφάσισε να ντυθεί νυφούλα.

Δρακούνα: Και τώρα δηλαδή τι θα λέμε μεταξύ μας? Αν πέτυχε η μπεσιαμέλ?
ΦΣ: Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα θα κλαίμε.

Καλά ξεκινήσαμε. Μέσα στην αισιοδοξία.

Να σας θυμίσω ότι η ΦΣ είναι η γυναίκα θρύλος που ξεκίνησε να παρευρεθεί σε ένα γάμο στην Αθήνα και χάθηκε για 20 μέρες ακολουθώντας ένα Έλληνα στην Κρήτη. Ακολούθως ξεκίνησε να πάει για δουλειά στο Μαρόκο αλλά της άρεσε η Ρώμη και τηλεφώνησε μέσα στην αναισθησία στο γραφείο για να τους πληροφορήσει ότι έχει δήθεν απεργία και αναγκαστικά θα μείνει εκεί που κάθεται (στη Ρώμη). Δεν την απέλυσαν. Η ΦΣ είναι επείσης εκείνη που στο 9/11 εργαζόταν στη Νέα Υόρκη, 2 στενά πιο κάτω από του Δίδυμους Πύργους και μας κοψοχώλιασε μέχρι να μάθουμε ότι ήταν καλά (ήταν καλά, δεν ήταν καν στη Νέα Υόρκη εκείνη τη μέρα, ήταν στο Μαϊάμι για διακοπές η αναίσθητη).

Η ΦΣ τα έχει κάνει όλα και συμφέρει.

Τι πας να κάνεις και παντρεύεσαι κορίτσι μου? Δεν έμαθες από μένα? ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΟ BLOG ΜΟΥ???

Όχι μόνο αποφάσισε να παντρευτεί αλλά αποφάσισε να κάνει και ένα είδος do it yourself γάμου. Θα τα κάνει όλα (λουλούδια, προσκλητήρια, νυφικό, μουσική κτλ) μόνη της. Μόνο το μυστήριο νομίζω δέχτηκε να το κάνει ένας παπάς. Αν και δεν θα κώλωνε να το κάνει και αυτό η ίδια. Σαν χίπης. Μάλιστα σκέφτηκε να κάνει το γάμο open air σε ένα αγρό. Μου περιγράφει το όραμα της.

«Θα είμαστε ανάμεσα στα δέντρα. Τα δέντρα θα είναι ανθισμένα…»
«Να σου θυμίσω ότι την εποχή που παντρεύεσαι η φύση είναι νεκρή»
«Άσχετο! Τα δέντρα θα είναι ανθισμένα και θα μοσχοβολούν…»
«Αλλεργίες..»
«Σκάσε ηλίθια… θα μαζευτούμε κατά το απογευματάκι, την ώρα που θα δύει ο ήλιος και τα πουλιά θα ετοιμάζονται να κοιμηθούν και θα χαλούν τον κόσμο με τα τιτιβίσματα τους. Θα ανάψουν φαναράκια και κεριά που θα δώσουν μια ρομαντική ατμόσφαιρα στο χώρο. Θα πιούμε μερικά ποτάκια ανάμεσα στα δέντρα και μετά θα προχωρήσουμε στο κυρίως δείπνο και τη διασκέδαση. Να σημειώσω ότι μερικά από τα δέντρα θα είναι ελιές που είναι δέντρο ιερό και ευλογημένο.»
«Ναι, αν πιστεύεις στο δωδεκάθεο. Το «ευλογημένο» εμένα άλλο μου θυμίζει αλλά άστο καλύτερα.»
«Η ελιά είναι ιερή αποφάσισα και παρακαλώ μην διαφωνείς.»
«Όλα αυτά μέσα στον αγρό?»
«Ναι! Θα είναι ένα όνειρο!!»
«Ο αγρός αυτός μήπως διαθέτει παροχή ηλεκτρισμού, παρκινγκ, πάτωμα, οροφή μήπως και βρέξει, τουαλέτες και άλλα σχετικά?»
«…Όχι»

Άρα θα μας κουβαλήσει στη μέση του πουθενά με τα καλά μας, θα γεμίσουν χώματα τα παπούτσια μας από το «ρομαντικό» χώμα του αγρού, ενδεχομένως να βραχούμε και να παγώσουμε, για να μην αναφέρω και τις τεχνικές δυσκολίες του να μεταφέρεις catering, ηλεκτρισμό και άλλα χρειώδη στη μέση του πουθενά.

«Τέλεια θα είναι! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για σένα!!»

Δεν διαβάζει το blog μου. Ψέματα μου έλεγε τόσο καιρό η απαράδεκτη. Άσε που κάθε 3 μέρες την πιάνει κρίση «τι κάνω, που πάω, ποια είμαι, γιατί παντρεύομαι?» Εδώ δεν μπορώ να βοηθήσω. Ο γάμος είναι enter at your own risk. Δεν παίρνω κανένα στο λαιμό μου.

Το saga θα συνεχιστεί λίαν συντόμως όταν θα πάμε για πρόβα νυφικού.

Μ.Π.Μ (Μα Περιπαίζουν Μας??)

Β.Ν.Π. (Βαρέθηκα Να Περιμένω)- Κερύνεια - £100,000
Λ.Τ.Μ. (Λύση Τώρα Μαλάκες) - Ακανθού - £45,000
Α.Κ.Γ. (Άντε Και Γαμηθείτε) - Αμμόχωστος - £38,000
Π.Τ.Δ. (Πολιτικοί Της Δεκάρας) - Καραβάς - £150,000
Ε.Π.Μ. (Επιστροφή Πίτσες Μπλε) - Μόρφου - £84,000
Κ.Γ.Τ.Σ.Σ. (Καλύτερα Για Τρέλες στις Σεϋχέλλες) - Μια Μηλιά - £240,000

Η πιο πάνω λίστα (όπως έχετε αντιληφθεί) δεν είναι λίστα που σημειώνεις τι σου έφεραν δώρο οι καλεσμένοι στο γάμο σου για να ξέρεις μετά εσύ τι θα βάλεις σε όλους αυτούς που θα σε καλέσουν στο μέλλον. Είναι μέρος της λίστας που δημοσιοποίησαν τα σαΐνια, αυτοδιορισμένα ως αποκλειστικά υπεύθυνα για το βαθμό των πατριωτικών αισθημάτων μας.

- Όταν ανακαλυφθούν ακατάλληλα τρόφιμα σε π.χ. υπεραγορές (θυμάστε τα κρέατα του Πάσχα? Μάθαμε ποτέ ποιο ήταν αυτό το κύκλωμα??), δεν δημοσιοποιούνται τα ονόματα των δραστών.
- Όταν κατηγορείται κάποιος για κάτι (ειδικά διαφθορά) δεν δημοσιοποιείται το όνομα του.

Ως δια μαγείας, αυτή τη φορά τσουπ! βρέθηκε λίστα με τα άτομα που έχουν προσφύγει στην επιτροπή αποζημιώσεων των Τ/Κ (δεν χάλασε το κουμπί των εισαγωγικών, απλώς δεν έβαλα) καθώς και σχετικές λεπτομέρειες. Η ερευνητική δημοσιογραφία στην Κύπρο κάνει άλματα προόδου. Μπράβο της!

Αύριο θα αποκαλυφθούν από τους δαιμόνιους δημοσιογράφους-patriots τα ακόλουθα:

Κ.Π.Τ. - Ο Δολοφόνος του J.F. Kennedy
Μ.Η. - Ο Δολοφόνος του Όλαφ Πάλμε
Κ.Φ.Τ. - Ο Πραγματικός πατέρας του παιδιού της Μαρίας με τα Κίτρινα

Ειδικά άμα δεν έχεις χάσει τίποτα απολύτως από την εισβολή, αντιθέτως you make a fortune άμπελο-φιλοσοφώντας για αυτήν, είναι πανεύκολο να μιλάς για αντίσταση και αγώνα και υπομονή και άλλα εμπριμέ.

Hello there! (Χαλόου δεαρ)

Many thanks to Mr. T. Mason from somewhere in England (are you for real Mr. Mason??) who is apparently reading this blog by translating my Greek into English. (τον φτωχό τον άνθρωπο, φαντάσου πόσο τον εσαντάνωσα).

I can’t help but wonder how on earth some of my posts translate into English AND manage to make sense.

Mr. Mason, you must be a very patient man. Even I can’t make sense of my writings sometimes.

It is now confirmed. My blog is being watched by foreign super powers. I am controlled by said super powers who want to destroy my country and turn it into a giant golf course for senile retirees.

To super powers who want to harm my country:

Where is the damn cheque??? I am still waiting!!!

(Mr. Mason I am joking, come back!)

If you have any trouble understanding any of this (believe me, even Greek speakers do –with the ideas mainly, not the language-) send me an email and I can translate for you. Manually. The old fashioned way.

Have a lovely day.

And in Greek: Χαβ α λαβλι ντει

Κύπρος έχεις ταλέντο!

Η ζωντανή απόδειξη ότι το μπουζούκι και το heavy metal ταιριάζουν! Το "Trooper" των Iron Maiden σε εκτέλεση τσιπουράδικου (άλα του παιδιού με το τσιγάρο στο στόμα). Όποιος αρχίσει headbanging στο γραφείο κερδίζει δώρο ένα CD. Extra bonus να πάρετε το keyboard και να αρχίσετε να το σπάτε πάνω στο γραφείο. Με δύναμη! Με νεύρο! Ναι!

Και το "Nothine Else Matters" των Mettalica σε κυπριακή εκτέλεση.

Άραγε τα παιδιά παίζουν και σε γάμους? They can make a fortune!!

(με κυπριακή προφορά) .... Τζιαι nothing else matters....

Διάφορα άσχετα

Χθες το βράδυ το ΡΙΚ 1 είχε τρομερά κέφια. Μας έβαλε να δούμε το «Έξοδος Κινδύνου» με την υπαστυνόμο Νταίζυ, την επικεφαλή του γυναικείου τμήματος της δίωξης ναρκωτικών να καταδιώκει εμπόρους ναρκωτικών σε όλη την Αθήνα του 1980. Άγριες καταδιώξεις, glitter φορέματα, κλισέ διάλογοι.

Η Νταίζυ, αν και έχει σίγουρο γκόμενο τον Φούντα (που παίζει τον αστυνομικό), ερωτεύεται ένα τοξικομανή, τον Τάσο (Alberto Eskenazy – πριν το Καλημέρα Ζωή-) και προσπαθεί να τον βγάλει από το βούρκο των ναρκωτικών. Χωρίς επιτυχία. Ο Τάσος δολοφονείται από μια μυστηριώδη γυναίκα που τυγχάνει να είναι και μεγαλέμπορος ναρκωτικών, η οποία μάλιστα ετοιμάζεται να φέρει ένα μεγάλο φορτίο ηρωίνης στους νέους της Αθήνας. Η Νταίζυ και ο Φούντας σπεύδουν, γίνεται μακελειό και εμποδίζουν τους λαθρέμπορους.

Ναι, αρνούμαι να δω «Πολύ την Κυριακή» at all costs. Καλύτερα να βλέπω τον Φούντα με στενό ψηλόμεσο παντελόνι να κάνει (ακόμα) τον γκόμενο το 1980.

Κατά τα άλλα, πήγα εκπαιδευτική επίσκεψη στο πάρτι γενεθλίων που οργάνωσε η αδερφή μου για τα τεκνά της. Πήγα για να εγκλιματιστώ στο περιβάλλον και να κάνω κατασκοπευτικές εργασίες. Τι κάνουν σήμερα τα τεκνά στα πάρτι γενεθλίων?

- Τρέχουν γύρω γύρω και φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν (καμία διαφορά εδώ).
- Οι μαμάδες τους είναι αναίσθητες στο γενικό πανδαιμόνιο που επικρατεί και συνεχίζουν να πίνουν το φραπέ τους ανέμελες και να κουτσομπολεύουν. Κατά διαστήματα έρχονται παιδάκια που κλαίνε γοερά και ψάχνουν τη μαμά τους. Η μαμά τους τα σουλουπώνει και τα επιστρέφει πίσω στο γενικό πανδαιμόνιο.
- Οι μαμάδες είναι πολύ πιο normal και σέξι ντυμένες απ’ ότι θυμάμαι τις δικές μας μαμάδες. Μάλλον επειδή είμαι πιο κοντά στην ηλικία τους?
- Το jelly σε διάφορα χρώματα εξακολουθεί να είναι σήμα κατατεθέν και τιμάται από όλα τα παιδάκια (έχουν μεγαλώσει γενεές και γενεές με jelly). Οτιδήποτε πιο περίπλοκο σνομπάρεται.
- Τα γνωστά και αγαπημένα τρίγωνα σάντουιτς (με τυρί, ham και αγγουράκι) έχουν πλέον αντικατασταθεί με chicken nuggets.
- Τα τεκνά άμα είναι με τους φίλους τους κάνουν ότι δεν σε ξέρουν (καλά, γνωστά πράγματα, σας κανονίζω αργότερα).
- Ακόμα δίνουν δωράκια…. μόνο στα παιδάκια όμως…. μου υποσχέθηκαν ότι από του χρόνου θα μου δίνουν και μένα…. είδες τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για ένα δωράκι?

Για την Αμαλία

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας»

Το κείμενο σήμερα είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου και του blog (πλέον) φάντασμα www.fakellaki.blogspot.com

Έχω την εντύπωση ότι το σύστημα υγείας στην Κύπρο είναι ελαφρώς καλύτερο από αυτό της Ελλάδας. Δεν είναι τέλειο, αλλά δεν είναι και ελεεινό. Νιώθω εξαιρετικά τυχερή που δεν βασίζομαι πάνω του για να ζήσω. Επειδή δεν θέλω να αντιγράψω την ιστορία της Αμαλίας που μπορείτε να βρείτε και αλλού, θα πω μια δική μου καλοκαιρινή ιστορία, άσχετη, με την ευχή η Αμαλία πλέον να διανύει ένα αιώνιο καλοκαίρι.

… Το καλοκαίρι του 1993-4 (κάπου εκεί) είχα πάει διακοπές με τους προσκόπους στο βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού. Συγκεκριμένα, αφού περιδιαβάσαμε όλο τον Ακάμα, θαυμάσαμε τη χλωρίδα και πανίδα του, γδαρθήκαμε επαρκώς στα αγκάθια, κάναμε μπάνιο σε ερημικές παραλίες και ρίξαμε αρκετές Χριστοπαναγίες για την έλλειψη τηλεφώνων που επικρατούσε (τα κινητά τηλέφωνα ήταν ακόμα άγνωστα) και την αναγκαστική μας απομόνωση από τον πολιτισμό, καταλήξαμε στο ακριτικό χωριό του Πύργου Τυλληρίας.

Ο σκοπός της εκδρομής βασικά ήταν να προωθήσουμε το μότο ότι «καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά» και ότι έπρεπε ο κόσμος να μάθει να μην πετά τα άχρηστα του μέσα στη μέση του δρόμου (διότι παραδοσιακά, ο Κύπριος διατηρεί το σπίτι του πεντακάθαρο και πετάει όλα τα άχρηστα του σε κοινόχρηστους χώρους, όταν δεν τον βλέπει κανείς). Στην πραγματικότητα καταφέραμε το εξής: Με το που φτάναμε σε ένα χωριό, έπεφτε σήμα ότι «ήρθαν οι κορούδες να καθαρίσουν», όλο το χωριό μαζευόταν γύρω μας με καρέκλες πασατέμπο, καφέδες κτλ και μας παρακολουθούσε ενόσω εμείς μαζεύαμε τα άχρηστα και μιλούσαμε για την καθαριότητα που είναι μισή αρχοντιά. Κάποτε μας κερνούσαν γλυκά και χυμούς, κάποτε όχι. Σπανίως κάποιος από τα χωριά βοηθούσε ή έπιανε το νόημα της συλλογικής καθαριότητας. Μάλλον θεωρούσαν ότι μας έστειλε ο Δήμος για να καθαρίσουμε. Μας ρωτούσαν μάλιστα πότε θα αλλάξει η πολεοδομική ζώνη του χωριού τους.

Στον Πύργο Τυλληρίας το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Για όσους δεν γνωρίζουν, να αναφέρω ότι το χωριό αυτό λόγω της θέσης της γραμμής αντιπαράταξης έχει απομονωθεί από την υπόλοιπη Κύπρο και είναι σχεδόν περίκλειστο από όλες τις πλευρές από τον τούρκικο στρατό. Το πιο κοντινό ελληνοκυπριακό χωριό είναι 40 λεπτά με το αυτοκίνητο σε δρόμους γάμα τα. Λόγω της απομόνωσης τους, κυκλοφορούν διάφορα ανέκδοτα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των Πυργωτών (με ζώα και συγγενείς, καταλάβατε). Ειδικά το 1993, ήταν ακόμα χειρότερη η κατάσταση. Υποψιάζομαι ότι είχαν να δουν ξένο κόσμο από το 1974 που κατέβηκε ο τούρκικος στρατός από τη θάλασσα.

Εμείς φτάσαμε στο χωριό με λεωφορείο, αλλά έτσι προσκοπικά χακί που ήμασταν ντυμένοι, μάλλον νόμισαν ότι κατέβηκε και πάλι ο τούρκικος στρατός. Πάει, χάλασε και αυτός. Από ευπόληπτος στρατός κατακτητής, κατάντησε να επιστρατεύει δεκαπεντάχρονα με ακμή. Αίσχος! Που είναι οι αξύριστοι στρατιώτες που μυρίζουν σκόρδο?

Φτάνουμε λοιπόν στο χωριό και λόγω το ότι κρίθηκε «επικίνδυνο» να κατασκηνώσουμε στην παραλία (εγώ νόμισα λόγω της παρουσίας του τούρκικου στρατού στις γύρω ραχούλες) οι συνοδοί μας είπαν να μείνουμε στο ένα και μοναδικό ξενοδοχείο του χωριού (η λέξη «ξενοδοχείο» εδώ αντιλαμβάνεστε ότι είναι φοβερό overstatement). Έτσι και έγινε. Ξεφορτώσαμε τα πράγματα μας και μοιραστήκαμε στα δωμάτια του ξενοδοχείου. Εγώ ως βλήμα που ήμουν, διάλεξα δωμάτιο που να βλέπει τη θάλασσα, για να αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο και να γράφω ποίηση.

Οι πιο «ξύπνιες» της παρέας διάλεξαν δωμάτια mountain view (με θέα το δρόμο και το παρκινγκ στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου). Μάλιστα επέμεναν. Αργότερα κατάλαβα γιατί, όπως επείσης γιατί κρίθηκε «επικίνδυνο» το camping στην παραλία.

Μέσα σε διάστημα 20 λεπτών, όλοι οι νεαροί αρσενικοί άνδρες της περιοχής (του χωριού, των γύρω βουνών, μέχρι και του δίπλα χωριού απόστασης 40 λεπτών με το αυτοκίνητο) βρέθηκαν έξω από το ξενοδοχείο με τις αυτοσχέδιες μοτοσικλέτες τους να κορνάρουν και να ξεχειλώνονται για λίγη σημασία. Το τι Chaly πάρκαρε έξω από το ξενοδοχείο δεν περιγράφεται. Κόρναραν τις μηχανές τους, έκαναν ακροβατικά, χαιρετούσαν, σφύριζαν, φώναζαν, χαλούσαν τον κόσμο.

Οι τύπισσες της παρέας μας που ζήτησαν τα πίσω δωμάτια βγήκαν στα μπαλκόνια και ανέμιζαν πετσέτες της θάλασσας, σουτιέν, βρακιά, χαρτομάντιλα, ότι βρισκόταν πιο πρόχειρο. Απίστευτο σκηνικό. Οι συνοδοί μας να έχουν φρικάρει. Ο ξενοδόχος να έχει φρικάρει. Περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να πλακώσει ο παπάς του χωριού με όλες τις θεούσες ακόλουθες του (όπως την ταινία του Στάθη Ψάλτη με την παραλία γυμνιστών) για να επαναφέρει την τάξη.

Οι κάτοικοι του ακριτικού Πύργου αντιστέκονται σθεναρά στους Τούρκους κατακτητές, και κρατούν άσβεστη την ελληνικότητα του χωριού κάτω από αντίξοες συνθήκες. Τελικά όντως πρέπει να είχαν να δουν ξένο κόσμο, και μάλιστα θηλυκό από το 1974. Είκοσι χρόνια είναι πολλά με τα πρόβατα και τις ξαδέρφες τους. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Πονάει η ψυχή μου.

Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι αργά τη νύχτα. Μας είχαν εγκλωβίσει στο ξενοδοχείο και δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά. Για καθαριότητα μισή αρχοντιά δε, ούτε λόγος. Υπήρχε ο ορατός κίνδυνος απαγωγής. Μάλλον προσπαθούσαν να μας κάνουν να καταλάβουμε το δράμα που ζούσαν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι. Το νιώσαμε στο πετσί μας και καταλάβαμε πόσο απεγνωσμένοι είναι.

Την επομένη φύγαμε από τα χαράματα σαν κλέφτες…