The long and winding road

Ένα νοσταλγικό (ας πούμε) post.

36 βαθμοί χθες στη Λευκωσία και εγώ στη βεράντα να κάνω αέρα με μια βεντάλια. Λόγω ειλημμένων υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να πάω παραλία. Πίνω ένα φρέσκο χυμό φρούτων. Πίνω δεύτερο φρέσκο χυμό φρούτων. Πάω να πιω και τρίτο… κατουριέμαι. Το ράδιο προειδοποιεί ότι όλη η Λευκωσία επιχειρεί να πάει στον Πρωταρά και παρατηρείται πυκνή κίνηση στους δρόμους. Μπα, συνηθισμένα πράγματα. Δεν κωλώνει κανείς. Οι δρόμοι τώρα είναι ευθείες διπλής κατεύθυνσης.

Παλιά, για να πάμε Πρωταρά ξεκινούσαμε από τον παλιό δρόμο για Λάρνακα (μονής κατεύθυνσης). Ευχόσουν να μην βρεις μπροστά σου κανένα άσχετο που πήγαινε με ταχύτητα φωτός. Φτάνοντας στη Λάρνακα περνούσες μέσα από την πόλη (άλλο πήξιμο και αυτό), όλο τον παραλιακό δρόμο με τα διυλιστήρια (εδώ κατέβαζες το παράθυρο για να μυρίσεις τον … καθαρό αέρα της θάλασσας) και έμπαινες μέσα στις αγγλικές βάσεις.

Ο δρόμος στις βάσεις ξαφνικά γινόταν λείος και συγυρισμένος, η σηματοδότηση τέλεια. Μικρά, συγυρισμένα cottages ξεπρόβαλλαν πίσω από θάμνους και αραιή βλάστηση. Μέχρι και ίχνος γρασιδιού μπορούσες να διακρίνεις. Στις βάσεις όλοι ακολουθούσαν τα σήματα της τροχαίας και τη νενομισμένη ταχύτητα. Βγαίνοντας από τις βάσεις, ο δρόμος γινόταν και πάλι σκατά και οι οδηγοί οδηγούσαν και πάλι σαν μανιακοί.

Σειρά τώρα είχαν κάτι θλιβερά χωριά που αναγκαστικά έπρεπε να περάσεις από μέσα. Χαρακτηριστικότερο αυτών η Ξυλοφάγου, στο κέντρο της οποίας υπήρχε round about με τα καφενεία του χωριού, όλα σημαιοστολισμένα στα εθνικά μας χρώματα. Οι τοίχοι των καφενείων ήταν γεμάτοι μαυρόασπρες φωτογραφίες με πεθαμένους αγωνιστές και άλλους άγνωστους της περιοχής. Όλοι οι γέροι κάθονταν και χάζευαν την κίνηση σαν αξιοθέατο. Και φορούσαν όλοι μαύρα. Περνούσες εσύ με το saloon αυτοκίνητο και τα φουσκωτά σου, το εμπριμέ φανελάκι και τα γυαλιά ηλίου σου και δεν μπορούσες να αποφασίσεις ποιοι ήταν τα UFO. Εσύ ή αυτοί?

Μετά περνούσες κάμποσες επίπεδες άχτιστες καλλιεργήσιμες εκτάσεις (τότε ήταν φυτεμένες με πατάτες και καρπούζια, τώρα έχουν όλα χτιστεί και είναι «εξοχικές επαύλεις») και έφτανες στης Αγία Νάπα. Ήθελες όμως να πας στον Πρωταρά. Γι’ αυτό συνέχιζες the long and winding road κατά μήκος της θάλασσας. Το τοπίο τώρα άλλαζε, αντί καλλιεργήσιμες εκτάσεις έβλεπες βράχους και «χαμηλή βλάστηση» (ο ευγενικός τρόπος για να πεις αγκάθια και πέτρες). Ο δρόμος ήταν τόσο στενός, που αν συναντιόνταν 2 αυτοκίνητα με αντίθετη κατεύθυνση, το ένα έπρεπε να κάνει στην άκρη έξω από το δρόμο (στα κυπριακά «να πέσει στο παγκέττο») αλλιώς δεν τα χωρούσε και τα δύο να περάσουν (τώρα ο δρόμος έχει διαπλατυνθεί, έχουν χτίσει πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομος).

Τέλος, έφτανες στον Πρωταρά. Ήθελες πέραν των 2 ωρών για να φτάσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, χωρίς κίνηση. Στην επιστροφή δε, έβρισκες πάντοτε κίνηση (οι επιστροφή των μυρίων) και ήθελες πέραν των τριών ωρών. Ένας Λευκωσιάτης καταλαβαίνει απόλυτα τι σημαίνει όταν τα ελληνικά κανάλια παραπονιούνται για το πέταλο του Μαλλιακού ή την Κακιά Σκάλα. Το έχει ζήσει. Σε μικρότερη κλίμακα μεν, αλλά το έχει ζήσει.

Και όμως, όλη η Λευκωσία κάθε σαββατοκύριακο ήταν με το φουσκωτό στο χέρι έτοιμη για εξόρμηση. Κανένας δεν κώλωνε λόγω του δρόμου.

Τώρα, με τον αυτοκινητόδρομο χρειάζεσαι μόνο 1 ώρα και είναι διπλής κατεύθυνσης all the way. Έχασαν και τα θλιβερά χωριά της αίγλη τους. Τι να χαζεύουν άραγε οι γέροι στα καφενεία?

Μεγάλο φάουλ που δεν πήγα αυτό το σαββατοκύριακο. Θα πάω next week. Άσε που όλα τα ένθετα των εφημερίδων μιλούν για διακοπές και πώς να τις οργανώσεις και εγώ δεν έχω να πάω πουθενά. Η μόνη βαλίτσα που θα φτιάξω φέτος θα είναι για να πάω στην κλινική.