32 weeks

Ο γιατρός τελικά ήταν κατηγορηματικός. Είπε όχι στο sex και το εννοούσε.

«Μόνο εξωτερικά και manually».
«Μα…»
«Είπα ΟΧΙ»
«Θα είμαστε προσεκτικοί»
«Βροντερό Ο-Χ-Ι»
«Αν βάλουμε προφυλακτικό?»
«Και πάλι κινδυνεύετε».

Τι σκατά, το προφυλακτικό σε προφυλάγει από το AIDS και άλλα αηδιαστικά αλλά όχι από την πρόωρη γέννα? Να το εξετάσουμε… να εισηγηθούμε κάτι στην Durex.

Επιστρέψαμε σπίτι με την ουρά στα σκέλια… δηλαδή τι σκέλια… ας μην τα σκέφτομαι καλύτερα. Είπαμε, δεν τα βλέπω κιόλας… πίκρα.

Περάσαμε 3 μέρες σαν αδέρφια. Πολύ διάβασμα περιοδικού και τηλεόραση… μέχρι που αρχίσαμε να αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον μέσα στο σπίτι να μην μας μπαίνουν ιδέες. Άδικος κόπος. Δεν μπορείς να το κόψεις έτσι στην ψύχρα (χωρίς να χωρίσεις και χωρίς να έχεις ξενερώσει εννοώ). Είναι σαν να σου λένε να τρως το φαί ανάλατο. Είναι το γνωστό που άμα σου πουν να μην κάνεις κάτι, θέλεις να το κάνεις συνέχεια. Γύρω-γύρω όλοι, εδώ το φέραμε, εκεί το φέραμε, ξανά στα γνωστά.

Εξωτερικά και manually δεν είπε ο γιατρός? Εξωτερικό και manually εμείς. Κατεβάσαμε το μισό ψυγείο στο κρεβάτι για lubrication (δεν συστήνω τη λεμονάδα. Κολλάει) 91/2 weeks (που το θυμήθηκα, 850 χρονών έργο. Όταν η Κιμ ήταν μικρή.)

Κάνω απαλές κινήσεις μπαλαρίνας… αν φανταστείς μια μπαλαρίνα οριζοντιωμένη και σχεδόν ακίνητη. Κάπου στα μισά μας έρχεται αναλαμπή. Να σου δέσω τα χέρια για το εφέ? Και τα πόδια, και τα χέρια, δοκίμασε να δούμε. Συνεχίζουμε και πάλι και νιώθω μια χαρά και μια γλύκα, πρέπει να είναι η Twix που έφαγα πριν ξεκινήσουμε. Παίζω το ρόλο της αβοήθητης παρθένας δεμένης στα βράχια, παραβλέπουμε την κοιλιά-ηφαίστειο (που δεν βοηθά ούτε στο ρόλο της αβοήθητης παρθένας) και το όλο σκηνικό με έχει φτιάξει αφάνταστα. Έχω ξεχάσει κράμπες, πόνους, τραβήγματα, ρευματισμούς, είμαι μέσα σε ένα συννεφάκι σαν φουσκωτό κρεβατάκι της θάλασσας και επιπλέω… Έχω δεθεί με κάτι που μοιάζει με τούλι. Κάτι μου θυμίζει…

«Ρε συ Έτερε, που το βρήκες αυτό?»
«Δωράκι από γάμο, το βρήκα στο συρτάρι με τις κορδέλες από λουκούμια και μπομπονιέρες που φυλάγεις.»

Είδες προνοητικότητα? Να ξέρετε τι κάνουμε τις κορδέλες από τα δώρα γάμου. Εκτός από τους εαυτούς μας, σε λιγότερο glamorous στιγμές στερεώνουμε με αυτά και λουλούδια.

Και τότε χτυπά το κουδούνι.

«Άστο, μην τολμήσεις!!!»
«Και να θέλω δεν μπορώ, είμαι δεμένη στα βράχια, θυμάσαι?»

Συνεχίζουμε με αμείωτο ρυθμό.

Αρχίζει να χτυπά το σταθερό τηλέφωνο

Και μετά το κινητό μου τηλέφωνο

Και μετά το κινητό τηλέφωνο του Έτερου.

«Δεν γίνεται, για να επιμένουν τόσο κάτι συμβαίνει. Κάποιος έπαθε κάτι. Η γιαγιά Μαγκάιβερ!! Τρέχα!!»

Ο Έτερος τρέχει. Μετά θυμάται και επιστρέφει για να βάλει μποξεράκι. Μετά ξαναθυμάται και επιστρέφει για να με ξεδέσει. Το τούλι έχει δεθεί κόμπο και δεν λύνεται. Πάει να φέρει ψαλιδάκι. Το ψάχνει, δεν το βρίσκει. Δεξιά μέσα στο κουτί, ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΡΤΑΤΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

Σκατά τα κάναμε.

Τρέχω (καλά, όσο πιο γρήγορα μπορώ έτσι?) βλέπω από τα missed calls ότι μας ψάχνει η μαμά Δρακούνα, της τηλεφωνώ.

«ΕΛΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ? ΠΟΙΟΣ ΠΕΘΑΝΕ?»
«Χτύπησα να δω αν είσαι καλά, μα που ήσασταν? Τα αυτοκίνητα σας ήταν μέσα στο γκαράζ. Νόμιζα έπαθες κάτι. Το μωρό καλά?»

Θα την σκοτώσω….

«Και γιατί μας πήρες σε όλα τα τηλέφωνα? Τόσο επείγον ήταν?
«Εεε όχι, απλώς νόμισα ότι δεν ακούγατε το τηλέφωνο και δοκίμασα όλα τα υπόλοιπα…. Σας ενόχλησα?»

Θα την σκοτώσω… (δις)

«Καλά είμαι… κανένας λόγος πανικού. Όταν δεν σου απαντώ δεν σημαίνει emergency αλλά ότι θέλω την ησυχία μου…»
«Γιατί?»
«… Ξεκουράζομαι»

Μιλημένη με το γιατρό είναι? Κλείνω το τηλέφωνο και κάθομαι στον καναπέ. Δεν έχω πια όρεξη, έχω ακόμα λίγο τούλι τυλιγμένο στο χέρι, ο Έτερος κάνει ήδη ζάπινγκ.

Κάποιος πρέπει να μαζέψει τα τρόφιμα από το κρεβάτι πριν χαλάσουν….



Υ.Γ Όσοι από εσάς έχουν βαρεθεί τις…. έγκυες και τα posts για εγκυμοσύνη (ή τους έρχεται εμετός), μπορούν να μεταφερθούν εδώ και να μείνουν ήσυχοι. Θα παραμείνουν αγάμητοι και χωρίς κίνδυνο για εγκυμοσύνη.