Λίγη κουβέντα, λίγη μουσική

«H πιο δημοφιλής και πρώτη σε ακροαματικότητα εκπομπή της κυπριακής ραδιοφωνίας. Στην τρίωρη αυτή εκπομπή φιλοξενούνται Έλληνες καλλιτέχνες, άτομα από τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο της Κύπρου και της Ελλάδας. Συζητούνται επίσης όλα τα καυτά και επίκαιρα θέματα που αφορούν άμεσα τον Κύπριο ακροατή, και όλα αυτά συνοδευόμενα από τις μοναδικές μουσικές επιλογές της Γιάννας Λοιζίδου. Η επιτυχία της εκπομπής οφείλεται κυρίως στην αμεσότητα και την απλότητα από την οποία διακατέχεται. Η ηψηλή της δημοτικότα διατηρείται σταθερά από το 1992, όπου πέρασε στην πρώτη θέση. Η παραγωγή της γίνεται από το 1990.» (από την ιστοσελίδα του Ράδιο Πρώτο)

Θα σταθώ στα bold. Η επιτυχία της κυρίας Γιάννας Λοιζίδου οφείλεται κυρίως στην αμεσότητα (γίνεται με άλλα λόγια φιλενάδες με το κοινό) και την απλότητα από την οποία διακατέχεται (με άλλα λόγια, λαϊκίζει ασύστολα).

Είχα και άλλες φορές την ευκαιρία να ακούσω την εκπομπή της κας Λοιζίδου. Προσωπικά μου προκαλεί ναυτία ο τρόπος που παίζει τη φιλενάδα στην κάθε γριούλα που της τηλεφωνεί από το χωριό Κουτραφά για να κάνει αφιέρωση ένα τραγούδι στο εγγόνι της που πιθανότατα δεν θα ακούσει, αλλά από την στιγμή που οι εν λόγω γριούλες της τηλεφωνούν χωρίς την άσκηση ψυχολογικής πίεσης, δεν διαμαρτύρομαι.

Χθες πέτυχα την εκπομπή στο κρεσέντο της, όπου με αργή πλην σοβαρή και αισθησιακή φωνή (αδιόρατη θλίψη ήταν αυτή που διέκρινα στον τόνο της φωνής της άραγε?) η κα Λοιζίδου θεώρησε σωστό να μας επαναλαμβάνει κάθε λίγο ποια ήταν η τελευταία «παραγγελιά» που έδωσε ο λεβέντης ο Ζαχαρίας από το χωριό Αραδίππου στην ορχήστρα πριν πεθάνει από έμφραγμα. Μετά μας πληροφόρησε ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του Ζαχαρία. Τι είπε στον αδελφό του ο Ζαχαρίας. Πως χόρεψε ο Ζαχαρίας.

Επειδή είναι ευαισθητοποιημένη. Και απλή.

Εμείς κυρία Λοιζίδου μου, αυτό το λέμε λαϊκισμό. Επειδή εσύ δεν είχες με τι να ασχοληθείς στην εκπομπή σου, έπρεπε να εκμεταλλευτείς το παιδί που είχε την ατυχία να πεθάνει νέος και ξαφνικά, τη νύχτα των αρραβώνων του?