Χτυποκάρδια στα θρανία

Ερώτηση τελικών εξετάσεων:
«Η Φραγκογιαννού και η Μαρουσώ διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό…. Να προσφέρετε δύο ομοιότητες και δύο διαφορές στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των δύο ηρωίδων.»

Η προσφορά του blog στα γράμματα και τις εξετάσεις. Για να θυμάστε τη «Φόνισσα» για πάντα.

Κατ’ αρχήν έχουμε μια Φραγκογιαννού, άλλως γραία Χαδούλα, γυναίκα του Γιάννη Φράγκου ή Φραγκογιάννη (σαν καμπαρετζού με τόσα ονόματα). Εξηντάρα, καλοστεκούμενη αν και δεν τρώει δυναμωτικές βιταμίνες, με ελαφρύ μουστάκι πάνω από τα χείλη της (σαν Frida Kahlo αλλά πιο παρανοϊκή). Η αποτρίχωση δεν είχε ακόμα φτάσει στην Σκιάθο του 19ου αιώνα. Το μαλλί ελαφρώς αχτένιστο και κρυμμένο πίσω από σφιχτοδεμένο τσεμπέρι που επιστρέφει στη μόδα με πάταγο.

Αγαπημένο της χόμπι να σκοτώνει μικρά κοριτσάκια για να τα γλιτώσει από τα μετέπειτα τους βάσανα ως καταπιεσμένες γυναίκες σε μια κλειστή και ανώμαλη κοινωνία (όπως πίστευε). Σε μια εποχή που η προίκα ήταν must (όπως τώρα μια τσάντα Louis Vuitton) και χωρίς αυτήν δεν παντρευόσουν, καταλαβαίνετε το άγχος της γυναίκας.

Επείσης αντιλαμβάνεστε ότι ένα δραματικό έργο (με στοιχεία τραγωδίας) όπως τη «Φόνισσα» δεν θα μπορούσε ποτέ να διαδραματιστεί στην Κύπρο. Με τόσα σίδερα να εξέχουν πάνω από τις οικοδομές για «να χτίσουμε της κόρης μας», οι Κύπριοι δεν ανησυχούν για θέματα προίκας. Έχουν προνοήσει καταλλήλως. Στο Βιλλαπάχο ακόμα τρίβουν το τηγάνι.

Μην ήταν η Φραγκογιαννού παρανοϊκή? Μην ήταν ψυχοπαθής? Κατά τον ψυχιατροδικαστή Φ. Σκούρα, στη Φραγκογιαννού αποδίδεται «ψυχοορμητική καταναγκαστική ψυχονεύρωση». Κατά μια δεύτερη γνώμη του ψυχιάτρου κ. Τζεμπελίκου, η ηρωίδα του έργου εμφανίζει «αντικοινωνική ή δυσκοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας».

Κατά τη Δρακούνα, η Φραγκογιαννού πολύ απλά περνάει κλιμακτήριο και δεν καταλαβαίνει προς τι ο πανικός.

Η Φραγκογιαννού, όπως όλο τον κόσμο της ελληνικής λογοτεχνίας πέρασε δύσκολα και δυστυχισμένα παιδικά χρόνια πλάι στο ακρογιάλι. Πρώτα υπηρετούσε τη μάνα της και μετά το σύζυγο της. Φτώχια, πείνα και δυστυχία. Αυτό μας αποδεικνύει ότι τελικά, μόνο ο Τρελλαντώνης πέρασε χαρούμενα παιδικά χρόνια. Άρα ανακηρύσσεται σε βουτυρομπεμπέ της ελληνικής λογοτεχνίας.

Η Φραγκογιαννού, όπως όλους τους σχιζοφρενείς δολοφόνους με το πριόνι που δεν κολώνει, νομίζει ότι τη σέρνουν ψυχαναγκαστικά στο ρόλο τη φόνισσας, νομίζοντας ότι προσφέρει κοινωνική υπηρεσία. Κάτι σαν Texas Chain Saw Massacre χωρίς τη γελοία μάσκα και την Πάρις Χίλτον…. ίσως το 70s version του έργου…. ναι, είναι πιο αυθεντικό.

Η διαφορά της Φραγκογιαννούς με τις υπόλοιπες γυναικούλες του έργου, είναι ότι η Φραγκογιαννού είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την ίδια της τη μοίρα (ως καταπιεσμένη γυναίκα) και να φτάσει ως το βαθύτερο σημείο της ύπαρξης και της αυτογνωσίας που μπορεί να φτάσει. Σε απλά ελληνικά: Η Φραγκογιαννού έχει φλιπάρει, οι υπόλοιπες γυναίκες ακόμα.

Κλασσικά, η Φραγκογιαννού περνάει τρία στάδια:
- Αρχικά ξεκινά με απλό δογματισμό και είναι εναντίον του γάμου και να γεννάς πολλά κορίτσια. Σαν φεμινίστρια with a twist.
- Μετά προχωρεί στις active δολοφονίες (passage a l’acte) και εκλογίκευση των δολοφονικών πράξεων. As you normally do.
- Μέχρι το τέλος του βιβλίου επιδίδεται σε killing spree με σχέδιο «Ησθάνετο την στιγμήν εκείνην αγρίαν χαράν να πνίξη το μικρόν θυγάτριον». Προσωπικά όταν διαβάζω καθαρεύουσα κάτι παθαίνω, ένα φτερούγισμα, ένα φούντωμα, ένα κατιτίς, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος.

Τώρα για τη Μαρουσώ θα σας γελάσω… δεν πολύ-θυμάμαι τι έκανε στο βιβλίο… νομίζω έκανε μια έκτρωση με τη βοήθεια της Φραγκογιαννούς. Νιώθει υποχρεωμένη στη Φραγκογιαννού για τη βοήθεια που της έδωσε και ίσως συμμερίζεται τις απόψεις της αλλά επειδή είναι κότα και κολώνει δεν προχωρεί σε δολοφονικές ενέργειες. Ένα βιβλίο πάντα χρειάζεται μια αγαθή πλην πληκτική τύπισσα που είναι εύκολο να μάθεις για να απαντάς ερωτήσεις εξετάσεων. Και τους μισούς βαθμούς της ερώτησης να πάρετε, πάλι καλό είναι.

Και φυσικά μην ξεχνάτε ότι στο τέλος…. Όλοι πάνε στην ακρογιαλιά!!!