I love the sixties

Μα τι έπιναν αυτοί οι Γάλλοι?

Απίστευτο φιλμάκι από το Serge Gainsbourg και την Brigitte Bardot (ναι, αυτή είναι με μαύρα μαλλιά)....

άλο, κέντρο ελέγχου

Το blog θα απουσιάσει για λίγες μέρες. Θα κάνει το autumn cleaning του, θα αεριστεί, και ευελπιστεί να επιστρέψει ανανεομένο. Λέω να πάω και εγώ ένα ταξίδι πριν τα πρωτοβρόχια (ναι εντάξει, έβρεξε ήδη). Να πετάξω πέρα μακρυά και να επιστρέψω με γνώσεις, εμπειρίες και καλύτερη κατανόηση του περίπλοκου εσωτερικού μου κόσμου...

Ναι καλά.

Η αλήθεια είναι ότι πριν 3 μέρες αγόρασα το Flight Simulator 2004 – A century of Flying (έμαθα ότι θα βγει καινούργιο τον άλλο μήνα και θα αποκτήσω ΚΑΙ αυτό) και έχω πορωθεί σε μη φυσιολογικά επίπεδα. Όπως επίσης και ο Έτερος. Βάλαμε τα μεγάφωνα του computer στο full vοlume για να ακούμε τον κινητήρα των αεροπλάνων καλύτερα και δημιουργήσαμε σκηνικό πιλοτηρίου.

Μέχρι τώρα κατάφερα να διαλύσω ένα αεροπλάνο τύπου Cessna Grand Caravan C208B (λες και αν ήταν τύπου C207C θα μου έκανε οποιαδήποτε διαφορά) στο αεροδρόμιο του Hong Kong, ένα άλλο Cessna στο αεροδρόμιο Heathrow (αντί να κάνω taxi στο runway πήγα κατευθείαν πάνω στο κτίριο των επιβατών) και τέλος, αφού διάλυσα όσα Cessna άντεχε ο οργανισμός μου, αποφάσισα να πετάξω ένα Boeing 747-400 από το αεροδρόμιο της Λάρνακας (το έχει μέσα το παιγνίδι, I swear). Αν βρείτε κανα Boeing μέσα στη θάλασσα του Μακένζυ είναι το δικό μου, ευχαριστώ. Παρόμοια τύχη είχε και ο Έτερος σε ένα πιο vintage version (διέλυσε το Spirit of St Louis και κάτι προπολεμικά Douglas και DH-88 -αυτό πέταξε 11,000 μίλια από την Αγγλία στην Αυστραλία το 1934. Το δικό μας καρφώθηκε κάπου στην ορεινή Ιταλία ένεκα του ότι ήρθε και κάθησε η γάτα μπροστά από την οθόνη και αρνήτο να κάνει τον κώλο της πιο κει).

Είμαστε τόσο άχρηστοι που ούτε ο αρχιταλιμπάν Bin Laden δεν θα μας έπαιρνε για αεροπειρατές.

Δεν ανυσηχούμε. Το παιγνίδι σου παραδίδει flying lessons. Τα οποία έχουμε ξεκινήσει μέσα στη τρελλή χαρά. Γι’αυτό λόγω εκμάθησης της αεροναυτικής, το blog είναι απασχολημένο να καρφώνει αεροπλάνα all over the place.

Αυτή η απασχόληση, σε συνδυασμό με το πρόγραμμα Air Crash Investigation που παρακολουθούμε από το National Geographic Channel (άτιμη δορυφορική έσυ φταις για όλα) είναι πλέον βέβαιο ότι έτσι που πάμε δεν θα ξαναμπούμε σε αεροπλάνο. Επομένως μια καλή ιδέα είναι παράλληλα να επενδύσουμε σε σωσίβια ή ακόμα και μπρατσάκια.

Naked Chef

Η γιαγιά Μαγκάιβερ έβγαλε φιρμάνι ότι αφυπηρετεί και δεν θα ξαναμαγειρέψει. Κρέμασε την κουτάλα της και φύλαξε τις κατσαρόλες. Παρακαλούνται οι θαμώνες που κάθε μεσημέρι μαζεύονταν για φαί στο σπίτι της να προβούν σε άλλες διευθετήσεις. Με λίγα λόγια, «αρκετά σας ντάντεψα, μάθετε επιτέλους να μαγειρεύετε μόνοι σας!!»

Αν η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν Αμερικάνα θα πουλούσε όλα τα υπάρχοντα της και θα μετακόμιζε στο Μαϊάμι που το κλίμα είναι καλό και έχει ήλιο. Θα έκανε παρέα με άλλους σιτεμένους Αμερικάνους και θα φορούσε παντελόνια με λάστιχο στη μέση και παπούτσια χωρίς κορδόνια (για να μην χρειάζεται να σκύβει να τα δέσει, αλλά αυτό το κάνει ήδη). Ευτυχώς η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν είναι Αμερικάνα και έχει καλό καιρό και όταν βγαίνει έξω στη βεράντα της. Το Μαϊάμι θα παραμείνει ασφαλές. Θα μείνει σπίτι της και αν θέλουμε βοήθεια με το φαί να την πάρουμε, λέει, τηλέφωνο. Απλώς δεν μαγειρεύει άλλο.

Και τώρα τι κάνουμε???

Δεδομένο 1: Εκτός από τη γιαγιά Μαγκάιβερ, οι υπόλοιποι θαμώνες δουλεύουν καθημερινά και δεν έχουν ώρα για μαγείρεμα. Καθημερινό.
Δεδομένο 2: Εκτός από τα 2 τεκνά που ούτε να διαβάζουν δεν ξέρουν, οι ταυτότητες των υπολοίπων θαμώνων ισχυρίζονται ότι είμαστε ενήλικες και άρα σε θέση να κανονίσουμε το θέμα «μεσημεριανό φαί» μόνοι μας.
Δεδομένο 3: Είμαστε Κύπριοι. Δεν υπάρχει νόμος που να λέει ότι οι γονείς και παππούδες σου σε προσέχουν για πάντα??
Δεδομένο 4: Δηλαδή πρέπει να μάθω να μαγειρεύω??? Αληθινό φαί???

Δεν αντέχω τα αλλεπάλληλα χαστούκια της μοίρας. Πόσα να αντέξει αυτό το θεϊκό κορμί. Λες να είναι συνομωσία της μαμάς Δρακούνας? Μου λέει διάφορες μαλακίες ότι είναι καιρός να ανεξαρτητοποιηθούμε και να κανονίσουμε την πορεία μας μόνοι μας. Ο καθένας να αναλάβει το σύζυγο του. Είναι και καλή ευκαιρία να βελτιώσω τη μαγειρική μου. (Θα την σκοτώσω. Τόσοι γονείς καταπιέζουν και δεν αφήνουν τα παιδιά τους ήσυχα, εμένα μου έτυχαν οι ανεξάρτητοι!!)

Με ρώτησαν αν θέλω να ανεξαρτητοποιηθώ? Η τον Έτερο αν θέλει να τρώει το φαί μου κάθε μέρα? Εντάξει, παίζω τη νοικοκυρά μια φορά την εβδομάδα (κεράκια, ασορτί πιάτα, ποτήρια, καμένο φαί, background μουσική για ατμόσφαιρα, κρασί να ξυπνήσουν οι αισθήσεις κτλ) και περνάμε ωραία. Πώς να το κάνω αυτό κάθε μέρα? Η μάλλον πιο σοβαρή ερώτηση, θα αντέξω να το κάνω αυτό κάθε μέρα? Είπα τα νέα στον Έτερο.

Φυσικά δεν με πίστεψε. Το πίστεψε μόνο όταν πήγε και ρώτησε ο ίδιος τη γιαγιά Μαγκάιβερ η οποία δεν τον λυπήθηκε και του είπε και το κορυφαίο ότι τώρα όπως όλα τα καλά ζευγάρια θα του μαγειρεύει η γυναίκα του. Wedded bliss!! Ο Έτερος μου ανακοίνωσε να κανονίσω την πορεία μου, αυτός θα τρώει φαί από τη ψησταριά. Μόνο μια φορά την εβδομάδα αντέχει να πειραματίζεται και αυτό διότι πίνει αρκετό κρασί και αναισθητοποιείται.

Ένας-ένας τις ανακοινώσεις να σας προλαβαίνω.

Πάντως καλού κακού πήγα στο supermarket και αγόρασα διάφορες άγνωστες τροφές όπως φασόλια ωμά, φακές, λαχανικά, και άλλα περίεργα. Τα στόλισα στο ερμαράκι της κουζίνας και περίμενα να μου έρθει έμπνευση. Είπα να ξεκινήσω με κάτι υγιεινό όπως οι φακές. Ακολούθησα πιστά τη συνταγή στο βιβλίο μαγειρικής. Όντως, έφτιαξα κάτι μου έμοιαζε με φακές. Θεώρησα ότι η πρώτη αποστολή εξετελέσθη και έδωσα οδηγίες στον Έτερο να φάει τις φακές μου. Από συνήθεια έβαλα και ένα μπουκάλι κρασί στο τραπέζι, το οποίο ήταν μισογεμάτο (οι ώρες της δουλειάς μας δεν συνδυάζονται και δεν τρώμε μεσημεριανό μαζί.) Πρέπει να ήμουν πολύ πειστική, διότι όταν επέστρεψα σπίτι βρήκα τις φακές φαγωμένες και το κρασί άφαντο. Όπως επίσης και τον Έτερο. Μή βλέποντας τη Χιονάτη και τους 7 νάνους να κοιμούνται σε μια γωνιά, υπέθεσα ότι ο Έτερος τελικά έφαγε το φαί που έφτιαξα με τα χέρια μου.

Όταν μετά από ώρες ο Έτερος επέστρεψε στο σπίτι μου είπε ότι έφαγε μεν τις φακές αλλά ήταν άγευστες, και ήπιε όλο το κρασί για «να πάνε κάτω». Κατάφερε να κάνει κεφάλι από το μεσημέρι, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στο γραφείο και να κοιμηθεί πάνω στην καρέκλα του. Ήπιε 3 καφέδες να συνέλθει, δεν έκανε καθόλου δουλειά και αν θα συνεχίσω με αυτό το ρυθμό να του το πω να υποβάλει την παραίτηση του πριν τον απολύσουν.

Αλλαγή σχεδίου – κομμένο το κρασί, κομμένα τα κεράκια και η ατμόσφαιρα. Αυτή την εβδομάδα το όσπριο θα είναι φασολάδα. Και ο Θεός βοηθός...

Ready, steady, GO

Καταπληκτικά νέα!! Πλησιάζουν οι μέρες που θα ξεκινήσουν οι νέες σειρές, μέχρι και ο καιρός άλλαξε (έπεσε η θερμοκρασία 3 ολόκληρους βαθμούς. Από τη χαρά μου βρήκα τις χειμερινές παντόφλες, αυτές με την επένδυση από ψεύτικη γουνίτσα). Αντί για συμπαράσταση στον Στράτο μέσα στην έρημο, θα είμαι στα καταπράσινα Τρίκαλα, κάτω απ’ το ρολόι (κρατώντας ένα τόπι, αλλά αυτό είναι από άλλο έργο).

Πάντως από τα διαφημιστικά σποτ των καναλιών, έχω να παρατηρήσω ότι οι κυπριακές σειρές, σε μια στιγμή αμφισβήτησης και ανεξαρτησίας από τους Έλληνες συναδέλφους τους, αποφάσισαν αντί να διενεργήσουν αποκέντρωση και να πάρουν τα βουνά και τα λαγκάδια, να παραμείνουν μέσα στις πόλεις. Πράγμα πολύ περίεργο διότι ως γνωστόν, οι κυπριακές σειρές προσπαθούν να αντιγράψουν τις ελληνικές. Η έμφαση είναι πάνω στο «προσπαθούν».

Οι Βέρες πήγαν στα Τρίκαλα, οι 50-50 στα μπουντρούμια της Τουρκίας σε remake του Εξπρές του Μεσονυχτίου (ο Έτερος ισχυρίζεται ότι ο γνωστός Έλληνας ηθοποιός με το μουστάκι αεροδρόμιο, που έπαιζε τον Τούρκο δεσμοφύλακα στο Εξπρές έπαιζε επίσης στο προποτζίδικο της γειτονιάς του όταν σπούδαζε, αλλά η πηγή δεν είναι εξακριβωμένη, να ρωτήσουμε τον κ. Ιγνατίου που είναι αυθεντία στις ανώνυμες πηγές), οι 2 μέρες μόνο μπορεί να ταξιδέψουν ως τον άλλο κόσμο (που ξέρεις), όλοι κάπου θα πάνε.

Από τις κυπριακές σειρές που θα δούμε επιφυλάσσομαι, διότι από τα διαφημιστικά σποτ δεν κατάλαβα τίποτα. Θα έχει μια σειρά με νοσοκομείο πάντως, αυτό το είδα, και μια προβληματισμένη οικογένεια για κάτι που δεν κατάλαβα (ελπίζω όχι με ναρκωτικά, δεν είναι πια της μόδας, παρακαλώ οι σεναριογράφοι να το ξεπεράσουν, με το που πας σχολείο δεν σου κάνουν επίθεση οι «κακές παρέες» αλλά η ακμή… και καμιά φορά και η πιτυρίδα). Επίσης παρακαλώ να σταματήσει αυτή η μανία όλοι οι νέοι στις κυπριακές σειρές (τις «σοβαρές») να είναι αποξενωμένοι. Έλεος.

Λες να δούμε τίποτε σε άλλη γλώσσα? Λες να δούμε π.χ. τη Χριστίνα Παυλίδου σε ρόλο που να μιλά ας πούμε Πακιστανικά (Urdu) που έχουμε και πολλούς ξένους εργάτες στα μέρη μας? Η μήπως Πολωνικά (ένεκα της Ευρωπαϊκής Ένωσης)?

Ή ακόμα καλύτερα….

Κυπριακή σειρά δια χειρός Δρακούνας:

Που να ονομάζεται κάτι σε στυλ «Το πικρό κλαδί της ελιάς» όπου θα διαδραματίζεται σε αγροτική περιοχή (η ελιά) με τους πρωταγωνιστές να περνούν διάφορες κρίσεις, ανασφάλειες, ερωτικά τρίγωνα και δοκιμασίες (το πικρό κλαδί) ώσπου στο τέλος να τελειώνει με ένα αισιόδοξο μήνυμα (οι Τουρκοκύπριοι είναι αδέρφια μας), ή «Η Ελπίδα και το Δίλημμα» όπου η Ελπίδα, η κεντρική ηρωίδα της σειράς έχει ένα… δίλημμα (να διαλέξει τον άντρα της τον καταπιεσμένο και μικροπαντρεμένο καπαρετζόβιο, ή τον κατάξανθο και ευαίσθητο Πέτρο, τον Πολωνό εργάτη στη φάρμα – εδώ extra bonus θα μιλάνε και Πολωνικά) και στο τέλος να έχει ένα αισιόδοξο μήνυμα (οι Τουρκοκύπριοι είναι αδέρφια μας), ή «Ξένη Γη» όπου θα διαδραματίζεται στο κέντρο της Λευκωσίας με ήρωες διάφορους παράνομους ή μη μετανάστες, ξέμπαρκους καφετζήδες, ένα ερωτοχτυπημένο ταξιτζή, μια σοφή πουτάνα που το κάνει επειδή θέλει, και όχι επειδή «έμπλεξε στα δίκτυα του κυκλώματος όταν ήταν νέα και άπειρη» (η πουτάνα προσφέρεται να χορεύει και μερακλίδικα ζεϊμπέκικα σε φάσεις κορύφωσης, καλός χαρακτήρας) διανοούμενους φοιτητές που φιλοσοφούν την κατάσταση και ερωτεύονται μεταξύ τους (διότι δε λέει να βλέπουμε τον ταξιτζή και την πουτάνα να το κάνουν, θέλουμε νέους και ωραίους). Και φυσικά να τελειώνει με ένα αισιόδοξο μήνυμα (οι Τουρκοκύπριοι είναι αδέρφια μας). Θα κάνω θραύση, δεν το συζητώ. Λέω να βάλω τους χαρακτήρες να μιλούν κυπριακά με υποτίτλους, για να έχω απήχηση και στην Ελλάδα.

Η Δρακούνα ΤΩΡΑ αρχίζει….

Ξεματιάστε, γρήγορα!!

Μα τι θα γίνει επιτέλους με τους παρουσιαστές των δορυφορικών προγραμμάτων???

Τη μια σκοτώνεται ο Steve Irwin από ένα σαλάχι (whatever that is) και μένουμε με "δκυό σιείλη καμένα" διότι πως θα ενημερωνόμαστε για environmental τρόπους πως να μετακινήσουμε κροκόδειλους, ελέφαντες, κοάλα και άλλα κατοικίδια ζώα??

Χθες μαθαίνω ότι ο Richard Hammond, παρουσιαστής του Top Gear και του Brainiac (παρακολουθώ και τα δύο μετά μανίας) τραυματίστηκε πολύ σοβαρά σε ατύχημα καθώς προσπαθούσε να οδηγήσει το Jet-powered dragster που πριν λίγο καιρό έσπασε το ρεκόρ ταχύτητας στην Αγγλία. Βασικά έτρεχε με ταχύτητα 280χλμ σε ένα δίαυλο αεροπλάνων όταν έχασε τον έλεγχο και κατέλειξε σε ένα χωράφι, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Γύριζε το επόμενο επεισόδιο του Top Gear. Ελπίζω να είναι καλά, έχει και δύο μικρές κόρες. Ο Έτερος παρακαλείται να αφήσει τη βαλίτσα ήσυχη, δεν μετακομίζουμε στην Αγγλία και δεν νομίζω η εκπομπή Top Gear να ψάχνει ήδη για αντικαταστάτη του Hammond.

Ακόμα λίγο και θα μάθουμε ότι ο Στράτος του Βέρα στο Δεξί πέθανε στην έρημο της Τυνησίας και ακυρώνεται ο τρίτος κύκλος της σειράς...

Παπακαλιατίαση έπαθαν όλοι????

Τα τοστ φταίνε για όλα!!!

Τελευταίως βλέπω εφιάλτες. Πέφτω να κοιμηθώ το βράδυ και βλέπω πράγματα να με κυνηγάνε, γνωστούς και φίλους να πεθαίνουν φρικτούς θανάτους, άγχος, φόβο.. τι μου συμβαίνει άραγε? Έχοντας διαβάσει 2-3 βιβλία για τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και το υποσυνείδητο (που λογικά διαθέτω και εγώ) καταλήγω στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορεί να οφείλονται για την εμφάνιση τους. Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ένα λαβύρινθος χημικών ουσιών και καλωδίων. Ένα από αυτά να λασκάρει λίγο, τσουπ! σου εμφανίζεται ψυχολογικό πρόβλημα. Οι εφιάλτες είναι το πρώτο βήμα. Σε λίγο θα κυκλοφορώ ντυμένη με εμπριμέ νυχτικιά μέχρι τον αστράγαλο με δαντελένιο γιακαδάκι, δεν θα ξαναχτενιστώ και θα βλέπω τον κόσμο όπως το ζόμπι. Μπορεί και όχι, αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά.

Το γεγονός ότι δεν είχα δύσκολη παιδική ηλικία, ουδέποτε κακοποιήθηκα σεξουαλικά, δεν πουλούσα σπίρτα στις γωνιές των δρόμων για να επιβιώσω τα κρύα βράδια του χειμώνα, δεν υπήρξα Oliver Twist, και δεν είχα καμιά κακιά μητριά να με βασανίζει, με περιορίζει ως επίδοξη βασανισμένη (εσωτερικά) γυναίκα. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει καμιά εξήγηση (που να με ικανοποιεί) γιατί να βλέπω εφιάλτες. Άσε που ο Ονειροκρίτης που συμβουλεύτηκα (30 χρονών, φαγωμένος, του λείπουν σελίδες και κανένας δεν θυμάται ποιος τον αγόρασε, άρα έγκυρος) γράφει ότι όταν βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα να πεθαίνουν (στον ύπνο σου), σημαίνει κάτι καλό (για τα αγαπημένα πρόσωπα) και θα έχουν υγεία, ευτυχία, πλούτη και το βασιλόπουλο πάνω στο άσπρο άλογο. Για αυτόν που βλέπει τους εφιάλτες δεν λέει τίποτα. Φαντάζομαι οι επιτυχημένοι και πλούσιοι φίλοι του τον ανταμείβουν πλουσιοπάροχα για το προφητικό του όνειρο και μετά γίνεται σκοπός της ζωής του να οδηγήσει του Εβραίους έξω από την Αίγυπτο και του κακούς Φαραώ, αλλά σκαρφαλώνει πάνω σε ένα βουνό και όταν επιτέλους κατεβαίνει κρατάει κάτι σκαλισμένα pottery όπως αυτά που αγοράζεις στα τουριστικά καταστήματα και με την πρώτη χρήση σπάζουν, αλλά αυτός είναι ο Μωυσής και εγώ δεν είμαι τόσο τριχωτή.

Ο Έτερος βγάζει πόρισμα:

- Θα φταίει η διατροφή σου. Να κόψεις τα τοστ πριν πας για ύπνο.

Να σημειώσω ότι ο Έτερος τελευταίως βλέπει πολύ CSI: Crime Scene Investigation (του Las Vegas, Miami, και New York) και έχει πωρωθεί σε σημείο να μαζεύει τρίχες από τα έπιπλα και να τις ταξινομεί ανάλογα με το ποιος έκατσε για τελευταία φορά πάνω στον καναπέ (συνήθως η γάτα). Δεν τον ενοχλώ διότι καθαρίζει τον καναπέ. Αν τα investigations όμως επεκταθούν και στους καλάθους των αχρήστων θα επέμβω δυναμικά, διότι εγώ δεν είμαι καμιά Kate Moss να ανέχομαι τους παπαράτσι να ψάχνουν τα σκουπίδια μου για ίχνη αληθινής τροφής. Σοκολάτα έχω φάει, δεν έχω διαπράξει έγκλημα! Τα τοστ όμως γιατί πρέπει να τα κόψω? (όχι γιατρέ μου, θέλω να ζήσω, θα απεξαρτηθώ από τη σατανική αυτή ουσία. Θα ακολουθήσω το φως το αληθινό! Είμαι νέα με τσαμπουκά και λέω όχι στα ναρκωτικά, ναι στη ζωή - μαστουρώνετε καλύτερα...)

- Γιατί να οφείλεται το τοστ?
- Διότι έχει μέσα τυρί, και το τυρί προκαλεί διάφορες στομαχικές αναταραχές ιδιαίτερα αν φας πριν να κοιμηθείς.
- Άρα πρέπει να κοπεί και το τυρί στο σαγανάκι, και τις τυροκροκέτες, και την πίτσα κτλ. Ότι έχει μέσα τυρί και τρώγεται το βράδυ.
- Σωστά.
- Άρα δεν θα ξαναπάμε βράδυ σε ταβέρνα ή οπουδήποτε αλλού για φαί διότι πάντοτε θα βρίσκουμε τυρί στο δρόμο μας.
- … ε.. όχι απαραίτητα. Απλώς δεν θα τρως τυρί.
- Μα είναι δύσκολο να το αποφύγεις. Θα τρώτε όλοι εσείς και εγώ θα βλέπω? Όχι, όχι, κομμένα όλα…

Είδες που τελικά θα μπορούσε να φανεί σε κάτι χρήσιμη η δύσκολη παιδική ηλικία? Ότι παθαίνεις, το ρίχνεις στο αμαρτωλό παρελθόν. Βία, σεξ, ναρκωτικά, τρόμος, ψυχοπλάκωμα, κανένα πρόβλημα. Η δύσκολη παιδική ηλικία φταίει για όλα και καθάρισες. Οι απροβλημάτιστοι άνθρωποι πρέπει να κόψουν το τυρί. Δοκιμαστικά τουλάχιστον.

Driving Miss Daisy

Θυμάται κανένας πως είναι να μαθαίνεις να οδηγείς? Που στρίβεις χωρίς να διασταυρώσεις τα χέρια σου, που κρατάς και με τα δύο χέρια το τιμόνι συνέχεια, που δεν κινείσαι με κενή ταχύτητα, που για να στρίψεις ελέγχεις όλα τα καθρεφτάκια του αυτοκινήτου… ναι έτσι είναι, για θυμήσου…

Κανονικά πρέπει να οδηγούμε με αυτό τον τρόπο πάντοτε. Μόνο που δεν ζούμε στην Ουτοπία, ούτε στη Φρουτοπία και στη χώρα της Χιονάτης ακόμα κυκλοφορούν με άλογα (σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται). Μέσα στην κίνηση της πόλης, οι παραπάνω κανόνες θα σε κάνουν να γίνεις ο πιο αντιπαθητικός οδηγός της χρονιάς. Επομένως, υπάρχει επιτακτική ανάγκη δημιουργίας νέων κανόνων οδικής κυκλοφορίας. Μόνο για την πόλη:

ΑΛΤ: Πάμε να βγούμε από πάροδο σε κύριο δρόμο και πρέπει να κάνουμε ΑΛΤ? Πλησιάζουμε αργά-αργά το ΑΛΤ χωρίς να σταματήσουμε, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζουμε δεξιά και αριστερά αν περνά κανείς. Υπολογίζουμε με το μάτι αν προλαβαίνουμε να μπουκάρουμε, αυξάνουμε απότομα ταχύτητα και μπαίνουμε στον κύριο δρόμο. Οποιουδήποτε «κόψαμε» το δρόμο θα μας δει και θα ενεργήσει αναλόγως για να μην τρακάρουμε. Πάνω απ’ όλα ισχύει η αλληλεγγύη μεταξύ των οδηγών!

Φώτα τροχαίας: Όταν περιμένουμε στα φώτα τροχαίας, βάζουμε κενή ταχύτητα και ακολούθως- κοιτάζουμε τον εαυτό μας στο καθρεφτάκι (οκ, όλα εντάξει, φτου σου τι κοριτσάρα είσαι εσύ), αλλάζουμε CD ή σταθμό στο ράδιο για να μην επέλθει μονοτονία, προσπαθούμε να θυμηθούμε τι ξεχάσαμε να κάνουμε το πρωί…κάπου εδώ γίνεται πράσινο.

Κατά τη διάρκεια της οδήγησης: Οδηγούμε με όποιο μέλος του σώματος μπορεί να οδηγήσει (2 χέρια, 1 χέρι, συνδυασμός 1 χέρι και 1 γόνατο, με ότι μπορείτε). Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι μπορείτε να οδηγείτε και παράλληλα να μιλάτε στο τηλέφωνο, να παίζετε με τα άλλα κουμπιά του αυτοκινήτου, να συνομιλείτε με τους άλλου επιβαίνοντες στο αυτοκίνητο, να θυμηθείτε επιτέλους τι ξεχάσατε να κάνετε από το πρωί, να διαβάζετε (με το ένα μάτι), να σχολιάζετε πως οδηγούν όλοι οι υπόλοιποι, και να αποφύγετε τυχόν αστυνομικούς που σας καταδιώκουν. Λίγο practice χρειάζεστε μόνο.

Παρκάρισμα: Σε αντίθεση με τα μαθήματα οδήγησης που χρειάζεσαι ένα οικόπεδο για να καταφέρεις να παρκάρεις, στην πραγματικότητα ένα αυτοκίνητο χωράει παντού. Σφηνώνει σε γωνιές, ανεβαίνει σε πεζοδρόμια, αποφεύγει πασσάλους, ακινητοποιείται σε στάση πιρουέτα μπαλαρινέ (με τους δύο τροχούς μόνο). Μπαίνει και μέσα σε καταστήματα (μέσα από τη βιτρίνα) αν χρειαστεί. Μην το λυπηθείτε.

Τα «φλας» του αυτοκινήτου: Στην Ελλάδα, ένα αυτοκίνητο μέσα στη μέση του δρόμου με αναμμένα τα φλας (tips) σημαίνει «πετάχτηκα για 2 λεπτά και επιστρέφω, μην πανικοβάλλεστε». Στην Κύπρο σημαίνει «βρήκα αυτό το κουμπί και το πάτησα. Έχει πλάκα, αναβοσβήνουν τα tips. Δεν έχω ιδέα πότε θα επιστρέψω. Μόνο εδώ βρήκα παρκινγκ που να είναι και μπροστά από το μέρος που θέλω να πάω. Όχι, δεν θα περπατήσω 100μ. Κανονίστε την πορεία σας ανάλογα.»

Κόρνα αυτοκινήτου: Μικρά διακεκομμένα κορναρίσματα (που συγχύζουν τους υπόλοιπους οδηγούς) σημαίνει ότι είδατε ένα γνωστό/φίλο κτλ και θέλετε να τον χαιρετήσετε. Πάση θυσία. Γιου- χου!! Εδώ είμαι!! Ακόμα να σκεφτούμε τρόπο να δείχνεις ότι τον φιλάς κιόλας (τα tips ίσως?..). Μη διακεκομμένο κορνάρισμα (αλλά όχι πολύ μεγάλης διαρκείας) σημαίνει «Κινήθου!!» (μπορεί να συνοδευτεί και με χαριτωμένη κίνηση του χεριού). Μη διακεκομμένο κορνάρισμα (μεγάλης διαρκείας) σημαίνει ότι αν είχατε όπλο θα το χρησιμοποιούσατε. Τη στιγμή που κορνάρετε, παράλληλα φαντασιώνεστε ότι κρατάτε κάτι σαν μπαζούκα και ανατινάζετε το αυτοκίνητο (και τον οδηγό) που σας προκαλεί δυσφορία. Μετά έρχεται η γαλήνη. Μπορεί να δείτε και κανένα γνωστό, άρα επιστρέφετε με χαρά στα μικρά διακεκομμένα κορναρίσματα.

Απαράβατοι νόμοι

- Όταν βιάζεσαι, όλοι οι υπόλοιποι πάνε περίπατο.
- Όταν πας εσύ περίπατο, όλοι οι υπόλοιποι βιάζονται.
- Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να συγχρονιστείς με τους υπόλοιπους.
- Είναι ένα είδος συνομωσίας

- Προτεραιότητα έχει όποιος προλάβει.

Προς wannabe δημάρχους Λευκωσίας (και ότι κάτσει):
Αγαπητοί υποψήφιοι. Η Λευκωσία δεν χρειάζεται άλλα πάρκα, μουσεία, χώρους διασκέδασης, βιβλιοθήκες κτλ. Μακάρι να απολαύσουμε αυτά που ήδη έχουμε. Τόσο πολιτισμό πως να τον αντέξουμε? Ακόμα μετρώ ψηφίδες από τα ψηφιδωτά της Κανακαριάς που αναπαύονται στο Βυζαντινό μουσείο της Αρχιεπισκοπής (μη γελάτε, αξίζει τον κόπο). Κάθε φορά που προσθέτετε στις πολιτιστικές μου επιλογές χάννω το μέτρημα. Η Λευκωσία χρειάζεται επειγόντως λύση στο κυκλοφοριακό της πρόβλημα. «Συστάρισμα», πως το λένε. Ήδη άρχισε να κάνει την εμφάνιση του νέφος (το άκουσα στο ράδιο). Δώστε μας κυκλοφοριακή λύση. Public transport της προκοπής. Κάνετε κάτι. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

ΥΓ: Σε περίπτωση που σκεφτείτε να μας δώσετε όλους ποδήλατο, εγώ το θέλω να γυαλίζει διότι όπως είπε και ο Ανδρέας Εμπειρίκος, «η ποίηση είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου». Άσχετο.

Η Ελένη ανάμεσα στις παπαρούνες

Το 1928, ο Maynard Owen Williams, φωτογράφος για το περιοδικό National Geographic ήρθε στην Κύπρο για να φωτογραφίσει και να δει πως ζούσαν οι άνθρωποι στο νησί της Αφροδίτης. Ταξίδεψε σε όλο το νησί, και στο τεύχος Ιουλίου 1928 του National Geographic, τυπώθηκε το άρθρο του με τίτλο «Cyprus: The traditional island birthplace of Venus is one of the least sophisticated of Mediterranean Lands».

Να φανταστείτε ο τύπος πέρασε πολύ ωραία και είχε μόνο καλά λόγια να πει.

Οι φωτογραφίες του Williams είναι χαρακτηριστικές και πλέον κλασσικές μιας ήσυχης (πολιτικά) περιόδου για την Κύπρο (πριν το χαμό που ακολούθησε). Μια λιγότερο γνωστή ιστορία αυτού του ταξιδιού είναι η ακόλουθη:

Περιδιαβάζοντας, ο Williams έφτασε σε ένα από τα χωριά της Καρπασίας όπου και γνώρισε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με σπάνια ομορφιά. Του έκανε τρομερή εντύπωση η ομορφιά του κοριτσιού αυτού, διότι μέχρι τότε, περιέγραφε τις γυναίκες ως ατημέλητες, άσχημες και γερασμένες, πράγμα φυσικό, αφού από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίσκονταν στα χωράφια ή έκαναν χειρωνακτική εργασία ίση με αυτή των ανδρών. Το κορίτσι, αν και δωδεκάχρονο, εργαζόταν με τη μητέρα του στην κατασκευή του δρόμου για τον Απόστολο Ανδρέα. Το όνομα αυτής ήταν Έλένη και δέχτηκε να ποζάρει για τον Williams φορώντας τα καλά της ρούχα.

H Ελένη ανάμεσα στις παπαρούνες. Δεν πρόκειται περί μοντέλου, είναι εντελώς φυσική. Η φωτογραφία πάρθηκε το 1928 και αν και μαυρόασπρη, στο National Geographic τυπώθηκε με χρώμα. Φανταστείτε το χωράφι πίσω από τη δωδεκάχρονη Ελένη κατακόκκινο από τις παπαρούνες.



Η Ελένη στο φούρνο της μητέρας της.

Η Ελένη με τη μητέρα της στην κατασκευή του δρόμου για τον Απόστολο Ανδρέα.

Το 1952, δύο άλλοι δημοσιογράφοι του National Geographic ήρθαν στην Κύπρο αποθανατίζοντας τις αλλαγές που έφεραν τα τελευταία 24 χρόνια στη νησί. Φτάνοντας στην Καρπασία, αποφάσισαν να ψάξουν να βρουν την όμορφη Ελένη του Williams. Πράγματι, η Ελένη εντοπίστηκε. Ήταν πλέον παντρεμένη, είχε εφτά παιδιά και ζούσε στο ίδιο χωριό, στο σπίτι που έμενε το 1928 με τη μητέρα της. Όταν οι δημοσιογράφοι της είπαν το λόγο της επίσκεψης τους, η Ελένη έφερε από το ερμάρι του σπιτιού της ένα αντίγραφο του τεύχους Ιουλίου 1928 του περιοδικού National Geographic που ήταν μέσα η φωτογραφία της. Οι φωτογράφοι την απαθανάτισαν ξανά, μετά από 24 χρόνια. 7 γέννες (!!) και η σκληρή δουλειά των τελευταίων 24 χρόνων είχαν αλλοιώσει φυσικά την όμορφη Ελένη.

Η Ελένη (μεσήλικη γυκαίκα πια) μπροστά από τον ίδιο φούρνο.
Η Ελένη όπως ήταν το 1952, στη δεύτερη επίσκεψη των δημοσιογράφων.

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή όταν είδα τις φωτογραφίες της μικρής Αφγανής με τα απίστευτα πράσινα μάτια, που είχε απαθανατίσει το National Geographic το 1980 και αργότερα εντόπισε μετά την πτώση των Ταλιμπάν….

Συμβουλές για Κυπραίες που «κόφκει ο νους τους»

Πώς να νικήσετε τη μάχη του remote control:

Διαγωνιζόμενοι:
Ένας άντρας
Μια γυναίκα
Ένας καναπές (optional)

Σκηνικό
Είναι early evening. Το rush hour της τηλεόρασης. Ο καναπές είναι πλήρης (από κορμιά αραγμένα πάνω του) και το remote control βρίσκεται πάνω στο τραπεζάκι με βλέμμα απλανές. Οι «διαγωνιζόμενοι» το βλέπουν με την άκρη του ματιού τους σκεφτόμενοι πώς να το αρπάξουν πρώτοι χωρίς να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και υστερίες. Παράλληλα χαμογελούν μεταξύ τους και χρησιμοποιούν τακτικές αποφυγής, μιλώντας για άσχετα θέματα. Σε κάποια στιγμή ο άντρας διαγωνιζόμενος σκύβει να πάρει τα τσιγάρα του αλλά κάνει έντεχνα αποφυγή και πάει για το remote control. Το παίρνει και βάζει το πρόγραμμα που θέλει να παρακολουθήσει, και αναμένοντας να γίνει πανικός σπεύδει να δικαιολογηθεί γιατί πρέπει για 2 μόνο λεπτά να δει επεισόδιο της μίας ώρας για αυτοκίνητα. Θα ανασύρει από το οπλοστάσιο του όλες τις δικαιολογίες που μπορεί να θυμηθεί, και θα καταλήξει να θυμίζει στη γυναίκα ότι ουδέποτε διαμαρτύρεται όταν αυτή βλέπει “Friends”.

Τι πρέπει να κάνει η γυναίκα:
Καταρχήν πρέπει να μείνει ψύχραιμη και ατάραχη. Καμία ένδειξη ότι θέλει το remote control για τον εαυτό της. Θα διορθώσει casually ότι τα “Friends” έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια, όπως και το «Sex and the City» αν είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει ΚΑΙ αυτό (ότι βλέπει τώρα είναι επαναλήψεις). Μετά θα αναφέρει ότι την ενδιαφέρει να παρακολουθήσει το πρόγραμμα αυτοκινήτων anyway, διότι άρχισε να της αρέσει.

Όταν αρχίσει το πρόγραμμα, η γυναίκα θα αρχίσει να ρωτά ερωτήσεις για να «λύσει τις απορίες της». Τι είναι αυτό, τι είναι εκείνο, τι είναι το άλλο. Διακριτικά στην αρχή (από ενδιαφέρον), μετά θα αρχίσει τα επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού. Προσοχή να μην καρφωθείτε. Πρέπει να δίνετε την εντύπωση ότι πραγματικά σας ενδιαφέρει το πρόγραμμα και έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα σας. Σκέφτεστε σοβαρά να ασχοληθείτε με το θέμα ζάντα αυτοκινήτου και αγωνιστικά καθίσματα. Πάει άραγε με το δικό σας αυτοκίνητο? (ρητορική ερώτηση που θα πείτε φυσικά μεγαλοφώνως). Ρωτάτε αν μπορείτε να βρείτε το πρόγραμμα και σε DVD (σειρές 1, 2 και 3).

Ο άντρας στην αρχή θα εκπλαγεί ευχάριστα. Θα σας ελέγξει αν έχετε πυρετό. Μετά το πούρου-πούρου θα τον κουράσει και θα εκνευριστεί. Η μισή χαρά της εκπομπής του είναι να την παρακολουθεί μέσα σε απόλυτη ησυχία και ένταση (για να μπορεί να σκέφτεται). Του το χαλάτε αλλά δεν μπορεί να σας θυμώσει διότι strictly speaking δεν διαμαρτύρεστε για το πρόγραμμα. Επίσης, δεν νιώθει ιδιαίτερα νικητής αφού θέλατε να δείτε την εκπομπή. Σε σημείο που μπορεί να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να φύγει, αφήνοντας το remote control στον καναπέ. Αν δεν το κάνει, μην ανησυχείτε. Την επόμενη φορά που θα δείχνει στην τηλεόραση το πρόγραμμα δεν θα ασχοληθεί καν να το δει. Διότι θα τον έχετε κάνει να χάσει το ενδιαφέρον του.

περί βουτύρου

Με αφορμή ένα σχόλιο που έγινε σε άλλο post μου (που ειλικρινά δεν με ενόχλησε αλλά μου έδωσε την ιδέα για αυτό το post, και εν πάση περιπτώσει συζήτηση κάνουμε), και με αφορμή το γνωστό χαρακτηρισμό ότι οι Λευκωσιάτες γενικά είναι «βουτυρόπαιδα», παραθέτω πιο κάτω τις απόψεις μου επί του θέματος.

Πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσω ότι με τη λέξη «βουτυρόπαιδο», εγώ καταλαβαίνω ένα άτομο άβουλο και χωρίς ανδρεία. Ένα άτομο που τα βρίσκει όλα εύκολα στη ζωή του και ως αποτέλεσμα καταντά ανάξιος να κάνει οτιδήποτε. Είναι σαν βούτυρος, δηλαδή μαλακός, χωρίς αντίσταση.

Ο βέρος Λευκωσιάτης (όπως και κάθε βέρος κάτοικος πόλης), έχει χάσει κάθε επαφή με την ύπαιθρο. Όπως έχουν χάσει και οι γονείς του και οι παππούδες του. Μεγαλώνει μαθαίνοντας ότι το ψωμί το αγοράζουμε στο φούρνο (και δεν το ψήνουμε οι ίδιοι), τα λαχανικά τα αγοράζουμε στην αγορά ή το supermarket (και δεν τα μεγαλώνουμε οι ίδιοι στην αυλή μας), το κρέας το αγοράζουμε από το χασάπη (και δεν κυνηγούμε την όρνιθα μέσα στην αυλή με τον μπαλτά στο χέρι) κτλ. Ξέρει που πρέπει να πάει για να αγοράσει το κάθε τι που χρειάζεται και δεν διανοείται να κάτσει να το κάνει μόνος του, διότι απλούστατα δεν χρειάζεται. Όταν υπάρχουν available εξειδικευμένες υπηρεσίες γύρω σου, δεν πειραματίζεσαι. Και δεν υπάρχει λόγος να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα διότι σπαταλάς την ενέργεια σου ενώ θα μπορούσες να την διοχετεύσεις αλλού. Όταν διοχετεύεις την ενέργεια σου αλλού, ο ρυθμός της ζωής σου γίνεται γρηγορότερος (διότι καταφέρνεις να κάνεις περισσότερα πράγματα σε λιγότερο χρόνο). Αυτό μπορείς να το καταφέρεις μόνο αν ζεις σε μια πόλη. Γι ‘αυτό η ζωή στην πόλη λέγεται ότι είναι hectic. Αντιλαβού?

Να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα δεν είναι ένδειξη ανδρισμού ή δυναμισμού. Είναι ένδειξη ότι ζεις στη μέση του πουθενά και είναι απαραίτητο να ξέρεις πως γίνονται τα πάντα για να επιβιώσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κάτοικοι των χωριών έχτιζαν μόνοι τους τα σπίτια τους, διατηρούσαν κοτέτσια για τα πουλερικά τους, λασάνια με λαχανικά στην πίσω αυλή, μια φορά την εβδομάδα φούρνιζαν, έραβαν οι ίδιοι τα ρούχα τους και μια φορά το χρόνο που κατέβαιναν στην πόλη αγόραζαν αυτά που δεν μπορούσαν να παράξουν οι ίδιοι στο χωριό. Δεν είχαν άλλη επιλογή.

Δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει ότι αν οι κάτοικοι των πόλεων είχαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις που παρουσιάζονται σε ένα χωριό, θα τα έκαναν σκατά. Τι ίδιο ισχύει και για το ανάποδο. Ο κόσμος προσαρμόζεται ανάλογα με το τι έχει να αντιμετωπίσει.

Σήμερα, αν κατοικείς στην πόλη και επιμένεις να φουρνίζεις ψωμί στο φούρνο –copy αυτού της γιαγιάς σου που έχτισες στην αυλή σου, ή καλλιεργείς τα δικά σου λαχανικά στο υπόλοιπο οικόπεδο που έμεινε αντί να φυτέψεις γρασίδι, ή όταν χαλάσει η τουαλέτα επιμένεις να την διορθώσεις μόνος σου ενώ ξέρεις ότι ο υδραυλικός είναι μόνο ένα τηλεφώνημα μακριά, το κάνεις at your own pleasure, για δική σου χαρά και απασχόληση. Η ζωή σου δεν στηρίζεται σε αυτό. Το κάνεις ως χόμπι. Εκτός και αν είσαι πρώτης ή δεύτερης γενιάς Λευκωσιάτης, που σε αυτή την περίπτωση η ζωή στο χωριό είναι ακόμα πολύ πρόσφατη ανάμνηση και θεωρείς ότι οφείλεις να ξέρεις πως ζούσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σου. Δικαίωμα σου.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα των κατοίκων των πόλεων είναι που έκαναν και τους κατοίκους των χωριών να ακολουθούν τον ίδιο τρόπο ζωής με αυτούς. Χρόνο με το χρόνο, ο κάτοικος ενός χωριού αλλάζει τις συνήθειες του και ταυτίζεται με τις συνήθειες της πόλης. Όχι το ανάποδο. Αν ο κάτοικος της πόλης προσπαθήσει να μάθει κάτι από τη ζωή στο χωριό (π.χ. πως πυρώνει ο παραδοσιακός φούρνος), θα το κάνει για την πλάκα του και από ενδιαφέρον. Ο κάτοικος του χωριού που οδηγεί 1 ώρα να κατεβεί στην πόλη για να κάτσει στο cafe να πει φραπέ και να φάει ένα γλυκό, αντιγράφει τον τρόπο ζωής της πόλης. Δεν το κάνει από απλό ενδιαφέρον. Θα ήθελε η ζωή του στο χωριό να είχε την επιλογή του καφέ. Ο ένας αντιγράφει, ο άλλος ενημερώνεται.

Δεν είναι λοιπόν μεγάλο επίτευγμα για ένα «βούτυρο», να κάνει τον κάτοικο του χωριού να αλλάξει τον τρόπο ζωής του για να του μοιάσει?? Ποιος τελικά είναι ο πιο macho?

Τηλεφωνική αναμονή

Δεν έχει πολλή πλάκα όταν τηλεφωνείς κάπου κατά τη διάρκεια της δουλειάς (για δουλειά), σε βάζουν on hold και παράλληλα ακούς μουσική? Ατέλειωτες ώρες διασκέδασης! All time favorite μου είναι να μου βάζουν τη μουσική του «Chariots of Fire». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις το ακούω με βλέπω να τρέχω σε slow motion σε κούρσα ταχύτητας, και να κόβω το νήμα θεαματικά. Ανεπανάληπτες στιγμές θριάμβου, προσωπικής προσπάθειας και αυτοθυσίας εκτυλίσσονται στη συνέχεια. Με σηκώνουν στους ώμους και με πετάνε πάνω κάτω. Όλοι είναι περήφανοι για μένα. Ακόμα και ο αποξενωμένος πατέρας μου who run off με τη Σουηδέζα γραμματέα του και ήρθε να με δει μια τελευταία φορά πριν πάει φυλακή για διασπάθιση δημοσίου χρήματος είναι εκεί να με καμαρώσει. Κάπου εκεί, κάποιος πάντα απαντά το τηλέφωνο στην άλλη άκρη της γραμμής και ουδέποτε παίρνω το μετάλλιο. Φτου!

Άλλο αγαπημένο από τα hits των τηλεφώνων είναι όταν σου βάζουν να τραγουδούν οι Divas (Whitney Houston πριν τα ναρκωτικά και το attitude, Celine Dion πριν το Titanic κ.α) Δεν υπάρχει καλύτερο χαλαρωτικό όταν τηλεφωνείς κάπου με άγριες διαθέσεις διότι δεν γίνεται η δουλειά σου και σε βάζουν on hold να ακούς «Don’t walk away, don’t say goodbye, don’t turn around now, you may see me cry…» Μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, μαλώνεις? Δεν μαλώνεις!! Ή το άλλο μαζοχιστικό, το «and I, will always love you, uououou….». Φαντάσου εσύ να τηλεφώνησες για ένα πολύ σημαντικό και σοβαρό θέμα. Αποσυντονίζεσαι και παθαίνεις και ένα μικρό φλασάκι down memory lane και είναι μόνο 11 το πρωί.

Αυτές οι μουσικές πρέπει να χρησιμοποιούνται και για manipulation. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ο μόνος τρόπος για μένα να κλείσω το τηλέφωνο χωρίς να περιμένω να μου απαντήσουν και ακολούθως να αρχίσω να το χτυπώ πάνω στον τοίχο, στο computer, στο πάτωμα και να κάνω διάφορα ταχυδακτυλουργικά, είναι να μου βάλουν τη μουσική του έργου Titanic με τη Celine Dion σε παράσταση «τραγουδώ at the top of my voice διότι έχω φωνάρα και πρέπει να τη χρησιμοποιώ to make my living, και ο τύπος που βλέπεις στο έργο να χαϊδολογείται στην πλώρη σε λίγο θα πνιγεί διότι η τύπισσα δεν πήγε λίγο πιο κει πάνω στην πόρτα-σωσίβιο να χωρέσει και τους δύο. Αλλά πως θα μαθαίναμε το βαθύτερο νόημα της ταινίας που είναι «μια γυναίκα θα το κάνει μαζί σου αλλά μετά θα σου φάει το σωσίβιο.» Τι, νομίσατε ότι «my heart will go on» μιλούσε για endless love?? Για το σωσίβιο μιλούσε φυσικά!!

Μου τυχαίνει βέβαια να πέσω και πάνω σε Βανδή, ή Ρέμο. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένα σοβαρό γραφείο που κάνει σοβαρά business θέλει να έχει για μουσική αναμονής το «Να ‘ταν η αγάπη μου μαζί σου, στην αυλή του Παραδείσου…» Εννοεί το γραφείο και τους πελάτες του σε μια σχέση παραδεισένια?? Υποψιάζομαι ότι αυτού του είδους γραφεία προσπαθούν να το παίξουν προχωρημένα, ή την μουσική άλλαξε η κόρη της secretary που καθόταν στη θέση της μαμάς της το καλοκαίρι και έπαιζε με τα κουμπιά των τηλεφώνων και κανένας δεν το πρόσεξε ακόμα για να πάνε πάλι πίσω στις Divas.

Εγώ πάντως ψηφίζω Chariots of Fire. Το τραγούδι που σε κάνει να ζεις την υπερπαραγωγή. Με το καλό και με ένα μετάλλιο.

Χρυσοπράσινο (επιδοτημένο) φύλλο

Ο γαμπρός μου, (εν τοις εφεξής καλούμενος «brother») σε κάποια φάση της ζωής του κληρονόμησε ένα «χωράφι» (όπως περιγραφόταν στον τίτλο ιδιοκτησίας) στο χωριό καταγωγής του πατέρα του. Ο ίδιος ουδέποτε έζησε στο εν λόγω χωριό, είναι urban freak όπως εμάς, και καμία σχέση δεν έχει με τα γεωργικά (ακουστά τα έχει μόνο). Τέλος πάντων, ξεκίνησε να πάει να επιθεωρήσει την περιουσία του. On close inspection, ανακάλυψε ότι το «χωράφι» δεν ήταν ακριβώς χωράφι, αλλά μια βουνοπλαγιά με κλίση 70 μοιρών που μόνο στη μια γωνιά είχε πρόσβαση ο δρόμος. Πάνω στη βουνοπλαγιά, υπήρχαν φυτεμένες ελιές και άλλα εσπεριδοειδή, πιθανών από τους παππούδες του brother πριν πολλά χρόνια, τότε που όλοι ζούσαν στο χωριό και η ζωή έμοιαζε με κυπριώτικο σκετς. Η βουνοπλαγιά ήταν σε κακά χάλια, και τα δέντρα απεριποίητα.

Ο brother για αρκετά χρόνια δεν ασχολήθηκε με τη βουνοπλαγιά, ώσπου μια χρονιά του ήρθε αναλαμπή να καθαρίσει το χωράφι και να πληρώσει κάποιον να περιποιηθεί τα δέντρα. Έτσι και έγινε. Κάπου μέσα στο Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, μας ανακοίνωσε ότι οι ελιές είναι έτοιμες και κάποιος πρέπει να πάει να τις μαζέψει. Αν ήταν έργο, κάπου εδώ θα κοιτάζαμε δεξιά και αριστερά και θα ρωτούσαμε με αφέλεια, «are you talking to me?». Δεν ήμασταν έργο, o brother εννοούσε εμάς, και μας δωροδόκησε με υποσχέσεις πικ-νικ στη εξοχή και φρέσκα φρούτα από τα δέντρα. Très folklore. «Ωραία αγαπημένε brother», είπαμε, «γιατί δεν πληρώνεις κάποιον να τα μαζέψει?» «Διότι σε κλέβουν και σου δίνουν λάθος ποσότητες». Μάλιστα. Olive thieves λοιπόν. Δεν θα επιστρέψουμε κάτι τέτοιο!! (ασχέτως ότι τόσα χρόνια που ήταν εγκαταλελειμμένο το χωράφι αλώνιζαν οι «γείτονες»).

Μαζευτήκαμε ένα αρκετά μεγάλο group αργόσχολων wannabe γεωργών. Out of the woodworks εμφανίστηκαν εθελοντές. Η μαμά Δρακούνα με τη φωτογραφική στο χέρι, ο Μπαρμπαπάπα με ψάθινο καπέλο θαλάσσης, η γιαγιά Μαγκάιβερ (σιγά που θα καθόταν σπίτι), εμείς, μέχρι και η γιαγιά του brother με τη Σρι Λανκέζα της εμφανίστηκε πρόθυμη. Επειδή ήμασταν άσχετοι με το θέμα «τρυγώ ελιές», θεωρήσαμε ότι θα παίξουμε λίγο με τα δέντρα και μετά θα κάνουμε πικ-νικ. Εμφανίστηκαν τάπερ με αυγά βρασμένα, κεφτέδες, σάντουιτς με λούντζα και χαλούμι, ντομάτες και αγγουράκια καθαρισμένα, χοιρομέρι και κρασί. Πήραμε μαζί μας αρκετή ποσότητα φαγητού για να περάσουμε άνετα 15 μέρες πάνω στα βουνά. Ούτε αντάρτικο να κάναμε.

Με λίγα λόγια, η πρώτη χρονιά του τρύγου ήταν περισσότερο παιγνίδι παρά δουλειά. Πόσους Λευκωσιάτες χρειάζεσαι για να τρυγήσεις ένα χωράφι ελιές?
Απάντηση: Όσους και να καταφέρεις να μαζέψεις θα σου σπάσουν τα νεύρα ρωτώντας ερωτήσεις του στιλ «Γιατί μαζοχιζόμαστε και δεν αγοράζουμε τις ελιές από το σουπερμάρκετ?»

Έχουμε βεβαίως βελτιωθεί με τον καιρό και τώρα για 2 σαββατοκύριακα το χρόνο μεταμορφωνόμαστε σε rural Cypriots on the lookout for olives.

Ένα χρόνο πριν να ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο brother έλαβε μια επιστολή από το all important (αν είσαι γεωργός) Υπουργείο Γεωργίας, με την οποία τον πληροφορούσαν ότι οι ελιές είναι το σήμα κατατεθέν της Κύπρου (σώπα!) και η καλλιέργεια τους θα προωθηθεί και θα επιδοτηθεί. Να μετρήσει παρακαλώ όλες τις ελιές του και να τις δηλώσει για καταγραφή.

Εκείνη τη χρονιά, κάναμε αυτό που θα έκαναν όλοι οι εργάτες στη θέση μας. Κάναμε ολιγόωρη στάση εργασίας, μετά ολοήμερη απεργία, οργανωθήκαμε και δημιουργήσαμε συντεχνία και απαιτήσαμε από τον brother να μας πληρώσει και να μας παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ζητήσαμε 25 μέρες διακοπών το χρόνο με όλα πληρωμένα, εξασφάλιση για εμάς και τα αγέννητα παιδιά μας, και μια θέση στον ήλιο ή της Ρωμιοσύνης ήλιε νοητέ μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου. Ότι δηλαδή, ζητούν όλοι. Σκεφτήκαμε να αποκλείσουμε και το σπίτι του brother με τα τρακτέρ μας και να τρώμε πόλιμπιφ και ψωμί μέσα στη μέση του δρόμου, αλλά δεν έχουμε τρακτέρ. Και δεν έχει πλάκα ο «αποκλεισμός» όταν γίνεται με saloon αυτοκίνητα.

Ο brother δήλωσε πόσες ελιές είχε η βουνοπλαγιά (περίπου 10-15). Πέρασαν αρκετοί μήνες χωρίς νέα. Εμείς είχαμε ήδη ιδρύσει το Ανορθωτικό Κόμμα του Λευκωσιάτικου Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΛΕΛ) και κάναμε περιοδεία στα χωριά μαζεύοντας οπαδούς και κάνοντας ομιλίες για τα πλεονεκτήματα του συνδικαλισμού και της Βέρας στο Δεξί ως καθημερινή σειρά στη ζωή μας. (οκ, ψέματα, δεν μιλούσαμε για τη Βέρα στο Δεξί).

Σε κάποια φάση το Υπουργείο Γεωργίας επικοινώνησε και πάλι με τον brother για να του ανακοινώσει ότι εγκρίθηκε το κονδύλι για την επιδότηση και εσωκλείεται και η σχετική επιταγή. Πράγματι, ο φάκελος περιείχε και μια κυβερνητική επιταγή για το ποσό των ….. £0.25 (περίπου μισό Ευρώ)….. Τόσο ήταν το ποσό που του αντιστοιχούσε για τις ελιές που διέθετε (επειδή νόμισε ότι έκαναν λάθος, τηλεφώνησε και έμαθε). Το… αστρονομικό αυτό ποσό, έπρεπε να κατατεθεί όπως όλες τις επιταγές σε τράπεζα και να περιμένει 7 εργάσιμες μέρες για να … εξαργυρωθεί (oh yes, even for Government cheques). Ο brother προτίμησε να το καδρώσει και να το κρεμάσει στο σπίτι να το βλέπουμε και να νιώθουμε περήφανοι για τους κόπους μας και τους κόπους των παππούδων του brother που φύτεψαν τις ελιές οn the first place.

Ρίξαμε τόσο πολύ γέλιο που άξιζε τον κόπο. Μήπως ο brother να έπαιρνε και μια αγελάδα να στρογγυλέψει το ποσό να γίνει 1 λίρα?

Την επόμενη χρονιά ο brother έλαβε επιταγή για ποσό £50 (περίπου 80 Ευρώ). Οι ελιές δεν αυξήθηκαν σε αριθμό, επομένως πρέπει να αυξήθηκε το κονδύλι της επιδότησης. Ο brother δεν ασχολήθηκε να μάθει.

Αλλαγή εποχής

Τέλειωσαν οι διακοπές, οι αργίες είναι άστα να πάνε (χάνουμε πρώτη Οκτωβρίου, ΚΑΙ 28η Οκτωβρίου – καταστροφή!) με τρώει ο κώλος μου για ταξίδι στο εξωτερικό. Είμαι όμως ακόμα σε φάση απόσβεσης των διακοπών, άρα πρέπει να μείνω ακίνητη για τουλάχιστον άλλο ένα μήνα. Δεν ζητώ πολλά. Ένα ταξίδι, έστω και ολιγοήμερο. Για να αερίσω (κυρίως) τον εγκέφαλο μου. Γιατί όμως νιώθω μια στασιμότητα?

Βλέπω καθημερινά τον καιρό από το κανάλι Euronews (23 βαθμοί στις Βρυξέλλες, 24 βαθμοί στο Λονδίνο, 18 βαθμοί στο Oslo), σύννεφα κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνιση τους παντού και βροχές, μπήκε το φθινόπωρο. Ανοίγεις τα περιοδικά και βλέπεις τις νέες τάσεις της μόδας. Της χειμερινής μόδας. Δερμάτινα σακάκια και φούτερ μέχρι το λαιμό και μάλλινα καπέλα και μπότες και παλτά με sheepskin και ζεστά σπίτια με τζάκι αναμμένο και βαριά έπιπλα. Θαυμάσια!! Πεθύμησα χειμώνα! Στις χώρες αυτές οι αλλαγές των εποχών είναι πιο ευδιάκριτες και η διάθεση αλλάζει μαζί με τον καιρό. Νιώθεις μια αλλαγή, άρα νιώθεις και μια ανανέωση.

Εδώ, ακόμα φορώ τα ρούχα που φορούσα τον Ιούνιο, κοιμάμαι με το κλιματιστικό αναμμένο, ζεσταίνομαι και ενώ θέλω να πάω καταστήματα δεν μπορώ, διότι δεν έχει πλάκα να αγοράζεις μάλλινα πουλόβερ και παράλληλα να φορείς τελαντωτή φανέλα και ανοιχτά παπούτσια. Ποιον κοροϊδεύεις άλλωστε? Και το πουλόβερ να αγοράσεις, θα κάθεται τους επόμενους 2 μήνες μέσα στο ερμάρι διότι δεν θα κάνει ακόμα αρκετό κρύο για να φορεθεί. Άρα γιατί να το αγοράσεις τώρα?

Ο καλός καιρός το Μάιο (μετά από ένα κρύο χειμώνα), σου ανεβάζει τη διάθεση διότι όλο το χειμώνα συσσωρεύεις πράγματα που θέλεις να κάνεις όταν «αλλάξει ο καιρός». Ο καλός καιρός το Σεπτέμβριο σε κουράζει διότι έχεις συσσωρεύσει πράγματα που θέλεις να κάνεις «όταν χειμωνιάσει» και είσαι σε κατάσταση αναμονής. Και περιμένεις να πέσει η θερμοκρασία. Και περιμένεις. Δεν ζητώ καταιγίδες και πλημμύρες. Ζητώ αλλαγή της εποχής. Η να πάω εκεί που ήδη άλλαξε.

Donations are welcome:)

Το άγχος των Κυπρίων

Σήμερα κάθομαι ήσυχη στη δουλειά. Τρώω το λουκούμι γάμου που μου προσέφεραν (κάποιος πάντρεψε το γιο του). Για να μην τατσωθώ με ζάχαρες άχνες και να χρειάζομαι ξεσκόνισμα, τρώω το λουκούμι αργά-αργά και "χτυπώ" τη ζάχαρη με το κουταλάκι για να καθαρίσει. Το λουκούμι είναι φρέσκο και όλο κούννες χαλεπιανού από μέσα, άρα το ακριβό version λουκουμιού. Για άλλο θέμα όμως θέλω να μιλήσω.

Ο Κύπριος διακατέχεται από αίσθημα άγχους. Επειδή έχει αδικηθεί σε μεγάλη κλίμακα στο παρελθόν (από αποικιοκρατικά καθεστώτα και πρόσφατα με την εισβολή) έχει αποφασίσει ότι δεν θα αδικηθεί ποτέ ξανά. Και θα το εμποδίσει με κάθε τρόπο. Γι ‘αυτό το λόγο είναι πάντοτε σε επιφυλακή και αγχωμένος μήπως και κάποιος επιχειρήσει να τον αδικήσει (να του «γελάσει»).

Ο μέσος Κύπριος της νεότερης κυπριακής ιστορίας, ανακαλύπτει με τρόμο ότι ουδεμία διαφορά έχει το αποικιακό καθεστώς με την αυτοδιάθεση που υποτίθεται απολαμβάνει. Τότε τα «έτρωγαν» οι Άγγλοι/Γάλλοι/Βενετοί/Τούρκοι, τώρα τα τρώνε οι κομματικοί παράγοντες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μάλιστα, λόγω της σχετικής απειρίας που έχουμε ως λαός με αυτού του είδους τις δουλειές, το «φάγωμα» δεν γίνεται καν με διπλωματικό τρόπο όπως γίνεται αλλού, αλλά σε κοινή θέα και χωρίς ίχνος justification. Ο Κύπριος τα βλέπει αυτά και προς το παρόν δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Όταν ωριμάσει πολιτικά, θα ανακαλύψει ότι οι εκλογές δεν είναι κάτι που ανακαλύφθηκε για να «σάσουμε την κόρη μας ή τον εαυτό μας» αλλά για να ασκούν οι πολίτες πίεση, και να έχουν μια αποτελεσματική Κυβέρνηση. Θα ανακαλύψει επίσης ότι κανένας δεν είναι άξιος λόγω του ότι έχει το σωστό επίθετο, παπά, θείο, Αρχιεπίσκοπο-συγγενή, 32 χωραφούθκια σε καλή τοποθεσία, ή την έχει μεγάλη (με συγχωρείτε για τα γαλλικά). Άξιος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Επίσης άξιος, μπορεί να είσαι τώρα, αλλά σε 5 χρόνια να μην είσαι. Το προσόν του άξιου δεν είναι constant.

Σήμερα που μιλούμε, ο Κύπριος μεγαλώνει μαθαίνοντας παπαγαλία ότι είναι πανέξυπνος, ο καλύτερος, όλοι γύρω του είναι απατεώνες, δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι και ειδικά αν είσαι υπάλληλος, είσαι άτομο υπό εκμετάλλευση. Αυτό άλλωστε τον συμφέρει αφάνταστα διότι μπορεί να φταίει όλο τον υπόλοιπο κόσμο για τα shortcomings του. Άρα γιε μου, κάνε δική σου δουλειά, να είσαι μάστρος του εαυτού σου και διευθυντής. Ασχέτως αν η επιχείρηση σου θα είναι one man show, χωρίς πιθανότητα επιτυχίας ή ανάπτυξης. Χωρίς επαγγελματισμό. Ασχέτως ότι διευθυντής θα είσαι μόνο στο όνομα, ασχέτως ότι θα σε κυνηγούν οι τράπεζες για τα καθυστερημένα δάνεια που έκανες για να "δείξεις". Η φιλοσοφία είναι απλή: Μάστρος του εαυτού σου σημαίνει master of the universe, διότι το δικό σου universe, είσαι εσύ.

Περαιτέρω, τα χρόνια υποτέλειας, έχουν μάθει στον Κύπριο ότι cash is king, και γι ‘αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει τον εαυτό του και την οικογένεια του. Η γνώση, οι καλοί τρόποι και το γνώθι εαυτόν δεν θα σε ταΐσει σε περίπτωση ανάγκης. Το cash αντιθέτως θα σε βοηθήσει να επιβιώσεις. Άρα αυτό καλλιεργείται.

Ο Κύπριος τα τελευταία χρόνια, βομβαρδίζεται από επιλογές. Επιλογές καταναλωτικές, επιλογές αναφορικά με τον τρόπο ζωής του, επιλογές για το δρόμο που θα ακολουθήσει. Μια χώρα που μέχρι πριν 15 χρόνια ζούσε σε ημι-κομμουνιστικό καθεστώς (protectionism, monopolies, heavy subsidizing by the Government κτλ) παθαίνει σύγχυση όταν ανακαλύπτει ότι οι ορίζοντες της έχουν διευρυνθεί. Με αποτέλεσμα να μην ξέρει ή να μην είναι σε θέση να αποφασίσει ποια επιλογή της ταιριάζει. Ο Κύπριος για παράδειγμα, ανακάλυψε ότι μπορεί να υπάρξει sex έξω από το γάμο. Και συγκάηκε από τη χαρά του. Ο σκοπός του γάμου (αποφάσισε) είναι να απατάς τον άλλον. Τι άλλο μπορεί να είναι? Ανακάλυψε ότι πολλά λεφτά αγοράζουν πολλά αγαθά. Και ξεσκίστηκε στις αγορές. Ακόμα και αν δεν ξέρει τι να τα κάνει (τα αγαθά). Ανακάλυψε ότι έχει την οικονομική δυνατότητα να στείλει τα παιδιά του (για τον ίδιο είναι too late) να σπουδάσουν. Τα στέλλει. Παντού, και για όλες τις σπουδές. Ακόμα και αν αυτά δεν θέλουν. Αυτό εξηγεί για παράδειγμα γιατί τα κυπριακά κολλέγια είναι γεμάτα από νέους που «σπουδάζουν» marketing και business administration με τσαμπουκά (όπως είπα, όλοι θέλουμε να είμαστε διευθυντές).

Άλλος στόχος του Κύπριου, είναι να καταφέρει «να μην έχει κανένα πάνω στη κκελέ του» (το σύνδρομο του υποτελή). Εν τη απουσία οποιουδήποτε «πάνω στη κκελέ του», θα του φταίξει η οικογένεια του που τον περιορίζει, που του κάνει έτσι και αλλιώς. Να σημειώσω ότι κανένας δεν εξαναγκάζεται να παντρευτεί (ούτε άντρας, ούτε γυναίκα). Αυτό που συμβαίνει πολύ συχνά είναι να παντρεύονται οικειοθελώς για τους λάθος λόγους. Αν παντρευτείς διότι το ταίρι που βρήκες πιστεύεις θα σε εξασφαλίσει για το υπόλοιπο της ζωής σου (οικονομικά), και στην πορεία αποκτήσεις από μόνος σου λεφτά, το ταίρι σου πλέον δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης μέσα στη ζωή σου. Αν παντρεύτηκες πολύ νέος διότι πίστεψες ότι τα έκανες όλα στη ζωή (απέκτησες αυτοκίνητο και έκανες sex), μην παραξενευτείς αν στην πορεία πάθεις middle age crisis και προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή που δεν έζησες (ειδικά τώρα που έχεις και περισσότερες επιλογές).

Λόγω της συνεχούς ανάγκης to make as much money as possible, οι Κύπριοι έχουν κάνει πολλές εκπτώσεις σε άλλους τομείς, διότι πόσα να προλάβουν και αυτοί! Εκπτώσεις για παράδειγμα, έχουν γίνει στην αισθητική μας, όπως την αντιλαμβανόμαστε ως λαός . Αυτό εξηγεί γιατί βλέπεις σπίτια να χτίζονται χωρίς να έχουν σχέση με το περιβάλλον μέσα στο οποίο χτίζονται, δωρικές κολώνες, αλουμίνια, πέρκολες και ότι φανταστείς τοποθετούνται χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την αισθητική του τοπίου. Θέλεις πέτρα του Τροόδους στο σπίτι σου? Που βρίσκεται μέσα στη μέση της Λευκωσίας? Θα βάλεις, και δεν θα βρεθεί ένα άτομο να σου πει «πως συνδυάζεται το look «Σπίτι στο Χωριό» με το urban τοπίο??» Έχεις ένα διατηρητέο σπίτι που τα ξύλινα παράθυρα έχουν λιώσει? Τα αντικαθιστάς με χρυσά αλουμίνια με φουμέ γυαλί (χρώματος καφέ) από μέσα, διότι χέστηκες αν πάει ή δεν πάει. Τη δουλειά σου να κάνεις και τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

Εκπτώσεις γίνονται και στους καλούς μας τρόπους. Πλέον δεν είναι μέρος της υποχρεωτικής διδακτέας ύλης και δεν μαθαίνονται. Γνωστοι και άγνωστοι έχουν γίνει ένας αχταρμάς, ο πληθυντικός δεν ξέρουμε γιατί υπάρχει ως κλίση και πως χρησιμοποιείται. Σε σημείο, αν απευθύνεις το λόγο στον πληθυντικό σε κάποιο άγνωστο θα σε ειρωνευτεί ότι «ένας είμαι κούκλα μου, εσύ πόσους βλέπεις?»

Επομένως, τα άγχη του Κύπριου συνοψίζονται ως ακολούθως:

Άγχος να επιβληθεί (στη δουλειά, στο γάμο, στις σχέσεις του),

Άγχος να γίνει επιτυχημένος (στη δουλειά να έχει δική του επιχείρηση, στο γάμο να χτίσει το δικό του σπίτι, τα παιδιά του να είναι σπουδασμένα σε κάτι, οτιδήποτε),

Άγχος (άγχος μεγάλο!!) να μην του «γελάσουν»,

Άγχος να «τους δείξει»,

άγχος, άγχος, άγχος…


(υπάρχουν και καλά. Θα τα πω σύντομα και αυτά)

Ανακεφαλαίωση

Από τις απαντήσεις στο προηγούμενο post μπορούμε να καταλήξουμε στα πιο κάτω συμπεράσματα:

1. Το «σπορ» που περίγραψα είναι όντως τόσο διαδεδομένο που όλοι σχεδόν είχαν να περιγράψουν ένα παρόμοιο περιστατικό που τους συνέβηκε.
2. Το «σπορ» έρχεται σε διάφορες παραλλαγές (οι στρατιώτες, οι παντρεμένοι, οι μπάκουροι, οι κατά λάθος)
3. Επαφές και φλερτ (ως πράξη ένδειξης θαυμασμού και ενδιαφέροντος) πρέπει να υπάρχουν. Εμείς διαφωνούμε με τον αλαζονικό και φορτικό τρόπο με τον οποίο διεξάγονται. Οι καλοί τρόποι είναι όπως το ποδήλατο και το κολύμπι. Όταν τους μάθεις, δύσκολα τους ξεχνάς.
4. Εκτιμώ τον anonymous που ισχυρίστηκε ότι αναγνώρισε τα sms του. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν σας πιστεύω. Επίσης να σας εισηγηθώ να προτιμήσετε την πραγματική επαφή με τον κόσμο και τα sms τα αφήνετε για αργότερα. Αν η προσπάθεια είναι ειλικρινής, μόνο με πραγματική επαφή θα φανεί.
5. Η θέρμανση δεν χάλασε. Για service κάλεσα τον τεχνικό. Ο οποίος να σημειώσω, ουδέποτε ήρθε.

Με αυτά και με άλλα, κηρύσσω το blog, Ττόπουζος-free zone!!!!

Έλεος!

Σήμερα θα κάνω ένα πείραμα να δω πόση αναγνωσιμότητα έχει το blog.

Σας έτυχε να έρθει κάποιος να σας ζητήσει να χορέψετε στην Amanda’s, να του πείτε όχι, και να μην φεύγει ώσπου να του απαριθμήσετε τους λόγους απόρριψης (να ζητά δηλαδή το λόγο), και μετά να διαδίδει σε όλο τον κόσμο -ποια είσαι εσύ μωρή που θα τον απορρίψεις ΑΥΤΟΝ??-, μιλούμε για υψηλά επίπεδα φλερτ. Τώρα, ανακάλυψαν οι άτσαλοι και άγαρμποι Κυπραίοι τα κινητά τηλέφωνα, και δη αυτά με απόκρυψη αριθμού όπως και τα sms και νόμισαν ότι έγιναν Καζανόβες. Τώρα έχουν όλοι κινητά και πίρι-πιρι στέλλουν sms, γεμάτοι αυτοπεποίθηση πίσω από τη σχετική ανωνυμία που σου προσφέρει το κινητό διότι δεν βλέπεις τον άλλον φάτσα κάρτα να βλέπεις και τις αντιδράσεις του στις κοτσάνες που πετάς και να ντρέπεσαι.

Η πιο πάνω παράγραφος σε μια πρόταση: Απέκτησε η μύγα κώλο, και έχ**ε τον κόσμο όλο.

Μου συνέβηκε το εξής:

Κοίταζα τη δουλειά μου. Κανόνισα να έρθει ο τεχνικός της θέρμανσης να κάνει το καθιερωμένο service της κεντρικής θέρμανσης. Καθόμουν σπίτι και περίμενα να με πάρει τηλέφωνο πότε θα δεηθεί να φανεί (τα έχω πάρει στο κρανίο με ότι τεχνικό μπορείς να φανταστείς, είμαι expert του είδους, έχω τα καλύτερα references). Και περιμένω. Και περιμένω. Χτυπά το τηλέφωνο και στην αναγνώριση βλέπω ένα άγνωστο για μένα αριθμό. Νομιζόμενη ότι είναι ο τεχνικός απαντώ. Το τηλέφωνο αμέσως κλείνει. Λέω «μάλλον δεν θα το πρόλαβα» και τηλεφωνώ στον αριθμό αυτό. Το τηλέφωνο και πάλι κλείνει. Παίρνω sms που γράφει «δεν έχω μπαταρία και κλείνει». Εγώ ακόμα νομίζω ότι μιλώ με τον τεχνικό που ψάχνει το σπίτι. Όταν ξαναπαίρνω sms…

«Είσαι η ΧΧΧ??» (κάπου εδώ αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν ο τεχνικός τόση ώρα αλλά λάθος τηλέφωνο. Φτου.)
«Όχι»
«Μάλλον θα έκανα λάθος νούμερο»
«Οκ:)» (εδώ προσέξτε. Η μαλακία μου ήταν να του βάλω τη χαμογελαστή φατσούλα.)
«Γιατί γελάτε? Είπα κάτι αστείο?»
«Είμαι χαρούμενο άτομο.» (έπρεπε να σκάσω η ηλίθια)
«Ε, μπράβο σας!! :)»

Κάπου εδώ θεωρώ το θέμα λήξαν. Ένα λάθος τηλέφωνο, δεν έγινε τίποτα. Συμβαίνει σε όλους. Αλλά, λίγα λεπτά αργότερα....

«Άστα αστεία, δεν είσαι η ΧΧΧ? Περιμένω μια επιταγή από χθες»
«Δεν είμαι η ΧΧΧ, ούτε η επιταγή. Συγνώμη»
«Πως μιλάς έτσι?»
«Πως δηλαδή?»
«Πολύ απότομα! Ένα λάθος έκανα κυρία μου και θα με πυροβολήσεις!!»

Εδώ αποφασίζω ότι ο τύπος θέλει κουβέντα και εγώ δεν θέλω. Θέλω τον τεχνικό της θέρμανσης. Δεν απαντώ. Αλλά ο τύπος συνεχίζει (ζητώ το λόγο, που έλεγα πιο πάνω?)

«Συγνώμη»
.....
«Συγνώμη είπα»
.....
«Ελπίζω να μην δημιούργησα κάποιο πρόβλημα»
«Κανένα πρόβλημα. Όλα καλά»
«Ευχαριστώ.»

Και μετά έρχεται η αναλαμπή στον Καζανόβα.

«Μπορώ να έχω το όνομα σας?»
«ΧΨΩ» (του δίνω ένα όνομα στην τύχη.)
«Ευχαριστώ»

Και εξαφανίζεται για το υπόλοιπο της μέρας. Κανονικά δεν έπρεπε να απαντήσω ούτε ένα sms. Αλλά αν δεν απαντήσεις, σε σταμπάρουν για σνομπ, απότομη κτλ (μην μου πείτε ότι δεν είναι έτσι διότι θα λέτε ψέματα!!) Αν απαντήσεις από ευγένεια, τσουπ! Έχεις ένα επίδοξο Καζανόβα. Ότι και να κάνεις, την έβαψες.

Την επομένη το πρωί, ενώ είμαι στη δουλειά και πνίγομαι, αρχίζουν πάλι τα sms.

«Καλημέρα- θέλω να σε ρωτήσω κάτι» (ο πληθυντικός πήγε περίπατο)
«Παρακαλώ»
«Μην το παρεξηγήσεις. Με πήρες τηλέφωνο με απόκρυψη?»

Δεν ξέρω πως «κάνεις απόκρυψη» στο κινητό. Επίσης να σημειώσω ότι είναι βλακεία ερώτηση αλλά εδώ δεν πρόκειται περί Αϊνστάιν οπότε...

«Όχι»
«Εντάξει το πιστεύω»
......
«Συγνώμη που ρώτησα»
.....
«Συγγνώμη αλλά από το πρωί με πήραν 3 τηλέφωνα με απόκρυψη και έχουν σπάσει τα νεύρα μου»
......
«Μόνο όχι ξέρεις να λες? Σου χτυπώ στα νεύρα?»
.....
«Τι έπαθες και δεν μιλάς?»
.....
«Γιατί δεν απαντάς γα** την κοινωνία μου? Έκανα κανένα πρόβλημα? Μην με βάζεις σε έννοιες αν έκανα κάτι!!»

Ότι αμφιβολίες είχα έχουν διαλυθεί. Ο τύπος θέλει κουβέντα και έχει γίνει ενοχλητικός. Νομίζει ότι είναι και πολύ flirty να ούμε (ειδικά η τελευταία ατάκα είναι όλα τα λεφτά). Λιώνω. Με έχει κερδίσει, τι να πω. Το παιδί του λαού, ο Ξανθόπουλος δεν θέλει να διασύρει το καλό κορίτσι. Πες μου αν δημιούργησα πρόβλημα. Πες μου!!! Στέλλα κρατάω μαχαίρι!!!!

Κάνουμε συνεδρίαση με τις άλλες συναδέλφους οι οποίες εισηγούνται ότι για να χρησιμοποιεί κινητό και δη sms, πρέπει να είναι παντρεμένος. Κάτι τέτοια τα κάνουν και το σπορ –τηλεφωνώ στην τύχη και πιάνω κουβέντα την τύπισσα και ότι θέλει προκύψει- τελευταίως είναι πολύ διαδεδομένο.

Good to know…

Αποφασίζω να συνεχίσω να τον αγνοώ. Δεν μπορεί. Δεν θα πιάσει το νόημα? Τι άλλο να κάνω? Το βρίσκω πολύ δραστικό να πάω στην Αστυνομία, όπως επίσης να βάλω τον Έτερο να του τηλεφωνήσει (βεντέτες θα κάνουμε??). Θα πάρει και πάνω του ότι του δίνω σημασία. (Αποτυχημένοι Καζανόβες που έλεγα??)

Μέχρι το απόγευμα ο wannabe Καζανόβας μου έχει αφήσει και 4 αναπάντητες κλήσεις. Δεν κλείνω καν το τηλέφωνο. Απλώς το αφήνω να χτυπά.
Είναι δυνατόν να είναι τόσο ττόππουζος??

Ναι, είναι.



- Αν διαβάζοντας αυτό αναγνωρίσατε τα sms σας, τι να σας πω. Δεν έχετε υπόθεση. Και είσαστε και επιεικώς ττόπουζος.
- Σε αυτούς που διαδίδουν ότι οι Κυπραίες είναι ψυχρές, και σνομπ, και μη μου άπτου και δεν ξέρω τι, απαντώ ότι με τέτοιες τεχνικές flirting που συναντούν από τους Alpha male Κυπραίους, θα έπρεπε να κυκλοφορούν με bodyguards ή τουλάχιστον οπλισμένες.
- Θα έπρεπε να πέφτουμε ίσως όπως τις μύγες τις ζαλισμένες στις απείρου κάλλους και εξυπνάδας ατάκες σας?
- Η μήπως να πιστέψω ότι τα 15 sms και οι 4 αναπάντητες κλήσεις ήταν για να πείτε συγνώμη για το λάθος αριθμό?
- Καζανόβες της δεκάρας.
- Ακόμα και εάν δεν τίθεται θέμα «Καζανόβα» (διότι δεν έχω τη ψευδαίσθηση ότι μόλις μου μιλήσει ο κόσμος με ερωτεύεται κεραυνοβόλα), ο αριθμός των sms και οι αναπάντητες κλήσεις δείχνουν άτομο με έντονες εμμονές (μια μορφή ψυχοπάθειας είναι και αυτό).
- Περαστικά σας.


Δεν έχει μετάφραση σήμερα. Νευρίασα.

Ένα post για τον Κύπριο καταναλωτή

Περιμένω πως και πώς να ανοίξει το κατάστημα ΙΚΕΑ στην Κύπρο. Οι λόγοι είναι πολλοί:

- περισσότερη επιλογή για μένα την καταναλώτρια.
- το στυλ των αντικειμένων ΙΚΕΑ ανέκαθεν μου άρεσε.
- οι τιμές του (για αυτό που σου προσφέρει) είναι πολύ προσιτές σε σύγκριση με τις μαλακίες που μας πασάρουν διάφορα υφιστάμενα καταστήματα που ώρες-ώρες νομίζω υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.
- αν μένει ανοιχτό και τα σαββατοκύριακα θα έχω και κάτι να κάνω το απόγευμα της Κυριακής που θέλω να χτυπώ ενέσεις από την πλήξη.
- θα μου μείνει μόνο να προσεύχομαι να έρθει και το GAP.

Και περιμένω…..

Πρόσφατα έπεσε και στα χέρια μου ο νέος τους κατάλογος για το 2006-2007 και θέλω να τον φάω από τη χαρά μου. Βλέπω τις τιμές και τα σχέδια και δεν το πιστεύω. Σκέφτομαι ότι τόσα χρόνια, μας αναγκάζουν να ακριβοπληρώνουμε οτιδήποτε ωραίο αγοράζουμε με το σκεπτικό ότι «αφού δεν έχει άλλο, θα το αγοράσει η ηλίθια, που θα πάει». Συνοικιακοί επιπλοποιοί της κακιάς ώρας που δεν ξέρουν τι είναι το design ούτε αν τους έφτυνε στο πρόσωπο, αποφάσιζαν για την αισθητική που θα έπρεπε να είχαμε ως καταναλωτές. Design δεν σημαίνει ότι κάτι πρέπει να είναι πανάκριβο ή να προέρχεται από το εξωτερικό. Πρέπει να έχει μια χρήση, και να είναι εργονομικό. Η μετεξέλιξη των συνοικιακών επιπλοποιών είναι η εισαγωγή «Ιταλικών και ισπανικών επίπλων» και πράσινα άλογα. Τα οποία πουλούν σε τιμές μετά-από-αυτό-θα-κηρύξεις-πτώχευση-ω-ναι.

Το έπιπλο δεν θα το αγοράσω για να μάθω ξένες γλώσσες. Θα το αγοράσω για να το βλέπω, να μου αρέσει και να κάνω και τη δουλειά μου. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πουλήσω το κορμί μου για να αποκτήσω τα αντικείμενα που θέλω. Γι ‘αυτό και σταμάτησα να αγοράζω οτιδήποτε και περιμένω… Ένα ΙΚΕΑ βέβαια δεν φέρνει την άνοιξη (και μεγάλο λόγο μην πεις και το ματιάσεις) αλλά αν τραβήξει αρκετή πελατεία από τους άλλους ίσως ξυπνήσουν και μας προσφέρουν και εμάς καλύτερη ποιότητα και χαμηλότερες τιμές. Ή τουλάχιστον να σταματήσουν να μας βασανίζουν με την παρουσία τους.

Παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή
Αποφασίζεις να αγοράσεις π.χ. ένα τραπέζι για την κουζίνα και 4 καρέκλες. Στο ΙΚΕΑ θα τα αγοράσεις επιτόπου σε κουτιά, θα τα πάρεις σπίτι σου και θα τα συναρμολογήσεις. Σε τιμή που σου επιτρέπει να αγοράσεις επιπλέον και ασορτί πιάτα ποτήρια καθημερινά και κουζινικά χωρίς να σε πονέσει το στομάχι σου. Σε κανονικό κατάστημα θα τα παραγγείλεις πληρώνοντας μια προκαταβολή- μίνι αφαίμαξη. Θα περιμένεις 2-3 μήνες να έρθουν από τα πέρατα της Γης όπου κατασκευάζονται. Θα τηλεφωνείς κάθε 2-3 εβδομάδες να δεις τι γίνεται και δεν θα ξέρει κανένας να σου πει. Στο τέλος θα σου τηλεφωνήσουν να σου πουν ότι ήρθαν. Θα περάσεις άλλες 2 εβδομάδες ευχάριστα προσπαθώντας να κανονίσεις πότε θα σου τα φέρει το «συνεργείο» στο σπίτι. Όταν τελικά πετυχηθείτε, το «συνεργείο» θα είναι 2 Σρι Λανκέζοι που δεν μιλούν καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα και που δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς μεταφέρουν και πως στήνεται. Αδίκως θα προσπαθείς να συνεννοηθείς, και δεν θα καταλάβουν όταν με νοήματα θα τους λες ότι πήγες διακοπές στη Σρι Λάνκα και πέρασες πολύ ωραία. Ακολούθως πρέπει να ξαναπάς στο κατάστημα για να πληρώσεις την υπόλοιπη δόση –αφαίμαξη και να περάσεις τους επόμενους 6 μήνες ακίνητη για να αποσβέσεις την εν λόγω αγορά. Δεν έχω κάτι με τους Σρι Λανκέζους. Έχω με τους εργοδότες τους που πλασάρουν και καλά τα personal services τους (σου παραδίδουμε στο σπίτι κτλ), που τελικά μόνο personal δεν είναι.

Δεν έχω σχέση με το ΙΚΕΑ, τον όμιλο που θα το φέρει ή οποιονδήποτε άλλον έχει σχέση μαζί του. Ούτε πιστεύω ότι το ΙΚΕΑ είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον θα εισαγάγει μια νέα επιλογή στους Κύπριους καταναλωτές. Η αρχή της οποίας έγινε με τα DIY καταστήματα και το Super Home. Φαντάσου το ωραίο να είναι και affordable. Σκέψου το. Γίνεται.

Μπάρμπαρα - η συνέχεια

Η Μπάρμπαρα, όπως θα θυμάστε, ξεκίνησε το happily ever after story της με τον Πάτρικ, ένα βροχερό απόγευμα στο ράντζο. Η φωτιά έκαιγε στο τζάκι, τα άλογα ξεκουράζονταν στο στάβλο, ο Chesterfield καναπές ήταν φρέσκο ξεσκονισμένος και το φαί είχε σερβιριστεί όταν οι δύο πρωταγωνιστές μας αποσύρθηκαν στο υπνοδωμάτιο του Πάτρικ για να «επισφραγίσουν» τον έρωτα τους. Lovely!

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπάρμπαρα και ο Πάτρικ παντρεύτηκαν αμέσως (οκ, μετά από 2 εβδομάδες anyway), στο ράντζο, που εκτός από στάβλους και ζώα που μυρίζουν … ροδόσταγμα, είχε και μεγάλο κήπο με γρασίδι και λουλούδια (το κόβω σίγουρα για ράντζο μεγέθους τουλάχιστον τριών σκάλων). Ο ουρανός εκείνη τη μέρα ήταν πεντακάθαρος, το catering ενθουσίασε τους πάντες και τα καλά καναπεδάκια αρκούσαν για όλους και όχι μόνο όσους κούλιαζαν μπροστά από το μπουφέ με το χαρτομάντιλο στο χέρι. Να σημειώσω με νόημα ότι δεν είχε μόνο πιτούλες με χαλούμι και σουβλάκι στο ξυλάκι ή κιοφτέδες αλλά καπνιστό σολομό με cream cheese, chicken με teriyaki sauce, sushi και άλλα εξωτικά που ο σεφ του Hilton Park έχει μόνο ακουστά.

Η Μπάρμπαρα φορούσε ένα απλό άσπρο αέρινο φόρεμα που παρέπεμπε σε αγνότητα (διότι είπαμε είναι παρθένα ρε γαμώτο και το επεισόδιο του βροχερού απογεύματος δεν μετρά) που τόνιζε και πάλι το πλούσιο στήθος της (εξάλλου η Μπάρμπαρα είναι large άτομο), και τα μακριά ξανθά μαλλιά της που ήταν και wavy, και λυτά, και χυτά, και λαμπίριζαν στο φως του ήλιου, και τόνιζαν την άσπρη της επιδερμίδα, έπεφταν ανέμελα στους ώμους της (αυτά δεν ήταν μαλλιά, ο Vital Sasoon ήταν). Ο Πάτρικ δεν μας ενδιαφέρει τι φορούσε διότι ήταν ο γαμπρός και κανένας δεν προσέχει τον γαμπρό, παρά μόνο αν εξαφανιστεί κάπου με την κουμπάρα, αλλά εφόσον είμαστε σε Άρλεκιν δεν υπάρχει κίνδυνος να συμβεί αυτό, διότι ο Πάτρικ ζει την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του, κοιτά με λατρεία (και περηφάνια) τη Μπάρμπαρα και φυσικά συνεχίζει να έχει ηλιοκαμένο δέρμα, στιβαρά μπράτσα και θεληματικό πιγούνι. Εννοείται ότι η Μπάρμπαρα φορά στο χέρι την κοτρώνα (μπαρδόν, μονόπετρο) που της έκανε δώρο ο Πάτρικ καθώς επίσης και τη βέρα στο δεξί.

Οι καλεσμένοι ήταν όλοι υπέροχοι και δεν παρατηρήθηκε κανένα επεισόδιο φριζαρισμένων μαλλιών, καλεσμένων που αρπάζουν τρία-τρία τα λουκούμια (ξέρετε, για τα παιδιά στο σπίτι), ή τακουνιών που βολούν μέσα στο γρασίδι.

Η συζυγική ζωή της Μπάρμπαρα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ο Πάτρικ αγόρασε ένα μοντέρνο και ευρύχωρο διαμέρισμα στην πόλη (ευάερο και ευήλιο) για να μένουν και τα σαββατοκύριακα τα περνούσαν στο ράντζο. Η Μπάρμπαρα επίπλωσε και έφτιαξε το διαμέρισμα με γούστο και αγάπη (και με τη Gold Visa του Πάτρικ που δεν φαίνεται να είχε πιστωτικό όριο) και η ζωή κυλούσε ήσυχα και ομαλά για το νιόπαντρο ζευγάρι. Ο έρωτας τους δε, φούντωνε μέρα με τη μέρα, βοηθούμενος εν μέρει και από το γεγονός ότι δεν είχαν δόσεις δανείου να πληρώσουν, οι λογαριασμοί πληρώνονταν από το expense account της εταιρείας και η Μπάρμπαρα (αφού δεν εργαζόταν) είχε το χρόνο να περιφέρεται στις αγορές με ασορτί καμπαρτίνα, παπούτσια και τσάντα (και τέλεια βαμμένη και χτενισμένη) και να διαλέγει φρούτα και λαχανικά για να μαγειρέψει του Πάτρικ με αγάπη. Πάντοτε.

Τώρα που το σκέφτομαι όμως, σαν πολύ μεσοαστικό έγινε το σκηνικό, και η Μπάρμπαρα άρχισε να μου θυμίζει την Κατρίν Ντενέβ στο «Η Ωραία της Ημέρας», οπότε, ξεχάστε τις αγορές. Η Μπάρμπαρα έχει part-time δουλειά σε…. νηπιαγωγείο διότι αγαπά τα παιδιά και είναι μια non threatening δουλειά για τον Πάτρικ (σκέφτηκα και υπάλληλος βιβλιοπωλείου, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι διαβάζει βιβλία και δεν τη θέλουμε πολύ συνειδητοποιημένη, να παίζει την έξυπνη στον Πάτρικ και τα στιβαρά του μπράτσα).

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το γάμο. Η Μπάρμπαρα εργάζεται μεν με όρεξη στο νηπιαγωγείο, αλλά μην το παραχέσουμε, μια part time δουλειά είναι και τις υπόλοιπες ώρες είναι μόνη στο σπίτι διότι ο Πάτρικ εργάζεται μέχρι αργά το βράδυ κλείνοντας συμφωνίες, υπογράφοντας κόλλες και τέλος πάντων acting very important. Στην αρχή αυτό δεν ενοχλούσε τη Μπάρμπαρα, ετοίμαζε δείπνο και περίμενε να φάνε μαζί και απέρριπτε προτάσεις από φίλες της για περίπατο, ή για καφέ, ή σε εκθέσεις ζωγραφικής που τόσο την ενδιέφεραν (αλλά δεν είναι άσαστη κουλτουρέ, ξηγημένοι έτσι?) Τελευταίως ο Πάτρικ μένει συνέχεια μέχρι αργά στο γραφείο, επιπλέον όταν επιστρέφει στο σπίτι είναι σιωπηλός και κακοδιάθετος και πολύ κουρασμένος για να δώσει σημασία στην Μπάρμπαρα. Τα βράδια ξαφνικά έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ μοναχικά.

Κάπου εδώ θα συνεχιστεί η ιστορία…



Μετάφραση κυπριακών όρων:

Κούλιαζαν (από το ρήμα «κουλιάζω»): Κοντοστέκομαι στο ίδιο σημείο για πολλή ώρα χωρίς να μετακινούμαι. Η μη μετακίνηση μου δημιουργεί εκνευρισμό στους γύρω μου. Αν πεις ότι κάποιος κουλιάζει κάπου, δεν το λες φιλοφρονητικά. Τον θέλεις να μετακινηθεί επιτέλους.

Βολούν (από το ρήμα «βολώ», αόριστος «βόλησε»): Σημαίνει βυθίζομαι, αλλά προσοχή, δεν χρησιμοποιείται σε υγρά, γι’ αυτό δεν θα πεις π.χ. βόλησε στη θάλασσα αλλά μόνο όταν βυθιστείς σε μαλακή στερεά επιφάνεια όπως κινούμενη άμμο, φρέσκο-ποτισμένο γρασίδι, ή λάσπες. Επίσης θα πεις ότι βόλησες αν κάτσεις κάπου για πάρα πολλή ώρα, σε στυλ «κόλλησα», έκανα Αρμένικη επίσκεψη κτλ.

Να μην μπερδευτεί το «βολώ» με το «κουλιάζω». Και τα δύο έχουν πολλαπλές ερμηνείες.

Άσαστη: Αυτή που δεν περιποιείται τον εαυτό της.

Η Δήμητρα

Άκου να δεις τώρα συνεννόηση με τον Έτερο:

- Θα πάω στη Δήμητρα.
- Να πας.
- Ναι… το λέω για να μου πλύνεις τα Χ ρούχα που χρειάζομαι.
- Και γιατί θέλεις πλυμένα ρούχα?
- Διότι θα λείψω για 3 μέρες.
- Στη Δήμητρα?
- Ναι.
- Με κοροϊδεύεις?
- Όχι.
- ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΩ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ??##*^$)!!
- "Δήμητρα" ονομάζεται η τριήμερη άσκηση του στρατού που κλήθηκα να πάω ως έφεδρος.
- ….
- Είσαι απαράδεκτη.
- ….
- Είναι δυνατόν να πήγαινα σε γκόμενα και να σου ζητούσα να πλύνεις ρούχα?
- Σωστά, θα ζητούσες να πλύνει εκείνη. Άσε που μπορεί να σιδερώνει και καλύτερα από μένα.
- Όλοι σιδερώνουν καλύτερα από σένα.

Κόκος ο πιγκουίνος

Σε μια άλλη συνταρακτική εξέλιξη, κάποιος μου έδειξε πως να βάλω pet στο blog. Επειδή μόνο το pet του έλειπε για να γίνει μια ολοκληρωμένη εμπειρία για τον αναγνώστη, μια υπερπαραγωγή. Για να είμαι ειλικρινής, από τις επιλογές που σου προσφέρει το site, μόνο ο πιγκουίνος και μια λάμπα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον αλλά τελικά προτίμησα τον πιγκουίνο, διότι το μόνο trick που έκανε η λάμπα ήταν να αναβοσβήνει (και δεν μπορούσα να ονομάσω τη λάμπα "Κόκο"), ενώ τον Κόκο όταν τον κουντήσεις με το cursor πέφτει μέσα στη θάλασσα. Επίσης τρώει ώσπου να σπάσει. Ταίστε τον άφοβα. Η ακόμα ρίξετε τον στη θάλασσα. Ξέρει κολύμπι.

Ελπίζω μόνο να μην σαλατώσει τα templates μου διότι θα τον πνίξω.

Ευκαιρία να κάνω practise και το μητρικό μου ένστικτο.

Update 5.9.2006: Ο Κόκος τελικά αποχώρησε διότι σαλατώνει το template, δεν εμφανίζεται όλη η σελίδα, ή εμφανίζεται πολύ αργά, άλλοι δεν τον βλέπουν καν, άστα να πάνε. Μέχρι και ο Κόκος ο παπαγάλος του "Παγωτά Ηράκλης" έκανε παράπονο διότι μόνο ένας Κόκος χωράει στη Λευκωσία. In veiw όλου αυτού του πανικού, ξαπόστειλα τον Κόκο τον πιγκουίνο σε γνωστή ψαροταβέρνα της Λευκωσίας (τουλάχιστον να έχει να τρώει). Οι latest πληροφορίες, τον θέλουν να έχει φύγει με τα καράβια για την Ανταρκτική, έχει αλλάξει το όνομα του σε "Κοκοββίας" και γράφει ποίηση, και σχεδιάζει να είναι στην Ανταρκτική οn time για το mating season των emperor penguins, το γνωστό march of the penguins.

Πως να τρομοκρατήσετε ένα στρατιώτη

Ο Πλούτωνας δεν είναι πλέον πλανήτης, άρα κάποιος άλλος πλανήτης πρέπει να είναι ανάδρομος και μας συμβαίνουν όλους ατυχήματα. Εκτός από τους γονείς της Ttallous, έτυχε και σε μάς περιστατικό hit and run. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Από τον καιρό που βαρεθήκαμε τις πολλές πολλές κραιπάλες στα clubs κτλ, το Saturday Night Fever μας αποτελείται από καλό φαί σε ταβέρνα, κρασί και κουβέντα. Έτσι και το περασμένο Σάββατο. Φάγαμε, ήπιαμε, θυμηθήκαμε τη ταβέρνα που τρώγαμε στις διακοπές, αναστενάξαμε με πόνο διότι μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα έχουμε άλλο τριήμερο διακοπών και πληρώσαμε. Εκεί που πάμε να μπούμε μέσα στο αυτοκίνητο, βλέπουμε όλο το απέναντι σουβλητζίδικο να έχει κατεβεί στο δρόμο και να έρχεται προς το μέρος μας. Μας δείχνουν τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου που βασικά κρεμόταν από ένα σύρμα. Κάποιος χτύπησε το αυτοκίνητο μας και έφυγε. Oh mon Dieu!

Αν είναι να πάθει εγκεφαλικό ο Έτερος θα το πάθει τώρα, σκέφτηκα. Τον βλέπω αλλά είναι πολύ ψύχραιμος. Διότι είναι ασφαλισμένος full. Οι θαμώνες του σουβλητζίδικου έχουν κρατήσει τα νούμερα του αυτοκινήτου που μας κτύπησε, μας δίνουν full περιγραφή του σκηνικού, ήχος και θέαμα, ήταν ένας «νεαρός», και να δεις που δεν έχει άδεια ή ασφάλεια, τον κυνηγήσαμε (!!) αλλά έφυγε, τι κρίμα, πέρασε και με κόκκινο.

Συμβουλή: Αν θα κάνεις hit and run, μην το κάνεις εκεί που κάθεται κόσμος. Όλοι θα σε δουν και δεν πρόκειται να κάτσουν αμέτοχοι. Οι Κύπριοι ευτυχώς, δεν έχουν αναισθητοποιηθεί τελείως και αν μπορούν να βοηθήσουν κάπου, θα βοηθήσουν.

Ευχαριστήσαμε τον κόσμο που άφησε το φαί του για να μας βοηθήσει και ξεκινήσαμε να πάμε στην Αστυνομία να υποβάλουμε καταγγελία. Το Σαββατόβραδο μας ξαφνικά απέκτησε νέο ενδιαφέρον!

Το και το, τους λέμε τι έγινε, τους δίνουμε τον αριθμό του αυτοκινήτου κτλ. Βασικά δεν μας ενδιέφερε τόσο η καταγγελία όσο κάποιος να παραδεχτεί την ευθύνη για να είμαστε και εμείς εντάξει με την ασφάλεια και να μας τα πληρώσουν. Ο αστυνομικός αντιλαμβάνεται την κατάσταση, βρίσκει στο άψε σβήσε σε ποιον ανήκει το αυτοκίνητο, όνομα, τηλέφωνο, διεύθυνση (impressive θα έλεγα, σε λιγότερο από 1 λεπτό) και εισηγείται να του τηλεφωνήσουμε να δούμε τι παίζει. Και δεν του τηλεφωνούμε?

Τελικά ο «δράστης» είναι ένας 19χρονος στρατιώτης σε διανυκτέρευση, που κρατούσε το αυτοκίνητο της μαμάς του, φοβήθηκε (είπε) και έφυγε. Έχει και άδεια και ασφάλεια. Τα παραδέχτηκε όλα αμέσως. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο αστυνομικός ήταν άψογος στο τηλέφωνο, ευγενέστατος, μόνο ελαφρώς ψαρωτικός, του ζήτησε να έρθει στο τμήμα για να μας δώσει τα στοιχεία του για τις ασφάλειες των αυτοκινήτων, όλα καλά, αν δεν μπορείτε εσείς θα έρθουμε εμείς με το περιπολικό... οκ, ερχόμαστε εμείς τώρα, να μην έχεις και φασαρίες με τη στρατονομία (αυτό πρέπει να ήταν σπόντα.)

Ο αστυνομικός ρωτά αν θέλουμε να πάμε με το περιπολικό ή να τον ακολουθούμε με το αυτοκίνητο μας. Δεν έχω μπει ποτέ σε περιπολικό και μου μπαίνουν διάφορες ιδέες (να χτυπάνε οι σειρήνες, να περνάμε με κόκκινο σε άγρια καταδίωξη, να πυροβολούμε από ανοικτά παράθυρα κτλ) αλλά εδώ μιλάμε για ένα σπασμένο προφυλακτήρα. How unglamorous. Θα ακολουθούμε με το δικό μας αυτοκίνητο.

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το περιπολικό (και εμείς από πίσω) φτάνουμε σε ένα σπίτι. Έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο του «δράστη», ελαφρώς στραπατσαρισμένο και αυτό. Η απόδειξη. Ο «δράστης» βγαίνει από το σπίτι. Τα παραδέχεται όλα, μας ζητά συγνώμη, φοβήθηκε, είναι σε διανυκτέρευση, αύριο το πρωί πρέπει να παρουσιαστεί στο στρατόπεδο του, είχε μέσα στο αυτοκίνητο και την κοπέλα του και δεν το ήξεραν οι γονείς της και αν το μάθαιναν θα της δημιουργούσαν πρόβλημα, ότι θέλουμε να μας δώσει, άδεια, ασφάλεια κτλ έχει ειδοποιήσει και του γονείς του, έρχονται, οκ περιμένουμε. Στέκεται σε στάση προσοχής, ή είναι η ιδέα μου?

Ξαφνικά νιώθω ότι είμαι ένα βολεμένο, ηλικιωμένο μέρος του κατεστημένου. Αστυνομία, Στρατονομία και γονείς. Ποια άλλη απειλή υπάρχει για ένα 19χρονο αγόρι?? Την κοπέλα του ήθελε να πάει περίπατο σε διανυκτέρευση και έληξε άδοξα. Ο αστυνομικός μάλιστα του κάνει και mini lecture για την επικίνδυνη οδήγηση, πως θα γίνει ένας καλός πολίτης μπλα μπλα, δεν χτυπάμε αυτοκίνητα ανεξέλεγκτα, μπλα μπλα… Κάπου εδώ φτάνουν οι γονείς του.

Έχουμε και λέμε: 2 θύματα (εμείς), ο «δράστης», 2 γονείς μέσα στα νεύρα και 2 αστυνομικοί μέσα στη μέση του δρόμου. Οι γονείς του 19χρονου ήρθαν έτοιμοι για καυγά. Με τον 19χρονο, όχι εμάς. Ο πατέρας του μόνο που δεν τον έδειρε. «Εγώ σου είπα να μείνεις! Τι σηκώθηκες και έφυγες? Έτσι σε έμαθα να κάνεις? Αν τα πλάσματα δεν ήταν τόσο καλά τι θα συνέβαινε?» (εμείς είμαστε τα «καλά πλάσματα») «Να τον καταγγείλετε», μας λέει. «Μα δεν θέλουμε. Δεν χρειάζεται. Την ασφάλεια μόνο να μας δώσετε για να καλύψει τη ζημιά». «ΌΧΙ. ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΞΥΠΝΟ». Και προς τους αστυνομικούς: «Να τον καταγγείλετε και στη Στρατονομία, να τον κρατήσουν μέσα, που ήθελε να κάνει τον ωραίο!!» Ο πατέρας του 19χρονου έχει το ύφος απηυδισμένου ατόμου με παιδί στην εφηβεία, και είναι σαφώς μεγαλύτερος μου. Μου μιλά και μου απολογείται για το γιο του στον πληθυντικό και νιώθω πολύ άβολα. Ο γιος του βέβαια χτύπησε το αυτοκίνητο μας και σηκώθηκε και έφυγε (ένοχος! ένοχος!), και θα παραμείνει 2-3 μέρες το αυτοκίνητο στο γκαράζ μέχρι να επισκευαστεί που σημαίνει ταλαιπωρία για εμάς, αλλά έτσι που βλέπω τώρα το 19χρονο μεταξύ αστυνομικών και γονιών, τον λυπάμαι. «Χάλασες και τη βραδιά της κυρίας» λέει στον 19χρονο η μάνα του.

Μα πόσων χρονών τελικά φαίνομαι ρε γαμώτο??

Να σημειώσω, ότι ο Έτερος σε όλη τη διαδικασία εντοπισμού και «κανονισμού» του «δράστη» ήταν ψύχραιμος, σοβαρός, συνεργάσιμος και συνεννοήσιμος. Κάτι τέτοια ακροβατικά κάνει και με πείθει ότι είναι ώριμος άντρας.

Τέλος πάντων, κανονίσαμε το θέμα ασφάλεια αυτοκινήτου και επιτέλους φύγαμε. Αφήσαμε τον 19χρονο με τους γονείς και τους αστυνομικούς μέσα στη μέση του δρόμου. Σήμερα λέω να τυλίξω τα μαλλιά μου με μπικουτί, όπως τις καλές κυρίες της δεκαετίας του 60.

DIY στο σπίτι

Όταν μια γυναίκα προσέξει ότι έχει σπάσει ο κάλαθος αχρήστων της κουζίνας (ο εντοιχισμένος κάτω από τη λεκάνη πλυσίματος) κάνει τα εξής:

1. Πάει σε κατάστημα που πουλούν καλάθους.
2. Αγοράζει καινούργιο κάλαθο αχρήστων
3. Επιστρέφει στο σπίτι και αντικαθιστά τον παλιό κάλαθο με τον νέο.

Τέλος.

Όταν ένας άντρας προσέξει ότι έχει σπάσει ο κάλαθος αχρήστων της κουζίνας (ο εντοιχισμένος κάτω από τη λεκάνη πλυσίματος) κάνει τα εξής:

1. Δεν υπάρχει περίπτωση να το προσέξει από μόνος του. Το έχει προσέξει η γυναίκα του και του το έχει επισημάνει.
2. Πλησιάζει τον κάλαθο και «ερευνά» την κατάσταση.
3. Καπνίζει ένα τσιγάρο.
4. Αποφασίζει ότι ο κάλαθος μπορεί να επισκευαστεί και θα τον κολλήσει μόνος του.
5. Πάει να βρει την ειδική κόλλα.
6. Τη βρίσκει.
7. Καπνίζει ένα τσιγάρο.
8. Ξεχαρβαλώνει όλο τον κάλαθο στην προσπάθεια του να κολλήσει το σημείο που έσπασε.
9. Στην προσπάθεια του, λερώνει επίσης τη μισή κουζίνα.
10. Καπνίζει ένα τσιγάρο.
11. Αποφασίζει ότι ο κάλαθος είναι total loss και πρέπει να αντικατασταθεί από νέο.
12. Πάει σε DIY κατάστημα και αγοράζει ένα κάλαθο αχρήστων.
13. Επιστρέφει στο σπίτι όπου ανακαλύπτει ότι δεν έφερε το σωστό μέγεθος καλάθου και αυτός που έφερε είναι πολύ μεγάλος.
14. Καπνίζει ένα τσιγάρο.
15. Προσπαθεί να εφαρμόσει τον λάθος κάλαθο και φυσικά δεν τα καταφέρνει.
16. Επιστρέφει πίσω στο DIY κατάστημα (χάνεται για κανα μισάωρο) και επιστρέφει με νέο κάλαθο αχρήστων.
17. Στο σωστό μέγεθος.
18. Καπνίζει ένα τσιγάρο.
19. Εφαρμόζει το νέο κάλαθο στη θέση του παλιού.
20. Παραγγέλνει φραπέ διότι «κουράστηκε».

Τέλος.


...Θέλω να κρεμάσω και ένα κάδρο στον τοίχο αλλά λέω να περιμένω να το κάνω όταν θα είμαι μόνη μου στο σπίτι....