Το πιο πετυχημένο σενάριο

Το μελό στην τέχνη, ειδικά στην Κύπρο, είναι πολύ διαδεδομένο. Ειδικά μετά την εισβολή, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις κυπριακή ποιητική συλλογή, ή μυθιστόρημα, ή θεατρικό έργο ή κινηματογραφική ταινία κ.α. που να μην είναι μέσα στο δράμα και τον καημό. Οι καλλιτέχνες επηρεάζονται μεν από το περιβάλλον τους, και ένα τόσο σημαντικό γεγονός όπως η εισβολή είναι λογικό ότι θα τους επηρεάσει, αλλά ως ένα σημείο. Η ζωή συνεχίζεται. Καλώς ή κακώς συνεχίζεται και έχουμε και άλλες δουλειές να κάνουμε και μας απασχολούν και άλλα, λιγότερο μελό θέματα. Αυτά γιατί δεν παρουσιάζονται στην τέχνη??

Και ενώ η κυπριακή τέχνη υπό τη μορφή της ζωγραφικής φαίνεται να ξεπέρασε το δράμα της εισβολής, άλλες μορφές τέχνης παραμένουν κολλημένες στην ίδια θεματολογία που πλέον έχει εξαντληθεί αλλά δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Οι δε ταινίες αγγίζουν τα πρόθυρα της προπαγάνδας. Ως πότε κύριε σκηνοθέτη θα μας δείχνεις το άδειο πιάτο στο τραπέζι για να μας θυμίσεις και καλά τους αγνοούμενους? Sorry που θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν στρέφω κάθε φορά με πόνο το βλέμμα στον Πενταδάκτυλο. Ούτε καν με στοχαστική διάθεση (διότι δεν θέλω να κάνω και accident όταν οδηγώ).

Δεν έχω δει όλα τα κυπριακά κινηματογραφικά έργα που έχουν γυριστεί. Αυτά όμως που είδα είχαν σαν θέμα, ναι, you guessed right, την εισβολή.

Δηλαδή ολόκληρη χώρα δεν κάνει άλλη δουλειά? Δεν έχει άλλες ανησυχίες? Όπως φαίνεται, όχι.

Πώς να γράψεις ένα πετυχημένο σενάριο για κυπριακό κινηματογραφικό έργο

Πρέπει να υπάρχει μια μικρή Αννούλα που παίζει στο χωριό της. Ή μια νεαρή γυναίκα, η Άννα που «χτίζει τα όνειρα της» στο χωριό (το κτίσιμο είναι υποχρεωτικό). Extra bonus αν η Άννα είναι έγκυος. Το χωριό είναι πανέμορφο μπλα μπλα, παραλιακό, χρυσή αμμουδιά μπλα μπλα. Ώσπου μια μέρα ξαφνικά και out of the blue (διότι ο σκηνοθέτης δεν θα ασχοληθεί να σου χτίσει χαρακτήρες αλλά μόνο πόσο ωραίο ήταν το χωριό που στα επόμενα 5 λεπτά θα χάσεις) γίνεται εισβολή από κακούς. Η εισβολή παρουσιάζεται ως μαύρος καπνός στον ουρανό, ήχος σειρήνας, μαυρόασπρα πλάνα (ή και sepia), ή αυθεντικά πλάνα της εποχής (ας είναι καλά το bbc που κινηματογραφούσε διότι αν περιμέναμε από το ΡΙΚ θα ακούγαμε ακόμα εμβατήρια), αέρας που φυσά, γκρο πλαν σε τανκς και στρατιώτες. Ως θεατές έχουμε τρομοκρατηθεί και αγανακτήσει (με την εισβολή, όχι το έργο).

Για να έχει το κεφάλι του ήσυχο ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος παρουσιάζει με τον ακόλουθο τρόπο τα ακόλουθα πρόσωπα:
Αγωνιστές της ΕΟΚΑ (αν υπάρχουν) – καλοί, γενναίοι και committed σε ιερό σκοπό
Μακάριος – ο πατερούλης, καλός και θύμα των περιστάσεων
Άλλα ιστορικά πρόσωπα δεν παρουσιάζονται καθόλου, δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ (Γιωρκάτζης who? Γρίβας who?)
Ο σκηνοθέτης δεν θα ρισκάρει να πει τη γνώμη του και μετά να τραβολογιέται με συνδέσμους αγωνιστών και ξέρω γω με τι κυβέρνηση έχουμε κατά πάντα ουσιώδη χρόνο. Συνεχίζουμε την ιστορία.

Η μικρή Αννούλα πρέπει να φύγει και αναγκάζεται να αφήσει πίσω την κούκλα της/το σετ κουμέρες/τη γιαγιά της, κάτι τέλος πάντων. Η Άννα μένει μόνη διότι ο άντρας της/γκόμενος της/ αδερφός της (ότι θέλετε) φεύγει/τον παίρνουν/ πάει να πολεμήσει. Εννοείται ότι όποιος χαρακτήρας πει ότι πάει να πολεμήσει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο ηρωικό δεν τον ξαναβλέπουμε. Επίσης κάποιος πρέπει να βιαστεί. Όχι απαραίτητα η Άννα, διότι μετά θα μας σαλατώσει το plot και δεν γίνεται να προωθούμε την εκδίκηση, ας βιαστεί ένας χαρακτήρας που δεν θα ξαναδούμε. Ας πούμε η τρελή του χωριού που μετά, πολύ άνετα μπορεί να πάει να πέσει από τα βράχια. Ορίστε.

Η μικρή Αννούλα μεγαλώνει με διάφορα ψυχολογικά προβλήματα λόγω απώλειας κούκλας/πατέρα/ γιαγιάς/ χωριού (και πάλι, συμπληρώστε τα κενά). Μετά από 30 χρόνια θα προσπαθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημα επιστρέφοντας στο χωριό/ βρίσκοντας τον πατέρα της/ πιάνοντας για γκόμενο ένα Τουρκοκύπριο (παίζει πολύ και η επαναπροσέγγιση). Υποτίθεται κάπου εδώ οι θεατές νιώθουν μια κάθαρση και το έργο τελειώνει με τη νότα «πολύπαθη Κύπρος, όλα τα αντέχεις».

Η Άννα από την άλλη, περνάει διάφορες δοκιμασίες του στιλ γεννάω μόνη και αβοήθητη/ ψάχνω τον χαμένο γκόμενο/ σύζυγο/ να μην σου πω και την χαμένη αθωότητα της. Πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 3 σκηνές όπου προσεύχεται ή βλέπει το κενό με απλανές βλέμμα. Αναλόγως της διάθεσης του σκηνοθέτη βρίσκει τον γκόμενο/ σύζυγο η μια εξήγηση για την εξαφάνιση του. Αν παίζει θέμα αγνοούμενου, η Άννα μπορεί να γυρίσει ουκ ολίγες σκηνές με το παιδί να τη ρωτά που είναι και αυτή να βουρκώνει η να κλαίει βουβά, το all time favorite άδειο πιάτο στο τραπέζι, flashbacks, οι επιλογές είναι πολλές. Εξαρτάται πόσο cheesy είναι ο σκηνοθέτης. Η Άννα μεγαλώνει το παιδί της που είναι η ελπίδα του μέλλοντος. Το παιδί δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα και τη φωνάζει «μανούλα». Υποτίθεται κάπου εδώ οι θεατές νιώθουν μια κάθαρση και το έργο τελειώνει με τη νότα «πολύπαθη Κύπρος, όλα τα αντέχεις».

Με αυτού του είδους σενάριο, πρέπει η χορηγία να θεωρείται σίγουρη και τα χαρτομάντιλα εξασφαλισμένα. Ο σκηνοθέτης μπορεί να νιώθει δικαιωμένος.

Iron Will (extreme συνέχεια)

Περίγραψα τη σχέση μου με το σιδέρωμα σε ένα, δύο, τρία posts. Πόσο καλή είμαι, πόσο μου αρέσει, πόσο απαραίτητο το βρίσκω κτλ. Το σιδέρωμα είναι βασικά ένα power struggle. Πίστευα. Ώσπου διάβασα κάπου για το extreme ironing.

Extreme Ironing είναι ένα «σπορ» που ξεκίνησε στο Leicester της Αγγλίας το 1997. Βασικά παίρνεις το σίδερο σου και τον «άππαρο» σου (άππαρος είναι το τρίποδο –sort of- που πάνω του σιδερώνεις ρούχα) και βγαίνεις outdoors όπου και προσπαθείς να … σιδερώσεις. Οι τύποι από το Leicester αρχικά ξεκίνησαν να σιδερώνουν στον κήπο τους αλλά σταδιακά άρχισαν να μεταφέρουν το σίδερο τους σε όλο και πιο extreme locations (πάνω σε βουνά, μέσα σε δάση, κάτω από τη θάλασσα, μέσα σε βάρκες, πάνω σε γέφυρες κτλ) ώσπου και συνέλαβαν την ιδέα του extreme ironing. Κάνεις για παράδειγμα το extreme sport σου, και παράλληλα σιδερώνεις και κανα πουκάμισο! Έχουν και ιστοσελίδα – www.extremeironing.com

Οι τύποι έχουν πωρωθεί αφάνταστα, έχουν πωρώσει και άλλους ανά τον κόσμο, έχουν ήδη διοργανώσει διεθνές διαγωνισμό extreme ironing, συζητούν να το κάνουν Olympic sport, και συναγωνίζονται ποιος θα σκεφτεί το πιο απίθανο location να πάει να σιδερώσει. Στην ιστοσελίδα τους θα βρείτε φωτογραφίες από σίδερα πάνω στο Έβερεστ, μέσα σε ζούγκλες, μπροστά από σημαντικά αξιοθέατα κ.α.

Αποφάσισα να κάνω το δικό μου extreme ironing. Σίδερο έχω, άππαρο έχω, από extreme locations άλλο τίποτα η Λευκωσία, οπότε παρουσιάζω:

Extreme Ironing in Nicosia!!!!

Κομπλέ με επεξηγηματικές λεζάντες.
Πρώτο επεισόδιο- Ironing on rooftops

«Iron & Pentadaktilos: An impression» Στο βάθος, το μπλε που βλέπετε είναι η οροσειρά του Πενταδακτύλου. Προσοχή στο πως δένει με το κόκκινο εμπριμέ του αππάρου. Όνειρο.

«Urban Iron Sunset» Φανταστείτε το και με επιβλητική μουσική.

Ο ακρογωνιαίος λίθος του κυπριακού way of life. Τα 2 σήματα κατατεθέν μας. Το οικογενειακό σίδερο και τα σίδερα που εξέχουν από την ταράτσα «για να κτίσουμε της κόρης μας στο μέλλον». Το παρόν και το μέλλον σε μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία 1000 λέξεις. «The iron and the irons».

Και τέλος…



«Urban Iron setting» Και σίδερο, και σίδερα, και άππαρος εμπριμέ, και rooftop και impression πόλης. Μια φωτογραφία υπερπαραγωγή.

Φωτογραφίες: Drakouna
Κόπιραιτ: Drakouna
Model: Σίδερο χρώματος άσπρο και γαλαζιούδι (καλή μάρκα, όχι κινέζικο)
Άππαρος: Model’s own
Shot on location in Nicosia

Autumn - Winter 2006-2007

Μπαίνει ο Σεπτέμβριος. Μπαίνει (θεωρητικά) το φθινόπωρο. Πέφτουν (υποτίθεται) τα φύλλα από τις καστανιές (και άλλα φυλλοβόλα δέντρα). Στα περιοδικά βλέπεις τύπισσες τυλιγμένες με κασκόλ και παλτά σε βροχερά τοπία (και σε πιάνει το αλίμονο διότι εδώ ζεις ακόμα μέσα στο air condition). Τα καταστήματα έχουν βάλει τα χειμερινά ρούχα (που δείχνει ότι διαθέτουν χιούμορ και μια διάθεση Woodstock, όπου έβρεχε και φώναζαν όλοι οι χίπις μαζί «No rain, no rain, no rain” μπας και σταματούσε να βρέχει, έτσι και εδώ βάζουμε τα χειμερινά ευελπιστώντας να μας κάνει τη χάρη ο καιρός, αλλά ξεφεύγω από το θέμα). Είναι καιρός για ένα makeover. Είναι καιρός για να «ανακαλύψουμε» (reinvent) τον εαυτό μας. Ξανά. Και ξανά. Επειδή αλλάζει η σεζόν. Και δεν εχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε.

Δεδομένο 1: Οι πρωταγωνίστριες των κινηματογραφικών έργων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι θεογκόμενες. Δεν μιλάμε μόνο για Hollywood, αλλά για τα πάντα. Έχετε δει σε ταινία Bollywood γκομενάρες τυλιγμένες με τα σάρι??

Δεδομένο 2: Τα κινηματογραφικά έργα, (πέρα από το entertainment που προφέρουν) τα βλέπουμε και για να προβληματιστούμε (με διάφορους τρόπους). Να προβληματιστούμε π.χ. για το μήνυμα που προσπαθεί να μας περάσει το έργο, να προβληματιστούμε και για τη σιλουέτα μας βλέποντας τους πρωταγωνιστές να αγγίζουν τη σωματική τελειότητα.

Δεδομένο 3: Υπάρχει ένας πρωταγωνιστής για κάθε τύπο σώματος και ένα έργο που τον χαρακτηρίζει. Πρέπει να βρεις τον πρωταγωνιστή και το έργο που σου ταιριάζει και να ταυτιστείς. Όταν το καταφέρεις αυτό…

Δεδομένο 4: Είσαι έτοιμος για το ψυχιατρείο.

Κατά καιρούς, και αναλόγως του τι παίζει στα σινεμά, για το φθινοπωρινό μου makeover (που μέχρι τον Οκτώβριο εγκαταλείπω γιατί βαριέμαι) έχω ταυτιστεί με τις ακόλουθες και τα ακόλουθα έργα:

1. Τη Molly Ringwald στο Sixteen Candles (άτιμα 80s)
2. Tη Winona Ryder στο Reality Bites
3. Τη Juliette Lewis στο Natural Born Killers (το ροκ look, όχι τα μακελειά)
4. Τον Mazzini στο Italian Unification (αυτό δεν είναι έργο αλλά ιστορικό γεγονός. Ο τύπος είχε πει ότι θα φορούσε μαύρα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω μέχρι να φύγουν οι Γάλλοι κατακτητές από την Ιταλία (αυτό το είπε περί τα 1855. Οι Γάλλοι τελικά έφυγαν περί τα 1870). Μόνο 4 μέρες κατάφερα να ακολουθήσω το ολόμαυρο pattern διότι μετά λερώθηκαν όλα τα μαύρα ρούχα που διέθετα και έπρεπε να πλυθούν και επιπλέον έπρεπε να εμφανιστώ στο σχολείο και η στολή προνοούσε άλλους χρωματισμούς.)
5. Τη Meg Ryan στο When a Man Loves a Woman (το look και πάλι και όχι τον αλκοολισμό, αρνούμαι τα πάντα! H Meg Ryan είναι από τις λίγες ηθοποιούς που άμα την προσέξεις θα δεις ότι φοράει πάντοτε flat παπούτσια).
6. Τη Meg Ryan στο You’ve got Mail (για το look φουστανάκι μάλλινο κοντό/στενό και χοντρό καλσόν από κάτω… και φυσικά flat παπούτσια).
7. Όλα τα έργα της Juliette Binoche και οτιδήποτε φοράει ή κάνει. Ακόμα και στο Unbearable Lightness of Being που παίζει την Τσεχοσλοβάκα βλάχα με εμπριμέ φόρεμα με κουμπιά μπροστά και τσεμπέρι στα μαλλιά. Αυτό ήθελα. Να μαζεύω ντομάτες στην ποδιά μου. Και να φορώ Wellington boots χρώματος χακί.
8. Τη Ziyi Zhang στο House of Flying Daggers (αν οι Κινέζες πριν 3000 χρόνια ήταν έτσι, θέλω να γίνω και εγώ Κινέζα τυλιγμένη με τα 3 τόπια ύφασμα)
9. Τη Scarlet Johansson στο Girl with a Pearl Earring (μόνο να βλέπεις αυτό το έργο θέλεις να βάλεις χειμερινά ρούχα. Τελεία. Ακόμα και του 17ου αιώνα.)
10. Την Franka Potente στο Run Lola Run (θερμές ευχαριστίες στα χρωμοσαμπουάν της L’Oreal και κάτι πατσουλιά αγνώστου προελεύσεως από το Camden Market) Απορώ πως έχω ακόμα μαλλιά.
11. To Matrix (όταν το βλέπεις, δεν σου δημιουργείται μια ακαταμάχητη επιθυμία να βγεις έξω και να αγοράσεις leather ρούχα??)
12. Οι απίστευτες κίτρινες φόρμες και κίτρινα αθλητικά παπούτσια της Uma Thurman στο Kill Bill Vol.I και το τέλειο leather jacket που φοράει στο Kill Bill Vol. II.
13. Για φέτος, αποφάσισα να ταυτιστώ με την Diane Lane. Επειδή είναι 41 χρονών και είναι γκομενάρα. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι οι γυναίκες φτάνουν στο peak τους μετά τα 30 τους. Και επειδή με συμφέρει.

Σημείωση: Τα πιο πάνω έργα δεν είναι τα αγαπημένα μου, ούτε τα θεωρώ τα καλύτερα που υπάρχουν (για όνομα). Το κριτήριο μου είναι ένα, και είναι καθαρά υποκειμενικό. Να δω μέσα στο έργο ή την ηθοποιό κάτι που μου αρέσει για να υιοθετήσω. Για τουλάχιστον 2 μέρες και μετά ας το βαρεθώ. Η λίστα δεν είναι exhaustive.

Orthodox

Τι θυμήθηκα τώρα:

Σε φάση deep and meaningful κουλτουρέ διάθεσης (στο πανεπιστήμιο που ήμουν κυρίως αθκιασερή), μέχρι και εβραϊκό έργο πήγα να δω. Ονομαζόταν “Kadosh” και πραγματευόταν τους γάμους 2 ορθόδοξων Εβραίων γυναικών (καθημερινά πράγματα – αν ζεις στο Ισραήλ). Η μια παντρεύεται το ραβίνο της από έρωτα και είναι ευτυχισμένοι, αλλά επειδή δεν κάνει παιδιά μαζί του, ο αρχι-ραβίνος διατάζει το ραβίνο της (όλοι ραβίνοι ήταν, μη με ρωτάτε) να τη χωρίσει και να πάρει άλλη γυναίκα που να είναι καρπερή. Στους ορθόδοξους Εβραίους είναι φαίνεται λόγος διαζυγίου, σε μας είναι λόγος να κερατώσεις τον άντρα σου και μετά να τον πείσεις ότι εκείνος φταίει για όλα. Ο ραβίνος της πέφτει σε βαθιά θλίψη και δίλημμα, δεν ξέρει τι να κάνει, στο τέλος μετά από σκέψη, προσευχή και έντονη εσωτερική πάλη αποφασίζει να μείνει μαζί της.

Η άλλη αδερφή είναι ερωτευμένη με μη-ορθόδοξο Εβραίο, βασικά κανονικό άνθρωπο που έχει κάνει το στρατιωτικό του και τα όλα του και δεν προσεύχεται 8 φορές τη μέρα. Οι γονείς της δεν την αφήνουν και τη θέλουν να παντρευτεί ορθόδοξο Εβραίο με τα μαύρα και τα βρουλιά στα μαλλιά (αυτά που έχουν στη θέση της φαβορίτας, δεν ξέρω πως τα λένε, καταλάβατε). Την παντρεύουν με ένα παλαβό ραβίνο που την κυνηγά να της βάλει σεντόνι για να το κάνουν την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Αυτή του κάνει ένα τρελό ζίου ζίτσου, μπουρδουκλώνεται ο ραβίνος με το σεντόνι και αυτή το σκάει τρέχοντας να πάει στο άλλο Εβραίο της, τον μη-ορθόδοξο. Την αποκληρώνουν από κόρη και εκείνη πλέον ζει με τους μη- ορθόδοξους Εβραίους. Και στην τελική, χέστηκε.

Το έργο είναι μια καρικατούρα των ορθόδοξων Εβραίων και είχαν πέσει όλοι πάνω του να το κριτικάρουν όταν βγήκε το 2000. Γι ‘αυτό και πήγα να το δω! Παρέα με μια φίλη από το πανεπιστήμιο Γαλλίδα-Εβραία. H συζήτηση κατά τη διάρκεια του έργου κινήθηκε στα πλαίσια «μα είδες τι γκόμενα είναι η πρωταγωνίστρια??» «και ο πρωταγωνιστής, αν ξυριστεί λίγο και βάλει κάτι σε γαλάζιο ή μπεζάκι, θα είναι μια χαρά γκόμενος.» Και δώστου χάχανα, και να μου λέει που στα 17 της είπε να πάει στο Ισραήλ να βρει τις ρίζες της, και να της λέω εγώ «τις βρήκες?», και να μου λέει όχι, αλλά έκανα και γαμώ τα μαυρίσματα, και να περνάμε ωραία και κάπου εκεί τελειώνει το έργο με μια σοβαρή νότα προβληματισμού.

Και μετά η φιλενάδα-Γαλλίδα-Εβραία είχε μια αναλαμπή.

«You are orthodox too right?»
«Yes. Greek Orthodox»
«So you are a fanatic?»

Ναι αμέ, όλα τάχε η Μαριωρή το fanatic της έμεινε.

«No. Greek Orthodox are not fanatics» (καλά, σηκώνει συζήτηση το θέμα) «they just follow the old way, the orthodox way of practicing religion». (αλλά μην με ρωτήσεις άλλα διότι δεν έχω ιδέα)
«So you don’t make love with the sheet?» (ήταν όντως καθοριστικό σημείο του έργου)
«No, only with handcuffs and leather toys»
«You are joking!!»
«Always»

Χάπι Μπέρθντει

Χρόνια Πολλά στη γιαγιά Μαγκάιβερ που έχει σήμερα τα γενέθλια της!!!

Δεν θα πω πόσων ετών γίνεται διότι δεν θέλουμε να πλακώσουν παλαιοντολόγοι από τα πέρατα της Γης για να τη μελετήσουν. Θα αναφέρω μόνο ότι όταν γεννήθηκε η γιαγιά Μαγκάιβερ:

- ήμασταν ακόμα μια αποικία των Άγγλων και το βιβλίο “Bitter Lemons” δεν είχε ακόμα γραφτεί
- δεν είχε ανακαλυφθεί η ατομική βόμβα ούτε και η πράσινη γραμμή
- ο Χίτλερ ήταν ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης που ζούσε στη Βιέννη
- ο Μακάριος ξεκινούσε την αποτυχημένη καριέρα του ως μοναχός στο μοναστήρι του Κύκκου
- οι Τουρκοκύπριοι ήταν κανονικοί άνθρωποι
- ο Walt Disney ζούσε
- η Ελισάβετ της Αγγλίας δεν είχε γίνει ακόμα βασίλισσα (και ήταν ευτυχισμένη)
- το Sea Satin στη Μύκονο δεν είχε ακόμα ανοίξει… (καλά, άσχετο)
- κανένας δεν είχε σκοτωθεί από δικοινοτικές ταραχές. Ο όρος «δικοινοτικές ταραχές» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο.
- Αρκετά.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι λοιπόν, μια δυναμική Παρθένος. Για σήμερα το ωροσκόπιο της λέει ότι

«η επιρροή πέντε πλανητών και ο Άρης, η Μαύρη Σελήνη και οι δεσμοί στο ζώδιο σας, φορτίζουν έντονα το κλίμα αυτής της περιόδου. Ελέγξετε υπόγειες κινήσεις, τόσο στον επαγγελματικό όσο και τον προσωπικό τομέα, και μην πανικοβάλλεστε εύκολα από ανατροπές.»
(όποιος κατάλαβε να μου φτύσει)

Η γιαγιά Μαγκάιβερ χθες το βράδυ μας πήγε σε ταβέρνα να τα σπάσουμε (2 ποτήρια και ένα πιάτο για να είμαι ακριβής) και σήμερα θα μαζευτούμε στο σπίτι της για να τραγουδήσουμε το Happy Birthday και να σβήσουμε κεράκια. Με τόση ζέστη που έχει δεν βρήκαμε εθελοντή να πεταχτεί μέσα από την τούρτα, αλλά δεν πειράζει διότι το menu δεν θα περιλαμβάνει τούρτα on the first place, διότι η γιαγιά Μαγκάιβερ είπε ότι θέλει να «παντρέψει» το μοντέρνο με το παραδοσιακό, γι’ αυτό τα κεράκια θα τοποθετηθούν πάνω σε ένα …. γαλατομπούρεκο.

Οι περισσότερες φίλες της γιαγιάς Μαγκάιβερ ζουν (με μικρά κινητικά κυρίως προβλήματα), που δείχνει ότι η Κύπρος έχει long life expectancy και ταυτόχρονα κλείνουν τα κακά στόματα που μας θέλουν να είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα στα πρόθυρα εξάλειψης, πλην όμως είναι όλες χήρες, που δείχνει επίσης ότι το long life expectancy χαμογελά μόνο στις γυναίκες διότι του κάθονται και έχουν βρει το μυστικό της ευτυχίας όπως και η Πολυάννα.

Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι η καλύτερη φίλη της γιαγιάς Μαγκάιβερ απουσιάζει σε ορεινό θέρετρο της Κύπρου, όπου αποσύρεται κάθε καλοκαίρι ανελλιπώς από το 1962 για να παραθερίσει και να παίξει κουμκάν με το υπόλοιπο καρέ φιλενάδων. Κάποτε το καρέ είχε και άντρες.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ δεν παίζει κουμκάν και δεν είναι μέλος του καρέ, προτιμά κάτι πιο exciting όπως το Playstation και το θαλάσσιο σκι. (και αν τα διαβάσει όλα αυτά θα μου πει σαν δεν ντρέπομαι να λέω ότι της αρέσει το θαλάσσιο σκι. ΟΛΟΙ ξέρουν ότι προτιμά το deep sea diving.)

Η γιαγιά Μαγκάιβερ μας λέει είναι ευτυχισμένη διότι για τη γενιά της θεωρείται απόλυτα επιτυχημένη. Πάντρεψε τα παιδιά της, τα εγγόνια της και έχει μέχρι και δισέγγονα. Ο παππούς Μαγκάιβερ μας άφησε πριν 14 χρόνια αλλά είμαστε όλοι εμείς να της κρατάμε συντροφιά. Αυτά είναι σημαντικά πράγματα. Είναι μέρος της ζωής και πρέπει να τα αποδεχόμαστε, όπως και ότι το «Καλημέρα Ζωή» τέλειωσε.

Μου ζήτησε να της πάρω ένα βιβλίο να διαβάζει τώρα που έχει ελεύθερο χρόνο. Της αγόρασα το «Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις» της Χρύσας Δημουλίδου. Νομίζω θα της αρέσει.

R.I.P.

Ο καύσωνας τελικά αποδείχθηκε ακριβός. Εκτός από το air condition (που αντικαταστάθηκε από νέο, ενισχυμένο που δουλεύει τέλεια και έχει και φτερά) έσπασα και το κινητό μου. Δηλαδή, δεν το έσπασα ακριβώς, έπαθε κάτι σαν εγκεφαλικό (κόλλησε και ακινητοποιήθηκε). Δεν ξεκολλούσε με τίποτα και έμεινε να με ρωτά αν θέλω να στείλω μήνυμα, στο οποίο απάντησα «ναι», μετά «όχι», μετά «cancel», μετά «delete», μετά «ας το διάολο», μετά «άησιχτίρ», μετά «μαλακοNokia δεν θα με τρελάνεις εσύ εμένα», μετά το κούνησα πάνω κάτω, μετά το χτύπησα στην άκρη του τραπεζιού λίγο μήπως και συνέλθει, μετά το χτύπησα με φόρα στο τραπεζάκι του σαλονιού και έσπασα την οθόνη, μετά έβγαλα την μπαταρία (σημειώνω ότι σε όλα αυτά το κινητό ακόμα ρωτούσε αν θέλω να στείλω μήνυμα), μετά φώναξα του Έτερου που έκανε διάφορα μαγικά (ηλεκτροσόκ, του βάλαμε ορό, αίμα Ο θετικό, ένεση αδρεναλίνης, του μιλήσαμε γλυκά, τα πάντα) και….

μετά κακάρωσε και δεν ανένηψε. Ποτέ. Ξανά.

We are loosing him Carter!!!!

Ακολούθησε το δυνατό λευκό φως στην άκρη του τούνελ που το καλούσε και τώρα βρίσκεται με τους συγγενείς του, τα παλιότερα Nokia (που δεν θυμάμαι τον αριθμό τους) και το τηλέφωνο του Arthur Graham Bell.

Τώρα Ουρανέ μου…

Τώρα ουρανέ μου, Βρόντησε ,

Τώρα ουρανέ μου, Βρέξε

ρίξε στους κάμπους την βροχήν

και στα βουνά το χιόνι

στου πικραμένου την αυλή

τρία γυαλιά φαρμάκι

το να πίνει την αυγή

τ’ άλλο το μεσημέρι

το τρίτο το πικρότερο

στο δείπνο όταν δειπνάει.

Από την άλλη μεριά οι Έλληνες κλαίνε τον Πάτροκλο ολόκληρη τη νύχτα:

<<Είπε και εις όλους κίνησε τον πόθον των δακρύων κι η αυγή τους ήβρε ολόγυρα στο λείψανο να κλαίουν>>.

(Αλλά ας μην το παραχέσουμε)

Και εγώ έμεινα χωρίς κινητό, μια καλαμιά στον κάμπο.

Το πρόβλημα δεν είναι να αγοράσεις καινούργιο κινητό. Το πρόβλημα είναι που κάθε καινούργιο κινητό έρχεται μαζί με manual στο μέγεθος της εγκυκλοπαίδειας Britannica (και οι 24 τόμοι) και δεν μαθαίνεται με τί-πο-τα. Όχι, δεν είναι λύση να αγοράσω το ίδιο κινητό με αυτό που είχα, διότι αυτό που είχα είναι τόσο παλιό που δεν υπάρχει πλέον στα καταστήματα. Ήταν κάτι σαν αντίκα. Και ήταν και στο μέγεθος του «Τιτανικού» για να μην το χάνω.

Πρέπει όμως να κάνω την υπέρβαση και να αγοράσω άλλο. Προς το παρόν κυκλοφορώ με ένα δανεικό της αδερφής μου που αντί να χτυπά κανονικά (με ήχο τηλεφώνου και όχι παναήρι) τραγουδά Τάμτα (όχι το «Τρο-με-ρό», το άλλο που αντί να μιλά συλλαβίζει, πως το λένε, «Φταίς»!!)

Εννοείται ότι κανένας δεν μου δείχνει πώς να αλλάξω τον ήχο και χασκογελούν σαν ηλίθιοι όταν χτυπά και χτυπούν παλαμάκια.

Η τελευταία μου ελπίδα ήταν ο Μπαρμπαπάπα που με ρώτησε αν έχω Bluetooth, στο οποίο απάντησα «βουρτσίζω τα δόντια μου καθημερινά, ευχαριστώ», και μετά που είπε ότι δεν ξέρει πώς να μου βγάλει την Τάμτα, αλλά αν θέλω να μου στείλει κάτι ringtones που έχει στο δικό του τηλέφωνο. Στην ερώτηση «τι τραγούδια έχεις» μου απάντησε «Ξυλούρης- Ήτανε μια φορά, Ξυλούρης – Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί, και κάτι του Νταλάρα.»

Όταν βρω τα κουμπιά θα το βάλω στη δόνηση και όταν…. δονείται θα κάνω όπως τη Meg Ryan στο When Harry met Sally. Στη σκηνή στο καφέ με τον Billy Crystal, εννοείται.

Navy blue

Οι διακοπές για μένα τέλειωσαν και πρέπει desperately να βρω την επόμενη ενασχόληση που θα μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι να χειμωνιάσει, ή έστω να αρχίσει το νέο πρόγραμμα της τηλεόρασης. Η ενασχόληση αυτή πρέπει να είναι stimulating, να αποκτήσω μια άλφα γνώση και να μπορώ μετά να τη χρησιμοποιήσω προς όφελος μου (άρα αυτόματα το εργόχειρο αποκλείεται).

Έχοντας σκεφτεί αρκετά το θέμα τις ατέλειωτες ώρες που καθόμουν αραχτή στην παραλία και έδρωννα διαβάζοντας διάφορα βιβλία, κατέληξα ότι έφτασε η ώρα και η στιγμή για μένα να μάθω…. ιστιοπλοΐα.

Τα πλεονεκτήματα του να ξέρεις να … αρμενίζεις είναι αναρίθμητα:

- δεν συνωστίζεσαι στις παραλίες με την ομπρελλού σου διότι παρκάρεις το κότερο όπου σου αρέσει. Άσε που μπορείς να κοντέψεις και στις πιο απροσπέλαστες παραλίες και να είσαι μόνος σου.
- δεν συνωστίζεσαι σε παραλιακά θέρετρα διότι μένεις πάνω στο κότερο σου σε καμπίνα με όλα τα κομφόρ.
- είσαι ανεξάρτητος και πάς όπου θέλεις (παραλιακά τουλάχιστον) χωρίς να πρέπει να συνδυάσεις ώρες αεροπλάνων και πλοίων της γραμμής που χαλάνε και είναι συνήθως γεμάτα. Κανονίζεις το ταξίδι σου εσύ.
- αποκτάς μια αίσθηση ελευθερίας, ο αέρας φουσκώνει τα πανιά και σε πάει παντού, μέχρι και το γύρο του κόσμου μπορείς να κάνεις, είσαι ανεξάρτητος και ωραίος (ok, εδώ αντιγράφω national geographic).

Με τα πιο πάνω υπόψη μου, πρόσεξε vision που μου έρχεται:

Απόγευμα. Ο ήλιος δύει στον ορίζοντα και ο ουρανός είναι χρώματος πορτοκαλορόζ. Από τα ηχεία (που φαντάζομαι θα διαθέτει το κότερο) ακούγεται μια ελαφριά latin μουσική (και bossa nova, δεν έχω πρόβλημα) που «ανεβάζει τη διάθεση» αλλά παράλληλα σε χαλαρώνει (πως το κάνει αυτό δεν ξέρω, φαντασίωση περιγράφω). Το κότερο είναι πεντακάθαρο και αστραφτερό και όλα τα πανιά είναι διπλωμένα και συγυρισμένα. Με βλέπω με navy blue shorts και το από πάνω του μαγιού (δίνουμε προσοχή στη λεπτομέρεια, και ναι, έχω ΚΑΙ τέλειους σχηματισμένους κοιλιακούς), ξυπόλυτη να περιφέρομαι στο κατάστρωμα με ένα κοκτέιλ στο χέρι. Ο Έτερος (τιμής ένεκεν μπαίνει μέσα στη φαντασίωση, όχι όμως ως μαλλιαρός Hemingway με πίπα στο στόμα και το τιμόνι στο χέρι διότι δημιουργούμε κυριλέ ατμόσφαιρα και όχι το σκηνικό για την παραγωγή του Μόμπυ Ντικ), στέκεται στο κατάστρωμα όπου κάνει barbecue και ετοιμάζεται να ψήσει διάφορα ψαρικά (τα οποία να προσθέσω casually ότι είναι ΦΡΕΣΚΑ). Οκ, τον βλέπω και ελαφρώς πιο γυμνασμένο απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Στο κατάστρωμα κάθονται χαλαρά και 2-3 άλλοι φίλοι συν-ιστιοπλόοι (με navy blue shorts και αυτοί) που απολαμβάνουν το απόγευμα πίνοντας κοκτέιλ και καπνίζοντας slim τσιγάρα.

Εν πάση περιπτώσει, δεν φυσάει καθόλου (διότι δεν θέλουμε να κινηθούμε από τη θέση μας) και βρισκόμαστε σε ένα τέλειο κόλπο με δασώδες βουνό που καταλήγει στη θάλασσα. Μικρά φωτάκια σιγά-σιγά ανάβουν στην παραλία και το σκηνικό συμπληρώνεται με την ευχάριστη τσίκνα του barbecue. Πασάδες.

Αν σας θυμίζει τη διαφήμιση του Martini ή των τσιγάρων Papastratos αυτό ήθελα να περιγράψω.

Τι θα συμβεί στην πραγματικότητα:

- τα πλεούμενα κινούνται (νόμος της φυσικής) και εμένα με πιάνει ναυτία. Μόνο που με σκέφτομαι να περπατώ στο κατάστρωμα με κοκτέιλ στο χέρι ανακατεύομαι.
- άσε που τα μαλλιά μου θα γίνουν ένα χάλι μαύρο από τον αέρα και την υγρασία.
- για να πάμε από την Κύπρο μέχρι τα ελληνικά νησιά, θέλουμε τουλάχιστον 2 μέρες (νομίζω). Με 20 μέρες το χρόνο άδεια, πως θα κάνουμε το γύρο του κόσμου?
- και more importantly, με τι λεφτά??
- τα μαθήματα ιστιοπλοΐας δεν είναι τόσο φτηνά και δεν είναι κάτι που μαθαίνεις στο πιτς φιτίλι. Χρειάζεται επιμονή, μεράκι και ενδιαφέρον. Πραγματικό ενδιαφέρον.
- και τα μαθήματα να κάνεις, τα ίδια τα κότερα είναι πανάκριβα να τα αγοράσεις και ακόμα πιο ακριβά να τα συντηρείς.
- και δεν είμαι η Μαρίνα Βερνίκου.
- φτου.
- barbecue άραγε μπορείς να κάνεις στο κατάστρωμα?

Πιο πιθανό σενάριο:

Να αποκτήσω μαθητική άδεια οδήγησης μικρού ταχύπλοου σκάφους (speed boat ας πούμε) που όπως με πληροφορούν είναι κάτι σαν να βγάζεις μαθητική άδεια οδήγησης (μαθαίνει τους κανονισμούς παπαγαλία και σου δίνουν την άδεια). Τα δε speed boats που θα δικαιούσαι να οδηγείς με αυτή την άδεια θα είναι κάτι σαν πλεούμενα μηχανάκια (chally της θάλασσας) που μπορείς να ενοικιάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις το γύρο του κόσμου με αυτά. Ούτε καν το γύρο της παραλίας. Άντε τώρα να φανταστείς τον Papastratos σε αυτά.

Συνέχειες

Σε μια ακόμα αποκλειστικότητα που μου ήρθε ουρανοκατέβατη καθώς καθόμουν ακίνητη στο γραφείο, σας αποκαλύπτω τι θα συμβεί στον δεύτερο κύκλο της σειράς «2 μέρες μόνο» (αν και εφόσον δεηθούν να μας το συνεχίσουν).

Για να θυμηθούμε λίγο τι συνέβηκε μέχρι τώρα, να αναφέρω ότι σε 2 επεισόδια μόνο (τόσο μου φάνηκε) προλάβαμε και είδαμε:

- sex μεταξύ παντρεμένων
- sex στα αποχωρητήρια του Μεγάλη Βρετανία
- λεσβιακό sex
- ένα πολύ καρπερό one night stand
- sex στο Παρίσι
- σχεδόν sex με ανάπηρο

Επομένως, αν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα καταφέραμε να δούμε όλες τις πιο πάνω στάσεις, τότε με τη μέθοδο του elimination λογικά έχουμε ακόμα να δούμε:

- sex με ζώα
- σαδομαζοχισμό
- παρτούζα (δεν ξέρεις καμιά φορά, το τρίπτυχο Λούλης/ Παπακαλιάτης/ Παπαδοπούλου μπορούν να κάνουν θαύματα)
- sex με την προοπτική διάπραξης ενός φόνου στο τέλος

Και βεβαίως, έχουμε να αναμένουμε τουλάχιστον μια φυγή προς ερημικό νησί από πρωταγωνιστή που θέλει να σκεφτεί (θυμίζω ότι ήδη καλύψαμε Παξούς, Σύρο και Ύδρα από άλλες σειρές, επομένως σειρά τώρα ίσως έχουν τα Δωδεκάνησα, ή Κρήτη ή Σποράδες). Παρακαλώ η φυγή να γίνει έγκαιρα ούτως ώστε να ξέρουμε που θα κλείσουμε να πάμε του χρόνου.

Σε περίπτωση που δεν σας ενδιαφέρει ο Παπακαλιάτης και τα διλήμματα του, από το φθινόπωρο θα υπάρχει νέα σειρά κυπριακής παραγωγής που θα σας γελάσω πως ονομάζεται διότι όποτε δείχνει trailer αλλάζω αυτόματα κανάλι. Αυτά που πρόλαβα να δω είναι άκρως αποκαλυπτικά μιας δραματικής σειράς με χαρακτήρες που έχουν έντονα διλήμματα και ενδυματολογικές ανησυχίες, άφθονη τρίχα και νεύρο, και ίσως περιλαμβάνει σκηνές που θα σκανδαλίσουν (αν είστε άνω των 86 χρονών). Για τους λάτρεις της Βασιλικής να αναφέρω ότι τα μαθήματα τουρκικής γλώσσας φέτος πρέπει να συνεχιστούν αναγκαστικά στα επιμορφωτικά κέντρα της περιοχής σας, διότι δεν θα έχει δεύτερο κύκλο. Τσιόκ γκιουζέλ!!

Πάντως δεν θα έλεγα όχι για Σύνορα της Αγάπης.

Η λογοκρισία και η υποκρισία κάνουν ρίμα

Για το έργο «Ακάμας» και την ιστορία της επιχορήγησης του Υπουργείου Παιδείας (ή μάλλον την απόσυρσης της επιχορήγησης), πρώτη φορά διάβασα εδώ. Από τότε, σχεδόν κάθε εβδομάδα βλέπω στις εφημερίδες σχετικά άρθρα, πότε υπέρ του σκηνοθέτη και πότε κατά. Το τελευταίο άρθρο που διάβασα είναι στον σημερινό «Πολίτη» με τίτλο «περί του κινηματογραφικού έργου ΑΚΑΜΑΣ ο λόγος». Το άρθρο γράφτηκε από τον κ. Δημήτρη Στεργιούλη, διευθυντή του 2ου δημοτικού σχολείου Κιάτου «Ευαγόρας Παλληκαρίδης».

Πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να ανοίξω χάρτη να βρω που είναι το Κιάτο διότι δεν το είχα ξανακούσει. Είναι στην Ελλάδα, στην Κορινθία συγκεκριμένα. Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση που ένα ελληνικό σχολείο πήρε το όνομα του από ένα Κύπριο αγωνιστή (υπάρχουν άλλωστε εκατοντάδες Έλληνες to choose from, πως και προτίμησαν τον Κύπριο?) Ψάχνοντας, έμαθα ότι ο συγκεκριμένος διευθυντής είναι fan του Παλληκαρίδη και η εισήγηση για την ονομασία του σχολείου έγινε από τον ίδιο διότι όπως εξήγησε στην εισήγηση του «… η προσωνυμία των Σχολείων στοχεύει, συν τοις άλλοις, να δώσει στους τροφίμους του παράδειγμα προς μίμηση.» Τον ίδιο τον Παλληκαρίδη ο καλός διευθυντής τον παρομοιάζει με «… ποιητική βρυσομάνα, ένα Βεζούβιο πατριωτικής δράσης, ο άνεμος της λεβεντιάς, της ομορφιάς η πούλια…»

Μιλάμε για περίπτωση. Ο Περίανδρος Πώποτας των δασκάλων.

Όπως είναι φυσικό, ο καλός διευθυντής καταφέρεται εναντίον της κινηματογραφικής ταινίας και υπεραμύνεται της απόφασης του Υπουργείου να αποσύρει την επιχορήγηση. Παραπέμπει στην «…λιτή σε ύφος, αλλά μεστή σε περιεχόμενο και κρυστάλλινη σε διαύγεια και σαφήνεια ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου…»

Μερικά αυθαίρετα συμπεράσματα:
- θέλει προαγωγή αλλά γλείφει το λάθος κώλο (δεν είμαι σίγουρη αν το Υπουργείο μας είναι καλό μέσο για το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας)

- από διευθυντής δημοτικού, σε ποια θέση προάγεσαι??
- όταν κάθεσαι για τρεις μήνες το καλοκαίρι κάνεις τα πάντα για να μην βαρεθείς.
- δηλαδή τα δύστυχα Κορινθιοτόπουλα μαθαίνουν για τους Κύπριους αγωνιστές του 1955-59????

Προειδοποιεί μάλιστα ότι «…όσοι προσπαθούν να βεβηλώσουν τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59 και να κατεβάσουν από το προσκυνητάρι της ιστορίας τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη ματαιοπονούν. Όσα μέσα και αν διαθέτουν δε θα πετύχουν το σκοπό τους, γιατί θα βρουν απέναντι τους, τείχος ανυπέρβλητο, το Έθνος των Ελλήνων.»

Και το Σύνδεσμο Κυπρίων Αγωνιστών, τη μόνη οργάνωση αυτό-εντεταλμένη να μας καθοδηγεί πώς να σκεφτόμαστε, διότι «όποιος συλλογάται σύμφωνα με τη συμφωνημένη και επιβαλλόμενη γραμμή ιστορικής σκέψης και προπαγάνδας, συλλογάται καλά (αυτό που ακούτε είναι τα κόκαλα του Ρήγα Φεραίου που τρίζουν). Ο αγώνας άλλωστε είναι κοτσιανιασμενος στο όνομα τους και ουαί και αλίμονο για όποιον πει κάτι διαφορετικό.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι το έργο του είναι κυρίως μια ιστορία αγάπης, με background πολιτικά γεγονότα. Δεν έχει ως θέμα του τον αγώνα, ούτε τους αγωνιστές και η χρήση του ονόματος Ευαγόρας παραπέμπει στον αρχαίο Ευαγόρα, βασιλιά της Σαλαμίνας και όχι τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους πολέμιους του έργου, που θεωρούν ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να παρουσιάσει με αρνητικό τρόπο τον αγώνα και τους αγωνιστές και αυτό βεβαίως βεβαίως είναι ανεπίτρεπτο διότι ως γνωστόν ο αγώνας ήταν τίμιος και αγνός (τουλάχιστον για αυτούς που σκοτώθηκαν νωρίς, καλή ώρα όπως τον Παλληκαρίδη που δεν έζησε να δει τα κατορθώματα της συνέχειας).

Αν δεν γινόταν τόση φασαρία, ούτε που θα έπαιρνα χαμπάρι ότι γυρίστηκε αυτό το έργο. Τώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω να το δω αν προβληθεί τελικά οπουδήποτε. Δεν είσαι καλά που θα χάσω αυτό το γεγονός!!!

Επί του θέματος: Διαφωνώ με την προσέγγιση του καλού διευθυντή. Ακόμα και αν το έργο εμμέσως θέλει να πει κάτι για τον αγώνα, πρέπει να αφεθεί να το πει (προσωπικά πιστεύω ότι το έργο αφορά τη σχέση ελληνοκυπρίων- τουρκοκυπρίων και όχι τους αγωνιστές). Η τέχνη, δεν είναι μόνο όμορφα χρώματα σε καμβά. Η τέχνη, όταν δεν είναι κατά παραγγελία από κοσμικούς κύκλους και ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν γίνεται ελεύθερα θέλει να περάσει μηνύματα, είναι πολιτικοποιημένη, και πολλές φορές γίνεται προκλητική (για να δείξει ακριβώς πιο έντονα αυτό που θέλει να πει). Ο κινηματογράφος, εφόσον είναι η έβδομη μορφή τέχνης, περνά και αυτός μηνύματα. Οποιαδήποτε παρεμβολή στο έργο, συνιστά λογοκρισία. Αυτό που θέλω να πω και δεν μου βγαίνει συγκροτημένα, είναι ότι και να λέει το έργο (καλά ή κακά για οτιδήποτε) πρέπει να αφεθεί και στην τελική να μπορεί να κριθεί από τον κόσμο που θα το δει. Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τα μηνύματα που μπορεί να περάσει? Η μάλλον, γιατί όλοι αυτοί οι αυτό-εντεταλμένοι «υπερασπιστές της ελευθερίας μας» φοβούνται τόσο πολύ την διαφορετική άποψη, όταν υπάρχει?

Είναι ρητορική η ερώτηση.

Τείχος ανυπέρβλητο είναι αυτό που βλέπω??

E=mc2

Πρόσεχε τι διαβάζεις στην παραλία.

Εξηγώ:

Στο τελευταίο ταξίδι μου στο Λονδίνο (τότε που ταξιδεύαμε χωρίς τα νάιλα και παίρναμε τις κρέμες μας on board) αγόρασα από το WHSMITH του αεροδρομίου 3 βιβλία σε προσφορά. Αυτά ήταν:

- A short History of Tractors in Ukranian της Marina Lewycka
- Holy Fools της Joanne Harris
- A Short History of Nearly Everything του Bill Bryson

Δεν ξέρω καλά κανένα από τους 3 συγγραφείς και τα βιβλία τα αγόρασα randomly (και όπως είπα, ήταν σε προσφορά). Απλώς πρόσεξα ότι το Holy Fools γράφτηκε από την τύπισσα που έγραψε το Chocolat (άρα υπέθεσα θα περνούσε ευχάριστα η ώρα στην παραλία διαβάζοντας το- θα ήταν ένα στάδιο πιο πάνω από Άρλεκιν), τα Ουκρανικά τράκτορς ήταν στην πραγματικότητα μια ιστορία με μια Ουκρανή που παντρεύεται ένα Άγγλο ξεμωραμένο γέρο (πρώην Ουκρανό υπήκοο) για την Ευρωπαϊκή υπηκοότητα (το οποίο με συνόδευσε ευχάριστα στις διακοπές στην Ελλάδα) και το τρίτο το αγόρασα διότι έχω ένα κόλλημα με οτιδήποτε ιστορικό και υπέθεσα θα αναφερόταν σε ιστορικά γεγονότα και κουτσομπολιά.

Έχοντας διαβάσει τα πρώτα 2 (το Holy Fools δεν το συστήνω, καμία σχέση με Chocolat, προσπαθεί να πει μια ιστορία περί τα 1610 στη Γαλλία αλλά καταφέρνει να σε κάνει να το βαρεθείς σε περίπου 3 σελίδες. Αν είσαι του στυλ που θα διάβαζες μια μεσαιωνική ιστορία χωρίς να αυτοκτονήσεις από την πλήξη, συστήνω τα βιβλία της Tracy Chevalier «Girl with a Pearl Earring» και το «The Lady and the Unicorn». Η γυναίκα κάνει απίστευτες έρευνες σε θέματα που δεν ασχολείται κανένας και μετά κάθεται και γράφει μια φανταστική ιστορία, που όμως τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται και οι λεπτομέρειες επαληθεύονται ιστορικά. Μου έκανε τόση εντύπωση όταν διάβασα το Girl with a Pearl Earring, που σηκώθηκα και πήγα στην Ολλανδία για να δω πίνακες του Van der Meer και να πάω στο Delft. Και μετά μου πέρασε). Αλλά ξεφεύγω από το θέμα.

Το τρίτο βιβλίο πήγε εκδρομή στα Λουτρά της Αφροδίτης. Εκεί ανακάλυψα ότι δεν ήταν βιβλίο που πραγματευόταν οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός αλλά εξηγούσε κοσμογονία, φυσική και χημεία. Για κάποιον που έκανε φυσική 2 χρόνια στο σχολείο με το ζόρι, να κάθεται στην παραλία και να ανακαλύπτει με τρόμο ότι κρατά ένα βιβλίο φυσικής στα χέρια του, είναι μεγάλο σοκ. Άφησα αμέσως το βιβλίο και θυμήθηκα την καθηγήτρια της φυσικής (τρομακτικό vision, να προσθέσω). Το πρόβλημα ήταν ότι ήμασταν σε μια παραλία που σε απόσταση 3 χιλιομέτρων δεν υπήρχε τίποτε άλλο να διαβάσεις ή να κάνεις εκτός από το να κολυμπάς. Πόσο κολύμπι όμως θα κάνεις? Χρειάζεσαι κάτι να διαβάζεις.

Με επιφύλαξη ξαναπήρα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω. Και έγινε το θαύμα!!! Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο σε γλώσσα που καταλαβαίνει και ο πλέον άσχετος για φυσικά φαινόμενα, χημικές ενώσεις, πως εξελίχθηκε η επιστήμη της φυσικής και η κβαντική φυσική, το Milky Way, το continental drift τα …πάντα. Όταν σε πλημμυρίζει η γνώση (ή τουλάχιστον σε πλημμυρίζει η γνώση με καθυστέρηση 15 χρόνων διότι τις βασικές πληροφορίες αυτές έπρεπε να τις είχες μάθει από το σχολείο) θέλεις να τη μοιραστείς με όλο τον κόσμο. Η μόνη μάζα ατόμων δίπλα μου (atoms όχι persons) που ασκούσε πίεση στο κρεβατάκι της θάλασσας όμως ήταν ο Έτερος.

- Έτερε χρυσέ μου (θριαμβευτικό ύφος), ξέρεις πως μετρήθηκε η απόσταση του φεγγαριού από τη Γή?
- Με τριγωνομετρία, από τους αρχαίους Έλληνες. Όταν ξέρεις την απόσταση της μιας πλευράς ενός τριγώνου και πόσες μοίρες έχουν οι 2 γωνίες από τις 3 του, μπορείς να υπολογίσεις τα υπόλοιπα.
- ……………

Μερικά άτομα είναι γεννημένοι ξερόλες.

Και κάποιοι άλλοι άσχετοι τους παντρεύονται.

Ή απλώς οι άσχετοι θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο το μάθημα όταν έπρεπε, και να διαβάζουν ΚΛΙΚ λιγότερο.

Για να μην χρειάζεται να διαβάζουν φυσική και τριγωνομετρία στην παραλία 15 χρόνια αργότερα.

Έστω και κατά λάθος.

Γνώρισα την Κύπρο, αγάπησα τη Λευκωσία

Random πράγματα που έμαθα το τετραήμερο που πέρασε:

- Δεν υπάρχει φρέσκο ψάρι στην ευρύτερη περιοχή Πόλης Χρυσοχούς, Λατσιού και Πωμού (οι ταμπέλες που βλέπετε είναι μόνο για show). Εξακριβωμένο μετά από εκτενείς έρευνες και μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής. (ο Πύργος Τυληρίας είναι απομονωμένο χωριό και δεν περιλήφθηκε στην έρευνα). Οι κάτοικοι της περιοχής χαρακτηριστικά ισχυρίζονται ότι το καλοκαίρι απλώς δεν τρώνε ψάρι. Ολόκληρη η περιοχή διαθέτει μόνο 2 οργανωμένες τράτες που βγαίνουν για ψάρεμα οι οποίες είναι αποκλειστική ιδιοκτησία 2 συγκεκριμένων ταβερνών. Μην νομίζετε όμως ότι αν πάτε σε αυτές τις 2 συγκεκριμένες ταβέρνες θα σας σερβίρουν φρέσκο ψάρι. Όχι καλοί μου, το φρέσκο ψάρι φυλάγεται για τους φίλους και γνωστούς, που θα μιτσοκαμμίσουν με το σωστό τρόπο στον ιδιοκτήτη μόλις μπουν μέσα στην ταβέρνα και θα τους σερβίρει ότι έπιασε. Και εννοείται ότι ακόμα και αν ξέρεις το μιτσοκάμμισμα το σωστό, το σύνθημα και το παρασύνθημα, πρέπει να εμφανιστείς στην ταβέρνα για φαγητό πριν τις 1 το μεσημέρι. Μετά πλακώνουν οι βάρβαροι και ούτε ο μάγειρας δεν ξέρει τι σου σερβίρει. ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΔΕ ΛΕΥΚΩΣΙΑΤΗΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΟΥ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ. Καλύτερα να φας ένα σάντουιτς διάφορα από το σαντουιτσίδικο «Κλεόβουλος ο Πρόσφυγας» που βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένος στο στρίψιμο του δρόμου προς Κάθηκα. Κάτω από τις δροσερές χαρουπιές και το νανουριστικό ήχο της γεννήτριας.

- Όλα αυτά τα ωραία εξοχικά που βλέπεις στην περιοχή (καλά, όχι όλα, μερικά συναγωνίζονται τη Δυναστεία στο καρακιτσαριό) είναι πανάκριβα και πρέπει να γίνεις δωρητής οργάνων or something για να μπορέσεις να αγοράσεις ένα. Εν πάση περιπτώσει, τα εξοχικά σε στρατηγικές τοποθεσίες είναι ήδη αγορασμένα από Ρώσους, Άγγλους και Γερμανούς που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ακόμα και το διπλάσιο απ’ ότι πραγματικά αξίζουν αυτά τα νεόκτιστα εξοχικά. Ως αποτέλεσμα, οι τιμές των ακινήτων της περιοχής έχουν αυξηθεί σε τέτοιο σημείο, που το 60% των νέων απλώς δεν δουλεύει και δηλώνει επάγγελμα «εισοδηματίας» ή «developer». Κάθονται και απλώς πουλούν ένα ακίνητο που και που και με τα έσοδα ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί και οι οικογένειες τους. Δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει σχέδιο ανάπτυξης, δεν υπάρχει τίποτα. Σε 5 χρόνια το Λατσί προβλέπω θα είναι όπως την Αγία Νάπα. Υπάρχουν βέβαια κάποια λαμπρά παραδείγματα αναπαλαίωσης παραδοσιακών σπιτιών στα χωριά, αλλά αποτελούν μειοψηφία. Άσε και που χαλαμάντουρο να θέλεις να αγοράσεις, δεν αγοράζονται πλέον. Για να μειωθούν ή έστω να σταθεροποιηθούν οι τιμές των ακινήτων στην περιοχή, υπολογίζω θα πρέπει να γίνει κάτι εξωπραγματικό, όπως να λυθεί το Κυπριακό και να γίνει accessible και το υπόλοιπο 37% του εδάφους της μαρτυρικής μεγαλονήσου (τώρα ξέρετε και τι ψήφισαν οι κάτοικοι της περιοχής στο σχέδιο Ανάν).

- Ανάμεσα στους εγχώριους developers, υπάρχει μια silent «ιεραρχία» ας την πούμε. Developer, για παράδειγμα δηλώνει ότι είναι ο μέχρι πριν 4 χρόνια χτίστης που τώρα χτίζει μέσα στη γη που του άφησαν οι γονείς του και πουλά «εξοχικές επαύλεις». Με τα κέρδη του (και είναι πολλά τα λεφτά) αγοράζει και άλλη γη, χτίζει και σε αυτήν και πάει λέγοντας. Έχει πλέον το δικό του συνεργείο από Πολωνούς εργάτες και είναι σε μόνιμη κατάσταση ευφορίας (με τόσα λεφτά και εγώ θα ήμουν). Developers δηλώνουν ότι είναι και μεγαλύτερες εταιρείες όπως ο Leptos, οι Aristo Developers κ.α. Ειδικά οι Aristo Developers είναι γνωστοί διότι μόλις αγοράσουν π.χ. μια έκταση σε αγροτική ζώνη (δηλαδή πολύ φτηνά), αυτή η ζώνη ως δια μαγείας κηρύσσεται αμέσως σε τουριστική ζώνη και μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης στο maximum. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι καταφέρνουν πάντα να εκδώσουν τις απαραίτητες τοπικές εγκρίσεις και άδειες οικοδομής σε χρόνο ντε τε, τους κάνει πολύ, μα πάρα πολύ efficient (σε σύγκριση με τους πρώην χτίστες–developers που περιμένουν οι περιουσίες τους να ενταχθούν στην τουριστική ζώνη αργά αργά και σταθερά, και να εκδώσουν τις άδειες τους με τον κανονικό- αργό τρόπο).

Γιατί συμβαίνει αυτό? Ας το ονομάσουμε … διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Aristo Developers είναι το όνομα της οικογένειας. Aristo stands for Αριστοδήμου. As in Aristodimou, αδελφός/αδελφότεκνος κτλ. του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου (άλλως Ττόμης, άλλως τάχει παίξει και λίαν συντόμως θα διεξάγουμε εκλογές για ανάδειξη νέου Αρχιεπισκόπου, ελπίζουμε λιγότερο senile). Το παραμύθι μας διδάσκει ότι όταν είσαι συγγενής του Αρχιεπισκόπου στην Κύπρο σάζεσαι κανονικά (old time favorite είναι οι συγγενείς του Μακαρίου. Ας μου εξηγήσει κάποιος πως γίνεται από την Παναγιά της Πάφου όλοι αυτοί κατέληξαν να έχουν γη γύρω-γύρω όλοι από το Hilton στη Λευκωσία). Αγοράζεις γη της Αρχιεπισκοπής σε τιμές γνωριμίας. Αλλάζεις τις πολεοδομικές ζώνες at a whim. Εκδίδεις άδειες σε ταχύτητα φωτός. Κάνεις τα πάντα. Είσαι ο Flash Gordon. Άμα θέλεις, είσαι και το Gordon΄s Gin. Είσαι Θεός. Αυτά βέβαια δεν είναι άγνωστα στοιχεία. Λίγο με το περιστατικό που ξεσκεπάστηκε το senility του Αρχιεπισκόπου, λίγο τα σκάνδαλα με τη γη της Αρχιεπισκοπής, αυτά ήρθαν στη φόρα. Απλώς να αναφέρω ότι η οικογένεια συνεχίζει το μπίζνες ακάθεκτη.

Κάθε ομοιότητα με το έργο Godfather είναι καθαρά συμπτωματική και να μην οργιάζει η φαντασία σας.

Μετά από ένα τετραήμερο στα Λουτρά της Αφροδίτης και του Άδωνη, στα ορεινά χωριά της Πάφου που μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, στη φυσική ομορφιά της περιοχής και στην φιλικότητα και απλότητα των κατοίκων, αποφάσισα ότι ωραία περάσαμε, οι διακοπές τέλος, και καλά κάνω να επιστρέψω στη Λευκωσία για το δικό μου καλό.

Ευχαριστούμε που πετάξατε (τα λεφτά σας) μαζί μας.

Festivals, here I come

Πολύ μαυρίλα έπεσε. Λίγο τα νέα των ειδήσεων, λίγο τα νέα των φίλων, τι γίνεται εδώ? Κοντεύουμε να βγούμε από το πρόγραμμα.

Ψυχραιμία, ακόμα διανύουμε καλοκαίρι, η ΦΣ είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ στην Αθήνα (ναι, αγάπη μου, το κατέρριψες το ρεκόρ, έλα τώρα πίσω).

Ο Έτερος μου υποσχέθηκε τον Δεκαπενταύγουστο να με πάει σε φολκλόρ φεστιβάλ στα γραφικά βουνά της ορεινής Πάφου. Ξέρετε, σε εκείνα τα πανηγύρια που ανακυρίσσουν στο τέλος Μις Σύκο, Μις Πουρνέλλα, Μις Ρέσι, Μις Παττίχα κ.α. Πως μπορώ να αντισταθώ τον πειρασμό? Πρέπει οπωσδήποτε να πάω. Για ανθρωπολογικούς σκοπούς πάντοτε.

We are for the festivals, δεν το συζητώ.

Πάω να πιω μια μπύρα.

Η συνάντηση

Η latest πρωτοβουλία για το Κυπριακό (που strictly speaking δεν είναι πρωτοβουλία αλλά πως αλλιώς να την πω) ξεκίνησε βασικά με τη συνάντηση του Παπαδόπουλου και του Ανάν στο Παρίσι, μια κρύα μέρα του χειμώνα. Εκεί αποφασίστηκε το …επαναστατικό να προωθήσουμε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Τέλος πάντων. Ουσιαστικά, αν με ρωτάς δεν έγινε απολύτως τίποτα. Ακόμα και η απευθείας συνάντηση των Παπαδόπουλου – Ταλάτ δεν μας είπε και τίποτα καινούργιο. Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Μετά από τόσους μήνες ακόμα συζητούν πως και τι θα κάνουν στις Τεχνικές Επιτροπές. Μπλα μπλα, κωλυσιεργία και στο τέλος αδιέξοδο. Όπως πάντα. Αυτό το σπορ το τελειοποιούμε τα τελευταία 40 χρόνια. Ακόμα 10 χρόνια και θα το πατεντάρουμε ως πολιτικό κίνημα και θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια. "Πώς να ΜΗΝ βρείτε λύση σε ένα πρόβλημα. Το παράδειγμα της Κύπρου." Θα πάρουμε σίγουρα τα πρωτεία από τη Μέση Ανατολή.

Και δεν είναι ότι είναι καλοκαίρι και η περίοδος είναι νεκρή. Νεκρή είναι η διάθεση (και των δύο) από καιρό. Πως όμως να μας το πασάρουν με μαλακό τρόπο άραγε?

Η περίοδος αυτή μου θυμίζει ένα παλιό ποίημα που γράφτηκε από τον Λάκη Κοραλή περί τα 1970 στο Λονδίνο. Αλλάζοντας μόνο 2-3 λέξεις, γίνεται (πιστεύω) πολύ επίκαιρο. Σε παρένθεση και τα bold δικά μου:

Η συνέλευση (θα μπορούσε όμως να είναι «η συνάντηση»)

Η συνέλευση υπήρξε θυελλώδης
Ειπώθηκαν λόγια άπρεπα
«κατακριτέα» όπως είπε ο πρόεδρος
Ο απεσταλμένος της Κεντρικής Επιτροπής (του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ)
Βρισκόταν σε απόγνωση
Κάποιος είπε για διάσπαση (διχοτόμηση?)
Είπανε πως «τέτοια λόγια δεν λέγονται εδώ μέσα!»
Και έτσι η τάξις απεκατεστάθη.
Αφού συζητήσαμε και αποφασίσαμε
πως κάτι πρέπει να κάνουμε
πήγαμε να κοιμηθούμε.

ΣΗΜ: Το ποίημα αυτό γράφτηκε έχοντας ως θέμα τις συζητήσεις που γίνονταν εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα για τη διάσπαση του ΚΚΕ. Χωρίς να θέλω να προχωρήσω άλλο με τις ομοιότητες, το ΚΚΕ τελικά διασπάστηκε.

Αναμονή

Σκηνικό:
Σόλο μπουζούκι στο background να παίζει ένα λυπητερό σκοπό.

Η ηρωίδα:
Βλέμμα απλανές, θλιμμένο, τσιγάρο που σιγοκαίει στο τασάκι.

Κοιτάζει πέρα μακριά, αγναντεύει το πέλαγος..

Τα μακριά μαλλιά της είναι λυμένα και πέφτουν στους γυμνούς της ώμους.

Η αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια της. Βουβός πόνος. Πότε…

Πότε?

Η τηλεόραση είναι ανοιχτή χωρίς ήχο. Eικόνες από βομβαρδισμένες πολυκατοικίες περνούν γρήγορα αλλά δεν τις προσέχει….

Τον περιμένει και η καρδιά της πάει να σπάσει από την αγωνία.


ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΟΥ AIR CONDITION?????

Όταν ζεσταίνεσαι, να σκέφτεσαι container

Σε κάποια φάση το Σάββατο, το air condition στο καθιστικό άρχισε να βήχει, να βήχει να εξασθενεί μέχρι που σταμάτησε να λειτουργεί. Χάλασε. Κρέπαρε. Game over.

Ω τι συμφορά!!!

Να χαλάσει το air condition με τέτοιο καιρό είναι κακό. Πολύ κακό. Φυσικά έπρεπε να χαλάσει κατά τη διάρκεια σαββατοκύριακου που είναι όλα τα εργαστήρια κλειστά. Ποιο εύκολα κλείνεις ραντεβού με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας αυτή την περίοδο παρά με τεχνικό κλιματιστικών συσκευών. Έξω η θερμοκρασία ήταν χαλαρά 44 βαθμοί στον ήλιο και άντε 39 στη σκιά. Μέσα στο καθιστικό μας, σίγουρα η θερμοκρασία κυμαινόταν μεταξύ 39 και 44 βαθμών. Σε μια στιγμή επιστημονικής φυσικής αναλαμπής, ανοίξαμε το παράθυρο με το σκεπτικό να μπει ζεστός αέρας μέσα, να «ανυψωθεί» προς τα επάνω ως ελαφρύτερος και να μείνει από κάτω ο πιο κρύος αέρας…. Τώρα είναι καλή στιγμή να αναφέρω ότι στη φυσική ήμουν χάλια μαθήτρια, ο δε Έτερος δεν θυμάται καν να έχει διδαχθεί ποτέ του φυσική.

Και τώρα τι κάνουμε?

Δεν ξέρω γιατί, αλλά στα έργα, πολύ συχνά όταν θέλουν να παρουσιάσουν κάτι ως σέξι, βάζουν ιδρωμένα μυώδες κορμιά να διαγράφονται κάτω από στενά μπλουζάκια. Απαραίτητο να γυαλίζουν. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στην πραγματικότητα δεν νιώθεις καθόλου μα καθόλου σέξι όταν ιδρώνεις και κολλάς. Το αντίθετο μάλιστα, ενεργεί ως απωθητικό. Αυτός που σκέφτηκε να παρουσιάσει το σέξι στα έργα με αυτό τον τρόπο, πρέπει να μην έζησε κυπριακό καλοκαίρι. Επίσης, δεν πρέπει να διαθέτει μασχάλες.

- Θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα.
- Ναι, να χαλούσε το air condition και να ζούσαμε στο Dubai.
- Όταν είναι ζέστη, δεν λένε ότι πρέπει να τρως καυτό φαί για να δροσιστείς? Οι Μεξικάνοι και οι Ινδοί δεν είναι γι’ αυτό το λόγο που έχουν spicy φαγητά?
- Αναλογικά δηλαδή, να σκεφτούμε κάτι πολύ ζεστό και απαίσιο για να νιώσουμε δροσιά?
- Κάπως έτσι.

Είχα διαβάσει κάπου ότι στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν είχαν βρει τον «τέλειο» τρόπο για να σκοτώνουν τους αντιπάλους τους. Τους φόρτωναν σε μεταλλικά containers (από αυτά που φορτώνουν εμπορεύματα στα πλοία), τους άνοιγαν μια μικρή τρύπα για να αναπνέουν και πλήρωναν οδηγούς φορτηγών να τους μεταφέρουν μέσα στις ερημιές. Φτάνοντας σε μια ερημική τοποθεσία, εγκατέλειπαν το container σφραγισμένο μέσα στη ζέστη και έφευγαν. Οι άνθρωποι μέσα, χωρίς νερό και βοήθεια πέθαιναν βέβαια από τη ζέστη με φρικτό τρόπο και το container ζεσταινόταν τόσο πολύ, που όταν πολύ αργότερα το άνοιγες, από μέσα τα πτώματα ήταν μαυρισμένα και σχεδόν ψημένα από τη ζέστη.

Το φρικτό αυτό βασανιστήριο, το «Taliban special» όπως ονομάστηκε, αποκάλυψαν οι ίδιοι οι οδηγοί των φορτηγών που δεν ήξεραν καν τι μετέφεραν. Πολλοί από αυτούς άκουγαν τις φωνές από το container, και σταματούσαν για να ανακαλύψουν ότι μετέφεραν ανθρώπους και ότι έπρεπε να τους εγκαταλείψουν. Πολλοί από τους οδηγούς έριχναν νερό μέσα στα container ή τα «εγκατέλειπαν» κοντά σε χωριά αφού πρώτα ειδοποιούσαν τους χωρικούς να πάνε να παραβιάσουν το container αφού αυτοί είχαν φύγει. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν ήταν τόσο τυχεροί και ανακαλύφθηκαν από έκπληκτους στρατιώτες της πολυεθνικής δύναμης που έβρισκαν containers-φέρετρα μέσα στη μέση του πουθενά. Εννοείται ότι η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε και από τους αντιπάλους των Ταλιμπάν όταν μπήκαν στην αντεπίθεση. Να μην σου τύχει να είσαι container στο Αφγανιστάν. Σε κάνει να βλέπεις container και να σε λούζει κρύος ιδρώτας.

Εκτός από τη ζέστη, σε πιάνει και κατάθλιψη.

Τουλάχιστον σε αποπροσανατολίζει για λίγο από τη δική σου ανυπαρξία ψύξης.

Και ακολούθως πας μέχρι το περίπτερο για να αγοράσεις παγωτό.

Με τόση ζέστη, έχουν εξαφανιστεί και τα μυρμήγκια.

Νεύρα

ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ 12, 658 ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΦΑΙ ΣΤΗ ΓΑΤΑ ΑΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΦΑΕΙ. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΦΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ.

ΠΟΙΟ ΑΠ’ΟΛΑ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ????

ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΖΩ???

ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ:

- να πιω καφέ
- να δω τηλεόραση
- να βγάλω τα φρύδια μου με τη τσιμπίδα
- να αποτριχωθώ λεπτομερειακά
- να διαβάσω περιοδικό

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ?????




(κάτι έλεγα πριν ότι έχω γίνει η μάνα μου)

Κυρία ετών 29

Στα γενέθλια μου πάντα όλοι λείπουν διακοπές. Είναι the price you pay όταν έχεις γεννηθεί μέσα στη μέση του καλοκαιριού. Δεν αδικώ κανένα. Ακόμα και εγώ πολλές φορές λείπω διακοπές στα γενέθλια μου. Θέλεις να μαζέψεις 2-3 φίλους για το εφέ, και είναι όλοι χασημιοί, ή δεν μπορούν να σου πουν σίγουρα αν θα έρθουν. Επειδή δεν είμαι 10 χρονών και δεν ανυπομονώ να σβήσω κεράκια, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Τι τώρα, τι μετά.

Όταν είσαι μόνος σου, χωρίς κάτι να σε αφαιρεί, σκέφτεσαι. Διάφορα. Σκέφτεσαι π.χ. ότι κοντεύεις τα 30. Τι κοντεύεις, τα έφτασες σχεδόν. Του χρόνου έτσι καιρό θα «γιορτάζεις» τα τριακοστά σου γενέθλια. Την εφηβεία χάρηκες που την ξεπέρασες. Τα twenties σου όμως??

Στα 29 σου έχεις πλέον αποδεχτεί ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις τον κόσμο, δεν είσαι το μέλλον της γης, της χώρας σου η ελπίδα. Αν οι γονείς σου τόσα χρόνια σου φούσκωναν τα μυαλά ότι είσαι ξεχωριστή/ός, ή χαρισματική/ός, ή το πιο λαμπρό αστέρι πλέον αντιλαμβάνεσαι ότι ήταν απλώς ευγενικοί μαζί σου και δεν ήθελαν να σε απογοητεύσουν. Ένα ακόμα λαμόγιο είσαι και εσύ. Κοίτα να μην ζεις εις βάρος κάποιου άλλου.

Λαμπρή βεβαίως εξαίρεση αποτελούν οι γονείς που στέλλουν τα παιδιά τους στα διάφορα Fame Story και Dream Show και Pop Star και λοιπά. Θυμάστε την τύπισσα που ενώ απορρίφθηκε η κόρη της ως παράφωνη και χοντρή (αντικειμενικά ήταν) πήγε και καλά να κάνει καυγά με τον Ηλία Ψινάκη λέγοντας του το ασύλληπτο «απέρριψες την κόρη μου διότι εν λλίο πασιουρτούδα τζι’ εν είσιεν μέσο». Κάποτε πρέπει να αντιληφθείς τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις, I believe I can fly, I believe I can touch the sky, I dream about it every night and day και μετά κλείνω αεροπορικό εισιτήριο με την Aegean, θέλω να πετάξω τώρα!!! Πλέον έχεις μάθει ότι πολλά προβλήματα λύνονται με το κατάλληλο τηλεφώνημα. Έχω όμως ξεφύγει από το θέμα.

Θετικές σκέψεις:

- Είμαι αρτιμελής και ως επί το πλείστον υγιής (ένα κρυολόγημα που και που το παθαίνουμε όλοι).

- Έχω ένα Έτερο που με ανέχεται (αν και του είχα πει πριν με παντρευτεί να ρωτήσει πρώτα 6 κατασκευαστές πλυντηρίων αν με συστήνουν. Τα λάθη δεν αναγνωρίζονται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο.)

- ……..

- …….

- Μα καλά, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα ακόμα ευχάριστο γεγονός???

- …….

- Είμαι ώριμη….. (Μπουαχαχαχαχα)

Αρνητικές σκέψεις:

- Δεν έχω δημιουργήσει το πρώτο μου εκατομμύριο. Ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο. Ως εκ τούτου, δεν είμαι σκαφάτη, δεν έχω εξοχικό, τρελές καταθέσεις ή ακίνητα. Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά και η ευτυχία από μόνη της δεν τρώγεται, ούτε σε πάει διακοπές, ούτε πληρώνει τους λογαριασμούς, ούτε σε ζεσταίνει τα κρύα βράδια.

- Κάθε μέρα που περνά νιώθω ότι γίνομαι όλο και περισσότερο όπως τη μάνα μου. Από το πεπρωμένο σου δεν μπορείς τελικά να ξεφύγεις, αν και αυτά τα περί μοίρας και πεπρωμένου και λοιπά βούντου δεν τα πολύ-πιστεύω (φτου-φτου και το πόδι του λαγού που βρήκατε δικό μου είναι, ευχαριστώ). Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Είναι μυστήριο και υποχθόνιο σχέδιο που εκτελείται από τις μυστικές υπηρεσίες του DΝA μου (…. τι έγραψα το άτομο…ναι, ειρωνικά το γράφω αυτό). Υπολογίζω ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκίνησε με την επιστροφή μου από τις σπουδές.

Τα γενέθλια όμως έρχονται και φεύγουν και δεν σκάω άλλο. Στη δουλειά έχω ήδη δηλώσει ότι θα τους κεράσω τη Δευτέρα με την ευκαιρία των γενεθλίων μου. Έχω αισίως κλείσει τα …. 24 (που είναι εν μέρει σωστό, έκλεισα… κάποτε τα 24 μου). Και από του χρόνου officially θα σταματήσω να δηλώνω την ηλικία μου. Και θα αντιγράψω το χτένισμα της μαμάς Δρακούνας.

(Έτερε αστειεύομαι).

Φωτορυθμικά

Σε αυτή τη χώρα, πάνω που σκέφτεσαι, τι αργά και πληκτικά που κυλά το καλοκαίρι, τσουπ! γίνεται κάτι και αμέσως βγαίνεις από τη φονική ανία που σε δέρνει. Για παράδειγμα, κάθεσαι αραχτή μέσα στο αεροπλάνο και επιστρέφεις από διακοπές. Σε πληροφορούν από τα μεγάφωνα ότι «Κυρίες και Κύριοι, έχουμε αρχίσει την κάθοδο μας για το αεροδρόμιο της Λάρνακας. Παρακαλούμε όπως επιστρέψετε στη θέση σας και προσδεθείτε, ασφαλίσετε το ατομικό τραπεζάκι σας και φέρετε το κάθισμα σας σε όρθια θέση». Ποσκεπάζεις έξω από το παράθυρο να δεις τι παίζει, βλέπεις φωτάκια παντού, αριστερά η Λευκωσία, στο βάθος η Λάρνακα κτλ, όταν βλέπεις ένα πράγμα να αναβοσβήνει. Τι να είναι άραγε? Ενοχλείς τον Έτερο:

- Τι είναι εκείνο το φωτάκι που αναβοσβήνει?
- Να δω (σκύβει, τεντώνεται, βλέπει, σκέφτεται)…. δεν ξέρω, κανένα καινούργιο club? Σαν ταμπέλα σουβλιτζίδικου μοιάζει. Πρέπει να είναι μεγάλο πράγμα για να φαίνεται από το αεροπλάνο.
- Να ρωτήσουμε τον αεροσυνοδό.

(Ρωτάμε και παίρνουμε την κουφή απάντηση ότι τις τελευταίες μέρες η τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο έχει αποκτήσει φωτορυθμικά και αναβοσβήνει.)

…… δεν ήταν σουβλιτζίδικο τελικά…..

Κάτι τέτοια κάνουν οι Τουρκοκύπριοι (πάντα μέσα στο κατακαλόκαιρο) και μας πείθουν για τα ειλικρινή αισθήματα τους. Εγώ προσωπικά έχω πλέον πεισθεί ότι είναι αδέρφια μας. Με τα αδέρφια σου συνήθως, μέχρι να τελειώσει και η εφηβεία δεν σφάζεσαι για ψύλλου πήδημα?? Ορίστε! Μια παρατεταμένη εφηβεία ζούμε και εμείς μεταξύ μας! Από σπάσιμο σε σπάσιμο. Και όποιος αντέξει.

Μεταξύ μας, σε προπαγάνδα, έχουν ξεπεράσει σίγουρα την Ιορδανία, τη Συρία, και το Ιράν. Μας βλέπω προσεχώς να βλέπουμε στην τηλεόραση σποτάκια του στρατού τους σε ασκήσεις α λα Μουτζαχετίν. Καλέ τι σποτάκια. Εδώ τους έχουμε δει live ήδη μια φορά. «Turkish Army»: Cypriot Tour, July & August 1974 – εισιτήρια και συλλεκτικά μπλουζάκια προπωλούνται.

Αυτή όλη η φωταγωγημένη πανδαισία από τους μετρ της προπαγάνδας μας βάζει σε σκέψεις (και έχουμε άλλα 10 λεπτά για να προσγειωθούμε, άρα η μαλακία ρέει άφθονη). Δεν θα ήταν τέλεια ιδέα να χρησιμοποιηθεί ο Πενταδάκτυλος στο μέλλον για διαφημίσεις?

Εξηγώ:
Αντί να βλέπεις τη σημαία, να βλέπεις π.χ. μια λεζάντα που να γράφει:

«Εκπτώσεις στα ηλεκτρικά Hadjikyriakos. Προλάβετε!!!»
ή
«Καλοκαιρινές προσφορές στον Ορφανίδη. Με μόνο £1,50 το κιλό, σούβλα χοιρινή. Για να κάνετε Δεκαπενταύγουστο στα Πλατάνια!»

ή ακόμα για μηνύματα, όπως:

«Κούλλα σ’αγαπώ. Ο Πάμπος σου.»
ή
«Κούλλα, παντρέψου με. Άντρος»
ή
«Κ + Γ = L.F.E.»

Καλά, μιλάμε καταπληκτική ιδέα. Πως και δεν την έχουν σκεφτεί ήδη οι Τουρκοκύπριοι απορώ. Αντί για θάλασσα, ο Superman να εγκαταστήσει ένα βουνό στη Λευκωσία παρακαλώ!!

Επεισόδια διακοπών

Αχχχχ!!! Επέστρεψα.... μετά από 10 μέρες που ήμουν ξυπόλητη με το μαγιό. Από τη σύγχιση έβαλα και σήμερα το πρωί μαγιό για να θυμιθώ 10 λεπτά αργότερα ότι έπρεπε να πάω δουλειά. Δουλειά? Τι είναι αυτό? Κάτι μου θυμίζει... Πίνεται?

Επεισόδιο διακοπών 1: Αγαπημένε μου Θεούλη, κάνε να πάμε γρήγορα και ασφαλισμένα στον προορισμό μας, να υπάρχει η κρέμα ημέρας που μου τέλειωσε και θέλω να αγοράσω και επειδή στα Beauty line μας κατακλέβουνε ποντάρω να τη βρω στο αεροδρόμιο στο ένα τρίτο της τιμής, κάνε να μην κάτσει κανένα μωρό σε απόσταση 10 θέσεων από τη δική μου, ούτε και η γριούλα που θέλει κουβέντα, και επίσης να βγει πρώτη η δική μου βαλίτσα για να φεύγω μια ώρα αρχίτερα από το αεροδρόμιο. Αμήν.

Επεισόδιο διακοπών 2: Ωωωωωωω....... ΑΑΑααααααααα........ Ωωωωωωωω (επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού στη θέα καταπράσινων πλαγιών που σβήνουν στη θάλασσα. Όταν έχεις να δεις πράσινο από το Μάρτη που πήγες εκδρομή στις Πλάτρες, ένα overdose το παθαίνεις.)

Επεισόδιο διακοπών 3: Μετά από εκτενείς συνομιλίες με τον Έτερο που δεν με αφήνει να μιλήσω ούτε καν για να παραγγείλω, (μισό λεπτό αγάπη μου, άφησα την μπούρκα στο δωμάτιο) αποφασίζω να κάνω το μεγάλο βήμα και να συνεννοηθώ μόνη μου. Τι σκατά, ελληνικά δεν μιλάω?

Γκ.Γκ. (γκομενέ γκαρσόν)
Δρ. (υποφαινόμενη)

Γκ.Γκ – Να σας φέρω κάτι?
Δρ. (με χαμόγελο coldgate κατά της τερηδόνας) – Από μπύρες τι έχετε?
(και ταυτόχρονα ρίχνω βλέμμα θριαμβευτικό προς τον Έτερο που δεν έχω καρφωθεί ως γελοία τουρίστρια.... Ακόμα)
Γκ.Γκ.- Πράσινη, Μύθος και Carib.
Δρ. – Heineken έχετε???

Έτερος – Δρακούνα 1-0

Επεισόδιο διακοπών 4: Στην ψαροταβέρνα, 3 μέτρα από τη θάλασσα, μετά από 6 ώρες μπάνιο, μπύρες και ηλιοθεραπεία. Πείνα τρομερή.

Έτερος (με ύφος χιλίων καρδυναλίων) – Λοιπόν, γράφε. Θέλουμε μελιντζάνα βραστή, ταραμά, μια χωριάτικη, πατάτες τηγανητές, γαύρο τηγανητό, γαύρο σαγανάκι, χταπόδι στα κάρβουνα, καλαμάρι γεμιστό και ξιφία με λαδολέμονο και ... αθερίνα έχετε?.
Γκαρσόνι (μη γκομενέ) – όλα αυτά για 2 ατομα?
Έτερος – Α, ναι. Και 2 μπύρες Μύθος να ξεδιψάσουμε.

Επεισόδιο διακοπών 5: Έτερος προς Δρακούνα.
- Τι βιβλίο διαβάζεις τόση ώρα και χασκογελάς μόνη σου?
- A short history of tractors in Ukranian.
- Διάβασε κανα Nitro, κανα Down Town όπως τον φυσιολογικό κόσμο στην παραλία. Τι τη θέλεις τη λογοτεχνία? Η κουλτούρα είναι χειμερινό σπόρ.

.... (διαφημιστικό διάλειμμα. Μισή ώρα αργότερα με το Nitro στο χέρι) ....

- Έτερε, το ξέρεις ότι οι άντρες φτάνουν στη μέγιστη στύση τους στα 17 τους χρόνια? Πόσο χρονών είπες ότι είσαι?... και ότι 7% των αντρών αυνανίζεται κάθε μέρα? Γι’αυτό κλειδώθηκες 3 ώρες μέσα στο μπάνιο?... και ότι ο αντρικός οργασμός διαρκεί μόλις 4 δευτερόλεπτα.... και ότι όσο μεγαλώνει η ηλικία του άντρα τόσο πιο δύσκολο είναι να σηκώσει τη σημαία?.... και ότι το κάπνισμα μειώνει την ενεργητικότητα του σπέρματος? ΦΤΥΣΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΓΡΗΓΟΡΑ!!!... και ότι...

- Μα τι μαλακίες διαβάζεις στην παραλία?
- Nitro, καλοκαιρινό αφιέρωμα στο sex.
- Τι καλοκαιρινό, αυτό πάντα έχει αφιέρωμα στο sex.
- Ναι, αλλά το χειμώνα ονομάζεται «χειμερινό αφιέρωμα στο sex». Υπάρχει διαφορά.

Επεισόδιο διακοπών 6: Future planning στην παραλία.
- Θα προτιμούσες να είχαμε εξοχικό ή κότερο?
- Και τα δύο εννοείται.
- Η φαντασίωση όμως περιλαμβάνει ή το ένα ή το άλλο, πρέπει να διαλέξεις.
- Όταν λέμε κότερο τι εννοούμε?
- Να, σαν εκείνο εκεί που είναι παρκαρισμένο αριστερά δίπλα από το βράχο (δείχνω με το πόδι, καθότι τα χέραι είναι απασχολημένα με τσιγάρο και μπύρα).
- Το εξοχικό είναι πιο μεγάλο και ευρύχωρο αλλά είναι μόνιμα κάπου. Δεν μετακινείται. Ενώ το κότερο το πας όπου θέλεις. Κότερο, κότερο.
- Άμα είχαμε κότερο δηλαδή θα ερχόμασταν στην Ελλάδα με αυτό? Πόσο χρόνο θα μας έπαιρνε άραγε?
- Ξέρω γω? 2-3 μέρες?
- Και το χειμώνα τι θα το κάναμε? Θα το διπλώναμε?
- Πληρώνεις και σου το λιμενίζουν.
- Εξοδα.
- Ναι.
- Ακρίβωσε και το πετρέλαιο.
- Ναι.
- Πολλά τα έξοδα..
- Σκίστηκε και η ταπετσαρία και θέλει ανακαίνηση.
- Και να μην βάλουμε και εκείνη τη καινούργια μηχανή που βγήκε και είναι τελευταίας τεχνολογίας?
- Να μην βάλουμε και εκείνο το νέο σύστημα που είσαι ενωμένος με το δορυφόρο και βρίσκεις το δρόμο σου εύκολα?
- Πολλά τα έξοδα.
- Ναι.
- Άσε, καλά είμαστε και έτσι. Έχουμε επιλογή.
- Ναι, έχουμε. Δεν είμαστε δεμένοι, ούτε με εξοχικό, ούτε με κότερο.
- Είβα.

Επεισόδιο διακοπών 7:
- Χαθήκαμε!!!
- Δεν χαθήκαμε, πήγαινε όλο ευθεία, ο χάρτης λέει ότι με όλο ευθεία θα μπούμε στο κέντρο.
- Σου είπα δεν έπρεπε να έρθουμε στην πόλη και εσύ επέμενες. Ορίστε που δεν ξέρουμε που πάμε. Άλλο να οδηγείς μέσα στις ερημιές και άλλο σε πόλη. Πάμε και ανάποδα.
- Μην πανικοβάλλεσαι. Ορίστε η αψίδα, τώρα είμαστε στο κέντρο, σε ένα... δύο... τρία φανάρια θα πάμε αριστερά και θα βρούμε τη θάλασσα. Αριστερα... αριστερά είπα ... ΑΡΙΣΤΕΡΑ... ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!!!! ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ??!!?!?
- ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!!!!
- Γιατί?
- Σε όλη την Εγνατία οδό δεν μπορείς να πάς αριστερά, δεν βλέπεις τα απαγορευτικά?
-.......
- .....
- ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΡΙΨΟΥΜΕ??? Όντως που πάμε???

(5 χλμ παρακάτω και μετά από μανούβρες και τυφλά στριψίματα βρίσκουμε τη θάλασσα)

- Τι γράφει εκεί?
- Λεωφόρος Νίκης.
- Σωστά είμαστε, είναι η παραλιακή.
- Το βλέπω. Όπως βλέπω και το Λευκό Πύργο.
- Μόνο που δεν είναι λευκός. Ένα βαψιματάκι το σηκώνει.
- Δεν θα το βάψουν βέβαια. Είναι σαν να λες, «θέλει νέα οροφή ο Παρθενώνας». Τέτοια σχόλια, περίμενε να φύγουμε και μετά τα ξεστομίζεις. Έχουμε και νούμερα από Αθήνα, είμαστε εκτός έδρας.
- Μάλιστα.

(3 ώρες αργότερα, στο δρόμο για το αεροδρόμιο)

- ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΠΑΛΙ???
- Μα αφού η ταμπέλα έγραφε «Φοίνικας, Αεροδρόμιο», σωστά δεν στρίψαμε??
- Εσύ φταις και η όρεξη σου για περίπατο. Τελευταία φορά που ενοικιάζω αυτοκίνητο.
- Βαρέθηκα τη μουρμούρα σου. ΣΤΑΜΑΤΑ!!! Θα οδηγήσω εγώ!!
- Αν οδηγήσεις εσύ, εκτός από χαμένοι, θα γίνουμε και τραυματισμένοι από δυστύχημα.
- Πάντα σεξιστής αγάπη μου.
- Ταμπέλα!! Τι γράφει?
- ΚΑ-ΛΑ-ΜΑ-ΡΙΑ. Καλαμαριά.
- Τι είναι αυτό? Που είμαστε?
- Χαμένοι στην Καλαμαριά όσως?
- ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ?!$$%$%^%!
- Έχει και ένα τραγούδι με την Καλαμαριά, κάτσε να το θυμιθώ. Πως πάει....
- Θέλεις να σε κατεβάσω από το αυτοκίνητο? ΘΕΛΕΙΣ?
- Αεροδρόμιο!
- Αεροδρόμιο?
- Προς ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ!!!!

Και τώρα πρέπει να θυμιθώ τι σκατά δουλειά έκανα πριν φύγω για διακοπές. Και να αντισταθώ την επιθυμία η ώρα 11 το πρωί να παραγγείλω αντί για καφέ μπύρα. Πράσινη.