Κάτι άσχετο

Η ζωή στα 60s
«…Τα βήματα του βαριά στο διάδρομο ακούστηκαν μέχρι τη βεράντα όπου άπλωνα τη μπουγάδα. Έσπρωξα πίσω από το αριστερό μου αυτί το δίχτυ που συγκρατούσε τα μπικουτί και φώναξα:

«Τάκηηηη, εσύ είσαι?»
«Μμμμμ» ακούστηκε σαν αγελάδα από το διάδρομο.

Αυτός είναι, σκέφτηκα και τίναξα το σώβρακο που κρατούσα. Το στερέωσα με ένα ξύλινο μανταλάκι και έσκυψα να πιάσω την άδεια κούπα που περιείχε μέχρι πριν από λίγο τα πλυμένα ρούχα. Μπήκα μέσα στην κουζίνα. Ο Τάκης είχε ήδη κάτσει στο τραπέζι και κρυβόταν πίσω από την εφημερίδα.

«Τι θα φάμε?»
«Μουσακά.»
«Πάλι?»
«Τι πάλι? Πριν ένα μήνα φάγαμε για τελευταία φορά. Δεν σου αρέσει?»

Ο Τάκης γύρισε σελίδα και δεν απάντησε. Έβγαλα το ταψί από το φούρνο και το άφησα μπροστά του πάνω στο τραπέζι. Ο Τάκης έκανε στο πλάι την εφημερίδα, έσκυψε, μύρισε τον μουσακά, έκανε μια γκριμάτσα επιδοκιμασίας και άφησε στο πάτωμα την εφημερίδα. Πήρε στα χέρια το πιρούνι.

«Δεν θα πλυθείς πριν να φας?»
«Α ναι, καλά.»

Σηκώθηκε με θόρυβο, σέρνοντας την καρέκλα πάνω στο τσιμέντο. Πήγε μέχρι τον νεροχύτη, έριξε λίγο νερό στα χέρια του, δεν σαπουνίστηκε, και τα στέγνωσε πάνω στο παντελόνι του. Χώρκατος….»


Η ζωή στα 00s
«…Τα βήματα του βαριά στο διάδρομο ακούστηκαν μέχρι τη βεράντα όπου άπλωνα τη μπουγάδα. Έσπρωξα πίσω από το αριστερό μου αυτί τα ισιωμένα μου μαλλιά βαμμένα ανταύγειες και φώναξα:

«Τάκηηηη, εσύ είσαι?»
«Μμμμμ» ακούστηκε σαν αγελάδα από το διάδρομο.

Αυτός είναι, σκέφτηκα και τίναξα το boxer short που κρατούσα. Το στερέωσα με ένα πλαστικό μανταλάκι και έσκυψα να πιάσω την άδεια κούπα που περιείχε μέχρι πριν από λίγο τα πλυμένα ρούχα. Μπήκα μέσα στην κουζίνα. Ο Τάκης είχε ήδη κάτσει στο τραπέζι και κρυβόταν πίσω από την εφημερίδα.

«Τι θα φάμε?»
«Ταϊλανδέζο curry με pineapple και fried rice»
«Πάλι?»
«Τι πάλι? Πριν ένα μήνα φάγαμε για τελευταία φορά. Δεν σου αρέσει?»

Ο Τάκης γύρισε σελίδα και δεν απάντησε. Έβγαλα το wok από το φούρνο και το άφησα μπροστά του πάνω στο τραπέζι. Ο Τάκης έκανε στο πλάι την εφημερίδα, έσκυψε, μύρισε το curry, έκανε μια γκριμάτσα επιδοκιμασίας και άφησε στο πάτωμα την εφημερίδα. Πήρε στα χέρια το πιρούνι.

«Δεν θα πλυθείς πριν να φας?»
«Α ναι, καλά.»

Σηκώθηκε με θόρυβο, σέρνοντας την καρέκλα πάνω στα κεραμικά πλακάκια. Πήγε μέχρι τον νεροχύτη, έριξε λίγο νερό στα χέρια του, δεν σαπουνίστηκε, και τα στέγνωσε πάνω στο παντελόνι του. Χώρκατος….»

Βαθύτερο νόημα: Δεν υπάρχει βαθύτερο νόημα. Ο χώρκατος παραμένει χώρκατος, όποια εποχή και αν ζει.

Patriots and other farts

Σωστοί πατριώτες και πατριώτισσες,

Πρέπει αναγκαστικά να μπει η διευκρίνιση «σωστοί» διότι όπως φάνηκε τις τελευταίες μέρες, σε αυτή τη χώρα που τελικά δεν στερείται ούτε φαντασίας ούτε μαλακίας, υπάρχουν «σωστοί πατριώτες», «λάθος πατριώτες», «ολίγον πατριώτες», «πατριώτες πίτσες μπλε», «τουρίστες πατριώτες» και «πατριώτες δεν με μέλει».
Πάντοτε μπροστά και με τον παλμό των εξελίξεων, σαν tribute στο «Χωρκάτικο είναι», το blog σε νέα παγκύπρια αποκλειστικότητα εισαγάγει το νέο Χωρκάτικο:


«Πατριωτικό είναι»:

- 3 χρόνια μετά το Δημοψήφισμα, να επιμένεις να θυμίζεις ότι ψήφισες ΟΧΙ και ότι κακό συμβαίνει να το συνδέεις με το Δημοψήφισμα.
- Κάθε φορά που η εθνική Ελλάδας σε οποιοδήποτε άθλημα κερδίσει μια διάκριση, να βγαίνεις στους δρόμους να πανηγυρίσεις τυλιγμένος τη γαλανόλευκη.
- Να κουβαλάς τη γαλανόλευκη γενικά παντού: σε συναυλίες, στο γήπεδο, σε πορείες, να τη στήνεις έξω από το σπίτι σου σε εθνικές επετείους.
- Να πηγαίνεις σε συναυλίες της ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ και της ΕΔΟΝ με αφιέρωμα σε πεθαμένους συνθέτες που έκαναν μια περιουσία μελοποιώντας το δράμα των απλών ανθρώπων και μετά τραγουδώντας το με λυπητερή φωνή.
- Να ντύνεις το μωρό σου τσολιά και να πηγαίνετε να δείτε την παρέλαση των σχολείων.
- Να ντύνεσαι ο ίδιος τσολιάς χωρίς να είναι καρναβάλια.
- Να βλέπεις τη στρατιωτική παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου και να φουσκώνεις από περηφάνια που είδες 3 πυραύλους ληγμένους να περνούν από δίπλα σου.
- Να λες του γιου σου (ώσπου είναι μικρός) να πάει να καταταγεί στους ΛΟΚατζήδες, και όταν ο γιος σου φτάσει σε ηλικία στρατού να βάζεις μέσο για να πάει στις Διαβιβάσεις.
- Να διηγείσαι πολεμικές ιστορίες από το 74’ και να προσθέτεις ότι αν η διμοιρία σου ήταν καλύτερα τοποθετημένη (όπως πιστεύεις εσύ και έκοψε ο νους σου 32 χρόνια μετά) η Κερύνεια δεν θα έπεφτε στους Τούρκους. Μετά να παίρνεις delivery του γιου σου στο στρατό.
- Να ντύνεσαι με στρατιωτικά ρούχα χωρίς λόγο.
- Να βλέπεις εχθρούς παντού.
- Να βρίζεις τους καλαμαράδες όπου κάτσεις και όπου σταθείς αλλά να θέλεις Ένωση με την Ελλάδα.
- ….και ας τρώγεις πέτρες….
- Να βλέπεις αυτοκίνητα με Τ/Κ αριθμούς μέσα στο highway, και να τα βάζεις κόντρα.
- Να σπαταλάς το μισθό σου στο μπούκκικο (ή τον καφενέ) της γειτονιάς σου και παράλληλα να βρίζεις αυτούς που πάνε στα καζίνα στα κατεχόμενα.
- Να πηγαίνεις σε μνημόσυνα ατόμων που πέθαναν πριν τουλάχιστον 30 χρόνια και να φωνάζεις πατριωτικά συνθήματα.
- Να νομίζεις ότι όλοι αυτοί οι Πακιστανοί, Κινέζοι, Σρι Λανκέζοι και Τ/Κ που ζουν και εργάζονται μαζί μας υπονομεύουν το κράτος μας και προσπαθούν να αλλάξουν την ταυτότητα μας και ότι γενικά χάλασε ο κόσμος.
- Να πιστεύεις ότι η Εκκλησία της Κύπρου είναι το προπύργιο της ελληνικότητας μας και κρατά άσβεστο τον πόθο για λευτεριά.
- Να ξεχωρίζεις τον κόσμο σε πατριώτες και προδότες.
- Πρόσφατα, να έχεις δημιουργήσει την υποκατηγορία «σωστοί πατριώτες» και «λάθος πατριώτες».
- Να μην είσαι σίγουρος αν θέλεις να ζεις σε ανεξάρτητη χώρα ή σε μια υποθετικά διευρυμένη Ελλάδα.

Αεροπλάνα και βαπόρια (bonus edition)

Υπολόγιζα να γράψω τριλογία. Το 3 είναι δυνατός αριθμός και ισχύει στο θέατρο (3 πράξεις), στα βιβλία (3 πάλες μέχρι το τέλος), στα έργα (introduction, middle, end). Μετά από παράκληση όμως του κοινού (στα όπα-όπα σας έχω), βλέπω ότι υπάρχει ακόμα μια κατηγορία που είναι συχνή και εξίσου σημαντική. Η κατηγορία Κύπρια γκόμενα στο εξωτερικό – Κύπριος στρατιώτης:

Κύπρια γκόμενα στο εξωτερικό – Κύπριος στρατιώτης: Αυτό by definition είναι μια παράνοια που μόνο του. Όπως παλιότερα αναλύσαμε τις σχέσεις εξ αποστάσεως και πόσο λίγες πιθανότητες επιτυχίας έχουν, έτσι και αυτή η κατηγορία παίζει με την τύχη της.

Η Σκεύη μας (Σκεύη θα τη λέμε, κόψετε τη μουρμούρα) μια μαθήτρια του Λυκείου στον τελευταίο της χρόνο, γνωρίζει μια νύχτα με πανσέληνο τον Άντρο (ή μπορεί να πηγαίνουν και στο ίδιο σχολείο). Οι πρώτοι μήνες είναι μαγικοί. Συναντούνται σε πάρκα, σε πάρτι, στο σφαιριστήριο, το βράδυ στις δισκοθήκες, τη μέρα στο σχολείο. Ο Άντρος την πάει περίπατο με τη μοτοσικλέτα του (Chaly μοτιφαρισμένη με εξώστ από Volkwagen Beetle για να κάνει θόρυβο) και η Σκεύη κάθεται με ύφος λες και κάθεται πάνω σε Harley. Τόσο χούφτωμα σε τόσα διαφορετικά μέρη ούτε η Courtney Love δεν έκανε.

Το σχολείο τελειώνει, η Σκεύη θα φύγει για σπουδές, ο Άντρος πρέπει να πάει στρατό. («Η Άννα θέλει να πεθάνει, ο Μάρκος ονειρεύεται άλλα μέρη, κάποιος τους είδε να γυρίζουν χέρι με χέριιιι» – ένας Κατσιμήχας πάει εδώ). Καταστροφή! Και τώρα τι θα κάνουν οι ερωτευμένοι μας ήρωες? Μα εννοείται ότι δεν θα χωρίσουν. Τι είναι 3500χλμ μεταξύ τους? Τίποτα, η αγάπη ακόμα ζει, η αγάπη ακόμα ζει (οκ, σταματώ αμέσως τα cheesy τραγούδια πριν με κράξετε). Θα τηλεφωνούνται καθημερινά, και η Σκεύη με την πρώτη ευκαιρία των διακοπών θα έρχεται στην Κύπρο. Πέφτει το απαραίτητο μαύρο δάκρυ.

«Αγαπώ σε»
«Εγώ παραπάνω»
«Θα σε σκέφτομαι συνέχεια.»
«Και εγώ»
«Τι size μπλούζα φορείς?»
«Γιατί?»
«Για να σου φέρω δώρο όταν θα έρθω τα Χριστούγεννα»
«ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ???? Ωιμέεεεε»

Ο Άντρος παίρνει ύφος εγκαταλελειμμένου γατιού, η Σκεύη σκέφτεται να τα παρατήσει όλα για το κοινό καλό (βασικά το καλό του Άντρου) και να γίνει secretary. Ευτυχώς όμως πάει να σπουδάσει.

Πριν να φύγει η Σκεύη μπορεί να παίξει sex μπορεί και όχι. Ότι και να έχει παιχτεί, η συνέχεια είναι η ίδια.

Έφυγε το καράβι (Κυπριακές Αερογραμμές για την ακρίβεια), έφυγες και συ, έμεινα μόνος σε ημι-κατεχόμενο νησί (τώρα ΚΑΙ με ρίμα). Τραγουδά ο Άντρος στον στρατό.

Τώρα, η Σκεύη έχει 2 επιλογές:

Α) Να πάει στα εξωτερικά και να το παίζει Πηνελόπη όπως πολύ σωστά είπατε, να περιμένει στο τηλέφωνο, να πηγαίνει μόνο μάθημα-βιβλιοθήκη-σπίτι της και πάλι μάθημα. Να μην κάνει παρέες παρά μόνο με άλλες Σκεύες με παρόμοιους Άντρους που τις περιμένουν στην Κύπρο και όλες μαζί να ρίχνουν μαύρο δάκρυ και να τρώνε έτοιμα noodles, ενώ ταυτόχρονα να περιμένουν το μικρό μου πόνυ να τις σώσει.
Β) Να πάει και να κάνει μια normal φοιτητική ζωή. Στην αρχή θα έχει τύψεις που αυτή πάει σε πάρτι και γνωρίζει κόσμο και ο Άντρος είναι μόνος στη σκοπιά, αλλά γρήγορα θα το ξεπεράσει (αν διαθέτει λίγο νου) και θα ξεσαλώσει.

Αν η Σκέυη διαλέξει το Α, με μαθηματική ακρίβεια, οι σπουδές της θα είναι μια δυστυχισμένη περίοδος. Δεν θα δει τίποτα καινούργιο αφού όλο Κύπρο θα είναι, δεν θα γνωρίσει κανένα καινούργιο άτομο διότι όλο στο τηλέφωνο με την Άντρο θα είναι. Ο Άντρος θα την κάνει να νιώθει ακόμα χειρότερα απαριθμώντας της τα «προβλήματα του», ουδέποτε θα τη ρωτήσει πως περνά αυτή. Όταν ο Άντρος τελειώσει το στρατό και πάθει τη γνωστή κρίση που ανέφερα, θα παρατήσει τη Σκεύη, θα πάει και αυτός στα εξωτερικά να σπουδάσει και μπορεί και να μην επιστρέφει καν πίσω στην Κύπρο συχνά. Είναι το «ευχαριστώ» του που η Σκέυη σκάτωσε κοινωνικά τις σπουδές της.

Αν η Σκεύη διαλέξει το Β, θα ζήσει μια κανονική φοιτητική ζωή. Ο Άντρος θα τρώγεται που να είναι άραγε η Σκεύη, θα κάνει σκηνές ζηλοτυπίας από τα τηλέφωνα, θα υστερικώνεται και άλλα τραγελαφικά. Η Σκεύη θα κάνει διατριβή στις χώρες τις Ευρώπης και τους διαθέσιμους Ευρωπαίους. Θα ζει μόνη της και θα ανεξαρτητοποιηθεί. Θα ανοίξει το μάτι της. Μπορεί και να τα χαλάσει με τον Άντρο από το τηλέφωνο. Που να εξηγεί τώρα τι εστί στρατός και μαλακίες στους Ευρωπαίους φίλους της. Αφού και ο Αλί ο Τούρκος στο hall, μια χαρά παιδί είναι. Η δε Αισέ της δάνεισε και καφέ μια μέρα που χρειάστηκε. Η πράσινη γραμμή και οι υστερικότητες της Κύπρου είναι πολύ μακριά.

Υπάρχει βέβαια και το τρίτο ενδεχόμενο η Σκεύη να τσιλημπουρδίζει στα εξωτερικά και ο Άντρος να τσιλημπουρδίζει στα εσωτερικά. Όλοι είναι ευτυχισμένοι, όλοι είναι στην κοσμάρα τους.




Αφιερωμένα σe όλες τις Σκεύες out there.

Αεροπλάνα και βαπόρια (3)

Κύπρια γκόμενα – ξένος στρατιώτης: Δεν θα γράψω για Τούρκο στρατιώτη εννοείται διότι θα κατεβούν οι φουστανελάδες να μας αφορίσουν και για να φανταστώ τέτοια σχέση πρέπει να κάνω LSD και ένεκα εγκυμοσύνης δεν μπορώ. Και τόση φαντασία από μόνη μου δεν διαθέτω. Άρα:

Η Σκεύη ουδέποτε γνώρισε τον Μανώλη. Αντίθετα, στις σπουδές γνώρισε τον Guillaume (προφέρεται Γκιγιόμ). Ένα Γάλλο δίμετρο και κούκλο τραλαλά τι χαρά. Και όμως, στην Ενωμένη Ευρώπη των προηγμένων χωρών υπάρχει υποχρέωση στρατού. Και ο Γκιγιόμ πρέπει να πάει.

Και πάει.

Χάνεται κάνα μήνα. Στην απέραντη έκταση της Γαλλίας, η Σκεύη δεν έχει ιδέα που μπορεί να τον πήγαν και σκέφτεται να κάνει χαρακίρι. Ρε συ, μπας και ο μαλάκας την παράτησε και δεν το πήρε είδηση? Δεν παίζει και μέσο να μάθει περαιτέρω πληροφορίες. Που να παίρνει τώρα τη μάνα του, δεν θα συνεννοηθούν. Άτιμη Γαλλίδα! Τελικά ο Γκιγιόμ επικοινωνεί με…. γράμμα του στρατού (στάμπα, χαρτί με σήματα, όλο το σετ) και πληροφορεί την belle Cypriote (η Σκεύη είναι αυτή) ότι είναι στο σώμα των Αλπίνων στρατιωτών της ένδοξης Γαλλικής Δημοκρατίας και βρίσκεται στο Gap, μια μικρή πόλη στα σύνορα με την Ιταλία, κοντά στην Grenoble (ο νους της Σκεύης πήγε προς στιγμή στο GAP το κατάστημα με τα ρούχα αλλά δεν είπε τίποτε).

Ο Γκιγιόμ έχει μεν έξοδο αλλά είναι χειμώνας και έχει χιονίσει στο Gap, επιπλέον δεν είναι τόσο εύκολο να πάει κανείς στην Grenoble. Η Σκεύη να σημειώσω δεν βρίσκεται στην Κύπρο αλλά την Αγγλία, όπου κανονικά θα έπρεπε να σπουδάζει και όχι να καταστρώνει σχέδιο για να πάει στην μέση του γαλλικού πουθενά. Και όμως, η Σκεύη βρίσκει charter πτήσεις για σκι στις γαλλικές Άλπεις που πάνε στην Grenoble. Κανονίζουν να βρεθούν εκεί. Ξεκινά η Σκεύη με το αεροπλάνο και ο Γκιγιόμ με το λεωφορείο. Αλίμονο του Γκιγιόμ αν φάει κράτηση. Η Σκεύη κινδυνεύει να μείνει 3 μέρες στην Grenoble μόνη, χωρίς λόγο και αιτία.

Ο Γκιγιόμ είναι καλό παιδί και δεν τρώει κράτηση. Βρίσκει τη Σκεύη. Είναι μείον 15 βαθμοί. Ο Γκιγιόμ φορά τη χαρακτηριστική στολή εξόδου των Αμπίνων στρατιωτών (σκούρο πράσινο και τσόχινο καπέλο Άλπειων με φτερό στο κεφάλι –glamour, καμία σχέση με το κράνος του Άντρου από τα παλιά-) Σαν τον Peter, τον γκόμενο της Χάιντι μοιάζει, μόνο που είναι ο γκόμενος της Σκεύης. Είναι έκπληκτοι που τα κατάφεραν. Είναι πλέον σίγουροι ότι η αγάπη νικάει τα πάντα (και την squadra Azzura πρωταθλήτρια κόσμου άμα χρειαστεί).

Ακολουθούν 3 μέρες sex και τυριού με ψωμί baguette και κρασί ή μπύρα. Στο youth hostel που ευτυχώς έχει θέρμανση. Είναι ευτυχισμένοι και μια γλυκιά θαλπωρή θολώνει από μέσα το τζάμι του δωματίου (να δημιουργήσουμε και μια άλφα ατμόσφαιρα.)

Η Σκεύη επιστρέφει στο πανεπιστήμιο. Ο Γκιγιόμ της έχει δώσει το τηλέφωνο του στρατοπέδου (είμαστε ακόμα στην pre-mobile εποχή) με ρητές οδηγίες πότε να τηλεφωνεί. Μόνο που η Σκεύη δεν ξέρει γαλλικά και είναι τρομοκρατημένη ότι αν πάρει και ζητά τον Γκιγιόμ σε άλλη γλώσσα θα την πάρουν για κατάσκοπο και θα βρουν και οι δύο τον μπελά τους. Άσε που βλέπει εφιάλτες ότι κοιμάται με ξένο στρατιώτη, άρα εχθρό, άρα θα την σκοτώσουν οι παρτιζάνοι με την απελευθέρωση (είναι ολίγον άσχετη ιστορικά η Σκεύη, πόσα να προλάβει και αυτή.)

Μαθαίνει μια μοναδική φράση: «Bonjour. Je voudrais parler à Guillaume Bertillon s’il vous plait.» Ότι ώρα την ημέρας και να είναι, αυτό επαναλαμβάνει μέχρι να ακούσει τον Γκιγιόμ.

Η σχέση τους είναι βασικά τηλεφωνική. Τα χιόνια έλιωσαν και δεν υπάρχουν charter πτήσεις. 2 ώρες με το αεροπλάνο για Τουλούζη και μετά 6 ώρες με το τρένο δεν λέει. Ο Γκιγιόμ μουρμουρά από το τηλέφωνο αλλά η Σκεύη παλιά καραβάνα, ξέρει τη διαδικασία και τον εμψυχώνει. Του λέει ιστορίες για τον στρατό στην Κύπρο αλλά μετά διερωτάται αν κάρφωσε εθνικά μυστικά. Δεν βαριέσαι, ο στρατός παντού το ίδιο σκατό είναι. Οι Γάλλοι είναι φίλοι μας. Και ο στρατός στη Γαλλία διαρκεί μόνο 1 χρόνο άρα δεν υπάρχει λόγος ξεχειλώματος.

Ο Γκιγιόμ ξεμπερδεύει και έρχεται ο ίδιος στην Αγγλία, όπου βέβαια η Σκέυη έχει τελειώσει τις σπουδές της και πρέπει να φύγει αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία και ένα άλλο ξεχείλωμα.



Μπορείτε να κρατήσετε την αναπνοή σας. Θα ακολουθήσει και bonus edition.

Με αεροπλάνα και βαπόρια (2)

Κύπρια γκόμενα – Έλληνας στρατιώτης: Με Έλληνας στρατιώτης δεν εννοώ ΕΛΔΥΚάριος (δεν έχω εντριφήσει αρκετά το θέμα και δεν μπορώ να γράφω ανακρίβιες). Εννοώ Έλληνας που κάνει το στρατιωτικό του στην Ελλάδα. Κανονικός Έλληνας. Διότι πάμε και σπουδές. Και είμαστε κοινωνικά και φιλικά άτομα και γνωρίζουμε κόσμο. Και μετά αυτός ο κόσμος πάει στρατό.

Η αγαπημένη μας ηρωίδα η Σκεύη που την παράτησε ο Άντρος τότε στα νιάτα της, πήγε να σπουδάσει και γνώρισε το Μανώλη από την Αθήνα. Σπούδασαν μαζί τραλαλί τραλαλό, και τώρα που τέλειωσαν, ο Μανώλης θα πάει στρατό και η Σκεύη πίσω στην Κύπρο.

Τις τελευταίες μέρες πριν το δακρύβρεχτο αποχωρισμό κάνουν sex ασταμάτητα. Πανικός σου λέω. Πάνω, κάτω και πλαγίως. Κάνουν sex λες και θα έρθει το τέλος του κόσμου και το τελευταίο πράγμα που θέλουν να θυμούνται είναι τι χρώμα βρακί φορούσαν. Έρχεται η μαύρη μέρα και κάνουν ένα απίστευτα περίπλοκο σχέδιο συναντήσεων και τηλεφωνημάτων. «Θα σε αγαπώ για πάντα» και άλλα μπλα μπλα και χωρίζουν.

Η Σκεύη δεν μασάει τις κορώνες τύπου «θα με φάνει οι Τούρκοι» διότι έχει μια άλφα προ-υπηρεσία σε στράτευμα και ξέρει ότι στον στρατό, το μόνο που σε τρώει είναι η ανία και η μιζέρια. Πάει πίσω Κύπρο και τρώγεται να κανονίσει να πάει πίσω στην Ελλάδα. Και κολυμπώντας πάει, δεν έχει πρόβλημα, θα κάνει και γαμώ το κορμί. Ο Μανώλης τελειώνει τη βασική του εκπαίδευση και θα βγει για μερικές μέρες. Η Σκεύη θέλει να πετάξει ΤΩΡΑ και λέει ότι θα πάει στις κολλητές της στην Αθήνα. Μαζεύει ότι ψιλά διαθέτει και πάει Αθήνα με την φθηνότερη πτήση (η ώρα 5 το πρωί και κάθεται μέσα στην τουαλέτα). Πάει σε φτηνό ξενοδοχείο και περιμένει τον Μανώλη που εμφανίζεται 4 ώρες αργότερα όπως το φάντασμα.

Δεν έχει σημασία που ο Μανώλης διέθετε μακρύ μαλλί και μούσι και τώρα είναι όλα κομμένα πρώτο νούμερο. Κάνουν πάλι sex λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Και αμέσως μετά ο Μανώλης πέφτει ξερός από την κούραση και το μόνο που θέλει είναι ένα σουβλάκι στην πίτα (μάλλον κάνε τα 3). Η Σκεύη μπορεί να:

Α) νευριάσει
Β) εξαγριωθεί με την τύχη της που θέλει sex και ο Μανώλης κατέθεσε τα όπλα
Γ) πάει να φέρει τα σουβλάκια. (δεν θα ξυπνήσει κάποτε?)

Η Σκεύη μάλλον θα διαλέξει το Γ διότι δεν έχει και άλλη επιλογή. Μετά από 3 μέρες sex και χαράς, επιστρέφουν όλοι στη βάση τους και συνεχίζουν να σκάνε από το κακό τους. Ο Μανώλης παίρνει μετάθεση σε ένα στρατόπεδο στην Πάτρα. Με χίλια ζόρια κανονίζεται νέα συνάντηση.

Η Σκεύη παίρνει το αεροπλάνο και φτάνει χαράματα και πάλι στην Αθήνα (στους γονείς είπε ότι πήγε και πάλι στις κολλητές). Πάει τρέχοντας στο σταθμό των ΚΤΕΛ και παίρνει το λεωφορείο για Πάτρα. Κάποιες ώρες και 2 Panadol αργότερα φτάνει στην Πάτρα και πάει σε φτηνό ξενοδοχείο όπου βρίσκει επιτέλους τον Μανώλη. Αυτή τη φορά κάνουν sex και ο Μανώλης δεν πέφτει ξερός αλλά η Σκεύη… αδιαθετεί. Αποφασίζουν να κάνουν κάτι άλλο από sex και βγαίνουν έξω. Τρώνε σουβλάκια και κάθονται στο λιμάνι. Καταλήγουν σε επαρχιακό κιτς club με δωρικές κολώνες και ροζ μπαρ με καθρέφτη από πίσω. Αλλά είναι μαζί και μες το κιτς είναι ευτυχισμένοι. Τελειώνει και αυτή η συνάντηση.

Ο Μανώλης τώρα μετατίθεται στην Ρόδο. Η Σκεύη μηχανεύεται σχέδιο δράσης να φτάσει στη Ρόδο με το κρουαζιερόπλοιο που έχει προσφορά £28 με επιστροφή, σε εσωτερική καμπίνα στο υπόγειο παρέα με άλλα τρία άτομα. Θα είναι στη Ρόδο για 12 ώρες basically αλλά προλαβαίνουν, ο Μανώλης θα είναι ήδη εκεί. Αξίζει τον κόπο.

Στο καράβι η Σκεύη ανακαλύπτει ότι η Ένωση Αγωνιστών και άλλοι Πολεμόχαροι Φίλοι κάνουν επετειακή κρουαζιέρα και το καράβι είναι γεμάτο συνταξιούχους που νομίζουν ότι οι αγώνες τους απέδωσαν καρπούς και ζούνε την προσωπική τους dolce vita. Η Σκεύη πιάνει μια γωνιά στο κατάστρωμα (ευτυχώς είναι καλοκαίρι) και μένει ακίνητη…. για 12 ώρες μέχρι να φτάσουν στη Ρόδο. Βγαίνει έξω από το πλοίο πρώτη και πέφτει μέσα στην αγκαλιά του Μανώλη που την περιμένει στην προκυμαία….

Ή ακόμα καλύτερα με δραματικό ύφος:

…Το πλοίο δένει τους κάβους του, ανοίγει η μπουκαπόρτα, η Σκεύη με navy blue κάμπριο παντελόνι, αθλητικά μπεζ all star πάνινα παπούτσια και ριγωτή άσπρη-μπλε μπλούζα με κόκκινο φουλάρι στο λαιμό που ανεμίζει ελαφρά με το πρωινό αεράκι, πετάγεται στην προκυμαία (σαν διαφήμιση του blue marine είναι αλλά ταιριάζει στην περίσταση). Κοιτάει το πλήθος και πέρα από τις ταμπέλες rooms rent και τα τουριστικά πούλμαν βλέπει τον Μανώλη με την κάτασπρη στολή του να την περιμένει (μόλις αποφάσισα ότι ο Μανώλης είναι ναυτάκι, ναυτάκι Συριανό με χαρακτηριστική άσπρη στολή Πόπαυ). Τρέχει σε slow motion να τον συναντήσει, τρέχει και αυτός, τα πλήθη χειροκροτούν και έχουν ξεχάσει προς στιγμή την ταλαιπωρία τους. Αγκαλιάζονται θεαματικά, τη σηκώνει ψηλά, τον φιλά παθιασμένα, άσε, ανατρίχιασα. Που είναι ο Φίνος Φιλμ όταν τον χρειάζεσαι….

Και μετά ακολουθεί 12ωρο μαραθώνιο sex και σουβλάκι. Και αφού ο Πόπαυ, σόρυ ο Μανώλης είναι ναυτάκι, ρίχνει και ένα ζεϊμπέκικο περιποιημένο αφιερωμένο στη Σκεύη.



Παραδεχτήκατε τη Σκεύη ή ακόμα?





Ακολουθεί επόμενο δραματικό επεισόδιο: Κύπρια γκόμενα – ξένος στρατιώτης

Με αεροπλάνα και βαπόρια

Η Κύπρια γκόμενα του στρατιώτη είναι μια ιστορία πόνου από μόνη της. Οι άντρες μεν πάνε στρατό, αλλά ποιος τρώει όλη τη μουρμούρα? Μας ενδιαφέρει ειδικά η Κύπρια γκόμενα διότι μια Κύπρια έχει φάει το στρατό στη μούρη από τα εφηβικά της χρόνια και πολύ σπάνια θα βρεις Κυπραία που ουδέποτε είχε γκόμενο στρατιώτη. Μα πολύ σπάνια σου λέω. Αυτές είναι τυχερές περιπτώσεις. Από την άλλη, με γκόμενο στρατιώτη, αναπτύσσεις το αίσθημα της περιπέτειας και γίνεσαι κάτι σαν πολυμήχανος Οδυσσέας. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές, θα εξετάσουμε τρεις:

Κύπρια γκόμενα – Κύπριος στρατιώτης: Ο Άντρος πάει στρατό και η Σκεύη ρίχνει μαύρο δάκρυ που θα περάσει μόνη της τις διακοπές. Πάνε μίνι τριήμερο (αν μπορούν) στον Πρωταρά να ξεσαλώσουν. Θα κάτσει η Σκεύη στον Άντρο σαν αποχαιρετιστήριο δώρο ή έχει ακόμα εφηβικές αναστολές? Θα αντέξει ο Άντρος τις πρώτες μέρες εκπαίδευσης μακριά της? Προσωπικά έφτασα την pre-mobile περίοδο που για να τηλεφωνήσει ο Άντρος έπρεπε να κάτσει σειρά στον τηλεφωνικό θάλαμο και να μαλώσει με το μισό στρατόπεδο για 5 λεπτά συνομιλία με τη Σκεύη που έλιωνε στην άλλη άκρη της γραμμής και πέταγε βόμβες του στυλ «αφού πάλι μέσα θα είσαι, θα πάω κάτω δισκοθήκες μόνη μου!!!» Ο Άντρος σε μια τέτοια περίπτωση μπορούσε:

Α) να φύγει σκαστός από το στρατόπεδο και να εμφανιστεί στη Σκεύη με κίνδυνο να τον ανακαλύψουν και να χρεωθεί κράτηση και φυλακή (αλλά είδε τη Σκεύη)
Β) να βάλει φίλους του που θα έχουν έξοδο να πάνε κάτω στις δισκοθήκες να βρουν τη Σκεύη και να βεβαιωθούν ότι συμπεριφέρεται σωστά (αλλά με κίνδυνο να την πέσουν αυτοί της Σκεύης).

Αγαπημένο βασανιστήριο του Άντρου είναι να του λένε οι άλλοι στρατιώτες ότι είδαν «κάτω» τη Σκέυη με άλλον. Αγαπημένο βασανιστήριο της Σκεύης είναι να μαθαίνει ότι ο Άντρος βγήκε έξοδο και δεν της τηλεφώνησε.

Όταν ο Άντρος θέλεις και καλά να ανησυχήσει τη Σκέυη, της λέει ότι τους έβαλαν επιφυλακή (Θάρρος... 4 ας πούμε, να μην πούμε 5 που είναι ο πόλεμος) και τους φορτώνουν στα STAYER για τη νεκρή ζώνη (δεν ξέρω για τώρα, αλλά παλιά αυτά τα έκαναν συχνά. Όταν ήθελαν να αφήσουν το στράτευμα μέσα, τους έκαναν «Θάρρος»). Τον πρώτο μήνα η Σκέυη όντως πανικοβάλλεται κάθε φορά και ανοίγει ράδια και τηλεοράσεις να δει από πού μας επιτίθενται. Μετά αντιλαμβάνεται ότι στο στρατό κάνουν ασκήσεις για αγρίους και ΠΑΛΙ ο Άντρος δεν θα βγει έξοδο διανυκτέρευση άρα να κανονίσει μόνη της να βγει.

Ο Άντρος περνά μια δυστυχισμένη φάση και αναλύει την κάθε λεπτομέρεια στην Σκεύη που μετά τους πρώτους 2 μήνες θέλει να τραβά τα βυζιά της από την πλήξη, αλλά τι να κάνει, σκάζει για το καλό της πατρίδας. Η Σκεύη (αν είναι περιπετειώδης χαρακτήρας) μπορεί να πηγαίνει και μέσα στα κατσάβραχα οποιαδήποτε ώρα της μέρας και νύχτας για να κάνει παρέα στον Άντρο που κάνει σκοπιά. Το τρίπτυχο, Άντρος με εξάρτηση και όπλο, μπογιατισμένο παραλλαγή συρματόπλεγμα του στρατοπέδου, Σκεύη με σεξουαλικό outfit να ανάβει τον Άντρο, είναι κλασσική σκηνή της καθημερινότητας τους. Η Σκεύη δεν παίρνει μαζί της τάπερ με φαί αλλά fast food (submarine, σουβλάκια, hamburger). Αν η Σκεύη δεν έχει άδεια αυτοκινήτου ή αυτοκίνητο, επιστρατεύει φίλες και γνωστές να την περάσουν από το στρατόπεδο. Γίνεται κάτι σαν φίρμα. Αν ο Άντρος πηγαίνοντας στον στρατό είναι παρθένος:

Α) Φυσικά και δεν θα το παραδεχτεί
Β) Θα γνωρίσει κάτι περίεργα κοπέλια από την ορεινή και ημιορεινή του πατρίδα με χαρτωμένες από τα 16 τους και παντρεμένους τύπους με έγκυες γυναίκες, άρα θα του μπουν ιδέες.
Γ) Μέχρι να γίνει «παλιός» θα επιδιώξει να ξεπαρθενέψει αλλιώς η Σκεύη θα πάει στο καλό. Τι στο καλό, θα παίζουμε νόμισε?

Τελειώνοντας τον στρατό ο Άντρος νιώθει κάπως σαν Superman και επειδή η Σκεύη ωραία κοπελίτσα είναι αλλά δεν είναι η Λόις Λέην, ο Άντρος θα την παρατήσει για να «ζήσει τη ζωή» του. 70% των σχέσεων του στρατού αποτυγχάνουν στη συνέχεια. Οι άντρες όταν απολυθούν προφανώς, (δεν το παραδέχονται) παθαίνουν μια κρίση, ένα κατιτίς, μια ελαττωματικότητα. Φταίει και το γεγονός ότι πάνε στρατό τόσο μικροί.

Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο για να πάει και ο Άντρος στη Σκεύη του. Όλοι οι φορτηγατζήδες να πάνε πίσω στα σπίτια τους.



Επόμενο επεισόδιο που θα σας καθηλώσει: Κύπρια γκόμενα – Έλληνας στρατιώτης

Επιστολή Παραίτησης

Έντιμε κύριε Τμηματάρχη,

Με την παρούσα επιθυμώ να υποβάλω την παραίτηση μου από το λαμπρό αυτό πόστο στο οποίο με τοποθετήσατε, κάτω στο υπόγειο, πίσω από αρχεία και σκόνες 35 χρόνων, σε ένα σιδερένιο γραφείο με γωνιές. Ξέρετε πόσα καλτσόν έχω σκίσει προσπαθώντας να αποφύγω τις γωνιές? Όχι κύριε Τμηματάρχη μου, δεν ξέρετε διότι ποτέ δεν ήρθατε να ελέγξετε αν ζω ή αν πέθανα πίσω από τις στοίβες με χαρτιά και φακέλους.

Τώρα που αγόρασα computer για το σπίτι και έβαλα γρήγορη σύνδεση ADSL (δεν χρειάζεται να ξέρετε τι είναι αυτό, ρωτήστε την γραμματέα σας όπως κάνετε πάντα) δεν έχω την ανάγκη να εμφανίζομαι κάθε μέρα στο γραφείο για να παίζω με τις ώρες στο ίντερνετ. Τώρα μπορώ να το κάνω και από το σπίτι, φορώντας τις άνετες φόρμες μου και όχι το αυστηρό ταγιέρ που μου επιβάλατε, και δεν ξέρω και γιατί, αφού κανένα δεν έβλεπα στο υπόγειο όπου εργαζόμουν.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την πολυετή συνεργασία μας και για τα πολύτιμα δώρα που απέκτησα δουλεύοντας για την εταιρεία σας, όπως σκολίωση από τις μη ορθοπεδικές καρέκλες που μας προμηθεύσατε διότι ο γαμπρός σας εργάζεται σε κατάστημα επίπλων και τις πήρατε φτηνές, όπως και για τη μυωπία που απέκτησα από τις πολλές ώρες μπροστά από το computer χωρίς τον κατάλληλο φωτισμό και τα φίλτρα μπροστά από την οθόνη. Οι κλασσικές φλορέντζες κύριε τμηματάρχη μου δεν είναι κατάλληλος φωτισμός για γραφείο, για εργοστάσιο ίσως, για γραφείο όχι.

Δεν θα σας κάνω μήνυση όμως, μην ανησυχείτε. Άλλωστε ζούμε στην Κύπρο και όχι την Αμερική όπου μπορείς να πάρεις αποζημίωση για τα πάντα. Εδώ ο όρος αποζημιώσεις είναι σχεδόν άγνωστος, εκτός και αν εμπλακείς σε δυστύχημα και χάσεις κάνα χέρι. Αν ζεις, σημαίνει ότι είσαι καλά. Τουλάχιστον αποζημιώθηκα κάπως παίρνοντας γραφική ύλη για το σπίτι. Όπως τα υπολόγισα κύριε Τμηματάρχη μου, δεν θα χρειαστεί να αγοράσω ποτέ χαρτί για το printer και θα έχω μελάνι για τα επόμενα 5 χρόνια. Επίσης έχω τόση γραφική ύλη που μπορώ να ανοίξω περίπτερο, πράγμα φυσικά που δεν θα κάνω κύριε Τμηματάρχη μου διότι βρήκα και ματσωμένο αρραβωνιαστικό και δεν θα χρειαστεί να ξαναδουλέψω φτάνει να του κάθομαι τακτικά, πράγμα που σκοπεύω να κάνω. Δεν νομίζω να επιδεινωθεί η σκολίωση μου.

Αυτά κύριε Τμηματάρχη μου. Θα περιμένω τους μισθούς που μου χρωστάτε και επίσης εκείνο το bonus που μου υποσχεθήκατε όταν βρεθήκαμε μια μέρα μόνοι στο γραφείο σας και με χουφτώσατε αλλά τίποτα το σοβαρό μου είχατε πει, θα με αποζημιώνατε κατάλληλα. Ε, περιμένω το «κατάλληλα» κύριε Τμηματάρχη μου. Που ξέρετε? Μπορεί τώρα που θα γίνω μια νοικοκυρά να πηγαίνω για καφέ και με τη γυναίκα σας. Ξέρετε πόσο κουτσομπολεύουν οι γυναίκες κύριε Τμηματάρχη μου.

Θα αναμένω αποδοχή της παραίτησης μου. Ευχαριστώ για την πάντα καλή συνεργασία και καλή τύχη. Κάτι άκουσα ότι το Τμήμα Εφορίας ετοιμάζει έφοδο στα γραφεία της εταιρείας. Δεν πιστεύω να βρουν οτιδήποτε μεμπτό. Προλαβαίνετε να πετάξετε τους ενοχοποιητικούς φακέλους.

Με εκτίμηση,

ΧΧΧΧΧ

Υπερπαραγωγές

Πάω χθες το απόγευμα επίσκεψη στη γιαγιά Μαγκάιβερ. Τη βρίσκω να κάθεται αγκαζέ στον καναπέ με τη μαμά Δρακούνα, να πίνουν καφέ, να τρώνε κουλουράκια και να βλέπουν σε άμεση σύνδεση από την τηλεόραση την κηδεία του Υπουργού Παιδείας Πεύκιου Γεωργιάδη. Η ένταση στη διαπασών, μη χάσουν κανένα ψαλμό.

«Δεν είναι λίγο μακάβριο να βλέπετε κηδεία σε άμεση σύνδεση?» λέω εγώ η ανυποψίαστη.

«Μα γιατί?» λέει η γιαγιά Μαγκάιβερ. «Ίσα-ίσα, ζωή σε λόγου μας.»
«Είναι και αυτά μέρος της ζωής», λέει η μαμά Δρακούνα με ύφος φιλόσοφου.

«Η άμεση σύνδεση κηδείας είναι μέρος της ζωής?» χάθηκε ένα βραζιλιάνικο? Ένα Μεξικάνικο?

«Και εσένα τι σε πειράζει? Παλιά καθόσουν και τα έβλεπες μαζί μας.»
«Μπαρδόν?»
«Ναι, κάνε πως δεν θυμάσαι, τόσες και τόσες κηδείες είδαμε σε άμεση σύνδεση από την ελληνική τηλεόραση…» και η μαμά Δρακούνα παίρνει αναπνοή:

«Δεν θυμάσαι το 1992 που πέθανε ο Τρίτσης και ήταν η πρώτη κηδεία που έδειξαν στην Κύπρο σε άμεση σύνδεση διότι ήταν από τις πρώτες χρονιές που αρχίσαμε να πιάνουμε ελληνικά κανάλια στην Κύπρο? Και κάτσαμε όλες μαζί το απόγευμα, εσύ πήγαινες σχολείο, και είδαμε που τον έκαναν περιφορά στους κύριους δρόμους της Αθήνας, δίπλα από τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, και μας έλεγαν για το έργο του και όταν ήταν Υπουργός τι έκανε αλλά κανένας δεν άκουγε, και ο κόσμος ήταν στους δρόμους?»

«Την Καρέζη που πέθανε την ίδια χρονιά την είδαμε?»
«Νομίζω δεν μας το έδειξαν, ή μπορεί να το έδειξαν σε φάση που δεν ήμασταν σπίτι.»
«Ναι, μπορεί. Πάντως θυμάμαι ένα πλάνο με τον άντρα της τον Καζάκο με τα μαύρα, πριν να παίζει στη Βέρα στο Δεξί, και το γιο της, τι λεβέντης, που έπαιζε και εκείνος στη Βέρα στο Δεξί αλλά τώρα δεν παίζει, τι κρίμα που πήγε και αυτή η κοπέλα…»

«.. Και μετά το 1994 είχαμε την κηδεία της Μελίνας Μερκούρη, ναι βέβαια, που την έφεραν από την Αμερική με το αεροπλάνο και την πήγαν με πομπή στην Αθήνα για την κηδεία, και μετά την πέρασαν από την Ακρόπολη (αχ εκείνα τα μάρμαρα της) και τις Στήλες του Ολυμπίου Διός και το Υπουργείο Πολιτισμού μέσα στους δρόμους τους στενούς, και ακόμα περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε και μας έβαζαν background τη Μελίνα να τραγουδά τα Παιδιά του Πειραιά… ήταν μια υπερπαραγωγή δεν μπορείς να πεις. Μετά για μια εβδομάδα βλέπαμε όλα τα έργα της στην τηλεόραση. Άξια, άξια….»

«… Και μετά το 1996 είχαμε τον Παπανδρέου, που πρώτα είχαμε σύνδεση με το νοσοκομείο και μετά έγινε το μοιραίο και εκεί να δεις κόσμο στην κηδεία. Πανικός, αλλά εδώ δεν συγκινηθήκαμε, πολιτικός και γέρος ήταν ο άνθρωπος, τι να συγκινηθούμε. Τον πέρασαν και αυτόν από όλα τα αξιοθέατα (μην ξεχνάμε τις Στήλες του Ολυμπίου Διός) και πήγε να αναπαυτεί. Αμήν…»

«… Και μετά μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, Ιούλιος ήτανε, είχαμε τη Βουγιουκλάκη. Το τι αφιέρωμα και Χτυποκάρδια στα Θρανία είδαμε, χόρτασε το μάτι μας. Πήγαινε η πομπή στους κύριους δρόμους και από το μεγάφωνα άκουγες το Νιαου Νιαου βρε Γατούλα. Είχαν βάλει και μια διάφανη εικόνα της Βουγιουκλάκη όταν ήταν νέα να φαίνεται μέσα από τα πλάνα, έβλεπες το φέρετρο και στο background Αλίκη. Θεϊκό. Άλλη μια επιτυχημένη παραγωγή. Την τίμησαν τη μακαρίτισσα. Την πέρασαν από το θέατρο της, το Σύνταγμα, τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, και ο κόσμος έκλαιγε από τ’ αλήθεια και πετούσαν λουλούδια πάνω στο φέρετρο. Ανθεστήριο έγινε η Αθήνα. Μα θυμάμαι καλά ότι τράβηξες την κηδεία στο video Δρακούνα ή είναι η ιδέα μου?»

«Ιδέα σου»

«… Άρα τι διαμαρτύρεσαι? Είδες πόσες κηδείες είδες από την τηλεόραση? Να ευχαριστείς την ελληνική τηλεόραση που μας έδειξε το δρόμο της άμεσης σύνδεσης!!»

«Του Κυπριανού την κηδεία γιατί δεν τη θυμάμαι?»
« Διότι το έδειξε μέρα που δεν ήμασταν σπίτι και δεν είχε μουσική. Ούτε και τώρα θα έχει δυστυχώς.»

«Με τους πολιτικούς δεν έχει υπερπαραγωγή και αφιερώματα με μουσική. Τι κρίμα.»
«Κάνε πιο κει να κάτσω και εγώ.»

"Απεργία", όπως "Γινάτι"

Εσένα άμα κάτσει ένα τετράπαχος επίτηδες πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου (και το βουλώσει ελαφρώς) τι θα κάνεις?

Προσωπικά θα τον πατήσω με το αυτοκίνητο μου χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και μετά θα βάλω πισινή για να βεβαιωθώ ότι τον πάτησα καλά.

Αλλά εγώ είμαι μόνο μια Δρακούνα.

……….

Γι ‘αυτό και όταν χθες στις ειδήσεις είδα τον κύριο που ήθελε μόνος του (όχι με τη βοήθεια φορτηγού- σημαντική λεπτομέρεια-) να βγάλει το αυτοκίνητο του από το λιμάνι και παρέσυρε τον «απεργό» call me κουρούπεττο που του βούλωσε με τον κώλο του το καπό, σκέφτηκα:

- Καλά να του κάνει!!




Το δικαίωμα της απεργίας είναι η καραμέλα που μασούν όσοι θυμούνται επιλεκτικά ότι έχουν «ανθρώπινα δικαιώματα» (ενώ νιώθουν πολύ άνετα να καταπατούν αυτά των άλλων συνανθρώπων τους), όπως επίσης και για ότι τους συμβεί απειλούν ότι θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Εκτός έδρας

Για σήμερα φιλοξενούμαι στο blog του Γιώργου Στρατή

Ένας περίπατος δεν βλάπτει.

Που θα πά(ν)ε διακοπές?

Η μαμά Δρακούνα και ο Μπαρμπαπάπα έχουν βάλει internet. Μη φανταστείτε ADSL γραμμές που πετάνε από ταχύτητα και άλλα ταχυδακτυλουργικά. Όχι, κανονικό και αργό dial-up connection. Δεν ξέρουν τη διαφορά, γι’ αυτό βάλανε το φτηνό.

Μαλακία: Δεν άντεξα και πήγα την πρώτη μέρα να δω τι γίνεται μέσα στο blog μου. Γράφτηκε στο memory η διεύθυνση, έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του και η μαμά Δρακούνα (άγνωστο πως τα κατάφερε) μπήκε μέσα.

Και δεν κατάλαβε τίποτα.

Με ρώτησε όμως τι ήταν εκείνο το πράσινο τέτοιο που μπήκε μέσα κατά λάθος και είχε ανέκδοτα. Κατάλαβα τη μαλακία μου και έσβησα όλο το history από το computer τους.

Πάμε πάλι.

Πέρασε μια εβδομάδα ησυχίας, όταν η μαμά Δρακούνα αποφάσισε ότι επειδή κάπου άκουσε ότι μπορείς να βρεις και να κλείσεις ξενοδοχεία και πτήσεις από το internet, είναι μια εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να ζήσουν και θέλει να το κάνει αλλά δεν ξέρει πως.

Προσφέρομαι να βοηθήσω.

- Που θέλετε να πάτε?
- Αθήνα φυσικά!
- Μα στην Αθήνα πάντα μένετε στο ίδιο ξενοδοχείο που έχετε και την κάρτα του και σας ξέρει και πάντα κάνετε κράτηση από το τηλέφωνο. (τι να χανόμαστε από τα internet τώρα.)
- Άσχετο, θέλω να δω πως γίνεται από το internet.

Συνδεόμαστε, κάνω Google search για ξενοδοχεία στην Αθήνα. Μου βγάζει τις γνωστές μαλακίες. Η μαμά Δρακούνα δυσανασχετεί. Μετά που της εξηγώ τι είναι το Google, τι είναι το Google search, πως το κάνεις και μεγεθύνω και τη σελίδα διότι η μαμά Δρακούνα είναι ολίγον μύωψ και δεν βλέπει, παραπονιέται:

- Δεν ξέρω ούτε ένα από αυτά τα ξενοδοχεία.
- Υπάρχουν χιλιάδες ξενοδοχεία στην Αθήνα. Είναι αδύνατον να ξέρεις όλα τα ξενοδοχεία που υπάρχουν. Η μηχανή αναζήτησης προφανώς βγάζει πρώτα αυτά.
- Τα καλά τα ξέρω όλα!

Γιατί δε παίρνεις τότε ένα τηλέφωνο να ησυχάσω??

- Και πως κάνω search?
- Πατάς… εδώ και γράφεις… εδώ ότι θέλεις.
- Τόσο απλό?
- Τόσο απλό.

Και τα ρούχα γίνονται κατάλευκα και αστραφτερά.

Αφήνω τη μαμά Δρακούνα να συνεχίσει παίζει με το keyboard της. Δεν βρίσκει τα κουμπιά, μετά δεν βρίσκει τα ελληνικά, μετά δεν βρίσκει τους τόνους, αρνείται να γράφει χωρίς τόνους («καλά το μονοτονικό, να το καταργήσουμε και αυτό? ΠΟΤΕ!!»), μετά δεν βρίσκει το Enter («γιατί το έχουν με μια γραμμούλα και δεν γράφει Enter?» -εύλογη απορία, δεν μπορώ να πω-), μετά βαριέται. Είναι πολύ δύσκολο.

Εγώ είπα να πάρει τηλέφωνο όπως κάνει πάντα, αλλά δεν με ακούει ποτέ κανένας.

Ξανά-χάνονται άλλη μια βδομάδα και επιστρέφουν και οι δύο δριμύτεροι. Μπήκαν, λέει, στο site του Club Med, ενθουσιάστηκαν και κάτι άλλων εταιρειών που προσφέρουν κρουαζιέρες στις Σκανδιναβικές χώρες και θέλουν να πάνε. Διερωτούνται πότε να κλείσουν άραγε.

- Αθήνα δεν θέλατε να πάτε?
- Ναι, αλλά η Αθήνα δεν έχει πλάκα. Ενώ 10 μέρες στη Βαλτική θάλασσα και τα φιόρδ θα είναι ένα όνειρο. Και δεν έχουμε ξαναπάει. Δεν φεύγει η Αθήνα από τον τόπο της.
- Ενώ το φιόρδ θα φύγει, σίγουρα με το νέο ice age θα μετακομίσει στις Μπαχάμες.
- Είδες! Ούτε Μπαχάμες έχουμε πάει!

Και ξανά προς τη δόξα τραβούν...

Όνειρα γλυκά

Απίστευτη νύστα. Κοιμάμαι πάνω στο keyboard. Από το πρωί θέλω να γράψω κάτι και νυστάζω.

Η νύστα (μου έχουν πει και διαπιστώνω και μόνη μου) είναι ακόμα ένα σύμπτωμα της εγκυμοσύνης. Εκεί που κάθεσαι ξαφνικά νιώθεις τα βλέφαρα σου να γέρνουν, να γέρνουν και μια γλυκιά χαλάρωση σε κυριεύει. Αυτό είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα όταν κάθεσαι στον καναπέ σου τυλιγμένη την μουσταρδιά σου κουβερτούλα και η θέρμανση δημιουργεί τη γλυκιά θαλπωρή του μοντέρνου σπιτιού, αλλά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο όταν οδηγείς. Ακόμα πιο επικίνδυνο αν είσαι νταλικέρης (αλλά αυτοί όπου να’ ναι θα ξανακάνουν απεργία και θα ξαναζήσουμε στιγμές απείρου κάλλους μέσα στους αυτοκινητόδρομους με τις φουκούδες.)

Κάθε βράδυ νυστάζω τόσο πολύ που κοιμάμαι από τις 8:30. Ούτε τις ειδήσεις δεν προλαβαίνω να δω (ξέρω, δεν χάνω τίποτα αλλά από τις 8:30 δεν κοιμούνται ούτε τα μωρά.) Δεν υπάρχει περίπτωση να βγω από το σπίτι το βράδυ. Όπου και να πάω θα κοιμηθώ επιτόπου. Θέλω να πάω στο φεστιβάλ κινηματογράφου αλλά δεν με εμπιστεύομαι να μείνω ξύπνια. Θα πάρω μαζί το μαξιλάρι μου και τη μουσταρδιά μου κουβερτούλα.

Όποιου το πω μου λέει χαιρέκακα να απολαύσω τον ύπνο τώρα, διότι σύντομα θα παρακαλώ για 5 ώρες ησυχίας, στο οποίο απαντώ με απορία τι να τις κάνω τις 5 ώρες. Εγώ για να πω ότι κοιμήθηκα θέλω 10 ώρες ύπνου. Τουλάχιστον.

Δεν μπορώ να ξεκινήσω κανένα βιβλίο διότι μετά από 3 σελίδες κοιμάμαι. Ακόμα και το Bridget Jones να διάβαζα (που θεωρείται light) πάλι κοιμάμαι. Μετά ξεχνώ τι διάβασα και πρέπει να πάω πίσω να ξαναδιαβάσω τις τελευταίες 3 σελίδες και φυσικά κοιμάμαι. Διάβασα μια εισαγωγή 6 φορές. Μετά βαρέθηκα. Ήταν πολύ προβλεπτή.

Τώρα που είπα για ύπνο, θυμήθηκα ότι δεν ξέρω κανένα νανούρισμα. Τι θα γίνει όταν με το καλό το τεκνό θα θέλει να το νανουρίσω? Τι θα του πω για να μην εκτεθώ? Να του τραγουδήσω «Με το ίδιο Μακό» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη? Ή το «Εδώ να μείνεις»? Πολύ ωραία slow είναι και τα δύο. Λυρικότατα. Το τεκνό θα είναι πολύ μικρό για να καταλάβει ότι μιλούν για γκομενικά. Μετά όταν αρχίσει να καταλαβαίνει, θα το γυρίσω στα αγγλικά, κάτι σαν «Show me Heaven», ή «Where the eagles fly», αλλά να θυμηθώ να αποφύγω οτιδήποτε της Whitney Houston διότι πως θα βγάλω όλες εκείνες τις κορόνες του «AιΑιΑιΑιΑ γουιλ όλγουεις λάβ γιου».

Και ο Bon Jovi έχει αρκετές μπαλάντες, να ξεθάψω τις κασέτες του μπας και θυμηθώ τίποτε.

Αρνούμαι να τραγουδήσω οτιδήποτε σε soul (δεν θα ξελαρυγγίζομαι με το νυχτικό η ώρα 4 το πρωί). Δεν είμαι η Beyonce. Μόνο ροκ μπαλάντες δέχομαι. Κατά προτίμηση unplugged.

Προκαταλήψεις (extreme version)

Θα φανταστούμε ότι έχουμε Τρίτη και 13 και ότι είμαστε προληπτικοί και ολίγον υστερικοί.

Ξυπνούμε το πρωί από ένα βαθύ ευεργετικό για την επιδερμίδα μας λήθαργο. Ανοίγει το ένα μάτι, ανοίγει το άλλο μάτι, τηράμε δεξιά και αριστερά. Όχι, δεν είμαστε στο διάστημα αλλά στο δωμάτιο μας. Απλώνουμε το δίμετρο καλλίγραμμο πόδι μας να σηκωθούμε και…

Χρατς!!! Ακούγεται από το πάτωμα.

On close inspection ανακαλύπτουμε έντρομοι ότι πατήσαμε ένα καθρέφτη ατάκτως πετάμενο στο πάτωμα και τον σπάσαμε. Ω τι συμφορά, ω τι καταστροφή. 7 χρόνια ατυχίας πλανούνται πάνω από το κεφάλι μας το δύσμοιρο. Αυτό το κτύπημα της μοίρας είναι πολύ βαρύ και από το άγχος εμφανίζεται μια ρυτίδα στο πρόσωπο. Τζάμπα κάναμε βαθύ ευεργετικό ύπνο?? Όχι!!!!

Τηλεφωνούμε σε όλες τις γιαγιάδες που ξέρουμε να μας δώσουν οδηγίες. Οι γιαγιάδες:

- χέστηκαν
- δεν έχουν ιδέα από πατσουλιά και ξόρκια. Δεν είναι οι Μάγισσες της Σμύρνης. Είναι Κοτζιάκαρες της Λευκωσίας.
- μας συμβουλεύουν να αγοράσουμε άλλο καθρέφτη και στο μέλλον να είμαστε προσεκτικότερες.

Δεν μας ικανοποιεί η αγορά νέου καθρέφτη… αντίθετα, μας πληγώνει η αναισθησία του κόσμου στο δράμα μας.

Ξαφνικά, και ενώ είμαστε ακόμα με τις πυτζάμες και το μαλλί punk, θυμόμαστε ότι άμα σπάσεις ένα καθρέφτη τον ρίχνεις στο ποτάμι για να τον πάρει το ρέμα μαζί με τη γρουσουζιά. To γάργαρο νερό θα κυλήσει και θα παρασύρει μαζί του πάσα κακό. Πανεύκολο ακούγεται. Υπάρχει μόνο ένας μικρός βαθμός δυσκολίας.

Εν τω μέσω της Λευκωσίας δεν υπάρχει ποτάμι.

Που να «κυλάει το νερό».

Ούτε έστω ένα ρυάκι.

Τίποτε.

Ξεραΐλα και σκόνη.

Η αποχέτευση πιάνει εξίσου άραγε?

Δεν μπορούμε όμως να παίξουμε την τύχη μας κορώνα γράμματα με την αποχέτευση. Πρέπει να βρούμε πάση θυσία ένα ποτάμι. Ας πούμε τον Πειδιά. Εντάξει δεν είναι ποτάμι, είναι χείμαρρος. Εντάξει, κατά πάντα ουσιώδη χρόνο με την κρίση μας δεν έχει νερό. Ούτε για δείγμα. Δεν έχουμε ιδέα πότε θα του κατεβεί να κυλήσει. Ίσως και ποτέ, για φέτος. ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ???

Φοράμε παπούτσια πάνω από τις πυτζάμες και σακάκι αντιανεμικό. Το μαλλί εξακολουθεί να φέρνει προς αναφορές punk και το μακιγιάζ που δεν φιλοτιμηθήκαμε να βγάλουμε από την προηγούμενη νύκτα κάνει μια επιτυχή αναφορά στην «Υπολοχαγό Νατάσα» τη σκηνή που βασανίζουν τη Βουγιουκλάκη και τρέχει το μάσκαρα μαύρο και σκοτεινό από τα βλέφαρα της.

Τυλίγουμε τον σπασμένο καθρέφτη σε εφημερίδα και φεύγουμε αλαφιασμένες προς το …. ποτάμι (ότι διαθέτει ο καθένας έτσι?)

Φτάνουμε και κατεβαίνουμε στην … στεγνή κοίτη. Πηδάμε τυχόν ακαθαρσίες και σκουπίδια έχουν πεταχτεί εκεί από τα καλοσυνάτα χέρια των ευγενικών περαστικών και λοιπών περίοικων. Τηράμε δεξιά, τηράμε αριστερά αλλά νερό δεν βλέπουμε.

Βλέπουμε μια λακκούβα με νερό (κοινώς λάντα) που αποκλείστηκε και έχει μετατραπεί σε μικρόκοσμο κουνουπιών και βατράχων. Που είσαι National Geographic και Animal Planet να μας κάνεις έργο, «Ο υδροβιότοπος του Πηδειά» (direct αναφορά στον «υδροβιότοπο της Καστοριάς»- ΕΡΤ respect.) Αυτή η λακκούβα μας κάνει. Έχει νερό, είναι μέσα σε ποτάμι, δεν κυλάει αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.

Ξετυλίγουμε τον καθρέφτη από την εφημερίδα και με ύφος πριμαντόνας τον πετάμε με όλη μας τη δύναμη μέσα στο νερό. Έχουμε μόνο μια ευκαιρία διότι πρέπει να πετύχουμε τη λακκούβα με το νερό από την πρώτη. Αγνοούμε τυχόν περαστικούς που μας βλέπουν με έκπληξη και κορνάρουν στην τρελή που στέκεται μέσα στην κοίτη. Εδώ παίζεται η τύχη μας!!

Τελειώνοντας αγοράζουμε ξυστό από το περίπτερο.



ΥΓ: Πραγματική ιστορία

Update εγκυμοσύνης

Διανύω τον τρίτο μήνα εγκυμοσύνης. Έχω μάθει διάφορα πράγματα. Τα οποία θα μοιραστώ:

Όταν είσαι έγκυος, δεν παθαίνεις τίποτα αν κάθεσαι με σταυρωμένα τα πόδια. Το μωρό δεν παθαίνει ασφυξία. Όχι, είναι αεροστεγώς κλεισμένο μέσα στη μήτρα σου. Δεν αερίζεται. Λοιπά φολκλόρ να απορρίπτονται αμέσως.

Όταν είσαι έγκυος μπορείς να πας για κολύμπι (εκτός αν έχεις μια ειδική λοίμωξη που σου το απαγορεύει. Αναφέρομαι σε normal καταστάσεις). Δεν θα «γεμίσεις» με νερό και δεν θα πνίξεις το μωρό. . Όχι, είναι αεροστεγώς κλεισμένο μέσα στη μήτρα σου. Δεν μπάζει νερό. Λοιπά φολκλόρ να απορρίπτονται αμέσως.

Είναι αλήθεια ότι σου έρχεται όρεξη να φας διάφορα πράγματα, όχι κατ’ ανάγκη παράξενα. Για παράδειγμα, τώρα περνώ μια φάση που βλέπω μακαρόνια του φούρνου (παστίτσιο) και τρέχουν τα σάλια μου. Πριν ένα μήνα πάθαινα το ίδιο με τα τοστ. Επίσης έχω μια τεράστια επιθυμία να τρώω όλη μέρα γιαούρτι. Και δημητριακά. Και σταφίδες. Και σοκολάτα. Και sushi. Και κινέζικα. Και παξιμάδια. Οκ, τελικά οι συνδυασμοί δεν είναι οι καλύτεροι.

Αν πεθυμήσεις κάτι και δεν το αποκτήσεις…. δεν θα πάθεις τίποτα. Ιστορίες για αγρίους του στυλ «μην ακουμπήσεις πάνω σου διότι αυτό που πεθύμησες θα αποτυπωθεί πάνω στο μωρό» είναι science fiction και παραμύθια της Χαλιμάς. Λοιπά φολκλόρ να απορρίπτονται αμέσως. Πιθανών να επινοήθηκε από έγκυες γυναίκες που ήθελαν να στείλουν τους συζύγους τους στα βουνά και τα ρουμάνια να τους φέρουν διάφορα και αυτοί διαμαρτύρονταν. Καλό τρικ, αλλά στην εποχή του delivery δεν χρειάζεται. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα τηλέφωνο.

Δεν μου εξήγησαν αν μπορώ να πεθυμήσω και αντικείμενα που μετά θα σταμπαριστούν πάνω στο μωρό. Ας πούμε να πεθυμήσω… μια ηλεκτρική κιθάρα και αυτή να βρεθεί πάνω στο αριστερό χέρι του μωρού. Ή να πεθυμήσω μια… κέλτικη φιγούρα (λέμε τώρα) και να αποτυπωθεί στο δεξί χέρι του μωρού. Άσε που έτσι θα γλιτώσει και τα ακριβά τατουάζ. Διότι όλοι μπορεί θέλουν μια κιθάρα, αλλά πόσοι θέλουν μια ντομάτα πάνω στο χέρι τους?

Όταν είσαι έγκυος θέλεις να περάσει ο χρόνος γρήγορα, γι’ αυτό αρχίζεις να μετράς σε εβδομάδες. Σε ρωτούν πόσο έγκυος είσαι και απαντάς «10 εβδομάδων» και ο άλλος προσπαθεί μέσα στο μυαλό του να υπολογίσει πόσο είναι αυτό. Είναι εκνευριστικό για τους άλλους, αλλά κάπως πρέπει να περάσει η ώρα γρηγορότερα. Το δέκα είναι μεγαλύτερο από το δυόμιση.

Έχεις την τέλεια δικαιολογία για να μην κάνεις πράγματα που βαριέσαι να κάνεις. Παίρνεις το ύφος οσίας ταλαιπωρημένης γυναίκας και λες με νόημα: «Α, πολύ θα ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά βλέπεις αυτές τις μέρες είμαι ψιλό-χάλια και προτιμώ να ξεκουραστώ…» Κανένας δεν επιμένει, κανένας δεν θυμώνει, είσαι έγκυος και εσύ αποφασίζεις. Βέβαια, αν συνεχίσει πολύ καιρό το τροπάριο «είμαι χάλια», θα σταματήσουν να σε καλούν οπουδήποτε και εν ολίγοις, θα σε αποφεύγουν. Και θα σου λένε δικαιολογίες του στυλ «είμαι κρυολογημένη και δεν μπορώ να σε δω διότι θα σε κολλήσω και δεν κάνει. Είσαι και έγκυος, δεν μπορείς να πιεις φάρμακα, άσε για αργότερα.» Μένεις μόνη να κλωσάς το αυγό σου.

Οι γονείς σου εκεί που το έπαιζαν άνετοι, ξαφνικά αρχίζουν πάλι να σε συμβουλεύουν όπως όταν ήσουν ακόμα στο σχολείο. «Να αγοράσεις αυτό, και να αγοράσεις εκείνο, και να προσέχεις το άλλο, και να τρως, και να κάνεις υγιεινή ζωή και…» Τους θυμίζεις ότι έχεις άλλους 6 μήνες να αγοράσεις ότι χρειάζεσαι και δεν θα πανικοβληθείς από τον τρίτο μήνα. Τους θυμίζεις ότι ακολουθείς πιστά τις οδηγίες του γιατρού και είσαι σίγουρη ότι ο γιατρός δεν είπε να αλλάξεις τη ζωή σου ή να αλλάξεις συνήθειες. Δεν σε πιστεύουν. Φυσικά. Όπως και στο σχολείο, τους αγνοείς.

Και συνεχίζουμε…

Οικογενειακό Δρώμενο (3)

Το μυστήριο της διαθήκης…

Θα θυμάστε τον μυστήριο μεγαλύτερο αδερφό του παππού Μαγκάιβερ, που άλλαξε το επίθετο του και έζησε στην Αγγλία σε μια σπιταρώνα με κύκνους. Εν της εφεξής θα τον αποκαλώ «Πρίαμο», από τη σαπουνόπερα «Τόλμη και Γοητεία της Ανατολικής Μεσογείου των αρχαιοτάτων χρόνων».

Αυτός πάντοτε φημολογείτο μέσα στην οικογένεια ότι είχε μεγάλη περιουσία αλλά όντας μυστήριος και περίεργος τύπος, μέχρι να πεθάνει, το μόνο που είχε μείνει ήταν η σπιταρώνα στο Hampstead Heath με τους κύκνους, που την είχε από μισή με την Αγγλίδα σύζυγο του. Όσο ζούσε ο τύπος δεν έλεγε τίποτε σε κανένα.

Στην Κύπρο, από τη δεκαετία του 30’ που έφυγε, είχε έρθει μόνο 2 φορές. Ήταν η προσωποποίηση του «ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου». Καμία σχέση με τους χαζοχαρούμενους απόδημους που κάθε χρόνο πετάγονται στα πάτρια εδάφη για να επιδείξουν πόσο πρόκοψαν, αλλά στην πραγματικότητα τους ενοχλεί η ζέστη και τα κουνούπια. Τουλάχιστον ο Πρίαμος ήταν ειλικρινής. Δεν πρέπει να σας ξεγελά η υποτιθέμενη αγάπη που δείχνουν οι περισσότεροι απόδημοι για το νησί. Πολλοί λίγοι όμως από αυτούς που πέτυχαν στο εξωτερικό θέλουν ποτέ να επιστρέψουν πίσω. Τους αρέσει το εξωτερικό και ζουν εκεί από επιλογή. Να μην ξεφύγω όμως, άλλο θέλω να πω:

Η εξής απορία γεννήθηκε:

Χωρίς παιδιά, χωρίς γατιά, ποιος θα έπαιρνε το σπίτι?

Περιττό να πω ότι όλοι θυμήθηκαν τον Πρίαμο που πέθανε και έσπευσαν οικογενειακώς στο Λονδίνο για το άνοιγμα της διαθήκης. Μέχρι και οι συγγενείς από την Αθήνα εμφανίστηκαν διότι θυμήθηκαν το «θείο». Βγήκαν τα κορμιά και τα μαχαίρια, πέσανε σε λάθος χέρια, βγήκαν σπαθιά, βγήκαν νύχια, θυμήθηκαν αδικίες 75 χρόνων. Όχι, μαλακίες λέω. Τίποτε δεν έγινε. Ανοίχτηκε η διαθήκη από τους δικηγόρους και ειδοποιηθήκαμε ότι το σπίτι θα πουλιόταν και τα έσοδα θα μοιράζονταν ως ακολούθως:

- Το μισό μερίδιο του Πρίαμου θα πήγαινε σε ένα άγνωστο για μας όνομα, ενός Έλληνα που δεν ήταν μέλος της οικογένειας.
- Το άλλο μισό μερίδιο της Αγγλίδας συζύγου (που δεν είχε οικογένεια), θα πήγαινε σε όλους εμάς.

Εύλογες Απορίες: Ποιος ήταν αυτός ο μυστήριος Έλληνας? Ποια η σχέση του με τον αδερφό? Γιατί η Αγγλίδα σύζυγος, που μόνο μια φορά ήρθε στην Κύπρο (το 1974- βρήκε και αυτή χρονιά να έρθει) και δεν ξαναπάτησε μας άφησε τώρα το μερίδιο της? Ποιος σκότωσε τον JFK?

Μόνο μια Miss Marple θα έλυνε το μυστήριο. Δηλαδή, τα τσακάλια οι Έλληνες συγγενείς μας.

Αυτοί έκαναν διάφορες έρευνες και ανακάλυψαν το εξής απίστευτο:

Ο Πρίαμος προφανώς ουδέποτε έκοψε τις σχέσεις που διατηρούσε με την Ελλάδα, όπου είχε σπουδάσει. Εκεί διατηρούσε παρέες, συνεργάτες, ύποπτα business και 2-3 φορές το χρόνο κατέβαινε για διακοπές, στην αρχή με την Αγγλίδα και μετά μόνος. Διασκέδαζε με φίλους κτλ. και προφανώς είχε και μια εξωσυζυγική σχέση. Αυτό ανακαλύφθηκε διότι η Αγγλίδα τον κατάλαβε και τον απειλούσε ότι θα τον χωρίσει. Επίσης έλεγε τον πόνο της στην άλλη Αγγλίδα σύζυγο του μικρότερου αδερφού (αυτού που πήρε βίζα και έφυγε ενώ ο παππούς Μαγκάιβερ αναγκάστηκε να μείνει στην Κύπρο.) Κλαιγόταν η Αγγλίδα για τις απιστίες του Πρίαμου αλλά μάταια. Κόπηκαν όταν κόπηκαν τα πίτσι-πίτσι γενικά (δεν μπορούσε πια).

Η εξωσυζυγική σχέση μάλλον απέφερε ένα νόθο παιδί, διότι σε κάποια φάση ήρθε να μείνει στη σπιταρώνα ένας Έλληνας κατ’ εντολή του Πρίαμου. Αυτός που αργότερα κληρονόμησε το μισό σπίτι. Έμεινε μαζί τους τα τελευταία χρόνια της ζωής τους, δήθεν για να τους προσέχει αλλά στην πραγματικότητα ο Πρίαμος τον είχε εκεί για να τον χαρτζιλικώνει. Πιθανόν να τον σπούδασε κιόλας. Η Αγγλίδα δεν τον χώνευε με τίποτα και έκανε το παν για να φύγει αυτός (μάταια) έτσι σκέφτηκε να εκδικηθεί τον Πρίαμο αφήνοντας το μερίδιο της στους συγγενείς του που σύμφωνα με τη διαθήκη δεν θα έπαιρναν τίποτα.

Κανείς δεν ξέρει αν αυτή είναι 100% η αλήθεια. Είναι όμως η πιο λογική εξήγηση για τη διαθήκη.


Και εδώ σταματώ τα οικογενειακά δρώμενα διότι καλοί οι συγγενείς αλλά παρά- έδρασαν στη ζωή τους. Ούτως ή άλλως, οι συγγενείς που έχω περιγράψει, πολύ λίγες φορές τους έχω δει στη ζωή μου. Ζουν στη σφαίρα του θρύλου και τα κατορθώματα τους είναι ιστορίες που μαθαίναμε μικροί και βλέπαμε με απορία σαν αξιοθέατο όταν έρχονταν ποτέ στην Κύπρο για διακοπές. Μιλούσαν με περίεργες προφορές, είχαν ακόμα πιο περίεργες συνήθειες και τα παιδιά τους δεν έμαθαν ποτέ να μιλούν ελληνικά. Από επιλογή των γονιών τους.

Από αυτούς τους συγγενείς όμως έμαθα ότι οι απόδημοι, δεν είναι όλοι μίζεροι τύποι που ζουν με την ελπίδα των διακοπών μια φορά το χρόνο στην Κύπρο. Ούτε νιώθουν όλοι την ανάγκη να μάθουν στα παιδιά τους ελληνικά και τα ήθη και έθιμα μας. Κάνουν τα δικά τους. Απόδημοι είναι και τύποι που ήθελαν να φύγουν από επιλογή, διότι εδώ δεν τους άρεσε και ουδέποτε πεθύμησαν τη «γη της λεμονιάς, της ελιάς». Μπορείς να αλλάξεις πατρίδα άμα θέλεις.

Οικογενειακό Δρώμενο (2)

Τα οικογενειακά δρώμενα αποφάσισα ότι θα είναι τριλογία. Η συνέχεια θα μας πάει… παντού.

Θα θυμάστε ίσως την αδερφή του παππού Μαγκάιβερ που παντρεύτηκε στην Κύπρο αλλά κατέληξε στο Κονγκό? Λοιπόν αυτή απέκτησε 5 παιδιά, 4 αγόρια και ένα κορίτσι (καρπερή η οικογένεια δεν το συζητώ. Η μήπως ακολουθούσε το τότε trend?)

Τέλος πάντων, οι μισοί από αυτούς γεννήθηκαν στην Κύπρο, οι άλλοι μισοί στα βάθη της Αφρικής μέσα σε φυτείες. Ως αποτέλεσμα αυτοί οι συγγενείς ένα αέρα τυχοδιωκτισμού τον διέθεταν από πάντα και κατά καιρούς υπήρξαν πρωταγωνιστές αρκετών τραγελαφικών επεισοδίων.

Το κορίτσι παντρεύτηκε στην Κύπρο και πολύ σύντομα ο σύζυγος της κέρδισε μια υποτροφία για μεταπτυχιακό στην Αμερική. Πακεταρίστηκαν και έφυγαν… όπου και έμειναν 40 χρόνια, έκαναν οικογένεια (2 παιδιά τα οποία είναι αμερικανιές αλλά τα αγαπάμε) και τώρα που βαρέθηκαν μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ Κύπρου και Αμερικής. Βασικά ξεχιλώνονται αλλά τους αρέσει. Είναι και τα εγγόνια τους στην Αμερική και θέλουν να τα βλέπουν.

Τα αγόρια είχαν ακόμα περισσότερη πλάκα.

Ο ένας στάλθηκε να σπουδάσει στην Αθήνα τη δεκαετία του 60’ (δεν είμαι σίγουρη αν ήταν την περίοδο της Χούντας ή όχι). Έλεγε ότι μορφώθηκε, στην πραγματικότητα έφαγε του κόσμου τα λεφτά (διαχρονική αξία) έκανε τη ζωή του και επιπλέον, πήγε και ερωτεύτηκε την κόρη ενός Σουηδού ακόλουθου που είχε έρθει στην Σουηδική πρεσβεία στην Αθήνα. Μπορεί να ήταν και ο πρέσβης αλλά δεν είμαι σίγουρη. Φανταστείτε ένα τύπο με goatee και ψυχεδελικό ντύσιμο, να κάνει τον Greek lover στη Σουηδέζα. Η Σουηδέζα πείστηκε, τόσο που τον έκανε εισαγωγή στη Σουηδία και τον παντρεύτηκε. Έτσι έμεινε και έκανε οικογένεια στη Σουηδία. Τα τελευταία νέα που είχαμε λένε ότι ακόμα εκεί είναι και έγινε παππούς.

Ο άλλος αδερφός, παρ’ όλες τις φασαρίες στο Κονγκό και ότι μεγάλωσε εν μέρει στην Κύπρο, δεν θέλησε να φύγει από την Αφρική. Δραπέτευσε νύχτα και κατέφυγε δίπλα στη Νότια Αφρική καβάλα πάνω σε μια μοτοσικλέτα και μετακόμισε στο Johannesburg όπου και παντρεύτηκε και κανένας δεν ξέρει περαιτέρω λεπτομέρειες. Έμεινε εκεί για 40 χρόνια, ώσπου και αποφάσισε να χωρίσει και επέστρεψε στην Κύπρο. Εκεί που μας ανακοίνωσε ότι τέλειωσε και θα μείνει για πάντα εδώ, βρέθηκε με μια παλιά του συμμαθήτρια από το Γυμνάσιο, την ερωτεύτηκε ξανά (προφανώς υπήρχε πολύ παλιό αμόρε) την παντρεύτηκε και τώρα πηγαινοέρχονται στις Νότιες Αφρικές. Να σημειώσω ότι το νέο αμόρε είναι μια απίστευτη τύπισσα με τρομερό χιούμορ και διάθεση. Να τη χαιρόμαστε.

Άρα, για να μην χάσουμε το λογαριασμό, έχουμε ένα στην Αμερική, ένα στη Σουηδία και ένα στη Νότια Αφρική.

Μα να μην πάει κανένας στο Τόκυο να κλείσει η τρίλιζα…

Εκ των άλλων 2 αδερφών, ο ένας, αφού έζησε οικογενειακώς σε διάφορες αραβικές χώρες όπως τον Αλί Μπαμπά και τους 40 κλέφτες που έχτισαν δρόμους και αεροδρόμια για τους Άραβες για καμιά δεκαριά χρόνια, κατέληξε στην Κύπρο και … έμεινε. Περίεργο αλλά αληθινό. Δεν πήγε πουθενά και δεν θέλησε να πάει πουθενά. Μάλλον αυτομόλησε με τα αδέρφια του.

Ο τελευταίος αδερφός (χρονολογικά όμως ήταν ο μεγαλύτερος) κέρδισε υποτροφία να σπουδάσει στην Αγγλία. Πακεταρίστηκε και πήγε με την υπόσχεση να επιστρέψει και να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένεια. Πράγμα που φυσικά ποτέ δεν έγινε. Πήγε, σπούδασε (με υποτροφία, δεν έφαγε ομολογουμένως του κόσμου τα λεφτά) και ερωτεύτηκε μια (πρόσεξε τώρα) Γερμανίδα κάτοικο Αγγλίας που ξέφυγε από την Ανατολική Γερμανία μέσα στα βουνά και τα συρματοπλέγματα για να μην κολλήσει στο ανατολικό μπλοκ, η οποία όμως καταγόταν από τη Τσεχοσλοβακία.

Απαραίτητη επεξήγηση για να μην χαθούμε: Βασικά, όταν τη δεκαετία του 30’ ο Χίτλερ κατάπιε τη Τσεχοσλοβακία, αποφάσισε να την εποικίσει με Γερμανούς Αρίους υπηκόους. Προσέφερε σε αυτούς φάρμες και γη και πολλοί μετακόμισαν με τα δερμάτινα σορτσάκια τους, τα λουκάνικα τους και τη μπύρα τους. Όταν έχασαν τον πόλεμο οι Γερμανοί και έφυγαν από τη Τσεχοσλοβακία, οι Τσέχοι έδιωξαν κακήν κακώς και τους Γερμανούς που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Εφόσον η Τσεχοσλοβακία έπεσε μέσα στο ανατολικό μπλοκ (όχι το μπλοκ της Δρακούνας, το άλλο) και ο Μίλαν Κούντερα θα βάσιζε ολόκληρη συγγραφική καριέρα σε αυτό, οι Γερμανοί στάλθηκαν στην Ανατολική Γερμανία.

Η νύφη του αδερφού είχε γεννηθεί σε μια φάρμα στη Τσεχοσλοβακία λίγο πριν τον πόλεμο, έχασε 2 μεγαλύτερα αδέρφια στο στρατό του Τρίτου Ράιχ (αγνοούμενοι από τότε ο ένας στη Νορβηγία και ο άλλος στο Στάλινγκραντ) και έφυγε πρόσφυγας στην Ανατολική Γερμανία. Εκεί έμεινε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου έχασε τη μάνα της από τις αρρώστιες και με το γέρο πατέρα της δραπέτευσε στη Δύση και έφτασε στην Αγγλία. Εκεί έχασε και τον πατέρα της.

Κάπου εδώ το μελό για αυτήν τέλειωσε, διότι γνώρισε τον αδερφό που λέγαμε και έγινε το αξιοθέατο της οικογένειας. Άλλοι συγγενείς τη φωνάζουν Γερμανίδα, άλλοι Εγγλέζα, άλλοι δεν είναι σίγουροι, ένα μπάχαλο, 45 χρόνια αργότερα ακόμα να αποφασίσουμε. Πάντως μιλά άπταιστα αγγλικά, ελληνικά και γερμανικά (όλα με γερμανική προφορά που σκοτώνει) και τώρα που γέρασε μάλλον αποφάσισε ότι είναι Γερμανίδα και εγκατέστησε δορυφορική τηλεόραση για να πιάνει γερμανικά φολκλόρ κανάλια. Πάντως μου πήρε 15 χρόνια να αντιληφθώ ότι η προφορά της ήταν Βαυαρική και όχι Cockney.

Τώρα ζουν στην Αγγλία δίπλα από ένα ποτάμι με πάπιες (Αγγλία είναι, πάπιες θα έχει) και έρχονται στην Κύπρο μόνο όταν είναι άνοιξη (όταν κάνει πάνω από 25 βαθμούς λιώνουν).

Γι’ αυτό βαριέμαι εύκολα την τηλεόραση. Το family soap opera έχει πιο πολλή πλάκα. ‘Άσε που δεν χρειάζεται κάθε 100 επεισόδια να πυροβολείται κάποιος για ακροαματικότητα όπως τη Βέρα στο Δεξί.

Οικογενειακό Δρώμενο

Για να δεις πως κανονικά εγώ θα έπρεπε να είχα μεγαλώσει στο εξωτερικό, κάτι σαν Παπαρίζου, θυμήθηκα μια οικογενειακή ιστορία:

Ο παππούς Μαγκάιβερ προερχόταν από αστική οικογένεια η οποία στις αρχές του 20ου αιώνα ευημερούσε και είχε 6 παιδιά, 4 αγόρια και 2 κορίτσια. Ο παππούς Μαγκάιβερ είχε γεννηθεί προτελευταίος το παμπάλαιο έτος 1915.

Τα 2 κορίτσια της οικογένειας μεγάλωσαν με τα γαλλικά τους, τα εργόχειρα τους και τους καφέδες τους όπως συνηθιζόταν άλλωστε. Τα δύο μεγαλύτερα αγόρια τη δεκαετία του 1930 στάλθηκαν παρακαλώ στην Ελλάδα να σπουδάσουν, χημικός ο ένας και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι ο άλλος. Όλα ωραία, τα 2 αγόρια στην Ελλάδα μορφώθηκαν, έφαγαν του κόσμου τα λεφτά (διαχρονική αξία) έκαναν τη ζωή τους και αποφάσισαν να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και να μην ξαναπατήσουν στην Κύπρο (και ποιος τους αδικεί εκείνα τα μαύρα χρόνια).

Ο ένας εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, παντρεύτηκε Ελληνίδα και άνοιξε βιοτεχνία εισαγωγής μετάλλων (πάροδος της Ερμού και ναι, ακόμα συνεχίζεται από τους απογόνους συγγενείς). Ο άλλος επέστρεψε για λίγο στην Κύπρο, έκανε τον καθηγητή της Χημείας, μάλωσε ιδεολογικά με όλο τον κόσμο including τον προπάππο Μαγκάιβερ, μέχρι που άλλαξε το επίθετο του και έφυγε για την Αγγλία. Εκεί παντρεύτηκε μια Αγγλίδα που είχε την τρομερή δουλειά να αποφασίζει τη μόδα στο πολυκατάστημα Selfridges (ναι, εκείνο στην Oxford street) και αγόρασαν μια σπιταρώνα στην περιοχή Hampstead. Στο σπίτι αυτό είχα πάει 3 φορές στη ζωή μου και το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο κήπος του κατέληγε στη λίμνη του Hampstead Heath και στο γρασίδι τους λιάζονταν κύκνοι… όχι δεν λέω μαλακίες…. Ξέρω, ακούγεται εξωπραγματικό…

Αυτός ο αδερφός έζησε μια έντονη και μυστήρια ζωή, κανένας στην οικογένεια δεν ήξερε τι ακριβώς μπίζνες έκανε, ταξίδεψε παντού στον κόσμο, το σπίτι ήταν γεμάτο κινέζικα και γιαπωνέζικα βάζα και αντίκες, ουδέποτε απέκτησε παιδιά και πέθανε με την Αγγλίδα σε πολύ βαθιά γεράματα και αφού σιγά-σιγά τα έχασε. Ήταν ελαφρώς εκκεντρικός, όταν πέθανε δώρισε το σώμα του στην επιστήμη (όντας χημικός). και στην κηδεία του στην Αγία Σοφία στο Bayswater εγώ (που τότε σπούδαζα στην Αγγλία) εμφανίστηκα παρέα με Ιταλό γκόμενο και τον σύστησα σε όλους τους συγγενείς που εμφανίστηκαν, όπως και στη μαμά Δρακούνα που άλλαξε χρώμα από το ρεζιλίκι και μας πήγε για καφέ στο «Byzantium» (εκείνο στο Moscow street). Χαρούμενο περιστατικό.

Υπάρχει και μια ιστορία με τη διαθήκη του τύπου αλλά εδώ γράφω post και όχι το House of Spirits της Isabel Allende.

Τέλος πάντων, πίσω στην Κύπρο στις αρχές του 20ου αιώνα, ο προπάππος Μαγκάιβερ ήταν λάτρης του ποτού και μεγαλύτερος λάτρης του τζόγου, ως αποτέλεσμα έχασε όλη την περιουσία του και για τα κορίτσια κόπηκαν τα γαλλικά στη μέση και βρέθηκαν suitable γαμπροί να παντρευτούν τις «έκπτωτες» πριγκίπισσες. Η μια παντρεύτηκε με Κύπριο που είχε μπίζνες στο Κονγκό (πρώην Ζαΐρ) (όπου και αναχώρησαν λίαν συντόμως για να επιστρέψουν οικογενειακώς τη δεκαετία του 60’ όταν οι μαύροι έκαναν τη χώρα τους από Βελγική αποικία καλοκαιρινή) και η άλλη ένα λογιστή (προσέξετε που ο γαμπρός έπρεπε πάντοτε να είναι μορφωμένος).

Τα δύο νεαρότερα αγόρια της οικογένειας που ήταν ακόμα σχετικά μικρά (ο παππούς Μαγκάιβερ και ο μικρότερος αδερφός του) δεν πρόλαβαν ούτε να σπουδάσουν ούτε δυστυχώς να κάνουν ζωή χαρισάμενη. Τους έβγαλαν από το σχολείο από τα 15 και τους έστειλαν δουλειά. Θα μου πεις τώρα αυτό είναι δίκαιο? Όχι βέβαια αλλά το 1930 η δικαιοσύνη και οι ίσες ευκαιρίες ήταν άγνωστο πράγμα για την Κύπρο. Και καλά οι αδερφές τους κατάφεραν και καλοπαντρεύτηκαν, αυτοί τι πιθανότητες είχαν χωρίς σπουδές και προίκα? Σημειώστε ότι τότε στα ελληνόφωνα σχολεία πλήρωνες δίδακτρα ενώ τα αγγλόφωνα ήταν δωρεάν.

Ναι, έδινες και υποτροφίες κύριε Δέρβη μου και το λοιπό σου ελληνοπρεπέστατο Συμβούλιο αλλά άμα αριστέριζες ή είχες πτωχεύσει ή δεν έγλυφες την εκκλησία αρκετά ή δεν σου γυάλιζαν στο μάτι, τους διαολόστελλες κύριε Δέρβη μου, μεγάλε ευεργέτη της Λευκωσίας. Λερωμένη είναι και εσένα η φωλιά σου όπως και των υπόλοιπων μουστακαλήδων προγόνων.

Να μην ξεφύγω όμως από το οικογενειακό θέμα.

Σκοτώνεις μετά τους συγγενείς σου που πρόλαβαν να κάνουν τους ωραίους και μοιραίους ή δεν τους σκοτώνεις?

Ο παππούς Μαγκάιβερ και ο μικρός αδερφός του δεν σκότωσαν κανένα, δούλεψαν και με τον τρόπο τους έκαναν τη ζωή τους. Εφόσον δεν υπήρχε προίκα και λεφτά, δεν υπήρχε και βία να παντρευτούν, επομένως ήταν και ελεύθεροι και ωραίοι. Η πολυτέλεια του παππού Μακάιβερ ήταν που φορούσε πάντοτε καλοραμμένα κουστούμια και οδηγούσε ένα μεγάλο γυαλιστερό ποδήλατο (από εκείνα που παίρνεις φόρα για να βγεις πάνω), τελευταία λέξη της μόδας. Με αυτό πήγαινε παντού, μέχρι και την Κερύνεια για μπάνιο. Ουδέποτε έμαθε να οδηγεί αυτοκίνητο.

Σε κάποια φάση τα μεγάλα αδέρφια από τα εξωτερικά μήνυσαν όποιος θέλει να ετοιμάσει τις βαλίτσες του και να πάει να τους βρει. Ο παππούς Μαγκάιβερ και ο μικρός αδερφός του αρχικά ετοιμάστηκαν να πάνε στην Αθήνα αλλά έλα που εκεί υπήρχε η δικτατορία του Μεταξά και συνδικαλιζόμενα άτομα δεν γίνονταν δεκτά (έλα Χριστέ, ο παππούς Μαγκάιβερ είχε δικτυωθεί με τους συνδικαλιστές και μαύρο-πινακίστηκε). Αποφάσισαν να πάνε στην Αγγλία. Ο μικρός αδερφός κατάφερε και έγινε δεκτός, ο παππούς Μαγκάιβερ όχι. Αυτός δεν ήταν άνθρωπος, ήταν μαύρη γάτα.

Ο μικρός αδερφός αναχώρησε με το καράβι για το Λονδίνο και ο παππούς Μαγκάιβερ έμεινε στην… Κύπρο. Αυτός και η αδερφή του με το λογιστή. Μόνοι. Βρε ατυχία το παλικάρι, να θέλει να φύγει και να τον έχουν σεσημασμένο όπως τον αντάρτη τον Μάρκος της Νότιας Αμερικής. Μετά βγαίνει ο κάθε ψευδό-αντάρτης και ονομάζεται αγωνιστής. Εδώ δες τον παππού Μαγκάιβερ που ήθελε να φύγει να μεταναστεύσει και δεν τον άφηναν.

Αμερική πάντως δεν σκέφτηκε να πάει…. Ούτε Αυστραλία (μάλλον ούτε εκεί θα τον άφηναν. Φαντάστηκες να τον άφηναν και τώρα εγώ να ήμουν Kylie Minogue??)

Και έτσι ο παππούς Μαγκάιβερ, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, δράσης και ολίγης ξεροκεφαλιάς αναγκάστηκε να μείνει και να κάνει οικογένεια με τη γιαγιά Μαγκάιβερ στην Κύπρο.

Η θεωρία της ευθύνης

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι για όλα όσα συμβαίνουν σον κόσμο ευθύνεται το sex, χαρακτηριστική δε είναι η ιστορία της μύτης της Κλεοπάτρας. Η θεωρία λέει ότι αν η μύτη της Κλεοπάτρας ήταν μισό εκατοστό πιο μακριά και περισσότερο στραβή, ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Μάρκος Αντώνιος δεν θα την ερωτεύονταν (τι να την κάνουν με τέτοια μύτη) και επομένως δεν θα πλακώνονταν μεταξύ τους, οι Ρωμαίοι δεν θα χρειαζόταν να κάνουν την Αίγυπτο καλοκαιρινή, και ο αρχαίος Αιγυπτιακός πολιτισμός θα διαρκούσε περισσότερα χρόνια. Πολλά τα έτη σου Ραμσή μου.

Το ίδιο σκεπτικό μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση του Αμερικανού Προέδρου George W. Bush Junior. Εάν ο Bill Clinton δεν έκανε πίτσι-πίτσι με τις interns στο Λευκό οίκο (από φάτσα η Μόνικα δεν έλεγε τίποτα, προφανώς τα χαρίσματα της ήταν… εσωτερικά) δεν θα γινόταν ο ίδιος σχεδόν impeached, ως αποτέλεσμα δεν θα έχαναν για αυτό το βλακώδη λόγο τις εκλογές οι Δημοκρατικοί από τον Mr. Dynasty and family man (call me oil boy) και ίσως η υπερδύναμη του κόσμου αντί να καθαρίζει τον ομφαλό της να έβρισκε τον Bill Laden και τους αγάμητους φίλους του έγκαιρα, πριν αποφασίσουν να κάνουν τη Νέα Υόρκη καλοκαιρινή.

Blame it on sex είναι πολύ παλιά ιστορία και πριν την Κλεοπάτρα και την αμφιβόλου μεγέθους μύτη της υπήρξε και μια γκόμενα η Ελένη που για χάρη της (δήθεν) ξεκίνησαν όλοι οι Έλληνες ήρωες να εισβάλουν στην Τροία. Εδώ οι απόψεις διίστανται στο αν οι Έλληνες πήγαν εναντίον των Βαρβάρων, ή οι Έλληνες πήγαν εναντίον Ελλήνων, ή τέλος πάντων τι ήταν τελικά οι Τρώες (Τούρκοι πάντως δεν ήταν έτσι?) Η ιστορία θέλει να μας πείσει ότι για 10 χρόνια η γκόμενα Ελένη έβλεπε τους άντρες να σφάζονται στα τείχη και τον κάμπο της Τροίας και δεν έκανε τίποτα για να λήξει ο πόλεμος. Η ωραία Ελένη προφανώς ήταν φεμινίστρια και βρήκε τον τέλειο τρόπο να απαλλαγεί ο αρχαίος κόσμος από τους άντρες (άμα κάνεις ολόκληρη εκστρατεία για χάρη μιας γυναίκας, ειδικά άντρες οι οποίοι τα είχαν όλα –αρχαία Playstations, τελευταία λέξη της μόδας στις μεταφορές, πλούτο και φαί να φαν και οι κότες- τότε είσαι άξιος της μοίρας, σου δεν το συζητώ). Στο τέλος τη φόρτωσαν σε ένα πλοίο και όπως με όλα τα εμπορεύματα (οι πύραυλοι S-300 εξαιρούνται) που δεν θέλει κανείς, κατέληξε στην… Κύπρο.

Τι μας διδάσκει άραγε η ιστορία? Ότι άμα το sex γίνεται ελεύθερα και αχαλίνωτα γίνονται τέτοια σαρδάμ που καλύτερα να ήταν περιορισμένο? Τότε στις αραβικές χώρες που το γυναικείο στοιχείο καταπιέζεται (και επομένως καταπιέζεται και το πίτσι-πίτσι) όλα είναι τέλεια?

Όχι βέβαια, εκεί να δεις παρανόηση.

Σε έρευνα που έγινε, κάτσε να δεις, πρόπερσι, βγήκε ότι η nose job capital of the world είναι η…. Τεχεράνη (δεν κάνω ποτέ πλάκα αναφορικά με στατιστικές). Πίσω από το βέλο κρύβεται λοιπόν ένα nose job και όχι τα Ασιατικά τσαχπίνικα αμυγδαλωτά μάτια των 1001 νυχτών.

Τα περιβόητα shopping malls του Bahrain και του Dubai και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, είναι τίγκα στα καταστήματα Victoria’s Secret και Agent Provocateur και δώστου lingerie και δαντέλες και κόντρα δαντέλες και ζαρτιέρες και κόκκινα φωσφοριζέ και εμπριμέ εσώρουχα να πέσει το μάτι σου και να ντρέπεσαι για το cotton βρακί που φοράς στις δύσκολες μέρες. Ειδικά στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, άμα κυκλοφορείς χωρίς την abaya , είτε είσαι Δυτική είτε δεν είσαι, σου επιτίθεται η «ηθική αστυνομία» που σε αναγκάζει να «σεβαστείς» τον κώδικα ηθικής της χώρας. Ασχέτως του ότι η παρατήρηση μπορεί κάλλιστα να γίνει έξω από βιτρίνα καταστήματος lingerie, μέσα στη δαντέλα και το see through. Υποκρισία? Μάλλον ψυχεδέλεια.

Είδες τελικά τι κρύβει από κάτω μια abaya? Ζαρτιέρες, κόκκινα εσώρουχα και ένα nose job. Τώρα αυτό άμα δεν είναι παρανόηση, τότε τι είναι? Θα μου πεις, «άμα έχεις να συναγωνιστείς άλλες 5 γκόμενες που ονομάζονται σύζυγοι, τι θα κάνεις για να ξεχωρίσεις?» Σωστή, με το τάγκα στον κώλο, την abaya σταθερά, και από μακριά οι αμμόλοφοι να κυματίζουν. Μας έπεισε.

«Put the blame on me» είπε σαγηνευτικά η Rita Hayworth στην «Gilda» και μας σκλάβωσε.

Δυστυχώς η θεωρία του sex στην περίπτωση της Κύπρου δεν επαληθεύεται (ακόμα μια παγκόσμια πρωτοπορία). Δεν σφαχτήκαμε για καμία γυναίκα, μάλλον για τριχωτούς άνδρες με μουστάκια και κοιλιές που δεν είναι και πολύ κολακευτικό… μάλλον δεν επαληθεύεται ούτε και στην περίπτωση του Ανατολικού Τιμόρ… ή της Σομαλίας… τελικά η θεωρία επαληθεύεται μόνο εφόσον η ιστορία γράφεται σε σαλόνια και αρχοντικά μέσα στη χλιδή και παίζει στη μέση διπλωματία… και πολύ κρασί.

Η υποκειμενικότητα στα βιβλία

Διαβάζεις ένα βιβλίο. Εκεί που διαβάζεις νομίζεις ότι είδες την Αποκάλυψη, σου ήρθε ένα φλας. Νομίζεις ότι αυτό που διάβασες είναι και πολύ deep και profound και τρομερό.

Η απορία: Πως ξεχωρίζεις τις αμπελοφιλοσοφίες στα βιβλία από το real thing, αυτό που θα κρατήσει στο χρόνο και θα ενθουσιάσει και άλλες γενιές?

Η απάντηση: Δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Το πόσο βαθύ είναι ένα βιβλίο και πόσα μηνύματα περνά είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Προσωπικά μπορεί να πιστεύω ότι η Jane Austen είπε τρομερές αλήθειες για το θέμα «σχέσεις» που ακόμα και 300 χρόνια αργότερα διαβάζονται και βγάζουν νόημα όπως όταν τα έγραψε το 1792. Για άλλους η Austen είναι μια αγάμητη Εγγλέζα που είχε μανία με το matchmaking. Υποκειμενικότητα. Είχα παλαιότερα γράψει ότι προσωπικά δεν καταλαβαίνω το Μυριβήλη, δεν βλέπω που είναι το μεγαλείο του και κάνει και χάλια διαφήμιση για την Ελλάδα. Μου είπαν ότι επειδή εγώ δεν τον καταλαβαίνω δεν σημαίνει ότι δεν είναι μεγάλος. Δεκτό. Αλλά τι σόι μεγάλος θέλεις να ονομάζεσαι όταν (νομίζει ότι) σε καταλαβαίνει μόνο μια μικρή μερίδα ελίτ? Είναι αυτό ιερός σκοπός να έχεις?

Ουδέποτε διαβάζω κριτικές για βιβλία. Όσες φορές αγόρασα ένα βιβλίο βασιζόμενη πάνω σε κριτική που διάβασα κάπου, εξελίχθηκε σε μεγάλη απογοήτευση. Τελευταίο παράδειγμα ήταν τα «Κινέζικα Κουτιά» της Σώτης Τριανταφύλλου. Διάβασα το βιβλίο αλλά προσωπικά με άφησε παγερά αδιάφορη ο αποξενωμένος ντετέκτιβ Μαλόουν της και το κόλλημα της συγγραφέα με τη Νέα Υόρκη. Μου θύμισε προσπάθεια συγγραφής έργου νουάρ, που δεν μου αρέσουν. Βρήκα τις περιγραφές της Νέας Υόρκης τόσο πιστές και λεπτομερείς που δεν θα μπορούσα να σκεφτώ την ιστορία με άλλο σκηνικό και να πω οκ, μιλά για την αποξένωση στις μεγάλες πόλεις. Μπορεί η συγγραφέας να ήθελε απλώς να γράψει μια ιστορία για τη Νέα Υόρκη όπου και έζησε αρκετά χρόνια. Fair enough. Ευσεβάστως υποβάλλω ότι προσωπικά δεν με άγγιξε. Υποκειμενικότητα.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ παλαιότερα διάβαζε Άρλεκιν, τώρα διαβάζει αισθηματικά μυθιστορήματα. Από αυτά τα «τύπος- τύπισσα- κάτι έχουν- τους περνά- happy ending». Μέχρι και αυτό-εκδιδόμενους Κυπρίους «λογοτέχνες» διαβάζει. Διαβάζει αυτά διότι, λέει, δεν θέλει να σκέφτεται πολύ. Και δεν ξέρω πως, αλλά καταφέρνει και ταυτίζεται ιδιαίτερα με ιστορίες τύπου «αυτή Χριστιανή, αυτός Μουσουλμάνος, παντρεύονται και μετακομίζουν στα βάθη της Ασίας και όταν η τύπισσα γεννά το 5ο τους παιδί της πιάνει καημός να επιστρέψει στην Ευρώπη. Και δώστου οδοιπορικό μέσα στα βουνά παρέα με τους Κούρδους που είναι ευγενικοί και αρχοντικοί άνθρωποι με βαθιά φιλοσοφία» (όπως και τους Ινδιάνους της Αμερικής). Εγώ θέλω να ξεράσω, αλλά η υποκειμενικότητα είναι ανθρώπινο δικαίωμα.

Η εξαίρεση της υποκειμενικότητας: Ο Paolo Coelho. Για να ταυτιστείς μαζί του πρέπει να είσαι ή σχιζοφρενής που βλέπει οράματα στο άσχετο (και υπάρχουν πολύ καλά χαπάκια γι’ αυτή την ασθένεια) ή να είσαι Βραζιλιάνα πουτάνα που ζει στη Γενεύη (πάρα πολύ πιθανό να είσαι. Μια πιθανότητα στα 7 εκατομμύρια.) Θέλει να γράψει παραμύθι? Θέλει να γράψει για σοβαρά issues? Τι θέλει να πει? Who knows? Who cares? Δεν υποφέρεται με τίποτα. Τουλάχιστον οι Κύπριοι αυτό αποκαλούμενοι «λογοτέχνες» δεν είναι παγκόσμιας εμβέλειας να επηρεάζουν ανυποψίαστες νοικοκυρές ανά το παγκόσμιο.

Προσοχή: Μην επιχειρήσετε να διαβάσετε βιβλίο του Coelho σε πτήση. Θα σας ωθήσει στην αεροπειρατεία.

Μαδώντας μαργαρίτες

- Θα την κατεδαφίσουν.... δεν θα την κατεδαφίσουν... θα την κατεδαφίσουν... δεν θα την κατεδαφίσουν...

- Frankly my dear, I don't give a damn...