Προκαταλήψεις (extreme version)

Θα φανταστούμε ότι έχουμε Τρίτη και 13 και ότι είμαστε προληπτικοί και ολίγον υστερικοί.

Ξυπνούμε το πρωί από ένα βαθύ ευεργετικό για την επιδερμίδα μας λήθαργο. Ανοίγει το ένα μάτι, ανοίγει το άλλο μάτι, τηράμε δεξιά και αριστερά. Όχι, δεν είμαστε στο διάστημα αλλά στο δωμάτιο μας. Απλώνουμε το δίμετρο καλλίγραμμο πόδι μας να σηκωθούμε και…

Χρατς!!! Ακούγεται από το πάτωμα.

On close inspection ανακαλύπτουμε έντρομοι ότι πατήσαμε ένα καθρέφτη ατάκτως πετάμενο στο πάτωμα και τον σπάσαμε. Ω τι συμφορά, ω τι καταστροφή. 7 χρόνια ατυχίας πλανούνται πάνω από το κεφάλι μας το δύσμοιρο. Αυτό το κτύπημα της μοίρας είναι πολύ βαρύ και από το άγχος εμφανίζεται μια ρυτίδα στο πρόσωπο. Τζάμπα κάναμε βαθύ ευεργετικό ύπνο?? Όχι!!!!

Τηλεφωνούμε σε όλες τις γιαγιάδες που ξέρουμε να μας δώσουν οδηγίες. Οι γιαγιάδες:

- χέστηκαν
- δεν έχουν ιδέα από πατσουλιά και ξόρκια. Δεν είναι οι Μάγισσες της Σμύρνης. Είναι Κοτζιάκαρες της Λευκωσίας.
- μας συμβουλεύουν να αγοράσουμε άλλο καθρέφτη και στο μέλλον να είμαστε προσεκτικότερες.

Δεν μας ικανοποιεί η αγορά νέου καθρέφτη… αντίθετα, μας πληγώνει η αναισθησία του κόσμου στο δράμα μας.

Ξαφνικά, και ενώ είμαστε ακόμα με τις πυτζάμες και το μαλλί punk, θυμόμαστε ότι άμα σπάσεις ένα καθρέφτη τον ρίχνεις στο ποτάμι για να τον πάρει το ρέμα μαζί με τη γρουσουζιά. To γάργαρο νερό θα κυλήσει και θα παρασύρει μαζί του πάσα κακό. Πανεύκολο ακούγεται. Υπάρχει μόνο ένας μικρός βαθμός δυσκολίας.

Εν τω μέσω της Λευκωσίας δεν υπάρχει ποτάμι.

Που να «κυλάει το νερό».

Ούτε έστω ένα ρυάκι.

Τίποτε.

Ξεραΐλα και σκόνη.

Η αποχέτευση πιάνει εξίσου άραγε?

Δεν μπορούμε όμως να παίξουμε την τύχη μας κορώνα γράμματα με την αποχέτευση. Πρέπει να βρούμε πάση θυσία ένα ποτάμι. Ας πούμε τον Πειδιά. Εντάξει δεν είναι ποτάμι, είναι χείμαρρος. Εντάξει, κατά πάντα ουσιώδη χρόνο με την κρίση μας δεν έχει νερό. Ούτε για δείγμα. Δεν έχουμε ιδέα πότε θα του κατεβεί να κυλήσει. Ίσως και ποτέ, για φέτος. ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ???

Φοράμε παπούτσια πάνω από τις πυτζάμες και σακάκι αντιανεμικό. Το μαλλί εξακολουθεί να φέρνει προς αναφορές punk και το μακιγιάζ που δεν φιλοτιμηθήκαμε να βγάλουμε από την προηγούμενη νύκτα κάνει μια επιτυχή αναφορά στην «Υπολοχαγό Νατάσα» τη σκηνή που βασανίζουν τη Βουγιουκλάκη και τρέχει το μάσκαρα μαύρο και σκοτεινό από τα βλέφαρα της.

Τυλίγουμε τον σπασμένο καθρέφτη σε εφημερίδα και φεύγουμε αλαφιασμένες προς το …. ποτάμι (ότι διαθέτει ο καθένας έτσι?)

Φτάνουμε και κατεβαίνουμε στην … στεγνή κοίτη. Πηδάμε τυχόν ακαθαρσίες και σκουπίδια έχουν πεταχτεί εκεί από τα καλοσυνάτα χέρια των ευγενικών περαστικών και λοιπών περίοικων. Τηράμε δεξιά, τηράμε αριστερά αλλά νερό δεν βλέπουμε.

Βλέπουμε μια λακκούβα με νερό (κοινώς λάντα) που αποκλείστηκε και έχει μετατραπεί σε μικρόκοσμο κουνουπιών και βατράχων. Που είσαι National Geographic και Animal Planet να μας κάνεις έργο, «Ο υδροβιότοπος του Πηδειά» (direct αναφορά στον «υδροβιότοπο της Καστοριάς»- ΕΡΤ respect.) Αυτή η λακκούβα μας κάνει. Έχει νερό, είναι μέσα σε ποτάμι, δεν κυλάει αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.

Ξετυλίγουμε τον καθρέφτη από την εφημερίδα και με ύφος πριμαντόνας τον πετάμε με όλη μας τη δύναμη μέσα στο νερό. Έχουμε μόνο μια ευκαιρία διότι πρέπει να πετύχουμε τη λακκούβα με το νερό από την πρώτη. Αγνοούμε τυχόν περαστικούς που μας βλέπουν με έκπληξη και κορνάρουν στην τρελή που στέκεται μέσα στην κοίτη. Εδώ παίζεται η τύχη μας!!

Τελειώνοντας αγοράζουμε ξυστό από το περίπτερο.



ΥΓ: Πραγματική ιστορία