Κάνει κρύο στο Παρίσι (η συνέχεια)

Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Το ταξίδι στο Παρίσι ήταν τελικά πρώτο θέμα. Ανταποκριτές ολόγελοι βγήκαν παγανιά στα βουλεβάρτα του Παρισιού. Ανταπόκριση με φόντο τον Πύργο του Άιφελ, με φόντο τη γαλλική Βουλή, την Champs Elyse. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφική αποστολή. Πενταήμερη του σχολείου είναι. Φαντάζομαι τι σφαγή θα έγινε μεταξύ δημοσιογράφων για το ποιος θα πάει στο δωρεάν ταξίδι.

Ο γελαστός ανταποκριτής αναφέρει ότι ο Πρόεδρος θα ζητήσει να διορίσει αντιπρόσωπο ο Γεν. Γραμμ. και να αρχίσει συνομιλίες (τώρα αυτό τι μου θυμίζει άραγε?) Αυτή τη φορά βέβαια θα επιμένει στο να μην υπάρχουν χρονοδιαγράμματα (για να μην αγχωνόμαστε και να απολαύσουμε τη διαδικασία) και να μην υπάρχουν προκαθορισμένα θέματα συζήτησης (άρα θα συζητάμε από το εδαφικό μέχρι την πορεία της Φενέρ Μπαχτσέ στο τουρκικό πρωτάθλημα).

Τα διευρυμένα χρονοδιαγράμματα, εξυπηρετούν πιστεύω ακόμα ένα σκοπό. Ακόμη λίγοι πρωταγωνιστές/αγωνιστές των γεγονότων (όλων των γεγονότων) θα έχουν μέχρι τότε κακαρώσει. Όσοι λιγότεροι από αυτούς υπάρχουν, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες η όποια ειρήνη συμφωνηθεί να διαρκέσει.

Στο Παρίσι κάνει κρύο

Η θερμοκρασία σήμερα στο εσωτερικό ανέρχεται στους 19 βαθμούς. Not bad για Φεβρουάριο. Και λίγη σκόνη που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, δεν έβλαψε κανένα (γκούχου γκούχου). Το σπίτι βέβαια είναι τόσο σκονισμένο που φαίνεται όπως το σπίτι της Mrs Dinsmoor στο Great Expectations, που έμεινε κλειστό και αχρησιμοποίητο για χρόνια, τα σερβίτσια έμειναν άθικτα στα τραπέζια, αράχνες κρέμμονταν από τους πολυελαίους και... (καλά, αυτό είναι άλλη ιστορία).

Μπορεί εδώ να έχουμε 19 βαθμούς, στο Παρίσι όμως προβλέπονται πολικές θερμοκρασίες. Ειδικά στο δωμάτιο που θα συναντηθούν ο πρόεδρος με τον Γεν. Γραμμ. του ΟΗΕ, θα παγώσουν οι σωλήνες από το κρύο. Μετά το Μπούργκενστοκ όμως, είναι και οι 2 εκπαιδευμένοι.

Το σκηνικό να πηγαίνει ο Πρόεδρος στο εξωτερικό για να συναντηθεί με τον Γεν. Γραμμ. του ΟΗΕ με σκοπό να δουν αν και εφόσον θα ξάνα-αρχίσουν συνομιλίες, έχει παιχτεί τόσες πολλές φορές, που οι επαναλήψεις των επεισοδίων των "Δύο Ξένων", φαίνονται ως σχετικά πρόσφατη σειρά στην τηλεόραση. Πρέπει να είναι η 48η φορά που το κάνουν.

Το αποτέλεσμα της συνάντησης, είναι τόσο σίγουρο ότι δεν θα μας πει και τίποτε καινούργιο, που πρώτο θέμα των ειδήσεων σήμερα είναι η γρίππη των πτηνών στην Ευρώπη.

Μέρα Ανεξαρτησίας

Σήμερα είναι η μέρα Ανεξαρτησίας της Εσθονίας (24 Φεβρουαρίου 1918). Η Εσθονία έγινε μέλος της ΕΕ τον ίδιο καιρό με την Κύπρο (με λιγότερο τάμπα τούμπου).

Η Εσθονία είναι μια μικρή συμπαθητική χώρα, squeezed μεταξύ Ρωσίας και Λατβίας (η Λατβία είναι μια άλλη συμπαθητική χώρα που δεν θα ασχοληθούμε σήμερα διότι ΔΕΝ είναι η μέρα Ανεξαρτησίας τους και μπορούν να περιμένουν τη σειρά τους).

Για όσους ακόμα νομίζουν ότι είμαστε η μόνη μικρή τίμια και αδικημένη χώρα, σας γράφω σε περίληψη λίγη από την ιστορία της Εσθονίας (και δεν κατάγονται καν οι καημένοι από κανένα αρχαίο να χαίρονται στις κρύες νύχτες του χειμώνα τους).

Πρώτα πρώτα, οι Εσθονοί έπρεπε να περιμένουν να λιώσουν οι παγετώνες του τελευταίου ice age για να μπορέσουν να κατοικήσουν σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Εσθονία. Άρα οι πρώτοι κάτοικοι πρέπει να τα κατάφεραν περί τα 8000 π.χ. Ακολούθως (με σειρά εμφανίσεως) τους γάμ**** διαδοχικά οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Πολωνοί, οι Ρώσοι, οι Γερμανοί Ναζί και τέλος πάλι οι Ρώσοι. (οι all time favorite δικοί μας είναι οι Λουζινιανοί, οι Ενετοί, οι Τούρκοι και οι Άγγλοι. Δεν έχω ακούσει πουθενά να αναφέρεται το Βυζάντιο ως κατακτητής – ήμασταν φαίνεται τρισευτυχισμένοι που τους είχαμε-).

Πίσω στους Εσθονούς, η ζωή κυλούσε ήσυχα στις παγωμένες λίμνες τους (1400 σύνολο), αν εξαιρέσεις the odd massacre και καταπίεση από τους πιο πάνω αναφερόμενους λαούς. Με το που διαλύθηκε η Ρωσική αυτοκρατορία, οι Εσθονοί ανακηρύξαν την ανεξαρτησία τους (η 24.2.1918 που είπα πιο πάνω).

Κούνια που τους κούναγε. 22 χρόνια αργότερα, το 1940, τους έκαναν καλοκαιρινούς οι Ρώσοι (που τότε τα είχαν με τους Ναζί). (Εμείς μόνο 14 χρόνια αντέξαμε και το κάναμε μόνοι μας καλοκαιρινό). Τον επόμενο χρόνο ήρθαν και οι ίδιοι οι Ναζί και έκατσαν μέχρι το 1944 (Ρώσοι και Ναζί μέχρι τότε τα είχαν χαλάσει). Όσοι Εσθονοί διαφωνούσαν, τους έστειλαν δωρεάν διακοπές στη Σιβηρία και ακόμα αγνοούνται.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ρώσοι έκατσαν για τα καλά και ανακοίνωσαν στους Εσθονούς ότι ήταν και πολύ τυχεροί που ήταν μέρος της ΕΣΣΔ. Καμιά διεθνής κοινότητα δεν ασχολήθηκε με το πρόβλημα τους. Κανένας δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Τους έμειναν στενός κορσές οι Ρώσοι. Οι Εσθονοί έσκασαν, πήγαν ψάρεμα, πήγαν για σκι, έκαναν υπομονή και το 1991 ξανά ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Αυτή τη φορά έσκασαν οι Ρώσοι.

For the record, οι Εσθονοί απέκτησαν την ανεξαρτησία τους (τη 2η φορά) με το singing Revolution. Κάθε βράδυ μαζεύονταν πλήθη Εσθονών σε πλατείες και δρόμους και τραγουδούσαν απαγορευμένα πατριωτικά τραγούδια. Αυτό συνεχίστηκε για 4 περίπου χρόνια. Οι Ρώσοι προσπάθησαν να τους κάνουν να σκάσουν, αλλά οι Εσθονοί κατέβαιναν στους δρόμους και έμπαιναν μπροστά από τανκς κτλ για να τους εμποδίσουν. Στο τέλος τα κατάφεραν χωρίς αιματοχυσία να παραμείνουν ανεξάρτητοι. Οι τελευταίοι Ρώσοι στρατιώτες έφυγαν το 1994.

Happy Independence Day Estonia!

Τι μαθαίνει κάποιος βλέποντας Eurovision

4 Κύπριοι κάθονται να δουν στην τηλεόραση τον διαγωνισμό για την εκλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στη Eurovision. Επειδή περιμένουν ότι θα είναι ένα πανηγύρι και μισό, εκπλήσσονται ευχάριστα που το πρόγραμμα είναι σχετικά καλό, τα σκηνικά πάνε να μοιάσουν με πραγματική Eurovision και οι εκφωνητές είναι νέα παιδιά (που όμως χρειάζονται ακόμα μερικά μαθήματα στην ελληνική γλώσσα.). Ο ένας της παρέας εισηγείται μήπως είναι Τουρκοκύπριο το παιδί, γι΄αυτό «φακκά η γλώσσα του». Οι άλλοι 3 τον πληροφορούν ότι όχι, πρόκειται για κανονικό Κύπριο (!!) που παρουσιάζει μάλιστα το Super Bingo. Ο πρώτος σκάζει.

Οι 4 Κύπριοι βλέπουν μια - μια τις συμμετοχές. Κάτω από το όνομα του τραγουδιστή αναγράφεται το όνομα του στιχουργού και συνθέτη. Και τότε ο ένας της παρέας (η Δρακούνα) παθαίνει σοκ, διότι ανακαλύπτει ότι ξέρει τον συνθέτη του ενός των τραγουδιών. Όχι μόνο ξέρει, ΚΑΛΟξέρει. As in πρώην γκόμενος. As in «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς».

Flashback, early 90s: Δισκοθήκες Έγκωμης, rock club, μοτορούδες Chaly, Louisiana snooker hall (όταν ήταν μέσα στο λυόμενο) και Piccadilly. Ο συνθέτης καπνίζει Marlboro κόκκινα, είναι μέλος συγκροτήματος (όπως όλοι οι συνομήλικοι του) και νομίζει ότι είναι κάτι μεταξύ Jimi Hendrix και Slash. Και πολύ ροκ να ούμε. Η Δρακούνα σε ρόλο groupie, ντυμένη σαν μαύρη χήρα τον κοιτάει με λατρεία ζωγραφισμένη στα μάτια (νομίζει).

Ώρες ώρες νευριάζω με την ηλιθιότητα μου.

13 χρόνια αργότερα στον καναπέ της η Δρακούνα ανακαλύπτει ότι ο συνθέτης (που διαφήμιζε ότι ήταν αμετανόητος ροκάς) γράφει τραγούδια για την Eurovision. Την πιο κιτς πανευρωπαϊκή οργάνωση.

.............

......... (θέλει 1-2 λεπτά να καταλάβει τι γίνεται) ..........

MPOYAAXAXAXA AXAXAXAXA !!!!!!!! (το γέλιο της αρκούδας)

Οι άλλοι 3 της παρέας αδυνατούν να καταλάβουν γιατί ο ένας της παρέας έχει πέσει από τον καναπέ από τα γέλια με δάκρυα στα μάτια.

Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους σας!

ζητείται τρακτέρ

Κάτι τρέχει με τη συμφωνία ΡΙΚ-Alpha Ελλάδος. Θέλουν να ακυρωθεί, λένε έγινε παράτυπα, κάτι τελοσπάντων συμβαίνει.

Να δεις που με την τύχη που έχω, θα διακόψουν ΚΑΙ την "Κινούμενη Άμμο".

Αυτό δεν είναι τηλεόραση. Κομμουνιστικό καθεστώς είναι.

Και δεν έχω και τρακτέρ να μπουκάρω μέσα στο ΡΙΚ. Είδες που όταν θέλεις ένα αγρότη δεν τον βρίσκεις? Και δεν έχουμε και απεργίες τελευταίως (να τους βρίσκεις πρόχειρους στην άκρη του δρόμου). Που πήγαν όλοι??

Η μέρα του εθνοφρουρού

Ξυπνώ σήμερα το πρωί (γαρίλλα στο αριστερό μάτι, ψάχνω γυαλιά –μυωπίας όχι ήλιου, βρίσκω γυαλιά, φορώ γυαλιά) και βλέπω τον Έτερο Ήμιση ντυμένο στο χακί. Τώρα βέβαια «χακί» είναι overstatement, διότι ο Έτερος Ήμισης φορά αθλητικά παπούτσια (τα άρβυλα τον στενεύουν), παντελόνι παραλλαγή, τρικό του στρατού χωρίς πουκάμισο και καπελάκι από το ράλλυ Κύπρος. Αν δεν ήξερα ότι ο Έτερος ΔΕΝ κυνηγά, θα τον σύγχιζα για κυνηγό.

«Τελικά το αποφάσισες! Μπράβο αγόρι μου! Άξιος αγωνιστής! Άργησες βέβαια 50 χρόνια αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Θα πάρουμε και επίδομα αγωνιστή. Ποιους θα διώξουμε? Τις Βάσεις?»

Μου δείχνει μια κολλού του στρατού που γράφει «Φ.Α.Π.»

«Φρόνιμα Αλλιώς Πέθανες??? Φόρος Απροσάρμοστων Παιδιών???? Φόρεσε Άσπρο Παλτό?»

Χάσατε.

Φυλλάδιο Ατομικής Πρόσκλησης (νομίζω). Ο Έτερος σήμερα πρέπει να παρουσιαστεί στο στρατό. Μην πάει ο νους σας σε Ράμπο καταστάσεις. Δεν υπάρχουν δακρύβρεχτα goodbyes και μέχρι το μεσημέρι που θα επιστρέψει δεν προλαβαίνω να πλέξω ούτε μια κάλτσα για το εφφέ. Ο Έτερος παρουσιάζεται μια φορά το χρόνο, παίρνει παρουσίες, τρώει σάντουιτς, καπνίζει, διαβάζει περιοδικό, τρώει σάντουιτς (2ο), καπνίζει, ελέγχει το λάδι του αυτοκινήτου, τρώει σάντουιτς (3ο), παίρνει το επόμενο ΦΑΠ και επιστρέφει σπίτι. Ενίοτε τον πιάνει και κόψιμο από τα πολλά σάντουιτς. Υποψιάζομαι ότι έχει να κρατήσει όπλο από το 1992 που απολύθηκε.

Δηλαδή, άμα ποτέ μου πει ο Έτερος ότι πάει να πολεμήσει, πάει, τη βάψαμε κανονικά, εκάτσαμε πάνω, επιάσαντην ούλλην την Κύπρο και πλέον ονομάζομαι και officially Αισέ.

Ο Έτερος διαμαρτύρεται που πρέπει να πάει μέσα στη μέση της ερημιάς (μες τον κώλο του αέρα στα κυπριακά) να διαβάσει την εφημερίδα του. Προτιμά να κάτσει στο γραφείο του να την διαβάσει και να βάλει και τη θέρμανση. Άπονη ζωή. Σκληρό καθήκον.

Ρωτώ αν πρέπει να του ετοιμάσω κκαππακλούδι με φαί (εννοείται σάντουιτς). Με πληροφορεί ότι δεν χρειάζεται, παρκάρει ο Νίντζα ο Σαντουιτσής έξω από το στρατόπεδο και αγοράζουν όλοι από αυτόν. Να διαμαρτυρηθώ ίσως στα οδοφράγματα, να ανάψω κανένα κερί? Άσε καλύτερα, μέχρι το μεσημέρι θα επιστρέψει. Και μετά? Θα πάει ίσως το απόγευμα δουλειά? Όχι βέβαια, η άδεια του στρατού κρατάει όλη μέρα. Θα βλέπει τηλεόραση.

Love Radio

Επιστρέφοντας από τη δουλειά χθες άκουγα τυχαία στο ράδιο του αυτοκινήτου Love Radio. Στην ελληνική μουσική δεν τα πάω πολύ καλά. Ο χρόνος για μένα σταμάτησε κάπου το 1996 και από τότε δεν ξαναγόρασα ελληνικό CD. Nothing personal, απλώς δεν έτυχε. Τα μόνα ελληνικά τραγούδια που ακούω είναι από το ράδιο.

Ακούω αυτά τα τραγούδια και παθαίνω τα ακόλουθα διαδοχικά φλασάκια:

Πάρτο φεγγάρι και κάντο βέρα μου: Πληροφορούμαι ότι το τραγουδά η Μαρινέλλα. To cheeziest των cheesy τραγουδιών. Επίσης greatest hit γάμων (ειδικά για να «ανοίξει» το χορό το ζευγάρι). Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόταν αυτός που έγραψε τους στίχους (και βασανίζει όλους εμάς που είμαστε καλεσμένοι σε γάμο). Φαντάζομαι φεγγάρι καλοκαιρινό δίπλα από την παραλία. Άρα έχει υγρασία. Άρα το μαλλί είναι φριζαρισμένο και τα ρούχα κολλούν πάνω σου. Φρους- φρους το κύμα σκάει στο ακρογιάλι (και η άμμος μπαίνει μέσα στα δάχτυλα σου). Άμα γυρίσεις με τέτοιο σκηνικό στον άλλον και του πεις «πάρτο φεγγάρι και κάντο βέρα μου», ή θα σου απαντήσει «πάρτο φεγγάρι και βάλε το εκεί που ξέρεις» ή θα φύγει τρέχοντας.

Θα σ’αγαπώ, ώσπου να γίνω εγώ εσύ και εσύ εγώ: Δεν έχω ιδέα ποιος το τραγουδά. Άλλο ένα hit των γάμων. Φαντάζομαι σε γκρο πλαν το προφίλ αυτού, το προφίλ αυτής και μια ανθισμένη αμυγδαλιά στο background. Η ταινία γύρω γύρω είναι ελαφρώς ζοφφή (δεν ξέρω πως το λένε αυτό, το έκαναν όμως με μανία στις ταινίες της δεκαετίας του 70). Το γκρο πλαν απομακρύνεται. Αυτός αρχίζει να τρέχει προς αυτήν μέσα σε ένα αγρό με κόκκινες παπαρούνες. Φορά καμπάνα παντελόνι (ξέρεις τι ωραίο που φαίνεται το καμπάνα παντελόνι όταν τρέχεις?) Εκείνη αρχίζει να τρέχει προς αυτόν. Τα μαλλιά της είναι μακριά και wavy (άτιμα 70ς) και ανεμίζουν.
ΌΧΙ, δεν περιγράφω το φιλμάκι της Κύπρου για τη Eurovision.

Άμα έχεις και mortgage σπιτιού, αυτοκινήτου και καταναλωτικό δάνειο με το άλλον, έχεις όντως μπλέξει τα μπούτια σου αρκετά, και σε περίπτωση περιουσιακών διαφορών δεν θα ξέρεις ποιος χρωστά τι. Έχεις γίνει literally εσύ αυτός και αυτός εκείνη (αυτός, αυτή και τα μυστήρια).

Μίλα μου, ναι, μίλα μου: Αυτό το τραγούδι, μαθαίνω, το τραγούδησαν όλοι (από τη Μαρινέλλα-Πάριο μέχρι τη Μάρω Λύτρα-Καραφώτη). Αφού πήρες το φεγγάρι και το έκανες βέρα (τι, μόνο η NASA θα κάνει πειράματα?), έμπλεξες τα μπούτια σου σε σημείο να μην ξεχωρίζεις ποιου είναι τι, τώρα έχεις πρόβλημα επικοινωνίας και σε πιάνει το παράπονο. Ναι μωρέ, μίλα μου. Μίλα με ποιαν γύριζες στα καπαρέ ενώ είπες ότι ήσουν στην άσκηση «Νικηφόρος». Μίλα γιατί ξαφνικά αγοράζεις κουστούμια από το Prince Oliver ενώ μέχρι πέρσι ούτε κάλτσες δεν μπορούσες να αγοράσεις μόνος σου. Μίλα πως είναι δυνατόν να πηγαίνεις για δουλειά στο «εξωτερικό» όταν είσαι περιπτεράς for a living. ΜΙΛΑ!
Α, ναι. Επειδή ήσουν ήλιος λαμπερός και εγώ στο πλάι σου κερί πώς να σταθώ (αυτό και αν είναι δικαιολογία- να τη θυμούμαι just in case).

Έχει και ένα άλλο του Πάριου, δεν μου έρχεται τώρα να συμπληρωθεί η οικογενειακή ευτυχία.

άτιτλο

Το ΔΥΣΗ ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από το Εθνικό Συμβούλιο.

Η διεύθυνση του Προεδρικού εν όψει αυτής της αποχώρησης, προτίθεται παραγγείλει λιγότερες κουννούδες και αλμυρά για τις επόμενες συνεδρίες (θα μειωθεί και το δημοσιονομικό έλλειμμα). Περαιτέρω, η καθαρίστρια πανυγηρίζει διότι θα κάνει λιγότερους καφέδες.

Είναι μια θετική εξέλιξη.

Mind the Gap

Τις τελευταίες 2 εβδομάδες κυκλοφορεί στην Κύπρο εβδομαδιαία δωρεάν εφημερίδα (σαν το αγγλικό Metro, και παρόμοιες εφημερίδες στο Παρίσι, Αθήνα και αλλού). Αυτές οι εφημερίδες κατά τη γνώμη μου είναι καταπληκτική ιδέα, άμα σκεφτείς ότι στις μεγαλουπόλεις του εξωτερικού ο κόσμος σπαταλά πολύ χρόνο σε τραίνα, λεωφορεία και άλλα μέσα συγκοινωνίας για να πάει στη δουλειά και όπου αλλού θέλει να πάει.

Και σκέφτομαι...

Μπας και όλο αυτό το σκάψιμο για το αποχετευτικό, τελικά να είναι σκάψιμο για τη δημιουργία underground και να μην μας το είπαν??

"Stasicratous station. Mind the Gap".

"Plateia Eleftherias. Change here for the Lakatameia line, through Proedriko".

Αν ήταν να γίνουν underground stations στη Λευκωσία, εισηγούμαι τα ακόλουθα ονόματα σε αντίστοιχα αγγλικά:

Plateia Eleftherias - Picadilly Circus

Makariou avenue - Oxford Circus

Palouriotissa - Elephant & Castle

Kaimakli - Brixton

Hilton - Swiss Cottage

Strovolos - Wood Green

Neo GSP - εδώ δεν θα φτάνει το underground, θα πηγαίνουμε με Cypriot Rail :))

Ξύλινη Γλώσσα

Με «ξύλινη γλώσσα» εννοούμε ομιλία που λέει πολλά αλλά πρακτικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα (παρακολουθήστε αριστερούς κυρίως πολιτικούς όταν μιλούν και θα καταλάβετε).

Εγώ θα εισηγηθώ ότι «ξύλινη» δεν είναι μόνο η ομιλία των αριστερών, αλλά και η οποιαδήποτε ομιλία αναφορικά με το Κυπριακό.

"Λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική" : Αυτή η λύση είναι 4Χ4 αυτοκίνητο με CD player, ηλεκτρικά παράθυρα και air condition (όλα τα extra). Η πιο ξύλινη από όλες τις φράσεις. Ο Αρχηγός. Τζιαι λύση, τζιαι δίκαιη, τζιαι βιώσιμη, τζιαι λειτουργική. Πάρε 2 Panadol να σου περάσει καλύτερα.

«Θέλουμε λύση…. Ευρωπαϊκή!» : Ακούγεται ωραίο, ακούγεται σωστό αλλά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Μπορεί να εξηγηθεί ποικιλοτρόπως (κατά που συμφέρει του καθενός) και «χαϊδεύει» τα αυτιά των ψηφοφόρων (είναι ευρωπαϊκό άρα δεν μπορεί, πρέπει να είναι καλό. Όπως και το τυρί Tilsit). Όταν επιτέλους εξηγηθεί, θα πάψει να είναι λύση… ευρωπαϊκή και ίσως μετατραπεί σε λύση…. προδοτική- που μας φέρνει στο..

«Προδοτικό πραξικόπημα». Στην Κύπρο αν πεις πραξικόπημα και δεν προηγηθεί η λέξη «προδοτικό» τότε μιλάς για άλλο πραξικόπημα (αυτό του Pinochet λόγου χάρη) και όχι αυτό του Ιουλίου 1974 (πριν ανακαλύψουν τις διακοπές στα ελληνικά νησιά οι Κύπριοι τα καλοκαίρια έκαναν ταραχές. Τώρα πάνε Μύκονο). Είναι σαν να μιλάς για τα κατεχόμενα χωρίς τα «ψευδό..». Αδιανόητο.

Η «πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα…» Αυτή η πορεία είναι κάτι σαν την Κύρου Ανάβαση, την πορεία του Ρόμμελ στην έρημο της Λιβύης και το English Patient μαζί. Τους φαντάζεσαι να περπατούν ξυπόλυτοι μέσα στη ζέστη, κάθε τόσο να φωνάζουν «νερό, νερό» και η Ευρώπη να (θέλουμε να) λέει: «όχι νερό, μόνο τσιπς!» Η πορεία είναι τόσο αόριστη που και πάλι χρησιμοποιείται κατά που συμφέρει του καθενός.

«Συνομιλίες εφ’ όλης της ύλης». Κανένας δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό αλλά επιμένουμε ότι οι συνομιλίες πρέπει να γίνουν με αυτό τον τρόπο. Όταν ανακαλύψουμε τι σημαίνει, θα αρχίσουν οι συνομιλίες. Μια υποψία που έχω, είναι ότι συνομιλούμε για τα πάντα, από το εδαφικό μέχρι τι να φάμε το μεσημέρι. Σπαταλούμε την ώρα μας ευχάριστα και μετά από 2-3 μήνες ανακοινώνουμε ότι οι συνομιλίες απέτυχαν (ούτε σε τι θα φάμε το μεσημέρι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε).

«Τουρκική αδιαλλαξία». Μέχρι πρόσφατα ήταν η μόνη σίγουρη αξία στη ζωή μας. Για ότι πήγαινε στραβά έφταιγε η τουρκική αδιαλλαξία. Άρχισα να πιστεύω ότι η τουρκική αδιαλλαξία είναι μια γυναίκα αγάμητη και υστερική. Η τουρκική αδιαλλαξία θα άλλαζε when hell froze over. Τώρα που δεν μπορούμε να την επικαλεστούμε, αγχωθήκαμε. Το global warming ίσως την αντικαταστήσει.

«Κυπριακός Ελληνισμός» Όταν λές στους Κυπραίους ότι έχουν ελληνική καταγωγή, είναι σαν να λες σε μια γυναίκα κοντή, χοντρή και άγαρμπη ότι έχει πιθανότητα να γίνει μοντέλο χωρίς να κάνει δίαιτα και γυμναστική. Πολύ θα ήθελε να το πιστέψει (σε σημείο που το πιστεύει). Την παραμυθιάζεις την καημένη, τη γεμίζεις κόμπλεξ και μετά απογοητεύεται ανεπανόρθωτα. Καλύτερα να της έλεγες ότι οι κοντές χοντρές γυναίκες είναι εξίσου τσαχπίνες και καλές στο κρεβάτι. Θα της ανέβαζες το ηθικό και δεν θα είχε παράλογες απαιτήσεις. Έτσι και οι Κύπριοι. Ακούνε «κυπριακός ελληνισμός» και σκέφτονται Παρθενώνας, φιλοσοφία, αρχαίους με χλαμύδες, σάνταλα Ιησούς Χριστός, Περικλής, Σοφοκλής, Αντιγόνη να χτυπιέται, κουζούθκια, ωραία Ελένη και άλλα τουριστικά.

Όταν λοιπόν ακούτε ότι «ο κυπριακός ελληνισμός θέλει λύση ευρωπαϊκή, ότι η πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση περνά από την Κύπρο και ότι η Τουρκική αδιαλλαξία φταίει για όλα», να ξέρετε ότι ακούτε το αντίστοιχο της «ταξικής πάλης εναντίον του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης που στοχεύει να μας καταστήσει πολίτες δεύτερης κατηγορίας και αντιμέτωπους με το κατεστημένο των δυτικών κέντρων αποφάσεων».

Παίζω και μαθαίνω

Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες, Τάχατες.


Τάχατες: Όποιος παρακολουθεί κυπριακές ειδήσεις θα έχει προσέξει μέχρι τώρα ότι η λέξη τάχατες είναι η αγαπημένη λέξη του Προέδρου. Χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους:

Πολιτικά: «Οι πολιτικοί μου αντίπαλοι διαδίδουν ότι τάχατες δεν επιθυμώ λύση του Κυπριακού» (με «πολιτικούς αντιπάλους» εννοούμε τους πάντες, από την αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι τους κλητήρες και την καθαρίστρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).

Συνωμοτικά: «Η Τουρκία θέλει τάχατες λύση του Κυπριακού» (όταν η Τουρκία μιλά για λύση ΠΑΝΤΟΤΕ συνωμοτεί. Όπως τα έργα θρίλερ που με το που βλέπεις τη ξανθιά γκόμενα πρωταγωνίστρια να μπαίνει σε ένα σκοτεινό σπίτι σημαίνει ότι ο δολοφόνος βρίσκεται ήδη μέσα στο σπίτι και την περιμένει με το τσεκούρι στο χέρι.)

Η λέξη τάχατες έχει πλέον καθιερωθεί ως η λέξη κλειδί για το Κυπριακό (μετά τη φράση «κόκκινο πανί» -Σχέδιο Ανάν-)

Τι να σημαίνει άραγε?

Γ. Μπαμπινώτης (σελίδα 1744)

Τάχα- Επίρρ., για να δηλωθεί κάτι που δεν ισχύει πραγματικά, δήθεν, υποτίθεται…. (ακολουθούν 10 γραμμές από παραδείγματα) και…… Επίσης (λαικ.) τάχατε(ς)!!!

Το abbreviation (λαικ.) σημαίνει λαϊκός, λαϊκή , λαϊκό

Αύριο η τάξη θα εξασκηθεί στη χρήση της φράσης «θέλουμε λύση…. Ευρωπαϊκή»!

Επιμορφωτικά

Παρασκευή πρωί.

Θερμοκρασία εδάφους 13 βαθμοί. Θερμοκρασία γραφείου 25 βαθμοί (το split unit φτύνει βραστό αέρα). Καφέδες 3 (μέχρι τώρα). Τσιγάρα 0. (πρέπει να «πεταχτώ» στο περίπτερο σύντομα). (τζιαι να παραιτήσω το υφάκι Bridget Jones).

Αποφάσισα να κάνω εξωσχολικές δραστηριότητες (λέω εξωσχολικές αλλά εννοώ, «εξωδουλευτικές» διότι δεν πάω σχολείο). Το γυμναστήριο είναι out of the question, έχω να γυμναστώ από την grunge δεκαετία του 90, και στο σχολείο ήμουν αιωνίως αδιάθετη. Να μην αλλάξω τώρα τις συνήθειες μου και αποσυντονιστώ.

Θα κάνω επιμορφωτικά (εννοώ τα μαθήματα για ενήλικες που προσφέρονται έναντι γελοίας αμοιβής από το Υπουργείο Παιδείας, διότι «γηράσκω αει διδασκόμενη»). Το έχω ξαναδοκιμάσει. Στην αρχή του χρόνου παίρνεις ένα βιβλιαράκι με όλες τις επιλογές σου (υπάρχουν options από μάθηση ξένων γλωσσών, μέχρι ξυλογλυπτική). Μεγάλο χιτ τα τελευταία 2 χρόνια είναι η μάθηση της τουρκικής γλώσσας (προσφέρεται μάλιστα δωρεάν διότι είναι official language of the Republic. Αλήθεια.) Ότι και να διαλέξεις, η τάξη θα είναι μια φάση τουρλού-τουρλού, αποτελούμενη από αδκιασερούς συνταξιούχους (για αυτούς είναι δωρεάν τα μαθήματα), μεσήλικες housewives, δρακούνες και άλλα freaks. Υπάρχει όπως και στο σχολείο ο πάντα αγαπημένος χαρακτήρας σπάσμα/ξερόλας που …. τα ξέρει όλα (άρα δεν χρειαζόταν καν να έρθει στο μάθημα).

Πριν 2 χρόνια παρακολούθησα το μάθημα «αισθητική εκτίμηση έργων τέχνης». Μόνο από τον τίτλο του, ήμουν περίεργη να δω ποιοι θα το παρακολουθούσαν. Η τάξη μας τελικά ήταν 3 συμπαθητικοί συνταξιούχοι (που έκανα άλλες 5-6 τάξεις – αφού είναι δωρεάν let’s go large), 3 desperate housewives που προφανώς πήγαν διακοπές στα εξωτερικά, πήγαν σε μουσεία, δεν κατάλαβαν τίποτε και αποφάσισαν να μορφωθούν καταλλήλως, η αδκιασερή υποφαινόμενη Δρακούνα, ένα κοπέλλι που τη Δευτερά (χωρίο) που όλο το χρόνο ήθελε να μάθουμε για «τζείντην Τζιοκόντα» και τον «Βα Γκο», και ακόμα 1-2 άτομα που μια έρχονταν, 3 δεν έρχονταν.

Μπορώ να πω ότι καλά περάσαμε. Οι δε desperate housewives μέχρι το τέλος του χρόνου έγιναν ξεφτέρια (οι ξερόλες που ανέφερα πιο πάνω) και σχεδίαζαν εκδρομές στα Λούβρα. Δεν μπορώ να πω ότι έμαθα και πολλά πράγματα. (ενάμιση ώρα την εβδομάδα τι να σου κάνει.)

Βέβαια έχασα αυτή τη χρονιά, αλλά θα το έχω υπόψη μου για του χρόνου. Λέω να πάω στο μάθημα αγιογραφίας (ακούγεται αρκετά extreme και το εθνίκ είναι ακόμα στη μόδα). Ναι, πλάκα θα έχει. Και δεν θα κοπεί στη μέση όπως τις ελληνικές σειρές.

Θεωρία 2

Υπάρχουν πράγματα που ή τα αγαπάμε, ή τα μισούμε. Δεν υπάρχει μέση λύση και όποιος πει ότι είναι απαθείς είναι διότι δεν γνωρίζει το θέμα (ακόμα).

Things you either love or hate:

Marmite: Την πρώτη φορά που το είδα στο supermarket στην Αγγλία, σκέφτηκα "μα τι κάνει η πογιά των παπουτσιών σε διάδρομο με τρόφιμα?". Μετά το αγόρασα και το δοκίμασα. Μετά το πέταξα. Προσπάθησαν διάφοροι καλοθελητές να μου απαριθμήσουν τα πλεονεκτήματα του και την θρεπτική του αξία. Μάταια. όπως και τη διαφήμιση του, you either love it or hate it. Τελευταίως πρόσεξα ότι και το supermarket εδώ στην Κύπρο το έχει. Και πάλι σε διάδρομο με τρόφιμα.

Σειρές Παπακαλιάτη: Το έχω ξαναναλύσει, δεν χρειάζεται να πω άλλα. Οι οπαδοί περιμένουν καρτερικά, οι μη οπαδοί τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση (το δικό τους μάτι έκοψε τη σειρά, μπορούν να πανηγυρίσουν). Αααχ.

Τιτανικός: Μιλάμε για το έργο και το τραγούδι της Celine Dion. Προσωπικά, όταν κάνω ζάππινγ τζιαι δόκω πάνω του, προτιμώ να δω τις ειδήσεις του Μπαιράκ παρά το έργο. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο βασανιστήριο. 3 ώρες να νεκαλιούνται τζιαι στο τέλος ο ένας πνίγεται. Έχω δε κάνει συζητήσεις για ώρες, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί δεν χωρούσαν και οι 2 μαμάκες πάνω στην πόρτα για να σωθούν. Ίσως διότι αν σωζόταν ο Ντι Κάπριο, μέχρι να φτάσουν στην Νέα Υόρκη θα της έκανε κέρατο. Ο Έτερος Ύμισης όμως για κάποιο περίεργο λόγο το ανακύρηξε το αγαπημένο του έργο (και ο Έτερος Ύμισης είναι ένας τύπος που του αρέσουν τα θρίλερ, τα action και τα sci-fi έργα και κάνει εμετό με τη Meg Ryan). Είναι ένα (υγρό) μυστήριο.

Sushi: Έχω ακούσει από φίλες, ότι όταν τρώνε sushi, νιώθουν ευτυχισμένες. Το έχω ακούσει όμως και για τη σοκολάτα, την μπύρα και τα γλυκά γενικά. Την πρώτη φορά που έφαγα, το sushi δεν πήγαινε κάτω. Τη δεύτερη φορά που έφαγα, έπαθα addiction. 15 ώρες μετά σκεφτόμουν το φαί που έφαγα (αν και ήταν 12 το μεσημέρι της επόμενης μέρας). Όταν δω sushi, παθαίνω όπως το μωρό μέσα σε κατάστημα με γλυκά ή παιγνίδια. Τώρα που το γράφω αυτό πείνασα.

Madonna: Στο παρελθόν δεν άκουα Madonna. Ήξερα βέβαια ότι υπήρχε, αλλά επειδή ήμουν απασχολημένη να είμαι ροκού, δεν έδινα σημασία. Μισούσα μάλιστα όλο αυτό το «βασίλισσα της ποπ» πανηγύρι που είχε στηθεί γύρω από το όνομα της. Μια μέρα έκανα κλικ, είδα το άγιο φως, και ξαφνικά η Madonna έκανε νόημα (drugs were not harmed in the making of this transformation). Την έχω παραδεχτεί, εξαιτίας της τώρα μου αρέσει και η ποπ, και της τρέφω βαθιά εκτίμηση. Η γυναίκα είναι θεά.

Να παρακολουθείς μπιλιάρδο από την τηλεόραση: Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτικό, αγχολυτικό, ηρεμιστικό πράγμα από το να κάθεσαι ακίνητη στον καναπέ (τσιγάρο και ποτό/καφέ ανά χείρας) και να βλέπεις ένα καλοντυμένο, συνήθως, κύριο να βάζει με εξαιρετική ακρίβεια μπαλάκια μέσα σε τρύπες. Μπορώ να βλέπω για ώρες. Πρώτη φορά ανακάλυψα αυτό το χάρισμα στην Αγγλία, και τώρα που έβαλα δορυφορική το πετυχαίνω που και που και εδώ. Και φυσικά κάθε φορά γίνεται πανικός διότι οι υπόλοιποι που παρακολουθούν τηλεόραση διαμαρτύρονται μεγαλοφώνως. Αυτό το «άθλημα» δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις για π.χ. μόνο 10 λεπτά και μετά να αλλάξεις κανάλι. Η θα βλέπεις για ώρες, ή θα το αλλάξεις αμέσως.

Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι: Δεκαετία του 80 στην Κύπρο. Η μικρή Δρακούνα με τα μαλλιά βρουλιά περιμένει να γίνει Σάββατο, να γίνει η ώρα 5, για να ξεκινήσει η τηλεόραση, νομίζει ότι ονομάζεται Λώρα και ρωτά τα μαμά Δρακούνα γιατί το σπίτι τους δεν είναι ξύλινο και κατασκευασμένο από τα δυο χέρια του μπαμπά. Η μαμά Δρακούνα απαντά ότι "στην Κύπρο μάνα μου ο κόσμος χτίζει τα σπίτια του με κουγκριά, σίδερα τζιαι αλουμίνια". Η μικρή Λώρα/Δρακούνα δεν θυμάται κανένα επεισόδιο με κουγκριά και σίδερα αλλά φαντάζεται ότι τρέχει στο λειβάδι και κάθε φορά που μαλλώνει με το older sister της, της θυμίζει ότι στο Μικρό Σπίτι στο Λειβάδι η Μαίρη τυφλώνεται. Πρέπει πραγματικά να αγαπούσες αυτή τη σειρά για να την παρακολουθείς, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί να κάθεται κάποιος και να βλεπει την οικογένεια Ingles να καταποντίζεται, να καταστρέφονται τα σπαρτά τους, να αρρωστούν, να μην έχουν χρήματα, αλλά να είναι χαζοχαρούμενα ευτυχισμένοι.

Θα προσπαθήσω να σκεφτώ και άλλα.

Θεωρία 1

Υπάρχουν άτομα που "κάνουν φάσεις"/"παίζει το μάτι τους"/"μπαίνουν στο νόημα" (όπως θέλετε συμπληρώστε), και υπάρχουν άτομα που ΔΕΝ.

Πρέπει να είναι γενετική η διαφορά, πρέπει να είναι κληρονομικό επίσης, είναι ανεξήγητο και δεν μπορεί να διδαχθεί. Η ικανότητα αυτή δεν έχει να κάνει με το πόσο όμορφος είναι κάποιος, ή πόσο έξυπνος είναι, αλλά με το κατά πόσο έχει αυτό το έξτρα προσόν. Είναι μια μυστική ικανότητα, ένα χάρισμα που πρέπει να αναγνωριστεί σαν προσόν και να περιλαμβάνεται στο CV του κατέχοντα.

Ο άνθρωπος που "κάνει φάσεις", είναι αυτός που θα πάει σε ένα πάρτυ μόνος του, και σε διάστημα μισής ώρας θα έχει γνωριστεί με το αντίθετο φύλο, θα πιάσει κουβέντα και σε ποσοστό 80 % θα βρεθεί στο μπάνιο να κάνει διάφορα ή απλώς θα πάει σπίτι του να κάνει διάφορα. (όταν είναι γυναίκα τη φωνάζουν εύκολη, αλλά πρόκειται για παρεξήγηση, διότι όλες θέλουν one time or another να κάνουν φάση, αλλά μόνο λίγες το καταφέρνουν).

Σε αντίθεση, το άτομο που ΔΕΝ, θα πάει στο εν λόγω πάρτυ μανικωμένος να κάνει διάφορα, αλλά όσο και να προσπαθήσει ΔΕΝ θα τα καταφέρει. Η κουβέντα θα μείνει στην κουβέντα, οι ματιές θα μείνουν ματιές και θα πάει σπίτι μόνος του.

Δεν είναι ότι οι ΔΕΝ είναι για πάντα μόνοι τους. Όχι. Θα βρουν κάτι σε κάποια φάση. Αυτοί που κάνουν φάσεις θα πουν του ΔΕΝ ότι δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα που μετρά. Ο ΔΕΝ όμως θα σκέφτεται όλες εκείνες τις φορές που νόμισε ότι άκουσε ή είδε κάτι αλλά δεν προχώρησε.

Πάλι εδώ, πάντα εδώ

Χεραιτώ!

Η απουσία δεν οφειλόταν σε παρατεταμένο Valentine's Day, ούτε σε γρίππη των πτηνών. Πετάχτηκα μέχρι τις Βρυξέλλες, αέρισα τον εγκέφαλο μου που κόλλησα σε Παπακαλιάτηδες και δεν μου έκανε καλό, πάγωσα και επέστρεψα καλοδιατηρημένη σε συσκευασία ψυγείου που διατηρείται άψογα στους -2 βαθμούς.

Οι Βρυξέλλες είναι πάντως μια χαρά, σας χεραιτούν. Οι μπύρες τους επίσης. Οι σοκολάτες χεραιτούν μόνο εμένα (sorry).

Επίσης να σημειώσω ότι κάνανε lifting (κι'άλλο) στο αεροδρόμιο (το δικό μας, όχι των Βρυξελλών) και τώρα δεν περιμένεις τη βαλίτσα σου καπνίζοντας ανέμελος, αλλά την περιμένεις καπνίζοντας ανέμελος στην ειδική αίθουσα για καπνιστές. Που είναι δίπλα από τις τουαλέτες. Δηλαδή, δεν βλέπεις τις βαλίτσες σου και μετά στην 5η στροφή το θυμάσαι και τρέχεις.

Ποιος χε*** τώρα τον Παπακαλιάτη. Μετά το House Renovation στα γαλλικά που έδειχνε η τηλεόραση, ακολουθεί το χάος. (χου, χου - γελάμε με γαλλική προφορά)

Ε όχι!

Μόλις πληροφορήθηκα από έγκυρη πηγή ότι η σειρά του Παπακαλιάτη δεν πρόκειται να συνεχιστεί. Ποτέ. Κόπηκε. Τελεία.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για νέο είδος "ατέλιωτου σήριαλ" που προσπαθεί να λανσάρει το ΜΕGA με τον Παπακαλιάτη ως πρωτοπόρο του είδους του, αλλά εγώ που είμαι ο average θεατής έμεινα με "δκυο σιείλη καμένα". Θέλω να δω να γίνεται ο χαμός. Θέλω το happy ending μου. Θέλω το/α love scene/s μου.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΟΡΓΙΑΣΕΙ.

Καλά σκέφτηκε η Ντάλια "Στο παραπέντε" να αγοράσει τη βραζιλιάνικη σειρά που έβλεπε όταν η Κονσουέλα άρχισε να κάνει μαμακίες. Έλα που δεν είμαι η Ντάλια.

Λοιπόν, officially αυτομόλησα. Ο εσωτερικός μου κόσμος δεν μπορεί να δεκτεί ΚΑΙ αυτό το χτύπημα. (hit me baby one more time).

Είναι καιρός να αλλάξω παραστάσεις. Τα λέμε από εβδομάδας.

περί βροχής

Βρέχει και σήμερα... γκρίζα σύννεφα στον ουρανό.

Σε αυτή τη χώρα δεν βρέχει συχνά. Όσο δεν βρέχει, τόσο μεγαλώνει η αγωνία των ανθρώπων για την ύπαρξη ξηρασίας, καταστροφής των σπαρτών, έλλειψης νερού κτλ. Αν είμασταν πιο μεγάλη ως χώρα και λίγο πιο υποανάπτυχτοι, ίσως να είχαμε και εμείς πρωταθλητές του μαραθωνίου όπως τους Κενυάτες (η κλασική ιστορία του ξυπόλητου Κενυάτη που έγινε μαραθωνοδρόμος διότι αναγκαζόταν να τρέχει 10 χλμ τη μέρα για να φέρει νερό στο σπίτι του). Ελλείψη μαραθωνοδρόμων, οι παπάδες μας κάνουν μετάνοιες για να βρέξει (για τεχνολογική λύση του προβλήματος ούτε λόγος. Άσε που μια μετάνοια είναι πιο φτηνή.)

Όταν βρέξει για πρώτη φορά μετά από μεγάλη περίοδο ξηρασίας, όλοι καταρχήν χαίρονται. Μετά θυμούνται ότι άφησαν απλωμένα ρούχα στη βεράντα/ταράτσα και τσαντίζονται.
Μια μέρα βροχής όμως, είναι γενικά καλοδεχούμενη.

Όταν συνεχίσει να βρέχει, για π.χ. 2-3 μέρες συνέχεια, συμβαίνουν τα ακόλουθα -με σειρά εμφανίσεως-:

- πλυμμηρίζουν υπόγεια (σπίτια, γκαράζ, αποθήκες, καταστήματα, τα πάντα)

- οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι γίνονται μη ασφαλτοστρωμένοι, γίνονται ένα μαύρο χάλι, όπου βλέπεις λακούβα δεν μπορείς να διακρίνεις αν έχει 2 ή 32 εκατοστά βάθος, αν είσαι πεζός της έβαψες.

- όλες οι επιφάνειες πλυμμηρίζουν, τα άδεια οικόπεδα γίνονται λίμνες (κάπως έτσι ξύπνησα σήμερα και νόμισα ότι ήμουν στη λίμνη της Γενεύης), οι γάτοι δεν έχουν που να χέσουν.

- τα σπαρτά καταστρέφονται από το πολύ νερό (καλά, αυτά ότι και να γίνει καταστρέφονται. Τι να πουν άλλες χώρες που έχουν πιο wild καιρό).

- Η κίνηση στο δρόμο θυμίζει αμερικάνικο highway όταν πλησιάζει τυφώνας και τρέχουν όλοι να σωθούν.

- Κάπου εδώ οι παπάδες αρχίζουν τις μετάνοιες για να σταματήσει η βροχή (για τεχνολογική λύση, βλέπε σχόλιο πιο πάνω).

Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν χώρα όταν βρέχει. Στη ξηρασία υπάρχει μια βεβαιότητα -δεν βρέχει- που καθυσηχάζει. Μπορούμε να προγραμματιστούμε άφοβα.

...κάπου στη Δαμασκό...

«‘Ελα, Αισέ, Φατίμα, Γιάσμιν, πάω στο παζάρι να φέρω τίποτε να φάμε. Λέω να φέρω 1-2 κότες…. τι εννοείτε είναι άρρωστες?... είπε το ράδιο ότι δίπλα στην Τουρκία σφάζουν τα κοτόπουλα?..... και εμάς τι μας ενδιαφέρει? Ούτε ένα κοτόπουλο δεν μπορούν να μεγαλώσουν σωστά οι γείτονες. Είναι διότι δεν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι σαν και εμάς. Εμάς μας προστατεύει ο Αλλάχ. Και αν πάθουμε κάτι θα έχουμε 200 παρθένες να μας περιμένουν στον παράδεισο (αν και πρέπει να ρωτήσω τον ιμάμη γι’αυτό- η ταρίφα πέφτει όταν δεν είσαι καμικάζι)…. Λοιπόν, όπως είπα πάω στο παζάρι. Στην επιστροφή θα περάσω και από τη διαδήλωση….. όχι, σήμερα δεν διαδηλώνουμε κατά της Αμερικής, διαδηλώνουμε εναντίον της Δανίας….. τι μας έκανε?...... να σου πω, δεν έχω ιδέα, κάτι με σκίτσα σε μια εφημερίδα άκουσα αλλά ούτε που τα είδα, λογαριασμό θα σας δώσω? Κανένα ξεσκονόρουχο έχουμε για το κάψιμο του ομοιώματος?...... τώρα που το σκέφτομαι, τι ακριβώς θα κάψουμε δεν ξέρω αλλά δεν γίνεται να πάω με άδεια χέρια. Με κάτι πρέπει να χτυπιέμαι. Άντε τα λέμε, αν δεν ποδοπατηθώ στη διαδήλωση και αν δεν συναντήσω κανένα καμικάζι, λέω να επιστρέψω σπίτι κατά της μία. Βάλτε πάνω τα φελάφελ να γίνονται….. τι εννοείτε πότε επιτέλους θα πάω δουλειά? Δεν μπορώ να ασχολούμαι με λεπτομέρειες, ο Αλλάχ είναι μεγάλος!»

Λοιπόν, σε περίπτωση που και το πιο πάνω αποδειχτεί υβριστικό και αρχίσουν να μας πυρπολούν διάφορα, εισηγούμαι τα ακόλουθα υποψήφια κτίρια προς πυρπολισμό:
- Το Τμήμα Οδικών Έργων (και να κάψουν ομοίωμα του αποχετευτικού)
- Τη γέφυρα του Ταλάτ στη Λήδρας (νοουμένου ότι υπάρχει ακόμα αυτό)
- Το Μέγαρο Μιτσή (μα πότε θα του ρίξουν μια ανακαίνιση? Έστω, ένα βαψιματάκι)
- Το μέγαρο Γαβριηλίδη στα φώτα Γαβριηλίδη (τα «Σφηνάκια» θα στεγαστούν προσωρινά στο πρώην Luigi που anyway έκλεισε)
- Και η πρεσβεία στο Λονδίνο χρειάζεται ένα βαψιματάκι, άσε που θα κάνουμε claim και την ασφάλεια.

Το χιούμορ είναι επικίνδυνο?

Απλή απάντηση στο ερώτημα: Ναι, αν προέρχεται από Δανούς καρτουνίστες!

Παρακολουθώ εδώ και μέρες την υπόθεση με τα δανέζικα καρτούν του Μωάμεθ που όπως φαίνεται (από τις διαδηλώσεις και τους βανδαλισμούς) έχει ξεφύγει. Σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις, τα καρτούν (που σημειώνεται ότι δημοσιεύτηκαν αρχικά το Σεπτέμβριο) θα είχαν ξεχαστεί και κανένας έξω από τη Δανία δεν θα το έπαιρνε είδηση.

Με τόση φασαρία που κάνουν οι οπαδοί του, ως και η κουτσή Μαρία έχει πλέον δει τα καρτούν. Μάλιστα έχει ξεκινήσει ένα απίστευτο debate για την ελευθερία της έκφρασης. Εφημερίδες όπως η Guardian έχουν online debate και ζητούν τη γνώμη των αναγνωστών για το θέμα. Οι περισσότεροι παρουσιάζονται αγανακτισμένοι και παροτρύνουν την εφημερίδα να τυπώσει ξανά τα επίμαχα καρτούν. Ελευθερία της έκφρασης σημαίνει και ελευθερία να προσβάλεις και να ειρωνευτείς διότι μπορεί να ακολουθήσει στη συνέχεια εποικοδομητικός διάλογος.

Αυτό το debate θα κοιμόταν του καλού καιρού αν οι οπαδοί του Μωάμεθ δεν ξεχυλώνονταν καθημερινά μπροστά από τις πρεσβείες. Μάλιστα, στην Αγγλία, μερικοί πολιτικοί ζητούν να μαντρωθούν επιτέλους οι φανατικοί της θρησκείας (άλλο να δημοσιεύεις ένα καρτούν, και άλλο να παροτρύνεις τον κόσμο να πάει με βόμβες και σπαθιά να «τιμωρήσει»).

Το καρτούν είναι από το http://cagle.msnbc.com/politicalcartoons/ (μπορεί οι Αμερικάνοι να κάνουν διάφορα, αλλά τουλάχιστον διαθέτουν χιούμορ).

Επαγγελματικός Προσανατολισμός

Αναφορικά με το θέμα «επαγγελματικός προσανατολισμός», όταν στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, οι Κύπριοι γονείς έχουν 3 βασικά κριτήρια:

1. Να μπορείς μετά να βρεις δουλειά.
2. Να μπορείς μετά να βρεις δουλειά.
3. Να μπορείς μετά να βρεις δουλειά.

Υπάρχουν και γονείς που πιστεύουν ότι το παιδί πρέπει να σπουδάσει αυτό που του αρέσει, αυτό που τέλος πάντων έχει κλίση, αλλά αυτοί είναι μια πολύ μικρή κατηγορία που βασικά χαλά την πιάτσα και να αποφεύγονται.

«Καλά» επαγγέλματα :
- Δικηγόρος (any fool can do it)- κολλούν παντού, όλες οι κυβερνητικές υπηρεσίες τους χρειάζονται και δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ξέρουν τα πάντα. Τα 4/5 των βουλευτών είναι δικηγόροι –go figure.
- Γιατρός – καλό αλλά δύσκολο πολύ να το καταφέρεις. Το κοπελλούδι σου (νοουμένου ότι τραβά) θα εξαφανιστεί για 10 χρόνια στα εξωτερικά, μια θα κάνει general practice, μια θα κάνει ειδικότητα, ούτε το ίδιο δεν θα ξέρει τι κάνει. Οι συμμαθητές/τριες μου που πήγαν να σπουδάσουν γιατροί, ακόμα είναι χασημιοί. Αν όμως με το καλό επιστρέψει ποτέ πίσω, θα «κόφκει λίραν».
- Οτιδήποτε computer- οι γονείς δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό αλλά άκουσαν ότι τα computers είναι το μέλλον και σκέφτηκαν ότι τζιαι νάναι, πρέπει να είναι καλό.
- Engineering – Αυτό συνήθως σπουδάζουν τα αγόρια που στο σχολείο ήταν καλοί στα μαθηματικά, γενικά ήταν καλοί μαθητές και δεν πολύ ασχολούνταν με girlfriends. Οι γονείς όταν σκέφτονται engineering έρχονται στο νου τους διάφορα, από το highway Λευκωσίας-Λεμεσού μέχρι το οικογενειακό αυτοκίνητο. Τα προαναφερόμενα αγόρια καταλήγουν charter accountants (βλέπε κάτω).
- Accounting – all time favourite. Classic. Το σκεπτικό είναι, «αφού δεν θα γίνεις ποτέ εκατομμυριούχος να παίζεις με λεφτά δικά σου, παίζε με τα λεφτά των άλλων». Όπως τους δικηγόρους, κολλούν παντού και any fool can do it. Αν έσιεις λίγο παραπάνω νου, γίνεσαι certified ή charter (δηλαδή έχεις ανέλιξη).
- Από τα υπόλοιπα θέματα, αν μπορείς μετά να διοριστείς καθηγητής είναι καλό (το κρατάμε) αν όχι, δεν στέλνουμε το κοπελλούδι.

Αν το κοπελλούδι είναι κούσβος αλλά οι γονείς επιμένουν πάση θυσία να το σπουδάσουν, το στέλνουν business administration/marketing και του εξηγούν ότι είναι πολύ σοβαρό θέμα και μπορεί να γίνει στο μέλλον μεγαλοβιομήχανος. Wishful thinking των γονιών. Το κοπελλούδι έρχεται πίσω και δεν θυμάται τι σπούδασε, αλλά έχει περάσει τέλεια στις σπουδές.

Αποκλειστικό!

Η Δρακούνα, σε μια ακόμα παγκύπρια αποκλειστικότητα αποκαλύπτει ότι ο πραγματικός λόγος που, τουλάχιστον οι φιλόλογοι, καταψήφισαν την επέκταση του ορίου σύνταξης (από τα 60 στα 63 χρόνια) είναι για να μην διδάξουν για ακόμα 3 χρόνια το "Η Παναγιά η Γοργόνα".

Η Δρακούνα, τους συμπαραστέκεται ολόψυχα!

ο θ(ρ)υλικός Μαγκάιβερ

Αν εξαιρέσεις τους ρομαντικούς πλην αφελείς πρώην αντάρτες της ΕΟΚΑ (call me patriot) ($$$) και τους αιμοσταγείς ενωτικούς της δεκαετίας του 60 (τοξική μετάλλαξη των πρώτων), η γενιά της γιαγιάς μου έχει ακόμα ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό: δεν πετάει τίποτα.

Δεν είναι ότι φυλάνε ρετρό αντικείμενα, ούτε καν τους ενδιαφέρει αν κάτι είναι παλιό, είναι μάλλον μια εσωτερική ανάγκη να φυλάξουν τα πάντα «ως παρακάτω», με τη δικαιολογία «δεν ξέρεις καμιά φορά που θα το χρειαστείς». Με αυτό το σκεπτικό, οτιδήποτε μπορεί να φυλαχτεί φυλάγεται και χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως. Μαστραππούθκια, κατσαρόλες καμένες, σκεύη που δεν έχουν πλέον χρήση, βαζάκια όλων των ειδών και μεγεθών, μέχρι και τα πλαστικά κουτιά Flora ή άλλου φαγητού φυλάγονται και χρησιμοποιούνται.

Σου σκίστηκε το πουκάμισο? Δεν το πετάμε φυσικά, το μετατρέπουμε σε ξεσκονόρουχο και τα κουμπιά φυλάγονται με τα είδη ραπτικής. Θέλεις να φυλάξεις στο ψυγείο φαγητό που ενδεχομένως να μυρίζει? Χρησιμοποιούμε πλαστικό δοχείο Flora και όχι κανονικό τάπερ (τα κανονικά τάπερ είναι τα «καλά μας» και φυλάγονται, αχρησιμοποίητα πάντοτε). Έσπασες τα πιάτα, χάλασε το σετ και σου έμεινε ένα μοναδικό πιάτο που δεν ταιριάζει με τίποτα? Δεν το πετάμε, το χρησιμοποιούμε σαν πιατάκι στις γλάστρες (ένα πιατάκι γλάστρας από το Super Home στοιχίζει 0.03 σεντ αλλά άσχετο). Τα λαστιχάκια στις σακούλες του ψωμιού στερεώνουν τα φυτά στις γλάστρες. Κουτάλια και μαχαίρια ζαβωμένα χρησιμοποιούνται στον κήπο. Μέχρι και κάτι σκισμένα καλτσόν είδα να κρέμονται στο μπαλκόνι μια μέρα και όταν ρώτησα τη γιαγιά τι τρέχει, αν νιώθει μοναξιές, μου απάντησε ότι απωθούν τις μύγες…

Πήγε να κολλήσει και τη μάνα μου, αντιστάθηκε, αλλά κάτι της έμεινε και αυτής (εγώ δε, είμαι πλήρης αποτυχία). Είμαστε φοβερά καταναλωτικές για αυτήν. Με μια λέξη, καταισιέφκουμε τα πάντα.

Από τη μια θαυμάζω το αίμα Μαγκάιβερ που ρέει στις φλέβες της (θέλει ευρηματικότητα για να βρεις μια χρησιμότητα για όλα, ακόμα και τα λαστιχάκια του ψωμιού), από την άλλη, πώς να την πείσεις ότι δεν χρειάζεται? Είναι εξάρτηση αυτή, δεν κόβεται εύκολα.

Τικ-Τακ (2)

Όπως έγραψα, στο θέμα τικ-τακ είμαι από πολύ χαλαρή έως αδιάφορη. Στην ίδια κατάσταση (νόμιζα ότι) βρίσκεται και ο Έτερος Ήμισυς. Σφυρίζουμε αδιάφορα, ξοδεύουμε όλα μας τα χρήματα σε μαμακίες, δεν κάνουμε κανένα είδος planning, και η ζωή κυλά ευχάριστα. Είμαστε όμως, όπως είπα, σε καρπερή ηλικία και γύρω μας φίλοι και γνωστοί γκαστρώνονται. Συνέχεια.

Τα ίδια άτομα που κοκκεταρίζονταν και δεν έχαναν ραντεβού με το κομμωτήριο, τώρα κυκλοφορούν ευτυχισμένα με παντόφλες (μέσα και έξω από το σπίτι), μαλλί κότσο και οι τρίχες κάγκελο (ήθελα να πιστεύω ότι οι τρίχες κάγκελο προέκυψαν μετά το πάθημα τους και σαν απειλή –μην αγγίζετε-, αλλά μάλλον δεν έχουν τόσο χρόνο στη διάθεση τους). Ξαφνικά, εκεί που δεν μιλούσε κανένας για αυτό το θέμα, όλοι βρέθηκαν να είναι experts του ρεψίματος, της φρουτόκρεμας, των πανιών και του θηλάσματος. Αντί για Μακαρίου, τα Σάββατα πάνε στο Mothercare (the place to be).

Όποιος είπε ότι peer pressure συμβαίνει μόνο στους έφηβους για τσιγάρο και ναρκωτικά δε έχει γκαστρωμένες φίλες. To peer pressure ισχύει παντού και πάντοτε. Ξεκινά με τσιγάρο, σκαπούλες κτλ. και εξελίσσεται σε χάρτωμα, γάμο και τεκνοποίηση. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι και η μανία των γονιών μας να μας παντρέψουν, από το δικό τους peer pressure προέρχεται. Μπορεί να μην είναι τόσο obvious, είναι όμως εκεί. Σκέψου το. Γίνεται.

Κάπου εδώ (εκεί που νόμιζα ότι όλα τα προέβλεψα και ήμουν in control) ο ‘Ετερος ‘Ημισυς άρχισε να μπάζει νερά. Με το που έχουμε γέννα βρέθεται (τσουπ) πρώτος στο μαιευτήριο, αναλογίζεται τα πλεονεκτήματα του να κάθεσαι σπίτι, και προχτές τον έκοψα να διαβάζει το manual του αυτοκινήτου για να δει πως μπαίνει το παιδικό κάθισμα.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα?

Του θυμίζω το αγχωτικό παρελθόν. Του θυμίζω την ανέμελη (όσο μπορεί) ζωή μας. Του θυμίζω όλα τα αηδιαστικά κλισέ που ακολουθούν μια γέννα. Αν τον κόψω να παρακολουθεί και διαφημίσεις με μαλακτικά δεν θα το αντέξω. Θα τον κλειδώσω στο υπόγειο ώσπου να του περάσει (το ότι δεν έχουμε υπόγειο δεν είναι πρόβλημα. Θα τον βάλω να το σκάψει!) Meanwhile, αποφάσισα να αποφεύγω το σπίτι όσο μπορώ και να έχω πρόχειρο το διαβατήριο.

Τικ-τακ

Απ’ότι διαβάζω στις έρευνες που δημοσιεύονται στις εφημερίδες, είμαι σε καρπερή ηλικία. Οι Κύπριες, διαβάζω, μετά τα 27 τους αρχίζουν να γεννούν. Πρέπει λοιπόν, να γεννήσω κυπριόπουλα. Πρέπει να αυξήσω τους αριθμούς μας. «Έλα αγάπη μου έλα, να κάνουμε ένα Έλληνα ακόμα» (literally).

Για να είμαι ειλικρινής, κανένα άγχος δεν έχω. Τα μωρά με αφήνουν παγερά αδιάφορη, οι έγκυες δεν έχουν την ιδιαίτερη συμπάθεια μου. Το άγχος (για φαντάσου) το βλέπω στους άντρες. Φαίνεται μετά τη φάση «είμαι και γ*** τους γκόμενους» ακολουθεί η φάση «πρέπει να αποδείξω την καρπερότητα μου». Οι φίλες μου παρατηρούν περίπου τα ίδια. Είμαστε όλες εν δυνάμει μητέρες. Και για βουλευτής μπορώ να βάλω υποψηφιότητα. Επειδή μπορείς να κάνεις κάτι, δεν σημαίνει ότι πρέπει αναγκαστικά να το κάνεις.

Οι σκέψεις μας (σαν εν δυνάμει μητέρες) περιστρέφονται πάντα γύρω από τα ακόλουθα θέματα:

- να μείνεις έγκυος συνήθως συνεπάγεται και μια αύξηση στον όγκο του στήθους (αυτό είναι καλό έως πολύ καλό. Όσοι παρακολουθούσαν Baywatch ξέρουν γιατί).
- Η αύξηση δεν είναι μόνο στο στήθος (και την κοιλιά- αυτονόητο) αλλά μπορεί να είναι και στις κουτάλες, πόδια, πρόσωπο, περιφέρεια, με λίγα λόγια παντού. Αυτό δεν είναι καλό. Καθόλου καλό.
- Θα μπορούμε να φανταζόμαστε όλες εκείνες τις διαφημίσεις για μαλακτικά με εμάς πρωταγωνίστριες σε ρόλο στοργικής μαμάς, με σύζυγο να μας βλέπει με λατρεία ζωγραφισμένη στα μάτια. Κακό. Οι διαφημίσεις παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας.
- Οι Κύπριοι άντρες δεν είναι γαδάροι (κάποιο είδος evolution τους άγγιξε και αυτούς) αλλά δεν είναι και Σουηδοί. Η ανατροφή των παιδιών επομένως ανατίθεται πάνω σου (άμα το σκεφτείς, είσαι σίγουρη ότι θέλεις το σύζυγο σου να τα αναθρέψει? Αν είναι γίνει brainwashed το παιδί, το κάνω εγώ thank you!)
- Και καλά 9 μήνες μπορείς να το παίζεις sexy mama, μετά το πανηγύρι, πως αποκτάς τη φόρμα σου (δεδομένου ότι δεν είμαστε Μενεγάκες και δεν έχουμε 3 personal trainers και μασέζ να μας περιποιείται)?

Ειρωνεία της τύχης:
Μετά από χρόνια άγχους και προφυλάξεων να ανακαλύψεις, όταν τέλος πάρεις την απόφαση, ότι έχεις (εσύ ή ο άλλος, δεν έχει σημασία) πρόβλημα! Το ξέρω ότι η επιστήμη κάνει θαύματα, αλλά η πρώτη μου σκέψη θα είναι «γα****! Αν το ήξερα αυτό λίγα χρόνια πριν, τι καλύτερα που θα ήμουν!!»

άτιτλο

Η ακόλουθη συζήτηση από το τηλέφωνο γίνεται αν όχι κάθε μέρα, κάθε 2 μέρες. Mε την μάμμα μου:

- Καλημέρα, η μάμμα είμαι. (as if δεν θα καταλάβω τη φωνή της.)
- Καλημέρα.
- Πως είσαι?
- Καλά.
- Τι κάνεις? (η ώρα 10 το πρωί σε μέρα καθημερινή, είναι πολύ πιθανό να κάνω bunge jumping, αλλά διασκεδάζω πάντα τις εντυπώσεις.)
- Δουλειά.

- Τι έφαγες? (αυτό με το φαί δεν το κατάλαβα ποτέ. Και πανεπιστήμιο που ήμουν, δηλαδή 3500 km μακριά, πάλι το ίδιο με ρωτούσε. Σαν αυτόματο. 50 χρόνια να περάσουν, μάγειρας να γίνω, πάλι θα με ρωτά. Και το αστείο είναι που ούτε η ίδια δεν περιμένει εμπεριστατωμένη απάντηση. Μια φορά για πλάκα της απάντησα "σαλίγκαρους με σάλτσα από σκόρδο και steak" και μου απάντησε "ψωμί έφαες?") Γι'αυτό πάντα απαντώ:

- Καλά.
- Τι νέα?
- Τα ίδια.

Η μάμμα μου, έχοντας ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες της, (το παιδί μου απάντησε το τηλέφωνο -άρα είναι ζωντανό-, έφαγε -άρα είναι υγειές-, και δεν έχει συνταρακτικά νέα -no news good news- άρα όλα πάνε καλά) κλείνει το τηλέφωνο ικανοποιημένη. Είμαι και εγώ μέρος του προγράμματος της.

Ξέρει π.χ. ότι κατά διαστήματα ψηφίζει. Πάει και ψηφίζει. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ πως και γιατί. Το ότι ζεις και έχεις να φάεις είναι αρκετό. Σε φάσεις εφηβικής εξυπνοβλακείας προσπαθούσα να την πείσω ότι είναι traumatised, αυτή και όλη η γενιά της από την εισβολή, γι'αυτό και ζουν μέσα στην απάθεια. Μου απαντούσε ότι άμα δεν έχει δουλειά να κάνει ο άνθρωπος (δηλαδή εγώ) κάθεται και σκέφτεται διάφορα.

Τον καιρό του δημοψηφίσματος προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είναι η "διζωνική, δικοινωτική ομοσπονδία" (προσπερνώ το γεγονός ότι κανονικά θα έπρεπε να ξέρει από το 1978 τι είναι αυτό). Ένιωθα ότι απλώς δεν την ενδιαφέρει. Και να φανταστείς η μάμμα μου διαβάζει εφημερίδα σχεδόν καθημερινά. Makes you wonder τι διαβάζει (υποψιάζομαι τις κηδείες και τα χαρτώματα). Η πολιτική γι'αυτήν υπάρχει. Όπως υπάρχει και Θεός.

Τη μόνη φορά που την είδα actively να σχολιάζει κάτι πολιτικό στην τηλεόραση, ήταν πριν λίγα χρόνια όταν ένα κανάλι έδειχνε live το γάμο του γιου του Κωνσταντίνου στο Λονδίνο (αυτού με τη Μαρί-Σαντάλ- πριν τις 4 γέννες). Κάθησαν αγκαζέ με τη γιαγιά μου στον καναπέ και ακολούθησε η πιο κάτω συζήτηση:

" Δε τη Φρειδερίκη. Καλά, τόσο λεφτά που έσιει, μια πλαστική γιατί τη τσιγκουνεύκεται? Μα ποια εν τούτη? Ααα, εν η ..... (royal όνομα που δεν συγκρατώ). Εμεγάλωσε, μάνα μου την. Μοιάζει της μάμμας της. Ουου, δεν την .... (άλλο royal όνομα που δεν συγκρατώ). Εν που πάντα της που εν έξερε να ντυθεί. Έφκαιννε με τον .... (ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του 60) έννεν? Επασάραν της κανέναν να υσηχάσει?....." η συζήτηση συνεχίστηκε καθ'όλη τη διάρκεια του γάμου.

Που σου νέφκω που πάεις.