άτιτλο

Η ακόλουθη συζήτηση από το τηλέφωνο γίνεται αν όχι κάθε μέρα, κάθε 2 μέρες. Mε την μάμμα μου:

- Καλημέρα, η μάμμα είμαι. (as if δεν θα καταλάβω τη φωνή της.)
- Καλημέρα.
- Πως είσαι?
- Καλά.
- Τι κάνεις? (η ώρα 10 το πρωί σε μέρα καθημερινή, είναι πολύ πιθανό να κάνω bunge jumping, αλλά διασκεδάζω πάντα τις εντυπώσεις.)
- Δουλειά.

- Τι έφαγες? (αυτό με το φαί δεν το κατάλαβα ποτέ. Και πανεπιστήμιο που ήμουν, δηλαδή 3500 km μακριά, πάλι το ίδιο με ρωτούσε. Σαν αυτόματο. 50 χρόνια να περάσουν, μάγειρας να γίνω, πάλι θα με ρωτά. Και το αστείο είναι που ούτε η ίδια δεν περιμένει εμπεριστατωμένη απάντηση. Μια φορά για πλάκα της απάντησα "σαλίγκαρους με σάλτσα από σκόρδο και steak" και μου απάντησε "ψωμί έφαες?") Γι'αυτό πάντα απαντώ:

- Καλά.
- Τι νέα?
- Τα ίδια.

Η μάμμα μου, έχοντας ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες της, (το παιδί μου απάντησε το τηλέφωνο -άρα είναι ζωντανό-, έφαγε -άρα είναι υγειές-, και δεν έχει συνταρακτικά νέα -no news good news- άρα όλα πάνε καλά) κλείνει το τηλέφωνο ικανοποιημένη. Είμαι και εγώ μέρος του προγράμματος της.

Ξέρει π.χ. ότι κατά διαστήματα ψηφίζει. Πάει και ψηφίζει. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ πως και γιατί. Το ότι ζεις και έχεις να φάεις είναι αρκετό. Σε φάσεις εφηβικής εξυπνοβλακείας προσπαθούσα να την πείσω ότι είναι traumatised, αυτή και όλη η γενιά της από την εισβολή, γι'αυτό και ζουν μέσα στην απάθεια. Μου απαντούσε ότι άμα δεν έχει δουλειά να κάνει ο άνθρωπος (δηλαδή εγώ) κάθεται και σκέφτεται διάφορα.

Τον καιρό του δημοψηφίσματος προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είναι η "διζωνική, δικοινωτική ομοσπονδία" (προσπερνώ το γεγονός ότι κανονικά θα έπρεπε να ξέρει από το 1978 τι είναι αυτό). Ένιωθα ότι απλώς δεν την ενδιαφέρει. Και να φανταστείς η μάμμα μου διαβάζει εφημερίδα σχεδόν καθημερινά. Makes you wonder τι διαβάζει (υποψιάζομαι τις κηδείες και τα χαρτώματα). Η πολιτική γι'αυτήν υπάρχει. Όπως υπάρχει και Θεός.

Τη μόνη φορά που την είδα actively να σχολιάζει κάτι πολιτικό στην τηλεόραση, ήταν πριν λίγα χρόνια όταν ένα κανάλι έδειχνε live το γάμο του γιου του Κωνσταντίνου στο Λονδίνο (αυτού με τη Μαρί-Σαντάλ- πριν τις 4 γέννες). Κάθησαν αγκαζέ με τη γιαγιά μου στον καναπέ και ακολούθησε η πιο κάτω συζήτηση:

" Δε τη Φρειδερίκη. Καλά, τόσο λεφτά που έσιει, μια πλαστική γιατί τη τσιγκουνεύκεται? Μα ποια εν τούτη? Ααα, εν η ..... (royal όνομα που δεν συγκρατώ). Εμεγάλωσε, μάνα μου την. Μοιάζει της μάμμας της. Ουου, δεν την .... (άλλο royal όνομα που δεν συγκρατώ). Εν που πάντα της που εν έξερε να ντυθεί. Έφκαιννε με τον .... (ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του 60) έννεν? Επασάραν της κανέναν να υσηχάσει?....." η συζήτηση συνεχίστηκε καθ'όλη τη διάρκεια του γάμου.

Που σου νέφκω που πάεις.