Οι ισοβίτισσες secretaries

Ο Αρκάς στον "Ισοβίτη", γράφει ότι ο ισοβίτης είναι κάτι σαν τον αδικημένο πολίτη της κοινωνίας μας. Αν ζούσε στην αρχαία Ελλάδα θα ήταν σκλάβος, αν ζούσε στην αρχαία Ρώμη θα τραβούσε κουπί σε γαλέρα, αν ζούσε στην αρχαία Αίγυπτο θα έκτιζε τις πυραμίδες, αν ζούσε στη ναζιστική Γερμανία θα ήταν Εβραίος κτλ.

Βρίσκω ότι ο ισοβίτης της δικής μας μικρής κοινωνίας είναι οι secretaries.

Secretary, είναι η κοπέλα που μετά το σχολείο άρχισε να δουλεύει, ίσως φοίτησε 1-2 χρόνια σε secretarial school (που αν με ρωτάς, τίποτα δεν προσφέρει), αγγλικά ξέρει και δεν ξέρει, ότι ξέρει από computer το έμαθε παπαγαλία, γενικά δεν σκέφτεται πολύ, δουλεύει με το ζόρι και η εργασία της δεν της προσφέρει καμία ευχαρίστηση (και αυτό φένεται.) Θα προτιμούσε να είναι σπίτι και να τυλίγει κουπέπια, αλλά οι ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας την αναγκάζουν να δουλεύει για να κερδίσει κάποια χρήματα.

Η secretary παντρεύεται μικρή (αφού δεν χάνει καιρό με σπουδές και επαγγελματικές ανυσηχίες), κάνει παιδιά μικρή, χωρίζει μικρή, γενικά τα κάνει όλα πριν τα 30 της. Διότι η secretary είναι όπως τους ποδοσφαιριστές. Παντρεύονται όταν περνά η μπογιά τους και μέχρι τα 35, δεν τους θυμάται κανείς.

Η secretary συνήθως παντρεύεται τον childhood sweetheart της (και 7 χρόνια αργότερα χωρίζουν). Αν δεν χωρίσουν του τηλεφωνεί 8 φορές τη μέρα να δει τι κάνει, που είναι, αν την αγαπά, αν έφαγε κτλ. Αν δεν είναι παντρεμένη βγαίνει συνέχεια και παντού με σκοπό να παντρευτεί. Το mobile της παίζει πάντα τα latest mobile hits, ξέρει σε ποια πίστα τραγουδά ο κάθε Έλληνας τραγουδιστής (ασχέτως του ότι δεν έχει πάει ποτέ σε πίστα- γενικά διακοπές πάει 1 φορά το χρόνο το καλοκαίρι, 7ήμερο πακέτο σε ελληνικό νησί) και (νομίζει ότι) πάει στη δουλειά "σασμένη", ενώ είναι γενικά ένα παναήρι χρωμάτων, σκιών, αποχρώσεων και οχτάποντων τακουνιών. Η secretary φορεί στη δουλειά αυτά που εσύ φορείς όταν βγαίνεις έξω. Κάτω από τις 15 στρώσεις make-up κρύβεται μια ευαίσθητη κοπέλα.

Είναι ανώφελο να προσπαθείς να εκπαιδεύσεις μια secretary. Δεν θέλει να μάθει, και ουδέποτε θα σταματήσει να σκεφτεί τι ακριβώς κάνει. Θα της υπαγορεύσεις "file", θα σου γράψει "fail" (όπως το ακούει). Θα σου δώσει τηλέφωνο "΄θέλουν σε που τη NASA" ενώ στη γραμμή είναι π.χ. ο κ. Νάσιος (Να το ένα, Να το άλλο, πόσα να σκεφτεί η καημένη).

Η secretary τέλος, ότι θυμάται χαίρεται, έχει απαραίτητα ποξαμάθκια μέσα στο συρτάρι του γραφείου της και αιωνίως κάνει δίαιτα.

Οι καλές secretaries (αυτές που κόφκει ο νους τους) είναι σπάνιες και άμα δόκεις πάνω τους πρέπει να τις κρατήσεις at all costs. Δεν αδικώ τις secretaries. Πάντα κάνουν τις χειρότερες δουλειές του γραφείου, είναι εγκληματικά underpaid, είναι βασικά τα θύματα της γυναικείας σεξουαλικής απελευθέρωσης (απελευθέρωση με το ζόρι δεν γίνεται). Ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι πρέπει να συναγωνιστούν Ρωσσίδες και λοιπές ράτσες των καπαρέ, ο κώλος τους μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, ο άντρας τους θεωρεί ότι μικροπαντρεύτηκε τζιαι εγελάσαν του, το ότι ο παπάς της έχτισεν τους σπίτι δεν είναι πλέον πλεονέκτημα, ο κόσμος τους γκρεμίζεται.

Η secretary είναι τελικά state of mind (για όλες εκείνες τις φορές που δεν καταλαβαίνεις, δεν θέλεις να καταλάβεις, δεν θέλεις να ασχοληθείς, που κάνεις την πάπια, που δεν θέλεις να σκέφτεσαι).