περί βροχής

Βρέχει και σήμερα... γκρίζα σύννεφα στον ουρανό.

Σε αυτή τη χώρα δεν βρέχει συχνά. Όσο δεν βρέχει, τόσο μεγαλώνει η αγωνία των ανθρώπων για την ύπαρξη ξηρασίας, καταστροφής των σπαρτών, έλλειψης νερού κτλ. Αν είμασταν πιο μεγάλη ως χώρα και λίγο πιο υποανάπτυχτοι, ίσως να είχαμε και εμείς πρωταθλητές του μαραθωνίου όπως τους Κενυάτες (η κλασική ιστορία του ξυπόλητου Κενυάτη που έγινε μαραθωνοδρόμος διότι αναγκαζόταν να τρέχει 10 χλμ τη μέρα για να φέρει νερό στο σπίτι του). Ελλείψη μαραθωνοδρόμων, οι παπάδες μας κάνουν μετάνοιες για να βρέξει (για τεχνολογική λύση του προβλήματος ούτε λόγος. Άσε που μια μετάνοια είναι πιο φτηνή.)

Όταν βρέξει για πρώτη φορά μετά από μεγάλη περίοδο ξηρασίας, όλοι καταρχήν χαίρονται. Μετά θυμούνται ότι άφησαν απλωμένα ρούχα στη βεράντα/ταράτσα και τσαντίζονται.
Μια μέρα βροχής όμως, είναι γενικά καλοδεχούμενη.

Όταν συνεχίσει να βρέχει, για π.χ. 2-3 μέρες συνέχεια, συμβαίνουν τα ακόλουθα -με σειρά εμφανίσεως-:

- πλυμμηρίζουν υπόγεια (σπίτια, γκαράζ, αποθήκες, καταστήματα, τα πάντα)

- οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι γίνονται μη ασφαλτοστρωμένοι, γίνονται ένα μαύρο χάλι, όπου βλέπεις λακούβα δεν μπορείς να διακρίνεις αν έχει 2 ή 32 εκατοστά βάθος, αν είσαι πεζός της έβαψες.

- όλες οι επιφάνειες πλυμμηρίζουν, τα άδεια οικόπεδα γίνονται λίμνες (κάπως έτσι ξύπνησα σήμερα και νόμισα ότι ήμουν στη λίμνη της Γενεύης), οι γάτοι δεν έχουν που να χέσουν.

- τα σπαρτά καταστρέφονται από το πολύ νερό (καλά, αυτά ότι και να γίνει καταστρέφονται. Τι να πουν άλλες χώρες που έχουν πιο wild καιρό).

- Η κίνηση στο δρόμο θυμίζει αμερικάνικο highway όταν πλησιάζει τυφώνας και τρέχουν όλοι να σωθούν.

- Κάπου εδώ οι παπάδες αρχίζουν τις μετάνοιες για να σταματήσει η βροχή (για τεχνολογική λύση, βλέπε σχόλιο πιο πάνω).

Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν χώρα όταν βρέχει. Στη ξηρασία υπάρχει μια βεβαιότητα -δεν βρέχει- που καθυσηχάζει. Μπορούμε να προγραμματιστούμε άφοβα.