Γκάλοπ

Σύμφωνα με τους δικούς μου υπολογισμούς (που δεν είναι καθόλου ακριβείς αλλά δεν πειράζει), ένα ποσοστό 25% των Κυπρίων ψηφοφόρων δεν έχει ιδέα τι θα ψηφίσει στις επόμενες Προεδρικές εκλογές (που έρχονται το Φεβρουάριο με τα κρύα). Επειδή αυτό το 25% δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό άμα το σκεφτείς (και χωρίς να το σκεφτείς) ετοίμασα ένα μίνι τεστ για να βοηθήσω αυτό το πεφωτισμένο 25% να αποφασίσει.

Το τεστ είναι με τέτοιο τρόπο γραμμένο, που δεν έχει καμία σημασία ποιοι είναι οι υποψήφιοι. Διότι να θυμάστε, ασχέτως της προσωπολατρίας που από τα πανάρχαια χρόνια ακόμα συνεχίζεται σε αυτό το νησί, στις εκλογές ψηφίζουμε πολιτική, και όχι πολιτικούς (ναι, έχει διαφορά). Έχουμε και λέμε:

1. Είστε ιδιοκτήτης τεράστιας κτηματικής περιουσίας σε απομακρυσμένο κομμάτι του νησιού. Μαθαίνετε ότι το κομμάτι αυτό θα ανακηρυχτεί δημόσιο πάρκο χλωρίδας και πανίδας διότι μέσα στο οικοσύστημα του ευδοκιμούν σπάνια φυτά της Μεσογείου και ζουν άγρια ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση. Αν γίνει αυτό δεν θα μπορέσετε να αναπτύξετε την περιουσία σας. Τι κάνετε?

Α) Νιώθετε περήφανοι που η περιουσία σας περικλείει τέτοιο φυσικό πλούτο. Χαλάλι το πάρκο, η ηθική ικανοποίηση και μόνο, σας αποζημιώνει.

Β) Προσπαθείτε με υπόγεια μέσα να κανονίσετε αλλαγή στον συντελεστή δόμησης της περιοχής. Ο διευθυντής του Κτηματολογίου είναι κουμπάρος ενός φίλου σας από το στρατό και προσπαθείτε να «κινήσετε τα νήματα» μέσω αυτού. Τα καταφέρνετε. Μέσα στη μέση του δημόσιου πάρκου υπάρχει μια τρύπα που συγκαταλέγεται μέσα στην τουριστική ζώνη. Η τρύπα αυτή κατά διαβολική σύμπτωση είναι η δική σας περιουσία. Σφυρίζετε αδιάφορα.

Γ) Μαζεύετε 5 φίλους σας και αποφασίζετε να κάψετε τα πάντα. Αν εσείς δεν μπορείτε να αξιοποιήσετε την περιουσία σας, δεν θα αφήσετε κανένα άλλο να χαρεί τη δική του. Προβαίνετε σε πράξεις δολιοφθοράς, ξεκινάτε φωτιές, βάζετε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητα κρατικών λειτουργών, κλείνετε δρόμους, καλείτε τα κανάλια (έρχονται πρόθυμα). Συνεχίζετε την τρομοκρατία μέχρι να περάσει το δικό σας.

2. Είστε πρόσφυγας από κατεχόμενο χωριό της Κύπρου. Πως νιώθετε γι’ αυτό?

Α) Θέλετε να επιστρέψετε στο χωριό σας. Χθες. Τα τελευταία 33 χρόνια ζείτε με τη βαλίτσα σας έτοιμη και περιμένετε με αγωνία την ώρα και τη στιγμή που θα λυθεί το Κυπριακό και θα σας αφήσουν να πάτε πίσω. Από το 2003, κάθε βδομάδα πάτε στα κατεχόμενα για να δείτε το σπίτι σας. Γίνατε καλύτεροι φίλοι με τον Τ/Κ που μένει μέσα.

Β) Τέλεια! Έχετε επωφεληθεί από όλα τα είδη παροχών και βοηθημάτων που θα μπορούσατε να φανταστείτε. Σας παραχώρησαν και πάμφθηνο οικόπεδο και χαμηλότοκο δάνειο για να κτίσετε το σπίτι σας, ακόμα καλύτερο και μεγαλύτερο από το χαλαμάντουρο που θα είχατε στο χωριό. Έχετε ξαναφτιάξει τη ζωή σας, ζείτε σε πόλη και τα παιδιά σας πήγαν στα καλύτερα σχολεία. Η εισβολή τελικά ήταν το καλύτερο πράγμα που σας συνέβηκε. Δεν το παραδέχεστε όμως μεγαλοφώνος.

Γ) Μισείτε όλο τον κόσμο και όλοι σας φταίνε. Φταίνε οι Τούρκοι, φταίνε οι δικοί μας, όλοι φταίνε. Δεν συνεργάζεστε με κανένα και απολαμβάνετε τη μιζέρια σας. Αναπολείτε συνέχεια το σπίτι στο χωριό (κάθε φορά που το περιγράφετε, μεγαλώνει σε μέγεθος και σημασία). Στην τελευταία περιγραφή ήταν στο μέγεθος του κάστρου της Καντάρας και είχε 45 στρέμματα γης γύρω- γύρω. Όνειρα θερινής νυκτός. Δεν έχετε πάει ούτε μια φορά να το δείτε μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Ούτε καν από περιέργεια. Ακόμα και αν σταματήσουν να ελέγχουν ταυτότητες, κάποια άλλη δικαιολογία θα σκεφτείτε για να μην πάτε.

3. Όταν λέμε «εσωτερική διακυβέρνηση ενός κράτους» εννοούμε:

Α) Το σύνολο του πολιτικού προγράμματος μιας Κυβέρνησης που αφορά τις υποθέσεις των πολιτών του κράτους στην καθημερινή τους ζωή. Αφορά το βιοτικό τους επίπεδο, μέτρα στήριξης, οικονομική πολιτική, αναπτυξιακά έργα και έργα υποδομής. Βασικά όλα όσα δεν έχουν να κάνουν με τις εξωτερικές υποθέσεις του κράτους.

Β) Κάτι σας θυμίζει, κάπου το διαβάσατε αλλά δεν έχετε ιδέα τι μπορεί να είναι. Νέος γύρος συνομιλιών για το Κυπριακό? Νέος τρόπος λύσης του Κυπριακού? Καλό ακούγεται.

Γ) Ο τρόπος με τον οποίο ο εκάστοτε Πρόεδρος κάνει μια λίστα με όλους τους φίλους και γνωστούς του και ακολούθως τους διορίζει σε όλα τα πόστα που μπορούν να διοριστούν. Αυτοί περνάνε καλά και ο Πρόεδρος καλύτερα. Ως παρακάτω.

4. Γνώση της ιστορίας ενός τόπου, ποιο σκοπό εξυπηρετεί?

Α) Η γνώση οδηγεί στην σωστή εκτίμηση διαφόρων καταστάσεων. Δεν οδηγείσαι από το συναίσθημα αλλά από τη λογική και τα γεγονότα. Γνώση της ιστορίας, βοηθά στο να μην πιάνεσαι κορόιδο κάθε φορά που θέλουν να σου προωθήσουν μια ιδέα.

Β) Βοηθά στο να μαθαίνουμε παπαγαλία 3 πράγματα, να παίρνουμε καλούς βαθμούς στο σχολείο, να γράφουμε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι δάσκαλοι, να περάσουμε με καλό βαθμό τις εξετάσεις μας και στο μέλλον να βρούμε μια καλή δουλειά.

Γ) Δεν χρειάζεται να ξέρεις ιστορία. Αυτός ο λαός, νιώθει και καταλαβαίνει αυτόματα ποιοι είναι οι φίλοι και οι εχθροί του. Αφουγκράζεται τη γη και τα δέντρα, οσφραίνεται τον αέρα και πράττει αναλόγως. Οι παππούδες μας και η Εκκλησία μας έδειξαν πολλές φορές το σωστό δρόμο.

5. Θέλετε να υπάρχει η φωτογραφία του κάθε υποψήφιου πάνω στο ψηφοδέλτιο?

Α) Όχι, ξέρουμε να διαβάζουμε, δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό.

Β) Αν θα είναι έγχρωμη και glossy και οκταήμερη ναι.

Γ) Ναι, σίγουρα. Μπερδευόμαστε κάθε φορά ποιον να ψηφίσουμε. Αν είχε και φωτογραφία του Μακαρίου, ακόμα καλύτερα.


Απαντήσεις:
Αν απαντήσατε περισσότερα Α: Δεν είστε Κύπριος. Μάλλον είστε ΟΥΦΟ μεταμφιεσμένο σε Κύπριο. Να το κοιτάξετε. Και να δείτε το έργο Men in Black για έμπνευση. Εφόσον δεν είστε Κύπριος, δεν δικαιούστε να ψηφίσετε και άρα δεν σας ενδιαφέρει ποιοι είναι οι υποψήφιοι.

Αν απαντήσατε περισσότερα Β: Βασικά χεστήκατε. Όποιον και να ψηφίσετε στις εκλογές θα κάνει τη δουλειά σας και θα προωθήσει τις ιδέες σας. Δεν έχετε κανένα πρόβλημα όποιος και να βγει. Εσείς θα βρείτε τρόπο να επιβιώσετε. Η έλλειψη ιδεολογίας και κριτικής σκέψης λειτουργεί ως άμυνα σας. Εισηγούμαστε στο ψηφοδέλτιο να ψηφίσετε με τον αλάνθαστο τρόπο του α μπε πα μπλομ, του κι θε μπλομ.

Αν απαντήσατε περισσότερα Γ: Ότι πει το κόμμα σας. Χωρίς συζήτηση. Ακόμα και αν η απόφαση του κόμματος είναι αλλοπρόσαλλη και χωρίς συνοχή και νόημα. Ακόμα και αν είναι αντίθετη με όσα βαθιά μέσα σας πιστεύετε.

Λίγη κουβέντα, λίγη μουσική

«H πιο δημοφιλής και πρώτη σε ακροαματικότητα εκπομπή της κυπριακής ραδιοφωνίας. Στην τρίωρη αυτή εκπομπή φιλοξενούνται Έλληνες καλλιτέχνες, άτομα από τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο της Κύπρου και της Ελλάδας. Συζητούνται επίσης όλα τα καυτά και επίκαιρα θέματα που αφορούν άμεσα τον Κύπριο ακροατή, και όλα αυτά συνοδευόμενα από τις μοναδικές μουσικές επιλογές της Γιάννας Λοιζίδου. Η επιτυχία της εκπομπής οφείλεται κυρίως στην αμεσότητα και την απλότητα από την οποία διακατέχεται. Η ηψηλή της δημοτικότα διατηρείται σταθερά από το 1992, όπου πέρασε στην πρώτη θέση. Η παραγωγή της γίνεται από το 1990.» (από την ιστοσελίδα του Ράδιο Πρώτο)

Θα σταθώ στα bold. Η επιτυχία της κυρίας Γιάννας Λοιζίδου οφείλεται κυρίως στην αμεσότητα (γίνεται με άλλα λόγια φιλενάδες με το κοινό) και την απλότητα από την οποία διακατέχεται (με άλλα λόγια, λαϊκίζει ασύστολα).

Είχα και άλλες φορές την ευκαιρία να ακούσω την εκπομπή της κας Λοιζίδου. Προσωπικά μου προκαλεί ναυτία ο τρόπος που παίζει τη φιλενάδα στην κάθε γριούλα που της τηλεφωνεί από το χωριό Κουτραφά για να κάνει αφιέρωση ένα τραγούδι στο εγγόνι της που πιθανότατα δεν θα ακούσει, αλλά από την στιγμή που οι εν λόγω γριούλες της τηλεφωνούν χωρίς την άσκηση ψυχολογικής πίεσης, δεν διαμαρτύρομαι.

Χθες πέτυχα την εκπομπή στο κρεσέντο της, όπου με αργή πλην σοβαρή και αισθησιακή φωνή (αδιόρατη θλίψη ήταν αυτή που διέκρινα στον τόνο της φωνής της άραγε?) η κα Λοιζίδου θεώρησε σωστό να μας επαναλαμβάνει κάθε λίγο ποια ήταν η τελευταία «παραγγελιά» που έδωσε ο λεβέντης ο Ζαχαρίας από το χωριό Αραδίππου στην ορχήστρα πριν πεθάνει από έμφραγμα. Μετά μας πληροφόρησε ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του Ζαχαρία. Τι είπε στον αδελφό του ο Ζαχαρίας. Πως χόρεψε ο Ζαχαρίας.

Επειδή είναι ευαισθητοποιημένη. Και απλή.

Εμείς κυρία Λοιζίδου μου, αυτό το λέμε λαϊκισμό. Επειδή εσύ δεν είχες με τι να ασχοληθείς στην εκπομπή σου, έπρεπε να εκμεταλλευτείς το παιδί που είχε την ατυχία να πεθάνει νέος και ξαφνικά, τη νύχτα των αρραβώνων του?

Taxi Girl

Όταν ήμουν τριών μηνών έγκυος (και ήταν ακόμα χειμώνας), είχα δει σε ένα περιοδικό φωτογραφίες για μαγιό εγκυμοσύνης. Ήταν όλα φρικτά και γελοιωδέστατα. Το μαγιό της γιαγιάς Μαγκάιβερ είναι πιο σικάτο και σεξουαλικό σε σύγκριση με αυτά που έβλεπα να διαφημίζονται. 3 μέτρα lycra ύφασμα για να καλύψεις την κοιλιά σου. Και γιατί να θέλεις να την καλύψεις? Σκέφτηκα εγώ το σαΐνι. Να μην σχολιάσω καν δε τα floral patterns και το λουλούδι σε μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου. Χάλια, απαράδεκτα. Κάπου εκεί αποφάσισα ότι αν με το καλό το καλοκαίρι ήμουν ακόμα έγκυος και θα πήγαινα για μπάνιο, θα φορούσα κανονικό μαγιό. Να μην σου πω και το δικό μου (ελαστικά δεν είναι?)

Ήρθε εκείνη η στιγμή του διλήμματος. Να μπω ή να μην μπω?

Υποτίθεται δικαιούμαι να μπαίνω σε πισίνα και θάλασσα για μπάνιο. Δεν δικαιούμαι να κάθομαι με τις ώρες στον ήλιο για ηλιοθεραπεία.

Δοκίμασα το μαγιό μου. Αυτό που είχα πριν την εγκυμοσύνη. Πως είναι οι φωτογραφίες των πορνοστάρ με μαγιό που καλύπτει τα απολύτως απαραίτητα? Εκείνες που νομίζεις ότι τώρα θα λυθεί το κορδονάκι, νάτο το βλέπω, λύνεται, λύνεται? Εκείνες που στη θέση του βυζιού έχει ένα μικροσκοπικό τριγωνάκι που μετά βίας καλύπτει τα απαραίτητα?

Αυτή την εικόνα παρουσίαζα. Συν μια κοιλιά.

Χοροπηδούσα μέσα στο σπίτι με το μαγιό και ο Έτερος μου φώναζε «Run Pamela, run!»

Αυτό αποφάσισα να βάλω.

Ευτυχώς ήμασταν καλεσμένοι σε σπίτι με ιδιωτική πισίνα και δεν θα με έβλεπε πολύς κόσμος. Μόνο φίλοι και γνωστοί. Που δεν ταράζονται εύκολα. Τέλος πάντων πάμε, παρκάρουμε, χαιρετούμε κτλ. Με κίνδυνο να προκαλέσω τσουνάμι και να αδειάσει η πισίνα, έβαλα το μαγιό μου και μπήκα μέσα στο νερό.

Αποκάλυψη: Όταν είσαι έγκυος βουλιάζεις. Η κοιλιά σου δεν χρησιμεύει σαν σωσίβιο που σε κάνει να επιπλέεις αλλά σαν βαρίδι που σε πάει στον πάτο. Ένα βαρίδι 11 κιλών. Μετά βίας μπορείς να κολυμπήσεις μερικά μέτρα πριν κουραστείς και ψάχνεις για τροχό. Πανωλεθρία. Τι κρίμα! Είχα και σκοπό να κάνω αναπαράσταση της Όρκας της φάλαινας στο φυσικό της περιβάλλον αλλά δεν μπορούσα. Μετά βίας επέπλευσα για λίγα λεπτά και μετά πάρκαρα στα ρηχά. Το δε τεκνό (που συνήθως κινείται ανέμελο) στην αίσθηση του κρύου νερού έμεινε απόλυτα ακίνητο. Σε στυλ «τι στο καλό κάνει πάλι αυτή?»

Βγήκα από το νερό, ντύθηκα και κάθισα έξω να βλέπω τους άλλους σαν γιαγιά που προσέχει τα εγγονάκια της από πνιγμό (συνήθως οι γιαγιάδες που κάνουν αυτή τη δουλειά δεν ξέρουν κολύμπι αλλά σε περίπτωση ανάγκης ξέρουν πολύ καλά πώς να βάλουν τις φωνές και να ξεσηκώσουν όλο τον κόσμο).

Μετά από 4 ώρες μαραθώνιας μπιρίμπας (κάναμε καρέ) απέκτησα ένα απαλό ροζ χρωματάκι με ωραιότατες γραμμές ακριβείας σε μανίκια, πόδια και λαιμό, σαν taxi girl. Είναι οι ίδιες γραμμές που θα αποκτούσα αν αγόραζα τελικά το απαράδεκτο μαγιό εγκυμοσύνης.

Ο Τοσικάτσου

O Τοσικάτσου Ματσουόκα, υπουργός Γεωργίας της Ιαπωνίας αυτοκτόνησε. Ο εν λόγω υπουργός κατηγορήθηκε από τα ΜΜΕ της Ιαπωνίας ότι ως υπουργός δέχτηκε γερές μίζες από επιχειρηματίες. Καμιά κατηγορία δεν αποδείχτηκε.

Κάτι τέτοια περιστατικά μας θυμίζουν ότι η Ιαπωνία είναι μια πολύ μακρινή και εξωτική χώρα με περίεργα ήθη και έθιμα που ποτέ δεν θα καταλάβουμε…..

Χ for Χάρτωμα

Πως μπόρεσα να γράψω τόσα πράγματα για γάμους, και να μην αναφέρω οτιδήποτε για αυτό που προηγείται του γάμου….. όχι, δεν εννοώ τον έρωτα μεταξύ των δύο νέων…. Εννοώ τον αρραβώνα (στα κυπριακά, το χάρτωμα).

Όπου αυτό γίνεται, έτσι?

Στα ευγενικά ελληνικά, αυτό είναι η λεγόμενη «υπόσχεσης γάμου». Στις μέρες μας, αν διαβάσετε στην εφημερίδα «υπόσχεση γάμου» σημαίνει ότι:

- μπήκε εκεί διότι οι νέοι είναι απόγονοι προσφύγων και αν αρραβωνιαστούν officially παίρνουν ένα medium size κομπόδεμα επιχορηγία-βοήθεια για τους πρόσφυγες. Από την Κυβέρνηση με αγάπη. Έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο. Η μάλλον, έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο μετά που θα πάρουμε την επιχορηγία. Στην Κύπρο η δουλειά και η επιχορηγία δεν είναι ντροπή.

- μπήκε εκεί από τους γονείς των παιδιών. Τα ίδια τα παιδιά πιθανών να αγνοούν την ύπαρξη αυτής της στήλης μέσα σε μια εφημερίδα (είναι με μικρά γράμματα στις πίσω-πίσω σελίδες). Για την ακρίβεια, ξέρω μόνο 2 άτομα που διαβάζουν τακτικά αυτή τη στήλη. Τη μαμά Δρακούνα και μια θεία μου (και τηλεφωνιούνται για να διασταυρώσουν τις πηγές τους ποιος χάρτωσε ποιον). Το ίδιο κάνουν και με τις κηδείες αλλά πιο διακριτικά. Είναι το ένοχο μυστικό τους.

Το χάρτωμα, για την πλειοψηφία των Κύπριων γονιών λειτουργεί ως αφροδισιακό. Νιώθουν ότι τα κατάφεραν, έφτασαν στον προορισμό τους, καταξιώθηκαν, κλείδωσαν το deal, έδεσαν το γάιδαρο τους. Μπορούν να περάσουν στο επόμενο στάδιο, από μουρμούρηδες γονιοί, θα γίνουν σοφοί πλην ήρεμοι συμβουλάτορες. Ο Βούδας κάτω από την κληματαριά.

Παλαιότερα, το χάρτωμα ήταν αφορμή για:
- να μετακομίσεις μαζί με τον γκόμενο σου
- να μετακομίσει ο γκόμενος σου μαζί με σένα (και ενδεχομένως και τους γονείς σου… δυστυχώς…)
- να χάσεις την παρθενιά σου (αν ισχύει και το δεύτερο σενάριο πιο πάνω, βλέπε με αθόρυβο τρόπο)
- να βγαίνεις έξω συνοδευόμενη από τον εν λόγω γκόμενο-χαρτωμένο
- Να μπει η άλλη κασέτα της μουρμούρας των γονιών που λέει «πότε θα παντρευτείς?»

Αντιλαμβάνεστε ότι εκτός από το τελευταίο που είναι διαχρονικό, κανένα από τα πιο πάνω σενάρια πλέον δεν ισχύει. Και αν ισχύει, δεν το λέτε παρακάτω.

Πως γίνεται
Εάν μια μέρα καταφθάσουν στο σπίτι σας (με σειρά εμφανίσεως) ο γκόμενος σας, μαζί με τους γονείς του, με λουλούδια, με ένα μονόπετρο, με τα αδέρφια του, με τους νονούς του και με τυχόν ζωντανούς παππούδες και γιαγιάδες, και εσείς έχετε μαζέψει το αντίστοιχο σόι σας, τότε πιθανών να αρραβωνιάζεστε. Το σκηνικό συμπληρώνει η έκδηλη αμηχανία (τώρα δηλαδή να πούμε είμαστε αρραβωνιασμένοι? (επαναλάβετε 7-8 φορές να το εμπεδώσετε) Και έχουμε πε… πε… πεθερικά?) τα χαχανητά και τα χαμόγελα Cold gate (γίναμε μια τρελή τρελή οικογένεια).

Αν εσείς φοράτε άσπρο φόρεμα, παίζει παραδοσιακή μουσική στο background, ο γκόμενος σας είναι άφαντος και όλοι είναι ντυμένοι υπερβολικά καλά για τόσο νωρίς το απόγευμα, μάλλον χάσατε κάποια επεισόδια διότι αυτό δεν είναι χάρτωμα αλλά γάμος. Κάποιος σας ξεγέλασε.

Αν καταφθάσουν στο σπίτι σας (με σειρά εμφανίσεως) ο γκόμενος σας, μαζί με τους γονείς του, με λουλούδια, με ένα μονόπετρο, με τα αδέρφια του, με τη νονά του και εσείς έχετε μαζέψει το αντίστοιχο σόι σας, και στη φάση της αμηχανίας η πεθερά σας αποφασίσει να σπάσει τον πάγο βγάζοντας από τη θήκη του ένα μαντολίνο και αρχίζοντας να παίζει και να τραγουδά unplugged εν τω μέσω όλων των έκπληκτων σογιών… τότε είσαστε στους αρραβώνες της Δρακούνας και του Έτερου, τους οποίους θα θυμούνται για πάντα. Είναι αυτό που λέμε «μένει χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη σου».

Δεν παθαίνεις εγκεφαλικό. Δεν κάνεις φονικό. Τίποτα δεν κάνεις. Εσύ ξεκινάς σε κάποια φάση να γράφεις το δικό σου blog και ο Έτερος μπορεί να έχει το δικό του alter ego που εγώ αγνοώ. Μπορεί και να είναι ο Batman (o Superman είναι εξωγήινος και δεν μας κάνει, ο Spiderman μου έχει σπάσει τα νεύρα, άρα μας μένει ο Batman που είναι σκοτεινός αλλά ανθρώπινος –και είναι και εκατομμυριούχος-. Όποτε θέλεις να αποκαλυφθείς αγάπη μου, εδώ είμαι.)

Επείσης, περιμένεις υπομονετικά να κληρονομήσεις το εν λόγω μαντολίνο για να το σπάσεις σαν Alice Cooper σε έξαρση ροκιάς.

Κατά τα άλλα το χάρτωμα/ αρραβώνας/ υπόσχεση γάμου δεν εξυπηρετεί κανένα άλλο ευδόκιμο σκοπό.

Μετά το event του χαρτώματος:
- Πρέπει να βεβαιωθείτε καημένες μου ότι δεν θα χάσετε το μονόπετρο. Αν θέλετε μπορείτε να βγάλετε κάνα μάτι, αλλά απαγορεύεται να το χάσετε.
- Μπορείτε να αρχίσετε να σφάζεστε officially με τον καλό σας.
- Το sex αποκτά μια διάσταση «μια αιωνιότητα και μια μέρα»… με το ίδιο άτομο.
- Ενδεχομένως σύντομα να ανακαλύψετε τον άγνωστο πλην μυστήριο κόσμο της προετοιμασίας ενός γάμου. Μπρρρρρ….

Χτυποκάρδια στα θρανία

Ερώτηση τελικών εξετάσεων:
«Η Φραγκογιαννού και η Μαρουσώ διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό…. Να προσφέρετε δύο ομοιότητες και δύο διαφορές στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των δύο ηρωίδων.»

Η προσφορά του blog στα γράμματα και τις εξετάσεις. Για να θυμάστε τη «Φόνισσα» για πάντα.

Κατ’ αρχήν έχουμε μια Φραγκογιαννού, άλλως γραία Χαδούλα, γυναίκα του Γιάννη Φράγκου ή Φραγκογιάννη (σαν καμπαρετζού με τόσα ονόματα). Εξηντάρα, καλοστεκούμενη αν και δεν τρώει δυναμωτικές βιταμίνες, με ελαφρύ μουστάκι πάνω από τα χείλη της (σαν Frida Kahlo αλλά πιο παρανοϊκή). Η αποτρίχωση δεν είχε ακόμα φτάσει στην Σκιάθο του 19ου αιώνα. Το μαλλί ελαφρώς αχτένιστο και κρυμμένο πίσω από σφιχτοδεμένο τσεμπέρι που επιστρέφει στη μόδα με πάταγο.

Αγαπημένο της χόμπι να σκοτώνει μικρά κοριτσάκια για να τα γλιτώσει από τα μετέπειτα τους βάσανα ως καταπιεσμένες γυναίκες σε μια κλειστή και ανώμαλη κοινωνία (όπως πίστευε). Σε μια εποχή που η προίκα ήταν must (όπως τώρα μια τσάντα Louis Vuitton) και χωρίς αυτήν δεν παντρευόσουν, καταλαβαίνετε το άγχος της γυναίκας.

Επείσης αντιλαμβάνεστε ότι ένα δραματικό έργο (με στοιχεία τραγωδίας) όπως τη «Φόνισσα» δεν θα μπορούσε ποτέ να διαδραματιστεί στην Κύπρο. Με τόσα σίδερα να εξέχουν πάνω από τις οικοδομές για «να χτίσουμε της κόρης μας», οι Κύπριοι δεν ανησυχούν για θέματα προίκας. Έχουν προνοήσει καταλλήλως. Στο Βιλλαπάχο ακόμα τρίβουν το τηγάνι.

Μην ήταν η Φραγκογιαννού παρανοϊκή? Μην ήταν ψυχοπαθής? Κατά τον ψυχιατροδικαστή Φ. Σκούρα, στη Φραγκογιαννού αποδίδεται «ψυχοορμητική καταναγκαστική ψυχονεύρωση». Κατά μια δεύτερη γνώμη του ψυχιάτρου κ. Τζεμπελίκου, η ηρωίδα του έργου εμφανίζει «αντικοινωνική ή δυσκοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας».

Κατά τη Δρακούνα, η Φραγκογιαννού πολύ απλά περνάει κλιμακτήριο και δεν καταλαβαίνει προς τι ο πανικός.

Η Φραγκογιαννού, όπως όλο τον κόσμο της ελληνικής λογοτεχνίας πέρασε δύσκολα και δυστυχισμένα παιδικά χρόνια πλάι στο ακρογιάλι. Πρώτα υπηρετούσε τη μάνα της και μετά το σύζυγο της. Φτώχια, πείνα και δυστυχία. Αυτό μας αποδεικνύει ότι τελικά, μόνο ο Τρελλαντώνης πέρασε χαρούμενα παιδικά χρόνια. Άρα ανακηρύσσεται σε βουτυρομπεμπέ της ελληνικής λογοτεχνίας.

Η Φραγκογιαννού, όπως όλους τους σχιζοφρενείς δολοφόνους με το πριόνι που δεν κολώνει, νομίζει ότι τη σέρνουν ψυχαναγκαστικά στο ρόλο τη φόνισσας, νομίζοντας ότι προσφέρει κοινωνική υπηρεσία. Κάτι σαν Texas Chain Saw Massacre χωρίς τη γελοία μάσκα και την Πάρις Χίλτον…. ίσως το 70s version του έργου…. ναι, είναι πιο αυθεντικό.

Η διαφορά της Φραγκογιαννούς με τις υπόλοιπες γυναικούλες του έργου, είναι ότι η Φραγκογιαννού είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την ίδια της τη μοίρα (ως καταπιεσμένη γυναίκα) και να φτάσει ως το βαθύτερο σημείο της ύπαρξης και της αυτογνωσίας που μπορεί να φτάσει. Σε απλά ελληνικά: Η Φραγκογιαννού έχει φλιπάρει, οι υπόλοιπες γυναίκες ακόμα.

Κλασσικά, η Φραγκογιαννού περνάει τρία στάδια:
- Αρχικά ξεκινά με απλό δογματισμό και είναι εναντίον του γάμου και να γεννάς πολλά κορίτσια. Σαν φεμινίστρια with a twist.
- Μετά προχωρεί στις active δολοφονίες (passage a l’acte) και εκλογίκευση των δολοφονικών πράξεων. As you normally do.
- Μέχρι το τέλος του βιβλίου επιδίδεται σε killing spree με σχέδιο «Ησθάνετο την στιγμήν εκείνην αγρίαν χαράν να πνίξη το μικρόν θυγάτριον». Προσωπικά όταν διαβάζω καθαρεύουσα κάτι παθαίνω, ένα φτερούγισμα, ένα φούντωμα, ένα κατιτίς, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος.

Τώρα για τη Μαρουσώ θα σας γελάσω… δεν πολύ-θυμάμαι τι έκανε στο βιβλίο… νομίζω έκανε μια έκτρωση με τη βοήθεια της Φραγκογιαννούς. Νιώθει υποχρεωμένη στη Φραγκογιαννού για τη βοήθεια που της έδωσε και ίσως συμμερίζεται τις απόψεις της αλλά επειδή είναι κότα και κολώνει δεν προχωρεί σε δολοφονικές ενέργειες. Ένα βιβλίο πάντα χρειάζεται μια αγαθή πλην πληκτική τύπισσα που είναι εύκολο να μάθεις για να απαντάς ερωτήσεις εξετάσεων. Και τους μισούς βαθμούς της ερώτησης να πάρετε, πάλι καλό είναι.

Και φυσικά μην ξεχνάτε ότι στο τέλος…. Όλοι πάνε στην ακρογιαλιά!!!

Trash Nation 8

Αυτή τη φορά πρωταγωνιστές δεν θα είναι ένα ζευγάρι, ούτε οι καλεσμένοι του. Πρωταγωνιστής θα είναι το ίδιο το venue. Ναι, αγαπημένοι μου, οι μυστικοί πράκτορες της Μοσάντ με τους οποίω διατηρώ αλληλογραφία και ανταλλάζουμε που και που και γραμματόσημα, μου έστειλαν αποδεικτικές φωτό από το ένα και μοναδικό Trikkis Palace.

Η απάντηση της Λευκωσίας στο κιτς.

Ξεκινούμε με το logo του venue το οποίο είναι απωτυπωμένο στο πάτωμα με γρανίτη. Σε 2000 χρόνια που θα γίνονται παντού ανασκαφές και θα αποκαλυφθεί το καλλιμάρμαρο αυτό πάτωμα, οι αρχαιολόγοι θα θαυμάσουν τα έργα των προγόνων τους και θα ονομάσουν το μέρος "Οικία Trikkis" - πιθανός εξέχων πολίτης της αρχαίας Λευκωσίας.

Έχω την εντύπωση (μετά από προσεκτική μελέτη) ότι η άσπρη σατέν σακουλίτσα προσφέρεται για να μπαίνουν μέσα τα φακελάκια -δώρα του γάμου. Το άσπρο ερμαράκι δεν είναι ψυγείο όπως αρχικά υπέθεσα και με προβλημάτισε τι να γυρεύει μια σακούλα μέσα σε ένα ψυγείο, αλλά θωρακισμένο χρηματοκιβώτιο.

Προφανώς υπάρχει και ψυγείο για μη τσακρί?

Τσακρί: πολύ παγωμένο. Ένα στάδιο πριν να παγώσει σε στερεά μορφή. Συνήθως αναφέρεσαι σε "μπύρες τσακρί".

Προχωράμε στις τουαλέτες....

Η μαμά πάντα έλεγε να πλένουμε τα χέρια μετά από επίσκεψη στην τουαλέτα. Επίσης έλεγε ότι η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Ο Trikkis το έκανε σύνθημα, καθαριότητα είναι αρχοντιά, και το έγραψε στον καθρέφτη των τουαλετών για να μην ξεχνά ο κόσμος. Πως λέμε "Δεν Ξεχνώ"?

Τόπο στα νιάτα!

Και το καλύτερο....

Τι μπορεί να είναι αυτό το γυάλινο πράγμα που κρέμμεται από το ταβάνι? Έχετε 3 προσπάθειες.... όχι δεν είναι διαστημόπλοιο της ΝΑSΑ.... όχι, δεν είναι οι γονείς του Ε.Τ. .... όχι, δεν είναι κλουβί για τα λιοντάρια και άλλα εξωτικά ζώα....

Είναι γυάλινο ανσανσέρ! Που κατεβαίνει από την οροφή! Και περιέχει (συνήθως) ένα γαμπρό και μια νύφη! Που χεραιτούν το πλήθος! Και το πλήθος αλαλάζει! (από χαρά βρε)

Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι το σκηνικό αυτό μελετάται από Ρουβά και Μαζωνάκη για να λανσαριστεί και στις ελληνικές πίστες.... εκτός αν από εκεί το αντέγραψε ο Trikkis και το αγνοώ. Παρακαλώ διορθώστε με.

Κατασκοπευτικές φωτογραφίες από άλλα γνωστά και αγαπημένα venues άλλων πόλεων κρατών της Κύπρου θα γίνουν δεκτές με χαρά και αναλόγως hilariousness θα προβληθούν στο trash nation.

Home improvement (η Martha Steward ξαναχτυπά)

Αποφάσισες να βάψεις ένα τοίχο μέσα στο σπίτι. Δεν θέλεις τον άντρα σου μέσα στα πόδια σου διότι πολύ πιθανόν να πλακωθείτε και να σου παίζει τον έξυπνο με αποτέλεσμα να εκνευριστείς και να ξενερώσεις.

Διάφοροι τρόποι για να ξεφορτωθείτε τον άντρα σας για ένα σαββατοκύριακο.

- Του ενοικιάζετε από το DVDάδικο την αμερικάνικη σειρά που παρακολουθεί με μανία στην τηλεόραση (όλα τα series, ειδικά αυτά που δεν είδε ακόμα). Τον κλειδώνετε σε ένα δωμάτιο χωρίς φωτισμό με ένα τασάκι και κατά διαστήματα του πετάτε φαί κάτω από την πόρτα.

- Του αγοράζετε το νέο παιγνίδι που βγήκε στο Playstation και λιμπίζεται αλλά παράλληλα νιώθει ότι θα είναι πεταμένα λεφτά να πάει να αγοράσει. Κάνετε τη θυσία, πετάτε εσείς τα λεφτά σας και του το παίρνετε. Τον κλειδώνετε σε ένα δωμάτιο χωρίς φωτισμό με ένα τασάκι και κατά διαστήματα του πετάτε φαί κάτω από την πόρτα.

- Κανονίζετε πίσω από την πλάτη του να τον στείλει σε σεμινάριο η δουλειά του στο Μόναχο (ή κάπου αλλού στη Γερμανία). Θα πρέπει να λείψει τουλάχιστον 3 μέρες (δοκιμασμένο).

- Κανονίζετε πίσω από την πλάτη του να τον στείλει σε σεμινάριο η δουλειά του σε πολυτελή ξενοδοχείο στην Κύπρο. Εδώ διατρέχετε τον κίνδυνο να βαρεθεί και να επιστρέψει σκαστός σπίτι, αλλά λογικά θα μείνει για να φάει και από το δωρεάν μπουφέ το μεσημέρι. Θα επιστρέψει σκασμένος από το πολύ φαί και τη βαρεμάρα και θα περιοριστεί στον καναπέ για το υπόλοιπο την ημέρας.

- Του λέτε την αλήθεια. «Θέλω κύριε μου να βάψω ένα τοίχο και θα είσαι μέσα στα πόδια μου». Περιμένετε ενώ αυτός κάνει το νούμερο του (drama queen δεν το συζητώ) και εκτοξεύσει τις απειλές του «άμα είναι έτσι εγώ θα ….» (συμπληρώστε το κενό).

Υπάρχει φυσικά και το alternative:

- Δηλώνετε άδεια στη δουλειά μια καθημερινή που θα είσαστε μόνη στο σπίτι και ΟΡΓΙΑΖΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΣΑΣ.


Το blog θα απουσιάσει για 1-2 μέρες διότι δεήθηκε επιτέλους να ετοιμάσει το παιδικό δωμάτιο.

Στο resort ψηλά εκεί...

Θα το ξαναπώ, αν και το απέραντο γαλάζιο κάλυψε το θέμα…

Επειδή σας κάπνισε να παντρευτείτε μέσα στη μέση του πουθενά σε luxurious resort by the sea με ηλιοβασιλέματα και πισίνες και τρεχούμενα νερά και φοινικιές in full bloom, δεν πρέπει να έχετε την απαίτηση οι καλεσμένοι σας να έρθουν in the middle of nowhere και να μείνουν στο resort για να διασκεδάσουν μέχρι αργά ούτως ώστε να νιώθετε ότι ο γάμος σας ήταν επιτυχία.

Αν το resort είναι in the middle of nowhere πολύ πιθανό να είναι και exclusive και super και ουαου και πανάκριβο να μείνεις και κανένας καλεσμένος δεν θα «διασκεδάσει» το γεγονός ότι πρέπει να σκάσει άλλες £120 (επιπλέον του γαμήλιου δώρου και της βενζίνης για να βρει το resort) για να παρευρεθεί στο γάμο σας.

ΕΠΕΙΔΗ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕ ΤΡΑΒΟΛΟΓΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΑΣΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΛΙΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΟΔΕΨΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ACCESSORIES ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ,

Αγαπημένοι μου φίλοι που αποφασίσατε να παντρευτείτε, σας εύχομαι η ώρα η καλή και καλούς απογόνους, αλλά αυτή τη φορά δεν θα έρθω. Θα σας στείλω το δώρο και τις ευχές μου και καλή τύχη με το ηλιοβασίλεμα και τα τρεχούμενα νερά.

Ευχαριστώ.

Χορηγίες

Όταν ζητούμε χορηγία από ένα ημι-κρατικό οργανισμό κάνουμε τα ακόλουθα:

1. Συμπληρώνουμε την σχετική αίτηση.
2. Επισυνάπτουμε τυχόν δικαιολογητικά.
3. Περιμένουμε να μας απαντήσουν.

Όταν ζητούμε χορηγία από ένα ημι-κρατικό οργανισμό ΔΕΝ κάνουμε τα ακόλουθα:

1. Τηλεφωνούμε στον φίλο μας που είναι μέλος του Συμβουλίου του ημικρατικού οργανισμού και ζητούμε χάρη και ειδική μεταχείριση. Επειδή ήσασταν στο ίδιο τραπέζι μια φορά και ένα καιρό με μέλος του Συμβουλίου, δεν σας κάνει αυτόματα συγγενή μαζί του. Σούβλα μοιραστήκατε, όχι μητέρα.

2. Στέλλουμε μια επιστολή χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τη διαδικασία που υπάρχει (υπάρχει για κάποιο λόγο η διαδικασία… όχι… δεν είναι για να ταλαιπωρεί τον κόσμο).

3. Αν ζητούμε χορηγία για κάτι που δεν χορηγείται, δεν θα εγκριθεί η αίτηση μας. Ούτε αν τηλεφωνούμε κάθε μέρα για να μάθουμε τι έγινε θα εγκριθεί η αίτηση μας. Ούτε αν πάμε αυτοπρόσωπος θα εγκριθεί η αίτηση μας. Ούτε αν απειλήσουμε, καλοπιάσουμε, φωνάξουμε, βρίσουμε, μουρμουρίσουμε κτλ θα εγκριθεί η αίτηση μας. Οι πιο πάνω τακτικές παρακαλώ να αποφεύγονται. Σπάζουν τα νεύρα των λειτουργών και μετά γίνονται οξύθυμοι.

4. Η τακτική «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» και «ξέρω τον Πρόεδρο και είπε είναι εντάξει» δεν συγκινεί κανένα. Αν πραγματικά ξέρατε τον Πρόεδρο δεν θα κάνατε αίτηση για χορηγία. Ούτε θα προσπαθούσατε να «δειχτείτε» σε ένα απλό λειτουργό. Σαν εσάς έχουν δει πολλούς τα μάτια τους.

5. Αν ζητάτε χορηγία για βλακείες, δεν θα εγκριθεί η αίτηση σας (παραδείγματα βλακείας: δωρεάν παροχές χωρίς να δικαιολογείται ο λόγος που πρέπει να σας παρέχουν κάτι (ο οργανισμός δεν είναι φιλόπτωχος), αγορά βιβλίων και ανθολόγιων που γράψατε σε φάση μεγάλης βαρεμάρας και τώρα αποφασίσατε ότι πρέπει να γίνουν best seller (αν εσείς θέλετε να υμνήσετε τις κατσίκες της γιαγιάς σας, εμείς τι φταίμε?... όχι, ούτε Pulitzer κερδίζετε γι’ αυτό), αιτήσεις «ζήτα και ότι κάτσει» (δεν θα κάτσει), και άλλα πολλά.)

Επείσης, η τακτική «αν δεν μου δώσετε χορηγία θα σας καταγγείλω στα κανάλια και τις εφημερίδες να σας κάνουν ρεζίλι» (π.χ. στον «Πολίτη») καλύτερα να αποφεύγεται διότι:

- γίνεστε εσείς ρεζίλι όταν λάμψει η αλήθεια
- γίνεται το κανάλι ή η εφημερίδα (ο «Πολίτης» που λέγαμε) ρεζίλι όταν μαθευτεί ότι δεν έψαξε καλά την ιστορία που της πασάρατε.
- Και πάλι, δεν θα εγκριθεί το αίτημα σας

Άρα στην τελική, εσείς θα μείνετε χωρίς χορηγία. Ο ημι-κρατικός οργανισμός θα ζήσει και χωρίς να τον διαφημίσετε.

Εκπαιδεύοντας τη Δρακούνα (the diversion)

Ιερά Εξέταση από μεγαλύτερη αδερφή:

«Έπλυνες τα ρούχα?»
«Όχι ακόμα»
«Έστησες το κρεβάτι?»
«Όχι ακόμα»
«Έκανες οτιδήποτε από αυτά που σου είπαμε να κάνεις?»
«Όχι. Έβαλα όλα τα μωρουδιακά μέσα σε ένα δωμάτιο και προς το παρόν τα βλέπω και με βλέπουν. Περιμένω να μου μιλήσουν και να ξυπνήσει το μητρικό ένστικτο μέσα μου.»
«Βλέπεις πολλή τηλεόραση.»

Δεν το αρνούμαι.

«Έτσι ήσουν πάντα. Αν και παλιά με παρακαλούσες να σου δώσω σημασία.»

Αυτό είναι γεγονός. Ως μικρότερη, πάντα ήθελα τη μεγαλύτερη αδερφή μου να με κάνει παρέα και να με παίρνει μαζί της όταν έβγαινε έξω. Ήταν ένας συνεχής, άνισος αγώνας αναγνώρισης. Φυσικά με έγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τα κατάφερα και με πήρε μαζί της στην Amanda’s. Νομίζω ήταν το 1992. Τότε, δεν ονομάζονταν ακόμα clubs αλλά δισκοθήκες. Και η Amanda’s στη Λευκωσία ήταν ΤΟ μέρος να πας. Σοκ και δέος για τη μικρή Δρακούνα.

Άπιαστο Όνειρο δεκαπεντάχρονης: Να εμφανιστείς στο σχολείο τη Δευτέρα και όταν σε ρωτούσαν τι έκανες το σαββατοκύριακο, να πάρεις (και καλά) αδιάφορο ύφος και να πεις «πήγα Amanda’s»…

Η Amanda’s βέβαια δεν ήταν η μοναδική δισκοθήκη. Συμπλήρωνε ένα πάζλ άλλων 4-5 δισκοθηκών με ονόματα που θύμιζαν αμερικάνικο Miami Vice: Galaxy, Africana, Atlantic, Amanda’s… (όλη η Αμερικλανιά στο πιάτο σου).

Για να μπεις μέσα στην Amanda’s περνούσες μέσα από ένα διάδρομο γεμάτο καθρέφτες και φωτάκια που έστριβε αριστερά (για να σε βάλει στο disco mood βρε) και σπρώχνοντας μια δίφυλλη πόρτα έμπαινες στον κυρίως χώρο.

Επικρατούσε σκοτάδι. Και οι κλαδωτές πολυθρόνες / καναπέδες. Κάτι σε ροζ με φοινικιές αν θυμάμαι καλά με μαύρα τραπεζάκια και μαύρη βάση. Στη μέση υπήρχε πίστα (ήταν early nineties έτσι?), και το μπαρ ήταν κάπου στα δεξιά. Η είσοδος για το μπαλκόνι του DJ ήταν δίπλα από τις γυναικείες τουαλέτες και αν ο DJ ήταν όμορφος, πολύ εύκολα έχανες το δρόμο για τις τουαλέτες και κατέληγες μέσα στον DJ για να ζητήσεις αφιέρωση.

Εκείνη την πρώτη φορά που πήγα, επειδή δεν είχα ιδέα τι να παραγγείλω για ποτό και υπήρχε ο κίνδυνος να παραγγείλω καμιά μαλακία και να κάνω ρεζίλι την αδερφή μου και την παρέα της, μου παράγγειλε η αδερφή μου ένα Black Russia (κανονικά νομίζω είναι βότκα με coca cola αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα μαύρο πράγμα με γεύση βενζίνη.) Η Ursus και τα Bacardi breezers δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί στην Κύπρο, η δε Absolut vodka μόλις που είχε ξεκινήσει τη διαφημιστική καμπάνια που την έκανε διάσημη. Άμα πήγαινες σε δισκοθήκη εκείνη την περίοδο, ήταν πολύ πιθανό να παράγγελνες ένα από τα ακόλουθα ποτά:

- Black Russia
- White Russia (παρόμοια αηδία σε άλλο χρώμα)
(στην ιστορία αργότερα έμαθα ότι υπάρχει και Red Russia… περιοχή… δεν έχω ιδέα για ποτό)
- Blue Lagoon (ένα μπλε πράγμα… η απόδειξη ότι είμαστε δυνατοί οργανισμοί και μπορούμε να χωνέψουμε πολλές αηδίες)
- Long Island (ice tea με αλκοόλ… κάνεις χειρότερο μεθύσι και από το Ούζο)
- Whiskey Coke (ευρέως διαδεδομένο. Σαν στολή)
- Malibu (με χιλιάδες παραλλαγές Malibu και κάτι άλλο. Η διάθεση Miami Vice που λέγαμε)
- Rum & Coke (σταθερή αξία… αν το Rum είναι κυπριακής παραγωγής, την έβαψες)
- Tia Maria (λικέρ με γεύση καφέ. Τώρα, το μόνο μέρος που πετυχαίνω Tia Maria είναι τα σταυρόλεξα…. Μαρία, τρία γράμματα, λικέρ)

Και φυσικά….

- Bailey’s με πάγο… (το αγαπημένο ποτό των δεσποινίδων. Να πιείς αλκοόλ αλλά να μην σε πουν και ξέκωλο που κατεβάζει τα ουίσκια το ένα μετά το άλλο. Το τι Bailey’s καταναλώθηκε στην Κύπρο στα early και middle nineties, δεν περιγράφεται. Οι Ιρλανδοί θα είναι για πάντα φίλοι μας.)

Αργότερα μάθαμε και τα σφηνάκια τεκίλας, οι δισκοθήκες αντικαταστάθηκαν από clubs, άνοιξε η Versus και άλλαξε τη ζωή μας κτλ. αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.

Το σκήπτρο της δισκοθήκης (με την παραδοσιακή έννοια της λέξης) για ένα διάστημα κράτησε η Αγία Νάπα (το βασίλειο του bamboo επίπλου και των πλαστικών λουλουδιών). Για ένα διάστημα, πήγαινες διακοπές στην Αγία Νάπα και επέστρεφες στα 80s και early nineties.

Μετά η αδερφή μου πήγε να σπουδάσει, εγώ ανακάλυψα το ροκ και μέχρι τα 20 μου ήμουν ντυμένη στα μαύρα και η Amanda’s eventually έκλεισε.

…..

….

Μερικοί κάνουν τα πάντα για να μην πλύνουν ρούχα.

Εκπαιδεύοντας τη Δρακούνα

Δεν έχω κάνει καμία προετοιμασία σχετικά με το μωρό, δεν έχω αγοράσει τίποτα. Απολύτως. Όλο λέω να «κοντέψει ο καιρός». Ο καιρός φαίνεται κόντεψε. Οι υπόλοιποι άρχισαν να με ρωτούν κάθε 2 μέρες αν είμαι καλά και τι γίνεται. Τι να γίνεται? Εξακολουθώ να είμαι έγκυος και έχω άλλους τρεις μήνες καιρό. Τι βιάζονται?

«Πρέπει να προετοιμαστείς από πριν, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί τους τελευταίους μήνες.»
«Έλεγα να βάψω ένα τοίχο μέσα στο σπίτι και να πάω και 3-4 μέρες διακοπές»
«Καλά, κάνε όνειρα.»

Διαβουλεύεται το sister με τη μαμά Δρακούνα και με τραβολογούν σπίτι του sister για να μου δώσουν, λένε, μωρουδιακά ρούχα που θα χρειαστώ. Όπως επείσης και σεντόνια, κουβέρτες, πετσέτες, κάτι μαλακά πράγματα για να στερεώνεις το μωρό, καρεκλάκι για το μωρό, καρεκλάκι για το αυτοκίνητο, καρεκλάκι για να το ταΐζεις, κρεβάτι, κουνουπιέρα, και άλλα πολλά που μάλλον δεν θα χωρέσουν μέσα στο σπίτι. Θα τα βάλουμε και μετά εμείς θα πρέπει να μετακομίσουμε αλλού.

«Αποφάσισες να καθαρίσεις την αποθήκη σου και να τα πασάρεις όλα σε μένα?» λέω εγώ η ειδικός επί των παιδικών αντικειμένων. «Τι μου δίνεις όλα αυτά τα ρούχα? Θα αγοράσω καινούργια.»

«Παρ’ τα να μην στα χρωστάω άσχετη wannabe μητέρα.» Η αδελφική ευαισθησία σε άλλα επίπεδα. «Αν ήταν να περιμένουμε εσένα, θα περίμενες να σε πιάσουν οι πόνοι και μετά να σκεφτείς «τι να πάρω άραγε στην κλινική μαζί μου? Πρέπει να προετοιμαστείς από τώρα, και θα χρειαστείς πολλά ρούχα. Το μωρό τρώει, χέζει και κοιμάται non stop. Θα θέλει 2-3 καθαρά ρούχα κάθε μέρα. Όσα περισσότερα έχεις τόσο το καλύτερο.»

Παίρνω ένα «εσκιμό» (εκείνο το ολόσωμο πράγμα που μπαίνει μέσα το μωρό πόδια χέρια και κουμπώνει μπροστά) και το σηκώνω στον αέρα. «Σαν κοτόπουλο σφαγμένο είναι. Από πού μπαίνει το μωρό?»

«Από την είσοδο. Άσχετη!»

Μου εξηγούν τι κάνει το κάθε αντικείμενο. Εδώ το δένεις και το πας περίπατο. Εδώ το δένεις και το βάζεις στο αυτοκίνητο. Εδώ το δένεις και το ταΐζεις. Εδώ το «.. δένεις και του κάνεις Ιερά Εξέταση. Που πήγες χθες το βράδυ? Με ποιον γύριζες?»

«Όλο δεμένο θα είναι το μωρό?»
«Θα καταλάβεις μόνη σου.»

Αυτό φοβάμαι.

Μου κάνουν μια λίστα με άγνωστα αντικείμενα που πρέπει σε κάποια φάση να δεηθώ να πάω να αγοράσω:

- Αλλάχτρα του μωρού με ενσωματωμένο μπάνιο για εύκολο λούσιμο, στέγνωμα και άλλαγμα. Τέλειο κράτημα για τα μαλλιά.
- Μπιμπερό για το ταΐζεις όταν αυτό θα σταματήσει να κρέμεται από το βυζί σου. (πάρε 4-5 να’ χουμε)
- Πιπίλες για να σκάζει που και που από τα ξεφωνητά. (Πάρε ποσότητες. Μεγάλες ποσότητες. Το μωρό θα μεγαλώσει και θα πάει πανεπιστήμιο και εσύ ακόμα θα ανακαλύπτεις χαμένες πιπίλες κάτω από τα έπιπλα. Κάτι σαν Indiana Jones στο Raiders of the Lost Ark.)
- Ποδιές για να μην λερώνεται πολύ όταν τρώει. Αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Το πλύσιμο δεν το γλιτώνεις. Βλέπε εξήγηση γιατί ένα μωρό χρειάζεται περισσότερα ρούχα από την Πάρις Χίλτον.
- Σετ καλλυντικά για μωρά (αφρόλουτρο, σαμπουάν, κρέμα για το σώμα). Πρέπει να είναι υποαλλεργικά άρα ξεχάστε τα La Prairie, Lancôme και άλλες αηδίες που βάζετε πάνω σας. Το μωρό θέλει truly αγνά υλικά. Και ενδεχομένως να είναι αλλεργικό στα πάντα.
- Αποστειρωτήρα για να αποστειρώνεις όλα τα πιο πάνω πλαστικά αντικείμενα. Κάπου άκουσα όμως το εξής θεϊκό: Στο πρώτο μωρό, όταν ρίξει κάτω τη πιπίλα του, τη μαζεύεις, την αποστειρώνεις και του την επιστρέφεις. Στο δεύτερο μωρό, τη μαζεύεις, την σκουπίζεις στην μπλούζα σου και του την επιστρέφεις. Στο τρίτο μωρό δεν έχεις προσέξει ότι έπεσε η πιπίλα.
- Πάνες (αυτό ξέρω και εγώ τι είναι)… και τρέμω τη χρήση του….
- Ειδικό απορρυπαντικό για μωρά (διότι δεν πλένουμε τα ρούχα του μωρού μαζί με τα δικά μας άσχετη. Ασχέτως του ότι τα ρούχα των μωρών είναι απείρως πιο λερωμένα από τα δικά μας. Θέλουν ειδικό, μαλακό, ευαίσθητο απορρυπαντικό.)

Επιστρέφω στο σπίτι με ένα αυτοκίνητο γεμάτο αντικείμενα και ρούχα. Πρέπει (μου είπαν) να τα ταξινομήσω σε sizes, να πλύνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ με το ειδικό προαναφερόμενο απορρυπαντικό (που δεν έχω), και μετά να περιμένω όπως την καλή κοτούλα να μου έρθει να γεννήσω. Επιστρατεύω τον Έτερο:

«Άκου να δεις αγάπη μου. Θα πας στο supermarket, ναι? Θα πάρεις ένα καλάθι και μετά θα πάς να βρεις εκείνο τον μοναδικό και μυστήριο διάδρομο στο supermarket που ουδέποτε επισκέφτηκες.» (δεν εννοώ εκείνον με τις σερβιέτες φυσικά, ξέρει που είναι εκείνος ο διάδρομος). «Εννοώ τον άλλον, με τα άγνωστα αντικείμενα. Τα παιδικά.»

Παύση για να το κατανοήσει.

«Για αρχή πάρε αυτά» (του δίνω μια λίστα) «και βλέπουμε.»

Πρώτη φορά στη ζωή του ο Έτερος μου είπε να πάμε κάπου μαζί γιατί φοβάται να πάει μόνος του.

Είμαστε natural born parents, δεν το συζητώ…

Το Συμπέρασμα

Πέρσι κάπου είχα αναφέρει ότι άμα μοιράσουμε την Κύπρο, θα έχουμε τσουπ! 3-4 ανεξάρτητες χώρες που θα μας δίνουν δωδεκάρια στην Eurovision, συν αυτό της Ελλάδας και ίσως και της Τουρκίας, θα σκίζουμε κάθε χρονιά!!

Έχουμε και λέμε. Κράτος Τουρκοκυπρίων douze points, κράτος Παφιτών άλλα douze points, οι Λυμπιώτες πρόσφατα μας έδειξαν δείγματα γραφής ανεξάρτητου κράτους, άλλα douze points, συν οι τακτικοί μας (Ελλάδα, Μάλτα, Αγγλία κτλ).... άμα πείσουμε και την Τουρκία, ορίστε!

Η μικρούλα Chypre πάει τελικό!

Τελικά σχόλια για Eurovision

Τα τελικά κατινίστικα σχόλια μου για τη Eurovision. Και από χρόνου με υγεία.

1. Βοσνία Ερζεγοβίνη: Έκανα το μπάνιο μου και δεν πρόλαβα να δω όλη τη συμμετοχή. Πρόλαβα και είδα ένα πράσινο τουλέ φόρεμα α λα Ραπουντζέλ. Η πριγκίπισσα των παραμυθιών ξανακτυπά.

2. Ισπανία: Οι Ισπανοί δοκίμασαν να στείλουν κάτι γκόμενους με άσπρα που όμως δεν ήξεραν να τραγουδήσουν. Αν έβγαζαν τα μπουφανάκια τους ίσως κάτι να γινόταν. Και ντυμένοι και παράφωνοι, πως θα σου δώσουμε το δωδεκάρι?

3. Λευκορωσία: Ο τραγουδιστής την είδε David Copperfield (φαίνεται έγινε μόδα τελικά και στη Λευκορωσία). Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες.

4. Ιρλανδία: Οι Ιρλανδοί κέρδισαν το διαγωνισμό τόσες πολλές φορές που πλέον δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Μάλλον δεν θέλουν να τον ξανακερδίσουν. Αυτό εξηγεί γιατί έστειλαν να τους εκπροσωπήσει η ξυπόλητη Χάιντι και οι φίλοι της. Του χρόνου θα στείλει χρωματισμένους Κέλτες με τσεκούρια.

5. Φινλανδία: Πίσω στη μετριότητα που ήμασταν συνηθισμένοι…. Δεν θυμάμαι το τραγούδι.

6. F.Y.R.O.M.: (εγώ δεν είμαι Μπακοδήμου να πω Μακεδονία) Η παρουσία της γκόμενας με το super mini εξηγεί γιατί πέρασε αυτή η συμμετοχή στον τελικό. Οι άντρες έψαχναν χαρτί και μολύβι να σημειώσουν τον αριθμό της συμμετοχής για να την ψηφίσουν, οι γυναίκες έψαχναν κάτι να τους πετάξουν (το χαρτόνι της πίτσας… με την πίτσα μέσα).

7. Σλοβενία: Και σοπράνο, και γκοθ νυφικό, και φωτάκι στο χέρι. Σαν Πασχαλινή λαμπρατζιά.

8. Ουγγαρία: Η εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι οι Ουγγαρέζες είναι όμορφες γυναίκες. Αυτή ήταν ντυμένη άνετα και κρατούσε ακόμα τη βαλίτσα της για γρήγορη φυγή.

9. Λιθουανία: Στις Διπλοπενιές δεν έχει μια φάση που η Βουγιουκλάκη αποκοιμιέται μέσα σε ένα αυτοκίνητο και βλέπει όνειρο τον Παπαμιχαήλ να χορεύει με αιθέριες υπάρξεις πίσω από ένα παραβάν σαν σκιές? (Με τι καρδιά, να σ’ αποχαιρετήσω κτλ?) Η Λιθουανία έκανε ακριβώς αυτό, με λιγότερο glamour.

10. Ελλάδα: Τώρα εμένα γιατί όλο αυτό με τις γκόμενες μου θύμισε Σάκη Ρουβά? Ειδικά το σημείο του τσιφτετελιού, δεν ήταν το σημείο που ο Ρουβάς έκανε την ανάποδη τούμπα? Ευτυχώς πήγε καλά.

11. Γεωργία: Παραδοσιακοί Τάταροι ως χορευτικά. Να παίρνουμε ιδέες. Του χρόνου θα μπαλανσάρουμε ποτήρια και θα χορέψουμε την τατσιά, μπας και περάσουμε στον τελικό. Είχε και μια γκόμενα με κόκκινα πάνω στη σκηνή. Μου θύμισε Bjork.

12. Σουηδία: Μετά τους ABBA με το «Waterloo» και το «Τικιλού Τικιλέει» το χάος. Κάτι λαμέ και φτερά είδα πάνω στη σκηνή. Υπάρχει λόγος που τα 70s πέρασαν και επιστρέφουν μόνο ξώφαλτσα ως ρετρό μόδα.

13. Γαλλία: Εμείς στείλαμε τραγούδι στα Γαλλικά, οι original Γάλλοι έστειλαν στα Franglais. Πρωτοπόρος του είδους ο Σταμάτης Γαρδέλης (Come with me για να τη βρεις … κτλ) όπως μας θύμισε και πάλι η Μπακοδήμου. Για το φούξια να κράξετε τον Gautier. Μετά τις πίστες της Αθήνας, ντύνει και συμπατριώτες του.

14. Λετονία: Στα ιταλικά. Έμμεση σπόντα να επιστρέψουν οι Ιταλοί στην Eurovision γιατί τους πεθυμήσαμε τους μασκαράδες.

15. Ρωσία: Άγριες γκόμενες στα μαύρα ντυμένες. Μπαρδόν, άγριες γκόμενες ντυμένες ασκούμενες δικηγόροι. «Φέρε μικρή το φάκελο της υπόθεσης Τάδε. Τώρα!»

16. Γερμανία: Καιρό είχα να ακούσω γερμανικά. Δεν κατάλαβα γρι φυσικά. Γι ‘αυτό και ο τραγουδιστής το γύρισε στα αγγλικά. Περίμενα να βγει η Lisa Minelli να τραγουδήσει Cabaret αλλά δεν βγήκε.

17. Σερβία: Εν τη απουσία Σέρβων ανδρών (λίγο οι πόλεμοι, λίγο οι βομβαρδισμοί, λίγο το Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη, δεν έμεινε Σέρβος άνδρας ούτε για δείγμα), οι Σέρβοι μας απέδειξαν ότι διαθέτουν και λεσβίες. Με πολύ καλή φωνή. Νίκησαν κιόλας.

18. Ουκρανία:…. Οι teletubbies της Ουκρανίας. Μια χώρα που πέρασε κακουχίες και πολέμους. Φαίνεται. Ακόμα χρησιμοποιούν το αλουμινόχαρτο ως παλτό. Αυτοί δεν ήταν που έστειλαν και μια γιαγιά με τσεμπέρι και ταμπούρλο? Ή μήπως ήταν η Λευκορωσία?

19. Ηνωμένο Βασίλειο: Το Ουαγιομινί μάλλον σταμάτησε να προσπαθεί. Μάλλον σταμάτησε να προσπαθεί μετά τους Bucks Fizz. Ευχαριστούμε που πετάξατε με την British Airways.

20. Ρουμανία: 6 διαφορετικές γλώσσες. Πως αλλιώς να γλύψετε για να σας δώσουν τουλάχιστον 6 χώρες το δωδεκάρι.

21. Βουλγαρία: Αυτή η χαρακτηριστική βαλκανιζατέρ φωνή με συναρπάζει. Πως το κάνουν? Μου άρεσε. Μπορώ να με φανταστώ να το χορεύω και να αφήνω επιφωνήματα-κορώνες. Φάνηκε και στη τελική βαθμολογία.

22. Τουρκία: Ο Σάκης - Σαρμπέλ στα τούρκικα. Με σβαρόφσκι κουστούμια. Άμα το τραγούδι έχει μέσα τη φράση «Shake it», πάει καλά.

23. Αρμενία: Οι Αρμένιοι επιμένουν με slow τραγούδια. Πολύς πόνος και πάθος. Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια τους (και αυτούς). Να τους στείλουμε τον Νταλάρα να τραγουδήσουν τον πόνο τους μαζί.

24. Μολδαβία: Άλλη μια συμπαθητική γκόμενα που πέρασε στον τελικό διότι είχε καλή…. φωνή. Που είναι η Μολδαβία είπαμε?

Oh la la

Δεν άκουσα κανένα αφορισμό από τα ράδια για τον αποκλεισμό της συμμετοχής μας στην Eurovision. Τίποτα. Κανένα. Κανένα conspiracy theory συμφερόντων.

......

Τι έγινε? Ωριμάσαμε?

Θα σώσω την κατάσταση: Να δεις που για όλα φταίει ο Βασίλιος Κωστέτσος που έβαλε κατάρες και έκανε βούντου της Ευριδίκης επειδή αυτή δεν φόρεσε το φόρεμα του. Μια drama queen είναι πάντα ικανή να σου βγάλει το μάτι.

3D τεκνό

Η τεχνολογία στο θέμα ultrasound έχει κάνει θεαματική πρόοδο. Παλιά σε πασπάτευε ο γιατρός. Μετά ανακαλύφθηκε το joystick που σου έδειχνε μια νεφελώδη εικόνα του από μέσα της κοιλιάς σου. Μόνο ο γιατρός και μερικοί ευκολόπιστοι μπορούσαν να διακρίνουν τη σιλουέτα που κουνιόταν από μέσα. Αυτή η νεφελώδης εικόνα έχει σταδιακά βελτιωθεί σε τέτοιο σημείο που πλέον διακρίνονται καθαρά χέρια, πόδια, κεφάλι και άλλα σημεία του σώματος του εμβρύου. Όλα καλά.

Η τεχνολογία όμως έχει δημιουργήσει το «επαναστατικό» (πάρε ένα κλισέ) και καινοτόμο 3 dimension ultrasound, που είναι φιλικό προς την έγκυο γυναίκα και συστήνεται και από 5 κατασκευαστές πλυντηρίων. Δηλαδή, εκεί που έβλεπες μια σκιά, τώρα βλέπεις κανονικά το μωρό μέσα στην κοιλιά σου, τα πάντα με λεπτομέρεια και in colour. Μπορείς να δεις πως θα είναι η φάτσα του μωρού πριν ακόμα αυτό γεννηθεί. Αυτή η νέα εξέλιξη σου δίνει τη δυνατότητα:

- Να αποφασίσεις έγκαιρα αν το μωρό μοιάζει του άντρα σου, του γείτονα ή του sexy συνάδελφου με τους κοιλιακούς. Να ξέρεις δηλαδή και τι να πεις στην κλινική όταν η αλήθεια θα λάμψει.

- Να ανησυχήσεις ότι το μωρό έχει στραβή μύτη και όχι γαλλική (και να αποφασίσεις ότι όλα τα στραβά τα πήρε από τον πατέρα του). Όχι, δεν κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις σε αγέννητα μωρά. Ούτε καν στο αγέννητο μωρό της Πάρις Χίλτον. Αν είχε.

- Να το δεις μέσα σε όλη την επισημότητα της στιγμής να σε φασκελώνει (ναι μου συνέβηκε, όλοι το βρήκαν hilarious, εγώ το βρήκα προφητικό, κάτι ξέρει το μωρό).

- Να το κυνηγά ο γιατρός με το Joystick για να το βγάλει φωτογραφία και αυτό να βάζει τα χέρια του/ πόδια του μπροστά ή να γυρίζει από την ανάποδη για να μην το δεις. Σε μια τέτοια περίπτωση ο γιατρός φωτογραφίζει τον κώλο του και προσπαθεί να σε πείσει ότι και αυτό το μέρος του σώματος είναι σημαντικό και πρέπει να αποθανατιστεί. Δείχνεις τη φωτογραφία του κώλου σε όλους και νιώθεις περήφανη. Στα σχόλια, «σου μοιάζει», ο άντρας σου σε βλέπει με καχύποπτο ύφος.

- Άμα δεις πόσο σφικτά πακεταρισμένο είναι το μωρό μέσα σου, αυτόματα πείθεσαι ότι κάποτε στη ζωή μας ήμασταν όλοι άνθρωποι- λάστιχο. Για το τσίρκο. Προσπαθείς να περιγράψεις (με κινήσεις παντομίμας) σε φίλους τη στάση του μωρού. Σε πιάνει κράμπα. Και κανένας δεν κατάλαβε τι ήθελες να πεις. Ούτε καν με τη βοήθεια του κοινού. Διαλέγουν κατηγορία «αθλητικά».

- Σου αρέσει τόσο πολύ το πασπάτεμα με το Joystick που δεν θέλεις να φύγεις από το γιατρό. Σε παρακαλά να σηκωθείς να περάσει ο επόμενος και εσύ τον ρωτάς μαλακίες για να βρεις αφορμή να μείνεις κι άλλο. Σου δίνει γλειφιτζούρι και 5 φωτογραφίες του μωρού για να φύγεις. Ζητάς ευγενικά αν μπορεί να σου δώσει και το μηχάνημα ultrasound για να παίζεις στο σπίτι. Να το τυλίξεις μέσα σε λαδόκολλά και να το πάρεις μαζί σου. Αρνείται. Δεν χωρά μέσα στη τσάντα σου να το πάρεις όπως τα τασάκια που βούτηξες κατά καιρούς από μπυραρίες.

- Και τώρα πρέπει να περιμένεις ένα ακόμα μήνα για να ξαναδείς το τεκνό… να σε φασκελώνει και πάλι.

Επιστροφή σε ένα παλιό θέμα

Δεν διαβάζω παλιά μου posts. Σχεδόν ποτέ. Τα γράφω, φαίνονται πρώτο τραπέζι πίστα για 3-4 μέρες, και μετά χάνονται στο αρχείο. Όπως διάφορες σκέψεις που κάνεις κατά καιρούς και μετά ασχολείσαι με κάτι άλλο. Τα δε best hits στα δεξιά, δεν θυμάμαι πότε τα έβαλα, πλέον θεωρώ άλλα ως καλύτερα μου αλλά βαριέμαι να διορθώσω το template.

Επομένως αγνοώ όταν κάποιοι αναγνώστες εκ των υστέρων κάνουν κλικ, διαβάσουν κάτι που έγραψα πριν 10 μήνες και αποφασίσουν να αφήσουν σχόλιο. Δεν έχω κανένα τρόπο να το πάρω χαμπάρι, εκτός αν κατά λάθος πατήσω και ξαναδιαβάσω το post.

Μου συνέβηκε όμως χθες. Πάτησα στα δεξιά το link «Η Παράδοση μας» και πρόσεξα άλλα 2-3 σχόλια που προστέθηκαν εκ των υστέρων.

Βρίσκω τρομερά αστείο να με αποκαλούν «μεγαλοαστή» (που σαι βρε παππού να δεις που σε αναβάθμισα!), σε άλλο σημείο AKEΛική και ΠΕΟπουλο (σαν εξάρτημα αγορασμένο από sex shop ακούγεται αυτό. Ποια είναι η χρήση του?)

Το post είναι στα δεξιά και μπορείτε να το διαβάσετε, μιλά για διάφορα παραδοσιακά έθιμα. Όχι sex toys.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μεγαλοαστή (όποιος ζει σε μια πόλη δεν είναι αυτόματα μεγαλοαστός). Αστός ναι, μεγαλοαστός από πού και ως που? Επειδή έχω 3 συγγενείς που σπούδασαν στο εξωτερικό? Αν ήταν ποτέ η οικογένεια μου μεγαλοαστική, προφανώς σε κάποια φάση (πολύ πριν γεννηθώ) έφαγε τα μούτρα της. Άμα όμως ζεις σε μια πόλη, ότι και να είσαι (μεγαλο ή μικρο αστός) έχεις κάποια διαφορετικά ερεθίσματα. Αυτά φαίνονται στις ιδέες σου, στον τρόπο που μιλάς, και στον τρόπο ζωής σου. Πολύ απλά.

Sorry που απογοητεύω πολύ κόσμο που θεωρεί ότι ΟΛΗ η Κύπρος ανέκαθεν ζούσε στα χωριά, φούρνιζε το κουλούρι της στον πλιθαρένιο φούρνο και ακολουθούσε κάποιες fixed παραδόσεις που έχουν φτάσει και στις μέρες μας. Μερικοί από μας μεγάλωσαν σε πόλη, μεγάλωσαν οι γονείς τους σε πόλη, μεγάλωσαν και οι παππούδες και προπαππούδες τους σε πόλη και δεν ξέρουν πώς να πυρώσουν φούρνο ή τι σκοπό ακριβώς εξυπηρετεί το π.χ. ζώσιμο της νύφης και του γαμπρού πριν το γάμο. Αν ο ηλεκτρισμός έφτασε σε πολλά χωριά τη δεκαετία του 60’, στις πόλεις είχαν jukeboxes από τη δεκαετία του 40’. Και τα χρησιμοποιούσαν. Τα καλοκαίρια, δεν είχα γιαγιά στο χωριό να με στείλουν πακέτο διακοπών οι γονείς. Τα περνούσα στην εντός των τειχών Λευκωσία.

Αν απορρίπτω κάτι εγώ ενώ οι γονείς μου όχι, να δεχτώ ότι είναι σημάδι νεοκυπρισμού (ότι και αν σημαίνει αυτό, προσωπικά πιστεύω η παράδοση αναπτύσσεται και μεταλλάσσεται ανάλογα με το τι θέλουν να κρατήσουν οι νέες γενιές).

Δεν έχω ιδέα ποιος βγήκε πρώτος και είπε «αυτό είναι χωρκάτικο και αυτό όχι». Υποψιάζομαι ότι πρέπει να ήταν κάποιος που απέρριψε ολοκληρωτικά τον τρόπο ζωής που προσπάθησαν να του περάσει ο κύκλος του. Το ότι υιοθέτησε τη φράση όλη η Κύπρος, δείχνει ίσως το βαθμό στον οποίο απορρίπτονται οι παραδόσεις μας.

Γιατί όμως τόση απορριπτικότητα? Προφανώς κάτι δεν μας αρέσει, ή κάτι δεν έχει πλέον νόημα για μας άρα δεν θέλουμε να το ακολουθούμε, το απορρίπτουμε. Η διαφωνούμε με τον τρόπο ζωής που μας πάσαραν. Όλα είναι πιθανά.

Προσωπικά απορρίπτω τις δεισιδαιμονίες της γιαγιάς μου και το κόλλημα της μάνας μου να κρατήσω επαφή με όλους τους συγγενείς μου. Ο καιρός της οικογένειας-Μασονίας πέρασε. Ο υπόλοιπος αστικός τρόπος ζωής τους μου αρέσει και τον υιοθετώ. Για τη γιαγιά Μαγκάιβερ η οποιαδήποτε επαφή με χωριό ήταν και είναι κάθε Τετάρτη και Σάββατο που γίνεται η λαϊκή και κατεβαίνουν να πουλήσουν φρούτα και λαχανικά οι χωριάτες. Πάει ανελλιπώς και έχει τους αγαπημένους της προμηθευτές.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ επίσης καταλαβαίνει τούρκικα, διότι φοίτησε σε μικτό σχολείο (αυτό δεν είναι σημάδι μεγαλοαστισμού, στα ελληνικά σχολεία επί Αγγλοκρατίας έπρεπε να πληρώσεις, δωρεάν ήταν τα αγγλόφωνα μικτά) και οι μπαρούφες περί Τουρκοκύπριων αγαρινών σκυλιών και εθνοκάθαρσης ουδέποτε την βρήκαν σύμφωνη. Εξάλλου οι μισές της φιλενάδες στο σχολείο ήταν Τ/Κ. Με αυτές θα μάλωνε? Άρα έχουμε μια μετριοπαθή. Που παντρεύτηκε ένα άλλο μετριοπαθή, και έκαναν μια μετριοπαθή οικογένεια.

Αν ζούσαν αλλού, ίσως τα ερεθίσματα τους να ήταν διαφορετικά και να είχαν άλλη άποψη. Ίσως ο παππούς Μαγκάιβερ να γινόταν αγωνιστής και να πίστευε στον αγώνα. Δεν έτυχε, πέτυχε.

Το ΑΚΕΛική φαντάζομαι πάει πακέτο ασορτί με όποιον πει κάτι αρνητικό για τον Αγώνα. Η που δεν παθαίνει αδελφική παράκρουση μόλις δει Έλληνα πολίτη. Λες να έχω μέσο να καταφέρω να διοριστώ ως καθαρίστρια σε υπουργείο?

Το ταξίδι

Αδέρφια μου αλήτες πουλιά, και λίαν συντόμως Έλληνες περιηγητές. Πρέπει να μοιραστώ το ακόλουθο μαζί σας…

Σα βγεις Έλληνα περιηγητή στον πηγαιμό φέτος για διακοπές στις Σποράδες, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Το πήξιμο στην εθνική οδό και το ferry boat στον Άγιο Κωνσταντίνο, το καταφατσαλωμένο ΚΤΕΛ μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου θα βρεις αλλά θα συνηθίσεις, αν μέν' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει και έχεις πακετάρει light. Το ferry boat και το πήξιμο, το άγριο πλην κωλωμένο ΚΤΕΛ δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Και αν δεν προνόησες να πας διακοπές κάπου αλλού.

Να εύχεσαι λοιπόν Έλληνα περιηγητή νά 'ναι μακρύς ο δρόμος για τις Σποράδες. Διότι φθάνοντας εκεί θα ανακαλύψεις έντρομος ότι φέτος καταφθάνουν στις Σποράδες Κύπριοι με απευθείας charter πτήσεις από Κύπρο. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία θα είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας γεμάτους από μελαμψές φάτσες, αμάνικα μπλουζάκια και τριχωτές μασχάλες που γράφουν πάνω διαφημιστικά της Σ.Π.Ε. Στροβόλου και Σ.Π.Ε. Λατσιών· μην σταματήσεις να τους μιλήσεις, και τες καλές πραγμάτειες που κουβαλούν σε handbags μην αποκτήσεις, χαλούμια και παξιμάδια, καπελάκια «Κασαπιό Πανίκος» κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε όλες τις Σποράδες θα συναντήσεις, να μάθεις και να μάθεις απ' τους Κύπριους που θα κατακλείσουν τα νησιά με τις charter πτήσεις.

Πάντα στον νου σου νάχεις στις Σποράδες. Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. Θα τραβάς ολίγον τα μαλλιά σου μόλις φτάσεις εκεί αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο (ανάλογα βέβαια και με πόσες μέρες άδεια διαθέτεις), μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσουν οι καλοκαιρινές σου διακοπές.

Οι Σποράδες ήταν κάποτε ωραίος προορισμός. Χωρίς αυτές απλώς θα πήγαινες διακοπές κάπου αλλού. Άλλο δεν έχουν να σε δώσουν πια. Η εισβολή των Κυπρίων συνεχίζεται…

Κι αν ακούς μια παράξενη προφορά να πλανιέται στον αέρα, οι Σποράδες δεν σε γέλασαν. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες ότι είναι η προφορά των Κυπρίων που νομίζουν ότι μιλούν ελληνικά. Στην Μύκονο και Σαντορίνη τους έχουν ήδη μάθει καλά.

Φέτος το καλοκαίρι, απευθείας πτήσεις από Κύπρο για Σκιάθο. Οι Σποράδες δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες…. Η εισβολή συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό…. προειδοποίησα...

Αν αυτό είναι δημοσιογραφία, εγώ είμαι μπαλαρίνα

Χθες δεν είδα καθόλου τηλεόραση αν και ήμουν στο σπίτι όλη μέρα. Ξάπλωνα από τον ένα καναπέ στον άλλο, μέτρησα πόσα καλοκαιρινά ρούχα μου μπαίνουν (ελάχιστα) και έκανα επιδρομή στο ψυγείο. Κατά τις 8 το βράδυ, άναψα την τηλεόραση να δω ειδήσεις. Και φυσικά (για να μεταχειριστώ μια κυπριακή έκφραση) «εταράξαν τα νεύρα μου».

Δυο πράγματα ήθελα να μάθω. Τι έγινε στη Γαλλία και τι έγινε στην Τουρκία. Έκανα ζάπινγκ σε όλα τα κυπριακά κανάλια. Οι πιο πάνω ειδήσεις, πέρασαν στο ντούκου, μια μικρή αδιάφορη αναφορά… και μετά, ακολούθησε εκτενής κάλυψη με πλάνα για τα ακόλουθα καυτά θέματα:

- τι έγινε στο κυνήγι των τρυγονιών (100 μαλάκες με παραλλαγή μέσα στους 37 βαθμούς να περπατούν στα όρη για να πυροβολήσουν 4 πουλιά). Ο ΑΝΤ1 μάλιστα έδειξε και δηλώσεις ενός κυνηγού ο οποίος περίπου προσπαθούσε να μας πείσει ότι το κυνήγι τρυγονιών (απαγορεύεται σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη) πρέπει να επιτρέπεται διότι:
- Με την έξοδο των κυνηγών δούλεψαν τα βενζινάδικα (και σου είπε κανένας ότι τα βενζινάδικα αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης?).
- Δούλεψαν τα καφενεία των χωριών που έψησαν 5 μέτριους και 8 σκέτους στους περαστικούς κυνηγούς.
- Δούλεψαν οι φούρνοι που πούλησαν τυρόπιττες και λαχματζιού στους πεινασμένους κυνηγούς.
- Οι κυνηγοί μπόρεσαν και έκαναν περίπατο μέσα στη φύση, στα «παλιά» τους λημέρια.

Δηλαδή για να κάνουν περίπατο στη φύση αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να είναι ντυμένοι παραλλαγή, να κρατάνε όπλο και εξάρτηση και να σκοτώνουν ότι δουν να πετά μπροστά τους??? Δεν έχουν ξανακούσει για τα μονοπάτια της φύσης?

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕ ΑΠΟ ΕΝΑ PLAYSTATION ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ!!!!

Άλλα θέματα:

- τα ανθεστήρια στη Λάρνακα

- η τελευταία επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών σε yet another μοναστήρι (μα πόσα έχουμε επιτέλους? Ακόμα να φύγει αυτός?) και η «συγκινητική» απαγγελία του ποιήματος «η 9η Ιουλίου εν Λευκωσία». Δεν είναι χαριτωμένο όταν Έλληνες προσπαθούν να μιμηθούν την κυπριακή προφορά. Pathetic είναι. Πάλι καλά που δεν μας τραγούδησε τα «Ριάλια ριάλια» (άλλη μαλακία που προφανώς πιστεύουν ότι μόλις το ακούσει Κύπριος πεθαίνει από τη χαρά του). Αυτό το τραγούδι ήταν ειδικότητα της Βουγιουκλάκη. Αν δεν φύγει σύντομα ο Αρχιεπίσκοπος, θα αρχίσω να ανησυχώ ότι οι Έλληνες κατάφεραν και μας τον πάσαραν μόνιμα.


- Ήταν ζέστη και ο κόσμος πήγε στις παραλίες (πλάνο με τη δημοσιογράφο να κυνηγά στην παραλία με το μικρόφωνο τα παιδάκια που έπαιζαν στην άμμο)

- Token μνημόσυνο αγωνιστή σε ορεινό χωριό.

- Ο καιρός.


Εδώ στην Ευρώπη έγινε πανικός με τις εκλογές των Γάλλων, η κρατική τηλεόραση της Ελβετίας και της Γερμανίας ήταν σε άμεση σύνδεση με το Παρίσι για να μάθουν αμέσως τα exit polls και τι έγινε και εδώ βλέπαμε πλάνα από ανθεστήρια και το η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιερη του κόσμου….

…..

Ευτυχώς που υπάρχει και η ERT Sat.

Η οποία είχε και αυτή άμεση σύνδεση με Παρίσι, τα exit polls, μας έδωσε background πληροφορίες και για τους 2 υποψηφίους, μας ανήγγειλε το αποτέλεσμα, μας έδειξε live τις δηλώσεις και των δύο υποψηφίων, μας έδωσε περαιτέρω πληροφορίες για το πρόγραμμα του Σαρκοζί, ποιες είναι οι θέσεις του για το Ευρωσύνταγμα, την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, το πρόβλημα της ανεργίας και άλλα ενδιαφέροντα, μας εξήγησε ποιες είναι οι εξουσίες του Γάλλου Προέδρου και γενικά παρουσίασε ένα normal ρεπορτάζ για το θέμα. Μετά προχώρησε στην Τουρκία, όπου και πάλι έδωσε τις τελευταίες εξελίξεις, τη δεύτερη ψηφοφορία της Εθνοσυνέλευσης, την αποτυχία του Γκιουλ, την αποχώρηση του, την ομιλία του, τι θα γίνει τώρα, κτλ.

ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΛΙΓΟ???

Έλεος. Σε τι κόσμο τελικά θα φέρω αυτό το τεκνό?

Μη γελάς, με πεθαίνεις (literally)

Λοιπόν, η Αννίτα Πάνια βλάπτει σοβαρά την υγεία μου. Χθες έβλεπα στο You Tube τα καλύτερα του Je t’aime. Από το πολύ γέλιο παραλίγο να με πιάσουν σπασμοί.

Στην αρχή νόμισα ότι πιάστηκα, με πονούσε και η μέση μου, λέω, κάπου στραβά θα έκατσα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Μετά άρχισα να έχω ένα πόνο σαν σουβλιά στη δεξιά πλευρά μου που θύμιζε σκωληκοειδίτιδα, πράγμα περίεργο, διότι εγώ εγχείριση σκωληκοειδίτιδας δεν έχω κάνει άρα πώς να ξέρω πως νιώθεις αν έχεις τη συγκεκριμένη πάθηση? Μαλακίες, θα μου περάσει.

Με τα πολλά, και όταν πλέον δεν μπορούσα να σηκωθώ από του λουμπάγκο, sorry, πόνο ήθελα να πω, τηλεφώνησα του γιατρού.

«Γιατρέ δεν είναι λίγο νωρίς να γεννάω στους 6 μήνες? Δεν έχω κανονίσει ούτε την άδεια μητρότητας μου ακόμα.»

Με ρώτησε που πονάω, ερώτηση που βρήκα πολύ αστεία. Του τηλεφώνησα διότι πονώ την κοιλιά μου. Είναι δυνατόν να του τηλεφωνούσα αν π.χ. πονούσα το χέρι μου? Μου διευκρίνισε ότι αν πονάω «χαμηλά» πιθανό να έχω σπασμούς. Αν όχι, δεν έχω τίποτα. Να σταματήσω να γελώ. Σε αυτή την περίπτωση το γέλιο δεν σου φέρνει μακροζωία αλλά σφίγγει τους μυς σου. Δεν το θέλουμε αυτό.

Κάναμε μια απίστευτα σουρεάλ συζήτηση του «τι σημαίνει χαμηλά». Κάτω από τον αφαλό και 3 εκατοστά δεξιά πάνω από το τέτοιο μου θεωρείται χαμηλά? 4 εκατοστά? Λίγο πιο δεξιά? Λίγο πιο πάνω? ΕΚΕΙ!!! Μην σταματάς!!! ΝΑΙ!!!

Εντάξει, είχα χεστεί πάνω μου από το φόβο.

Ο γιατρός είπε να πάω να πάρω κάτι χάπια, να τα πιω, να έχω έννοια να νιώσω το μωρό (είναι πάντοτε καλό σημάδι όταν νιώθεις το μωρό) και ξαναμιλούμε.

Κούτσα-κούτσα πήγα μέχρι το φαρμακείο και τα πήρα. Πριν πληρώσω ρώτησα τι ακριβώς κάνουν αυτά τα χάπια.

«Είναι αντισπασμωδικά.»
«Τέλεια για την περίπτωση μου.»

Για το υπόλοιπο της μέρας, κρατούσα την κοιλιά μου και περίμενα. Κατά το απογευματάκι ξύπνησε το τεκνό και άρχισε να κάνει τούμπες. Ξαλάφρωσα και πετάχτηκα να πάρω παγωτό.

Αψηφώντας τη βαρύτητα

Ο γιατρός λέει μετά τον έβδομο μήνα καλό είναι να αποφεύγεται το sex διότι έχει αποδειχθεί ότι τα υγρά του άνδρα ενδεχομένως να προκαλέσουν σπασμούς και πρόωρη γέννα στη γυναίκα (αμάν πια αυτά τα υγρά. Πρέπει πάντα κάτι να προκαλούν?). Αυτό δεν συμβαίνει με όλους αλλά και τα εμβόλια τα βάζεις προληπτικά.

Μας έχει πιάσει το άγχος. Πλησιάζουμε επικίνδυνα αυτή την ημερομηνία. Δεν είναι τόσο εύκολο να κόψεις τις καλές σου συνήθειες. Σου βγαίνει αυτόματα. Η προληπτική αποχή είναι χειρότερη και από το morning sickness.

Τι γίνεται όταν μια έγκυος και ένας άντρας αποφασίζουν να αψηφήσουν τη βαρύτητα και τη μουρμούρα του γιατρού?

Καταρχήν δεν χρειάζεται να βάλεις προφυλακτικό. Για ποιο λόγο να ανησυχήσεις? Μήπως μείνεις έγκυος? Σε πιάνει ένα άγχος να κλείσεις τα φώτα, να κλείσεις τα παντζούρια να μην φαίνεσαι, αντί για τον όγκο σου εύχεσαι ο άλλος να βλέπει μια αιθέρια σκιά.

Ναι.

Αν έχει 6 βαθμούς μυωπία και του έκρυψες τα γυαλιά, έχεις μια πιθανότητα.

Αλλιώς πρέπει να το πάρει απόφαση ότι θα απολαύσει spicy στιγμές με την Όρκα τη φάλαινα. Που είναι φιλική και προς το περιβάλλον.

Σχεδόν αμέσως το πρόβλημα που παρουσιάζεται είναι που να βάλεις την κοιλιά σου. Τη ρίχνεις στο πλάι, δεν γίνεται, γυρίζεις από την άλλη, πάλι δεν γίνεται. Κάτι στάσεις που έχουν τα βιβλία εγκυμοσύνης, τάχα μου εσύ στο πλάι και αυτός από πίσω σου όλο χαρά δεν σου κάθονται. Νιώθεις ότι το κάνεις με ένα αγγούρι. Οι στάσεις που εμποδίζει η κοιλιά σου είναι όλες οι στάσεις που σου προκαλούν οποιαδήποτε ευχαρίστηση.

Ξεκινάς αργά-αργά και προσεκτικά, όλο ευγένειες και τρυφερότητα. Αυτός σε πιάνει λες και είσαι κρυστάλλινο βάζο. Μόλις ανάψουν λίγο τα αίματα (ξεχνάς τα βάζα και τις τρυφερότητες) και ασκηθεί πίεση, πάφ! Σου επιπεδώνει την κοιλιά και νιώθεις το μωρό να χτυπιέται. Αν μπορούσε να μιλήσει θα φώναζε κάτι του στυλ «Θα σκάσετε επιτέλους, φραπέ μ’ έχετε κάνει!!» Άσε που όσο σου πιέζει την κοιλιά εσύ αντί να νιώθεις excitement κατουριέσαι, αλλά σκέφτεσαι που να τρέχεις στην τουαλέτα τώρα που προσπαθείς να βρεις στάση να βολεύει.

Αλλάζεις στάση. Δεν σε βολεύει. Σηκώνεις το πόδι, αλλά δεν είσαι πια η Κομανέτσι (και για τους επόμενους 3 με 4 μήνες θα θυμίζεις μάλλον αθλήτρια της σφύρας). Το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι στα τέσσερα σου μάλλον δεν θα εμποδίζει η κοιλιά. Εισηγούμαι να το δοκιμάσετε μόνο αν έχετε πάρα πολύ δυνατά γόνατα. Το αυξημένο βάρος σας, συν αναγκαστικά λίγο από το βάρος του άλλου, σας κάνει να νιώθετε ότι σηκώνετε βάρη. Κάτι σαν αρασέ από την ανάποδη. Στα 2 λεπτά σωριάζεστε στο στρώμα. Μένεις ακίνητη και ευτυχώς ο άλλος φιλοτιμείται να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού μόνος του.

Αρχίζεις να νιώθεις κάτι ευχάριστο αλλά δεν μπορείς να δεις από πού προέρχεται. Θυμάσαι ότι κάτι έχεις ανάμεσα στα πόδια σου αλλά τους τελευταίους 2 μήνες βαδίζετε και οι δύο σε ένα μοναχικό μονοπάτι που δεν μπορεί ο ένας να δει τον άλλο. Παρά μόνο με καθρεφτάκι.

Ας είναι. Η αφή καμιά φορά είναι καλύτερη από την όραση. Φυσικά, τα περιοδικά και τα βιβλία και όλοι όσοι το έχουν ζήσει θα σας πουν ότι άμα υπάρχει θέληση βρίσκεις τρόπο. Σύμφωνοι.


Και αυτό αφορά τα δονούμενα δακτυλίδια και έχει πολλή πλάκα..

Αφιερωμένα

Αφιερωμένα με καψούρα, στους αναγνώστες που με έχουν αναγάγει σε Πρακτορείο Ειδήσεων Ρόιτερ και Ντόιτσεβέλε. Έχουμε πλέον γίνει σοβαρό think tank σε αυτό το blog, το δε brainstorming μας επηρεάζει όλα τα σημαντικά κέντρα αποφάσεων (αλλιώς γιατί ασχολούνται μαζί μας)?

Πως τα καταφέρνει η Αννίτα Πάνια και δεν πεθαίνει από τα γέλια? Τι πίνει και δεν μας δίνει?

Ένα καψούρικο τραγούδι

Και ολίγη σοβαρή λογοτεχνία



Κουμπί ορ νοτ Κουμπί?

Ταξίδι 2007

Η εκδρομή «Περιήγηση εκκλησιών και μοναστηριών του χρυσοπράσινου φύλλου» (άλλως "Κόπιασε Ππινού να δεις το σπίτι μας") από τον πρώην Χουντικό «βαθιά νυχτωμένο» Έλληνα Αρχιεπίσκοπο συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό και χθες. Εν τη απουσία άλλης είδησης της προκοπής, όλα τα κανάλια ακολούθησαν τα βήματα της λιμουζίνας του Χριστόδουλου στο μοναστήρι του Κύκκου.

Εκεί τον υποδέχτηκαν όλοι οι παπάδες και μοναχοί του μοναστηριού που δεν είχαν να ποτίσουν, όλοι οι παπάδες της ευρύτερης περιοχής Κύκκου, ο Επίσκοπος Κύκκου και η ξέμπαρκη μπάντα της Σ.Μ.Ε.Φ. που προφανώς δεν ήταν booked να παίξει στη λέσχη των αξιωματικών, πίσω από το παλιό Γ.Σ.Π. και ήταν available. Οι υπόλοιποι πολιτικοί γιόρταζαν την «εργατική Πρωτομαγιά» (χωρίς να εργάζονται φυσικά) και δεν μπορούσαν να τρέχουν στα βουνά.

Ο Επίσκοπος Κύκκου προσφώνησε τους εκδρομείς μέσα στην εκκλησία του μοναστηριού με φόντο την ωραία πύλη λέγοντας ένα περίπου αυτά:

«Μας εκφράζει το ήθος και η αξιοπιστία σας Μακαριώτατε. Μας εκφράζει το έργο σας και η αφοσίωση που δείχνετε στην επίτευξη του…»

Λέω και εγώ, τώρα θα πέσει η Παναγία η Κυκκώτισσα να τους πλακώσει, πόσες βλακείες να ακούσει μαζεμένες και αυτή, πόσα να αντέξει η άγια γυναίκα.

Τελικά τίποτα δεν έγινε, ο ναός δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους. Σου λέει η Παναγία, «αν πέσω πάνω τους, αυτοί είναι ικανοί να μου χτίσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο έκτρωμα στη θέση του παλιού, με ακόμα περισσότερα χρυσά καντηλέρια να κρέμονται από τα ταβάνια. Δεν γλιτώνω εύκολα από αυτούς.» Η απλώς η Παναγία η Κυκκώτισσα που πολλά έχουν δει τα μάτια της μα αυτοί της φέρνουν τρόμο, έχει αποσυρθεί και δεν ασχολείται πλέον μαζί τους. Και καλά κάνει. Κάτι πήρε το αυτί της μάλιστα ότι θα της στήσουν πάνω από το μοναστήρι άγαλμα ύψους 5 μέτρων του Μακαρίου και αγχώθηκε. Να μην τους θυμώσει άλλο, ποιος ξέρει τι θα σκεφτούν να της κάνουν.

Ο «βαθιά νυχτωμένος» Έλληνας Αρχιεπίσκοπος, πιστός στις αξίες του λέει πάντα αυτό που θέλουν να ακούσουν οι συνομιλητές του. Στον Επίσκοπο Κερύνειας (τον Κουλία της Αρχιεπισκοπής) είπε ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν ένα ανάθεμα, στον επίσκοπο Μόρφου (που είναι επαναπροσεγγιστής) είπε ότι η διχοτόμηση είναι διάλυση και θέλουμε επανένωση (αλλά αυτός θα κανονίσει να λείπει), στον Επίσκοπο Κύκκου είπε «ξεσκονίζετε υπέροχα τα χρυσά τα κειμήλια του μοναστηριού» πριν φάει με χρυσό κουτάλι, στην Πάφο που πήγε τους είπε ότι είναι Έλληνες και χάρηκαν οι ιθαγενείς, γενικά έχει ένα καλό λόγο για όλους.

Η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Ελλάδας μετά από 40 χρόνια πάντως επιβεβαιώνει σίγουρα ένα πράγμα:

Άμα φτάσαμε σε σημείο να διοργανώνουμε οργανωμένες εκδρομές σε ιερωμένους άλλων χωρών, σημαίνει ότι ο τουρισμός μας τελικά είναι όντως χάλια και δεν πάμε καθόλου καλά. Η Αρχιεπισκοπή αντί να γεμίζει τα ξενοδοχεία της με Σκανδιναβούς και Άγγλους, αναγκάστηκε να τα γεμίζει με Έλληνες ιερωμένους.