Ονειροκρίτης

… Κάθομαι στην άκρη της θάλασσας σε πλαστική κίτρινη καρέκλα και βρέχω τα πόδια μου. Φοράω μαγιό, αλλά όχι το καλό μου μαγιό, το άλλο, το περσινό, που έχω για δεύτερο. Δίπλα μου κάθονται κάτι άσχετα άτομα που μου θυμίζουν συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο που όμως έκτοτε χαθήκαμε γι ‘αυτό δεν είμαι σίγουρη. Ήμαστε σε ελληνικό νησί, αλλά αυτό το συγκεκριμένο νησί είναι πολύ Caribbean για νάναι ελληνικό. Πίσω μας έχουμε φοινικιές, και στο βάθος βλέπουμε κάτι χαριτωμένα bungalows να εξέχουν πάνω από το νερό σε πασσάλους, όπως κάτι resorts που συναντάς στα Mauritius islands και τα Barbados. Αποκλείεται δηλαδή να είναι τα Rooms Rent της κυρίας Μανταλένας στη Μύκονο.

O ένας τύπος γυρίζει και λέει «πάμε να παίξουμε μπιρίμπα?» στο οποίο απαντώ «δεν μπορώ, θέλω να πάω καταστήματα. Είπα να αγοράσω ένα φωτοσωλήνα για τα Χριστούγεννα και θέλω να είναι καλός γιατί ο άλλος που αγόρασα πέρσι, έκρουσε και είναι total loss.»

Σε αυτό το σημείο πετάγεται ο gelial και ρωτάει «τι σημαίνει έκρουσε?» στο οποίο όλη η ομήγυρης απαντά «κάηκε».

Κάπου εδώ αντιλαμβάνομαι (στον ύπνο μου) ότι ονειρεύομαι. Πάω να σηκωθώ από την πλαστική καρέκλα και αλλάζει το όνειρο…

…είμαι πίσω στο σχολείο, και όλοι οι μαθητές είναι για κάποιο λόγο συγκεντρωμένοι και παραταγμένοι μέσα στην αυλή. Με βγάζουν πάνω σε μια πλατφόρμα για να πω το μάθημα στα… γαλλικά. Αντί για την καθηγήτρια των γαλλικών, εμφανίζεται ένας άγνωστος κύριος που μου συστήνεται ως ο … σύζυγος της καθηγήτριας των γαλλικών (τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ- άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου) και μου θυμώνει μάλιστα που δεν λέω το μάθημα σωστά, με καθαρή προφορά. «Τόσα χρόνια παντρεμένος, εγώ έμαθα γαλλικά» μου λέει. Εδώ τα παίρνω στο κρανίο, και αρχίζω να του φωνάζω:

«Τι εννοείς ότι δεν λέω το μάθημα σωστά? Και ποιος σου είπε ότι ΘΕΛΩ να πω το μάθημα σωστά? Σου ανακοινώνω εδώ και τώρα ότι είναι μαλακία μάθημα, δεν θα το χρειαστώ ποτέ στην μετέπειτα ζωή μου, ούτε θα το σπουδάσω, άρα δεν υπάρχει λόγος να το μάθω φαρσί. Και στην τελική χέστηκα να παντρεύτηκες καθηγήτρια των γαλλικών, ας παντρευόσουν μια secretary!!!!»

Ο σύζυγος της καθηγήτριας μένει αποσβολωμένος (αρχίζει να μου θυμίζει φυσιογνωμικά τον ηθοποιό τον Μπέζο) ενώ οι μαθητές χειροκροτούν ενθουσιασμένοι…

Κάπου εδώ ξυπνώ και νιώθω ένα όγκο πάνω στο δεξί μου πόδι. Νομιζόμενη ότι είναι ο Έτερος και καταλαμβάνει τα ¾ του κρεβατιού σπρώχνω κάπου μέσα στο σκοτάδι για να πάει πιο κει. Δεν είναι ο Έτερος αλλά η γάτα, που πέφτει από το κρεβάτι και νιαουρίζει για να την βγάλουμε έξω (πιθανών από την πτώση κατουρήθηκε και θέλει να πάει τουαλέτα). Ψάχνω για τον όγκο του Έτερου και τον σπρώχνω να ξυπνήσει για να βγάλει έξω τη γάτα.

Ο Έτερος βρίσκεται κάπου στο διάστημα και τρώει πατατάκια, διότι κάνει κάτι ήχους σαν μασούλημα (πάλι φαί ονειρεύεται?) και μουρμουρίζει κάτι σε στυλ «είναι… ανοιχτά…χφρσσς… είναι… ξεκλείδωτα», μετά επιστρέφει από το Alien, βλέπει ότι δεν είμαι η Sigourney Weaver και ρωτά «αφού είσαι ξύπνια, γιατί δεν ανοίγεις εσύ?» στο οποίο απαντώ ότι μετά τα Mauritius- Μύκονος και το μάθημα γαλλικών μπροστά από τόσο κόσμο δεν μπορώ να κουνηθώ από την κούραση, γι’ αυτό σηκώνεται αυτός.

Γυρίζω πλευρό και προσπαθώ να συνεχίσω το όνειρο από την πλαστική καρέκλα στα Mauritius αλλά μάταια...

…Να θυμηθώ να αγοράσω τον φωτοσωλήνα….

Απόγονοι

Πώς να γίνεται απόγονος αγωνιστή σε τρία απλά βήματα:

1. Κοιτάτε τη δουλειά σας. Μπορείτε να σχηματίσατε προσωπική άποψη για το θέμα «αγώνας», μπορεί και όχι. Μπορεί απλώς να πιστεύετε αυτά που σας λένε ή να είσαστε ένα δυστυχισμένο πνεύμα της αντιλογίας. Κανένα πρόβλημα. Η ζωή κυλάει ευχάριστα και ωραία, πουλάκια πετάνε στον ουρανό.

2. Σε κάποια ανύποπτη φάση, εκεί που ρωτάτε τη μαμά σας αν είναι καλά, γενικά τι κάνει με τη ζωή της (από ενδιαφέρον ή υποχρέωση, αναλόγως), και σας ενημερώνει για τις αρρώστιες της, τους κάλλους που πονά, ποια γειτόνισσα πάντρεψε παιδί, ποιοι χώρισαν και πόσα παιδιά έκανε η άλλη γειτόνισσα η κουνέλα, σας λέει το κορυφαίο:

«Δεν σου είπα το νέο… το όνομα μου περιλήφθηκε στους καταλόγους των αγωνιστών. Είμαι αγωνίστρια!!!»

Πασχίζετε να θυμηθείτε αν όντως ακούσατε στο παρελθόν ιστορίες για τη γενναία δράση της… μαμάς σας στον αγώνα… Δεν θυμάστε τίποτα. Αντιθέτως, ξέρετε πολύ καλά ότι η μαμά σας φοβάται τη σκιά της και κάθε φορά που πέφτουν κεραυνοί και έχει καταιγίδα, αυτή κρύβεται κάτω από το τραπέζι και σβήνει την τηλεόραση για να μην πάθει ηλεκτροπληξία. Ζητάτε διευκρινήσεις.

Η μαμά σας πληροφορεί ότι το 1956, όταν ήταν μια μικρή παιδούλα που φοιτούσε στον κατηχητικό του χωριού της (στην γνωστή και αγαπημένη ΟΧΕΝ), μια μέρα, αντί για τα γνωστά χριστιανικά τραγούδια και παραβολές που λέγανε για να περάσει η ώρα, μοίρασαν φυλλάδια του αγώνα στην τάξη. Φούσκωσε το στήθος τους από περηφάνια και έκρυψαν το ένοχο μυστικό στις τσάντες τους.

(Όπως όταν είσαι σχολείο και πέφτει στα χέρια σου το πρώτο σου πορνοπεριοδικό και νομίζεις ότι τα είδες όλα.)

«Καλά», λες εσύ. «Επειδή μοίρασες φυλλάδια μια φορά, ένα απόγευμα του 1956, έγινες αγωνίστρια?»

Η μαμά σας κανονικά εδώ πρέπει να θιχτεί και να σας πει ότι όλες οι ενέργειες, όσο μικρές και να ήταν, κρίνονται ως σημαντικές. Όπως σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι μια από τις τύπισσες της παρέας της ΟΧΕΝ, παντρεύτηκε αργότερα ένα πρώην αγωνιστή (γραμμένο και σταμπαρισμένο και αντάρτη στα βουνά) και νυν δημόσιο υπάλληλο (τι, για πλάκα ξύλιασε νομίζετε πάνω στα βουνά??) που έχοντας ήδη γράψει τον εαυτό του, την προέτρεψε να δηλώσει όλες τις τες φίλες ως αγωνίστριες για να πάρουν όλοι ένσημα και δάφνες και να είναι ευτυχισμένοι. Η φιλενάδα θυμήθηκε και το όνομα της μαμάς και έτσι, 50 χρόνια μετά τον αγώνα, ένα ακόμα όνομα αγωνιστή προστέθηκε στον κατάλογο.

3. Εάν η μαμά σας είναι αγωνίστρια, τότε αυτόματα είσαστε απόγονος αγωνιστή και μπαίνετε στο επίλεκτο αυτό σώμα που ζει και δημιουργεί ανάμεσα μας.

Και σε καλή μεριά…

Ο Σύνδεσμος Απογόνων & Φίλων Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955 - 59 θα διοργανώσει εκδήλωση με θέμα "Το Έπος και το Μαρτύριο Εννέα Απαγχονισθέντων" στις 5 Δεκεμβρίου 2006. (σοβαρά)

Ανταποκρίσεις

O τυχερούλης ανταποκριτής/τουρίστας που στάλθηκε «στην παγωμένη Φινλανδία» για να καλύψει ένα ακόμα ναυάγιο προτάσεων σχετικά με τη μυστήρια περίπτωση της Κύπρου (ένα σκατό μέρος και δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές τους- μιλώ για αυτό το μυστήριο) παραλήρησε πολύ πρωτότυπα (ω Θεέ μου) το ψυχρό κλίμα της χώρας με τη διάθεση των παρευρισκομένων της συνάντησης. Κρύο το αγιάζι στα βουνά, παγωμένες και χιονισμένες οι κοιλάδες, όπως παγωμένα ήταν και τα πρόσωπα των διπλωματών όταν ανακοίνωσαν… ένα… ακόμα … ναυάγιο….

Η περίπτωση της Κύπρου θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί και Τρίγωνο των Βερμούδων με τόσα ναυάγια. Απορώ πως κανένας δεν το σκέφτηκε μέχρι σήμερα.

Η διάθεση των παρευρισκομένων βεβαίως άλλαξε άρδην όταν μετά τη συνάντηση οι Φιλανδοί παρέθεσαν γεύμα εργασία (οι μασέλες δούλεψαν υπερωρίες) αλλά αυτό δεν μεταδόθηκε από τον ανταποκριτή/τουρίστα διότι δεν μας ενδιαφέρει και βασικά ήθελε να μείνουμε με την εικόνα της παγωνιάς και του κρύου. Μετά ο ίδιος πήγε shopping διότι έχει και οικογένεια εδώ στην Κύπρο και κατιτίς έπρεπε να τους φέρει από την «παγωμένη Φινλανδία» για να μην μουρμουρούν. Κοντεύουν και Χριστούγεννα. Οι συνάδελφοι στο γραφείο ικανοποιούνται έστω και με σοκολατάκια από τα duty free.

Με αυτές τις γλαφυρές ανταποκρίσεις που λαμβάνουμε κάθε φορά που πρέπει να πάνε κάπου στην Ευρώπη για να καλύψουν νέο ναυάγιο συνομιλιών/προτάσεων κτλ, θα εισηγηθώ μερικές ωραίες τοποθεσίες που ταιριάζουν για παράλληλη περιγραφή του κλίματος:

Αυστρία-Salzburg: Το πράσινο χρώμα των λιβαδιών των Άλπειων αντικατοπτρίστηκε στα πρόσωπα των π.χ. Τούρκων διπλωματών που από το κακό τους αποχώρησαν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Ισπανία–Ibiza: Όπως και η θάλασσα, αλμυρή γεύση άφησε η συμβιβαστική πρόταση των κ.κ. ΧΨΩ για το καθεστώς που θα διέπει το οδόφραγμα της Δερύνειας κτλ. Οι παρευρισκόμενοι κήρυξαν ένα ακόμα ναυάγιο και πήγαν για μπάνιο στη θάλασσα.

Γερμανία–Βερολίνο: Όπως και οι Γερμανοί ομόλογοι του, ο Πρόεδρος μας εξέθεσε τις θέσεις της Κυβέρνησης με ανέκφραστο ύφος, αποφασιστικότητα, πείσμα και σοβαρότητα. Την αυστηρή ατμόσφαιρα της αίθουσας δεν τάραξαν οι αντιδράσεις των Τούρκων διπλωματών περί άνισης μεταχείρισης. Εδώ μπορεί να παίξει πάλι και το theme κρύου και παγωνιάς.

Βέλγιο–Βρυξέλλες: Στην καρδιά της Ευρώπης μαζεύτηκαν οι διπλωμάτες των δύο πλευρών για να απαντήσουν στη νέα (108η αλλά ποιος μετράει) πρόταση της Κομισιόν. Το μουντό κλίμα των 2 τελευταίων εβδομάδων συνεχίστηκε και στην αίθουσα συνεδριάσεως με τις δύο πλευρές να παραμένουν στις αρχικές τους θέσεις.

Πορτογαλία–Λισαβόνα: Εδώ αν δεν παίξει theme από το Euro 2004 και τον θρίαμβο της ελληνικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να μου φτύσεις. Ο θρίαμβος επαναλαμβάνεται για την Κυριακή πλευρά αφού έγιναν δεκτές οι θέσεις της από όλες τις πλευρές…. Ούτε με πόμπες.

Με απόφαση των ανταποκριτών/τουριστών, οι ερημικές και απομακρυσμένες τοποθεσίες τύπου …. παγωμένο Μπούργκενστοκ, θα κοπούν με το μαχαίρι. Δεν θα τους τραβολογάτε στη μέση του πουθενά για να ανακοινώσετε νέο ναυάγιο. Να το ανακοινώνετε σε πόλεις με ωραία εστιατόρια και καταστήματα, να βλέπει ο κόσμος από την τηλεόραση του να ξεχνιέται και οι ίδιοι να παιρνούν καλά και να σφάζονται στα κανάλια ποιος θα πάει να καλύψει το γεγονός.

Mission Impossible

Είπα να κάνω κάτι τρομερά παράτολμο και ριψοκίνδυνο…..



Μπήκα σε ZARA……




Και ήταν Σάββατο…..



Χόρτασε το μάτι μου δεκαπεντάχρονα. Το τι αθλητικό παπούτσι δε είδα να κυκλοφορεί, με έκανε να πιστεύω ότι τα δερμάτινα παπούτσια έχουν καταργηθεί και δεν το πήρα είδηση.

Επόμενο mission impossible…..




Nα πάω σε McDonalds’ Σάββατο βράδυ για έξοδο…..

Δρακου.Φ.Ε.Ν.

Αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα στη συζήτηση των προηγούμενων posts είναι…. ΠΟΙΟΝ ΕΙΠΕΣ “OLD” ΜΑΡΗ????

Εδώ και τώρα, εισηγούμαι τη δημιουργία μιας ομάδας που θα ονομάζεται «Δρακου.Φ.Ε.Ν.» (σαν υπόθετο ακούγεται) που σκοπό βεβαίως βεβαίως θα έχει τη «μείωση της Τεχνοκρατίας» διότι ως γνωστόν οι τεχνοκράτες ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Από τον Τρωικό πόλεμο, μέχρι και την 9η Ιουλίου εν Λευκωσία.

Δεκτοί θα είναι όλα τα άτομα άνω των 25 χρονών, διότι η γριά κότα έχει το ζουμί αγάπη μου, άσε που το sexual peak της η γυναίκα φτάνει μετά τα τριάντα της. Εγώ αγάπη μου το βλέπω το peak μου, εσύ ακόμα ούτε με κιάλια. Respect!

Η οργάνωση θα έχει «πολύ καλές προθέσεις και πολύ αγνά ιδεώδη» διότι εγώ το αποφάσισα και δεν θα κάτσω να σας εξηγήσω. Δεν θα έχουμε κανένα κόμμα πίσω μας, αλλά αν θέλει να τσοντάρει κανείς θα είναι ευπρόσδεκτος. Είναι λίγο ακριβά τα αυτοκόλλητα και τα μπλουζάκια, ξέρετε εσείς. «Θα εκφράζουμε αντιομοσπονδιακές ιδέες», όταν μάθουμε τι σημαίνει αυτό, «αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αναλωνόμαστε σε ρατσισμούς και μίση για τους τουρκοκυπρίους», διότι έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε στη ζωή μας όπως να πηγαίνουμε κομμωτήριο, ή να παρακολουθούμε το ματς από την τηλεόραση κάθε σαββατοκύριακο και να κάνουμε τους προπονητές από τον καναπέ μας. Εκτός και αν μας προκαλούν. Ή υπάρχουν. Ή αναπνέουν. Οh fuck it! Όποιος εκφράσει αντίθετη άποψη την έβαψε.

Η Δρακου.Φ.Ε.Ν. εκφράζει τους ανθρώπους «που είναι συνειδητοποιημένοι όσον αφορά τα εθνικά θέματα και έχουν υπεράνω όλων την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό». Αν δεν έχετε σταυρουδάκι, σας προμηθεύουμε εμείς. Εθνικά θέματα περιλαμβάνουν το καυτό ερώτημα: είναι καλύτερα να ψήνεις τη σούβλα με το μοτέρ ή να τη γυρίζεις με το χέρι??

Επίσης, «απαρασάλευτοι πρέπει να μείνουν οι δεσμοί μας με την Ελλάδα και να δημιουργηθούν οι συνθήκες για ισχυροποίηση των δεσμών αυτών» (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, να φτηνύνει και άλλο το εισιτήριο του αεροπλάνου για Αθήνα, κάθοδος Ελληνικού στρατού στην Κύπρο για να πιάνουν όλοι οι Κύπριοι στρατιώτες αναστολή θητείας, να υπάρχει μόνιμη κράτηση για Κύπριους στις ελληνικές πίστες, η λεωφόρος Ερμού να μετονομαστεί σε Μακαρίου, το Dream Show να κερδίζεται πάντοτε σικέ από Κύπριο κτλ.)

Η Δρακου.Φ.Ε.Ν. «αποσκοπεί στη σφυρηλάτηση των υπνωτισμένων συνειδήσεων ενός μεγάλου μέρους της νεολαίας» άνω των 25 (δεν έχω ιδέα πως θα το κάνουμε αυτό, ίσως τα αυτοκόλλητα που προανέφερα?), «στην υπενθύμιση σ’ αυτούς της Ορθόδοξης πίστης μας και της ελληνικής καταγωγής μας και γενικότερα στην αφομοίωση του Ελληνορθόδοξου στοιχείου». Διότι πάθαμε όλοι ένα άλφα Αλσχάιμερ και δεν ξέρουμε ποιος λέει μαλακίες και ποιος όχι. Και ποιου το αντάρτικο μας κατέληξε με σύνορα (νοητά) στην Κερύνεια.

Η Δρακου.Φ.Ε.Ν. «είναι αποφασισμένη να πατάξει οτιδήποτε ανθελληνικό, το οποίο θα διακυβεύει τις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου». Καθυστερήσεις στις πτήσεις για Αθήνα θα παταχθούν. Η Μύκονος θα προσαρτιστεί με την Κύπρο! Θα αγωνιστούμε για απευθείας πτήσεις προς όλα τα νησιά! Θα αγωνιστούμε για 50% έκπτωση για τους Κύπριους στο Attica. Και πάνω απ’ όλα, τη Δημοκρατία.

Δρακου.Φ.Ε.Ν. θα σημαίνει – Δρακούνια Φώτιση Εληνοκυπρίων Νεόπλουτων.

Και ύμνος μας θα είναι:

«Τα δρακουνόπουλα θα πάνε σινεμά…
να δούνε πράκτορα 007»

Αν δεν ξέρετε σε τι ρυθμό να τραγουδήσετε τον ύμνο, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε, μάλλον δεν ξέρετε το εν λόγω τραγούδι λόγω του νεαρού της ηλικίας σας. Περιμένετε λίγο και όταν μεγαλώσετε ίσως σας δεχτούμε στους κόλπους μας…

:-)

:-)

K.K.K. (3)

Οκ, τελευταίο μελό και τελειώνω με την ανάλυση του βρακιού μας. Έρχεται weekend και δεν μπορώ να νεκαλιούμαι για πάνω από 48 ώρες. Χαλάει η επιδερμίδα μου.

Λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, δεν μπορούσα να λάβω μέρος στη χθεσινή συζήτηση επί του θέματος ΚΚΚ(2). Δεν νιώθω ότι καταχράστηκε κανένας το χώρο του blog και δεν υπάρχει λόγος να απολογείστε. Αντίθετα, πιστεύω η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και ακριβώς έβαλα το post για να γράψουν αυτοί που ήξεραν κάτι παραπάνω και είχαν άποψη, διότι πολλές βλακείες ακούστηκαν από τις ειδήσεις και η πραγματική ιστορία ουδέποτε προβλήθηκε σωστά.

Στην κοινή γνώμη διοχετεύτηκε επιλεκτικά η πληροφορία ότι απαγόρευσαν στους μαθητές να φορούν το σταυρό τους, πράγμα που όπως φαίνεται από τη συζήτηση μας είναι μεγάλη ανακρίβεια.

Μιλώντας με φίλους που έχουν σήμερα παιδιά που είναι μαθητές στο σχολείο, επαληθεύτηκε εν μέρει ο ισχυρισμός της Michaela και αυτό πρέπει να το πω, αν και διαφωνώ μαζί της και με το concept «Έλληνες γαμάτε τζιαι ρέσσετε» που φαίνεται να θέλει να προωθήσει αυτή η μερίδα των γονιών. Μια μερίδα γονιών (και κατ’επέκταση μαθητών) όντως νιώθει ότι υπάρχει favorable treatment προς τους Τ/Κ μαθητές. Χαρακτηριστικά μου είπαν ότι κατά την γνώμη τους, αν το περιστατικό με το φτύσιμο γινόταν από Ε/Κ, θα τον τιμωρούσαν πολύ πιο αυστηρά. Σωστό ή λάθος δεν ξέρω, οφείλω να το αναφέρω.

Έμαθα επίσης και για το status των Τ/Κ στο σχολείο αναφορικά με fees και entrance στο σχολείο. Εδώ επαληθεύεται η Horaitissa. Ο λόγος που οι T/Κ δεν πληρώνουν, είναι διότι η Κυπριακή Κυβέρνηση δεν τους προσφέρει κανένα άλλο σχολείο (ως οφείλει) και ώσπου ένα τέτοιο σχολείο να δημιουργηθεί, το arrangement θα είναι αυτό. Είναι policy της Κυβέρνησης και όσοι διαφωνούν έχουν δικαίωμα να διαφωνούν αλλά πρόβλημα τους, άμα δεν τους αρέσει όπως είπαν αρκετοί, μπορούν να πάνε στα υπόλοιπα σχολεία που είναι available γι’ αυτούς.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Αγγλική Σχολή είναι διαφορετικό και ιδιόρρυθμο σχολείο. Ανέκαθεν ήταν, πολύ πριν το 2003 και την επιστροφή των Τ/Κ. Ακόμα και όταν δεν υπήρχε το θέμα Τ/Κ υπήρχαν διάφορα άλλα frictions για π.χ. τη διδασκαλία της θρησκείας, την ύπαρξη εικόνων στις τάξεις, τη συμμετοχή ή όχι μαθητών σε διαδηλώσεις, το dress code, τη δημιουργία δωματίου καπνιστών για τους μαθητές της εβδόμης τάξης κ.α. Το σχολείο ανέκαθεν ήταν έτσι, όποιος δεν το καταλαβαίνει, ή δεν το αντέχει ή διαφωνεί ή το βρίσκει λάθος, απλώς δεν επιβιώνει μέσα σε τέτοιο σχολείο και περιθωριοποιείται.

Νομίζετε είναι η πρώτη φορά που έρχονται εξωσχολικοί να δείρουν στην Αγγλική Σχολή? Απλώς παλιά έδερναν Ε/Κ. Τώρα έχει Τ/Κ που είναι πιο glamorous να δείρεις.

Δεν είναι εύκολο να φοιτάς σε σχολείο με αυτό το point of view, που προωθεί τη διαφορετικότητα, που ανέχεται (υποτίθεται) συμπεριφορά που αλλού θα ήταν απαράδεκτη. Η Κυβέρνηση αποφάσισε ότι θα προωθήσει τη συμμετοχή Τ/Κ στην εκπαίδευση μας. Ποιο σχολείο αλήθεια θα μπορούσε να δεχτεί Τ/Κ χωρίς να γίνει Ελ Αλαμέιν?? Μόνο η Αγγλική Σχολή είχε αυτή την υποδομή, άρα μόνο εκεί θα μπορούσαν να τοποθετηθούν Τ/Κ. End of story.

Είναι αλήθεια τόσο σημαντικό ποιος πληρώνει τα δίδακτρα τους?? Σας έπιασε ειλικρινά μεγάλη έγνοια για τους φορολογούμενους?? Πάρτε 2 Panadol.

Αν αγχώθηκαν μερικοί ότι «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» εκεί που τη συγυρίσαμε και τη φέραμε στα μέτρα μας, τότε δεν ξέρουν τι εστί Αγγλική Σχολή και κακώς έστειλαν εκεί τα παιδιά τους ή πήγαν οι ίδιοι.

Η νέα αστική τάξη της Κύπρου θέλει να στείλει τα παιδιά της στο ιδιωτικό σχολείο, το πιο γνωστό, κτλ κτλ... Έχουν και τα λεφτά να το κάνουν. Ως εδώ ωραία. Γιατί τότε τους ενοχλεί το attitude του σχολείου και προσπαθούν να επιβάλουν το δικό τους? Αν πιστεύουν ότι το σχολείο χάλασε, το επίπεδο έπεσε, ξεφτιλίστηκε, whatever, υπάρχουν τόσες άλλες alternative επιλογές. Και το Λύκειο Νεοκλέους ήταν τη δεκαετία του 60’ & 70’ κορυφή στα εμπορικά θέματα. Σταδιακά διαλύθηκε.

Και επειδή αν δεν το πω ο Passenger θα φάει το βρακί του από την αγωνία…..

E.S.L. and loving it!!!

K.K.K. (2)

Γυαλιά κοκάλινα (τεράστια, να καλύπτουν τα φρύδια), μαλλιά καστανά και ίσια λάχανο. Αγνοούν τι εστί ανταύγεια. Ριχτό φόρεμα, να σαρίζει το πάτωμα και….

«Ένα μύθο θα σας πώωωωω

που τον μάθαμε παιδιά…»

Fact νούμερο 1: Τα ιδιωτικά σχολεία παντού, γίνονται συχνά πυκνά αντικείμενο χλευασμού, σωβινισμού, έχθρας και στην κυπριακή, «αζούλας» (ζήλια, φθόνος). Είτε γιατί με τα δίδακτρα που επιβάλλουν αναπόφευκτα προωθούν τον ελιτισμό, είτε γιατί με τις εισαγωγικές εξετάσεις που επίσης επιβάλλουν για να δεχθούν μαθητές δεν μπορεί αντικειμενικά να μπει μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο συνδυασμός των δύο «σκοτώνει». O ελιτισμός γεννά φθόνο και μίσος.

Fact νούμερο 2: Ενώ στην Κύπρο υπάρχουν πολλά ιδιωτικά σχολεία, με παρόμοιο syllabus και τρόπο διδασκαλίας, το μόνο πάντα που ξεχωρίζει και θυμάται ο κόσμος όταν ακούει ιδιωτικό είναι η Αγγλική Σχολή. Η Αγγλική Σχολή για την Κύπρο, είναι το ultimate ιδιωτικό σχολείο. Η ρίζα του κακού. Το πιο ιδιωτικό από τα ιδιωτικά. Λύσσα κακιά.

Fact νούμερο 3: Ως ρίζα του ελιτισμού και λύσσα κακιά που είναι, η Αγγλική Σχολή ανέκαθεν υπήρξε θύμα φθόνου και λάσπης. Υπήρξε καμβάς για να γράφονται υβριστικά αισθήματα κάθε φορά που κάποιος την έβλεπε Αθανάσιος Διάκος ή σταυραετός του Μαχαιρά. «Ξυπνάτε ραγιάδες», «Αγγλόσποροι», «Η Κύπρος είναι ελληνική» και άλλα κλασσικά έπρεπε να καθαριστούν από τους τοίχους κάθε φορά που υπήρχε εθνική επέτειος. Διότι ως γνωστόν η Αγγλική Σχολή ευθύνεται για την Αγγλοκρατία και την Τουρκοκρατία και το κακό συναπάντημα.

Τα πράσινα κάγκελα που έδειχνε με τόση χαρά ο ρεπόρτερ στην τηλεόραση δεν ήταν κάγκελα σκλαβιάς ή μυστηρίου, αλλά μπήκαν τη δεκαετία του 90΄ σε κάποια φάση διότι έμπαιναν εξωσχολικοί για να κάνουν το σχολείο λαμπόγυαλο κάθε φορά που το «εθνικό συναίσθημα» πάθαινε στύση. Επίσης σε στιγμή στακίρ κεφιού, κάτι μαθητές της Σχολής έκαψαν το μισό σχολείο (άλλως βραχυκύκλωμα) αλλά αυτό είναι άσχετο με το σημερινό παραλήρημα.

Αγαπημένες επιτυχίες του πενταγράμμου:

«Στην Αγγλική Σχολή μιλάνε μόνο αγγλικά!!» Ουαί και άλιμονο!!! Ορίστε τα αποικιοκρατικά κατάλοιπαααα!!!
«Στην Αγγλική Σχολή δεν προσεύχονται!!» Ιιιιιιιιιιι!!!!! Φρίκη και πανικός που τους αλλαξοπίστησαν οι αλλόθρησκοι!!!!
«Στην Αγγλική Σχολή δεν έχουν 32 εικόνες της Παναγίας σε κάθε τάξη!!!» Φτου-φτου κακό μάτι μην μας πιάσει!! Γρήγορα όλοι έφοδο να τους δείξουμε το δρόμο τον σωστό!!!
«Στην Αγγλική Σχολή δεν δέρνουν διότι όλοι οι γονείς των παιδιών είναι υπουργοί και γιατροί και δικηγόροι και τα κακομαθημένα αλωνίζουν!!!» Ααα!!! Τώρα εξηγούνται όλα!!! Η γιάφκα του κατεστημένου είναι!! Εμείς, τα παιδιά του λαού, η τιμημένη εργατιά θα τους δείξουμεεεε!!!

Για να συμπληρωθεί το εφέ, το blog εισηγείται όταν τραβάτε τα μαλλιά και τα βυζιά σας να φοράτε παραδοσιακή στολή τύπου Αμαλίας και να μαζέψετε τα μαλλιά σας (κοτσίδες απαραίτητες) σε τσεμπέρι όπως τον Πέτρο Φιλιππίδη στη «Μαρία Πενταγιώτισσα».

Άλλα αγαπημένα urban myths:

- Παίζουν τένις και hokey άρα είναι φλώροι.
- Πάνε στρατό αλλά έχουν όλοι ΑΥΤΟΜΑΤΑ μέσο.
- Πάνε διαδήλωση αλλά στην πραγματικότητα είναι φλώροι και βούτυροι, ήρθαν για πλάκα, δεν το εννοούν όπως εμάς, τα παλικάρια του Κολοκοτρώνη.
- Λαμβάνουν κάθε χρόνο μέρος στο θεατρικό διαγωνισμό των σχολίων (που οργανώνεται από το Υπουργείο Παιδείας) με π.χ. αρχαία τραγωδία αλλά τι ξέρουν αυτοί από το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο? Των δημοσίων σχολείων η τραγωδία φυσικά είναι πάντοτε καλύτερη.
- Το επίπεδο των ελληνικών και των αρχαίων τους είναι σκατά. Αφού είπαμε, μόνο αγγλικά ξέρουν.

Αχχχ…. Ξαλαφρώσατε λίγο? Να συνεχίσω.

Αυτά λέγονταν από πολύ παλιά, πολύ πριν μπουν οι Τ/Κ στη ζωή μας. Είναι δυνατόν να μην συνέβαινε κάτι τώρα που ήρθαν και αυτοί? Άρα έχουμε και λέμε και προσθέτουμε:

- μπήκαν στη σχολή με ευνοϊκότερους όρους (άδικο!!άδικο!!)
- δεν πληρώνουν δίδακτρα (χαραμοφάηδες)
- ή ακόμα χειρότερα- δουλεύουν οι άλλοι (αγαπημένο κλισέ) για να φοιτούν αυτοί.
- και στερούν στον Κούλλη από τη Πάνω Λακατάμια την ευκαιρία να φοιτήσει και αυτός στην παρέα των ιδιωτικών.
- και φτύνουν δεξιά και αριστερά ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!!

(Αστεία αστεία, όταν ήμουν σχολείο θυμάμαι ένα τύπο που είχε κλέψει ένα ολόκληρο κρανίο από οστεοφυλάκιο νεκροταφείου και το είχε μέσα στο υπνοδωμάτιο του, πάνω στο ηχείο του στέρεο συγκεκριμένα και το διαφήμιζε κιόλας και κανένας δεν φιλοτιμήθηκε να διερωτηθεί αν προσέβαλλε με οποιοδήποτε τρόπο κανένα…. Μυστήρια πράγματα… φωνάξετε τον Dan Brown…. ) – όχι, ο τύπος δεν φοιτούσε στην Αγγλική Σχολή. Ήταν Ε/Κ. Και επίσης έφηβος στα ντουζένια του.


εδώ είναι η ιστοσελίδα του σχολείου.

Κ.Κ.Κ.

Είδες γιατί δεν πρέπει να παρακολουθείς τις ειδήσεις το βράδυ? Είδες γιατί δεν πρέπει να παρακολουθείς τις ειδήσεις ΚΑΘΟΛΟΥ??

Και εκεί που έβλεπαν ειδήσεις (βασικά ήθελαν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα μετά τις ειδήσεις και έκαναν υπομονή) της μιας της στάθηκε η πίτσα. Του άλλου του έμεινε μετέωρο το σουβλάκι. Της άλλης έσταξε η σάλτσα πάνω στο τρικούδι της από τον αποτροπιασμό. Μια άλλη ξέχασε να ισιώσει τα μαλλιά της. Όλοι καταδίκασαν με βδελυγμία.

Σιγά μην τους έφυγε και καμιά παρανυχίδα.

Πάντως οφείλω να παρατηρήσω ότι πήρε μόνο 3 χρόνια στους κυρίους Zorro να ανακαλύψουν τους Τουρκοκύπριους στην Αγγλική Σχολή. Πράγμα λογικό, διότι η Αγγλική Σχολή είναι καλά κρυμμένη μέσα στους δαιδαλώδεις δρόμους και τα στενοσόκακα της Dhaka και της αγοράς του Αλ Χαλίλι και δύσκολα εντοπίζεται. Με τόσο καλό προσανατολισμό είμαστε σίγουροι ότι όταν τα παλικάρια αυτά πάνε με το καλό στρατό, θα γραφτούν όλοι τα ΛΟΚ και στα ΟΥΚ για να τύχουν σκληρής εκπαίδευσης ώστε να βρουν eventually το δρόμο και να ελευθερώσουν… το Λυθροδόντα.

….Μην ξεχάσετε τα σταυρουδάκια σας….

Την πιο καλή παράσταση νομίζω έδωσε ο θηλυκός Χατζηνικολάου της Κύπρου που υστερικά ανέκρινε μαθητές/καθηγητές και γονείς:

«ΣΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΑΣ????
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΑΣ???
ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΚΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΣΑΣ???»

Χωρίς βέβαια να περιμένει απάντηση (όλοι προσπαθούσαν να της πουν όχι αλλά αυτή η απάντηση δεν θα αύξανε τη θεαματικότητα), έκοψε έραψε και βρήκε το πρόβλημα. «Μας καταπιέζουν τη πίστη! τα σύμβολα μας! τα ιερά μας!!!»


ΥΓ: Αυτή η υπόθεση έχει και μια παράμετρο που λόγω του ότι δεν έχω σχέση με το σχολείο, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Επειδή εμπιστεύομαι τους bloggers περισσότερο από τους δημοσιογράφους, ελπίζω εκείνοι που ξέρουν να μας πουν τι ακριβώς συμβαίνει. Επιφυλάσσομαι.

Πάμε shopping?

«ΕΥΚΑΙΡΙΑ, λόγω διάλυσης η εκκλησία Αγίας Θέκλας πουλάει 2 κολυμπήθρες Σιλωάμ, 7 εξαπτέρυγα, 500 κιλά κερί, ολόχρυσο σερβίτσιο Ιερού ( δισκοπότηρα κ.λ.π . ) και έναν πολυέλαιο.»

… ένα ολόχρυσο σερβίτσιο Ιερού είναι γεγονός ότι δεν βρήκα να αγοράσω από το Costa Boda όταν έψαχνα…


«ΚΟΥΚΛΑ φουσκωτή, τριών οπών, μπαταρίας και ρεύματος, ψάχνει για αληθινό άντρα να την φουσκώσει. Τρόμπα ποδηλάτου.»

.... τύλιξε μας 2-3 να ανοίξουμε χαρέμι….

Μου ανάβεις τα λαμπάκια μου..

Προχθές το βράδυ οδηγούσα στον circular δρόμο της Λευκωσίας (το M25 μας, άλλως στη λεωφόρο Τροόδους –ναι, για αστείο το είπα-). Σε κάποια φάση αντιλήφθηκα και πάλι τη technicolor σημαία που αναβοσβήνει πάνω στον Πενταδάκτυλο. «Νωρίς άναψαν τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια», σκέφτηκα αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι η συγκεκριμένη φωταψία είναι καλοκαιρινό φρούτο, το είχα δει και από το αεροπλάνο.

Νομίζω το συγκεκριμένο φαινόμενο αντικειμενικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όσο pacifist και να είσαι, δεν μπορείς παρά να ομολογήσεις ότι είναι μια σκέτη μαλακία ολκής που κανένα σκοπό δεν εξυπηρετεί, αντίθετα προσθέτει στο οπλοστάσιο των ούτω καλούμενων θερμόαιμων πατριωτών.

Αν είχαμε και εμείς ένα αντίστοιχο βουνό πρόχειρο, θα προβαίναμε άραγε και εμείς σε μια τέτοια γελοιότητα? Πιστεύω πως ναι, ειδικά τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή ένα «Ο Μακάριος ζει» δεν θα το αποφεύγαμε. Εδώ το γράψαμε σε βουνοπλαγιά έξω από την Κακοπετριά που κανένας δεν το βλέπει, σε μια τέτοια περίοπτη θέση θα κωλώναμε?

Περαιτέρω, αποκλείεται να μην γράφαμε και εμείς ένα «τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια» για να τους μπούμε στο μάτι και να «διατρανώσουμε τον πόθο της επιστροφής». Ενδεχομένως τέτοιες ενέργειες να χρηματοδοτούσε ακόμα και η εκκλησία. Τα πετραδάκια θα τα έβαφαν άσπρα πρόσκοποι ή στρατιώτες και θα στήναμε τσουπ! και ένα μνημείο στους αγωνιστές (από εκείνα τα απαράδεκτα τα μπρούντζινα που δείχνουν ένα άνδρα με παντελόνι μέσα στις μπότες και τρικό (με φερμουάρ μπροστά) του στρατού με προστατευτικά καλύμματα στους αγκώνες (ππάτσιες) να δείχνει κάπου αόριστα. Από εκείνα που επί κυβέρνησης Κληρίδη φύτρωσαν διάσπαρτα στα ορεινά χωρία μας, ξέρετε εσείς).

Ποιοι είναι άραγε οι γλύπτες που αναλαμβάνουν τέτοια commissions?? Τους φαντάζομαι να λένε στους φίλους τους, «Άσε ρε συ, έχω πολλή δουλειά, μου παράγγειλαν ένα Γρηγόρη Αυξεντίου και 2 Γρίβες και δεν ξέρω πως θα προλάβω…» Ξεφεύγω όμως από το θέμα. Δεν έχουμε βουνό, άρα δεν τίθεται θέμα τι θα κάναμε εάν και εφόσον.

Συνεχίζοντας να οδηγώ στον περιφερειακό δρόμο, σκέφτηκα όμως ότι βουνό μπορεί να μην έχουμε, αλλά άμα δεις τη Λευκωσία από τον Πενταδάκτυλο είναι η ίδια μια τεράστια technicolor φωταγώγηση που ειδικά μετά την εισβολή έχει εξαπλωθεί προς όλες τις available κατευθύνσεις, διαφημίζοντας 24/7 στους άλλους απέναντι πόσο χεσμένους πραγματικά τους έχουμε. Πιο μίζερο πράγμα από το να βλέπεις τον άλλον να προχωρά με τη ζωή του, να αυξάνεται και να πληθύνεται και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα δεν έχει. Ανάψανε τα φωτάκια μιας σημαίας. Εμείς φωταγωγήσαμε όλο τον ελεύθερο κάμπο της Μεσαορίας.

Και δεν είμαστε εμείς που συνωστιζόμαστε κάθε εβδομάδα στις υπεραγορές Ορφανίδη και Αλφαμέγα και Super Home Center και Marks & Spencer (για να αναφέρω μόνο μερικά) για να αγοράσουμε κωλόχαρτο και απορρυπαντικά. Αφού εκεί είναι όλα τέλεια, η ποιότητα της ζωής ανεβαίνει, βγάζουν κυπριακά (δηλαδή ευρωπαϊκά) διαβατήρια κτλ. τότε γιατί μπαίνουν στον κόπο να έρθουν?

Μήπως τότε φώτισαν τη σημαία για να μην χάνουν το προσανατολισμό τους στην επιστροφή από το shopping spree τους??

Και μην αγχώνεστε για αυτούς από εμάς που πάνε να στοιχηματίσουν στα καζίνα. Και στα καζίνα να μην μπορούσαν να πάνε, πάλι θα έτρωγαν τα λεφτά τους σε εγχώρια κουμαρτζίδικα, στον ιππόδρομο και στα μπούκικα. Θέλουμε ξαφνικά να «προστατεύσουμε» τους κουμαρτζίδες μας??

Τελειώνοντας έχω να πω αυτό. Τη technicolor σημαία, άλλοι τη βλέπουν και ζορίζονται, άλλοι τη βλέπουν και … αλλάζουν CD στο κασετόφωνο και θυμούνται τη λαϊκή ρήση -όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια- στην περίπτωση μας, τα κάνει λαμπάκια.

Beverly Hills

Αν ποτέ ανακαλύψω πως γίνεται το dubbing στα έργα, θα ξηλώσω τη δορυφορική και θα παίζω μόνη μου!!!!!

Ο Brandon σε στιγμή ερωτικής εξομολόγησης...

Όλοι αμέσως να αφιερώσουν μια σπονδή στους εμπνευστές του!!

Fame!

Pilates τζιαι μαλακίες. Εμπρός στο δρόμο που μας δίδαξαν ο Bruno και ο Λίροη!!!

Με νεύρο και πάθος. Μια ιδρωμένη μασχάλη την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα!!!

Another sunny day in Suburbia

Με μουσική υπόκρουση «Smells like teen spirit»…

“Load up on guns and bring your friends”
Η κάθε οικογένεια έχει το δικό της code of conduct. Η συμπεριφορά της κάθε οικογένειας είναι σαν μια χωρογραφία που με τα χρόνια τελειοποιείται σε σημείο που τα μέλη της εκτελούν τις κινήσεις τους χωρίς να σκέφτονται.

«It's fun to lose and to pretend»
Σφάζεσαι με τη μάνα σου, αλλά 2 ώρες αργότερα με κάθε φυσικότητα ρωτάς τι θα φάτε. Ξέρεις πώς να μιλήσεις και ποιου να μιλήσεις για να κάνεις τη δουλειά σου. Η οικογένεια είναι in essence η μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κλισέ μεν, αλλά τα κλισέ δημιουργούνται ακριβώς διότι επαναλαμβάνονται.

«She's over bored and self assured»
Με τους φίλους, αντίθετα δεν χρειάζεται να μάθεις καμία χορογραφία. Διότι ενώ τους φίλους τους διαλέγεις, οι συγγενείς είναι λαχείο. Αν οι φίλοι έχουν χορογραφία που δεν σου αρέσει, απλώς δεν τους κάνεις παρέα.

«Oh no, I know a dirty word»
Το γεγονός ότι με την οικογένεια σου έχετε τα ίδια γονίδια, βοηθά στο να αφομοιωθείς και εσύ μέσα στο χορό και να λάβεις τη θέση σου. Όπως και με την αναπνοή που είναι reflex action, δεν σκέφτεσαι την συμπεριφορά σου απέναντι στην οικογένεια σου σαν προσπάθεια που θα καταβάλεις.

«Hello, hello, hello, how low?»
Μετά παντρεύεσαι. Και εκεί που τελειοποίησες το χορό στη δική σου οικογένεια, προστίθεται ακόμα μια οικογένεια που καλείσαι να βρεις το κουμπί της.

«I'm worse at what I do best»
Ουαί και αλίμονο αν δεν καταφέρεις να μάθεις και τη δική τους χορογραφία. Καταδικάζεις τη ζωή σου σε αιώνια πάλη να επιβληθείς σε κάτι που δεν εξαρτάται από σένα.

«And for this gift I feel blessed»
Η οικογένεια του άντρα σου, ή η δική σου, δεν θα αλλάξει τη χορογραφία της επειδή προστέθηκε ακόμα ένα άτομο. Assimilate or die. Μην τα θέλεις και όλα δικά σου.

«Our little group has always been

And always will until the end»

Και η ζωή μας δεν είναι σήριαλ να ζούμε αποξενωμένοι και αποκομμένοι από όλους και όλα επειδή έτσι γουστάρουμε. Γιατί άλλωστε ξεκίνησες να κάνεις οικογένεια? Για να κάνεις sex σε τακτά διαστήματα και να έχεις παρέα να πηγαίνεις διακοπές? Οικογένεια είναι και ένα είδος αγέλης.

«Hello, hello, hello, how low?»
Δεν μιλάμε για σκηνές τρόμου και έντασης. Μιλάμε για φάσεις, «άλλα μου είπε και άλλα κατάλαβα», για φάσεις που η οικογένεια χορεύει, και εσύ που δεν το κατάλαβες παρεξηγήθηκες (είπαμε, άλλος άγνωστος χορός)

«And I forget just why I taste»
Αν δεν είσαι ορφανός (ο μικρός Oliver Twist χωρίς οικογένεια στο Λονδίνο του 18ου αιώνα, αρχές 19ου), δεν μπορείς να ζήσεις μέσα σε vacuum παντελής έλλειψης συγγενών. Τουλάχιστον στην Κύπρο. Μπορεί ακόμα, και να μην θέλεις.

«Oh yeah, I guess it makes me smile

I found it hard, it was hard to find»

Εκτός αν ζεις στο εξωτερικό και παίζει θέμα αντικειμενικής αδυναμίας συνεύρεσης.

«Oh well, whatever, never mind»
Στην περίπτωση μας δεν παίζει θέμα αντικειμενικής αδυναμίας συνεύρεσης. Παίζει θέμα υποκειμενικής αδυναμίας εκμάθησης ξένων χορών.

«hello, hello, hello, how low?

With the lights out it's less dangerous

Here we are now, entertain us

I feel stupid and contagious

Here we are now, entertain us

A mulatto

An albino

A mosquito

My Libido

Yay, a denial»

Τα Χριστούγεννα φέτος προβλέπονται πολύ θερμά…

Honeymoon

Honeymoon, άλλως «η περίοδος του μελιού», άλλως «τρέχουν τα μέλια».

Θυμάστε πως είναι να βγαίνεις πρώτο ραντεβού με κάποιον που ακόμα δεν ξέρεις καλά-καλά? Θυμάστε πως είναι να αγχώνεσαι να κάνεις καλή εντύπωση και καταβάλλεις extra προσπάθεια να συμπεριφέρεσαι σαν normal άτομο (όχι πως δεν είσαι αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά.)

Η ΦΣ γνώρισε κάποιον. Άντρα (διευκρίνιση). Και είπε να βγει μαζί του πρώτο ραντεβού. Με πήρε τηλέφωνο μέσα στον πανικό διότι δεν είχε ρούχα να βάλει (διαχρονικό πρόβλημα). Βρεθήκαμε για να συνεδριάσουμε το ενδεδειγμένο course of action.

Σε ένα πρώτο ραντεβού που σε ενδιαφέρει:
- Φυσικά θέλεις να είσαι ο εαυτός σου.
- Φυσικά πιστεύεις ότι δεν πρέπει να προσποιείσαι.
- Φυσικά πιστεύεις ότι ο άλλος θα σε ερωτευτεί για τη τσαχπινιά και την εξυπνάδα σου (αυτό το κάτι που παίζει στο μάτι σου και δεν είναι σκόνη ή βλεφαρίδα).
- Φυσικά ξέρεις ότι οποιεσδήποτε τακτικές εντυπωσιασμού ουδέποτε λειτουργούν θετικά.
Αλλά καλού κακού σκέφτεσαι πώς να παρουσιαστείς πιο ενδιαφέρουσα, πιο όμορφη και πιο έξυπνη απ΄ ότι πραγματικά είσαι, just in case. Υπάρχει πάντα και το δεύτερο ραντεβού για να προσγειώσεις κάποιον.

Άρα έχουμε και λέμε:

«Θα είσαι μετρημένη.»
«Θα είμαι.»
«Θα είσαι σοβαρή αλλά όχι πολύ σοβαρή, θα λες και κάνα αστείο που και που να μην σε περάσει για καμιά uptight bitch.»
«Θα λέω.»
«Θα δείχνεις ενδιαφέρον για ότι μαλακία αμολήσει και θα χαμογελάς με την ειλικρίνεια ζωγραφισμένη στα μάτια σου, εκτός αν σου πει ότι είναι οπαδός των Νέο-Ναζί. Σε μια τέτοια περίπτωση να του φέρεις το τασάκι στο κεφάλι.»
«Θα του το φέρω»
«Θα δείξεις ενδιαφέρον ειδικά για τη δουλειά του, αλλά όχι σε σημείο να νομίσει ότι τον θέλεις για τον μισθό που παράγει. Να θυμάσαι, βαθιά μέσα σου είσαι ένας μποέμ χαρακτήρας και δεν σε ενδιαφέρουν τα λεφτά.»
«Είμαι, είμαι.»
«Να μιλήσεις και για τη δική σου δουλειά αλλά λίγα πράγματα, μην τον ξεπεράσεις σε achievements, μπορεί να τον πιάσει κόμπλεξ κατωτερότητας.»
«Όχι στο κόμπλεξ κατωτερότητας!»
«Επίσης να δείχνεις ότι έχεις αυτοπεποίθηση και νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου. Δεν σε ενδιαφέρει που δεν έχεις διαστάσεις μοντέλου.»
«Δεν με ενδιαφέρει.»
«Διότι είναι ο εσωτερικός σου κόσμος που μετρά.»
«Μετρά!!!»

Η ΦΣ ανακεφαλαιώνει:
«Θα είμαι μετρημένη, θα λέω αστεία, θα του φέρω το τασάκι στο κεφάλι, θα είμαι μποέμ, θα πω όχι στο κόμπλεξ κατωτερότητας, δεν θα γίνω εγώ μοντέλο, και θα μετρήσω τον εσωτερικό μου κόσμο…??»

«Και που’σαι. Μην διανοηθείς να κάνεις sex στο πρώτο ραντεβού. Δεν δείχνει πολλή σοβαρότητα.»
«Δεν είχα σκοπό, σου είπα, είναι σοβαρή περίπτωση. Θα τελειοποιηθώ στην τεχνική tandra.»
«Καλά, για να μην μπεις όμως στον πειρασμό, δεν θα ασχοληθείς με το μπικίνι σου. Κατάλαβες???»

Η ΦΣ ζώνεται τα άρματα της (φοράει φόρεμα εφαρμοστό, αλλά όχι πολύ εφαρμοστό, μόνο στα στρατηγικά σημεία για να δουλέψει και λίγο η φαντασία), φοράει την περικεφαλαία της (πάει κομμωτήριο και φτιάχνει μαλλιά/ νύχια/ φρύδια/ χέρια κτλ), ανεβαίνει πάνω στο άρμα της (πλένει το αυτοκίνητο της στο πλυντήριο αυτοκινήτων που καθαρίζει και τους δύσκολους λεκέδες) και πάει καλπάζοντας στη μάχη.

Αέραααα!!!

Κάνει τρεις μέρες να φανεί (δύσκολη η ζωή στα βουνά με το αντάρτικο). Την τέταρτη μέρα με παίρνει τηλέφωνο και αρχίζει να στάζει το μέλι:

«Ναι… ωραία περάσαμε… βγήκαμε και προχτές…. και χθες…. θα βγούμε και σήμερα…. μου έστειλε λουλούδια… και ανταλλάξαμε sms…. και μιλούμε στο τηλέφωνο από τις 7:30 το πρωί πριν πάμε δουλειά…. και πριν κοιμηθούμε το βράδυ… αχχχ»

Για να μιλάς σε κάποιον από τις 7:30 το πρωί στο άσχετο, χωρίς να ζεις με αυτόν και όχι για δουλειά, πάει να πει παίζει γκομενικό. Η ΦΣ μπήκε σε άλλο επίπεδο. Στο επίπεδο που κάθεσαι πηγμένη μέσα στην κίνηση, αλλά δεν σε ενδιαφέρει. Που χάνεις τη σειρά σου και χαμογελάς και από πάνω. Που στάζεις μέλι.

Σπάνια στιγμή. Να την δοκιμάζετε που και που. Κάνει καλό και στα αρθριτικά.

Timeout

Πάρτε χαρτί και μολύβι και σημειώστε το πρόγραμμα της ημέρας:

(από τον «Πολίτη», σε παρένθεση δικά μου)

«Στις 7 το βράδυ το ΑΚΕΛ πραγματοποιεί στο Οδόφραγμα του Ορφέα αντικατοχική εκδήλωση καταδίκης τους ψευδοκράτους με ομιλητή τον ΓΓ του κόμματος και Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Χριστόφια. Μισή ώρα αργότερα (προλαβαίνετε αν βιαστείτε), το ΚΣ ΕΔΕΚ διοργανώνει εκδήλωση καταδίκης του ψευδοκράτους και μνήμης του Πολυτεχνείου με ομιλίες από τον Πρόεδρο του ΚΣ ΕΔΕΚ Γιαννάκη Ομήρου και τον Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Χρήστο Παπουτσή στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία. Εξάλλου, στο Λονδίνο (για τους φοιτηταί μας) πραγματοποιείται το βράδυ, έξω από την τουρκική πρεσβεία στο κεντρικό Λονδίνο, πικετοφορία διαμαρτυρίας κατά της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους.» (βάλτε τρικούδια διότι κάνει ψύχρα)


Το ΡΙΚ1 αντιθέτως προτείνει:

Η ώρα 19.05 το τηλεπαιχνίδι «Ναι ή ου», ένα πρωτότυπο, συναρπαστικό και ταυτόχρονα ψυχαγωγικό τηλεπαιχνίδι γνώσεων. με παρουσιαστή τον Πέτρο Φιλιππίδη. Αργότερα στις 21.10, μπορείτε να δείτε το «Σκιές στην Αυγή», μια πανοραμική ιστορία της ορεινής Κύπρου. Ένα μυστηριώδες ατμοσφαιρικό δράμα, διάσπαρτο με πολυδιάστατους, ιδιόμορφους χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν την πολιτική, οικονομική και προσωπική αβεβαιότητα λίγο πριν την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.

Ένα μεθυστικό παραμύθι γοτθικής γοητείας που παρασύρει την πλοκή στα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. (….no comments….)

Η ιστορία εστιάζεται σε ένα φόνο που επανέρχεται στις ζωές των ηρώων μετά από χρόνια. «Η ακρότητα του εγκλήματος, δημιουργεί έχθρες, συμμαχίες και έρωτες.»

(αντέγραψα από την ιστοσελίδα του ΡΙΚ)…. Ορκίζομαι….

Σε περίπτωση που διερωτάστε τι περιλάμβανε το πρωινό πρόγραμμα (εκτός από καφέ και δουλειά), να σας πληροφορήσω ότι οι φοιτηταί και μαθηταί συναντήθηκαν και διεξήγαγαν πορεία προς το .... στάδιο "Ελευθερία" όπου άκουσαν ομιλίες και ακολούθως μουσικό πρόγραμμα από το "σχήμα του Γιώργου Νταλάρα"....

... "κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες, φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες.." (ω μπαρδόν.. παραφέρθηκα)

Και τώρα όλοι μαζί ας βροντοφωνάξουμε:

Έξω οι Τουρκοι από .... τη Μακεδονίτισσα??

Εκκλησιαστικά θέματα

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, έλαβε όλα τα αυτοκρατορικά προνόμια που έχει η εκκλησία της Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου και τα οποία κέρδισε με το σπαθί της, κάνοντας ανασκαφές στα άγια χώματα της και ανακαλύπτοντας θαμμένα ευαγγέλια και ευαγγελιστές. Οι πιστοί παρακαλούνται να μην σκάβουν άλλο διότι όλα τα ιερά κειμήλια βρέθηκαν και είναι καλά. Τα προνόμια αυτά, προήλθαν βέβαια από μια αυτοκρατορία που έσβησε πριν 500 χρόνια και δεν υπάρχει πια (όπως και η Νέα Ιουστινιανή και σε λίγο ίσως και η πάσα Κύπρος), αλλά τα νέα αργούν να έρθουν σε αυτό το νησί. Όπως και τα καινούργια επεισόδια της σειράς «Στο Παρά Πέντε» που τα βλέπουμε με μια εβδομάδα καθυστέρηση που ουδέποτε κατάλαβα το λόγο.

Λοιπόν, ο νέος Αρχιεπίσκοπος προέβη σε δηλώσεις και συγκεκριμένα είπε ότι δεν θα αναμιχθεί με την πολιτική (μεγάλη η χάρη του). Η εκκλησία, λέει, θέλει να έχει λόγο μόνο στην Παιδεία και το Κυπριακό (φαντάσου τι θα έλεγε αν αποφάσιζε να αναμιχθεί με την πολιτική). Δικαιολόγησε τη στάση αυτή ιστορικά θυμίζοντας μας αδιάσειστα ιστορικά γεγονότα όπως το κρυφό σχολειό και τη γοργόνα, όχι του Walt Disney αλλά την άλλη, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου. Ευτυχώς που καίρια θέματα για την πολιτεία, όπως είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και η επιβίωση της χελώνας Καρέτα-Καρέτα θα μείνουν μακριά από τα εξεταστικά βλέμματα της εκκλησίας.

Μπορούμε να μείνουμε ήσυχοι, ότι τα παιδάκια μας θα συνεχίσουν να τελειώνουν το σχολείο νομιζόμενα ότι για τα πάντα φταίνε οι Τούρκοι, εκτός βέβαια την 28η Οκτωβρίου που εκεί φταίνε οι Ιταλοί.

Ο Αρχιεπίσκοπος ξέχασε να μας πει ότι η εκκλησία καθορίζει και ένα άλλο σημαντικό θέμα της ζωής μας. Το διαζύγιο. Και εξηγώ:

Για να χωρίσεις (είτε στην εκκλησία, είτε στην πολιτεία) πρέπει να επικαλεστείς ένα από τους 12 λόγους διαζυγίου που υπάρχουν. Οι 10 από αυτούς προέρχονται από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας (does it ring a bell?), οι άλλοι 2 προστέθηκαν μεταγενέστερα από την πολιτεία και δεν αναγνωρίζονται από την εκκλησία (λογικό: περιμένουν οδηγίες από τον μαρμαρένιο αυτοκράτορα). Οι 12 λόγοι διαζυγίου είναι οι ακόλουθοι:

1. Μοιχεία (με οτιδήποτε αλλοδαπό ή εγχώριο)

2. Ανήθικος ή ατιμωτική ή άλλη επαναλαμβανόμενη ασύγγνωστη διαγωγή επιφέρουσα δεινή κατάπτωση της σχέσης καθιστώσα στον αιτητή τη σχέση αφόρητη (όλο αυτό με απλά λόγια: αει σιχτίρ πια δεν αντέχω τις ιδιοτροπίες σου!!!)

3. Επιβολή κατά της ζωής π. χ. σωματική κακοποίηση. (Στέλλα κρατάω μαχαίρι. Σε περίπτωση που πήγες και παντρεύτηκες τον δολοφόνο με Το Μαχαίρι –νάϊ, νάϊ, νάϊ, να- δικό σας!!!).

4. Φρενοβλάβεια επί τριετία καθιστώσα τη συμβίωση αφόρητη. (το «τριετία» άμα το σκεφτείς είναι ενδιαφέρον. Δηλαδή στα 2 χρόνια είναι εντάξει, στα 3 υπάρχει πρόβλημα?)

5. Τελεσίδικη καταδίκη σε φυλάκιση πέραν των 7 ετών (διότι δεν είσαι αναγκασμένη να παραμένεις παντρεμένη με τον Αλ Καπόνε. Άσε που 7 χρόνια χωρίς κου-κου είναι πολλά.)

6. Αφάνεια (να εξαφανιστείς. Σε στυλ «πετάχτηκε για τσιγάρα και δεν επέστρεψε». Μου έτυχε σε προηγούμενη σχέση. Σε μια πιο τραγική νότα, έτυχε και σε γυναίκες με αγνοούμενους συζύγους)

7. Ανικανότητα που υφίσταται κατά τη σύναψη του γάμου και παρατείνεται για 6 μήνες και κατά την έγερση της αγωγής (θα ήθελα πολύ να μάθω αν επικαλέστηκε ποτέ κανείς αυτό το λόγο και πως το ελέγχουν. Μήπως τώρα με το Viagra θα καταργηθεί?)

8. Αδικαιολόγητη επί δύο χρόνια εγκατάλειψη. Μακρά χρονικά διαστήματα απουσίας που αθροιστικώς υπερβαίνουν την διετία. Πρέπει να απευθυνθεί πρόσκληση για επάνοδο. (Προσφέρεται για συζύγους ναυτικών. Εκεί στο bay of Biscuit ενδεχομένως να σου επιδοθεί αίτηση διαζυγίου. Μετά εσύ γίνεσαι ο δολοφόνος με Το Μαχαίρι του νούμερο 3 πιο πάνω.)

9. Αλλαγή θρησκείας ή δόγματος ή ενάσκηση ηθικής βίας ή προσπάθεια για προσηλυτισμό σε αίρεση. (σε περίπτωση που παντρευτήκατε Ιεχωβά. Η απόδειξη ότι οι λόγοι διαζυγίου προέρχονται από τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας)

10. Επίμονος παρεμπόδιση τεκνογονίας παρά την αντίθετη επιθυμία του άλλου συζύγου. (διότι πρέπει να αυξάνεσθε και να πληθύνεστε τέκνα μου και μαλακίες όπως τα προφυλακτικά και τα χάπια είναι όργανα του διαβόλου και πρέπει να αποφεύγονται. Γενικά το «όργανο» πρέπει να αποφεύγεται αν δεν έχεις σκοπό να τεκνοποιήσεις. )

Και τα δύο bonus της πολιτείας που δεν αναγνωρίζονται από την εκκλησία:
11. Ισχυρός κλονισμός. (το αντίστοιχο του νούμερο 2, «αει σιχτίρ πια δεν αντέχω τις ιδιοτροπίες σου!!!" –με λιγότερο μπλα μπλα-)

12. Πενταετής διάσταση. (άμα σηκωθείς και μετακομίσεις με τη Ρωσίδα, δεν είναι αφάνεια, είναι διάσταση. Στη διάσταση πιθανόν να ξέρω που είσαι. Στην αφάνεια δεν ξέρω που είσαι. Αποκτώ και εγώ δίμετρο γκόμενο με κοιλιακούς και στα 5 χρόνια θες δεν θες σε χωρίζω. Και τραβάω άλλο ζόρι με τον δίμετρο γκόμενο).

Who's afraid of the big bad wolf?

Θυμάστε στο δημοτικό σχολείο που μαλώνατε με τα άλλα παιδάκια και πάντα πεταγόταν ένα μαλακισμένο και έλεγε κάτι του στυλ: «ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός/ πυροσβέστης/ στρατιωτικός/ οδηγά μπετονιέρα και αν με χτυπήσεις θα έρθει και θα σε κάνει άχρηστο από το ξύλο.»

Προκαταρτικό συμπέρασμα: Τα χειρονακτικά επαγγέλματα στα μικρά παιδάκια, δημιουργούν δέος και την εντύπωση ότι ο μπαμπάς τους είναι ο superman που μπορεί να δείρει όλο τον κόσμο.

….Fast-forward 25 χρόνια μετά….

Περιστατικό σε σουβλατζίδικο
Στέκεται κόσμος στην ουρά για να παραλάβει τα σουβλάκια που παρήγγειλε. Στο πίσω μέρος της ουράς στέκεται και ένας average looking κύριος, με ολίγη φαλάκρα, μέτριο ανάστημα και κοιλίτσα. Ο κόσμος σπρώχνεται και ο σουβλιτζής δεν δίνει σημασία στον κύριο που ευγενικά και σιωπηλά περιμένει τη σειρά του. Σε κάποια φάση ο κύριος καθαρίζει το λαιμό του και λέει με δυνατή φωνή:

«Αποδείξεις δεν σας βλέπω να εκδίδετε για τα σουβλάκια που ετοιμάζετε…..»

Αμέσως όλο το κατάστημα παγώνει, ο σουβλιτζής γυρίζει προς τον κύριο και τον ρωτά ποιος είναι. Ο κύριος ατάραχος απαντά:

«Γιώργος Γεωργίου. Υπάλληλος του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας…» (άλλως Φ.Π.Α.)

Ο σουβλιτζής αλλάζει χρώμα, λέει κάποιες δικαιολογίες, ετοιμάζει τα σουβλάκια του κύριου, του τα χαρίζει και προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα. Ο κύριος παίρνει τα σουβλάκια, ευχαριστεί τον σουβλιτζή για το δωρεάν φαγητό και τη γρήγορη εξυπηρέτηση (άλλη φορά όμως να εκδίδετε αποδείξεις έτσι?) και φεύγει. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο χαμογελαστός, η σύζυγος του τον ρωτά:

«Πάλι είπες ότι είσαι εφοριακός και ψάρωσαν?»

Τελικό Συμπέρασμα: Στον κόσμο των μεγάλων, μεγαλύτερο φόβο και δέος προκαλούν απλοί άνθρωποι με απλές δουλειές. Όπως εφοριακός ή υπάλληλος του Φ.Π.Α. …

Η στιγμή της αλήθειας...

Η στιγμή της αλήθειας έχει φτάσει. Πάντως εκτιμώ όλες τις παραλλαγές που σκεφτήκατε για τις ερωτήσεις (το βιάσατε το τέστ δεν το συζητώ). Λογιστές και τραπεζικοί υπάλληλοι παρακαλούνται να μην χρησιμοποιήσουν calculator (μια πρόσθεση είναι, ελάτε, σκεφτείτε λίγο).

Απαντήσεις:

1. 1=2, 2=1, 3=3
2. 1=3, 2=2, 3=1
3. 1=3, 2=1, 3=2
4. 1=1, 2=3, 3=2
5. 1=2, 2=3, 3=2
6. 1=2, 2=1, 3=3
7. 1=2, 2=3, 3=1
8. 1=3, 2=1, 3=2
9. 1=3, 2=1, 3=2
10. 1=3, 2=1, 3=2


Σύνολο βαθμών 10 – 15:
Καταπιέζεσαι στην πόλη. Είσαι άνθρωπος του χωριού. Θέλεις να πάρεις τα βουνά και τα λαγκάδια και προς το παρόν ζεις in denial. Η παιδική σου ηλικία με τον παππού και τη γιαγιά το χωριό ήταν η καλύτερη σου. Τότε που οι άντρες ήταν αθρώποι και οι γυναίκες ήταν γεναίτζιες (γι’ αυτό σου αρέσουν και τα κυπριώτικα σκετς –παραδέξου το- έριξες μαύρο δάκρυ όταν κόπηκαν την Κυριακή από το ράδιο). Τι την θέλεις την έπαυλη στα περίχωρα της Λευκωσίας? Πήγαινε στο χωριό που η γη είναι και φτηνότερη και θα μπεις και στο μάτι των συγχωριανών σου. Μην περιμένεις την αφυπηρέτηση σου. Μην καταπιέζεσαι. Το βουνό σε καλεί. Δεν είναι κακό να θέλεις να ζεις μέσα στις ερημιές, το αντίθετο. Είναι ένα skill. Τώρα που το διαβάζεις αυτό ονειρεύεσαι ζιβανία με μεζέδες και homemade φαί. Φύγε από τώρα. Μπορείς!!

Σύνολο βαθμών 16 – 23:
Είσαι ένα urban freak. Τόσο freak μάλιστα, που ολόκληρη η Κύπρος (including τις πόλεις) σου φαίνεται χωριό. Το τσιμέντο σε εμπνέει και το πράσινο είναι απλώς ένα χρώμα. Μα να μην ξέρετε τι είναι ο παστουρμάς άσχετοι!! Η περίοδος των σπουδών ήταν η καλύτερη σας και τώρα που επιστρέψατε είστε μέσα στη μουρμούρα και την απαισιοδοξία. Άσε που στο πανεπιστήμιο δεν κάνατε παρέα με Κυπραίους και ουδέποτε μάθατε να παίζετε πιλόττα. Καλύτερα να ζείτε σε μια κρύα και αποξενωμένη πόλη, στο Μανχάταν ή τις πόλεις του κόμικς BABΕΛ, ας πούμε. Εκεί μπορείτε να διαπρέψετε στις τέχνες, τα γράμματα και τις επιστήμες και να γίνετε άλλος ένας Κύπριος που έριξε πέτρα πίσω του και έγινε φίρμα του εξωτερικού. Σε 6-7 χρόνια θα σας κάνουν αφιέρωμα τα κυπριακά περιοδικά .


Σύνολο βαθμών 24 – 30:
Είστε αυτό που λέμε «κρυπτο-χώρκατος» (θηλυκό «κρυπτο- χωρκατού»). Νομίζετε ότι είστε ένας adaptable χαρακτήρας που κάνει καλά παντού και δεν έχει πρόβλημα με κανένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν πηγαίνατε να ζήσετε σε χωριό θα σας έβγαζαν όνομα και θα αποκτούσατε το ρόλο «της τρελής του χωριού». Στο χωριό δεν βγάζουμε στα κατοικίδια μας ονόματα, τα τρώμε άσχετοι! Ευτυχώς που ζείτε σε πόλη και ανέχονται τις λόξες σας. Αν είστε ένα αέρα πιο ψαγμένοι, ισχυρίζεστε ότι για το εσωτερικό σας σαντάνωμα ευθύνεται η εισβολή και κατοχή που ξερίζωσε τον πληθυσμό της υπαίθρου και τον έφερε με το ζόρι να ενταχθεί στις πόλεις, αλλά αδούλωτος όπως είναι αυτός ο πληθυσμός, δεν κατάλαβε μία και ζει με το ένα πόδι στην πόλη και με το άλλο στο χωριό. (Ευτυχώς που δεν ήσαστε και σαρανταποδαρούσα). Την εσωτερική σας πάλη θα ζήλευε οποιοσδήποτε ήρωας τραγωδίας που σέβεται τον εαυτό του. Η Αντιγόνη (του Σοφοκλή, όχι το κανόνι) δίπλα σας είναι ένας shallow χαρακτήρας.

The ultimate test!

Αυτό το τέστ δεν θα το βρείτε στα περιοδικά, και δεν είναι σικέ. Θέλει σκέψη και προσήλωση. Αφήστε ελεύθερο τον εαυτό σας να απαντήσει στα ακόλουθα καυτά ερωτήματα για να αποφασίσετε επιτέλους:

«Αν είστε άνθρωπος της πόλης ή του χωριού: The ultimate test»

1. Όταν δείτε μπροστά σας παστουρμά:

1. Δεν τον αναγνωρίζετε. Τι είναι αυτό? Τρώγεται?
2. Ξυπνούν μνήμες open air φουκούς και τζάκι να καίει ενώ τα πεύκα μυρίζουν γιασεμί και η γιαγιά κεντά στη γωνιά.
3. Είσαστε σε ταβέρνα και η τόνενη καρέκλα είναι πολύ σκληρή για τον κώλο σας.

2. Το Λευκαρίτικο Κέντημα είναι:

1. Η νέα σειρά του Μανούσου Μανουσάκη με πρωταγωνιστές μια Ελληνίδα και ένα Σρι Λανκέζο με φόντο την ορεινή ύπαιθρο
2. Hip ταβέρνα στην παλιά Λευκωσία που θέλει κράτηση 5 μέρες in advance
3. Το Χριστουγεννιάτικο σας δώρο (κάθε χρόνο) από την πεθερά σας.

3. Κατοικείτε:

1. Σε διαμέρισμα και ονειρεύεστε να αγοράσετε ένα χαλαμάντουρο μέσα στη μέση της Λευκωσίας, να το αναπαλαιώσετε και να ζήσετε παρέα με τις γάτες, τις γλαστρούδες σας και τον ιμάμη σε ήχο Dolby surround.
2. Σε διαμέρισμα αλλά φυλάγετε λεφτά να αγοράσετε οικόπεδο εκτός Λευκωσίας (μονόσκαλο, η περιοχή του νέου ΓΣΠ είναι πλέον απλησίαστη οπότε σκέφτεστε Λακατάμια ή κάτι πίσω από το εργοστάσιο της Carlsberg) για να χτίσετε μια μίνι έπαυλη με τους κήπους σας, την πισίνα σας και τα 5 υπνοδωμάτια σας. Και ένα 4Χ4 αυτοκίνητο για να πηγαινοερχόσαστε και να μην βρίσκετε parking στο κέντρο.
3. Σε διαμέρισμα και θα παραμείνετε σε διαμέρισμα. Τώρα που αγοράσατε και επίπεδη τηλεόραση που κρέμεται από τον τοίχο, δεν σας ενδιαφέρει ο έξω κόσμος.

4. Το beach party για εσάς είναι:

1. Φουκού με συνοδεία λουξ και Πλούταχο από το κασετόφωνο του διπλοκάμπινου στον ΚΟΤ της Λάρνακας
2. «Πρέπει να πάρω το λινό μου το φουστάνι καθαριστήριο. Άραγε να πάρω και σακάκι?»
3. Θα παίζει και ο De Caprio?

5. Το κατοικίδιο σου ονομάζεται:

1. Τουίγκι, επιδή είναι σκυλάκι Τσιουάουα και είναι τοσοδούλικο. Σκέφτηκα να το βγάλω Τίνκερμπελ αλλά η που**να η Πάρις με πρόλαβε.
2. Ράμπο, ο σκύλος-κυνηγός. 6 μέρες της εβδομάδα είναι κλειδωμένος στα πισινά του σπιτιού και σηκώνει τη γειτονιά στο πόδι αλλά επειδή έχεις μέσο με την Αστυνομία της περιοχής σου, δεν σου κάνουν παρατήρηση στις επανειλημμένες οχλήσεις των γειτόνων, την έβδομη μέρα παίρνετε παρέα τα βουνά και τα λαγκάδια ως κυνηγοί και ψάχνετε για πέρδικες.
3. Ποιο κατοικίδιο? Την όρνιθα που φάγαμε την Κυριακή? Μήπως εννοείς το σύζυγο μου τον Πάμπο?

6. Η στάση σας αναφορικά με τις σχέσεις πριν το γάμο είναι:

1. Είσαστε κάθετα υπέρ. Και διαγώνια ήσαστε υπέρ. Και οριζόντια. Και ανάποδα. Και στη στάση του λεωφορείου. Και στα αποχωρητήρια στο club. Και στο αυτοκίνητο σε ερημική περιοχή (αλλά να έχει δρόμο και κομμένα οικόπεδα). Και μια φορά ήσασταν υπέρ και σε γιαπί.

2. Είσαστε υπέρ. Αλλά αν τύχει και ο τύπος σας γκαστρώσει, έχετε 3 αδέρφια και 13 πρώτα ξαδέρφια που θα του εξηγήσουν ότι πρέπει να σας παντρευτεί και να ζήσει ευτυχισμένος μαζί σας. Τα μαύρα πουκάμισα είναι optional. Ο γάμος ονειρεύεστε να γίνει στο Trikkis Palace ή το Tamasiana.
3. Είσαστε υπέρ διότι πιστεύετε ότι θα παντρευτείτε τον πρώτο σας έρωτα από το σχολείο. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, μπαίνετε σε mood σκοτεινού φιλόσοφου, πάτε να σπουδάσετε, αποφασίζετε ότι τα ξέρετε όλα και η ζωή είναι μάταιη και σκληρή και επιπόλαιη και …. (συμπληρώστε τα κενά). Βρίσκετε δουλειά, κάνετε καριέρα, όλοι οι άντρες είναι γουρούνια, αλλά στο τέλος παντρεύεστε ένα και ηρεμείτε.

7. Τα εικαστικά είναι:

1. Δρώμενα που απεικονίζουν/αναπαράγουν την ύλη με σκοπό να αναπαραστήσουν τον ορατό κόσμο. Μπορούν να πάρουν τη μορφή ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, φωτογραφίας κτλ.
2. Events που πάτε διότι σας έστειλαν πρόσκληση και «αντρέπεστε που τον καλλιτέχνη» (αλλά ας τολμήσει να μην σας στείλει πρόσκληση) και ενδεχομένως να φωτογραφηθείτε «στο άσχετο» και 3 μήνες αργότερα να δείτε τη φάτσα σας σε περιοδικό στα κοσμικά.
3. Η νέα σειρά του Sigma που μεταδίδετε κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή ή ώρα 9:00 μετά τα νέα.

8. Καφές για σένα σημαίνει:

1. Να θυμηθώ να κάνω κράτηση στο Πραλίνα. Άραγε αν πάρω την Gucci τη τσάντα θα τη θυμούνται που τα προχτές?
2. Ένεκα, κάμε καφέ.
3. Καφές? Μόνο τσάι του βουνού χρυσό μου. Organic!


9. Το Αυτοκίνητο σου πρέπει:

1. Να έχει woofer, φωτορυθμικά και τον Άγιο Φανούριο που σου χάρισε η χαρτωμένη σου κρεμασμένο στο καθρεφτάκι για «να της φανερώνεσαι τες νύχτες»
2. Να έχει κάσια για να χωρούν τουλάχιστον 4 Πακιστανοί οικοδόμοι ή ο σκύλος με τα συνακλίκκια του και να πιάνει με φόρα τα κατσάβραχα όταν το χρειαστείς για κυνήγι. (Η πρόσοψη που δεν έχει κλίση προς τα κάτω είναι έξτρα bonus για να κρατά σταθερό το χιονάνθρωπο που την πλατεία του Τροόδους ως την Κοτσιηνοτριμιθκιά.)
3. Να έχεις κάνει τρία δάνεια για να το αγοράσεις, να είναι spotless και γυαλιστερό, να μπορεί να ανεβαίνει άνετα το πεζοδρόμιο του COSTA και να συνοδεύεται οπωσδήποτε από το ίδιο keyring που κρατούσε και η Άννα Βίσση στη φωτογράφηση του Life & Style, courtesy του Χαρίλαου (Πιλακούτα ντε!) που ξέρει τα γούστα σου.


10. Το hairdo σου είναι:

1. Extensions από την Κούλα Hair & Style που κάμνει και καλό νύχι με στρας.
2. Κοντό με γκρίζα ρίζα διότι ο άντρας σου είναι «παλαιών αρχών» και δεν ανέχεται τα μασκαραλίκια
3. Μακρύ, ξανθό, με ανταύγειες, χωρίς πιτυρίδα, ισιωμένο με σίδερο κάθε Σάββατο πρωί, αποκλειστικά από την Άντρη του Dessange. Πριν το Πραλίνα, εννοείται.

Οι απαντήσεις θα δοθούν αναλυτικά αύριο.... (to be contiued διότι έχουμε και δουλειές)

Έκθεση: Πως περνώ τα απογεύματα μου

Κάνει ψυχρούλα ή μου φαίνεται?

Πάω να ανάψω τη θέρμανση και… άκρα του τάφου σιωπή στο boiler βασιλεύει. Στέλλω τον Έτερο τον αητό πάνω στην ταράτσα να ελέγξει την κατάσταση. Αυτός, τηράει δεξιά, τηράει αριστερά, κατεβαίνει και μου ανακοινώνει το πόρισμα. «Στον Πενταδάκτυλο μάλλον βρέχει. Μαύρα σύννεφα έχουν καλύψει τις κορυφές του και η σημαία σχεδόν δεν φαίνεται.»

«Μα εγώ δεν σου είπα να ανέβεις στην ταράτσα για να μου πεις τον καιρό, αλλά να δεις τι έχει το boiler και δεν ανάβει η θέρμανση!» Λέω εγώ η αλλοπαρμένη.

«Α, δεν έχω ιδέα. Πάτησα όλα τα κουμπιά αλλά δεν πήρε μπρος. Μάλλον πρέπει να φέρουμε τον ειδικό».

Μετάφραση: Δρακούνα τηλεφωνήσει στον ειδικό. Δρακούνα εξηγήσει στον ειδικό και κλείσει ραντεβού. Δρακούνα περιμένει ειδικό και ειδικό δεν έρχεται. Δρακούνα ξανατηλεφωνήσει στον ειδικό και καλοπιάσει. Ειδικό τότε ίσως έρθει.

(κάτι πληρώνω διότι και το ένα air condition χάλασε το καλοκαίρι και είχαμε ιστορίες. Επίσης να θυμίσω και ότι τον προηγούμενο μήνα περίμενα άλλο ειδικό για να κάνει συντήρηση της θέρμανσης. Γενικά πάντα κάποιον περιμένω.)

Πλησιάζει η ώρα του ραντεβού και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι και με έχει πιάσει αγωνία. Θα έρθει?? Θα μπορέσει να διορθώσει το boiler? Θα του αρέσω?? (μη γελάτε, τα ραντεβού με «ειδικούς» είναι όπως τα κανονικά ραντεβού. Πρέπει να κάνεις κλικ) Ο ειδικός έρχεται στην ώρα του (και μένω άφωνη και έκπληκτη). Έρχεται με αξεσουάρ ένα Πακιστανό που τον λένε Κώστα (δεν έχω ιδέα πως ένας Πακιστανός έφτασε να ονομάζεται Κώστας αλλά δεν το ψάχνω, εδώ άκουσα Σρι-Λανκέζα να την φωνάζουν Αντρούλλα, στον Κώστα θα κολλήσω?) και 3 κιβώτια με βίδες, κατσαβίδια, ρουκέτες κτλ. Μου αναφέρει ότι είναι ειδικός (το είπαμε) και ότι εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία, στο εργοστάσιο της εταιρείας που κατασκευάζει τα boilers (και εγώ που νόμιζα ότι όλα αυτά είναι κορεάτικα) και ξέρει τα πάντα για το θέμα και να μην ανησυχώ (ο Κώστας ο Πακιστανός ελπίζω να μην εκπαιδεύτηκε στα στρατόπεδα εκπαίδευσης μαχητών της Αλ Κάιντα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι χρήσιμο θα ήταν. Βόμβες δεν μαθαίνουν να φτιάχνουν εκεί?). Ανεβαίνουμε στην ταράτσα και ξηλώνουν το boiler.

Μισή ώρα αργότερα μου ανακοινώνουν ότι ήθελε «ρεουλάρισμα» η πίεση. Την έφτιαξαν και όλα λειτουργούν ρολόι. Μάλλον οι προηγούμενοι ειδικοί που έφερα ήταν άσχετοι (το έχω παρατηρημένο, όλοι βρίζουν τους προηγούμενους. Από γκόμενους, μέχρι κυβερνήσεις, οι προηγούμενοι φταίνε για όλα.) Όντως, το σπίτι έχει ζεσταθεί και μια γλυκιά θαλπωρή αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Πότε έχουμε Χριστούγεννα?

Το ίδιο βράδυ, και μέσα σε κλίμα ευφορίας (που ο ειδικός ήρθε και έφτιαξε τη θέρμανση από την πρώτη) μπαίνω να κάνω ένα ντους (ως συνηθίζεται στον δυτικό κόσμο για να καθαριστείς και να χαλαρώσεις). Όπου έντρομη ανακαλύπτω ότι το νερό δεν είναι ζεστό…. Ούτε με την πάροδο μιας ώρας βρασίματος είναι ζεστό…. Σε γενικές γραμμές, η θέρμανση ανάβει κανονικά αλλά το νερό κάπου κόλλησε και δεν βράζει.

Δηλαδή πρέπει να ξαναπάρω τον ειδικό τηλέφωνο (το «ειδικός» πλέον χρησιμοποιείται μεταφορικά).

Ξαναπαίρνω τηλέφωνο και πάλι κλείνουμε ραντεβού. Αυτή τη φορά λέω καλού κακού να βάλω φούστα, να ισιώσω μαλλί (να βγάλω και τη βέρα) και να τον υποδεχτώ όλο νάζι στην πόρτα. Στο κάτω-κάτω δεύτερο ραντεβού είναι, να μην κάνω μια προσπάθεια?

Το γεγονός ότι έρχεται και πάλι στην ώρα του (χωρίς τον Κώστα τον Πακιστανό) δεν μου αφήνει καμία αμφιβολία. Με θέλει. Ξαναβγαίνουμε και πάλι στην ταράτσα, το αγαπημένο μας μέρος για ραντεβού. Αυτός ξηλώνει και δοκιμάζει βαλβίδες και εγώ ρωτώ όλο αφέλεια (ή ενδιαφέρον, ότι προτιμάτε) τι είναι αυτό και τι είναι εκείνο. Έχω παγώσει με τη φούστα στη ταράτσα αλλά πιστεύω το μπλε χρώμα των χειλιών, μου προσδίδει ένα αριστοκρατικό αέρα ice queen, να μην σου πω και gothic. Προς το τέλος τον ρωτώ τι θα ήθελε να πιεί.

Όχι, ούτε το Βόσπορο θέλει να πιεί ούτε το φεγγάρι. Ένα μέτριο κυπριακό (ή ελληνικό, ή τούρκικο, αναλόγως της εθνικότητας σας, δεν θα μαλώσουμε.) Τρέχω κάτω στην κουζίνα, φτιάχνω ένα μερακλίδικο, μέχρι που ξετρυπώνω και δίσκο με ασορτί πετσετάκι και στολίζω το φλιτζάνι του καφέ με νερό και δίπλα πιατάκι με γλυκό- το οποίο ήταν μέσα στο ψυγείο κάτι χρόνια- ελπίζω να μην είναι χαλασμένο (ορίστε που τα ασορτί πετσετάκια της γιαγιάς Μαγκάιβερ έπιασαν τόπο. Να δούμε πόσους καφέδες έψησε στη ζωή της.) Πάω όλο το ensemble συνάμενη και κουνάμενη πάνω στην ταράτσα (αν ήμουν 50 κιλά χοντρότερη θα ήμουν φτυστή η Λωξάντρα).

Ο ειδικός πίνει τον καφέ, καπνίζει τσιγάρο Crown (όπα στην οικοδομή) και αγνοεί το γλυκό (έχει φαίνεται φάει πολλά χαλασμένα και πλέον έμαθε και προσέχει). Βρήκε το πρόβλημα, μια βαλβίδα κόλλησε αλλά οκ, την έφτιαξε, όλα καλά, έχουμε και ζεστό νερό.

Λέω να ρωτήσω τι άλλο μπορεί να κάνει μια θέρμανση εκτός από το να βράζει το σπίτι και να βράζει το νερό του μπάνιου (διότι άμα είναι σε 6 ώρες να ανακαλύψω ότι κάτι άλλο δεν λειτουργεί, να μιλήσω τώρα που είναι εδώ να μου το φτιάξει και αυτό. Ας πούμε, να ελέγξω και το φούρνο αν ανάβει??) Όχι, εντάξει, τότε τον ρωτώ πόσα του χρωστώ, στο οποίο μου σκάει χαμόγελο και μου απαντά ότι δεν κάνει τίποτα. Παίρνει τις βίδες του και φεύγει από τη ζωή μου…

ΚΑΙ άμεση εξυπηρέτηση, ΚΑΙ δωρεάν…. Να δεις που κάτι άλλο θα μου χάλασε για να τον ξανακαλέσω…

Βαρυσήμαντες δηλώσεις

Γιώργος Χρίστου (τραγουδιστής): «Έχω να κάνω σχέση έξι χρόνια».




Δρακούνα (blogger): «Και εγώ έχω να κάνω bungee jumping 29 χρόνια αλλά δεν το κάνω θέμα.»

Vanity Fair

Οι Αρχιεπισκοπικές εκλογές μας έχουν επιβεβαιώσει τουλάχιστον ένα πράγμα. Ότι οι υποψήφιοι για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο και το σύστημα στο οποίο βασίζουν τις διαδικασίες τους, προέρχεται από τα μεσαιωνικά χρόνια της ίντριγκας και του πάθους, και ότι λίγο μόνο διαφέρει από τις ραδιουργίες που γίνονταν τότε για να βρεθεί νέος βασιλιάς όταν ο προηγούμενος κακάρωνε.

Κανονικά θα έπρεπε να μας χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχουμε ανάμεσα μας alive and kicking κατάλοιπα του Μεσαίωνα, θα μπορούσαμε άνετα να μαζέψουμε όλες αυτές τις καρικατούρες που κυκλοφορούν, να τις κλειδώσουμε μέσα σε ένα μουσείο Μεσαιωνικής και Βυζαντινής τέχνης και να τους στολίσουμε με σχετικά ενημερωτικά καρτελάκια.

Θυμάστε από το μάθημα της ιστορίας τον Ισαάκιο Κομνηνό, που έχοντας τα κάνει πλακάκια με τον Αυτοκράτορα και την Αυλή στην Κωνσταντινούπολη, πήρε ένα πλοίο και ένα στρατό (τότε αγόραζες μισθοφόρους σε τιμή ευκαιρίας- τώρα αγοράζεις οπαδούς, γενικούς αντιπροσώπους και υπογράφεις πρωτόκολλα συνεργασίας) έπλευσε στην Κύπρο και ανακήρυξε τον εαυτό του με το έτσι θέλω βασιλιά, μέχρι που ήρθε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (άλλος τυχοδιώκτης και αυτός) περί τα 1192 και τον έδιωξε?

Η ιστορία του Ισαάκιου Κομνηνού, αν το σκεφτείς, λίγο διαφέρει από την προσπάθεια του Μητροπολίτη Πάφου να αναρριχηθεί στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου (το μόνο αξίωμα που πάει να φέρει προς «βασιλιάς» στις μέρες μας). Δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις έδειξαν ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων, έρχεται τρίτος στην προτίμηση του λαού για το εν λόγω αξίωμα. Αυτό, (όπως και με τους διεκδικητές του βασιλικού θρόνου στα χρόνια των Λουζινιανών που προωθούσαν π.χ. βρέφη για το αξίωμα του βασιλιά ή προέβαιναν σε γάμους-συμμαχίες), ουδέποτε τον εμπόδισαν να συνεχίσει να προβάλλει την υποψηφιότητα του ως ικανός «ηγέτης της εκκλησίας».

Ειρωνεία: Τον καιρό των Λουζινιανών, ο ρόλος της εκκλησίας της Κύπρου υποβαθμίστηκε, η περιουσία της δημεύτηκε προς όφελος της καθολικής εκκλησίας και οι επίσκοποι διώχτηκαν από τις πόλεις και κατέφυγαν στα βουνά. Δεν ήταν δηλαδή καλή περίοδος για την εκκλησία. Και όμως, η ίντριγκα έμεινε βαθιά ριζωμένη μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, τόσο, που το τελευταίο εξάμηνο παίζεται μπροστά μας μεσαιωνικό δράμα εκλογής νέου βασιλιά.

Ελπίζω να το απολαύσατε, γιατί ήταν ένα σπάνιο, μουσειακής αξίας φαινόμενο, και αν νιώθετε θυμωμένοι και αδικημένοι από τη συμπεριφορά των ιεραρχών, μην ανησυχείτε. Ο λαός, ουδέποτε είχε τον πρώτο λόγο στο ποιος θα γινόταν βασιλιάς. Σιγά να μην είχε τώρα.

Vanitas, Vanitatum!

Η πιο μεγάλη πατρονιά

Ανακαλύψαμε την πιο μεγάλη πατρονιά αναπτήρα που υπάρχει και τον μοιρζόμαστε μαζί σας χωρίς άλλη καθυστέρηση!!!!




..... προσέξατε τη λεπτομέρεια φοινικούδα????


..... προσέξατε την πράσινη φλόγα????


..... αυτό δεν είναι αναπτήρας. Είναι αναφτήρας υπερπαραγωγή!!!

Γαμάτε γιατί χανόμαστε

Την περίοδο «σφυρίζω αδιάφορα στη σκέψη απόκτησης τέκνου», διαδέχεται η περίοδος «θέλω απογόνους τώρα!» η οποία γρήγορα περνά στην περίοδο «δεν μας παρατάς εσύ και οι ορέξεις σου» η οποία διαρκεί αρκετό, θα έλεγα, διάστημα. Σιγά-σιγά και υποχθόνια, μεταλλάσσεται σε περίοδο «λες?» και τέλος διανύεις την περίοδο «λέω και δοκιμάζω… με το δεξί».

Μετά από μια εσωτερική πάλη τόσων μηνών, που πέρασε χίλια μύρια κύματα, όταν επιτέλους πεις «θα γίνω μάνα», νομίζεις ότι επειδή το αποφάσισες, θα γίνει αμέσως. Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτείς πότε ήταν η τελευταία φορά που ήθελες κάτι και έγινε αμέσως (ποτέ) για να συνέλθεις αλλά εσύ δεν σκέφτεσαι έτσι.

Στην αρχή σκέφτεσαι αισιόδοξα: «τόσες προφυλάξεις τόσα χρόνια, τώρα θα το κάψω!» Πιστεύεις ότι επειδή έκοψες τις προφυλάξεις, θα γκαστρωθείς σε χρόνο ντε τε. Επειδή είσαι καρπερή (νομίζεις). Και επειδή είναι καρπερός (νομίζει). Ακμή περάσατε, ανεμοβλογιά βγάλατε, εμβόλια έχετε βάλει, όλα καλά. Άρα δεν υπάρχει τίποτα τίποτα που μας σταματά, και σήκωσε το, το γ***μένο δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω.

Και έτσι περνά ευχάριστα ο πρώτος μήνας. Και ενώ είσαι σίγουρη ότι όλα έγιναν σωστά, αδιαθετείς κανονικά. Εκπλήσσεσαι ελαφρώς. «Πως έγινε αυτό? Μα δεν τα καταφέραμε από την πρώτη? Ο Ταρζάν? Η Τζέιν?». Θυμάσαι αμυδρά άλλα ζευγάρια που άκουσες ότι γκαστρώθηκαν κατά λάθος (πόσο «λάθος» επιτέλους, μας κοροϊδεύουν?), ή που γκαστρώθηκαν με την πρώτη προσπάθεια, ή που τα κατάφεραν ενώ ήταν σε άλλη χώρα ο ένας από τον άλλο (αλλά μετά χώρισαν), ή άλλα τρελά. Λες «φτου, ατυχία» και συνεχίζεις.

Περνά ένας δεύτερος ευχάριστος μήνας. Έχεις καθυστέρηση 2-3 ημερών. Λες από μέσα σου «όπα δικέ μου, νάτο, νάτο πετιέται, μικρή η καθυστέρηση μεν αλλά καθυστέρηση». Νιώθεις κάτι μίνι κράμπες και χαίρεσαι, πονάς ελαφρά τη μέση σου και χαίρεσαι, κάτι νιώθεις, δεν ξέρεις τι, νιώθεις (νομίζεις) αναγούλες και λες «να περιμένω 15 μέρες και μετά να σημάνω την καμπάνα». Ξεχνάς επιλεκτικά ότι αυτά τα νιώθεις anyway κάθε μήνα. Ο άλλος αποφεύγει να σε ρωτήσει και το παίζει ψύχραιμος, ώσπου δεν αδιαθετείς ψηλώνει από τη χαρά του. Μαλακίες. Στην 6η μέρα αδιαθετείς. Μα τι γίνεται επιτέλους εκεί κάτω?

Σκέφτεσαι με την ψυχολογία της στατιστικής: Λογικά αν γίνει κου-κου όλες τις μέρες του μήνα θα πετύχουμε τη μέρα την καλή. 100% επιτυχία εγγυημένη. Περνά ευχάριστα και ο τρίτος μήνας και τα σεντόνια έχουν ξεβάψει από το πλύνε- πλύνε. Φτάνεις σε σημείο να αγοράζεις μόνο εσώρουχα (όλα για τον ιερό σκοπό!) Και όμως, πάλι αδιαθετείς. Παλιά η αδιαθεσία σου έφερνε ανακούφιση, που δεν έκανες τη μαλακία για άλλο ένα μήνα, τώρα σου προκαλεί εκνευρισμό. Εσένα ποιος σε κάλεσε??

Κάπου εδώ, μαθαίνεις την επιστημονική εξήγηση που καταρρίπτει το μύθο «κάθε μέρα κου-κου, ίσον 100% επιτυχία» (ω ναι, κυκλοφορεί, τα καλά νέα μαθαίνονται). Η επιστήμη (ή ράδιο αρβύλα) λέει ότι το καθημερινό κου-κου εξασθενεί το σπέρμα και το αραιώνει (I am not making this up) και εν ολίγοις να αποφεύγεται. Που μας απαντά και το ερώτημα της Θεοπούλας: «το sex δεν κόβεται, αλλά ελαττώνεται». Ο άλλος με το που το ακούει, ρίχνει μαύρο δάκρυ για όλα τα χαρτομάντιλα και άλλα υλικά οικοδομής που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς για να εξαφανιστούν τα αποδεικτικά στοιχεία.

Στον τέταρτο μήνα αποφασίζεις να βάλεις τα μικρά μέσα. Πας στο φαρμακείο και αγοράζεις εκείνο το τεστ που ήθελε να σου πασάρει ο γυναικολόγος για να βλέπεις ποιες μέρες είσαι γόνιμη και εσύ ως μουλάρα τότε αρνήθηκες. Διαβάζεις, μορφώνεσαι και δοκιμάζεις. Μετατρέπεις το μπάνιο σου σε χημείο. Σκέφτεσαι να πας να ανάψεις κάνα κερί αλλά αλλάζεις γνώμη. Είναι ακόμα νωρίς. Και πάλι αδιαθετείς και μπαίνεις σε συζήτηση του στυλ «δεν ξέρεις να διαβάζεις τις οδηγίες?» και «κάτι λάθος κάνεις» (!!!) και επίσης σκέφτεσαι με πίκρα ότι όλες οι προφυλάξεις που έπαιρνες παλιά ήταν μάλλον άχρηστες και άνευ λόγου.

Περνούν άλλοι 2-3 μήνες χωρίς να γίνεται τίποτε. Όλα δείχνουν φυσιολογικά αλλά εσύ δεν γκαστρώνεσαι. Λες και είσαι αλλεργική. Μέχρι και κερί άναψες (τελικά) αλλά δεν βοήθησε. Κάπου εδώ αρχίζουν να πέφτουν λοξές ματιές προς διάφορες κατευθύνσεις και αρχίζεις και διερωτάσαι. Έχουμε πρόβλημα? Και αν έχουμε… ποιος το έχει? Σκέφτεσαι πόσα τσιγάρα κάπνισες στη ζωή σου, πόσα ποτά και ξενύχτια κατέστρεψαν τον οργανισμό σου. Μήπως φταίει η γάτα? Ο ανάδρομος Ερμής? Οι ψεκασμένες ντομάτες και το κρέας από το supermarket που είναι γεμάτα χημικά?

Στους δέκα μήνες αποφασίζεις να βάλεις τα μεγάλα μέσα. Θα πας στο γιατρό, αν χρειαστεί θα βάλεις και τα κλάματα, (εννοείται θα φταίξεις τον άλλον, στην οικογένεια σου ήταν όλοι καρπεροί) και θα σου πει ο γιατρός ποιο είναι το πρόβλημα. Πας μόνη σου στο γιατρό, ο οποίος χαίρεται που σε βλέπει και είναι μέσα στην αισιοδοξία. Σε προκαταρκτική εξέταση που σου κάνει (που σου την έκανε anyway για το test ΠΑΠ και παλαιότερα) σου ανακοινώνει ότι όλα φαίνονται εντάξει, δεν έχεις ανωμαλίες και δεν κυοφορείς τον Αντίχριστο. Μάλλον δεν πέτυχες τη σωστή μέρα. Του εξηγείς ότι μπορεί στα μαθηματικά να είσαι σκατά, αλλά όχι και τόσο σκατά (ένα A’ level το περάσαμε, δεν θα μας βγάλει και αγράμματους!!) Σου ξανά-μετρά τις σωστές μέρες και σε στέλλει στο καλό να προσπαθήσεις. Το κου-κου έγινε «προσπάθεια».

Για τους επόμενους 3 μήνες κάνεις «προσπάθεια» όποτε σου πει ο γιατρός (για να μην χάνεις δυνάμεις, σάλιο και λοιπά υγρά άδικα). Αποφασίζεις να κόψεις και το κάπνισμα (δεν ξέρεις καμιά φορά) και η γάτα περιορίζεται στη βεράντα. Και πάλι δεν γίνεται τίποτα. Πας πίσω στο γιατρό με την ουρά στα σκέλια. Τώρα τι κάνουμε? Ο γιατρός εξακολουθεί να είναι μέσα στη αισιοδοξία ο μαλάκας και σου αναφέρει διάφορα στατιστικά ότι ποσοστό τόσα της εκατό έχει πρόβλημα, μπλα μπλα και τόσο της εκατό χρειάζεται 2 χρόνια για να του κάτσει και μπλά μπλα... Η γυναικολογική εξέταση ήδη έδειξε ότι ΔΕΝ έχεις αρχίδια άρα δεν μπορείς να γράψεις οτιδήποτε πουθενά. Ο γιατρός σου δίνει ωφέλιμες βιταμινούλες (μπορεί να σου κάνει και ενέσεις με ορμόνες) και σε ρίχνει και πάλη στη μάχη.

Αναγκάζεις τον άλλο να κόψει και αυτός το κάπνισμα (δεν θα ζορίζεσαι μόνη σου) και περνάτε ένα ακόμα μήνα πίνοντας αναβολ... σόρυ, βιταμίνες και λέγοντας ανέκδοτα για τον Κεντέρη και άλλους ντοπαρισμένους αθλητές. Οι ενέσεις σου δίνουν ένα αέρα ναρκομανή που ψάχνει τη δόση του σε ύποπτα καταγώγια. Ζεις τη φαντασίωση του ροκ σταρ που χτυπάει ενέσεις ηρωίνης, μόνο που εσύ χτυπάς ενέσεις προλακτίνης. Και πάλι τζίφος. Αέρας κοπανιστός. Χρυσάφι πιάνεις, άχυρο γίνεται.

Ο γιατρός φτύνει το γέλιο και εισηγείται να κάνει τεστ πρώτα ο άλλος για να δούμε τι παίζει με το τέτοιο του (κινητικότητα, ζωντάνια, καλή φωνή, τα σχετικά) και μετά εσύ, διότι εσύ είσαι σύνθετος οργανισμός και υπάρχουν πολλά τεστ που θα πρέπει να γίνουν. Ας αποκλείσουμε πρώτα τον άλλο (ορίστε και η απόδειξη ότι οι άντρες είναι απλοί οργανισμοί. Κάτι σαν αμοιβάδα). Τώρα, αυτό θέλει προσοχή, διότι μέχρι τώρα στο γιατρό πήγαινες μόνη σου. Τώρα πρέπει και ο άλλος να πάει να εξεταστεί. Δηλαδή, πρέπει να του φέρεις με μαλακό τρόπο ότι ενδεχομένως το πρόβλημα να είναι εκείνου.

Ώσπου κανένας από τους δύο δεν γνωρίζει, υπάρχει αλληλεγγύη και κατανόηση. Εδώ σε θέλω να ξεδιπλώσεις τις διπλωματικές σου ικανότητες. Οι άντρες, όσο προχωρημένοι και να είναι, νιώθουν τρομερά άβολα σε αυτό τον τομέα. Πως θα πεις του άντρα του Superman, του Ταρζάν, που πατάει και η Γη τρέμει, που φωνάζει και έχουμε σεισμό, που χτυπά το χέρι στο τραπέζι και κόβεται το τραπέζι στα δύο (λέμε τώρα) ότι ενδεχομένως να ρίχνει…. άσφαιρα??

Extra βαθμός δυσκολίας: Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς το sex διότι αυτό ακριβώς είναι η ρίζα του κακού!!!!

Κάπου εδώ μπορείς έντιμα να καταθέσεις τα όπλα και να αποφασίσεις ότι «αυτό το είδος δεν θα διαιωνιστεί» και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Κλείνεις να πάς διακοπές στην Ινδία και άλλα μέρη εξωτικά με σκοπό να φουλάρεις τη visa και να μην σου μείνει μια, διότι τι να τα κάνεις τα λεφτά, σε αυτή τη ζωή ζούμε και πεθαίνουμε μόνοι. Επίσης 2 πόρτες έχει η ζωή, και είναι και άπονη και συννεφιασμένη Κυριακή ματώνεις την καρδιά μου. Ξοδεύεις αλόγιστα και δεν σε ενδιαφέρει τίποτα. Μέχρι και στην Aerosvit Ukrainian Airline μπαίνεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα πέσει το αεροπλάνο.

Όταν έχεις ξεχειλώσει το overdraft, έχεις καταχρεώσει τη visa, έχεις αγοράσει το τέλειο διθέσιο κάμπριο αυτοκίνητο, έχεις αγοράσει κάτασπρους καναπέδες που λερώνουν με το που κάθεσαι πάνω τους, καπνίζεις και πάλι όχι απλά τσιγάρα, αλλά πούρα, πίπα, ναργιλέ και πίνεις τη vodka όπως το νερό, όταν θα τρως χημικά μεταλλαγμένα τότε, και μόνο τότε θα έχεις και πάλι καθυστέρηση.

Και αυτή θα είναι η μοιραία…

Σόκινγκ!!

H παιδική πορνογραφία απαγορεύεται στο Internet και παντού. Δεν ξέρω τι ηλικία έχουν αυτοί οι δύο, πάντως μιλούμε για άγριο και βίαιο sex!!


Χτύπα με, πιο δυνατά!!

Open Studios

Επίσης να θυμίσω ότι σήμερα και μέχρι τις 12 Νοεμβρίου θα έχουμε Open Studios στην εντός των τειχών Λευκωσία, όπου περίπου 30 καλλιτέχνες θα ανοίξουν τις πόρτες τους για να υποδεχτούν όλους τους περίεργους που επιθυμούν να μπουν μέσα σε διάφορα χαλαμάντουρα και μη της Λευκωσίας και να παρατηρήσουν τι έχει μέσα.

Με την καλή έννοια....:)

Ο ρεαλισμός στις κυπριακές σειρές

Ένα καλό παράδειγμα από τη σειρά «Ταξίδι Μακρινό»:

Introduction: Η Μαρία Ιωάννου (Άννα) και ο Χάρης Κκολός (Νικόλας) βρίσκονται μέσα στο αυτοκίνητο του Κκολού και οδηγούν από Λάρνακα προς Λευκωσία στην εξωτική διαδρομή του highway. Ο θεατής τους βλέπει από το πισινό κάθισμα του αυτοκινήτου. Γυρίζει η Μαρία Ιωάννου και λέει:

- Έτσι έννα πάμε Λευκωσία τωρά?
- Ίνταλος έτσι?
- Εν θα μιλούμε?
- Άμαν εν έχουμε τίποτε να πούμε γιατί να μιλούμε?
- Άτε ρε Νικόλα μεν αρκέψεις πάλε. Έρκουμαι, ούτε με ρωτάς αν είμαι καλά, ούτε αν ήταν η πτήση εντάξει, τίποτε!
- Να σου πω κάτι ρε Άννα? …. Τέλος πάντων, για να είσαι μαζί μου, είσαι καλά.
- Οκ, μια χαρά… (αυτό το λέει τσαντισμένα)
- Ρε Άννα, εβαρέθηκα σε! Σοβαρομιλώ. Θωρώ σε μια φορά την εφτομάδα, τζιαι ούλλο μούτρα, παράπονα τζιαι νεύρα είσαι. Πιάννεις με που το εξωτερικό, όι που είσαι, γιατί ήρτες, πε ποιον ήρτες, με ποιον πάεις, με ποιον επήες τζιαι ήπιες, μα ήνταν πουν τούντα πράματα? Δηλαδή, πιάννεις με που τζαμέ που είσαι τζιαι αντί να σιέρουμαι νευριάζω.
- Τζαι κλείεις μου το.
- Ε κλείω σου το… Άννα υποτίθεται είμαστε μαζί για να περνούμεν καλά, διαφορετικά εν υπάρχει λόγος, πραγματικά εβαρέθηκα!
- Ας μεν εγύριζες με την μιαν τζιαι με την άλλην να’ μουν τζιαι γω εντάξει.
- Να σου πω κάτι? Ότι τζιαι να κάμω εν αλλάσσεις, είσαι παθολογικά ζηλιάρα μαζί μου, χώνεψε το!

(σε αυτή τη φάση χτυπά το κινητό. Ο Κκολός φυσικά το απαντά και αγνοεί την τύπισσα που μάσιεται να εκραγεί).

- Σταμάτα να κατεβώ….. (ο Kκολός την γράφει και συνεχίζει να μιλά στο τηλέφωνο)…. Σταμάτα να κατεβώ τωρά!
- Ένα λεπτό!

Φρενάρει μέσα στη μέση του highway (μα τι ώρα κάνουν τέτοια γυρίσματα??) και η τύπισσα κατεβαίνει.