Vanity Fair

Οι Αρχιεπισκοπικές εκλογές μας έχουν επιβεβαιώσει τουλάχιστον ένα πράγμα. Ότι οι υποψήφιοι για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο και το σύστημα στο οποίο βασίζουν τις διαδικασίες τους, προέρχεται από τα μεσαιωνικά χρόνια της ίντριγκας και του πάθους, και ότι λίγο μόνο διαφέρει από τις ραδιουργίες που γίνονταν τότε για να βρεθεί νέος βασιλιάς όταν ο προηγούμενος κακάρωνε.

Κανονικά θα έπρεπε να μας χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχουμε ανάμεσα μας alive and kicking κατάλοιπα του Μεσαίωνα, θα μπορούσαμε άνετα να μαζέψουμε όλες αυτές τις καρικατούρες που κυκλοφορούν, να τις κλειδώσουμε μέσα σε ένα μουσείο Μεσαιωνικής και Βυζαντινής τέχνης και να τους στολίσουμε με σχετικά ενημερωτικά καρτελάκια.

Θυμάστε από το μάθημα της ιστορίας τον Ισαάκιο Κομνηνό, που έχοντας τα κάνει πλακάκια με τον Αυτοκράτορα και την Αυλή στην Κωνσταντινούπολη, πήρε ένα πλοίο και ένα στρατό (τότε αγόραζες μισθοφόρους σε τιμή ευκαιρίας- τώρα αγοράζεις οπαδούς, γενικούς αντιπροσώπους και υπογράφεις πρωτόκολλα συνεργασίας) έπλευσε στην Κύπρο και ανακήρυξε τον εαυτό του με το έτσι θέλω βασιλιά, μέχρι που ήρθε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (άλλος τυχοδιώκτης και αυτός) περί τα 1192 και τον έδιωξε?

Η ιστορία του Ισαάκιου Κομνηνού, αν το σκεφτείς, λίγο διαφέρει από την προσπάθεια του Μητροπολίτη Πάφου να αναρριχηθεί στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου (το μόνο αξίωμα που πάει να φέρει προς «βασιλιάς» στις μέρες μας). Δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις έδειξαν ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων, έρχεται τρίτος στην προτίμηση του λαού για το εν λόγω αξίωμα. Αυτό, (όπως και με τους διεκδικητές του βασιλικού θρόνου στα χρόνια των Λουζινιανών που προωθούσαν π.χ. βρέφη για το αξίωμα του βασιλιά ή προέβαιναν σε γάμους-συμμαχίες), ουδέποτε τον εμπόδισαν να συνεχίσει να προβάλλει την υποψηφιότητα του ως ικανός «ηγέτης της εκκλησίας».

Ειρωνεία: Τον καιρό των Λουζινιανών, ο ρόλος της εκκλησίας της Κύπρου υποβαθμίστηκε, η περιουσία της δημεύτηκε προς όφελος της καθολικής εκκλησίας και οι επίσκοποι διώχτηκαν από τις πόλεις και κατέφυγαν στα βουνά. Δεν ήταν δηλαδή καλή περίοδος για την εκκλησία. Και όμως, η ίντριγκα έμεινε βαθιά ριζωμένη μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, τόσο, που το τελευταίο εξάμηνο παίζεται μπροστά μας μεσαιωνικό δράμα εκλογής νέου βασιλιά.

Ελπίζω να το απολαύσατε, γιατί ήταν ένα σπάνιο, μουσειακής αξίας φαινόμενο, και αν νιώθετε θυμωμένοι και αδικημένοι από τη συμπεριφορά των ιεραρχών, μην ανησυχείτε. Ο λαός, ουδέποτε είχε τον πρώτο λόγο στο ποιος θα γινόταν βασιλιάς. Σιγά να μην είχε τώρα.

Vanitas, Vanitatum!