Καλπάζοντας στο πάθος (3)

Το blog θα πάει και αυτό να κάνει τα μπάνια του λαού. Πολύ θα ήθελε να λείψει για 3 βαρβάτους μήνες αλλά όντας εργαζόμενο θα αρκεστεί με αυτά που μπορεί. Στην απουσία του, και όταν σταματήσετε να κλαίτε διότι θα βραχεί το monitor, μπορείτε να διαβάσετε Camus, Voltaire, Descartes, Engels, Freud, Goethe, Λούκι Λουκ, Αστερίξ & Οβελίξ, Cosmopolitan και Vogue. Alternatively μπορείτε να διαβάσετε το τρίτο επεισόδιο από τις περιπέτειες της Μπάρμπαρα. Ας δούμε όμως πρώτα τι φόρεσε τελικά ….

«…Ανοίγοντας την τσάντα της η Μπάρμπαρα άφησε αυθόρμητα ένα αναστεναγμό. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί μέσα που να μπορούσε να συγκριθεί με το εντυπωσιακό φόρεμα της Λίντια. Θύμωσε μάλιστα με τον εαυτό της που σκεφτόταν διάφορους τρόπους να εντυπωσιάσει τον Πάτρικ. «Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτά τα παιγνίδια», σκέφτηκε. Ο Πάτρικ πάντοτε της έλεγε πόσο απλή είναι και πόσο πολύ τον τραβούσε αυτή ακριβώς η απλότητα της πάνω του. Τι προσπαθούσε να κάνει? Είχε χάσει το μυαλό της με αυτή την υπόθεση. Που ήταν η ψυχραιμία της, η λογική της που τόσο την διέκρινε ανάμεσα στις φίλες της στο κολλέγιο του Πόρτσμουθ από το οποίο αποφοίτησε το καλοκαίρι? Τότε γελούσε και αστειευόταν με τις φίλες της όταν ήρθε ο Πάτρικ να την παραλάβει με το σπορ αμάξι του. Είχαν αρραβωνιαστεί λίγες μέρες πριν και η Μπάρμπαρα ήταν το επίκεντρο των πειραγμάτων των κοριτσιών. «Πόσο γρήγορα άλλαξε αυτό», σκέφτηκε.

Η Μπάρμπαρα αποφάσισε ότι δεν θα καθυστερούσε άλλο. Φόρεσε στα γρήγορα ένα ζεστό παντελόνι με στενή εφαρμογή, ένα βαμβακερό πουκάμισο στο χρώμα των ματιών της και βούρτσισε καλά τα μαλλιά της που είχαν πλέον στεγνώσει. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και αποφάσισε ότι ήταν ήδη αρκετά αναψοκοκκινισμένη για να επιχειρήσει να βαφτεί και από πάνω. Θα περίμενε να μείνει μόνη με τον Πάτρικ και θα του εξηγούσε. Με ή χωρίς τη Λίντια, έπρεπε να την ακούσει.

….

Ο Πάτρικ ξαφνιάστηκε όταν είδε την Μπάρμπαρα στο ράντζο. Δεν περίμενε να έρθει να τον βρει μετά από αυτό που έγινε. Χάρηκε βέβαια που ήρθε αλλά δεν ήθελε να το δείξει. Έπρεπε τώρα να μάθει να ζει χωρίς αυτήν διότι όπως φάνηκε, αυτή επέλεξε τον Ντέρεκ. Ο Πάτρικ ήξερε ότι ο Ντέρεκ υπήρξε παλιός φίλος της Μπάρμπαρα, αλλά δεν ήξερε πόσο στενός φίλος ήταν. Βλέποντας τους μαζί, και βλέποντας την Μπάρμπαρα να μην μπορεί να του δώσει μια λογική εξήγηση για το γεγονός, πείστηκε ότι η Μπάρμπαρα άλλαξε γνώμη και επέστρεψε στον παλιό της φίλο. Βλέποντας την πάνω στο άλογο ένιωσε αμέσως κάτι να σφίγγεται στο στήθος του και κόντεψε να τρελαθεί από αγωνία όταν έπεσε από το άλογο της και λιποθύμησε μέσα στα χέρια του.

Και όταν μπήκε μέσα στο σαλόνι ενωρίτερα, ένιωσε τη ματιά της πάνω του και κοκκίνισε. Προσπάθησε να το παίξει άνετος, τόσο άνετος που η Μπάρμπαρα τελικά έφυγε αμέσως από το δωμάτιο. Ήθελε να δείξει πόσο απογοητευμένος και θυμωμένος ήταν, αλλά μόλις έβλεπε τη Μπάρμπαρα ο θυμός του περνούσε αμέσως και το μόνο που επιθυμούσε ήταν να τη σφίξει στην αγκαλιά του.

....

«Τι ατυχία να έρθει η Λίντια στο ράντζο τώρα», σκέφτηκε η Μπάρμπαρα όταν επέστρεψε στο σαλόνι και έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα από το αναμμένο τζάκι. Παρατήρησε τον Πάτρικ και τη Λίντια που βρίσκονταν εν τω μέσω μιας έντονης συζήτησης για τη δουλειά. Η Μπάρμπαρα δεν μπορούσε να λάβει μέρος διότι δεν ασχολήθηκε ποτέ με τις δουλειές του Πάτρικ. «Αυτά τα πράγματα δεν είναι για ένα πλάσμα σαν και σένα» της έλεγε ο Πάτρικ μεταξύ σοβαρού και αστείου. Και αυτή τον πίστευε. Τώρα έβλεπε ότι είχε σοβαρό μειονέκτημα έναντι της Λίντια που επιχειρηματολογούσε άνετα και έδειχνε πόσο σίγουρη ήταν για τον εαυτό της.

Ο Τζο μπήκε στο δωμάτιο για να ανακοινώσει ότι το δείπνο είναι σχεδόν έτοιμο. Η Λίντια σηκώθηκε και με την πρόφαση ότι θέλει να φρεσκαριστεί λίγο, αποχώρησε. Ένα αρωματισμένο σύννεφο γιασεμιού έφυγε μαζί της. Ο Πάτρικ πήγε να πει ότι θα αποχωρήσει και ο ίδιος όταν η Μπάρμπαρα αποφασιστικά πήρε το λόγο.

«Περίμενε, μη φεύγεις. Έχω κάτι να σου πω Πάτρικ».
«Δεν πιστεύω να έχουμε κάτι να πούμε μεταξύ μας Μπάρμπαρα. Οι πράξεις σου μιλούν από μόνες τους. Αν ήρθες στο ράντζο για να παραλάβεις το άλογο σου δεν χρειαζόταν. Θα κανονίσω να μεταφερθεί όπου θέλεις εσύ.» Ο Πάτρικ ήταν περισσότερο θλιμμένος παρά θυμωμένος όταν τα έλεγε αυτά.
«Δεν με ενδιαφέρει το άλογο μου. Δεν ήρθα στο ράντζο γι’ αυτό. Ήρθα να σου εξηγήσω για τον Ντέρεκ. Και θα κάτσεις να με ακούσεις. Πρέπει να με ακούσεις.»
«Δεν θα σταθώ εμπόδιο στην ευτυχία σου με τον Ντέρεκ. Εξάλλου είναι φανερό ότι έκανες την επιλογή σου.»
«Θα σταματήσεις επιτέλους να βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα χωρίς να με ακούσεις? Ο Ντέρεκ ουδέποτε υπήρξε το αγόρι μου. Είναι παλιός οικογενειακός φίλος αλλά ουδέποτε υπήρξαμε οτιδήποτε περισσότερο από οικογενειακοί φίλοι. Ο Ντέρεκ θα ήθελε βέβαια κάτι παραπάνω, αλλά εγώ από πολύ νωρίς του ξεκαθάρισα τι ένιωθα. Σε κάποια φάση ο πατέρας μου και ο πατέρας του Ντέρεκ διαφώνησαν για την κοινή επιχείρηση και χώρισαν οι δρόμοι τους. Ο Ντέρεκ, όπως και ο πατέρας του, είναι πολύ πεισματάρης και δύσκολα παραδέχεται ότι έχασε. Προσπάθησε λοιπόν να με εκβιάσει, χρησιμοποιώντας πληροφορίες που είχε για την επιχείρηση του πατέρα μου. Όλα ήταν βέβαια ψέματα. Όταν μας είδες μαζί, του έλεγα ότι έχασε και πάλι το παιγνίδι και είχα τις σχετικές αποδείξεις. Το ότι με αγκάλιασε μόλις σε είδε, το έκανε για να ζηλέψεις.»
«Το πέτυχε ο ελεεινός. Δηλαδή δεν τρέχει τίποτα μεταξύ σας?»
«Όχι, πως μπόρεσες να σκεφτείς κάτι τέτοιο?»
«Δεν ξέρω, σας είδα μαζί και θόλωσε το μυαλό μου. Όλες αυτές τις μέρες ήμουν δυστυχισμένος χωρίς εσένα. Κόντεψα να τρελαθώ.»
«Αχ Πάτρικ! Όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσα να σου εξηγήσω αλλά δεν με άφηνες. Και τώρα όπως φαίνεται έφτασα αργά.»
«Τι εννοείς?»
«Η Λίντια?»
«Η Λίντια τι?»
«Υποθέτω μετά από αυτό που έγινε η Λίντια είναι πλέον το κορίτσι σου.»

Ο Πάτρικ έμεινε ακίνητος για μια στιγμή και μετά γελώντας άρπαξε την Μπάρμπαρα και την έχωσε στην αγκαλιά του. «Από πού και ως που η Λίντια είναι το κορίτσι μου? Συνεργάτες είμαστε μόνο. Άλλωστε η Λίντια παντρεύεται σύντομα τον Έρικ, το γιο του εφοπλιστή ΜακΜπράιαν. Ήρθε εδώ να συζητήσουμε ένα σημαντικό θέμα της δουλειάς και αύριο θα επιστρέψει στην πόλη. Εσύ όμως δεν έχεις να πας πουθενά», είπε γλυκά ο Πάτρικ ψάχνοντας τα χείλη της Μπάρμπαρα για να της δώσει ένα καυτό φιλί.

Η Μπάρμπαρα αναστέναξε από ανακούφιση. Αυτό το φιλί της θύμισε πόσο πολύ της είχε λείψει ο Πάτρικ, πόσο πολύ τον ήθελε. Όταν ήξερε και πάλι ότι ο Πάτρικ την αγαπά, μπορούσε να πετά στα σύννεφα. Ήταν επιτέλους ευτυχισμένη. Παραδόθηκε στα στιβαρά του μπράτσα που τη σήκωσαν ψηλά και άρχισαν να ανηφορίζουν τις ξύλινες σκάλες. «Κάτι μου λέει ότι το δείπνο θα καθυστερήσει λίγο..» είπε πονηρά ο Πάτρικ ανοίγοντας ένα-ένα τα κουμπιά του πουκαμίσου της…»

Να πακετάρω και μαγιό?

Η μαμά-Δρακούνα και ο Μπαρμπαπάπα πήγαν διακοπές. Στα εξωτερικά. Στις Ευρώπες. Λόγω του ότι το θερινό σαλέ στη λίμνη Κωστάντζα στα Άστρο-Γερμανικά σύνορα δεν εξωραΐστηκε και ξεσκονίστηκε εγκαίρως για να δεχτεί τη μαμά-Δρακούνα και τις κυρίες των τιμών της, θα προτιμήσουν τα διπλανά (περίπου) ανάκτορα της Βαυαρίας, το γνωστό και αγαπημένο Neuschwanstein.

Ο Μπάρμπαπαπα θα περάσει τις μέρες του ανέμελα, κυνηγώντας ελάφια, αντιλόπες, και λαγούς του δάσους και τα απογεύματα θα χαλαρώνει καπνίζοντας τη ξύλινη σκαλιστή πίπα του. Η μαμά-Δρακούνα θα κάνει ελαφριά πεζοπορία πάνω στα βουνά, θα μαζεύει φράουλες και βατόμουρα στο καλάθι της, ακολούθως θα φτιάχνει παρέα με το υπηρετικό προσωπικό μαρμελάδες και γλυκά. Το καλοκαίρι θα κυλήσει νωχελικά και το highlight θα είναι ο επίσημος χορός που θα δοθεί προς τιμή κάποιου obscure πρέσβη και που θα τραβήξει στα ανάκτορα όλο τον καλό κόσμο της Βαυαρίας, που θα έρθει φορώντας τα κρινολίνα τους (οι κυρίες) και τα φράκα τους (οι κύριοι). Τα βουλεβάρτα θα γεμίσουν πολύχρωμα ζευγάρια, και ο Μονέ σε μια γωνιά θα σκαρώνει τα σκίτσα του. Αν και αυτός είναι από άλλο ανέκδοτο.

Όπως θα έχετε καταλάβει από τις γλαφυρές περιγραφές, η μαμά-Δρακούνα και ο Μπάρμπαπαπα πήγαν διακοπές στην Ελλάδα. Που ακριβώς θα σας γελάσω. Μπορεί να είναι από Σύρο μέχρι Κύθηρα. Διότι ως αιώνιοι φοιτητές (στην ηλικία τους μόνο αιώνιους μπορώ να τους χαρακτηρίσω) αποφάσισαν να πάνε χωρίς κράτηση με βάρκα την ελπίδα, να κατεβούν στον Πειραιά και να πάνε όπου βρουν θέση. Με αυτό το σχέδιο μια άλλη φορά ξεκίνησαν να πάνε στην Τυνησία και τελικά κατέληξαν στην Πάρο (λάθος στρίψιμο στο αεροδρόμιο??) Είναι, λένε, φλου και δεν τους ενδιαφέρει που θα τους βγάλει ο δρόμος. Ή το καταμαράν.

Μιλάμε έχουν ανεβάσει το "ανέμελες διακοπές" σε άλλα επίπεδα. Τόσο ανέμελες που δεν ξέρεις που θα πάς.

Τους εξηγήσαμε ότι γίνεται ένας μικρός πανικός στα λιμάνια, μα δεν βλέπουν επιτέλους και λίγη τηλεόραση, τα μισά πλοία είναι χαλασμένα, τα άλλα ναυλώθηκαν από ευρωπαϊκές χώρες και πλέουν έξω από την Κύπρο καθοδόν για να εκκενώσουν το Λίβανο. Αυτά που δεν είναι χαλασμένα είναι γεμάτα. Και να τους θυμίσουμε ότι δεν είναι καν Έλληνες να έχουν τη μουρμούρα και τον καυγά έτοιμο σε περίπτωση ανάγκης. Που πάνε στο στόμα του λύκου??

Η μαμά-Δρακούνα και ο Μπαρμπαπάπα δεν πτοούνται από κάτι τέτοια. Άσε που από αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν μόνο τα μισά. «Ναι, και στην εισβολή το ράδιο έλεγε ότι η Εθνική Φρουρά αντιστέκεται και υπερασπίζεται το πάτριο έδαφος με επιτυχία και έξω από το παράθυρο έβλεπα Τούρκους αλεξιπτωτιστές», λέει η μαμά-Δρακούνα. «Μια χαρά θα περάσουμε. Κοίτα εσύ να ποτίζεις τις γλάστρες».

Από χθες που έφυγαν, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Για να μην έχουν ακόμα επιστρέψει (διότι ούτε αεροπορική κράτηση είχαν κάνει οι δαιμόνιοι bag-packers), κάπου θα έχουν πάει. Ελπίζω μόνο, το κρινολίνο να μην τσαλακωθεί μέσα στη βαλίτσα.

Το Σύνδρομο του Superman

Ακούσατε για τον τύπο που τρυπούσε τα λάστιχα των αυτοκινήτων με ελληνικές πινακίδες διότι και καλά του ήρθε ξαφνικά θεία έμπνευση ότι οι Ελλαδίτες ευθύνονται για «την καταστροφή του τόπου»???

Και οι Παραλιμνίτες ευθύνονται για την πολιτιστική και αισθητική καταστροφή της περιοχής Πρωταρά αλλά δεν μας βλέπεις να τρυπούμε λάστιχα στην Αγία Νάπα!!

Πάντως το σύνδρομο Superman – θα καθαρίσω τον κόσμο από το κακό, είναι ένα παλιό και πολύ ελκυστικό σύνδρομο που χτυπά αδιάκριτα πολύ κόσμο. Είναι παρόμοιο με το σύνδρομο του «αν ήμουν προπονητής να δεις τι αλλαγή θα έκανα και η ομάδα θα πετούσε». Το πρόβλημα στο σύνδρομο Superman, είναι ότι είναι υποκειμενικό σύνδρομο και σε κάνει να πιστεύεις ότι θεωρείς εσύ ως σωστό είναι σωστό για όλους. Ότι όμως θεωρείς εσύ σωστό, δεν σημαίνει ότι είναι σωστό για όλους. Διότι στην τελική, ποιος σε διόρισε εσένα Θεό και δεν μας το είπε να κάνουμε και εμείς αίτηση?

Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να κάνω μια λίστα με τα πράγματα που θα έκανα αν ήμουν Superman (ή έστω, τρομοκράτης-φαρσέρ):

1. Εννοείται ότι αν έμπαινε αυτοκίνητο μπροστά μου με χαλασμένη εξάτμιση (έστω και για αστείο) θα το σήκωνα και θα το πετούσα μακριά, όπως έκανες με τα matchbox αυτοκινητάκια σου. Σκέφτομαι ότι καλό alternative θα ήταν sunroof αυτοκινήτου με ενσωματωμένη μπαζούκα με την βοήθεια της οποίας θα εκτόξευα το εν λόγω απαράδεκτο αυτοκίνητο στο νεκροταφείο. Βέβαια, κάτι τέτοια κάνει ο Batman που είναι κοινός θνητός και όχι ο Superman που μπορεί να πετάει. Τυχόν Λιβανέζοι και Ισραηλινοί που το διαβάζουν αυτό, παρακαλώ να το αγνοήσουν.

2. Θα έριχνα κάτω όλο το τετράγωνο στα φώτα Γαβριηλίδη για να χωράει να περνάμε άνετα χωρίς να δημιουργείται κίνηση.

3. Θα άλλαζα όλα τα ονόματα δρόμων που περιλαμβάνουν «Μακαρίου», «Γρίβα», «Μάτση» και άλλων αγωνιστών, σε κάτι πιο εύθυμο και εμπριμέ του στιλ «Λίτσα», «Πίτσα», «Μαρούλλα» και φυσικά «Αντρούλλα».

4. Θα έσκαβα λίγο έξω από την Αγλαντζιά (καλή τοποθεσία, δίπλα από την Αθαλάσσα, υπάρχει και πεδιάδα) μέχρι να βρω θάλασσα και επιτέλους θα έκανα τη Λευκωσία παραλιακό θέρετρο.

5. Θα κατεδάφιζα το Τμήμα Δημοσίων Έργων. Και πως υπάρχει δεν κάνει και τίποτα, δεν θα λείψει σε κανένα. Πρώτα όμως, υπό την απειλή του προαναφερόμενου sunroof μπαζούκα, θα τους έβαζα να κλείσουν όλες τις τρύπες που άνοιξαν τελευταίως στους δρόμους και να κάνουν καλό πρέμιξ του δρόμου και όχι τα γνωστά πατσιαρίσματα.

6. Δεν θα έκλεινα τα καπαρέ, αλλά θα έφερνα τους Chippendales στην Κύπρο για μοναδικές εμφανίσεις γεμάτες ιδρώτα και λάδι. Να τους δουν οι Κύπριοι άντρες να σκιαστούν. Υπάρχουν παντού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, όχι μόνο στη Μόρφου.

7. Θα άλλαζα το πόστερ πάνω στον Πενταδάκτυλο και αντί να δείχνει τη γνωστή σημαία θα έγραφα για αλλαγή «Ο Μακάριος Ζει». Τώρα που το σκέφτομαι, αντί του Μακαρίου (μόνο κάτι γριές θα χαίρονταν πια), ένα πόστερ του Beckman δεν θα ήταν άσχημο. Αυτός και αν είναι αναγνωρίσιμος. Κουραστήκαμε με τη ψευδό-σημαία του μη-αναγνωρισμένου κράτους. Βάλτε κάποιον που αναγνωρίζουμε.

Δεν θα προέβαινα σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια σχετικά με το θέμα εισβολή-κατοχή-δεν-ξέρω-τι-είμαι-πια-ουφ-κουράστηκα. Διότι είμαι τρομοκράτης-φαρσέρ και όχι ο Ράμπο στο Αφγανιστάν. Δεν μπορώ να κάνω και θαύματα.

Και εννοείται η λίστα ετοιμάστηκε με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια. Τι Superman θα ήμουν άλλωστε αν δεν έκανα ότι ήθελα εγώ?

O κόσμος χάνεται και η ΦΣ χτενίζεται

Η ΦΣ έχει πάει ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα από την περασμένη Πέμπτη. Κανονικά έπρεπε να είχε επιστρέψει χθες, γι ‘αυτό την πήρα τηλέφωνο να δω αν επέστρεψε.

Μου απαντά λες και βρίσκεται στο υπερπέραν. Τελικά δεν επέστρεψε διότι περνούσε ωραία και έλα μωρέ τώρα, που να τρέχει στα αεροδρόμια, γνώρισε και κάποιον, ξέρεις τώρα, άσε να δούμε. Τώρα όμως πήγε αεροδρόμιο γιατί πρέπει να επιστρέψει (την ψάχνουν στη δουλειά), και μόλις αντιλήφθηκε τι τρέχει στη Βηρυτό (που «τρέχει» από την Πέμπτη παρεμπιπτόντως και σήμερα έχουμε Τρίτη) και είναι και τσαντισμένη διότι είχε κανονίσει να πάει τον Αύγουστο εκεί σε κάτι φίλες και τώρα κοίτα να δεις, φτου, χαλάστρα.

«Δεν το πιστεύω!! Κηρύχτηκε πόλεμος και εγώ κάθομαι στην Αθήνα? Μακριά από τους δικούς μου? Πρέπει να επιστρέψω αμέσως! Το διαβατήριο μου!!!»

Της θυμίζω ότι πριν 5 λεπτά έκανε διακοπές και δεν την ενδιέφερε τίποτα. Άλλωστε δεν κηρύχτηκε πόλεμος. Η Αθήνα είναι ωραίο μέρος να κάθεσαι. Άσε που με την καλοκαιρινή κίνηση στα αεροδρόμια είναι πιο εύκολο να επιστρέψει κολυμπώντας. Ποιον είπες ότι γνώρισες?

Μου λέει μια συγχυσμένη ιστορία με ένα glamorous πάρτι, ένα ευγενικό τύπο, μια αυτοκινητάρα, μια κουβέντα για δουλειά, κάτι ψάρια (??) 3 ξενοδοχεία και 8 ταβέρνες, τα μάτια του (??) και μετά μου λέει, τι ωραία, θα ξαναπάει τον Αύγουστο να τον ξαναδεί.

Της λέω για αστείο, «δεν μένεις στην Αθήνα να έχουμε να ερχόμαστε τριήμερα?» στο οποίο κάνει παύση…. σκέφτεται…. και απαντά:

«Δεν είναι κακή ιδέα. Θα μπορούσαν να μείνω να δικτυωθώ. Τι να επιστρέφω τώρα πίσω. Θα πω ότι δεν έβρισκα θέσεις λόγω του πανικού στο Λίβανο!!»
«Ναι, αλλά από το Λίβανο μέχρι την Αθήνα μεσολαβούν 2 χώρες και θάλασσα στη μέση. Πιο μετόπισθεν δεν θα μπορούσες να είσαι. Άσε καλύτερα, μην πεις τίποτα. Και φτου σου που θα χρησιμοποιήσεις την κρίση για δικό σου όφελος.»
«Για μια extra μέρα άδεια θα την χρησιμοποιήσω και όχι να διαλύσω την Χισπολλάχ, υπάρχει διαφορά!!»

Η ΦΣ έκανε μεταβολή και έφυγε από το αεροδρόμιο. Το ξέρω, διότι 2 ώρες αργότερα κατέβηκε στο κέντρο για καφέ. Και μου έστειλε sms.

Κάτι τέτοια η ΦΣ τα συνηθίζει. Όταν έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, η ΦΣ σπούδαζε στη Νέα Υόρκη. Την ψάχναμε απεγνωσμένα να δούμε αν είναι καλά, όταν τελικά επικοινώνησε μαζί μας για να μας πληροφορήσει ότι δεν ήταν στη Νέα Υόρκη αλλά στο Λονδίνο, όπου και αποφάσισε να μετακομίσει. Και έτσι έκανε.

Και τώρα, εκτός από την Καρχιλάκη στη Βηρυτό, θα ακούμε ανταπόκριση και από την ΦΣ στην Αθήνα.

Η ιστορία της Κύπρου σε 600 λέξεις

Ένα νησί μόνο πάνω στη Γη. Έρχονται οι πρώτοι κάτοικοι περί τα 9000 π.Χ., βούρλα προϊστορικά. Περί τα 6000 π.Χ. κακαρώνουν όλοι και ακολουθούν 1500 χρόνια ησυχίας. Μπουκάρουν κάποιοι άλλοι με κεραμικά. Σεισμός, σεισμός, Συναγερμός τους ταρακουνά και αρχίζουν να χρησιμοποιούν χαλκό και πέτρα. Λόγω αρχαίου μεσανατολικού μπουκάρουν και άλλοι από τα γύρω παράλια και όλοι μαζί μετακομίζουν στα ορεινά θέρετρα του Τροόδους. Μαθαίνουν και γράμματα (που κανένας δεν έχει καταφέρει να διαβάσει μέχρι σήμερα). Μέχρι τότε, οι Κύπριοι θεωρούνται αμαρκέ και στην κοσμάρα τους, αλλά την εποχή του Χαλκού μπουκάρουν οι Μυκηναίοι και ξέμπαρκοι ήρωες του Τρωικού πολέμου. Μπουκάρουν και κάτι Φοίνικες στη περιοχή Λάρνακας. Βολεύονται άνετα και ευημερούν.

Οι Ασύρριοι γράφουν ότι υπάρχουν 10 πόλεις–κράτη. Φοινικικοί και Έλληνες θεοί γίνονται ένας αχταρμάς και λατρεύονται όπως τον καλό μεζέ. Κατά διαστήματα μπουκάρουν Αιγύπτιοι και Πέρσες που επηρεάζουν την ενδυμασία των Κυπρίων όπως τώρα το ZARA και το MANGO. Οι Έλληνες αποφασίζουν οργανωμένα από το 500 π.Χ. να κάνουν την Κύπρο ελληνική. Οι Κύπριοι ως ντιπ βλίτα που είναι, εξακολουθούν να ακολουθούν τη Περσική μόδα και αρχιτεκτονική αλλά μερικοί συνεχίζουν να πηγαίνουν κάθε χρόνο διακοπές στα ελληνικά νησιά.

Ο Ευαγόρας (όχι ο Παλληκαρίδης, ο άλλος) είναι officially ο πρώτος αγωνιστής της ΕΟΚΑ (ήθελε ένωση με την Ελλάδα). Ξεκίνησε με ένωση των πόλεων-κρατών. Όπως και οι απόγονοι του, απέτυχε την ένωση με της Ελλάδα. Ακολούθως η Κύπρος γίνεται μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Ο μέγας Αλέξανδρος την ελευθερώνει από τους Πέρσες και τη γελοία μόδα τους, την αρπάζουν οι Πτολεμαίοι, τους την αρπάζουν οι Ρωμαίοι, έρχονται οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και γινόμαστε Χριστιανοί, βοήθεια μας.

Ξανά σεισμός, σεισμός, Συναγερμός χτυπά και καταστρέφει τις αρχαίες πόλεις. Στο μοίρασμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Κύπρος πάει με την ομάδα του Βυζαντίου που έχει Βραζιλιάνους παίκτες και είναι καλύτερη. Κατά διαστήματα μπουκάρουν Άραβες και μας αλλάζουν τα φώτα (ποικιλοτρόπως) αλλά επιμένουμε Βυζαντινά.

Το 1191 μπουκάρουν οι Άγγλοι του Ριχάρδου, που πουλούν το οικόπεδο στους Ναίτες του Dan Brown. Αυτοί μετά από 1 μόνο χρόνο (δεν υποφερόμαστε με τίποτα) πουλούν και πάλι το οικόπεδο στον Γκυ Ντε Λουζινιάν. Αυτός φέρνει όλους τους Γάλλους φίλους του, και όποιον άλλο ξέμπαρκο Λεβαντίνο ξεβράσει η θάλασσα. Οι Κύπριοι μαθαίνουν τι εστί σουφλέ και βασιλική ίντριγκα. Οι Γάλλοι σφάζονται γενικώς μεταξύ τους και αγαπημένο τους σπορ είναι πώς να δολοφονήσουν το βασιλιά με ύπουλο τρόπο. Ο Λεόντιος Μαχαιράς πάνω στην απελπισία του γράφει το πρώτο κυπριακό blog. Φεύγουν οι Γάλλοι, έρχονται οι Βενετοί, φέρνοντας μαζί τους οχυρωματικά έργα, μακαρόνια και το κέρατο. Μπουκάρουν οι Τούρκοι με τον Λαλά Μουσταφά το 1570 και κάνουν το νησί καλοκαιρινό. Το τραγούδι «Μουσταφά» είναι hit μέχρι τις μέρες μας.

Τώρα το νησί έχει ΚΑΙ Τούρκους. Οι Τούρκοι γενικά, τρώνε, πίνουν και καπνίζουν ναργιλέ όταν δεν σκοτώνουν και μαζεύουν φόρους. Ξαναεμφανίζονται δυναμικά οι αγωνιστές το 1821 αλλά γίνονται μαρμάρινο μνημείο στη Φανερωμένη. Το 1878 το οικόπεδο πουλιέται στους Άγγλους. Οι Άγγλοι κάνουν camping, κάνουν μόδα τα σορτσάκια στους άντρες και εισαγάγουν το πόλιπιφ και τους δημόσιους υπαλλήλους. Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Οι αγωνιστές επιμένουν και κάνουν ένοπλο αγώνα για ένωση με την Ελλάδα. Οι Άγγλοι πάνε σπίτι τους αλλά κρατάνε 2 οικοπεδάκια-resorts για τις διακοπές τους και η Κύπρος γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Οι εφτάψυχοι αγωνιστές που αλλιώς το ήθελαν και αλλιώς τους βγήκε, επιμένουν για ένωση. Ξεκινούν ίντριγκες και πάθη για να το καταφέρουν. Δεν είναι όμως Λουζινιάν να το έχουν στο αίμα τους. Οι Τούρκοι κάνουν και πάλι το νησί καλοκαιρινό. Παραμένει καλοκαιρινό μέχρι σήμερα, χωρισμένο σε 2 πόλεις–κράτη, να θυμίζει τον Ευαγόρα που ξεκίνησε με 10 και τις έκανε μία, ενώ οι απόγονοι του ξεκίνησαν με μία και κατέληξαν με 2.

2 άσχετα μεταξύ τους

Όχι ρε συ τη Βηρυτό, μια χαρά την είχαν ξαναχτίσει την πόλη τους οι άνθρωποι. Οι Λιβανέζοι όλο χτίζουν και όλο τους τα χαλάνε. Αυτό δεν είναι πόλη, της Άρτας το γιοφύρι είναι. Πολύ κρίμα, και πολύ άδικο. Να δεις το αεροδρόμιο τους δε, μακάρι και αυτό που θα μας φτιάξουν εδώ να είναι τόσο ωραίο.

Θυμήθηκα από χθες τα γλυκά, τα πακλαβαδάκια, τους ξηρούς καρπούς, τα duty free τσιγάρα (ναι, και οι αναμνήσεις από το στομάχι περνάνε, όχι μόνο ο έρωτας). Θυμήθηκα πόσο ωραία πέρασα όταν πήγα (και δεύτερο εδώ) πριν 2 μήνες.

Τους Λιβανέζους όμως δεν του λυπάμαι. Είναι σκληρά καρύδια και έξω καρδιά. Θα τα ξαναχτίσουν και πάλι. Όπως έκαναν όταν τέλειωσε ο εμφύλιος. Επέστρεψαν από τις 4 γωνιές της Γης που είχαν πάει μέχρι να τελειώσουν οι φασαρίες και έκαναν ξανά την πόλη τους κουκλί. Να τα ακούνε κάτι άλλοι επίσημοι αυτοδιορισμένοι μοιρολάτρες να μαθαίνουν. Ο χρόνος κυλάει μπροστά, όχι πίσω (εκτός αν ανακαλύψαμε τη μηχανή του χρόνου και δεν το πήρα είδηση).

Που μου θυμίζει ότι…

Αύριο θα έχουμε επέτειο. Χρώματος μαύρου (που είναι σοβαρό, πάει με όλα και σε κάνει να φαίνεσαι πιο λεπτή. Σαν κουστούμι Armani. Σαν little black dress). Η μέρα (για μένα) θα κυλήσει όπως τις άλλες. Θα κοιμηθώ με το air condition αναμμένο και τα παράθυρα ερμητικά κλειστά. Ως αποτέλεσμα, δεν θα ακούσω τις σειρήνες (ηλεκτρικές η μη) που θα ηχήσουν συντονισμένα. Θα γυρίσω πλευρό (θα είναι και Σάββατο άρα γιορτή και σχόλη) και θα κοιμηθώ χαλαρά άλλες 2-3 ώρες. Μετά θα πιω καφέ, αν διαβάσω εφημερίδα θα είναι για να δω τι παίζει στα σινεμά και αναλόγως της διάθεσης θα πάω θάλασσα. Αυτήν που μου άφησαν.

Λες και θέλω συγκεκριμένη μέρα του χρόνου για να θυμάμαι τα σκατά που έχουν κάνει.

Καρχαρίες - Φοιτητές 1-0

Έχω μια απορία:

Αυτοί που έκαναν τις διαφημίσεις για το Cyprus College, τι ακριβώς θέλουν να μας πουν? Και ποια ήταν αρχικά η παραγγελία δυνάμει της οποίας έκαναν τις διαφημίσεις?

Να κάνουν το κολλέγιο να δείχνει cool? Πάση θυσία?

- Cool είναι να μπαίνεις μέσα σε ένα δωμάτιο ντυμένος smart casual για meeting και να χασκογελάς?
- Cool είναι να κάνεις Capoeira στην ταράτσα ενός κτιρίου? Το άσπρο-μαύρο λινό σημαίνει κάτι?

Τα κολλέγια σε λίγο καιρό δεν θα αναγνωριστούν ότι έχουν επίπεδο πανεπιστημίου?

Στο παράλληλο σύμπαν που ζω, ξέρω ότι το πανεπιστήμιο που θα πάς, το διαλέγεις για τους lecturers που διαθέτει (που και αυτοί κρίνονται από την έρευνα που έχουν κάνει στον τομέα τους) και από τα courses που προσφέρει και αν σε καλύπτουν σε αυτό που θέλεις να σπουδάσεις. Δεν διαλέγεις πανεπιστήμιο για το πόσο cool είναι. Ούτε για το πόσο καλά parties κάνει. Δεν έχω δει ποτέ μου διαφήμιση πανεπιστημίου που να λέει βασικά «έλα γιατί έχουμε και γαμώ τις καφετέριες και τα πάρτι μας είναι και πολύ ουάου.» Εξάλλου, σε όλα τα πανεπιστήμια γίνονται φοιτητικά πάρτι-όργια και παντού γίνεται πανικός, δεν είναι κάτι ξεχωριστό να το διαφημίσεις.

Αυτή η μανία των κολλεγίων και καλά να παρουσιάσουν ως δυνατό τους σημείο τη διάθεση «παιδική χαρά ατέλειωτης ανεμελιάς» αντί την ουσία, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ παραπλανητική. Μέχρι και επικίνδυνη. Διότι σας υπογράφω ότι αν σας καλέσουν σε meeting κάπου με αυστηρό dress code (όπως αυτό της διαφήμισης καλή ώρα) όπου περιμένουν να συζητήσετε σοβαρά για κάτι, και εσείς παρουσιαστείτε με το smart casual look που λέγαμε, χασκογελώντας, με μόνο όπλο την αυτοπεποίθηση σας αλλά χωρίς ουσιαστικές γνώσεις, τότε, δεν κάνεις τίποτα (και όπως λέμε στην Κύπρο) «σας’ τα τζιαι εγύρασιν».

Αυτό λοιπόν, το υφάκι του στυλ «η αυτοπεποίθηση και μόνο ανοίγει πόρτες» είναι πολύ παραπλανητικό, διότι στον πραγματικό κόσμο χρειάζεσαι και γνώσεις. Δεν είπαμε να γίνεις Αϊνστάιν, αλλά 3 πράγματα να τα ξέρεις (οι μέρες που κάνει φοιτητική βραδιά το Μπέρδεμα δεν συγκαταλέγονται στα 3 πράγματα που πρέπει να ξέρεις). Αλλιώς, όσο και αν χαμογελάς, δεν θα σου κάνει κου-κου η δουλειά.

H Κακιά Σκάλα και άλλα δρώμενα

Καλοκαίριασε, οι μπόρες τέλειωσαν, πίσω στις γνώριμες ζέστες. Φίλοι και γνωστοί άρχισαν να φεύγουν για διακοπές. Ως αποτέλεσμα ασχολούμαστε με τους εαυτούς μας παραπάνω από το κανονικό (ένεκα του extra χρόνου που έχουμε στη διάθεση μας). Οι συναντήσεις των ηγετών των δύο πλευρών με τον αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δεν είναι κάτι νέο, μάλλον καλοκαιρινή επανάληψη είναι που κατατάσσεται στην κατηγορία «Δύο Ξένοι» (όχι άλλο κάρβουνο). Δεν είναι καν κωμωδία να ξεσηκώνουμε ατάκες. Άρα απορρίπτεται.

Κάπου εδώ ο Έτερος κάνει κίνηση, αναλαμβάνει το τηλεκοντρόλ και βάζει να δούμε κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Έτερος, όπως έχω ξαναπεί (νομίζω), σπούδασε στην Ελλάδα. Από τα ανέμελα φοιτητικά του χρόνια του έμειναν αναμνήσεις και διάφορες συνήθειες (μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε και ως νευρικά τικ).

- Πίνει το φραπέ του με 3 κουταλάκια καφέ.
- Τρέφει βαθύ σεβασμό για την Ανίτα Πάνια και το «Χρυσό Κουφέτο».
- Είναι πεπεισμένος ότι οι καταλήψεις και οι απεργίες στα πανεπιστήμια οργανώνονται από τον ΕΟΤ (Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού) για να μπορούν οι φοιτητές να επισκέπτονται τα ελληνικά νησιά.
- Μπορεί να «καλαμαρίζει» (να μιλά με ελληνική προφορά) για 2 ώρες συνεχόμενες χωρίς να κουραστεί. Μιμείται την προφορά τέλεια, σε σημείο να μας έχουν ρωτήσει αν είμαστε από Αγία Παρασκευή στην Αθήνα (τι να πω, θεωρούμε ότι είναι μεγάλη επιτυχία, εγώ απαγορεύεται να μιλώ μόλις πατήσουμε το πόδι μας στην Ελλάδα διότι μας καρφώνω.)

Επομένως, όταν ο Έτερος κρατά το τηλεκοντρόλ, βλέπουμε τα ακόλουθα από την ελληνική τηλεόραση:

- τις τιμές που ισχύουν στα λαχανικά και κρέατα στη Βαρβάκειο (λαϊκή αγορά στο κέντρο της Αθήνας, σωστά?). Εγώ αγνοούσα την ύπαρξη της Βαρβάκειου μέχρι που μετακόμισα με τον Έτερο. Ειδικά το σαββατοκύριακο που οι διάφοροι άνω των ..ήντα κάνουν και… κοινωνικές δηλώσεις εκτός από ψώνια, είναι το καλύτερο του. Πόσο κάνει το αρνί με το κιλό στην Κύπρο δεν ξέρουμε, ξέρουμε όμως πόσο κάνει στη Βαρβάκειο.

- το ελληνικό μετεωρολογικό δελτίο και πόσα μποφόρ θα έχει, ακόμα και όταν δεν θα ταξιδέψουμε για Ελλάδα. Μεγάλη μανία. Ξυπνώ π.χ. πρωί του Σαββάτου στη Λευκωσία και μου ανακοινώνει ότι ισχύει απαγορευτικό στον Πειραιά. Προσπάθησα μάταια να του εξηγήσω ότι ο Πειραιάς και η Λευκωσία δεν είναι στην ίδια περιοχή (ούτε καν στην ίδια χώρα), και βασικά χεστήκαμε αν έχει απαγορευτικό αλλά δεν καταλαβαίνει. Κανονίζει το πρόγραμμα του με βάση το δελτίο καιρού στην Ελλάδα. Ορκίζομαι. Το βρίσκει πιο συναρπαστικό (και μεταξύ μας είναι, διότι στην Κύπρο ο καιρός είναι πάντα αίθριος και η θερμοκρασία σταθερή).

- τις καθυστερήσεις των πλοίων στον Πειραιά. Όση περισσότερη η καθυστέρηση, τόσο το καλύτερο. Να μου φωνάζει από το σαλόνι «άργησε 15 ώρες ο «Θεόφιλος» από Μυτιλήνη» και να διερωτώμαι ποιος είναι αυτός ο γνωστός μας ο Θεόφιλος και πως βρέθηκε στη Μυτιλήνη. Ειδικά οι γριές που επιμένουν να ταξιδεύουν οικονομική θέση για μακρινούς προορισμούς, και πάντοτε σε πλοία που χαλάνε, είναι το καλύτερο του. Προσωπικά, με όλα αυτά μου δημιουργήθηκε φοβία με τα ελληνικά πλοία. Διερωτώμαι πως δεν επενδύουν όλοι οι Έλληνες σε κότερο (άστο το διαμέρισμα, το κότερο είναι πιο χρήσιμο). Και γιατί τα ονόματα των πλοίων κυμαίνονται από πολύ χάι-τεκ (Χάισπιντ, Σπιντ Ράννερ, Σούπερτζετ) σε πολύ Παναγιά-βοήθα (Θεόφιλος, Ροδάνθη, Ταξιάρχης, Φαιστός Παλάς)??? Χάθηκε κάτι πιο ανάλαφρο και ρεαλιστικό όπως «Γαλάζια νερά του Αιγαίου- θα τα βλέπετε πολλή ώρα μαζί μας», ή «Αργά-αργά και σταθερά», ή ακόμα «Το μακρύ ταξίδι του Οδυσσέα», ή τέλος «Το ταξίδι για την Ιθάκη- μακρύ και απρόβλεπτο».

- Την έξοδο και την επιστροφή των Αθηναίων (από την Αθήνα εννοείται). Αυτό το έργο παίζει όλη τη σεζόν διότι όλο και κάνα τριήμερο θα τύχει και όοολοι θα σκεφτούν να το εκμεταλλευτούν. Τώρα που έφτιαξαν νέους δρόμους και την Κακιά Σκάλα, πάνε να μας το χαλάσουν διότι θα μειωθεί η ταλαιπωρία και πως θα παρακολουθούμε τον πανικό στα διόδια?? Δεν σκέφτονται και τους τηλεθεατές από Κύπρο που κάθονται με τσιπς και μπύρες και παρακολουθούν την Έξοδο? Ο Έτερος αρνείται να δεχτεί ότι με την καλυτέρευση του οδικού δικτύου δεν θα υπάρχει πλέον Έξοδος και Επιστροφή. Είναι σαν να μην υπάρχει Φώσκολος. Μεγάλωσαν γενεές και γενεές με τα επεισόδια του. Θα πρέπει να αποχαιρετίσουμε τα saloon ΙΧ με τους εκνευρισμένους οδηγούς. Τους ρεπόρτερ μέσα στη μέση του δρόμου. Τα updates ανά μισάωρο. Τι θα απογίνουμε?

Δεν ξέρω αν και άλλοι Κύπριοι ζουν σε αυτό το twilight zone που ζούμε εμείς. Αν υπάρχουν, να κάνουμε club και να βλέπουμε όλοι μαζί τα φανταστικά δρώμενα της ελληνικής τηλεόρασης. Και να ψηφίσουμε να μην διορθωθεί ποτέ το οδικό δίκτυο και να παραμείνει η Κακιά Σκάλα όπως έχει. Η Έξοδος και Επιστροφή χτυπά ψηλά νούμερα στα δικά μας AGB.

Iron Will (3)

Όταν δεν μπορείς να αναμετρηθείς με τον αντίπαλο face to face, εφαρμόζεις τακτικές αντιπερισπασμού και ανταρτοπόλεμο. Το έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν θα πολεμούσε το Δαρείο. Το έκαναν οι Γαλάτες όταν πολεμούσαν τον Καίσαρα. Το έκαναν οι Σκωτσέζοι όταν πολεμούσαν τους Άγγλους. Το έκαναν οι Ρώσοι όταν εισέβαλε στη Ρωσία ο Ναπολέοντας. Το γά****. Αρκετά.

Όταν δεν θέλεις να σιδερώσεις, προσπαθείς με διάφορους τρόπους να το αποφύγεις. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω έντεχνο diversion με τη φανταστική μαγειρική μου, να τρελαθεί από τις εναλλαγές γεύσεων ο Έτερος, να πάθει την πλάκα του, να θαυμάσει τη γυναίκα που παντρεύτηκε, την κορώνα στο κεφάλι του, τη γυναίκα της ζωής του, τα καμάρι του και να ξεχάσει το θέμα «σιδέρωμα». Οι μάγισσες της Σμύρνης τα κατάφεραν. Εγώ γιατί να μην τα καταφέρω?

Ξεκινώντας από τα ορεκτικά, έβαλα μπρος να κατασκευάσω μια … μελιτζανοσαλάτα. Η σχέση μου με τις μελιτζάνες είναι ίδια με αυτή που έχω με την Gwyneth Paltrow. Ξέρω ποια είναι, ξέρω τι κάνει, είδα τις ταινίες της (έφαγα δηλαδή απ’ αυτήν) αλλά δεν έχουμε ποτέ συστηθεί από κοντά. Βρήκα συνταγή, πήγα στη μαμά - Δρακούνα να μου δώσει τα υλικά, αντιστάθηκα στην πρόταση της να μου κάνει εκείνη τη μελιτζανοσαλάτα και μετά να την πλασάρω σαν δική μου - «Ποτέ!! Εγώ δεν είμαι η Βουγιουκλάκη να τρέχω με το στιφάδο στην κατσαρόλα όπως το Αχ αυτή η γυναίκα μου!!! Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά.» Και ξεκίνησα.

Έχω να αναφέρω ότι η μελιτζανοσαλάτα φαίνεται εύκολο ορεκτικό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, και η που**** η μελιτζάνα αντιστέκεται την πολτοποίηση όσο δεν φαντάζεσαι (και εσύ το ίδιο θα έκανες στη θέση της). Επιπλέον είναι σχεδόν αδύνατο να πείσεις τα υλικά να δέσουν αρμονικά μεταξύ τους. Λέρωσα τη μισή κουζίνα για να ετοιμάσω ένα μικρό πιάτο. Πάνω στην ώρα έφτασε και ο Έτερος.

- Θα δοκιμάσεις να μου πεις αν την έκανα καλή?

Ο Έτερος δοκίμασε.

- Θέλει λεμόνι.

Έβαλα.

- Θέλει λάδι.

Έβαλα.

- Θέλει αλάτι.

Έβαλα.

- Θέλει κι άλλη μελιτζάνα.

Έβαλα. Σημειώνω ότι με κάθε δοκιμή ο Έτερος έπαιρνε ένα ύφος λες και τον τάιζα Λανέιτ. Στην τέταρτη δοκιμή, με το που με είδε να επιστρέφω με το πιάτο, έβαλε παπούτσια, έφτυσε το τσιγάρο, πήρε το κινητό και έφυγε τρέχοντας.

2 ώρες αργότερα ο Έτερος τηλεφώνησε για να «εισηγηθεί» να πάμε να φάμε έξω. Και το επόμενο βράδυ. Και το επόμενο βράδυ. Και το επόμενο βράδυ…

Τι να πω. Σαρωτική νίκη….Στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα….

ΣΗΜ: Η φράση «στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα» προέρχεται από τις "Τρεις Αδερφές" του Τσέχωφ (όπως με πληροφορεί Τσεχιώτισσα fan -τι, μόνο η Britney Spears θα έχει??-) αλλά χρησιμοποιήθηκε στη σειρά «Τρεις Χάριτες» (να θυμούνται οι παλιοί να μαθαίνουν οι νέοι -εδώ εννοώ τους contemporaries των τριών Χάριτων, όχι του Τσέχωφ-). Προσφάτως χρησιμοποιήθηκε και σε επεισόδιο του «Πενήντα-Πενήντα» και δεν ξέρω που αλλού.

Iron Will (2)

Σε μια άλλη συνταρακτική εξέλιξη, έσπασα το σίδερο που σιδερώνουμε. Με τη λέξη «έσπασα», μην φανταστείτε άγριες σκηνές καυγά, πιάτα και ποτήρια να πετάνε ή να πέφτει ξύλο. Απλώς το κατάστρεψα σιγά-σιγά και υποχθόνια με πέτρα που μαζεύτηκε στο θάλαμο του ατμού και δεν ξεβουλώνει με τίποτα. Το σίδερο βράζει μεν αλλά δεν σιδερώνει.

Εννοείται ότι δεν το πήρα είδηση. Μετά από αρκετές εβδομάδες ιδιαίτερα κακού σιδερώματος (από εμένα), ο Έτερος αποφάσισε να σιδερώσει μόνος του. Επειδή ούτε εκείνος τα κατάφερε, ψυλλιάστηκε ότι κάτι τρέχει και διενήργησε ενδελεχή εξέταση (αυτοψία) του σίδερου.

Η Έρευνα
- Τι έκανες στο σίδερο? Μίλα!
- Τίποτα ορκίζομαι. Το ανάβω και το σβήνω όπως μου έδειξες.
- Καλά, δεν πρόσεξες ότι τόσες μέρες δεν σιδερώνεις?
- Όχι βέβαια. Απλώς υπέθεσα ότι έπεσε λίγο η απόδοση μου. Και τα λινά δύσκολα σιδερώνονται!

Το Πόρισμα
Βούλωσε το τέτοιο του ατμού, με αποτέλεσμα να μην σιδερώνει. Επειδή δε, δεν το πήρα χαμπάρι έγκαιρα να ξεβουλώσω την κατάσταση, το σίδερο έχει πήξει στην πέτρα. Ενδεχομένως να έλιωσαν τα από-μέσα του και να καταστράφηκε ολοσχερώς.

Ευθύνες
Όσο και αν θέλω να το παίξω «κούππα άπαννη», εγώ φταίω που καταστράφηκε το σίδερο. Και είμαι πανευτυχής. Και δεν παραιτούμαι από τη θέση μου. Ποιος παραιτήθηκε και θα παραιτηθώ εγώ?

Ο Έτερος όμως δεν τα βάζει κάτω και πάει στο supermarket όπου αγοράζει μια σκόνη που καθαρίζει την πέτρα (αμάν επιμονή!!) Τι το κουράζεις? Και διαστημόπλοιο που σιδερώνει να μου φέρεις, θα βρω τρόπο να το χαλάσω.

Κλείνεται μέσα στην κουζίνα με το σίδερο. 25 λεπτά αργότερα βγαίνει από την κουζίνα μέσα σε ένα σύννεφο από αναθυμιάσεις, το δε σίδερο «φτύνει» κάτι πορτοκαλιά πράγματα σαν καραμέλα. Του Έτερου έρχεται εμετός. Apparently, το σίδερο, εκτός από το στρώμα πέτρας που έγινε τόσο σκληρό που δεν φεύγει με τίποτα, έχει σκουριάσει όλο από μέσα (κοινώς «αγιώσει») και είναι ακριβώς αυτό το πορτοκαλί πράγμα που φτύνει. Το σίδερο είναι total loss.

Τον Έτερο που μαστούρωσε από τις αναθυμιάσεις τι να τον κάνω? (όχι, δεν κάθομαι να αναπνεύσω και εγώ). Του δίνω γάλα, τον βάζω να ξαπλώσει, του επαναλαμβάνω ότι το σιδέρωμα φταίει για όλα και όχι εγώ (μπορεί να το εμπεδώσει, δεν ξέρεις καμιά φορά). Το ατύχημα έγινε την Κυριακή.

Ο Έτερος περίμενε να ανοίξουν τα καταστήματα σήμερα το πρωί, και αγόρασε καινούργιο. Με πήρε τηλέφωνο ολόχαρος στη δουλειά να μου το ανακοινώσει. Μάλιστα το νέο σίδερο έχει δείχτη "ποσοστού αλάτων" και σε προειδοποιεί όταν θα κάνει πέτρα. Γα** την τεχνολογία μου γ****!!!

… Την πέτρα στον ατμό τη δοκίμασα. Να δούμε ποια άλλη πατέντα πρέπει να δοκιμάσω τώρα…

Να σου βάλω ποτό?

Δεν μπορώ να κάνω τη Star Kipros για πολύ. Κουράστηκα να μην σκέφτομαι. Θέλω ένα πιο challenging ρόλο, ένα ρόλο δυναμικό, που να έχει όμως να αντιμετωπίσει δύσκολες αποφάσεις στη ζωή του, να έχει και μια ανεπαίσθητη μελαγχολία, ένα μυστήριο κατιτίς.

Ο Έτερος εισηγείται να κάνουμε το Ρωσικό χορόδραμα «Pambos paei kapare». Όπου εγώ θα έχω το ρόλο της Ροξάνας, της μελαγχολικής χορεύτριας που μεγάλωσε με το Μπολσόι και τη Λίμνη των Κύκνων της, αλλά τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας την έφεραν στην αγκαλιά του Pambos. Ο Έτερος εννοείται θα κάνει τον Pambos, και για να μην είναι εντελώς χώρκατος, θα πούμε ότι μικροπαντρεύτηκε με το ζόρι και η γυναίκα του δεν καταλαβαίνει τον περίπλοκο εσωτερικό του κόσμο που ποθεί να δείξει τρυφερότητα αλλά τα σκληρά πρότυπα των αντρών της χώρας του τον θέλουν σκοτεινό και λιγομίλητο (και να μην κάνει τις τρίχες του με laser – σημαντική λεπτομέρεια-).

Ο Pambos πάει όποτε μπορεί στο καπαρέ (με την πρόφαση ότι θα πάει κυνήγι, έφεδρος, άσκηση του στρατού, μάζεμα καππαρκού κ.α.) Η Ροξάνα τον περιμένει πάντα με ένα μελαγχολικό διάφανο χαμόγελο που θυμίζει στέπα της Σιβηρίας, ώσπου ένα βράδυ ο Pambos την παίρνει και φεύγουν.

Εδώ διακόπτω τον συνειρμό του Έτερου για να υποδείξω ότι υπάρχει λάθος στο σενάριο. Πως θα φύγει ο Pambos μαζί με τη Ροξάνα, αφού ο Pambos είναι ήδη παντρεμένος? Να τηλεφωνήσει η γυναίκα του Pambos στο immigration και να συλλάβουν τη Ροξάνα για παράνομη? Όχι βέβαια, πρέπει πρώτα να χωρίσει για να παντρευτεί με πολιτικό γάμο τη Ροξάνα. Θα κάνουν 2 ξανθά παιδιά, τα οποία η Ροξάνα θα πακετάρει και θα φύγει μαζί τους για τη Ρωσία (αφού έχουν ήδη εξασφαλίσει κυπριακά διαβατήρια) αφήνοντας τον Pambos μόνο και έρημο.

«Το έχεις καταντήσει πολύ καταθλιπτικό το σενάριο.» παρατηρεί ο Έτερος.
«Και ο Τσέχωφ είναι καταθλιπτικός. Και εφόσον είμαστε ΚΑΙ οπαδοί του γαλλικού κινηματογράφου (γκόμενα πίνει καφέ-γκόμενα καπνίζει άφιλτρα τσιγάρα-αμέσως επόμενη σκηνή-γκόμενα πηδιέται με πρωταγωνιστή), αυτό είναι πιο ρεαλιστικό σενάριο. Χαρασιώ?»
«Μα εγώ δεν παίζω Τσέχωφ. Φαντασίωση θέλω να κάνω. Δεν κάνεις την ανυποψίαστη νοικοκυρά? Έστω την παρεξηγημένη playmate.»
«Σου είπα δεν υποδύομαι χαζούς ρόλους, θέλω κάποια που να σκέφτεται.»
«Ε γι’ αυτό σου λέω παρεξηγημένη playmate.»

Ο διάλογος

Τι (πραγματικά) είπαν ο Ματεράτζι και ο Ζιντάν:

Ματεράτζι- Ζιζού, άκουσα ότι τώρα που σε πήραν τα χρόνια και θα αφυπηρετήσεις θα παίξεις ποδόσφαιρο στο κυπριακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Ζιντάν - Τι????!!

Ματεράτζι - Όλοι οι δευτεροκλασάτοι συνταξιούχοι ποδοσφαιριστές πλασάρονται στην Κύπρο για παικταράδες. Άντε βρε, έχει και ήλιο!

Ζιντάν - Δευτεροκλασάτος συνταξιούχος ποδοσφαιριστής να το δεχτώ. Το ότι διαδίδεις ότι θα παίζω στο κυπριακό πρωτάθλημα ΠΟΤΕ!!!!!!

Ντουουουγκγκ η κεφαλιά.

Star Kipros

Σας παρουσιάζουμε έκτακτα την τελευταία φιναλίστ των καλλιστείων.

Ονομάζεται Δρακούνα, κατάγεται από τη Λευκωσία, ήταν κάποτε 18 χρονών, και σίγουρα κάποτε υπήρξε και τελειόφοιτη λυκείου. Μην ακούτε τις κακές γλώσσες, δεν έμεινε ποτέ ιδία τάξη.

Η Δρακούνα θα ήθελε να ασχοληθεί στο μέλλον με το μόντελιγκ (όταν μάθει να το προφέρει), και προς το παρόν κάνει πρόβες μπροστά από τον καθρέφτη της.

Είναι ευαίσθητη, πεισματάρα, ντροπαλή, έξυπνη, σπιρτούλα, δυναμική, βιονική, ανεξάρτητη, φιλική, καταδεκτική, συμπονετική και πολύ μετριόφρων.

Πρότυπο της είναι η Άννα Βίσση (αν και Σκαλιωτού) γιατί είναι μια πολύ πετυχημένη γυναίκα που κάνει διεθνή καριέρα στην Ελλάδα, όπως αυτήν που θέλει να κάνει η Δρακούνα.

Έχει ύψος:
Με φλιπ-φλοπ: 1.70
Mε στιλέτα: 1.85
Με τα χέρια ανάταση: 2.30

Στην ερώτηση αν προτιμά να είναι μεγάλο ψάρι σε μικρή θάλασσα, ή μικρό ψάρι σε μεγάλη θάλασσα, η Δρακούνα απαντά ότι:

«Θα ήθελα να είμαι μικρό ψάρι σε μεγάλη θάλασσα διότι δεν θέλω να τραβώ την προσοχή πάνω μου, αλλά άκυρο διότι θέλω να γίνω μοντέλο άρα θέλω να τραβώ την προσοχή πάνω μου και καλύτερα να είμαι μεγάλο ψάρι σε μικρή θάλασσα, αλλά μεγάλο ψάρι να μην σημαίνει απαραίτητα και παραπάνω κιλά διότι τι μοντέλο θα γίνω, και γενικά δεν ξέρω τι να απαντήσω, συγχύστηκα, μπορώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού? Σας παρακαλώ, με δυσκολεύετε, δεν μου αρέσει το ψάρι, το κοινό θα με βοηθήσει, I have always depended on the kindness of strangers, κάπου το άκουσα αυτό, νομίζω στο Λεωφορείο ο Πόθος, που είναι και το αγαπημένο μου έργο που παίζει μέσα η Βίσση (πως είπατε, δεν είναι ηθοποιός? και το φιλμάκι με το κόκκινο φορεμα??). Άλλη ερώτηση?»

Στην κατηγορία Αρμονία Σώματος η Δρακούνα παίρνει 10 άριστα διότι:
- Μπορεί να περπατά και να μιλά ταυτόχρονα
- Μπορεί να οδηγεί με το ένα χέρι, να κρατά το κινητό με το άλλο και κατά διαστήματα να αλλάζει ταχύτητες, ενώ με το ένα μάτι βλέπει το δρόμο και με το άλλο προσέχει να μην τη δει κανένας αστυνομικός και τη γράψει.
- Κάποτε μπορούσε να κάνει και σπαγκάτο.

Η Δρακούνα σας υποόσχεται ότι θα βάλει μέσο για να βγει πρώτη και καλύτερη και θα φέρει στα καλλιστεία και τους 486 γνωστούς και φίλους της για να την υποστηρίξουν ένθερμα και πάνω απ'όλα αυθόρμητα. Αν δεν βάλεις μέσο στα καλλιστεία, που αλλού να βάλεις σε αυτή την άπονη ζωή??

Μα είναι απέραντο το γαλάζιο σου λέω

Στο θέμα γάμος (εννοώ την τελετή και το πάρτι) έχω πλέον PhD. Δεν το συζητώ, τα έχω δει όλα. Και έχω και το δωράκι to prove it.

Σκεφτείτε αυτό το ρεαλιστικό σενάριο. Είσαι μια Κυπραία που πρόκειται να παντρευτείς. Θα παντρευτείς καλοκαίρι. Είσαι μάλιστα πολύ χαρούμενη διότι κατάφερες να μαυρίσεις ομοιόμορφα χωρίς το σημάδι του μαγιού στο λαιμό και άρα το strapless νυφικό θα είναι ένα όνειρο πάνω σου. Σκέφτεσαι σε ποια εκκλησία άραγε να παντρευτείς (το γεγονός ότι πρέπει να κλείσεις την εκκλησία 1.5 χρόνο πριν ας μην το ξανα-εξετάσουμε). Υπάρχουν μερικές καλές εκκλησίες στις πόλεις αλλά εσύ και καλά θέλεις «κάτι διαφορετικό». Στη χώρα της μετριότητας αυτό είναι λίγο δύσκολο.

Σκέφτεσαι κάτι φανταστικά εκκλησάκια που είδες σε ελληνικά νησιά όταν πήγες διακοπές, σκαρφαλωμένα πάνω στα βουνά, τα ρουμάνια και τα βραχάκια. Μπλε με άσπρο, μίνι προαύλιο γύρω-γύρω, ηλιοβασίλεμα στο βάθος, τζει που τα τέλεια. Είναι όμως στην Ελλάδα.

Σκέφτεσαι τι τυχεροί που είναι οι Έλληνες που έχουν 25,438 και γαμώ τοποθεσίες με εκκλησάκια να διαλέξουν. Σκέφτεσαι, «γιατί στην Κύπρο δεν έχουμε εκκλησάκια χύμα στο κύμα, έστω πάνω που κανένα γκρεμό για το εφέ?» Νευριάζεις. Θέλεις να παντρευτείς δίπλα από τη θάλασσα. Θυμάσαι που στο σχολείο σου τόνισαν επανειλημμένα ότι καταγόμαστε από τους Έλληνες ναυτικούς που ήρθαν με τα καράβια τους και ίδρυσαν πόλεις-κράτη στα παράλια της Κύπρου. Μέσα στον σαντανωμένο εγκέφαλο σου κάνεις τη σύνδεση ότι αφού καταγόμαστε από Έλληνες ναυτικούς, άρα είμαστε ναυτικός λαός, άρα αξίζουμε να παντρευτούμε δίπλα από τη θάλασσα που έχουμε στενή σχέση (η μόνη σχέση με τη θάλασσα που έχεις είναι το σετ μαγιό-πετσέτα και τα accessories ομπρέλα-χαλάκι-παγωνιέρα- σετ ρακέτες αλλά τέλος πάντων εσύ δεν κολλάς σε τέτοιες λεπτομέρειες).

Έχεις ήδη δικαιολογήσει γιατί θα παντρευτείς δίπλα από τη θάλασσα και σε καμία περίπτωση δεν αντιγράφεις ελληνικές σειρές και φωτογραφίες που είδες διότι … deep down είσαι και εσύ μια Ελληνίδα. Είναι μέσα στην παράδοση σου. (Αγνοείς ότι το μπλε-άσπρο δεν είναι ούτε μέσα στην παράδοση των Ελλήνων αλλά βάφτηκαν έτσι οι Κυκλάδες μετά από απόφαση της Κυβέρνησης –δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, ανοίξετε και κανένα βιβλίο-).

Κάπου εδώ, θυμάσαι αμυδρά ένα εκκλησάκι στον Πρωταρά που όντως είναι πάνω στα βράχια του Κάβο Γκρέκο δίπλα από τη θάλασσα. Δεν θυμάσαι πως το λένε, αλλά πήγαινες εκεί στα νιάτα σου για κολύμπι και βουτιές… caves το λέγανε? Επιστρατεύεις γνωστούς και φίλους και ανακαλύπτεις ότι είναι αφιερωμένο στους Άγιους Ανάργυρους. Κάνεις άλλα 15 τηλέφωνα για να εντοπίσεις με ποιον πρέπει να συνεννοηθείς για να κλείσεις το γάμο σου εκεί. Τα κανονίζεις όλα.

Η επόμενη πράξη θα παιχτεί όταν οι καλεσμένοι πάρουν το προσκλητήριο και αντιληφθούν που ακριβώς πρέπει να πάνε. Εδώ παθαίνουν εγκεφαλικό διότι:

- Πρέπει να κόψουν να πάνε στα κατσάβραχα in the middle of nowhere για χάρη σου. Ρώτησες τον κόσμο αν θέλει να χαλάσει το αυτοκίνητο του για πάρτη σου?
- Οτιδήποτε δίπλα από τη θάλασσα σημαίνει ΥΓΡΑΣΙΑ και όλοι ξέρουμε το τέλειο κράτημα των μαλλιών σε τέτοιες περιπτώσεις.
- Τα χαριτωμένα εκκλησάκια είναι συνήθως μεγέθους 2Χ2, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να χωρέσουν όλοι μέσα και θα παρατηρηθεί το αδιαχώρητο.
- Για 2 δευτερόλεπτα ο ήλιος θα χρωματίσει τη θάλασσα και το τοπίο θα θυμίζει ποίημα του Ελύτη. Τις υπόλοιπες 2 ώρες και 25 λεπτά που θα είσαι εκεί, θα φυσά, θα έχει λάλλαρο, και θα σηκώνονται σκόνες.
- Γιατί πρέπει αυτοί να πληρώσουν τις φαεινές σου ιδέες περί απέραντου γαλάζιου?


ΣΗΜ: Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα γίνουν μόδα στη Κύπρο τα extreme weddings (υποβρύχιοι γάμοι, γάμοι με αλεξίπτωτα, πάνω σε σκάφη, πάνω σε ανεμόπτερα, κρεμασμένοι ανάποδα και άλλα θεαματικά.) Δεν θα ξέρουμε και τι να φορέσουμε.

Πτώση ελικοπτέρου Ε.Φ.

Πως είναι δυνατόν να έπεσε ελικόπτερο της Εθνικής Φρουράς? Πάλε?

Δεν τα ρίξαμε ήδη όλα σε άλλες φάσεις? (βλέπε Φλωράκης accident, και περσινό)

Μα πόσα έχουμε τελικά?

Δεν έπεσε και ένα άλλο πέρσι που έκανε ελιγμούς για να το δει η γκόμενα του πιλότου? A, ήταν αεροπλάνο εκείνο. Μα έχουμε και τέτοια?

Πόσα αερωθούμενα πρέπει να ρίξει η Εθνική Φρουρά μέχρι να πειστεί ότι η αεροπορία μας μάρανε και ότι δεν έχουμε υπόθεση???

Και καλά οι Έλληνες καταρρίπτονται από τους Τούρκους (και μάλιστα πολύ αραιά). Τα δικά μας γιατί πέφτουν μόνα τους??

Πάντως δεν θα ήθελα να είμαι ο ασφαλιστής των μόνιμων πιλότων της Εθνικής Φρουράς (φτου φτου, κουνήσου από τη θέση σου). ΕΤΣΙ αύξηση στο premium.

Θα φτάσουμε στο σημείο να τα πετούν πάνω από τον κόσμο στις παρελάσεις και ο κόσμος να τρέχει να σωθεί μπας και πέσουν πάνω του.

Αχχ.....

Είδα το ματς χθες το βράδυ όπως το είδαν όλες οι υπόλοιπες γυναίκες. Έβλεπα τους Ιταλούς να τρέχουν πάνω κάτω, να πηδούν, να πέφτουν θεαματικά και στο τέλος να πανηγυρίζουν και έτρεχαν τα σάλια μου. Όλοι (εκτός από τον Buffon που είναι όπως τη φάτσα της κοτζιάκαρης –μετάφραση: γριά-) ήταν κούκλοι. Ακόμα και εκείνος με το ιαπωνέζικο χτένισμα, πως το λένε, δεν με ενδιαφέρει, κούκλος ήταν και αυτός.

Έβλεπα το ματς και αντί να βλέπω μπάλα, έβλεπα 10 ιδρωμένους άντρες με κολλημένα μπλουζάκια να τρέχουν σε slow motion. Έπαθα αυτό που πάθαιναν οι άντρες βλέποντας τα opening credits του Baywatch. Run Pamela, Run!! Run Grosso, αγόρι μου RUN!! Πως τα κατάφεραν να είναι τόσο ομοιόμορφα μαυρισμένοι (αρκετά ώστε να φαίνεται ένα αδιόρατο ροζ στα μάγουλα, αλλά όχι υπερβολικό να πορτοκαλίζει) μόνο αυτοί ξέρουν. Είχα πάρει ένα ονειρικό ύφος, έβλεπα συννεφάκια, πεταλουδίτσες, λουλουδάκια. Η χαρά των γυναικών είναι να προκρίνεται η Ιταλία διότι αυτό σημαίνει ότι θα παίξουν κι’ άλλο. Κι’ άλλο. Κι’ άλλο….

Γιατί όταν σκοράρουν δεν τους αφήνει η FIFA να βγάλουν το μπλουζάκι και να πανηγυρίσουν?? Γιατί? Γιατί???

Είχε και κάτι άλλους τύπους μέσα στο γήπεδο με άσπρα μπλουζάκια (που παρά τον πανικό, έμειναν συγυρισμένοι μέχρι το τέλος, η φανέλα μέσα στο παντελονάκι), τελικά έμαθα ήταν οι Γερμανοί. Τώρα εξηγούνται όλα.

Τελικά στον πόλεμο οι Ιταλοί δεν πρέπει να ήταν οι κακοί. Τραγουδούσαν, έπιναν (ένα έθνος λαμόγια) και έπαιζαν μαντολίνο. Και γκομένιζαν. Μετά το ποδόσφαιρο είναι το εθνικό τους σπορ. It’s official.

Παρακολουθώ Mundial και Euro τα τελευταία 15 χρόνια. Πάντα ακούω τους εκφωνητές που μουρμουρούν για τον τρόπο που παίζει η Ιταλία, για τις βεντέτες παίχτες, για τους αποκλεισμούς. Καλέ, δεν μας ενδιαφέρει. Άστε τα παιδιά να τρέχουν μέσα στο γήπεδο. Και μόνο που τρέχουν πάνω κάτω είναι αρκετό.

Άντε, να κερδίσουν ξανά μπας και τους δούμε πάλι topless στο τέλος.

Διακοπές όπως σου αρέσει

Νευριάζω αφάνταστα όταν ακούω να λένε «δεν μπορώ τις οργανωμένες διακοπές/ ξενοδοχεία/ περιηγήσεις/ παραλίες κ.α., χάλασαν τα καλοκαίρια, οργανώθηκαν τα πάντα, ο κάθε άσχετος πάει παντού» και άλλα χαζά. Οργανωμένες διακοπές δεν έχω πάει ποτέ μου. Καταλαβαίνω όμως απόλυτα το λόγο ύπαρξης τους.

Υπάρχουν άτομα που νιώθουν άνετα να κλείσουν μόνοι τους που θα πάνε διακοπές, που θα μείνουν, τι θα κάνουν, δεν αγχώνονται αν δεν ξέρουν τη γλώσσα. Δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Δεν έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση, δεν είναι εξοικειωμένοι αρκετά με τον κόσμο έξω από το σπίτι τους, πες το ότι θέλεις. Μήπως τα μη-εξοικειωμένα άτομα δεν πρέπει να πηγαίνουν διακοπές? Δεν είναι άδικο?

Η οργάνωση και η μετατροπή του τουρισμού σε βιομηχανία είναι, πιστεύω, αποτέλεσμα της αυξημένης ζήτησης, διότι τώρα πάει όλος ο κόσμος διακοπές σε σύγκριση με παλιά που πήγαινε μόνο ένα 2-3% (αν πήγαινε). Χίλιες φορές προτιμώ τη σημερινή εποχή. Με τα αντηλιακά με δείχτη προστασίας (παρά να γεμίσω ελιές και σημάδια και να κάνω ένα δέρμα όπως το παστό κρέας). Με τις οργανωμένες παραλίες (που δεν ψάχνω τουαλέτες μέσα στα αγκάθια και τα ζώα της υπαίθρου). Με την επιλογή πολλών προορισμών και ας μην πάω πουθενά.

Γιατί δηλαδή για να γνωρίσω το τη Σκιάθο πρέπει να διαβάσω Παπαδιαμάντη και να μην πάω αυτοπροσώπως να δω ηλιοβασιλέματα και παραλίες? Γιατί να ακούσω «το γαλάζιο Δούναβη» και να μην πάω αυτοπροσώπως να δω το Δούναβη (που είναι στην πραγματικότητα πράσινο-καφέ?) (Πόσοι της εποχής του Παπαδιαμάντη μπορούσαν να τον διαβάζουν και να τον καταλαβαίνουν άραγε? Απευθυνόταν στον κόσμο ή τη μορφωμένη ελίτ?)

Ο «Τρελαντώνης» της Πηνελόπης Δέλτα μιλά για ανέμελα παιδάκια στο εξοχικό των θείων τους που περνούσαν το καλοκαίρι κάνοντας σκανταλιές. Ανέμελα καλοκαίρια (έχω την εντύπωση ότι είναι αυτοβιογραφικό, δεν είμαι σίγουρη). Ποιος όμως ήταν ο Τρελαντώνης? Ήταν φυσιολογικό παιδί της εποχής του, ή η προνομιακή τάξη που απολάμβανε τα πάντα ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν ήξερε καν τι σήμαινε η λέξη «διακοπές»? Ναι, τα αηδόνια δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες. Αν είσαι διπλωμάτης στο επάγγελμα (που σπούδασες στο Παρίσι τον καιρό που ο κόσμος δεν είχε να φάει), με φίλους από όλη την καλή κοινωνία, με τα εξοχικά τους και το κουμκάν τους ναι, δεν σε αφήνουν. Προσέχεις και τη φύση, και τα αηδόνια. Κάθε καλοκαίρι θα δούμε σε τουλάχιστον 3 περιοδικά αφιέρωμα για τα glamorous καλοκαίρια που πέρασαν (ωιμέ και τρισαλί). Και πρέπει εγώ ο κανονικός άνθρωπος να χαίρομαι που η Μελίνα και ο Ωνάσης πήγαιναν διακοπές σε ερημικά και γραφικά (τότε) νησάκια? Γιατί άραγε ήταν ερημικά και γραφικά τα νησάκια? Τράβα ρώτα τους Έλληνες στην Αστόρια να σου πουν.

Σε κανένα δεν αρέσει η ακρίβεια που παρατηρείται αλλά όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να πηγαίνουν διακοπές αν θέλουν και όχι μόνο οι περιπετειώδεις τύποι.

Τους νευριάζει, λένε, που πάνε διακοπές οι οικογένειες σε γκρουπ για προκαθορισμένο «οργανωμένο» χρόνο (τι να κάνουμε που δεν είμαστε βιομήχανοι να κλείνουμε όποτε θέλουμε το εργοστάσιο και να κάνουμε διακοπές στο ιδιόκτητο κότερο μας.) Με 2 γονείς που εργάζονται, πάλι καλά που πάει ο κόσμος έστω και ολιγοήμερες διακοπές παρά τίποτα. Το ανέμελο του παρελθόντος ήταν που έτρεχαν όλη μέρα τα παιδιά μέσα στους δρόμους (αφού δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν και πουθενά να πάνε με κλειστά τα σχολεία). Ο δε εργαζόμενος γονιός δεν είχε καν άδεια. Τέτοιο καλοκαίρι να μου λείπει.

Τι να κάνουμε, η ποσότητα ουδέποτε φέρνει την ποιότητα. Να απαγορεύσουμε τις διακοπές για τα πλήθη αφού δεν μπορούν να «χαλαρώσουν» σωστά, ή να «ρεμβάσουν» όπως περιγράφουν οι αργόσχολοι λογοτέχνες? Το δικαίωμα στις διακοπές πρέπει να το έχουν όλοι. Αν σου αρέσει το all inclusive resort γιατί βολεύει εσένα και τα 15 παιδιά της παρέας και δεν θέλεις να σκέφτεσαι, δικαίωμα σου. Αν θέλεις να δεις κίνηση, πρόβλημα σου. Αν θέλεις να ξεχειλωθείς μόνος σου πάνω στα κατσάβραχα, και πάλι πρόβλημα σου.

Τι θέλουμε τελικά? Επιστροφή στο παρελθόν όπου μόνο μια προνομιούχα τάξη πήγαινε διακοπές (λόγω χρημάτων, γνώσεων και μόρφωσης)?

Πολύ θα μου άρεσε να φορτώσω το αυτοκίνητο μου και να φύγω για το άγνωστο. Επειδή όμως κατοικώ στην Κύπρο, το «άγνωστο» άντε να είναι 2-2.5 ώρες δρόμος με το αυτοκίνητο. Αν θέλω κάτι πιο «άγνωστο» πρέπει αναγκαστικά να μπω σε αεροπλάνο. Όχι, δεν διανοούμαι να πάω οπουδήποτε με πλοίο. Εκτός του ότι θέλεις 2 μέρες για να πιάσεις π.χ. Πειραιά, (και μέχρι να ανοίξουν τα λιμάνια τους οι Τούρκοι θα είμαι dust in the wind) θέλεις άλλες 4 μέρες να συνέλθεις. Επειδή δεν είμαι κυρία με το κρινολίνο αλλά εργαζόμενη με περιορισμένη άδεια, θα προτιμήσω τον γρηγορότερο τρόπο για να πάω κάπου. Και ας μην δω γλάρους. Και ας μη δω κύματα.

Αλλαγή στο DNA μας

Έχω να αναφέρω κάτι που παρατήρησα και μου φάνηκε παράξενο μεν, αλλά καλό παράξενο. Πριν λίγες μέρες πήγα στην παιδική γιορτή του τεκνού νούμερο 1 (μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι). Βγήκαν τα παιδάκια, έκαναν διάφορα, γελάσαμε κτλ. Αυτό που παρατήρησα, και επειδή δεν έχω πολύ επαφή με παιδιά δεν ξέρω πόσο καιρό συμβαίνει υπόγεια και μυστικά, είναι ότι τα παιδάκια έχουν γενικά ξανθύνει. Βλέπεις κοριτσάκια με actual ξανθιές μπούκλες, πως το λέμε, άσπρα παιδάκια. Ένα 65% (που είναι μεγαλύτερο από το μισό) ήταν σίγουρα ξανθά, τα υπόλοιπα ανοιχτά καστανά και μόνο 2-3 παιδάκια ήταν το γνωστό τριχωτό μαυροτζίναρο που όλοι γνωρίζουμε.

Τι είναι ο Μαυροτζίναρος: Ο maurotzinarous kipriotikous (στα λατινικά) είναι άτομο με αυξημένη μελανίνη στον οργανισμό του (ευγενικά), άλλως μελαχρινός, κοινώς δεν κρούζει με τί-πο-τε στον ήλιο. Ευδοκιμεί στην Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι οι Σαρακηνοί, εκτός από την οικονομία του νησιού, γά**σαν και τους κατοίκους. Κατ’ επανάληψη. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι οι Βίκινγκς ουδέποτε έφτασαν στη Μεσόγειο. Καθώς και ότι οι Λουζινιανοί και λοιποί Λεβαντίνοι ζούσαν στην κοσμάρα τους και δεν αναμιγνύονταν με τον ιθαγενή πληθυσμό. Η ακριβής απόχρωση του μαυροτζίναρου, είναι ένα αέρα πιο ξανθός από τους ποδοσφαιριστές της Βραζιλίας, και ένα αέρα πιο σκούρος από Πορτογάλο οικοδόμο. Έχει και πυκνό τρίχωμα (που οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να εξηγήσουν ακόμα, δεδομένου ότι δεν το χρειάζεται).

Αν είστε άντρας και από τον καιρό που ήσασταν 9 χρονών βγάζετε τρίχες (παντού) ενώ όταν πάτε να βάλετε αντηλιακό κολλά πάνω στις τρίχες σας και εν πάση περιπτώσει εγκαταλείπετε την προσπάθεια διότι δεν υπάρχει περίπτωση οι υπεριώδεις ακτίνες του ήλιου να διεισδύσουν το τρίχωμα σας, τότε είστε άξιος μαυροτζίναρος.

Αν είστε γυναίκα και από τον καιρό που ήσασταν 9 χρονών βγάλατε μουστάκι και τρίχες στα πόδια, αν από τον καιρό που θυμάστε κρατάτε μια τσιμπίδα στο χέρι και κυνηγάτε τρίχες, και αν όταν σπουδάζατε στο εξωτερικό σας ρωτούσαν αν είστε Πορτορικανή ή Τουρκάλα (και εσείς νευριάζατε αφάνταστα –μα δεν βλέπουν πως είμαι μια Ελληνίδα Καρυάτιδα τέλος πάντων?-), τότε είστε άξια μαυροτζίναρη (και ενδεχομένως τέλεια για το ρόλο της «Μαρία» στο West Side Story –κάποια παρηγοριά είναι και αυτό-).

Τώρα όμως τι γίνεται με τα παιδάκια? Πως έχουν ξανθύνει έτσι? Λες να ευθύνονται όλες αυτές οι Ροξάνες και Σβετλάνες που έγιναν εισαγωγή και προσφάτως all time favorite σύζυγοι των Κυπρίων? Η λύση και πάλι έρχεται από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες? Οι απέραντοι μοναχικοί χειμώνες της Σιβηρίας, τώρα είναι στο σπίτι μας. Ο Μιχαήλ Στρογκώφ μένει στην Ακρόπολη και όχι στο Ιρκούτς. Οι Ρώσοι είναι φίλοι μας! Η μήπως λες να ευθύνονται οι ενυδατικές κρέμες που κάνουν θαύματα? Η Estee Lauder έγινε η καλύτερη μας φιλενάδα (μας κάνει και νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας και δεν μας κουτσομπολεύει.) Τι La Prairie, τι Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι. Το μαυροτζίναρο αίμα σιγά-σιγά αραιώνει. Αυτό είναι καλό. Έως και πολύ καλό.

Άντε, να ψηλώσουμε και λίγο και θα γίνουμε Σουηδέζοι!! Η έστω, να ανοίξει IKEA.

Equilibrium

Ακόμα 2 Άγγλοι στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν.

Οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν το γραφείο του Προέδρου των Παλαιστινίων.

Η Βραζιλία αποκλείστηκε από το Mundial.

Στην Ελλάδα Ιούλιο μήνα κάνει καταιγίδες ενώ στην Αγγλία κάνει καλό καιρό.

……………

Οι «Δύο ξένοι» σε επανάληψη καθημερινά από το Mega η ώρα 5:30 το απόγευμα.

Ακόμα και όταν όλα πάνε ανάποδα, το σύμπαν συνωμοτεί για να μας ξαναδείξουν «Δύο Ξένους»…….