Αχχ.....

Είδα το ματς χθες το βράδυ όπως το είδαν όλες οι υπόλοιπες γυναίκες. Έβλεπα τους Ιταλούς να τρέχουν πάνω κάτω, να πηδούν, να πέφτουν θεαματικά και στο τέλος να πανηγυρίζουν και έτρεχαν τα σάλια μου. Όλοι (εκτός από τον Buffon που είναι όπως τη φάτσα της κοτζιάκαρης –μετάφραση: γριά-) ήταν κούκλοι. Ακόμα και εκείνος με το ιαπωνέζικο χτένισμα, πως το λένε, δεν με ενδιαφέρει, κούκλος ήταν και αυτός.

Έβλεπα το ματς και αντί να βλέπω μπάλα, έβλεπα 10 ιδρωμένους άντρες με κολλημένα μπλουζάκια να τρέχουν σε slow motion. Έπαθα αυτό που πάθαιναν οι άντρες βλέποντας τα opening credits του Baywatch. Run Pamela, Run!! Run Grosso, αγόρι μου RUN!! Πως τα κατάφεραν να είναι τόσο ομοιόμορφα μαυρισμένοι (αρκετά ώστε να φαίνεται ένα αδιόρατο ροζ στα μάγουλα, αλλά όχι υπερβολικό να πορτοκαλίζει) μόνο αυτοί ξέρουν. Είχα πάρει ένα ονειρικό ύφος, έβλεπα συννεφάκια, πεταλουδίτσες, λουλουδάκια. Η χαρά των γυναικών είναι να προκρίνεται η Ιταλία διότι αυτό σημαίνει ότι θα παίξουν κι’ άλλο. Κι’ άλλο. Κι’ άλλο….

Γιατί όταν σκοράρουν δεν τους αφήνει η FIFA να βγάλουν το μπλουζάκι και να πανηγυρίσουν?? Γιατί? Γιατί???

Είχε και κάτι άλλους τύπους μέσα στο γήπεδο με άσπρα μπλουζάκια (που παρά τον πανικό, έμειναν συγυρισμένοι μέχρι το τέλος, η φανέλα μέσα στο παντελονάκι), τελικά έμαθα ήταν οι Γερμανοί. Τώρα εξηγούνται όλα.

Τελικά στον πόλεμο οι Ιταλοί δεν πρέπει να ήταν οι κακοί. Τραγουδούσαν, έπιναν (ένα έθνος λαμόγια) και έπαιζαν μαντολίνο. Και γκομένιζαν. Μετά το ποδόσφαιρο είναι το εθνικό τους σπορ. It’s official.

Παρακολουθώ Mundial και Euro τα τελευταία 15 χρόνια. Πάντα ακούω τους εκφωνητές που μουρμουρούν για τον τρόπο που παίζει η Ιταλία, για τις βεντέτες παίχτες, για τους αποκλεισμούς. Καλέ, δεν μας ενδιαφέρει. Άστε τα παιδιά να τρέχουν μέσα στο γήπεδο. Και μόνο που τρέχουν πάνω κάτω είναι αρκετό.

Άντε, να κερδίσουν ξανά μπας και τους δούμε πάλι topless στο τέλος.