Διακοπές όπως σου αρέσει

Νευριάζω αφάνταστα όταν ακούω να λένε «δεν μπορώ τις οργανωμένες διακοπές/ ξενοδοχεία/ περιηγήσεις/ παραλίες κ.α., χάλασαν τα καλοκαίρια, οργανώθηκαν τα πάντα, ο κάθε άσχετος πάει παντού» και άλλα χαζά. Οργανωμένες διακοπές δεν έχω πάει ποτέ μου. Καταλαβαίνω όμως απόλυτα το λόγο ύπαρξης τους.

Υπάρχουν άτομα που νιώθουν άνετα να κλείσουν μόνοι τους που θα πάνε διακοπές, που θα μείνουν, τι θα κάνουν, δεν αγχώνονται αν δεν ξέρουν τη γλώσσα. Δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Δεν έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση, δεν είναι εξοικειωμένοι αρκετά με τον κόσμο έξω από το σπίτι τους, πες το ότι θέλεις. Μήπως τα μη-εξοικειωμένα άτομα δεν πρέπει να πηγαίνουν διακοπές? Δεν είναι άδικο?

Η οργάνωση και η μετατροπή του τουρισμού σε βιομηχανία είναι, πιστεύω, αποτέλεσμα της αυξημένης ζήτησης, διότι τώρα πάει όλος ο κόσμος διακοπές σε σύγκριση με παλιά που πήγαινε μόνο ένα 2-3% (αν πήγαινε). Χίλιες φορές προτιμώ τη σημερινή εποχή. Με τα αντηλιακά με δείχτη προστασίας (παρά να γεμίσω ελιές και σημάδια και να κάνω ένα δέρμα όπως το παστό κρέας). Με τις οργανωμένες παραλίες (που δεν ψάχνω τουαλέτες μέσα στα αγκάθια και τα ζώα της υπαίθρου). Με την επιλογή πολλών προορισμών και ας μην πάω πουθενά.

Γιατί δηλαδή για να γνωρίσω το τη Σκιάθο πρέπει να διαβάσω Παπαδιαμάντη και να μην πάω αυτοπροσώπως να δω ηλιοβασιλέματα και παραλίες? Γιατί να ακούσω «το γαλάζιο Δούναβη» και να μην πάω αυτοπροσώπως να δω το Δούναβη (που είναι στην πραγματικότητα πράσινο-καφέ?) (Πόσοι της εποχής του Παπαδιαμάντη μπορούσαν να τον διαβάζουν και να τον καταλαβαίνουν άραγε? Απευθυνόταν στον κόσμο ή τη μορφωμένη ελίτ?)

Ο «Τρελαντώνης» της Πηνελόπης Δέλτα μιλά για ανέμελα παιδάκια στο εξοχικό των θείων τους που περνούσαν το καλοκαίρι κάνοντας σκανταλιές. Ανέμελα καλοκαίρια (έχω την εντύπωση ότι είναι αυτοβιογραφικό, δεν είμαι σίγουρη). Ποιος όμως ήταν ο Τρελαντώνης? Ήταν φυσιολογικό παιδί της εποχής του, ή η προνομιακή τάξη που απολάμβανε τα πάντα ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν ήξερε καν τι σήμαινε η λέξη «διακοπές»? Ναι, τα αηδόνια δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες. Αν είσαι διπλωμάτης στο επάγγελμα (που σπούδασες στο Παρίσι τον καιρό που ο κόσμος δεν είχε να φάει), με φίλους από όλη την καλή κοινωνία, με τα εξοχικά τους και το κουμκάν τους ναι, δεν σε αφήνουν. Προσέχεις και τη φύση, και τα αηδόνια. Κάθε καλοκαίρι θα δούμε σε τουλάχιστον 3 περιοδικά αφιέρωμα για τα glamorous καλοκαίρια που πέρασαν (ωιμέ και τρισαλί). Και πρέπει εγώ ο κανονικός άνθρωπος να χαίρομαι που η Μελίνα και ο Ωνάσης πήγαιναν διακοπές σε ερημικά και γραφικά (τότε) νησάκια? Γιατί άραγε ήταν ερημικά και γραφικά τα νησάκια? Τράβα ρώτα τους Έλληνες στην Αστόρια να σου πουν.

Σε κανένα δεν αρέσει η ακρίβεια που παρατηρείται αλλά όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να πηγαίνουν διακοπές αν θέλουν και όχι μόνο οι περιπετειώδεις τύποι.

Τους νευριάζει, λένε, που πάνε διακοπές οι οικογένειες σε γκρουπ για προκαθορισμένο «οργανωμένο» χρόνο (τι να κάνουμε που δεν είμαστε βιομήχανοι να κλείνουμε όποτε θέλουμε το εργοστάσιο και να κάνουμε διακοπές στο ιδιόκτητο κότερο μας.) Με 2 γονείς που εργάζονται, πάλι καλά που πάει ο κόσμος έστω και ολιγοήμερες διακοπές παρά τίποτα. Το ανέμελο του παρελθόντος ήταν που έτρεχαν όλη μέρα τα παιδιά μέσα στους δρόμους (αφού δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν και πουθενά να πάνε με κλειστά τα σχολεία). Ο δε εργαζόμενος γονιός δεν είχε καν άδεια. Τέτοιο καλοκαίρι να μου λείπει.

Τι να κάνουμε, η ποσότητα ουδέποτε φέρνει την ποιότητα. Να απαγορεύσουμε τις διακοπές για τα πλήθη αφού δεν μπορούν να «χαλαρώσουν» σωστά, ή να «ρεμβάσουν» όπως περιγράφουν οι αργόσχολοι λογοτέχνες? Το δικαίωμα στις διακοπές πρέπει να το έχουν όλοι. Αν σου αρέσει το all inclusive resort γιατί βολεύει εσένα και τα 15 παιδιά της παρέας και δεν θέλεις να σκέφτεσαι, δικαίωμα σου. Αν θέλεις να δεις κίνηση, πρόβλημα σου. Αν θέλεις να ξεχειλωθείς μόνος σου πάνω στα κατσάβραχα, και πάλι πρόβλημα σου.

Τι θέλουμε τελικά? Επιστροφή στο παρελθόν όπου μόνο μια προνομιούχα τάξη πήγαινε διακοπές (λόγω χρημάτων, γνώσεων και μόρφωσης)?

Πολύ θα μου άρεσε να φορτώσω το αυτοκίνητο μου και να φύγω για το άγνωστο. Επειδή όμως κατοικώ στην Κύπρο, το «άγνωστο» άντε να είναι 2-2.5 ώρες δρόμος με το αυτοκίνητο. Αν θέλω κάτι πιο «άγνωστο» πρέπει αναγκαστικά να μπω σε αεροπλάνο. Όχι, δεν διανοούμαι να πάω οπουδήποτε με πλοίο. Εκτός του ότι θέλεις 2 μέρες για να πιάσεις π.χ. Πειραιά, (και μέχρι να ανοίξουν τα λιμάνια τους οι Τούρκοι θα είμαι dust in the wind) θέλεις άλλες 4 μέρες να συνέλθεις. Επειδή δεν είμαι κυρία με το κρινολίνο αλλά εργαζόμενη με περιορισμένη άδεια, θα προτιμήσω τον γρηγορότερο τρόπο για να πάω κάπου. Και ας μην δω γλάρους. Και ας μη δω κύματα.