2 άσχετα μεταξύ τους

Όχι ρε συ τη Βηρυτό, μια χαρά την είχαν ξαναχτίσει την πόλη τους οι άνθρωποι. Οι Λιβανέζοι όλο χτίζουν και όλο τους τα χαλάνε. Αυτό δεν είναι πόλη, της Άρτας το γιοφύρι είναι. Πολύ κρίμα, και πολύ άδικο. Να δεις το αεροδρόμιο τους δε, μακάρι και αυτό που θα μας φτιάξουν εδώ να είναι τόσο ωραίο.

Θυμήθηκα από χθες τα γλυκά, τα πακλαβαδάκια, τους ξηρούς καρπούς, τα duty free τσιγάρα (ναι, και οι αναμνήσεις από το στομάχι περνάνε, όχι μόνο ο έρωτας). Θυμήθηκα πόσο ωραία πέρασα όταν πήγα (και δεύτερο εδώ) πριν 2 μήνες.

Τους Λιβανέζους όμως δεν του λυπάμαι. Είναι σκληρά καρύδια και έξω καρδιά. Θα τα ξαναχτίσουν και πάλι. Όπως έκαναν όταν τέλειωσε ο εμφύλιος. Επέστρεψαν από τις 4 γωνιές της Γης που είχαν πάει μέχρι να τελειώσουν οι φασαρίες και έκαναν ξανά την πόλη τους κουκλί. Να τα ακούνε κάτι άλλοι επίσημοι αυτοδιορισμένοι μοιρολάτρες να μαθαίνουν. Ο χρόνος κυλάει μπροστά, όχι πίσω (εκτός αν ανακαλύψαμε τη μηχανή του χρόνου και δεν το πήρα είδηση).

Που μου θυμίζει ότι…

Αύριο θα έχουμε επέτειο. Χρώματος μαύρου (που είναι σοβαρό, πάει με όλα και σε κάνει να φαίνεσαι πιο λεπτή. Σαν κουστούμι Armani. Σαν little black dress). Η μέρα (για μένα) θα κυλήσει όπως τις άλλες. Θα κοιμηθώ με το air condition αναμμένο και τα παράθυρα ερμητικά κλειστά. Ως αποτέλεσμα, δεν θα ακούσω τις σειρήνες (ηλεκτρικές η μη) που θα ηχήσουν συντονισμένα. Θα γυρίσω πλευρό (θα είναι και Σάββατο άρα γιορτή και σχόλη) και θα κοιμηθώ χαλαρά άλλες 2-3 ώρες. Μετά θα πιω καφέ, αν διαβάσω εφημερίδα θα είναι για να δω τι παίζει στα σινεμά και αναλόγως της διάθεσης θα πάω θάλασσα. Αυτήν που μου άφησαν.

Λες και θέλω συγκεκριμένη μέρα του χρόνου για να θυμάμαι τα σκατά που έχουν κάνει.