cinema wisdom

Είδα το Elizabethtown:

"There's a difference between a failure and a fiasco. A failure is simply the non presence of success.
Any fool can accomplish failure.

But a fiasco- a fiasco is a disaster of mythic proportions. A fiasco is a folk tale told to others, and makes other people feel alive.

Because it didn't happen to them."

Κάποτε άκουα ροκ

Στο "High Fidelity" o Nick Hornby γράφει, "did I listen to pop because I was miserable, or was I miserable because I listened to pop?"

Πέρασα φάση ατίθασου νιάτου. Όχι ατίθασου του στυλ κόντρες και καυγάδες (ποιον άλλωστε να δέρω με 1.60 ύψος και 40 κιλά?) αλλά ατίθασου του στυλ ροκ. Ήμουν φανατική οπαδός, πήγαινα στις συναυλίες, δεν έχανα τραγουδιστή, πήγαινα να κάτσω μπροστά μπροστά για να τραγουδώ και να νιώθω το groove της συναυλίας. Πήγαινα 2 ώρες πριν να ξεκινήσει η συναυλία για να έχω καλή θέση κτλ. Ήμουν σπαστικό δεκαπεντάχρονο που οδηγούσε chaly o boyfriend του τζιαι όταν άκουε τον «Κουρσάρο» εσηκώννετουν η τρίχα της (υπήρχε –πιστεύαμε- μια ταύτιση). Ότι ποιο ροκ, μαύρο, απαισιόδοξο και μάταιο κυκλοφορούσε, το άκουγα. Φορούσα νύχτα μέρα μαύρα ρούχα (εκτός τις ώρες που αναγκαστικά φορούσα τη στολή του σχολείου), το δωμάτιο μου μύριζε νέφτι (η επαναστατημένη νέα ξεσπούσε και με τη ζωγραφική), στις φωτογραφίες νόμιζα ότι έβγαινα «φυσική» (ήμουν αιωνίως αγέλαστη και ζαβή- σαν cover rock album). Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί υπήρχε κόσμος που του αρέσει η Kylie Minogue και οι Take That. Ήμασταν ροκάδες που μένουν με τους γονείς τους, πάνε σχολείο, σχεδίαζαν να πάνε πανεπιστήμιο (πήγαν) και είχαν όλα τα καλά της μοίρας τους. Τέλεια εξέγερση, τι να σας πω.

Είναι άραγε τυχαίο που τη φάση ροκ ή θα την περάσεις στην εφηβεία, ή δεν θα την περάσεις καθόλου? Δεν νομίζω. Σκέφτομαι τώρα πως θα ήμουν αν άρχιζα πάλι να φορώ από πάνω μέχρι κάτω μαύρα (μάλλον trendy θα αποκαλούμουν), να ακούω ότι πιο σκληρό και μαύρο κυκλοφορεί (θα έβαζα τα γέλια είμαι σίγουρη) και να μουρμουρώ για τον άδικο κόσμο των μεγάλων/κοινωνίας/πολιτικής (με κινητό, ακίνητο, αριθμό κοινωνικών ασφαλίσεων, medical insurance και ταμείο προνοίας… ποιον περιπαίζω άραγε?)

Άμα το σκεφτείς, ο «Κουρσάρος» μες το saloon αυτοκίνητο με CD player δεν είναι το ίδιο. Αν έρχονταν π.χ οι Deep Purple πριν 10 χρόνια θα έκοβα φλέβες. Πέρσι που ήρθαν σχεδόν ξέχασα να πάω.

περί πολιτεύματος

Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο είναι Προεδρικό. Δηλαδή, ο Πρόεδρος και η Βουλή εκλέγονται κατευθείαν από το λαό, σε αντίθεση με το Κοινοβουλευτικό σύστημα που ο λαός εκλέγει τη Βουλή και η Βουλή στη συνέχεια εκλέγει τον Πρωθυπουργό που ασκεί την εκτελεστική εξουσία (εφόσον όμως η νομοθετική εξουσία εκλέγει την εκτελεστική, ο διαχωρισμός των εξουσιών δεν είναι τόσο clear cut). Ποια είναι η σημασία αυτού?

Στο Κοινοβουλευτικό σύστημα, ο πρωθυπουργός αναγκαστικά πρέπει να έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής (άμα δεν έχει πλειοψηφία δεν μπορεί να κάνει τίποτε, πρέπει ανά πάσα στιγμή να υπάρχει πρωθυπουργός με πλειψηφία στη Βουλή). Στην Κύπρο ο Πρόεδρος έίναι εντελώς ανεξάρτητος από τη Βουλή. Για τα 5 χρόνια της θητείας του δεν πα να κάνουν τούμπες στη Βουλή, δεν μπορούν να τον επιρεάσουν, ή να του επιβάλουν να κάνει οτιδήποτε (μπορούν να μην του ψηφίσουν τον προυπολογισμό της Κυβέρνησης του, αλλά let's face it, όλοι κουμπάροι είμαστε και αυτά τα θέματα κανονίζονται μέχρι να πεις "τόμπολα"). Ο Πρόεδρος είναι αμετακίνητος, παντοδύναμος και κρατά τα αρχίδια του Πάπα (figure of speech).

Το Σύνταγμα βέβαια προνοεί περιπτώσεις που ο Πρόεδρος π.χ τάπαιξε και χρειάζονται επιγόντως εκλογές, αλλά μιλούμε για περιπτώσεις παράνοιας που ουδέποτε συνέβησαν και είναι σπάνιο να συμβούν.

Έτσι, αν ένα κόμμα π.χ. υποστήριξε ένα άτομο να εκλεγεί Πρόεδρος, και μετά αυτός πισωγυρίσει και δεν ακολουθεί τη γραμμή του κόμματος, δεν υπάρχει τρόπος να περάσει το δικό τους. Βασικά έκατσαν πάνω. Αυτή η παντοδυναμία του Προέδρου, δίνει μεν μια σταθέρότητα και διαχωρίζονται ξεκάθαρα οι εξουσίες (δεν θέλουμε να γίνουμε και Ιταλία που υπήρχε περίοδος που κάθε 15 μέρες γίνονταν εκλογές διότι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν πως να γίνει ο συνασπισμός στη Βουλή) αλλά καλιεργεί την προσωπολατρία και τον ηγεμονισμό. Αν ο Πρόεδρος εκλέγεται από τη Βουλή σημαίνει ότι ελέγχεται από τη Βουλή, και μια Βουλή είναι πάντα πιο ευαίσθητη στις ανάγκες του λαού. Όπου συγκεντρώνονται πολλές εξουσίες να φοβάσαι. Ενδεχομένως να οδηγήσει σε κατάχρηση.

Πλησιάζουν βουλευτικές εκλογές. Εφόσον η Βουλή στην Κύπρο ασκεί αποκλειστικά και μόνο τη νομοθετική εξουσία basically εσιέστην η Φανού. Δεν πρόκειται να επέλθει καμιά αλλαγή στην Κυβέρνητική πολιτική (για οποιοδήποτε θέμα). Ούτως ή άλλως, το σύστημα μας υπαγορεύει ότι η Βουλή κάνει τα δικά της και ο Πρόεδρος τα δικά του. Οταν μάλιστα λάβεις υπόψη ότι το 60% των νομοθεσιών που ψηφίζονται στη Βουλή αφορούν εναρμονιστικούς νόμους, καταλαβαίνεις τι "ξίνουν" οι βουλευτές μας.

Η νέα λέξη τσίχλα

Η νέα λέξη τσίχλα (που κολλά παντού και πάντοτε, είναι επίκαιρη και άμα την πεις καθάρισες) είναι η λέξη «δήθεν». Σε συνδυασμό με το πάντα αγαπημένο προσθετικό «ψευδό..» έχουμε φονικό αποτέλεσμα. Προσοχή: Μην τα συγχύσετε και πείτε "δήθεν ψευδο.." (2 αρνήσεις μπορεί να μας κάνουν ένα θετικό και το "ψευδό.." θα μας βγει αληθινό!)

Οι Τούρκοι δήθεν άλλαξαν στάση, οι Τούρκοι δήθεν θέλουν λύση, ο Αγγλοαμερικανικός άξονας δήθεν ενδιαφέρεται για την Κύπρο κ.α. Όταν το πουν οι άλλοι είναι δήθεν, όταν το πούμε εμείς είναι από ειλικρίνεια. Διότι απλούστατα, μόνο εμείς θέλουμε ειλικρινά λύση και αν δεν μας πιστεύετε θα κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να πειστείτε.

Είμαστε από τις λίγες (και τραγικές) χώρες που αποφασίζουν την εξωτερική πολιτική τους με τη λογική του συναισθήματος και όχι σύμφωνα με το συμφέρον μας. Πρέπει να μας διδάσκουν στα πανεπιστήμια ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Η ιδανική λύση του Κυπριακού, όπως μας έμαθαν να την οραματιζόμαστε είναι να ξυπνήσουμε μια μέρα και οι Τούρκοι (όλοι, Τ/Κ και Τ/Τ, ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις) να έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας, και στην θέση της Τουρκίας να έρθει π.χ. η Σουηδία (σοβαρή χώρα, πολεμόχαρη μεν στο παρελθόν, αλλά τώρα παράγει Νόμπελ και έπιπλα). Εκτός βέβαια αν ο Harry Potter και η παρέα του μετακομίσουν στα μέρη μας, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Σίγουρα.

Όλα αυτά για επαναπροσέγγιση, φιλίες και αγάπες πολύ μας συγχύζουν και παρακαλώ να σταματήσουν διότι μας βγάζουν από τα νερά μας. Δεν γίνεται να έχω προγραμματιστεί να τρέφω μέγα μίσος, και να μου τα χαλάτε όλα με λόγια φιλικά. Φιλικοί λαοί είναι οι Παλαιστίνιοι (όταν δεν γίνονται καμικάζι), οι Σέρβοι (όταν δεν σφάζουν γυναικόπαιδα), οι Ρώσοι (όταν πληρώνουν), και όσοι υπογράφουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο petitions για αγνοούμενους και να φύγουν οι Βάσεις. Αυτά. Στη λίστα δεν βλέπω Τ/Κ (αφού είναι ψευδό.. πώς να είναι??) Εκτός και αν είναι δήθεν και η επαναπροσέγγιση και δεν το πήρα είδηση.

Σταυροφορίες

Ο Μίλαν Κούντερα διερωτάται: "Να προσπαθείς να εξηγήσεις κάτι σε ηλίθιους, δεν σε κάνει και εσένα τον ίδιο ηλίθιο?"

Παρατηρώ ξανά και ξανά σε blogs, να γράφει ο blogger κάτι, και μετά να πέφτουν πάνω του διάφοροι να του ζητούν το λόγο. Τα blogs είναι public. Δεκτό. Τα blogs διαβάζονται από όλους. Δεκτό. Όλοι μπορούν να γράψουν σχόλια. Δεκτό. Λέμε αστεία, λέμε και πιο "σοβαρά" πράγματα. Δεκτό.

Κανένας όμως δεν μπορεί να ξέρει τι είχε σκοπό να πει, ή τι εννοούσε ο ίδιος ο blogger. Μπορεί να το έγραψε για πλάκα. Μπορεί να το έγραψε διότι το νιώθει. Μπορεί άλλα να ήθελε νε πει και άλλα του βγήκαν. Μπορεί να κωλοβαρούσε. Μπορεί να διάβασε κάτι και του θύμισε να γράψει κάτι άλλο. Μπορεί, μπορεί.

Το ότι διάβασες κάτι σε ένα blog και δεν σου άρεσε, δεν πρέπει να το παίρνεις προσωπικά. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από σένα και στο κάτω κάτω, ο blogger ούτε καν σε ξέρει. Το γιατί μερικοί την βλέπουν και καλά "Σταυροφόροι" των αξιών μας, πρέπει μάλλον να οφείλεται σε κόμπλεξ.

Άμα δεν σου αρέσει ένα blog, απλώς δεν ξαναπατάς εκεί.

Και για να κλείσω με Κούντερα:

"to take the world seriously means to believe what the world wants us to believe"

"Δεν Ξεχνώ" τη λάμπα

Έψαχνα στο internet για μια λάμπα σαν και του λόγου της, σε στυλ art nouveau του Emile Galle. Επειδή, ακόμα και αν έβρισκα μια τέτοια λάμπα, αν ήταν οriginal θα στοίχιζε όσο 2 μισθοί, κοίταζα για copies και πέτυχα μια βιοτεχνία που κατασκευάζει αυτές τις λάμπες, με την ίδια τεχνική.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι βρίσκεται στη Ρουμανία. Ούτε καν στο Βουκουρέστη. Βρίσκεται στο Buzau (ούτε η μάνα του δεν το ξέρει).

Και που να τρέχω τώρα στις Ρουμανίες για μια λάμπα.

Ψάχνοντας όμως για τη λάμπα έμαθα το εξής άσχετο trivial:

Το γνωστό σήμα "Δεν Ξεχνώ", με την Κύπρο και το μαχαίρι που την κόβει στα δύο και την πράσινη γραμμή μεταμφιεσμένη σε αίμα που τρέχει, είναι προιόν έμπνευσης του κ. Νίκου Δήμου. Ο ίδιος στην ιστοσελίδα του www.ndimou.gr/kypros_gr.asp περιγράφει τα ακόλουθα:

"Το σήμα σύμβολο "Δεν ξεχνώ" δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 την ημέρα που ο δεύτερος Αττίλας έκοψε την Κύπρο στα δύο. Ακούγοντας τα νέα στο ραδιόφωνο, οραματίστηκα την Κύπρο μαχαιρωμένη και την γραμμή του Αττίλα σαν μία ροή πηγμένου αίματος που σιγόσταζε. Όταν έφτασα στο γραφείο μου (τότε είχα την διαφημιστική εταιρία) κάλεσα τον διευθυντή του σχεδιαστηρίου, τον Διονύση Γεωργιόπουλο, του έδωσα ένα χάρτη της Κύπρου, την ιδέα και το κείμενο. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Τυπώσαμε χιλιάδες αυτοκόλλητα, τα στείλαμε στις εφημερίδες και κατακλυσθήκαμε από αιτήσεις. Τυπώσαμε όσα μπορούσαμε, κάναμε αντίγραφα της μακέτας και τα δίναμε σε όποιον ήθελε να τυπώσει για λογαριασμό του, μεταφράσαμε το σύνθημα σε πολλές γλώσσες (μας το ζητούσαν, μαζί με μακέτες, Έλληνες φοιτητές από όλο τον κόσμο). Πήραμε εκατοντάδες γράμματα - το σημαντικότερο από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Τώρα το σήμα-σύμβολο έχει γίνει κοινό κτήμα - ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την προέλευσή του. Αλλά για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό: ένας φόρος τιμής και αγάπης στα μέρη εκείνα της Κύπρου - Κυρήνεια, Μπελλαπάις, Σαλαμίνα, Αμμόχωστο - που είχα επισκεφθεί και αγαπήσει τρία χρόνια πριν την εισβολή."

Σκέφτηκα ότι ο κ. Δήμου πρέπει να ήταν ειλικρινά συναισθηματικά φορτισμένος όταν του κατέβηκε η ιδέα. Και ήταν πετυχημένη ιδέα. Τόσο πετυχημένη, που 1 γενειά πάρακάτω, οι junior Κύπριοι "δεν ξεχνούν", ακόμα και αυτά που δεν ξέρουν. Πως μπορείς να ξεχάσεις κάτι που δεν ξέρεις? Μα (θα σου πουν) μας τα είπαν στο σχολείο, μας τα είπαν οι γονείς και οι παππούδες μας, τα ξέρουμε!

Άρα, "δεν ξεχνώ" αυτά που μου είπαν να μην ξεχάσω. Κάτι σαν χαλασμένο ράδιο, ράδιο αρβύλα.

Οι ισοβίτισσες secretaries

Ο Αρκάς στον "Ισοβίτη", γράφει ότι ο ισοβίτης είναι κάτι σαν τον αδικημένο πολίτη της κοινωνίας μας. Αν ζούσε στην αρχαία Ελλάδα θα ήταν σκλάβος, αν ζούσε στην αρχαία Ρώμη θα τραβούσε κουπί σε γαλέρα, αν ζούσε στην αρχαία Αίγυπτο θα έκτιζε τις πυραμίδες, αν ζούσε στη ναζιστική Γερμανία θα ήταν Εβραίος κτλ.

Βρίσκω ότι ο ισοβίτης της δικής μας μικρής κοινωνίας είναι οι secretaries.

Secretary, είναι η κοπέλα που μετά το σχολείο άρχισε να δουλεύει, ίσως φοίτησε 1-2 χρόνια σε secretarial school (που αν με ρωτάς, τίποτα δεν προσφέρει), αγγλικά ξέρει και δεν ξέρει, ότι ξέρει από computer το έμαθε παπαγαλία, γενικά δεν σκέφτεται πολύ, δουλεύει με το ζόρι και η εργασία της δεν της προσφέρει καμία ευχαρίστηση (και αυτό φένεται.) Θα προτιμούσε να είναι σπίτι και να τυλίγει κουπέπια, αλλά οι ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας την αναγκάζουν να δουλεύει για να κερδίσει κάποια χρήματα.

Η secretary παντρεύεται μικρή (αφού δεν χάνει καιρό με σπουδές και επαγγελματικές ανυσηχίες), κάνει παιδιά μικρή, χωρίζει μικρή, γενικά τα κάνει όλα πριν τα 30 της. Διότι η secretary είναι όπως τους ποδοσφαιριστές. Παντρεύονται όταν περνά η μπογιά τους και μέχρι τα 35, δεν τους θυμάται κανείς.

Η secretary συνήθως παντρεύεται τον childhood sweetheart της (και 7 χρόνια αργότερα χωρίζουν). Αν δεν χωρίσουν του τηλεφωνεί 8 φορές τη μέρα να δει τι κάνει, που είναι, αν την αγαπά, αν έφαγε κτλ. Αν δεν είναι παντρεμένη βγαίνει συνέχεια και παντού με σκοπό να παντρευτεί. Το mobile της παίζει πάντα τα latest mobile hits, ξέρει σε ποια πίστα τραγουδά ο κάθε Έλληνας τραγουδιστής (ασχέτως του ότι δεν έχει πάει ποτέ σε πίστα- γενικά διακοπές πάει 1 φορά το χρόνο το καλοκαίρι, 7ήμερο πακέτο σε ελληνικό νησί) και (νομίζει ότι) πάει στη δουλειά "σασμένη", ενώ είναι γενικά ένα παναήρι χρωμάτων, σκιών, αποχρώσεων και οχτάποντων τακουνιών. Η secretary φορεί στη δουλειά αυτά που εσύ φορείς όταν βγαίνεις έξω. Κάτω από τις 15 στρώσεις make-up κρύβεται μια ευαίσθητη κοπέλα.

Είναι ανώφελο να προσπαθείς να εκπαιδεύσεις μια secretary. Δεν θέλει να μάθει, και ουδέποτε θα σταματήσει να σκεφτεί τι ακριβώς κάνει. Θα της υπαγορεύσεις "file", θα σου γράψει "fail" (όπως το ακούει). Θα σου δώσει τηλέφωνο "΄θέλουν σε που τη NASA" ενώ στη γραμμή είναι π.χ. ο κ. Νάσιος (Να το ένα, Να το άλλο, πόσα να σκεφτεί η καημένη).

Η secretary τέλος, ότι θυμάται χαίρεται, έχει απαραίτητα ποξαμάθκια μέσα στο συρτάρι του γραφείου της και αιωνίως κάνει δίαιτα.

Οι καλές secretaries (αυτές που κόφκει ο νους τους) είναι σπάνιες και άμα δόκεις πάνω τους πρέπει να τις κρατήσεις at all costs. Δεν αδικώ τις secretaries. Πάντα κάνουν τις χειρότερες δουλειές του γραφείου, είναι εγκληματικά underpaid, είναι βασικά τα θύματα της γυναικείας σεξουαλικής απελευθέρωσης (απελευθέρωση με το ζόρι δεν γίνεται). Ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι πρέπει να συναγωνιστούν Ρωσσίδες και λοιπές ράτσες των καπαρέ, ο κώλος τους μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, ο άντρας τους θεωρεί ότι μικροπαντρεύτηκε τζιαι εγελάσαν του, το ότι ο παπάς της έχτισεν τους σπίτι δεν είναι πλέον πλεονέκτημα, ο κόσμος τους γκρεμίζεται.

Η secretary είναι τελικά state of mind (για όλες εκείνες τις φορές που δεν καταλαβαίνεις, δεν θέλεις να καταλάβεις, δεν θέλεις να ασχοληθείς, που κάνεις την πάπια, που δεν θέλεις να σκέφτεσαι).

Riding in cars without boys

Περιστατικό βγαλμένο μέσα από τη ζωή νούμερο 1: Οδηγείς. Σε σταματά κόκκινο φανάρι πρώτο αυτοκίνητο πίστα και περιμένεις. Σταματά ακριβώς δίπλα σου αυτοκίνητο με 3 homo sapiens Κυπραίους. Που έχουν κατεβασμένο το παράθυρο (στους 0 βαθμούς). Μουσική optional. Νιώθεις αργά αλλά σταθερά να γυρίζουν 3 κεφάλια και 6 μάτια προς το μέρος σου. Και να σε περιεργάζονται. Εσύ, τέρας ψυχραιμίας, πας 1 μέτρο πιο μπροστά. Σε ακολουθούν.
Προτεινόμενο course of action: Κάνεις ότι τηλεφωνείς της Αστυνομίας, δίνοντας τους να καταλάβουν ότι διαβάζεις τα νούμερα του αυτοκινήτου τους (τεντώνεις το κεφάλι κτλ) και ότι κάνεις καταγγελία (αν σε δουν να προφέρεις και τη λέξη δ-ρ-ά-κ-ο-ς, ακόμα καλύτερα).

Περιστατικό βγαλμένο μέσα από τη ζωή νούμερο 2: Βγαίνεις έξω το βράδυ και πας σε Χ pub να χαλαρώσεις. Δίπλα από το pub υπάρχει άδεια χωράφα (χωρίς γερούδι). Περιχαρής, παρκάρεις το αυτοκίνητο σου και πας να διασκεδάσεις. Φεύγοντας ανακαλύπτεις ότι σε έκλεισαν και είναι αδύνατον να ξεπαρκάρεις. Πας πίσω στο pub και ρωτάς ποιου να είναι άραγε το αυτοκίνητο που σε έκλεισε. Σε γράφουν κανονικά.
Προτεινόμενο course of action: Τηλεφωνείς της πυροσβεστικής και αναφέρεις ύποπτο καπνό και ίσως πυρκαγιά στο pub που είσουν. Καταφθάνει η πυροσβεστική και υποχρεώνει ΟΛΟ τον κόσμο να βγει έξω για να ερευνήσει πιθανές εστίες καπνού.

Περιστατικό βγαλμένο μέσα από τη ζωή νούμερο 3: Οδηγείς (preferably βράδυ). Και πάλι σε σταματά κόκκινο φανάρι πρώτο αυτοκίνητο πίστα και περιμένεις. Σταματά δίπλα σου αυτοκίνητο με ατίθασο νιάτο αρσενικό (μάλλον κάτω των είκοσι χρονών). Για να αποφύγεις το υποχρεωτικό τσεκάρισμα πας 1 μέτρο μπροστά. Το ατίθασο νιάτο νομίζει ότι θέλεις να κάνεις κόντρα (τώρα πως το κατάλαβε αυτό δεν ξέρω, οbservations κάνω.) Το ότι αυτός οδηγεί δανεικό αυτοκίνητο των γονιών του τύπου Mitsubishi Colt (μη μοτιφαρισμένο, είπαμε, δανεικό) και εσύ κάτι του στυλ Toyota Yaris δεν έχει καμία σημασία. "Σκόνη θα σε κάνω Ζούκο" είπε στον Τζον Τραβόλτα ο τύπος με τα leather, και άρχισε η κούρσα στο Grease. Γίνεται πράσινο.
Προτεινόμενο course of action: Ξεκινάς με την πρώτη ταχύτητα.... και μένεις με την πρώτη ταχύτητα. Μπορείς να παρακολουθήσεις τις ειδήσεις την επομένη για να μάθεις την τύχη του ατίθασου νιάτου.

Beware of Ζυγοί

Το ωροσκόπιο του Ζυγού σήμερα λέει ότι είναι καλή μέρα για να γκαστρώσεις (αν είσαι άντρας) ή να γκαστρωθείς η ίδια....

Για τα υπόλοιπα ζώδια φαντάζομαι λέει ότι είναι καλή μέρα να εξαφανιστείς ώσπου να περάσει και αυτή η σελήνη...

You are a parking queen, young and sweet only seventeen

Κανονικά τα μυστικά της επιτυχίας σου δεν πρέπει να τα μοιράζεσαι διότι μετά τα μαθαίνουν όλοι και παύουν να είναι unique, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση για καταπονημένα άτομα που ψάχνουν parking και δεν βρίσκουν:)

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι, παρά το πρόσφατο κυκλοφοριακό χάος που προέκυψε στη Λευκωσία, μπορείς να βρεις free parking:

Για να πάεις κάπου ΔΕΝ είναι απαραίτητο να παρκάρεις μέσα/μπροστά/πάνω στο μέρος που θα πάεις. Και 3 τετράγωνα πάρακατω να παρκάρεις, πάλι κάνεις τη δουλειά σου. Δεν βρέχει και τόσο συχνά για να δικαιολογούνται minimum μετακινήσεις.

Οι τροχονόμοι του Δήμου κυκλοφορούν με μοτορούδες Chaly (συνήθως πορτοκαλιές, easy to spot). Δεν παιρνούν από το ίδιο μέρος για τουλάχιστον 20 λεπτά π.χ. αν πάρκαρες κάπου και δεν είσαι σίγουρη αν δικαιούσαι, έχεις τουλάχιστον 20 λεπτά πριν σε γράψουν.

Το attitude "ξανακάνω το γύρο του τετραγώνου όπως την Αθήνα" έχει 70% πιθανότητα να βρεις τη δεύτερη φορά parking.

Μετά τις 7:00 το απόγευμα, όλα τα public parkings είναι free. Σίγουρα.

Μετά τις 2:30 το μεσημέρι, όλα τα κυβερνητικά parkings είναι available (σχολάνουν οι κυβερνητικοί).

Πέρα από τα γνώστά μέρη, υπάρχουν χιλιάδες παρόδοι που δεν περνά κανένας και μπορείς να ξαπολήσεις το αυτοκίνητο σου ελεύθερα. Note ότι όλοι οι δρόμοι είναι public, άρα τυχόν κοτζιάκαρες που στήννουν καρέκλες έξω από το σπίτι τους, βάλλουν ταπέλλες No Parking και λοιπές μαμακίες, δεν δικαιούνται, και δεν μπορούν να σε καταγγείλουν που-θε-νά. (μην τους κλείσεις όμως την είσοδο - είναι γαιδουριά).

Το ότι οι παρκαδόροι στα parking είναι γλυώδεις τύποι είναι φυσικό:
- Ποιος νορμάλ άνθρωπος κάθεται μές τον κώλο του αέρα ή τη ζέστη να συνάει σελίνια?
- Αν είχε κάτι καλύτερο να κάνει θα το έκανε.
- Το ότι είναι ο king of the parking place βοηθά το κόμπλεξ κατωτερότητας του.
Τους αποφεύγω at all costs (προτιμώ να περπατήσω 5 λεπτά)

ο κύριος Κάρολος Λουζινιάν

Αληθινή ιστορία, από το βιβλίο "Κύπρις" του Γεώργιου Σ. Φραγκούδη, γραμμένο το 1890:

Το 1880, ένας τύπος που ονομαζόταν Κάρολος Λουζινιάν (και ισχυριζόταν ότι ήταν απόγονος των Λουζινιανών βασιλιάδων της Κύπρου) έστειλε επιστολή στους ελληνικούς συλλόγους της Κύπρου με την οποία προσπαθούσε να πείσει τους Κυπρίους ότι τους συμφέρει να ιδρύσουν αυτόνομο κράτος, όπως και τον μεσαίωνα που η Κύπρος ήταν ξεχωριστό βασίλειο κάτω από την κυριαρχία των προγόνων του, των Λουζινιανών.

Ο Λουζινιάν ανέφερε ότι υπήρχαν δύο απόψεις για το θέμα αυτό:

1. Εφόσον οι κάτοικοι του νησιού έχουν ελληνική καταγωγή, θα μπορούσαν να επιδιώξουν προσάστηση με την Ελλάδα, ή

2. Να ζητήσουν από την Αγγλία την αναγνώριση της Κύπρου ως ανεξάρτητο κράτος, ως υπήρχε πριν από την κατάκτηση της Κυπρου από τους Τούρκους.

Ο ίδιος πρότεινε τη δεύτερη λύση, διότι όπως έγραφε, ποιος θέλει "την μετρίαν θέσιν απλής επαρχίας της Ελλάδος"?? Μάλιστα ο από μηχανής Θεός πρότεινε να οδηγήσει τους Κυπρίους ο ίδιος στις απαιτήσεις τους αυτές και έλπιζε να γίνει ο βασιλιάς των Κυπρίων, ως απόγονος που ήταν των Λουζινιανών και είχε δικαιώματα πάνω στο νησί. Τα σχετικά έξοδα μάλιστα θα τα κάλυπτε ο ίδιος (ήταν και χουβαρντάς).

Ο συγγραφέας Γ. Φραγκούδης του απαντά: "Άξιος ο μισθός σου αγαθέ Πρίγκηψ!... Αλλ'οι Κύπριοι, αγαθέ Πρίγκηψ προτιμώσιν, όπως η πατρίς των αποτελέση απλήν επαρχίαν της Ελλάδος και μέρος της Μεγάλης Πατρίδος..." (με απλά λόγια - άντε και γαμήσου, και συ και τα γαλλικά σου).

Η επιστολή του Καρόλου Λουζινιάν δημοσιεύτηκε στην Κύπρο και προκάλεσε τζει που τες αντιδράσεις. Τα ελληνικά σωματεία μάλιστα συνεδρίασαν και απάντησαν στον αδκιασερό Λουζινιάν ότι "οι Κύπριοι, ένα και μόνον έχουσιν πόθον, την μετά της Μητρός Ελλάδος Ένωσιν".

Ηθικό Δίδαγμα: Κανένα. Απλώς η ιστορία έχει χάζι.

Μέρος 2ο (από το χθεσινό)

Έχω καταλήξει ότι όταν με ρωτούν για previous affairs θα δίνω ως απάντηση τη θαυματουργή δύναμη του 3. Η θαυματουργή δύναμη του 3 στηρίζεται στην αρχή ότι μπορείς να κατηγοριοποιήσεις τις σχέσεις σου ανάλογα με τι είδος είναι. Έχω εντοπίσει 3 είδη:

Η πρώτη φορά: Υπάρχει για όλα η πρώτη φορά/ πονάει πάντα η πρώτη φορά/ I wanna know what love iiiiis, I want you to show meeee (μπήκατε στο νόημα)

Η πειραματική: Έχοντας αποκτήσει μια άλφα αυτοπεποίθηση, αρχίζουμε να δοκιμάζουμε διάφορα. Αυτή η σχέση λειτουργεί ως ιδιαίτερα μαθήματα, μαθαίνουμε όσα περισσότερα μπορούμε και βασικά εκμεταλλευόμαστε το affair μας. Έχουμε ήδη και μια βήτα εμπειρία στα "χαλάσματα" οπότε δεν διστάζουμε να την κάνουμε με ελαφριά πηδηματάκια όταν τελειώσει ο πειραματισμός.

Το κακό συναπάντημα: Σκηνές, κλάματα, stalking, επίθεση στις σοκολάτες, ξαφνική επιθυμία να διαβάσεις γέρους καταθληπτικούς Ρώσσους συγγραφείς, αυτή η σχέση ξεκινά και τελειώνει δραματικά, γενικά ζεις ένα δράμα παρέα με το Ζαχαράτο. Μετά έχεις υλικό να λες ανέκδοτα μια ζωή.

ΥΓ: Τα one night stands δεν θεωρούνται σχέση άρα δεν αναφέρονται (αποφάσισα). (ούτε σε φάσεις "τώρα θα σου δείξω εγώ που νομίζεις ότι είσαι και ο πρώτος γκόμενος").

Η θαυματουργή δύναμη του 3 είναι κάτι σαν τελετή ενηλικίωσης. Όπως οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου στέλλουν τα παιδιά τους να ζήσουν στα βάθη της ζούγκλας για να έρθουν πίσω σοφοί και δυνατοί, έτσι και εμείς πρέπει να περάσουμε από τα πιο πάνω στάδια σχέσεων.
Όταν τα περάσεις τα πιο πάνω, μπορείς να κάνεις και ενδιαφέρουσες επιστημονικές παρατηρήσεις π.χ. αν έχεις στο ενεργητικό σου περισσότερα "κακά συναπαντήματα" παρά "πρώτες φορές" θα πρέπει ίσως να σκεφτείς πως να διορθώσεις την τακτική σου κτλ.

Κρατάει χρόνια αυτή η κωλό-νια

Με απασχολεί (εκτός του τι θα φάω σήμερα) το εξής υπαρξιακό:

Πρέπει να ξεφουρνίζουμε στο current affair μας τα previous affairs μας? Η προσέγγιση μου μέχρι στιγμής είναι lying low, αλλά με ρώτησαν ευθέως και δεν ξέρω αν είναι συνταγματικό μου δικαίωμα να έχω ένα Χ παρελθόν και να θέλω να μείνει προσωπικό. Θα μπορούσα να πω ψέματα.

Θα μπορούσα να το συζητήσω. Τι φταίω καλέ current affair αν δεν ήρθες στη ζωή μου 15 χρόνια πριν, να μεγαλώσουμε, να σφαχτούμε μαζί, να έχουμε κοινό παρελθόν?

Κατά διαστήματα (σε φάσεις μπακουρίασης) ζήλευα όλους αυτούς που π.χ. στα 15 κρατούσαν χεράκι στο σχολείο, στα 18 κλαίγανε για το στρατό, στα 23 σπουδάζανε μαζί και πάει λέγοντας. Μετά γνώριζα κάποιον/κάτι συναρπαστικό και μου περνούσε. Μέχρι την επόμενη φορά.
Η πιο μακροχρόνια σχέση που έχω τελικά είναι με τις συντρόφισσες. Και είναι σχέση στοργής.

Η επίσκεψη του Τζακ Στρο

Η Δρακούνα έχει στα χερια της τις απαιτήσεις της Κυβέρνησης για την επίσκεψη του κ. Τζακ Στρο στην Κύπρο. Νοουμένου ότι τηρηθούν οι πιο κάτω όροι, ο κ. Τζακ Στρο μπορεί να κοπιάσει:

1. Δεν θα συναντηθεί με ψευδοπρωθυπουργούς, ψευδοπολιτικούς, ή άλλους ψευδοκυβερνητικούς των κατεχομένων.

2. Δεν θα μπει σε ψευδογραφεία, ψευδοκτίρια, ψευδομέγαρα κτλ. Επιτρέπεται η είσοδος σε καζίνα ή στην παραλία του πέντε μίλι (καιρού επιτρέποντος).

3. Τώρα που το σκέφτεται η κυβέρνηση, καλύτερα να μην πάει ΚΑΘΟΛΟΥ πουποτζεί (αφού είναι όλα ψευδό, δεν χρειάζεται να πάει.)

4. Ο κ. Στρο μπορεί να συναντηθεί με Τουρκοκυπρίους (αν θέλει, δεν τον πιέζουμε) σε ξενοδοχεία της ελεύθερης και ωραίας Κύπρου. Η Κυβέρνηση εισηγείται το εστιατόριο Fontana Amoroza του Hilton.

5. Τυχόν συζήτηση με Τουρκοκυπρίους μπορεί να έχει ως θέμα μόνο τον καιρό, τα kebab houses στην Αγγλία, και τη γρίππη των πτηνών.

6. Τυχόν σκέψεις για επίσημες επαφές που μπορεί να είχε ο κ. Τζακ Στρο να του περάσουν. Στην Κύπρο ο κόσμος έρχεται για διακοπές και συμπεριφέρεται ως τουρίστας. Η Κυβέρνηση εισηγείται περιβολή σαφάρι, με σορτσάκι, φανελλούδα κόττον (να απορροφά τον ιδρώτα) και πάννινα παπούτσια.

7. Η Κυβέρνηση εισηγείται φεύγοντας ο κ. Στρο να πάρει μαζί του και τις Βάσεις. Μπορεί να κανονιστεί cargo αεροπλάνο να μεταφέρει extra κιλά που θα προκύψουν.

Fashion Police 1280

Μπορεί το fashion sense μας σαν λαός να είναι που σου νέφκω που πάεις, υπάρχουν όμως αποδείξεις ότι οι πρόγονοι μας ήταν μια χαρά ενημερωμένοι και ντύνονταν στην τελευταία λέξη της μόδας:

Αντιγράφω από το βιβλίο "Η γυναικεία ενδυμασία στην Κύπρο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα" (έκδοση του Λεβέντειου Δημοτικού Μουσείου)

"...Το πρώτο δείγμα κτητορικού πορτραίτου (donor portrait) στην Κύπρο προέρχεται από την εκκλησία της Παναγιάς του Μουτουλλά, στο ομώνυμο χωριό, που χρονολογείται το 1280. Η παράσταση με τους δωρητές βρίσκεται μέσα στο ιερό και απεικονίζει ένα ζευγάρι που κρατά στα χέρια του το ομοίωμα του ναού. Ο σύζυγος Ιωάννης Μουτουλλάς φορά πρασινωπό επανωφόρι πάνω από ημίλευκο χιτώνα. Στα πόδια του φέρει μαύρες μπότες. Η σύζυγος του είναι ντυμένη με μανδύα χρώματος γαλαζοπράσινου με ανοίγματα στα χέρια και κόψιμο μπροστά που αποκαλύπτει ένα ημίλευκο φόρεμα από κάτω. Ο λευκός κεφαλόδεσμος που καλύπτει το κεφάλι της προδίδει δυτική επίδραση. Ξεκίνησε να φοριέται στη Γαλλία περίπου το 1250 και παρέμεινε στη μόδα μέχρι τα μέσα του δέκατου τέταρτου αιώνα.... η σύζυγος του Ιωάννη Μουτουλλά δεν είναι η μόνη Κυπρία που ακολουθεί τη δυτική αυτή μόδα, γιατί και η δωρήτρια Αναστασία Σαραμαλίνα (της Παναγιάς της Ασίνου) που χρονολογείται επίσης γύρω στα τέλη του δέκατου τρίτου αιώνα φορά παρόμοιο κάλυμα στο κεφάλι...."

όλοι στο rave party των παπίρων

Απαγορεύτηκε το κυνήγι της αποδημητικής πάπιας λόγω της νόσου των πτηνών.

....οι πάπιες ακόμα πανηγυρίζουν.....

...γάμος (5)

Είπα ότι ήταν το τελευταίο του series αλλά το άτιμο είναι μεγάλο θέμα. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Και συνεχίζω:

Ένας γάμος που σέβεται τον εαυτό του χρειάζεται ένα καλό φωτογράφο/videoman να καλύψει το γεγονός. Ακόμα και αν ο γάμος σου είναι low key χρειάζεται τον εν λόγω φωτογράφο, διότι το hangover θα φύγει, οι φωτογραφίες μένουν (λαμπρό παράδειγμα μερικοί πρόσφυγες που μετά από 31 χρόνια πήγαν στα κατεχόμενα και ήρθαν πίσω με τις φωτογραφίες του γάμου τους και άλλων άγνωστων γάμων που έψαχναν ιδιοκτήτες. Ηθικό δίδαγμα: ακόμα και σε εισβολή, οι βάρβαροι κρατούν τις φωτογραφίες και ενίοτε τις επιστρέφουν.)

Ο καλός φωτογράφος είναι εκείνος που δεν καταλαβαίνεις την παρουσία του. Ο καλός φωτογράφος είναι εκείνος που θα σε φωτογραφίσει τη στιγμή που κάνεις κάτι memorable, και όχι να σου ζητά μετά να το ξανακάνεις για να το αποθανατίσει (μια φορά βγαίνεις από την εκκλησία με ροδοπέταλλα, όχι 3, έλεος). Πήγα σε γάμο που ο γαμπρός έφτασε στην εκκλησία πριν τον φωτογράφο και ο φωτογράφος επέμενε να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο και να ξανάρθει για να φωτογραφίσει "τη στιγμή". Σχεδόν δημιουργήθηκε επεισόδιο διότι στο "ξαναέλα" είδαν το γαμπρό που έφευγε οι συγγενείς της νύφης, φοβήθηκαν τα χειρότερα και προσπάθησαν να τον σταματήσουν. Σήριαλ κανονικό (αυτά δεν τα σκέφτηκε ακόμα ο Παπακαλιάτης).

Ο καλός φωτογράφος όμως, όσο καλός και αν είναι, αν εσύ θέλεις σώνει και καλά να κάνεις "καλιτεχνική" φωτογράφιση δεν θα σου πει όχι (πληρώνεται ο άνθρωπος, τρελλός είναι?) "Καλιτεχνική φωτογράφιση" (ξεπίτηδες σε εισαγωγικά) είναι:

- Στην Πέτρα του Ρωμιού με αγριεμένη θάλασσα για background (ασχέτως του ότι μπορεί να είναι Δεκέμβριος και να κάνει ψόφο)

Γιατί? Η νύφη το είδε "αναδυομένη Αφροδίτη" και θέλει να λέει στα εγγόνια της ότι η Κυπρος έχει θάλασσα (σε περίπτωση που γίνουμε ηπειρωτική χώρα).

- Στα χιόνια (σπάνιο, ανεπανάληπτο hit) Προυγούμενη γνώση σκι, δεν είναι απαραίτητη.

Γιατί? Αφού θα το γα**σεις που θα το γα**σεις το νυφικό, κάνε το στα χιόνια.

- Σε ανθισμένο αγρό με παπαρούνες. Η νύφη ακουμπά νωχελικά σε δέντρο και ο γαμπρός δήθεν την ξιππάζει (κου-κου!) από πίσω (η φαντασία ελεύθερα να οργιάσει παρακαλώ)

Γιατί? Γιατί ακριβώς η φαντασία οργιάζει και η νύφη/γαμπρός το είδαν και καλά ηθοποιοί.

- Μπροστά/δίπλα/μέσα/πάνω απο σημαντικά κτίρια (Παγκύπριο Γυμνάσιο, Μουσείο Λαικής Τέχνης κ.α.- να δω τους τολμηρούς που θα βγουν δίπλα από το παλιό νοσοκομείο της Λευκωσίας και να τους παραδεκτώ!!)

Γιατί? Η δρακούνα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι κοινό έχει ένα κτίριο με το γάμο σου? Μήπως είναι μυστικό του ζευγαριού??

Οι πιο πάνω φωτογραφίσεις μπορούν να γίνουν ασχέτως του ότι παντρεύτηκες σε πόλη, μακριά από την εξοχή και τη θάλασσα, δεν κατάγεσαι από χωριό και μπορεί και να μην έχεις ξαναπάει στις εν λόγω τοποθεσίες. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες δεν πτοούν κανένα. Είμαστε πεισματάρης λαός εμείς, όχι παίξε γέλασε.

PS: Ο κήπος πίσω από το ΘΟΚ δεν χρησιμοποιείται πια για φωτογραφήσεις διότι οn the weekends κάνουν παζάρι οι αλλοδαποί και εμποδίζουν (sad but true) και αν δεν υπάρχει παζάρι υπάρχουν διάφοροι περίεργοι τύποι που δεν είναι και πολύ ευχάριστοι.

Ουπς

Κάτι έγινε και το (4) εμφανίστηκε πριν το (3). Ο δαίμονας του computer μου χτύπησε. (καμία σχέση με το δράκο) Apologies

Η δε γυνή να φοβάται το γάμο (3)

Στον ορθόδοξο γάμο δεν έχεις τα σκηνικά τύπου Holywood που ο ιερέας ρωτά και του απαντούν "I do, I do" ή ρωτά όλους τους παρευρισκομένους αν έχουν πρόβλημα, και αν ναι να το πουν (και γίνονται διάφορα τύπου - εξομολογήσεις- ο true love της νύφης έρχεται πάνω σε Harley Davinson και την κλέβει, o Dustin Hoffman έκανε καριέρα κ.α.)

Το σκεπτικό είναι απλό:

Αν εμφανίστηκες στην εκκλησία, σημαίνει ότι θέλεις να παντρευτείς. Τελεία. Λοιπά θεαματικά τα βλέπουμε στις ταινίες (don't try this at home).

Εξάλλου είναι γελοίο να κάνεις ενάμιση χρόνο planning (bookings, καλέσματα, συντονισμός πεθερικών) μόνο και μόνο να αλλάξεις γνώμη 3 λεπτά πριν.

Κάνε το μετά και κράτα και το ξημέρωμα:))

(συνεχίζεται)

Η δε γυνή να φοβάται το γάμο (4)

Το τελευταίο του series.

Λουλούδια, νυφικό/κουστούμι, φωτογράφος, DJ, λουκούμια και λοιπά οργανωτικά κανονίζονται όπως θέλει ο καθένας, η επιλογή είναι απεριόριστη και για όλα τα budgets. Έχω πάει σε γάμους που ενώ άρχισαν με τις καλύτερες προθέσεις, στην προσπάθεια τους να κάνουν κάτι καινούργιο αλλά να κρατήσουν και κάποιες παραδόσεις, κατέληξαν κάτι μεταξύ τουρκο-μπαρόκ με ορχιδέες.

My advice: αν δεν ξέρεις πως γίνεται κάτι, ΜΗΝ το κάνεις. Κινδυνεύεις να γίνεις ρεζίλι και δεν υπάρχει λόγος. Αν σου πουν π.χ. πως πρέπει να έχεις βιολιά όταν ντύνεσαι και να στηθεί σκηνικό τύπου κυπριώτικο σκέτς και λαογραφικός όμιλος, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις. Μπορείς να παντρευτείς και χωρίς βιολιά, χωρίς "ζώνες", χωρίς το τραγούδι του γάμου και χωρίς τζίλισμα μωρών πάνω στο στρώμα του ζευγαριού. Αλήθεια. Σκέψου το, γίνεται.

Με το ίδιο σκεπτικό:
- αν δεν ξέρεις να χορεύεις παραδοσιακούς χορούς, ο γάμος σου δεν είναι καλή ευκαιρία να μάθεις. Θα καταλήξουν όλοι οι καλεσμένοι να χορεύουν άγαρμπα όπως τους τουρίστες σε ταβέρνες το καλοκαίρι (κανένας δεν γεννιέται ξέροντας πως να χορεύει συρτό).
- Αν δεν χόρεψες ζειμπέκικο ποτέ στη ζωή σου, με το να βάλεις το "θα ζήσω ελεύθερο πουλί" (3 ώρες μετά το μυστήριο, άρα too late) δεν θα ξυπνήσει ο Ξανθόπουλος μέσα σου. Ούτε ο εργένης. Ούτε ο άντρας ο βαρύς. Καλύτερα να αποφεύγεται.
- αν η σχέση σου με τα λουλούδια είναι από μικρή έως ανύπαρκτη, τι τις θέλεις τις ορχιδέες και τα πουλιά του παραδείσου (λουλούδι είναι και αυτό) για decor? Βάλε κάτι αναγνωρίσιμο και απλό. Δεν είμαστε όλοι βοτανολόγοι και ο γάμος σου δεν γίνεται στο Kew Garden.
- αν δεν πατήσεις τον γαμπρό στο "... η δεν γυνή να φοβάται τον άντρα.." μην ανυσηχείς. Τον καταπιέζεις και αργότερα, δεν χρειάζεται να γίνεις θέαμα στην εκκλησία (άσε που έχει παπάδες που σταματούν τη λειτουργία για να κάνουν παρατήρηση- δεν θα φαίνεται καλό στο video του γάμου).

Στο τέλος τέλος, οι καλεσμένοι θα προσέξουν 3 πράγματα:

- τι φορούσε η νύφη (αν φαίνεται το βυζί της μέσα από το πανάκριβο δαντελένιο νυφικό)
- αν ήταν καλό το φαί (στους Κυπραίους δώσε μπουφέ. Seated dinners- που δεν μπορείς να τρουλλώσεις το πιάτο σου με φαί δεν εκτιμούνται)
- αν ήταν καλή η μουσική

-και οι πιο ηλικιωμένοι θα δοκιμάσουν και το λουκούμι την επομένη για breakfast (είπα ηλικιωμένοι διότι πιο νέοι τυχόν να το ξεχάσουν πάνω στο τραπέζι πάνω στον πανικό).

Όσο ωραία αν είναι τα λουλούδια, όσο φαντασμαγορικό και αν είναι το centerpiece στα τραπέζια, οι καλεσμένοι θα το προσέξουν για 10 λεπτά, θα πουν "α τι ωραίο" και δεν θα ξανασχοληθούν μαζί του. Εκτός και αν φεύγοντας αργότερα το πάρουν μαζί τους - χωρίς να σε ρωτήσουν- μια οικογένεια είμαστε άλλωστε (αν το πάρουν μαζί τους σημαίνει ήταν μεγάλη επιτυχία- το θέλουν στο σαλόνι τους!!)

Αυτά. Η πολύτιμες αυτές πληροφορίες μαζεύτηκαν τα τελευταία 4 χρόνια με τη μέθοδο του observation.

Η δεν γυνή να φοβάται το γάμο (2)

Με το booking της εκκλησίας και του venue το ζευγάρι μπορεί να ριλαξάρει αρκετούς μήνες, να ειδοποιήσει φίλους και γνωστούς ότι θα παντρευτεί και να φανταστεί πως θέλει το γάμο του.

Οι γάμοι έρχονται σε 3 versions:

Ο μικρός: Maximum 300 άτομα, όλοι καλεσμένοι και στο party. Συνηθίζεται αν ο γαμπρός και η νύφη είναι πιο μεγάλοι σε ηλικία, ή είναι ορφανοί, ή είναι ο δεύτερος τους γάμος, ή έγινε φοβερό σκηνικό με τους γονείς και δεν μιλιούνται με κανένα.

Ο μεγάλος: Πιο συνηθισμένος. Μπορεί να έχει από 300- 5000+ καλεσμένους. Καλεσμένοι είναι ΟΛΟΙ οι φίλοι, συγγενείς, μακρινοί συγγενείς, γνωστοί, συνάδελφοι, συμμαθητές, γείτονες, πελάτες, φίλοι από το στρατό του γαμπρού, της νύφης και των γονιών τους. Το σωστό attitude είναι "όλοι οι καλοί χωράμε". Αν μιλήσεις σε άτομα που οργανώνουν μεγάλο γάμο, κινδυνεύεις να σε καλέσουν έστω και αν δεν τους ξέρεις.
Το πλεονέκτημα αυτού του είδους γάμου είναι ότι εισπράττεις μεγάλο "ξημέρωμα" (money, money, money!!)
Και πιάννεις πολλά χρήσιμα δώρα (money, money, money!!) (χανάπια αμύθιτης αξίας, πιπελό και βάζα να σπάζεις άνενιας σε φάσεις "συζυγικού καυγά")
Το πρόγραμμα είναι συνήθως μυστήριο-τρίωρο χεραίτισμα-party (για πιο στενο κύκλο)

Η Αστυνομία κατέχει έγκυρες πληροφορίες ότι ο γαμπρός και η νύφη είναι on drugs για να αντέξουν όλα αυτά σε μια μέρα.

Ο διήμερος: Είναι αυτό που λέει- διήμερος. Μπορεί να είναι μικρός ή μεγάλος, απλώς κρατάει 2 μέρες. Συνήθως μυστήριο/ χεραίτισμα τη μια μέρα και την επομένη το party. Αυτό το είδος δημιουργήθηκε basically λόγω έλλειψης εκκλησιών και venues τις μέρες που ήθελε το ζευγάρι. Ανασταλτικός παράγοντας για τη Λευκωσία είναι επίσης τα match ΑΠΟΕΛ-Ομόνοιας (κανένας sane Λευκωσιάτης δεν πατρεύεται όταν παίζουν οι αιώνιοι: υπάρχει ο κίνδυνος να μην εμφανιστούν οι καλεσμένοι, ή να εμφανιστούν αργά και άσαστοι διότι ήταν στην μάππα. Άλλοι παράγοντες είναι η Eurovision και εκλογές).
Σε αυτό το είδος ο γαμπρός και η νύφη δεν χρειάζεται να κάνουν drugs για να αντέξουν.

Ότι και αν σκεφτείς να κάνεις, ότι ιδέα και αν έβαλες στον εγκέφαλο σου, όσο original και αν πιστεύεις ότι είσαι, ο γάμος θα είναι μια παραλλαγή αυτών των βασικών versions.

(συνεχίζεται)

Η δε γυνή να φοβάται το γάμο

To wedding season στην Κύπρο ξεκινά around May (αναλόγως του πότε τελειώνει το Πάσχα), reaches its peak τον Ιούνιο, κάθεται η κίνηση τον Αύγουστο (λόγω γιορτής, διακοπών και ζέστης) και συνεχίζει Σεπτέμβριο- Οκτώβριο. Τα τελευταία χρόνια είναι της μόδας να παντρευτείς το χειμώνα, around Christmas (παλιά αν επαντρεύκεσουν χειμώνα ήταν επειδή γκαστρώθηκες και έπρεπε as soon as possiple να παντρευτείς, τώρα είναι glamorous, έχεις και μια ελπίδα να χιονίσει και να κάνεις white wedding/Christmas .... ναι, το είπα για αστείο)

Ένας γάμος στην Κύπρο (όσο rebel και αν διατείνεσαι ότι είσαι) χρειάζεται πολύ planning. Το να πάρεις την απόφαση να παντρευτείς είναι μόνο το tip of the iceberg.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις (εκτός που το να βρεις κάποιον να σε παντρευτεί) είναι να κάνεις book εκκλησία και venue για το μετά. Top 3 εκκλησίες στη Λευκωσία για γάμο είναι:
1. Καθεδρικός Ναός Αγίου Ιωάννη (στην Αρχιεπισκοπή)
2. Φανερωμένη
3. Τρυπιώτης
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Βγαίνουν καταπληκτικές στις φωτογραφίες, έχουν τοιχογραφίες, πέτρα, νιώθεις τελοσπάντων Βυζάντιο. Επειδή λοιπόν είναι popular, πρέπει να κάνεις κράτηση 1+ χρόνο πριν τον actual γάμο. Αφού κλείσεις την εκκλησία πρέπει να πάεις πατημένος στο venue να κρατήσεις και εκεί την ημερομηνία που θέλεις. 4 φορές στις 5 η εκκλησία και το venue don't match και αναγκάζεσαι να παίζεις μπίγκο ψάχνοντας free ημερομηνία.

Αν μάλιστα αγόρασες και 2-3 bride magazines για ιδέες και είδες τι venues παίζουν στο εξωτερικό, σε πιάνει κατάθλιψη. Η Λευκωσία (κακά τα ψέματα) δεν έχει πολλά decent venues για γάμο. Αν δεν είσαι το στυλ του Trikkis Palace, τo Hilton είναι all time favourite, το Λήδρα-που έγινε Forum-που έγινε Hilton Park είναι ακόμα ένα, η Laiki και η Τράπεζα Κύπρου έκαναν κάτι δικά τους αλλά γενικά δεν υπάρχει τίποτε ουάου. Το 40% παντρεύεται στο Hilton, το άλλο 40% στο Hilton Park και το υπόλοιπο 20% αλλού.

Have in mind ότι αν ονειρεύεσαι open air γάμο σε μια ωραία αυλή και εσύ να περπατάς ξυπόλυτη among guests να το ξεχάσεις (εκτός αν μένεις σε ράντζο τύπου Στράκκα) διότι έτσι venue δεν υπάρχει στη Λευκωσία και όλοι οι προαναφερόμενοι χώροι δεν θα σε αφήσουν να κάνεις το actual party σου στην πισίνα τους- μόνο το χεραίτισμα (no idea why).

Η εκκλησία και το venue είναι τα πιο βασικά. Αν τα έκλεισες αυτά you've booked yourself a wedding.

(συνεχίζεται)

Μα γιατί?

Από όλο το group ελληνικών και κυπριακών σειρών που δείχνει η τηλεόραση (ναι, πάλε με την τηλεόραση τα έχω) επέλεξα φέτος να παρακολουθήσω 4 σειρές.

1. Τις Μάγισσες της Σμύρνης (διότι διάβασα το βιβλίο και το βρήκα χαριτωμένο- σαν Λωξάντρα with a twist)
2. τον Παπακαλιάτη (σταθερή αξία στη ζωή μας)
3. το Singles (που το δείχνουν φέτος στην Κύπρο -no idea why- αλλά έχει πολύ γέλιο, άνκαι ο Μάξιμος Μουμούρης φαίνεται όπως το ανορεξικό μοντέλο)
4. το Κινούμενη Άμμος (βασικά τίποτε το ιδιαίτερο, ο Γεωργούλλης πάχυνε κιόλας αλλά έπαθα ένα μικρό κόλλημα και περιμένω πότε θα πάθει την ανίατη ασθένεια να γίνει λίγο action. Και η Ιωάννα Παππά τι περιμένει για να πει στο Γεωργούλλη ότι ο Brussles lover boy τη βίασε? να είναι άρρωστος και ανήμπορος ίσως?)

Τέλοσπάντων, καλώς ή κακώς αυτά παρακολουθώ όσον αφορά σειρές.

Το "Βασιλική" έκατσα να δω μια φορά και είχα την εντύπωση ότι έβλεπα στο Μπαιράκ επεισόδιο του "Βουράτε Γειτόνοι" μεταγλωττισμένο στα τούρκικα. Εκεί που έλεγα να διαμαρτυρηθώ για την κλοπή του Μπαιράκ με πληροφόρησαν ότι είναι η νέα ethnic σειρά επαναπροσέγγισης. In the 80s προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι όλοι οι Τούρκοι περίπου σφάζουν κόσμο for a living, τώρα σώζουν ορφανά. Ναι. (η Πωλίτσα μαντιλοδιμμένη ήταν όλα τα λεφτά).

Για κάποιο μυστήριο λόγο, τις τελευταίες 3 εβδομάδες οι Μάγισσες και οι Singles έχουν κοπεί και ο Παπακαλιάτης έχει μήνες να φανεί (αυτός τουλάχιστον μας ενημέρωσε). Ευτυχώς η Κινούμενη Άμμος "κινείται" κανονικά! Τις Μάγισσες να το καταλάβω (είναι και οι γιορτές, πρέπει να δείξουν του κόσμου χριστουγενιάτικα έργα από την αποθήκη - το Sound of Music εξαιρείται, ίσως δεν το δείχνει ούτε στην Ελλάδα) αλλά το Singles που είναι περσινό (και άρα όλα τα επεισόδια υπάρχουν) γιατί κόπηκε? Ποιος αποφασίζει για τα προγράμματα??? Μα γιατί?

Κάθεσαι να χαλαρώσεις στην τηλεόραση, περιμένεις, περιμένεις και σου αλλάζουν το πρόγραμμα δικτατορικά. Σκέφτομαι να γίνω όπως κάτι κοτζιάκαρες που άμα δεν μπει το πρόγραμμα τους στην τηλεόραση, έχουν το τηλέφωνο του καναλιού πρόχειρο και τηλεφωνούν για να κάνουν παρατήρηση (ασχέτως ότι τις ώρες που τηλεφωνούν συνήθως συνομιλούν με το νυχτοφύλακα που είναι ο πλέον άσχετος). Το πρόγραμμα της τηλεόρασης με ωθεί στην τρομοκρατία.

Δεν κάνω sports, δεν παίζω χαρτιά, δεν πάω καπαρέ, δεν πάω μάππα, δεν ενοχλώ κανένα, πληρώνω φόρους, χαρτόσημα και λογαριασμούς, όταν θέλω αύξηση δεν κατεβαίνω με τρακτέρ στο Προεδρικό (δεν έχω και τρακτέρ), δεν κλείνω δρόμους "ειρηνικά" (αυτό ουδέποτε το κατάλαβα), δεν κάνω απεργία πείνας στην άκρη του highway τρώγοντας σούβλα και πόλιπιφ, δεν απαιτώ μαμακίες γιατί πλησιάζουν εκλογές, ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΔΩ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ ΜΟΥ.

Watching paint dry

Κάποτε παρακολουθώ τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Λέω κάποτε, διότι δεν μπορώ να τις αντέξω σε καθημερινή βάση. Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως τα θέματα που παρουσιάζονται, ο τρόπος που παρουσιάζονται, ίσως ότι προτιμώ να διαβάζω εφημερίδα, κάτι τέλοσπάντων με απωθεί. Χθες το βράδυ όμως έκατσα, και τα νέα είχαν ως ακολούθως:

(με σειρά εμφανίσεως)

Θέμα 1: Ματσακιάδα. Στο οδόφραγμα, πέρα από το οδόφραγμα, στο αυτοκίνητο, στο δικαστήριο, πάλι στο οδόφραγμα, αγκαλιά με token παιδάκι. Μουσική υπόκρουση ταινίας action, θα το φυλακίσουν? θα τον λυντσάρουν? θα τον ξυρίσουν? η αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα. (είδαμε το ίδιο φιλμάκι σε rerun 3 φορές. Άντε να το εκατοστήσουν.)

Θέμα 2: Οι δηλώσεις της κυβέρνησης για τη Ματσακιάδα. Βασικά ήθελαν να πουν "άμα είσαι ττόππουζος τζιαι κάμνεις το Ράμπο, ε τι διαβήματα θέλεις να κάμουμε? Ξέρεις κανένα που από τη μια κατεβάζει σημαίες τζιαι που την άλλη παίρνει βασιλόπιττες δώρο?" αλλά δήλωσαν "η σύλληψη ήταν παράνομη, ουδέν περαιτέρω σχόλιο."

Θέμα 3: Οι δηλώσεις του προέδρου της Βουλής για τη Ματσακιάδα. Σε ελεύθερη κυπριακή μετάφραση- "κάποιος να τον συνάξει πλις, αν ιππέσει στα σιέρκα μου θα του ξεριζώσω το γένι τρίχαν τρίχαν."

Θέμα 4: Θανατηφόρο δυστύχημα. Αντί να πουν αυτό, είπαν- "ο μωλλόχ της ασφάλτου ξανακτύπησε τις πρώτες πρωινές ώρες. Με το καλημέρα το 2006 μας έφερε ακόμα ένα νεκρό οικογενειάρχη κτλ κτλ. Μουσική υπόκρουση δραματικής ταινίας (να βλέπεις country side με τη μουσική του Seven) και δηλώσεις από τον designated μπάτσο-εκπρόσωπο τύπου, κάποτε ήταν μια γκόμενα, τι έγινε αυτή? (είδηση των 2 λεπτών κράτησε ένα τέταρτο)

Θέμα 5: Random στατιστικές πληροφορίες για το πόσοι σκοτώθηκαν στους δρόμους το 2005(102, μείωση της τάξης του 12.8% - ε τζιαι ουάου στη μείωση). Δεν μας είπαν πόσοι είχαν μοτιφαρισμένο εξώστ, πόσοι είχαν μοτιφαρισμένο αυτοκίνητο, πόσοι εβουρούσαν με 150km σε δρόμους των 80km, πόσοι ήταν μεθυσμένοι αλλά επειδή εν καραΚυπρέοι εν οκ, τζιαι οδηγούν, πίνουν τζιαι μιλούν στο mobile με τη Ρωσσίδα at the same time (multitasking). Δεν μας είπαν πόσοι ήταν underage αλλά οι οι αμπάλατοι γονείς τους διούν τους τα αυτοκίνητα τους anyway. Με λίγα λόγια, δεν μας είπαν τίποτε.

Θέμα 6: Σύλληψη (?) νεκρού Ρώσσου που σκότωσε 2 αστυνομικούς στην Ελλάδα για να αποδράσει, πριν 3 μέρες. Το ρεπορτάζ ήρθε μέσα σε ττάππεργουέαρ από την Ελλάδα και οι δημοσιογράφοι/ σαίνια του καναλιού δεν χρειάστηκε να επέμβουν. Παρακολουθήθηκε ευχάριστα. Προσωπικά δεν περίμενα να τους βρουν, το ότι συλλήφθηκαν και οι δύο (ο ένας αυτοκτόνησε είπαν) θεωρώ ότι είναι επιτυχία.

Θέμα 7: ... Δεν παρακολούθησα άλλο. Δεν άντεξα. Αποφάσισα ότι watching paint dry είναι πιο ενδιαφέρον.

Jane Austen Rocks

"It is a truth universally acknowledged, that a single man in possession of a large fortune must be in want of a wife."

opening paragraph of "Pride and Prejudice" by Jane Austen.

Όταν μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα, γενικά είναι καλό practise να διαβάζεις βιβλία στη γλώσσα αυτή για να εμπλουτίσεις το λεξιλόγιο σου, να μάθεις πως χρησιμοποιούνται διάφορες εκφράσεις και με την ελπίδα να σου κολλήσει και κάτι in the process.

Στην προσπάθεια μου λοιπόν να μάθω αγγλικά, σε εφηβική ηλικία, άρχισα να διαβάζω αυτά που λέμε classics. Και δώστου άγγλοι ευγενείς πάνω στα άλογα, ανεμοδαρμένα ύψη (όχι της Jane Austen), english matchmaking στο φόρτε του, χοροί και τσάι στην εξοχή, όλα στο όνομα της μάθησης αγγλικών.

Όταν διαβάζεις Jane Austen στα 15 σου, εκτός του ότι 1 στις 5 λέξεις δεν τις καταλαβαίνεις, αδυνατείς να αντιληφθείς πόσο to the point και καυστική ήταν στις παρατηρήσεις της. Ξαναδιαβάζοντας το Pride and Prejudice σήμερα (βγήκε και σε ταινία και ήθελα να ξεσκονίσω τη μνήμη μου) πορώθηκα κανονικά. Η γυναίκα έγραφε το αυτονόητο.

Καθόμαστε και συζητάμε σήμερα για το πόσο superficial έγινε ο κόσμος, και πως όλοι βολεύονται ή προσπαθούν να βολευτούν (σε γάμο/δουλειά/οπουδήποτε). Η Jane Austen τα έγραφε αυτά από το 1790. Το κοινωνικό κουτσομπολιό, το καλό το όνομα, το πρωτόκολλο συμπεριφοράς κτλ ήταν στην ημερήσια διάταξη των Άγγλων του Regency period.

Ξέρω, ανακάλυψα την τασιηνόπιττα, αλλά Jane rocks!