Πρωτοχρονιά

Δεν ξέρω τι Πρωτοχρονιά θα κάνω του χρόνου με πάνες και ένα μωρό στην πλάτη ντιρετεμ λε ντιλέμ αλλά φέτος λέμε να διασκεδάσουμε. Θα εκδράμουμε στα παράλια μέρη του νησιού (να πάρει ο νους μας λίγο αέρα) και θα τραπεζωθούμε σε gala dinner με όλα τα extra και τα σχετικά, με five course dinner πάπιας, φτερών και πούπουλων. Το κρασί θα ρέει άφθονο κατευθείαν από τους αρχαίους αμπελώνες της περιοχής προς δική μου δυστυχία που θα μπορώ μόνο να το γευτώ, και λίγο πριν σημάνει το ρολόι δώδεκα κτύπους και μας αφήσει σέκκους η Σταχτοπούτα να τρέχει να πάει σπίτι της ένεκα του ότι έχει στριμμένο πατέρα αρχών που δεν την αφήνει να ξεπορτίζει μόνη μετά τις δώδεκα, η ώρα του βρικόλακα, θα μας ποτίσουν και σαμπάνια, ελπίζω όχι κυπριακής παραγωγής διότι ένα στομάχι έχουμε και πόσα να αντέξει αυτό το δύστυχο.

Από τα decks αρχικά θα μας μπάσει στο πνεύμα ορχήστρα jazz (να πάει κάτω το five course dinner αν με καταλαβαίνετε) και αργότερα θα πάρει τα ηνία πασίγνωστος DJ εκ Ολλανδίας ορμώμενος με ιδρωμένες μασχάλες και ξυρισμένο κεφάλι, που θα μας εισαγάγει στο νέο έτος με χαρά, χορό και νεύρο. Καθώς θα βυθίζεται το πλοίο, αυτός θα συνεχίσει να παίζει (που λέει ο λόγος) το φανελάκι του (διότι δεν έχω δει ακόμα DJ με πουκάμισο –αυτοί των γάμων εξαιρούνται-) θα έρχεται σε αντίθεση με τα αυστηρά σκούρα κουστούμια των αντρών και τα μαβιά κρινολίνα των κυριών.

Παναγία μου, κάνε να μην πλακώσουν οι αναγούλες εν τω μέσω του five course dinner και ψάχνω τουαλέτα να ξεράσω… η τουαλέτα εκείνο το βράδυ ευελπιστώ ότι θα φορεθεί και δεν θα βουλώσει.

Για το δικό μου κρινολίνο λέω να συνδυάσω μια μαύρη φούστα που θα συμβολίζει το πένθιμο χρώμα της Μεγάλης Παρασκευής, ένα μπλουζάκι χρώματος μπεζ και purple διότι το purple is the new pink, που δεν θα συμβολίζει τίποτα συγκεκριμένο και κάτι από πάνω για να μην παγώσω. Ο Έταιρος θα πρωτοτυπήσει και θα φορέσει… κουστούμι… με πουκάμισο. Όποιου πήγε ο νους σε Φλωρινιώτη θα το μετανιώσει πικρά.

Θα κάνω εντυπωσιακό entrance μέσα στο ballroom όπως θα έμπαινα σε ένα βασίλειο που όλες οι γυναίκες ονομάζονται Σύλια και Σκεύη και οι άντρες ονομάζονται Άντρος και Πάμπος. Τα λαμέ μας ρούχα ενδεχομένως να λαμπυρίζουν κάτω από το shiny disco ball εκτός και αν μας την «κάτσει» το ξενοδοχείο και το decoration είναι minimalistic, εν τη αύτη περιπτώσει θα είμαστε τυχεροί αν βρούμε καρέκλα πλαστική designer να κάτσουμε. Θα είναι όλα κάτασπρα, όχι από το χιόνι αλλά από την emulsion μπογιά Promar 200 χρώματος άσπρο.

Η νύχτα θα κυλήσει σαν σε παραμύθι (ένας λύκος θα ντυθεί τραβεστί ως γιαγιά, εφτά νάνοι θα υιοθετήσουν μια γκόμενα, τη Χιονάτη, ο Πήτερ Παν θα πετάξει μέσα από το παράθυρο και αποπροσανατολισμένος θα ψάχνει το Λονδίνο, και μια κοιμισμένη πεντάμορφη θα ψάχνει κάποιον να τη φιλήσει για να ξυπνήσει δήθεν –μερικοί κάνουν τα πάντα για να κάνουν φάση με άλλον-).

Εγώ μάλλον θα πρέπει να συστηθώ σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες της Disney διότι από του χρόνου θα χρειαστώ τις υπηρεσίες τους (δεν λέει να αρχίσω το παιδί από τα αιμοβόρικα του Τρωικού πολέμου. Ας τρομάξει πρώτα με μάγισσες και σκοτεινά Black Forest. Προς στιγμή πήγε ο νους μου στους Forester της Τόλμης και Γοητείας και το είδος αυτοκινήτου αλλά εντάξει, το ελέγχω.

Όταν δε θα ξεκινήσει να χαράζει, οι καλεσμένοι θα ξεχυθούν γελώντας από το ballroom έξω στους κήπους των Βερσαλλιών, όπου προς τιμή της 14ης Ιουλίου που είναι η μέρα που ξεχαρβάλωσαν οι Γάλλοι το χαλαμάντουρο τη Βαστίλη, θα γίνει ειδική τελετή λειτουργίας των σιντριβανιών. Αυτή η τελετή πραγματικά γίνεται κάθε χρόνο και είναι ένα είδος ήχου και θεάματος με φώτα, νερά και μουσική. Όλα όσα διαθέτει δηλαδή η Κύπρος σε αφθονία. Όλα θα είναι μαγευτικά και δεν θα χρειαστεί να στείλουμε ούτε ένα στην γκιλοτίνα.

Τα σιντριβάνια των Βερσαλλιών ξεκίνησαν να χτίζονται επί βασιλείας του Louis XIV (the sun king baby) και ολοκληρώθηκαν περί τα 1682. Το σύστημα που τα τροφοδοτεί με νερό ήταν επαναστατικό για την εποχή του και χρησιμοποιείται ακόμα μέχρι σήμερα. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα σιντριβάνια είναι η έλλειψη νερού διότι το νερό τους προέρχεται από ένα μικρό reservoir που βρίσκεται μέσα στους κήπους και σε φάσεις μεγάλης ανομβρίας με την εξάτμιση του νερού λένε και οι Γάλλοι το νερό νεράκι και κλείνουν τα μισά σιντριβάνια για να κάνουν οικονομία. Γι’ αυτό, όταν θα μας κόψουν το νερό λίαν συντόμως λόγω ανομβρίας, να θυμηθείτε τα σιντριβάνια των Βερσαλλιών και να νιώσετε καλύτερα. Άμα ο Sun King είχε πρόβλημα, δεν θα έχουμε εμείς?

Ξεφεύγω από το θέμα μου.

Παναγία μου, κάνε να μην με πιάσει νύστα και να θέλω να κοιμηθώ από τις 9 το βράδυ. Αν δεν το αποφύγω και με πιάσει, τουλάχιστον να ξυπνήσω το πρωί της επομένης έγκαιρα να κάνω το breakfast buffet να αναστενάξει. Διότι σωστό English breakfast τρως μόνο στην Αγγλία και τις πρώην αποικίες της. Continental και American breakfast δεν το φτάνουν ούτε στο μικρό του δακτυλάκι.

Άσχετες πληροφορίες πατριδογνωσίας

Αυτή η πληροφορία δεν θα σας δώσει μια θέση σε λαμπρή εταιρεία κολοσσό, ούτε θα κερδίσετε το Trivial Pursuit για να σκάσουν οι φίλες σας. Ενδεχομένως όμως να σπάσετε τον πάγο σε ένα πάρτι που είδατε κάποιον και σας άρεσε…

Από πού προέρχεται η γνωστή και προσφιλής φράση «χέσε ψηλά κι αγνάντευε»….

Η φράση αυτή προέρχεται από την επανάσταση του 1821, από τους κλέφτες και αρματολούς που πιαναν τις ραχούλες και όταν ήταν να… κάνουν την ανάγκη τους, να κάτσουν εκεί που κάθεται ο βασιλιάς μόνος του… (στιγμή άκρως επικίνδυνη για να τους πιάσουν στα πράσα οι Τούρκοι) διάλεγαν ψηλές βουνοκορφές για να αγναντεύουν και να βλέπουν αν υπάρχουν Τούρκοι γύρω…

Κλασσικές (και μη) ατάκες

Ατάκες που άκουσα σε οικογενειακά gatherings:

- Κάνει ψόφο ή είναι η ιδέα μου? (αμέσως ακολουθεί συζήτηση για την ακρίβεια του πετρελαίου θέρμανσης και την ακρίβεια γενικότερα, η συζήτηση καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από το πόσο κοστίζουν οι ντομάτες στη λαϊκή). Μετά όλοι χλαπακιάζουν σούβλα αρνίσια (από την καλή, διαλεγμένη ειδικά από το χασάπη που είναι φίλος μας –όπως λέει σε όλους τους πελάτες του-), συκωτάκια, περίπλοκα μαγειρευτά φαγητά και άλλα εδέσματα και νιώθουν καταξιωμένοι. Στη συνέχεια, μετά από 3 διαφορετικά γλυκά (σοκολατέ, καραμελέ και σαντιγέ) και ένα κουβά ξηρούς καρπούς «νιώθουν ένα βάρος». Θα είναι φαίνεται η ακρίβεια.
- Το ΕΥΡΩΚΟ είναι σήμερα το μόνο κόμμα ιδεολόγων στην Κύπρο. (Αν ο Λένιν, ο Τρότσκι, ή ο Μαρξ ας πούμε έρχονταν σήμερα στην Κύπρο, θα εντυπωσιάζονταν από το πολιτικό βάθος και επίπεδο των ΕΥΡΩΚΟ και το δίχως άλλο θα το υποστήριζαν). Αν υποθέσουμε ότι ο λαϊκισμός είναι μια μορφή ιδεολογίας (σου λέω αυτά που θέλεις να ακούσεις ασχέτως του πόσο ρεαλιστικά είναι στην πραγματικότητα), τότε ναι, σίγουρα οι ΕΥΡΩΚΟ είναι πολύ ιδεολόγοι άνθρωποι.
- Ποιος παντρεύτηκε με ποιον, ποιος αρρώστησε με τι (σταθερές αξίες στη ζωή μας)
- Τα πρώτα 2 χρόνια της δικτατορίας (στην Ελλάδα) ήταν πολύ καλά και παραγωγικά χρόνια για τη χώρα. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και ειδικά στην ύπαιθρο ευημερούσαν. (Αυτό λέχθηκε μετά από μεγάλη κατανάλωση κρασιού. Δυστυχώς από τους άλλους, διότι ένα ποτήρι μπορώ να πιω εγώ, ήμουν νηφάλια και έφαγα την κοτσάνα στο κεφάλι. Αρχικά νόμισα ότι λέχθηκε για πλάκα, αλλά κανένας στο συγκεκριμένο τραπέζι δεν διέθετε τόσο twisted sense of humor άρα ο μαλάκας το εννοούσε. Σε ερώτηση μήπως, λέμε μήπως, ο κόσμος φοβόταν να εκφραστεί και γι’ αυτό όλα φαίνονταν καλά, ο τύπος που ξεστόμισε την ατάκα ξαναγέμισε το ποτήρι του και άλλαξε θέμα). Να θυμηθούμε του χρόνου να μην ξαναπατήσουμε σπίτι του. Οι εθνικιστές γενικά δεν διαθέτουν χιούμορ. Το αγέννητο, παρά την κοτσάνα που άκουσε είναι καλά.
- Πόσο καιρό έχει να βρεθούμε!!! (ναι… και υπάρχει λόγος. Άμα θέλαμε να βλέπουμε όλους τους συγγενείς μαζεμένους και κάθε μέρα θα ζούσαμε στο χωριό όλοι μαζί στην ίδια γειτονιά, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε οτιδήποτε χωρίς την έγκριση των συγγενών, όλοι θα ανακατώνονταν μέσα στα πόδια των άλλων, ενδεχομένως να έπαιζε και αιμομιξία, θα έσπαζε ο ένας τα νεύρα στον άλλο αλλά δεν θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί ένεκα του ότι είναι συγγενής και η ζωή θα θύμιζε κυπριώτικο σκετς (υστερίες και παρεξηγήσεις κάνουν τη ζωή πιο γλυκιά). Επίσης, όλοι οι συγγενείς μας δεν είναι τρομεροί πασιαμάδες που λένε ανέκδοτα. Μόνο σε μικρές δόσεις αντέχονται.
- Πότε γεννάς?
Τον Αύγουστο.
- Πότε γεννάς?
Τον Αύγουστο.
- Πότε γεννάς?
Δεν ξέρω ακόμα… ναι είναι περίεργο.
- Πότε γεννάς?
Του χρόνου έτσι καιρό. Όπως τους ελέφαντες.
- Πότε γεννάς?
Την Κόκκινη Πέμπτη.

Και τώρα Χριστούγεννα!!!

Όσο μεγαλώνεις, αποκτάς μια love/hate σχέση με τα Χριστούγεννα. Δεν θέλεις να το παραδεχτείς αλλά αν σε καλούσαν σε καμιά δεκαριά πάρτι και είχες και τα τέλεια ρούχα να βάλεις σε αυτά, επιπλέον χόρευες μέχρι τελικής πτώσεως με γκόμενους και άτομα που σου αρέσουν, θα έκανες τα τέλεια Χριστούγεννα. Ναι καλά, ούτε στα έργα δεν συμβαίνουν αυτά.

Συνήθως τα Χριστούγεννα έρχονται σε 2 version:

Τα οικογενειακά: Μένεις βασικά σπίτι σου και με 3-4 σειρές στο DVD την έχεις κάνει αμπέλι. Το σπίτι είναι γεμάτο γλυκά και φαί μη καθημερινό οπότε αράζεις στον καναπέ και δεν σε ενδιαφέρει τίποτε. Κατά διαστήματα κάνεις την εμφάνιση σου σε οικογενειακά φαγοπότια όπου μπορείς (α) να το παίξεις γελαστός και ευχάριστος τύπος, ή (β) να έχεις κατεβασμένα τα μούτρα σου λες και σου χρωστούν και να κάθεσαι σε μια γωνιά μετρώντας τα λεπτά για αν φύγεις. Όπως θέλεις συμπεριφέρσου. Τα Χριστούγεννα δεν θα χαλάσουν τη μελένια τους για σένα και τα μούτρα σου.

Τα ξεχειλωτικά: Για να αποφύγεις την οικογένεια κανονίζεις να λείπεις στα εξωτερικά. Κλείνεις πανάκριβα εισιτήρια (Χριστούγεννα είναι), σε πανάκριβα ξενοδοχεία (Χριστούγεννα είναι), σε πανάκριβες παγωμένες πόλεις (Χριστούγεννα είναι). Μετά από 12 ώρες ταλαιπωρία στα αεροδρόμια και τα ταξί φτάνεις στο 2Χ2 δωμάτιο του ξενοδοχείου σου. Λες, τι ωραία, είμαι αλλού, θα ανοίξει το πνεύμα μου και θα νιώσω αληθινά Χριστούγεννα και όχι τα αμαρκέ που ζούμε στην Κύπρο. Βγαίνεις να περπατήσεις στους δρόμους και να νιώσεις τον παλμό της πόλης. Τον παλμό δεν ξέρω αν θα νιώσεις, πάντως ένα κρυοπάγημα είναι πολύ πιο πιθανό να νιώσεις διότι κάνει ψόφο. Οι αληθινές πόλεις είναι γεμάτες και αληθινό κόσμο και όπου και να πας γίνεται το απροχώρητο (στα γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά, συμπληρώστε αναλόγως).

Τις επόμενες μέρες συνεχίζεις να κάνεις περίπατο στους παγωμένους δρόμους και τα εξίσου παγωμένα αξιοθέατα (αλλά δεν ταλαιπωρείσαι, κάνεις διακοπές). Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τηλεόραση διότι δεν γνωρίζεις γερμανικά. Πεθυμάς τη δορυφορική σου στην Κύπρο που πιάνει 68 κανάλια και 5 κανάλια μόνο για ταινίες. Κάθε μέρα κάνεις το χαμάλη για να κουβαλήσεις στο ξενοδοχείο τα δώρα που αγοράζεις με χαρά (που θα σου κοπεί μαχαίρι όταν έρθει ο λογαριασμός της Visa).

Μετά προσπαθείς να βάλεις όοολα τα δώρα μέσα στην 2Χ2 βαλίτσα σου (διότι είσαι ένας σοβαρός traveler εσύ και ταξιδεύεις πάντοτε light… ώσπου να πέσει το μάτι σου σε καταστήματα). Ξανα-ταλαιπωρείσαι 12 ώρες μέσα στα αεροδρόμια και επιστρέφεις στη θαλπωρή του σπιτιού σου. Με δώρα, εμπειρίες και ένα βαρβάτο κρυολόγημα.

Τελικά τα Χριστούγεννα, αν δεν ξεχειλωθείς ή δεν τα βαρεθείς παρέα με την οικογένεια σου, δεν είναι αληθινά Χριστούγεννα!!!

Καλές Γιορτές σε όλους, και αυτούς που θα ξεχειλωθούν και αυτούς που θα μουτρώσουν στο σπίτι. Τα λέμε από εβδομάδας!!

Εδώ είμαι...

Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη οφείλεται στο ότι τις τελευταίες 3 μέρες το computer μου αποφάσισε να συνδικαλιστεί και να μην συνεργάζεται. Θέλει λέει, αύξηση. Έκατσε σε μια γωνιά μουτρωμένο και δεν ανταποκρινόταν στα καλέσματα μου. Τελικά το έπεισα να συνεργαστεί με ψεύτικες υποσχέσεις μεγαλείου και αλλαγής.

Σε άλλα νέα:

Γυρίζει το δωμάτιο και το στομάχι μου πάει να σπάσει. Τέτοιο hangover έχω να πάθω από το πανεπιστήμιο… είμαι σαν ζόμπι και δεν είναι από χαρά. Αυτό το hangover δεν αποκτήθηκε σε πάρτι τρελό που τουλάχιστον σκέφτεσαι τι ωραία πέρασες για να νιώσεις καλύτερα.

Το γάλα φταίει για όλα. Δώσε χριστιανέ μου βιταμίνες σε χάπια να χαπακωθώ να ησυχάσω. Να παθαίνω hangover από το γάλα πρώτη φορά μου συμβαίνει.

-Ρε συ, λες να συνεχίσει αυτή η κατάσταση για 9 μήνες? Δεν νομίζω να αντέξω.
- Μπα, τους 2-3 μήνες είναι το πρόβλημα, μετά ο οργανισμός σου συνηθίζει. Όπως όταν είσαι σε καράβι και ανακατεύεσαι και μετά από 3-4 μέρες σου περνά.
- Μόνο που συνάφερες καράβι, θάλασσα, αλμύρα, ψάρια, τηγανητά, ανακατεύομαι…Πότε θα διασχίσουμε τον Ειρηνικό ΟΕΟ?? Τουλάχιστον να συνηθίσω το κούνημα και να αρχίσω να γράφω ποίηση όπως τον Καββαδία.

Άσε, πανωλεθρία.

Μου έχουν πει ότι σε κάποια φάση σε πιάνει μια τρελή χαρά, όλα σου φαίνονται ωραία, είσαι σε κατάσταση ευτυχίας και βλέπεις λουλούδια και fluorescent χρώματα παντού. Κάτι σαν LSD trip (μου έχουν πει). Χωρίς τους ινδιάνους. Η επιστημονική εξήγηση είναι ότι εκείνη την περίοδο κάνεις nesting (όπως την κοτούλα που κλωσά το αυγό), η ρεαλιστική εξήγηση είναι, ότι αφού έχεις πάθει όλα τα πιο πάνω, δικαιούσαι και εσύ η φτωχή πλην τίμια εγκυμονούσα να ξεδώσεις λίγο με ένα natural high. Αμήν! Άντε να το πάθω σύντομα ΚΑΙ αυτό!

Επίσης τελευταίως έχω ανακαλύψει ότι τα παξιμάδια έχουν μαγικές ιδιότητες. Να τα σέβεστε. Σώζουν τις έγκυες παγκοσμίως.

Και τώρα κα Μαύρου οι δυό μας!

Τώρα που ξέρουμε ποιος θα είναι ο νέος δήμαρχος Λευκωσίας, τώρα που ξεκατινιάσθηκαν όλοι σε όλα τα έντυπα μέσα να μας πείσουν πόσο σκατά είναι η Λευκωσία και να αποφεύγεται, τώρα που περίπου μας έπεισαν ότι ζούμε στο Καράτσι του Πακιστάν και όχι τη Λευκωσία, θα πω και εγώ δυο λόγια. Αν δεν πουν οι 552 βέροι Λευκωσιάτες ποιος θα πει?

Θα το ξαναπώ. Όλοι δηλώνουν κάτοικοι Λευκωσίας. Και όλοι δηλώνουν πόσο τη μισούν. Αν αυτό είναι μια συνομωσία να δοθεί στη Λευκωσία ένας αέρας Αθήνας (που όλοι τη βρίζουνε αλλά κανένας δεν φεύγει) δεν ξέρω, αλλά της Λευκωσίας δεν της πάει και ουδέποτε προσπάθησε να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Η κρεβατομουρμούρα:
Δεν έχει παρκινγκ, δεν έχει πεζοδρόμια, δεν έχει πάρκα ολυμπιακών διαστάσεων, δεν έχει νεοκλασικά κτήρια κάθε 40 μέτρα, δεν έχει όραμα, δεν έχει πράσινο, δεν έχει στυλ, έχει όλες τις ανυπότακτες φυλές της Γης, έχει inner city slums (ευγενικός τρόπος για να ονομάσεις τα χαλαμάντουρα στο κέντρο της πόλης), όλα τα έχει αλλά δεν συμφέρει.

Η αλήθεια:
Έχουν φτηνύνει τα αεροπορικά εισιτήρια. Ο λαός σύσσωμος πάει τα τριήμερα του, πάει τις διακοπές του, ένα εξωτερικό twice a year τουλάχιστον παίζει. Όπως τις prospective νύφες που βλέπουν το εκκλησάκι στην άκρη του γιαλού του ελληνικού και θέλουν να βρουν το αντίστοιχο στην Κύπρο, έτσι και οι τουρίστες πάνε, βλέπουν και επιστρέφοντας συγκρίνουν τα ασύγκριτα. Ναι μωρέ, τι ωραία τα νεοκλασικά κτήρια που είδαμε στη Βιέννη. Γιατί δεν έχει εδώ? Τι ωραίο το Central Park στη Νέα Υόρκη… τίποτα δεν έχει η Λευκωσία… το ότι στο εξωτερικό ως τουρίστας δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με το πρόβλημα παρκινγκ των μεγαλουπόλεων (διότι ως τουρίστας δεν έχεις αυτοκίνητο) δεν το σκέφτεται κανένας.

Για δοκίμασε αγάπη μου να οδηγήσεις με αυτοκίνητο μέχρι την Oxford street και για δοκίμασε μετά να το παρκάρεις. Αν βρεις παρκινγκ με λιγότερο από £5 μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, να μου φτύσεις. £18 στερλίνες για μια μέρα στοιχίζουν τα υπόγεια παρκινγκ στο Soho τα Σάββατα (σε περίπτωση που διερωτάστε). Ρώτα και τους Αθηναίους πόση ώρα πάνε γύρω-γύρω κύκλους για να αμολήσουν το αυτοκίνητο τους μέσα στο δρόμο. Οι μεγάλες πόλεις έχουν πρόβλημα με το παρκινγκ. Δεν είναι science fiction. Ή μήπως είναι όλοι πρόθυμοι να ξεκινήσουν να κυκλοφορούν με ποδήλατα όπως το Amsterdam και το Hong Kong?? Και στο εξωτερικό, άμα σε γράψουν, δεν παίρνεις απλώς ένα «πράσινο χαρτάκι», σου κλειδώνουν το τροχό (clumping), σου παίρνουν τα νούμερα, σου παίρνουν το αυτοκίνητο. Θέλεις φτηνό παρκινγκ, θέλεις να είναι και πληθωρικό παρκινγκ, θέλεις να είναι και μέσα στο κατάστημα που θα πας. Όλα τα θέλεις επιτέλους! Αν περπατήσεις 100 μέτρα δεν θα πάθεις τίποτα. Ορκίζομαι.

Και μη μου πείτε ότι άλλο το κέντρο του Λονδίνου και άλλο το κέντρο της Λευκωσίας. Τα κέντρα των πόλεων όπου και αν βρίσκεσαι είναι παλιά, είναι σε ένα βαθμό βρωμερά, πάσχουν από έλλειψη χώρου και πρασίνου, και γίνεται ένας συνεχής αγώνας για να αναζωογονηθούν. Στο Λονδίνο, έπρεπε να γίνει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και να βομβαρδιστεί το μισό Λονδίνο από το blitz για να αποφασίσουν να κατεδαφίσουν τα inner city slums και να ανοικοδομήσουν κάτι πιο decent. Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία (που δεν έμεινε τίποτα όρθιο από τους βομβαρδισμούς) και την Ιταλία. Το Παρίσι ήταν ένα χάος (οι Άθλιοι γράφτηκαν τυχαία νομίζετε??) από παράγκες και οδοφράγματα. Στην «Παναγία των Παρισίων» ο συγγραφέας μιλά για γειτονιές που οι στρατιώτες του βασιλιά δεν τολμούσαν να πατήσουν από την αναρχία που επικρατούσε. Μέχρι που περί τα 1870 ο Ναπολέων ΙΙΙ τα έριξε όλα κάτω και ξανάκτισε το Παρίσι, την πόλη του φωτός που όλοι ξέρουμε σήμερα.

Η Λευκωσία, δεν είναι Μητρόπολη (και κακώς συγκρίνεται με τις μητροπόλεις) αλλά μια απλή επαρχιακή πόλη (ούτε καν Gotham City)… και ως τέτοια πρέπει να τη βλέπουμε. Υπάρχουν περιθώρια για μεγάλη βελτίωση, όπως π.χ. ο Δήμος να διευκολύνει την ανανέωση της τάχα μου Λαϊκής Γειτονιάς όπως έκαναν π.χ. στου Ψυρρή στην Αθήνα, διότι με τις προϋποθέσει που θέτει σήμερα (8 τουαλέτες, 8 θέσεις παρκινγκ προς £10.000 έκαστη ας πούμε, ωράριο μέχρι τις 12) κανείς δεν πάει να ανοίξει μπαρ, να αποκτήσει ενδιαφέρον η περιοχή και να σταματήσει να είναι «γκέτο» (που δεν είναι αν με ρωτάς, αλλά αφού έτσι την βλέπουν οι παραπάνω, τέλος πάντων)

Εκτός αν θέλετε να το ρίξουμε στους βομβαρδισμούς. Να ξέρω να βάλω το κράνος μου.

Επίσης, μας δείχνετε καλλιτεχνικές (ελαφρώς ανεστίαστες δηλαδή) φωτογραφίες σχεδόν ερειπωμένων καταστημάτων και περίλυπων καταστηματαρχών με ταμπέλες της δεκαετίας του 70’. Ρωτήστε τους ιδιοκτήτες αυτών των υποστατικών που έχουν ξεμείνει με το έτσι θέλω με όλους αυτούς τους θέσμιους ενοικιαστές που δεν λένε να το κουνήσουν διότι το 1967 που ενοικίασαν το κατάστημα πλήρωναν 10 γρόσια ενοίκιο και επιμένουν εν έτη 2006 να συνεχίζουν να πληρώνουν 10 γρόσια και να μην ανακαινίζουν το κατάστημα και ο ιδιοκτήτης να μην μπορεί να τους πετάξει έξω. Φταίει ο δήμαρχος?? Φταίνε οι ιδιοκτήτες?? Φταίει η έλλειψη οράματος ή ο περί Ενοικιοστασίου Νόμος που μας κατσικώθηκε και δεν λέει να τροποποιηθεί??

Ναι, χρειάζεται public transport. Ναι, χρειάζεται βελτίωση του οδικού δικτύου διότι τα αυτοκίνητα έχουν αυξηθεί δραματικά. Αλλά μην μου παίζετε τις μωρές παρθένες που επειδή παίζατε λάστιχο και βασιλέα στο σπίτι της γιαγιάς και τώρα δεν μπορείτε πια, σας έπιασε μαράζι και καημός.

Δεν ντρέπεστε στην ηλικία σαν να παίζετε ακόμα λάστιχο και βασιλέα?

Μπορεί να μουρμουράτε όσο θέλετε αλλά η αλήθεια είναι ότι η Λευκωσία σήμερα είναι πολύ καλύτερη παρά πριν 20 χρόνια. Πριν 20 χρόνια, πέρα από τη Λήδρας και την Ονασαγόρου, δεν υπήρχε ζωή στην εντός των τειχών Λευκωσία. Οι γειτονιές του Αγίου Κασσιανού και Χρυσαλινιώτισσας ήταν ένα χάλι και κανένας δεν πήγαινε να μείνει «δίπλα από τους Τούρκους». Πηγαίνετε τώρα να δείτε που κάθε 5 σπίτια τα 2 αναπαλαιώνονται (ευτυχώς που υπάρχουν τα σχετικά κονδύλια). Η τάφρος (σε όλο το μήκος της) ήταν ένα χωράφι με αγκάθια και ερπετά. Οι πέτρες από τα τείχη έπεφταν μόνες τους. Κανένα normal άτομο δεν σκεφτόταν να κάνει τον περίπατο του εκεί.

Εννοείται πως δεν είναι όλα τέλεια. Μα δεν είναι και (Μ)αύρα. (α, καλό το λογοπαίγνιο!!)

Όχι άλλο κάρβουνο

Άκουσα και ένα ανέκδοτο, ότι δηλαδή μπορείς να πληρώσεις εσύ ο ίδιος για να σου εκδώσουν το δικό σου βιβλίο. Με μοναδικό λόγο ότι έχεις το vanity να δεις τυπωμένο το όνομα σου σε βιβλίο. No questions asked.

Εγώ ήξερα ότι όλα τα αθλήματα που περιλαμβάνουν «εκδόσεις», είτε αναφέρονται σε σελίδες είτε σε πεζοδρόμιο, ΣΕ πληρώνουν… δεν ΤΟΥΣ πληρώνεις… αλλιώς χάνει και η λέξη «εκδίδομαι» το νόημα της. Μάλλον πάλι λάθος κατάλαβα.

Να πληρώσεις για να εκδοθείς, δεν είναι απαραίτητα από μόνο του κακό. Είμαστε μια χώρα μικρή μπλα, μπλά… οι εκδοτικοί οίκοι λίγοι μπλα, μπλα… η έκδοση βιβλίων δεν ανθεί ιδιαίτερα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν δεν υπάρχει καθόλου κριτική από τρίτους και εσύ με την αυτοπεποίθηση σου νομίζεις ότι είσαι ο νέος Κούντερα ή ο νέος Καμύ και εκδίδεις ότι μαλακία σου ήρθε και έγραψες αβίαστα, αβασάνιστα, επειδή έχεις την οικονομική δυνατότητα, ή κάποιοι (άγνωστο γιατί) σε αππώνουν.

Έχουν πέσει πολλά τέτοια βιβλία στα χέρια μου. Με glossy εξώφυλλο χρωματιστό, στο cover γυμνά μοντέλα σε εναγκαλισμό ή βαθιά σκέψη, αέρινες φιγούρες και έντονα χρώματα. Από μέσα το βιβλίο είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα (διότι άμα το σκεφτείς προορίζεται για μύωπες ηλικιωμένες κυρίες που διαβάζουν λίγο πριν κοιμηθούν με το φως του αμπαζούρ (όχι των αστεριών) ή όταν κάθονται στον ήλιο. Το θέμα των βιβλίων αυτών είναι photocopy από το ένα βιβλίο στο άλλο. Τύπος, τύπισσα, κάτι τρέχει, μετά τους περνά. Η υπόθεση με ελαφριές παραλλαγές συναντάται παντού και πάντοτε σε αυτά τα βιβλία.

Οι δε τίτλοι των εν λόγω βιβλίων αναγνωρίζονται πολύ εύκολα από την αοριστία τους. «Η φωτιά του Πάθους», (τρίβει τα χέρια η γιαγιά για το «πάθος» που θα νιώσει σε περίπου 157 σελίδες από τώρα), ή «Ο Άνεμος της Λήθης» (που εμμέσως παραπέμπει σε κάτι που θέλει ο/η πρωταγωνιστής/ρια να ξεχάσει –που η γιαγιά ούτως ή άλλως το ξεχνά μετά την 8η σελίδα-). «Στα φτερά του Έρωτα» (άλλη μια πρωτότυπη ιστορία… έρωτα). Καταλάβατε, I say no more.

Υπάρχει τόσο πολλή κακή λογοτεχνία να κυκλοφορεί που είναι να ανησυχείς. Τα πράγματα βέβαια θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Οι Κύπριοι λογοτέχνες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να γράφουν για την εισβολή και την κατοχή, για το σπίτι στο χωριό, το άδειο πιάτο στο τραπέζι…(τράβα με και ας κλαίω) ως έκαναν τα τελευταία 30 χρόνια.

Γιατί αγάπη μου έχεις αυτό το ψευδο-στοχαστικό υφάκι? Μα γιατί προσπαθείς να κάνεις το κείμενο σου δύσκολο με το να ρίχνεις μέσα ότι περίπλοκη λέξη βρεις πρόχειρη στο λεξικό, ή βάζεις πέντε-πέντε τα επίθετα μαζί? Για να δείξεις ότι έχεις ποικιλία δήθεν στην έκφραση σου? Έλεος. Όποιος ήταν καλός στο μάθημα των ελληνικών στο σχολείο, δεν σημαίνει αυτόματα ότι γεννήθηκε συγγραφέας.

Βέβαια, για να είμαι δίκαιη, δεν εκδίδονται μόνο όσοι πληρώνουν για να εκδοθούν. Εκδίδεσαι και με άλλους τρόπους. Αν είσαι ας πούμε αγωνιστής και πέθανες με φρικτό (sorry, ηρωικό) τρόπο, να είσαι σίγουρος ότι τα ποιήματα σου και ότι άλλο έγραψες σε βιβλία, άλμπουμ, post-it κτλ, θα έγιναν glossy λεύκωμα με κρατική επιχορήγηση. Αν στο στρατό είχες την ατυχία να υπηρετήσεις σε τάγμα που ξεκληρίστηκε στα βουνά της Τυλληρίας ή του Πενταδακτύλου, τα κατορθώματα σας θα αποθανατίστηκαν κατά παραγγελία σε άλλο glossy λεύκωμα με φωτογραφίες εποχής.

Κλασσικό παράδειγμα: Αν είσαι πρώην μαυροσκούφης και ξέρεις τον Πρόεδρο ημικρατικού οργανισμού με το μικρό του (που διαθέτουν κονδύλια για τις «τέχνες και τα γράμματα»), εκδίδεις ανθολογία τσιαττιστών - πόνημα της αβάσταχτης βαρεμάρας που περνάς ως νυν-δασονόμος στην οροσειρά Τροόδους - και μετά τα πουλάς πίσω στον ιμηκρατικό οργανισμό που πλήρωσε να τα εκδώσει, που αν έχει κέφια (ο οργανισμός), σου κάνει και δημοσιογραφική διάσκεψη.

Σε γενικές γραμμές, αν σου συνέβηκε κάτι και η κοινωνία νιώθει άσχημα και πιστεύει ότι σου χρωστά, για να νιώσει αυτή καλύτερα θα σε εκδώσουν (ποιήματα, κείμενα, μικρές ιστορίες, ζωγραφιές, οτιδήποτε) για να εξιλεωθούν και να νιώσουν ότι σε «τίμησαν».

Αυτή η στάση δεν δημιουργεί λογοτεχνία. Δημιουργεί χαρτί για προσάναμμα.

Η Ανασυγκρότηση

Πρέπει να έχω ματιάσει τον εαυτό μου. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Τι τα ήθελα όλα αυτά τα posts για τα τικ-τακ, για τις προσπάθειες σύλληψης κτλ?? Ορίστε, πάρτα τώρα να ησυχάσεις! Τελικά μισό λεπτό να αποσπάσεις την προσοχή σου it creeps on you. Παναγία μου τόσα χρόνια πως και δεν είχαμε ατύχημα???

Προσπαθούμε να ανασυγκροτηθούμε και να σκεφτούμε σοβαρά (πολύ δύσκολο εγχείρημα). Μωρά δεν είμαστε, ότι και να’ναι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε…

Παναγία μου κάνε να έχει ίσια μαλλιά όπως τον Έτερο!!!!

(για τέτοια σοβαρότητα μιλώ)

Ο Έτερος, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν του κάνω πλάκα (για 85η φορά), πήρε θα έλεγα πολύ πατριωτικά ότι κατάφερε και γκάστρωσε μια γυναίκα. Νόμιζε που νόμιζε ότι είναι ο Superman, τώρα είναι σίγουρος. Μέχρι και τη γάτα μας, νομίζει ότι άμα κάτσει δίπλα της θα την γκαστρώσει και αυτή. Μου φέρνει παραδείγματα από το ζωικό βασίλειο: «Το National Geographic λέει ότι στη φύση, τα θηλυκά πάντοτε διαλέγουν το πιο δυνατό και στιβαρό αρσενικό για να τα γκαστρώσει, ούτως ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γεννήσουν genetically perfect απογόνους. Για να διαλέξεις εμένα, σημαίνει ότι ο εγκέφαλος σου έστειλε μήνυμα ότι είμαι το πιο κατάλληλο αρσενικό με το πιο δυνατό DNA.»

Εγώ νόμιζα ότι βάλαμε δορυφορική για να βλέπει ο Έτερος ποδόσφαιρο. Μάλλον έκανα λάθος.

Ζω με τον Lion King….. τίγκα στην τρίχα……

Και έχουμε επίσης γαμήσει (literally) ανεπανόρθωτα τις καλοκαιρινές μας διακοπές διότι γεννώ ντάλα καλοκαίρι (λέει το computer) άρα έχω να προσδοκώ σε φαρδιά αεράτα συνολάκια που θα καμουφλάρουν το βουβάλι που θα κρύβω μέσα μου.

Πάντα είχα μια κρυφή επιθυμία να είμαι 8 μηνών έγκυος στους σαράντα βαθμούς…..

Για extra βαθμούς δυσκολίας…… με τα φλιπ-φλοπ στην κλινική….

Άσε που θα συνεχίσω την παράδοση της οικογένειας, που στις μαύρες επετείους του καλοκαιριού εμείς πάντα γιορτάζουμε γενέθλια (Μουαχαχαχα) Άξιο το τέκνο (ακόμα δεν γεννήθηκε και μπήκε στο κλίμα). Να το κρατήσουμε.

Επίσης παρακαλούνται τυχόν φιλενάδες που σκέφτονται να παντρευτούν εντός των επόμενων 9 μηνών και έχουν σκοπό να με τραβολογούν σε hen nights, να το ξεχάσουν διότι δεν μπορώ να είμαι η ψυχή οποιουδήποτε πάρτι με μια κοιλιά μέχρι το στόμα (και χωρίς την επήρεια του αλκοόλ). Τα λέμε αργότερα.

Τουλάχιστον, βλέπω μια εξαιρετικά θετική διαφορά στο στήθος μου. Οκ, δεν έχω γίνει Pamela Anderson (run Pamela, run!) αλλά μια χαρά και μια έπαρση την παρατηρώ, δεν το κρύβω (άσε που και η ίδια δεν κρύβεται). Δυστυχώς το full potential του θα αντισταθμιστεί με την κοιλιά μου any time soon, αλλά in the meantime κάτι προλαβαίνω και εγώ να χαρώ.

Οι αντιδράσεις της πολιτικής ηγεσίας:

Η γιαγιά Μαγκάιβερ θα έλεγα είχε μια χλιαρή αντίδραση και ικανοποιήθηκε από τα συμπεράσματα της Κομισιόν. Μου είπε ότι ήταν καιρός επιτέλους, βαρέθηκε να περιμένει, και τι ωραία που προστιθέμενο στα 2 τεκνά της αδερφής μου θα γίνουν όλα μαζί τα παιδάκια σύνολο τρία. Με ακόμα δύο κάνουμε ομάδα του μπάσκετ. Άντε με το καλό και στο NBA. Μπορεί πλέον να θεωρεί τον εαυτό της πολύ προχωρημένη γιαγιά διότι καμιά από τις φίλες της δεν έχει δισέγγονα, πόσο μάλλον δυόμιση δισέγγονα.

Η μαμά Εταίρα για πρώτη φορά στα χρονικά δεν μίλησε καθόλου για τις αρρώστιες της (απίστευτο!!) και προσφέρθηκε να πλέξει διάφορα παιδικά τέτοια (που δεν ξέρω πως τα λένε αλλά κάτι μου λέει θέλοντας και μη θα μάθω λίαν συντόμως). Της θύμισα ότι γεννώ το καλοκαίρι άρα μάλλον τα πλεχτά (αν και είναι της μόδας φέτος) δεν θα τα χρειαστώ, στο οποίο μου απάντησε ότι εγώ μπορεί να μην τα χρειαστώ (η αχάριστη) αλλά αυτό που θα γεννήσω θα τα χρειαστεί τον επόμενο χειμώνα. Όπως και οι σχεδιαστές μόδας που ράβουν τα ρούχα της επόμενης σαιζόν από τώρα, έτσι και η μαμά Εταίρα βρήκε κάτι να κάνει.

Το sister μου ανακοίνωσε ότι καλή φάση, κάτι παιδικά accessories που της έμειναν από τα δικά της τεκνά ευχαρίστως θα μου τα πασάρει για να μην πιάνουν χώρο στην αποθήκη της. Έχει επίσης ένα ερμάρι γεμάτο ρούχα εγκυμοσύνης αν θέλω να πάω «shopping»… Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχεται η εικόνα jean ολόσωμης φόρμας εγκυμοσύνης (εκείνη με τα κουμπιά στους ώμους και τη τσέπη μέσα στη μέση –ελεεινό κατάλοιπο των 80s-) και θέλω να κάνω εμετό.

Αυτή τη στιγμή δεν είμαι σίγουρη αν ο εμετός έρχεται λόγω του fashion sense μου ή της κατάστασης μου, αλλά θα δείξει στην πορεία.

Κατά τα άλλα όλοι έδειξαν συγκρατημένη αισιοδοξία και λένε να κρατήσουν τα βέτο τους για τη συνέχεια (όπως άλλωστε απειλούν να κάνουν πάντα). Και στο τέλος όλοι ξέρουμε τι γίνεται.

Αλλαγή εικόνας

Πως ήταν...















Και πως έγινε...

Και τώρα?

Οι ζουζούνοι πετούν στις ζουζούνες... οι μέλισσοι πετούν στις μελισούλες.... τα έχουμε ξαναπεί, τα ξέρουμε...

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα:


Είμαι έγκυος…



…όχι, δεν κάνω πλάκα….


Την τελευταία εβδομάδα ένιωθα όπως το μαραμένο λάχανο (πράσινο, ελαφρώς χλωμό και χωρίς ιδιαίτερη κινητικότητα). Αρχικά νόμισα ότι κρυολόγησα. Ήπια βιταμίνες και διάφορα ζεστά και περίμενα να με χτυπήσει το τσουνάμι υγρών της μύτης. Τίποτα όμως δεν έγινε. Άρα δεν ήμουν κρυολογημένη. Rejoice!!

Εκτός από συμπεριφορά λάχανου, πονούσα και το στομάχι μου. Ανακατευόμουν. Λες και είχα φάει τα χειρότερα. Ο δε Έτερος (που είχαμε φάει τα ίδια πράγματα) δεν είχε πάθει τίποτα. Άρα δεν μπορεί να ήταν τροφική δηλητηρίαση.

Αγνόησα τα συμπτώματα και πέρασα όλο το Σαββατοκύριακο στον καναπέ εναλλάξ να διαβάζω περιοδικά και να βλέπω έργα στην τηλεόραση. Βγήκαμε έξω το βράδυ που ένιωσα καλύτερα, ήπιαμε τα άντερα μας, κάπνισα μισό πακέτο τσιγάρα, φυσιολογική έξοδος δηλαδή.

Τελικά πήρα μια ελαφριά αθασιά απόχρωση. Δένω, σκέφτηκα, με το πορτοκαλί του καναπέ. Δημιουργώ αντίθεση. Επίσης με έπιασε όρεξη να τρώω αγγουράκια τουρσί. Έφαγα ένα ολόκληρο βαζάκι μόνη μου. Αντί πατατάκια στην τηλεόραση, κρατούσα το βαζάκι αγκαλιά. Πρώτη φορά μου συμβαίνει να πονώ το στομάχι μου και να πεινώ την ίδια ώρα. Υπέθεσα ότι έφταιγαν τα αγγουράκια τουρσί.

Τελικά ο Έτερος είχε αναλαμπή:

«Από πότε έχεις να αδιαθετήσεις?»
«Όχι ρε συ, αποκλείεται, προχτές αδιαθέτησα, πότε ήταν, κάτσε να δεις..» βρήκα το ημερολόγιο μου.

«Ορίστε! Αδιαθέτησα στις…. 31 Οκτωβρίου??» …. (Διάβολε, τόσο παλιά????)

«Φυσιολογική σε βρίσκω… αν ήσουν ελέφαντας!!!»

Φυσικά έπρεπε να πάω εγώ στο φαρμακείο. Φυσικά το να αγοράσεις τεστ εγκυμοσύνης είναι όπως αγοράζεις προφυλακτικά. Σε κοιτάει όλο το φαρμακείο συγκαταβατικά, και από μέσα του σκέφτεται τα χειρότερα. Προς στιγμή σκέφτομαι να ανεμίσω τη βέρα μου (εννοείται ότι θυμήθηκα να τη βάλω, για κάτι τέτοιες στιγμές τη χρειάζεσαι) για να σκάσουν αλλά μετά θυμήθηκα ότι είμαι αγχωμένη και τρέμουν τα χέρια μου.

Το κουτί έγραφε ότι τα αποτελέσματα βγαίνουν σε 3-5 λεπτά maximum. Εμένα σε 5 δευτερόλεπτα ΑΝΑΨΕ NEON SIGΝ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ 2 ΓΡΑΜΜΕΣ στο indicator τέτοιο. Όταν σταμάτησαν να τρέμουν τα χέρια μου και μετά τα πόδια μου έμεινα να χαζεύω τον τοίχο…. για κάνα μισάωρο.

Αυτά τα τεστ όμως μπορεί να κάνουν λάθος, οπότε τηλεφώνησα και στο γιατρό για να είμαι σίγουρη. Ο οποίος πολύ άνετα μου ανακοίνωσε (πριν του πω τι τον θέλω) ότι δεν έχει ελεύθερο ραντεβού μέχρι την ερχόμενη εβδομάδα. «ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ - ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ!!!!» (φωτιά στα μπατζάκια μας).

Όταν του είπα τι τον θέλω, ως δια μαγείας βρέθηκε ραντεβού. Και πήγα. Ο γιατρός με βάζει στην πρίζα (εννοώ την τηλεόραση) και «Voila» βλέπω ένα μαύρο πράγμα σαν φασόλι με μια άσπρη κουκίδα μέσα στη μέση. Ο γιατρός, αν και περιτριγυρίζεται όλη μέρα από έγκυες φαίνεται να πανηγυρίζει ειλικρινά. «Ορίστε,» μου λέει, «έχει ήδη δημιουργηθεί η καρδία του.» Μετακινεί το cursor πάνω στην οθόνη (λες και παίζουμε με το paintbrush) και μου κυκλώνει την άσπρη τελεία. «Κάτσε να σου το μεγεθύνω να την ακούσεις που κτυπά.»

Σε διαστημόπλοιο να ήμουν και να έλεγε ο fellow αστροναύτης «έλα στο φινιστρίνι μισό λεπτό να δεις τη Γη από το διάστημα» δεν θα έδειχνα τόσο έκπληκτη. Έχω μια καρδία ανάμεσα στα πόδια μου?

Ο γιατρός μεγεθύνει το φασόλι και βάζει ήχο στο computer. Το δυναμώνει και όντως ακούγεται ένα ρυθμικό ντουπ ντουπ ντουπ ντουπ…. (κοίτα ρε συ το φασόλι ακροβατικά.)

"Μπορώ να σου το γράψω και σε DVD άμα θέλεις" λέει ο γιατρός-Spielberg.

Δεν είμαστε καλά.

Αν δεν ήταν ακόμα μπηγμένο μέσα μου το ιατρικό εργαλείο για να έχουμε άμεση σύνδεση με την τηλεόραση, θα ήταν καλή στιγμή να λιποθυμήσω. Δεν λιποθύμησα… άρα αυτά που βλέπουμε στα έργα είναι φαντασιώσεις των σκηνοθετών. Όταν ο γιατρός σου πει ότι είσαι έγκυος η πρώτη σου σκέψη δεν είναι πώς να λιποθυμήσεις αλλά να διερωτηθείς -ποια απ’ όλες τις φορές ήταν άραγε???- και –πόσα τσιγάρα άραγε κάπνισα από τότε???-

Ο Έτερος απλώς ρώτησε, «μα πως τα καταφέραμε?», ερώτηση βεβαίως θεωρητική διότι δεν έμεινα έγκυος με τον κρίνο, ούτε με το τσαρτελλούδι. Δέκα λεπτά αργότερα ξαναρώτησε. «Μα είσαι σίγουρα έγκυος??» Α καλά, τα λέμε.

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχουμε φρικάρει καθόλου. Είναι λες και δε συνέβηκε… Πρέπει να είμαστε in denial…. Σε 1-2 μέρες που θα το αντιληφθώ, μπορεί να αρχίσω να ουρλιάζω…

Η εκδίκηση της Ποκαχόντας

Πριν 150 χρόνια οι ινδιάνοι Seminole είχαν περίπου αφανιστεί. Μετά από 40 χρόνια πολέμου με την Αμερικάνικη Κυβέρνηση στην land of the free home of the brave είχαν μείνει μόνο μερικές εκατοντάδες πολεμιστές να κάνουν ανταρτοπόλεμο στα γεμάτα αλιγάτορες έλη των Everglades. Η Αμερικάνικη Κυβέρνηση τελικά αποφάσισε να συμφωνήσει σε ειρήνη και τους παραχώρησε ένα reservation για να μείνουν. Οι Seminoles ονομάστηκαν ο Αδάμαστος Λαός (θα έγραφα Αδούλωτος, αλλά θα ήταν ψέματα, αδούλωτοι είμαστε ΜΟΝΟ εμείς).

Οι Seminoles λοιπόν πήραν το reservation και κανονικά αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας. Οι συγκεκριμένοι ινδιάνοι όμως, το 1979 αποφάσισαν να ασχοληθούν με την μπίζνα του τζόγου (τα λεγόμενα casinos). Ήταν η πρώτη φυλή ινδιάνων της Αμερικής που ασχολήθηκαν με τα casinos και σήμερα ο τζίρος τους αγγίζει τα $20 δισεκατομμύρια δολάρια (είναι πολλά τα μηδενικά). 90% των εσόδων της φυλής προέρχονται από τα casinos τους. Το παράδειγμα τους έχουν ακολουθήσει και άλλες φυλές Ινδιάνων (κουμαρτζήδες όλης της Γης ενωθείτε.)

Οι δουλειές πάνε τόσο καλά που σε μια τελευταία κίνηση, οι Seminoles έχουν αγοράσει τη γνωστή αλυσίδα Hard Rock Café από την Βρετανική εταιρεία Rank Group για το ποσό των $965 εκατομμυρίων δολαρίων (το Hard Rock Café στην Αγία Νάπα είναι μαϊμού και δεν αποτελεί μέρος της official αλυσίδας. Ξηγημένοι.) Αντιπρόσωπος της φυλής δήλωσε ότι τα κέρδη από την αλυσίδα Hard Rock Café θα επενδυθούν σε έργα κοινής ωφέλειας για τη φυλή και οποιοδήποτε ποσό extra, θα μοιραστεί στα μέλη της φυλής (άρα οι ελεύθεροι καλό θα ήταν να βρουν ένα Seminole να παντρευτούν ΤΩΡΑ.)

Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα για τους ινδιάνους της Αμερικής. Ενώ μερικές φυλές, όπως τους Seminoles πάνε περίφημα, άλλες μαστίζονται από φτώχεια, ανεργία και κοινωνικά προβλήματα όπως αλκοολισμός και ναρκωτικά. Όπως και με την υπόλοιπη land of the free home of the brave, οι πλούσιοι Ινδιάνοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί Ινδιάνοι φτωχότεροι, με τη ψαλίδα του πλούτου να μεγαλώνει. Μερικοί όμως έχουν πιάσει την καλή.

Είδες τελικά που η Ποκαχόντας τώρα διαθέτει έπαυλη, καταθέσεις στην τράπεζα και θα ροκάρει στο δικό της ιδιόκτητο club? Άσε που ο John Smith θα συνεχίσει να τρώει το μισθό του στο καζίνο της. Ηλίθιο χλωμό πρόσωπο ήταν, ηλήθιο χλωμό πρόσωπο έμεινε.

Κρυολόγημα και ρεβεγιόν (μια παράδοση)

Η μάχη για αποφυγή κρυολογήματος πάση θυσία, είναι έντονη και συνεχής. Βιταμίνες και βότανα του βουνού σε ρόλο πυραύλων S-300 με προστατεύουν από τα κακά μικρόβια που θέλουν μόνο το κακό μου και δεν είναι ειλικρινή. Όπως και με τους πραγματικούς S-300, άμα είναι να την πάθεις και να κρυολογήσεις, δεν πρόκειται να σε σώσουν ούτε οι βιταμίνες, ούτε τα βότανα. Είναι πολύ μακριά και τελικά μόνο ψυχολογική στήριξη μας παρέχουν.

Η μάχη ξεκινά από το τέλος Σεπτεμβρίου και διαρκεί μέχρι την καλοκαιρινή σεζόν. Πρέπει να είσαι συνέχεια σε επιφυλακή, μια στιγμή μόνο να αφαιρεθείς και να βγεις έξω με το φανταστικό μπλουζάκι που αγόρασες χωρίς το παλτό σου, τσουπ! Ο εχθρός καραδοκεί.

Το άκρον άωτον της ατυχίας, είναι να συναχωθείς 2 μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Είσαι χάλια, δεν μπορείς να σκεφτείς από τα υγρά που συνωστίζονται στο λαιμό και τη μύτη σου, παρουσιάζεσαι στο οικογενειακό φαγοπότι αλλά δεν μπορείς να φας τίποτα (και το φαί συνήθως είναι το καλύτερο), κανένας δεν θέλει να κάτσει δίπλα σου μπας και τον κολλήσεις (αυτό δεν είναι κατ ‘ανάγκη κακό), και δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Το κρυολόγημα θέλει τις μέρες του, οπότε ευελπιστείς ότι θα γίνεις καλά μέχρι την Πρωτοχρονιά.

Κούνια που σε κούναγε. Πάνω που πάς να γίνεις καλύτερα, όλο σε κάποιο πάρτι θα σε καλέσουν, και επειδή ο οργανισμός σου είναι ήδη εξασθενημένος, ότι μικρόβιο κυκλοφορεί θα το αποκτήσεις. Επομένως, 2 μέρες πριν την Πρωτοχρονιά θα παρατηρήσεις μια ραγδαία επιδείνωση της υγείας σου και θα νιώθεις σαν σκατό πατημένο και την Πρωτοχρονιά.

Εννοείται ότι δεν θα τα βάλεις κάτω. Είπες ότι θα διασκεδάσεις ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΙΣ!! Χαπακώνεσαι με όλα τα φάρμακα που βρίσκεις πρόχειρα. Σέρνεσαι μέχρι το φαρμακείο και αγοράζεις και άλλα φάρμακα που δεν βρίσκεις πρόχειρα. Εμφανίζεσαι στο ρεβεγιόν έχοντας καταναλώσει αντιβιοτικά, βιταμίνες, σιρόπι για το βήχα, παστίλιες για το λαιμό που περιέχουν paracetamol και ρινικά αποσυμφορητικά. Κουβαλάς μαζί σου και βαζελίνη, που ναι μεν παραπέμπει σε κάτι exciting, wild και kinky, στην πραγματικότητα όμως έφερες τη βαζελίνη για να ενυδατώνεις τα χείλη και τη μύτη σου που από το φύσα-φύσα έχει γίνει σαν του Ρούντολφ το ελαφάκι.

Ανακοινώνεις στους φίλους ότι δεν θα πιεις καθόλου αλκοόλ όλο το βράδυ, ένεκα του κοκτέιλ φαρμάκων που έχεις ήδη καταναλώσει και εσύ προσέχεις την υγεία σου. Μπορεί μεν να τραβολογιέσαι σε υπόγεια με δυνατή μουσική ενώ είσαι κρυολογημένος και άρρωστος, αλλά τη φαρμακευτική σου αγωγή την ακολουθείς πιστά.

Στα πρώτα 1-2 ποτά, οι φίλοι σου ξεφουρνίζουν ότι urban legend ξέρουν για την παράλληλη κατανάλωση αλκοόλ και αντιβιοτικών. Οι μισοί λένε ότι το μόνο που θα σου συμβεί είναι να μειωθεί η δράση των αντιβιοτικών, δηλαδή τίποτα τραγικό. Οι άλλοι μισοί λένε ότι απλώς θα νυστάζεις περισσότερο, το αλκοόλ θα σου προκαλέσει υπνηλία. Και αυτό δεν είναι τραγικό, το club διαθέτει άνετους καναπέδες (ευχαριστούμε τη μόδα ethnic που γέμισε τα clubs με ντιβάνια, καναπέδες και πληθωρικά μαξιλάρια. Πας clubbing και νομίζεις ότι μπήκες στο σπίτι της Λωξάντρας στην Πόλη).

Στα 3-4 ποτά βλέπεις τους φίλους σου να ξεσαλώνουν και εσύ με το χυμό στο χέρι νιώθεις ελαφρώς left out. Όσο περισσότερο πίνουν οι άλλοι, τόσο λιγότερο θέλουν να μιλήσουν, επομένως δεν έχεις τι να κάνεις. Αποφασίζεις να πιεις ένα ελαφρό ποτάκι.

Πίνεις το ποτάκι και νιώθεις μάλιστα καλύτερα. Ούτε λιποθύμησες, ούτε ζαλίστηκες, τίποτα. Είσαι γερός οργανισμός τελικά. Οι φίλοι σου δίνουν σημασία και σε περιλαμβάνουν στα μεθυσμένα εβίβα και τις προπόσεις. Βάζεις άλλο ένα ποτάκι το οποίο πίνεις σχετικά γρήγορα (οι άλλοι είναι ήδη στο τέταρτο ποτό, τρέχεις να τους προλάβεις). Το τρίτο ποτό ετοιμάζεται από άλλο μέλος της παρέας που προθυμοποιείται να σε εξυπηρετήσει και μέσα στη χαρά θέλεις να πας με τα νερά του (μάλλον τα ποτά του).

Σου δίνει ένα ποτό που έχει μέσα τόσο πολύ αλκοόλ που θα μπορούσε άνετα να γίνει φλαμπέ. Το κάνεις φλαμπέ με το αναπτήρα σου (σου ήρθε όρεξη και να καπνίσεις, τι έκπληξη!!) και το πίνεις χορεύοντας με την παρέα. Αγαπάς όλο τον κόσμο και όλα σου φαίνονται τρομερά αστεία και ξεσηκωτικά.

10 ποτά και 8 σφηνάκια αργότερα, είσαι χύμα στο κύμα (στον καναπέ ήθελα να πω) και θαυμάζεις τα φωτορυθμικά του club. Νομίζεις ότι είσαι ο Superman και θα μπορούσες να πετάξεις πάνω από τα κεφάλια των θαμώνων σαν φωτιστικό. Δεν ακούς, δεν μυρίζεσαι, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Οι 4 από τις 5 σου αισθήσεις έχουν ήδη call it a night, δεν ανταποκρίνονται και επέστρεψαν σπίτι. Μόνο η όραση έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι. Τάχει παίξει και αυτή.

Την επομένη, είσαι χειρότερα και από σκατό πατημένο. Το κρυολόγημα επέστρεψε δριμύτερο και θα θέλεις άλλες 15 μέρες να σου περάσει εντελώς... Αν δεν έχεις ήδη καταλήξει στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου και τοποθέτηση υπόθετου για να πέσει ο πυρετός.

Ευτυχώς που είχες μαζί σου τη βαζελίνη.

Πάνε 2-3 χρόνια που σταμάτησα να ακολουθώ αυτή την παράδοση. Αποφάσισα ότι μπορώ άνετα να συνωστιστώ και σπίτι μου, με τα χαρτομάντιλα μου αγκαλιά, βάζοντας ότι μουσική θέλω εγώ και φτιάχνοντας ζεστά ροφήματα που δεν μου αφήνουν την επομένη πονοκέφαλο. Αν δεν δω τους φίλους μου στο ρεβεγιόν… δεν τρέχει τίποτα. Τους βλέπω και την επομένη.

(Δεν) ήταν της μοίρας μου γραφτό

Δεν πιστεύω στη μοίρα. Δεν πιστεύω ότι όλα είναι γραμμένα στα χαρτιά, τους πλανήτες, το χέρι μου ή τα φύλλα του τσαγιού. Πιο λογικό βρίσκω να πιστεύω στις συμπτώσεις. Αν σου συμβεί κάτι και του δώσεις υπερβολική σημασία, καταλείγεις να νομίζεις ότι ήταν «μοιραίο να συμβεί». Ή καταλήγεις να παρηγορείς τον εαυτό σου ότι «δεν ήταν γραφτό να συμβεί». Η μοίρα δηλαδή, επινοήθηκε για να εξυπηρετεί το δικό μας εγώ.

Αυτή η στάση μπορεί να σου δημιουργήσει πρόβλημα στο ότι αδυνατείς να αντιληφθείς τις αρχαίες τραγωδίες, το cornerstone της μοιρολατρίας.

Η «Αντιγόνη» πάντοτε παρουσιάζεται ως ο πιο τραγικός των μοιρολατρικών χαρακτήρων (συναγωνίζεται, θα έλεγα, τον Οιδίποδα). Πάει κόντρα σε όλους για να τιμήσει το νεκρό στασιαστή αδερφό της (he ain’t heavy, he’s my brother) και μετά αντί να ζητήσει συγνώμη και να ζήσει ευτυχισμένη με τον γκόμενο της τον Αίμονα προτιμά να θαφτεί ζωντανή και αγάμητη και να αυτοκτονήσει. Μετά αυτοκτονεί και ο Αίμονας και η μάνα του η Ευρυδίκη. Αυτή δεν είναι μια απλή αρχαία τραγωδία. Mass suicide είναι.

Αν η Αντιγόνη δεν είναι ένας πεισματάρης χαρακτήρας με εμμονές και αυτοκαταστροφική διάθεση, δεν ξέρω τι είναι.

Ο μόνος normal χαρακτήρας σε αυτή την τραγωδία είναι η Ισμήνη, η αδερφή της Αντιγόνης που λέει σε όλους το αυτονόητο αλλά την γράφουν κανονικά. Φυσικά, αν η Αντιγόνη ζούσε ένα happy ending, δεν θα είχαμε τραγωδία αλλά μιούζικαλ και ενδεχομένως στο μέλλον να χώριζε μετά που ο Αίμωνας θα την κεράτωνε ασύστολα, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ο δε Οιδίποδας, αντί να βαδίσει στα χνάρια του κάθε Κύπριου πολιτικού που σέβεται τον εαυτό του και να πει κάτι στο στυλ, «δεν βλέπω γιατί πρέπει να βγάλω τα μάτια μου, εσείς οι δημοσιογράφοι γράφετε ότι θέλετε, ότι τάχατες έφερα λοιμούς και καταποντισμούς στη χώρα, εφόσον δεν ήξερα ότι η σύζυγος μου ήταν και μάνα μου, δεν βλέπω γιατί πρέπει να βγάλω τα μάτια μου και να την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια. Όχι, δεν βλέπω λόγο να παραιτηθώ», προσπαθεί ανεπιτυχώς να παραστήσει το Φουστάνο στα μούτρα του και φεύγει. Και πάλι όμως, αν έλεγε αυτά ο Οιδίποδας, δεν θα είχαμε τραγωδία αλλά τα νέα των 8:00.

Μα είναι δυνατόν να μην σκέφτηκε ποτέ κανένας να ρωτήσει τι χαλασμένα ναρκωτικά έπαιρνε η Πυθία στους Δελφούς και ξεφούρνιζε χρησμούς-μαλακίες??? άμα το σκεφτείς, όλοι αυτοί οι αρχαίοι έπαιρναν στα σοβαρά τα λόγια μιας γκόμενας drug addict (κάτι σαν Mick Jagger της εποχής της).

Μόνο ο χρησμός που έδωσε για τη δολοφονία του Λάιου από τον Οιδίποδα, έκανε άνω-κάτω όλη τη Θήβα και έγινε θέμα για 4 τραγωδίες. Λάθος το ονόμασαν Θηβαϊκό Κύκλο. Star Wars sequel έπρεπε να το ονομάσουν.

Άρα η μοιρολατρία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία. Αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το μέλλον σου, αν πιστεύεις ότι είσαι προορισμένος να πάθεις κάτι και οδεύεις προς την καταστροφή χωρίς να διερωτηθείς «μα τι σκατά πάω να κάνω?» βάζεις ανεξάρτητη υποψηφιότητα για επόμενος ήρωας τραγωδίας.

Αυτά για τραγωδίες. Η αλήθεια είναι ότι μετά το σχολείο, εκτός από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ που τετραγωνίζεις τον κώλο σου στα πέτρινα καθίσματα των αμφιθέατρων, δεν συναντάς τις αρχαίες τραγωδίες αλλού.

Μια φορά με τον Έτερο, συζητώντας για το παρελθόν και πρόσωπα που γνωρίζουμε, ανακαλύψαμε ότι πριν 12 περίπου χρόνια, πολύ πριν γνωριστούμε, είχαμε πάει και οι δύο στο ίδιο πάρτι. Το εκπληκτικό της υπόθεσης, ήταν ενώ θυμόμασταν λεπτομέρειες από το εν λόγω πάρτι (που ήταν, με ποιους πήγαμε, εγώ θυμήθηκα μέχρι και τι φορούσα) δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τις φάτσες μας. Δεν μπορούσε ο Έτερος να θυμηθεί αν με είχε δει ή αν μιλήσαμε και εγώ, ενώ θυμήθηκα με ποια παρέα είχε έρθει ο Έτερος, δεν μπορούσα να θυμηθώ τον ίδιο.

Κάναμε, φαίνεται, τρομερή εντύπωση ο ένας στον άλλο.

Αν ήμασταν μοιρολάτρες, θα έπρεπε να θεωρήσουμε ότι «δεν ήταν γραφτό να συναντηθούμε τότε» ή ανάποδα «το γεγονός ότι πήγαμε στο ίδιο πάρτι, ήταν σημάδι ότι στο μέλλον θα κάναμε κάτι μαζί» (πολύ far fetched αλλά κατάλαβες). Θα νιώθαμε μια αγαλλίαση και μια σιγουριά ότι εντάξει, κάναμε το σωστό και we were meant to be together (ή ότι αφού δεν έκανε κλικ την πρώτη φορά δεν έχουμε υπόθεση). «Τον/την είδε και τα γόνατα του/της λύγισαν» (έλεος). Οτιδήποτε για να νιώσουμε καλύτερα και να επιβραβεύσουμε τους εαυτούς μας και τα αστέρια μας.

Η αλήθεια ήταν ότι στο εν λόγω πάρτι γίναμε και οι δύο κουδούνια από το ποτό και ούτως ή άλλως εκείνη την περίοδο βγαίναμε και οι δύο με διαφορετικά άτομα (που δεν είχαν έρθει στο πάρτι). Ο Έτερος ήρθε κατά λάθος με ένα φίλο του και την παρέα τους, και εγώ ήξερα την οικοδέσποινα.

Ευτυχώς, κανένας δεν αυτοκτόνησε.

Kiss Y goodbye

Θα ξεκινήσω από τα κακά νέα.

Οι επιστήμονες λένε, (όπως λέμε «όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς») ότι το χρωματόσωμα Υ (αυτό που βασικά καθορίζει το ανδρικό φύλο στους οργανισμούς, το ανδρικό χρωματόσωμα, το βαρύ και ασήκωτο) για εκατομμύρια τώρα χρόνια παράγεται και σκορπίζεται σε απίστευτα γοργούς ρυθμούς. Ως αποτέλεσμα, έχει εξασθενίσει και έχει μικρύνει σε τέτοιο βαθμό που είναι πλέον μόνο ένα κλάσμα του μεγέθους του συνέταιρου του, του χρωματοσώματος Χ (το γκομενέ χρωματόσωμα). Είναι δηλαδή, θέμα χρόνου το χρωματόσωμα Υ να εξαφανιστεί από τον χάρτη του DNA μας.

Το μέγεθος (και όχι πως το χρησιμοποιείς) σε αυτή την περίπτωση μετρά πάρα πολύ και οι ειδικοί δηλώνουν ότι στα επόμενα… 100,000 με 10,000,000 χρόνια (προλαβαίνετε δηλαδή τα Christmas Holidays) οι άνδρες θα εξαφανιστούν για πάντα, παίρνοντας μαζί τους τα περιοδικά Playboy και Maxim καθώς επίσης και τη βία στα γήπεδα.

Τα καλά νέα: Αν εξαφανιστούν όλοι οι macho άντρες, το Κυπριακό έχει μια πιθανότητα να λυθεί…. Σε 100,000 χρόνια.

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι το χρωματόσωμα Υ εκφυλίζεται με τέτοιο γοργό ρυθμό στο DNA των ανθρώπων, που οι άντρες σταδιακά θα εξαλειφθούν από το πρόσωπο της Γης. Τα πρώτα σημάδια που ήδη τους χτυπούν την πόρτα, είναι η σταθερή πτώση της ανδρικής γονιμότητας. Σε περίπου… 125,000 χρόνια οι άνδρες θα έχουν γίνει όλοι στείροι και ως αποτέλεσμα θα εξαλειφθούν από το πρόσωπο της Γης. Ευτυχώς προλαβαίνουμε για ένα τελευταίο.

Δηλαδή, αν η Simone De Beauvoir έγραφε σήμερα το «The Second Sex», αν έγραφε για βιολογικές διαφορές θα έπρεπε κανονικά να το γράψει για τους άντρες. Απίστευτο και όμως αληθινό.

Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι το χρωματόσωμα Υ έφτασε στο απόγειο της «δόξας» του περίπου την εποχή του Τζένγκις Χαν (θυμάστε το Μογγόλο πολέμαρχο αυτοκράτορα που γά**σε τους Κινέζους τον 13ο αιώνα, το είδαμε και σε σειρά, το «Μάρκο Πόλο» από τι ΡΙΚ τη δεκαετία του 80). Τον καιρό λοιπόν του Τζένγκις Χαν, εκεί στις απέραντες στέπες της Μογγολίας, το χρωματόσωμα Υ μεσουρανούσε, οι άντρες ήταν και γαμώ (literally) και η ζωή κυλούσε ωραία.

Τελικά όμως το πολύ «γαμώ» ήταν που κατέστρεψε (αν θέλετε αραίωσε) το χρωματόσωμα Υ, τόσο, που σήμερα η Μογγολία και ο Τζένγκις Χαν είναι απλώς ερωτήσεις στο Trivial Pursuit. Νομίζω και τραγούδι της Eurovision της δεκαετίας του 70’.

Σε περίπτωση που διερωτάστε πως θα διαιωνιστεί το είδος χωρίς άνδρες, οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει, και πάλι, τη λύση. Στην Ιαπωνία (που αλλού γίνονται τέτοια πειράματα??) επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν θηλυκά ποντίκια, από άλλα θηλυκά ποντίκια χωρίς καθόλου τη συμβολή αρσενικών. Αυτό μας διδάσκει ότι τελικά η Μίνι Μάους είναι πολύ πιο σημαντικός χαρακτήρας της Disney και να τη σέβεστε. Στο μέλλον, δεν θα υπάρχει καν Μίκη Μάους.

Ήδη υπάρχουν πολλά παραδείγματα οργανισμών που λειτουργούν μόνο ως θηλυκά και αναπαράγονται μόνα τους χωρίς πρόβλημα (κάτι σέξι σαλιγκάρια στα νησάκια Galapagos, που είναι πάντοτε πρωτοποριακά σε τέτοια θέματα, κάτι μαλάκια στα ανοιχτά της Ανταρκτικής, practically γέμισε ο κόσμος θηλυκά, του χρόνου και οι αχινοί στον Πρωταρά θα είναι γένους θηλυκού).

Με λίγα λόγια, το sex στο μέλλον θα είναι… θηλυκό και… ερμαφρόδιτο. Κάτι σαν αυνανισμός. Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, άμα σκεφτείς όπως και τον Woody Allen που είπε ότι ο αυνανισμός είναι βασικά «sex with someone you really love».



Τις πληροφορίες αυτές βρήκα σε ένα φιρμός βιβλίο που διαβάζω τελευταίως, το “Are Men Necessary?” της Maureen Dowd. Μην το απορρίψετε ως ακραίο φεμινιστικό, δεν είναι. Δεν έχει κάψει ούτε ένα σουτιέν.

Branding και Branded

Θα έχετε διαβάσει φαντάζομαι ότι διάφοροι πολιτικοί στην Ελλάδα ξεκίνησαν τα δικά τους blogs, που είναι βασικά μια προσπάθεια να προωθήσουν τις θέσεις τους και να διαφημιστούν και από το internet (σιγά μην έχαναν). Στην Κύπρο μην ανησυχείτε, δεν κινδυνεύουμε ακόμα διότι οι πολιτικοί μας δεν ξέρουν ακόμα που να βάλουν την πρίζα, πόσο μάλλον να κάτσουν να γράψουν και ολόκληρο post. Επίσης, οι πολιτικοί μας ακόμα να ανακαλύψουν το full potential ενός marketing strategy, σε αντίθεση με μερικούς Κύπριους μαρκετίστες (marketing freaks), που ανακάλυψαν τα blogs και πιστεύουν ότι ανακάλυψαν την τασιηνόπιττα. Τόσο, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, να «σπάσουν τη φούσκα», να μοιραστούν με μας την επιφοίτηση τους. Τι τυχεροί που είμαστε!!!

Εάν μπει το marketing στη ζωή των blogs, να μην παραξενευτείτε αν μπαίνετε μέσα σε sites που θυμίζουν ένα cross μεταξύ evangelical Jesus Christ Loves you, και ομιλία του προέδρου της ΕΔΟΝ. Και τώρα θα εξετάσουμε ένα παράδειγμα:

Εδώ βρίσκεται το brand new blog ενός τέτοιου κυρίου… enter at your own risk, δεν ευθύνομαι για τυχόν εγκεφαλικά που θα προκύψουν…

- Παρακαλώ προσέξετε την καλλιτεχνική φωτογραφία (πάνω αριστερά) με το χέρι στρατηγικά τοποθετημένο στο πηγούνι του κυρίου, και με χαμηλό φωτισμό. Το χέρι στο πηγούνι δείχνει άτομο που σκέφτεται (έλα, σώπα!!) και φιλοσοφεί τη ζωή, ο χαμηλός φωτισμός φέρνει προς intellectual αλλά με καπιταλιστικές προθέσεις.

- Το γεγονός ότι προτείνει για διάβασμα Paolo Coelho, θα το αφήσω ασχολίαστο, δικαίωμα του. Ελπίζω μόνο να μην νομίζει ότι είναι ο ίδιος ένας Paolo Coelho (όχι άλλο κάρβουνο).

- Ασχολίαστα θα αφήσω και τα quotes από Freud, Αϊνστάιν και ότι θυμηθεί ο καθένας…

Θα σχολιάσω μόνο το Βιογραφικό του (αξίζει τον κόπο):

«Γεια σας. Σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτή τη ζωή με φωνάζουν Α.Μ.» Let me guess. Είσαι και οπαδός του Star Trek μήπως??? Σε άλλο πλανήτη πως ονομάζεσαι δηλαδή? Η Μαρία με τα Κίτρινα? Mr Frodo? Bond, James Bond?

«Το πάθος μου που τυχαίνει να είναι και το επάγγελμα μου είναι το Κτίσιμο Μάρκας μέσα από μια ανατρεπτική Στρατηγική Μάρκας και την συστηματική αφήγηση εμπνευσμένων Ιστοριών Μάρκας.» Μάρκα μ΄έκαψες δηλαδή…

«Εδώ και αρκετά χρόνια είμαι ο ιδρυτής του πρώτου φορέα Στρατηγικής Μάρκας στην Κύπρο.» Εντελώς συμπωματικά, δεν υπάρχει Δεύτερος Φορέας στην Κύπρο και ούτε πρόκειται.

"Είμαι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Α.G. ***** ***** Ltd. που διακρίνεται στον τομέα Στρατηγικής Μάρκας και Επικοινωνίας Μάρκετινγκ." σε απλά ελληνικά: είμαι αυτό-εργοδοτούμενος και chances are ότι δεν δηλώνω το πραγματικό μου εισόδημα στο φόρο εισοδήματος.

"Έχω ταυτίσει τη ζωή μου με την εισαγωγή και προώθηση του Branding στην Κύπρο. Γι’αυτό παραχωρώ διαλέξεις σε επαγγελματικούς και επιμορφωτικούς φορείς, δίνω σχετικές συνεντεύξεις και για μεγάλο διάστημα υπήρξα ο τακτικός αρθρογράφος σε θέματα Branding και Μάρκετινγκ της καθημερινής εφημερίδας «Πολίτης»." τον Χριστούλη που έλεγε ένα περίπου το ίδιο πράγμα (ταυτίστηκε με κάτι, παραχωρούσε διαλέξεις κτλ) στο τέλος τον σταύρωσαν…

"Επίσης είμαι ο ιδρυτής της διαδικτυακής κοινότητας «Brand Connection» που έχει σαν σκοπό την διάχυση πληροφοριών σε θέματα Branding, Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας." σε απλά ελληνικά: ξεκίνησα το δικό μου blog

"Είμαι Σύμβουλος Στρατηγικής Μάρκας και Επικοινωνίας σε κορυφαίους Ιδιωτικούς και Δημόσιους Οργανισμούς της Κύπρου, προς το παρόν. Είμαι εξωτερικός εισηγητής σε θέματα Μάρκετινγκ και Branding όπως επίσης και μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου της σχολής business του *******." (και οπαδός του «ότι δηλώσω είμαι».)

Έχω δει το μέλλον της Κύπρου… και είναι μια…. Μάρκα…

Είμαι και γαμώ τα άτομα…

Είμαι ο Ιησούς Χριστός…

Είμαι, είμαι, είμαι….

Είμαι και πολύ μετριόφρων να ούμε…

… Ναι, ας σπάσουμε τη φούσκα.. μας έπεισες…..

(έχω μια απορια: τα πιστεύουν κιόλας ή είναι ένα act??)

Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Έχω ξαναγράψει αλλά το άτιμο είναι ανεξάντλητο:


Όποιος έχει πεθερά, ξέρει ότι η σειρά «7 θανάσιμες πεθερές», όσο outrageous και αν φαίνεται, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Επίσης ξαφνικά έρχεται η επιφοίτηση και αντιλαμβάνεσαι γιατί τόσα χρόνια η μαμά σου αρρωστούσε κάθε φορά που θα πηγαίνατε επίσκεψη στη γιαγιά σου (την πεθερά της). Πολλά πράγματα εξηγούνται. Όπως και το μυστήριο της ύπαρξης των UFO.

Savoir Faire με τη πεθερά:

1. Ότι και να βάλεις όταν την γνωρίσεις είναι λάθος. Αν βάλεις χαριτωμένη φουστίτσα, με ασορτί twin set και μπαλαρίνες, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς θεούσα και της εκκλησίας με απότερό σου σκοπό το δόλο… να την πείσεις πως έβγαλες το κατηχητικό με άριστα…. Αν πάς ντυμένη στα μαύρα με μπότες και καμπαρτίνα, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς φρικιό που ακόμα ντύνεται σαν φοιτήτρια, άρα ανώριμο άτομο. Αν πας ντυμένη όπως ντύνεσαι συνήθως, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ξέκωλο. Αν βάλεις jeans είσαι πολύ πρόχειρη. Αν βάλεις τα καλά σου θα σου κάνει παρατήρηση που μπήκες σε τόσο κόπο (άρα και πάλι ρεζίλι θα γίνεις).
Σκέψου λογικά: Πως θα την πείσεις με την μπότα και τα σιδερικά ότι θα προσέχεις για πάντα το γιο της??

2. Μπορεί να έχεις 5 πτυχία, να μιλάς άπταιστα 6 ξένες γλώσσες, να ξέρεις αρχαία ελληνικά και λατινικά, να μπορείς να συζητήσεις άνετα για την εξωτερική πολιτική της Αμερικής και της Αγγλίας, να έχεις άποψη για την ανάπτυξη της οικονομίας. Τίποτα απ όλα αυτά δεν θα την εντυπωσιάσει. Αντιθέτως, θα την εντυπωσιάσουν οι ακόλουθες πληροφορίες:
- αν έχεις δικό σου οικόπεδο
- αν έχεις δικό σου διαμέρισμα
- αν σκοπεύουν οι γονείς σου να σου χτίσουν δικό σου σπίτι
- αν θα σε «βοηθήσουν» οι γονείς σου οικονομικά.
Διότι καμία μάνα δεν θέλει το γιο της να καταλήξει με μια ξεβράκωτη, όσο έξυπνη και αν είναι.

3. Με το που βλέπει το γιο της, θα ξεκινά αυτόματα το τουρνουά Δ.Σ.Σ.Μ. (Δώσε Σημασία Στη Μαμά). Θα θυμάται όλες τις αρρώστιες που πέρασε κατά καιρούς. Θα προσθέτει σε αυτές νέες glamorous αρρώστιες που δεν έπαθε, αλλά έμαθε από την τηλεόραση. Ότι χαλασμένο κυκλοφορεί στη αγορά το έχει φάει. Ότι μικρόβιο κυκλοφορεί στη Μέση Ανατολή το ανέπνευσε. Το ότι έχει να μπει σε αεροπλάνο από την προεδρία του μακαρίτη του Κυπριανού, δεν την εμποδίζει να πάθει και ραδιενέργεια από τις πτήσεις (το new kid in the block των ασθενειών).

4. Ότι επάγγελμα και να κάνεις, απορρίπτεται ασυζήτητα. Αν κάνεις βοηθητικό επάγγελμα (secretary, assistant, organizer κτλ) σημαίνει ότι δεν έχεις τα κότσια ή το μυαλό να ανελιχθείς. Ο γιος της θα είναι καταδικασμένος να σε σέρνει μαζί του. Αν κάνεις κάτι artistic (graphic designer, creative journalism, PRτζου, κριτικός τέχνης κτλ) εκτός του ότι δεν θα μπορεί να το προφέρει, θα σε σταμπάρει για φρικιό και ρηχό, πάρτι άνιμαλ που ο νους του είναι στον κώλο του αντί σε σοβαρά πράγματα όπως τον ίσο καταμερισμό των βαρών στην οικογένεια. Αν κάνεις κάτι τρομερά powerful (δικηγόρος, λογιστής, γιατρός, στέλεχος μεγάλης εταιρείας, οποιαδήποτε διευθυντική θέση κτλ) είσαι μια bitch που θα καταπιέζει το γιο της και δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να κάνει οικογένεια. Αν είσαι Πρόεδρος/Πρωθυπουργός κράτους, διπλωματικός ακόλουθος, πρέσβης, σημαίνει ότι δεν θα θέλεις να κάνεις παιδιά και να διαιωνίσεις το τιμημένο οικογενειακό της όνομα.
Επαγγέλματα που εγκρίνονται: Κληρονόμος μυθικής περιουσίας, εισοδηματίας (αλλά κοίτα τα εισοδήματα να μην προέρχονται από δεξιό μαυραγορίτη παππού – δεν θα εκτιμηθεί από συνδικαλίστρια πρώην κομμουνίστρια πεθερά), δημόσιος υπάλληλος (σίγουρος μισθός, και γαμώ τα ωράρια και minimum πίεση- έχει πολλά και συμφέρει).

5. Αν η πεθερά σας είναι της εκκλησίας…. αφήστε την στην ησυχία της. Μην διανοηθείτε να κοντραριστείτε μαζί της και μεταξύ μας, χέστηκε αν εσείς διαβάσατε ένα Dan Brown και νομίζετε ότι είδατε το φως το αληθινό. Όταν μιλώντας, η πεθερά σας ρίχνει αόριστα μέσα στη συζήτηση πράγματα που είπαν ο Παύλος, ο Ιωάννης, η Βαρβάρα η Μαρία κτλ, μην ρωτήσετε ποιοι είναι αυτοί και αν είναι συγγενείς. Εννοεί τον Απόστολο Παύλο, τον Απόστολο Ιωάννη, την Αγία Βαρβάρα και την Παναγία. Μου έτυχε.

6. Το μόνο που επίσης θα εκτιμηθεί είναι οι μαγειρικές σας ικανότητες. Αν αυτές είναι ανύπαρκτες, υπάρχουν 2 επιλογές:
- να πείτε ψέματα ότι είστε ένας θηλυκός Μαμαλάκης και να ελπίζετε να μην σας καρφώσει κατά λάθος ο γιος της (θα σας καρφώσει, δεν υπάρχει περίπτωση).
- να αλλάξετε θέμα (να μιλήσετε ας πούμε για τα 4 ιδιόκτητα διαμερίσματα σας)

Και extra bonus για Ελληνίδα πεθερά και Κύπρια νύφη:

Ξεχάστε ότι ξέρατε για αγάπη, αδελφοσύνη, οι Έλληνες είναι αδέρφια μας, η Ελλάδα είναι η μητέρα μας, ένωση και λοιπές μαλακίες…. ΕΔΩ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ!!!!

- Δεν υπάρχει περίπτωση να συναγωνιστείτε Ελληνίδα πεθερά στο μπλα-μπλα. Θα σας πάρει μονότερμα, θα χτυπήσει άνετα 287 λέξεις το λεπτό, ενώ εσείς θα είστε ακόμα στο «εεεε…..». Προετοιμαστείτε για τα χειρότερα.

- Αν η πεθερά είναι δεξιά, ενδεχομένως να νομίζει ότι οι Κύπριοι είναι όλοι νεόπλουτοι που πλούτισαν εις βάρος του ελληνικού λαού, τον οποίο θυμούνται μόνο όταν θέλουν κάτι. Ο Καραμανλής (ο original) τους τά’λεγε αλλά δεν τον άκουσαν οι μαλάκες. Θα έχει ενοχικά σύνδρομα από τη χούντα τα οποία να χρησιμοποιήσετε προς όφελος σας.

- Αν η πεθερά σας είναι αριστερή, ή πρώην κομμουνίστρια προσοχή. Ενδεχομένως να είναι clone της Μαρίας Δαμανάκη και αν αρχίσει να σας μιλά για την αντι-χουντική της δράση να συμφωνήσετε σε όλα και κοιτάτε να μάθετε τι έγινε στο Πολυτεχνείο για να μην γίνετε ρεζίλι. Να θυμάστε: όπως στην Κύπρο όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι ανέπτυξαν αντι-πραξικοπηματική δράση, έτσι και στην Ελλάδα, όλοι ήταν εναντίον της χούντας και ήταν παρόντες στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μην την κακοκαρδίσετε. Οι αναφορές στον Κακογιάννη εν καιρώ «Στέλας», κερδίζουν έξτρα βαθμούς bonus.

- Το ότι οι γονείς σας έχουν δίσκαλο σπίτι στα Λατσιά με πισίνα και 749 τετραγωνικά μέτρα κήπο δεν θα βοηθήσει την υπόθεση σας. Ειδικά αν η πεθερά μένει σε τριάρι στην Κυψέλη. Για αυτό, το πρώτο τραπέζωμα να το κάνετε σε λαϊκή ταβέρνα – ούτε γύφτους θα σας πουν (είναι όμως trendy, οπότε ΠΡΟΣΟΧΗ) ούτε και επιδειξιομανείς…

- Να χαμογελάσετε ευγενικά αν τύχει και νομίζει ότι έχουμε ακόμα πόλεμο στην Κύπρο και μας κυνηγάνε οι Τούρκοι και κινδυνεύει ο γιος της. (μη γελάτε, το άκουσα ΚΑΙ αυτό. Μπορείτε να γελάσετε με τη ψυχή σας αργότερα στην τουαλέτα). Εδώ μπορείτε να της θυμίστε ότι ο γιος της δεν θα κληθεί να πολεμήσει και ότι θα είναι ο πρώτος που θα μπει σε αεροπλάνο και θα προσγειωθεί στο Ελ Βεν. (όπου και πάλι δεν θα κληθεί να πολεμήσει διότι θα θεωρείται μετανάστης- το τσεκάραμε.)

- Να χαμογελάσετε ευγενικά στις αναφορές στο χαλούμι, τους κουμπάρους, την Άννα Βίσση και ότι άλλο κλισέ ξέρει για την Κύπρο. (μπορείτε να κάνετε εμετό αργότερα στην τουαλέτα.)

- Μην θιχτείτε αν βγάλει λεξικό για να συνεννοηθείτε.


Καλή τύχη σε όλες, ειδικά σε αυτή που θα γνωρίσει την Ελληνίδα πεθερά της... ξέρει ποια είναι!!

Ένας χρόνος χαράς

To blog κλείνει σύντομα ένα χρόνο (δυσ)λειτουργίας (όποιος διάβασε «δυσκοιλιότητα» να κοιτάξει τη μυωπία του). Θα κάνω σήμερα μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν για να θυμηθούμε την αρχή της καριέρας του, τότε που τον καιρό της Κατοχής αυτό κρατούσε σφιχτά τις παρτιτούρες κάτω από τη μασχάλη, και με κίνδυνο της ζωής του από την γερμανική μπότα του κατακτητή (ξέρεις τι είναι να σε βρει στο κεφάλι μια μπότα??) πήγαινε στο ωδείο, όπου παρά την πείνα και τη μιζέρια αυτό μάθαινε σιγά-σιγά μουσική (και δίαιτα) για να γίνει αργότερα μια σπουδαία σολίστ με γκόμενο τον Αριστοτέλη Ωνάση. Αν αυτή η περιγραφή σας θυμίζει Μαρία Κάλλας αντί το blog, έχετε απόλυτο δίκιο.

Εξάλλου, το blog γράφεται Ες Γην Εναλίαν Κύπρον και γερμανική κατοχή δεν έχουμε ζήσει. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή είναι και η μοναδική κατοχή που δεν ζήσαμε, διότι φραγκική, ενετική, τουρκική, αγγλική και πάλι τουρκική ζήσαμε και βγάλαμε και διαφημιστικό DVD. Πριν τους Φράγκους πρέπει να ήμασταν ελεύθεροι, free as a bird, δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι κατακτήσεις ξεκινούν officially με τους Φράγκους και οτιδήποτε ακούσατε για Πέρσες, Ασσύρριους, Ρωμαίους, και τον αλήτη τον Ισαάκιο Κομνηνό πρέπει να είναι βλακείες και να μην τα πιστεύετε. Πάντως, για αδούλωτος και περήφανος λαός που διαδίδουμε ότι είμαστε, μισή ντουζίνα κατακτητές, δεν είναι λίγοι.

Συμπερασματικά, οι Τούρκοι παίρνουν από τους άλλους κατακτητές μια δίκαιη νίκη με 2-1 στις κατακτήσεις, γι’ αυτό ως σίγουρη αξία που είναι, θα συνεχίσουμε να τους προτιμούμε για το ρόλο των άσπονδων εχθρών μας (τον κατακτητή και την κομμώτρια, δεν πρέπει να τους αλλάζεις συχνά).

Κάποτε βέβαια θα πρέπει να μας εξηγήσουν εκεί στον ΚΟΤ για ποιο λόγο από τη μια προβάλλουμε με περηφάνια τα μεσαιωνικά μας ερείπια (κάτι κάστρα, κάτι τείχη, κάτι γοτθικού ρυθμού εκκλησίες κτλ) ενώ από την άλλη έχουμε το παράπονο ότι όλοι αυτοί οι Σταυροφόροι ήταν δολοπλόκοι κατακτητές. Να ξέρουμε και τι να λέμε στους τουρίστες άμα ρωτήσουν.

Είπα δολοπλόκοι? Το blog σχολιάζει φανταστικά γεγονότα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με παπάδες και εκλογές για την ανάδειξη του Αρχιεπισκόπου είναι συμπτωματική και καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αν και κάπου άκουσα ότι σύντομα θα ξεκινήσει εκστρατεία αναγραφής πάνω σε βουνά και ραχούλες του συνθήματος «Ο Χρυσόστομος Ζει». Δεν έχει σημασία ποιος από τους δύο διότι και οι δύο ζουν. Επιτέλους θα επέλθει η κάθαρση και η αρμονία και θα σταματήσουμε να διδασκόμαστε ψέματα στα σχολεία ότι δήθεν ο Μακάριος Ζει. Η χειρότερη διαφήμιση για την ιατρική στην Κύπρο, προέρχεται από το urban legend ότι ο Μακάριος δήθεν πέθανε διότι η καρδιά του δεν άντεξε τον πόνο από το δράμα της Κύπρου (και εγώ πόνεσα όταν πέθανε ο γκόμενος της Κάντυ-Κάντυ ο Άντονι, αλλά είχα αποδεχτεί ότι ο μαλάκας έπεσε από το άλογο και δεν τον έφαγε το μάτι.) Εν πάση περιπτώσει, επιτέλους θα λάμψει η αλήθεια.

Περαιτέρω, κάποιος να μας εξηγήσει τη φράση «Βυζαντινές ραδιουργίες» που μεταχειρίστηκαν επανειλημμένα στο αποκορύφωμα της εκλογικής αναμέτρησης, διότι εμείς τέτοια φράση δεν μάθαμε στο σχολείο. Αντιθέτως μάθαμε ότι οι Βυζαντινοί ήταν άγιοι άνθρωποι, όλοι ανεξαιρέτως Έλληνες, με βαθιά πίστη και προσήλωση στα ιδανικά, είχαν ένα κόλλημα με τους αετούς και εισήγαγαν με επιτυχία τους S-300 στην Κύπρο, υπό τη μορφή του Διγενή Ακρίτα που έπαιρνε οκτώ-οκτώ τις γκόμενες, έδινε σε όλες ανεξαιρέτως σεξουαλική ικανοποίηση και ήταν και αθλητικός τύπος.

Πολλά είναι τα πράγματα που με απασχόλησαν το χρόνο που πέρασε, όπως η κατάσταση του Κυπριακού βολέματος και πώς να την επιτύχουμε, οι πολιτικοί μας και πώς να τους αποφύγουμε, το πρόβλημα της πιτυρίδας, η παιδεία και η θρησκεία, πώς να τυλίξεις το τέλειο κουπέπι, αν πρέπει να αποδεχτείς τα φυσικά wavy μαλλιά σου ή να συνεχίσεις τον αγώνα για Ένωση, ο σουρεαλισμός στη ζωή μας και στο γάμο μας, σε ποια τοποθεσία να παντρευτείς για να προκαλέσεις maximum εκνευρισμό στους καλεσμένους σου, και άλλα χαριτωμένα.

Το blog αυτό βέβαια δεν άλλαξε τον κόσμο, δεν έφερε παγκόσμια ειρήνη και δεν έκανε τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αλλά τουλάχιστον δεν τους το είχε υποσχεθεί.

Και μερικά New Year Resolutions (για το blog):

1. Να αποκτήσει ξανθά μαλλιά και κατάλευκο δέρμα.
2. Να «φάει» σε αναγνωσιμότητα τον Φιλελεύθερο (το οn line version).
3. Να χρηματιστεί από ξένα επεμβατικά στοιχεία (ή τον ξένο δάκτυλο –δεν έχει πρόβλημα-) και μετά να την κάνει προς άγνωστη κατεύθυνση με τα λεφτά που θα σουφρώσει (σιγά μην θέλετε και επιμόρφωση, ξεφτέρια είστε όλοι!!)
4. Να ξεσκεπάσει πληροφορίες από «διπλωματικές πηγές της Ουάσιγκτον» χωρίς να χρειαστεί να αφήσει γένι. Αυτές οι πληροφορίες κατά διαβολική σύμπτωση θα έχουν πάντοτε σχέση με το σχέδιο Ανάν και θα περιλαμβάνουν πάντοτε κάτι αρνητικό και υποχθόνιο.
5. Και με καλό timing…
6. Να πείσει τον Έτερο να το διαβάσει επιτέλους!!!

Επίσης σκέφτηκα μήπως είναι καιρός να οργανωθεί και ένα Cyprus blog-sphere party. Μετά ξάπλωσα και μου πέρασε. Εκτός από μένα και 2-3 άλλες ψυχές, έχω την εντύπωση ότι οι υπόλοιποι γράφουν από τα εξωτερικά και άρα θα ήταν αντικειμενικά αδύνατον να βρεθούμε. Πράγμα που επίσης μας διδάσκει ότι η κυπριακή μπλογκόσφαιρα απαρτίζεται κυρίως από φοιτητές, απόδημους και μερικούς άλλους (σαν και την υποφαινόμενη) που παλιμπαιδίζουν. Άσε που μπορεί και να πλακωθούμε με κίνδυνο να ξεχτενιστούμε και να μουντζουρώσουμε το mascara. Δεν είμαι Βουγιουκλάκη να μένω κάτω από αντίξοες συνθήκες βαμμένη και χτενισμένη στην εντέλεια…

Ευχαριστώ όσους διαβάζουν το blog. Ευχαριστώ όσους δεν διαβάζουν το blog αλλά δεν θα το μάθουν ποτέ οι καημένοι αφού δεν το διαβάζουν. Ούτε εγώ παρακολουθώ Βέρα στο Δεξί αλλά ως δια μαγείας ξέρω όλους τους χαρακτήρες και σε ποια φάση βρίσκεται η ιστορία. Πάντοτε. Ευχαριστώ όσους μου αφήνουν σχόλια και όσους κομπλάρονται με αυτά που διαβάζουν και μου ρίχνουν Χριστοπαναγίες. Όπως φαίνεται δεν κόμπλαρα κανένα διότι κανένας δεν με έβρισε μέχρι τώρα. Ούτε χρειάστηκε να λογοκρίνω σχόλια. Λες να ωριμάσαμε σαν λαός?

Και με αυτή την τελευταία αμπελοφιλοσοφική σκέψη, σας αφήνω με τα σοφά λόγια των πασίγνωστων B. Crewe και K. Nolan, όταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, εμπνεύστηκαν το τραγούδι, που άλλαξε τη ζωή και τα πάρτι μας…

Gitchi gitchi ya ya da da (hey hey hey)

Gitchi gitchi ya ya here (here oh)

Mocca chocolata ya ya (ooh yeah)

Creole Lady Marmalade (ohh)


Ή το άλλο, που παρόλο με ρίζες Caribbean το ανακηρύσσω ως τον εθνικό ύμνο της Κύπριας γυναίκας (έχεις δει ποτέ Κύπρια μαυρισμένη της θάλασσας??):


Brown girl in the ring

Tra la la la la

There's a brown girl in the ring

Tra la la la la la

Brown girl in the ring

Tra la la la la
And she looks like a sugar and a plum plum plum!