(Δεν) ήταν της μοίρας μου γραφτό

Δεν πιστεύω στη μοίρα. Δεν πιστεύω ότι όλα είναι γραμμένα στα χαρτιά, τους πλανήτες, το χέρι μου ή τα φύλλα του τσαγιού. Πιο λογικό βρίσκω να πιστεύω στις συμπτώσεις. Αν σου συμβεί κάτι και του δώσεις υπερβολική σημασία, καταλείγεις να νομίζεις ότι ήταν «μοιραίο να συμβεί». Ή καταλήγεις να παρηγορείς τον εαυτό σου ότι «δεν ήταν γραφτό να συμβεί». Η μοίρα δηλαδή, επινοήθηκε για να εξυπηρετεί το δικό μας εγώ.

Αυτή η στάση μπορεί να σου δημιουργήσει πρόβλημα στο ότι αδυνατείς να αντιληφθείς τις αρχαίες τραγωδίες, το cornerstone της μοιρολατρίας.

Η «Αντιγόνη» πάντοτε παρουσιάζεται ως ο πιο τραγικός των μοιρολατρικών χαρακτήρων (συναγωνίζεται, θα έλεγα, τον Οιδίποδα). Πάει κόντρα σε όλους για να τιμήσει το νεκρό στασιαστή αδερφό της (he ain’t heavy, he’s my brother) και μετά αντί να ζητήσει συγνώμη και να ζήσει ευτυχισμένη με τον γκόμενο της τον Αίμονα προτιμά να θαφτεί ζωντανή και αγάμητη και να αυτοκτονήσει. Μετά αυτοκτονεί και ο Αίμονας και η μάνα του η Ευρυδίκη. Αυτή δεν είναι μια απλή αρχαία τραγωδία. Mass suicide είναι.

Αν η Αντιγόνη δεν είναι ένας πεισματάρης χαρακτήρας με εμμονές και αυτοκαταστροφική διάθεση, δεν ξέρω τι είναι.

Ο μόνος normal χαρακτήρας σε αυτή την τραγωδία είναι η Ισμήνη, η αδερφή της Αντιγόνης που λέει σε όλους το αυτονόητο αλλά την γράφουν κανονικά. Φυσικά, αν η Αντιγόνη ζούσε ένα happy ending, δεν θα είχαμε τραγωδία αλλά μιούζικαλ και ενδεχομένως στο μέλλον να χώριζε μετά που ο Αίμωνας θα την κεράτωνε ασύστολα, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ο δε Οιδίποδας, αντί να βαδίσει στα χνάρια του κάθε Κύπριου πολιτικού που σέβεται τον εαυτό του και να πει κάτι στο στυλ, «δεν βλέπω γιατί πρέπει να βγάλω τα μάτια μου, εσείς οι δημοσιογράφοι γράφετε ότι θέλετε, ότι τάχατες έφερα λοιμούς και καταποντισμούς στη χώρα, εφόσον δεν ήξερα ότι η σύζυγος μου ήταν και μάνα μου, δεν βλέπω γιατί πρέπει να βγάλω τα μάτια μου και να την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια. Όχι, δεν βλέπω λόγο να παραιτηθώ», προσπαθεί ανεπιτυχώς να παραστήσει το Φουστάνο στα μούτρα του και φεύγει. Και πάλι όμως, αν έλεγε αυτά ο Οιδίποδας, δεν θα είχαμε τραγωδία αλλά τα νέα των 8:00.

Μα είναι δυνατόν να μην σκέφτηκε ποτέ κανένας να ρωτήσει τι χαλασμένα ναρκωτικά έπαιρνε η Πυθία στους Δελφούς και ξεφούρνιζε χρησμούς-μαλακίες??? άμα το σκεφτείς, όλοι αυτοί οι αρχαίοι έπαιρναν στα σοβαρά τα λόγια μιας γκόμενας drug addict (κάτι σαν Mick Jagger της εποχής της).

Μόνο ο χρησμός που έδωσε για τη δολοφονία του Λάιου από τον Οιδίποδα, έκανε άνω-κάτω όλη τη Θήβα και έγινε θέμα για 4 τραγωδίες. Λάθος το ονόμασαν Θηβαϊκό Κύκλο. Star Wars sequel έπρεπε να το ονομάσουν.

Άρα η μοιρολατρία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τραγωδία. Αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το μέλλον σου, αν πιστεύεις ότι είσαι προορισμένος να πάθεις κάτι και οδεύεις προς την καταστροφή χωρίς να διερωτηθείς «μα τι σκατά πάω να κάνω?» βάζεις ανεξάρτητη υποψηφιότητα για επόμενος ήρωας τραγωδίας.

Αυτά για τραγωδίες. Η αλήθεια είναι ότι μετά το σχολείο, εκτός από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ που τετραγωνίζεις τον κώλο σου στα πέτρινα καθίσματα των αμφιθέατρων, δεν συναντάς τις αρχαίες τραγωδίες αλλού.

Μια φορά με τον Έτερο, συζητώντας για το παρελθόν και πρόσωπα που γνωρίζουμε, ανακαλύψαμε ότι πριν 12 περίπου χρόνια, πολύ πριν γνωριστούμε, είχαμε πάει και οι δύο στο ίδιο πάρτι. Το εκπληκτικό της υπόθεσης, ήταν ενώ θυμόμασταν λεπτομέρειες από το εν λόγω πάρτι (που ήταν, με ποιους πήγαμε, εγώ θυμήθηκα μέχρι και τι φορούσα) δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τις φάτσες μας. Δεν μπορούσε ο Έτερος να θυμηθεί αν με είχε δει ή αν μιλήσαμε και εγώ, ενώ θυμήθηκα με ποια παρέα είχε έρθει ο Έτερος, δεν μπορούσα να θυμηθώ τον ίδιο.

Κάναμε, φαίνεται, τρομερή εντύπωση ο ένας στον άλλο.

Αν ήμασταν μοιρολάτρες, θα έπρεπε να θεωρήσουμε ότι «δεν ήταν γραφτό να συναντηθούμε τότε» ή ανάποδα «το γεγονός ότι πήγαμε στο ίδιο πάρτι, ήταν σημάδι ότι στο μέλλον θα κάναμε κάτι μαζί» (πολύ far fetched αλλά κατάλαβες). Θα νιώθαμε μια αγαλλίαση και μια σιγουριά ότι εντάξει, κάναμε το σωστό και we were meant to be together (ή ότι αφού δεν έκανε κλικ την πρώτη φορά δεν έχουμε υπόθεση). «Τον/την είδε και τα γόνατα του/της λύγισαν» (έλεος). Οτιδήποτε για να νιώσουμε καλύτερα και να επιβραβεύσουμε τους εαυτούς μας και τα αστέρια μας.

Η αλήθεια ήταν ότι στο εν λόγω πάρτι γίναμε και οι δύο κουδούνια από το ποτό και ούτως ή άλλως εκείνη την περίοδο βγαίναμε και οι δύο με διαφορετικά άτομα (που δεν είχαν έρθει στο πάρτι). Ο Έτερος ήρθε κατά λάθος με ένα φίλο του και την παρέα τους, και εγώ ήξερα την οικοδέσποινα.

Ευτυχώς, κανένας δεν αυτοκτόνησε.