Tuesday, January 29, 2008

Name and Shame

Αντιγράφω από το σημερινό Φιλελεύθερο:


"Λάρνακα: Το συμβάν πρωτοφανές για τα παγκόσμια ίσως αεροπορικά χρονικά και συνέβη βεβαίως στη Κύπρο.

Δύο φίλοι στο αεροδρόμιο Λάρνακας, κατέβηκαν από το λεωφορείο για να επιβιβαστούν για το αεροπλάνο της πτήσης τους με ξένη αεροπορική εταιρεία. Όμως αποφάσισαν ότι είχαν χρόνο για ένα τσιγάρο. Και μερικά μέτρα από το αεροπλάνο - που μόλις φόρτωσε οκτώ τόνους κηροζίνης, όπως και μερικά μέτρα από άλλο αεροπλάνο, που εκείνη την ώρα ανεφοδιαζόταν με καύσιμα, οι δύο άναψαν τα τσιγάρα τους, αψηφώντας τις αυστηρές οδηγίες, κανονισμούς ασφαλείας και νομοθεσίες, που απαγορεύουν αυστηρά το κάπνισμα στη πίστα του αεροδρομίου.

Ο μηχανικός της αεροπορικής εταιρείας στην οποία ανήκε το αεροσκάφος, έτρεξε αμέσως και τους ζήτησε να σβήσουν τα τσιγάρα. Στην άρνησή τους πήρε τα τσιγάρα και τα έσβησε ο ίδιος. Ακολούθησε έντονος καυγάς μεταξύ του μηχανικού του αεροσκάφους και των δύο Κύπριων επιβατών, με τον ξένο μηχανικό να υποδεικνύει τον κίνδυνο και λόγω των αντιδράσεων να καλεί την αστυνομία, ενώ Κύπριοι από το προσωπικό του αεροδρομίου, του υποδείκνυαν ότι επρόκειτο για πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος πρώην υψηλόβαθμου στελέχους της αστυνομίας και γι'αυτό να «προσέχει».

Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους με τη σειρά του και με βάση τους κανονισμούς, έκρινε ότι οι δύο επιβάτες ήταν εριστικοί και για τον λόγο αυτό αρνήθηκε την επιβίβασή τους στο αεροσκάφος, κάτι που προκάλεσε νέες αντιδράσεις.

Η Αστυνομία μάλιστα οδήγησε τους δύο επιβάτες στα γραφεία της υπηρεσίας Αλλοδαπών, χωρίς στο τέλος να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον τους.

Να σημειωθεί ότι το συμβάν, επειδή κρίθηκε ως σοβαρό για την ασφάλεια πτήσεων και την ασφάλεια του αεροδρομίου, στάλθηκε από την διαχειρίστρια του Αεροδρομίου Λάρνακας εταιρεία Hermes, σύμφωνα με την προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία, στην Επιτροπή Διερεύνησης Αεροπορικών Δυστυχημάτων και Συμβάντων για οδηγίες.

Μηχανικός και κυβερνήτης ζήτησαν να γίνει αλκοτέστ στους δύο επιβάτες, αφού έκριναν ότι η συμπεριφορά τους πιθανόν να οφείλεται στη χρήση αλκοόλ. Κάτι που η αστυνομία αρνήθηκε επικαλούμενη έλλειψη τέτοιων προβλέψεων στη νομοθεσία.

(φυσικά. Διότι η νομοθεσία προνοεί για άλκοτεστ όταν οδηγείς ακριβό αυτκίνητο με γκόμενα για συνοδηγό, και ο αστυνομικός που θα σε σταματήσει, με το γνωστό κόμπλεξ κατωτερότητας που τον διακατέχει, να αποφασίσει να σου κάνει τη ζωή δύσκολη γιατί έτσι του κάπνισε. Η νομοθεσία επίσης προνοεί για άλκοτεστ όταν είσαι μόνη γυναίκα επιστρέφοντας σπίτι το βράδυ και οι αστυνομικοί θέλουν να σε καθυστερήσουν.)

Το συμβάν, καταχωρήθηκε στο βιβλίο συμβάντων, όμως ουδείς από την Πολιτική Αεροπορία έκρινε ότι έχριζε διερεύνησης. Αντίθετα, οι δύο επιβάτες, καταχώρησαν αγωγή κατά του μηχανικού του αεροσκάφους ζητώντας αποζημιώσεις για «δημόσια εξύβριση» και ελαφρά σωματική βλάβη. Μάλιστα, επικαλούνται ως μάρτυρες, ένα αστυνομικό του αεροδρομίου και ένα αστυνόμο της Λάρνακας. Πράγμα που έχει προκαλέσει έκπληξη τόσο στο «κατηγορούμενο» μηχανικό, όσο και στους νομικούς της εν λόγω αεροπορικής εταιρείας, αφού σε παρόμοια περιστατικά σε άλλες χώρες, προσάπτονται κατηγορίες και οδηγούνται στο δικαστήριο αυτοί που παραβίασαν τη νομοθεσία για το κάπνισμα σε ιδιαίτερα επικίνδυνα σημεία των αεροδρομίων, είτε στα αεροπλάνα."

Ποιοι εν τούτοι ρε??? Από πιο εξώστ της μοτόρας εππέσαν??? Name and shame them!!!!


Και είθε το κάπνισμα να τους προκαλέσει προβλήματα στύσης.

Monday, January 28, 2008

Freud

Οδηγώ μέσα στην κίνηση με τη ψυχή στο στόμα. Πρέπει να προλάβουμε να φτάσουμε στο πανεπιστήμιο έγκαιρα, για τις εξετάσεις Νέων Ελληνικών. Κάνω μανούβρες, χάνω το στρίψιμο, επιστρέφω πίσω, στρίβω αλλού, δεν αναγνωρίζω την οδό, νομίζω χάθηκα. Η Gower street είναι μονόδρομος γαμώτο, πως δε το σκέφτηκα? Οι υπόλοιποι 3 συνεπιβάτες-φοιτητές φωνάζουν οδηγίες μέσα στο αυτί μου. Μάλλον δεν θα προλάβουμε, άσε που δεν έχω ιδέα που μπορώ να παρκάρω και δεν νομίζω να μπορώ να αφήσω το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο μέσα στο κέντρο του Λονδίνου…

Mental note 1: Γιατί πάω στο πανεπιστήμιο με αυτοκίνητο? Και μάλιστα Mini Cooper? Δεν θα ήταν πιο απλό να πάρω ένα λεωφορείο, ή το underground ας πούμε?

Αυτά παθαίνεις όταν ξεκινάς να πας στο πανεπιστήμιο 20 λεπτά πριν τις εξετάσεις. Καλά να πάθουμε. Οι επιβάτες του αυτοκινήτου μουρμουρούν, δεν θα προλάβουμε, στρίψε εδώ σου λέω, ο συνοδηγός με διατάζει να κατεβώ αμέσως από το αυτοκίνητο για να οδηγήσει αυτός. Θα πάμε πιο γρήγορα. Κατεβαίνω και αλλάζουμε θέση.

Mental note 2: Εξετάσεις Νέων Ελληνικών? Στο Λονδίνο?

Όντως, ο τύπος ξέρει τους δρόμους καλύτερα και φαίνεται ότι θα προλάβουμε. Αν φτάσουμε έγκαιρα στο πανεπιστήμιο, σκέφτομαι απλώς να κατεβώ από το αυτοκίνητο και να αφήσω τους υπόλοιπους να ψάχνουν για παρκινγκ. Ούτε που τους ξέρω άλλωστε. Μας κλείνει το δρόμο ένα διπλοκάμπινο και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα. Είναι από εκείνα τα ψηλά διπλοκάμπινα, του οποίου η πισινή κάσια έχει καλυφθεί με αλουμίνιο κάλυμμα (με παράθυρα δεξιά και αριστερά για να «βλέπει» ο κυνηγετικός σκύλος του ιδιοκτήτη). Το αλουμίνιο κάλυμμα δεν είναι designer μινιμαλιστική παρέμβαση αλλά χειροποίητη δουλειά οξυγονοκολλητή, φίλου-κουμπάρου του ιδιοκτήτη. Με μια δεύτερη ματιά προσέχω αυτοκόλλητο κολλημένο στο πισινό τζάμι («Μόρφου Επιστροφή»). Οκ, δεν μιλάμε καν για μινιμαλισμό.

Mental note 3: Διπλοκάμπινο?

….
….

Σκατά, πάλι βλέπω όνειρο.

Χρειάζομαι βοήθεια από ονειροκρίτη. Οκ, το τρέξιμο να προλάβω κάτι το καταλαβαίνω ως άγχος. Το διπλοκάμπινο όμως (με την κλειστή κάσια) που μου κλείνει το δρόμο τι να σημαίνει άραγε?

Thursday, January 24, 2008

Διάφορα άσχετα

Η απουσία οφείλεται σε μίνι ασθένεια της κουκλάρας που με κρατά ξύπνια τα βράδια και στη ζώνη του λυκοφώς τα πρωινά, κοινώς δεν βλέπω μπροστά μου, σιγά μην βρω και το PC να γράφω posts. 'Ασε που έχω λύσει και το μυστήριο της γυναίκας-κότας-οδηγού. Προφανώς κυκλοφορούν πολλές άυπνες γυναίκες στους δρόμους. Άμα κοιμήθηκες 3 ώρες το βράδυ και περπατούσες άλλες 6, δεν πρόκειται να έχεις τα κατάλληλα αντανακλαστικά για να βγεις από την πάροδο έγκαιρα. Ούτε θα προσέξεις ότι άναψε πράσινο. Ούτε θα έχεις όρεξη να κάνεις μανούβρες μέσα στην κίνηση. Παρακαλώ δείξτε κατανόηση και ανεκτικότητα. Η νέα γενιά μας, το μέλλον μας, τα Ελληνόπουλα μας μας κρατάνε ξύπνιες τα βράδια με απώτερο σκοπό να μην γίνουμε ποτέ γυναίκες-Σούμαχερ.

Ευχαριστώ.

Βλέποντας ειδήσεις αυτές τις μέρες, αντιλήφθηκα τελικά πόσο μακριά είναι η Κύπρος από την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά, πριν 3 μέρες, και ενώ στις ελληνικές ειδήσεις γινόταν Ο ΧΑΜΟΣ με αποκαλύψεις, δηλώσεις, παράθυρα, το έλα να δεις στον Εισαγγελέα κτλ. το κεντρικό δελτίο ειδήσεων των κυπριακών σταθμών ξεκίνησε με τη συνταρακτική είδηση ότι μια ογδοντάχρονη γριούλα σε χωριό κόντεψε να καεί προσπαθώντας να ανάψει σόμπα υγραερίου. Συνταρακτικό.


Ακολούθησε η εξίσου συνταρακτική είδηση ενός ακόμα τροχαίου ατυχήματος "με θύμα βιοπαλαιστή πολύτεκνο" (έχω πάντως προσέξει ότι μόνο οι πολύτεκνοι βιοπαλαιστές παθαίνουν ατυχήματα. Συνάδει και με το συμπέρασμα του προηγούμενου ποστ των Γενιών της Σιωπής).


Και τρίτο θέμα παρακαλώ ήταν η κόντρα των εκλογών.

Ύστερα διερωτάται κανείς γιατί η μισή Κύπρος έχει παράνομη Nova Ελλάδος.


Πάντως το σκάνδαλο-ροζ DVD σενάριο που κάνει θράυση στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην Κύπρο.


Πες κυκλοφορεί ένα DVD με "καυτό" περιεχόμενο. Με "καυτό" δεν εννοώ βεβαίως σεξουαλικό, αλλά πολιτικό. Ας πούμε, το DVD δείχνει μια φάση από τις συνομιλίες στο Μπούργκενστοκ, όπου οι Τούρκοι συμφωνούν στα πάντα, μας δίνουν Καρπασία, Κερύνεια και Σμύρνη και η δική μας πλευρά τα απορρίπτει όλα. Ξεπίτηδες. Ακόμα και αν ήσουν κάτοχος ενός τέτοιου DVD δεν θα μπορούσες να το κάνεις τίποτα στην Κύπρο, δεν θα μπορούσες να εκβιάσεις καμία Κυβέρνηση. Πρώτα απ'όλα, σε ποιον Κύπριο δημοσιογράφο να το πάς?


Στην Κενεβέζου (σε ρόλο Όλγας Τρέμη)? Στον άλλο που σπούδασε στη Βουλγαρία και έχει κόμπλεξ (και δεν μου έρχεται τώρα το όνομα του)? Στον Καρεκλά (σε ρόλο.... Χατζηνικολάου)? Στον Βίκτωρα Παπαδόπουλο? Σε ποιον να το έδινες?


Σε όποιον και να το έδινες, ένα τηλεφώνημα θα ήταν αρκετό για να εξαφανιστεί το DVD δια παντός. Μόνη επιλογή θα ήταν να το πας στον Πολίτη να το κάνει δώρο μαζί με την εφημερίδα της Κυριακής ή να το δώσεις στον κ. Μακάριο Δρουσιώτη να γυρίσει ένα ακόμα ντοκυμαντέρ.

Οι κυπριακές ειδήσεις πάντως θα συνέχιζαν να είχαν πρώτη είδηση τροχαία και αλλοδαπούς που μαχαιρώθηκαν για οικονομικές διαφορές.

Sunday, January 20, 2008

Μερικά συμπεράσματα

«Οι γενιές της Σιωπής» μας διδάσκουν ορισμένα πράγματα:

- Η Κύπρος ήταν μια χώρα με πάμφτωχο πληθυσμό. Αν δεν πεινούσες, ήσουν εξαιρετικά θρήσκος (just to be on the safe side).

- Όλοι δούλευαν όλη μέρα και όλη νύχτα και πάλι ήταν φτωχοί και πεινασμένοι.

- Δεν υπήρχε ιατρική περίθαλψη. Ο κόσμος επιζούσε από σύμπτωση.

- Αν ήσουν λίγο τρελός, ή λίγο φτανός, ή λίγο αγαθός, ή ήσουν άρρωστος, ή κακότυχος, ή κάπως alternative, οι συγγενείς σου πρώτοι και καλύτεροι σε απέφευγαν και με την πρώτη ευκαιρία άρπαζαν την περιουσία σου και την οικειοποιούνταν. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Ήταν να μην σου τύχει τίποτε. Έπεφταν όλοι όπως τα κοράκια να σε φάνε.

- Ο κόσμος δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει από το να θυμάται παλιές βεντέτες, παλιούς καυγάδες και παρεξηγήσεις και να κρατά κακία για ψύλλου πήδημα.

- Όποιος ήταν λογικός και αγαπητός και τέλος πάντων ευχάριστος χαρακτήρας ήταν καταδικασμένος να πεθάνει πρόωρα.

- Σταθερή αξία: Οι πεθερές υπάρχουν για να είναι αντιπαθητικές.

- Οι γυναίκες υπήρχαν για να μαγειρεύουν, να γεννούν γιους και να ράβουν προικιά.

- Αν έκανες sex πριν το γάμο τέλειωνε η ζωή σου.

- Αν έκανες sex μετά το γάμο ήταν θαύμα (δεδομένου ότι δούλευαν όλοι από το πρωί μέχρι το βράδυ).

- Στις λίγες στιγμές του «θαύματος» όμως, η ύπαιθρος ήταν ιδανική.

- Όλοι αγνοούσαν τι συνέβαινε έξω από το χωριό τους και δεν τους ενδιέφερε να μάθουν για πολιτικές ή άλλου είδους εξελίξεις.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κ. Γιάγκος Μικελλίδης κάθε εβδομάδα γράφει για την αδιαφορία και έλλειψη αξιών που υποτίθεται ότι υπάρχει, για την αγαμία και ασεξουαλικότητα των Κυπρίων, για την καταπίεση και ψυχολογική βία που ασκείται. Σε σύγκριση με τους προγόνους μας, ζούμε μια απίστευτη dolce vita που ελπίζω να μην τελειώσει ποτέ. Ποιος παλιός καλός καιρός ολάν????



Και τέλος...

- Αν είσαι κοπέλα και έχεις για πατέρα τον Σταυρινίδη, την έβαψες. Αν δεν παίζει τον πορνόγερο, μέθυσο, πάτρονο, ύποπτο χαρακτήρα κτλ. ο Σταυρινίδης δεν παίζει. Respect.

Wednesday, January 16, 2008

Οδηγός Αναγνώρισης Γυναίκας Χρυσό Κουφέτο:

Ότι ώρα της ημέρας (και νύχτας) να είναι, κυκλοφορεί ντυμένη και βαμμένη στην τρίχα.

Με «βαμμένη», εννοούμε 3 χέρια σοβάτισμα make-up (οι πόροι του δέρματος να είναι κλειστοί), eye liner και mascara που φτάνει τα όρια του γκοθ, έντονη και πλούσια σκιά (εννοείται όχι του δέντρου), κοκκινάδι σε οποιοδήποτε έντονο χρώμα ΕΚΤΟΣ από το φυσικό. Πρέπει να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή τουλάχιστον 7 διαφορετικά είδη βαψίματος στο πρόσωπο της. Οτιδήποτε λιγότερο την κάνει κανονική γυναίκα. Οτιδήποτε περισσότερο την κάνει Donatella Versace.

Φρύδια βγαλμένα κατά το 98% και σχηματισμένα με μολύβι (το χρώμα μολυβιού να φαίνεται ότι έγινε προσπάθεια να συνδυαστεί με το χρώμα μαλλιών).

Το μαλλί ουδέποτε είναι στο φυσικό του χρώμα (η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο δεν θυμάται ποιο είναι το φυσικό της χρώμα) και εμπλουτίζεται από ανταύγειες χρώματος ξανθό έως και πορτοκαλί, κόκκινο, πλατινέ ή άλλες εξωτικές αποχρώσεις. Αν είναι της μόδας το ίσιο μαλλί, η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο τα έχει σγουρά. Αν είναι της μόδας το σγουρό μαλλί, η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο τα έχει ίσια.

Η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο δεν έχει καμία αίσθηση αναλογικότητας. Είτε πάει στο supermarket, είτε πάει δουλειά, είτε πάει εκδρομή, είτε πάει στα μπουζούκια, είναι ντυμένη με τον ίδιο τρόπο.

Η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο δεν ξέρει τι σημαίνει η φράση casual ντύσιμο και στην γκαρνταρόμπα της ΔΕΝ διαθέτει φόρμες, ή jeans.

Όσο πιο στενό, μίνι, γυαλιστερό, δικτυωτό, σεξουαλικό είναι ένα ρούχο, τόσο το καλύτερο. Η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα γούνινα, κροκοδειλέ, λεοπαρδαλέ, ζεπρέ, τιγρέ, ή άλλο animal print και συνδυασμούς των πιο πάνω. Ας πούμε, κροκοδειλέ παπούτσι, τιγρέ μπλούζα, λεοπαρδαλέ τσάντα. Και από πάνω παλτό με γούνινη λεπτομέρεια. Όλα βεβαίως fake.

Όσο πιο ψηλοτάκουνο, άβολο, μυτερό το παπούτσι τόσο το καλύτερο. Αν δείτε γυναίκα στη μέση του πουθενά να φοράει ψηλοτάκουνη μυτερή μπότα και να το παίζει άνετη, έχετε μπροστά σας μια Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο. Η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο δεν ξέρει τι είναι το flat παπούτσι, και νομίζει ότι αθλητικά παπούτσια φοράει ο κόσμος μόνο στο γυμναστήριο.

Τα ρούχα να φοριούνται τουλάχιστον 2 sizes πιο μικρά απ’ ότι κανονικά είναι η Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο.

Τα ρούχα και αξεσουάρ φοριούνται πάντα όλα μαζί. Δηλαδή, και τακούνι και δικτυωτό καλτσόν που βγάζει μάτι, και στενή στενή μίνι φούστα, και λεοπαρδαλέ μπλούζα, και κολιέ, και 5-6 βραχιόλια, και δαχτυλίδια, και φουσκωμένο μαλλί, και έντονο βάψιμο, και ψεύτικη γούνα και τσάντα με πέρλες και λεπτομέρειες δέρματος. (κουράστηκα)

Τέλος, τα παιδιά της Γυναίκας Χρυσό Κουφέτο αναγνωρίζονται από μακριά διότι ντύνονται και αυτά κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της μάνας τους. Αν δείτε παιδάκι να φοράει τιγρέ ή λεοπαρδαλέ ή ζεπρέ prints να ξέρετε ότι πίσω του κρύβεται μια Γυναίκα Χρυσό Κουφέτο (και το ίδιο είναι εκκολαπτόμενο Χρυσό Κουφέτο).

Friday, January 11, 2008

Διάφορες φυλές της ζούγκλας

Έχω παρατηρήσει τα ακόλουθα:

Όταν έχεις ένα μωρό (την κουκλάρα ας πούμε) ή όταν συναναστρέφεσαι με παιδάκια (τεκνά νούμερο 1 και 2 ας πούμε) έρχεσαι σε επαφή με κόσμο που υπό κανονικές συνθήκες (child free κατάσταση) δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσεις. Μα καμία περίπτωση. Διερωτάσαι σε πια διάσταση ζουν όλα αυτά τα άτομα. Που ήταν τόσο καιρό?

Μαμάδες: Υπάρχουν μαμάδες και Μαμάδες. Αυτές με κεφαλαίο, κάποτε στη ζωή τους υπήρξαν κανονικά άτομα, με ενδιαφέροντα και προσωπική ζωή. Μετά την απόκτηση των παιδιών τους, δεν τους ενδιαφέρει τίποτε. Τα παιδιά τους είναι το κέντρο του σύμπαντος και δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να συζητήσεις μαζί τους για οτιδήποτε άλλο. Είτε μιλάς για πολιτική, είτε για διακοπές, είτε για ρούχα, είτε για κουτσομπολιά, η κουβέντα θα επιστρέφει πάντοτε στα παιδιά. Θα σε ρωτήσουν κλασσικά το αγαπημένο τρίπτυχο φαί, ύπνος, πάνες (πόσο τρώει, πόσο κοιμάται, πόσο… ενεργείται) και θα συγκρίνουν με τα δικά τους. Το ενδιαφέρον τους θα παραμείνει το ίδιο έντονο είτε τους απαντάς μονολεκτικά (για να σε βαρεθούν) είτε τους απαντάς με εμπεριστατωμένη ανάλυση χρώματος, ποσότητας, μυρωδιάς κτλ (για να σε αηδιάσουν).

Άγνωστοι στο δρόμο: Κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι με την κουκλάρα, με σταματούν οn average 5 φορές άγνωστα άτομα σε καταστήματα, στο πάρκο κτλ για να δουν το μωρό, και σε μερικές περιπτώσεις θέλουν να το χαϊδέψουν. Χαζεύω ας πούμε κάτι σε ένα κατάστημα και δίπλα μου είναι σκυμμένα πάνω από το αμαξάκι διάφορα άτομα και κάνουν κούτσου κούτσου του μωρού. Του μιλούν, του χαμογελούν, σχολιάζουν το μωρό λες και δεν είμαι εγώ εκεί. Ουδέποτε μου απευθύνουν το λόγο. Λες και δεν υπάρχω. Χαμογελώ αμήχανα και περιμένω να τελειώσουν. Οι άγνωστοι δε, είναι κάθε ηλικίας και φύλου. Μέχρι και δεκαπεντάχρονα αγόρια με ακμή έδειξαν ενδιαφέρον. Για όνομα.

Άτομα στον παιδίατρο: Το πως παρουσιάζεσαι στον παιδίατρο πιστεύω είναι ενδεικτικό του τρόπου ζωής που θέλεις να προβάλεις. Το τι ισιωμένο μαλλί, ανταύγειες, ψηλοτάκουνο και Louis Vuitton τσάντα κυκλοφορεί είναι απερίγραπτο (είμαστε πετυχημένες-γκομενάρες-μαμάδες). Όταν μπαίνω μέσα στην αίθουσα αναμονής, νιώθω ότι ρίχνω το μέσο όρο του βιοτικού μας επιπέδου. Όλοι είναι ντυμένοι στην τρίχα και τα παιδάκια φοράνε ασορτί ρούχα. Στον παιδίατρο ανακάλυψα (μέχρι τότε το αγνοούσα) ότι η μάρκα Burberry βγάζει και αντρική γραμμή ρούχων (είμαστε πετυχημένες-γκομενάρες-μαμάδες με συζύγους που δεν ντρέπονται να δείξουν την ευαίσθητη πλευρά τους)….(ή απλώς δεν αντέχουν τη μουρμούρα μας και έρχονται μαζί μας για να δείξουμε τι αγαπημένο ζευγάρι είμαστε). Μαθαίνεις κάτι καινούργιο κάθε μέρα. Μπορεί να φταίει και ο συγκεκριμένος παιδίατρος (μαζεύει όλα τα νούμερα, including και μένα), δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που πάω, μετά, από τις τύψεις μου κλείνω ραντεβού με αισθητικό και κομμωτήριο to catch up.

Εκπαιδευτικό σύστημα: (αυτό προς το παρόν ισχύει μόνο για τα τεκνά διότι η κουκλάρα είναι ακόμα στο διάστημα.) ΩΙΜΕ και τρισαλί!!!! (θέλεις να τραβάς τα β***ά σου). Αν πεις να τηλεφωνήσεις στο Υπουργείο Παιδείας για κάποια πληροφορία που χρειάζεσαι, θα ζήσεις σίγουρα ένα δράμα. Πρέπει να μπεις στο mentality του δημόσιου υπάλληλου (για όλα τα θέματα υπάρχει ένας super αρμόδιος υπάλληλος. Το τρικ είναι να ανακαλύψεις ποιος. Αυτό ισχύει για όλη τη δημόσια υπηρεσία). Μετά από 15 τηλεφωνήματα το Υπουργείο θα σου δώσει οδηγίες. Τις οποίες θα αναιρέσει η Σχολική Εφορία (λάθος σου είπαν). Τις οποίες θα αναιρέσει ο μουχτάρης της περιοχής σου (λάθος σου είπαν και αυτοί). Την ύπαρξη του οποίου αγνοεί ο διευθυντής-δάσκαλος στο σχολείο που πάει το τεκνό. Ο οποίος κάνει ότι θέλει και αγνοεί όλους τους παραπάνω. Σκέφτεσαι ότι το home schooling τελικά μπορεί να είναι μια καλή επιλογή αλλά τρέμεις στην ιδέα να πάρεις τηλέφωνο στο Υπουργείο να ρωτήσεις αν επιτρέπεται. (Λογικά σκεπτόμενη θα έλεγα ότι δεν επιτρέπεται, διότι η Πολιτεία θέλει να ελέγχει την ποιότητα του brainwashing που θα υποστεί το τεκνό. Σιγά μην σε αφήσουν να τα κάνεις σκατά. Τα κάνουν και μόνοι τους.)

Έχω πολλά να μάθω. Θα αρχίσω από το πιο βασικό. Έκλεισα ραντεβού στο κομμωτήριο.

Thursday, January 10, 2008

Έκτακτη Ανακοίνωση

Με την παρούσα διευκρινίζω ότι η drakouna που κυκλοφορεί στο www.varkoume.net ΔΕΝ είμαι εγώ ούτε και έχει καμία σχέση μαζί μου.

Είναι fake, απομίμηση, πως το λένε, made in China και δεν ικανοποιεί τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μόνο από τα interests της θα έπρεπε κάποιος να το καταλάβει. Δηλώνει ως interests «συλλογή με λιμπούρους» ενώ είναι πασίγνωστο ότι τα interests της drakounas είναι το τύλιγμα των κουπεπιών.

Ευχαριστώ.

Ως ένδειξη διαμαρτυρίας λέω να προσφύγω στο ΕΔΑΔ.

Μην πίνεις άλλο (2) (δηλαδή, πως μου έγινε πρόταση γάμου)

Περνούν μερικοί μήνες και μπαίνει το ερωτικό καλοκαίρι του 2001 (εντάξει, δεν έγινε τίποτε διαφορετικό το 2001, απλώς όλα τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο είναι ερωτικά κτλ κτλ και μυρίζουν γιασεμί και τσίκνα από φουκού που υποδηλεί ότι κάπου κοντά ψήνονται σουβλάκια open air.)

Το επεισόδιο στο ΣΟΠΑΖ ξεχάστηκε (προφανώς δεν ήμασταν ψυχολογικά έτοιμοι για ένα τέτοιο trip –λέμε τώρα-.)

Ένα βράδυ του Ιουλίου αποφασίζουμε με το Χ. να πάμε για ποτάκι στο Ε.ΚΑ.ΤΕ. (που σημαίνει Επιμελητήριο Καλών Τεχνών. Αυτό ακούγεται πολύ πιο glamorous απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Παρά τον τίτλο του, το Ε.ΚΑ.ΤΕ. ήταν ένα χαλαμάντουρο μέσα στην παλιά Λευκωσία, με εσωτερική αυλή όπου υπήρχαν 10 τραπεζάκια με τόνενες καρέκλες και ένας μαστούρης barman. Κάθε τέλος της σαιζόν τα έσπαζαν όλα οι θαμώνες –από τη χαρά τους- για να το ξαναστήσουν το επόμενο καλοκαίρι. Σε κάποια φάση νομίζω βαρέθηκαν και δεν έχω ιδέα τι έγινε από τότε.)

Anyway, το καλοκαίρι του 2001 υπήρχε.

Ο Χ. μου δήλωσε επανειλημμένα σε προηγούμενα επεισόδια ότι δεν τον ενδιαφέρει η παλιά Λευκωσία, ότι δεν του αρέσουν τα χαλαμάντουρα, δεν του αρέσει η όλη ψευδο-κουλτουρέ φάση, δεν του αρέσουν οι τόνενες καρέκλες και δεν πάσχει από κατάθλιψη. Ήρθε και πάλι να με πάρει για να πάμε μαζί.

Στο Ε.ΚΑ.ΤΕ. βρίσκουμε άλλους 2 φίλους μας και όλοι μαζί καθόμαστε (στις τόνενες καρέκλες) και επειδή είναι καλοκαίρι και μας έπιασε κωλοπιλάλα να πάμε διακοπές, παραγγέλνουμε ούζο.

Παρένθεση: Ουδέποτε πίνω ούζο. Η μυρωδιά του γλυκάνισου μου προκαλεί ναυτία. Όποτε πρέπει να πιω, πίνω 2 γουλιές και τρώω όλη την ποικιλία για να φύγει η γεύση από το στόμα μου. Αυτό με λυπεί ιδιαίτερα διότι δεν μπορώ να κάνω αναπαράσταση της διαφήμισης του Ουζο Μίνι που τρώνε και πίνουν και μετά λένε, «Εδώ ξεχάσαμε τα μυαλά μας, δεν θα ξεχάσουμε τα κλειδιά μας?» ή την άλλη με το Ούζο Πλωμαρίου που λέει, (με ύφος) «Κάποιες στιγμές…. Δεν θες να τις αποχωριστείς…. Έλα στην αλήθεια του….» (ναι, έλα)

Εγώ πίνω 2 γουλιές, ανακατεύομαι αλλά συνεχίζω δυναμικά. Οι άλλοι 3 έχουν πωρωθεί, παραγγέλνουν το ένα μπουκαλάκι μετά το άλλο, ο μαστούρης barman δεν μας προλαβαίνει. Το live your myth in Ε.ΚΑ.ΤΕ. συμπληρώνει ελληνική (έντεχνη) μουσική (τιρι τιρι τιρι, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης λείπει να συμπληρωθεί η ευτυχία). Κάπου εκεί ο barman άρχισε να βάζει και ρεμπέτικα.

Παρένθεση (2): Είμαστε άτομα που υπό κανονικές συνθήκες ΔΕΝ ακούμε ελληνική μουσική by choice. Έχουμε ελάχιστα ελληνικά CD, σπανίως τραγουδάμε ελληνικά τραγούδια και όταν το ράδιο στο αυτοκίνητο παίζει ελληνικά από κεκτημένη ταχύτητα το αλλάζουμε. Η τελευταία φορά που αγόρασα ελληνικό CD, ήταν νομίζω Τρύπες, το 1996.

Στο Ε.ΚΑ.ΤΕ. όμως βγάζουμε τα απωθημένα μας (το ούζο να είναι καλά). Χαρές και γέλια, στην υγεία μας και άλλα χαζοχαρούμενα. Ο Χ. μας απειλεί ότι θα σηκωθεί να «ρίξει μια στροφή», του χτυπάμε παλαμάκια, κάποιος φέρνει χαρτομάντιλα και τα πετάμε στον αέρα. Κάποιος από την παρέα αποφασίζει να μας τραγουδήσει Μαζωνάκη (και κοίτα να δεις περίεργα πράγματα, δεν μας διώχνουν από το Ε.ΚΑ.ΤΕ.)

Στην 62η φορά που τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας με το Χ. βάζουμε τόση δύναμη που σπάνε τα ποτήρια (πέφτει ο πάτος, αν είναι δυνατόν). Γινόμαστε κώλος, ο barman έρχεται με σκουπίτσα, μαζεύουμε παγάκια από το πάτωμα, και έχουμε αρωματιστεί από πάνω ως κάτω με ούζο. Lovely.

Καθαρίζουμε το τραπεζάκι και μας φέρνουν καινούργια ποτήρια. Σε κάποια φάση που οι άλλοι 2 φίλοι μας συζητούν κάτι μεταξύ τους, ο Χ. θυμάται το περιστατικό στο «Τρένο» και ότι δεν του απάντησα και τι καλή στιγμή που είναι τώρα να το συζητήσουμε (μετά από ένα τάγκι ούζο), διότι έχει σοβαρό σκοπό. Στο «Τρένο» του χάλασα το momentum. Σηκώνεται, πάει τρεκλίζοντας στο bar και επιστρέφει με πέννα. Βγάζει μια καρτούλα από το πορτοφόλι του, γράφει κάτι και μου δίνει να διαβάσω.

(βρίσκω αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι δεν έβλεπε μπροστά του να περπατήσει αλλά ήταν σε θέση να γράφει.)

«26.7.2001

Αν δεν με παντρευτείς θα αρχίσω τώρα αμέσως να τραγουδώ δυνατά Μαρινέλλα.»

Με το Μαζωνάκη φτηνά τη γλιτώσαμε, με Μαρινέλλα δεν θα γλιτώναμε το ξύλο.

Εφόσον είχα πάρει και εγώ την απόφαση ότι μονόπετρο δεν πρόκειται να δω (μάλλον μόνο στα έργα συμβαίνουν αυτά), δέχτηκα και τον βάφτισα Έτερο.

Σε όλο αυτό, οι 2 φίλοι μας δεν πήραν χαμπάρι, ακόμα συζητούσαν κάτι μεταξύ τους.




Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά: Άλλαξα πορτοφόλι (πήρα ένα με μεγαλύτερη θήκη για νομίσματα) και στην αλλαγή πορτοφολιών, μαζί με τις δωροκάρτες, πιστωτικές κτλ, βρήκα και τις δηλώσεις του Έτερου.

Wednesday, January 09, 2008

Μην πίνεις άλλο (δηλαδή, πως μου έγινε πρόταση γάμου)

Ήταν το εξωτικό 2001.

Ο Tony Blair ήταν ακόμα πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο Κληρίδης πρόεδρος της Κύπρου, οι δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη δεν είχαν κατεδαφιστεί και το σχέδιο Ανάν ήταν άγνωστη φράση στο λεξιλόγιο μας. Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν είχαν ακόμα αποφασίσει να πουλήσουν την Κύπρο στην Τουρκία (the sequel), το «Sex and the City» ήταν στο 4ο season και το μόνο που θύμιζε τη σημερινή εποχή ήταν ότι η τηλεόραση έδειχνε επαναλήψεις των «Δύο Ξένων».

Ένα Σάββατο βράδυ ξεκινώ να πάω στο «Τρένο», μια μουσική σκηνή που στεγαζόταν σε μια πρώην αποθήκη στο ΣΟΠΑΖ. Δηλαδή στο ανάθεμα. Κάποιος είχε γενέθλια και έπρεπε να το γιορτάσουμε με live μουσική. Κάλεσα και τον Χ. ο οποίος ήταν το πρόσφατο αίσθημα μου. Ο Χ. μου κατέστησε σαφές ότι μισεί τις μουσικές σκηνές, μισεί το έντεχνο, μισεί τη live μουσική, μισεί το ΣΟΠΑΖ και τις αποθήκες του, αλλά θα έρθει να με πάρει για να πάμε μαζί. Μια και δυο πάμε στο «Τρένο».

Η νύχτα εξελισσόταν κανονικά έως βαρετά. Καθόμασταν πακεταρισμένοι στο τραπεζάκι μας, παρέα με άλλα 23 άτομα-καλεσμένους, ακούγαμε έντεχνη μουσική προσπαθώντας να κάνουμε διαλογική συζήτηση μέσα στο θόρυβο, καπνίζαμε με μανία και προσπαθούσαμε να μην συγχύσουμε το ποτήρι μας με αυτό του διπλανού μας. Μια φυσιολογική βραδιά.

Το κέφι απογειώθηκε (όσο μπορούσε έτσι? Μην ξεχνάτε ακούγαμε έντεχνο) όταν ανακατώσαμε τα ποτά και από vodka βρεθήκαμε να πίνουμε κρασί και μετά σφηνάκια. Κόλαση είναι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλυντήριο ρούχων (εν λειτουργία) και να ακούς στη διαπασών Θηβαίο. Ήπιαμε 47 φορές στην υγειά μας και τραγουδούσαμε με τη μουσική. Γυρίζει ο Χ. αλληθωρίζοντας από τα ποτά, μου πιάνει το χέρι, με βλέπει στα μάτια (νομίζω, ήταν σκοτεινά) και μου λέει κάτι. Δηλαδή, νομίζω μου είπε κάτι διότι είδα τα χείλη του να κουνιούνται αλλά δεν άκουσα τίποτε.

«Τι????» του λέω και δείχνω το αυτί μου ότι δεν ακούω.

Αυτός σκύβει στο αυτί μου και προφανώς επαναλαμβάνει αυτά που είπε αλλά και πάλι δεν ακούω τίποτε. Ένιωσα ένα ρεύμα ζεστού αέρα μέσα στο αυτί μου, νόμισα ότι πήγε να με φιλήσει και αστόχησε. Του ξανακάνω νόημα ότι δεν ακούω και του δίνω τον αναπτήρα (αυτό δεν μου ζήτησε?). Ο Χ. βγάζει το εισιτήριο εισόδου από τη τσέπη του, σταματά ένα γκαρσόνι, δανείζεται το στυλό του, γράφει κάτι στο πίσω μέρος και μου δίνει το χαρτάκι.

«9.2.2001

Σήμερα ζητώ από τη Δρακούνα να γίνει η γυναίκα που θα με ακολουθήσει στα φιλόδοξα σχέδια μου για το μέλλον. Θέλεις να με παντρευτείς?

ΥΓ: Δεν χρειάζομαι αναπτήρα.»

Στις σημαντικές στιγμές της ζωής σου τα κάνεις συνήθως σκατά.

Αυτό ακριβώς έκανα και εγώ.

Του είπα όχι, τον ξέρω μόνο 2 μήνες και να το ξανασυζητήσουμε όταν θα είχαμε λιγότερο αλκοόλ στον οργανισμό μας (δεν έπρεπε να έχει μαζί του και μονόπετρο? Λέμε τώρα.) Ξεκινούμε να φύγουμε, να βρεθούμε σε κάπως πιο ήσυχο μέρος, ο Χ. δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, εγώ ήμουν σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση, προσφέρομαι να οδηγήσω, ο Χ. αρνείται πεισματικά, ξεκινά το αυτοκίνητο, πάει ευθεία, πάει αριστερά, δεξιά κτλ χανόμαστε μέσα στις ερημιές του ΣΟΠΑΖ και καταλήγουμε μέσα σε ένα χωράφι, όπου ο Χ. σβήνει τη μηχανή και θεωρεί ότι είναι καλή στιγμή να συζητήσουμε το θέμα.

Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε, ακούμε ένα τικ-τικ στο παράθυρο του αυτοκινήτου, γυρίζουμε και βλέπουμε να στέκεται δίπλα του πάνοπλο στρατευμένο νιάτο (με εξάρτηση και όπλο στον ώμο) ο οποίος μας πληροφορεί ότι είμαστε σχεδόν μέσα στη νεκρή ζώνη και παρακαλεί να φύγουμε αν δεν θέλουμε να έρθει η ΟΥΝΦΙΚΙΠ και οι Τούρκοι να μας μαζέψουν.

Παρένθεση: Το 2001 πίσω από τη νεκρή ζώνη ήταν το ΧΑΟΣ, και όχι οι τουρκοκύπριοι αδελφοί μας. Η Κερύνεια ήταν αδούλωτη, η Μόρφου μας καρτερούσε και όλοι οι πρόσφυγες θα πήγαιναν πίσω στα σπίτια τους. Τα πίτσι-πίτσι στην πράσινη γραμμή ήταν κομμένα (εκτός αν τα είχες με στρατιώτη και καλύψαμε το θέμα σε άλλο post).

Ξενερώνουμε αφάνταστα, ο Χ. ξεκινά το αυτοκίνητο και φεύγουμε άρον άρον. Η πρόταση γάμου μπήκε στο ψυγείο.

Monday, January 07, 2008

Η νέα τουριστική διαφήμιση του ΕΟΤ

Πανοραμικό του Ισθμού, κυνηγητό στην Καλντέρα, τρέξιμο στους ανεμόμυλους της Μυκόνου, μέχρι και Ρόδο έπιασε το μάτι μου... όλα τα έχει!!!

Ναι... κολοτζιάζω μέσα στο you tube....

Thursday, January 03, 2008

Η απόδειξη ότι η Stefi Graf είναι Κυπραία

Ράδιο Αρβύλα

Ζω στη χώρα του ράδιο αρβύλα.
Επίσης ζω σε μια χώρα που οι κάτοικοι της έχουν τρομερή αυτοπεποίθηση.

Ο συνδυασμός των δύο σκοτώνει.

Όλοι τα ξέρουν όλα, είναι πρόθυμοι να σου τα εξηγήσουν, τους τα είπε ο κουνιάδος της αδερφής τους που είναι δεύτερος ξάδερφος με τον Τάδε, που ξέρει κάποιον που ήταν εκεί και τα είδε. Όλοι ξέρουν το σίγουρο στοίχημα, όλοι ξέρουν ποια ομάδα θα κερδίσει και τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει, ποιος τα παίρνει, ποιος δεν τα παίρνει και είναι θύμα, τι είπε ο παράγοντας του παίχτη και ο παίχτης έχασε το πέναλτι.

Όλοι είναι «μάστρος» σε κάτι. Μάστρος στο τάβλι, μάστρος στην πιλόττα, μάστρος στο πατητό, μάστρος στο blackjack, μάστρος στα επιτραπέζια. Όλοι επίσης είναι οι καλύτεροι στη δουλειά τους. Γεννημένοι αρχηγοί.

Όλοι έχουν τον καλύτερο χασάπη που τους δίνει το καλύτερο κρέας διότι «τους ξέρει», πάνε στην καλύτερη ταβέρνα διότι «ξέρουν», είναι οι καλύτεροι μεζεκλήδες, τα πιο γερά ποτήρια (2 μπουκάλια ουίσκι στο κάτσημο τους), κάνουν τις καλύτερες διασκεδάσεις και ξέρουν να χορέψουν το ζεϊμπέκικο καλύτερα από όλους. Επίσης ξέρουν να διαλέγουν το καλύτερο ψάρι και όλοι είναι πεπεισμένοι ότι πάνε σε ψαροταβέρνες που σερβίρουν φρέσκο ψάρι διότι «ξέρουν» και «καταλάβουν».

Όλοι ξέρουν τον καλύτερο σουβλιτζιή, τον καλύτερο σαντουιτσιή, την καλύτερη πίτσα, η γυναίκα τους τυλίγει τα καλύτερα κουπέπια, κάνει το καλύτερο παστίτσιο και ψητό και ο τταβάς της είναι αξεπέραστος. Η δε σούβλα τους είναι η καλύτερη (είναι «μάστροι» στο ψήσιμο της άλλωστε) και τα σουβλάκια τους ξεπερνούν ακόμα και αυτά του καλύτερου σουβλιτζιή που αναφέρεται πιο πάνω.

Όλοι (οι άντρες) ξέρουν τα πάντα γύρω από αυτοκίνητα και μάρκες. Τα ξέρουν όλα τόσο καλά που είναι αδύνατον να αλλάξουν γνώμη. Η φιλοσοφία τους συνοψίζεται ως εξής: Τα γαλλικά είναι unreliable, τα ιταλικά είναι δυνατά αλλά unreliable, τα γερμανικά είναι σιδεροκέφαλα και αν υπάρχει το σχετικό κεφάλαιο να προτιμούνται, αλλά πάνω απ’ όλα, τα καλύτερα, πιο reliable, φτηνά και οικονομικά είναι τα ΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑΑΑΑΑΑ. Τέλος συζήτησης.

Αν εμφανιστείς κάπου έγκυος ή με μωρό, όλοι ξέρουν τα πάντα γύρω από μια εγκυμοσύνη και είναι πρόθυμοι να τα μοιραστούν μαζί σου, πώς να κάθεσαι, πώς να στέκεσαι, τι να τρως, τι να πίνεις, που θα πονάς, γιατί θα πονάς, πόσα κιλά να βάλεις, πώς να γυμνάζεσαι, πώς να αναπνέεις. Θα σου πουν τον καλύτερο τρόπο να γεννήσεις, την καλύτερη κλινική να πας, τον καλύτερο γιατρό να επισκεφτείς (ένας είναι, δεν υπάρχει άλλος). Όλοι ξέρουν τα πάντα γύρω από επιπλοκές εγκυμοσύνης και πώς να αντεπεξέλθεις.

Το ίδιο τροπάριο θα συνεχιστεί με το μωρό. Ποιος είναι ο καλύτερος παιδίατρος, πόσο να το θηλάσεις, τι μάρκα γάλα να πίνει το μωρό, πώς να κοιμάται, που να κοιμάται, πόσες φορές να ενεργείται, αν τύχει δε και βήξει το μωρό θα έχεις 3 διαγνώσεις στο πι και φι. Ειδικά σε αυτό το θέμα το τι ράδιο αρβύλα κυκλοφορεί είναι απίστευτο.

Η ευχή μου για το νέο έτος είναι να έχω λιγότερη αυτοπεποίθηση και να σκάζω εκεί που πρέπει.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.