Μην πίνεις άλλο (δηλαδή, πως μου έγινε πρόταση γάμου)

Ήταν το εξωτικό 2001.

Ο Tony Blair ήταν ακόμα πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο Κληρίδης πρόεδρος της Κύπρου, οι δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη δεν είχαν κατεδαφιστεί και το σχέδιο Ανάν ήταν άγνωστη φράση στο λεξιλόγιο μας. Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν είχαν ακόμα αποφασίσει να πουλήσουν την Κύπρο στην Τουρκία (the sequel), το «Sex and the City» ήταν στο 4ο season και το μόνο που θύμιζε τη σημερινή εποχή ήταν ότι η τηλεόραση έδειχνε επαναλήψεις των «Δύο Ξένων».

Ένα Σάββατο βράδυ ξεκινώ να πάω στο «Τρένο», μια μουσική σκηνή που στεγαζόταν σε μια πρώην αποθήκη στο ΣΟΠΑΖ. Δηλαδή στο ανάθεμα. Κάποιος είχε γενέθλια και έπρεπε να το γιορτάσουμε με live μουσική. Κάλεσα και τον Χ. ο οποίος ήταν το πρόσφατο αίσθημα μου. Ο Χ. μου κατέστησε σαφές ότι μισεί τις μουσικές σκηνές, μισεί το έντεχνο, μισεί τη live μουσική, μισεί το ΣΟΠΑΖ και τις αποθήκες του, αλλά θα έρθει να με πάρει για να πάμε μαζί. Μια και δυο πάμε στο «Τρένο».

Η νύχτα εξελισσόταν κανονικά έως βαρετά. Καθόμασταν πακεταρισμένοι στο τραπεζάκι μας, παρέα με άλλα 23 άτομα-καλεσμένους, ακούγαμε έντεχνη μουσική προσπαθώντας να κάνουμε διαλογική συζήτηση μέσα στο θόρυβο, καπνίζαμε με μανία και προσπαθούσαμε να μην συγχύσουμε το ποτήρι μας με αυτό του διπλανού μας. Μια φυσιολογική βραδιά.

Το κέφι απογειώθηκε (όσο μπορούσε έτσι? Μην ξεχνάτε ακούγαμε έντεχνο) όταν ανακατώσαμε τα ποτά και από vodka βρεθήκαμε να πίνουμε κρασί και μετά σφηνάκια. Κόλαση είναι να βρίσκεσαι μέσα σε ένα πλυντήριο ρούχων (εν λειτουργία) και να ακούς στη διαπασών Θηβαίο. Ήπιαμε 47 φορές στην υγειά μας και τραγουδούσαμε με τη μουσική. Γυρίζει ο Χ. αλληθωρίζοντας από τα ποτά, μου πιάνει το χέρι, με βλέπει στα μάτια (νομίζω, ήταν σκοτεινά) και μου λέει κάτι. Δηλαδή, νομίζω μου είπε κάτι διότι είδα τα χείλη του να κουνιούνται αλλά δεν άκουσα τίποτε.

«Τι????» του λέω και δείχνω το αυτί μου ότι δεν ακούω.

Αυτός σκύβει στο αυτί μου και προφανώς επαναλαμβάνει αυτά που είπε αλλά και πάλι δεν ακούω τίποτε. Ένιωσα ένα ρεύμα ζεστού αέρα μέσα στο αυτί μου, νόμισα ότι πήγε να με φιλήσει και αστόχησε. Του ξανακάνω νόημα ότι δεν ακούω και του δίνω τον αναπτήρα (αυτό δεν μου ζήτησε?). Ο Χ. βγάζει το εισιτήριο εισόδου από τη τσέπη του, σταματά ένα γκαρσόνι, δανείζεται το στυλό του, γράφει κάτι στο πίσω μέρος και μου δίνει το χαρτάκι.

«9.2.2001

Σήμερα ζητώ από τη Δρακούνα να γίνει η γυναίκα που θα με ακολουθήσει στα φιλόδοξα σχέδια μου για το μέλλον. Θέλεις να με παντρευτείς?

ΥΓ: Δεν χρειάζομαι αναπτήρα.»

Στις σημαντικές στιγμές της ζωής σου τα κάνεις συνήθως σκατά.

Αυτό ακριβώς έκανα και εγώ.

Του είπα όχι, τον ξέρω μόνο 2 μήνες και να το ξανασυζητήσουμε όταν θα είχαμε λιγότερο αλκοόλ στον οργανισμό μας (δεν έπρεπε να έχει μαζί του και μονόπετρο? Λέμε τώρα.) Ξεκινούμε να φύγουμε, να βρεθούμε σε κάπως πιο ήσυχο μέρος, ο Χ. δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, εγώ ήμουν σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση, προσφέρομαι να οδηγήσω, ο Χ. αρνείται πεισματικά, ξεκινά το αυτοκίνητο, πάει ευθεία, πάει αριστερά, δεξιά κτλ χανόμαστε μέσα στις ερημιές του ΣΟΠΑΖ και καταλήγουμε μέσα σε ένα χωράφι, όπου ο Χ. σβήνει τη μηχανή και θεωρεί ότι είναι καλή στιγμή να συζητήσουμε το θέμα.

Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε, ακούμε ένα τικ-τικ στο παράθυρο του αυτοκινήτου, γυρίζουμε και βλέπουμε να στέκεται δίπλα του πάνοπλο στρατευμένο νιάτο (με εξάρτηση και όπλο στον ώμο) ο οποίος μας πληροφορεί ότι είμαστε σχεδόν μέσα στη νεκρή ζώνη και παρακαλεί να φύγουμε αν δεν θέλουμε να έρθει η ΟΥΝΦΙΚΙΠ και οι Τούρκοι να μας μαζέψουν.

Παρένθεση: Το 2001 πίσω από τη νεκρή ζώνη ήταν το ΧΑΟΣ, και όχι οι τουρκοκύπριοι αδελφοί μας. Η Κερύνεια ήταν αδούλωτη, η Μόρφου μας καρτερούσε και όλοι οι πρόσφυγες θα πήγαιναν πίσω στα σπίτια τους. Τα πίτσι-πίτσι στην πράσινη γραμμή ήταν κομμένα (εκτός αν τα είχες με στρατιώτη και καλύψαμε το θέμα σε άλλο post).

Ξενερώνουμε αφάνταστα, ο Χ. ξεκινά το αυτοκίνητο και φεύγουμε άρον άρον. Η πρόταση γάμου μπήκε στο ψυγείο.