No flirting please, we are Cypriot

Η δικαιολογία για το βιασμό γυναίκας σε χωριό της επαρχίας Λεμεσού:

«Έβλεπα την και έβλεπεν με. Της χαμογελούσα και μου χαμογελούσε. Πίστευα ότι της άρεσκα.» είπε ο 16χρονος ύποπτος.

Και ύστερα διερωτούνται διάφοροι γιατί οι Κύπριες δεν φλερτάρουν και γενικά είναι πολύ «σφιγμένες».

Αν τους χαμογελάσεις, νομίζουν ότι τους θέλεις. Φαντάσου να φλερτάρεις μαζί τους τι θα γίνει. Θα νομίσουν ότι αρραβωνιαστήκατε.

Home sweet home

Εγώ πάντως, την Τετάρτη το πρωί που έβρεξε τόσο πολύ πέρασα καταπληκτικά. Έμεινα αποκλεισμένη μέσα στο αυτοκίνητο μου κάνα μισάωρο και περίμενα να περάσει η μπόρα. Μέσα σε αυτή τη μισή ώρα, βρήκα ώρα να βγάλω τα φρύδια μου, να λιμάρω νύχια και να αναλογιστώ την αβάστακτη ελαφρότητα του είναι. Από το παράθυρο του αυτοκινήτου είχα ωραιότατη θέα τη λεωφόρο Σανταρόζα-Σπύρου Κυπριανού (2 ονόματα, όπως λέμε Μαρία-Λουΐζα) της οποίας η μία λωρίδα κυκλοφορίας είχε… κύματα ύψους μισό μέτρο.

Αν είχα πρόχειρο και CD του Διονύση Σαββόπουλου, θα έβαζα να ακούσω τη «Θαλασσογραφία».

Αφού δεν είχα, οι σκέψεις μου άρχισαν να καλπάζουν (ή να κολυμπούν, και αυτό θα ταίριαζε). Τελευταίως, σκέφτομαι πολύ ότι θα ήθελα να είχα το δικό μου σπίτι. Όταν σκέφτομαι αυτό, έρχεται πάντα μια εικόνα στο μυαλό μου: Είναι βραδάκι καλοκαιρινό, μόλις έχω τελειώσει να πλένω τα πιάτα και κάθομαι στο πλατύσκαλο της εξώπορτας της κουζίνας για να καπνίσω. Για τασάκι χρησιμοποιώ το πιατάκι της πιο κοντινής γλάστρας. Τα τεκνά κοιμούνται, και ο Έτερος βγαίνει έξω, κάθεται δίπλα μου και preferably φέρνει μαζί του και ένα μπουκάλι κρασί.

Αυτή η εικόνα έχει τα εξής προβλήματα:

1. Έχουμε πλυντήριο πιάτων, και αν ποτέ αποκτήσουμε δικό μας σπίτι, μάλλον θα έχουμε και εκεί πλυντήριο πιάτων άρα μάλλον χλωμό να «πλένω πιάτα» στο άσχετο.

2. Έχω κόψει το κάπνισμα (τυχαία νομίσατε έχουμε οικονομική κρίση?)

3. Για να έχουν κοιμηθεί τα (υποθετικά) τεκνά, σημαίνει ότι τα έβαλα ΕΓΩ για ύπνο, και μετά έπλυνα ΕΓΩ πιάτα. Και αν υπάρχουν πιάτα για πλύσιμο, σημαίνει ότι κάτι μαγειρεύτηκε που ΕΓΩ μαγείρεψα. Ενδεχομένως τα νεύρα μου να μην είναι στα καλύτερα τους μετά από όλο αυτό.

Ακόμα λίγο και θα ονειρευτώ ότι σιδερώνω και μου αρέσει.

Άρα, από όλο το πιο πάνω, κρατάμε το καλοκαιρινό βραδάκι και το πλατύσκαλο. Και το κρασί.

Ο δε Έτερος, σε κάποια φάση μου εκμυστηρεύτηκε ότι και αυτός σκέφτεται πως θα ήταν να είχαμε ένα σπίτι. Του Έτερου η εικόνα είναι η ακόλουθη: Είναι απόγευμα καλοκαιρινό (όχι καύσωνας), ποτίζει με το λάστιχο τον κήπο του, είναι ξυπόλητος και φοράει shorts. Αυτό.

Προσπερνώ ότι έχουμε τρελή ανομβρία και ΔΕΝ ποτίζουμε αν δεν έρθει το νερό και ΠΟΤΕ με λάστιχο.

Μεθαύριο που θα πάμε να δούμε ένα αρχιτέκτονα και θα μας ρωτήσει πως φανταζόμαστε το σπίτι των ονείρων μας, υποθέτω θα πρέπει να του πούμε ότι θέλουμε ένα κήπο, ένα πλατύσκαλο και μια μπουκάλα κρασί…

Yes Madam

Μια φίλη μου πρόσφατα απέκτησε οικιακή βοηθό από τις Φιλιππίνες.

Πριν την παρεξηγήσετε να αναφέρω ορισμένα ελαφρυντικά:

1. Εργάζεται ολόκληρη τη μέρα.
2. Το ίδιο και ο άντρας της.
3. Έχει ένα παιδί και περιμένει δεύτερο.
4. Δεν έχει τη βοήθεια της μάνας της ή της πεθεράς της ή οποιουδήποτε άλλου συγγενικού προσώπου.
5. Τα έχει παίξει.

Επιδή ακριβώς χρειαζόταν μια βοήθεια στο σπίτι και τόνισε ότι θα μεγαλώνει τα παιδιά της η ίδια, προσέλαβε τη συγκεκριμένη οικιακή βοηθό. Η ίδια δυσκολεύτηκε πολύ να πάρει αυτή την απόφαση αλλά κατέληξε ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να συνεχίσει να εργάζεται (και είναι από αυτούς τους ανθρώπους που έχουν την τύχη να επαγγέλλονται αυτό που αγαπούν) και παράλληλα να έχει και μια πολυμελή οικογένεια.

Άγχος, στρες και αγωνία λοιπόν για τη Φιλιππινέζα που θα ερχόταν αν θα ήταν συνεννοήσιμη.

Μερικές μέρες μετά την άφιξη της, μιλούσαμε στο τηλέφωνο. «Ε τι έγινε? Όλα καλά?» της λέω.
«Δεν θα το πιστέψεις,» μου λέει, «αλλά η Λίζα –έτσι τη λένε- στις Φιλιππίνες ήταν τραπεζιτική υπάλληλος. Είναι σπουδασμένη και εργαζόταν σε τράπεζα στις Φιλιππίνες αλλά οι μισθοί τους είναι τόσο χάλια που υπολόγισε ότι θα βγάλει περισσότερα χρήματα αν κάνει την οικιακή βοηθό για μερικά χρόνια, να πληρώσει κάτι δάνεια που έχει και μετά να ζει άνετα.»
«Και την πίστεψες?»
«Μιλά καλύτερα αγγλικά από μένα. Διορθώνει τις προτάσεις μου.»
«Να καθαρίζει ξέρει ή θα σε μάθει αγγλικά?»
«Καθαρίζει καλύτερα από μένα.»

Λίγες μέρες αργότερα της τηλεφωνώ (Σάββατο πρωί) να δω τι κάνει. Μου απαντά η Λίζα:

«Yes?»
«Ναι.. (σύγχυση, πήρα λάθος αριθμό?) yes, can I speak to Κ.?»
«Madam is asleep, please call later» και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Asleep με ένα μωρό η ώρα 10 το πρωί? Σαββάτου? Βρε το madam…

Με παίρνει πίσω η ίδια η Κ. (διότι η Λίζα η Φιλιππινέζα έχει ήδη σημειώσει τον αριθμό τηλεφώνου που πήρε το madam της -η αναγνώριση κλήσης υπάρχει και στις Φιλιππίνες- και έχει μεταφέρει το μήνυμα). Με παίρνει για να μου εξηγήσει ότι η Λίζα ξύπνησε νωρίς, έντυσε, τάισε και παίζει με το τεκνό έτσι η ίδια μπόρεσε να κοιμηθεί λίγο παραπάνω.

«Φτου σου.. madam. Εσύ δεν είπες ότι θα αναθρέψεις το παιδί σου χωρίς… εξωτική βοήθεια?»
«Είπα ξίπα. Ξέρεις πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ τόσο ωραία? Μπορεί και 2 χρόνια.»
«Πούλησες τη ψυχή σου στο διάβολο για τον ύπνο!»
«Drama Queen!»
«Yes madam.»
«Αν με ξαναπείς madam δεν θα σου ξαναμιλήσω».
«Did you call me madam?» ακούω στο background τη Φιλιππινέζα να ρωτά, που άκουσε τη λέξη «madam» και ηλεκτρίστηκε.

Η αλήθεια είναι ότι η Κ. εντυπωσιάστηκε από τη Λίζα. Όλο περιμένει ότι θα προκύψει κάποιο πρόβλημα αλλά πρόβλημα δεν προκύπτει. Μέχρι και κάτω από τα κρεβάτια σκουπίζει. Χωρίς να της πεις. (φτου φτου μην την ματιάσω). Η Κ. άρχισε να παρακαλεί η οικονομική κρίση να συνεχιστεί, ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες για να μείνει και άλλο η Λίζα.

Και πλέον, τα βράδια πριν κοιμηθεί, άρχισε να διαβάζει ως bedtime reading το Oxford English Dictionary.

Λέγε με Ingrid

Και εκεί που κάθεσαι αμέριμνη και πάει να σε πιάσει μια βαρεμάρα, διαβάζεις αυτό και ρίχνεις τόσο πολύ γέλιο που σε κρατάει σε καλή διάθεση για το υπόλοιπο της ημέρας.

Με αφορμή την τελευταία παράγραφο του ευφάνταστου αυτού κειμένου (γραμμένο προφανώς από Αχαιό ή Μυκηναίο στα νέα ελληνικά για να τον καταλαβαίνουμε), και επειδή δεν μπορώ να αντισταθώ, θέλω να δηλώσω ότι προσωπικά,

θέλω να είμαι Σουηδέζα, να με ονομάζετε Ingrid και το DNA μου να είναι όπως αυτό των Βίκινγκ (ξανθιά και βαρβάτη).

Reversion

Γιατρέ μου, υποτροπίασα.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό.

Ξαναπήγα σε γάμο.

Και μάλιστα γάμο σε μέρα καθημερινή, που έχει τον extra βαθμό δυσκολίας ότι σχολάνεις το απόγευμα με τη ψυχή στο στόμα, τρέχεις να πάς σπίτι σου όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να προλάβεις να πλυθείς, να χτενιστείς, να βάλεις τα καλά σου και να δώσεις το παρών σου στο πάρτι-κοκτέιλ-ταλαιπωρία.

Πάμε να φύγουμε με τον Έτερο (κοκκεταρισμένοι και με το φακελάκι της ευτυχίας στο χέρι) και ανακαλύπτουμε ότι τον έκλεισαν και δεν μπορεί να μετακινήσει το αυτοκίνητο του. «Θα πάμε με το δικό σου» μου λέει.

Shit.

Βασικά έχω να πλύνω το αυτοκίνητο μου από τις 25 Αυγούστου που δεν ήξερα τι να κάνω το απόγευμα και πήγα στο πλυντήριο αυτοκινήτων. Πέρα από αυτό, υπάρχει και μια χαριτωμένη γραμμή στο πλάι του αυτοκινήτου (new addition) διότι ένα δέντρο με είδε και έπαθε την πλάκα του. Το δε εσωτερικό του αυτοκινήτου άρχισε να θυμίζει έργο τέχνης της Tracy Emin. Δεν φταίω εγώ, απλώς πάντα υπάρχει κάτι πιο σημαντικό να κάνω από το να πλένω το αυτοκίνητο.

«Το αυτοκίνητο σου θυμίζει στάβλο. Είσαι απαράδεκτη. Αύριο να μου το δώσεις να το πάρω να σου το πλύνουν.»
Είδες γιατί χρειάζεσαι ένα σύζυγο?

Μια και δυο ξεκινούμε για το venue. Με τη γελοία αυτοπεποίθηση που έχουν 2 άσχετοι που νομίζουν ότι πάνε σε κοκτέιλ και δεν αντιλήφθηκαν ότι στο venue γίνεται το ΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ. Όταν νίκησε η εθνική Ελλάδος το Euro, λιγότερος κόσμος κατέβηκε στους δρόμους παρά στον συγκεκριμένο γάμο. Μιλάμε για γελοίους αριθμούς.

Στενός συγγενής του ζευγαριού μου είχε πει πριν το γάμο ότι μπααα, δεν έδωσαν πολλά προσκλητήρια τα παιδιά.
Μάλλον έκανε χιούμορ.

Το πιο κοντινό παρκινγκ που βρήκαμε ήταν 2χλ. μακριά από το venue. Καιρό είχαμε να πάμε βραδινό ρομαντικό περίπατο μόνοι με τον Έτερο. Με τα καλά μας. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό.

Το πρόβλημα ήταν που έπρεπε να περιμένεις τουλάχιστον 45 λεπτά στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά σου να χαιρετήσεις (ούτε στο Λούβρο δεν περίμενα τόση ώρα ουρά για να μπω, ούτε στο Euro Disney, ούτε στη συναυλία της Kylie Minogue. Έπρεπε να βάλουν ταμπελίτσες όπως εκείνες που βλέπεις στο εξωτερικό και σε πληροφορούν «from this point you need aprox. 15 minutes for the congratulation thing»). Διότι το ζευγάρι ήταν popular άτομα. Με popular γονείς. Και popular συγγενείς. Και popular φίλους. Πολλοί popular μαζευτήκαμε βρε παιδί μου.

Η μόνη σκέψη που με κράτησε σε όλο αυτό το περίμενε με άλλα 1000 άτομα σε ένα πολύ intimate position (ελπίζω να ήταν ο Έτερος αυτός που μου έπιανε τον κώλο), ήταν ότι η κουκλάρα έμεινε στη μαμά Δρακούνα και θα μπορούσα επιτέλους να κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ με την ησυχία μου. Ίσως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που χαμογελούσα διάπλατα και δεν σηκώθηκα να φύγω.

Κατά τα άλλα, το ζευγάρι ήταν χαριτωμένο, η αίθουσα ήταν επιμελημένη, η μουσική μια χαρά, και τα ποτά έρεαν άφθονα, πράγμα πολύ καλό, διότι όποιος τέλειωνε με τη χεραιτούρα ήθελε 2-3 ποτά να το ξεπεράσει. Εμείς, πέρα από τα ποτά, είπαμε να τιμήσουμε και το μπουφέ, διότι όσο να πεις, μια «ενόχληση» στο στομάχι τη νιώσαμε με τόση ώρα ορθοστασία.

Θα ήθελα με το παρόν post να αδράξω της ευκαιρίας και να εισηγηθώ όπως ένα μπουφέ με καναπεδάκια να τοποθετείται πάντα στρατηγικά κατά μήκος της ουράς, έτσι ώστε οι ταλαίπωροι που περιμένουν, να έχουν κάτι να μασούν (να απασχολούν το στόμα τους) και έτσι να αποφεύγονται τα κακεντρεχείς σχόλια που ακούς συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ευχαριστώ.

Και επειδή ο γάμος αυτός είναι διήμερος (αυτοί συνήθως είναι), ετοιμαζόμαστε σήμερα για το δεύτερο γύρο.

Cabaret

Τον κίνδυνο αφανισμού αντιμετωπίζουν οι ιδιοκτήτες καμπαρέ και οι καλλιτεχνικοί πράκτορες μετά την απόφαση ότι οι εργαζόμενες αλλοδαπές στα καμπαρέ θα εργοδοτούνται με τον ίδιο τρόπο που εργοδοτούνται όλοι οι αλλοδαποί εργάτες, εξασφαλίζοντας άδεια από το Υπουργείο Εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δίνεται προτεραιότητα εργοδότησης σε Ελληνοκύπριες και Ευρωπαίες από χώρες- μέλη της Ε.Ε, κάτι που οδηγεί τις επιχειρήσεις τους σε κλείσιμο, διότι οι Κύπριες τουλάχιστον, ζητούν μισθούς κλίμακας Α8, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μειωμένο ωράριο (ποιος θα πάει να συνάξει τα κοπελλούθκια από το σχολείο? Ο αχαΐρευτος μήπως?) και ένα αράπη να τους κάνει αέρα.

Οι διαμαρτυρόμενοι ανάρτησαν πανό και ζητούσαν την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών, κατηγορώντας τον ότι «ενδιαφέρεται περισσότερο για τα δικαιώματα των αλλοδαπών και λιγότερο για τα προβλήματα των ιθαγενών». Σε απάντηση του το Υπουργείο δήλωσε ότι έχει ήδη ακυρώσει την άσκηση «Νικηφόρος», επομένως οι «ιθαγενείς» άνδρες δεν θα περιφέρονται άσκοπα στην εξοχή για τρεις μέρες χωρίς κάτι ουσιαστικό να κάνουν. Για τους υπόλοιπους ιθαγενείς, το υπουργείο ενθαρρύνει τη συνδρομή σε διεθνής εμβέλειας περιοδικά όπως το Playboy, Maxim και Penthouse.

Οι διαμαρτυρόμενοι δήλωσαν ότι εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα που έχουν θέσει, έχουν προειδοποιήσει με λήψη δυναμικών μέτρων. Σε αντίθεση με τους πατατοπαραγωγούς, αγελαδοτρόφους, φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες και άλλους κλάδους που διαδηλώνονται στους δρόμους, ο λαός πραγματικά ανυπομονεί να ζήσει αυτές τις νέες πιθανές κινητοποιήσεις από τους ιδιοκτήτες καμπαρέ.

Αίσθηση πάντως προκαλεί η αποκάλυψη ότι οι μισθοί των καλλιτέχνιδων καθορίζονται από το κράτος (δηλαδή κάπου μέσα στο υπουργείο κυκλοφορεί ένας τιμοκατάλογος με recommended retail price… υπηρεσιών?) Οι χαμηλοί μισθοί δεν προσελκύουν καλλιτέχνιδες υψηλού επιπέδου, γι’ αυτό και αντί να χορεύει στο pole η Dita Von Teese, χορεύει αναγκαστικά η Svetlana από την Ουκρανία. Επίσης δεν είναι δυνατή η εργοδότηση μπαλέτων και έτσι οι Κύπριοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν αγαπημένα θεάματα τους όπως «η Λίμνη των Κύκνων», «ο Καρυοθραύστης» και το «ο Πέτρος και ο Λύκος». Αναγκαστικά θα πρέπει να αναμένουν το χτίσιμο του νέου μεγάρου Θ.Ο.Κ. και αντιλαμβάνεστε την αγωνία τους.

Τέλος, οι ιδιοκτήτες καμπαρέ υποστηρίζουν ότι έχουν συμβάλει τα μέγιστα στα καλλιτεχνικά δρώμενα αυτού του τόπου και λόγω των «happenings» που οργανώνουν στα κέντρα τους, πολλοί Κύπριοι έχουν βρει την ολοκληρωμένη ευτυχία. Η απόφαση του υπουργού Εσωτερικών θα αναγκάσει τους Κύπριους να επιστρέψουν και πάλι στις συζύγους τους, πράγμα που θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για το θεσμό του γάμου.

Μορφέας (όχι αυτός του Matrix)

Παλαιότερα είχα γράψει ότι έχω λαλήσει από την αγαμία. Πρόσθεσα δε ότι δεν με πειράζει η αϋπνία.

Λάθος.

Πολύ μεγάλο λάθος.

Με πειράζει ΚΑΙ αυτό.

Από τη στιγμή που γεννιέται ένα μωρό, όλοι οι κατά φαντασία ειδήμονες γύρω σου, σε διαβεβαιώνουν ότι είναι θέμα χρόνου ο ύπνος του μωρού «να στρώσει». Αποφεύγουν να σου διευκρινίσουν πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό. Στη φάση που είμαι τώρα όμως, επείγομαι να μάθω. Πότε ακριβώς? Σε 2 μήνες? Σε 2 χρόνια? Σε 6 μέρες και 3 ώρες? Με το νέο φεγγάρι? Όταν χιονίσει στη Λευκωσία?

Anyway, δεν ήμουν ποτέ μεγάλη fan των εκπλήξεων. Θέλω να ξέρω το τέλος των έργων που βλέπω και πριν αγοράσω ένα βιβλίο το ανοίγω στο τέλος για να δω αν μου αρέσει το ending.

Τα βράδια μου έχουν καταντήσει ένα ατέλειωτο Groundhog Day (αναφέρομαι στο έργο που ο Bill Murray ζει ξανά και ξανά την πιο απαίσια μέρα της ζωής του). Η κουκλάρα πάει για ύπνο στην ώρα της, συνήθως χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πέφτω για ύπνο όσο πιο νωρίς είναι αποδεκτό για ένα ενήλικα. Μετά:

- η ώρα 11.00 ξυπνά (διότι υποθέτω ξεσκεπάστηκε).
- Η ώρα 12.30 ξυπνά (διότι υποθέτω είδε κακό όνειρο, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου τι κακά όνειρα μπορούν να δουν τα μωρά. Ότι της έκλεψαν το μπιμπερό??)
- Η ώρα 1.30 ξυπνά και θέλει να παίξει. Της εξηγώ σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω ότι το βράδυ κάνουμε «ναννά» και μόνο όταν μπει στην εφηβεία θα δικαιούται να βγαίνει έξω. Δεν την πείθω. Προσπαθώ με διάφορα τεχνάσματα να την πείσω να κοιμηθεί. Συνεχίζω ασταμάτητα, μπορεί και μιάμιση ώρα να την πείσω να ξανακοιμηθεί.
- Η ώρα 4.30 ξυπνώ μόνη μου και πάω να την ελέγξω. Οι χειρότεροι φόβοι μου επαληθεύονται. Κοιμάται ξεσκέπαστη.
- Η ώρα 7.00 με τραβά με το ζόρι ο Έτερος να ξυπνήσω. Ντύνομαι όπως το ζόμπι, πακετάρω την κουκλάρα στην babysitter και πάω δουλειά. Πρόσεξα πάντως ότι και οι συνάδελφοι μου έχουν παρόμοιο βλέμμα ζόμπι και στις γυναικείες τουαλέτες υπάρχει πάντα ουρά το πρωί (η μια δεν πρόλαβε να πάει τουαλέτα, η άλλη δεν πρόλαβε να βαφτεί, η άλλη δεν θυμάται να χτενίστηκε. Όλες δεν έχουμε πιει ακόμα καφέ. Συνηθισμένα πράγματα).

Όταν η κουκλάρα είναι άρρωστη οκ, καταλαβαίνω τις βραδινές αγρυπνίες. Όταν δεν είναι όμως ποιο είναι το πρόβλημα? Και more importantly, πότε θα το ξεπεράσει?

Έχουν αρχίσει να συμβαίνουν και τραγελαφικά:
Εκεί που πηγαινοέρχομαι μέσα στο σπίτι με το αλλήθωρο μάτι του Κουασιμόδου, μπορεί ας πούμε να θυμηθώ μια δουλειά που ήθελα να κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας και δεν πρόλαβα. Αποφασίζω να την κάνω εδώ και τώρα. Με αυτό το σκεπτικό, έχω σιδερώσει η ώρα 3 το πρωί, έχω πλύνει πιάτα με τα μάτια κλειστά, περιμένω το πόσιμο νερό να έρθει για να γεμίσω το παγούρι (έρχεται πάντα μετά τα μεσάνυχτα). Και βλέπω πολύ History και Discovery Channel (να σε εντυπωσιάσω με τις γνώσεις μου για το πως χτίστηκαν οι πυραμίδες και πως μετακινείται ένα κτήριο 60 τόνων.)

Επίσης έχω προσέξει ότι πρέπει να αποφεύγω στις συζητήσεις με τον Έτερο μεταξύ 11 το βράδυ έως και 5 το πρωί διότι το βράδυ βγαίνει παγανιά το alter ego μας. Όχι, δεν μεταμορφωνόμαστε σε Batman και Cat woman. Το alter ego μας είναι ο εαυτός που πετάει κακίες, είναι ευέξαπτος και μη συνεργάσιμος. Δεν συνεννοούμαστε. Δεν επικοινωνούμε. Καλύτερα το βράδυ να μην μιλούμε μεταξύ μας.

Ευτυχώς μέχρι το πρωί παθαίνουμε μια convenient αμνησία και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

Προχτές, στην ουρά για την τουαλέτα, μιλούσα με μια συνάδελφο που έχει τρία παιδιά. «Πότε καταφέρνεις και κοιμάσαι?» τη ρώτησα. «Βασικά» μου είπε, «σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι τα τελευταία 5 χρόνια δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς διακοπές. Απλώς ο οργανισμός μου σε κάποια φάση συνήθισε και λειτουργεί με 4 ώρες ύπνο.»

5 χρόνια?

Και εγώ που είμαι ακόμα στους ….14 μήνες??

…..

…..

Mental note people: Σε περίπτωση που τηλεφωνήσετε σε κάποιαν για δουλειά και μιλά ασυνάρτητα, να είστε επιεικής. Δεν μπορείτε να γνωρίζετε πόσο κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ.

Paparazzi

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι ένας άντρας (άνω των 25 χρονών) δικαιολογείται να φοράει μαύρο πουκάμισο in public μόνο όταν έχει πένθος (ή είναι τραγουδιστής σε πίστα),

ΚΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι ενώ το συγκεκριμένο event ήταν ένας γάμος, αυτός πήγε αξύριστος, αχτένιστος και με τα jeans,

Το blog καταλήγει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Γιώργος Τσιάκκας τα "έβαψε μαύρα" μετά την επιτυχία της σειράς "Αίγια Fuxia".

Για την Αγάπη σου

Αλτ!

"Δυναμικές και απροειδοποίητες κινητοποιήσεις" απείλησαν ότι θα κάνουν οι αγελαδοτρόφοι.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό.

Θα καβαλήσουν τα τρακτέρ και θα κλείσουν τους δρόμους της Λευκωσίας.

Νομίζουν.

Μην αγχώνεστε αγαπημένοι συμπολίτες.

Τους πρόλαβαν ήδη τα οδικά έργα που έχουν σκάψει όλη τη Λευκωσία. Μάλλον οι αγελαδοτρόφοι δεν θα βρουν δρόμο να κλείσουν. Είναι ήδη όλοι κλειστοί.

Φούξια

Oκ, αν ήμουν ο Λώρης Λοϊζίδης και είχα γράψει τις «Πατάτες Αντιναχτές», και το «Την Πάτησα», ως σεναριογράφος, πιθανόν να ήμουν και εγώ ευχαριστημένη από την απόδοση μου. Θα πήγαινα και εγώ μάλλον για καφέ με τη φίλη και συνεργάτιδα μου Χριστιάνα Αρτεμίου, θα λέγαμε 2-3 μαλακίες να περάσει η ώρα και θα αυτολιβανιζόμασταν για την επιτυχία που έχουμε ως σεναριογράφοι.

Θα λέγαμε ευτυχώς που δεν μας πήρε κανένας σοβαρός χαπάρι για τις αντιγραφές που κάναμε από το «Στο Παρά Πέντε». Θα με αστειευόταν η Χριστιάνα Αρτεμίου που κατάφερα να κάνω sex scene με τη Άννα Μονογιού στο «Την Πάτησα». Θα χαμογελούσα πονηρά.

Μετά θα σκεφτόμασταν με τη Χριστιάνα πώς να συνεχίσουμε την επιτυχία μας. Η Χριστιάνα θα έλεγε: «Να γράψουμε μια νέα σειρά!» και εγώ θα συμφωνούσα.

Θα διερωτόμασταν πώς να παρουσιάσουμε ξανά τους φίλους μας σε σειρά της τηλεόρασης χωρίς να φαίνεται ότι παίζουν πάλι τους ίδιους ρόλους. Θα έλεγα: «Ξέρω! Να τους βάλουμε να ζουν σε ένα χωριό πριν 100 χρόνια και να είναι σαν παρωδία κυπριώτικου σκετς».

Η Χριστιάνα θα συμφωνούσε με ενθουσιασμό, και θα έλεγε: «Ναι, αλλά τι να το ονομάσουμε?»

Θα θέλαμε κάτι πρωτότυπο αλλά πολύ κυπριακό (εφόσον κάνουμε παρωδία κυπριώτικου σκετς), που να προξενεί απορία και ενδιαφέρον.

Θα το ονομάζαμε «Αίγια Φούξια», από το «Αίγια κότσινη που πας, come back».

Θα το πουλούσαμε στην τηλεόραση.

Θα πείθαμε την Ευριδίκη να τραγουδήσει το τραγούδι των τίτλων.

Θα τους έπαιρνε τουλάχιστον 4 επεισόδια να πάρουν χαπάρι οι υπόλοιποι ότι γράψαμε μια πατάτα. Αντιναχτή.

Charity Circus

Χθες ήταν το φιλανθρωπικό παζαράκι του Ιδρύματος Χρίστου Στέλιου Ιωάννου.

Στο parking του Ιδρύματος ήταν παρκαρισμένο όλο το υπουργικό συμβούλιο και όσοι βουλευτές πήγαν νωρίς και πρόλαβαν.
Στο πιο κάτω parking ήταν παρκαρισμένα όλα τα SUVs (άκρως απαραίτητα στην πόλη για να ανεβαίνεις τα πεζοδρόμια) και άλλα ακριβά αυτοκίνητα της πρωτεύουσας.
Στο πιο κάτω parking (μέσα στα χώματα δηλαδή) ήταν παρκαρισμένοι όλοι οι υπόλοιποι.

Όλη η «καλή» Λευκωσία, έδωσε άδεια στις Σρι Λανκέζες/Φιλιππινέζες τους, φορτώθηκαν τα παιδιά τους και πήγαν στο Ίδρυμα να υποδυθούν τις χαρούμενες οικογένειες. Part-time γονείς οι περισσότεροι, βλέπουν τα παιδιά τους σε επίσημες εμφανίσεις και προσπαθούν να αποδείξουν πόσο καλοί γονείς είναι. Είναι αυτοί που αιωνίως φωτογραφίζονται μόνοι σε πάρτι, εγκαίνια, γκαλερί, τσάγια, επιδείξεις κτλ, και όταν φωτογραφίζονται για τα περιοδικά στο σπίτι τους, σφιχταγκαλιάζουν τα παιδιά τους και δηλώνουν ότι για αυτούς τα παιδιά είναι «το νόημα της ύπαρξης τους», και όχι ας πούμε η γόβα Christian Louboutin.

Ακούγομαι σαν Παυλίνα Νάσιουτζικ.

Έτσι ήταν.

Βγήκε όλο το F F F Fendi στον περίπατο. Μέτρησα δύο ντουζίνες γυαλιά ηλίου D&G (να βγάλει μάτι. Ηρεμήστε κυρίες. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και η μπουτίκ θα ανοίξει λίαν συντόμως.) Με τη Louis Vuitton στον ώμο, παν οι κυρίες μας μπροστά.

Είναι πάντως δύσκολο να κυνηγάς παιδάκια στο γρασίδι με παπούτσια mules. Ειδικά όταν τα παιδάκια δεν σε αναγνωρίζουν ως authority (που να σε αναγνωρίσουν, αφού δεν σε βλέπουν, υπακούουν μόνο στη Φιλιππινέζα, και έχουν ένα θλιβερό, χαμένο ύφος). Οι δε γιαγιάδες αυτών των παιδιών είναι από την ευγενική εκείνη κάστα ανθρώπων που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και περνούν τα απογεύματα τους στα τσάγια και τις δεξιώσεις της μισής ντουζίνας clubs που ανήκουν και κάνουν φιλανθρωπίες. Είναι πάντοτε πιο ευχάριστο να δίνεις απλόχερα για φιλανθρωπία λεφτά που δεν σου ανήκουν.

Χθες τα παιδάκια έδιναν την εντύπωση ότι ήταν trophies προς επίδειξη φιλάνθρωπων γονιών.

Toυ προαναφερόμενου show επωφελήθηκαν (ελπίζω) οι μαθητές του Ιδρύματος. Ας είναι.

Φιλίες

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει: «Νέες φίλες είναι σαν το ασήμι, μα χρυσάφι είναι οι παλιές».

Με ρώτησε η ΦΣ αν τις μέρες που ήμουν Λονδίνο πήγα να δω κάτι international φίλους από το πανεπιστήμιο που ακόμα κοπροσκυλιάζουν στο Λονδίνο αντί να έχουν επιστρέψει στις χώρες τους και να γράφουν σε blog όπως εγώ.

Η απάντηση είναι πολύ απλή:

Όχι φυσικά.

Διότι δεν θέλω να χάνω τις ώρες μου. Πώς να το πω, βαριέμαι. Και εξηγώ:

Μια φορά και ένα καιρό, ζούσα σε ένα κοινόβιο με άλλα 4 άτομα, σύνολο με μένα 5. Ανάλογα των γκομενικών ορέξεων των πιο πάνω 5 ατόμων, το κοινόβιο αποτελείτο από 5, 7, 6, 9 ή maximum 10 άτομα (όταν είχαμε όλοι γκόμενο και γινόταν μάχη για την τουαλέτα το πρωί). Η ζωή κυλούσε ωραία και αδελφικά. Τρώγαμε μαζί, βλέπαμε τηλεόραση μαζί, κάποτε βάζαμε και πλυντήριο μαζί. Κλαίγαμε από συμπαράσταση όταν το γκομενικό δεν έβγαινε, κουτσομπολεύαμε ασύστολα όταν νέο μέλος ερχόταν στην παρέα μας. Ήπιαμε χιλιάδες καφέδες μαζί, καπνίσαμε χιλιάδες τσιγάρα, είπαμε όλα τα politically incorrect ανέκδοτα που μπορούσαμε να σκεφτούμε και βγάλαμε το άχτι μας. Μιλούσαμε για πολιτική, φιλοσοφία, γκομενικά, μουσική, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, που θα βγούμε έξω, ποιο είναι το μέλλον μας. Τους εξήγησα το Κυπριακό πρόβλημα (σε μεθυσμένη και sober φάση), μου εξήγησαν ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι όλοι βλάκες, οι Εβραίοι δεν είναι όλοι τσιγκούνηδες, και γιατί οι Πακιστανοί και οι Μπαγκλαντεσιανοί μισιούνται. Πήγαμε μαζί για shopping, bar crawling, σε συναυλίες, στη βιβλιοθήκη, αλληλοδανειστήκαμε CDs και βιβλία.

Όλα τα πιο πάνω όχι μόνο με τα άλλα 4 άτομα που συγκατοικούσα, αλλά και με φίλους από το course, γείτονες και άλλους φοιτητές της περιοχής που κάναμε παρέα.

Για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο μοιραστήκαμε μια καθημερινότητα.

Μετά το πανεπιστήμιο τέλειωσε και όλοι χωρίσαμε. Με τηλέφωνα, διευθύνσεις, emails, υποσχέσεις κτλ.

Τον πρώτο χρόνο αλληλογραφούσα σταθερά με μισή ντουζίνα άτομα. Λέγαμε όλα μας τα νέα με λεπτομέρειες, συναντηθήκαμε μερικές φορές, δεν υπήρχε περίπτωση να πας σε μέρος που είχες γνωστό και να μην επικοινωνήσεις μαζί του.

Η πρώτη που παντρεύτηκε μας κάλεσε στο γάμο της. Και πήγαμε όλοι. Ξέραμε και το γαμπρό, είχε κάνει ένα πέρασμα από το κοινόβιο, μέχρι και πόση ώρα έκανε μέσα στο μπάνιο ξέραμε, στο γάμο δεν θα πηγαίναμε? Ο δεύτερος που παντρεύτηκε μας κάλεσε αλλά που να τρέχουμε στην Ιντιάνα (USA) βρε φίλε, κόψε κάτι. Έχει και 2 χρόνια να βρεθούμε.

Αργά αλλά σταθερά αρχίσαμε να χάνουμε τα ίχνη ο ένας του άλλου. Δεν γνωρίζαμε τους νέους γκόμενους, ούτε αυτοί τους δικούς μας. Δεν είχαμε νέα να πούμε (που να ενδιαφέρουν τον άλλον που βρίσκεται 3000 χιλιόμετρα μακριά). Δεν είχαμε πια μια καθημερινότητα να μοιραστούμε. Τα emails ήταν μεν πάντοτε εγκάρδια (όταν έπιανες email that is) αλλά άρχισε να είναι κουραστικό να πρέπει να εξηγείς τα νέα σου και τι καινούργιο σου συμβαίνει με λεπτομέρεια.

Νομίζω είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αν αυτή τη στιγμή βρεθώ με αυτά τα άτομα, πέραν από τα βασικά (παντρεύτηκα, έκανα 1 παιδί, ορίστε και η φωτογραφία, και έχω δουλειά) δεν έχω τίποτα άλλο να πω (που να τους ενδιαφέρει). Δεν έχει νόημα να εξηγείς σε κάποιον που έχει να σε δει face to face 4 χρόνια ότι η μεγαλύτερη έγνοια σου αυτή τη χρονική στιγμή είναι να μην τρώει χώμα από τις γλάστρες η κουκλάρα και να βρεις χρόνο να φτιάξεις τη κουζίνα που έγινε σαν αποθήκη. Βρεθήκαμε τότε μαζί λόγω μιας συγκυρίας (σπουδάζαμε/συγκατοικούσαμε μαζί, είμασταν μόνοι και θέλαμε παρέα, είχαμε άπειρο ελεύθερο χρόνο για κουνουσμάν), όταν αυτή η συγκυρία τέλειωσε, χάθηκε σιγά σιγά και το νόημα.

Frankly, στη φάση που είμαι, χέστηκα για πολιτική, χέστηκα για φιλοσοφία, χέστηκα και αν έβγαλε νέο CD η Madonna.

Για όλους τους πιο πάνω λόγους, δεν ψάχνω πια τους international φίλους όπου πάω. Που να κάθομαι να εξηγώ…

Never-Never-Land

Το σύμπαν συνωμότησε. Άι σιχτίρ Paolo Coelho που είχες δίκιο.

Παρουσιάστηκε ευκαιρία να πάω ταξίδι μόνη μου για 3 μέρες. Τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα:
- 2 νύχτες uninterrupted ύπνου.
- 4 γεύματα με την ησυχία μου όπου δεν χρειάζεται να μιλήσω σε κανένα
- reunion sex (μετά το ταξίδι)

Καλή φάση.

Σας έχει τύχει πτήση γεμάτη φοιτητές? (φυσικά σας έχει τύχει, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην τους πετύχεις).

Είναι μια πτήση σαν εκδρομικό λεωφορείο. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την εποχή μου. Απλώς τώρα, πέραν των μισών φοιτητών κρατούσαν παραμάσχαλα ένα laptop. Στην εποχή μου κρατούσαμε το Marie Claire (τι θα κάνεις 5 ώρες μέσα στο αεροπλάνο μέχρι να φτάσεις χωρίς in-flight entertainment? Ω ναι, τα A310 δεν είχαν τηλεορασούδα να σε απασχολεί). Κατά τα άλλα, οι συζητήσεις που άκουα ήταν οι ίδιες:

- που θα μετακομίσουν
- πως θα μετακομίσουν
- τι ώρα φεύγει το τρένο για την εξοχή όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο τους

Bless them. Πριν 1 δεκαετία (bloody hell, τόσο πολύ?) τα ίδια έκανα και εγώ.

Κάτι πήρε το αυτί μου για Vincent House και γύρισε το μάτι μου ανάποδα.

Ακόμα υπάρχει το Vincent House?

(Φυσικά και θα υπάρχει, τι νόμισες μουλάρα, επιδή τέλειωσες εσύ με το πανεπιστήμιο θα κλείσει το κατάστημα? Όχι φυσικά, εκεί ατάραχο θα γαλουχήσει την επόμενη γενιά θαμώνων της ευρύτερης περιοχής του Bayswater και South Kensington. To Vincent House πάντα ζει, ζει, και το πάλεμα του δεν τελειώνει, φωτιά το λάβαρο και ομπρός…)

(Αμάν συνειρμός με Vincent House και Μακάριο….)

Ελπίζω μόνο να το έχουν ανακαινίσει λίγο, διότι όλο εκείνο το κρεμ και καφέ είχε αρχίσει να στενάζει και να σπαράζει στην εποχή μου.

Παρατηρούσα λοιπόν τους φοιτητές που περίμεναν τις τεράστιες βαλίτσες τους, τριχωτά αγόρια (η ζωή μετά το στρατό) και κορίτσια με σκατά δέρμα (η ζωή πριν το spa) και I felt for them. Θα πάνε να μετακομίσουν σε άθλια (κυρίως) δωμάτια, με εμπριμέ μοκέτα και λερωμένες κουρτίνες, θα τρώνε από μη-ασορτί πιάτα και mugs (ότι δεν έσπασε), θα ετοιμάζουν το φαί τους σε παμπάλαιους, καμένους από λίπη φούρνους (θυμήθηκα το Νιγηριανό συγκάτοικο που τηγάνιζε μαλακίες η ώρα 3 το πρωί, τώρα ασχολείται με πετρέλαια στη Νιγηρία, dodgy business σίγουρα), θα κολλάνε αφίσες του Bob Marley με τον μπάφο στο χέρι (κλασσική), και θα είναι μέσα στη τρελή χαρά.

Επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος αρκετές φορές μετά τις σπουδές μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που πήγαινα αφότου απέκτησα την κουκλάρα. Πεθυμώ βέβαια πράγματα και σκηνικά, αλλά δεν θέλω να κάνω recreate τον εαυτό μου όπως ήταν. Δεν είμαι καν το ίδιο άτομο. Μπορώ να κάνω χιλιάδες καινούργια πράγματα που δεν μπορούσα όταν σπούδαζα. We move on. Ευτυχώς. Και ανακάλυψα ότι εκτός από Never-Never-Land των σπουδών, το Λονδίνο είναι και τέλειο μέρος για να αγοράσεις δώρα για παιδάκια. Ήμουν στο Λονδίνο και αγόραζα δώρα της κόρης μου. How cool is that? Ξεσάλωσα.