Μορφέας (όχι αυτός του Matrix)

Παλαιότερα είχα γράψει ότι έχω λαλήσει από την αγαμία. Πρόσθεσα δε ότι δεν με πειράζει η αϋπνία.

Λάθος.

Πολύ μεγάλο λάθος.

Με πειράζει ΚΑΙ αυτό.

Από τη στιγμή που γεννιέται ένα μωρό, όλοι οι κατά φαντασία ειδήμονες γύρω σου, σε διαβεβαιώνουν ότι είναι θέμα χρόνου ο ύπνος του μωρού «να στρώσει». Αποφεύγουν να σου διευκρινίσουν πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό. Στη φάση που είμαι τώρα όμως, επείγομαι να μάθω. Πότε ακριβώς? Σε 2 μήνες? Σε 2 χρόνια? Σε 6 μέρες και 3 ώρες? Με το νέο φεγγάρι? Όταν χιονίσει στη Λευκωσία?

Anyway, δεν ήμουν ποτέ μεγάλη fan των εκπλήξεων. Θέλω να ξέρω το τέλος των έργων που βλέπω και πριν αγοράσω ένα βιβλίο το ανοίγω στο τέλος για να δω αν μου αρέσει το ending.

Τα βράδια μου έχουν καταντήσει ένα ατέλειωτο Groundhog Day (αναφέρομαι στο έργο που ο Bill Murray ζει ξανά και ξανά την πιο απαίσια μέρα της ζωής του). Η κουκλάρα πάει για ύπνο στην ώρα της, συνήθως χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πέφτω για ύπνο όσο πιο νωρίς είναι αποδεκτό για ένα ενήλικα. Μετά:

- η ώρα 11.00 ξυπνά (διότι υποθέτω ξεσκεπάστηκε).
- Η ώρα 12.30 ξυπνά (διότι υποθέτω είδε κακό όνειρο, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου τι κακά όνειρα μπορούν να δουν τα μωρά. Ότι της έκλεψαν το μπιμπερό??)
- Η ώρα 1.30 ξυπνά και θέλει να παίξει. Της εξηγώ σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζω ότι το βράδυ κάνουμε «ναννά» και μόνο όταν μπει στην εφηβεία θα δικαιούται να βγαίνει έξω. Δεν την πείθω. Προσπαθώ με διάφορα τεχνάσματα να την πείσω να κοιμηθεί. Συνεχίζω ασταμάτητα, μπορεί και μιάμιση ώρα να την πείσω να ξανακοιμηθεί.
- Η ώρα 4.30 ξυπνώ μόνη μου και πάω να την ελέγξω. Οι χειρότεροι φόβοι μου επαληθεύονται. Κοιμάται ξεσκέπαστη.
- Η ώρα 7.00 με τραβά με το ζόρι ο Έτερος να ξυπνήσω. Ντύνομαι όπως το ζόμπι, πακετάρω την κουκλάρα στην babysitter και πάω δουλειά. Πρόσεξα πάντως ότι και οι συνάδελφοι μου έχουν παρόμοιο βλέμμα ζόμπι και στις γυναικείες τουαλέτες υπάρχει πάντα ουρά το πρωί (η μια δεν πρόλαβε να πάει τουαλέτα, η άλλη δεν πρόλαβε να βαφτεί, η άλλη δεν θυμάται να χτενίστηκε. Όλες δεν έχουμε πιει ακόμα καφέ. Συνηθισμένα πράγματα).

Όταν η κουκλάρα είναι άρρωστη οκ, καταλαβαίνω τις βραδινές αγρυπνίες. Όταν δεν είναι όμως ποιο είναι το πρόβλημα? Και more importantly, πότε θα το ξεπεράσει?

Έχουν αρχίσει να συμβαίνουν και τραγελαφικά:
Εκεί που πηγαινοέρχομαι μέσα στο σπίτι με το αλλήθωρο μάτι του Κουασιμόδου, μπορεί ας πούμε να θυμηθώ μια δουλειά που ήθελα να κάνω κατά τη διάρκεια της μέρας και δεν πρόλαβα. Αποφασίζω να την κάνω εδώ και τώρα. Με αυτό το σκεπτικό, έχω σιδερώσει η ώρα 3 το πρωί, έχω πλύνει πιάτα με τα μάτια κλειστά, περιμένω το πόσιμο νερό να έρθει για να γεμίσω το παγούρι (έρχεται πάντα μετά τα μεσάνυχτα). Και βλέπω πολύ History και Discovery Channel (να σε εντυπωσιάσω με τις γνώσεις μου για το πως χτίστηκαν οι πυραμίδες και πως μετακινείται ένα κτήριο 60 τόνων.)

Επίσης έχω προσέξει ότι πρέπει να αποφεύγω στις συζητήσεις με τον Έτερο μεταξύ 11 το βράδυ έως και 5 το πρωί διότι το βράδυ βγαίνει παγανιά το alter ego μας. Όχι, δεν μεταμορφωνόμαστε σε Batman και Cat woman. Το alter ego μας είναι ο εαυτός που πετάει κακίες, είναι ευέξαπτος και μη συνεργάσιμος. Δεν συνεννοούμαστε. Δεν επικοινωνούμε. Καλύτερα το βράδυ να μην μιλούμε μεταξύ μας.

Ευτυχώς μέχρι το πρωί παθαίνουμε μια convenient αμνησία και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

Προχτές, στην ουρά για την τουαλέτα, μιλούσα με μια συνάδελφο που έχει τρία παιδιά. «Πότε καταφέρνεις και κοιμάσαι?» τη ρώτησα. «Βασικά» μου είπε, «σε κάποια φάση αντιλήφθηκα ότι τα τελευταία 5 χρόνια δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ ένα βράδυ χωρίς διακοπές. Απλώς ο οργανισμός μου σε κάποια φάση συνήθισε και λειτουργεί με 4 ώρες ύπνο.»

5 χρόνια?

Και εγώ που είμαι ακόμα στους ….14 μήνες??

…..

…..

Mental note people: Σε περίπτωση που τηλεφωνήσετε σε κάποιαν για δουλειά και μιλά ασυνάρτητα, να είστε επιεικής. Δεν μπορείτε να γνωρίζετε πόσο κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ.