Φιλίες
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει: «Νέες φίλες είναι σαν το ασήμι, μα χρυσάφι είναι οι παλιές».
Με ρώτησε η ΦΣ αν τις μέρες που ήμουν Λονδίνο πήγα να δω κάτι international φίλους από το πανεπιστήμιο που ακόμα κοπροσκυλιάζουν στο Λονδίνο αντί να έχουν επιστρέψει στις χώρες τους και να γράφουν σε blog όπως εγώ.
Η απάντηση είναι πολύ απλή:
Όχι φυσικά.
Διότι δεν θέλω να χάνω τις ώρες μου. Πώς να το πω, βαριέμαι. Και εξηγώ:
Μια φορά και ένα καιρό, ζούσα σε ένα κοινόβιο με άλλα 4 άτομα, σύνολο με μένα 5. Ανάλογα των γκομενικών ορέξεων των πιο πάνω 5 ατόμων, το κοινόβιο αποτελείτο από 5, 7, 6, 9 ή maximum 10 άτομα (όταν είχαμε όλοι γκόμενο και γινόταν μάχη για την τουαλέτα το πρωί). Η ζωή κυλούσε ωραία και αδελφικά. Τρώγαμε μαζί, βλέπαμε τηλεόραση μαζί, κάποτε βάζαμε και πλυντήριο μαζί. Κλαίγαμε από συμπαράσταση όταν το γκομενικό δεν έβγαινε, κουτσομπολεύαμε ασύστολα όταν νέο μέλος ερχόταν στην παρέα μας. Ήπιαμε χιλιάδες καφέδες μαζί, καπνίσαμε χιλιάδες τσιγάρα, είπαμε όλα τα politically incorrect ανέκδοτα που μπορούσαμε να σκεφτούμε και βγάλαμε το άχτι μας. Μιλούσαμε για πολιτική, φιλοσοφία, γκομενικά, μουσική, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, που θα βγούμε έξω, ποιο είναι το μέλλον μας. Τους εξήγησα το Κυπριακό πρόβλημα (σε μεθυσμένη και sober φάση), μου εξήγησαν ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι όλοι βλάκες, οι Εβραίοι δεν είναι όλοι τσιγκούνηδες, και γιατί οι Πακιστανοί και οι Μπαγκλαντεσιανοί μισιούνται. Πήγαμε μαζί για shopping, bar crawling, σε συναυλίες, στη βιβλιοθήκη, αλληλοδανειστήκαμε CDs και βιβλία.
Όλα τα πιο πάνω όχι μόνο με τα άλλα 4 άτομα που συγκατοικούσα, αλλά και με φίλους από το course, γείτονες και άλλους φοιτητές της περιοχής που κάναμε παρέα.
Για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο μοιραστήκαμε μια καθημερινότητα.
Μετά το πανεπιστήμιο τέλειωσε και όλοι χωρίσαμε. Με τηλέφωνα, διευθύνσεις, emails, υποσχέσεις κτλ.
Τον πρώτο χρόνο αλληλογραφούσα σταθερά με μισή ντουζίνα άτομα. Λέγαμε όλα μας τα νέα με λεπτομέρειες, συναντηθήκαμε μερικές φορές, δεν υπήρχε περίπτωση να πας σε μέρος που είχες γνωστό και να μην επικοινωνήσεις μαζί του.
Η πρώτη που παντρεύτηκε μας κάλεσε στο γάμο της. Και πήγαμε όλοι. Ξέραμε και το γαμπρό, είχε κάνει ένα πέρασμα από το κοινόβιο, μέχρι και πόση ώρα έκανε μέσα στο μπάνιο ξέραμε, στο γάμο δεν θα πηγαίναμε? Ο δεύτερος που παντρεύτηκε μας κάλεσε αλλά που να τρέχουμε στην Ιντιάνα (USA) βρε φίλε, κόψε κάτι. Έχει και 2 χρόνια να βρεθούμε.
Αργά αλλά σταθερά αρχίσαμε να χάνουμε τα ίχνη ο ένας του άλλου. Δεν γνωρίζαμε τους νέους γκόμενους, ούτε αυτοί τους δικούς μας. Δεν είχαμε νέα να πούμε (που να ενδιαφέρουν τον άλλον που βρίσκεται 3000 χιλιόμετρα μακριά). Δεν είχαμε πια μια καθημερινότητα να μοιραστούμε. Τα emails ήταν μεν πάντοτε εγκάρδια (όταν έπιανες email that is) αλλά άρχισε να είναι κουραστικό να πρέπει να εξηγείς τα νέα σου και τι καινούργιο σου συμβαίνει με λεπτομέρεια.
Νομίζω είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αν αυτή τη στιγμή βρεθώ με αυτά τα άτομα, πέραν από τα βασικά (παντρεύτηκα, έκανα 1 παιδί, ορίστε και η φωτογραφία, και έχω δουλειά) δεν έχω τίποτα άλλο να πω (που να τους ενδιαφέρει). Δεν έχει νόημα να εξηγείς σε κάποιον που έχει να σε δει face to face 4 χρόνια ότι η μεγαλύτερη έγνοια σου αυτή τη χρονική στιγμή είναι να μην τρώει χώμα από τις γλάστρες η κουκλάρα και να βρεις χρόνο να φτιάξεις τη κουζίνα που έγινε σαν αποθήκη. Βρεθήκαμε τότε μαζί λόγω μιας συγκυρίας (σπουδάζαμε/συγκατοικούσαμε μαζί, είμασταν μόνοι και θέλαμε παρέα, είχαμε άπειρο ελεύθερο χρόνο για κουνουσμάν), όταν αυτή η συγκυρία τέλειωσε, χάθηκε σιγά σιγά και το νόημα.
Frankly, στη φάση που είμαι, χέστηκα για πολιτική, χέστηκα για φιλοσοφία, χέστηκα και αν έβγαλε νέο CD η Madonna.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, δεν ψάχνω πια τους international φίλους όπου πάω. Που να κάθομαι να εξηγώ…
Με ρώτησε η ΦΣ αν τις μέρες που ήμουν Λονδίνο πήγα να δω κάτι international φίλους από το πανεπιστήμιο που ακόμα κοπροσκυλιάζουν στο Λονδίνο αντί να έχουν επιστρέψει στις χώρες τους και να γράφουν σε blog όπως εγώ.
Η απάντηση είναι πολύ απλή:
Όχι φυσικά.
Διότι δεν θέλω να χάνω τις ώρες μου. Πώς να το πω, βαριέμαι. Και εξηγώ:
Μια φορά και ένα καιρό, ζούσα σε ένα κοινόβιο με άλλα 4 άτομα, σύνολο με μένα 5. Ανάλογα των γκομενικών ορέξεων των πιο πάνω 5 ατόμων, το κοινόβιο αποτελείτο από 5, 7, 6, 9 ή maximum 10 άτομα (όταν είχαμε όλοι γκόμενο και γινόταν μάχη για την τουαλέτα το πρωί). Η ζωή κυλούσε ωραία και αδελφικά. Τρώγαμε μαζί, βλέπαμε τηλεόραση μαζί, κάποτε βάζαμε και πλυντήριο μαζί. Κλαίγαμε από συμπαράσταση όταν το γκομενικό δεν έβγαινε, κουτσομπολεύαμε ασύστολα όταν νέο μέλος ερχόταν στην παρέα μας. Ήπιαμε χιλιάδες καφέδες μαζί, καπνίσαμε χιλιάδες τσιγάρα, είπαμε όλα τα politically incorrect ανέκδοτα που μπορούσαμε να σκεφτούμε και βγάλαμε το άχτι μας. Μιλούσαμε για πολιτική, φιλοσοφία, γκομενικά, μουσική, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, που θα βγούμε έξω, ποιο είναι το μέλλον μας. Τους εξήγησα το Κυπριακό πρόβλημα (σε μεθυσμένη και sober φάση), μου εξήγησαν ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι όλοι βλάκες, οι Εβραίοι δεν είναι όλοι τσιγκούνηδες, και γιατί οι Πακιστανοί και οι Μπαγκλαντεσιανοί μισιούνται. Πήγαμε μαζί για shopping, bar crawling, σε συναυλίες, στη βιβλιοθήκη, αλληλοδανειστήκαμε CDs και βιβλία.
Όλα τα πιο πάνω όχι μόνο με τα άλλα 4 άτομα που συγκατοικούσα, αλλά και με φίλους από το course, γείτονες και άλλους φοιτητές της περιοχής που κάναμε παρέα.
Για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο μοιραστήκαμε μια καθημερινότητα.
Μετά το πανεπιστήμιο τέλειωσε και όλοι χωρίσαμε. Με τηλέφωνα, διευθύνσεις, emails, υποσχέσεις κτλ.
Τον πρώτο χρόνο αλληλογραφούσα σταθερά με μισή ντουζίνα άτομα. Λέγαμε όλα μας τα νέα με λεπτομέρειες, συναντηθήκαμε μερικές φορές, δεν υπήρχε περίπτωση να πας σε μέρος που είχες γνωστό και να μην επικοινωνήσεις μαζί του.
Η πρώτη που παντρεύτηκε μας κάλεσε στο γάμο της. Και πήγαμε όλοι. Ξέραμε και το γαμπρό, είχε κάνει ένα πέρασμα από το κοινόβιο, μέχρι και πόση ώρα έκανε μέσα στο μπάνιο ξέραμε, στο γάμο δεν θα πηγαίναμε? Ο δεύτερος που παντρεύτηκε μας κάλεσε αλλά που να τρέχουμε στην Ιντιάνα (USA) βρε φίλε, κόψε κάτι. Έχει και 2 χρόνια να βρεθούμε.
Αργά αλλά σταθερά αρχίσαμε να χάνουμε τα ίχνη ο ένας του άλλου. Δεν γνωρίζαμε τους νέους γκόμενους, ούτε αυτοί τους δικούς μας. Δεν είχαμε νέα να πούμε (που να ενδιαφέρουν τον άλλον που βρίσκεται 3000 χιλιόμετρα μακριά). Δεν είχαμε πια μια καθημερινότητα να μοιραστούμε. Τα emails ήταν μεν πάντοτε εγκάρδια (όταν έπιανες email that is) αλλά άρχισε να είναι κουραστικό να πρέπει να εξηγείς τα νέα σου και τι καινούργιο σου συμβαίνει με λεπτομέρεια.
Νομίζω είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Αν αυτή τη στιγμή βρεθώ με αυτά τα άτομα, πέραν από τα βασικά (παντρεύτηκα, έκανα 1 παιδί, ορίστε και η φωτογραφία, και έχω δουλειά) δεν έχω τίποτα άλλο να πω (που να τους ενδιαφέρει). Δεν έχει νόημα να εξηγείς σε κάποιον που έχει να σε δει face to face 4 χρόνια ότι η μεγαλύτερη έγνοια σου αυτή τη χρονική στιγμή είναι να μην τρώει χώμα από τις γλάστρες η κουκλάρα και να βρεις χρόνο να φτιάξεις τη κουζίνα που έγινε σαν αποθήκη. Βρεθήκαμε τότε μαζί λόγω μιας συγκυρίας (σπουδάζαμε/συγκατοικούσαμε μαζί, είμασταν μόνοι και θέλαμε παρέα, είχαμε άπειρο ελεύθερο χρόνο για κουνουσμάν), όταν αυτή η συγκυρία τέλειωσε, χάθηκε σιγά σιγά και το νόημα.
Frankly, στη φάση που είμαι, χέστηκα για πολιτική, χέστηκα για φιλοσοφία, χέστηκα και αν έβγαλε νέο CD η Madonna.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, δεν ψάχνω πια τους international φίλους όπου πάω. Που να κάθομαι να εξηγώ…
posted by drakouna @ 12:30 pm
13 comments
13 Comments:
Μεγάλη αλήθεια και φυσιολογική κατάληξη. We' ve all been there.
Poso simfwnw mazi sou!!!! mia epoxi itan,wrea men, alla exei teliwsei...
Mα να μην τους εξηγήσεις τίποτα; Not even Tassos?
συμφωνω μαζι σου ομως το ποστ ειναι ατελειωτο νομιζω !
Μετα την συγκεκριμενη ιστορια σου που μοιαζει λιγο πολυ με διαφορες περιπτωσεις απο οποιαδηποτε φαση της ζωης καθενος , καταληγουμε στο συμπερασμα οτι δεν υπαρχουν πλεον καλοι (παλιοι - χρυσοι) φιλοι εφοσον μιλουμε και γενικα μοιραζομαστε χρονο και ασχολιες με καποιον για οσο διαστημα οι συγκυριες μας φερνουν μαζι !
Δεν λεω και δεν γνωριζω αν αυτο ειναι απαραιτητα κακο ή καλο . Απλος -σε αναλογια με το παρον- αναρωτιουμαι κατα ποσο ενας σημερινος φιλος/η -που οπως ειπες ενιοτε εξελλισσεται και σε γκομενο/α- ειναι εκει για σενα και επειδη το θελει ή επειδη ετσι το φεραν οι περιστασεις . Δηλαδη εισαι για κεινον απλως μια μονο συμπτωση ή πιο ωμα οτι καλυτερο(για κεινον/η) , χειροτερο (για σενα; )μπορουσε να κανει τη δεδομενη στιγμη ;;;
μια ηλιθια απορια ...
ευχαριστω για το χωρο !
Έτσι είναι.
Λίγοι ανθρώποι πραγματικά μένουν.
Οι υπόλοιποι απλά είναι περαστικοί.
Η αγάπη τζιαι η φιλία εν όπως το φκιόρον της γλάστρας. Άμα εν το ποτίζεις πρώτα μαρανίσκει τζιαι σιγά σιγά ξερανίσκει.
Πού να δείς ακόμα τους διαδικτυακούς "φίλους". Αθθημούμαι κάτι Cyprus list πριν τα μπλογκς έσιει καμιάν δεκαρκάν χρόνια. Ενομίζαμεν ότι είμαστεν κολλητοί που τον τζιαιρόν που είμαστιν μωρά. Οι μισοί ήταν τουρτζιά. Ούτε που αθθημούμαι τα ψευδόνυμα τους.
Είναι αυτό που λένε μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται.
Τελικά οι παροιμίες δεν βγαίνουν χωρίς λόγο.Εχει δίκιο η Δρακούνα όλοι κάποια στιγμή χάσαμε φίλους λόγω απόστασης.Και δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να φτιάχνεις φίλους αληθινούς.
μπορώ να το καταλάβω. αν η φιλία δεν συνεχιστεί μετά, απλώς ψοφάει :)
μερικές φορές όμως αν βρεθείς εμ ανθρώπους που έχεις ζήσει πολλά μπορεί πολύ εύκολα να γίνει πανικός και να περάσεις τέλεια, ακριβώς επειδή η πάστα, η βάση των όσων συνέβησαν εξακολουθεί να υπάρχει :)
Τα όσα ενδιαφέροντα (και ίσως και νοσταλγικά) περιγράφει στο κείμενο της η Drakon Woman από τα φοιτητικά της χρόνια και την τελική πορεία και κατάληξη που πήραν οι σχέσεις της με τους «international φίλους από το πανεπιστήμιο», δεν μπορούν να αποτελούν γενικό κανόνα ή/και πρότυπο για όλους όσους διατελέσαμε ή σπουδάσαμε φοιτητές!
Προσωπικά (όντας φοιτητής) δεν έζησα σε κοινόβιο (δεν ήμασταν τόσο προχωρημένοι εκείνη την εποχή), ούτε έχω καπνίσει χιλιάδες τσιγάρα (το πολύ 4-5 κατά τη διάρκεια ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της φοιτητικής μου ζωής και κανένα μετά), καφέδες έχω πιει αμέτρητους καθώς και πολλά άλλα ποτά, όμως κάποιοι από τους πολύ καλούς φίλους που έχω σήμερα (κύπριοι και μη) έχουν τις καταβολές σ’ εκείνη την εποχή της άδολης φοιτητικής νιότης.
Προσυπογράφοντας αυτά που λαλεί ο Aceras, (“…Η αγάπη τζιαι η φιλία εν όπως το φκιόρον της γλάστρας. Άμα εν το ποτίζεις πρώτα μαρανίσκει τζιαι σιγά σιγά ξερανίσκει …”), να αναφέρω ότι μια ομάδα παλιοί συμφοιτητές (κύπριοι) που κάναμε παρέα εκείνα τα χρόνια καταφέραμε όχι μόνο να διατηρούμε επαφή και επικοινωνία αλλά και να συναντιόμαστε οργανωμένα (αν και διασκορπισμένοι σ’ όλη την Κύπρο) κάθε 4-6 μήνες. Με ευθύνη κάποιου εξ ημών (και με τη σειρά του ο καθένας) οργανώνεται η συνάντηση για να βρεθούμε, να τα πούμε, να συζητήσουμε και να κουτσομπολέψουμε πάντοτε όμως μεταξύ άρτου και οίνου. Ο εκάστοτε υπεύθυνος αναλαμβάνει την οργάνωση της συνάντησης και τη διεκπεραιώσει διάφορων πρακτικών καθηκόντων όπως η διευθέτηση του χώρου συνάντησης και έχει να μεριμνήσει για το φαγητό και το ποτό καθώς και να φροντίσει να είμαστε σε απαρτία!
Προσωπικά διατηρώ επαφή (μέσω τηλεφώνου, emails και με την ανταλλαγή επισκέψεων) και με φίλους από τη χώρα όπου εσπούδαζα. (Με ένα ζευγάρι βρεθήκαμε δύο φορές φέτος – μια στην Κύπρο όπου ήρθαν για μερικές μέρες το Φεβράρη εν μέσω μάλιστα προεκλογικής περιόδου και μια σε τρίτη χώρα το καλοκαίρι). Με άλλους international συμφοιτητές (από διάφορες χώρες) δεν κράτησα καθόλου επαφή (ίσως γιατί δεν το επιδίωξα).
Anef_Oriwn
Κυριακή 5/10/2008 – 3:04 μ.μ.
ε γι αυτό αν είσαι πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό σου εν θα ανταλλάξεις υποσχέσεις, εννά δεις το θέμα ρεαλιστικά τζαι να πεις άτε γεια χαρηκα για τη γνωριμία! έτσι εν θα νιώθεις την απογοήτευση τζαι ενοχή όσο περνούν τα χρόνια που εν θα τους βλέπεις.
όπως κάποιες ταινίες που έχει αποχαιρετισμούς τζαι φωνάζουν 'don't look back!!' μινίσκει σου η τελευταία εικόνα τζαι γυρίζει σου παραπάνω μετα
I don't think that is always true. It just might mean that your friends were the sort of people that will stick with you thick and thin. I have friends that i have met for 2 days in the last seven years: they are still like brothers to me. If you look for quality rather than quantity in friendships you will not be dissapointed.
...όσο περνούν τα χρόνια, η ευρωκινητικότητα γίνεται όλο περισσότερο must, και οι international φιλίες-γνωριμίες (είτε τυπικές είτε πολύ στενές) γίνονται όλο και περισσότερο μια συνηθισμένη κατάσταση, και η αναφορά του τόπου όπου ζεις δεν περιλαμβάνει 1 μέρος αλλά πολλά μέρη ("κινούμαι μεταξύ Αθήνας, Μιλάνου και Μονάχου")... Μέσα σε αυτό το παιχνίδι φίλων-συντρόφων που μετά από κάποιο καιρό μετατρέπονται σε άγνωστους, τότε ποιοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα κάνουμε φιλίες που θα κρατήσουν μία ζωή? Πώς τους διαλέγουν αυτούς τους ανθρώπους? Τι προσφέρουν οι φίλοι μιας ζωής? Τι προσφέρουν οι φίλοι που τώρα πλέον είναι απλώς μία ανάμνηση και ένα ημέηλ το χρόνο? Τι πρέπει να επιδιώκει κανείς?
Προσωπικά, όσο πιο πολύ νιώθω τα πράγματα γύρω μου να αλλάζουν και να έρχονται-και-φεύγουν, τόσο πιο πολύ νιώθω την ανάγκη να έχω άτομα που θα είναι σταθερά σημεία αναφοράς στη ζωή μου..
Post a Comment
<< Home