I eat therefore I am

Η κουκλάρα περπάτησε. Αυτό είναι μια πάρα πολύ καλή εξέλιξη διότι η μέση μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται από το κουβάλημα και δημιουργήθηκαν ποντίκια στα χέρια μου. Μέχρι και τα βαζάκια της κουζίνας μπορώ και ανοίγω πλέον μόνη μου. Τα μπράτσα μου μοιάζουν με αυτά της Madonna μετά από ασκήσεις yoga και pilates.

Αυτό δεν είναι κακό.

Εφόσον έχει πέσει η θερμοκρασία (κατά μισό βαθμό, πράγμα που μας κάνει αυτόματα να θεωρούμε ότι τάχα μου μπήκε το φθινόπωρο), είπαμε να αρχίσουμε σιγά σιγά τις εκδρομές στο βουνό.

- Εγώ είχα υπόψη μου κάτι σε πικνίκ στην πιο ψηλή κορυφή, χαμένοι μέσα στο δάσος, κάτι σε «Μελωδία της Ευτυχίας» με λιγότερο γρασίδι. Οκ, και χωρίς την κιθάρα και τα ρούχα από κουρτίνες.

- Ο Έτερος είχε υπόψη του κάτι σε ημιορεινό οικογενειακό κέντρο (που κάνει καλό φαί) με εύκολη πρόσβαση για να επιστρέψουμε πίσω νωρίς και να μην ξεχειλωθούμε.

- Η κουκλάρα δεν έχω ιδέα τι είχε υπόψη της διότι ακόμα δεν μιλά, αλλά όταν μιλήσει είμαι σίγουρη ότι θα έχει και αυτή άποψη επί του θέματος.

Στο τέλος αποφασίσαμε να πάμε να φάμε σε κέντρο (για να μην κουβαλούμε όλα τα υπάρχοντα μας μέσα σε τάπερ) και μετά να κάτσουμε για πικνίκ καφέ στο δάσος. Να δει και η κουκλάρα λίγη φύση να ανοίξει το μάτι της.

Παραβλέψαμε μια μικρή λεπτομέρεια.

Για την κουκλάρα, δεν κάνει καμία διαφορά αν η φύση είναι μια γλάστρα, 2 τετραγωνικά μέτρα χώμα, ή μια ολόκληρη βουνοκορφή με πεύκα.

Για την κουκλάρα όλα αυτά σημαίνουν:

Πέτρες! (που μπορώ να βάλω μέσα στο στόμα μου)
Ξύλα! (που μπορώ να βάλω μέσα στο στόμα μου)
Χώμα! (που μπορώ να βάλω μέσα στο στόμα μου)

Έχει ήδη φάει άμμο από τις παραλίες όλης της ελεύθερης Κύπρου. Μόνο αν επιβραδύνεις την ταχύτητα σε στυλ Matrix μπορείς να την προλάβεις. Καιρός να αρχίσει να δοκιμάζει την ενδοχώρα.

Υποθέτω περνά μια ακόμα φάση. Τη φάση του «ότι-δεν-σπάζω-το-βάζω-στο-στόμα-μου-για-δοκίμασε-να-με-σταματήσεις-αν-μπορείς».

Είναι δείγμα μελλοντικής μεγαλοφυΐας, δεν το συζητώ.