Ένα λαικό και μια επιφοίτηση

«…Έχεις κορμί αράπικο
και μαύρα μάτια πλάνα
Η μάνα που σε γέννησε
θα ήτανε τσιγγάνα…»

All time classic σκηνή, να ταξιδεύεις εκτός Κύπρου με πτήση που φεύγει μαύρα χαράματα (μα πάρα πολύ χαράματα). Στο ταξί μέχρι να πας στο αεροδρόμιο ακούς αφιερώσεις φορτηγατζήδων, ταξιτζήδων και φυσικά τζει που τα βαριά λαϊκά τραγούδια. Εκεί στη ξενιτιά που θα πας, ο Στέλιος Καζαντζίδης θα σε συντροφεύει. Το ταξίδι ξεκινά από το ράδιο του αυτοκινήτου.

Άλα του.

Την τελευταία φορά που ταξιδεύαμε, πήγαμε με δικό μας αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και στάθηκε αδύνατον να εντοπίσουμε τον μυστήριο και elusive αυτό σταθμό που περιέχει όλο το λαϊκό πεντάγραμμο. Επιδή πλέον το έχω γούρι μου να ακούσω έστω και ένα λαϊκό πριν απογειωθώ, όσο κοντεύαμε της Λάρνακας, τόσο μεγάλωνε η αγωνία μου.

«Που είσαι Στέλιο μου στη δύσκολη αυτή στιγμή? Που δυο πόρτες έχει η ζωή (και το αυτοκίνητο επίσης), άνοιξα μια και μπήκα?»

Alas! ο Στέλιος δεν μου χάλασε το χατίρι. Με το που μπήκαμε μέσα στο minibus του Skypark για να μας πάει στο αεροδρόμιο, τίγκι τίγκι, sure enough, μας τίμησε με τη φωνάρα του.

«…Άνθρωπε άδικε γιατί θες να με δεις στη φυλακή
με την ευχή της μάνας μου εμένα θ' απαλλάξουνε
και εσένα οι κατάρες της μια μέρα θα σε κάψουνε…»

Αγαλίαση.
Πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων ευτυχισμένη.

Η μοίρα όμως μου επεφύλαξε μια ακόμα συγκίνηση. 4 ώρες αργότερα, σουλατσάροντας ανέμελη στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος περιμένοντας την transfer πτήση μου, εκεί στα duty free, δίπλα από τα τσιγάρα και τα σοκολατάκια Toblerone, είδα με τα μάτια μου την τρανή απόδειξη, πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, ότι είμαστε ο ίδιος λαός με τους Έλληνες. «Φτύμαν κόλλημαν» που λέει και η γιαγιά Μαγκάιβερ. «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» που θα έλεγε η γιαγιά Μαγκάιβερ αν ήταν Ιταλίδα.

Εκεί λοιπόν στα duty free της επιφοίτησης, είδα ένα μεσήλικα Έλληνα ταξιδιώτη να φοράει διαφημιστικό μπλουζάκι που έγραφε τα εξής αποκαλυπτικά: «Γιάννης Παπαδόπουλος Α.Ε., Εμπόριο Σιδήρου & Μπετόν, ΒΙ.ΠΕ Κορωπίου».

Αμέσως είχα flashback μεσήλικου Κύπριου ταξιδιώτη της πτήσης μας, που φορούσε παρόμοιο διαφημιστικό μπλουζάκι που έγραφε: «Αρτοποιεία Χλώρακα» (και από πίσω «Χλώρακα Bingo, Κάθε Πέμπτη»).

Ο συνειρμός ήταν άμεσος. Ένας ο λαός, μία η παράδοση. 2 άτομα σε διαφορετικές χώρες, από όλα τα ρούχα της γκαρνταρόμπας τους σκέφτηκαν να βάλουν τα διαφημιστικά μπλουζάκια.

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Ποια γλώσσα, θρησκεία, παράδοση, ιστορία και λοιπές μαλακίες? Η αλήθεια ήταν μπροστά μου. Είμαστε ίδιοι. Στη σκέψη, την αντίληψη, τη συμπεριφορά.

Η απλώς οι μεσήλικες σε Κύπρο και Ελλάδα πιστεύουν ότι μπλούζα να’ναι και ότι να’ναι.