Η πολλή φύση βλάπτει

Ζεις σε μια απέραντη χώρα καλυμμένη με δάση, λίμνες και νησάκια (187,888 λίμνες και 179,584 νησάκια to be precise), από τις πιο αραιοκατοικημένες του πλανήτη. Η χώρα σου είδε πόλεμο για τελευταία φορά πριν 60 χρόνια, κατατάσσεται τέταρτη παγκοσμίως σε child wellbeing (Σουηδία, Δανία και Ολλανδία οι πρώτες 3), από το 1993 η οικονομία της έχει επιδείξει μόνο steady economic growth και οι πολίτες της είναι από τους πιο υγιείς και μακροβιότερους στον κόσμο. Η χώρα σου είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1995, δεν έχει πρόβλημα παράνομων μεταναστών, για κάθε ένα γιατρό υπάρχουν 307 ασθενείς (πάρα πολύ καλό record) και το σύστημα υγείας είναι το πιο αποδοτικό που υπάρχει στην Ευρώπη.

Μια από τις πιο παραδοσιακές δραστηριότητες που σχετίζεται με τους συμπατριώτες σου είναι η ζωή στη φύση σε ένα cottage δίπλα από μια λίμνη, συνδυάζοντας σάουνα, κολύμπι και barbeque. Οκ, και ποτό αλλά όχι μέχρι λιποθυμίας.

Με λίγα λόγια, ζεις στη Φινλανδία.

Και όμως, μια καλή μέρα φλιπάρεις, μπαίνεις μέσα σε ένα σχολείο, σκοτώνεις κάμποσα άτομα και μετά αυτοκτονείς.

Είναι το δεύτερο περιστατικό που συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στη Φινλανδία.

(η Φινλανδία όμως σημείωσε είναι τρίτη παγκοσμίως σε οπλοκατοχή από πολίτες μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Υεμένη)

Προφανώς δεν σκοτώνουν μόνο τάρανδους στις ελεύθερες τους ώρες.

Και κάνω τον εξής συνειρμό:

Ζω σε μια μικρή, κατάξερη χώρα που έχει να βρέξει 2 χρόνια. Πυκνοκατοικημένη και βρωμερή, ειδικά το καλοκαίρι που καταφθάνουν και 1-2 εκατομμύρια τουρίστες. Είμαι η μοναδική γενιά (εν ζωή) που δεν έζησε απευθείας πόλεμο, όχι γιατί υπάρχει ειρήνη, αλλά επειδή ζούμε μια εκεχειρία 34 χρόνων που προσπαθούμε 50 χρόνια να λύσουμε. Δεν πεινούμε αλλά δεν έχουμε και το τέλειο σύστημα υγείας. Βασικά, καλύτερα να μην αρρωστήσεις. Η οικονομία της χώρας μου είναι θέμα προς συζήτηση, έγινε επεισοδιακά μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόλις το 2004, παράνομοι μετανάστες έρχονται από παντού και οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι ανύπαρκτες.

Μια από τις πιο παραδοσιακές δραστηριότητες που σχετίζεται με τους συμπατριώτες μου είναι να τρως μέχρι σκασμού any chance you get, να φράσσεις τις αρτηρίες σου και μετά να πεθαίνεις από καρδία. Ή από καρκίνο.

Με λίγα λόγια ζω στην Κύπρο.

Και όμως, κανένας δεν διανοείται να φλιπάρει μέσα σε σχολείο με το κυνηγετικό ή το G3 του στρατού. Ούτε καν όταν ακινητοποιείται μέσα στην κίνηση.

Είμαστε τελικά ένας πολύ ευτυχισμένος και ισορροπημένος λαός.