Never-Never-Land

Το σύμπαν συνωμότησε. Άι σιχτίρ Paolo Coelho που είχες δίκιο.

Παρουσιάστηκε ευκαιρία να πάω ταξίδι μόνη μου για 3 μέρες. Τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα:
- 2 νύχτες uninterrupted ύπνου.
- 4 γεύματα με την ησυχία μου όπου δεν χρειάζεται να μιλήσω σε κανένα
- reunion sex (μετά το ταξίδι)

Καλή φάση.

Σας έχει τύχει πτήση γεμάτη φοιτητές? (φυσικά σας έχει τύχει, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην τους πετύχεις).

Είναι μια πτήση σαν εκδρομικό λεωφορείο. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την εποχή μου. Απλώς τώρα, πέραν των μισών φοιτητών κρατούσαν παραμάσχαλα ένα laptop. Στην εποχή μου κρατούσαμε το Marie Claire (τι θα κάνεις 5 ώρες μέσα στο αεροπλάνο μέχρι να φτάσεις χωρίς in-flight entertainment? Ω ναι, τα A310 δεν είχαν τηλεορασούδα να σε απασχολεί). Κατά τα άλλα, οι συζητήσεις που άκουα ήταν οι ίδιες:

- που θα μετακομίσουν
- πως θα μετακομίσουν
- τι ώρα φεύγει το τρένο για την εξοχή όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο τους

Bless them. Πριν 1 δεκαετία (bloody hell, τόσο πολύ?) τα ίδια έκανα και εγώ.

Κάτι πήρε το αυτί μου για Vincent House και γύρισε το μάτι μου ανάποδα.

Ακόμα υπάρχει το Vincent House?

(Φυσικά και θα υπάρχει, τι νόμισες μουλάρα, επιδή τέλειωσες εσύ με το πανεπιστήμιο θα κλείσει το κατάστημα? Όχι φυσικά, εκεί ατάραχο θα γαλουχήσει την επόμενη γενιά θαμώνων της ευρύτερης περιοχής του Bayswater και South Kensington. To Vincent House πάντα ζει, ζει, και το πάλεμα του δεν τελειώνει, φωτιά το λάβαρο και ομπρός…)

(Αμάν συνειρμός με Vincent House και Μακάριο….)

Ελπίζω μόνο να το έχουν ανακαινίσει λίγο, διότι όλο εκείνο το κρεμ και καφέ είχε αρχίσει να στενάζει και να σπαράζει στην εποχή μου.

Παρατηρούσα λοιπόν τους φοιτητές που περίμεναν τις τεράστιες βαλίτσες τους, τριχωτά αγόρια (η ζωή μετά το στρατό) και κορίτσια με σκατά δέρμα (η ζωή πριν το spa) και I felt for them. Θα πάνε να μετακομίσουν σε άθλια (κυρίως) δωμάτια, με εμπριμέ μοκέτα και λερωμένες κουρτίνες, θα τρώνε από μη-ασορτί πιάτα και mugs (ότι δεν έσπασε), θα ετοιμάζουν το φαί τους σε παμπάλαιους, καμένους από λίπη φούρνους (θυμήθηκα το Νιγηριανό συγκάτοικο που τηγάνιζε μαλακίες η ώρα 3 το πρωί, τώρα ασχολείται με πετρέλαια στη Νιγηρία, dodgy business σίγουρα), θα κολλάνε αφίσες του Bob Marley με τον μπάφο στο χέρι (κλασσική), και θα είναι μέσα στη τρελή χαρά.

Επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος αρκετές φορές μετά τις σπουδές μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που πήγαινα αφότου απέκτησα την κουκλάρα. Πεθυμώ βέβαια πράγματα και σκηνικά, αλλά δεν θέλω να κάνω recreate τον εαυτό μου όπως ήταν. Δεν είμαι καν το ίδιο άτομο. Μπορώ να κάνω χιλιάδες καινούργια πράγματα που δεν μπορούσα όταν σπούδαζα. We move on. Ευτυχώς. Και ανακάλυψα ότι εκτός από Never-Never-Land των σπουδών, το Λονδίνο είναι και τέλειο μέρος για να αγοράσεις δώρα για παιδάκια. Ήμουν στο Λονδίνο και αγόραζα δώρα της κόρης μου. How cool is that? Ξεσάλωσα.