Thursday, October 02, 2008

Never-Never-Land

Το σύμπαν συνωμότησε. Άι σιχτίρ Paolo Coelho που είχες δίκιο.

Παρουσιάστηκε ευκαιρία να πάω ταξίδι μόνη μου για 3 μέρες. Τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα:
- 2 νύχτες uninterrupted ύπνου.
- 4 γεύματα με την ησυχία μου όπου δεν χρειάζεται να μιλήσω σε κανένα
- reunion sex (μετά το ταξίδι)

Καλή φάση.

Σας έχει τύχει πτήση γεμάτη φοιτητές? (φυσικά σας έχει τύχει, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην τους πετύχεις).

Είναι μια πτήση σαν εκδρομικό λεωφορείο. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από την εποχή μου. Απλώς τώρα, πέραν των μισών φοιτητών κρατούσαν παραμάσχαλα ένα laptop. Στην εποχή μου κρατούσαμε το Marie Claire (τι θα κάνεις 5 ώρες μέσα στο αεροπλάνο μέχρι να φτάσεις χωρίς in-flight entertainment? Ω ναι, τα A310 δεν είχαν τηλεορασούδα να σε απασχολεί). Κατά τα άλλα, οι συζητήσεις που άκουα ήταν οι ίδιες:

- που θα μετακομίσουν
- πως θα μετακομίσουν
- τι ώρα φεύγει το τρένο για την εξοχή όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο τους

Bless them. Πριν 1 δεκαετία (bloody hell, τόσο πολύ?) τα ίδια έκανα και εγώ.

Κάτι πήρε το αυτί μου για Vincent House και γύρισε το μάτι μου ανάποδα.

Ακόμα υπάρχει το Vincent House?

(Φυσικά και θα υπάρχει, τι νόμισες μουλάρα, επιδή τέλειωσες εσύ με το πανεπιστήμιο θα κλείσει το κατάστημα? Όχι φυσικά, εκεί ατάραχο θα γαλουχήσει την επόμενη γενιά θαμώνων της ευρύτερης περιοχής του Bayswater και South Kensington. To Vincent House πάντα ζει, ζει, και το πάλεμα του δεν τελειώνει, φωτιά το λάβαρο και ομπρός…)

(Αμάν συνειρμός με Vincent House και Μακάριο….)

Ελπίζω μόνο να το έχουν ανακαινίσει λίγο, διότι όλο εκείνο το κρεμ και καφέ είχε αρχίσει να στενάζει και να σπαράζει στην εποχή μου.

Παρατηρούσα λοιπόν τους φοιτητές που περίμεναν τις τεράστιες βαλίτσες τους, τριχωτά αγόρια (η ζωή μετά το στρατό) και κορίτσια με σκατά δέρμα (η ζωή πριν το spa) και I felt for them. Θα πάνε να μετακομίσουν σε άθλια (κυρίως) δωμάτια, με εμπριμέ μοκέτα και λερωμένες κουρτίνες, θα τρώνε από μη-ασορτί πιάτα και mugs (ότι δεν έσπασε), θα ετοιμάζουν το φαί τους σε παμπάλαιους, καμένους από λίπη φούρνους (θυμήθηκα το Νιγηριανό συγκάτοικο που τηγάνιζε μαλακίες η ώρα 3 το πρωί, τώρα ασχολείται με πετρέλαια στη Νιγηρία, dodgy business σίγουρα), θα κολλάνε αφίσες του Bob Marley με τον μπάφο στο χέρι (κλασσική), και θα είναι μέσα στη τρελή χαρά.

Επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος αρκετές φορές μετά τις σπουδές μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που πήγαινα αφότου απέκτησα την κουκλάρα. Πεθυμώ βέβαια πράγματα και σκηνικά, αλλά δεν θέλω να κάνω recreate τον εαυτό μου όπως ήταν. Δεν είμαι καν το ίδιο άτομο. Μπορώ να κάνω χιλιάδες καινούργια πράγματα που δεν μπορούσα όταν σπούδαζα. We move on. Ευτυχώς. Και ανακάλυψα ότι εκτός από Never-Never-Land των σπουδών, το Λονδίνο είναι και τέλειο μέρος για να αγοράσεις δώρα για παιδάκια. Ήμουν στο Λονδίνο και αγόραζα δώρα της κόρης μου. How cool is that? Ξεσάλωσα.


8 Comments:

At 02 October, 2008 11:42, Anonymous Anonymous said...

Παναΐα μου τι μου εθύμισες τωρά...

I lost my virginity in Vincent House...

Αναρωτιούμαι πόσοι άλλοι/άλλες;

 
At 02 October, 2008 12:11, Anonymous Anonymous said...

.....Katantia.....

 
At 02 October, 2008 14:28, Blogger Clueless said...

Τελικά με πρόλαβες..

 
At 02 October, 2008 15:03, Anonymous Anonymous said...

Apofitisa prin 2 xronia ke piga piso ston topo pou spoudasa 3 fores. Ke sigoura tha xanapao!! En exei lathos i voria agglia!!

 
At 02 October, 2008 19:36, Anonymous Anonymous said...

Hahahahahaaaaaaaaaaaaaa

u are a vincent house alumni???

Respect!

 
At 03 October, 2008 08:36, Anonymous Anonymous said...

stravoxylo some things are way TMI!

 
At 03 October, 2008 12:03, Blogger the Idiot Mouflon said...

Μαντάμ Δαρκουνο-μάνα, ως γέροντας εγώ θυμάμαι τις διάφορες φουρνιές νεαρών και νεάνιδων που επέστρεφαν για διακοπές κλπ. και ξαφνικά αποκτούσαν κάποιες τάσεις π.χ. για μπαρότσαρκες ή με κάποιες άλλες ιδιαιτερότητες που οι γονείς πρόσεχαν / δεν πρόσεχαν π.χ. μαλλιά πανκ πορτοκαλιά ή ράστα, ένα προ του μεσονυκτίου κούρδισμα για "all out" ξεφάντωμα που καταλήγει σε εμετό & blackout... ή μια έκδηλη πλέον κατανόηση σε ότι αφορά τις αμφισεξουαλικές και -συχνά -συνάμα πολυπρόσωπες συνευρέσεις... και -στο πιο τραβημένο -μια μικρή συμπάθεια για την Αλίκη (της χώρας των θαυμάτων) και μια συνεχή λαχτάρα για χορό (wink wink).

Το γενικό συμπέρασμα που έβγαλα λέει πως στις προηγούμενες γενιές οι γονείς ... έστειλαν τα καμάρια τους τίτσιρα μες τ' αγγούρκα... και τώρα οι νεότερες γενιές με άνεση προσπερνούν τις παλαιότερες στο γνωστό παιχνίδι "είμαι μακριά που τους γέρους, είμαι ελεύθερος/η, πρέπει να ξαμολυθώ στους δρόμους στες πλατέες, σαν αφηνιασμένο τραγί σε περίοδο ζευγαρώματος" γιατί τα συγκεκριμένα παραδείγματα συμπεριφοράς είχαν καθιερωθεί ως αναγκαία ήδη.

Για την ακρίβεια, τώρα πια το θέμα τους δεν είναι να "ξαμολυθούν" αλλά να βρεθούν σε χώρα με περισσότερες επιλογές & προσβάσεις.

Δεν είμαι εναντίον του "ξαμολύματος", είναι η φυσιολογική αντίδραση του όποιου νέου άμα νοιώθει πως "χαλάρωσαν/έσπασαν τα δεσμά" ...είμαι επιφυλακτικός όμως με το απληροφόρητο "ξαμόλυμα" που γίνεται όχι κατόπιν σκέψης και επιλογής αλλά απλά για να "ενταχθούμε" σε μια τάση είτε πλειοψηφική... είτε θεωρητικά αναγκαία για να καταγραφείς ως "ξεστραβωμένος" και όχι "αρνί".

Βέβαια εγώ δεν είμαι Δρακουνο-μάνα ακόμη (μη κακόν μου) και επομένως δύσκολα μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να κάνει κάποιος για να παράξει "πληροφορημένο/η" νεογνό/η. Αναρωτιέμαι όμως. Πως θα το αντιμετώπιζε αυτό ένας γονιός της ηλικίας μου ή μέχρι 10 χρ. πιο κάτω... δεδομένου βέβαια ότι έχει κάνει παρόμοιες διαπιστώσεις και συμφωνεί στην ανάγκη αντιμετώπισης του θέματος.

 
At 03 October, 2008 20:50, Blogger dokisisofi said...

e mouflon, egrapses ta touta oulla gia na mas peis oti opoios spoudasei Agglia einai... amfisexoualikos?!
ksereis apo proto xeri?

 

Post a Comment

<< Home


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.