Reversion

Γιατρέ μου, υποτροπίασα.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό.

Ξαναπήγα σε γάμο.

Και μάλιστα γάμο σε μέρα καθημερινή, που έχει τον extra βαθμό δυσκολίας ότι σχολάνεις το απόγευμα με τη ψυχή στο στόμα, τρέχεις να πάς σπίτι σου όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να προλάβεις να πλυθείς, να χτενιστείς, να βάλεις τα καλά σου και να δώσεις το παρών σου στο πάρτι-κοκτέιλ-ταλαιπωρία.

Πάμε να φύγουμε με τον Έτερο (κοκκεταρισμένοι και με το φακελάκι της ευτυχίας στο χέρι) και ανακαλύπτουμε ότι τον έκλεισαν και δεν μπορεί να μετακινήσει το αυτοκίνητο του. «Θα πάμε με το δικό σου» μου λέει.

Shit.

Βασικά έχω να πλύνω το αυτοκίνητο μου από τις 25 Αυγούστου που δεν ήξερα τι να κάνω το απόγευμα και πήγα στο πλυντήριο αυτοκινήτων. Πέρα από αυτό, υπάρχει και μια χαριτωμένη γραμμή στο πλάι του αυτοκινήτου (new addition) διότι ένα δέντρο με είδε και έπαθε την πλάκα του. Το δε εσωτερικό του αυτοκινήτου άρχισε να θυμίζει έργο τέχνης της Tracy Emin. Δεν φταίω εγώ, απλώς πάντα υπάρχει κάτι πιο σημαντικό να κάνω από το να πλένω το αυτοκίνητο.

«Το αυτοκίνητο σου θυμίζει στάβλο. Είσαι απαράδεκτη. Αύριο να μου το δώσεις να το πάρω να σου το πλύνουν.»
Είδες γιατί χρειάζεσαι ένα σύζυγο?

Μια και δυο ξεκινούμε για το venue. Με τη γελοία αυτοπεποίθηση που έχουν 2 άσχετοι που νομίζουν ότι πάνε σε κοκτέιλ και δεν αντιλήφθηκαν ότι στο venue γίνεται το ΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ. Όταν νίκησε η εθνική Ελλάδος το Euro, λιγότερος κόσμος κατέβηκε στους δρόμους παρά στον συγκεκριμένο γάμο. Μιλάμε για γελοίους αριθμούς.

Στενός συγγενής του ζευγαριού μου είχε πει πριν το γάμο ότι μπααα, δεν έδωσαν πολλά προσκλητήρια τα παιδιά.
Μάλλον έκανε χιούμορ.

Το πιο κοντινό παρκινγκ που βρήκαμε ήταν 2χλ. μακριά από το venue. Καιρό είχαμε να πάμε βραδινό ρομαντικό περίπατο μόνοι με τον Έτερο. Με τα καλά μας. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό.

Το πρόβλημα ήταν που έπρεπε να περιμένεις τουλάχιστον 45 λεπτά στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά σου να χαιρετήσεις (ούτε στο Λούβρο δεν περίμενα τόση ώρα ουρά για να μπω, ούτε στο Euro Disney, ούτε στη συναυλία της Kylie Minogue. Έπρεπε να βάλουν ταμπελίτσες όπως εκείνες που βλέπεις στο εξωτερικό και σε πληροφορούν «from this point you need aprox. 15 minutes for the congratulation thing»). Διότι το ζευγάρι ήταν popular άτομα. Με popular γονείς. Και popular συγγενείς. Και popular φίλους. Πολλοί popular μαζευτήκαμε βρε παιδί μου.

Η μόνη σκέψη που με κράτησε σε όλο αυτό το περίμενε με άλλα 1000 άτομα σε ένα πολύ intimate position (ελπίζω να ήταν ο Έτερος αυτός που μου έπιανε τον κώλο), ήταν ότι η κουκλάρα έμεινε στη μαμά Δρακούνα και θα μπορούσα επιτέλους να κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ με την ησυχία μου. Ίσως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που χαμογελούσα διάπλατα και δεν σηκώθηκα να φύγω.

Κατά τα άλλα, το ζευγάρι ήταν χαριτωμένο, η αίθουσα ήταν επιμελημένη, η μουσική μια χαρά, και τα ποτά έρεαν άφθονα, πράγμα πολύ καλό, διότι όποιος τέλειωνε με τη χεραιτούρα ήθελε 2-3 ποτά να το ξεπεράσει. Εμείς, πέρα από τα ποτά, είπαμε να τιμήσουμε και το μπουφέ, διότι όσο να πεις, μια «ενόχληση» στο στομάχι τη νιώσαμε με τόση ώρα ορθοστασία.

Θα ήθελα με το παρόν post να αδράξω της ευκαιρίας και να εισηγηθώ όπως ένα μπουφέ με καναπεδάκια να τοποθετείται πάντα στρατηγικά κατά μήκος της ουράς, έτσι ώστε οι ταλαίπωροι που περιμένουν, να έχουν κάτι να μασούν (να απασχολούν το στόμα τους) και έτσι να αποφεύγονται τα κακεντρεχείς σχόλια που ακούς συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ευχαριστώ.

Και επειδή ο γάμος αυτός είναι διήμερος (αυτοί συνήθως είναι), ετοιμαζόμαστε σήμερα για το δεύτερο γύρο.