New Project

Πρέπει σε κάποια φάση να βαφτίσουμε την κουκλάρα…

Επειδή είμαι καινούργιο φρούτο σε αυτό το σπορ, έκανα μια μικρή έρευνα να δω τι παίζει, που βαφτίζει ο κόσμος, τι ακριβώς χρειάζεται για να βαφτιστεί κάποιος κτλ.

Ανακαλύπτω έντρομη ότι:

Η πλειοψηφία του κόσμου βαφτίζει εις το βουνό ψηλά εκεί, σε μια εκκλησούλα ερημική, το σήμαντρο της δεν χτυπά, έχει ένα ψάλτη και ένα παπά και τίποτε άλλο σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων.

Προφανώς το σκεπτικό είναι ότι μια βάφτιση είναι πάντα μια ΤΕΛΕΙΑ ευκαιρία να συνδυάσεις (παράλληλα με τη βάφτιση) και μια εκδρομή στην εξοχή με τα παιδιά σου, και τους καλεσμένους σου.

Δηλαδή, θα ντυθείς εσύ και ο καλός σου με τα «καλά» σας (και όλοι ξέρουν πόσο άβολα είναι σε όλους τα «καλά» τους τα ρούχα), θα ντύσεις τα τυχόν παιδιά σας με τα «καλά» τους (και όλοι ξέρουμε πόσο χαίρονται τα παιδιά όταν τους φοράς τα «καλά» τους), θα πακετάρετε φαγητά, πανιά, ρούχα ζεστά, ρούχα ελαφριά, παιγνιδάκια και άλλα αξεσουάρ, θα πεταριστείτε οι ίδιοι στο αυτοκίνητο για 45-75 λεπτά δρόμο στην εξωτική μας ύπαιθρο και θα φτάσετε σε μια εκκλησία στη μέση του πουθενά.

Εκεί θα υποβάλετε το νεοφώτιστο σε διάφορα βασανιστήρια και αναλόγως της εποχής ενδεχομένως να σας κρυολογήσει ή να αρρωστήσει από το πολύ κλάμα.

Ο δε παπάς της εκκλησίας, θα ζει τα fifteen minutes of fame του, αφού δεν σταυρώνει πιστό για τη λειτουργία στη μέση του πουθενά, θα βγάλει το άχτι του πάνω στον κόσμο που μαζεύτηκε για τη βάφτιση.

Γενικά, σε αυτή τη χώρα όταν σε καλούν σε επίσημα γεγονότα, εννιά φορές στις δέκα σημαίνει να βάλεις τα καλά σου και να ξενιτευτείς.

Και τώρα στο καλύτερο. Η βάφτιση πρέπει να έχει ένα theme (λουλούδι, μαργαρίτα, καρδιούλα, κορωνίτσα, αρκουδάκι, αυτόματο όπλο, ηρεμιστικά χάπια κτλ). Το οποίο πρέπει να φαίνεται στο:

- Κεραστικό που θα προσφέρεις στους καλεσμένους.
- Το οποίο θα είναι ασορτί με την τούρτα.
- Η οποία θα είναι ασορτί με τις μπομπονιέρες.
- Οι οποίες θα είναι ασορτί με το ξεχωριστό δωράκι για τα παιδάκια.
- Το οποίο θα είναι ασορτί με το centerpiece των τραπεζιών.

(θα κάνω εμετό από το πολύ ασορτί)

Τα δε hot χρώματα βάφτισης είναι οτιδήποτε σε λαχανί, γαλάζιο, ροζ, φούξια, πορτοκαλί και λεμονί. Σαν χρωματιστοί μαρκαδόροι (είναι «χαρούμενα» χρώματα για τα μωρά βρε)…

Νόμιζα ότι με το γάμο μου άντεξα και ξεπέρασα το εμετικό ασορτί theme. Σε άλλους γάμους που πάμε παίζουμε το παιγνίδι «βρες όσα πιο πολλά ασορτί πράγματα μπορείς». Απ’ ότι βλέπω το ασορτί μας κυνηγά και στα βαφτίσια.

Δηλαδή: Περνάς ένα πανικό με το γάμο σου. Μετά περνάς ένα άλλο πανικό με τη βάφτιση του πρώτου σου παιδιού. Ώσπου να το ξεχάσεις, έρχεται και δεύτερο παιδί. Και τρίτο. Και ξέρω γω τι κουνέλα είσαι? Ώσπου να τελειώσεις με τα βαφτίσια των παιδιών σου και των παιδιών των συγγενών και φίλων, ενδεχομένως το πρώτο παιδί σου να θέλει να παντρευτεί. Και φτου και από την αρχή ο πανικός του γάμου…

Παναγία μου! Σε τι λούκι μπήκα? Δεν θα σταματήσει ποτέ??

Να υπενθυμίσω ότι το ίδιο το μωρό στη βάφτιση του δεν καταλαβαίνει τίποτα γιατί απλούστατα ακόμα ζει στην Never Never Land παρέα με τον Peter Pan.

Συμπέρασμα: Η βάφτιση εξυπηρετεί κυρίως τα απωθημένα που έχουν οι γονείς του μωρού με το γάμο τους. Αν δεν τους βγήκε η δεξίωση καλή, έχουν άλλη μια ευκαιρία στη βάφτιση to do it right!

He's gone

«Τελειώσαμε.»
«Τι εννοείς?»
«Εννοώ ότι δεν θα ξαναβρεθούμε.»
«Μα γιατί?»
«Διότι είσαι πλέον μια χαρά και δεν με χρειάζεσαι.»
«…Θα μου λείψεις… σε συνήθισα…Αντίο…»

Και τώρα τι θα κάνω χωρίς τις τακτικές επισκέψεις μου στο γυναικολόγο??

Με έβλεπε μια φορά το μήνα, προς το τέλος της εγκυμοσύνης πιο συχνά, μετά τη γέννα κάθε 15 μέρες, μετά πιο αραιά. Τώρα, 3 μήνες μετά τη γέννα με έστειλε στο καλό. Έχω αναρρώσει πλήρως και είμαι ξανά φυσιολογική. Θα τα ξαναπούμε του χρόνου για τεστ Παπ. ή αν τα κάνω σκατά και μείνω πάλι έγκυος.

Νιώθω λες και τα χάλασα με τον boyfriend μου.

Πως με διώχνει έτσι στην ψύχρα? Μαζί επιβεβαιώσαμε ότι ήμουν έγκυος, μαζί περάσαμε τους πρώτους δύσκολους μήνες με τις αναγούλες, μαζί βλέπαμε κάθε φορά το ultrasound, μαζί μετρούσαμε το μέγεθος του μωρού, απαντούσε με υπομονή όλες τις βλακώδεις ερωτήσεις μου, ανυπομονούσα κάθε φορά να πάω να με πασπατέψει για να μου επιβεβαιώσει ότι όλα ήταν καλά, τώρα τι θα κάνω?

Οκ, έχω τον Έτερο αλλά ο Έτερος δεν μπορεί να με απαυτώσει ενώ ταυτόχρονα να μου μιλά πειστικά για υγρά και όργανα και αιμοφόρα αγγεία. Μόνο ένας γυναικολόγος μπορεί να σου εξηγεί πως θα σε κόψει με το νυστέρι ενώ ταυτόχρονα να σε απαυτώνει και εσύ να κάθεσαι να τον ακούς με ενδιαφέρον και προσήλωση. Άσε που μου έδινε και γλειφιτζούρια.

«Δεν μπορώ να έρθω για ραντεβού πιο σύντομα?»
«Δεν υπάρχει λόγος. Εκτός βέβαια και αν παρουσιαστεί κανένα γυναικολογικό πρόβλημα.»

... Επέστρεψα σπίτι ένα ράκος. Έπρεπε να βρω ένα τρόπο να συνεχίσω την άχρωμη και μοναχική ζωή μου. Το μέλλον απλωνόταν μπροστά μου μακρύ και άδειο. Χωρίς Εκείνον… «Πρέπει να συνεχίσω για το παιδί μου,» είπα με δάκρυα στα μάτια. «Πρέπει να βρω τη δύναμη να τα καταφέρω»…

Ντάξει το παράχεσα.

Και η αλήθεια είναι ότι ο γυναικολόγος σε κάποια φάση μας έσπασε τα νεύρα με την υποχρεωτική αγαμία. Άσε μας άνθρωπε μου να κάνουμε τη δουλειά μας!

Αν και cheap thrill μετά το glamour του γυναικολόγου, λέω να κλείσω ραντεβού με τον οδοντίατρο για καθαρισμό.

Δρακούνα στην Αντίσταση

Επέτειος και πάλι σήμερα. Πάντως, από όλες τις επετείους, η 28η Οκτωβρίου είναι η αγαπημένη μου. Είναι η αγαπημένη μου διότι γιορτάζουμε κάτι που έγινε αλλού σε μια στιγμή της ιστορίας που η Ελλάδα δεν είχε και πολλά πάρε δώσε μαζί μας, άρα όλοι συμφωνούμε και χαιρόμαστε το ίδιο (με τις καθαρά δικές μας επετείους βλέπεις τι χαμός γίνεται κάθε καλοκαίρι, καλύτερα να γιορτάζουμε επετείους άλλων). Ποια είναι καλύτερη επέτειος από αυτή της 28ης Οκτωβρίου που «νικήθηκε ο φασισμός»? Όλοι συμφωνούν. Είναι unisex γιορτή και συμφέρει.

Επιπλέον, η 28η Οκτωβρίου είναι μεγάλη ευκαιρία για τους τηλεοπτικούς σταθμούς (ΡΙΚ) να ξεθάψουν επετειακές ταινίες εποχής και να γεμίσουν το πρόγραμμα τους. Ειδικά οι ταινίες που γυρίστηκαν επί Χούντας είναι οι καλύτερες διότι συνδυάζουν άφθονο action, έρωτα, εθνική περηφάνια (μασκαρεμένη πίσω από την αντίσταση) και πολύ, μα πολύ eye liner.

Τα όνειρα μου έγιναν πραγματικότητα και χθες το βράδυ το ΡΙΚ έβαλε το «Μια γυναίκα στην Αντίσταση».

Λίγα λόγια για το έργο: Είπαμε, είναι παραγωγή που έγινε στο απόγειο της Χούντας (1970) άρα περιμένουμε πολύ αίμα και θυσίες. Η Τζένη Καρέζη είναι αρραβωνιασμένη με τον Αμυρ… sorry Κώστα Καζάκο. Είναι τρομερά προχωρημένη για την εποχή της. Να φανταστείς, υποτίθεται ότι έχουμε 1940 και αυτή φορά ρούχα του 1970. Είναι νέοι, είναι ωραίοι (ο Καζάκος ειδικά είναι 100 κιλά ελαφρύτερος και πολύ masculine. Πάντα τον προτιμούσα περισσότερο από τον Παπαμιχαήλ. Πριν βεβαίως γίνουν και οι δύο θωρηκτά Ποτέμκιν. Πίσω στο θέμα μας.) Ξεσπά ο πόλεμος και ο Καζάκος πάει να πολεμήσει. Στην αεροπορία. Η Καρέζη είναι νοσοκόμα στο μέτωπο. Πέφτει το αεροπλάνο του Καζάκου, ο ίδιος χάνεται και η Καρέζη είναι απαρηγόρητη. Και μετά έρχονται οι Γερμανοί.

Η Καρέζη γίνεται γκόμενα του Χανς, του Γερμανού διοικητή (διότι όλοι οι Γερμανοί στις ελληνικές ταινίες ονομάζονται Χανς. Ταινία αντίστασης χωρίς Χανς, δεν γίνεται. Μετά παραπονιόμαστε που όλοι οι ξένοι νομίζουν ότι όλοι οι Έλληνες ονομάζονται Nikos). Η Καρέζη είναι γκόμενα του Χανς για καλό σκοπό (κάνει κατασκοπευτικά με κίνδυνο του eye liner της) μέχρις ότου ανακαλύπτει ότι ο χαμένος Καζάκος είναι ο αρχηγός της περιφερειακής Αντίστασης και γίνεται η σκηνή στο κρησφύγετο που η Καρέζη- Άννα (με μαύρο συνολάκι λίγο πάνω από το γόνατο και ασορτί μαντήλι που τονίζει τα πράσινα της μάτια) σπάει το γυαλί που χωρίζει αυτήν από τον Καζάκο-Δημήτρη…

«Δημήτρη…. Άννα….. Δημήτρη…. Άννα…. Γιατί?... Γιατί?...»

Εδώ με φανερή συγκίνηση ακούμε την ιστορία του Καζάκου, που έχασε το ένα του πόδι στον πόλεμο, και επειδή θυμήθηκε ότι μια φορά που είδαν ένα κουτσό η Καρέζη εξέφρασε απέχθεια για το τουκου τουκου πόδι του (ήταν πριν να καθιερωθεί ο Ράδιο Μαραθώνιος) αποφάσισε ότι δεν θα της ήταν βάρος και δεν έδωσε σημεία ζωής.

Και η απορία στα χείλη όλων είναι…

Καλά, πόσο ηλίθιος είναι???

(εδώ φωνάζω στον Έτερο που είναι μεν σε άλλο δωμάτιο και παίζει Playstation αλλά με ακούει, ότι αν μου κάνει ποτέ παρόμοια λαχτάρα, θα τον βρω και θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, στο οποίο μου απαντά ότι έργο είναι, αν ο Καζάκος πήγαινε στον πόλεμο και επέστρεφε, δεν θα είχαμε υπόθεση, δεν θα είχαμε Χανς, δεν θα είχαμε έργο. Καλό point.)

Το έργο συνεχίζει με πολύ αίμα, εκτελέσεις, συλλήψεις, θεαματική απόδραση, Γερμανούς που τραγουδούν το Lili Marlen (διότι είναι το μοναδικό Γερμανικό τραγούδι που υπάρχει. Όπως και το συρτάκι είναι το μοναδικό ελληνικό χορευτικό κομμάτι. Όπως και τα «Ριάλια Ριάλια» είναι το μοναδικό κυπριακό τραγούδι που υπάρχει.) Και φυσικά Happy Ending σε ένα νέο κόσμο χωρίς Χανς και Lili Marlen.

Άντε, και του χρόνου με την «Υπολοχαγό Νατάσα».

Το μη φιλοσοφικό ερώτημα της Παρασκευής

Έχω μια απορία μη φιλοσοφικής φύσεως, όποιος θέλει να πει τη γνώμη του για αυτό το καυτό ερώτημα:

Καλά η Μαρία η Άσχημη ντύνεται... άσχημα διότι είναι... άσχημη και έχει ένα ρόλο να παίξει...

οι υπόλοιποι άνδρες στη σειρά γιατί ντύνονται σαν διασταύρωση μεταξύ Φλωρινιώτη και Νονού της Νύχτας?

Μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρο γιλέκο, κρεμ γραβάτα ο ένας.
Μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρο γιλέκο, μωβ γραβάτα ο άλλος.
Μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρο γιλέκο, άσπρη γραβάτα (ένας άλλος).

Τα έχουν βάψει μαύρα που η Μαρία είναι Άσχημη?

Φτύστε το γέλιο

Από το blog του Γιώργου Στρατή αντιγράφω για συμπαράσταση:

«Dear friends,

Recently attacks towards me coming from racist and fascistic circles in the Northern part of Cyprus took a different dimension and started heading towards a social lynch.

Until today, I did not show any reaction towards these attacks. There was no need to take these political attacks seriously. Although I was shown as a target and threatened through these attacks I believed in the support of the democratic forces in our community and I was thinking that the most beautiful response to them which were forwarded not only towards me but also towards my friends, was our life style and our writing. The last three years these attacks took a new course and they turned into a very open and vulgar sexual harassment. I kept silent even then, as many women would do on such occasions. Knowing that talking about them and objecting to them could even increase the victimisation of my gender. But recently things turned into a serious and unacceptable level. Extracts from my novel, of which the first edition was published in 2002 by Iletisim publications, were selected out of context, distorted and were presented as my own biography and transformed into instruments of sexual harassment against me. These attacks are both trying to degrade me in the eyes of the society through humiliation and “assassinate” me psychologically. These newspapers are read out every morning on TV programs, some of which are via satellite. In our small society in the Northern part of Cyprus, whoever I meet is talking about them. The Newspapers are in the hands of my students at the University.

I finally decided to take action. First, I will start a legal struggle and ask for a good amount of money. I wish that this case be primarily viewed as a case for the defence of literature and so be transformed into a platform for discussion of freedom of expression and creation. I want to turn this trial process into a festival on literature and the freedom to create and so refrain from presenting it merely as a court case about sexual harassment in which I will be placed as the centre. I know that I can do this only with your support, all of you my friends, the writers, the feminist and human rights activists. I wish that with the speeches we will make during the process of the court hearingsd and with the conferences we will organize outside we shall be defending literature and our right to creatively imagine. I also I dream that with the compensation money we will win we can organize a literary festival. At this stage what I need urgently is your psychological support.
I know that I am part of this beautiful family and I am sure that you will honor me with your support.

I embrace you with love.

Neşe Yaşın»

Έχουν (φυσικά) και στα κατεχόμενα Λάζαρους Μαύρους…

ΥΓ: Για όσους το όνομα δεν έκανε αμέσως κλικ, είναι η κοπέλα που "η δική της η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει να αγαπώ."

Mικρό ερμηνευτικό λεξικό για μητέρες

Άγου: H πρώτη λέξη που θα πει το μωρό σας. Σε ότι γλώσσα και αν του μιλάτε. Όσο έξυπνο και αν είναι. Όσο φαινόμενο και αν αποδειχτεί στη συνέχεια.

Αμνησία: Εγκεφαλική πάθηση που επιτρέπει σε μια γυναίκα που έχει περάσει τη ψυχολογική και σωματική δοκιμασία μιας γέννας να ξανακάνει sex.

Ανεξαρτησία: Αυτό που θέλουμε να έχει το μωρό μας νοούμενου ότι κάνει πάντα ότι του λέμε εμείς.

Εμετός: Αυτό που μυρίζετε εσείς και έχουν πάνω όλα τα ρούχα σας. Επίσης, αυτό που κάνει το μωρό σας μόλις το ντύσετε με τα καλά του ρούχα, και έχετε και εσείς ντυθεί καλά διότι θα βγείτε έξω ή περιμένετε κόσμο σε 5 λεπτά. (Extra βαθμός δυσκολίας – όλα τα υπόλοιπα καλά του ρούχα είναι στα λερωμένα.)

Ελεύθερος χρόνος: Άγνωστη λέξη.

Ευτυχία: Όταν κοιμάται το μωρό.

Θηλασμός: Το υψηλότερο στάδιο φιλοζωίας. Δεν αγαπάτε την καλή μας την αγελάδα. Είστε η καλή μας η αγελάδα. Πρότυπο όλων, η Dolly Parton.

Όνομα: Αιτία για ιερό πόλεμο τύπου Ιντιφάτα. Η αιτία του Μεσανατολικού, του Κυπριακού και του προβλήματος του Ανατολικού Τιμόρ. Τι ωραία που θα ήταν η ζωή αν δεν είχαμε ονόματα.

Ξερόλες: Τα μωρά που ξέρουν να κάνουν παραπάνω πράγματα από το δικό σας μωρό.

Πάνα: Η δεύτερη πιο σημαντική εφεύρεση στη ζωή σας μετά τις σερβιέτες με φτερά. Τροχός? Ποιος τροχός?

Παππούδες: Αυτοί που νομίζουν ότι το μωρό σας είναι το καλύτερο μωρό στον κόσμο και εσείς αχάριστοι μαλάκες που δεν το βλέπετε.

Παιδίατρος: Αυτός που (πραγματικά) τα ξέρει όλα.

Πνευματικός ερεθισμός: Αυτό που παθαίνει το μωρό σας όταν βλέπει μια λάμπα να ανάβει, ενώ παράλληλα περιφρονεί επιδεικτικά όλα τα ακριβά επώνυμα παιγνίδια ειδικά κατασκευασμένα για την ηλικία και τη σωστή ανάπτυξη που του αγοράσατε.

Σεξ: Η αιτία του κακού / κάτι που έκανες στο παρελθόν με χαρά, τώρα κάτι που κάνεις στα γρήγορα. Η απόδειξη ότι μετά από όλα που έχεις περάσει «τα θέλει και σένα ο κώλος σου».

Σπαστικοί: Γονείς που έχουν διαβάσει 14 βιβλία για την ανατροφή των παιδιών και σας πρήζουν τα ‘αρχ***** λέγοντας σας πώς να αναθρέψετε το μωρό σας. Έχουν συνήθως εκτενείς (ράδιο αρβύλα) γνώσεις γύρω από παιδική ψυχολογία, ανατομία, παιδιατρική και βρεφοκομική. Να τους λέτε ότι αφήνετε άλουστο και πεινασμένο το μωρό σας και σκέφτεστε να το ονομάσετε Όλιβερ Τουίστ (αν είναι αγοράκι) ή Σταχτοπούτα (αν είναι κοριτσάκι).

Σύζυγος: Η άλλη αιτία του κακού / ο ανεύθυνος / ο αμέτοχος / ο …. κοίτα τι γλύκας που είναι όταν κρατάει το μωρό, κάτσε να φέρω τη φωτογραφική…

Ύπνος: Κάτι που έκανες στο παρελθόν. Τώρα κάτι σου θυμίζει αλλά θα σε γελάσω, δώσε μου ένα κλου.

Great Expectations

Σε αντίθεση με τις ηλεκτρικές συσκευές που αγοράζεις από τα καταστήματα, όταν γεννάς, μαζί με το μωρό δεν έρχεται κανένα σχετικό manual και δεν υπάρχει εγγύηση (ρώτησα το γιατρό αλλά εκτός από το μωρό και τον πλακούντα δεν υπήρχε τίποτε άλλο μέσα). Και όμως, όλοι περιμένουν ότι μόλις δεις το μωρό σου θα ανοίξουν οι ουρανοί, θα βγει ένα ουράνιο τόξο και μια δέσμη φωτός θα κατεβεί και θα προσγειωθεί στο κεφάλι σου όπως το Άγιο Πνεύμα. Εσύ σαν καλή μάνα-κλώσα, θα ξέρεις τι να κάνεις ανά πάσα στιγμή. Διότι είσαι πλέον μια Μάνα και ξέρεις τι να κάνεις. Είσαι μια Μάνα και τα ξέρει Όλα. Αστεία αστεία, αν μια τέτοια δέσμη φωτός κατέβηκε πάνω στο κεφάλι οποιασδήποτε γυναίκας, μάλλον θα ήταν μαστουρωμένη από τα φάρμακα και δεν κατάλαβε τη διαφορά. Ο Ινδιάνος στο δωμάτιο της κλινικής δεν ήταν επισκέπτης με γλάστρα τελικά.

Προσπαθώ να πω του κόσμου ότι όταν κλαίει η κουκλάρα, δεν ξέρω αυτόματα τι θέλει. Ότι η σχέση μου μαζί της είναι ένα είδος trial and error. Δοκιμάζω διάφορα και κάνω παρατηρήσεις.

Όταν την κουνάς μετά που έχει φάει κάνει εμετό – check!
Όταν αρχίσει να πνίγεται, καλό είναι να τη σηκώσω όρθια – check!
Μερικές στάσεις της αρέσουν περισσότερο από άλλες – check!

Και όμως, οι υπόλοιποι προσπαθούν να με πείσουν ότι σε αντίθεση με τον Έτερο που όσο και να θέλει έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος σε αυτό τον τομέα, εγώ έχω μητρικό ένστικτο και ξέρω τι να κάνω, απλώς δεν το παραδέχομαι. Πως εξηγείται ότι από τα πρώτα λεπτά έπιασα την κουκλάρα χωρίς να της προκαλέσω κατάγματα? Πως εξηγείται ότι 95% των περιπτώσεων που κλαίει, ξέρω τι θέλει χωρίς να σκεφτώ? Πως εξηγείται ότι νιώθω αν κρυώνει ή ζεσταίνεται? Πως εξηγείται ότι ξυπνώ τη νύχτα 2 λεπτά πριν κλάψει και θέλει κάτι? (όχι, δεν ξυπνά καθορισμένες ώρες)

Μια φορά η κουκλάρα άρχισε να κλαίει στο άσχετο ενώ την κρατούσε ο Έτερος. Πήγε να μου τη δώσει νομίζοντας ότι ήθελε εμένα. «Το μωρό δεν θέλει εμένα, απλώς διψάει,» είπα.
«Και που το ξέρεις? Ούτε καν την είδες.»
«Μα μιλάει, δεν την ακούς?»

Και μετά αντιλήφθηκα τι είπα.

Αυτά περί ενστίκτου και φυσικότητας πάντως μου θυμίζουν βιολογία και πίθηκους πάνω στα δέντρα. Είμαι της σχολής που άμα δεν ξέρει κάτι, ανοίγει ένα βιβλίο και διαβάζει. Να μου έρχονται επιφοιτήσεις χωρίς να διαβάσω κάτι είναι περίεργο και πρωτόγνωρο και δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει. Τι γίνεται αν η επιφοίτηση σταματήσει?

Το χειρότερο είναι που όλοι είναι σίγουροι ότι ξέρω τα πάντα, και ότι είμαι η πλέον κατάλληλη για το μωρό. Μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα τσουπ! μου την πασάρουν και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Διότι εγώ «τα κάνω όλα καλύτερα» και εγώ «ξέρω καλύτερα». (ή απλώς όλοι με κοροϊδεύουν και είμαι το θύμα της υπόθεσης). Ο Έτερος δεν με εμπιστεύεται με τη γάτα μας, με την κουκλάρα όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πάει καλά?

Διάβασα σε ένα βιβλίο ότι «10% of new parents say they have contemplated running away forever». Το έχω σκεφτεί και εγώ. Για περίπου 3 δευτερόλεπτα. Και με έπιασε κατάθλιψη. Μετά σκέφτηκα ότι η κουκλάρα κάποτε θα μπει στην εφηβεία και θα θέλει να φύγει anyway από μόνη της. Μέχρι τότε όμως… τα ξέρω ΟΛΑ!!

Autumn - Winter

Έλαβα πρόσκληση για μια επίδειξη μόδας. Εγώ νόμιζα ότι δεν γίνονται επιδείξεις μόδας στην Κύπρο, που να πετύχεις την Kate τώρα, έχει και βαρυφορτωμένο πρόγραμμα, άσε. Να όμως που γίνονται και εγώ έπρεπε να πάω. Όχι τίποτε άλλο, αλλά με έτρωγε η περιέργεια για τη συλλογή Autumn – Winter της Κύπριας Designer (winter μπορεί να μην δούμε αλλά τη συλλογή θα τη τσακίσουμε).

Βρίσκω που λες άλλο ένα θύμα να πάμε παρέα και κανονίζουμε να βρεθούμε στο venue. Το οποίο ήταν σε αναπαλαιωμένο σπίτι με άποψη κάπου μέσα στη Λευκωσία. Διότι η επίδειξη δεν ήταν ότι και ότι, ήταν ένα happening. Φτάνοντας, ανακάλυψα ότι τα αναπαλαιωμένα σπίτια με άποψη δεν διαθέτουν parking και πρέπει να κάνεις γύρω γύρω όλοι του τετραγώνου για να βρεις να παρκάρεις. 4 κύκλους του τετραγώνου αργότερα βρίσκω τέλειο parking έξω από ένα σπίτι (και αυτό παλιό αλλά όχι αναπαλαιωμένο). Με το που παρκάρω και ετοιμάζομαι να κλειδώσω, πετάγεται έξω γριά σε έξαλλη κατάσταση και μου φωνάζει να φύγω διότι εκεί παρκάρει ο γαμπρός της και θα επιστρέψει κουρασμένος από τη δουλειά (όλες οι γριές έχουν γαμπρούς που «επιστρέφουν από τη δουλειά κουρασμένοι» και αυτές κάθονται καραούλι να μην τους φάει κανείς το parking). Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω και την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Η γριά δεν επιμένει, πράγμα περίεργο, ίσως να θυμήθηκε ότι άρχισε η Μαρία η Άσχημη στην τηλεόραση και δεν μπορούσε να τη χάσει.

Φτάνω στο venue και το θύμα-φίλη μου δεν έχει έρθει ακόμα. Βρίσκω την αίθουσα της επίδειξης και κάθομαι σε μια καρέκλα ξύλινη (από αυτές που στα 10 λεπτά πονάς τον κώλο σου αλλά σκάζεις διότι είσαι σε happening και προσπαθείς να δείχνεις βαριεστημένος και σχετικός). Η έλλειψη catwalk αρχικά δεν με ανησύχησε. Βρήκα πρόγραμμα της επίδειξης- happening και διάβασα το βιογραφικό της Κύπριας Designer για να περάσει η ώρα. Η Κύπρια Designer είναι από καλή οικογένεια (από αυτές που στο καλό σαλόνι τους αντί χανάπια, έχουν έργα τέχνης. Αληθινά. Από αυτά που δεν πάνε ασορτί με τα έπιπλα). Σπούδασε στο Central Saint Martins στο Λονδίνο (φυσικά). Έκανε 3 μεταπτυχιακά (για την ιστορία του πουά, του ριγέ και του καρό), δούλεψε στο ατελιέ «γνωστού» Γάλλου σχεδιαστή (έγραφε το όνομα αλλά δεν τον γνωρίζω, δεν είναι από τους pash γνωστούς) και μετά από περιπλάνηση 5-6 χρόνων στα εξωτερικά, επέστρεψε στην Κύπρο για να μας ντύσει. Μάλιστα.

Ο χώρος άρχισε να γεμίζει από άλλες βαριεστημένες πλην σχετικές fashion freaks. Κάτι μου έλεγε ότι ήταν όλες φίλες της Κύπριας Designer διότι όλες σχεδόν φορούσαν «δημιουργίες» της και μόλις την έβλεπαν έκαναν επίθεση αγάπης με φιλιά, αγκαλιές και οικειότητες. Εν τω μεταξύ είχε φτάσει η φίλη μου και άρχισε να παραπονιέται ότι την πονάει ο κώλος της.

Εμείς περιμέναμε να δούμε μοντέλα να κάνουν πασαρέλα (τουλάχιστον έτσι είδαμε ότι κάνουν στα έργα). Αντί αυτού, η Κύπρια Designer μας έβαλε μπιτάτη δυνατή μουσική (φαντάζομαι από την προσωπική της συλλογή CDs) και μας έβαλε να δούμε ένα video. Το video παρουσίαζε μια κοπέλα (μάλλον την καλύτερη φίλη της Κύπριας Designer) να χορεύει, να περπατά, να πηδά και γενικά να κάνει διάφορα φορώντας τα ρούχα της Κύπριας Designer. Αντί επίδειξης βάζεις μια φίλη σου να χοροπηδά. Πολύ καλή ιδέα. Και πάμφθηνη.

Μετά το τέλος του video μας πληροφόρησαν ότι τα ρούχα εκτίθενται στο διπλανό δωμάτιο και μπορούμε να πάμε να τα δούμε. Είπαμε να πάμε αφού πρώτα κάνουμε μια στάση στο μπαρ να πάρουμε δωρεάν κρασί (για τον κόπο μας). Δεν ξέρω πόση ώρα κάναμε στάση στο μπαρ, αλλά όταν τελικά πήγαμε να δούμε τα ρούχα, μου θύμιζαν διασταύρωση μεταξύ σακούλας των πατατών και κουρτίνας. Στα οικοκυρικά θυμάμαι μια φορά μας έβαλαν να ράψουμε μια φούστα. Το αποτέλεσμα ήταν τετράγωνα κομμάτια υφάσματος ραμμένα μαζί με σταυροβελονιά. Είμαι φαίνεται designer και δεν το ήξερα.

Μάλλον δεν είχα καταλάβει καλά το concept και την έμπνευση της Κύπριας Designer. Συνηθισμένη όπως είμαι στα ρούχα μαζικής παραγωγής δεν μπορούσα να καταλάβω ότι η Κύπρια Designer δημιουργούσε εκείνο το βράδυ μια επαναστατική τάση που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω. Η τάση της σακούλας νάιλον ας πούμε.

«Το ύφασμα κάτι μου θυμίζει», είπα στη φίλη μου.
«Και μένα… που το έχουμε ξαναδεί?»
«Μου θυμίζει ρούχο που ψωνίζεις σε παρακμιακά υφασματοπωλεία της Ονασαγόρου.»
«Η τιμή πάντως δεν παραπέμπει σε Ονασαγόρου. Μάλλον σε Bond street παραπέμπει.»
«Συγκεκριμένα μου θυμίζει ένα φόρεμα της γιαγιάς Μαγκάιβερ της δεκαετίας του 70’… μήπως είναι retro?»
«Retro τελικά βαφτίζουν όλες τις παλιατσαρίες που θέλουν να μας πασάρουν για haute couture.»
«Μην το πεις. Τα παρακμιακά υφασματοπωλεία της Ονανασαγόρου ζουν με αυτό τον τρόπο μια αναβίωση, ένα come back!»
«Α, μάλιστα. Όταν δηλαδή θα φοράω αυτές τις «δημιουργίες» δεν θα λέμε ότι φοράω ρούχα με κακή εφαρμογή αλλά θα λέμε ότι συμβάλλω στην πολιτιστική αναβίωση της παλιάς Λευκωσίας.»
«Η Άννα Μαραγκού θα ήταν περήφανη για σένα αγάπη μου.»

Που να πάμε άραγε φέτος?

- Αγάπηηηη…
- Ναι αγάπη.
- Που λαλείς να πάμε φέτος διακοπές?
- Εν ηξέρω αγάπη… κάπου με καλά ξενοδοχεία, γιατί με 3 κοπελλούθκια θέλουμε τις ανέσεις μας.
- Σωστά. Άσε να δω πόσα εν διατεθιμένοι να μας σκάσουν φέτος που τη δουλειά. Εν νομίζω όμως να έχουμε πρόβλημα. Πέρσι επήαμεν τα πολλά καλά. Πε μου καμιάν ιδέα.
- Την Κύπρο εγυρίσαμεν την ούλλη… κανεί.
- Κωνσταντινούπολη… επήαμε…
- Παρίσι… επήαμε…
- Πολωνία… επήαμε…
- Αθήνα εν μετρά… επήαν ούλλοι…
- Ούτε το Λονδίνο…
- Σωστά…
- Ηβρα το! Ινδία εν επήαμε!
- Ναι! Τζιαι εν να αρέσει τζιαι την μάμμας μου αγάπη.
- Τζιαι των αδερφότεκνων μου!
- Ουουουου πόμπα. Εν εξανάγινε έτσι παραγωγή. Είσαι πρωτοπόρος αγάπηηη. Οι άλλοι ακόμα γυρίζουν σειρές μες την παλιά Λευκωσία τζιαι το Απολλώνειο το νοσοκομείο. Ξεπερασμένα πράματα.
- Ξέρω το αγάπη. Σαν εμένα εν έσιει. Όπου τζιαι να γράψω να διαδραματίζεται η σειρά, εννα με στείλουν να τη γυρίσω.
- Αγάπη όμως μόλις εσκέφτηκα… Ινδία έννεν στου δκιαόλου τη μάνα? Εν να αρρωστήσουν τα μωρά που τα φαγιά. Εν κρίμα.
- Μεν έσιεις έννοια. Εσάς θα σας πέψω Φλωρεντία τζιαι Βιέννη.
- Άμαν αγάπη… τέλεια! Να κάμω τζιαι λλίο shopping.
- Είδες που σε σκέφτουμαι?
- Όι ήταν να κάτσουμε να περιμένουμε τον ΘΟΚ να μας στείλει στο εξωτερικό.
- Τζιαι είδες που γράφω μιαν με μιαν έννε? Μια κωμική, μια δραματική σειρά. Εν για να ξεδιπλώννουνται ούλλες οι πτυχές του ταλέντου σου αγάπη.
- Thank you αγάπη…

Άρρωστος

Ξύπνησα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα επειδή ο Έτερος με πλάκωνε. Και ήταν ζεστός σαν θερμοφόρα.

«Εκτιμώ την όρεξη που έχεις μέσα στη μέση της νύχτας αλλά με πλακώνεις. Όχι με καλό τρόπο.»
«Νομίζω έχω πυρετό.»

Σύμπτωση πριν 3 μέρες είχα αγοράσει θερμόμετρο (επειδή μου είπε να αγοράσω ο παιδίατρος. Με είχε ρωτήσει αν έχουμε στο σπίτι, του είπα όχι, μου είπε καλά, και πως μετράτε τη θερμοκρασία σας, του είπα με το χέρι κατά προσέγγιση, μου είπε δεν γίνεται, να πάω να αγοράσω και πήγα.)

«Συγχαρητήρια. Είσαι ο πρώτος που θα δοκιμάσει το θερμόμετρο μας! Πάω να το φέρω.»

Με τόσα ξενύχτια, έχω πλέον συνηθίσει. Ξυπνώ και είμαι σαν αυτόματο, έτοιμη για δράση, λες και καθόμουν στον καναπέ. Λίγα λεπτά αργότερα το θερμόμετρο μας πληροφόρησε ότι όντως, ο Έτερος είχε δέκατα.

«Έχεις δέκατα. Να σου ψήσω μια σούπα?»
«Όχι!»

Ήπιε 2 Panadol και ξανακοιμηθήκαμε.

Την επόμενη μέρα εισηγήθηκα να μην πάει δουλειά (να μου κάνει και παρέα στο σπίτι.) Ο Έτερος όμως ντύθηκε, στολίστηκε κανονικά και πήγε γραφείο. Κατά τις 11 τηλεφώνησε για να μου πει ότι πήγε στο γιατρό διότι δεν αισθανόταν καλά.

«Να σου ετοιμάσω μια σούπα?»
«Όχι!»

Ο Έτερος δεν τρώει σούπες. Ποτέ. Ούτε για πλάκα. Ούτε όταν είναι του θανατά. Μια φορά μόνο τον θυμάμαι να τρώει σούπα, και αυτή διότι είχε μέσα τρούφες (είδος μανιταριών) ήταν πανάκριβη, και αποτελούσε το δεύτερο πιάτο ενός seated δείπνου. Και πάλι, δεν του είχε αρέσει.

«Καλά, υπόσχομαι να μην σου ετοιμάσω σούπα. Θα έρθεις τώρα σπίτι?»
«γκουχμγ…Ναι»

Ο Έτερος τελικά ήρθε σπίτι το μεσημέρι κρατώντας μια τσαντούλα γεμάτη φάρμακα και ανακοίνωσε με ύφος drama queen ότι είναι Άρρωστος. Άλλαξε ρούχα, θρονιάστηκε στον καναπέ, χαπακώθηκε και περίμενε να του περάσει. Ο Έτερος είναι Άρρωστος μια φορά το χρόνο, αλλά αυτή τη μια φορά μουρμουρά για δέκα. Δεν μπορεί, δεν αντέχει, δεν θέλει, ουφ, δεν ξέρει τι θέλει κτλ. Εγώ μεταμορφώνομαι σε μαμά Δρακούνα και του υπενθυμίζω ότι δεν ντύνεται ζεστά, δεν τρώει υγιεινά, δεν κάνει γυμναστική, κλείσε το παράθυρο, κάνει ρεύμα, ορίστε πως αρρώστησες κτλ., και τον απειλώ ότι θα τον βάλω να φάει σούπα.

Παρά το σχετικό χαπάκωμα, ο Έτερος σταδιακά χειροτέρεψε. Μέχρι το απόγευμα καθόταν ακίνητος και μαστουρωμένος στον καναπέ και έβλεπε τις κουρτίνες. Ούτε καν μουρμουρούσε, μόνο έβηχε, πράγμα πολύ ανησυχητικό. Έστειλα τον Έτερο στο κρεβάτι.

«Είσαι σίγουρος ότι ο γιατρός κατάλαβε τι έχεις?»
«…μμμχχςε γκουχ…»
«Το λέω επειδή δεν βλέπω να βελτιώνεσαι.»
«...γκουχγκουχγκουχ…»
«Καλά, δεν επιμένω. Να σου ετοιμάσω μια σούπα?»
«!!!!!»

Το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Ο Έτερος δεν μπορούσε να βρει άνετη στάση (για να κοιμηθεί εννοείται), έβηχε συνέχεια σαν χαλασμένη γεννήτρια. Όταν δεν έβηχε αναστέναζε. Όταν δεν αναστέναζε ροχάλιζε. Όταν δεν ροχάλιζε έβηχε. Εγώ μετρούσα τα λεπτά πότε θα με κολλήσει. Δεν βοηθούσε ότι πριν 5 μέρες διάβαζα σε ένα βιβλίο για την επιδημία ισπανικής γρίπης του 1919 που σκότωσε 25-30 εκατομμύρια άτομα (το 1.5% του τότε πληθυσμού της Γης). Να φανταστείς, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος σκότωσε μόνο 15 εκατομμύρια άτομα. Κολλούσες και μέσα σε 1-2 ώρες πέθαινες. Υπήρχαν περιπτώσεις που καλούσαν κάπου το γιατρό και μέχρι να φτάσει έπρεπε να σπάσει την πόρτα να μπει μέσα στο σπίτι διότι είχαν όλοι κολλήσει και είχαν πεθάνει.

Στην περίπτωση μας έχει αντικλείδι η μαμά Δρακούνα σκέφτηκα, δεν θα χρειαστεί να σπάσουν την πόρτα.

Τελικά ο Έτερος έβηχε όλο το βράδυ, τουλάχιστον 7 ώρες, άρα οκ, ΔΕΝ είχε ισπανική γρίπη. Κατά τις 5 το πρωί ηρέμησε και κοιμήθηκε κανονικά. Σήμερα βρήκε το χρώμα του.

Η κουκλάρα σε όλο αυτό τον πανικό κοιμόταν αμέριμνη και δεν ξύπνησε ούτε μια φορά. (Η πλάκα είναι να σηκώσεις τη μάνα σου από το κρεβάτι ενώ κοιμάται. Άμα είναι ήδη ξύπνια είναι σικέ. Δεν κερδίζεις πόντους.)

Αν μέχρι αύριο ο Έτερος δεν γίνει εντελώς καλά, θα βάλω τα μεγάλα μέσα. Θα του ψήσω σούπα.

Βιάστηκα να χαρώ

Η πικρή αλήθεια είναι ότι τελικά, σε αυτή τη χώρα, για να μην σε πιάσουν κοροΐδο, πρέπει να ξενιτευτείς.

Εξηγώ:

Ένα συγκεκριμένο σχέδιο παντελόνι, στο Massimo Dutti της Αθήνας, σήμερα στοιχίζει περίπου 50 Ευρώ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ παντελόνι στο Massimo Dutti της Κύπρου στοιχίζει 90 Ευρώ (καρατσεκαρισμένο 1000%, κάναμε κατασκοπευτικά).

Και δεν είναι μόνο το παντελόνι.

Δερμάτινο σακάκι από το ίδιο κατάστημα, στην Αθήνα στοιχίζει 265 Ευρώ. Εδώ στοιχίζει 365 Ευρώ παρακαλώ.

Μπλουζάκια που στην Αθήνα στοιχίζουν 35 Ευρώ, στην Κύπρο στοιχίζουν 35 κυπριακές λίρες.

Η πρακτική να αναγράφεται η τιμή σε λίρες Κύπρου ενώ τόσα στοιχίζει αλλού σε Ευρώ ή λίρες Αγγλίας είναι πολύ διαδεδομένη εδώ. Δεν είναι μόνο το Massimo Dutti. Το έκανε ανέκαθεν και το Zara και το Mango και το Marks & Spencer και άλλοι (έχουμε μάτια και βλέπουμε, ευχαριστούμε). Αποκορύφωμα, έχει θεαθεί τιμή 700 λιρών για ένα παντελόνι στο κατάστημα Prova και το ΙΔΙΟ παντελόνι να έχει θεαθεί στo Παρίσι (στη Champs Elysees) με 700 Ευρώ. Η Prova, οφείλω να παρατηρήσω, σημείωσε νέο παγκύπριο ρεκόρ κέρδους σε ρούχο.

Σε 2 μήνες η Κύπρος θα έχει ως νόμισμα το Ευρώ. Ήδη οι τιμές αναγράφονται σε κυπριακές λίρες και ευρώ. Πράγμα που κάνει πολύ εύκολη τη σύγκριση με τιμές σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα έλεγε κανείς ότι με την εισαγωγή του Ευρώ θα σταματήσει το γελοίο και αδικαιολόγητο over pricing.

Μπαααα…

Το Ευρώ της Κύπρου φαίνεται θα είναι πιο ακριβό από αυτό της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης…

Με δεδομένο ότι όλα ακριβαίνουν και το μόνο που μειώνεται είναι η τιμή των αεροπορικών εισιτηρίων, δεν βλέπω γιατί να μην πάει κάποιος εξωτερικό να κάνει τα ψώνια του. Θα του έχει μείνει και το ταξίδι (να που έχουμε περισσότερη σχέση με τον Καβάφη απ’ ότι νομίζαμε). Παρά να νιώθω σαν κοροΐδο, καλύτερα να κάτσω μιάμιση ώρα να ακούω ας πούμε την «Αννούλα του χιονιά» ή το «Pink, your majesty! Pink!» και να πάω Αθήνα. Η αλλού.

Βιάστηκα να χαρώ. Δεν θα επαναληφθεί.

Φτου.

Στο βουνό ψηλά εκεί

Το σκηνικό: Επιβλητικός πολυχώρος (στο παρελθόν φιλοξένησε καλλιστεία, βραβεύσεις, συναυλίες και γάμους) σε αρχιτεκτονικό στυλ, 1000 και μία νύχτες meets the nineties. Βρίσκεται πάνω σε λόφο με πανοραμική θέα της Λεμεσού και του αρχιπελάγους. Αν βγεις εκεί πάνω πολύ πρωί θα δεις στον ορίζοντα εμπορικά πλοία να πλησιάζουν το λιμάνι φορτωμένα με καταναλωτικά αγαθά για τους Κύπριους. Πολύ ρομαντικά. Ο επιβλητικός πολυχώρος είναι βαμμένος άσπρος, για να γίνεται ένα με το άσπρο πέτρωμα της περιοχής.

Ο λόγος: Ένας (ακόμα) γάμος

Οι καλεσμένοι: Και η κουτσή Μαρία. Ο πολυχώρος προσφέρεται για πολύ popular ζευγάρια με χιλιάδες καλεσμένους. Ήδη ο πολυχώρος παρέχει τραπέζια, καρέκλες και μπουφέ για 1850 άτομα να κάθονται ταυτόχρονα και να τρώνε. Σε αυτούς τους γάμους το savoir faire λέει ότι χαιρετάς το ζευγάρι, σερβίρεσαι από το μπουφέ, κάθεσαι όπου βρεις, τρως, πίνεις και φεύγεις όπως ήρθες (κυνηγημένος). Με το λουκούμι σου, φυσικά. Μπορείς να θαυμάσεις και τη θέα του αρχιπελάγους (αλλά αυτό ήδη το είπαμε).

Εικαστική παρέμβαση: Ο πολυχώρος προσφέρει προς ενοικίαση και ρωσικό μπαλέτο με δίμετρα ξανθά κορίτσια που κάποτε, στη μακρινή Ρωσία ονειρεύτηκαν Μπολσόι αλλά κατέληξαν στου διαόλου τη μάνα (για τους Ρώσους). Το εν λόγω μπαλέτο κάνει ένα πέρασμα πάνω στη σκηνή ντυμένο… αρχαίες Ελληνίδες να τις πω… Καρυάτιδες να τις πω… φορώντας τις κουρτίνες να τις πω…και κρατώντας ολυμπιακές δάδες (αναμμένες). Πάνε, έρχονται, ανεμίζουν τις δάδες προκαλώντας ρίγη και συγκίνηση στους μπουκωμένους καλεσμένους, νομίζω κάνουν κάποιο είδους introduction για την επόμενη πράξη…

Το αποκορύφωμα: Θυμάστε στα καλλιστεία που οι διαγωνιζόμενες κατέβαιναν στη σκηνή από μια «επιβλητική» σκάλα τύπου «μιούζικαλ του Μπρόντγουεη» (μετά τη δεκαετία του 40’ όμως, νομίζω η είσοδος μέσω σκάλας εγκαταλείφθηκε στο Μπρόντγουεη. Anyway, ποτέ δεν είναι αργά). Από την εν λόγω διάσημη και πολυχρησιμοποιημένη σκάλα, κατεβαίνει το νεόνυμφο ζευγάρι (προσέχοντας να μην πέσει και πάθει κάνα κάταγμα) εν τω μέσω δυνατής μουσικής και χειροκροτημάτων από τους όχι-πια-μπουκωμένους καλεσμένους. Κόβουν τούρτα, κάνουν πρόποση και ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Entertainment: Ένα συνθεσάιζερ, ένα μπουζούκι, μια κιθάρα και ένας τύπος με ματσούκι (sorry, μικρόφωνο) δεν είναι live ορχήστρα. Είναι μαρτύριο για αυτούς που είναι αναγκασμένοι να τους ακούνε. Ακόμα και Έφη Θώδη έχει ένα status, μια εμβέλεια, ένα επίπεδο. Η live ορχήστρα του πολυχώρου, πρέπει απλώς να αλλάξει επάγγελμα. Όχι… ούτε στο γιαπί δεν συστήνουμε να τραγουδά. Μετά τις «Διπλοπενιές», και το γιαπί έχει ένα άλφα επίπεδο.

Το κερασάκι στην τούρτα: Εμφάνιση δευτεροκλασάτου σκυλέ Έλληνα τραγουδιστή για να «απογειώσει» το κέφι και να στείλει τους όχι-πια-μπουκωμένους-αλλά-χορευταράδες καλεσμένους στον έβδομο ουρανό του κεφιού (άλα του). Αδέρφια Έλληνες, μην ψάχνετε τους δευτεροκλασάτους, has been τραγουδιστές σας στα σκυλάδικα της επαρχίας και της εθνικής οδού. Είναι όλοι εδώ στην Κύπρο και αναβιώνουν την καριέρα τους σε γάμους και φεστιβάλ. Ο Κύπριος άλλωστε, δεν ξεχωρίζει. Έλληνας νάναι και ότι νάναι. Στην Κύπρο, ο Κύπριος «απογειώνεται» με ότι Έλληνα τραγουδιστή του παρουσιάσουν. Στην Ελλάδα, κυνηγά ως groupie τους Κύπριους τραγουδιστές. Η εμφάνιση λοιπόν του Έλληνα τραγουδιστή στην πίστα, προκαλεί αναστάτωση και ενθουσιασμό. Όλα τα μωρά (literally τα μωρά) στην πίστα! Για ένα ντιριτάχτα ζούμε όλοι.

Από όλη τη βραδιά, το λουκούμι θα μου μείνει αξέχαστο.

Blog για την κυπριακή τηλεόραση?

Βρήκα αυτό το blog από σύμπτωση. Φαίνεται να είναι blog για την κυπριακή τηλεόραση. Τελικά δεν είμαστε μόνοι μας...

ότι δηλώσεις είσαι

... και ως απόδειξη ότι οι γνώμες είναι σαν τις κω*****πίδες (όλοι έχουμε μια), περάστε εδώ για να διαβάσετε τη γνώμη μου για τη μαρκίζα του Ρόμεο στην Αθήνα... (πίστα είναι)...

κάτσε να δω και καμιά σειρά και θα επανέλθω...

I was there too

Η απουσία της Δρακούνας από το blog οφείλεται στο γεγονός ότι μετακόμισε στο Siakolas shopping park/mall ή πως αλλιώς ονομάζεται το συγκεκριμένο μέρος και ασκεί το ανθρώπινο δικαίωμα του άκρατου και ενθουσιώδεις καταναλωτισμού. "Σε μια μαζική κοινωνία όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η εικόνα που πρέπει να έχει κάποιος", η Δρακούνα αποφάσισε να αρχοληθεί και λίγο με την "εικόνα" της, hence πήγε shopping.

Η ενέργεια της αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί νεοπλουτιστική, νεοταξική, καπιταλιστική και ενάντια στη διάσωση της χελώνας Καρέτα-Καρέτα.

Δοκιμάστε να πάτε shopping οπουδήποτε αλλού στη Λευκωσία με παιδικό αμαξάκι και θα καταλάβετε. Ούτε το ράλυ Παρίσι-Ντακάρ δεν έχει τόσο ανώμαλο δρόμο.

Η Δρακούνα λυπάται για το κυκλοφοριακό χάος που προκλήθηκε στους γύρω δρόμους αλλά κυκλοφοριακό χάος υπάρχει και στην υπόλοιπη Λευκωσία και καιρός ήταν να μεταφερθεί και λίγο χάος στα Λατσιά, έτσι ώστε να νιώσουν οι Λατσιώτες ότι είναι επιτέλους και αυτοί Λευκωσιάτες. Μην σπρώχνετε, όλοι θα πήξετε στην κίνηση, υπάρχει αρκετή για όλους. Στις σημαντικές στιγμές της ιστορίας ο κόσμος αρέσκεται να λέει, "I was there too, man". Ότι διαθέτει λοιπόν ο καθένας.

Η Δρακούνα αντιλαμβάνεται βέβαια ότι η στάση της αυτή έχει "ακυρώσει την ατομική ιδιαιτερότητα και έχει ευνουχίσει πλήρως τη δυνατότητα κριτικής στάσης απέναντι σε παρορμητικές συμπεριφορές άκρατου καταναλωτισμού" αλλά βασικά χέστηκε. Όταν δεν υπήρχε κατάστημα της προκοπής ούτε για δείγμα στην Κύπρο και έπρεπε να ξενιτευτούμε για να αγοράσουμε ένα παπούτσι της προκοπής, δεν ήταν επειδή είχαμε "ατομικές ιδιαιτερότητες" αλλά επειδή δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Παρακαλούνται οι οικολόγοι και λοιποί αρχόσχολοι να σταματήσουν να διαδηλώνονται στον κυκλικό κόμβο. Εκτός του ότι προσθέτουν στην κίνηση (και αυτοί θέλουν να πουν I was there?) οι άδειες για το κτίσιμο των πολυκαταστημάτων δόθηκαν από την Κυβέρνηση που με τόση χαρά αυτοί αποφάσισαν να υποστηρίξουν στις εκλογές. Μερικοί από μας δεν ξέρουμε ράψιμο και κέντημα και δεν μπορούμε να ράψουμε μόνοι μας τα ρούχα μας, όπως τους προγόνους μας. Πρέπει να πάμε shopping.

Η Δρακούνα θα μπορούσε να διαδηλωθεί για την επίτευξη του ευγενή στόχου να μένουν ανοικτά τα καταστήματα και τις Κυριακές. Διότι είναι δικαίωμα μου να ξοδεύω τις αργίες μου (και τα χρήματα μου) όπως θέλω εγώ.

Όταν εκτονωθώ από το shopping therapy, σχεδιάζω να επιστρέψω σπίτι και να κατασκηνώσω μπροστά από την τηλεόραση βλέποντας τις νέες ελληνικές και κυπριακές σειρές.

Διόρθωση: Τα quotes είναι από το άρθρο του Δρα Σωτήρη Κάττου "The Mall of Cyprus και Κοινωνική Μάζα"