Great Expectations

Σε αντίθεση με τις ηλεκτρικές συσκευές που αγοράζεις από τα καταστήματα, όταν γεννάς, μαζί με το μωρό δεν έρχεται κανένα σχετικό manual και δεν υπάρχει εγγύηση (ρώτησα το γιατρό αλλά εκτός από το μωρό και τον πλακούντα δεν υπήρχε τίποτε άλλο μέσα). Και όμως, όλοι περιμένουν ότι μόλις δεις το μωρό σου θα ανοίξουν οι ουρανοί, θα βγει ένα ουράνιο τόξο και μια δέσμη φωτός θα κατεβεί και θα προσγειωθεί στο κεφάλι σου όπως το Άγιο Πνεύμα. Εσύ σαν καλή μάνα-κλώσα, θα ξέρεις τι να κάνεις ανά πάσα στιγμή. Διότι είσαι πλέον μια Μάνα και ξέρεις τι να κάνεις. Είσαι μια Μάνα και τα ξέρει Όλα. Αστεία αστεία, αν μια τέτοια δέσμη φωτός κατέβηκε πάνω στο κεφάλι οποιασδήποτε γυναίκας, μάλλον θα ήταν μαστουρωμένη από τα φάρμακα και δεν κατάλαβε τη διαφορά. Ο Ινδιάνος στο δωμάτιο της κλινικής δεν ήταν επισκέπτης με γλάστρα τελικά.

Προσπαθώ να πω του κόσμου ότι όταν κλαίει η κουκλάρα, δεν ξέρω αυτόματα τι θέλει. Ότι η σχέση μου μαζί της είναι ένα είδος trial and error. Δοκιμάζω διάφορα και κάνω παρατηρήσεις.

Όταν την κουνάς μετά που έχει φάει κάνει εμετό – check!
Όταν αρχίσει να πνίγεται, καλό είναι να τη σηκώσω όρθια – check!
Μερικές στάσεις της αρέσουν περισσότερο από άλλες – check!

Και όμως, οι υπόλοιποι προσπαθούν να με πείσουν ότι σε αντίθεση με τον Έτερο που όσο και να θέλει έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος σε αυτό τον τομέα, εγώ έχω μητρικό ένστικτο και ξέρω τι να κάνω, απλώς δεν το παραδέχομαι. Πως εξηγείται ότι από τα πρώτα λεπτά έπιασα την κουκλάρα χωρίς να της προκαλέσω κατάγματα? Πως εξηγείται ότι 95% των περιπτώσεων που κλαίει, ξέρω τι θέλει χωρίς να σκεφτώ? Πως εξηγείται ότι νιώθω αν κρυώνει ή ζεσταίνεται? Πως εξηγείται ότι ξυπνώ τη νύχτα 2 λεπτά πριν κλάψει και θέλει κάτι? (όχι, δεν ξυπνά καθορισμένες ώρες)

Μια φορά η κουκλάρα άρχισε να κλαίει στο άσχετο ενώ την κρατούσε ο Έτερος. Πήγε να μου τη δώσει νομίζοντας ότι ήθελε εμένα. «Το μωρό δεν θέλει εμένα, απλώς διψάει,» είπα.
«Και που το ξέρεις? Ούτε καν την είδες.»
«Μα μιλάει, δεν την ακούς?»

Και μετά αντιλήφθηκα τι είπα.

Αυτά περί ενστίκτου και φυσικότητας πάντως μου θυμίζουν βιολογία και πίθηκους πάνω στα δέντρα. Είμαι της σχολής που άμα δεν ξέρει κάτι, ανοίγει ένα βιβλίο και διαβάζει. Να μου έρχονται επιφοιτήσεις χωρίς να διαβάσω κάτι είναι περίεργο και πρωτόγνωρο και δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει. Τι γίνεται αν η επιφοίτηση σταματήσει?

Το χειρότερο είναι που όλοι είναι σίγουροι ότι ξέρω τα πάντα, και ότι είμαι η πλέον κατάλληλη για το μωρό. Μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα τσουπ! μου την πασάρουν και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Διότι εγώ «τα κάνω όλα καλύτερα» και εγώ «ξέρω καλύτερα». (ή απλώς όλοι με κοροϊδεύουν και είμαι το θύμα της υπόθεσης). Ο Έτερος δεν με εμπιστεύεται με τη γάτα μας, με την κουκλάρα όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πάει καλά?

Διάβασα σε ένα βιβλίο ότι «10% of new parents say they have contemplated running away forever». Το έχω σκεφτεί και εγώ. Για περίπου 3 δευτερόλεπτα. Και με έπιασε κατάθλιψη. Μετά σκέφτηκα ότι η κουκλάρα κάποτε θα μπει στην εφηβεία και θα θέλει να φύγει anyway από μόνη της. Μέχρι τότε όμως… τα ξέρω ΟΛΑ!!