Άρρωστος

Ξύπνησα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα επειδή ο Έτερος με πλάκωνε. Και ήταν ζεστός σαν θερμοφόρα.

«Εκτιμώ την όρεξη που έχεις μέσα στη μέση της νύχτας αλλά με πλακώνεις. Όχι με καλό τρόπο.»
«Νομίζω έχω πυρετό.»

Σύμπτωση πριν 3 μέρες είχα αγοράσει θερμόμετρο (επειδή μου είπε να αγοράσω ο παιδίατρος. Με είχε ρωτήσει αν έχουμε στο σπίτι, του είπα όχι, μου είπε καλά, και πως μετράτε τη θερμοκρασία σας, του είπα με το χέρι κατά προσέγγιση, μου είπε δεν γίνεται, να πάω να αγοράσω και πήγα.)

«Συγχαρητήρια. Είσαι ο πρώτος που θα δοκιμάσει το θερμόμετρο μας! Πάω να το φέρω.»

Με τόσα ξενύχτια, έχω πλέον συνηθίσει. Ξυπνώ και είμαι σαν αυτόματο, έτοιμη για δράση, λες και καθόμουν στον καναπέ. Λίγα λεπτά αργότερα το θερμόμετρο μας πληροφόρησε ότι όντως, ο Έτερος είχε δέκατα.

«Έχεις δέκατα. Να σου ψήσω μια σούπα?»
«Όχι!»

Ήπιε 2 Panadol και ξανακοιμηθήκαμε.

Την επόμενη μέρα εισηγήθηκα να μην πάει δουλειά (να μου κάνει και παρέα στο σπίτι.) Ο Έτερος όμως ντύθηκε, στολίστηκε κανονικά και πήγε γραφείο. Κατά τις 11 τηλεφώνησε για να μου πει ότι πήγε στο γιατρό διότι δεν αισθανόταν καλά.

«Να σου ετοιμάσω μια σούπα?»
«Όχι!»

Ο Έτερος δεν τρώει σούπες. Ποτέ. Ούτε για πλάκα. Ούτε όταν είναι του θανατά. Μια φορά μόνο τον θυμάμαι να τρώει σούπα, και αυτή διότι είχε μέσα τρούφες (είδος μανιταριών) ήταν πανάκριβη, και αποτελούσε το δεύτερο πιάτο ενός seated δείπνου. Και πάλι, δεν του είχε αρέσει.

«Καλά, υπόσχομαι να μην σου ετοιμάσω σούπα. Θα έρθεις τώρα σπίτι?»
«γκουχμγ…Ναι»

Ο Έτερος τελικά ήρθε σπίτι το μεσημέρι κρατώντας μια τσαντούλα γεμάτη φάρμακα και ανακοίνωσε με ύφος drama queen ότι είναι Άρρωστος. Άλλαξε ρούχα, θρονιάστηκε στον καναπέ, χαπακώθηκε και περίμενε να του περάσει. Ο Έτερος είναι Άρρωστος μια φορά το χρόνο, αλλά αυτή τη μια φορά μουρμουρά για δέκα. Δεν μπορεί, δεν αντέχει, δεν θέλει, ουφ, δεν ξέρει τι θέλει κτλ. Εγώ μεταμορφώνομαι σε μαμά Δρακούνα και του υπενθυμίζω ότι δεν ντύνεται ζεστά, δεν τρώει υγιεινά, δεν κάνει γυμναστική, κλείσε το παράθυρο, κάνει ρεύμα, ορίστε πως αρρώστησες κτλ., και τον απειλώ ότι θα τον βάλω να φάει σούπα.

Παρά το σχετικό χαπάκωμα, ο Έτερος σταδιακά χειροτέρεψε. Μέχρι το απόγευμα καθόταν ακίνητος και μαστουρωμένος στον καναπέ και έβλεπε τις κουρτίνες. Ούτε καν μουρμουρούσε, μόνο έβηχε, πράγμα πολύ ανησυχητικό. Έστειλα τον Έτερο στο κρεβάτι.

«Είσαι σίγουρος ότι ο γιατρός κατάλαβε τι έχεις?»
«…μμμχχςε γκουχ…»
«Το λέω επειδή δεν βλέπω να βελτιώνεσαι.»
«...γκουχγκουχγκουχ…»
«Καλά, δεν επιμένω. Να σου ετοιμάσω μια σούπα?»
«!!!!!»

Το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Ο Έτερος δεν μπορούσε να βρει άνετη στάση (για να κοιμηθεί εννοείται), έβηχε συνέχεια σαν χαλασμένη γεννήτρια. Όταν δεν έβηχε αναστέναζε. Όταν δεν αναστέναζε ροχάλιζε. Όταν δεν ροχάλιζε έβηχε. Εγώ μετρούσα τα λεπτά πότε θα με κολλήσει. Δεν βοηθούσε ότι πριν 5 μέρες διάβαζα σε ένα βιβλίο για την επιδημία ισπανικής γρίπης του 1919 που σκότωσε 25-30 εκατομμύρια άτομα (το 1.5% του τότε πληθυσμού της Γης). Να φανταστείς, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος σκότωσε μόνο 15 εκατομμύρια άτομα. Κολλούσες και μέσα σε 1-2 ώρες πέθαινες. Υπήρχαν περιπτώσεις που καλούσαν κάπου το γιατρό και μέχρι να φτάσει έπρεπε να σπάσει την πόρτα να μπει μέσα στο σπίτι διότι είχαν όλοι κολλήσει και είχαν πεθάνει.

Στην περίπτωση μας έχει αντικλείδι η μαμά Δρακούνα σκέφτηκα, δεν θα χρειαστεί να σπάσουν την πόρτα.

Τελικά ο Έτερος έβηχε όλο το βράδυ, τουλάχιστον 7 ώρες, άρα οκ, ΔΕΝ είχε ισπανική γρίπη. Κατά τις 5 το πρωί ηρέμησε και κοιμήθηκε κανονικά. Σήμερα βρήκε το χρώμα του.

Η κουκλάρα σε όλο αυτό τον πανικό κοιμόταν αμέριμνη και δεν ξύπνησε ούτε μια φορά. (Η πλάκα είναι να σηκώσεις τη μάνα σου από το κρεβάτι ενώ κοιμάται. Άμα είναι ήδη ξύπνια είναι σικέ. Δεν κερδίζεις πόντους.)

Αν μέχρι αύριο ο Έτερος δεν γίνει εντελώς καλά, θα βάλω τα μεγάλα μέσα. Θα του ψήσω σούπα.