Δρακούνα στην Αντίσταση

Επέτειος και πάλι σήμερα. Πάντως, από όλες τις επετείους, η 28η Οκτωβρίου είναι η αγαπημένη μου. Είναι η αγαπημένη μου διότι γιορτάζουμε κάτι που έγινε αλλού σε μια στιγμή της ιστορίας που η Ελλάδα δεν είχε και πολλά πάρε δώσε μαζί μας, άρα όλοι συμφωνούμε και χαιρόμαστε το ίδιο (με τις καθαρά δικές μας επετείους βλέπεις τι χαμός γίνεται κάθε καλοκαίρι, καλύτερα να γιορτάζουμε επετείους άλλων). Ποια είναι καλύτερη επέτειος από αυτή της 28ης Οκτωβρίου που «νικήθηκε ο φασισμός»? Όλοι συμφωνούν. Είναι unisex γιορτή και συμφέρει.

Επιπλέον, η 28η Οκτωβρίου είναι μεγάλη ευκαιρία για τους τηλεοπτικούς σταθμούς (ΡΙΚ) να ξεθάψουν επετειακές ταινίες εποχής και να γεμίσουν το πρόγραμμα τους. Ειδικά οι ταινίες που γυρίστηκαν επί Χούντας είναι οι καλύτερες διότι συνδυάζουν άφθονο action, έρωτα, εθνική περηφάνια (μασκαρεμένη πίσω από την αντίσταση) και πολύ, μα πολύ eye liner.

Τα όνειρα μου έγιναν πραγματικότητα και χθες το βράδυ το ΡΙΚ έβαλε το «Μια γυναίκα στην Αντίσταση».

Λίγα λόγια για το έργο: Είπαμε, είναι παραγωγή που έγινε στο απόγειο της Χούντας (1970) άρα περιμένουμε πολύ αίμα και θυσίες. Η Τζένη Καρέζη είναι αρραβωνιασμένη με τον Αμυρ… sorry Κώστα Καζάκο. Είναι τρομερά προχωρημένη για την εποχή της. Να φανταστείς, υποτίθεται ότι έχουμε 1940 και αυτή φορά ρούχα του 1970. Είναι νέοι, είναι ωραίοι (ο Καζάκος ειδικά είναι 100 κιλά ελαφρύτερος και πολύ masculine. Πάντα τον προτιμούσα περισσότερο από τον Παπαμιχαήλ. Πριν βεβαίως γίνουν και οι δύο θωρηκτά Ποτέμκιν. Πίσω στο θέμα μας.) Ξεσπά ο πόλεμος και ο Καζάκος πάει να πολεμήσει. Στην αεροπορία. Η Καρέζη είναι νοσοκόμα στο μέτωπο. Πέφτει το αεροπλάνο του Καζάκου, ο ίδιος χάνεται και η Καρέζη είναι απαρηγόρητη. Και μετά έρχονται οι Γερμανοί.

Η Καρέζη γίνεται γκόμενα του Χανς, του Γερμανού διοικητή (διότι όλοι οι Γερμανοί στις ελληνικές ταινίες ονομάζονται Χανς. Ταινία αντίστασης χωρίς Χανς, δεν γίνεται. Μετά παραπονιόμαστε που όλοι οι ξένοι νομίζουν ότι όλοι οι Έλληνες ονομάζονται Nikos). Η Καρέζη είναι γκόμενα του Χανς για καλό σκοπό (κάνει κατασκοπευτικά με κίνδυνο του eye liner της) μέχρις ότου ανακαλύπτει ότι ο χαμένος Καζάκος είναι ο αρχηγός της περιφερειακής Αντίστασης και γίνεται η σκηνή στο κρησφύγετο που η Καρέζη- Άννα (με μαύρο συνολάκι λίγο πάνω από το γόνατο και ασορτί μαντήλι που τονίζει τα πράσινα της μάτια) σπάει το γυαλί που χωρίζει αυτήν από τον Καζάκο-Δημήτρη…

«Δημήτρη…. Άννα….. Δημήτρη…. Άννα…. Γιατί?... Γιατί?...»

Εδώ με φανερή συγκίνηση ακούμε την ιστορία του Καζάκου, που έχασε το ένα του πόδι στον πόλεμο, και επειδή θυμήθηκε ότι μια φορά που είδαν ένα κουτσό η Καρέζη εξέφρασε απέχθεια για το τουκου τουκου πόδι του (ήταν πριν να καθιερωθεί ο Ράδιο Μαραθώνιος) αποφάσισε ότι δεν θα της ήταν βάρος και δεν έδωσε σημεία ζωής.

Και η απορία στα χείλη όλων είναι…

Καλά, πόσο ηλίθιος είναι???

(εδώ φωνάζω στον Έτερο που είναι μεν σε άλλο δωμάτιο και παίζει Playstation αλλά με ακούει, ότι αν μου κάνει ποτέ παρόμοια λαχτάρα, θα τον βρω και θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, στο οποίο μου απαντά ότι έργο είναι, αν ο Καζάκος πήγαινε στον πόλεμο και επέστρεφε, δεν θα είχαμε υπόθεση, δεν θα είχαμε Χανς, δεν θα είχαμε έργο. Καλό point.)

Το έργο συνεχίζει με πολύ αίμα, εκτελέσεις, συλλήψεις, θεαματική απόδραση, Γερμανούς που τραγουδούν το Lili Marlen (διότι είναι το μοναδικό Γερμανικό τραγούδι που υπάρχει. Όπως και το συρτάκι είναι το μοναδικό ελληνικό χορευτικό κομμάτι. Όπως και τα «Ριάλια Ριάλια» είναι το μοναδικό κυπριακό τραγούδι που υπάρχει.) Και φυσικά Happy Ending σε ένα νέο κόσμο χωρίς Χανς και Lili Marlen.

Άντε, και του χρόνου με την «Υπολοχαγό Νατάσα».