Κούκλα μου

Όταν έχεις ένα άλφα παρελθόν, το γεγονός και μόνο ότι έγινες μάνα, δεν το σβήνει, απλώς μπαίνεις στη ναφθαλίνη. Αυτό προσπαθώ να πω της ΦΣ, η οποία στο παρελθόν υπήρξε άγριο νιάτο, αλλά τώρα απαρνήθηκε τα πάντα και το παίζει Nigella Lawson.

Πάμε μαζί με τη ΦΣ σε ένα παιδικό πάρτι. Αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε παιδικό πάρτι. Είναι ένα σωστό παιδικό πάρτι. Στο σωστό μέρος, με τα σωστά παιδάκια που φοράνε τα σωστά ρούχα, φέρνουν τα σωστά δώρα, τρώνε τα σωστά γλυκά, κόβουν τη σωστή τούρτα, λαμβάνουν τα σωστά δωράκια στο τέλος. Οι δε γονείς είναι όλοι μια ασορτί θάλασσα ζευγαριών ντυμένων αρκετά casual (είμαστε σε παιδικό πάρτι άλλωστε) αλλά όχι τόσο casual ώστε να νιώθεις πραγματικά άνετα. Οι γονείς αυτοί έχουν όλοι από ένα token παιδάκι μαζί τους, το απαραίτητο accessory για να αποδεικνύεις πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι:
α) έκανες sex
β) με τον άντρα σου
γ) και είσαστε καρπεροί

(τα (α), (β) και (γ) requirements πρέπει να υπάρχουν σωρευτικά)

Ειλικρινά, δεν θυμάμαι ΠΟΤΕ τον πατέρα μου να με συνοδεύει σε παιδικό πάρτι, φαίνεται ότι οι καιροί άλλαξαν και οι πατεράδες συνοδεύουν τα παιδάκια τους πλέον παντού. Μετά από μια αποτυχημένη τηλεφωνική προσπάθεια να πείσω τον Έτερο να τσακιστεί και να έρθει στο πάρτι διότι είναι όλοι μετά του συζύγου και είναι ευτυχισμένοι, εγκατέλειψα την προσπάθεια και έκατσα σε μια γωνιά με τη ΦΣ.

«Για να νιώσεις καλύτερα, και μένα είπε ότι ζει στον πραγματικό κόσμο και όχι σε διαφήμιση μαλακτικού ρούχων,» λέει η ΦΣ που ήρθε επίσης μόνη της.
«Και τι του είπες?»
«Για κάποιον που δεν έχει βάλει ούτε ένα πλυντήριο ρούχων στη ζωή του, αυτή είναι μια πολύ καλή παρομοίωση».

Εγώ πήγα στο πάρτι με jeans και t-shirt, η ΦΣ πήγε με flip flops. Γύρω μας μια θάλασσα από πολύχρωμα καλοκαιρινά retro φουστανάκια και παπούτσια wedges «έπαιζε» με τα παιδάκια του.

«Τώρα θυμήθηκα τι μου θυμίζει αυτή η μόδα με τα πολύχρωμα retro φουστάνια» λέω της ΦΣ που κάθεται δίπλα μου.
«Χούντα» μου απαντά αυτή. «Μου θυμίζουν τέλη της δεκαετίας του 60’. Αν φανταστούμε ότι όλοι αυτοί» (μου δείχνει τους πατεράδες) «είναι στρατιωτικοί, έχουμε Χούντα!»
«Εγώ θα έλεγα ότι μου θυμίζουν Ρένα Βλαχοπούλου στη Χαρτοπαίχτρα, αλλά ναι, βλέπω το point σου.»
«Στο επόμενο πάρτι πρέπει να έρθουμε και εμείς ντυμένες σωστά», λέει η ΦΣ. «Προφανώς υπάρχει dress code το οποίο, ως συνήθως, αγνοούμε».
«Δεν ξέρω για σένα, προσωπικά, αρνούμαι να κυνηγώ την κουκλάρα πάνω σε τακούνια, έστω wedges.»

Σε εκείνη τη φάση, μπαίνει μέσα νεαρό golden ζευγάρι με το παιδάκι τους και μια Φιλιππινέζα. Αυτή είναι γνωστή socialite της οποίας ο πατέρας «χέζει λίρα» (για να το πω ευγενικά), η οποία δηλώνει αδυσώπητη business woman αλλά παράλληλα στοργική μητέρα. Αυτός καλοπαντρεύτηκε, κανένας δεν γνωρίζει το actual επάγγελμα του και όνειρο του είναι να γίνει πολιτικός. Συγκεκριμένα, βουλευτής.

Γνωρίζουμε αμυδρά τη γυναίκα, η οποία έρχεται να μας χαιρετήσει. Από πίσω ακολουθεί ο σύζυγος της, ο οποίος έχει γίνει πλέον γνωστός μαϊντανός wannabe πολιτικός της περιοχής μας. Μας χαιρετά με δήθεν εγκαρδιότητα (χαμόγελο copy/paste), σκάει ένα σταυρωτό φιλί στη ΦΣ και της απευθύνεται ως «κούκλα μου».

Η ΦΣ τρώει φλασιά.

«Γιατί με είπε κούκλα του? Τον ξέρουμε και από παλιά?»
«Όχι»
«Σίγουρα?»
«Ναι. Το είδος του δεν κυκλοφορούσε πριν πάει πανεπιστήμιο.»

Η ΦΣ πανικοβάλλεται ότι ίσως κάπου, στο μακρινό παρελθόν της νιότης της, ενδέχεται να έκανε φάση με το άτομο και δεν θυμάται. Η σκέψη αυτή την πανικοβάλλει (διότι τώρα είναι η μετενσάρκωση της Nigella Lawson είπαμε και δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους indiscretions) και πάμε να κρυφτούμε μέσα στο πλαστικό σπιτάκι στη μέση του playground. Το επόμενο τέταρτο επιδιδόμαστε στο παιγνίδι «βρες τον πρώην γκόμενο». Αποκλείουμε τους boyfriends της περιόδου Jurassic (το Jurassic Park 1 συγκεκριμένα), αποκλείουμε τους boyfriends που ήταν παράλληλα στρατιώτες γιατί κόβουμε τον τύπο να μην έχει κάνει στρατό, αποκλείουμε γνωστούς γνωστών που «κάτι παίχτηκε», εννοείται ότι αποκλείουμε συγγενείς, αποκλείουμε την περίοδο πανεπιστήμιο, τέλος φτάνουμε στην μεταπτυχιακή εποχή. Αποκλείεται και αυτή διότι σύμφωνα με τους ακριβείς υπολογισμούς μας, την περίοδο εκείνη η ΦΣ και ο «κούκλα μου» βρίσκονταν σε διαφορετικές ηπείρους. Η ΦΣ όμως έχει πάθει κόλλημα.

«Μα γιατί να με αποκαλέσει «κούκλα μου» αν δεν με ξέρει?»
«Ξέρω γω? Φαίνεσαι φιλικό άτομο, σου πάει το φλιπ φλοπ, θεωρεί ότι δικαιούται μια άλφα οικειότητα?»
«Δεν είναι τρομερά αγενής?»
«Είναι. Αλλά μην ξεχνάς ότι θέλει να γίνει πολιτικός, άρα να παίζει ότι ξέρει όλο τον κόσμο και να κάνει χειραψίες. Μάλλον ξεκίνησε το practice πάνω σου.»
«Αϊ σιχτίρ, με άγχωσε χωρίς λόγο».

Είμαι ακόμα συγκλονισμένη

Πάντως εγώ, μετά από τόσες μέρες, εξακολουθώ να είμαι συγκλονισμένη από το δράμα που έζησε η δαιμόνια ανταποκρίτρια του Sigma στην Πάφο, Μηλίτσα Πολεμίτου, όταν πήγε να καλύψει την είδηση Ορθοδόξων διαδηλωτών την Τρίτη.

Οι διαδηλωτές κατάφεραν να μην ασχοληθεί κανένας με τα actual αιτήματα τους. Την παράσταση έκλεψε η Αστυνομία και φυσικά η κα Μηλίτσα.

Από όλο τον πανικό, εμένα μου έμειναν τα εξής:

- Η κα Μηλίτσα έχει μια φωτογραφική μηχανή την οποία προσπάθησαν να της αποσπάσουν οι αστυνομικοί.
- Η κα Μηλίτσα είναι επίμονη δημοσιογράφος που δεν σταματά πουθενά προκειμένου να κάνει το καθήκον της προς την ενημέρωση.
- Η κα Μηλίτσα απέκτησε 3 μώλωπες στο δεξί της χέρι.
- Η κα Μηλίτσα την Τρίτη έμεινε με τα ίδια ρούχα από το πρωί που έγινε η φάση, μέχρι το βραδινό δελτίο ειδήσεων που βγήκε live στο παράθυρο των ειδήσεων.
- Ήταν ακόμα συγκλονισμένη.


Τουλάχιστον η φωτογραφική μηχανή είναι καλά?

"Προστασία"

Μετά από ώριμη σκέψη και περισυλλογή, αποφάσισα να κατεβώ ως υποψήφια στις εκλογές. Δεν έχει σημασία ποιες εκλογές, εκλογές νάναι και ότι νάναι. Αν και οι βουλευτικές εκλογές, με βολεύουν περισσότερο.

Με λίγη τύχη, δεν θα βρεθούν 2000 άτομα να με ψηφίσουν? Τόσο υπολόγισα ότι χρειάζομαι για να εκλεγώ στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Μόλις εκλεγώ μάλιστα, θα ιδρύσω κόμμα έτσι αυτόματα θα γίνω αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος και ως τέτοιο θα δικαιούμαι να λαμβάνω μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο παρέα με τους άλλους παππούδες.

Αφού θα είμαι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, θα δικαιούμαι αστυνομική προστασία. Θα απαιτήσω τουλάχιστον 3 αστυνομικούς:

- Ένα για να πηγαίνει στο supermarket για το εβδομαδιαίο ψώνισμα
- Ένα για να παραλαμβάνει την κουκλάρα από το νηπιαγωγείο
- Ένα για όλες τις λοιπές εξωτερικές δουλειές.

και η ζωή μου θα γίνει ευκολότερη.

Μα πως και δεν το σκέφτηκα ενωρίτερα?

Family Album

Το Δεκέμβριο το blog θα κλείσει τέσσερα χρόνια. Ήδη με το σημερινό, έκλεισε 750 posts. Πολλά posts από μια άγνωστη. Η ανωνυμία είναι αδιάφορη, εκτός όταν πεις κάτι που δεν αρέσει στους αναγνώστες. Αμέσως θυμούνται ότι πρέπει να γράφεις επώνυμα, και αν γράφεις ανώνυμα είναι άκυρο και μπλα μπλα μαλακίες.

Άμα γράφεις ανώνυμα δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ποιος είσαι, τι κάνεις, από πού κρατά η σκούφια σου και πόσες φορές την ημέρα ενεργείσαι, επομένως είναι πολύ πιο δύσκολο να σε κατηγοριοποιήσουμε κάπου και να τελειώνουμε. Γιατί μας δυσκολεύεις τη ζωή? Γιατί?

Γι’ αυτό, μετά από ώριμη σκέψη και συζήτηση με τον Έτερο, αποφασίσαμε να σας εκθέσουμε το οικογενειακό μας άλμπουμ . Για να «ξέρετε» τι τρώτε. Ιδού λοιπόν la famille Bertillon:

Η φωτογραφία του γάμου μας. Ο Έτερος με μαύρο κουστούμι αλλά από μέσα η φόρμα του εργάτη, για να υπενθυμίζει ότι εμείς είμαστε τίμιοι άνθρωποι. Για τη φαλάκρα τι να σας πω, Κύπριος είναι ο άνθρωπος, καταλαβαίνετε το γνωστό πρόβλημα. Εγώ πάλι, φοράω αυστηρό συνολάκι με γιακαδάκι πλυμένο με Ariel στους 40 βαθμούς για να κάνω οικονομία, ποδιά η οποία ήρθε ως δώρο με τη συσκευασία βουτύρου (και 2 πιάστρες της κουζίνας όνειρο) καθώς επίσης και καρφίτσα-φυλακτό, δώρο από τη γιαγιά Μαγκάιβερ. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, η καρφίτσα απεικονίζει πανοραμικά τη μάχη του Βατερλώ, με το Ναπολέοντα έφιππο να τραβάει τα μαλλιά του που έχασε, και ορδές Γάλλων και Άγγλων στρατιωτών να σφάζονται σε απέραντα Βελγικά λιβάδια όπου στο μέλλον θα φιλοξενούν την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πίσω μας είναι το σπίτι που χρωστάμε.


Αυτή είναι μια φωτογραφία από τις πρώτες μέρες της σχέσης μας. Βασισμένοι σε αυτό το look ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα και έκτοτε δεν έχει σβήσει ο πόθος από το τζάκι μας. Ο Έτερος νοσταλγεί το μαλλί –κόκορας και εγώ χαίρομαι που δεν χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να ανανεώνω τη μωβ βαφή για να κρύβω τις μαύρες ρίζες. Άσε που έχουμε γλιτώσει μια φάουσα χρήματα από το άσπρο foundation.


Εδώ είμαστε στο μήνα του μέλιτος μας στο Las Vegas, τότε που ο Έτερος ντύθηκε Elvis για πλάκα και έμεινε έτσι ντυμένος για τρεις εβδομάδες, όσο ήταν δηλαδή το honeymoon. Άφησε το μικρόφωνο από το χέρι του μόνο όταν του το πήρε με το ζόρι το security στο αεροδρόμιο.

Μια αναμνηστική φωτογραφία από το γάμο του δεύτερου εξάδελφου του Έτερου που έγινε στο Trikkis Palace. Μετά το 5ο ποτό χάλια ποιότητας, αλληθώρισα. Να σημειώσω ότι η φωτογραφία πάρθηκε ενώ ακόμα θήλαζα, εξού και το αγελαδινό βυζί.


Λίγο πριν τη συναυλία των Kiss που παρακολουθήσαμε στο Λονδίνο. Ευτυχώς που μας έμεινε λίγο από εκείνο το άσπρο foundation από παλιά.


Από τα περσινά καρναβάλια στη Λεμεσό. Προηγήθηκε καυγάς τρικούβερτος για το ποιος θα κάνει τον Κέρμιτ διότι και οι δύο θέλαμε να πάμε ως Miss Piggy. Τελικά ρίξαμε νόμισμα, έχασε ο Έτερος και ιδού το αποτέλεσμα. Ένα έχω να πω. Η βλεφαρίδα κάγκελο είναι αληθινή.

Και μια τελευταία φωτογραφία, ψεύτικη μεν, που κάναμε για πλάκα στο photoshop…


Την ονομάζουμε «Προφητική φωτογραφία» ή «Δρακούνα CSI».

Τσιακκαλιάδα

Η δουλειά, είναι ένα μέρος όπου περνάς πολύ χρόνο της ζωής σου με άτομα που δεν έχεις κανένα κοινό. Προσπαθείς κατά διαστήματα να βρεις ή να δημιουργήσεις κοινά to fit in. Για τον ιερό λοιπόν σκοπό του fit in, κατά καιρούς έχω συζητήσει:
- για παιδικά αμαξάκια (pros and cons, συζήτηση πέραν των είκοσι λεπτών, ναι είναι δυνατό και I am proud of myself).
- για συνταγές μαγειρικής
- για Tupperware (ήξερες κυρία μου ότι τα Tupperware έχουν lifetime guarantee? Όπως και οι Louis Vuitton. Το τυράκι στο ψυγείο βρίσκεται φυλαγμένο σε… καλά χέρια).

Η τελευταία θυσία που έκανα, ήταν να κάτσω να παρακολουθήσω 1-2 επεισόδια του «Μόνο Μια Φορά» για να καταλάβω τι σκατά συζητούν στη δουλειά και δεν μπορώ να λάβω μέρος. Νομίζω ήταν τα επεισόδια 12 και 13:

Σκοτεινό introduction σε υπόγεια και χαλαμάντουρα με ροκ μουσική. Μικρά σακουλάκια με άσπρη σκόνη αλλάζουν χέρια γρήγορα (επειδή τα ναρκωτικά λαμβάνονται μόνο το βράδυ υπό τον ήχο ροκ μουσικής). Μια τύπισσα με υπερβολικά κοντό φόρεμα κοιτάζει με ύφος απαθές – συνειρμός, είναι γυναίκα χαμηλών ηθών, μπλεγμένη μέσα στα σκοτεινά πλοκάμια της νύχτας. Αυτό σε συνδυασμό με τα χαλαμάντουρα οδηγούν στο συνειρμό ότι όπου υπάρχουν χαλαμάντουρα, υπάρχουν ναρκωτικά.

Παρένθεση: Τσιάκκα είδαν οι αστυνομικοί πριν μπουκάρουν στο πάρτι των εφήβων στη Φανερωμένη? Δεν αποκλείεται.

Στη συνέχεια βλέπουμε φουκαριάρη τύπο σε φρουταρία να ζητά δανεικά από φίλο (?) του. Αμέσως ο τύπος βγάζει ένα μάτσο και του δίνει 500 Ευρώ (διότι ο average άνθρωπος πάει Φρουταρία με 1000 Ευρώ τουλάχιστον πάνω του. Πω πω, χάλια ο πληθωρισμός, στα ύψη οι τιμές.) Ο φουκαριάρης, θέλει λέει τα λεφτά για να πάει περίπατο το παιδί (?) του. Προφανώς να το πάει να φάνε sushi ή στέκι στο Bagatelle ή κάτι παρόμοιο και ακολούθως θα πάνε και στο Timinis να αγοράσουν πουκάμισα Ralph Lauren. As normal people do. Τελικά ο φουκαριάρης τρώει τα λεφτά στο μπούκκικο παίζοντας dog races, διότι ζει και αυτός το δράμα του εθισμένου στο τζόγο τύπου και κλαψ και λυγμ, έχουμε λυγίσει από τα κοινωνικά προβλήματα.

Και περνάμε στα κατεχόμενα. Βλέπουμε δύο Τ/Κ που φακκά η γλώσσα τους (αργά και καθαρά) να συζητούν πως θα ξεφορτωθούν ένα πτώμα. Η τύπισσα είναι super δικτυωμένη τύπισσα του υποκόσμου. Ταξιδεύει από Λάρνακα, είναι sexy και πάει Τουρκία. Κάτι σαν Jet setter της παρανομίας.

Εδώ έχουμε παρένθεση-φλας σε γραφείο με δημοσιογράφους. Ο Δημήτρης Παμαμιχαήλ του «Έχω ένα Μυστικό» συνομιλεί με την Νιόβη Χαραλάμπους-είμαι-μια-ταλαντούχα-και-ασυσμβίβαστη-ηθοποιός-που-παίζω-diverse-ρόλους (also known as μαλλί θρουμπί) να συζητούν για ένα Κύπριο φοιτητή που βρέθηκε με ναρκωτικά στη Κομοτηνή (τι πρωτότυπο!) Η Νιόβη είναι δαιμόνια δημοσιογράφος που ψάχνει πάντοτε την αλήθεια και δεν θέλει να «κουκουλώσει» το θέμα. Έχει ένα Watergate να ξεσκεπάσει, όχι παίξε γέλασε.

Την ίδια ώρα, σε λούμπεν καφενείο με τουρκοκυπριακές σημαίες, ένα token Ατατούρκ σε φωτογραφία και τον Τσιάκκα junior, κανονίζεται deal με τον Τ/Κ. Ο Τσιάκκας ομιλεί την τουρκική άπταιστα. Η Τ/Κ που φακκά η γλώσσα της κάνει frame Ε/Κ με hair look και περιβολή seventies. Στέλλει την ψευδοαστυνομία στο δωμάτιο του φτηνού ξενοδοχείου που έχουν ένα πτώμα και κάθεται (στα κατεχόμενα υπάρχει πολύ action). Το ξενοδοχείο είναι φτηνό διότι έχει fake ξύλινη επένδυση χασαποταβέρνας και ενσωματωμένο ράδιο στον τοίχο (sooooo 70s). Ο Ε/Κ με περιβολή seventies για να ξεφύγει πέφτει από το παράθυρο, πάνω σε μια τέντα και σε κάτι ανυποψίαστους Τ/Κ που κάθονται από κάτω. Δημιουργείται πανικός, βγαίνει και ένας ψευδοαστυνομικός στο παράθυρο αλλά κανένας δεν σκέφτεται να ρωτήσει τον Ε/Κ που είναι φανερό ότι πήδηξε από το παράθυρο τι σκατά κάνει εκεί.

Διακριτικοί οι Τ/Κ, δεν το συζητώ. Και η ψευδοαστυνομία χειρότερη από τη δική μας.

Αλλαγή πλάνου και βλέπουμε την τύπισσα από τους Τάκκους να μαλώνει με το γιο της σε στυλ «κρίση μεσοαστής μάνας που ανησυχεί για τα παιδιά της meets κλιμακτήριο». Ο γιος της παίρνει υφάκι «άσε μας ρε μάνα, μας έπρηξες» στο οποίο η Τάκκα ανασύρει από τη φαρέτρα της το guilt syndrome (μόνο εγώ ξέρω τι θυσίες έχω κάνει για σας μπλα μπλα) και συγχύζεται ακόμα παραπάνω. Η παράνοια σε 350 τετραγωνικά μέτρα επιπλωμένου χώρου.

Αλλαγή πλάνου και πάλι και είμαστε σε νοσοκομείο όπου η Παυλίτσα του Βουράτε Γειτόνοι προσπαθεί να πείσει τον ηθοποιό ποτέτοιο Γκρέκο ότι το παιδί της δεν έχει σχέση με τα ναρκωτικά (είναι in denial? Δεν κατάλαβα)

Ατάκα όλα τα λεφτά: «Γιατί δεν το καταλαβαίνουν? Γιατί δεν το νιώθουν? Παραλίγο να μου σκοτώσουν το γιο μου». (γιε μου, γιε μου… το χρησιμοποίησε και ο Almodovar στο All about my mother, το παθαίνουν και οι καλύτεροι).

Ο γιος της έχει γκόμενα μια που πρώτη φορά βλέπω στην τηλεόραση, η οποία του συμπαραστέκεται. Ο Γκρέκο είναι ο πατέρας της (α οκ, κατάλαβα, ο Γκρέκο είναι ο πατέρας που δεν θέλει η κόρη του να κάνει παρέα με κάποιον που μπορεί να έχει σχέση με ναρκωτικά. Ναι? Το βρήκα?)

Enter νεαρός τύπος με προφορά Wood Green (το τσαρλούδι). Το τσαρλούδι έχει και αυτό μαλλί θρουμπί, θέλει λεφτά για να κάνει ναρκωτικά (ωωωω, τι πρωτότυπο), λέει ψέματα στους δικούς του για να βγει από το σπίτι (ωωωω, τι πρωτότυπο), ζητάει λεφτά από όσους ξέρει για να κάνει ναρκωτικά μια τελευταία φορά (ωωωω, τι πρωτότυπο), λέει «Fuck You» κάθε φορά που τον κλάνει κάποιος (είναι που έπεσε στα σκληρά ναρκωτικά), συναντιέται με botoxαρισμένο έμπορο ναρκωτικών (χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο, ρίκο ρίκο ρίκοκο) ο οποίος τον παραπέμπει σε υπόγειο καταγώγιο της παλιάς Λευκωσίας να πάει να κάνει ναρκωτικά με την ησυχία του.

Παρένθεση: Αυτοί που χαρακτηρίζουν την παλιά Λευκωσία «Εξάρχεια» (Νίκος Τορναρίτης), και αυτοί που παρουσιάζουν στις σειρές τους την παλιά Λευκωσία ως το μέρος της ακολασίας, είναι αυτοί που βλέπουν την παλιά Λευκωσία μόνο μέσα από τις τηλεοράσεις τους.

Οι ύποπτες δολοπλοκίες συνεχίζονται σε διάφορα venues. Στην Κωνσταντινούπολη σε χορό-της-κοιλιάς-joint, η Τ/Κ που φακκά η γλώσσα της συναντιέται με το γύφτο μπαμπά της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους στο «Ψίθυροι Καρδιάς» που είναι ο βαρόνος των ναρκωτικών που κινεί τα νήματα. Όλοι προσπαθούν να σκοτώσουν ή να κάνουν frame τους άλλους με διάφορους τρόπους. Ψιλοboring.

Πίσω στη Λευκωσία, ο φουκαριάρης με το dog race addiction ψάχνει το γιο του (το τσαρλούδι) και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι το τσαρλούδι προέρχεται από μια διαλυμένη οικογένεια με προβλήματα, γι’ αυτό άλλωστε το έχει ρίξει στα ναρκωτικά. Ο μπαμπάς δεν έπαιζε μαζί του Lego και Playmobil, αλλά dog races και το τσαρλούδι νιώθει μόνο και rejected, και κανένας δεν νοιάζεται για αυτόν και από τα πολλά κλισέ θα ξεράσω.

Το δε τσαρλούδι βρήκε τη δόση του απέναντι από το αναπαλαιωμένο σπίτι της Λέσχης Lions στην παλιά Λευκωσία (εκείνο που προσφέρεται και για γάμους και βαφτίσεις, you know the one, δίπλα από το σουβλατζίδικο Berlin) και παθαίνει overdose και το σύμπαν συνωμοτεί για να τον σώσει. Ο botoxαρισμένος έμπορος καλεί ασθενοφόρο (after sale services), η αμακιγιάριστη ναρκομανής ειδοποιεί την Μαρίνα Μαντρή σε ένα ακόμα ρόλο free spirit ethnic γκόμενας (που δέχεται μεν ερωτική εξομολόγηση από τον Κασκαούνια-μπάρμπαν-με-καλή-καρδιά αλλά σπεύδει να βοηθήσει το τσαρλούδι που έχει πάθει overdose).

Επίσης μου λύθηκε η απορία γιατί δεν μπορώ να βρω Κύπρια καθαρίστρια (σαν την Άλκηστη Παυλίδου). Έχουν όλες γιους που είναι μπλεγμένοι στα ναρκωτικά και κάθε βράδυ κάθονται ξύπνιες και τους περιμένουν να επιστρέψουν σπίτι. Μετά από τόσο ξενύχτι, που μυαλό να καθαρίζουν σπίτια?

Δεν αντέχω άλλη ένταση. Θα απαιτήσω στη δουλειά να συζητάμε πάλι για Tupperware.

Talent Nation

Τι έμαθα αυτό το σαββατοκύριακο βλέποντας X-Factor (Cyprus edition) και Get on Stage:

- το Get on Stage προσελκύει παιδάκια ηλικίας 11-16 χρονών. Παιδική χαρά, η μάλλον παιδικό δράμα. Θλιβερά παιδάκια που νομίζουν ότι παίζουν στο θεατράκι του σχολείου τους. Ούτε η junior Eurovision δεν έχει τόσα νουμεράκια.

- Είναι να απορείς πως μεγαλώνουν οι Κύπριοι τα παιδιά τους. Τι τα μαθαίνουν στο σπίτι, τι αξίες και ιδέες τους μεταφέρουν άραγε?
- Μήπως φταίνε τα Ζουζούνια?

- Σχεδόν κανένα παιδάκι δεν μιλάει ελληνικά. Αυτό που μιλούσαν έμοιαζε με ελληνικά αλλά κάτι άλλο ήταν.

- Το παιδάκι που πήγε και τραγούδησε Τάνια Τσανακλίδου (Για δε μ' αφήνετε ήσυχο, Άστε με ήσυχο όλοι. Θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια) και το περιέγραψε ως «το αγαπημένο της τραγούδι», αποτελεί πιστεύω case για το Γραφείο Ευημερίας. Είναι το αποτέλεσμα σοβαρού brainwashing στο πισινό κάθισμα του αυτοκινήτου ενώ μπροστά οι γονείς σου έχουν να αλλάξουν κασέτα στο ράδιο από τη δεκαετία του 80.

- Άσε που ανακάλυψα ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει ότι το δράμα της πολύπαθης Κύπρου όπως μελοποιείται σε 2 ντουζίνες δακρύβρεχτα τραγούδια αντικατοχικού αγώνα θα κερδίσει τις εντυπώσεις των κριτών.

- Χρυσέ μου, πας σε talent show στην τηλεόραση. Οργανώνεται για σκοπούς ψυχαγωγίας, κρίνεται από άτομα της show biz, ψάχνουν να βρουν το νέο Σάκη Ρουβά ή τη νέα Παπαρίζου και εσύ πας να τους τραγουδήσεις το «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο»???
- Πας καλά?

- Οι μισοί διαγωνιζόμενοι πάντως έδιναν την εντύπωση ότι έλαβαν μέρος στο talent show διότι έχασαν ένα στοίχημα με τους κολλητούς τους στο στυλ: «Ρε μαλάκα, κολώνεις να εμφανιστείς στο Χ-factor και να τραγουδήσεις Sound of Music.»
«Όχι μόνο δεν κολώνω ρε μαλάκα, αλλά θα το τραγουδήσω διαβάζοντας από ένα χαρτάκι».
Όπερ και εγένετο. Climb every mountain.

- Οι Κύπριοι δεν ξέρουν πως να χειριστούν την αποτυχία. Πας να τραγουδήσεις σε talent show. Πήγες και πέρσι και σε έδιωξαν. Ξαναπάς. Σε ξαναδιώχνουν. Σου λένε δεν έχεις ταλέντο. Εσύ τους απαντάς ότι και να σου πουν δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη τους, είναι άκυροι και μαλάκες και δεν ξέρουν τη δουλειά τους (αφού δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη τους τότε τι πήγες να κάνεις εκεί?). Και more importantly, τι κάνουν η αδερφή/μάνα/μπαμπάς/γιαγιά/5 φίλοι ξέμπαρκοι/2 ξαδέρφια και η γάτα σου εκεί?

- Εκτός αν είσαι και εσύ περίπτωση χαμένου στοιχήματος….

Και βεβαίως, όλοι ανυπομονούμε να αναδειχτεί ο νέος Κύπριος νικητής (Κύπριος θα είναι φυσικά) για να αποκτήσει αυτόματα μια λαμπρή καριέρα ως τραγουδιστής στη γιορτή του Κατακλυσμού, σε εγκαίνια υπεραγωγών και βουκολικά φεστιβάλ, ενώ παράλληλα θα δίνει καυτές συνεντεύξεις σε περιοδικά διεθνής εμβέλειας όπως είναι το TV Mania και ο Τηλεθεατής. Ένα ολόκληρο χωριό, θα γίνει ευτυχισμένο. Και θα σου βγάλουν τα φρύδια δωρεάν.

Αφυπηρέτησε!

I praise the Lord κυρίες και κύριοι, ο Παύλος Φλουρέντζος, Διευθυντής του Τμήματος Αρχαιοτήτων αφυπηρετεί officially την 1η Νοεμβρίου 2009. Ήδη το Τμήμα έχει αναπληρώτρια Διευθύντρια.

Ρίγος και Συγκίνηση.

Άτε κ. Φλουρέντζο μου, αρκετά επαίξατε με τα ποτσούθκια τζιαι τα κουππούθκια των αρχαίων ημών προγόνων. Οκ, έππεσε σας τζιαι η Αφροδίτη μια φορά χαμέ και ράγισε, εν είπαμε τίποτε, έσιει τζιαι κάτι κάσιες πακεταρισμένες με τα νάυλα στις αποθήκες του μουσείου, πέρκει καθαριστούν να γίνουν εκθέματα.

Όσοι πιστοί (και qualified) μπορείτε να υποβάλετε αίτηση στο γνωστό και αγαπημένο Έντυπο Γεν. 6 και να παραδοθεί μέχρι τις 26 Οκτωβρίου 2009. Hurry up people! Ο πολιτισμός μας χρειάζεται lifting (και ξεσκόνισμα, και συγύρισμα, και σκούπισμα αλλά αυτά τα είπαμε).

Μια νέα εποχή ξεκινά για την Αφροδίτη μας?
Μια νέα πνοή θα φυσήσει για στο Δία μας?

Υπάρχει Ελπίς?

Το δοκίμιο του κ. Τάκη (update)

Update (δεύτερο) για τον κ. Τάκη:

Ένα πουλάκι μου κελάηδησε ότι το βιβλιαράκι/δοκίμιο του κ. Τάκη, το οποίο χρειάστηκε πολύ κουράγιο να γραφτεί διότι ο συγγραφέας του πάνω σ’ άνεμο θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τις «σκέψεις και προβληματισμούς» του σχετικά με το Εθνικό μας Πρόβλημα, χρηματοδοτήθηκε από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου. Τη γνωστή και αγαπημένη μας επιχείρηση.

Δεν έχω όμως αποδείξεις για αυτό… αλλά για κάτσε να δεις τι μου θυμίζει…

«Απ’ ότι διαβάζω και απ’ ότι ακούω, αυτοί οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι σε τέτοιου είδους δραστηριότητες, ασφαλώς δεν είναι αποδείξεις χαρτογραφημένες και με χαρτόσημο για να μπορεί να υπάρξει τεκμηρίωση. Πολλά πράγματα συνάγονται με τη συμπεριφορά. Άλλα συνάγονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.»

Τάσσος Παπαδόπουλος
14 Οκτωβρίου 2004

Καλά το είπε ο τέως. Και εννοείται ισχύει για κάθε είδους χρηματισμό. Όχι μόνο τον fantom χρηματισμό από τους ξένους.

Trash Nation: 16

Ο Yoreekas ήρθε στην Κύπρο. Προσγειώθηκε στη μαγευτική κωμόπολη της Πάφου. Μέσα του ένιωθε μια αναταραχή, ένα άγχος (όχι, δεν τούκατσε στραβά το σάντουιτς στο αεροπλάνο), μια αγωνία. Θα γνώριζε επιτέλους τη Δρακούνα, διάσημη εμπνεύστρια και χορηγό του παγκοσμίου φήμης Trash Nation (μας διαβάζουν και στη Γερμανία και σε κάτι halls of residence στην Αγγλία). Όνειρο της είναι να τη διαβάζει και η παροικία. Για ένα όνειρο ζούμε όλοι άλλωστε.

Πίσω στο Yoreeka. Το εκτυφλωτικό φως του παφίτικου ήλιου δεν τον ξάφνιασε. Κατέβηκε από το αεροπλάνο, μην σου πω πήρε και ταξί για το ξενοδοχείο του. Μετά από ώριμη σκέψη και συλλογισμό, αποφάσισε να κάνει ένα περίπατο στο λιμανάκι να τεντώσει τα πόδια του και να αναπνεύσει καθαρό αέρα.

Στο λιμανάκι, τον περίμενε μια έκπληξη.

Η νύφη-τραμπολίνο!

Πιστή fan της κυπριακής φιλοξενίας, η νύφη-τραμπολίνο κατέβηκε (με το τραμπολίνο της) στο λιμανάκι για να υποδεχτεί το Yoreeka, ο οποίος αρχικά σκιάχτηκε. Μετά, αργά και μακρόσυρτα, με βαθιά φωνή άρχισε σιγά σιγά το μοιρολόι….

«Θα 'μαι πάντα εγώ
μεσ' στο όπλο σου η σφαίρα
να σκοτώνεις αυτούς
που σκοτώνουν τη μέρα
με τα μαύρα γυαλιά
και το άσπρο φουστάνι
να κοιτάς μακριά
τη φωτιά στο λιμάνι…»

(ο ήχος που μόλις ακούσατε ήταν τα Ξύλινα Σπαθιά που έπεσαν δολοφονημένα.)

Η νύφη-τραμπολίνο έπιασε αμέσως το υπονοούμενο και απάντησε:

«Τράμπο – τράμπο τον καημό μου,
Τον μετράω και πονώ,
Είναι το παράπονο μου
Πότε μάνα θα σε δω…»

Μετά από αυτό, ο Yoreekas ερωτεύτηκε την Κύπρο ανεπανόρθωτα…