Locomondo

Μου το διαφήμισαν ως popular τραγούδι των clubs.



Μέχρι το Euro έχουμε καιρό να σκεφτούμε νέα συνθήματα.

Αντίο κ. Τόκα

Η Κύπρος και οι Κυπριακές Αερογραμμές θρηνούν το χαμό του Μάριου Τόκα...

"Αχ Αννούλα του χιονιά
δεν θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου..."

Κανένα ταξίδι δεν θα είναι πια το ίδιο.

Trash Nation 9

Η παράδοση συνεχίζεται και το wedding season πλησιάζει...

Ακόμα μια χρονιά με νέα themes...


Οι "Γενιές της Σιωπής" στο άσπρο τους.


Άρχισαν τα όργανα
σήκω απ' τη θέση σου
χόρεψε ζεϊμπέκικο
λύγισε τη μέση σου

Χόρεψε κορίτσι μου
παλαμάκια εγώ θα σου χτυπώ
έτσι μου γουστάρεις
έτσι σ' αγαπώ

Άρχισαν τα όργανα το
μπουζούκι εργάζεται
να το το κορίτσι μου
σιέται κι τινάζεται

Φτου σου κοπελάρα μου
ε ρε τι μου κάνεις πω πω πω
έτσι μου γουστάρεις
έτσι σ' αγαπώ

Και κλείνουμε το πρόγραμμα με ένα ανάποδο τσουκαχάρα... (προς τιμή των Ολυμπιακών αγώνων)

Το παιδί μίλησε

Έλειψα 2-3 μέρες για επαγγελματικό ταξίδι και έγινε Ο ΧΑΜΟΣ. Αδύνατον να λείψει το πλάσμα.

Επιστρέφω σπίτι μου στην κουκλάρα, παίζουμε, τραγουδάμε, κάνουμε τα ωραία μας.

Σήμερα το πρωί την ακούω που ξύπνησε και κάνει θόρυβο. Πάω να την καλημερίσω (όπως κάθε πρωί), σκύβω από πάνω της και αυτή με καθαρότατη προφορά μου λέει «Μάμμα μου».

(είμαι σίγουρη, όχι δεν το φαντάστηκα, αυτό είπε. Σίγουρα. 100%. Σίγουρα. Είπα ότι είμαι σίγουρη?)

Αυτό δεν κάνει την κουκλάρα φαινόμενο διότι είναι σε normal ηλικία να αρχίσει σιγά σιγά να συνεννοείται με ήχους διότι βαρεθήκαμε τη νοηματική. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι που το είπε ξεκάθαρα για πρώτη φορά.

Σοκ και δέος λοιπόν, συγκινούμαι και πανηγυρίζω έξαλλα που το τεκνό μου (ο τόνος μπήκε σωστά) με αναγνώρισε και χάρηκε που με είδε (και ελπίζω για τα επόμενα τουλάχιστον 15 χρόνια να χαίρεται που με βλέπει. Μετά θα μπει για τα καλά στην εφηβεία και θα χαίρεται όταν βλέπει νεκροκεφαλές και άλλους έφηβους με ακμή). Νιώθω καταξιωμένη, τόσα ξενύχτια απέδωσαν, she loves me, she really loves me και ναι, ευχαριστώ την Ακαδημία για το Όσκαρ, το αφιερώνω στους ιθαγενείς του Αμαζονίου και στους πιγκουίνους της Ανταρκτικής.

Φωνάζω τον Έτερο να του πω τα καλά νέα. Σηκώνω practically τη γειτονιά στο πόδι, κάνουμε τρενάκι φωνάζοντας ρυθμικά «η κουκλάρα μίλησε, η κουκλάρα μίλησε», κάνουμε κύμα, χορεύουμε, πετάμε την κουκλάρα στον αέρα, είναι και αγουροξυπνημένη, τσαντίζεται, θέλει το γάλα της και να την αφήσουμε ήσυχη. Την πιάνει ο Έτερος αγκαλιά, τον βλέπει, του χαμογελά και του λέει «Μάμμα μου.»

Μισή ώρα αργότερα, φεύγοντας από το σπίτι πέφτω πάνω στη μαμά Δρακούνα η οποία μας καλημερίζει, την βλέπει η κουκλάρα και της λέει «Μάμμα μου».

Την κατεβάζω στον σταθμό, την παραδίδω στην υπεύθυνη κυρία, η κουκλάρα της σκάει ένα χαμόγελο και της λέει «Μάμμα μου».



(Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αν η κουκλάρα συναντήσει τον Marilyn Manson, «Μάμμα μου» θα πει και σ’ αυτόν.)

Μια εικόνα 1000 λέξεις (the exercise)

Μπορώ να γράψω για αυτή τη φωτογραφία 1000 λέξεις?

και ένα μικρό close up...

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σπίτι στα προάστια της Λευκωσίας. Το σπίτι ήταν ένα τίμιο, συνηθισμένο έως και αδιάφορο σπίτι μισού οικοπέδου (η μια πλευρά δηλαδή ήταν χωρίς παράθυρα). Ήταν όμως χτισμένο σε καντούνι σε περίοπτη θέση και έβλεπε δύο δρόμους. Οι ιδιοκτήτες του, σε κάποια φάση (τριήμερο ήταν, πολυήμερο ήταν, θα σας γελάσω) πήγαν διακοπές στην Ελλάδα. Με Ελλάδα βέβαια, εννοώ την Αθήνα. Έχει και άλλη Ελλάδα? Ανέπνευσαν αέρα ελληνικό, έφαγαν σε ελληνική ταβέρνα, πήγαν ένα περίπατο στην Πλάκα και ανέβηκαν πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το θέαμα που αντίκρισαν took their breath away. Είδαν τον αρχαίο πολιτισμό σε όλο του το μεγαλείο. Είδαν τις κολώνες ιωνικού ρυθμού και σηκώθηκε η τρίχα τους. Μα πιο μεγάλη εντύπωση τους έκανε το Ερεχθείο με τις Καρυάτιδες. Ήταν ομολογουμένως το λιγότερο διαλυμένο κτήριο από όλο το ensemble στην Ακρόπολη. Και είχε και λεπτομέρειες που το έκαναν να ξεχωρίζει από τα άλλα κτήρια. Τις Καρυάτιδες ας πούμε. Έξι αγάλματα γυναικών να κρατούν την οροφή…

«Βεράντα είναι αυτό Κούλλη μου?» ρώτησε η σύζυγος εκστασιασμένη.
«Ναι πούλλα μου, βεράντα.» απάντησε ο σύζυγος.
«Μα τι ωραίες κοπέλες Κούλλη μου, τι τέλεια ιδέα για κολώνες» συνέχισε η σύζυγος.
«Αρέσκουν σου αγάπη μου?» ρώτησε ο σύζυγος.
«Πολλά!»
«Θα σου πάρω 10 να έχουμε!» απάντησε ο ενθουσιώδης σύζυγος (του οποίου να αποκαλύψω, γουργούριζε από ευχαρίστηση η κοιλιά του μετά το λουκούλλειο γεύμα που απόλαυσαν σε ταβέρνα της Πλάκας.)

Επιστρέφοντας στην Κύπρο ο σύζυγος, πιστός στην υπόσχεση που έδωσε πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης εγκατέστησε 6 fake Καρυάτιδες μέσα στην αυλή τους. Λόγω έλλειψης χώρου, αντί η κάθε Καρυάτιδα να υποβαστάζει μέρος κάποιας οροφής, τους έβαλε από ένα ανθώνα, με σκοπό να φυτέψει μέσα καλλωπιστικά φυτά που θα έπεφταν με χάρη ως άλλες χαίτες από τις Καρυάτιδες.

Ο σύζυγος έκανε ένα βήμα πίσω και θαύμασε το έργο του.

Οι Καρυάτιδες (περίπου 1.70μ. ύψος η κάθε μια) ήταν κούκλες, και ο υποχθόνιος λόρδος Έλγιν (φτου του πουστοεγγλέζου) δεν θα έκλεβε καμία από αυτές για το Βρετανικό Μουσείο. Ο Κούλλης βεβαιώθηκε γι’ αυτό βάζοντας extra κουγκρί κάτω από τη βάση τους.

Κάτι όμως έλειπε.

Ο Κούλλης θυμήθηκε τις κολώνες που είδε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ομολογουμένως, το σπίτι του είχε πολλές βεράντες να καλύψει. Οι κολώνες της Ακρόπολης θα ήταν ιδανικές. Έλα όμως που δεν του άρεσε ο Δωρικός ρυθμός. Πολύ σκέτος βρε παιδί μου, όχι όπως τις Καρυάτιδες του. Έχουν τις λεπτομέρειες τους, το κατιτίς τους. Ο Κούλλης όμως ήξερε ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν προνοήσει για τα πάντα και δεν θα τον άφηναν χωρίς λύση στο πρόβλημα του.

Εγκατέστησε λοιπόν καμιά εικοσαριά κολώνες fake Ιωνικού ρυθμού διαφόρων μεγεθών μέσα στην αυλή και το roof garden τους. Οι οποίες έδεναν τέλεια με τα πλαστικά έπιπλα κήπου από τον Πισσαρίδη. Οι κολώνες μάλιστα έγιναν και μέρος του κυρίως σπιτιού του, στην είσοδο και τα υπόλοιπα δύο πατώματα του, μέχρι την κεραμιδένια οροφή που έκανε και fake αέτωμα.

Και πάλι ο σύζυγος έκανε ένα βήμα πίσω και θαύμασε το έργο του.

Και πάλι όμως, κάτι έλειπε.

Ωραίες οι κολώνες Ιωνικού ρυθμού, αλλά πολύ ξεκάρφωτες βρε παιδί μου. Πως θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα? Ο πολυμήχανος σύζυγος, ως άλλος Οδυσσέας βρήκε και πάλι τη λύση. Σε μερικές κολώνες πρόσθεσε ανθώνες (για να πηγαίνουν ασορτί με τους ανθώνες πάνω από τα κεφάλια των Καρυάτιδων), σε μερικές άλλες πρόσθεσε μαύρα φωτιστικά φαναράκια (με εσωτερικό σύρμα που περνά μέσα από την κολώνα -ιωνικού ρυθμού μην ξεχνιόμαστε- και δεν φαίνεται), κάπου πήρε το μάτι του και ένα αετό, έβαλε και κάνα-δύο από αυτούς και έμεινε ήσυχος ότι κάθε κολώνα είχε και από κάτι πάνω της, άρα ήταν χρήσιμη και εργονομική.

Ήταν δε ιδιαίτερα περήφανος για την επαναστατική του ιδέα (θα ήταν η μεγάλη έκπληξη προς την γυναίκα του) να προσθέσει σε κάθε μικρή κολώνα του roof garden και από ένα μικρό μπρούντζινο άγαλμα της Αφροδίτης (εκείνο με τα κομμένα χέρια, το κυπριακό, όχι εκείνο της Μήλου). Ήθελε εμμέσως να περάσει το μήνυμα ότι μπορεί ο ιερός βράχος της Ακρόπολης να ήταν το πνευματικό κέντρο των προγόνων του, αλλά ο ίδιος και η οικογένεια του κατοικούσαν στην Κύπρο και όφειλαν να σεβαστούν την ιερή θεότητα της Αφροδίτης που φέρνει τόσους και τόσους τουρίστες στη χώρα του κάθε χρόνο.

«Είσαι της ζωής μου γούρι,
μες τον καύσωνα παγούρι»

ψιθύρισε τρυφερά καθώς γυάλιζε και το τελευταίο μπρούντζινο αγαλματάκι της Αφροδίτης.

Βασικά ήθελε να δημιουργήσει ρεπλίκα των λουτρών της Αφροδίτης (complete με μίνι καταρράκτη) αλλά δεν είχε χώρο. «Χαλάλι», σκέφτηκε. «Το κάνω στο εξοχικό μας που είναι τουλάχιστον 2 σκάλες γη και έχω πολλή άπλα.»

Και πάλι όμως κάτι έλειπε. Το έργο του ήθελε μια τελευταία πινελιά. Τι πάει ασορτί με Καρυάτιδες-ανθώνες και κολώνες ιωνικού ρυθμού πολλαπλών χρήσεων?

Μα φυσικά ένα πέτρινο τοιχάκι. Βεβαίως δεν θα μπορούσε να προστεθεί ένα οποιοδήποτε πέτρινο τοιχάκι, όχι. Έπρεπε να προστεθεί το κατάλληλο πέτρινο τοιχάκι, αυτό που θα πρόσθετε κύρος και θα έδενε με το υπόλοιπο ensemble. Ένα πέτρινο τοιχάκι με μπαρόκ-ροκοκό λεπτομέρειες που παραπέμπουν π.χ. σε παλάτι. Έστω παλατάκι. «Διότι,» ο σύζυγος πολύ σωστά σκέφτηκε, «αν το σπίτι σου δεν είναι το παλάτι σου, τότε τι είναι?»

Βάλε και μια-δυο ακόμα προτομές, που δεν φαίνονται στη φωτογραφία αλλά κάτι πήρε το μάτι μου από Αθηνά με περικεφαλαία και ένας μοναχικός Περικλής του χρυσού αιώνα που θέλει ξύρισμα, και τέλειωσε.

«Καλός ο κλασσικός πολιτισμός» σκέφτηκε ο σύζυγος, «αλλά το σπίτι μου είναι χτισμένο στον εικοστό πρώτο αιώνα. Πρέπει να έχει τις ανέσεις του.»

Επομένως, σε όοοολα τα πιο πάνω, προνόησε και έβαλε ΚΑΙ double glazing παράθυρα (ελπίζω να έπιασε επιχορήγηση για εξοικονόμηση ενέργειας), ένα υπόγειο γκαράζ με ειδική πόρτα που κλείνει με remote control, satellite dish στην κεραμιδένια σκεπή για να βλέπει History channel και να εμπνέεται (μπορεί και αγγλικό ποδόσφαιρο, ποιος ξέρει), και πλαστικό ερμαράκι στη βεραντούλα της κουζίνας (προσφορά από το Super Home) για να φυλάγει τις σκούπες, τους φλόκκους και άλλα καθαριστικά.

Ο σύζυγος ήταν ικανοποιημένος με το έργο του. Το σπίτι του είχε ακριβώς τα απαραίτητα touches που μαρτυρούσαν την ευαισθησία και το λεπτό του γούστο. Με τόσο πολιτισμό γύρω του, πώς να μην νιώθει ευτυχισμένος?»


(1000 λέξεις ακριβώς) …. Ναι, μπορώ….



Η φωτογραφία το αδικεί. Όσοι ενδιαφέρονται να το δουν από κοντά, στείλτε μου email να σας δώσω οδηγίες.

όνομα που προκαλεί βήχα

Η κουκλάρα αυτή την περίοδο βήχει σαν νταλικιέρης. Είπαμε να της κόψουμε το κάπνισμα. Ωραία η φωνή της Μελίνας Μερκούρη, δεν λέω, αλλά άλλο να ακούς με βραχνή φωνή «αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι» και άλλο να ακούς «μπα μπα μπα», «τα τα τα». Υπάρχει μια μικρή διαφορά.

Ο γιατρός μας είπε ότι ο βήχας οφείλεται στη σκόνη από την Αφρική που κάνει τις διακοπές της στην Κύπρο και θα περάσει όταν φύγει η σκόνη.

Μια που δεν έχουμε ακόμα βαφτίσει την κουκλάρα, είπα μήπως είναι καλή ιδέα να τη βαφτίσουμε τελικά «Σαχάρα». Θα είναι επίκαιρο, πρωτότυπο και θα έχει και ένα κοινό με το κοπελλούδι της Angelina Jolie. Not bad.

Ο Έτερος από την άλλη υποστηρίζει ότι με τη βραχνή φωνή, συν το γεγονός ότι αυτή την περίοδο το αγαπημένο της παιγνίδι είναι το καλαμάκι (αυτό του φραπέ) που το κρατά ως light saber και το ανεμίζει, θα ήταν πιο λογικό η κουκλάρα να βαφτιστεί Darth Vader (ειδικά όταν είναι κλειστή η μύτη της, κάνει ακριβώς τον ίδιο θόρυβο).

Δεν ξέρω για τον Έτερο αλλά όταν ακούω Darth Vader μου έρχεται στο νου το φιλμάκι των γάρων. Μου έχουν χαλάσει το Star Wars ανεπανόρθωτα. Με την καλή έννοια.

Τέλος πάντων.

Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι οι εκκλησίες μας δεν βαφτίζουν ότι όνομα τους πασάρεις. Όχι βέβαια, πρέπει το όνομα να είναι όνομα αγίου ή αγίας. Και για τα αρχαία ελληνικά η εκκλησία έχει κάνει ένα πολύ συσταρισμένο provision, πήρε 40 αρχαία ονόματα, τα ονόμασε οι «40 άγιες παρθένες» και there you go, μπορείς να ονομαστείς Ευτέρπη, Κλειώ, Ερασμία, Μελπομένη κ.α. Βέβαια, άκουσα ότι εναπόκειται στο πόσο «αυστηρός» είναι ο παπάς που θα βαφτίσει. Υπάρχουν και παπάδες που δεν κολλάνε στο όνομα.

Πρέπει να βρω ένα μη-κολλημένο.

Μέχρι τώρα δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ιδιαίτερα επιτυχής. Τις 2-3 φορές που χρειάστηκα τον παπά της ενορίας μου, Χ του έλεγα ότι είναι το όνομα της κουκλάρας, Ψ έγραφε αυτός. Συνεννόηση μπουζούκι. Με ρωτά το όνομα, του απαντώ, με ρωτά πότε θα γιορτάζει το μωρό, θέλω να του απαντήσω «δεν έχω ιδέα, πρέπει να γιορτάζει κάποια ημερομηνία οπωσδήποτε?» αλλά δεν λέω τίποτα. Τα γενέθλια δεν είναι αρκετά?

Και εννοείται δεν θέλω να συζητήσω το όνομα με τον παπά. Θα με στείλει πακέτο στη γερόντισσα (if you know what I mean)…

Imelda Marcos

Δεν είναι πάντα στα θρησκευτικά που εμφανίζεται στον ύπνο του Χ πιστού αρχάγγελος εξ ουρανού και του λέει τι να κάνει και τσουπ! ο πιστός βλέπει το φως το αληθινό και μεγάλα έργα και θαύματα λαμβάνουν χώρα?

Λοιπόν, μου συνέβηκε και μένα!

Εμένα βέβαια το όραμα δεν μου υπέδειξε που να χτίσω εκκλησία ή που να ανακαλύψω ένα ακόμα Ευαγγέλιο. Εμένα το όραμα ήταν απλό και σαφές:

Πρέπει να αποκτήσω πάραυτα μαύρα peep-toe wedges ή πλατφόρμες.

Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά.

Να τα φοράω και να με πιάνει ίλιγγος.

Να γίνω (επιτέλους) δίμετρη.

Να φωνάζουν sex!!!!

Βλέπω που λες όραμα τα συγκεκριμένα ψηλοτάκουνα σε πόζα Jane Fonda στην «Barbarella» («Who seduces an angel? Who strips in space? Who conveys love by hand? Who gives up the pill? Who takes sex to outer space? Who's the girl of the 21st century? Who nearly dies of pleasure?») και μου γεννιέται το εύλογο ερώτημα:

Εφόσον η Barbarella δεν φορούσε peep toes αλλά latex μπότες μέχρι το γόνατο… Τι θέλει να πει ο ποιητής?

Μήπως το όραμα είναι αλληγορικό και θέλει να μου πει το ακριβώς αντίθετο? Μήπως αντί για τις πανύψηλες πλατφόρμες πρέπει να αποκτήσω σανταλούθκια Jesus Christ? Ποτζείνα με το δαχτύλιν? Μήπως δίπλα από την Barbarella στέκεται και ο Gladiator με τη δερμάτινη φουστίτσα του?

Το όραμα της Jane Fonda διαδέχεται εικόνα του εαυτού μου με θεόστενο jean (ποτζείνα που ο κώλος σου φαίνεται να είναι ο ενάμιση απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι) και πάλι φορώντας τα peep-toes. Είναι καταπληκτικό ότι όταν βλέπω τον εαυτό μου σε όραμα, τα ρούχα μου έχουν πάντοτε τέλεια εφαρμογή. Οκ, και το στήθος μου είναι ένα αθώο cup πιο μεγάλο.

Ναι.

Confirmed. Μιλούμε για πλατφόρμες και όχι για Jesus Christ.

Ερώτηση

Μπορεί κάποιος που κατάλαβε να μου εξηγήσει γιατί η ΟΕΛΜΕΚ διαμαρτύρεται που το πανεπιστήμιο Κύπρου θέλει να προσθέσει θέσεις για άτομα που αντί απολυτήριο και εισαγωγικές εξετάσεις έχουν GCEs και GCSEs?

Η ΟΕΛΜΕΚ (που εκπροσωπεί τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης) γιατί ανακατώνεται σε θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης?

Τα επιχειρήματα που άκουσα μέχρι τώρα (…μπλα μπλα αντισυνταγματικό… μπλα μπλα αλλάζει τη φύση της εκπαίδευσης μας…μπλα μπλα άδικο) για να είμαι ειλικρινής, δεν με έπεισαν.

Οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι η ΟΕΛΜΕΚ αντιδρά, διότι το highly priced σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων (που δίνει νόημα και ψωμί σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς της μέσης εκπαίδευσης σήμερα) το οποίο, μέχρι στιγμής, καθορίζεται και ελέγχεται από το κράτος (δομή, τα εξεταζόμενα μαθήματα, την ύλη, σε κάποιες περιπτώσεις τις προσφερόμενες θέσεις σε κάποια τμήματα, την αίτηση και τη διαδικασία υποβολής της, τα εξεταστικά τέλη, τον καταρτισμό των δοκιμίων, την εξέταση, τη διόρθωση, την εξαγωγή αποτελεσμάτων, μέχρι και την κατάταξη στα τμήματα) σε σύγκριση με άλλα συστήματα εισδοχής που υπάρχουν, κινδυνεύει να φανεί πόσο γελοίο είναι.

Άρα είναι πολύ πιο απλό να πολεμάς τη σύγκριση.

Όχι?

Trendy Λίτσα!

Η Πίτσα Νταλάρα, σε μια δεύτερη δαιμόνια εμφάνιση, μοιράζεται μαζί μας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις της για το πιο πάνω ensemble.

Μιλάμε πάντα για το Cyprus Fashion Week.

Η Πίτσα λοιπόν σχολιάζει:
Εδώ έχουμε καθαρή περίπτωση «Άσπρο Μαύρο όνειρα κάνω» (ότι θα συνδυαστώ).

Ριγέ φουστάνι άσπρο μαύρο.

Άσπρη ποδινού-σάνταλο με peach τακούνι (που “τυγχάνει” να είναι Chloe).
Άσχετη κόκκινη τσάντα, που εντελώς «τυχαία» είναι Chanel.

Αφού τις έχουμε τις μάρκες, να μην τις βγάλουμε περίπατο να πάρουν λίγο αέρα? Στο χρώμα θα κολλήσουμε ή στο αν πάνε?

Άσε που αν είναι τυχερή η αιθέρια ύπαρξη, κάποιος μπορεί να συγχυστεί (ή, επίσης, να έχει αχρωματοψία) και να το θεωρήσει ως το Carrie Bradshaw element στο outfit.

Επίσης φρεσκοβαμμένο μαλλί του κομμωτηρίου Βlow (δια χειρός Άγγελου), με κόκκινες ανταύγειες για να συνάδουν με το τακκούνι της must-have ποδινούς.
Και τρικούδι μαύρο και ασύμμετρο, να είναι μεν trendy αλλά και να μην κρυώνει παράλληλα (όντως, ήταν 10 βαθμοί και έβρεχε λάσπη το τριήμερο του fashion week. Κανένας δεν πτοήθηκε.)
ΚΑΙ φούξια κραγιόν διότι διάβασε στο Κυπριακό Bazzar ότι είναι THE new trend για το καλοκαίρι.

Η δε χρυσή καδένα στο λαιμό είναι μια αναφορά στο gangsta παρελθόν της στο underground scene της Λευκωσίας, που συνδυάζεται άψογα με το ασπρόμαυρο της φυλακής.

Είναι το τέλειο outfit «αδερφοί Ντάλτον.»

Cyprus Fashion Week (3)

Cyprus Fashion Week (2)

Cyprus Fashion Week

Για μεγέθυνση, κάνετε κλικ πάνω στη φωτογραφία.

ΝΑΙ

Οι επισκέπτες στο blog διπλασιάστηκαν. Είναι που γράφω εμπνευσμένα η ευλογημένη. Πρέπει να συμμαζευτώ και να προσέχω πλέον τι γράφω διότι όπως φαίνεται συμβάλλω στην ανάπλαση των παίδων και τι ανάπλαση θα κάνω όταν λέω στα παιδιά να αποφεύγουν τις αγχόνες και να γυρίζουν μέσα στα χαλαμάντουρα της παλιάς Λευκωσίας??

Προχωρώ αμέσως με άκρως επιμορφωτικού περιεχομένου video clip για να επιστρέψουμε στο σωστό δρόμο. Το δρόμο της αρετής και του αγώνα. Το δρόμο των αξιών και της ευγενικής άμυλας. Το δρόμο της γνώσης. Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία. Δρόμο, δρόμο τον καημό μου (καλά, "βράχο" αλλά καταλάβατε)...

Καλημέρα

Rise and shine παίδες Κυπραίων!!

Σήμερα ανοίγει το checkpoint Charlie.

Προλαβαίνετε να ακούσετε τα τελευταία σπαρταριστά λεπτά της εκπομπής του κ. Μαύρου από το Ράδιο Πρώτο.

Για να πάει η μέρα σας καλά.